မေနာ္ဟရီအတု

Thursday, October 30, 2008

ေက ..ကသူ႔ဘေလာ့ခ္မွာ..ႏွစ္ကိုယ့္တစ္စိတ္ဆိုတဲ့ ပို႔စ္ေလးတင္တာကိုေတြ႔ေတာ့ေတြးမိတယ္။
အင္း..သူကမွႏွစ္ကိုယ့္တစ္စိတ္ပဲ႐ွိေသးတယ္။ ငါသာဆိုဘယ္ႏွစ္စိတ္ေလာက္မ်ား႐ွိလဲလို႔ေတြး
မိတာေလ..။
အရင္ကေတာ့ မေနာ္ဟရီဆိုတာလူတစ္မ်ိဳး…။ကိုယ္ေပါင္းခ်င္တဲ့သူမွေပါင္းတတ္တာ…ကိုယ္စိတ္
မပါတဲ့ေနရာမ်ားဆိုေၿခဦးေတာင္မလွည့္ဘူး…ကိုယ္တိုင္ကစကားသိပ္မေၿပာေပမယ့္ ရင္ဘတ္ခ်င္း
တူတဲ့သူေတြနဲ႔က်..ဆူလို႔ညံလို႔..တေမ့တေမာေၿပာတတ္တာ…။ကိုယ့္စိတ္နဲ႔မေတြ႕လို႔ကေတာ့ဟန္
ေဆာင္ပန္ေဆာင္ၿပံဳးၿပလိုက္ဖို႔ေတာင္၀န္ေလးတတ္သူေလ..။
လူေတြမ်ားတဲ့ေနရာေတြကိုေ႐ွာင္တတ္ၿပီး ..ထိုင္ေနတဲ့၀ိုင္းက လူငါးေယာက္ေလာက္ထက္ပိုလာရင္
ထထြက္သြားခ်င္တတ္ေသးတယ္။ သူတင္ကိုယ္တင္ေၿပာၾကေၾကးဆို ေ၀ါဟာရေတြမ်ားသေလာက္
ၿပန္ေၿပာဖို႔တံု႔ဆိုင္းေနတတ္တဲ့အတြက္..ေသခ်ာေပါက္ခံခဲ့ရၿပီးသားဆိုတဲ့ထဲက…။
အဲလိုလူကခုက်ေတာ့…ခပ္တည္တည္နဲ႔လူေတြကိုအသက္ပါပါမပါပါရယ္ၿပတတ္ေနၿပီ..ခၽြင္းခ်က္က
ေတာ့ကိုယ္ေတာ္ေတာ္ၾကည့္မရေလာက္ေအာင္ေထာ္ေလာ္ကန္႔လန္႔ေတာ့မၿဖစ္ဖို႔လိုတာေပါ့…။
စိတ္ထဲကပါပါမပါပါ..စကားေတြေၿပာတတ္ေနၿပီ…ဘယ္လိုလူဆိုဘယ္လိုစကားေလာက္ပဲေၿပာ..
ဆိုတာေတြလည္းအေတာ္နားလည္လာၿပီ..အရင္ကဆိုဘာသာေဗဒမတူလို႔ကေတာ့ တာ့တာ ပဲ.။
ခုဆို..ဒီလူကၿဖင့္ ရာသီဥတုအေၾကာင္းေလာက္ပဲေၿပာလို႔ရတဲ့သူ..ဒီလူကၿဖင့္စာအေၾကာင္းေပအ
ေၾကာင္းဆိုရင္…ဘယ္နားေလာက္ထိပဲေၿပာလို႔ရတယ္..ဒီလူကဆိုဘယ္ထိေၿပာလို႔ရတယ္..ဆိုတဲ့
ေဒတာေတြလည္းသိုမွီးေလ့လာထားၿပီးသား…..။အဲဒီအခ်ိန္မွာ..ကိုယ့္ကိုယ္ကိုၿပန္ၿမင္ေနရတာက
ကိုငွက္သီခ်င္းထဲကလို..ငါဟာငါမဟုတ္ဘူး..ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့…။အဲဒီမွာတင္…ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘယ္
ဟာကအတု ဘယ္ဟာကအစစ္ဆိုတာေတြၿမင္လာၿပီးဒီ ၀တၳဳမ်ိဳးေရးၿဖစ္ေတာ့တာပဲ..။

(ဒီစာမူက..ၿပီးခဲ့တဲ့ေအာက္တိုဘာ..၂၀၀၈ ရတီ မဂၢဇင္းမွာ အင္တာဗ်ဴးနဲ႔အတူ
ပါသြားခဲ့တဲ့စာမူပါ…။ ေတာ္ေတာ္ေလးလည္းေၿပာခံလိုက္ရတဲ့ အင္တာဗ်ဴးၿဖစ္
ပါတယ္။ (ပါရမီကထူးတာကိုး ) ေၿဖတာေတြကိုၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္..ေဆာင့္
ၾကြားၾကြားတဲ့ေလ… း) ၿပီးေတာ့စာမူကေနာက္ဆံုးစာပုဒ္ စာၾကြင္းေလးလည္း
ၿဖဳတ္ခံလိုက္ရေသးတယ္။ အယ္ဒီတာမင္းမ်ားလက္ခ်က္လား..ဘာလားေတာ့
ကိုသွ်ီ မွပဲသိမွာ..။)

မေနာ္ဟရီအတု

ဇာတ္လမ္းကေန႔လည္ကစ တာပါ။
အဲဒါကထင္တာလည္းၿဖစ္ႏိုင္တာပဲ။တကယ္တမ္းက ဘယ္တုန္းကတည္းကစေနမွန္းဘယ္သူမွေသခ်ာသိမွာမဟုတ္ဘူး။
ဒါေပမယ့္….ဘာတတ္ႏိုင္လို႔လဲ…။ေလာကၾကီးကဒီတိုင္းပဲ႐ွိေနခဲ့တာၾကာပဲၾကာလွၿပီ။
ၿပႆနာစခ်ိန္မွာ ALLY ကCity FM ရဲ႕ creator တစ္ေယာက္ၿဖစ္တဲ့ စာေရးဆရာ၊
ကဗ်ာဆရာ၊သီခ်င္းေရးဆရာ (လက္ေတာင္ေညာင္းတယ္ း( ) ဆရာကေလး ဧထက္ က outdoor ထြက္ၿပီးၿပန္လာတယ္။ ကားက သူ႔ကိုလမ္းထိပ္မွာပဲရပ္ေပးခဲ့ပံုပဲ။ ၃၆ လမ္းထဲကိုလမ္းေလွ်ာက္၀င္လာတယ္။ အဲဒီမွာတင္..လမ္းထိပ္ လၻက္ရည္ဆိုင္မွာ၊
ဆရာဦးဟိန္းလတ္တို႔၊ကိုရန္မ်ိဳးသိန္းတို႔နဲ႕ထိုင္စကားေၿပာေနတဲ့ မေနာ္ဟရီ ကိုေတြ႕
တာပဲ..။ ဧထက္ နဲ႔ မေနာ္ဟရီက ေက်ာင္းမွာတည္းကသူငယ္ခ်င္း။ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ
အတူထုတ္ခဲ့ၾကဖူးတယ္။ မေနာ္ဟရီ ရဲ႕ “ပန္းေလွလမ္းခြဲ” ကဗ်ာစာအုပ္ကိုလည္း
ဧထက္ ပဲလုပ္ေပးခဲ့တာ..။
“ မေနာ္..မေတြ႕တာၾကာၿပီ”
“ ေအး…ဟုတ္တယ္..မအားတာနဲ႔မေရာက္ၿဖစ္တာ…လာေလ..လၻက္ရည္ေသာက္ဦး”
“ ဟင့္အင္း..ကၽြန္ေတာ္ ခုမွ Outdoor ကၿပန္လာတာ..ေနာက္မွေတြ႕မယ္..”
“ ေအး..ေအး..သြား..သြား..”
ဧထက္ ဆက္ေလွ်ာက္လာတယ္။ ေပၚၿပဴလာေရွ႕ကအၿဖတ္မွာ..အထဲက ကိုသွ်ီသူ
ေအာင္ကလွမ္းေခၚတယ္။
“ကိုဧထက္..လာပါဦး”
ဧထက္ အထဲကိုလွမ္းၾကည့္ေတာ့ မ်က္လံုးၿပဴးသြားတယ္။
“ မေနာ္”
“ ေအး..မေနာ္ေရာက္ေနတာနဲ႕ လၻက္ရည္ဆိုင္သြားမလားလို႔လွမ္းေခၚတာ”
ဧထက္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္သြားတယ္။ လမ္းထိပ္ကိုဖ်တ္ကနဲ ၿပန္ကနဲ ၿပန္လွည့္ၾကည့္မိ
ေတာ့မလို႔။
“ဟို..ခုနက..လမ္းထိပ္မွာေတြ႕ခဲ့တာေရာ..”
“ဆရာ ဟိန္းလတ္လား ”
ကိုသွ်ီကေမးတယ္။ ဧထက္ေခါင္းကိုလိုတာထက္ပိုခါၿပတယ္။
“မဟုတ္ဘူး..မေနာ္ ..”
“ မေနာ္က..ဒီမွာေလ..”
“ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေက်ာ္ေလွ်ာက္သြားတာလား..ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕ကသြားတာလား..ဟာ ..ဒါလည္းမဟုတ္ေသးပါဘူး..”
ဧထက္ စိတ္အေတာ္ညစ္သြားတာကိုၾကည့္ၿပီး ကိုသွ်ီက ဘာမွနားမလည္ဘူး။ ႐ုံးခန္း
ထဲမွာ ကိုသွ်ီဆီေရာက္ေနတဲ့ ကုိသွ်ီ အမိ်ဳးသမီး မနီလာနဲ႔ ထိုင္စကားေၿပာေနတဲ့
မေနာ္ဟရီ ကေတာ့ ေအးေအး ေဆးေဆးပဲ။သူမဟုတ္သလိုပဲ..။
ပင္ပမ္းရတဲ့အထဲ..ဧထက္ ဘာမွမေၿပာႏိုင္ေတာ့ဘူး..။ေခါင္းကို မသိမသာကုတ္ၿပီး
ၿပန္ထြက္လာခဲ့တယ္။ ALLY ထဲ၀င္မလို႔လုပ္ေတာ့ ေဘးကကပ္လ်က္ လၻက္ရည္ဆိုင္
ဖက္က လက္ခုပ္သံၾကားလို႔လွည့္ၾကည့္မိတယ္..။ၿမတ္စြာဘုရား..။ဒီမွာလည္း မေနာ္
ဟရီ တစ္ေယာက္..။ကိုလြမ္းေ၀ႏုိင္နဲ႔စကားေတြေၿပာေနၾကတာ..။ထံုးစံအတိုင္းရန္
ေတြၿဖစ္လို႔..။
“ လာဦးေလ..ဒီမွာ အဖြားၾကီးေရာက္ေနတယ္”
ကိုလြမ္းေ၀ႏုိင္ကိုေခါင္းပဲခါၿပခဲ့သလား၊ခ်ာကနဲပဲလွည့္ထြက္ခဲ့သလားေတာင္မသိဘူး။
အင္း…ဧထက္လိုပါရမီထူးတဲ့လူမို႔ေပါ့..။ မဟုတ္ရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို႐ူးသြားၿပီလို႔ေတာင္
ထင္မိမွာ။ ၾကည့္စမ္း…….မေနာ္ဟရီေတြနည္းနည္းေနာေနာလား..။သံုးေယာက္ေတာင္
ဘယ္ဟာအစစ္လဲ….။ေတြးရင္းေက်ာထဲကေတာင္စိမ့္ခ်င္လာတယ္။
စိတ္႐ႈပ္႐ႈပ္နဲ႔ ဖုန္းကိုေကာက္ကိုင္ၿပီး Idea တိုက္ကို ဖုန္းဆက္လိုက္တယ္။
“ မေနာ္႐ွိလား ”
“႐ွိပါတယ္..ဘယ္သူလို႔ေၿပာေပးရမလဲ..”
ၿမတ္စြာဘုရား…။႐ွိတယ္တဲ့…။
စိတ္ထဲကဘုရားတ ေနတုန္းဖုန္းလာကိုင္တယ္။
“ ဧထက္ဆို…ေၿပာ..၊ဘာစာအုပ္႐ွာေပးရမလဲ၊ဘာလုပ္ေပးရမလဲ..” တဲ့။
ေလသံကေတာ့ မေနာ္ဟရီ႕ေလသံပါပဲ။ထံုးစံအတိုင္းေငါ့ေတာ့ေတာ့နဲ႔ ။အခိ်ဳးမေၿပဘူး။
ခက္တာကဘယ္ဟာ မေနာ္ဟရီ အစစ္မွန္းမသိတဲ့အတြက္ ေၿပာစရာစကားမ႐ွိေတာ့
တာပါပဲ။ ဖုန္းကို“ဂြပ္”ကနဲေနေအာင္ခ်ပစ္လိုက္တယ္။
မၾကာပါဘူး ။
တဆင့္စကားတဆင့္နားနဲ႔ၾကားရေတာ့တာပါပဲ..။
မေနာ္ဟရီေတြ…..မေနာ္ဟရီေတြ..။ပြစာတက္ေနတဲ့အေၾကာင္း….။
Ginzapan မွာလည္းမေနာ္ဟရီ တစ္ေယာက္..။ေမေဇာ္တို႔စံုတြဲရယ္၊ဆရာမာေဂ်ရယ္နဲ႔
စကားေၿပာေနတယ္တဲ့…။ ၄၉လမ္းက Lucky Seven မွာလည္း မေနာ္ဟရီတစ္
ေယာက္..။ခင္လိမၼာ တို႔ သီတာစိုးတို႔နဲ႔…။(ဘယ္လိုတြဲမိၾကမွန္းမသိဘူး၊ဘာမွမဆိုင္တဲ့
သံုးေယာက္လို႔လူေတြကေၿပာၾကတယ္တဲ့..)။ေ႐ႊခရားၾကီးမွာလည္းတစ္ေယာက္….
ေ၀မွဴးသြင္၊အၾကည္ေတာ္၊လူပန္႔ငယ္တို႔နဲ႔….။
“ဘုရား…ဘုရား ”ဆိုတဲ့အသံေတြပိုဆူလာတယ္။
“ေခတ္ေနေလးေတာ့ဒုကၡပဲ..”
“ အင္းေလ..သူ႔အေမအစစ္ကိုသူခြဲတတ္ပါေတာ့မလား”
“ေအးေနာ္..”
“ေခတ္ေနကေတာ့..အေမပဲ..ခြဲတတ္မွာပါ..”
“ သူက ကေလးပဲ..”
ေ၀ဖန္သံေတြကပိုဆူလာတယ္။ ေ၀ဖန္တာကပိုက္ဆံေပးၿပီးမွတ္ပံုတင္ရတာမွမဟုတ္
တာ..။တခ်ိဳ႕ကေတာ့ဒီေလာက္ပြစာတက္ေနတဲ့မေနာ္ဟရီေတြထဲမွာ..တစ္ေယာက္က
ေတာ့ အစစ္ၿဖစ္မွာပဲလို႔ယံုၾကည္ၾကတယ္။တစ္ေယာက္မွ အစစ္မၿဖစ္ႏုိင္ဘူး..အစစ္က
ေပ်ာက္ေနေလာက္ၿပီလို႔ ယူဆတဲ့သူကယူဆတယ္။
“မေနာ္..ေတာ့ဒုကၡေရာက္ေနၿပီလားမသိဘူး” လို႔ ပါးစပ္ဖ်ားေလးနဲ႔ ပူပင္ဟန္ၿပၿပီး၀မ္း
သာတဲ့သူက ၾကိတ္၀မ္းသာတယ္။သူထြက္ေၿပးသြားတာေနမွာပါလို႔ မစ တဲ့သူကမစ
တယ္။တၿခားတစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ ႐ွိခ်င္႐ွိေနမွာေပါ့လို႔ အမနာပ ေၿပာတဲ့သူေတြက
ေၿပာတယ္။ ဇာတ္လမ္းေလးဆင္ၿပီး သူမ်ားကိုမေကာင္းေၿပာတတ္တဲ့သူေတြဆိုပိုဆိုး
ေသး..။ထြက္လာလိုက္တဲ့ဇာတ္လမ္းမီးက်ိဳးေမာင္းပ်က္ေတြ..။ သူတို႔အရပ္နဲ႕သူတို႔
ဇာတ္ဟာ ဒီလိုပါလားဆိုတာကို ေက်ာခ်မိမွပဲသိရေတာ့တယ္။
အဲဒီမွာတင္…စာနယ္ဇင္းထဲက တခ်ိဳ႕က..ငါတို႔စာနယ္ဇင္းေတြ အေရးၾကီးရင္ ဘယ္
ေလာက္ေသြးနီးတယ္ဆိုတာသိရေအာင္တဲ့…။ Manorhary Operation ကိုစတင္ဖို႔
လုပ္ၾကေတာ့တယ္။
“ငါတို႔စာနယ္ဇင္းေတြခ်ည္းပဲလား…..တၿခားေရာ”
“သူ႔မိဘေတြ ေဆြမ်ိဳးေတြလည္းေခၚမွေပါ့”
“ သူ႔မိသားစုက ဒီမွာမွမ႐ွိတာ..”
“ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြေရာ..”
“ Idea တိုက္ကလူေတြလည္းေခၚရမယ္..”
“ ကိုမ်ိဳးလာမွာပဲ..”
“ သူနဲ႔သိသမွ်လူေတြေခၚရမွာပဲ ”
“ အင္း…ဟုတ္တယ္..”
Operation အတြက္..Meeting လုပ္ဖို႔လူစုတာတင္အေတာ္ၾကာတယ္။
ေနရာအကူအညီေပးတဲ့ကိုေနမ်ိဳးေဆးကေတာ့ “ သိပ္ၾကာလို႔မၿဖစ္ဘူးေနာ္”လို႔သတိ
ေပးတယ္။ဟုတ္တယ္ေလ…သူ႔ Customer ေတြ႐ွိေသးတာကိုး..။
ဒီလိုလူစုေနတုန္းမွာတင္..မေနာ္ဟရီေတြက ဟိုတစ္ေယာက္ဒီတစ္ေယာက္…။အိမ္မွာ
မ႐ွိတတ္တဲ့သူကအိမ္မွာလည္း Stand By ..။႐ံုးမွာလည္းမမိတတ္တဲ့သူက ႐ုံးမွာ
Stand By ။ပြဲေတြတက္ေလ့မ႐ွိပဲနဲ႔ ခုက်ကာမွပြဲတိုင္းမွာေတြ႕ေနရေသးတယ္။ အခ်ိန္
တိုက္ေနေတာင္ ႏွစ္ေနရာလံုးမွာ ႐ွိေနတတ္တယ္တဲ့..။
သူတို႔ meeting စၾကတယ္။
သဘာပတိကဆရာ ဦး၀င္းၿငိမ္း နဲ႔ ဦးၿမတ္ခိုင္..။ အခမ္းမနားမွဴးက ကိုမ်ိဳး(ေၾကာင္ႏွစ္
ေကာင္)…သူကအခမ္းအနားမွဴးလုပ္ေနက်ဆိုေတာ့…။
ဆရာဦး၀င္းၿငိမ္းကေတာ့ေၿပာ႐ွာတယ္။
“ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကိုသိပ္မသိဘူး…ဟိုတစ္ခါ..စာနယ္ဇင္းကာရာအိုေကပြဲမွာ ကိစၥတစ္
ခုလာတိုင္မွ ေသခ်ာေတြ႕ဖူးတာ….ေၿပာၾက..ေၿပာၾက..သိတဲ့သူေတြေၿပာၾက..”
…..ဆိုၿပီးက်န္လူေတြေၿပာဖို႔လမ္းဖြင့္ေပးတယ္။
ပထမဆံုးစေၿပာတာက ကိုေက်ာ္သီဟ (ဟသၤာတ)…
“ ကၽြန္ေတာ္သိတဲ့မေနာ္ဟရီက လူမႈဆက္ဆံေရးညံ့တယ္..” တဲ့။
ကိုလြမ္းေ၀ႏိုင္ကေခါင္းခါတယ္။
“ဘယ္ကလာ…စြာတာ..စြာတာ..” ……လို႔၀င္ေၿပာတယ္။
ကိုသွ်ီကေတာ့မွတ္ခ်က္တစ္ခုကိုအားမနာပါးမနားခ်ေလရဲ႕။
“ အူတူတူနဲ႕ပါ..” တဲ့။
ဇာတ္ညႊန္းဆရာကေတာ့ ကိုလြမ္းေ၀ႏုိင္ကိုေထာက္ခံတယ္။
“ ဟုတ္တယ္…မေနာ္ အစစ္က စြာတယ္..”
သူတို႔ေၿပာတာေတြက လိုရင္းမေရာက္ဘူး။လူတစ္ေယာက္ကို႐ွာေဖြဖို႔ လံုေလာက္တဲ့
Character ေတြမဟုတ္ဘူး..။ အဲဒါနဲ႔ ဆရာေဇာ္ေဇာ္ေအာင္ က စံုနံ႔သာၿမတ္သစ္ ကို
႐ွာတယ္။ စံုန႔ံသာၿမတ္သစ္ ကဒီ၀ိုင္းထဲကိုမလာဘူး။ လာခြင့္မရဘူးထင္ပါရဲ႕။ အဲဒါနဲ႕
သူ႔ mobile phone ကိုပဲလွမ္းဆက္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဆင္မေၿပပါဘူး။ သူ…လံုး၀
(လံုး၀)မအားလို႔ ဒီအမႈကိုလက္မခံႏိုင္ပါဘူးလို႔ၿငင္းတယ္။ ဒါ့အၿပင္ ….
“ မေနာ္ နဲ႔မေတြ႕တာၾကာလို႔ …ၿမင္ရင္ေတာင္ မွတ္မိပါ့မလားမသိဘူး ” လို႔ေၿပာလို႔
ဆရာေဇာ္ေတာင္ စိတ္ေတြတိုလို႔…။
တခ်ိဳ႕ကေတာ့ idea မွာလုပ္တာမို႔ ကိုမ်ိဳး(ေၾကာင္ႏွစ္ေကာင္)ကိုအဓိကထားၿပီးေမးၾက
တယ္။ကိုမ်ိဳးကလည္းသိသေလာက္ေၿဖ႐ွာပါတယ္။ ( မေၿဖႏိုင္လို႔မေကာင္းဘူးေလ..
သူက အခမ္းအနားမွဴးကိုး… း) )
“ မေနာ္ဟရီ အစစ္က ေခါင္းမာတယ္..လုပ္ခ်င္ရာလုပ္တယ္..တဇြတ္ထိုး..ေက်းဇူးမသိ
တတ္ဘူး…သိခ်င္တဲ့ေနရာက်သိၿပီး..မသိခ်င္ရင္လညး္တံုးေနၿပန္ေရာ…” တဲ့။
ဒါလည္းသိပ္ၿပီးထိထိေရာက္ေရာက္မွမ႐ွိတာ…။တခိ်ဳ႕ကေတာ့ ခပ္တည္တည္နဲ႕စာ
နယ္ဇင္းေတြထဲေရာက္လာၿပီးထိုင္နားေထာင္ေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕ကိုေၿပာခိုင္းတယ္.
မသႏၱာကလည္းသူ႔သူငယ္ခ်င္းအေၾကာင္းကိုေကာင္းေကာင္းသိထားသူပီပီ..ကိုမ်ိဳးေလ
သံအတိုင္း….
“ဟုတ္တယ္..သူက..တဇြတ္ထိုး..တေဇာက္ကန္း..ေပတယ္..”….လို႔မညွာမတာေၿပာတယ္။ သူ႔ေမာင္ရဲေက်ာ္စြာကေတာ့..သူ႔ထံုးစံအတိုင္းမ်က္ႏွာေသေလးနဲ႔…
“ သူ႔ကို အာဖရိက ကလူ႐ိုင္းမ်ိဳးႏြယ္စုတစ္စုက ..လူ၀ါနတ္ဘုရားမအၿဖစ္ကုိးကြယ္ၾက
တယ္။အဲဒီမ်ားထြက္သြားသလားမသိပါဘူး..”
.လို႔ေၿပာေတာ့ အားလံုးအံု႕အံု႕က်က္က်က္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ေတြၿဖစ္ကုန္ၾကရတယ္။
ၿပီးရင္ ..ထံုးစံအတိုင္းရဲေက်ာ္စြာတို႔က တဖက္လွည့္ၿပီးရယ္ေနဦးမွာ။ ရဲေက်ာ္စြာနားကို
ကက္ဆက္ေသးေသးေလးေတြ အံုက်လာတယ္ဆိုရင္ပဲ အေၾကာင္းသိေနတဲ့ step ကဒီဇုိင္နာ မ်က္မွန္ထူထူနဲ႔ေမာင္္မ်ိဳးေက်ာ္က သူ႔သူငယ္ခ်င္း ရဲေက်ာ္စြာကိုဆြဲထုတ္
သြားေလရဲ႕။
မႏၱေလးေဆးတကၠသိုလ္က လက္ေထာက္ကထိက ေဒၚခင္သီတာ၀င္း ကေတာ့ ႐ႈံ႕မဲ့
ၿပီးေၿပာတယ္။
“ ဒီမိန္းမကေဒါသလည္းသိပ္ၾကီးတာ၊စိတ္ကလည္းၿမန္တယ္…ခုလည္းဘာေတြလုပ္ေန
တယ္မေၿပာတတ္ဘူး” တဲ့။ အဲဒီစကားကိုခပ္တည္တည္နဲ႔၀င္ေထာက္ခံလိုက္တာက…
အၾကည္ေတာ္ ပါ။
“ ဟုတ္တယ္၊သူကစိတ္သိပ္ၿမန္တာ..ေဒါသကလည္းၾကီးေသး..ေရာဂါကလည္းထူ
တယ္…စိတ္တိုရင္ေအာ္ၿပီးဖုန္းကိုပစ္ခ်တတ္တယ္..။ႏွလံုးေရာဂါနဲ႔ေသၿပီထင္တာပဲ..
ဒါေတြကသူ႔၀ိညာဥ္ကိုယ္ပြားေတြသရဲေၿခာက္တယ္ထင္တာပဲ..ခက္တာကတစ္ခုပဲ႐ွိ
တယ္..”
“ ဘာလဲ ”
“ သူေသလို႔ကၽြန္ေတာ္ကရယ္ေနမိရင္ဘယ္ေကာင္းမလဲ”
အၾကည္ေတာ့္စကားမို႔ရယ္ဖို႔ပဲၿပင္ေနၾကတဲ့သူေတြကရယ္ၾကပါတယ္။
“ ေ၀မွဴးသြင္” ကေတာ့မွတ္ခ်က္တစ္ခုကိုၾကြေစာင္းေစာင္း၊ေဆာင့္ၾကြားၾကြားနဲ႔၀င္
ေပးတယ္။
“ မေနာ္ကမွတ္ဥာဏ္လည္းမေကာင္ဘူး..ကၽြန္ေတာ့္ေကာင္မေလးေတြကိုမွတ္မထား
ဘူး..မွားႏႈတ္ဆက္မိရင္တာ၀န္မယူဘူးေနာ္လို႔ေၿပာတတ္တယ္..” တဲ့။
“ ဘလိုင္းၾကီး”
“ အင္းေလ..ငၾကြား ”
အဲလိုၾကိတ္ၿပီး ၾသဘာေပးသံေတြေတာင္ထြက္လာတယ္။
“လူပန္႔ငယ္”ကေတာ့သူ႔ေဘးမွာထိုင္ေနတဲ့ “လင္းဆက္”ကိုလွည့္ေၿပာတယ္။
“ မေနာ္အစစ္က ေတာ့ စကားနည္းတယ္၊အခ်စ္၀တၳဳလည္းေကာင္းေကာင္းမေရး
တတ္ဘူး…လူမႈေရးလည္းသိပ္မသိဘူး…”
လင္းဆက္က ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိမ့္ရင္းေထာက္ခံတယ္။
ကိုရဲ(သစၥာနီ)ကေတာ့..
“ သူကေမ့တတ္တယ္…စာမူေပးမယ္ဆိုတဲ့ရက္မွာေတာင္ေမ့ၿပီးလာမယူတတ္ဘူး ” ..တဲ့။
ေက်ာင္းဆရာ (ဒီဇိုင္းမ်ိဳးေဆြသန္း)က၀င္ေၿပာတယ္။
“ လူနဲ႔အပူနဲ႔မမွ်တာပါကိုရဲ ရာ…” တဲ့။
တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ အသံေတြကလည္းလိုရင္းသာမေရာက္တာ..ထြက္ေနတုန္းပဲ။
“ မေနာ္ဟရီ က..ေပ်ာ့ညံံ့တယ္..စိတ္ႏုတယ္..”
“ ဘယ္ကလာ..စိတ္မာတာ..ၿပတ္သားတာ..”
“ သူ႔ကိုအားေပးႏွစ္သိမ့္တာမ်ိဳး မၾကိဳက္တတ္ဘူး”
“ ေ၀ဖန္တာလည္းမခံခ်င္တတ္ဘူး”
“ ဒါကလူတိုင္းပါပဲ”
“ ေကာ္ဖီၾကိဳက္တယ္”
“ ေခါင္းကိုက္တတ္တဲ့ေရာဂါ႐ွိတယ္”
ဒါက တင္မိုးေ၀ရဲ႕ အဆိုတင္သြင္းမႈပါ…။ ဒါေပမယ့္..အေထာက္အကူမရတဲ့အတြက္
သဘာပတိေတြကပယ္ခ်လိုက္ပါတယ္။ ေထာင့္တစ္ေထာင့္မွာ ငူငူငိုင္ငိုင္နဲ႔ထုိင္ေနတဲ့
ေမာင္သစၥာ (သစၥာပိုင္စိုး) ကေတာ့ သူ႔ေဘးကမ်က္ေမွာင္ၾကီးၾကဳတ္ၿပီး ထိုင္ေနတဲ့
မ်ိဳးကိုမ်ိဳး ကိုေၿပာသလိုလိုနဲ႔ခပ္တုိးတိုးေရ႐ြတ္တယ္။
“ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ကမေတြ႔တာၾကာလွၿပီ”
ပဥၥမံဒီ႐ုိင္းကေတာ့လက္ေၿမာက္အ႐ႈံးေပးတဲ့ေလသံနဲ႔…
“ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ကေက်ာင္းတုန္းကတည္းကသိတာ။ဒါေပမယ့္သူ႔ကိုပံုမေဖာ္တတ္ဘူး”
…တဲ့။ေအးေရာ..။
ခုမွ Mr Guitarထဲကိုပ်ာယိပ်ာယာနဲ႔၀င္လာတဲ့ကိုၾကြက္နီ (သိမ္းတင္သား)ကေတာ့
အစမ႐ွိအဆံုးမ႐ွိနဲ႔ေၿပာေလရဲ႕။
“ သူကကၽြန္ေတာ့္ဆရာသမီးပါ..ကၽြန္ေတာ့္ဆရာသမီးပါ..”တဲ့။
ဒီ Information ကလည္းဘာမွသံုးလို႔မရၿပန္ပါဘူး။
ေနာက္ဆံုးၾကံရာမရရင္တစ္နည္းနည္းနဲ႔အားကိုးဖို႔ေခၚထားတဲ့ကိုဇာဏီ(ဆရာစံ
ဇာဏီဘို)ကို၀ိုင္းေမးၾကရေတာ့တယ္။
“ ေဒၚမေနာ္က ၁၄ဂဏန္းသမားဆိုေတာ့ temperance ပဲ..ဘယ္ပံုမဆိုခ်က္ခ်င္း
ေၿပာင္းလဲပစ္ႏုိင္တာမို႔..သူ႔မွာပံုေသ characterမ႐ွိဘူး..႐ွာရခက္လိမ့္မယ္..”
အဲလိုေၿပာၿပီးတားေရာ့ကတ္တစ္ကတ္ဆြဲေတာ့..Magician ကတ္ထြက္လာတယ္။
ေဗဒင္က၀ိၾကီးကေခါင္းခါတယ္။ဘာမွမေၿပာဘူး။ Tarot card ၿမင္ေတာ့ တခ်ိဳ႕က
ဆရာဟိန္းလတ္ဆီခ်ဥ္းကပ္သြားၾကၿပန္တယ္။
“ ဒီကိစၥၾကီးက..”
“ဘယ္လိုၾကီးလဲ…”
ဆရာဟိန္းလတ္ကဒ္ေတြလည္းအလုပ္ေတြ႐ႈပ္ကုန္တယ္။အသံေတြကလည္းကၽြက္စိ
ကၽြက္စိနဲ႔ပိုထူထပ္လာတယ္။ အေၿဖကေတာ့ဟုတၱိပတၱိထြက္မလာဘူး။ကိုေနမ်ိဳးေဆး
ကနာရီတၾကည့္ၾကည့္လုပ္ေနၿပီ။စာနယ္ဇင္းသမားေတြကလည္းသူတို႔သိကၡာက်မခံႏုိင္
တဲ့အတြက္..အ႐ႈံးေပးဘို႔အစီအစဥ္႐ွိပံုမေပၚဘူး။တစ္ခုခုေတာ့ၿဖစ္ေအာင္လုပ္မွလို႔တစ္
ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္အၾကည့္ေတြနဲ႕လွမ္းေၿပာေနတယ္။
မေန႔တေန႔ကမွဒီေလာကထဲေရာက္လာၿပီး ေမးခြန္းတစ္ခြန္းေမးလို႔မွ ကိုယ္ေမးတဲ့သူ
ဘယ္သူမွန္းေရေရရာရာမသိ၊သိတဲ့တိုင္ဘာ ၀မ္းစာမွမပိုင္ဆိုင္ထားၾကတဲ့ so called သတင္းသမားေတြ၊အယ္ဒီတာေတြကလည္းကက္ဆက္တကိုင္ကိုင္နဲ႔လူးလာေခါက္တံု႔
ေၿပးလို႔ေကာင္းတုန္း။ဟိုလူ႔နားကပ္သြားလိုက္ဒီလူ႔နားကပ္သြားလိုက္..။ေပ်ာက္ေနတဲ့
မေနာ္ဟရီ ေတြဆိုတာ..လူလား ဆန္လား ကိႏရီလားေတာင္ကြဲပံုမေပၚဘူး။
“ ကဲ..ကဲ..ကဲ”
ေအာင္ၿမင္ခန္႔ညားတဲ့အခမ္းအနာမွဴးရဲ႕အသံေၾကာင့္ အသံေတြၿငိမ္က်သြားတယ္။
အေၿဖတစ္ခုရၿပီလားဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ လွည့္ၾကည့္ၾကတာလည္းပါမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္
အဲဒီၿငိမ္သက္သြားတဲ့အခိုက္အတန္႔မွာ စကား၀င္ေၿပာလုိက္သူက အခမ္းအနားမွဴး
အဟုတ္ဘူး။သူဘယ္သူလဲဆိုတာကိုတစ္ေယာက္ေယာက္ကေတာ့သိခ်င္သိမွာေပါ့။
ဒါေပမယ့္ ..ေလာေလာဆယ္အေၿခအေနမွာက သူဘယ္သူလဲဆိုတာကအေရးမၾကီး
ဘူး..။သူ..ဘာေၿပာမလဲဆိုတာကအေရးၾကီးတာေလ..။
“ ၿပင္ပလကၡဏာေတြ၊သိပၸံနည္းက်အခ်က္မလက္ေတြအရ..ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘာမွမလုပ္
ႏိုင္ၾကေတာ့ပါဘူး..”
” ဒါမ်ား”
“ သူေၿပာမွလား”
ထံုးစံအတိုင္းေ၀ဖန္သံတခ်ိဳ႕ကၾကိတ္ထြက္လာတယ္။ သဘာပတိၾကီးႏွစ္ေယာက္က
မ်က္ႏွာထားနဲ႔လွမ္းၾကည့္ၿပီး အခမ္းအနားမွဴးကခံုကိုေခါက္လိုက္ေတာ့မွ..ၿပန္ၿငိမ္သြား
တယ္။
“ သူေၿပာတာေက်းဇူးၿပဳၿပီးနားေထာင္လုိက္ပါဦး”
အခမ္းအနားမွဴးရဲ႕စကားအဆံုးမွာ ..အဲဒီလူကစကားကုိဆက္တယ္။
“ အဲလိုနည္းေတြနဲ႔မရေတာ့ဘူးဆိုရင္..တစ္ခုပဲက်န္ပါေတာ့တယ္”
“ ကဲ..ေၿပာပါဦး”
ဆရာဦးဟိန္းလတ္ကစကားကို၀င္ေထာက္ေပးတယ္။
“ႏွလံုးသားနဲ႔႐ွာဖို႔ပါ”
အံုးကနဲအသံေတြၿပန္လွ်ံထြက္လာတယ္။
“ ငေပါ”
“ေအးေလ..ဘာလဲဟ..ႏွလံုးသားနဲ႔တဲ့”
“အေရးထဲမွ..”
“ဘာ၀င္႐ႈပ္တာလဲမသိဘူး…..”
“ဒါ႐ုပ္႐ွင္႐ုိက္ေနတာမဟုတ္ဘူး”
ဒီတစ္ခါခံုထုရသူက သဘာပတိၾကီးေတြပါ။
“ ကဲ..႐ွင္းေအာင္ေၿပာပါေစဦး..”
အဲဒီလူကေတာ့ေအးေအးေဆးေဆးပဲ..။သူေၿပာခ်င္တာကိုဆက္ေၿပာတယ္။
“အဲဒီမေနာ္ဟရီဆိုတာ..ကၽြန္ေတာ္မသိပါဘူး…ဒီေတာ့ကၽြန္ေတာ္ေတာ့႐ွာလို႔မရ
ႏိုင္ဘူး..ႏွလံုးသားနဲ႔႐ွာဖို႔ဆိုတာက္..မေနာ္ဟရီကို ႏွလံုးသားနဲ႔သိဖို႔လိုပါလိမ့္မယ္”
“ မၿဖစ္ႏိုင္တာ”
“ဟုတ္ပ”
အသံတခ်ိဳ႕ထြက္လာေပမယ့္..သူကဆက္ေၿပာပါတယ္။
“ အဲဒီအတြက္..အသိႏိုင္ဆံုးလူက..ခုေလာေလာဆယ္မွာ တစ္ေယာက္႐ွိပါတယ္..
အဲဒါ..သူ႔သား..ေခတ္ေန..ပါပဲ”
ဒီေတာ့မွ..အသံတိတ္သြားေတာ့တယ္။
ဆိတ္ဆိတ္ေနၿခင္းဟာဘာဆိုလား..။
“ ဒီေလာက္အမ်ားၾကီးၿဖစ္ေနတဲ့ မေနာ္ဟရီ အတုေတြထဲမွာ..အစစ္ကိုႏွလံုးသားနဲ႔
ေ႐ြးႏုိင္မွာသူပဲ႐ွိႏိုင္မယ္ေလ..က်န္တဲ့မိတ္ေဆြေတြေတာ့ေနာက္စာရင္းထဲတို႔ထားရ
မွာေပါ့..။ကဲကဲ..ဒီေန႔အစည္းအေ၀းကိုဒီေလာက္နဲ႔ရပ္ၿပီး ေနာက္ေန႔မွ ေခတ္ေနေလး
ကိုေခၚရေအာင္..ဟိုမွာ ဆိုင္႐ွင္ကနာရီတၾကည့္ၾကည့္ၿဖစ္ေနၿပီ..”
အခမ္းအနားမွဴးကအဲဒီလိုေၿပာၿပီး ဘယ္သူ႔ေထာက္ခံခ်က္မွမယူပဲ..ကိုေနမ်ိဳးေဆးမ်က္
ႏွာတစ္ခုတည္းနဲ႔ အခမ္းအနားကို႐ုပ္သိမ္းပစ္လိုက္တယ္။
ေနာက္ေန႔က်ရင္ေတာ့သူတို႔ကေလးကိုေခၚၿပီးပြစာတက္ေနတဲ့မေနာ္ဟရီေတြကိုလိုက္
ၿပမွာလား၊အဲဒီ မေနာ္ဟရီအတုေတြကိုစုစည္းခိုင္းထားၿပီး ေခတ္ေနကိုေ႐ြးခိုင္းမွာလား။
ဘယ္သူမွေသခ်ာမသိေသးဘူး။သူတို႔ေခၚတိုင္းေရာ..ေခါင္းေၾကာမာတဲ့ မေနာ္ဟရီ
ေတြကလာမွာတဲ့လား..။ဇာတ္ကေတာ့အေတာ္ၾကည့္လို႔ေကာင္းဦးမွာပါ။
အေကာင္းဆံုးအပိုင္းကေတာ့..ႏွလံုးသားနဲ႔ေ႐ြးခ်ယ္မယ့္အပိုင္းေပါ့။
အကယ္၍မ်ား..လြဲခဲ့သည္႐ွိေသာ္..။
မလြဲခဲ့သည့္တိုင္…မေ႐ြးႏိုင္ခဲ့သည္႐ွိေသာ္…
……………………….
ဇာတ္ကဘယ္လိုသိမ္းမယ္မသိေသးဘူး..။ၾကည့္ၾကေသးတာေပါ့…။
မေနာ္ဟရီ

စာၾကြင္း။ ။ အမွန္က..အစစ္ကိုမေတြ႕လို႔လည္းးဘာမွမၿဖစ္ပါဘူး။
သူမ႐ွိလို႔စာေပေလာကၾကီးဘာမွၿဖစ္သြားမွာမွမဟုတ္တာ..။
(စာေရးသူ)