မီးၿပတိုက္အလြန္

Tuesday, March 31, 2009

မီးျပတိုက္အလြန္
အလင္းမဲ့ယိုင္လင္းတန္း
ငါ့ခႏၶာကိုယ္ကို
ထြင္းေဖာက္ျဖတ္သန္းသြားတယ္။
ၾကားေနက်အသံေတြရဲ႕ျမင္ကြင္း
သိပ္မရွင္းလင္းခ်င္ေတာ့ဘူး ... ။
ပုံမက်ပန္းမက်နဲ႔သဘာ၀ႀကီးကို
ထုဆစ္ဖို႔ ၾကိဳးစားခဲ့တဲ့
ငါ့ရဲ႕အျပစ္သာပ ... ။

အဲဒီသစ္ပင္ေတြကို ငါစိုက္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး
အဲဒီမိုးေရစက္ေတြ ငါ့ေၾကာင့္ရြာတာ မဟုတ္ဘူး
အဲဒီျမဴေတြ အုံ႔ဆုိင္းပိတ္ဆို႔ေနတာ ငါ့ေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူး
အဲဒီ ေန ပူေလာင္ေျခာက္သေယာင္းေစတာ ငါ့ေၾကာင့္မဟုတ္ဘူး
ဘာဆိုဘာမွ ၿပဳျပင္ဖန္တီးဖို႔
မစြမ္းခဲ့တဲ့ ငါ... ပါကြယ္။

ကံၾကမၼာ တဲ့
ဓားစာခံသက္သက္ေကာင္ေပါ့
ပစ္ေပါက္ခံထားရတဲ့ ဓားခ်က္ေတြ
ျပင္းထန္တဲ့လက္သီးခ်က္ေတြျပည့္ႏွက္
ေသြးပ်က္ေနတဲ့ၾကားထဲက
ႀကီးမားေနေသးတဲ့ ခႏၲီစ...
ငါ... အံ့ၾသမေနေတာ့ပါဘူး ... ။

ရာစုႏွစ္တစ္ႏွစ္ကို
ေသြး႐ိုးသား႐ိုး ၿပဳစားခ်င္ခဲ့သူပါ
စၾက၀ဠာရဲ႕အျမင့္ဆုံးလမ္းမွာ
ပ်ံသန္းရင္းေတးဆို
သံလြင္ခက္ငိုတဲ့ညေတြ
ကုန္ပါေစေတာ့ ... ။


မေနာ္ဟရီ
၀၅.၀၆.၁၉၉၆


စိတ္ေတြေလတဲ့ေန႔

Sunday, March 29, 2009

စိတ္ေတြေလတဲ့ေန႔

အေယာင္ေယာင္အမွားမွားနဲ႔
အတိတ္တံခါးကိုသြားေခါက္မိေတာ့
စနစ္တက်သိမ္းဆည္းထားတဲ့အိပ္မက္တို႔
တဝုန္းဝုန္းထပ်ံ…
ငါ့ရင္ခုန္သံေတြမမွန္ခ်င္ေတာ့………။

တေဝါေဝါထိုးက်ေနတဲ့ေရတံခြန္တစ္စင္း
မီးခပ္မွ်င္းမွ်င္းနဲ႔မၿငိမ္းႏိုင္တဲ့မီးဖိုတစ္ခု
မာေက်ာကၽြတ္ဆတ္ေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့မိႈတက္ေပါင္မုန္႕ကတစ္လံုး
ေမ့ေတ့ေတ့ပါပဲဆိုၿပီးၾကည့္မွန္ေတြကိုထိုင္ထိုင္ၾကည့္ေနတတ္တဲ့ဖဲၾကိဳးၿဖဴေလးကတစ္ခု
အနီေရာင္ႏွင္းဆီပန္းေၿခာက္ေတြကိုႏွင္းဆိန႔ံေရေမႊးၿဖန္းေပးေနတတ္တဲ့
ေနေရာင္ၿခည္ေလးကတစ္စ

စာလံုးေတြမႈန္ဝါးသြားသည့္တိုင္ၿမင္ႏိုင္ေနေသးတဲ့စာရြက္ဝါၾကင္ၾကင္တခ်ိဳ႕နဲ႔စာအုပ္
ရယ္သံမ်ားႏွင့္လတ္ဆတ္ရွင္းသန္႔ေနခဲ့ေသာနံနက္ခင္းတစ္ခု
သူတို႔တစ္စုတစ္ေဝး က်င္းပေနေသာ စကားလံုးမဲ့အလြမ္းပြဲေတာ္သံ
နားမခံသာၿပန္ဘူး………

လွည့္ထြက္ေၿခလွမ္းတို႔ႏြမ္းခ်ိယိုင္လႈပ္
တၿဖဳတ္ၿဖဴတ္ေၾကြက်လာေသာ မ်က္ရည္စက္မ်ားအံု႔ခို..
တံခါးကိုအလိုလိုဆြဲပိတ္မိေပမယ့္..အားမထည့္ႏိုင္ခဲ့ေတာ့…

လူဆိုတာဒီလိုပဲလား
သိပ္အားနည္းေနတဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ
အရာရာဟာ ေရာဂါဘယေတြလိုၿခံဳခိုတိုက္ခိုက္
အစြယ္တေဖြးေဖြးနဲ႔ကိုက္တတ္တဲ့သတၱဝါေတြလို
ငါ့ကိုတစ္ခါတည္းမ်ိဳခ်ပစ္လိုက္ၾကပါေတာ့လားးးးးးး
တစ္ေယာက္တည္းအားထည့္ေအာ္ပစ္လိုက္တဲ့အသံ
ကိုယ့္ႏွလံုးသားကိုပဲၿပန္မွန္တယ္
တကယ္ဆို…အဲဒီလိုစိတ္ေလေနဖို႔မေကာင္းဘူး
ဒါေပမယ့္..လူဆိုတာမ်ိဳးကလည္း
လ်ိဳ႕ဝွက္ခန္းကေလးေတြကိုယ္စီနဲ႔
လူေၿခတိတ္ခ်ိန္က်..တစ္ေယာက္တည္းဖြင့္ၾကည့္ေနမိတတ္တာမ်ိဳး
ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ တနလၤာေန႔မနက္က်ရင္ေတာ့
တံခါးခ်ပ္ကအလိုလိုပိတ္..ပစၥကၡဆီစိတ္ေတြၿပန္လည္ေဆာင္က်ဥ္း
သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကိုခပ္တည္တည္ဆို(စာမ်က္ႏွာ-၁၅..ပဲၿဖစ္မယ္ထင္တယ္)
အနာဂါတ္ဆိုတာၾကီးနဲ႔တည့္တည့္ရင္ဆိုင္
ဘယ္မွာစိတ္ေလႏိုင္ေတာ့မွာတဲ့လဲ။ ။
မေနာ္ဟရီ

မေန႔က ဖိုးစိန္က ကဗ်ာေရးပါဆိုတာနဲ႔ ေလးၿဖဴရဲ႕ စာမ်က္ႏွာ ၁၅ နားေထာင္ၿပီးခံစားေနတာနဲ႔
ဒီကဗ်ာေလးကိုေရးၿဖစ္သြားတယ္။ ဒီေန႔ ခ်ိဳသင္းဆီေရာက္ေတာ့မွ လားလား ကဗ်ာေခါင္းစဥ္အစစ္
ကိုေတြ႕ေတာ့တာ goat wind day ေလ..း)


ၾကည္လင္ေသာေရ.ၾကည္လင္ေသာကဗ်ာဆရာ

Saturday, March 28, 2009

ကဗ်ာဆရာဦးၾကည္ေအာင္..၊အမည္ရင္း..ဦးၾကည္လင္.ဟာမေန႔က..၂၇.၃.၀၉..မနက္မွာ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ပါတယ္။
ၾကယ္ေတြေကာင္းကင္မွာမ်ားလာတယ္လို႔ပဲေတြးဆေမာ့ၾကည့္ရင္း......ကၽြန္မတို႔ေၿဖသိမ့္ၾကရေအာင္...။
ဦးၾကည္ေအာင္ရဲ႕ကဗ်ာေတြကို..ကၽြန္မခ်စ္ေသာကဗ်ာမ်ား...မွာတင္ထားပါတယ္။..အဲဒီမွာသြားဖတ္ႏိုင္သလိုပဲ
ပ်ံ႕လြင့္ေနေသာေတးႏွင့္ဧကစာရီ...မွာလည္းသြားဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။


ေစ်းဝယ္ထြက္ၿခင္း

Friday, March 27, 2009







ေစ်းဝယ္ထြက္ၿခင္း..ဆိုလို႔တၿခားမထင္ပါနဲ႔။ဟင္းသီးဟင္းရြက္အဝယ္ထြက္တာပါ။မွန္တာေၿပာရရင္
ဒီေရာက္တည္းက..တစ္ခါမွကိုယ့္ဟာကိုေစ်းမဝယ္ဖူးပါဘူး..။ပ်င္းတာလည္းပါပါတယ္။..း)
အိမ္မွာအေမက..ခရီးမထြက္ခင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဝယ္ထည့္ေပးခဲ့တာ.။ခုေတာ့ကုန္သေလာက္ၿဖစ္
ေနပါၿပီ။ဒါေတာင္ဒီၾကားထဲမွာေမာင္ေလးက..ဝယ္ဝယ္လာလို႔..။ၿပီးတဲ့တဲ့ေသာၾကာညကေနတနဂၤ
ေႏြညေနထိလည္းသူမ်ားအိမ္သြားေနစားလိုက္ေသးတယ္....း)..အကုန္အက်မ်ားမွားစိုးလို႔...
ဒီမနက္ေတာ့ မရေတာ့ဘူး။မနက္တုိင္း သားကိုေက်ာင္းပို႔ရင္းစဥ္းစားတာက..အၿပန္က်ရင္ ေစ်းဝယ္
မယ္..ၿပီးရင္အိမ္ထဲပဲ..ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕ပဲၿပန္ၿပန္ေရာက္လာတာပဲ။အမွန္က......သြားဝယ္ရမယ့္ဆိုင္
Frankin....နဲ႔အိမ္ကမ်က္ေစာင္းထိုးေလာက္မွာရွိတာ...။အဲဒါကိုကိုမေရြ႕ႏိုင္ခဲ့တာေလ....။
ဒိေန႔ဝယ္လာတဲ့ပစၥည္းေတြက..
ပန္းေဂၚဖီအစိမ္း..တစ္ပြင့္
မႈိ (တစ္ဆယ္သားေက်ာ္ေလာက္ရွိမယ္ထင္တယ္)
Orange
Seedless Grapes(green)
Pears
ငွက္ေပ်ာသီးတစ္ဖီး
အားလံုးမွ ၁၂.၂၄ေဒၚလာပဲက်တယ္။ေအာက္ေစ်းနဲ႔မတြက္ပဲတက္ေစ်းနဲ႔ပဲတြက္ပါဦးမယ္။တစ္ေဒၚလာ
ကို ၈၀၀ ႏႈန္းနဲ႔တြက္ရင္..၉၉၆၀ ပဲက်တယ္။
ကဲ ၿမန္မာၿပည္ကေစ်းနဲ႔တြက္ရေအာင္။
အေစ့မပါတဲ့စပ်စ္သီးအစိမ္းတစ္ကီလိုကို ၉၀၀၀ပါ..ကီလိုဝက္စာေလာက္ပဲပါတာမို႔..၄၅၀၀ထားလိုက္
ပါမယ္။ေနာက္..ပန္းေဂၚဖီစိမ္း..အၿမင့္ဆံုးေစ်း ၈၀၀ နဲ႔တြက္ပါမယ္။ေနာက္..လိေမၼာ္သီး..ဒိလိုမ်ိဳး
ဆို ရန္ကုန္စီးတီးမတ္ထဲမွာ..တစ္လံုး ၁၀၀၀..ႏွစ္လံုးဆိုေတာ့...၂၀၀၀..။ေနာက္ငွက္ေပ်ာသီး...
သီးေမႊးသီးတစ္ဖီးကိုေအာက္ထစ္..၁၅၀၀..ေနာက္..pear..ကေတာ့ရန္ကုန္မွာမရွိေတာ့ပန္းသစ္
ေတာ္လိုသေဘာထားၿပီးတြက္လိုက္မယ္..တစ္လံုးကို ၁၀၀၀...ႏွစ္လံုး..၂၀၀၀ေပါ့...မႈိ..ဒီလို
အပြင့္လွလွၾကီးေတြဆိုေသခ်ာတယ္..တစ္ဆယ္သား ၁၅၀၀..မႈိနဲ႔ကန္စြန္းရြက္ေၾကာ္စားဖို႔ေတာ္ေတာ္
အားခဲရတတ္တာ..ဘာမွမဟုတ္ပဲမိႈက..၁၅၀၀..တရုတ္ကန္စြန္းတစ္စည္း.၂၀၀..နွစ္စည္းဆို..၄၀၀
နဲ႔တင္..၁၉၀၀ၿဖစ္သြားၿပီမို႔..။ကဲ ..ခုဝယ္လာတာေတြကိုၿမန္မာေစ်းနဲ႔ေပါင္းၾကည့္လိုက္ရေအာင္...
၄၅၀၀+၈၀၀+၂၀၀၀+၁၅၀၀+၂၀၀၀+၁၅၀၀...ဆိုေတာ့...ကၽြန္မ ဂဏန္းေပါငး္စက္ကပ်က္သြား
တယ္..ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ပဲတြက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ေနာ္...း)
(ပံုေတြကို GOOGLE ကယူပါတယ္..ကင္မရာအဆင္သင့္မရွိလို႔ပါ စပ်စ္သီးကကၽြန္မစပ်စ္သီးကပို
လွပါတယ္..မွတ္ခ်က္..ၾကၽြားၿခင္းၿဖစ္၏..)

ေရွ႕မွာတင္ခဲ့တ့ဲ..ေသသပ္က်နစြာေနၾကတ္သြားေသာေန႔တစ္ေန႔..တြက္ေၿပာစရာေလးေတြရွိလာလို႔ပါ။
ေဝလြင္ေဇာ္က..ကၽြန္မကိုကဗ်ာစာလံုးေပါင္းေလးမွားေနတာလာၿပင္ေပးပါတယ္။သူမွန္ပါတယ္။ကၽြန္မက
မွားတာပါ။ကၽြန္မ ၿမန္မာေမာ္ဒန္ကဗ်ာမ်ားကေနၿပန္ကူးယူလာတာမို႔စစ္လည္းမစစ္လိုက္မိဘူးၿဖစ္ေနတာ
မို႔ပါ..။လာၿပင္ေပးတာေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ခုၿပန္ၿပင္ထားလိုက္ပါၿပီ..။
တကယ္ပဲ..ကၽြန္မဆယ္တန္းႏွစ္မွာဆံုးသြားတဲ့ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း...မင္း..ကိုေရးထားတာပါ။သူဆံုးေတာ့
သူက..ေဆးေက်ာင္းတက္ရမယ့္ငါးဘာသာဂုဏ္ထူးရွင္..။သူ႔အေဖ..ဆရာဝန္ၾကီးနဲ႔အတူဆံုးပါတယ္။
က်န္ခဲ့တဲ့သူေတြအတြက္စဥ္းစားၾကည့္ပါဥိး..။သူ႔အေမဆိုတာ..ငိုလည္းမငို.....အသံလည္းမထြက္..
အရုပ္တစ္ရုပ္လိုကိုၿဖစ္သြားေတာ့တာ..ကၽြန္မတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြဖက္ကခံစားမႈဆိုတာက..ဘာဟုတ္
ေသးလို႔လဲ....ဒိကဗ်ာေလးကိုခုထိ အန္တီခင္ေလး..(ကိုရင္ေနာ္ခင္ေလးငယ္ကခင္ေလးမဟုတ္..)
ကိုေပးမဖတ္ရေသးပါဘူး။ဘယ္ေရာက္ေနမွန္းလည္းလည္းမသိပါဘူး။ေတြ႕ၾကံဳဆံုကြဲ ဆိုတဲ့ေလာကၾကီး
ထဲမွာ...


ေသသပ္က်နစြာေနၾကတ္သြားေသာေန႔တစ္ေန႔

Thursday, March 26, 2009

ေသသပ္က်နစြာေနၾကတ္သြားေသာေန႔တစ္ေန႔
ခပ္ညံ့ညံ့႐ုပ္ရွင္ကားတခ်ဳိ႕ထဲက...
နိမိတ္ျပ... ျပကြက္လို
ဖန္ခြက္တစ္လုံး ခြမ္းခနဲ က်ကဲြ...
ဖ႐ိုဖရဲလြင့္စင္ေၾကမြမႈဟာ
ကၽြန္မကမၻာျဖစ္လို႔ ... ။
လ်ွပ္စစ္ၾကိဴးတစ္ေလ်ွာက္
စီးဆင္းလာတဲ့အသံ
သံသယ၀င္မိျခင္းပထမ
ကၽြန္မ...
ယုံၾကည္လို႔မရခဲ့ဘူးေပါ့ ... ။
သိပ္ေသခ်ာခဲ့သတဲ့
ဆဲြအားမဲ့သြားတဲ့ကတၱရာလမ္းမရဲ႕အနက္ထည္
ဘယ္ေတာ့မွျပန္မရႏိုင္တဲ့ဆုံး႐ႈံးမႈ
တစ္စုံတစ္ခုမွ မွာၾကားမသြားတဲ့သူငယ္ခ်င္း...
ကၽြန္မရင္တြင္းမွာ စစ္ေတြခင္းလို႔
သူငယ္ခ်င္းကို ျပန္လုေနမိတယ္
ဘယ္လိုစာတန္နတ္ဆိုးကမ်ား
လွည့္စား... ေျခမြ... ထားခဲ့ၾကတာပါလိမ့္။
ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ ဆဲေရးပစ္လုိက္ဖို႔
တံခါးအဖြင့္မွာ...
အဲဒီမိုးေတြက...
ရြာလို႔ေကာင္းတုန္း...
ပ်စ္ခၽြဲခဲၽြ...
အျဖဴရင့္ေရာင္မိုးစက္မ်ား
ဒရေဟာသြန္းက်ဲရြာခ်
နတ္ဆိုးတစ္ပါးအမူးလြန္အန္ခ်လိုက္သလို
မိစၦာအလိုေတြပါ
ေရာေႏွာပါလာခဲ့ေတာ့တာေပါ့... ။
ၾကိဳးေလ်ာ့ဂစ္တာတစ္လက္ရယ္
အသစ္စက္စက္ ခႏၶာေဗဒစာအုပ္ရယ္
ကဗ်ာေတြအေပၚခ်စ္တဲ့ အခ်စ္ရယ္
တစ္၀က္စီပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့အနာဂတ္ရယ္
သားေပ်ာက္ေတးနဲ႔မိခင္ရယ္...
ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ အမွန္တရားရယ္
အလန္႔တၾကား...
ကၽြန္မ ငိုမိတာ... ဆန္းလား... ။
ပဲခူးေကာလိပ္အလြန္ေလးသံၾကိဳး
အစိုးမရတဲ့မုိးရယ္
ပန္းတစ္ပြင့္မွမက်န္တဲ့
ပါးလ်တာယာအိုရယ္
ဆဲြအားမဲ့အနက္ထည္လမ္းမႀကီးရယ္
ၿပီးေတာ့... တာ၀န္မဲ့အရက္တစ္ခြက္ရယ္
ငယ္အိပ္မက္ေတြအားလုံးလြင့္စင္ကြယ္...
ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း၀ိညာဥ္... ငိုေရာ့မယ္... ။
ေသသပ္က်နစြာ ေနၾကတ္ေသာေန႔တစ္ေန႔
မိုးသားတိမ္လိပ္တို႔ တရိပ္ရိပ္ၿပိဳက်
ကၽြန္မရဲ႕မိုးေရစက္ေတြ...
မင္း ေရ...
မိုးစစ္စစ္ေတြက ခုမွရြာတာ... ။

မေနာ္ဟရီ
ေရႊ၀တ္မႈန္၊ ႏို၀င္ဘာ၊ ၁၉၉၅။


Idea Magazine

Tuesday, March 24, 2009

Idea Magazine ထဲက စာမူတခ်ိဳ႕နဲ႔ကဗ်ာတခ်ိဳ႕ကိုလစဥ္တင္ေပးသြားမယ့္ေနရာေလးပါ။
ေဘးနားက..ေၾကာ္ၿငာလင့္ကေနကလစ္ႏွိပ္ၿပီးသြားႏိုင္ပါတယ္။အတတ္ႏိုင္ဆံုးေတာ့တစ္ခု
ခ်င္းစီၾကိဳးစားတင္သြားပါ့မယ္။ေလာေလာဆယ္ေတာ့ဝတၳဳတိုေတြနဲ႔ကဗ်ာေတြပါပါတယ္။


The Return of the Prophet









The Return of the Prophet

တစ္ေန႔က Borders ထဲမွာနာရီေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုၿဖဳန္းပစ္လိုက္တယ္။ Bordersဆိုတာ
စာအုပ္ဆိုင္ပါ။ႏိုင္ငံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာရွိပံုရပါတယ္။ကၽြန္မ မေလးမွာလည္းဝယ္ဖူးတယ္
စင္ကာပူမွာလည္းဝယ္ဖူးတယ္။ဒီေရာက္ေတာ့ေမးေတာ့လည္းရွိတယ္ဆိုတာနဲ႔Chatswood
က ဆိုင္ကိုသြားခဲ့တယ္။
စာအုပ္ေတြကေတာ့အမ်ားၾကီးပဲ။Audio book ေတြေရာ..Musicနဲ႔.. Moviesေတြေရာရႏိုင္
ပါတယ္။သြားတုန္းကေတာ့..ဆရာေဇာ္မွာတဲ့Postmodernism…စာအုပ္ေတြကိုသြားရွာေပး
မယ္ဆိုၿပီးသြားတာပါ။ဟိုေရာက္ေတာ့..Introduction to Postmodernism.တစ္အုပ္ပဲရွိၿပီး
က်န္တာက ေအာ္ဒါမွာရမယ္ဆိုတာနဲ႔တၿခားစာအုပ္ေတြေလွ်ာက္ၾကည့္ၿဖစ္ပါတယ္။ကၽြန္မ
က Mythologyလည္းစိတ္ဝင္စားသူမို႔..တခ်ိန္ကရွိခဲ့ဖူးၿပီးေနာက္က်မွTheosophy Library
ကိုလွဴလိုက္တ.ဲ့.. Dictionary of Mythology…….စာအုပ္ကိုၿပန္ရွာဝယ္ရင္း..Egyptian
Mythology တစ္အုပ္ပါဝယ္လာခဲ့ေသးတယ္။Egyptian book of dead နဲ႔ Tibetan book
Of dead ေတြကိုပါရွာခဲ့ေသးတယ္။ကၽြန္မမွာေပ်ာက္ကုန္တာေတြေတာ္ေတာ္မ်ားတာမို႔ပါ။
အဲလိုၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ဘာသြားေတြ႕လဲဆိုေတာ့ကဗ်ာစာအုပ္စင္မွာ..The Return of the
Prophet ဆိုတဲ့စာအုပ္ကိုသြားေတြ႕ပါတယ္။ ခ်က္ခ်င္းေကာက္ယူၾကည့္ေတာ့..ေရးသူက…
Hajjar Gibran တဲ့..။ Khalil Gibran .....ရဲ႕ေၿမးတဲ့။ေၿမးဆိုေပမယ့္အရင္းေတာ့မဟုတ္
ပါဘူး။သူကGrand Uncle…လို႔ဆိုတာကိုး။
Khalil Gibran ဆိုတာ The Prophet ဆိုတဲ့စာအုပ္ကိုေရးသားခဲ့သူအာရပ္စာဆိုပါ။ ဒါေပ
မယ့္သူကလက္ဘနိစ္အစစ္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။လက္ဘနိစ္နဲ႔အေမရိကန္စပ္ထားတာပါ။
သူ႔ကိ္ု ၁၈၈၃ ဇႏၷဝါရီ ၆ ရက္မွာေမြးပါတယ္။အသက္..၄၈ႏွစ္အရြယ္..၁၉၃၁မွာအေမရိကန္
မွာပဲကြယ္လြန္ခဲ့ပါတယ္။အႏုပညာသမား၊စာေရးဆရာ၊ကဗ်ာဆရာ..Khalil Gibran..ဟာ
The Prophetဆိုတဲ့စာအုပ္နဲ႔နာမည္ေက်ာ္ပါတယ္။အဲဒီစာအုပ္ဟာသိပ္ရိုးစင္းလွပၿပီးသိပ္
ေၿပၿပစ္တဲ့ဖြဲ႔ဆိုမႈေတြေၾကာင့္တင္နာမည္ေက်ာ္ခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူး။အထဲမွာပါဝင္တဲ့ဒႆန
ေတြေၾကာင့္လည္းထင္ရွားပါတယ္။
ကၽြန္မ..The Prophetကိုဖတ္ေတာ့၁၉၉၈..ပါ။အဖံုးကအၿပာေရာင္မွာမွ..လူတစ္ေယာက္ပံု
ဦးေခါင္းနဲ႔ပါ။ကၽြန္မ..မထြက္လာခင္စာအုပ္ေတြရွင္းေတာ့ေတာင္မွပိုးတစ္ဝက္စားထားတဲ့စာ
အုပ္ေလးကိုေတြ႕လိုေသခ်ာၿပန္သိမ္းခဲ့ပါေသးတယ္။ခု..အဲဒီအဖံုးပံုကိုအင္တာနက္မွာၿပန္
ရွာေတာ့မေတြ႕ေတာ့ဘူး။
ၿပန္ရွာရၿခင္းအေၾကာင္းအရင္းက..Hajjar Gibran…အိပ္မက္ထဲမွာလိုလိုအာရံုထဲမွာလိုလို
ေတြ႕တယ္ဆိုတဲ့သူ႔အဖိုးပံုက အဲဒီပံုနဲ႔တူတယ္လို႔ခံစားရလို႔ပါ။ခုေနKhalil Gibranပံုကိုနက္
မွာရွာေတာ့အဲလိုပံုတစ္ပံုမွမေတြ႕ရၿပန္ဘူး။ထူးေတာ့ထူးသလိုပဲ။
ကၽြန္မကိုတာရာမင္းေဝနဲ႔အတူအဲဒီစာအုပ္ဖတ္ရင္းေၿပာမိတာက အဲေလာက္လွတဲ့စာလံုး
ေတြ..ကိုဘာသာၿပန္ဖို႔သိပ္လြယ္မွာမဟုတ္ဘူး။ၿပန္ၾကည့္ပါလားလို႔..သူ႔ကိုေၿပာေတာ့သူက
ၿပန္ခ်င္ေနတာတဲ့။ဒါေပမယ့္..တစ္ရက္မွာသူစာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ဝယ္လာတယ္။ဒီမွာၾကည့္
စမ္းဆိုလို႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့..ဘသန္း(ဓမၼိက)ရဲ႕စာအုပ္။ေသခ်ာၾကည့္ေတာ့မွ..လားလား…
The Prophet ကိုဘာသာၿပန္ထားတာၿဖစ္ေနတယ္။..ႏႈတ္ေကာင္းခြန္းၿမိန္သုခမိန္..တဲ့…။
အိုး..တကယ့္ကိုလွေအာင္ၿပန္ထားႏိုင္တာကိုေတြ႕ရတယ္။အကုန္လံုးတြန္႔ဆုတ္သြားေစ
မယ့္ၿပန္ဆိုမႈမ်ိဳးလို႔ေၿပာရင္..ကၽြန္မလြန္မယ္မထင္ပါဘူး။ဘာသာတစ္ခုကေနတစ္ခုကိုၿပန္
ဖို႔ဆိုတာက..စာေရးသူရဲ႕ဆိုလိုရင္းကိုဘာသာၿပန္သူကထိမိစြာသိဖို႔လိုတာကိုး..။အဲလိုသိ
ဖို႔ဆိုတာက..ဘာသာစကားကၽြမ္းက်င္မႈတစ္ခုတည္းနဲ႔မရပါဘူး။တစ္ဖက္ကအႏုပညာပါ
တာမို႔ၿပန္ဆိုသူကလည္းအႏုပညာ..ပါရပါတယ္။
ႏႈတ္ေကာင္းခြန္းၿမိန္သုခမိန္..ဟာဘာသာၿပန္ထားတာကလြဲရင္တကယ့္The Prophetအ
စစ္ကိုခံစားရသလိုပါပဲ။
ခုစာအုပ္ေလးကေတာ့ သုခမိန္ၿပန္လာၿပီ..ေပါ့..။Hajjar ကဒီစာအုပ္ကိုသူကိုယ္တိုင္ေရး
တယ္ဆိုတာထက္သူ႔အဖိုးဝိညာဥ္ကသူ႔ကိုလာေၿပာေနသလိုမ်ိဳးေရးထားတာပါ။
Hajjaမွာ..သူ႔ထက္တစ္ႏွစ္ပဲၾကီးၿပီးသူ႔ကိုသိပ္ခ်စ္တဲ့အစ္ကိုတစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။တစ္ေန႔
မွာအဲဒီအစ္ကိုဟာမေတာ္တဆေသနတ္မွန္ၿပီးသူ႔ေရွ႕မွာတင္ေသဆံုးသြားခဲ့တယ္။အေဖက
ေတာင္ငိုရႈိက္ခဲ့ေပမယ့္ Hajjarကေတာ့မငိုခဲ့ပါဘူး။မငိုေပမယ့္အဲဒီခ်ိန္ကစလို႔သူဟာလူေတြ
နဲ႔ကင္းကင္းေနၿပီးတိတ္ဆိတ္သြားေတာ့တယ္။ၿပီးေတာ့ တစ္စထက္တစ္စလည္းဆိုးသြမ္း
လာခဲ့တယ္။
တစ္ေန႔သူကားေမွာက္တယ္။ၿပန္မထႏိုင္ခင္မွာအဖိုးၾကီးတစ္ေယာက္ကိုသူေတြ႕တယ္၊မုတ္
ဆိတ္ေတြနဲ႔တဲ့…ဘယ္သူမွန္းမသိေပမယ့္စိတ္ထဲကေတာ့ရင္းႏွီးေနသလိုပဲ။ေနာက္…တစ္
ေခါက္သူထပ္ေတြ႕တာကသူ႔မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းကိုလုယူသြားတဲ့လူတစ္ေယာက္နဲ႔ရန္
ၿဖစ္ရင္းကေထာင္ထဲေရာက္သြားခ်ိန္မွာပါ။သူအသိစိတ္နဲ႔လူနဲ႔ကပ္တစ္လွည့္မကပ္တစ္
လွည့္ၿဖစ္ေနခ်ိန္မွာေရာက္လာတာပါ။အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲသူ႔အိမ္ကသူ႔ကိုၿပန္လာေခၚတာမို႔သူ
အိမ္ၿပန္လာခဲ့တယ္။
ၿပန္ေရာက္ေတာ့အေမၿဖစ္သူကသူ႔ကိုေနာက္မက်ေသးဘူး၊ၿပင္လို႔ရေသးတယ္ၿပင္လိုက္ပါလား
လို႔ေၿပာၿပီးစာအုပ္စင္ကစာအုပ္တစ္အုပ္ကိုသြားယူဖတ္ၿပတယ္။အဲဒီစာအုပ္ကိုသူငယ္
ငယ္ကလည္းအေမကဖတ္ဖို႔တစ္ခါေပးခဲ့ဖူးၿပီးသူနည္းနည္းပဲဖတ္ၿဖစ္ခဲ့တာလည္းမွတ္မိေန
တယ္။ဒီတစ္ခါမွာသူေတြ႕လိုက္တာကအဖံုးကလူပဲ။အဲဒီလူဟာသူ႔အိပ္မက္လိုလိုအာရံုလို
လိုထဲမွာေတြ႕ေနက်မုတ္ဆိတ္ေတြနဲ႔အဖိုးၾကီးၿဖစ္ေနတာပါပဲ။
သူကသူ႔အေမကိုခ်က္ခ်င္းပဲဒါဘယ္သူလဲလို႔ေမးေတာ့..အေမက..ဒါမင္းအဘိုးေလးပဲလို႔ေၿဖ
ပါတယ္။ဒါေၾကာင့္သာသူဒီလူၾကီးကိုေတြ႕စဥ္ကရင္းႏွီးေနသလိုခံစားမိတာကိုး။
အဲဒီညမွာပဲသူအဲဒီစာအုပ္ကိုစဖတ္တယ္။ဖတ္ၿပီးေတာ့ငိုတယ္။အဲဒီေနာက္မွာသူေၿပာင္းလဲ
သြားေတာ့တယ္။ဒီ The Return of the Prophet ကိုေရးတဲ့ထိေပါ့…။
ေနာက္သူ..အဖိုးအုတ္ဂူရွိရာကိုသြားတယ္။အဖိုးေမြးခဲ့တယ္ဆိုတဲ့..Ottoman,Syria က…
Bsharri ဆိုတဲ့ရြာကေလးကိုလည္းသြားခဲ့တယ္။သူ႔အဆိုအရကေတာ့အရင္ဘဝကအ
ေထာက္အထားေတြကိုေတြ႕ႏိုင္ဖို႔တဲ့…။
ေနာက္တစ္ေနရာမွာက်ေတာ့တစ္မ်ိုဳး..သူ႔အစ္ကိုသူနဲ႔အတူရွိေနတယ္ဆိုတဲ့ခံစားမႈကိုသူရ
ေနေပမယ့္တကယ္ရွိေနတာကသူ႔အာရံုမွာၿမင္ေနက်မုတ္ဆိတ္ေတြနဲ႔အဖိုးတဲ့..။တစ္မ်ိဳး
ေတာ့တစ္မ်ိုဳးပဲလို႔ေတြးေနတာဲ…။ေနာက္ဆံုးအခန္းမွာလည္းထည့္ေရးထားတာတစ္ခုက..
I came and died as your brother to call you home ..တဲ့..။ေနာက္..Homecoming
မွာလည္းသူ Bsharri ကိုသြားတဲ့အေၾကာင္းေရးတာဖတ္ရေတာ့ ပထမဆံုးသူေၿပာခဲ့တဲ့အ
ရင္ဘဝကအေထာက္အထားဆိုတာ သူ႔အစ္ကိုရဲ႕အေထာက္အထားကိုေၿပာတာပဲၿဖစ္မယ္
လို႔ေတြးလိုက္မိပါေတာ့တယ္။
လူဆိုတာကလည္းအစြဲကေဖ်ာက္လို႔ရခဲသား။The Return of the Prophet ဟာေတာ္
ေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ဒါေပမယ့္စိတ္ထဲမွာက…ဒီလူဟာ..Khalil Gibran မဟုတ္ဘူးဆိုတာ
ရယ္၊ဒီစာအုပ္ကိုဖတ္ေနစဥ္မွာThe Prophetကိုသတိရေနမိတာရယ္ေၾကာင့္မူလစာအုပ္ကို
မီတယ္လို႔မထင္မိပါဘူး။ဒါေတာင္မွ သူ႔ဟာနဲ႔သူကေတာ့ထိရဲစရာမရွိေအာင္လွေနပါေသး
တယ္။
ဒီစာအုပ္မွာ..အဖိုးလုပ္သူေရးခဲ့တဲ့ The Prophet ထဲက.The Promise..ဆိုတဲ့စာမ်က္ႏွာ
ရယ္၊Introduction ရယ္..ေခါင္းစဥ္ ၁၇ခုခြဲထားတဲ့အခန္း(၁၇)ခန္းရယ္ပါဝင္ပါတယ္။အဲဒီ
ေခါင္းစဥ္ေတြက..
Dawn, Belief, Truth, Grace, Sexuality, Change, Vision, Abundance, Betrayal,
Forgiveness,Courage,Bliss,Love,Homecoming,Awakening,နဲ႔..Remembrance..
တို႔ပဲၿဖစ္ပါတယ္။တစ္ခန္းခ်င္းစီကစာပိုဒ္တခ်ိဳ႕ရယ္…The Prophet ကThe Promiseရယ္ကို
နမူနာဖတ္လို႔ရေအာင္..ထည့္ေပးလိုက္ပါတယ္။တကယ္လြယ္ကူရိုးစင္းလွပတဲ့အေရးအ
သားေတြၿဖစ္လို႔လူတိုင္းနားလည္ႏိုင္မွာေရာ..အမွန္အတိုင္းဝန္ခံရရင္ကၽြန္မမီေအာင္ၿပန္ေပး
ႏိုင္လိမ့္မယ္မထင္တာရယ္ေၾကာင့္ဒီတိုင္းပဲေဖာ္ၿပေပးလိုက္ပါမယ္။

The Promise ( from the final chapter of The Prophet)
Should my voice fade inyour ears,and my love vanish in your memory,then
I will come again.
And with a richer heart, and lips more yielding to the spirit will I speak.
Yea, I shall return with the tide….
If aught I have said is truth, that truth shall reveal itself in a clearer voice, and
in words more kin to your thoughts…..
And if this day is not a fulfillment of your needs and my love, then let it be
a promise till another day……..
Know, therefore, that from the greater silence I shall return…
A little while , a moment of rest upon the wind , and another woman shall
bear me.
Khalil Gibran

DAWN
And it is good that it is so, for no waters are purer than those precious droplets
released in your moments of surrender.

Weep until seeds of joy take root in the womb of your soul!

BELIEF
I learned faith from the doubter ,decency from sinister, compassion from the
cruel, and gratitude from them all.

I am the ever-present song you have yet to sing;nearer to you than your breath.

You may search the world to find me, yet I can only be found within you.

For I am your heart enlightened and your mind enchanted.

TRUTH
Mother Ocean performs her rhythmic dance with the moon, measuring time
ceaselessly. Father mountain knows time as aeons of precipitation carve canyons
into his stubborn resistance.

Truth is paradoxical abyss that you stumble upon , and there it is , smiling at you ,
unadorned and as irrational as love.

DESIRE
Your desire for success is at the core of your failing, for only when you are empty
of desire will success fill you.

Money can neither unchain your heart nor unveil your beauty.

Only your openness can fill your emptiness.

GRACE
My trouble heart beats in hunger for your presence.

Grace speaks in soft colors and caresses your senses with benevolent
whispers.

SEXUALITY
Though you cover your nakedness with morals, you conceal much of
your beauty only to protect the eyes of impure.

For the Creator is also the Destroyer and there are hidden blessings to
be found in every haunt and on every summit along life’s sacred journey.

Your bodies are temples of spirit; when you meet for sexual communion,
bring your heart’s prayer to be seeded in the womb of creation. Let love’s
vision take sensual shape in the fervent pulse.

CHANGE
In this dark hour the burden of love’s loss beats heavy on my heart.

I pray for the rebirth of joy out of yesterday’s pain.

I long to bask in the tranquility of a day renewed by the grace of
forgetfulness.

I beg for the wisdom to abide with integrity and the passion to
celebrate virtue.

But I am disheartened by my failure to live up to even my most
modest expectation.

I wish your mercy could release my weakness that my strength
could walk in your light.

VISION
But my lamp is dim, and I strain to read what is written on the ashen
face of these ungrateful days.

Everything begins and ends as a dream. Your personal saga is but a
daydream before the dawn of your larger self. Yesterday your vision
sought wisdom, but today your wisdom must seek higher vision.

ABUNDANCE
The more I was offered, the more I wanted; the more I was given,
the more I needed.

Prosperity is a fickle friend who can rob you of your virtue. And you
are never so vulnerable as in times when the streams of affluence and
fame overflow your wishing well.

Under the burden of excess, your innocence is too easily crippled with
pride.

BETRAYAL
Behind the mask, he walked proud among the innocent , like a wolf
staling its prey.

With your right hand ,you lift me up, and with your left hand, you strike
me down, yet I know not why.
(note : after reading that sentence, some images are haunting me in my
mind)

To recognize your soul in the heart of your enemy – this is the birth of
true love.

FORGIVENESS
Anger is disintegrated love.

Turn not away from shame, for it is the final veil that conceals your
innate innocence.


Free your demons and console them on your bosom of empathy, lest they
seethe in your recesses and give birth to a curse.

COURAGE
You’ve witnessed the beauty that waits beyond death, and it is good that you
remember this sight.

But the seat of fear is in the sinister shadows of your mind.

The tide of change are forever carrying away your most cherished creation to
make way for the fresh dream being born even now.

BLISS
Bliss come to the grateful heart illuminated with presence.

Until you embrace all that is with gratitude you remain half made in the
masterful hands of the Maker.

Closed doors and erected walls block your happiness and leave you to wait
unhedded in the seasonless world outside the great multiversity of life.

LOVE
Like rain and seed, your love must be born again and again to be free.

Therefore , let your love be free of obligation.

If there’s something you require from another for love’s sake, the you
stand with your head in clouds that obscure love ‘s light.

HOMECOMING
This night in Bahsrri , the mountains of Lebanon sleep in silence.
But not I.

AWAKENING
Let your awakening start within.

Weed out thorns of doubt that have entwined with the tender sprouts of love.

REMEMBRANCE
There’s no end to my source, not limit to my grace. When you drift into sleep ,

I hold you in silent serenity. And when you awaken , it is within my presence
that you dwell.

I live in your heart and you live in mine.
You are my dream and I am your awakening.
Through you, I am dressed in beauty.
Through me, you are beyond what can be
…….

တစ္ခန္းကိုတစ္ပုဒ္စီလို႔ေတြးေပမယ့္ ဘယ္ဟာေရြးရမွန္းမသိတဲ့အခါ သံုးခုေလာက္ပါသြား
ပါတယ္။ေနာက္ဆံုးမွာအဆံုးသပ္ထားပံုကလည္း..Without End…တဲ့..။အဆံုးမရွိေသာ..
ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာနဲ႔အဆံုးမရွိေသာအနတၱတရားေတြကိုရည္ရြယ္ေလေရာ့သလား…မသိပါ..။
(ခ်စ္ေသာ ..ေက..ကၿပန္ညႊန္းပါဆိုလို႔ညႊန္းလိုက္တာပါ..သူ႔လိုမကၽြမ္းက်င္ေလေတာ့ နည္း
နည္းေတာ့ဟိုေရာက္သည္ေရာက္ၿဖစ္ေနရင္သည္းခံေပးပါလို႔..ဒါပထမဆံုးအၾကိမ္ စာအုပ္
တစ္အုပ္ကိုညႊန္းဖူးတာပါပဲ..)


ကၽြန္မခ်စ္ေသာကဗ်ာမ်ား

Friday, March 20, 2009

မတ္လ ၂၁ ရက္ေန႔ ကမၻာ့ ကဗ်ာမ်ားေန႔အတြက္ ကဗ်ာေတြကို ကၽြန္မခ်စ္ေသာကဗ်ာမ်ား
မွာတင္ထားပါတယ္။
ေဝေနာ္
ၿမတ္
ခက္မာ
ၿဖဴမြန္
မ်ိဳးေနႏြယ္
ဝိုင္ခ်ိဳ
မင္းသစ္
ေမာင္သိန္းေဇာ္
သုခမိန္လႈိင္
ေနမ်ိဳး
ေက်ာ္စြာထက္
ေဇာ္ဇင္
တာရာမင္းေဝ
နီကိုရဲ
ၿမၿမင့္မိုရ္
ပိုင္စုိးေဝ
နရီ
ခိုင္ၿမဲေက်ာ္စြာ
မင္းဒီ
ဟိန္းၿမတ္ေဇာ္
ဝင္းၿမင့္
ထက္သစ္
ႏိုင္မြန္ေအာင္သြင္
..............တို႔ရဲ႕ကဗ်ာေတြပါဝင္ပါတယ္။
ဒီမွာ..သြားဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။


ခုတေလာ...

Thursday, March 19, 2009

ခုတေလာ..
ေတြးၿဖစ္ေနတာက..
(၁)ေက်းဇူးတရားအေၾကာင္းနဲ႔ဆက္စပ္ၿပီးသံသရာမေၾကာက္တဲ့သူေတြအေၾကာင္း
(၂)ဝန္တိုမစၦိယစိတ္မ်ားတဲ့သူေတြအေၾကာင္း
(၃)ကိုယ္မစိုက္ပဲလိုက္ရိတ္သိမ္းေနၿပီး..ကိုယ္စိုက္ခဲ့တဲ့အသီးကိုယ္ခါးတယ္လို႔ေအာ္
ေနတဲ့သူေတြအေၾကာင္း

ေရာက္ၿဖစ္ေနတာက..

facebook..


ဖတ္ၿဖစ္ေနတာက..
ကဗ်ာေတြ..( ေဆးအၿဖစ္နဲ႔စားသံုးေနတာ..)

ေရးၿဖစ္ေနတာက..

ေမးခ်င္တဲ့ေမးခြန္းေတြ..(စုေနတယ္ ေနာက္မွ tag game တစ္ခုအေနနဲ႔လုပ္ဦးမယ္။)

နားေထာင္ၿဖစ္ေနတဲ့သီခ်င္းက
..
မ်ိဳးေက်ာ့ၿမိဳင္ ရဲ႕ အေဝးၾကီး...(သစ္ေကာင္းအိမ္ၾကားရင္..လြမ္းေနတယ္လို႔..စြတ္စြဲဦးမယ္...။)

စားၿဖစ္ေနတာက......

frozen vegetable
ေတြ.(သိပ္သနားစရာေကာင္းတာပဲ..
ေလ့လာေတြ႕ရွိသူတစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ အဲဒီမွာအဟာရတန္ဖိုးအၿပည့္ဆိုပဲ..)

ၾကည့္ၿဖစ္ေနတာက
.............
Master Chef and Iron Chef
(အရသာရွိေသာအစီအစဥ္မ်ား.. :D..)
Iron Chef က တစ္ခ်ိန္ကအမိုက္စားေလး Mark Dacascos ကုိၾကည့္ခ်င္တာ
အ့ံၾသစရာ သူက အဲဒီမွာ CHAIRMAN တဲ့...

ရြတ္ေနမိတဲ့ကဗ်ာ..
........
မ်ိဳးေနႏြယ္ရဲ႕ ေတေလ ဆိုတဲ့ကဗ်ာေနာက္ဆံုးပုဒ္

ေတေလ
မိိုးဖြဲဖြဲေလးရြာေနတယ္
ငါမငိုခ်င္ေတာ့ဘူး

မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔စိတ္က

ကမ္းစပ္နံေဘးမွာေန႔ေရႊ႕လိုက္
ညေရႊ႕လိုက္

လူက
ေရၿပင္ေပၚပလံုလို႔ၿမည္ၿပီးနစ္သြားတဲ့ခဲတစ္လံုး
ႏွေၿမာတယ္
သင္းကြဲငွက္ေအာ္သံမ်ားၾကားလိုက္ရ
ဘာမွမသာယာဘူး
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလက္ေဖ်ာက္တစ္ခ်က္တီးၿပီးေခၚၾကည့္လိုက္
ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာဆုပ္လည္းစူးစားလည္းရူး
မ်က္လံုးစိမ္းေတြကမိုးရြာတိုင္းပြင့္တတ္တဲ့ပန္းေတြလို
ငါ့ေရွ႕ကရႈခင္းမ်ား
ငါ့ေနာက္ကရႈခင္းမ်ား
ငါ့ဘဝရဲ႕အနာတရေတြကိုေဖ်ာ္ေသာက္ေနတဲ့ေနေရာင္ၿခည္မ်ား
အရာအားလံုးကိုစိတ္ဆိုးလည္းခဏမၿဖစ္ခ်င္ေတာ့ဘူး
အေမ့ကိုသတိရတယ္
မ်က္ရည္က်လာတယ္
ေသခ်ာေပါက္
ဒီတစ္ခါမိုးမိရင္ဖ်ားၿပီ..။

မ်ိဳးေနႏြယ္


တစ္ခါမွမလုပ္ဖူးပဲ

လုပ္ေနတဲ့အလုပ္..........
ေၾကာင္တစ္ေကာင္နဲ႔ရန္ၿဖစ္ၿဖစ္ေနရတာ..နာမည္က JC တဲ့..။
(ဆိုးသလားမေမးနဲ႔ မ်က္ႏွာေပါက္ကိုက ဂ်စ္တစ္တစ္နဲ႔.ညီမေတာ္ေမြးထားတဲ့
ေၾကာင္ေလ..ခ်စ္ေတာ့ခ်စ္ပါတယ္..ဆိုးတာကေတာ့တာေတလန္..)

သြားခ်င္ေနတဲ့ခရီး.........
ၿမန္မာၿပည္ေပါ့..(ေမးစရာကိုမလိုတာ..)

ၿဖစ္ခ်င္ေနတာက
............
Sugar Ray Leonard..(လက္သီးနဲ႔ထိုးစရာလူတစ္ေယာက္ရွိလို႔.လက္အိတ္ေတာ့ပါမွၿဖစ္မွာ.)

သတိရေနတာက ............
လူတစ္ေယာက္ဆိုသိပ္ေကာင္းမွာ..ဖုန္းေလးၿဖစ္ၿဖစ္ဆက္..အြန္လိုင္းမွာေတြ႕
ခုေတာ့..အမ်ားၾကီးၿဖစ္ေနတယ္..လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ခ်င္တယ္ ေနမ်ိဳးရဲ႕
သေဘာၤၾကီးေတြလို..ေက်ာက္ခဏခ်ၿပီး...အန္တီၿမဆိုင္မွာထမင္းစားခ်င္တယ္
ကိုသွ်ီတို႔ရံုးနားမွာလက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ခ်င္တယ္..Ginzapanကေကာ္ဖီ
ေသာက္ခ်င္ၿပီး Cafe Aroma က Spaghetti စားခ်င္တယ္။သက္သတ္လြတ္..
ဦးခင္ေမာင္စိန္ဆီသြားၿပီးစာအုပ္ေဟာင္းေတြသြားၾကည့္ခ်င္တယ္။ေလာက
နတ္ကပန္းခ်ီၿပပြဲေတြကိုသြားခ်င္တယ္။ရံုးေဘးနားမွာအထမ္းနဲ႔ေရာင္းတဲ့ငါး
မပါေသာ အညာသားမုန္႔ဟင္းခါးစားခ်င္တယ္..။အမွတ္တရ..ကေကာက္ညွင္း
ေပါင္းနဲ႔အေၾကာ္လည္းပါတယ္။(ေတာ္ၿပီလက္ေညာင္းတယ္..အမ်ားၾကီးက်န္
ေသးတယ္..)

မုန္းတီးေနတာက ........
ဘာၿဖစ္ခ်င္မွန္းမသိပဲ မိန္းမတစ္ေယာက္ေအာင္ၿမင္ေနတာကိုမၾကည့္ႏိုင္တဲ့
ေယာက်ာ္းေတြ..

ခ်စ္ေနမိတာက..
သက္မဲ့..................ROSARY ..အနက္ေလး..ေဂ်ရုဆလင္ကလာတာတဲ့
သက္ရွိ..................မေၿပာင္းမလဲကိုကို..

ၾကိတ္ၿပီးခ်ီးက်ဴးေနမိတာက
လူတစ္ေယာက္အေၾကာင္းးကိုမဟုတ္တာအဟုတ္ၿဖစ္ေအာင္ ဇာတ္လမ္းေလးဆင္ၿပီး
တဖြဲ႕တႏြဲ႕ေၿပာတတ္တဲ့သူေတြ (ေမဆြိေသၿပီဆိုတဲ့သတင္းလို..)

ၾကိတ္ၿပီးအထင္ေသးေနမိတာက..
သူမ်ားေၾကာင့္ရတဲ့ေအာင္ၿမင္မႈကို ကိုယ့္ေၾကာင့္လို႔ ဘာအေၾကာင္းၿပခ်က္မွမရွိပဲထင္
သြားတဲ့သူေတြ..(အံ့ေရာ..)

လိုခ်င္ေနတာက
ၿငိမ္းခ်မ္းဆု ရဲ႕ပန္းခ်ီကားသံုးေလးခု..

အလိုလိုေက်ာခ်မ္းေနမိတာက
နပမ္းသမားေတြ (သူတို႔ေလာကၾကီးထဲကိုေရာက္လာပံုက တစ္မ်ိဳးပဲ..)

လုပ္ခ်င္ေနတာက
installation art တစ္ခုခု သို႔မဟုတ္ performance တစ္ခုခု
( စိတ္ကူးထဲမွာဘယ္လိုကဘယ္လိုခုန္ေပါက္ဝင္လာတဲ့ အိုင္ဒီယာမွန္းမသိဘူး.
အမွာစကား......ကိုထိန္..ဘာမွစိတ္မပူပါနဲ႔ ဆႏၵေၿပာတာပါ .. :P )

ဆႏၵမရွိတဲ့ေနရာ
G-talk

ွဆႏၵမရွိတဲ့အလုပ္
စာေရးတာ...(ဘာမွကိုမေရးခ်င္ဘူး..ေရးလည္းမထြက္ဘူး..)

စြဲလန္းေနမိတဲ့အရာ
တိမ္ၿဖဴေတြ ... (နန္းညီကေတာ့ ၾကယ္ေတြ တဲ့..)

ေတာင္းေနမိတဲ့ဆု
ဘာလို႔ေၿပာၿပရမွာလဲ..........း)

ေမးခြန္းေတြထပ္ၿပန္တလဲလဲေမးေနမိတဲ့သူ
ဘုရားသခင္ (နားညည္းရွာမွာပဲ..ေမးေနတာကိုက အၿဖဴကဘာလို႔ၿဖဴေနရတာလဲ ဆိုတာမ်ိဳး)

အမွန္အတိုင္းဝန္ခံခ်င္ေနတာက
ဒီပို႔စ္က ဆားခ်က္တာ ...း)


မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ရွိခဲ့ဖူးသည္ (၂)

Sunday, March 15, 2009

မင္းသားေလးက သတိမျပဳမိဟန္ႏွင့္ ဆက္ေျပာေနသည္။
ထိုသူတို႔သည္ လူတစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး ႏွစ္လိုမႈကို `မုန္းတီးျခင္း´ ဟု ေခၚၿပီး တစ္ဦးႏွင့္..
တစ္ဦး ခိုက္ရန္ျဖစ္မႈကို `ခ်စ္ျခင္း´ ဟု ေခၚသည္။ ထိုေနရာတြင္ ပန္းပြင့္မ်ားကို ခ်က္
ျပဳတ္စားေသာက္ၾကၿပီး၊ သားစိမ္းငါးစိမ္းေတြကို ေသြးသံရဲရဲႏွင့္ ခုတ္ထစ္ကာ ဧည့္ခန္း
တြင္ အလွဆင္တတ္ၾကသည္ ... တဲ့။
တျခားတစ္ေယာက္ေယာက္က လာေျပာေနတာ ဆိုလွ်င္ေတာ့ ကၽြန္မ ေအာ္မိလိမ့္
မည္ ထင္သည္။ ခက္တာက၊ထိုစကားကိုေျပာေနသူသည္မင္းသားေလး ျဖစ္ေနသည္။
မင္းသားေလးကိုေတာ့ ကၽြန္မက ယံုသည္။ သူသည္ ယံုၾကည္ခ်င္စရာေကာင္းေလာက္
ေအာင္ကို အျပစ္ကင္းေသာ ကၽြန္မ၏မိတ္ေဆြေလးလည္း ျဖစ္သည္ေလ ...။
`ေပ်ာ္ရင္ ငိုၾကၿပီး စိတ္ညစ္ရင္ ရယ္ေမာတတ္ၾကလား ... ´
ကၽြန္မလည္း အေတြးေပါက္ေပါက္ႏွင့္ ထိုသို႔ေမးမိေေတာ့၊မင္းသားေလးက၊ေခါင္းခါသည္။
`သူတို႔မွာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ စိတ္ညစ္ညဴးမႈ ဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ မရွိသလို မ်က္ရည္နဲ႔ ရယ္ေမာျခင္း
ဆိုတာလည္း မရွိဘူး ...´
သုစရုိက္ႏွင့္ ဒုစရုိက္သည္လည္း လြဲမွားေနႏိုင္သည္ပဲ ... ။ ရုတ္တရက္ႀကီး ကၽြန္မ အသက္ရွဴ
ၾကပ္လာသလို ခံစားရသျဖင့္ ေပါ့ပါးလို ေပါ့ပါးျငား ေခါင္းေမာ့ ရယ္ေမာၾကည့္လိုက္မိသည္။
`ဟား ... ဟား ...´
မင္းသားေလးက ကၽြန္မကို မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာ ၾကည့္ေလသည္။ သူ ကၽြန္မကို နားလည္ႏိုင္
ရန္ လူလားေျမာက္ဖို႔ေတာ့ လိုေပလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မ စိတ္ထဲမွာေတာ့ သူ႕ကို လူလားမေျမာက္ေစခ်င္ေသးေပ။ သူ႕ကို သိုးကေလးႏွင့္ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနေစခ်င္ေသးသည္။

`ဘာလို႔ ရယ္တာလဲ ... ရယ္စရာပါလို႔လား ...´
`ေၾသာ္ ... သူတို႔က မွားေနတာလား ... ကၽြန္မတို႔က မွားေနတာလားလို႔ ေတြးမိလို႔ပါ ...´

ကၽြန္မ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ထပ္ညာလိုက္မိျပန္သည္။ ကၽြန္မ စာအုပ္ထဲမွ ေနာက္ထပ္
အျဖဴေရာင္ စကၠဴတစ္ရြက္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားရျပန္ၿပီ။

`ဒါဟာ ရယ္စရာမွ မဟုတ္တာ ေၾကကြဲစရာတစ္ခုပဲ ...´
`ေၾကကြဲစရာ ...´
`ဟုတ္တယ္ ... ဘယ္သူကမွားလို႔ မွားမွန္း မသိတာ၊သိပ္ေၾကကြဲစရာေကာင္းတဲ့ ျဖစ္ရပ္ေပါ့ ... ´
မင္းသားေလး ေျပာေတာ့လည္း ဟုတ္ေနသလိုပင္။ ဒါဆို အမွန္ကို အမွန္မွန္း သိျမင္ျခင္းသည္ ေရာ ၾကည္ႏူးစရာ အျဖစ္အပ်က္လား။ ကၽြန္မ မသိပါ။ အမွန္အတိုင္း ေျပာရလွ်င္ မသိေသးပါ။
ကၽြန္မတို႔သည္ ကံၾကမၼာ အထပ္ထပ္ႏွင့္ လြဲေခ်ာ္ တိမ္းညြတ္ခဲ့ၾကသူမ်ားသာ ျဖစ္ေနၾကသည္ ေလ။

`အဲဒီ ၁၃၉၀၈ ၿဂိဳဟ္ကေန ဘယ္လို ထြက္ခြာလာခဲ့လဲ ...´
`စတင္ ၀င္ေရာက္ ခ်ဥ္းကပ္စဥ္က အတိုင္းေပါ့ ...´
မင္းသားေလးက ထိုစကားကို တည္ၿငိမ္စြာ ဆိုသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သူ႕ မ်က္ႏွာႏုႏုေလးက

တစ္စံုတစ္ရာႏွင့္ ရႈပ္ေထြးေနဟန္ ေပါက္ေနသည္။ ကၽြန္မ စိတ္ထဲတြင္ တစ္မ်ဳိးတစ္မည္ ခံစား
လာရသည္။
ကၽြန္မ ေက်ာထဲတြင္ စိမ့္ခနဲျဖစ္သြားသည္။ ေဆာင္းေလေၾကာင့္ေတာ့ ဟုတ္ဟန္မတူပါ။ ေျမာက္
ျပန္ေလသည္ အလြန္တရာ ၾကည္လင္ရွင္းသန္႔ေနခဲ့ပါသည္။

`ၾကည့္စမ္း ... သိုးကေလး အိပ္သြားၿပီ ... ´
သူတစ္ေယာက္တည္း ေရရြတ္သလို ေျပာေနျပန္သည္။
`ေကာင္းေတာ့ ေကာင္းပါတယ္ ... သူ႕ဘ၀မွာက ေတြးစရာ သိပ္မ်ားမ်ားစားစားမွ မရွိတာ၊ ျမက္ပင္ေလးေတြကလည္း အဆိပ္မရွိဘူး ... ကၽြန္ေတာ္ ခပ္တိုက္မယ့္ ေရကလည္း စိတ္ခ်ရ တယ္၊ သူ႕မွာ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းေလးလည္း ရွိတယ္၊ ေကာင္းကင္ျပာကိုလည္း သူပိုင္တယ္ တိမ္ျဖဴေတြနဲ႔လည္း စကားထာ၀ွက္တမ္း ကစားႏိုင္ေသးတယ္၊ ေျမာက္ျပန္ေလကိုလည္း သူ မႈစရာမလိုဘူး ... မနက္ျဖန္ကိုလည္း ေတြးပူမေနရဘူး၊ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလဲ ... ဒါေပမယ့္ လူတိုင္းကေတာ့ သိုးကေလးတစ္ေကာင္ ျဖစ္ခ်င္မွာ မဟုတ္ဘူး ...´
`ဘာလို႔လဲ ..´
`ရိုးရွင္းလြန္းလို႔ ...´
သိုးတစ္ေကာင္ကို ဘယ္တုန္းကမွ မလိုခ်င္ခဲ့ဖူးေသာ လူသား သိပ္မပီသခ်င္သည့္ ကၽြန္မ သည္ သူ႕စကားကို ၾကားကာမွ စိတ္ထဲမွာ က်ိတ္၍ သိုးကေလးတစ္ေကာင္ ျဖစ္ခ်င္စိတ္ တဖြားဖြား ေပၚလာရေတာ့သည္။ ၾကည့္စမ္းပါဦး ... သိုးကေလးတစ္ေကာင္ရဲ႕ဘ၀ဟာ.... ဘယ္ေလာက္မ်ား မနာလိုခ်င္စရာ ေကာင္းလိုက္ပါသလဲ ...။ မနက္ျဖန္ေတြကို ထမ္းထား စရာမလို။ သိပ္မ်ားမ်ားစားစား ေတြးေတာေနစရာ မလိုပါဘဲႏွင့္ သူသည္ ေကာင္းကင္ႀကီး တစ္ခုလံုးကိုလည္း ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ေသးသည္တဲ့ေလ ... ။
ကၽြန္မ၏ အတြင္းစိတ္ကို မရိပ္မိရွာေသာ မင္းသားေလးကေတာ့ သူ႕မိတ္ေဆြမေလးကို
ယံုၾကည္စိတ္ရွင္းစြာ ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ျဖဴစင္ၿငိမ္းခ်မ္းလွေသာ ထိုအၾကည့္မ်ားကို ရင္ဆိုင္
ႏိုင္ရန္ ကၽြန္မတြင္ အားအင္မ်ား ျပတ္လပ္ကုန္ခမ္းေနခဲ့ရေလသည္။

အခန္း(၃)

ေန၀င္ေတာ့မည္။
ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္္ေယာက္သား ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္စြာ ေန၀င္ခ်ိန္ကို ေငးၾကည့္ေနမိၾကသည္။





သူက ကၽြန္မကို ေမး၏။
`ေန၀င္ခ်ိန္ေတြကို ႀကိဳက္လား ...´
ကၽြန္မ ေခါင္းညိတ္ျပမိသည္ ထင္သ္။
`ခင္ဗ်ား၊သိလား...လူေတြ သိပ္၀မ္းနည္းတဲ့အခါ ေန၀င္ဆည္းဆာကိုသိပ္ႏွစ္သက္တတ္တယ္ ...´
ကၽြန္မ ဘာမွ ျပန္မေျပာမိ။
`ခု ... မင္း ၀မ္းနည္းေနလား ...´
`ရွင္ေရာ ... ၀မ္းနည္းေနလား ...´
ကၽြန္မက သူ႕အေမးကို မေျဖဘဲ ေမးခြန္းႏွင့္ တုံ႔ျပန္သလို သူကလည္း မေျဖပါ။ ေန၀င္မွာကို
သာ ေငးၾကည့္ေနသည္။
`ေန၀င္ေတာ့မယ္ ...´
`ကၽြန္မ သိတယ္ေလ ...´
`ဟိုး ... ၁၀၄၃ ႀကိမ္ေျမာက္ ေန၀င္ဆည္းဆားတုန္းက ...´

သူ စကားဆက္မည္အထင္ႏွင့္ ကၽြန္မ ငံ့လင့္ေနမိေသာ္လည္း မင္းသားေလးက ဘာမွ ဆက္
မေျပာ ...။ ကၽြန္မကပဲ ေမးလိုက္သည္။

`ရွင္ အရမ္း ၀မ္းနည္းေနခဲ့လား ...´
`ခု ... မင္း ခံစားေနရသလိုေပါ့ ...´

အလို ... ကၽြန္မ ခုခ်ိန္မွာ ၀မ္းနည္းမႈ တစ္စံုတစ္ရာ ခံစားေနရသည္ဟု သူ႕ကို ၀န္ခံခ်က္မေပး
ရေသးပါ ...။ မိႈင္ေတြ ေငးေမာေနမိျခင္းလည္း မရွိ ...။ မင္းသားေလးက ကၽြန္မ၏ တံု႔ျပန္မႈကို
မေစာင့္ဘဲ ဆက္ေျပာ၏။

`၀မ္းနည္းေၾကကြဲမႈကို သက္သာရာရေစဖို႔ ေဆးနည္းဆိုတာ ဒီေလာကမွာ မရွိေသးဘူး ...
တကယ္ေတာ့လည္း ၀င္သြားတဲ့ေနက ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီက ၀မ္းနည္းေၾကကြဲမႈေတြကို သယ္ယူ
သြားႏိုင္တာမွ မဟုတ္တာ၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ မဟုတ္ပါဘဲနဲ႔ကို လူေတြဟာ
သိပ္၀မ္းနည္းတဲ့အခါ ေန၀င္ခ်ိန္ေတြကို ေစာင့္ၾကည့္ေနမိတတ္ၾကတယ္´

သူေျပာတာ ဟုတ္ေကာင္း ဟုတ္ႏိုင္ေသာ္လည္း ကၽြန္မ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္ေနမိသည္။ ကၽြန္မ....
တကယ္ပဲ ၀မ္းနည္းေနခဲ့လား ...။ ကၽြန္မ မသိပါ။ ႏွလံုးသားမ်ားက ေအးခဲသြားေလေရာ့
သလား ... ။ ေသခ်ာတာကေတာ့....ကၽြန္မ..သူႏွင့္အတူ..ေန၀င္ခ်ိန္ကို၊ႏွစ္လိုစြာ ၾကည့္ေန
မိသည္။

`ဒီေနရာကေန ေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့ ေနေရာင္ဟာ တျခားကမၻာမွာ လင္းသြားမွာပဲ.....၊
ေလာကရဲ႕ ဒီမွာဘက္ျခမ္း အေမွာင္ကိုေတာ့ သူ ခဏ ေက်ာခိုင္း ေမ့ေဖ်ာက္ ထားရမွာ
ေသခ်ာတယ္၊ ဒါမွပဲ သူ ေရွ႕ဆက္ႏိုင္မွာေလ၊ ဒီလုိပဲ ... ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ေန႔ရက္ေတြ
ကို ေက်ာ္ျဖတ္ဖုိ႔ ေန၀င္ခ်ိန္ေတြကို မနက္လင္းတာနဲ႔ ေမ့ေဖ်ာက္ပစ္လိုက္ႏိုင္ရင္ .......
သိပ္ေကာင္းမွာပဲ ...´
`ေမ့ေပ်ာက္မႈဆိုတာ ... လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႔ ရႏိုင္တဲ့ အရာမွ မဟုတ္တာ ...´
`ဘယ္အရာမဆို အလကားမရဘူးလို႔ မင္းပဲ ေျပာခဲ့တာေလ၊ ထိုက္တန္တဲ့ အဖိုးအခေတာ့
ေပးရမွာေပါ့ ... သိပ္ၿပီ း တန္ဖိုးႀကီးရင္လည္း ႀကီးေနႏိုင္တယ္ ...´
ကၽြန္မ ေလပူတစ္ခ်က္ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းမႈတ္ထုတ္ပစ္လိုက္ခ်ိန္မွာ ေနက ၀င္သြားခဲ့ၿပီ။
က်န္ရွိေနေသးေသာ လက္က်န္အလင္းေရာင္ကေတာ့ အားေကာင္းစြာ ေတာက္ပဆဲ ... ။
`ေနာက္ထပ္ ေန၀င္တာကို ေစာင့္ၾကည့္ရေအာင္ ...´
သူက ကေလးတစ္ေယာက္လို ေတာင္းဆိုသည္။
`အိုး ... ဒီမွာက ၂၄နာရီမွာမွ တစ္ႀကိမ္ပဲ ေန၀င္တာ ... ´
မင္းသားေလးက ဘာမွ ျပန္မေျပာ။ ကၽြန္မကပဲ ဆက္ေျပာေနမိသည္။
`အဲဒါပဲ ေကာင္းပါတယ္ ေနာ္ ...´
`ဘာလို႔ ေကာင္းတယ္လို႔ ထင္ရတာလဲ ... ၂၃ နာရီ ၅၅ မိနစ္ ၄၈ စကၠန္႔လံုး လူေတြက
ေၾကကြဲမႈေတြကို အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ လံုေအာင္ ဖံုးဖိထားလို႔ ရတာမွ မဟုတ္တာ ...´

မင္းသားေလးက ကၽြန္မကို သြက္လက္စြာ ျငင္းဆိုေလသည္။ ကၽြန္မမွာေတာ့ သူ႕ကို ျပန္လည္
ေျပာဆိုရန္ စကားလံုးမ်ား ေမွးမွိန္လို႔ ...။




ကၽြန္မတို႔ စကားလံုးေတြ ေပ်ာက္သြားလိုက္ ျပန္ေပၚလာလိုက္ အားေကာင္းလာလိုက္ ျပန္မွိန္
ေဖ်ာ့သြားလိုက္ႏွင့္ ေနာက္တစ္ေန႔ ေန၀င္ခ်ိန္ထိတိုင္ စကားေျပာေနျဖစ္ၾကသည္။ အႏၱရာယ္ မ်ား၏လားရာႏွင့္ အသီးအပြင့္မ်ားအေၾကာင္း၊ ေခ်ာက္ကမ္းပါးမ်ား၏ ခ်ိဳၿမိန္ေသာ ေတးဂီတႏွင့္ ႏူးညံ့ေသာေျခလွမ္းမ်ားအေၾကာင္း၊ အိပ္မက္တိမ္ဆိုင္မ်ား၏ အသံုး၀င္ပံုႏွင့္ ထိတ္လန္႔ေၾကာက္ မက္ဖြယ္ ဆာလံက်မ္းႏွင့္ D ၁၁၁ ၿဂိဳဟ္ကေလးတစ္ခုအေၾကာင္း ...။ ေရွာလမြန္သီခ်င္းႏွင့္ လြတ္ေျမာက္ရာလမ္းေၾကာင္းမ်ားအေၾကာင္း ...။

ဒုတိယေျမာက္ညေနခင္း၏ ေန၀င္ခ်ိန္ကလည္း လြမ္းဆြတ္ခ်င္စရာေကာင္းလြန္းေနသည္။
ကၽြန္မ ဘာကိုလြမ္းဆြတ္ေနခဲ့သည္လဲ ... ။ မင္းသားေလးေရာ တစ္စံုတစ္ရာကို လြမ္းဆြတ္
ေနခဲ့သည္လား ...။

`သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ေလာက္ မဆိုခ်င္ဘူးလား ...´

ရုတ္တရက္ေမးလာေသာစကားေၾကာင့္ ကၽြန္မ သူ႕ကို ေတြေတြေလး ျပန္ၾကည့္မိသည္။
သူ႕ေမးခြန္းေလးက ရိုးစင္းလြန္းလွပါလ်က္ႏွင့္ ကၽြန္မအာရံုမ်ား ေနာက္က်သြားၾကရသည္။
သူက ဆက္ေျပာ၏။

`ေန၀င္ခ်ိန္မွာ ဆိုရမယ့္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ေလာက္ မရွိဘူးလား´
`ကၽြန္မ ဂီတသံေတြကိုေတာင္ ခံႏိုင္ရည္မရွိေတာ့တာ အေတာ္ၾကာၿပီ ... တစ္ခ်ိန္ကေတာ့
ကၽြန္မဟာ Nightingale ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္လိုပဲ သီခ်င္းမဆိုတဲ့ေန႔ တစ္ေန႔မွ မရွိခဲ့ဘူး
... ခုေတာ့လည္း ...´

ကၽြန္မက လူႀကီးသူမေတြ ဟန္လုပ္ေနက်အတိုင္း အသံကို တိမ္၀င္ပစ္လိုက္ကာ စကားစကို
ရပ္ပစ္လိုက္မိသည္။ (ေတြ႕ျမင္ေနက်ျဖစ္၍ ကိုယ္တိုင္ႏွစ္လိုသည္ဟု မထင္ေသာ္လည္း ......
မသိစိတ္က အလိုအေလ်ာက္ ပံုတူကူးထားသည္ကို ခုမွ သိလိုက္ရေတာ့သည္။)
`ဆက္ေျပာေလ ...´ ဟု မင္းသားေလးက ဆိုသည္။
သူ႕အသံက အမိန္႔သံ မဆန္ေသာ္လည္း လိုက္နာခ်င္စရာေတာ့ အလြန္ေကာင္းေန၏။
`ကၽြန္မအသံေတြ ေသေနခဲ့ၿပီ ...´
သူကေတာ့ ကၽြန္မစကားမဆံုးမီမွာပင္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို... စတင္......သီဆိုေတာ့သည္။
ေနာင္အခါ ကမၻာေပၚ ရွိရွိသမွ် သီခ်င္းေတြထဲတြင္ သက္၀င္ေၾကကြဲဖြယ္အေကာင္းဆံုး
အသစ္လြင္ဆံုး အလန္းဆန္းဆံုးႏွင့္ နားေထာင္၍ အေကာင္းဆံုး သီခ်င္းတစ္ပုဒ္အျဖစ္
ဒီကမၻာေလထုတြင္ က်န္ရွိခဲ့မည့္ သီခ်င္းေလးလည္း ျဖစ္သည္။ ကေလးတစ္ေယာက္၏
နား၀င္ပီယံရွိလွေသာ အသံေလးႏွင့္ ေပါင္းစပ္လိုက္ေသာအခါ ...





ကၽြန္မ ထိုသီခ်င္းေလးထဲတြင္ နစ္ေမ်ာသြားေတာ့၏။

ေနကား ၀င္သြားခဲ့ျပန္ၿပီ ... ။

တျဖည္းျဖည္း ျပန္လည္ႏႈတ္သိမ္းယူသြားေနေသာ ေနေရာင္ျခည္မ်ားႏွင့္အတူ မင္းသား
ေလး၏ ႏွစ္လိုဖြယ္ဂီတသည္လည္း ၿပီးဆံုးသြားခဲ့ၿပီ။

`သိပ္ေကာင္းတာပဲ´
`သိပ္ေကာင္းတယ္ဆိုတာ ဘာကို ေျပာတာလဲ ... ေနာက္ထပ္ သူ႕ထက္ေကာင္းတဲ့ အရာ
တစ္ခု ရွိမလာခင္အထိပဲ ... သူက မွန္ကန္ေနမွာေလ ...´
`ဟင့္အင္း ... ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ဒါဟာ အေကာင္းဆံုးပါ ...´
`စကားကို ကုန္ေအာင္ မေျပာရဘူးလို႔ ေျပာတာ ၾကားဖူးတယ္၊ မင္းက ဘာလဲ ... ကေလး
လား ... လူႀကီးလား ...´
`တစ္၀က္စီေပါ့ ...´

ကၽြန္မစကားေၾကာင့္ မင္းသားေလးက ခိုးခိုးခစ္ခစ္ ရယ္သည္။ သူ႕ရယ္သံေလးက သာယာ
နာေပ်ာ္ဖြယ္အတိရွိၿပီး ခ်စ္စရာလည္း အလြန္ေကာင္းသည္။

`ေတြ႕ခဲ့ဖူးတဲ့ လူတစ္ပိုင္း ျမင္းတစ္ပိုင္း သတၱ၀ါေတြလိုလား ...´
`အဲဒါက Centaur ေတြ ... သူတို႔က သိပ္ၿပီး စိတ္ေကာင္းႏွလံုးေကာင္း ရွိၾကတယ္ ...´
`ဘာရယ္ ...´
`Centaur ေတြ ...´
`အဲဒီပံုေလး ဆြဲတတ္လား ...´
`အင္း ... ဆြဲေပးရမလား ...´
သူ တစ္ခ်က္မွ် စဥ္းစားၿပီးမွ ေခါင္းကို အသာခါ၏။
`ေနပါေစ ... သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ ႏိုင္္ေအာင္ ထိန္းႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ေနရာေလးက ကၽြန္ေတာ့္ထက္ ပိုမႀကီးဘူး ...´
ထိုအခိုက္အတန႔္တြင္ပင္ သူ႕မ်က္ႏွာေလးက တစ္စံုတစ္ရာေသာ လြမ္းဆြတ္မႈမ်ား ျဖတ္
ေျပးသြားသည့္ႏွယ္..အိုး သူ႕ၾကည့္ရတာတစ္ခါမွသူ႕ၿဂိဳဟ္ေလးဆီျပန္ေရာက္ေသးပံုမေပၚ ... ။
`ေမွာင္ေနၿပီ ... ကၽြန္ေတာ့္သိုးကေလး ေအးေနၿပီလား မသိဘူး ...´
`အရင္ မိတ္ေဆြႀကီး ဆြဲေပးတဲ့ သိုးကေလးေရာ ...´
`အႏၱရာယ္ကင္းတာ မွန္ေပမယ့္ ဘယ္လိုသိုးကေလးမွ..ေသတၱာေလးထဲမွာ... ၾကာရွည္.. မေနႏိုင္ဘူး ...´
`ဒါဆို ... သိုးကေလးကို ...´
`ကၽြန္ေတာ္ တတ္ႏိုင္သမွ် ကာကြယ္ေပးရမွာေပါ့ ...´
ေန၀င္သြားခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း မင္းသားေလးကို ျမင္ေနရဆဲ ...။ အျပစ္ကင္းစင္လွေသာ
မင္းသားေလး၏ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရင္း မၾကာခင္ သူ ကၽြန္မဆီက ထြက္သြားေတာ့မွာကို
ႀကိဳသိေနသလို ခံစားမိလာသည္။

အိုး ... တကယ္ပဲ ... ကၽြန္မ ၀မ္းနည္းေနခဲ့ေလသည္။
`ေန၀င္ခ်ိန္ကို ထပ္ၾကည့္ရဦးမွာလား ...´
`ၾကည့္ျဖစ္တဲ့အခါက်ရင္ေပါ့ ...´
`ဒါဆို ... ရွင္သြားေတာ့မွာလား ...´
`သြားျဖစ္ရင္လည္း သြားျဖစ္ပါလိမ့္မယ္ ...´
`ဒီကမၻာေျမကို ျပန္လာဦးမွာလား ...´
`ေလာကရဲ႕လမ္းေတြက..သိပ္ရႈပ္ေထြး.. ရွည္လ်ားလြန္းတယ္.၊မေတာ္တဆလည္း..ျပန္ေရာက္ခ်င္ ေရာက္လာႏိုင္တာပဲ၊ မေတာ္တဆလည္း ပိုေ၀းသြားႏုိင္သလို...... အမွတ္တမဲ့လည္း

လွည့္ျပန္လာႏိုင္ေသးတာပဲ၊ အရာအားလံုးဟာ ျဖစ္ႏိုင္ၿပီး ျဖစ္ခြင့္. .လည္း ရွိပါတယ္ ...´

ကၽြန္မ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၾကယ္တစ္ခ်ဳိ႕ လင္းလက္ေနခဲ့ၿပီ။

`ခင္ဗ်ားလိုပဲ ... ကၽြန္ေတာ္လည္း ၾကယ္ေတြကို ၾကည့္ေနမိတတ္တယ္၊ ၾကယ္ေတြအားလံုး ဟာ သံေခ်းတက္..ေနတဲ့ စက္သီးရွိတဲ့..ေရတြင္းလိုပဲ ... ကၽြန္ေတာ္ ေသာက္ဖို႔ ေရေတြကို ပန္းထုတ္ေပးလိမ့္မယ္၊ ဒါဟာ သိပ္ရယ္စရာ ေကာင္းတာပဲ၊ ၾကယ္ကေလးေတြ ငါးသန္း ေလာက္ရွိရင္ ခင္ဗ်ား ေခါင္းေလာင္းေလးေတြ ငါးသန္းရမယ္၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေအးျမတဲ့ စမ္းေရ သန္းေပါင္းငါးရာ ရပါလိမ့္မယ္ ...´

သိပ္ရယ္စရာေကာင္းတာပဲ...ဟု ဆိုေသာ္လည္း သူ၊မရယ္သလို ကၽြန္မလည္းမရယ္ႏိုင္ပါ။
ေအးျမတဲ့ စမ္းေရ သန္းေပါင္းငါးရာႏွင့္ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ ညီမွ်သည္ဟုေတာ့ ကၽြန္မ
ခံစား၍ ရေနသည္။

`ကၽြန္မအတြက္ကေတာ့ ရယ္တတ္တဲ့ ၾကယ္ကေလးတစ္လံုးေလာက္ ေတြ႕ရရင္ပဲ ေက်နပ္ မွာပါ၊ ေန၀င္ခ်ိန္ကို ၀မ္းနည္းေၾကကြဲမႈေတြနဲ႔ ထိုင္ၾကည့္ျဖစ္ေပမယ့္ အေမွာင္နဲ႔အတူ ထြက္ လာတဲ့ ၾကယ္ကေလးေတြထဲက ၾကယ္ကေလးတစ္လံုးက ကၽြန္မကို ရယ္ျပတဲ့အခါ ကၽြန္မ စိတ္သက္သာရာ ရပါလိမ့္မယ္၊ အဲဒီထဲမွာမွ ရယ္ေမာတတ္တဲ့... ၾကယ္ကေလးကို ကၽြန္မ...... ျပန္ျပံဳးျပမွာေပါ့ ... ၾကယ္ကေလးကေရာ ... ကၽြန္မအျပံဳးကို ရပါ့မလား ...´ `အိုး ... အဲဒီအျပံဳးဟာ အခ်ိန္ကာလေတြ အကြာအေ၀း ခရီးမိုင္ေတြနဲ႔ အၿမဲကင္းလြတ္ေနပါ ..လိမ့္မယ္ ...´
မင္းသားေလးကသူ႕ေရႊ၀ါေရာင္ ဆံပင္မ်ားကိုလက္ေသးေသးေလးႏွင့္ သပ္တင္လိုက္သည္။
သူ႕ပံုစံက တစ္စံုတစ္ခုေသာ အဆစ္အခ်ဳိးအတြက္ ျပင္ဆင္ေနေသာ ခရီးသည္တစ္ေယာက္၏
ျပင္ဆင္မႈမ်ဳိးႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္တူေနသလိုပင္ ... ။ ကၽြန္မ မသိေအာင္ သူ တိတ္တဆိတ္ ထြက္ခြာ
သြားမည့္ပံုေတာ့ မရွိ။ သူက ကၽြန္မေရွ႕မွာပင္ ကၽြန္မကို အတိအလင္း ေက်ာခိုင္းထြက္ခြာသြား
မည့္ပံု ရွိသည္။ ကၽြန္မမွာ သူ႕ကို တားဆီးလိုစိတ္ မရွိေသာ္လည္း သူ ထြက္ခြာသြားမွာကိုေတာ့
မလိုလားမိျပန္ပါ။

`ၾကယ္ေတြနဲ႕အတူ သီခ်င္းဆိုၾကည့္ပါလား ... ၾကည့္စမ္း ... ခု သူတို႔ သီခ်င္းဆိုေနၾကတယ္ ...´

တလက္လက္ေတာက္ပေနေသာ ၾကယ္မ်ားကို ၾကည့္ရသည္မွာ မီးေတာက္ေလးမ်ား ယိမ္းထိုး
ကခုန္ေနသည္ႏွင့္ တူသည္။

`သူတို႔ကေရာ ကေနၾကလား ...´
`ဒါေပါ့ ... သီခ်င္းဆိုၿပီး ကေနၾကတာ... မင္းလည္း ကၾကည့္ပါလား ... ၾကယ္ေတြနဲ႔ အတူေလ ...´

ကၽြန္မ ၾကယ္ကေလးေတြကို ၾကည့္ရင္း စိတ္ထဲ ျပန္လည္လန္းဆန္းလာသလို ခံစားလာရသည္။
ၾကယ္တို႔၏ ဂီတစည္းခ်က္နရီမ်ားက ကၽြန္မကို လႈံ႕ေဆာ္ႏိုင္စြမ္းသည္လား ... ။ တျဖည္းျဖည္း
ကၽြန္မႏႈတ္ခမ္းတို႔ စြတ္စိုလႈပ္ရွားလာခဲ့ၾကၿပီ ... ။ သတိ၀င္လာခ်ိန္၌ ကၽြန္မ ၾကယ္ကေလးေတြႏွင့္
အတူ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ သီခ်င္းဆိုရင္း ကခုန္ေနမိေလၿပီ ... ။




ဂီတသံမ်ားက ပိုမိုၿမိဳင္ဆိုင္ ျမဴးၾကြလာသလိုပင္ ... ။ ကၽြန္မ ႏွလံုးသားထဲတြင္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ားကပ္ခို
ၿငိတြယ္လာခဲ့ၿပီ ... ။

`ရွင့္ရဲ႕သိုးကေလးေရာ ကေနလား ...´

ကၽြန္မ၏ေမးခြန္းကို မင္းသားေလးက မတံု႔ျပန္ပါ ... ။

ကၽြန္မ ရုတ္တရက္ ႏွလံုးသားတစ္ခုလံုး ေဆာင့္ခုန္တက္သြားသလို ခံစားရၿပီး ကတာကို ရပ္ပစ္
လုိက္မိသည္။ မင္းသားေလးကို မေတြ႕ရေတာ့။ သူ ထြက္ခြာသြားခဲ့ၿပီ . ။ ႏႈတ္ဆက္ျခင္းမပါေသာ ထြက္ခြာသြားမႈမ်ားကိုသာ လိုလားႏွစ္သက္ပံုရေသာ ကၽြန္မ၏မိတ္ေဆြကေလးသည္ ကၽြန္မကို
ေပ်ာ္ရႊင္မႈတစ္ခု ေဆာင္ၾကဥ္းေပးရင္းထြက္ခြာသြားခဲ့ၿပီ။တိတ္ဆိတ္စြာ ၿငိမ္သက္စြာကၽြန္မရင္ထဲ ၿငိတြယ္က်န္ရစ္ခဲ့ရင္း ေ၀းကြာသြားခဲ့ေလၿပီ ... ။



ကၽြန္မ ရႊင္လန္းစြာ ကခုန္ေနခဲ့သည္ကို အခြင့္ေကာင္းယူ၍ ထြက္ခြာသြားခဲ့သည္ဟု ကၽြန္မသူ႕ကို
မစြပ္စြဲလိုပါ။ သူ မထြက္ခြာမိ ကၽြန္မကို လြတ္လပ္ေပါ့ပါး ေပ်ာ္ရႊင္ေစခဲ့သည္ပဲ ...။
ကၽြန္မ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္မိသည္။
ရယ္ေမာေနေသာ ၾကယ္ကေလးတစ္လံုးကို ေတြ႕လိုက္ရ၏။ သုိ႕ေသာ္ ထိုၾကယ္ကေလးကို လူတိုင္းေတာ့ ေတြ႕ျမင္ခြင့္ မရႏိုင္ပါ။

တစ္စံုတစ္ေယာက္ကမ်ား ထိုၾကယ္ကေလးကို ၾကည့္ျမင္ခ်င္သည္ဟု ေတာင္းဆိုလာခဲ့ပါလွ်င္
ကၽြန္မ ပထမဆံုးအေနႏွင့္ ထိုသူကို ႏွလံုးသား ျဖဴစင္ရွင္းသန္႔ေအာင္ ႀကိဳးစားဖို႔ တိုက္တြန္းရ ေပလိမ့္မည္။ ေနာက္မွ ... အလင္း ႏွစ္သန္းေပါင္းမ်ားစြာ ေ၀းကြာေသာ္လည္း ထိုအကြာအေ၀းႏွင့္ အစဥ္ကင္းလြတ္ေနမည့္ ရယ္ေမာေနသည့္ ၾကယ္ကေလးကို ႏွလံုးသားႏွင့္ ၾကည့္ျမင္ခြင့္ရေအာင္ ညႊန္ျပေပးပါမည္။
ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ကၽြန္မ မည္သူ႕ကိုမွ ျပသခြင့္ မၾကံဳခဲ့ေသးပါ။
တစ္ေန႔ေန႔မွာေတာ့ ...



နိဂံုး

........တကယ္ပါ ...
...ေ၀းကြာေနေသာကၽြန္မတို႔ မိတ္ေဆြႏွစ္ဦးအတြက္ ေနာက္ထပ္ ဘာမွ လိုအပ္မေနခဲ့ေတာ့ပါ။

မေနာ္ဟရီ


မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ရွိခဲ့ဖူးသည္..

Saturday, March 14, 2009

မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ရွိခဲ့ဖူးသည္

နိဒါန္း
ဤ၀တၳဳကို ေရးသားရန္ ကၽြန္မ အခ်ိန္အမ်ားၾကီး တံု႔ဆိုင္း ေတြေ၀ခဲ့ရသည္။ ကၽြန္မႏွင့္
မင္းသားေလး၏ေတြ႕ဆံုမႈကို လူတခ်ိဳ႕ မယံုၾကည္ႏီုင္မွာကို ကၽြန္မ လ်စ္လ်ဴရႈႏိုင္ေသာ္လည္း
မင္းသားေလးကို မယံုသကၤာၿဖစ္မွာ မ်ိဳးကိုေတာ့ ကၽြန္မလက္ခံႏိုင္မွာမဟုတ္ေသာေၾကာင့္
ၿဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ မင္းသားေလး ဤကမၻာေၿမေပၚသို႔ၿပန္လာခဲ့ေၾကာင္း သူ႔မိတ္ေဆြေဟာင္းၾကီး
ထံသတင္းေပးပို႔ရန္ အခြင့္မသာ ပ်က္ကြက္ခဲ့သည့္အတြက္၊ကၽြန္မဤ၀တၳဳေလးကိုေရးၿဖစ္သြား
သည္။သူ၏ပထမ မိတ္ေဆြၾကီးကဲ့သို႔ပင္ ဤ၀တၳဳသည္လည္းကေလးမ်ား အတြက္ရည္ညႊန္း
ေရးသားၿခင္းမဟုတ္သၿဖင့္ ကၽြန္မ စိတ္မေကာင္းၿဖစ္ရပါသည္…ဟုဆိုလ်င္ မင္းသားေလးက
ကၽြန္မကို လူၾကီးတစ္ပိုင္းၿဖစ္ေနေသာ သတၱ၀ါတစ္ေကာင္ႏွယ္ သနားစဖြယ္ ၾကည့္ေပလိမ့္ဦး
မည္။ကိစၥမရွိပါ။မည္သို႔ပင္ဆိုေစ မင္းသားေလးသည္ ကၽြန္မ၏ မိတ္ေဆြစစ္ကေလးသာၿဖစ္
သည္။
မိတ္ေဆြတစ္ဦးကိုေမ့ရၿခင္းမွာ ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းလွသည္။လူတိုင္းတြင္ မိတ္ေဆြ
စစ္ မိတ္ေဆြေကာင္း ရွိခဲလွ၏။ကၽြန္မသူ႔ကိုေမ့ပစ္လိုက္မည္ဆိုပါက..ကိန္းဂဏန္းမွလြဲ၍ မည္
သည့္အရာကိုမွ စိတ္၀င္စားမႈမရွိေသာ လူၾကီးေတြႏွင့္ တူသြားလိမ့္မည္။ ကၽြန္မသူ႔ကိုမေမ့ပါ။
မင္းသားေလးမိတ္ေဆြလိုေနသကဲ့သို႔ ကၽြန္မလည္းမိတ္ေဆြလိုေနခဲ့ဖူးသည္။ကမၻာေပၚ
တြင္ ကၽြန္မကဲ့သို႔ မိတ္ေဆြငတ္မြတ္ေနသူမ်ားကို ရည္ညႊန္း၍၊ ကၽြန္မ၏မိတ္ေဆြေလးအ
ေၾကာင္းေၿပာၿပခ်င္ပါသည္။ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္အေၾကာင္း ႏူးညံ့စြာဖြဲ႔ဆိုရၿခင္းသည္ ကမၻာ
ေပၚရွိ ေတာ္၀င္ေသာစကားလံုးတစ္လံုးမွ မပါ၀င္ဘဲႏွင့္ကို ၿပီးၿပည့္စံုသလိုခံစားရေစသည္ ဟု
ကၽြန္မဆိုလ်င္ သင္ယံုႏိုင္ပါမည္လား။
ကၽြန္မ မင္းသားေလးကိုေတြ႕ခဲ့ရသည္။ သူ႔မိတ္ေဆြၾကီးေမွ်ာ္လင့္ထားသလို အာဖရိက
သဲကႏၱာရထဲတြင္မဟုတ္ပါ။ ဤကမၻာေလာက၏ မည္သည့္ေနရာမဆို B612ၾကယ္ကေလး
ေအာက္တည့္တည့္တြင္ တည္ရွိႏိုင္ေၾကာင္းကၽြန္မလက္ေတြ႕သိခဲ့ရၿပီ။ မည္သို႔ဆိုေစဤ၀တၳဳ
သည္ ကၽြန္မ၏ မိတ္ေဆြစစ္ မင္းသားေလး သုိ႔သာ အတိအက် ရည္ညႊန္းပါသည္။








အခန္း(၁)
“ ေက်းဇူးၿပဳၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို သိုးပံုေလးတစ္ပံုဆြဲေပးပါ..”
ရုတ္တရက္ ထြက္ေပၚလာေသာ အသံေၾကာင့္ အလန္႔တၾကား ထခုန္ဆုတ္လိုက္ေသာ…
ကၽြန္မကို သူက နားမလည္ႏိုင္သလိုမ်က္ေမွာင္ေလး ၾကဳတ္ကာၾကည့္၏။သို႔ေသာ္ ခဏမွ်သာ။
ကၽြန္မ၏ ထိတ္လန္႔သြားမႈကို အေရးမပါသလိုဆက္ေၿပာၿပန္သည္။
“ ေက်းဇူးၿပဳၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို သိုးပံုေလးတစ္ပံုဆြဲေပးပါ..”
ပထမခံစားမႈက ရုတ္တရက္ထြက္ေပၚလာေသာ အသံေသးေသးေလးေၾကာင့္ ဟု ဆိုလွ်င္
ဒုတိယခံစားမႈက ၿမင္ေတြ႕လိုက္ရေသာလူေသးေသးေလးေၾကာင့္ ၿဖစ္လိမ့္မည္။ ကၽြန္မကိုယ္
ကၽြန္မ ပင္ မယံုၾကည္ႏိုင္ေသးပါ။ ကၽြန္မၿမင္ေနရေသာ လူကေလးကိုေတာ့ ကၽြန္မယံုပါသည္။
သူသည္ တကယ္ပဲ ကမၻာေၿမဆီၿပန္လာခဲ့ၿပီလား..။သူ႔မိတ္ေဆြေဟာင္းၾကီးက သူမေသေသး
ဘူး ဟု ယံုၾကည္ထားခဲ့တာ မွန္ေနခဲ့သည္ေပါ့…။
“ မင္းသားေလး..” ကၽြန္မႏႈတ္ဖ်ားမွထြက္သြားေသာ စကားလံုးကို သူစိတ္မ၀င္စားပါ။ သူ႔ကိုေခၚလိုက္သည္ဟု
လည္းထင္ပံုမရ..။သူ စိတ္၀င္စားတာက ထံုးစံအတိုင္း သိုးပံုေလးတစ္ပံုရဖို႔ပင္ ၿဖစ္သည္။
ကေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ အင္မတန္လိုက္ဖက္ေသာ အၿပာႏွင့္အနီစပ္ထားသည့္ အက်ီ ၤရွည္
ရွည္ကို၀တ္ဆင္ထားေသာ္လည္း အက်ီ ၤပံုကေတာ့ လူၾကီးဆန္ေနသလိုပင္။ ဒီကိစၥ ကိုခုေနခါ
မွာသူ႔ကိုေၿပာလိုက္လည္းသူစိတ္၀င္စားမွာမဟုတ္တာေသခ်ာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္….
“ ကဲ..ေပး ေပး..ေသတၱာေလးထဲထည့္ထားတဲ့ သိုးေလးကိုဆြဲေပးရမွာလား..”
သူက ေခါင္းခါသည္။
“ ဟင့္အင္း..လြတ္လြတ္လပ္လပ္နဲ႔ ခုန္ေပါက္ ေနႏိုင္ဖို႔ သူ႔ကိုေသတၱာေလးထဲ ထည့္မထား
ခ်င္ပါဘူး…”
သူက ကၽြန္မကိုေတာ့ သူ႔မိတ္ေဆြေဟာင္းၾကီးကို လက္ခံသလိုလက္မခံပါ။ သို႔ေသာ္…ကံ
ေကာင္းသည္က ကၽြန္မက သူ႔မိတ္ေဆြေဟာင္းၾကီးထက္အနည္းငယ္သာေနၿခင္းပင္…။
နာရီေပါင္းမ်ားစြာမတ္တပ္ရပ္ဒဏ္ေပးခံၿပီး ေရးဆြဲခဲ့ဖူးသည့္ ပန္းခ်ီပံုတခ်ိဳ႕က ကၽြန္မဘ၀
တြင္ရွိခဲ့ဖူးသည္ေလ။
“ ေရာ့…”






ကၽြန္မဆြဲေပးလိုက္ေသာ သိုးကေလးကိုၾကည့္ကာ သူ႔မ်က္၀န္းေလးေတြ လင္းေေတာက္
သြားသည္။ တအံ့တၾသလည္းၿဖစ္ေနပံုရသည္။
“ သိုးကေလးက က်န္းမာသန္စြမ္းပံုရတယ္ ႏုလည္းႏုပ်ိဳ တယ္ေနာ္..”
“ အင္း..”
“ ဒါေလးေတြက သူစားဖို႔ၿမက္ေလးေတြလား..”
“ ဒါေပါ့..”
“သိပ္နည္းတယ္လို႔ထင္ရေပမယ့္..သိုးကေလးအတြက္ကလံုေလာက္မွာပါ.. ”
“ လံုေလာက္မွာပါ…”
ကၽြန္မတို႔ စကားစၿပတ္သြားသည္။ သူက သိုးကေလးပံုကိုစူးစူး စို္က္စိုက္ၾကည့္ေနၿပီး
ကၽြန္မကေတာ့ သူ႔ကိုသာခုထိအံ့ၾသမင္သက္စြာၾကည့္ေနမိဆဲ..။
“ သူက ၿမက္ႏုေလးေတြအၿပင္ ဘာစားေသးတယ္ထင္လဲ..”
“ အိုး..ကၽြန္မ မသိဘူး..”
ကၽြန္မ အေၿဖကိုၾကားေတာ့ သူရယ္ေမာသည္။သူ႔ရယ္ေမာသံကေလးကခ်စ္စရာေကာင္း
လြန္းလွသည္။ ကၽြန္မကို ေလွာင္ရယ္ေနတာမဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာေၾကာင္းအၿပည့္အဝ
ခံစားမႈကိုေပးႏိုင္သည္။
“ မင္းက ကေလးေတြလိုပဲ မညာတတ္ဘူး သိပ္ေကာင္းတာပဲ.”
ထိုအခါက်မွ ကၽြန္မလည္း ကေလးေတြလို လိုက္လံရယ္ေမာမိေတာ့သည္။ၿပီးေတာ့မွ သတိ
တရေမးမိ၏။
“ မင္းသားေလး..ဘယ္ကလာတာလဲ..”
ေမးခြန္းေတြကိုေၿဖဆိုဖို႔ေရွာင္လႊဲ တတ္ေသာမင္းသားေလးက ကၽြန္မကို ေမးခြန္းႏွင့္တံု႕ၿပန္
သည္။
“ ခင္ဗ်ား..ကၽြန္ေတာ့္ကိုဘာလို႔..အဲလိုေခၚတာလဲ.”
“ ရွင့္ရဲ႕ ..ကမၻာေၿမေပၚက မိတ္ေဆြ ေလယာဥ္မွဴးၾကီးက အဲလိုေခၚတယ္ေလ..”
သူ..ဘာမွၿပန္မေၿပာ။စကၠန္႔တခ်ိဳ႕ၾကာေအာင္ သူတိတ္ဆိတ္သြားၿပီးမွ….
“ ေလာကတစ္ခုကေနတစ္ခုကို ခရီးထြက္ရတာသိပ္စိတ္လႈပ္ရွားစရာေကာင္းတာပဲ..”
..ဟုဆိုသည္။ဒါလည္းကၽြန္မေမးခြန္းကိုေၿဖၿခင္းမဟုတ္ပါ။ကၽြန္မမွာက်ေတာ့လည္း ေမးခြန္း
ေတြကအလုအယက္ ႏႈတ္ခမ္းဝမွာ တြန္းထိုးထြက္ခ်င္ေနသည္။
“ ပထမ အၾကိမ္ ဒီကမၻာေလာကက မထြက္ခြာခင္တုန္းက ေၿမြတစ္ေကာင္ရဲ႕အဆိပ္ေၾကာင့္
..တစ္ခုခုမ်ား…”
ကၽြန္မ စကားမဆံုးမီမွာပင္..သူကခပ္တိုးတိုးေၿပာ၏။
“ ေလာကမွာေၿမြဆိပ္ထက္ သိပ္ၿပင္းထန္တဲ့အဆိပ္ေတြအမ်ားၾကီးပါ..”
ထိုသို႔ေၿပာၿပီး ကၽြန္မဆက္ေမွ်ာ္လင့္ေနေသးေသာ္လည္း၊သူကဆက္မေၿပာ။သူ႔အာရံုကသိုးက
ေလးထံမွာသာ။
“ မင္းဆြဲေပးတဲ့..သိုးကေလးကလွတယ္…”
သူကသိုးကေလးကို.သူ႔ရတနာထဲ၌သူ႔ကိုယ္သူၿမဳပ္ႏွံ၍ကသိုင္းရႈေနဘိသကဲ့သုိ႔..အာရံုစိုက္ ကာၾကည့္ရင္း ထပ္ေၿပာၿပန္သည္။
“ သူက အၿဖဴေရာင္ေနာ္..မင္းလိုပဲ..”
သူက ကၽြန္မဝတ္ဆင္ထားေသာ အၿဖဴေရာင္ဝတ္စံုကိုရည္ညႊန္းပံုရသည္။တကယ့္ တကယ္
ေတာ့၊ကၽြန္မသည္ သူေမွ်ာ္လင့္သလို အၿဖဴေရာင္မဟုတ္တာ ကၽြန္မပဲသိသည္။သို႔တိုင္လ်က္
တၿခားအေရာင္မ်ားလာေရာက္စြန္းေပမွာကိုလည္း..ထိတ္လန္႔စိုးရြ႕႔ံေနခဲ့သည္..ဟုဆိုလ်င္
မင္းသားေလး မည္သို႔မွတ္ခ်က္ခ်မည္မသိ။
“ မင္းေရာ..သိုးေလးတစ္ေကာင္မလိုခ်င္ဘူးလား..”
သူက ကၽြန္မေမွ်ာ္လင့္မထားေသာေမးခြန္းကိုေမးလာ၏။
“ သိုးကေလးတစ္ေကာင္…” မည္သူမဆိုသိုးတစ္ေကာင္ကိုလိုခ်င္သည္ဟုဆိုပါကထိုသူသည္လူသားပင္ၿဖစ္သည္.ဟုလူ
တစ္ေယာက္ကဆိုထားခဲ့သည္။ကၽြန္မကေတာ့..သိုးကေလးတစ္ေကာင္လိုခ်င္လားမလိုခ်င္
လားမသိေပ။ကရိကထမ်ားမွာေတာ့ ေသခ်ာသည္ဟူသည့္အေတြးကကၽြန္မကိုစိုးမိုးေနသည္။
“ လိုခ်င္လား….မလိုခ်င္ဘူးလား..ကၽြန္မ..မသိဘူး. ”
ကၽြန္မက..စိတ္ထဲရွိသည့္အတိုင္းရိုးသားစြာေၿဖမိေသာ္လည္း..မင္းသားေလးကႏွစ္လိုပံုမရေခ်.
“ အဲဒီလို..မေသခ်ာ..မေရရာမႈေတြက..သက္ၾကီးရြယ္ၾကီးေတြနဲ႔ပဲဆိုင္တာေလ..”..တဲ့။
ေစာေစာက..မသိတာကိုမသိဘူးဟု.ဝန္ခံခဲ့စဥ္ကေတာ့ကၽြန္မကို..ကေလးေတြလိုပဲမညာတတ္
ဘူးဟု..ဆိုခဲ့သူက..ခုက်ၿပန္ေတာ့..ဇေဝဇဝါၿဖစ္ေနမႈကိုလူၾကီးသူမေတြႏွင့္သာသက္ဆိုင္သည္
ဟုစြပ္စြဲၿပန္သည္။အမွန္တကယ္ေတာ့..သူမမွားပါ။ကၽြန္မသည္.သူေမွ်ာ္လင့္မထားေသာလူၾကီး
တစ္ပိုင္း..ကေလးတစ္ပိုင္း.သတၱဝါသာၿဖစ္သည္ေလ…။
“ အမွန္တကယ္ေၿပာရရင္ေတာ့…”
ကၽြန္မ၏စကားအစမွာပင္…သူ႔မ်က္ဝန္းထဲယံုၾကည္မႈအလင္းတစ္ခ်ိဳ႕ၿပန္ၿဖတ္ေၿပးသြားသည္။
ကၽြန္မ..ဆက္ေၿပာမိ၏။
“ ကၽြန္မ..သိုးကေလးတစ္ေကာင္မလိုခ်င္ပါဘူး..”
“ ဘာလို႔လဲ..”
“ သိုးကေလးက..သိပ္ၿဖဴစင္လြန္းတယ္”
“ အဲဒီေတာ့…”
“ အဲဒီေတာ့..သူ႔ၿဖဴစင္မႈကို..ဂရုစိုက္ဖုိ႔..ကၽြန္မသိပ္ပင္ပမ္းမွာေပါ့…ၿပီးေတာ့..”
“ ၿပီးေတာ့..???”
“ ဒီေနရာက..B.၆၁၂ ၿဂိဳဟ္ေလးလိုမဟုတ္ဘူး…”
သူက..မၿမင္သာေလာက္ေသာ..လ်င္ၿမန္မႈမ်ိဳးႏွင့္ေခါင္းကိုဆတ္ကနဲညိတ္လိုက္ကာ..သူ႔ဘာ
သာသူေရရြတ္သလို၊ကၽြန္မစကားကိုဆက္ေပး၏။(သိပ္ေတာ့မေသခ်ာပါ..)
“ သိပ္က်ယ္ေၿပာတယ္..သိပ္အႏၱရာယ္မ်ားတယ္..”
မဆီမဆိုင္..ကၽြန္မ..သူ၏ပန္းကေလးကိုရုတ္တရက္သတိရမိသြားသည္။
“ ရွင့္ရဲ႕..ပန္းကေလးေရာ..”
သူ႔မ်က္ႏွာေလးတစ္ခ်က္ၿငိမ္သက္သြားေသာ္လည္း.ထံုးစံအတိုင္းသူဘာမွမေၿဖ။သူ႔ၾကည့္ရတာ
ပန္းကေလးဆီလည္းတစ္ခါမွၿပန္ေရာက္ေသးပံုမေပၚ။
“ ပန္းကေလးကိုခ်စ္တတ္ဖို႔..ခုထိရွင္..အရြယ္မေရာက္ေသးပါဘူး..”
ထိုစကားကိုလည္းသူကမည္သို႔မွမတုံ႕ ၿပန္ပါ။သူ႔ေရွ႕က..ၿမင္ေနရေသာၿမင္ကြင္း..ကြက္ကြက္
ကေလးကိုသာေငးေမာၾကည့္ေနသည္။ထူးဆန္းစြာပင္..ထိုအခ်ိန္ကသူၾကည့္ေနခဲ့ေသာ
ေကာင္းကင္တိမ္ၿဖဴမ်ားနွင့္ေတာင္တန္းတို႔သည္..သိဂၤ ါရ..ရသေၿမာက္ေနခဲ့သည္။





“ ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာအတြက္..ခရီးထြက္လာခဲ့တာပါ..ဒါေပမယ့္..”
ၿငိမ္သက္ေနရာမွ..ရုတ္တရက္..စကားကိုစ၏။
“ ဒါေပမယ့္..ဘာၿဖစ္လဲဟင္..”
“ လမ္းမွားလာခဲ့သလိုပဲ..”
“ ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာဆီကို..သြားတဲ့လမ္းကိုသိလို႔လား..”
ကၽြန္မကထိုသို႔ၿပန္ေမးလိုက္ေတာ့..သူက..
“ ႏွလံုးသားနဲ႔သြားရတာလို႔ေၿပာမလို႔လား..”…ဟုၿပန္ေမးသည္။
“ အဲလိုေတာ့မဟုတ္ပါဘူး..သြားတိုင္းမေရာက္ႏိုင္တဲ့လမ္းေတြထဲမွာ..သူလည္းပါတယ္လို႔
ေၿပာမလို႔ပါ..”
တကယ့္တကယ္ေတာ့..ေလာကတြင္“ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာ”..ဟူေသာခံစားမႈသည္ၾကီးက်ယ္ၿမင့္
ၿမတ္စြာေပ်ာက္ဆံုးေနခဲ့ၿပီးသားၿဖစ္သည္။ဒါကို..ကၽြန္မ..မင္းသားေလးကို..ေၿပာမၿပခ်င္ပါ…..။
မသိေစခ်င္ေသးပါ။ထိုအေၾကာင္းကိုေတြးမိေတာ့..ကၽြန္မ၏မရိုးသားမႈအတြက္ေရာ..ခ်စ္ၿခင္း
ေမတၱာအတြက္ပါ..ကၽြန္မ..မ်က္ရည္ဝဲလာရသည္။
မ်က္ရည္ကမၻာသည္လြန္စြာလ်ိဳ႕ဝွက္ဆန္းက်ယ္လြန္းလွသည္။မင္းသားေလးကေတာ့ကၽြန္မ
စကားကိုလက္ခံခ်င္ပံုမရပါ။
“ ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာဆိုတာဘာလဲ..”
ဒိသာပါေမာကၡတစ္ဦးကေမးသလိုကၽြန္မကိုေမး၏။
“ သင္ယူလို႔မရတဲ့အရာတစ္မ်ိဳးပါ..”
သူကေခါင္းကိုအသာခါရမ္းရင္း..ေရရြတ္၏။
“ ဖမ္းယူဆုတ္ကိုင္လို႔မရေပမယ့္..သိပ္အင္အားၾကီးမားတဲ့အရာတစ္ခုပါ..”
ကၽြန္မ..ဘာမွၿပန္မေၿပာမိ။သူႏွင့္ကၽြန္မ..ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာအေၾကာင္းအၿငင္းမပြားလိုပါ။ထို႔အၿပင္
အၿငင္းပြားမႈမွအစၿပဳကာ..တစ္စံုတစ္ရာကိုသူရိပ္မိသိရွိသြားမွာကၽြန္မစိုးေနမိၿပန္သည္။..တို႔အ
တြက္ကၽြန္မ..ေလွ်ာခ်လိုက္မိ၏။
“ လူၾကီးသူမေတြက..ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာကို..အမ်ိဳးမ်ိဳးဖြင့္ဆိုေနၾကတယ္..နားလည္ရခက္ပါတယ္
ေလ…”
တကယ့္တကယ္က်..မင္းသားေလးထံမွ..နားမလည္ႏိုင္ေသာ..အၾကည့္တစ္ခုကိုသာကၽြန္မရ
လိုက္သည္။သို႔ေသာ္..နားလည္ေအာင္ဆက္မၾကိဳးစားသည့္အတြက္..မင္းသားေလးကိုကၽြန္မ
ေက်းဇူးတင္မိ၏။အခ်ိဳ႕ေသာအရာမ်ားသည္..နားမလည္သည့္အတိုင္းထားၿခင္းကပိုေကာင္း
သည္..မဟုတ္ပါလား..။
ကေလးတစ္ေယာက္၏အတၳဳပၸတၱိသည္..အၿဖဴေရာင္စာအုပ္တစ္အုပ္ဟုဆိုလ်င္..ကၽြန္မသည္ စာမ်က္ႏွာတခ်ိဳ႕ကိုခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေရးမွတ္ထားခံရေသာလက္က်န္အၿဖဴေရာင္စာအုပ္တစ္အုပ္ သာၿဖစ္သည္။ဒါကို..ကၽြန္မ..မင္းသားေလး..ကိုိဝန္မခံရေသးၿခင္းသည္ပင္လ်င္..သူ႔ကိုသစၥာမရွိ
ရာက်ေနသည္မဟုတ္ပါလား။မိတ္ေဆြမ်ားသည္..တစ္ဦးအေပၚတစ္ဦးသစၥာရွိရမည္ဟု..ေရွး ေဟာင္းက်မ္းဂန္တခ်ိဳ႕ကေဖာ္ၿပထားသည္ကိုဖတ္ရႈခဲ့ရဖူးသည္ေလ..။
“ မင္းသားေလး..”
ကၽြန္မသူ႔ကိုေခၚေတာ့..သူကလွည့္ၾကည့္၏။ဒီနာမည္သည္သူႏွင့္သာ..သက္ဆိုင္သည္ကိုသူခံ
စား၍ရပံုေပၚသည္။အမွန္တကယ္က..ဒီေလာကကို..ဘာလို႔ၿပန္လာတာလဲ..ဟုေမးရန္ပင္။သို႔
ေသာ္..လွည့္ၾကည့္လာေသာ..ကမၻာေပၚတြင္အသန္႔စင္ဆံုးႏွင့္..အၾကည္လင္ဆံုးေသာအၾကည့္
ကေလးကိုေတြ႕လိုက္ရေတာ့.ကၽြန္မ..ေမးခြန္းေလးေတြအေငြ႕ပ်ံသြားရသည္။
“ ကၽြန္မတို႔..မိတ္ေဆြေတြၿဖစ္သြားၾကၿပီေနာ္..”
တမင္သက္သက္ၾကီး..ေၿပာင္းလဲပစ္လိုက္ေသာစကားတစ္ခြန္းးၿဖစ္ေသာ္လည္း..ကၽြန္မေၿပာ
ခ်င္ေသာစကားတစ္ခြန္းၿဖစ္သည္ကိုေတာ့..ကၽြန္မလိပ္ၿပာလံုစြာဝန္ခံရဲသည္။လူအခ်ိဳ႕သည္ထို
သို႔ေသာ..ထိုသို႔ေသာ..ေၿဖသိမ့္မႈမ်ားကို..ေၿဖေဆးအၿဖစ္စားသံုးရင္း..အေရာင္ေၿပာင္းခဲ့ၾကရ
သည္ကိုေတာ့..မည္သူကမွ..ဖြင့္ဟ..ဝန္ခံၾကၿခင္းမရွိေသးပါ။

အခန္း(၂)

`ကၽြန္ေတာ့္မွာ မိတ္ေဆြလိုေနတယ္ ...´
အမွန္ေတာ့ ထိုအရာသည္ အရွားပါးဆံုးေသာအရာ ျဖစ္သည္ကို ကၽြန္မ သိေနသည္။ ကၽြန္မ
မသိတာက သူ႕ကို အသိေပးသင့္ မေပးသင့္ဆိုတာႏွင့္ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ကေရာ သူ႕အတြက္ မိတ္ေဆြေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ မျဖစ္ႏိုင္ ဆိုတာပင္ ... ။ ေသခ်ာ ျပန္ေတြးၾကည့္မယ္ဆိုလွ်င္ ကၽြန္မ
က `မင္းသားေလး´ကို တကယ္ပဲ ရင္ထဲက ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ရွိေနတာလား ... သို႔တည္းမဟုတ္
အားလံုးက ေမွ်ာ္လင့္ေနေသာ `မင္းသားေလး´ ျဖစ္ေနသည့္အတြက္ စိတ္၀င္စားမိတာလား ... သိပ္မေသခ်ာခ်င္ျပန္ ... ။ ထို႔အတြက္လည္း ကၽြန္မကိုယ္ ကၽြန္မ အားမရပါ ... ။ ေသခ်ာတာ
ကေတာ့ ကၽြန္မသည္ လူႀကီးသူမေတြလို ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္ေနတတ္ၿပီး ကေလးသူငယ္ေတြလို ရိုးသားခ်င္ေနမိျခင္းပင္။

`ကၽြန္မ ရွင့္ရဲ႕မိတ္ေဆြ ျဖစ္ခ်င္ပါတယ္ ...´

သူက ေခါင္းကို တစ္ခ်က္ဆတ္၏။ ကၽြန္မစကားကို လက္ခံသေဘာတူလိုက္တာလား သူ႕
ဘာသာသူ လႈပ္ရွားမႈတစ္ခုကို အမွတ္တမဲ့ ျပဳမူလိုက္သည္လား .... သိပ္မေသခ်ာ ... ။

`ဒါနဲ႔ ရွင္ ဘယ္ေတြ သြားေနခဲ့လဲ ...´
`ေနရာသစ္ ေလာကသစ္ေတြဟာ ပထမပိုင္းမွာေတာ့ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းတတ္တယ္ ... ´

သူ႕ထံုးစံအတိုင္း ကၽြန္မ၏ ေမးခြန္းကို မေျဖဘဲ ေျပာခ်င္ရာကိုသာ ေျပာသည္။ သို႔ေသာ္ ဆက္စပ္ၾကည့္လွ်င္ေတာ့ ဒါဟာ အေျဖတစ္ခု ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္သည္ဟု ေတြးႏိုင္သည္။
`အခုေတာ့လည္း အရာအားလံုးဟာ ပ်င္းရိစရာေကာင္းေအာင္ ေဟာင္းႏြမ္းသြားခဲ့ပါၿပီ...´ ဟု
ဆက္ေျပာျပန္၏။

သူေျပာတာ မွန္ပါသည္။ ေလာက၌ အရာအားလံုးသည္ မထိေတြ႕ဖူးခင္ကေတာ့ အသစ္ျဖစ္
ေနတတ္ၿပီး ေတြ႕ၾကံဳၿပီးသည္ႏွင့္ ေဟာင္းႏြမ္းသြားတတ္ၾကသည္ခ်ည္း မဟုတ္လား ... ။

`မင္းရဲ႕ ေနထိုင္ႀကီးျပင္းခဲ့ပံုကို ေျပာျပပါလား ...´

သူမ်ားေမးခြန္းကိုေျဖဆိုရန္.ေရွာင္လႊဲတတ္ေသာ္လည္းသူ႕မွာေတာ့..ေမးခြန္းေတြ အမ်ားအျပား
ရွိေနခဲ့ပံုရသည္။ကၽြန္မကို.ထိုသို႔ေမး၏။ခုခ်ိန္မွာေတာ့..သူမသိေသးေသာ..ကၽြန္မ၏ ေနထိုင္ႀကီး
ျပင္းခဲ့ပံုက..သူ႕အတြက္.အသစ္ျဖစ္ေနေသးသည္ေလ။ကၽြန္မ..စကားဆံုးလွ်င္ေတာ့..သူ.ပ်င္းရိၿငီး
ေငြ႕သြားမွာ ေသခ်ာသည္။

`ကၽြန္မ လူႀကီးသူမေတြကို စိတ္ရွည္သည္းခံရင္း ႀကီးျပင္းခဲ့တယ္ ...´
`အဲဒီအတြက္ ရလာဒ္က ...´
`ခုလို သိုးကေလးတစ္ေကာင္လို လွလွပပ ဆြဲေပးႏိုင္ေစခဲ့တာေပါ့ ... ´

သူ သိုးကေလးထံ အာရံုျပန္ေရာက္သြားသည္။

`မင္း သိုးေလးက ခ်စ္စရာေလး ... ၾကည့္စမ္း ... သူ ခု ျမက္ကေလးေတြကို စားေနတယ္၊ သူ႕
အတြက္ ေရတစ္ပံုးေလာက္မ်ား လိုမလား မသိဘူး ...´
`ဒါေပါ့ ... ဒါေပါ့ ...´

ကၽြန္မက အလ်င္စလိုေထာက္ခံရင္း ကပ်ာကယာ စာရြက္ကို လွမ္းယူကာ ေရပံုးေလးတစ္ပံုး ျဖည့္ဆြဲေပးလိုက္သည္။







`မင္း ... ဒီလိုပံုေတြရဖို႔ နာရီေပါင္း ဘယ္ေလာက္မ်ား မတ္တတ္ရပ္ခဲ့ရတာပါလိမ့္ ...´
`အဲဒါေတြကို ေရတြက္ထားရင္ ကၽြန္မ ပင္ပန္းေလးလံေနမွာေပါ့ ... ´
`ကဲကဲ ... ဆက္ေျပာပါဦး မင္းရဲ႕ ေနထိုင္ႀကီးျပင္းခဲ့ပံုကို ...´
`တခ်ဳိ႕ကေလးေတြလိုပဲ သိပ္ကို ရိုးစင္းလြန္းပါတယ္ ...´

ကၽြန္မက ထိုသို႔ ၿပီးလြယ္စီးလြယ္ ေျပာလိုက္ေတာ့ မင္းသားေလး စိတ္တိုသြားသည္။

`မင္းလည္း လူႀကီးသူမေတြလိုပဲ အရာအားလံုးကို ေရာေထြးပစ္လိုက္ခ်င္ေနတယ္၊ မတူဘူး ...
ေလာကမွာ ဘယ္အရာႏွစ္ခုမွ မတူႏိုင္ဘူး ... တခ်ဳိ႕ကေလးေတြရဲ႕ ဘ၀မွာ ႀကီးျပင္းလာရတာ
မိဘေတြ မပါဘူး၊ ေမာင္ႏွမေတြ မပါဘူး ... ပညာရပ္ေတြနဲ႔ ကင္းေ၀းၿပီး ခ်စ္ျခင္းေမတၱာလည္း
မပါဘူး ... စာနာစိတ္နဲ႔ အသိတရားေတြလည္း မပါဘူး... အဲလို လြယ္လြယ္ေျပာလို႔ ရလို႔လား ...´

ကၽြန္မ အမွားကို ကၽြန္မသိေသာ္လည္း ကၽြန္မ သူ႕ကို မွားေၾကာင္း မ၀န္ခံမိပါ။ ကၽြန္မသည္
သူထင္ထားသလို ကေလးတစ္ေယာက္ မဟုတ္တာ ေသခ်ာလာရသည္။

`ကၽြန္မမွာ အဲဒီအရာေတြအားလံုး ပါ၀င္ပါတယ္၊ လိုက္နာခ်င္စရာေကာင္းတဲ့ စည္းကမ္းတစ္
ခ်ဳိ႕နဲ႔ သိပ္ၿပီး အဆင္္ေျပေျပမရွိလွတဲ့ နိတိတခ်ဳိ႕နဲ႔လည္း ကၽြန္မ သဟဇာတ ျဖစ္ေအာင္ ...
...ေနခဲ့ဖူးတယ္ ...´
`ဘာလဲ ... သဟဇာတဆိုတာ ... ´
`သင့္ျမတ္ေအာင္ ေနထိုင္တာကို ေျပာတာပါ ... ´
`လိုက္ေလ်ာညီေထြ ေနထုိင္လိုက္ရတာဟာ ႏွစ္လိုမႈေတာ့ မဟုတ္ဘူးေနာ္ ...´
`ကၽြန္မ သိပါတယ္ ... ´
`ကဲ ... ဆက္ပါဦး´
`သင္ယူလို႔ မဆံုးတဲ့ သင္ခန္းစာေတြကို သင္ယူခဲ့ရတယ္၊ ဘယ္အရာမွ အလကားမရႏိုင္ ဘူးဆိုတာကို သိခဲ့ရတယ္၊ ကၽြန္မတို႔က ေလာကထဲကို ေျခဗလာ လက္ဗလာနဲ႔ ၀င္ခဲ့ၾက ရေပမယ့္ အလကား မရႏိုင္တဲ့ အရာေတြအတြက္ ေပးဆပ္ဖို႔ တစ္ခ်ိန္လံုး ပင္ပန္းေလးလံ ခဲ့ၾကရတယ္၊ သူမ်ား ပံုစံခြက္ေတြကို ႏွစ္လိုမႈ မရွိတဲ့အခါ ကိုယ့္ပံုစံခြက္ထဲ ကိုယ္၀င္ေနရ တာကလည္း ဒုကၡတစ္မ်ဳိးပါပဲ ...´

သူက ကၽြန္မကို ျဖတ္ေမးျပန္သည္။

`မင္း အသက္ရွဴၾကပ္တဲ့အခါ ဘာလုပ္လဲ ...´

သူ႕ေမးခြန္းေၾကာင့္ ကၽြန္မ သေဘာက်စြာ ရယ္မိေတာ့ သူ တအံ့တၾသၾကည့္သည္။ သူ႕
ေမးခြန္းမွာ ရယ္စရာမပါ ... ဟု သူ ေတြးေနမည္ေပါ့ ... ။

`ကၽြန္မ ဘ၀က ခီယူဆန္ဖန္လို ပင္လယ္ေလထြက္ရွဴဖို႔ေတာင္ အခြင့္မရွိခဲ့ပါဘူး ...´

သူ ခီယူဆန္ဖန္ကို သိ မသိ ကၽြန္မ မသိပါ။ ကၽြန္မကလည္း ရွင္းမျပသလို သူကလည္း
မေမးပါ။ ကၽြန္မတုိ႔သည္ မျမင္ရေသာ ႀကိဳးမ်ား၏ တုပ္ေႏွာင္မႈႏွင့္ သူ႕လိုပင္ ပင္လယ္ႀကီး
ဆီ သြားခြင့္ မသြားႏိုင္ခဲ့ၾကေသးပါ။

`တခ်ဳိ႕လူေတြ သံုးႏႈန္းေနတဲ့ ထြက္ေပါက္ဆိုတာ ဘာလဲ ...´

သူ႕ေမးခြန္းက တည့္တည့္ႀကီး ခ်ဳိးေကြ႕သြားျပန္သည္။ ကၽြန္မမွာေတာ့ ကၽြန္မ ရင္ထဲက
ေမးခြန္းမ်ားကို မ်ဳိသိပ္ရင္း သူ႕ေမးခြန္းေတြကိုသာ ေျဖေနမိသည္အထိ လႊမ္းမိုးမႈ ခံထား
ရသည္ကို ေက်နပ္စြာ ေတြ႕ရွိလိုက္ရသည္။

`အဲဒါ လူတခ်ဳိ႕ရဲ႕ အတၱနဲ႔ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္မႈကို ေပါင္းၿပီး ေခါင္းစဥ္လွလွေလး
....တပ္ထားတာပါ ...´

သူက ကၽြန္မစကားေၾကာင့္ မ်က္လံုးကေလးမ်ား လင္းေတာက္သြားရင္းက စကားတစ္ခြန္း
..ကို ဆိုသည္။

`အဲဒါဆိုရင္ မင္းရဲ႕ေနထုိင္ႀကီးျပင္းမႈကို ေခါင္းစဥ္လွလွကေလး တပ္ေပးၾကည့္ပါလား ...´

ဘုရား ... ဘုရား ... ကၽြန္မ က်ိတ္၍ ဘုရားတမိသည္။

သိပ္ၿပီးခက္ခဲနက္နဲတဲ့ အလုပ္ဟု ကၽြန္မ မေျပာလိုေသာ္လည္း မလြယ္ကူတာေတာ့
ေသခ်ာသည္ မဟုတ္လား ... ။ ကၽြန္မ စဥ္းစားေနမိသည္။ အခ်ိန္ေတြ မည္မွ် ၾကာသြား
သည္ မသိ။ မင္းသားေလးက.........

`အို ... သိပ္ခက္ခဲရင္လည္း ေနပါေစေတာ့ ေတြ႕လား ... ကၽြန္ေတာ့္ သိုးကေလး........
...ေရေသာက္ေနတယ္ ... ´

သူက ကေလးဆန္ဆန္ စကားကို လမ္းလႊဲပစ္လုိက္၏။ ကၽြန္မကေတာ့ သူလို ကေလး
တစ္ေယာက္ မဟုတ္သည့္အတြက္ လိပ္ျပာမလံုခ်င္။

သူကေတာ့ ဘာမွမျဖစ္သလို စကားကို ဆက္ေျပာေနသည္။

သူေရာက္ခဲ့ေသာ ေလာကတစ္ခုအေၾကာင္း ... ၿဂိဳဟ္အမွတ္ ၁၃၉၀၈ ဟု သူက ဆိုသည္။
ဂဏန္းေတြႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ အလြန္အယူသည္းတတ္ေသာ ကၽြန္မ အတြက္ကေတာ့
ထိုၿဂိဳဟ္သည္ မသတီခ်င္စရာေကာင္းမည္ဟု ထင္မိလိုက္သည္။ ဆက္ေျပာတာကို....
...နားေထာင္ၾကည့္ေတာ့ ထင္သည့္အတိုင္းပင္ ...။

`အဲဒီၿဂိဳဟ္ဟာ တစ္ခုခု လြဲမွားေနပံုပဲ ...´
`ဘယ္လိုမ်ားပါလိမ့္ ...´
`ဒီသိုးကေလးရဲ႕ အေရာင္က ...´
`အျဖဴေရာင္ေလ ...´
`သူတို႔က အဲဒီအေရာင္ကို အနက္ေရာင္လို႔ ေခၚတယ္ ...´

ဘုရားသခင္

ကၽြန္မ ႏႈတ္ဖ်ားမွ ခပ္ဖြဖြ ေရရြတ္မိ၏။

(ဆက္ပါဦးမည္..)
ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္းဆိုဒီလုိတင္ႏိုင္ဖို႔ဘယ္လိုမွမၿဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။မိုးေနသာ စာအုပ္ကိုကုိယ္ တိုင္ဝယ္ကိုယ္တိုင္ကူရိုက္ၿပီးမပို႔ ရင္အေၿခအေနကေတာ္ေတာ္ေစာင့္ရမွာပါ။ဒီကေလးမလည္း လူေပါင္းမွားရွာပါတယ္။ ဘာပဲေၿပာေၿပာ ညီမေလးမိုးေနကိုအမ်ားၾကီးေက်းဇူးတင္ပါတယ္။


ဒဏ္ရာလိပ္ၿပာအထူးကု(၂)

Friday, March 13, 2009

(၃)
ေမျမတ္မိုးဦးက မိန္းကေလးဆိုေေတာ့ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ရွိေနတာကို သိဖို႔ခက္ပါတယ္။ ေက်ာ္စိုးကို
၀င္လံုးၿပီး ေမးလို႔ရတာလည္း မဟုတ္ေတာ့ တစ္မ်ဳိးၾကံရတယ္။ ေအးမင္းညီမနဲ႔ သူနဲ႔က ငယ္ငယ္
ကေလးတည္းက တြဲလာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းဆိုေတာ့ ေအးမင္းညီမဆီကပဲ သူ႔အေၾကာင္း စံုစမ္းဖို႔
ဆံုးျဖတ္ရတယ္။ ေအးမင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ကလည္း ငယ္သူငယ္ခ်င္းဆိုေတာ့ သူ႔ညီမနဲ႔ကလည္း
မိသားစုလို ခင္ၿပီးသားပါ။

`ဟဲ့ ... ေအးေအးလင္း၊ နင္တုိ႔အုပ္စု တကၠသိုလ္တက္တာ ဒုတိယႏွစ္ရွိၿပီ၊ တစ္ေယာက္မွ မစြံ
ေသးဘူးလား´
`အံမာ ... ကိုရဲကလည္း သမီးတို႔က ပညာသြားရွာတာပဲ၊ ဘြဲ႔ရမွ ဒီကိစၥကို စဥ္းစားမယ္၊ အခု
ေတာ့ Sorry ပဲ´

ဒါမိန္းကေလးေတြ သံုးေနက် စကားပါ။ အဲဒီလို မိန္းကေလးမ်ဳိးက ေစာေစာစီးစီး အိမ္ေထာင္
က်တာ မ်ားတယ္။

`နင့္ကို လုိက္တဲ့သူေတြ ဘာေတြ မရွိဘူးလားဟ´
`ဟြန္း ... မိုးဦးက်သရက္ေစ့ကို ယင္ေကာင္အံုတဲ့အတုိင္းပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ယင္ေကာင္ဆိုေတာ့ ေမာင္းထုတ္ရတာေပါ့´
`ေယာက်္ားေလး သူငယ္ခ်င္းေတြ ဘာေတြေရာ မရွိဘူးလား´
`ဒါေတာ့ ရွိတာေပါ့၊ လိုအပ္တဲ့ အကူအညီေလးေတြ ေတာင္းဖုိ႔ ထားရတယ္ေလ´

သူ႔အေၾကာင္း အရင္ေမးၿပီး သူ စိတ္ပါလာေတာ့မွ ေမျမတ္မိုးဦးအေၾကာင္း စရတယ္။ တိုက္
ရိုက္ဆိုရင္ စကားမထြက္တတ္ဘူး။

`ေမျမတ္မိုးေရာ ရေရာေပါ့´
`သူ႔မွာလည္း မရွိေသးပါဘူး။ သူကတစ္မ်ဳိး ကိုရဲရ၊ အခ်စ္နဲ႔ပတ္သက္ရင္ သူ႔မွာ ဆိုက္က
ိုရွိတယ္´
`ဟ... ဘာဆိုက္ကိုလည္းဟ၊ လုပ္စမ္းပါဦး´

ေအးေအးလင္းက ခဏစဥ္းစားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စုံစမ္း
တာ သိခ်င္လို႔၊ စကားလမ္းေၾကာင္းၾကံဳလို႔လို႔ပဲ သူ ေကာက္ခ်က္ ခ်ဟန္ တူပါတယ္။ ေမျမတ္မိုး
နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔က ဘာအဆက္အသြယ္မွ မရွိတာ။ သူနဲ႔ေတာင္ စကားၾကာၾကာ ေျပာဖူးတာ
ဒီတစ္ခါထဲ ရွိတာကိုး။

`သူ႔ကို လိုက္တဲ့ ေကာင္ေလးေတြကို သူက တစ္ခါတစ္ေလ ေအးေအးေဆးေဆး ဆက္ဆံ
ပါတယ္၊ ေနာက္က်ေတာ့လည္း ဘာျပႆနာမွ မရွိဘဲ မေခၚေတာ့ မေျပာေတာ့ျပန္ဘူး´
`ေက်ာ္စိုးကို ေဘသလိုေရာ မေဘဘူးလား´
`အဲဒီလိုေတာ့ မလုပ္ဘူး အစ္ကိုရ၊ တစ္ခါတစ္ေလ ျပန္ေအာ္တာေလာက္ေတာ့ ရွိတာေပါ့၊
ရပ္ကြက္ထဲမွာလို သြားလုပ္ရင္ သူ ျပႆနာ တက္မွာေပါ့´
`ေက်ာ္စိုးကို သူ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ ခါးခါးသီးသီး ျဖစ္ေနရတာလဲ၊ ဟိုငတိက ဘာေတြလုပ္လို႔လဲ´
`ေအးတို႔ သိသေလာက္ေတာ့ ဘာမွမရွိပါဘူး၊ တစ္ခါတစ္ေလ ဘာစကားမွမေျပာဘဲ ေနာက္က ေလွ်ာက္လိုက္ခ်င္ လိုက္ေနတတ္တာ၊ ေျပာေတာ့လည္း နင့္ကို ငါ အရမ္းခ်စ္တယ္ဆိုတာပဲ၊ အဲဒီေတာ့ ေမျမတ္က ေအာ္ေရာ´
`အင္း ... ဒီေကာင္ကလည္း ငေၾကာင္ပဲ၊ နင္တုိ႔ကို ေအာင္သြယ္ေတြ ဘာေတြ လုပ္မခိုင္းဘူးလား´
`အမေလး ... ဒီကိုယ္ေတာ္က ေမျမတ္ပါမွ ေနာက္ကလိုက္တာ၊ ေအးတို႔ခ်ည္းပဲဆို လွည့္ေတာင္
ၾကည့္တာ မဟုတ္ဘူး´
`နင္တုိ႔ကေရာ နည္းနည္း တြန္းမေပးဘူးလား´

ေအးေအးလင္းက ျပံဳးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ပခံုးကိုတြန္႔တယ္။

`စက္ဘီးနဲ႔ ေျမာင္းထဲက်တုန္းကေတာ့ ေျပာဖူးပါတယ္၊ သနားပါတယ္ဟာ ဘာညာေပါ့၊ သူက တကယ္၀င္တုိက္တာ ကိုရဲရ၊ အဲဒီေတာ့ သူက သနားရင္ ညည္းႀကိဳက္လိုက္တဲ့၊ ေက်ာ္စိုးအ
ေၾကာင္း စကားစပ္မလို႔ေျပာရင္ သူက အရမ္းစိတ္ဆိုးတယ္၊ အဲဒီေတာ့ ေအးတို႔လည္း မေျပာ
ေတာ့ဘူး´

ေအးေအးလင္းဆီက တခ်ဳိ႕ကိစၥေတြလည္း သိရပါတယ္´
ေမျမတ္မိုးက ေရႊငါးကေလးေတြေမြးတာ ၀ါသနာပါတဲ့အေၾကာင္း၊ သီခ်င္းနားေထာင္တာ ၀ါသနာပါတဲ့အေၾကာင္း၊ သရဲအရမ္းေၾကာက္တတ္ေၾကာင္း၊ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ၾသဇာမေပး
တတ္ေပမယ့္ သူျဖစ္ခ်င္သလိုမျဖစ္ရင္ စိတ္ေကာက္တတ္ေၾကာင္းေတြပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အထင္
ေတာ့ သာမန္ပါပဲ။

`သရဲေၾကာက္တာေတာ့ မေျပာနဲ႔ ကိုရဲေရ၊ ေန႔ဘက္ေတာင္ သူ သန္႔စင္ခန္းသြားရင္ သမီးတို႔
က သူ႔အခန္းနားက ေစာင့္ေပးရတာ၊ တံခါးလည္း ဘယ္ေတာ့မွ ဂ်က္မခ်ဘူး၊ တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ ေျပးလို႔ရေအာင္လို႔တဲ့ ေၾကာင္တာ ေၾကာင္တာ´
`ေက်ာ္စိုးအေၾကာင္း ညည္းတုိ႔ကို ဘာေျပာေသးလဲ´
`သူကေတာ့ တစ္ခါမွ စမေျပာဖူးဘူး ကိုရဲရ၊ ေအးတို႔ေျပာရင္လည္း မ်ားလာရင္ ေအာ္ေရာ၊
သူကသာ ခ်ဥ္ဖတ္ကို မုန္းေနတာ၊ သူ႔အေဖကေတာ့ ေဒၚဘုမ ခ်ဥ္ဖတ္မွ ေဒၚဘုမခ်ဥ္ဖတ္၊
သိပ္ႀကိဳက္တာ´
`ကိုရဲက ဒီေန႔မွ ဘာစိတ္ကူးေပါက္ၿပီး လာေမးေနတာလဲ´
`ဘာရယ္ မဟုတ္ပါဘူးဟာ၊ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ေျပာၾကလြန္းလို႔ ငါကလည္း ရံုးတက္ေနရတာ
ဆိုေတာ့ မသိလို႔ သူတုိ႔ေျပာတာ စိတ္၀င္စားၿပီး ေမးမိတာပါ၊ ညည္းလည္း တကၠသိုလ္မွာ
ရည္းစားရေအာင္ ႀကိဳးစား၊ တကၠသိုလ္မွာထားတဲ့ ရည္စားဆိုတာ နီးနီးကပ္ကပ္ ေနခြင့္ရ
တယ္၊ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေလ့လာလို႔ရတယ္၊ သူ႔အေၾကာင္းကို၊ အက်င့္ကို ေအးေအး
ေဆးေဆး ေလ့လာလို႔ရတယ္´
`ကိုရဲ ေျမွာက္ေပးတာေနာ္၊ ေအးမင္းဆူရင္ ကိုရဲ ထားခိုင္းလိုက္တာလို႔ ေျပာလိုက္မွာ´
`ေျပာေပါ့၊ ငါက မွန္တာ ေျပာတာပဲ´

ေအးမင္းညီမ စပ္ၿဖဲၿဖဲနဲ႔ က်န္ခဲ့တယ္။ သူ႔အေၾကာင္းနဲ႔စၿပီး သူ႔အေၾကာင္းေလးနဲ႔ ဆံုးေပး
လိုက္ေတာ့ ေမျမတ္အေၾကာင္း စံုစမ္းတာ သိပ္မသိသာေတာ့ဘူးေလ။ ကၽြန္ေတာ္ သိခဲ့ရတဲ့
အေၾကာင္းကလည္း ေထြေထြထူးထူးေတာ့ ဘာမွမရွိပါဘူး။ ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ၊ ဘယ္လို
ၾကံရမလဲဆိုတာ နည္းလည္းေရးေရးေတာင္ မေပၚဘူး။

ေနာက္တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေမျမတ္မိုးဦးတို႔အိမ္မွာ နတ္ကနား ေပးတယ္ခင္ဗ်။ တစ္
ရပ္ကြက္လံုးေရာ၊ အနီးအနားရပ္ကြက္က လူေတြေရာ အံုးအံုးကို ထေနတာပဲ။ နတ္ကနားက
သံုးရက္ေပးတာ၊ ဦးမိုးဦးကလည္း ပြဲၿပီးခါနီးဆို ႏွစ္ရာတန္ေတြ အုပ္လိုက္က်ဲတတ္ေတာ့ ဘာ
ေျပာေကာင္းမလဲ၊ သံုးရက္စလံုး လူက တိုးမေပါက္ဘူး။

ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အိမ္ဆိုေတာ့ သြားၾကည့္တာ
ေကာင္းမယ္ဆိုၿပီး သြားၾကည့္ေတာ့ တုိက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္တဲ့အခ်ိန္မွာ
ေမျမတ္မိုးဦးက နတ္ေခ်ာ့တာတဲ့။ အစိမ္းေရာင္ဇာ၀မ္းဆက္နဲ႔၊ အစိမ္းေရာင္ ပု၀ါရင္စည္းနဲ႔။
သူ နတ္မ၀င္ပါဘူး။ ဟိုခုန္ ဒီကပါ၊ မိန္းကေလးဆိုေတာ့ ေျခလက္ေတာ့ ဆိုင္းနဲ႔အညီ ခ်ဳိးတတ္
လွည့္တတ္ ပတ္တတ္တာေပါ့ေလ။ ပရိသတ္ကလည္း အားေပးလိုက္ၾကတာ အရမ္းပဲ။

ေမျမတ္မိုး နတ္ေခ်ာ့တာ ၿပီးတဲ့အထိၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လာခဲ့တယ္။ အျပန္လမ္းမွာ အၾကံ
တစ္ခုရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ႀကိးကို စြန္႔စားရလိမ့္မယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္
ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အၾကံအစည္ကို အဘက္ဘက္က ေထာင့္စံုေအာင္ စဥ္းစားရတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ၾကံမိတဲ့ အၾကံက ေတာ္ေတာ္ ေၾကာက္စရာေကာင္းပါတယ္။ ေၾကာက္စရာေကာင္း
တယ္ဆိုလို႔ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းေတြ ပါတာကို ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။

ကၽြန္ေတာ့္အၾကံက ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ မၿပီးဘူး။ ေဘးလူေတြ ပါရမယ္။ ပါရမယ့္ ေဘးလူေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္တယ္၊ ဘာေၾကာင့္ လုပ္တယ္ဆိုတာကို သိလို႔မရဘူး။
ေနာက္ဆံုး ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ေက်ာ္စိုးဆိုတဲ့ ငတိေတာင္ ပြဲမၿပီးခင္ သိလို႔မရဘူး။ ဒီေတာ့
စာရြက္တစ္ရြက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ အစီအစဥ္ကို တစ္ခုခ်င္း အေသးစိတ္ ခ်ေရးရတယ္။ ၿပီးေတာ့
ဟိုငတိ ထိုင္တတ္တဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို ထြက္လာခဲ့တယ္။

`ကၽြန္ေတာ္ အခု ညဘက္မသြားတာ ဆယ့္တစ္ရက္ရွိၿပီ အစ္ကို´

ကၽြန္ေတာ္ ျပံဳးမိတယ္။ ဒီငတိက အရက္ျဖတ္တဲ့လူလိုပဲ မေသာက္တာ ေလးရက္ႀကီးေတာင္ ရွိသြားၿပီဆိုတဲ့ပံုစံမ်ဳိး။ သူေတာ္ေတာ္ ေနမထိထုိင္မသာ ျဖစ္ေနပံုရတယ္။

`ေအး ... ေကာင္းတယ္၊ မင္း ေနာက္တစ္ခု ထပ္ေလွ်ာ့ရဦးမယ္´
`ေအး ... မင္း ေနာက္တစ္ခု ထပ္ျဖဳတ္ခ်ရဦးမယ္´
`ဗ်ာ ... ´
`မဗ်ာနဲ႔၊ မင္း ၿဂိဳဟ္တုလႊတ္တဲ့ အေၾကာင္းကို သိသလား´

ငတိ နည္းနည္းေၾကာင္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေခါင္းကိုကုတ္တယ္။ ဒီလူ ဘာေတြလာေျပာေန
ပါလိမ့္ ဆိုတဲ့သေဘာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္တယ္။ ေနာက္ ေခါင္းကို ခါတယ္။

`ေအး ... ၿဂိဳဟ္တုကို ကမၻာေျမျပင္လႊတ္ေတာ့ အစိတ္အပိုင္းေတြ အကုန္တပ္ၿပီး လႊတ္ရတယ္၊ ကမၻာ့ေလထုကိုျဖတ္ဖုိ႔ အင္ဂ်င္အစိတ္အပိုင္းေတြ အကုန္တပ္ၿပီး လႊတ္ရတယ္။ ကမၻာ့ေလထု
ကို ေက်ာ္ၿပီး သူ႔ပတ္လမ္းထဲကို ေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ မလိုအပ္တဲ့ အစိတ္အပိုင္းေတြ အားလံုးကို
ျဖဳတ္ခ်ရတယ္၊ သူ လိုအပ္တဲ့ အစိတ္အပိုင္းနဲ႔ပဲ အာကာသထဲမွာ အလုပ္လုပ္တယ္၊ ဒီေတာ့
မင္းလည္း ဒုတိယအစိတ္အပိုင္းကို ျဖဳတ္ခ်ရေတာ့မယ္´
`ဘာကို ျဖဳတ္ခ်ရမွာလဲ အစ္ကို´
`မင္း အခု မနက္ၾကည့္တာရယ္၊ ညေနၾကည့္တာရယ္ထဲက တစ္ခု ျဖဳတ္ခ်ရမယ္၊ ေရြးတာ
ေတာ့ မင္းဘာသာေရြး´

ငတိ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ဆိုးသြားပံုရတယ္။ ဒီလူ ကူညီေနတာမွ ဟုတ္ရဲ႕လားဆိုတဲ့ အၾကည့္နဲ႔
ၾကည့္တယ္။ ဒီေနရာမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ျပတ္သားရပါတယ္။

`မင္း ငါ ေျပာတဲ့အတုိင္း မလုပ္ႏိုင္ဘူးဆိုရင္လည္း ရတယ္၊ မင္း ဘာသာ ဆက္ဒုကၡခံေပါ့၊
တစ္ရက္ေတာ့ စဥ္းစားဦး၊ မင္းကို ငါေပးတဲ့အၾကံက မင္းအတြက္ ခ်ည္းပဲဆိုတာေတာ့ မင္း
သိထား၊ ငါ သြားမယ္´
`ကၽြန္ေတာ္က ဘာျဖစ္လို႔ အဲဒီလို လုပ္ရတာလဲ အစ္ကို´
`ခုခ်ိန္မွာ မလိုအပ္ေတာ့လို႔ဘဲ ေျပာႏိုင္ေသးတေယ္၊ ဒီထက္ ငါ ဘာမွ မေျပာႏိုင္ေသးဘူး၊
မလုပ္ခ်င္လည္း မင္းနဲ႔ငါ ၿပီးၿပီေပါ့၊ မနက္ျဖန္ ထပ္ေတြ႔မယ္´

ကၽြန္ေတာ္က ျပတ္ျပတ္သားသားပဲ ထလာခဲ့တယ္။ ငတိကေတာ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ က်န္
ရစ္ခဲ့ေလရဲ႕။

ေနာက္ေန႔ေတြက်ေတာ့ ငတိက တက္တက္ၾကြၾကြပဲ ဆိုပါတယ္။

`မနက္ဖက္ ၾကည့္တာကို ျဖဳတ္ခ်မ္ယ အစ္ကို၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း သတင္းစာ စိတ္ေျဖာင့္
ေျဖာင့္ ပို႔ရတာေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ္ အစ္ကို႔ကို ယံုပါတယ္´
`ေအး ... ဒါဆိုလည္း တို႔ လုပ္ငန္းဆက္ၾကတာေပါ့၊ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္၊ မင္း ငါ့စကားအတုိင္း
ပဲ ေနရမယ္ ဆိုတာပဲ´
`စိတ္ခ်အစ္ကို၊ ကၽြန္ေတာ္ အခု သီခ်င္းသြားမဆိုေတာ့ အိမ္ေဘးနားက ေကာင္မေလးေတြ
က သူ႕ကို သြားေမးၾကတယ္တဲ့´

သူ ပထမဦးဆံုးရတဲ့ တုန္႔ျပန္မႈအတြက္ ေတာ္ေတာ္လည္း ၀မ္းသာေနပံု ရပါတယ္။

`ဒါေပါ့ကြာ၊ မင္းစြန္က မင္းနဲ႔ နီးလာပါၿပီ´

ကၽြန္ေတာ္ ငတိနဲ႔ ေတြ႔ၿပီးေတာ့ က်ဳိကၠဆံဘုရားကို သြားပါတယ္။ က်ဳိကၠဆံဘုရားက
ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ ျပတင္းေပါက္ကၾကည့္ရင္ စိန္ဖူးေတာ္ကို လွမ္းျမင္ေနရပါတယ္။ မိနစ္
ႏွစ္ဆယ္္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ေရာက္ပါတယ္။ သဃၤန္းကၽြန္းၿမိဳ႕ရဲ႕ တန္ခိုးအႀကီး
ဆံုး ဘုရားေပါ့။

ဘုရား၀င္းအ၀မွာ မုခ္တစ္ခု ရွိပါတယ္။ အဲဒီအထိ ဖိနပ္စီးလို႔ ရပါတယ္။ က်ဳိကၠဆံဘုရား
က တန္ေဆာင္းမရွိပါဘူး။ ဘုရားအ၀င္ ဒုတိယမုခ္မွာ ဖိနပ္ခၽြတ္ၿပီး ေလွကားငါးထစ္
တက္တာနဲ႔ ဘုရားရင္ျပင္ကို တန္းေရာက္ပါတယ္။ ပထမမုခ္ဦးနဲ႔ ဒုတိယမုခ္ဦးအၾကား
ေျမကြက္လပ္ ပတ္လည္မွာ ဘုရားပြဲဆို ပြဲသြင္းပါတယ္။ ဆိုင္ေတြကို ၾကပ္ညွပ္လို႔။

ကၽြန္ေတာ္ ဘုရားေပၚမွာ ခဏနားရင္း ကၽြန္ေတာ့္အစီအစဥ္ကို ျပန္စဥ္းစားတယ္။
ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကူညီမယ့္ အေရးအႀကီးဆံုး ဒုတိယလူကိုရွာဖို႔ ဘုရားေအာက္
ပြဲခံေျမကြက္လပ္ကို ဆင္းခဲ့တယ္။

အဲဒီေျမကြက္လပ္မွာ ဘုရားဆင္းတုေတာ္၊ ပန္းျဖဴပန္းနီ၊ ထီးျဖဴထီးနီ၊ တံခြန္၊ ကုကၠား၊
ပုလႅင္၊ နတ္ရုပ္၊ မွန္ေရးပန္းခ်ီနတ္ရုပ္ စတာေတြကို ေရာင္းပါတယ္။ ၀ယ္သူကေတာ့
မရွိသေလာက္ပါဘဲ။ အဲဒီဆိုင္ေတြလြန္ေတာ့ ေဗဒင္ဆိုင္ခန္း ေလးငါးခန္းကို ေတြ႔ရပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ဆိုင္ေတြကို တစ္ခုခ်င္း ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာရပါတယ္။ စတုတၳေျမာက္ဆုိင္
က်ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ လိုခ်င္တာကို သြားေတြ႔တယ္။ ဒါေပမယ့္ မွတ္ထားၿပီး ေရွ႕က ဆိုင္
ေတြကို ထပ္ၾကည့္ရတယ္။ လကၡဏာေဗဒင္ႏွင့္ အဂၤ၀ိဇာ ၾဆာမ်ဳိးေဆြသန္းတဲ့။ ပိတ္စအျဖဴ
ေပၚမွာ ေရးထားတဲ့ စာလံုးေတြက ေဟာင္းေနၿပီ။ လက္၀ါးေထာင္ရက္ပံု ဆြဲထားတာက
လည္း အခ်ဳိးမက်ဘူး။

ၿပီးေတာ့ ပိတ္အျပာစေပၚမွာ သူ႕ဆီမွာ ေဗဒင္ေမးေနတဲ့ ဇာတ္မင္းသားေတြ၊ ရုပ္ရွင္သရုပ္
ေဆာင္ ဇာတ္ပို႔ဇာတ္ရံပံုေတြကို ပပ္ထားတယ္။ ဓာတ္ပံုေတြက ေတာ္ေတာ္ေလး ေဟာင္း
ေနပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္က ရပ္ၾကည့္ေနတာကို အထဲက သူ ရိပ္မိပံုရပါတယ္။ ဂါထာလိုလို
ဘာလိုလို ရြတ္သံကို စတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္က ေဗဒင္လကၡဏာႏွင့္ ဓာတ္ရိုက္
ဓာတ္ဆင္ ပါရမီရွင္ ဆရာေအးဘေက်ာ္တဲ့။ သူလည္း ဓာတ္ပံုအေဟာင္းေတြ ဘာေတြ
ကပ္ထားတာပါပဲ။ အေမႊးတုိင္နံ႔ေတြလည္း မႊန္လို႔။

ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႔ထားတဲ့ ဆိုင္ကိုပဲ ျပန္လွည့္ခဲ့ရတယ္။

သူကေတာ့ ရိုးရိုးပဲ ေရးထားပါတယ္။ စိတ္ကို စိတ္ျဖင့္သာ ေဟာသည္တဲ့။ ေအာက္မွာ
ဆရာမႀကီး ေဒၚတင္မိုးလြင္တဲ့။ သင္မသိေသာ သင့္စိတ္ကို သိေသာဆိုတဲ့ နာမ၀ိေသန
ေလးေတာ့ ပါတာေပါ့။

ကၽြန္ေတာ္က မိန္းကေလးဆရာမပဲ ရခ်င္တာ။ အခု သူတစ္ေယာက္ပဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္
ေရြးမေနေတာ့ဘဲ အခန္းထဲကို ၀င္လုိက္တယ္။

အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ဆရာမက ပုတီးစိပ္ေနတယ္ခင္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ ရပ္ၾကည့္ေတာ့မွပဲ တမင္စိပ္တာလားေတာ့ မသိပါဘူး။ သူ႕အဓိဌာန္နဲ႔သူ စိပ္တာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ပဲ ထိုင္ေစာင့္ေနလိုက္ပါတယ္။

ဆယ္မိနစ္ေလာက္အထိ ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္ရပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ဟန္ျပစိပ္တာ
မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ သူ႕အဓိဌာန္နဲ႔ သူ စိပ္တာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဘုရားကို ဦးခ်ၿပီး သက္ဆုိင္
ရာ နတ္ေတြကို အမွ်ေ၀ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကို လွည့္တယ္။

ဆရာမရုပ္ရည္က ေတာ္ေတာ္ေလးကို မွည့္ပါတယ္။ ဆံပင္အရွည္ႀကီးကို ေသေသသပ္
သပ္ ထံုးထားတယ္။ မိတ္ကပ္ပါးပါး လိမ္းထားေပမယ့္ မ်က္ခံုး၊ မ်က္လံုးေတြက အခ်ဳိး
အစား ေျပျပစ္တယ္။ ႏွာတံေပၚတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းပါးပါးက ရွည္ရွည္ကေလးရယ္၊ ကိုယ္လံုး
ကိုယ္ေပါက္ကေတာ့ ကိုယ့္ဆရာေတြ အႀကိဳက္ပဲ။ ထုိင္ေနတာေတာင္မွ အခ်ဳိးအစား
က်ပါတယ္။

ဆရာမက ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပံဳးျပပါတယ္။ သြားကေလးေတြက ရွည္ရွည္သြယ္သြယ
္ ညီၿပီးေဖြးေနတာပဲ။ ဆရာမ သြားကေလးေတြက ပစၥတိုက်ည္ဆန္ေလးေတါ ညီေနေအာင
္စီၿပီး ေထာင္ထားတဲ့အတုိင္းပဲ။ ပါးခ်ဳိင့္ကလည္းပါေတာ့ ျပံဳးလိုက္ရင္ ေတာ္ေတာ္ အသက္
၀င္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ေမးပါတယ္။

`ကဲ ... သား ဘာသိခ်င္လို႔လဲ´

ကၽြန္ေတာ္လည္း ရုတ္တရက္ဆိုေတာ့ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိ ျဖစ္သြားတယ္။ ေခါင္းတစ္
ခ်က္ကုတ္ၿပီး `အကုန္ပါပဲ´ လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ဆရာမက ထပ္ျပံဳးတယ္။

`ဒါဆိုရင္ သားမွာ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဘာအပူအပင္မွ ရွိပံုမရဘူး၊ သားရဲ႕ ေရွ႕ေရး
ကိုပဲ သိခ်င္တာ မဟုတ္လား´

ဆရာမက Physiology ကို ေတာ္ေတာ္ေလ့လာထားပံု ေပၚပါတယ္။ ဆရာမဟာ ပညာတတ္
တစ္ေယာက္ ျဖစ္ဖို႔လည္း မ်ားတယ္။ သူ႔အသံက ခ်ဳိေအးတယ္။ ၿပီးေတာ့ လူတစ္ေယာက္ကို
လႊမ္းမိုးႏုိင္တဲ့ ၾသဇာနဲ႔လည္း ျပည့္စံုတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လိုခ်င္တဲ့ အခ်က္ေတြနဲ႔ေတာ့ ကြက္တိ
ပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဆရာမကို ျပန္ၿပီး တြက္ခ်က္ေနမိတယ္။ ဒီေလာက္ေခ်ာလွၿပီး ၾကည့္လို႔
ေကာင္းတဲ့ ဆရာမဟာ အၾကားအျမင္ ေဟာေနတယ္ဆိုေတာ့ အပ်ဳိႀကီးပဲ ျဖစ္ရမယ္။ သူနဲ႔
အရမ္းခ်စ္ၾကတဲ့ သူ႔ခ်စ္သူက သူ႔ကို ပစ္သြားေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ကို ကိုယ္မေလရေအာင္ ထိန္းတဲ့
သေဘာနဲ႔ ဘုရားတရားဖိလုပ္ရင္း ဒီလိုင္းကို ေရာက္လာပံု ေပၚပါတယ္။

`ကဲ ... သားရဲ႕ ေမြးေန႔ ေမြးလ၊ ခုႏွစ္နဲ႔ နာမည္ေျပာပါ´
`၂ ရက္ ႏို၀င္ဘာ ၁၉၆၆ ပါ၊ ဗုဒဟူးသား၊ နာမည္က ရဲ၀င္းပါ´

ဆရာမက ႏွစ္တစ္ရာ ျပကၡဒိန္ကို လွန္ၾကည့္ပါတယ္။ ဆရာမ လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြက
လည္း ရွည္ရွည္သြယ္သြယ္ကေလးရယ္။

`သားက ျမန္မာျပကၡဒိန္အရဆိုရင္ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေက်ာ္ (၄)ရက္ေန႔ပဲ၊ ကဲ ... သား
ဘုရားရွိခိုးလုိက္ပါဦး သား´

ခဏခဏ သားအေခၚခံရေတာ့ တစ္မ်ဳိးႀကီးပဲဗ်။ ဆရာမက အသက္ေလးဆယ္ေလာက္ပဲ
ရွိဦးမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘုရားရွိခိုးၿပီးေတာ့ ဆရာမက အေနအထိုင္ျပင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာ
ကို ေစ့ေစ့ ခဏၿငိမ္ၿပီး ၾကည့္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ -

`ဆရာမက သားရဲ႕စိတ္ကို အာရံုျပဳမယ္၊ သားက ဘုရားကို စိတ္ထဲက အာရံုျပဳထားပါ´

ဆရာမက မ်က္လံုးကိုမွိတ္ၿပီး တရားထုိင္သလို ထုိင္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ မ်က္ေမွာင္တစ္
ခ်က္ က်ဳံ႕သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘုရား အာရံုမျပဳဘဲ ဆရာကိုပဲ ေလ့လာေနမိတယ္။ ဆရာမ
ရဲ႕ ရုပ္အဂၤါက သန္႔ရွင္းတည္ၾကည္ပါတယ္။ ကိုယ္ေျပာတဲ့စကားကို တစ္ဖက္သား ေကာင္း
ေကာင္း ယံုလြယ္ေစႏိုင္တဲ့ ရုပ္လကၡဏာမ်ဳိးပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ အစီအစဥ္အတြက္ ဒါဟာ အေရး
ႀကီးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ လိုခ်င္တာ ကြက္တိရလို႔ ၀မ္းသာေနမိတယ္။
ငါးမိနစ္ေလာက္ မ်က္ေစ့မွိတ္ထား၊ ၿပီးေတာ့မွ ဆရာမက သက္ျပင္းကိုခ်ၿပီး မ်က္ေစ့ဖြင့္
လိုက္ၿပီးေတာ့ ဆရာမက ကၽြန္ေတာ့္အတိတ္ကို အရင္ေဟာပါတယ္။

မွန္တာေတြ အေတာ္မွန္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကိစၥေတြလည္း လြဲပါတယ္။ က်န္းမာေရးနဲ႔ ပတ္သက္
လို႔ ေဟာတာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကို မွန္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးမွာ ေရာဂါရွိတဲ့အေၾကာင္း။
ေလေရာဂါနဲ႔ အေညာင္းမိေရာဂါရွိေၾကာင္း၊ သတိထားသင့္ေၾကာင္းေတြပါ။

ေရွ႔ျဖစ္ေဟာတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူေဟာတဲ့ဆီကို မေရာက္ဖူးေသးေတာ့ မွန္ မမွန္
မသိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ တျခားဆရာေတြလို ေမြးႏွစ္ေက်ာ္ရင္ အားလံုးေကာင္းၿပီလို႔ေတာ့
မေျပာပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ စီးပြားေရးနဲ႔ ဘ၀ေအာင္ျမင္မႈက (၂၉)ႏွစ္ေလာက္မွ စမယ္တဲ့။
အခု ကၽြန္ေတာ္က (၂၅)ႏွစ္ဆိုေတာ့ ေလးႏွစ္ေေတာင္ ေစာင့္ရဦးမယ္ေပါ့ေလ။

ပညာေရးက်ေတာ့ လြဲတယ္ခင္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ပညာအက်ဳိး ခံစားရမတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္
ဘာမွမေျပာပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က ေမးခ်င္လို႔ ေမးတဲ့လူမွ မဟုတ္တာ။ ဒီဆရာမဟာ
ကၽြန္ေတာ့္ အစီအစဥ္မွာ အေရးအႀကီးဆံုး ကူညီသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ႏုိင္ မျဖစ္ႏုိင္ဘဲ
သိခ်င္တာ။ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာမကို အမွတ္ျပည့္ကို ေပးလိုက္ပါတယ္။

ေနာက္ေန႔ ဟိုငတိ ကၽြန္ေတာ့္စကားကို နားေထာင္မေထာင္ မနက္ခင္း ထုိင္ေနက်ဆိုင္
ကို သြားေခ်ာင္းတယ္။ ငတိ မလာဘူး။ ေနာက္ေန႔ ... ေနာက္ေန႔။ ငါးရက္ေျမာက္ေန႔က်ေတာ့
ကၽြန္ေတာ္ ငတိကို စိတ္ခ်သြားၿပီ။

ကၽြန္ေတာ့္ အစီအစဥ္အရ စိတ္ကို စိတ္နဲ႔ေဟာတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာမ ေဒၚတင္မိုးလြင္ဆီကို
ဖေယာင္းတုိင္ႏွစ္ထုပ္၊ အေမႊးတိုင္ႏွစ္ထုပ္၊ လိေမၼာ္သီး ငါးလံုးနဲ႔ သြားရပါတယ္။ သူ ပုတီးစိပ္
တဲ့အခ်ိန္ကို တမင္မွန္းသြားတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ အသံမၾကားေအာင္ အသာၾကည့္ေတာ့ ဆရာမ
က ထံုးစံအတိုင္း ပုတီးစိပ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘုရားတစ္ပတ္ပတ္၊ ဘုရားရွိခိုးၿပီး ခဏထုိင္
ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဒီလိုဘုရားေတြ ဘာေတြေရာက္မွ ဘုရားရွိခိုးရမွန္း သိတဲ့ေကာင္ပါ။
အိမ္မွာဆိုရင္ ေမ့ေနတာနဲ႔ သတိမရတာနဲ႔။

ဆရာမ ပုတီးပတ္ေစ့ခ်ိန္ေလာက္မွ ကၽြန္ေတာ္ ၀င္သြားၿပီး လက္ေဆာင္ေတြ ေပးေတာ့
ဆရာမ ေတာ္ေတာ္၀မ္းသာသြားါပတယ္။ လိေမၼာ္သီး ငါးလံုးကို ဘုရားကပ္ပါတယ္။ဆရာမ
နဲ႔ အလႅာပ သလႅာပ နာရီ၀က္ေလာက္ စကားေျပာၿပီး ဆရာမ ဘယ္လိုျဖစ္လာသလဲ
ေမးေတာ့ -

`ဆရာမလည္း ဒီလိုပဲ ပုတီးစိပ္ရင္းနဲ႔ အာရံုရလာတာပဲ၊ ဒီလိုေဟာဖိုပ ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိဘူး၊
အဲဒီပုဂၢိဳလ္ဟာ ဘယ္သူလဲဆိုတာ ဆရာမလည္း မသိဘူး သားရဲ႔´
`ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိဘဲနဲ႔ ဘယ္လို ေဟာေျပာသြားတာလဲ´
`အဲဒီပုဂၢိဳလ္က ဒီပညာနဲ႔ လူေတြကို ကူညီရမယ္တဲ့၊ ကိုယ္ပဲ သိထားလို႔ အက်ဳိးမရွိဘူးတဲ့၊
ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ ေက်ာင္းၿပီးသြားရင္ သူ႔ပညာနဲ႔ လူေတြကို အက်ဳိးျပဳရသလိုေပါ့´

ဆရာမတင္မိုးလြင္ရဲ႔ စကားကို ကၽြန္ေတာ္ ေက်ေက်နပ္နပ္ကို လက္ခံပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္
ကို ေဟာၿပီးတုန္းကလည္း ဘယ္ေရြ႕ဘယ္မွ် မေတာင္းပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ လွဴသမွ်ကို ဘုရား
ကို တစ္၀က္ကပ္ၿပီး သူက တစ္၀က္ယူပါတယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စကားေကာင္းေနတုန္း
ေမးသူႏွစ္ဦးလာတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လာခဲ့တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ က်ဳိကၠဆံဘုရားကို တစ္ပတ္ သံုးရက္ေလာက္ေရာက္ၿပီး ဆရာမနဲ႔
၀င္၀င္စကားေျပာတယ္။ တစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ ဆရာမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္
ရင္းႏွီးသြားပါၿပီ။ သားအစား မင္းနဲ႔ငါ ျဖစ္လာတယ္။ ေျပာျဖစ္တဲ့ ကိစၥေတြကေတာ့ လူမႈ
ေရးနဲ႔ ဂႏၶာရီကိစၥေတြပါ။

`ဆရာမကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေဟာရဦးမယ္၊ ဆရာမဟာ အပ်ဳိႀကီးျဖစ္ရမယ္၊
ၿပီးေတာ့ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ အၾကာႀကီး ခ်စ္ၿပီးေတာ့မွ လမ္းခြဲလိုက္ရတာ ျဖစ္မယ္၊
ဆရာမ အသည္းအႀကီးအက်ယ္ ကြဲခဲ့ရဖူးတယ္´

ဆရာမ အႀကီးအက်ယ္ မ်က္လံုးျပဳးသြားတယ္။

`အံမယ္ ... မင္းက တယ္ဟုတ္ပါလား၊ မင္း ငါ့အေၾကာင္းကို စံုစမ္းထားသလား´
`မစံုစမ္းပါဘူး။ ဆရာမကို ၾကည့္ၿပီး ေျပာတာပါ၊ ဆရာမမွာသာ ခင္ပြန္းရွိရင္ ဒီအလုပ္
ကို လုပ္ခိုင္းပါ့မလား၊ ေရႊေပၚျမတင္ ထားမွာေပါ့၊ ဆရာမ ပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ တာ၀န္အရ လုပ္ရ
တယ္ဆိုရင္လည္း အႀကိဳအပို႔ေတာ့လုပ္မွာေပါ့၊ အခုေတာ့ဆရာမက တစ္ေယာက္တည္းရယ္´

ကၽြန္ေတာ့္စကားဆံုးေတာ့ ဆရာမက လက္ခုပ္လက္၀ါးတီးၿပီး အားရပါးရ ရယ္ပါတယ္။
`ဟုတ္တယ္ .... ဟုတ္တယ္´ လို႔လည္း ရယ္ရင္းနဲ႔ ေျပာတယ္။

`မင္း ဒီဘက္နားမွာ ဆိုင္လာဖြင့္ရင္ ငါ အာနႏၵာဘုရားကို ေျပာင္းေတာ့မယ္´

ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ၿပိဳင္တူရယ္ျဖစ္ၾကၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ္က စကားစရတယ္။ ဒီစကား
ကို အခုမွေျပာရတာ ဆရာမနဲ႔ ရင္းႏွီးမႈရမွ ေျပာရမယ့္ စကားမို႔ပါ။

ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ အစီအစဥ္ကို ေျပာျပတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္စကားလည္း ဆံုးေရာ ခုနက ေပ်ာ္ေနျပံဳးေနတဲ့ ဆရာမရဲ႕ မ်က္ႏွာဟာ ေဒါသနဲ႔
နီရဲေနတာပဲ။

`ေဟ့ ... ဒီမွာ မင္းမို႔လို႔ ဒီစကားကို ငါ ဆံုးေအာင္ နားေထာင္တယ္လို႔ မွတ္ပါ၊ မင္း အခု
ငါ့အခန္းထဲက ထြက္သြား၊ ငါ့ပညာက လူေတြကို လိမ္ဖုိ႔ညာဖို႔ ပညာမဟုတ္ဘူးကြ၊ လူေတြ
ကို ကူညီဖို႔၊ ဒုကၡနည္းႏိုင္သမွ် နည္းဖို႔ ရထားတဲ့ ပညာကြ၊ ငါ တစ္သက္လံုး အဲဒီအလုပ္မ်ဳိး
မလုပ္ဘူး´
`ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဆရာမရယ္၊ ဒီကိစၥက ကၽြန္ေတာ့္ကိစၥလည္း မဟုတ္ပါဘူး။
ေက်ာ္စိုးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာမွမေတာ္ပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္က သက္သက္၀င္ကူညီတာပါ၊
ဆရာမပညာကို ေစာ္ကားခ်င္တဲ့စိတ္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ တစ္စက္မွ မရွိပါဘူး၊ ၿပီးေတာ့ ဒီကိစၥက
ဆရာမ ကူညီမွ ရမွာပါ၊ ဆရာမက အေရးအႀကီးဆံုးပါ၊ ကိုယ္က ခ်စ္ရက္နဲ႔ ျပန္အခ်စ္မခံရတဲ့
ဒုကၡကို ဆရာမလည္း ခံစားခဲ့ဖူးတာပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကူညီလို႔ သူတို႔ အဆင္ေျပသြားၾကရင္
ဆိုတဲ့ စိတ္ကေလးနဲ႔ပါ ဆရာမရယ္၊ ဆရာမပညာကို ေစာ္ကားသလိုျဖစ္သြားရင္ ကၽြန္ေတာ္
ကန္ေတာ့ပါတယ္´

ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ကို ထိုင္ကန္ေတာ့တာပါ။ ဒီေတာ့မွ ဆရာမ မ်က္၀န္းထဲက ေဒါသရိပ္ဟာ
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေလွ်ာ့က်လာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ၿငိမ္ၿပီးတစ္ေနရာတည္းကို ေခါင္းငံု႔ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာမွ ဆရာမက သက္ျပင္းကိုခ်တယ္။

`မင္း ငါ့ကို အဲဒီအၾကံနဲ႔ လာေပါင္းတာလား´
`အမွန္အတိုင္း ၀န္ခံရရင္ ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာမ၊ ဒါေပမယ့္ ခင္တာေတာ့ အခု တကယ္ခင္သြား
တာပါ´

ဆရာမက ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ညိတ္တယ္။ ဆရာမမ်က္ႏွာမွာ ေဒါသရိပ္ေတာ့ မရွိေတာ့ဘူး။
ဒါေပမယ့္ အရင္လို ရႊင္ရႊင္ျပျပလည္း မရွိျပန္ဘူး။ ခပ္တည္တည္ ျဖစ္သြားတယ္လို႔ ေျပာရင္
ရမယ္ဆိုမလားဘဲ။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဟိုငတိ ေက်ာ္စိုးခံရပံုေတြကို မရဲတရဲနဲ႔ ေျပာျပရတယ္။
ဆရာမက ဘာမွ၀င္မေမးဘဲ နားေထာင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ စကားဆံုးေတာ့မွ ေလသံမွန္မွန္နဲ႔ -
`မင္း ျပန္ေတာ့၊ ငါ စဥ္းစားဦးမယ္၊ ေနာက္အပတ္မွ လာခဲ့´
`ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆရာမ´

(၄)
ကိုယ့္ထမင္း ကိုယ္စားၿပီး ႀကီးေတာ္ ႏြား အလကား ေက်ာင္းရတာကမွ ေတာ္ေသးတယ္။ ႀကီးေတာ္
က ကိုယ့္အမ်ဳိးမဟုတ္လား။ ကိုယ့္ထက္လည္း အသက္ႀကီးေတာ့ ကုသိုလ္လည္း ရေသးတယ္
မဟုတ္လား။

အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ကိုယ့္လက္ဖက္ရည္ ကိုယ္ေသာက္ရတဲ့အျပင္ ဟိုငတိ ေက်ာ္စိုးနဲ႔ထုိင္ရင္
သူ႔ဆီက မစားရက္လို႔ ကိုယ္က ရွင္းရေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဗဒင္ဖိုးလည္း ကုန္ရေသးတယ္။ အဆူ
အေျပာလည္း ခံရ၊ စိတ္ကေလည္း ေမာရေသးတယ္။ ကိုယ့္ဒုကၡကိုယ္ရွာတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ပဲ။

အခုလည္း ဟိုငတိေခၚ လက္ဖက္ရည္တုိက္ရင္း ေမးရတယ္။

`ဘာမွ မထူးျခားေသးဘူး အစ္ကို၊ တစ္လလည္း ေက်ာ္လာၿပီ၊ အစ္ကိုခိုင္းတဲ့အတုိင္းပဲ ကၽြန္ေတာ္
လည္း ေနတာပဲ´
`ေအး ... အခ်ိန္ကို သိရတယ္ကြ၊ ဘုရားေတာင္မွ ကၽြတ္ခ်ိန္တန္တဲ့သူကို သူ႔အခ်ိန္ေရာက္မွ ခၽြတ္လို႔
ရတာ၊ မင္းကံေကာင္းရင္ ေရွ႕အပတ္ထဲမွာ ထူးျခားလာမွာပါ။

အဲဒီအပတ္ထဲမွာပဲ ေမျမတ္မိုးဦးတို႔အိမ္မွာ အေျပာင္းအလဲေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ေကာင္မေလးရဲ႕
အေမ အိပ္ရာထဲ လဲတယ္။ အခုအေကာင္း၊ ေတာ္ၾကာဆို မူးတယ္ မူးတယ္ဆုိၿပီး အိပ္ရာထဲ
လူတြဲပို႔ရတယ္။ ညညဆို ကေယာင္ကတမ္းေတြ ေအာ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္အထင္ေတာ့
ျမန္မာႏိုင္ငံက အသက္(၅၀)နားနီးတဲ့ မိန္းမႀကီးေတြ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိတဲ့ ေသြးဆံုးကိုင္တဲ့
သေဘာလို႔ ထင္တာပါပဲ။

တတ္ႏိုင္တဲ့သူေတြဆုိေတာ့ အထူးကုေဆးခန္းေတြ စံုသြားတယ္။ ဗမာဆရာေတြလည္း
စံုသြားတယ္။ ေရာဂါက မသက္သာဘူး။ အဲဒီၾကားထဲမွာ ဦးမိုးဦးက သစ္ကားလာၿပီး သစ္ခ်ရင္း သစ္ေခ်ာင္းတစ္ခ်ာင္းက ခုန္ၿပီး ေျခဖမိုးကို ပိတယ္။ ဂ်ဳိင္းေထာက္ေတြ ဘာေတြနဲ႔ ျဖစ္သြား
တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ စီမံကိန္းအရဆိုရင္ေတာ့ ဒီငတိ ကံေကာင္းၿပီေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အကုသိုလ္
ေတာင္ အပိုရလိုက္ေသးတယ္။

တစ္ပတ္ျပည့္လို႔သြားေတာ့ ဆရာမ ေဒၚတင္မိုးလြင္က အရင္တုန္းကလို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္
ႏႈတ္ဆက္တာ စကားေျပာတာ မရွိေတာ့ဘူး။ အေတာ္တည္သြားတယ္။ သူ႔ကို အၾကံနဲ႔ေပါင္း
တယ္ဆိုတာကို အခဲမေၾကေသးပံုပါပဲ။ အပ်ဳိႀကီးဆိုေတာ့ ပိုဆိုးတာေပါ့ေလ။ အပ်ဳိႀကီးေတြက အရွက္လြန္တတ္တယ္ မဟုတ္လား။

`မင္း ကူညီပါဆိုတုိင္း ငါက မကူညီႏိုင္တာ အမွန္ပဲ၊ ငါ့ပညာကို ငါ တန္ဖိုးထားရမယ္၊ ဒီေတာ့
မင္းကို ေနာက္ဆံုး အခြင့္အေရးတစ္ခု ေပးမယ္၊ မင္းေျပာတဲ့အစီအစဥ္မွာပါတဲ့ ေကာင္ေလးေတြ၊ ေကာင္မေလးေတြရဲ႕ ေမြးသကၠရာဇ္ကို လိုခ်င္တယ္၊ သူတို႔ဟာ ေပါင္းသင့္ေပါင္းထိုက္သူေတြဆို

ရင္ ငါ ကူညီမယ္၊ မေပါင္းသင့္တဲ့သူဆိုရင္ေတာ့ ငါ လံုး၀ မကူညီႏုိင္ဘူး၊ ဒါပဲ´

ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလး စဥ္းစားရၾကပ္သြားတယ္။ မိန္းကေလးဆိုတာမ်ဳိးက ေမြးသကၠရာဇ္မေျပာနဲ႔၊ အသက္သိဖို႔ေတာင္ လြယ္တာမဟုတ္ဘူး။

`အဲဒါေတာ့ နည္းနည္းခက္မယ္ ဆရာမ၊ တျခားနည္း မရွိဘူးလား၊ ရွိရင္ ...´

ေဒၚတင္မိုးလြင္က မ်က္လံုးကေလးမွိတ္ၿပီး ေခါင္းကို ျဖည္းျဖည္းကေလး ခါတယ္။ ၿပီးေတာ့-

`ဒါ ငါ့ေနာက္ဆံုးစကားပဲ၊ မရရင္ေတာ့ မတတ္ႏိုင္ဘူး၊ ငါ့ပညာမပါဘဲနဲ႔ ဘာအလုပ္ကိုမွ ငါ
မလုပ္ႏုိင္ဘူး´
`ဆရာမဆီ ေရာက္လာရင္ သိမွာပဲဟာ´
`ငါက ငါ့ဆီလာမယ့္သူေတြ အေၾကာင္းကို ငါ့ပညာနဲ႔ငါ ႀကိဳသိထားခ်င္တာ၊ ကဲ ... ကဲ... မင္း
ျပန္ေတာ့ ငါ ပုတီးစိပ္ရဦးမယ္၊ မင္းက ၾကံရည္ဖန္ရည္ ေကာင္းပါတယ္၊ ရမွာပါ´

ေနာက္ဆံုးစကားက ကၽြန္ေတာ့္ကို ရိလိုက္မွန္း သိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွေျပာ
မေနေတာ့ဘဲ ဘုရားေပၚတက္ခဲ့တယ္။ ဘုရားေပၚမွာ ဟိုေငးဒီေငးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရ
မွန္းမသိဘူး။ ဒီအတိုင္း သြားေမးရေအာင္ကလည္း ေမျမတ္မိုးဦးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က တစ္ခါမွ
စကားေျပာဖူးတာ မဟုတ္ဘူး။ ဟိုငတိကေတာ့ ထားလိုက္ေတာ့။ ခ်က္ခ်င္း ေမးလို႔ရတယ္။

စဥ္းစားရင္းနဲ႔ ဖ်ပ္ခနဲ သတိရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ့္စကား ကိုယ္ေမ့ေနတာကိုး။ ေဗဒင္
ေမးရင္ ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ ေမြးသကၠရာဇ္ေတာ့ ေပးရတာပဲ။ ဒါနဲ႔ အိမ္မျပန္ေတာ့ဘဲ ဘုရားလမ္း
ကေန ကားစီးၿပီး ပန္းဆိုးတန္းလမ္း စာအုပ္အေဟာင္းတန္းကို ေျပးရတယ္။ ေရာက္ေတာ့
ကိုင္ရိုဂဏန္းေဗဒင္ စာအုပ္ကို ရွာ၀ယ္ၿပီး အိမ္ေရာက္ေတာ့ သူ႔နည္းကို ဖတ္ရ၊ မွတ္ရ၊
ေလ့လာရတယ္။ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ေလ့က်င့္ၿပီးေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ ေအးမင္းညီမကို ေတြ႔ပါတယ္။ ေအးေအးလင္းတင္ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ကိုပါ ေတြ႔တယ္။ ေမျမတ္မိုးေတာ့
မပါဘူး။

ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔နဲ႔ စကားေရာေဖာေရာလုပ္ၿပီးမွ စကားကို စရတယ္။

`နင္တို႔ ေဗဒင္ယံုသလား´
`မယံုဘူး၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္နဲ႔ ဘုရားပဲယံုတယ္
ေအးေအးလင္း သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ထလုပ္ေရာ။

`မဟုတ္ေသးဘူးဟ၊ ေဗဒင္လကၡဏာ အၾကားအျမင္ဆိုတာ ငါတုိ႔ ဗုဒၶမပြင့္ခင္ကတည္းက
ရွိခဲ့တဲ့ ပညာေတြဟ၊ ဒါေၾကာင့္ တုိ႔ဘုရား ဖြားေတာ္မူၿပီးေတာ့ ေတာထြက္ရင္ ဘုရားျဖစ္မယ္၊
မထြက္ရင္ စၾကာ၀ေတးမင္းျဖစ္မယ္ဆိုၿပီးေတာ့ေဟာတာ အဲဒီပညာနဲ႔ ေဟာတာေပါ့´

ဒီေတာ့မွ ကေလးမေတြ နည္းနည္းၿငိမ္သြားတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္ လူငယ္ဆိုတာ တစ္ခုခုကို
ဟိုးအရင္တုန္းကလို မ်က္ေစ့မွိတ္ မယံုၾကေတာ့ဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သိပါတယ္။

`ကိုရဲက ေဗဒင္တတ္လို႔လား´

ေအးေအးလင္းက ေမးတယ္။

`ေဗဒင္ေတာ့ မတတ္ဘူးဟ၊ ကိုင္ရို ဂဏန္းေဗဒင္ေတာ့ ရတယ္၊ နင္တို႔ ေမြးသကၠရာဇ္ေတြ
ကို ေျပာ၊ အားလံုးေပါင္းၿပီး ေနာက္ဆံုးရတဲ့ ဂဏန္းကိုၾကည့္ၿပီး ေဟာတာေလ´
`ေမြးသကၠရာဇ္ တူေနတဲ့သူက်ေတာ့ေရာ´

ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခ်ာင္ပိတ္ေမးတဲ့ ေမးေနတဲ့ ေကာင္မေလးက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရပ္ကြက္က
မဟုတ္ပါဘူး။ သုဝဏၰ ကပါ။ နာမည္က ေမေမၿငိမ္းတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကို ေနာက္ၿပီး
မာမီၿငိမ္းလို႔ ေခၚတယ္။

`ေမြးရက္ ေမြးလ ခုႏွစ္တူရင္ ေမြးခ်ိန္နကၡတ္နဲ႔ ခြဲရတယ္၊ လကၡဏာနဲ႔ တြဲရတယ္၊ အဲဒီအထိ
ေတာ့ ဘယ္သူမွ မတူႏုိင္ၾကဘူးေပါ့ဟာ´

ဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေပ်ာ္သေဘာနဲ႔ ဂဏန္းေဗဒင္ ၾကည့္ၾကတယ္။ ေအးေအးလင္းနဲ႔
ရီရီျမင့္ကေတာ့ ကိုယ့္ရပ္ကြက္ထဲကဆိုေတာ့ သိပ္အေရးမႀကီးဘူးေပါ့ေလ။ သူတုိ႔အေၾကာင္း
က သိၿပီးသားကိုး။ ေရွ႔ျဖစ္ကေလးေတြကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ က်က္ထားတာနဲ႔ သူတုိ႔ သေဘာ
က်မယ့္ အေၾကာင္းကေလးေတြ တြဲေဟာရတယ္။

မာမီၿငိမ္း အလွည့္က်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလး သတိထား ေဟာရတယ္။ အိမ္မွာ
ကိုယ္ေျပာရင္ ယံုတဲ့သူမရွိဘူး။ ကိုယ့္အေတြးအေခၚနဲ႔ အိမ္က သေဘာထား အၿမဲဆန္႔က်င္
ဘက္ ျဖစ္ေနတတ္တယ္၊ အၾကံအစည္ လွ်ဳိ႕႔၀ွက္တယ္၊ မၿပီးခင္ မေျပာတတ္ဘူး၊ လက္စားေခ်
တတ္တယ္၊ မုန္းရင္ တစ္သက္လံုးပဲ ဆိုတာမ်ဳိးေတြေပါ့။ သူက ေတာ္ေတာ္မွန္တယ္လို႔
၀န္ခံပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ကိုင္ရိုထဲက က်က္ထားတာေတြနဲ႔ သူ႔အေျခအေနေပါင္းၿပီး
ရႊီးတာပါ။

ေနာက္ဆံုး ေအးမင္းကေတာင္ စိတ္၀င္စားၿပီး လာေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထံုးစံအတုိင္း
ကိုင္ရိုမဟုတ္ဘဲ ကိုင္ရႊီးေပါ့ဗ်ာ။

အားလံုးၿပီးေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ လိုခ်င္တာကို စရတယ္။

`ဟဲ့ ... နင္တို႔ ေမျမတ္မိုးဦးရဲ႔ ေမြးသကၠရာဇ္ကို မသိဘူးလား၊ ဒီေကာင္မေလး အခုတေလာ
ေတာ္ေတာ့္ကို ကံနိမ့္ေနတယ္၊ သူ႔ကို တြက္ၾကည့္ရေအာင္ဟာ´
`မိလင္း သိတယ္ ကိုရ႕ဲ၊ တြက္ၾကည့္စမ္းပါ´

ကၽြန္ေတာ္လည္း ပတ္၀န္းက်င္က ၾကားတာေရာ၊ ကိုင္ရိုေရာနဲ႔ ေပါင္းၿပီး ကိုင္ရႊီးလုပ္ပါတယ္။
မမွန္ရင္ `မဟုတ္ဘူး ကိုရဲရ၊ ဒါက ဒီလို´ ဆိုၿပီး ေအးေအးလင္းက ရွင္းျပေတာ့ ေမျမတ္အ
ေၾကာင္းစံုကို ကၽြန္ေတာ္ ပိုသိခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကို ေပ်ာ္ေနတာ။
ကိုယ့္အၾကံ ေအာင္တာကိုး။

ေနာက္ေန႔မွာ ဆရာမဆီသြားၿပီး ေမြးသကၠရာဇ္ေတြေပးၿပီး တစ္ေယာက္စီရဲ႔ အေၾကာင္းကို
ကၽြန္ေတာ္သိသမွ် အကုန္ေျပာျပရတယ္။ ဆရာမက အေသအခ်ာ Note အတိုေတြနဲ႔ မွတ္ၿပီးမွ -

`ဒီေမြးသကၠရာဇ္ေတြက အမွန္ပဲေနာ္´
`ဆရာမဆီ လာေမးေတာ့ မွန္မမွန္ ဆရာမ သိရမွာပဲဟာ´
`သူတို႔ကို မင္း တကယ္ ေခၚလာမွာလား´
`လာမွာပါ၊ ကၽြန္ေတာ္က ၾကံရည္ဖန္ရည္ ေကာင္းပါတယ္´

ဆရာမက ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ခ်က္စိုက္ၾကည့္ပါတယ္။ သူ႔စကားကို သူေကာင္းေကာင္း မွတ္မိ
ပံုေပၚပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ၿပိဳင္တူရယ္လုိက္ၾကတယ္။ ဆရာမနဲ႔ ကၽြန္
ေတာ့္ၾကားမွာရွိတဲ့ အဖုအထစ္ေတြ ေျပၿပီဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့ေလ။

`ဒီအပတ္ထဲေတာ့ မင္းမလာနဲ႔ဦးကြ၊ ငါ သူတို႔ ေမြးသကၠရာဇ္ေတြနဲ႔ အာရံုခံၾကည့္ရဦးမယ္၊ မင္း
က်ိန္းေသလည္း မတြက္နဲ႔ဦးေနာ္၊ ငါ ေျပာထားတဲ့အတိုင္းပဲ၊ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းလို႔ ေကာင္းက်ဳိးမျမင္ရင္ေတာ့ ငါ မကူညီဘူး၊ ကံအတုိင္းပဲ´
`ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆရာမရယ္´


(၅)
`မင္း ၿဂိဳဟ္တုက ကမၻာပတ္လမ္းေၾကာင္းထဲကို ေရာက္သြားၿပီ၊ ေနာက္ဆံုးတစ္ခုကိုပါ ျဖဳတ္
ခ်လိုက္ေတာ့ ေက်ာ္စိုး´

ငတိ ေတာ္ေတာ္ မ်က္ႏွာပ်က္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ ၾကည့္တယ္။ `ဒါေလးတစ္ခုေတာ့ ခြင့္လႊတ္ေစခ်င္တယ္´ ဆိုတဲ့ အၾကည့္မ်ဳိး။

`အစ္ကိုရာ ဒီကေန ထိုင္ၾကည့္တာေလးေတာ့ ...´
`ေက်ာ္စိုး၊ ေနာက္ဆံုးအဆင့္ကို ေရာက္ေနၿပီ၊ ငါ့စကားကို မင္း ယံုစမ္းပါ၊ ငါ့ စကားနားေထာင္
လို႔ မင္း ဘယ္တုန္းက ဒုကၡေရာက္ဖူးလို႔လဲ´
`ဟုတ္ပါတယ္၊ အစ္ကိုက ဘာေတြလုပ္ေနမွန္း မသိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ လိုက္သာလုပ္ေနရတာ
ဘာေတြမွန္းကို မသိဘူး´

အင္း ... ဒါလည္း ဟုတ္တာပဲ။ ဒီအခ်ိန္ေရာက္မွေတာ့ ဒီေကာင့္ကို အသိေပးသင့္ၿပီလို႔ ကၽြန္ေတာ္
ဆံုးျဖတ္ၿပီး သူ႔ဆီက ဒီအေၾကာင္းေတြကို ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာပါဘူးဆိုတဲ့ ကတိေတာင္းၿပီး အားလံုးရွင္းျပလိုက္တယ္။ ငတိ ပါးစပ္ႀကီးကိုၿပဲလို႔။

`ေအး ... ဒီအေၾကာင္းေတြကို မင္းရယ္ ငါရယ္ ဆရာမရယ္ပဲ သိတယ္၊ စတုတၳတစ္ေယာက္
သိလို႔ကေတာ့ မင္းဘ၀ ပ်က္ၿပီသာမွတ္´

ဆရာ ေဒၚတင္မိုးလြင္ဆီကလည္း Password ရပါၿပီ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ေပါင္းသင့္ေပါင္း
ထုိက္တဲ့ သူေတြတဲ့။ အက်ဳိးစီးပြားလည္း ျဖစ္မတဲ့။ ေက်ာ္စိုးကို အရင္ေခၚလာခဲ့ဆိုလို႔ အရင္
ေခၚသြားရတယ္။ ေဒၚတင္မိုးလြင္ကေက်ာ္စိုး ရုပ္လကၡဏာကို ၾကည့္ၿပီးသေဘာက်ပံုရပါတယ္။ စီးပြားေရးကိစၥကိုလည္း ေဟာေပးလိုက္တယ္။

ေနာက္ေန႔မွာပဲ ကၽြန္ေတာ့္ ေနာက္ဆံုး ေအာ္ပေရးရွင္းကို စရတယ္။

`ဟဲ့ ... ေအးေအးလင္း၊ ငါနဲ႔ က်ဳိကၠဆံဘုရားကို ခဏ လိုက္ခဲ့စမ္းပါဟာ´

ကၽြန္ေတာ့္စကားေၾကာင့္ ေအးေအးလင္း မ်က္လံုးျပဳးသြားတယ္။ လွဦးနဲ႔ chess ထိုးေနတဲ့
ေအးမင္းကလည္း ဖ်ပ္ခနဲလွည့္ၾကည့္တယ္။သူ႔ႏွမကိုကၽြန္ေတာ္ကဘုရားေခၚတယ္ဆိုေတာ့ ...

`Sorry ဟာ၊ ငါ စကားေျပာ ေလာသြားလို႔၊ ငါ တစ္ေန႔က အိမ္မွာ အရမ္းပူတာနဲ႔ က်ဳိကၠဆံ
ဘုရား စာသြားဖတ္ရင္း ဆရာမတစ္ေယာက္ဆီမွာ အပ်င္းေျပ ၀င္ေမးတာဟာ၊ သူက
အၾကားအျမင္နဲ႔ေဟာတာ၊ မွန္လိုက္တာဟာ၊ ငါ့အေမက ငါ့အေၾကာင္း ထုိင္ေျပာေနတဲ့
အတိုင္းပဲ´
`ဘယ္က ဆရာမလဲ´
`ဟ ... ဘယ္မွာေနသလဲေတာ့ ငါလည္း ဘယ္သိမလဲ၊ ဆရာမ တင္မိုးလြင္တဲ့´
`မွန္ေရာ မွန္လား´
`ငါေျပာၿပီးၿပီပဲ၊ ငါ့အေမက ထိုင္ေျပာေနတဲ့ အတုိင္းပါလို႔၊ အဲဒါ ငါ ကံအရမ္းနိမ့္ေနတယ္တဲ့၊
ငါ့ေမြးနံေထာင့္မွာ ငါနဲ႔ ဆန္က်င္ဘက္ေန႔၊ ဆန္႔က်င္ဘက္လိင္က ဖေယာင္းတုိင္ ႏွစ္ဆယ့္ငါး
တိုင္နဲ႔ ေရသက္ေစ့ ပူေဇာ္ေပးရမယ္တဲ့၊ နင္က တနဂၤေႏြသမီး မဟုတ္လား၊ နင္ ကူညီစမ္း
ပါဦးဟာ´
`ကိုႀကီးေအးမင္းကလည္း တနဂၤေႏြပဲဟာ´
`ဟ ... ဆန္႔က်င္ဘက္ဆိုတာ ငါက ေယာက်ာ္ေလးဆို မိန္းကေလးမွ ရမွဟ၊ ကူညီပါဟာ´

ေအးေအးလင္းက ခဏစဥ္းစားတယ္။ ေအးမင္းကိုလည္း လွမ္းၾကည့္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ
ရီရီျမင့္လည္း ေရာက္တာေတာ့ ပိုအဆင္ေျပသြားတယ္။ ေအးမင္းကလည္း သူပါလိုက္မယ္
တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔အိမ္ ခဏခဏ လာတာရယ္၊ ေအးေအးလင္းနဲ႔ခ်ည္း စကားေျပာတာရယ္
ကို ဒီငတိက သိပ္သကၤာခ်င္ပံု မေပၚဘူး။

ဘုရားေမြးနံေထာင့္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကိစၥၿပီးေတာ့မွ ဆရာမ ေဒၚတင္မိုးလြင္ဆီကို ၀င္ရတယ္။ ယၾတာေခ်ၿပီးေၾကာင္း ေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို လက္ဖြဲ႔တစ္ခု ေပးပါတယ္။ ကိုယ္နဲ႔မကြာ
ေဆာင္ထားရမတဲ့။

ဒီလို အရမ္းမွန္တယ္ဆိုတဲ့ ဆရာမေရွ႕ ေရာက္ေတာ့ ဘယ္မိန္းကေလးက မေမးဘဲေနမွာလဲ။
ပထမ ရီရီျမင့္က အရင္စေမးတယ္။ ဆရာမက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေဟာတုန္းကလိုပဲ။ အာရံုခံၿပီး
ေဟာပါတယ္။ မွန္တာမွ ကြက္တိပဲ။ မွန္မွာေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ္က အကုန္ေျပာထားတာကိုး။ ၿပီး
ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာမထားတဲ့ (မသိတဲ့) ကိစၥေတြကိုပါ သူ႔ပညာနဲ႔သူ ေဟာတယ္။ ဒါေတြ
လည္း မွန္တာပဲတဲ့။ ရီရီျမင့္ဆို ပါးစပ္ကို ၿပဲေနတာပဲ။

ၿပီးေတာ့ ေအးေအးလင္း။ မွန္လိုက္တာ ကြက္တိကို တိတိ တိတိနဲ႔ကို ေနတာပဲ။ ရည္းစား
တစ္ေယာက္ ထားဖူးတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ျပတ္သြားတယ္ဆိုတာကို ဆရာမက ေဟာေတာ့
ေအးေအးလင္း ၿငိမ္သြားတယ္။ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိဘူး။ ေအးမင္းက `ဟုတ္လား´
လို႔ ေဒါသနဲ႔ ေမးေတာ့ ေအးေအးလင္းက ေခါင္းကိုညိတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေအးမင္းကို
လက္ကုတ္ရတယ္။

ေနာက္ဆံုး သိပ္မယံုပါဘူးဆိုတဲ့ ေအးမင္းပါ ၀င္ေမးတယ္။ ဒီေကာင္လည္း ခံရတာ ေက်ာ
ကိုေကာ့ေနတာပဲ။

`အရက္ ဘာျဖစ္လုိ႔ ေသာက္သလဲသား´
`တစ္ခါ ႏွစ္ခါပါ ဆရာမ´
`မဟုတ္ဘူး၊ ညေနဆို မင္း အၿမဲေသာက္တယ္၊ မင္းကို ေစာင့္တဲ့ပုဂၢိဳလ္က အဲဒါ မႀကိဳက္ဘူး´

ဒီတစ္ခါေတာ့ ေအးေအးလင္းက မ်က္ေစာင္းလွမ္းထုိးတယ္။ ေက်ၿပီေပါ့ေလ။ အျပန္လမ္းမွာ
အရမ္းမွန္တာပဲ၊ သိပ္မွန္တာပဲ။ ေဒၚတင္မိုးလြင္ အရမ္းမွန္တာပဲ။ ငါ့ဟိုကိစၥကို ဘယ္လိုသိ
သလဲ မသိဘူး။ သိပ္မွန္တာပဲ၊ ေဒၚတင္မိုးလြင္။ ရီရီျမင့္ကလည္း ငါ့အေဖနဲ႔အေမ ကြဲတာ
ႏွစ္က ကြက္တိပဲ၊ ေဒၚတင္မိုးလြင္။ ေခ်ာလည္း ေခ်ာတယ္ေနာ္။ သိပ္မွန္တာပဲေတြ နားညည္း
ေအာင္ ၾကားရေတာ့တာပဲ။

သံုးရက္ပဲ ေစာင့္ရပါတယ္။ ေအးေအးလင္းက ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ကို စက္ဘီးနဲ႔ ေရာက္လာတယ္။

`ကိုရဲ က်ဳိကၠဆံဘုရားကို လိုက္ခဲ့စမ္းပါ´
`ေအာင္မာ ... နင္ကမ်ား .. ငါ့ကို´
`ကိုရဲ၀င္း မရစ္နဲ႔ေနာ္၊ ဆရာမ ေဒၚတင္မိုးလြင္ဆီ သြားမလို႔ဥစၥာကို´
`ဟ ... နင္တို႔ကိစၥေတြက မၿပီးေသးဘူးလား´
`ခု လင္းတို႔သြားမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ေမျမတ္သြားမွာ´

ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းေပ်ာ္သြားတာပဲ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္း ေတာ္ေတာ့္ကို အထင္ႀကီးသြား
တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ျဖစ္ေစခ်င္သလို ျဖစ္လာတာကိုး။

`နင္တို႔ေနရာလည္း သိေနၿပီပဲ၊ သြားၾကေပါ့ဟာ၊ လိုက္ပို႔ေပးလိုက္ေပါ့´
`ကိုရ႕ဲ၀င္းပါေတာ့ ပိုေကာင္းတာေပါ့၊ လိုက္ခဲ့ပါ၊ကိုရဲ၀င္း ေခၚတုန္းကက်ေတာ့ လင္းက
လိုက္ရတယ္´
`ေအးဟာ ... ဒါဆိုလည္း ေနေအးမွသြား၊ အခု ငါမအားေသးဘူး´

ေအးေအးလင္း ျပန္သြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဘယ္လိုႀကီး ျဖစ္က်န္ခဲ့မွန္းကို မသိတာ။
ကၽြန္ေတာ့္ ေအာင္ျမင္မႈက ေလွ်ာက္ေျပာလို႔လည္း မရေတာ့ ကိုယ့္ပီတိ ကိုယ္ပဲ စားလိုက္
ရတယ္ ဆိုပါေတာ့။

ဆရာမဆီေရာက္ေတာ့ ဆရာမက အာရံုျပဳၿပီး အတိတ္ကို စပါတယ္။ မွန္တာ ကြက္တိေပါ့။

`သမီးကို ေမြးၿပီးမွ သမီးတို႔အိမ္က စီးပြားပိုတက္တယ္၊ သမီးတို႔ မိသားစုကို ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္
တည္းက ေစာင့္ေရွာက္တာကိုး၊ အဲဒီပုဂၢိဳလ္က သမီးနဲ႔ ပဌာန္းဆက္ရွိတယ္။ ေသာၾကာနာမ္ျဖစ္
တဲ့ သြပ္၊ သံ၊ သစ္၊ အဂၤါနံျဖစ္တဲ့ ဆန္၊ ဆီ၊ ဆား၊ စက္ စတာေတြနဲ႔ အက်ဳိးေပးမယ္´
`ဟုတ္ကဲ့ ဆရာမ´
`ၿပီးေတာ့ အခုလပိုင္းအတြင္း မိဘကံနိမ့္တယ္၊ ေရာဂါဘယ(သို႔) အမွတ္တမဲ့ ဒုကၡေရာက္တတ္
တယ္၊ အမိမွာ သည္းေျခ၊ အဖမွာ ေျခဒုကၡျဖစ္တတ္တယ္´
`ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာမ၊အေဖက ေျခေထာက္ကိုသစ္ပိပါတယ္၊အေမက ကေယာင္ကတမ္းေတြ ေအာ္ေအာ္ေနတယ္၊ ကယ္ပါဦး ဆရာမရယ္၊ သမီး အဲဒီအတြက္ လာတာပါ´

ေဒၚတင္မိုးလြင္က မ်က္ေစ့ကို ျပန္မွိတ္ၿပီး အသက္ကို ရင္နိမ့္လိုက္ျမင့္လိုက္ ျဖစ္လာသည့္အထိ
ရွဴပါတယ္။ အားလံုးတိတ္ဆိတ္ၿပီး ဆရာမကို ေငးေနၾကတယ္။ ေဒၚတင္မိုးလြင္က မ်က္ေစ့ကို
မဖြင့္ဘဲ-

`သမီး ရွစ္ႏွစ္အရြယ္က သစ္ပင္ေပၚက ျပဳတ္က်လို႔ ေပါင္နဲ႔ တင္ပါးမွာ ကြဲသြားတဲ့ ဒဏ္ရာရတယ္၊
မဟုတ္လား´
`ဟုတ္ ... ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာမ၊ မာလကာသီး တက္ခူးရင္း ျဖစ္တာပါ၊ တင္ပါးလည္း ကြဲသြားပါ
တယ္၊ ငါးခ်က္ခ်ဳပ္ရတယ္´

ေဒၚတင္မိုးလြင္က ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္ရင္း မ်က္ေစ့ကို မွိတ္ထားတုန္းပဲ။ နဖူးမွာ ေခၽြးေတြ
သီးေနၿပီ။ ေအးေအးလင္းက ယပ္ခပ္ေသးေတာ့ မခပ္နဲ႔လို႔ ခပ္ထန္ထန္အသံနဲ႔ တားပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း လန္႔သြားတယ္။ သူ တင္ပါးၿပဲတာ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္သိပါ့မလဲ။

`သမီး ေရွ႕႔ႏွစ္မွာ အိမ္ေထာင္က်ဖို႔ရွိတယ္´
`ရွင္ ...´
`အဲဒီ အိမ္ေထာင္ဘက္နဲ႔ဆို သမီး ၿမဲမွာ မဟုတ္ဘူး၊ အမ်ဳိးမ်ဳိး စိတ္ေရာ လူေရာ ဒုကၡေရာက္မယ္´
`ၿပီးေတာ့ ကေလးရမွ ကြဲမွာ၊ ေနာက္အိမ္ေထာင္လည္း ျမင္တယ္၊ မေကာင္းဘူး၊ သမီး ဒုကၡမ်ား
လိမ့္မယ္၊ အဲဒီလူက အဂၤါသား၊ ဟုတ္ရဲ႔လား´
`ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာမ၊ အိမ္ကေတာ့ ေျပာထားဖူးပါတယ္´
`မေကာင္းဘူးသမီး၊ ရေအာင္ ေရွာင္ပါ´
`သမီး ... သမီး ဘာလုပ္ရမလဲ ဆရာမ´

ေဒၚတင္မိုးလြင္က အသက္ကို ၀၀ႀကီး တစ္ခ်က္ရွဴၿပီး မ်က္ေစ့မဖြင့္ေသးဘဲ မ်က္ေမွာင္ကို
က်ဳံ႕ တယ္။ ေမျမတ္မိုးဦး ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္ေနၿပီ။ မ်က္ႏွာက Kiss me QuicK အရြယ္
ေလာက္ပဲ ရွိေတာ့တယ္။ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ အိုက္စပ္ေနတာရယ္၊ ဖေယာင္းတုိင္က
ျမည္သံတဖ်စ္ဖ်စ္ရယ္၊ အေမႊးတိုင္နံ႔ရယ္၊ ၿပီးေတာ့ တိတ္ဆိတ္မႈ။

`ငါ့သမီးကို ေလးငါးႏွစ္ေက်ာ္ ငယ္ငယ္ကတည္းက ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ခ်စ္လို႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့
သူတစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ သမီးက သူ႔အေပၚ ေသြးထြက္သံယို ျဖစ္ေအာင္အထိ လုပ္ခဲ့ဖူး
တယ္။ အဲဒါကို သမီးကို ေစာင့္ေရွာက္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္က မႀကိဳက္ဘူး၊ သူ႔ကိုလည္း အဲဒီပုဂၢိဳလ္
ကပဲ ေစာင့္ေရွာက္တာ၊ သမီး သူနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ရင္ ၿမဲမယ္၊ သူ႔ကို ဒုကၡေပးေနရင္
သမီးလည္း ဒုကၡေတြ႔လိမ့္မယ္`

ထိခ်က္က ပြဲသိမ္းပါ။

စကားဆံုးၿပီး ခဏၾကာမွ ေဒၚတင္မိုးလြင္က မ်က္ေစ့ဖြင့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေမျမတ္မိုးကို
ၾကည့္တယ္။ ေမျမတ္မိုး မ်က္ရည္၀ဲေနတာ ေတြ႔ရေတာ့ ...

`၀မ္းနည္းမေနနဲ႔၊ စိတ္မေကာင္းလည္း မျဖစ္နဲ႔၊ ေၾကာက္လည္း မေၾကာက္ပါနဲ႔၊ ပုဂၢိဳလ္
ေျပာတဲ့အတုိင္းသာ လုပ္ပါ၊ အားလံုး အဆင္ေျပသြားပါလိမ့္မယ္´
`ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆရာမရယ္၊ သမီး အားကိုးပါတယ္´

ေဒၚတင္မိုးလြင္က အေဖ၊ အေမနဲ႔ ေမျမတ္အတြက္ ဘုရားပြဲတစ္ပြဲနဲ႔ ယၾတာ ကိုယ့္ဘာသာ
ေခ်ဖို႔ ေပးပါတယ္။

အျပန္လမ္းမွာ သူတို႔သံုးေယာက္ ေနာက္ကေန စကားတတြတ္တြတ္နဲ႔ ေျပာရင္း ပါလာ
ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ နားမေထာင္ပါဘူး။ ဘာေျပာတာဆိုတာ သိေနတာပဲ။ သူတို႔ေရွ႕
ခပ္လွမ္းလွမ္းကပဲ ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။

(၆)
`အစ္ကိုေျပာတဲ့ေန႔က ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ကေနလိုက္ေတာ့ အရင္တုန္းကလို မေအာ္
ေတာ့ဘူး အစ္ကို၊ နင္ အဲဒီလိုလိုက္ေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ငါသိကၡာက်တာေပါ့တဲ့၊ ဆိုင္
တစ္ဆိုင္မွာ ေျပာပါတဲ့၊ အေအးဆိုင္ ထုိင္ၾကတယ္ အစ္ကို၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အစ္ကို
သင္ေပးထားတဲ့အတိုင္း ခ်စ္တယ္ဆိုတာႀကီးကို မေျပာေတာ့ဘဲ သူ႔အိမ္က မိသားစု
အေၾကာင္းကိုပဲ ေမးတယ္၊ သူတို႔ ေတာ္ေတာ္ဒုကၡေရာက္ေနတယ္ အစ္ကို၊ ငွားတဲ့လူ
ကလည္း သစ္ဖိုးေငြေတြ လိမ္ေျပးလို႔တဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္က ငါ ဘာကူညီရမလဲဆိုေတာ့ ... ´

`ေဟ့ေကာင္ ... ေရေသာက္ဦး´

ငတိက ေရွ႔က ေရေႏြးခြက္ကို ဂြပ္ခနဲ ေမာ့ခ်ၿပီး ဆက္တယ္။

`သူ႔သစ္ဆိုင္ကို ၾကည့္ေပးႏုိင္မလားတဲ့၊ ဒါေပမယ့္ လခေတာ့ ယူရမယ္တဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္
သြားရမလား အစ္ကို´
`ဟ ... သြားရမွာေပါ့၊ ငါ့မွာ ဒီအဆင့္ေရာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားရတာ ဖတ္ဖတ္ကို ေမာလို႔ ခြီးပဲ´
`ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ အစ္ကိုရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းသာလုိက္တာ၊ တကယ္ဆို တကယ္ ...
တကယ္ ... တကယ္´

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္သား လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ေျပာၾကတာဆိုရင္ ဒီငတိက
ကၽြန္ေတာ့္ပခံုးကို ဖက္ၿပီး အားရပါးရ နမ္းေတာ့မယ့္အတုိင္းပဲ။ အခု ဇ၀နမွတ္တိုင္က
ဆိုင္မို႔သာ ေတာ္ေရာ့တယ္။

`ေအး ... သူ႔အိမ္ေရာက္ရင္ ေမျမတ္ထက္ သူ႔မိဘေတြကို ပိုဂရုစိုက္၊ လိုအပ္တာလုပ္ေပး၊
ရိုးရိုးပဲေန၊ ဒါဆို မင္း သတင္းစာကိစၥျဖဳတ္ၿပီေပါ့´
`ဟာ... မျဖဳတ္ဘူးအစ္ကို၊ ဒီေကာင္က (၁၀)နာရီခြဲဆို ၿပီးတာပဲ´

ငတိက လက္သီးဆုပ္ၿပီး ေျပာပါတယ္။ အရမ္းေပ်ာ္ရႊင္ တက္ၾကြေနတဲ့ သူ႔အေပ်ာ္က
ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲကို ပီတိ အေနနဲ႔ ေရာက္လာပါတယ္။

`ေဟ့ေကာင္ ... ဒီအေၾကာင္းေတြကိုေတာ့ ဘယ္သူ႔မွ မေျပာနဲ႔ေနာ္´
`ဟာ ... စိတ္ခ်ပါ အစ္ကိုရာ´

ေနာက္သံုးရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေမျမတ္တို႔အိမ္ေရ႔မွာ ဒီေကာင့္ကို သစ္တန္တြက္ေနတာ
ကို ေတြ႔လိုေတြ႔၊ ေၾကးအိုးထုပ္ေတြနဲ႔ အိမ္ထဲ ခပ္သုတ္သုတ္၀င္တာ ျမင္လိုျမင္၊ ေမျမတ္နဲ႔
ေစ်းအတူသြားတာ ၾကံဳလိုၾကံဳနဲ႔။ ေက်ာ္စိုးက အရင္တုန္းကလို မဟုတ္ဘဲ သားသားနားနား၊
၀၀ၿဖိဳးၿဖိဳးနဲ႔ ပိုသြက္လက္ေနတယ္။

ေမျမတ္အဖုိးႀကီးက ေျခဖမိုးေၾကာ ျပတ္သြားလို႔ လမ္းေကာင္းေကာင္းမေလွ်ာက္ႏုိင္ေတာ့
ဘူး။ အဖြားႀကီးကေတာ့ ဆီးခ်ဳိေရာဂါဘက္ကို ေျပာင္းၿပီး အစားေရွာင္ရင္း သက္သာေနပါၿပီ။

မိုးကုန္လို႔ သီတင္းကၽြတ္ရင္ပဲ ငတိနဲ႔ ေမျမတ္ လက္ထပ္ၾကတယ္။

မဂၤလာေဆာင္ကို ကၽြန္ေတာ့္ကိုေရာ၊ ေဒၚတင္မိုးလြင္ကိုပါ ဖိတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့
ရိုးရိုးမ႑ပ္က ခံုမွာေပါ့။ ဆရာမကိုေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက တေလးတစားနဲ႔ လက္တစ္
ဖက္ဆီကတြဲၿပီး အိမ္ဦးခန္းကို ေခၚသြားၾကတယ္။

ဆရာမကလူအလစ္မွာကၽြန္ေတာ့္ကို ႏွာေခါင္းရႈံ႔ ေမးထိုးၿပီး စပ္ၿဖဲၿဖဲနဲ႔ ေျပာင္သြားပါေသးတယ္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း သိပ္မေရာက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။

ေၾသာ္ ... ပစၥတိုက်ည္ဆန္ကေလးေတြ ... ပစၥတိုက်ည္ဆန္ကေလးေတြ ... ။

ေနာက္ သံုးႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ဟိုငတိက စြတ္ႀကိဳးစားလို႔ စီးပြားေရးက ေလးငါးဆေလာက္
တက္လာပါတယ္။ ငတိအေမကိုလည္း ေမျမတ္က သူ႔အိမ္မွာပဲ ေခၚထားပါတယ္။ အားလံုးက
ေပ်ာ္စရာႀကီးပါ။ ဆရာမ ေဒၚတင္မိုးလြင္လည္း မသိသူ မရွိေလာက္ေအာင္ကို နာမည္ႀကီး
သြားပါတယ္။

တစ္ေန႔ေတာ့ ေမြးေန႔ဖိတ္စာတစ္ခု ေရာက္လာတယ္။ သားသားေလး ေမာင္ေက်ာ္ျမတ္ဦး၏ တစ္ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔။ လာျဖစ္ေအာင္ လာခဲ့ဆိုတဲ့ စာလည္း ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္သြားေတာ့ ေမျမတ္မိုးဦးက ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို ဆြဲၿပီး -

`ကိုရဲတို႔က ဆရာမနဲ႔ေပါင္းၿပီး ၾကံၾကတာဆို´

ကၽြန္ေတာ္ မ်က္လံုးျပဳးသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမျမတ္က ရယ္ရင္း ေမာရင္း ေျပာတာပါ။

`ပြဲက ၿပီးသြားၿပီပဲဟာ၊ ေျပာမေနပါနဲ႔ေတာ့၊ အခု နင္ ေပ်ာ္ေနတယ္ မဟုတ္လား၊ ဆိုေတာ့ ...´

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဧည့္သည္တစ္သိုက္ ၀င္လာလို႔ အသာလစ္ၿပီး အိမ္ေပၚတက္ရတယ္။
ဟိုငတိကိုေတြ႔ေတာ့ ဧည့္ခံေနတာကို အားမနာႏိုင္ဘဲ ဂုတ္အတင္းဆြဲၿပီး အခန္းထဲ
ေခၚေမးေတာ့ -

`ဟုတ္တယ္ အစ္ကို၊ ကေလးရၿပီဆိုေတာ့ သူ႔ကို ခ်စ္ေသးရဲ႔လားဆိုၿပီး ခဏခဏ ငို
ေမးလို႔ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ရ ေၾကာင္း၊ ဘယ္လိုႀကိဳးစားရေၾကာင္း ေျပာမိတယ္ အစ္ကို´
`ခြီးပဲကြာ၊ ေအးေလ ... ဒီလိုအခ်ိန္မွာေတာ့ ျပႆနာမရွိေတာ့ပါဘူး၊ ေနာက္မွတ္ထား
လွ်ဳိ႔၀ွက္အပ္တဲ့ကိစၥကို လွ်ိဳ႕႔၀ွက္ရတယ္ကြ၊ မေျပာရဘူး´
`အစ္ကိုကေရာ ခုထိ လွ်ဳိ႔၀ွက္တုန္းပဲလား´

ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ ဒီေကာင့္ကို အခန္းထဲက တြန္းထုတ္လိုက္ၿပီး ေဒၚတင္မိုးလြင္အနား သြားထုိင္ပါတယ္။

`သိသြားၾကၿပီ´

ဆရာမ ေဒၚတင္မိုးလြင္က အျပံဳးနဲ႔ ေျပာပါတယ္။ ပါးခ်ဳိင့္က ေတာ္ေတာ္ နက္သြားပါၿပီ။

ပစၥတိုက်ည္ဆန္ကေလးေတြရဲ႔ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ ႏႈတ္ခမ္းအစပ္ေလးမွာ ေလးႀကိဳး
ေကြးရာကေလးေတြ ေရာက္ေနပါၿပီ။ ျပံဳးလိုက္ေတာ့ မ်က္၀န္းေထာင့္မွာလည္း
က်ီးေျခရာ ထင္းထင္းႀကီး ေပၚေနပါၿပီ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးငါးႏွစ္ကဆိုေတာ့ ဆရာမလည္း
ငါးဆယ္နား နီးေရာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္က ေခါင္းညိတ္ရင္း ေဖြးေနဆဲ ပစၥတို က်ည္ဆန္
ကေလးေတြကို ေငးၾကည့္ေနမိပါတယ္။

ေၾသာ္ ... `ပစၥတို က်ည္ဆန္ကေလးေတြ´ `ပစၥတိုက်ည္ဆန္ကေလးေတြ´။

ဘယ္သူ႔ကိုမွ မပစ္ရေသးပါကလား။

နီကိုရဲ
10 Feb: 2005

ဒီေလာက္ အရပ္ပုတဲ့သူ မသိဘဲ ေနပါ့မလား ...
ဟု ေျပာခဲ့ဖူးေသာ ဆရာမႀကီး ေဒၚတင္မိုးလြင္အတြက္
အမွတ္တရ .... ေနာက္သည္။