ဒီလိုပါပဲ

Wednesday, December 23, 2009


.........................


ဒီလိုပါပဲ

"ငါလား
မင္းကို အေရာင္တင္ေပးဖို႔လာခဲ့တာေပါ့
မင္းရဲ႕ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႕တီးလံုးကို ၾကိဳးညွိေပးခဲ့ခ်င္သူ "တဲ့ေလ။

ၿပီးေတာ့မွ
ငါ့အသက္ၾကိဳးမွ်င္ေတြကို ရက္စက္စြာ ၿဖတ္ခုတ္ ၾကိဳးလုပ္
သူ႔ကိုယ္ရည္ေသြးသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို .. တီးခတ္သြားခဲ့ေလေတာ့…။ ။

မေနာ္ဟရီ
၅၊ၾသဂုတ္၊၂၀၀၉


December and Me !!

Monday, December 14, 2009

December and Me !!

အသက္တစ္ႏွစ္ၾကီးလာတာကို ခပ္တည္တည္နဲ႔ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဇရာကိုလည္း တၿဖည္းၿဖည္းသိလာပါတယ္။ (အဲဒီစကားေၿပာရတာလည္း ဒီက အေဖအေမနဲ႔ ၾသဇီက အသက္ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္တဲ့ထိ ဘတ္စကားစီးသြားလာ လႈပ္ရွား ေကာ္ဖီဆိုင္ထိုင္ ေၿခာက္ဆယ္ေက်ာ္ ခုႏွစ္ဆယ္ထိ ေဂ်ာ့ကင္ ေၿပးေနတဲ့ ဖိုးဖုိးဖြားဖြားေတြ ကို အားနာပါတယ္) မတတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ကိုယ္က သူတို႔လုိမွ က်န္းမာေရးမေကာင္းပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ငယ္ငယ္တည္းက အဖြားခဏခဏေၿပာဖူးတဲ့စကားကို သတိရပါတယ္။ ႏြားပ်ိဳသန္လွ ႏြားအိုေပါင္က်ိဳး ဆိုပဲ။ (အဲဒီအဖြားက စကားေၿပာရင္ စကားပံုေလးေတြနဲ႔ ထည့္ေၿပာတတ္ပါတယ္။ စကားပံုေပါင္းေၿမာက္မ်ားစြာကို စာအုပ္မဖတ္ခင္တည္းက ကေလးဘဝတည္းက သိေနတာ အဖြားေက်းဇူးပါပဲ။ အသက္ ၈၉ႏွစ္မွ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ ပါတယ္။ ) ခုေတာ့ ဒီစကားကို အေမက ဆက္ေၿပာေနပါၿပီ။ ဒီေတာ့လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေတာ္ေတာ္ေလးကို အသက္အရြယ္ၾကီးရင့္လာသလို ခံစားရတာ မဆန္းပါဘူး။
Blue Mountain ( The Three Sisters)
ပံုကို အၾကီးခ်ဲ႕ၾကည့္လုိက္ရင္ ပထမေတာင္ရဲ႕အစနားမွာ တံတားတစ္ခုေတြ႕ပါလိမ့္မယ္။

ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ပတ္ေက်ာ္ကထင္ပါတယ္။ Blue Mountain ကိုသြားတယ္။ ပထမ တစ္ခါတုန္းက မၿမင္ခဲ့ရတဲ့ The Three Sisters ကို သြားၾကည့္တာပါ။ ပထမတစ္ခါတုန္းက ၿမဴေတြတအားစိမ့္ေနေအာင္က်ေနခဲ့လုိ႔ ဘာဆို ဘာကိုမွမၿမင္ရပါဘူး။ အဲဒီက လူကေတာ့ ေၿပာပါတယ္။ သိပ္ကံေကာင္းတယ္တဲ့။ ဒီလုိရာသီဥတုကိုၾကံဳရတာ တဲ့။ ဘာပဲေၿပာေၿပာ Blue Mountain အရဲ႕ အလွ ႏွစ္မ်ိဳးလံုးကိုၾကည့္ၿမင္ခြင့္ရခဲ့တယ္ဆုိပါေတာ့။ အဲဒီမွာ The Three Sisters က ပထမဆံုးေတာင္ကို ဆင္းတဲ့လမ္းကေလးရွိပါတယ္။ မိနစ္ ၂၀ေလာက္ ေလွ်ာက္ရပါတယ္။ 1st sister ေတာင္ပတ္လမ္းက ထိုင္ခံုေလးေတြရွိတဲ့ ဝရံတာနားထိ သြားရတာပါ။ အဲဒီလမ္းအဆင္းမွာ Giant Stair Way ဆုိတာရွိပါတယ္။ ေလွကားက ေတာ္ေတာ္ေလးကို မတ္ေစာက္တာပါ။ အဆင္းလည္းၿဖစ္ေတာ့ မဆင္းခင္တည္းက မဆင္းရင္ေကာင္းမယ္လုိ႔ ေတြးပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုကို႔ကိုလည္း ဒီတိုင္းမလႊတ္ခ်င္ဘူး။ သူ႔အေဒၚေတာ့ပါတာေပါ့။ ကိုယ္ကလည္း မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံခ်င္တဲ့ အေမမ်ိဳးဆိုေတာ့ (အကဲပိုတယ္လုိ႔ဆိုၾကပါတယ္) လိုက္ဆင္းသြား မိတယ္။ ေနာက္တစ္ေၾကာင္းက ငါးဆယ္ေက်ာ္ ေၿခာက္ဆယ္ေက်ာ္ ခုႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ေတြ ဖ်တ္ကနဲ ဖ်တ္ကနဲ ဆင္းခ်သြားတာကိုလည္းေတြ႕လုိက္လုိ႔ပါ။ ႏွလံုးမေကာင္းေတာ့တဲ႕ကကည္းက အၿမင့္ကို မေၾကာက္တတ္ပါပဲနဲ႔ အၿမင့္တက္ရင္ တုန္လာတတ္တာ ပုဂံဘုရား ေတြတက္ကတည္းကပါပဲ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသိပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ ေလာက္ကတည္းက အဲလုိၿဖစ္ေနတာပါ။

Giant Stairway က အတက္တစ္ခုပါ။

ၿပန္လည္းတက္ေရာ (အမွန္က အတက္က အဆင္းေလာက္ ေၾကာက္စရာမေကာင္း ပါဘူး) လူက ေတာ္ေတာ္ကိုေၿခကုန္လက္ပမ္းက်ေနပါၿပီ။ Giant Stair Way အဆံုးက ခံုမွာ ေၿခပစ္လက္ပစ္လွဲခ်လိုက္ခ်ိန္က်မွ သတိလစ္ခ်င္သလိုၿဖစ္ေတာ့တာ အသက္ေတာင္ မရွဴႏိုင္ေတာ့ဘူး။ လူေတြကလည္းကိုယ့္ကို အထူးအဆန္းလုိၾကည့္ၾကတယ္။ ရြယ္တူေတြ ကလည္း ေအာ္ ၿဖစ္ရေလေပါ့ .. အသက္ေၿခာက္ဆယ္ေက်ာ္လူၾကီးတစ္ေယာက္ကေတာ့ ကိုယ့္ကိုၾကည့္ၿပီး .. See?? How smart I am တဲ့ လုပ္သြားေသးတယ္။ ရလဒ္ကေတာ့ အၿပန္ခရီး မိနစ္ ၂၀ေက်ာ္ကို တြဲၿပီးေလွ်ာက္လာရတာပါပဲ။ ေၿခေထာက္ေတြက တုန္ေနၿပီ။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဇရာ ဇရာ လုိ႔ ရြတ္မိတာ မဆန္းဘူးထင္တာပါပဲ။

ေနာက္ထပ္ အတက္တစ္ခု
ဒါေၾကာင့္ ဒီႏွစ္ေမြးေန႔ကို ဘာသိဘာသာ လုပ္ေနတယ္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ့္ကို ေနမေကာင္းတာေတြမ်ားေနလုိ႔ပါ။ ႏွလံုးေအာင့္တာက ေလးငါးရက္၊ အဲဒါၿပီးေတာ့ လူက ပင္ပမ္းၿပီး အေအးမိလုိက္ ကိုယ္ပူလုိက္ကလည္း ၿဖစ္ေသးတယ္။ ႏွာရည္ေတာက္ေတာက္ က်ေနေတာ့ ေဆးေသာက္ရတာ ေဆးက ေခါင္းမထူႏိုင္ေတာ့ၿပန္ပါဘူး။ သို႔ႏွင့္ သို႔ႏွင့္ ေတြနဲ႔ ေမြးေန႔ပို႔စ္လည္း မပို႔စ္ ႏိုင္ေတာ့ဘူး ၿဖစ္သြားတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ ရက္ေတြတည္းက ခ်စ္ေသာ ဝါဝါ က ေမခ ေမြးေန႔လုပ္ပါလားလုိ႔ ေၿပာပါတယ္။ မေသခ်ာဘူးလို႔ၿပန္ေၿပာလုိက္ရတယ္။ ကိုယ့္အေၿခအေနကိုယ္သိတယ္ေလ။ ကိုယ္က ဘာမွမလုပ္ႏုိင္ေပမယ့္ ကိုယ့္ေမြးေန႔အတြက္ စီေဘာက္စ္ ကေန ဆုေတြေတာင္းေပးၾက ပို႔စ္ေတြတင္ေပးၾကတဲ့ ခ်စ္ေသာသား Zephyr နဲ႔ ေမာင္ေလး ဖိုးစိန္ ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ေနာက္ ေမးလ္ကေနတဆင့္ facebook ကေနတဆင့္ ေမြးေန႔ wish လုပ္ၾကသူေတြအားလံုး ကိုလည္း ေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္။
ဒါက ခ်စ္ေသာသား Zephyr ရဲ႕ ကဗ်ာပါ။

((( (( ((((အေမ ...))) )) )))
အဲဒီ
စကားလံုး
ရဲ႕
တည္ေနရာ၊ နယ္နိမိတ္၊ အက်ယ္အ၀န္း
ဟာ ..
ႏွလံုးသားတစ္ခု
အေျခခ်ေနထိုင္ဖို႕လံုေလာက္ရံု
ထက္ပို
လွ်ံ
လိမ္႕မယ္။

အမိမဲ႔ဆိုတဲ႕
ဆင္းရဲသားရပ္ကြက္
တစ္ခု
မိုးေခါင္
ေရရွား ...
ေျဖဆည္ရာ
ရွား၊
ေမတၱာ
ရွား ....
အေမ႔အျပံဳးေတြလည္းရွား
ခဲ႔
တယ္ .....။

ပန္းမပြင္႔ႏုိင္
တဲ႔
ဆာ
ဟာ
၀တ္ရံုနဲ႕ ...
အေမွာင္ေတြ
အျပည္႕ဖမ္းမိထားမိသူ ...
ေရတြင္းပ်က္ထဲ
ေျခေခ်ာ္လက္ေခ်ာ္က်တဲ႔သစ္
ရြက္လို ...
လေရာင္ကလြဲရင္ ဘာကိုေမွ်ာ္
ေနဦးမွာလဲ .....။

အလင္းကို
ခ်ိန္တြယ္ေရာင္းခ်
တဲ႔
အေရွ႕အရပ္ကို
ေက်ာ
ခိုင္း
နာက်င္ေနရတယ္ ။
ကိုယ္႔အရိပ္ထဲ
ကိုယ္
ေသမိန္႕က်ေနတဲ႔ေန႕ေတြ ...
ခါးခါးစူးစူး မ်က္မ်က္ရွရွ၊
မ်က္ရည္က်ခြင္႔မရတဲ႔အခါ
ေသြးေတြ အေငြ႕ပ်ံကုန္တယ္။

အေမ ...
အခ်ိန္မီေရာက္လာတဲ႔
ကမာၻပ်က္ေန႕တစ္ခုလို ...
အခ်ိန္မီတည္ေဆာက္ျပီးတဲ႔
မဟာကရုဏာေတာ္လို ...
အခ်ိန္မီ ညာလက္သြင္သြင္က်ိဳးသြားတဲ႔
ဘုရားသခင္လို ...
ေမတၱာသက္သက္နဲ႕ ... အျဖဴေရာင္ေတြ ဖန္ဆင္းပစ္ခဲ႔တယ္။

အေမ ...
စိမ္းျမျပာလဲ႔ေနတဲ႔ ရီေနဆန္းပိုက္ကြန္တစ္ခု ..
ေျခ၊လက္၊စိတ္နဲ႕ ေစတသိက္ ၅၂ လံုး
အားလံုးကို အုပ္မိခဲ႔တယ္။

အေမ ...
ဘုရားသခင္ရဲ႕အမွားျပင္ဆင္ခ်က္။
ကံတရားရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲသတင္း၊
ဒီဘ၀ရဲ႕
ဒုလႅဘတရားစစ္စစ္ ....။ ။

Zephyr

ဒါကေတာ့ ခ်စ္ေသာ သားေသးေသးေလး ကၽြန္မ ေမြးေန႔အတြက္ ေရးေပးထားတဲ့ ကဗ်ာပါ။ post-post modern ပါပဲ း)
(သား..ေမ့ေမြးေန႔အတြက္ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ေရးေပးဆိုေတာ့ လြယ္ပါတယ္ ဆိုၿပီး ေရးေပးလုိက္တဲ့ကဗ်ာပါ.. ပါရမီထူးပံုက ႏႈတ္တုိက္ကိုရြတ္ေပးတာပါ။ ..ဖတ္ၾကည့္ပါဦး)

ကဗ်ာ
ကဗ်ာ ကဗ်ာ
ကဗ်ာ ကဗ်ာ ကဗ်ာ
ကဗ်ာ ကဗ်ာ ကဗ်ာ ကဗ်ာ
ကဗ်ာ ကဗ်ာ ကဗ်ာ ကဗ်ာ ကဗ်ာ
ကဗ်ာ ကဗ်ာ ကဗ်ာ ကဗ်ာ
ကဗ်ာ ကဗ်ာ ကဗ်ာ
ကဗ်ာ ကဗ်ာ
ကဗ်ာ

ေခတ္ေန


ဒါကေတာ့ ကၽြန္မညီမ အိၿႏၵာ ရဲ႕ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ ကဗ်ာပါ။

ဒီဇင္ဘာႏွင္းဆီ

ဆယ့္ေလးရက္ ဒီဇင္ဘာ
ႏွင္းသားကို ပြတ္တိုက္သြားတဲ့
ေရခဲေလျပည္ေတြၾကားမွာ
ၿမဴေတြထဲ အလင္းညွိလိုက္တဲ့
ေန႔ဦးေရာင္ၿခည္သစ္ေအာက္မွာ
သံမဏိနဲ႔ နန္းခတ္ထားတဲ့ပြင့္ခ်ပ္လႊာ
ႏူးညံသလို မာေက်ာထက္ရွ
ေအးစက္သေလာက္ ဆန္းၾကယ္လွပခဲ့

ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ထဲက ေဆးစပ္ခက္တဲ့ အေရာင္လို
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ရဲ႕ သိပ္သည္းလြန္းတဲ့ အနက္လို
ေလတိုက္တိုင္း မႏြဲ႕တတ္တဲ့ ႏွင္းဆီရနံ႔
အဲဒီ့ေန႔ေပၚကစ ဖူးခဲ့..တယ္.။

ဘ၀ဟာ...
ဒီဇင္ဘာလို တိတ္ဆိတ္ျငိမ္းခ်မ္းေနမလား.
ဘုရားသခင္နဲ႔ တစ္လတည္းဖြားျမင္ခဲ့တဲ့ ေမတၱာေတာ္ေအာက္မွာ
သူမေကာင္းကင္က ျပသဒါးေတြအံုမိႈင္းဆိုင္းၾကြ
အဲဒီ့ ေကာင္းကင္ထက္မွာမွ
အခ်စ္ဟာ
ဖ်တ္ကနဲလြင့္ေၾကြလြယ္တဲ့.. ညေနခင္းရဲ႕..ၾကယ္..

စိတ္ အိုင္းအနာေတြ ရင္းေနရတဲ့ ဥတုရာသီပါ..
တိုက္ခတ္ေလကေတာင္ ထိုးစစ္ေတြလို ျပင္းရွ
တဟူးဟူး အရိုင္းဆန္တဲ့ ေလာကဓံအခင္းအက်င္းထဲ
အႏုပညာကလြဲလို႕
အရာရာ ဟာ....တဖ်တ္ဖ်တ္ လြင့္ေမ်ာတုန္ခါခဲ့..

ဘ၀ဆိုတာက.
ရန္သူကို တန္ျပန္တိုက္ခိုက္ဖို႔
အလွပဆံုးခြက္ျပထားရတဲ့ ပါးပ်ဥ္းတစ္ခု လို
ေပ်ာင္းအိႏြဲ႕သြယ္သေလာက္
လိုအပ္ရင္ ရက္စက္တတ္ခဲ့ေပါ့...

ေျဖရန္မလိုအပ္တဲ့ ေမးခြန္းေတြကိုေတာ့
ေရခဲရိုက္သိမ္းထုတ္လိုက္ေပါ့ ဒီဇင္ဘာ
သူမေက်ာျပင္အတြက္
သံခ်ပ္ကာ ၀တ္စံုတစ္ခု မလိုပါဘူးးး
သူမ ပြင့္ဖတ္ေတြကိုက
သံမဏိနဲ႔သြန္းဆစ္ခဲ့တာေလ..။


(ခ်စ္ခင္ရေသာ မမအတြက္ စိတ္၏ေအးခ်မ္းသာယာျခင္းမ်ားနဲ႔ ျပည့္စံုလွပေသာ ေမြးေန႔ေပါင္းမ်ားစြာေစာင့္ႀကိဳေနပါေစ)

အိျႏၵာ



ဒါကေတာ့ ကၽြန္မ ေမြးေန႔မတိုင္ခင္တည္းက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုၿပန္သံုးသပ္ၿပီး ေရးထားမိတဲ့ ကဗ်ာပါ။ တကယ့္တကယ္က် ဒီေန႔မွပဲ ကဗ်ာကို လက္စသပ္ႏိုင္တာပါ။ ေမြးေန႔အမွတ္တရ ပဲတင္လုိက္ပါတယ္။



မေနာ္ဟရီ စစ္တမ္း

အမ်ားအၿမင္မွာေတာ့
ငါက .. ဒါဏ္ရာစုေဆာင္းသူ
ေသာကေတြနဲ႔ အနားသပ္သူ အပူသည္..
ၿဖစ္သင့္တာက လက္နက္တပ္ဆင္ေရးသမား
ဇာတ္ညႊန္းၿပင္ဆင္သူ .. ဖန္ဆင္းႏိုင္သူ တန္ခိုးရွင္ ..
တကယ္တမ္းက်ေတာ့
အဲဒါေတြက ငါၿပင္ဆင္ခြင့္မရွိတဲ့ ငါ့ရဲ႕စာမ်က္ႏွာေတြ
ၿဖစ္ေနတာေတြက ၿမင္ေနရတဲ့အတိုင္း ၿမက္ရိုင္းေတြခ်ည္းေတာထ ..
ေသခ်ာတာက..
ေနာက္ဘဝအတြက္အမွာစာကလည္း ေရာက္မလာေသး
Demand နည္းေနေသးသတဲ့ …


ခပ္ေကြးေကြးေလး ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ လလို ..
ငါ .. ဘာကိုမွအၿမင္မက်ယ္ခ်င္ေတာ့ဘူး …
စိမ္းလန္းခဲ့ဖူးတဲ့ ေတာအုပ္လည္း အခန္႔မသင့္ရင္ေတာ ့မီးသင့္မွာပဲ
ၾကည္လင္ေနတဲ့ ေရအိုင္လည္း ေနၿပင္းလြန္းလာရင္ ခမ္းေၿခာက္ရမွာပဲ
ငါက.. သူတုိ႔ထက္ ဘာမွပိုမသာတဲ့ ဇာတ္ေကာင္
ကားလိပ္ခ်ရင္ေမွာင္တဲ့အေၾကာင္းေလာက္သာသိတဲ့သူ ..
ဘာ ပိုရွဴေနခ်င္စရာ အေၾကာင္း ရွိလုိ႔လဲ ..
ေၿခရွိလက္ရွိ မလႈပ္ရွားႏိုင္သူ အေတြးရွိ အၿမင္ရွိ မတိုးတက္ႏိုင္သူ
ဦးေႏွာက္ရွိ ႏွလံုးသားရွိ ဘာကိုမွ တတ္ေၿမာက္ခံစားမေနခ်င္ေတာ့သူ


စကားလံုးေတြကေတာ့ ငါေမာ့ေသာက္လုိက္လုိ႔ကုန္ၿပီ
ညွီစို႔စို႔ ပါဒတခ်ိဳ႕ကိုေတာ့အသားမက်ေသးလို႔ ခ်န္ထားခဲ့ရတယ္
တကယ္ဆို .. ငါ ဘာကို အနံ႔ခံေနေသးတာလဲ …(စဥ္းစားမရဘူး)
တေလာကလံုး ဝရုန္းသုန္ကားၿဖစ္တဲ့အထိ ..
အားလံုးကို စတိၿဖစ္ၿဖစ္ .. မူးရစ္ပစ္လုိက္သင့္တာ
ေမးထူးေခၚေၿပာ ေဝါဟာရမ်ားႏွင့္ထူပ်စ္ေစးကပ္
ငါက တစ္ခန္းရပ္ဇာတ္ေတြကို ဆက္လက္ေမွ်ာ္လင့္ေနမိတတ္သူ
ဆူလြယ္ နပ္လြယ္ ၿပီးလြယ္ ေမ့လြယ္ေတြကို ရြံမုန္းတတ္သူ
ေနာက္ဆံုး ဒါေတြနဲ႔ပဲနပမ္းလုံးရင္း က်င့္သားရလာသူ….


ပံုၿပင္ေတြကေတာ့ ဒါပါပဲလို႔ အဆံုးသတ္ၾကသတဲ့
ဇာတ္ေတာ္လာေတြကေတာ့ ဤတြင္ၿပီး၏ ေပါ့ ..
ခုေတာ့ … နိဂံုးခ်ဳပ္စကားလံုးေတြက ေပ်ာက္ဆံုး
အသံုးအႏႈန္းေတြလည္း လက္ကုန္ေၿခပန္း …
ဝဋ္ေၾကြးေတြက တသီတတန္းလုိက္ပါလာတယ္
ဖိတ္စာမရလုိက္တဲ့ ကံေကာင္းၿခင္းေတြကေတာ့
ေဟာဟို႔ ေတာအုပ္ကေလးထဲမွာ သူ႔ဘာသာသူ စိမ္းလန္းရွင္သန္ ..
အမွန္တရားဆိုတာ ေတြနဲ႔အတူ
ထူထူပိန္းပိန္း …ၿမဴေတြအလိမ္းလိမ္းနဲ႔ ….

မေနာ္ဟရီ


လူပ်က္

Saturday, December 5, 2009

ပံုကို ပန္းခ်ီေအးကို ရဲ႕ performance တစ္ခုကယူပါတယ္။

လူပ်က္

တကယ္ဆို
ဇာတ္ဝင္ခန္းအစမွာကတည္းကိုက
နားထင္ကိုေသနတ္နဲ႔ေထာက္
ရဲရဲေတာက္သတ္ေသပစ္လုိက္တဲ့အခန္းနဲ႔စခဲ့သင့္တယ္။

ခုေတာ့ ………
ကတိကဝတ္မပါေသာငရဲမ်ားစြာနဲ႔ခင္းက်င္းေနထိုင္
မ်က္ရည္မဲ့နာက်င္ေသြ႕ေၿခာက္အက္ကြဲ
ဇာတ္ဆရာငနဲကလညး္ မိန္႔မိန္႔ၾကီးထိုင္လုိ႔

ငါတုိ႔က သူ႔ေရွ႕စစ္တုရင္ခံုေပၚက
နယ္ရုပ္ကေလးေတြမို႔လုိ႔လား
သြားစမ္းပါ…………….
ေသရာပါအမာရြတ္ေတြၿပန္ၿပန္စမ္း
ေသၿပီးရင္းေသေနရတဲ့အခန္းေတြ
ရပ္တန္းကရပ္သင့္ေနၿပီ။

ငရမန္ကန္း
ဥဒုမၼရေဒဝီ
ယုဒရဲ႕အနမ္း
အင္ၾကင္းပန္းေတြနဲ႔စူဠသုဘဒၵါ
ရာဇဝင္ေတြၿပန္ၿပန္လွည့္လာဆဲ
မြဲၿပာပုဆိုးေတြလည္း စုတ္ၿပဲလို႔။

မၿမင္ရေသာေသြးစက္ေတြကညွီတယ္
နံနက္ခင္းအသစ္စက္စက္ေတြက မီးခိုးတလူလူနဲ႔
ဘယ္သူဟာကယ္တင္ရွင္မွန္းမသိႏိုင္တဲ့့ဇာတ္
ဝါဝါလက္*ေတြလိုအဆက္မၿပတ္ငိုေၾကြးေနရမွာတဲ့လား။

ဒီမွာ ဇာတ္ဆရာ
ခင္ဗ်ားသေဘာတူညီမႈမပါလည္း
လက္ထဲမွာ ေသနတ္တစ္လက္ရွိေနခဲ့ၿပီဆိုပါေတာ့..

ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရုပ္သိမ္းၿငိမ္းမႈတ္
နိဂံုးခ်ဳပ္ပစ္လုိက္ရမွာ
ရယ္စရာေတာ့မေကာင္းမွာေသခ်ာတယ္
…………………။

မေနာ္ဟရီ
၁၃၊၇၊၀၉ - ၂၂၊၇၊၀၉

wawalak :

During the Dreamtime, a mythic time when gods and goddesses still walked the earth, the Wawalak, a pair of Australian aboriginal sister goddesses, accidentally polluted the sacred waterhole of Yurlungur, the Great Rainbow Serpent, with a single drop of menstrual blood. In angry response, rain poured down and the waterhole flooded.

Yurlungur then emerged from the waterhole and swallowed the sisters in a huge gulp. It was until later when Yurlungur was told to regurgitate the sisters that the Wawalak were reborn into the light.



စိုင္းစိုင္းခမ္းလိႈင္၊စကၠဴငွက္ႏွင့္…………blah blah blah !!

Friday, November 27, 2009


စိုင္းစိုင္းခမ္းလိႈင္၊စကၠဴငွက္ႏွင့္…………blah blah blah !!

လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးေလးရက္ေလာက္ (အဲထက္လည္းပိုရင္ပိုလိမ့္မယ္) ကတည္းက forward mail တစ္ေစာင္ရပါတယ္။ blogger တစ္ေယာက္လည္းၿဖစ္ ကၽြန္မတို႔ UFL မွာ English Diploma အတူတူတက္ခဲ့တဲ့သူလည္းၿဖစ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း ဆီကပါ။ ဖတ္ၿပီးၿပီးခ်င္း ကၽြန္မ စိတ္နည္းနည္းတိုသြားလုိ႔ သူ႔ကိုေတာင္ေၿပာမိေသးတယ္။ ဒီလိုစာမ်ိဳးကို ဆက္ၿပီး forward မလုပ္သင့္ဘူးထင္တာပဲလို႔ .. အဓိကက ေမာင္စိုင္းကိုသိေနတဲ့ ေမာင္စိုင္းသူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္လည္းၿဖစ္တဲ့ သူ႔အေနနဲ႔ေပါ့။ စာက စိုင္းစိုင္းရဲ႕ စကၠဴငွက္ဟာ နာမည္ေက်ာ္ ရွမ္းစာေရးဆရာတစ္ေယာက္ ေရးထားခဲ့တဲ့ ၁၉၉၅ခုႏွစ္က ထုတ္ခဲ့တဲ့ ဝတၳဳတစ္အုပ္ကို မီွး ထားတာ ဆိုတဲ့ စာပါပဲ။ စာကိုေဖာ္ၿပလိုက္ပါတယ္။

စကၠဴငွက္ရဲ.ပိုင္ရွင္ဘယ္သူလဲ

နာမည္ေက်ာ္ အဆိုေတာ္ သရုပ္ေဆာင္ စာေရးဆရာ စိုင္းစိုင္းခမ္းလႈိင္ရဲ.
လူငယ္ထုၾကားထဲမွာေရပန္းစားခဲ.တဲ.စကၠဴငွက္လံုးခ်င္း၀တၳဳရဲ.
မူရင္းဇာတ္လမ္းပိုင္ရွင္ဟာ စိုင္းစိုင္းမဟုတ္ပါဘူးလို. သတင္းေတြၾကားေနရပါတယ္။
အဲဒီသတင္းကို
ကၽြန္ေတာ္ကရွမး္ျပည္နယ္ဘက္ကသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီကသိခဲ.ရတာျဖစ္ၿပီးအဲဒီ၀တၳဳရဲ.မူရင္းစာေရးဆရာကရွမ္းလူမ်ိဳး
စာေရးဆရာဟိန္းစိုင္ခိုင္္ လို.သိရပါတယ္။ စကၠဴငွက္၀တၳဳရဲ. ဇာတ္လမ္းေက်ာရုုိးက
စာေရးဆရာ
ဟိန္းစိုင္ခိုင္္ရဲ.အခ်စ္ပ်ံလႊားငွက္ဆိုတဲ.၀တၳဳရဲ.ေက်ာရုိးနဲ.တစ္ထပ္တည္းနီးပါးတူတယ္လို.ကၽြန္ေတာ္.သူငယ္ခ်င္းကေျပာပါတယ္၊၊
အဲဒီအခ်စ္ပ်ံလႊားငွက္၀တၳဳကျမန္မာလိုေရးထားတဲ.၀တၳဳ
မဟုတ္ပါဘူး။ရွမ္းဘာသာနဲ.ေရးထားတဲ.၀တၳဳလို.သိရပါတယ္။အဲဒီ၀တၳဳကိုစာေရးဆရာကေရးထား
ခဲ.တာႏွစ္ေတြၾကာခဲ.ၿပီျဖစ္ၿပီးကၽြန္ေတာ္.သူငယ္ခ်င္းရဲ.ေျပာျပခ်က္အရ 1996
၀န္းက်င္ေလာက္ကျဖစ္မယ္ထင္တယ္လို.ဆိုပါတယ္။စာေရးဆရာဟိန္းစိုင္ခိုင္ကဒီအေၾကာင္းနဲ.ပတ္သတ္လို.ရွင္းလင္းတာေတြဘာေတြလုပ္မေနခ်င္ေတာ.ပါဘူး။သူ.ကိုလဲဒီအေၾကာင္းေတြ
ဆက္စပ္ယွက္ယွက္ေျပာျပေနမွာမဟုတ္ပါဘူး။ြဘာလို.လဲဆိုေတာ.စာေရးဆရာကအခုဆိုရင္သာသနာ.ေဘာင္မွာရဟန္းတစ္ပါးအျဖစ္နဲ.တရားအလုပ္ေတြကိုလုပ္ကိုင္ေနၿပီလို.ကၽြန္ေတာ္.သူငယ္ခ်င္းကေျပာပါတယ္။

သူ.ရဲ.၀တၳုေတြကိုရွမ္းလူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကႀကိုက္ႏွစ္သက္ၾကၿပီးသူတို.အေနနဲ.ဒီလိုမ်ိဳးပံုတူကူးခ်တာကိုမခံခ်င္လို.တနည္းနည္းနဲ.ေဖာ္ထုတ္ေပးေစခ်င္လို.ကၽြန္ေတာ္.ကိုအကူအညီေတာင္းတာလို.ဆိုပါတယ္။သူရဲ.၀တၳဳကေရးခဲ.တာအခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာခဲ.ၿပီျဖစ္ပါတယ္။
ရွမ္းစာဖတ္ၾကတဲ.ရွမ္းလူငယ္အသိုင္းအ၀န္းမွာေတာ.သူကနာမည္ရစာေရးဆရာတစ္ဦးလို.သိရပါတယ္။

နာမည္ေက်ာ္ဟစ္ေဟာ.အဆိုေတာ္စိုင္းစိုင္းခမ္းလႈိင္ရဲ.စကၠဴငွက္၀တၳဳကလူငယ္ပရိသတ္ၾကားထဲမွာအလြန္ေရပန္းစားခဲ.တဲ.၀တၳဳတစ္ပုဒ္ျဖစ္ၿပီးရုပ္ရွင္ရုိက္တဲ.ေနရာမွာလည္းလူငယ္ေတြႀကိုက္ႏွစ္သက္ခဲ.တဲ.ေပါက္ကားတစ္ကားျဖစ္ခဲ.ပါတယ္။
သူရဲ.စကၠဴငွက္ဟာသူကိုယ္တိုင္ဖန္တီးခဲ.သလား။ဒါမွမဟုတ္
ပံုတူကူးခ်ခဲ.သလားဆိုတာကေတာ.သူမွသိမွာပါပရိသတ္ႀကီးေရ။


တၿခားလူအတြက္ေတာ့ မသိပါဘူး။ ဒီစာကို စေရးကတည္းက ေဘးကေနထိုင္ဖတ္၊ ကူညီေဝဖန္ေပးခဲ့တဲ့ ကၽြန္မကေတာ့ ရယ္ခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္မမ်က္စိေရွ႕မွာ နာရီမ်ားစြာ တစ္ခန္းၿပီးတစ္ခန္း ဖ်က္လုိက္ ၿပင္လိုက္ ၊ ၿဖဳတ္လုပ္တပ္လုိက္ ေရႊ႕လိုက္ ၊ နာမည္ေက်ာ္ စစ္တုရင္သမား အကြက္ေရႊ႕သလို ေရႊ႕ေနခဲ့တဲ့ ေမာင္စိုင္းကို ကၽြန္မ ၿပန္ၿမင္ေယာင္မိလို႔ပါ။ တကယ္ဆို ဒီလို ပို႔စ္မ်ိဳးေရးတာ ကၽြန္မ အလုပ္မဟုတ္ဘူးလို႔ ကၽြန္မ ထင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ခုဟာက ကၽြန္မနဲ႔ စလယ္ဆံုးတူတူေလာက္ ဖန္တီးခဲ့တဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ ၿဖစ္တဲ့အတြက္ ကၽြန္မမွာ ေၿပာရမယ့္ တာဝန္ရွိလာသလို ခံစားရပါတယ္။ တၿခားရွည္ရွည္ေဝးေဝး ေတြ မေၿပာခ်င္ပါဘူး။ စကၠဴငွက္ရဲ႕ အစအလယ္အဆံုးကိုပဲ ေၿပာၾကရေအာင္။
၂၀၀၆ ေႏြနံနက္ခင္းတစ္ခုမွာပါ။ ကၽြန္မ ကိုကို႔ကို summer school သြားပို႔ေနတုန္း မနက္ေစာေစာ ဖုန္းဝင္လာပါတယ္။ မနက္ ရွစ္နာရီအေရာက္ ပို႔ရတဲ့ေက်ာင္းကို ကၽြန္မတို႔ ၇နာရီခြဲေက်ာ္တည္းက အိမ္ကထြက္ရပါတယ္။ အဲဒီလိုအခ်ိန္မွာဝင္လာတဲ့ဖုန္းက ထူးထူး ဆန္းဆန္း ေမာင္စိုင္းဖုန္းၿဖစ္ေနလုိ႔ ကၽြန္မ တအံ့တၾသနဲ႔ ေမးရပါတယ္။ ေစာေစာစီးစီး ဘယ္လိုၿဖစ္ရတာတုန္း ။ညတည္းက မအိပ္ေသးတာလား မနက္ေစာေစာႏိုးတာလား ဆိုေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း ညကတည္းက မအိပ္ေသးတာပါ ..။ ကၽြန္မကို ဘယ္ေရာက္ေနလဲ ေမးၿပီး ကိုကို႔ကို ပို႔ၿပီးတာနဲ႔ သူတုိ႔ရွိတဲ့ေနရာကိုလာဖို႔ လွမ္းေခၚပါတယ္။ breakfast ေကၽြး မလို႔ဆုိပဲ။ (ထူးေထြတည့္အံ့ရာေသာ္ပါပဲ) ဒါေပမယ့္ ကိစၥမရွိပဲနဲ႔အခ်ိန္ကုန္ခံတတ္တဲ့ထဲ စိုင္းစိုင္းမပါဘူးဆိုတာ ကၽြန္မသိပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ လာခဲ့မယ္ပဲေၿပာၿပီး ေက်ာင္းပို႔ၿပီးတာနဲ႔ သူတုိ႔ရွိတဲ့အင္းလ်ားက ရွမ္းအိုးစည္ ဆိုင္ကိုေရာက္ခဲ့ပါတယ္။
ဟိုက်ေတာ့ သူနဲ႔ဂၽြန္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္၊ ဘုရားေတာင္ တက္ခဲ့ၿပီးၿပီ တဲ့။ တစ္ညလံုးမအိပ္ထား ေပမယ့္ သူတို႔ပံုက လန္းဆန္းလို႔။ လူငယ္ေတြကိုး ။ ကဲ ကိစၥကိုေၿပာ ဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ေလးကို ေခါက္ခ်ိဳးထားလုိ႔ ၿဖန္႔ခ်လုိ႔ေတာင္မရတဲ့ ဗလာစာအုပ္တစ္အုပ္ကို ကၽြန္မကို ကမ္းေပးပါတယ္။ ဘာလဲ လို႔ေမးေတာ့ ဂၽြန္က အေမ စားၿပီးမွ ဖတ္ပါ တဲ့ ။ ကၽြန္ေတာ့္လည္း သူ ေကာ္ဖီတုိက္ၿပီးမွ ဖတ္ခိုင္းရတာ လို႔ဆိုတဲ့အတြက္ စာမူဆိုတာ သေဘာေပါက္လုိက္ပါတယ္။ သူက ကၽြန္မတို႔ မဂၢဇင္းမွာေရာ၊ သရဖူနဲ႔ ၿမင္ကြင္းမွာပါ ကဗ်ာေတြ ဝတၳဳတိုေတြ ေရးေနက်ဆိုေတာ့ ကၽြန္မကို ဝတၳဳတိုတစ္ပုဒ္ေပးတယ္လို႔ပဲ ကၽြန္မ ထင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ယူၾကည့္လုိက္ေတာ့ တစ္ရြက္ႏွစ္ရြက္ လွန္လုိက္တာနဲ႔ ဒါ အတိုတစ္ပုဒ္ရဲ႕ အသြားအလာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ကၽြန္မ သိလုိက္ရတယ္။ လံုးခ်င္းလား လို႔ ကၽြန္မ တအံ့တၾသေမးေတာ့ ဟုတ္တယ္ လုိ႔ေၿဖပါတယ္။ မနက္စာမစားၿဖစ္ပဲ ထိုင္ဖတ္ လုိက္တာ သံုးေလးခန္းပဲၿပီးေသးတာမို႔ မၾကာခင္မွာပဲ ၿပီးသြားပါတယ္။ သူ႔ကို ကဗ်ာေတြ အတိုေတြေရးတာ ဖတ္ဖူးေပမယ့္ လံုးခ်င္းေရးလိမ့္မယ္လို႔ ထင္မထားခဲ့ဖူးဘူး။ ေရးလုိက္တဲ့ အခါက်ေတာ့လည္း continuity ရွိရွိေရးႏိုင္တာကို ေတြ႕ရတယ္။
စာေရးတာ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိပါတယ္။ ကဗ်ာသမားက စကားေၿပမေရးႏိုင္တဲ့သူေတြရွိသလို စကားေၿပသမားကလည္း ကဗ်ာမေရးတတ္တာရွိပါတယ္။ ႏွစ္ခုလံုးေရးႏိုင္တဲ့သူကေတာ့ တစ္မ်ိဳးေပါ့။ စကားေၿပ ဝတၳဳတိုလည္းေရးႏိုင္ ကဗ်ာလည္းေရးႏိုင္ေပမယ့္ လံုးခ်င္းေရးႏိုင္ဖို႔ က်ၿပန္ေတာ့လည္း ခက္ၿပန္ပါေရာ။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္စိုင္းက်ေတာ့ အတိုကို အတိုလို ထိမိေအာင္ေရးႏိုင္သလို ၊ကဗ်ာကို လွလွပပဖြဲ႕ႏိုင္သလို လံုးခ်င္းကိုလည္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေရးႏိုင္တာကို သတိထားမိလုိက္တယ္။
သူက ကၽြန္မကို ေဝဖန္ပါဆိုတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ အေနအထားတခ်ိဳ႕ကို ဘယ္လုိေလးလုပ္ရင္ ေကာင္းမယ္ဆိုတဲ့အၾကံကလြဲရင္ က်န္တာ ဘာမွမေၿပာခဲ့ပါဘူး။ ေၿပာစရာမလိုလည္းမလိုလို႔ပါ။ သူ႔ရိုးသားမႈနဲ႔ သူ စာမူေလးက အဆင္ေၿပေနပါတယ္။ အဲဒီမွာ ကၽြန္မတို႔ UFL အတူ တက္ခဲ့တဲ့ကာလေန႔ရက္ေတြဆီက အၿဖစ္အပ်က္ေလး တခ်ိဳ႕လည္းပါပါတယ္။ ဆရာ ဆရာမေတြ လည္းပါပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ခ်င္းမွ သိႏိုင္မယ့္ အၿဖစ္အပ်က္ေလးေတြကို ဇာတ္ဝင္ခန္းတစ္ခုသဖြယ္ေရးထားတာမ်ိဳးပါ။ ဒါကို ရွမ္းစာေရး ဆရာၾကီးဆီက ကူးခ်ပါတယ္ဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ကို စဥ္းစားစရာၿဖစ္ေနပါၿပီ။
ေနာက္ပိုင္း café aroma မွာ၊စိမ္းလန္းစိုေၿပမွာ ကၽြန္မတို႔ဆံုၿဖစ္ၾကရင္ ဆက္ဆက္ေရးထား တဲ့ အခန္းေတြကို ဆက္ဖတ္ရပါတယ္။ သူ႔လက္ေရးမူကိုဖတ္ရတာ ကၽြန္မ တစ္ခုပဲ စိတ္ညစ္ပါတယ္။ မလိုခ်င္တဲ့ အပိုဒ္လိုက္ကို ၿခစ္ခ် လိုသလိုၿပန္ထည့္ဖို႔ စာမ်က္ႏွာဘယ္ ေလာက္သို႔ .. ဆိုတာေတြ။ ဒီအခန္းက ဘယ္အခန္းေနာက္ကို ဝင္မွာ ဆုိတာေတြစတဲ့ ၿမားေတြညႊန္ရာကို လိုက္ဖတ္ရလုိ႔ပါပဲ။ အဖြင့္ခန္းဆိုရင္ ေနာက္ဆံုးမွ ေရးတာပါ။ အဲဒီလို ကိုယ့္စာမူတစ္ပုဒ္ကို စလယ္ဆံုး ဂစ္တာၾကိဳးညွိသလို ညွိေရးခဲ့တာ မ်က္ၿမင္ၿဖစ္တာေရာ ေၿပာခဲ့သလုိ တခ်ိဳ႕ ဇာတ္ကြက္ေတြက ကၽြန္မတို႔ UFL အတူတက္ခဲ့စဥ္က အၿဖစ္တခ်ိဳ႕ ၿဖစ္ေနတာေရာ ေၾကာင့္ သူမ်ားဝတၳဳကို ကူးယူထားတာဆိုတဲ့အမနာပ စကားကို ကၽြန္မ ဘယ္လုိမွ ခံစားလုိ႔မရပါဘူး။
ၾကံဳခဲ့တာေလးတစ္ခုကိုလည္း သြားသတိရပါတယ္။ ကိုတာရာမင္းေဝ အေရွ႕ၿမိဳ႕ရိုးက မိုးေရစက္မ်ား ထြက္လာတုန္းကလုိ.. ဘာသာၿပန္ၾကီးပါ အဲဒီမူရင္း ငါဖတ္ဖူးတယ္။ ငါက ဘယ္ေလာက္ ႏိုင္ငံတကာစာဖတ္တာႏွံ႕စပ္တာ ဆိုတဲ့သူေတြ၊ မွီးထားတာပါ ဘာစာအုပ္ကို မီွးတယ္ဆိုတာ ေၿပာလုိ႔ရပါတယ္ဆုိတဲ့သူေတြ အမ်ားၾကီးၾကံဳဖူးပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မက သူႏႈတ္က ေခၚတာကို လိုက္ေရးေပးခဲ့တဲ့သူ။ လိုအပ္တဲ့ ေဒတာေတြကို အတူရွာခဲ့တဲ့သူ။ အဲဒီလူကိုေတာင္ သူမွီးထားၿပီးမွ နင့္ကိုေခၚေပးတာဆုိရင္ လည္းရတာပဲ လုိ႔ ေၿပာခံခဲ့ရဖူးတာလည္း မေမ့ပါဘူး။
ကိုတာရာမင္းေဝက ၿပတ္ပါတယ္။ စာမ်က္ႏွာေပၚတက္လာခဲ့ပါ။ မွီးထားတယ္ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကို ေသခ်ာခ်ၿပလိုက္ပါ ။တကယ္သာဆုိရင္ လက္ၿဖတ္ေၾကးေလာင္းတယ္ စည္းစိမ္ပါ ပံုေပးလုိက္ဦးမယ္ တစ္သက္လည္းစာေရးမစားေတာ့ဘူးလို႔ ေၾကညာလိုက္မွ ၿငိမ္သြားၾကပါတယ္။ ဒီေန႔ထိလည္း အသံဆက္မထြက္ရဲေတာ့ပါဘူ။
ဒါေတြကိုေတြ႕လာတဲ့အခါမွာ ဆရာဝင္းစည္သူ မဆံုးခင္က ေၿပာေနက် စကားတစ္ခုကို သြားသတိရပါတယ္။ ၿမန္မာလူမ်ိဳးေတြက မစၦိယ စိတ္ သိပ္မ်ားတယ္ဆိုတဲ့စကားပါ။ လူမ်ိဳးနဲ႔ေတာ့ ကၽြန္မက ခ်ီမေၿပာခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒါက အမွန္ပါပဲ။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား က အဲဒိလိုကိုၿဖစ္ေနပါတယ္။ ကိုတာရာမင္းေဝ ကၽြန္မကို ေၿပာသြားတဲ့စကားတစ္ခြန္း ရွိပါတယ္။ နင့္ဘာသာနင္ ေသေအာင္လုပ္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေနေန ဘယ္သူမွတစ္ခြန္း လာမခ်ီးက်ဴးဘူး ။ အဲ .. နည္းနည္းေလ်ာ့တာနဲ႔ ဆဲဖို႔ထိုင္ေစာင့္ေနတဲ့ သူေတြကေတာ့ တပံုၾကီးပဲ တဲ့။ အဲဒါ သိပ္မွန္ပါတယ္။ သူ႔ဘဝမွာလည္း ဒီလိုပဲ ေတြ႕ခဲ့ရတာ အမ်ားၾကီးကိုး။
စကၠဴငွက္ ကို ခ်ိဳမီက ကြန္ၿပဴတာစာစီၿပီး ကၽြန္မဆီပို႔ပါတယ္။ word file နဲ႔ပါ။ အဲဒါကို ကၽြန္မက ရံုးမွာ page maker ၿပန္စီၿပီး စီစစ္ေရးမတင္ခင္ ကၽြန္မ တစ္ေခါက္ထပ္ဖတ္ ပါတယ္။ အဆင္ေၿပၿပီ ဆိုမွ ရံုးတင္လုိက္တာပါ။ ေနာက္ပိုင္း စာအုပ္ၿဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးမႈေတြကေတာ့ ထားလုိက္ပါေတာ့။ ကၽြန္မသိခ်င္တာက အဲဒီရွမ္းစာေရးဆရာၾကိးရဲ႕ စာအုပ္ထဲမွာလည္း ဒီေခတ္ကာလလိုပဲ စကၠဴငွက္ကေလးေတြ အေကာင္ေရ တစ္ေထာင္ ေခါက္ၿပီး ေပးတဲ့ အေလ့အထကို ထည့္ေရးထားသလားဆုိတာပါပဲ။ ဒါကို ဖယ္လိုက္လို႔က ေနာက္ UFL က အမွတ္တရေန႔ရက္ေတြကို အေၿခခံထားတာကို ဖယ္လုိက္လုိ႔က ဒီဇာတ္ဟာ ဘာမွသိပ္ထူးဆန္းတဲ့ ဇာတ္ကြက္တစ္ကြက္မဟုတ္ပါဘူး။ ေကာင္မေလး ႏွစ္ေယာက္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကိုၾကိဳက္တယ္ ။ ဒါပါပဲ။ စကၠဴငွက္ကေလးေတြ ၾကယ္ေစ့ေလးေတြ အရုပ္ကေလးေတြ ဆုိတာကလည္း ေမာင္စိုင္း ေက်ာင္းမွာ ေန႔စဥ္နဲ႔ အမွ် လက္ခံရရွိေနတတ္တဲ့ ပစၥည္းေလးေတြပါပဲ။ သူမို႔ ေက်ာင္းေရာက္လာၿပီဆို ၾကယ္ပုလင္းေလးေတြ ၊စကၠဴငွက္ပုလင္းေလးေတြ အရုပ္ကေလးေတြ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုေတာ့ ေရာက္လာတတ္တာကိုး ။ ဒီလိုပဲ ဟိုေခတ္ အခါကလည္း အဲဒီဆရာၾကီး ရခဲ့ဖူးသလား သိခ်င္လာရၿပန္ပါေရာ ..
လူတစ္ေယာက္ကို နာမည္ဖ်က္ဖို႔ ဆိုတာက လြယ္ပါတယ္။ အဲဒီလူ နာမည္တကယ္ပ်က္ သြားဖို႔ကေတာ့ လြယ္မယ္လို႔ မထင္လိုက္ပါနဲ႔။ ေအာင္ၿမင္လာတဲ့လူတစ္ေယာက္စီတိုင္းမွာ ဘယ္လုိပဲ ဘယ္သူေတြ ဘယ္ေလာက္မုန္းမုန္း၊ ဘယ္ေလာက္ မနာလိုလို သူ႔မွာ ကိုယ္ပိုင္ အရည္အခ်င္းတစ္ခုေတာ့မရွိပဲ သူဟာေနရာတစ္ေနရာ မရလာပါဘူး။ အဲဒီအရည္အခ်င္းက သူ႔ကို နာမည္မဖ်က္ႏိုင္တဲ့ အဓိက အခ်က္ပါပဲ။ သိကၡာခ်ခ်င္လုိ႔ အမနာပ ေလွ်ာက္ေၿပာရတာ forward mail ေတြပို႔ရတာ၊ post တင္ရတာ လြယ္ပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ တစ္ကိုယ္ရည္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတယ္ဆိုရင္လည္း ေပ်ာ္ရႊင္လိုက္ၾကပါ။ တကယ္ ေတာ့ သူတို႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားသလို ၿဖစ္မသြားႏိုင္ဘူးဆိုတာ သိဖို႔ေတာ့လိုလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။ သူမ်ားတကာေတြ ေန႔ရက္ေတြကို လိပ္ၿပာသန္႔သန္႔ နဲ႔ ၿဖတ္သန္းေနတာကို လိပ္ၿပာမသန္႔စြာ ရွင္သန္သြားရမယ့္လမ္းကို ေရြးခ်ယ္ၿပီး ဒီလုိလုပ္တာကေတာ့ သူတို႔ ေရြးခ်ယ္မႈနဲ႔ သူတို႔ပါပဲ။


မေန႔ကအေၾကာင္း

Saturday, November 21, 2009


မေန႔ကအေၾကာင္း

ပုလင္းနဲ႔ေမ်ာလာတဲ့ စာေတြကမ်ားမ်ားလာတယ္
မေန႔က အေၾကာင္းေတြၿပန္ၿပန္ေၿပာၿဖစ္ၾကတဲ့အခါ
ၿပႆဒါးေတြကမ်ားၿပီး ရက္ရာဇာေတြက ပါးလြန္းသတဲ့
သမားေတြကညိဳလုိက္ ၿဖဴလုိက္
နဂါးေခါင္းေတြက ငါ့ဆီက်မွတည့္တည့္လွည့္လိုက္


မဟာရက္ၾကမ္းေတြရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔အနမ္းခံရတိုင္း
အသက္ရွဴသံေတြက အပိုင္းပိုင္းၿပတ္က် ..
ပုလင္းဝမွာကပ္ပါလာတဲ့ ေရခ်ိဳကိုအငမ္းမရၿဖစ္မိသလို
အဲဒီလို ေန႔ရက္ေတြနဲ႔..တဒဂၤမ်ားစြာမွာေသဆံုး..
အရႈံးေတြကိုခ်ည္း ရြတ္ဖတ္သရဇၨယ္ေနရၿပန္


မနက္ၿဖန္ေတြေနာက္ကို တေကာက္ေကာက္လုိက္္ရင္း
အၿပင္းစားနာရီေတြကိုပဲ လုိက္လံတြန္းတိုက္ေနခဲ့ရ
ဘဝဆိုတာက စာမ်က္ႏွာမတပ္ထားတဲ့ တုိက္ပ်က္ စာအုပ္တစ္အုပ္လို
ဘာဆိုဘာကိုမွမသိခ်င္ေတာ့ပါဘူးဆိုလည္း
အဆီအေငၚမတည့္စြာ ဆက္လက္ခ်ီတက္ေနရဆဲ။


အခင္းအက်င္းမဲ့စြာခမ္းနားတဲ့ မရဏဗံုသံေတြလို
နာက်င္မႈရဲ႕ေတာ္လဲသံက ဆူညံလြန္းတယ္
မေန႔ကအေၾကာင္းေတြက လွခဲ့တာလည္းမဟုတ္ပါပဲ
မနက္ၿဖန္ေတြကို ပိုပိုေၾကာက္တတ္လာခဲ့ ..
အဲဒါကိုကသဘာဝ က် တဲ့ ၿမင့္ၿမတ္ေသာက်ိန္စာ ….။


မေနာ္ဟရီ
ႏို၀င္ဘာ ၂၊ ၂၀၀၉




မေန႔ကအေၾကာင္း ...

မေန႔က ...
ေရႊျဖစ္ေနတဲ႔ Midas အိမ္မက္ေတြေတြ႕တယ္ ...
ကရုဏာ သီတလ ဟဒယံ အစခ်ီတဲ႔ .... တိမ္ကေလးေတြ ျဖတ္သြားတာေတြ႕တယ္ ...
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ရဲ႕ ျမစ္ဖ်ားခံရာေဒသကိုလည္းေတြ႕တယ္ ....
အေမွာင္ထဲမွာ ရပ္တန္႕ေစာင္႔ဆိုင္းေနတဲ႔ သစ္ကိိုင္း ရဲ႕ စိတ္ရွည္တဲ႔ အသက္ရွဴသံကိုေတြ႕တယ္ ...
စစ္ပြဲေတြစတင္ရာအေၾကာင္းတရားမဲ႔မႈကို ေတြ႕တယ္ ....
ပတ္စာခြာ ဖ်ာလိပ္ .. ျငိမ္းခ်မ္းေရးရဲ႕ အသံတိတ္ေနတာကိုလည္း ေတြ႕တယ္ ....။


မေန႕က ...
အသက္ရွဴရတာကိုေမ႔တယ္ ...။
လူေတြရဲ႕ ေလာက၀တ္ကို ေမ႔တယ္ ....။
ေျဖာင္႔တန္းစြာ ဆက္လက္ ခရီးမဆက္ႏိုင္ေတာ႔တဲ႔ အလင္းတန္းကို ေမ႔တယ္ ...။
လူေတြ၀ိုင္း၀န္းပစ္ခ်ထားတဲ႔ သက္ျပင္းခ်သံရဲ႕ dB (decibel) ကိုေမ႔တယ္ ...။
ကတိက၀တ္ကိုေမ႔တယ္ ...။
ဘဏ္ေငြလက္က်န္ကိုေမ႔တယ္ ...။
မိဘေက်းဇူးကိုေမ႔တယ္ ...။
ေလထုထဲ ေအာက္ဆီဂ်င္ဆက္လက္ပါ၀င္ႏႈန္းကို ေမ႔တယ္ ...။


မေန႔က ...
လက္ပံပြင္႔ခ်ိန္ မရူးေသးတဲ႔ေခြး အေဖာ္မဲ႔တဲ႔အေၾကာင္းေတြးတယ္ ။
မပြင္႔ေသးတဲ႔ ပန္းတစ္ပြင္႔ရဲ႕ရနံ႕အေၾကာင္းေတြးတယ္ ...။
မတည္႕အတူေနတဲ႔ ရုပ္နဲ႕နာမ္အေၾကာင္းေတြးတယ္ ...။
ခရမ္းေရာင္ အျပည္႕သိပ္ထည္႕ထားတဲ႔ မိုးပ်ံပူေဖာင္းတစ္ခုအေၾကာင္းေတြးတယ္ ...။
စၾက၀ဠာထဲ ပစ္လႊတ္လိုက္တဲ႔ ဘူမာရင္း အေၾကာင္းေတြးတယ္ ...။


မေန႕က ...
ဇီ၀နာရီ သဲေတြနည္းလာတာကို ေပ်ာ္ရႊင္တယ္။
စကားလံုးခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာထားတဲ႔ကဗ်ာဖတ္ရတာေပ်ာ္ရႊင္တယ္။


မေန႔က
သက္တစ္ရာတမ္းကို မေန႕ကဟုယူဆပါ ... ဆိုတဲ႔ စာတစ္ေၾကာင္း ကဗ်ာအစမွာ အရင္ေရးဖို႕ ႕ေမ႔ခဲ႔တယ္။ ။

Zephyr
ႏို၀င္ဘာ ၂၁၊ ၂၀၀၉


Idea Magazine 100th Issue

Thursday, November 12, 2009



Idea Magazine 100th Issue တင္ထားပါတယ္။ စာမူအကုန္ေတာ့ မတင္ထားႏိုင္ပါဘူး။ အေၾကာင္းေၾကာင္းေသာ အခက္အခဲေလးေတြေၾကာင့္ပါ။ ထပ္ရရင္ ရသလိုတင္ေပးပါမယ္။ ခုတင္ထားတာေလး ေတြကို ဒီမွာ သြားဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။
ကဗ်ာ - သုခမိန္လိႈင္၊ဝင္းေမာင္၊ေက်ာ္ထူး၊စိုးရိမ္၊သွ်ီသူေအာင္၊ဝင္းၿမင့္၊ေဝမွဴးသြင္
Your Idea - ပိုင္
Poem Corner - အိုင္လြယ္ပန္၊ေနႏိုင္(ေခ်ာက္)၊မိုးဇက္တီေက၊မိုးအိမ္လူ
ဝတၳဳ - ဂ်ဴး၊ေနဝင္းၿမင့္၊ေမာင္မ်ိဳးမင္း(ရင္တြင္းၿဖစ္)၊မင္းခိုက္စိုးစန္၊လင္းဆက္
နီကိုရဲ စာမူကိုေတာ့ ကၽြန္မဘေလာ့မွာတင္ထားလုိ႔ မတင္ေတာ့ပါဘူး။ က်န္တာေတြလည္း ရရင္ထပ္တင္ေပးပါမယ္။


ဘဝက ညင္သာႏူးညံ့တဲ့ မုန္တိုင္းတစ္ပုဒ္လို

Sunday, November 8, 2009


ဘဝက ညင္သာႏူးညံ့တဲ့ မုန္တိုင္းတစ္ပုဒ္လို


ခဏတာအတြင္းမွာ လက္ကြက္ေတြ ဆင့္ကာဆင့္ကာမွားေနတဲ့ ဂီတသမားလို
ဘဝကို ခပ္ေမွာင္ေမွာင္ ေရးခ်ယ္ပစ္လုိက္တာ အဘယ္နတ္ေဒဝတာပါလဲ ..
လမ္းၿပေနတဲ့ ၾကယ္ေတြကို ခပ္ေဝးေဝး ေမာင္းထုတ္ပစ္လုိက္ၿပီးကာမွ
လကြယ္ညေတြခ်ည္း တရၾကမ္းၿဖတ္ေက်ာ္ခ်င္ေနမိ လမ္းကလည္း မရွိေတာ့ဘူး
(လမ္းဆိုတာက ကိုယ္တိုင္ေဖာ္စပ္လုိ႔ရတဲ့အရာ .. ေဆးစပ္လည္းမွားႏိုင္သလို
ေဆးခပ္လည္း ခံရႏိုင္ေသး ….)

ခါးသက္ေနေသာ မိုးစက္မ်ားကို ေခါင္းငုံ႔ေရွာင္လႊဲ ခဲ့မိေလေသာ လူမိုက္ဟာ ငါပါပဲ
ၿဖစ္ခ်ိန္တန္မၿဖစ္ ပ်က္ခ်ိန္တန္ပ်က္မ်ားႏွင့္ သာဖက္လွဲတကင္းရွင္သန္ခဲ့ရ ..
ဘဝက ညင္သာႏူးည့ံတဲ့ မုန္တိုင္းတစ္ပုဒ္လို အလိုလို ဦးညြတ္ခ်င္စရာေကာင္းလာတယ္
သူ႔ေနာက္မွာပါလာမယ့္ ေလေၿပညင္းအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ေနတာမ်ိဳးမဟုတ္ပါပဲ
ဘဝကို ခပ္ၿပင္းၿပင္းတိုက္ခတ္ရယ္ေမာပစ္လုိက္ရ.. ဒါ .. အရသာ .. တဲ့လား …

ၿပက္ရယ္ဖြဲ႔ ေန႔ရက္ေတြက ႏွစ္လိုစရာအေရာင္အဆင္းနဲ႔ ဘဝထဲဆင္းခ်လာၿပန္တယ္
က်ယ္ၿပန္႔လြင့္ေမ်ာတဲ့ သံသရာမွာ ငါက ဝဋ္ေၾကြးေတြကိုမွဖမ္းဆုပ္တတ္သူတဲ့လား
တံခါးတစ္ခ်ပ္ကို လွလွပပဖြင့္ထြက္သြားဖုိ႔ ငါတို႔အတြက္ လိုအပ္တဲ့ သေကၤတဟာဘာလဲ
ေပ်ာက္ဆံုးပ်က္စီးေနေသာ ေရွးေဟာင္းၿမိဳ႕ပ်က္မ်ားလို ကံၾကမၼာအသစ္မ်ား
ရက္ရက္စက္စက္ ကြဲပ်က္ေအာင္ ထပ္မံဖ်က္ဆီးလိုေသာ စြန္႔စားရွာေဖြသူအမည္ခံမ်ား
သ...ေကၤ...တ...အား...လံုး...ေပ်ာက္...ဆံုး...လက္...စ...နဲ႔...ေပ်ာက္...ဆံုး...ေန...ပါ...ေစ့...ေလ ..

တစ္ဘဝလံုး စုတ္ၿပတ္သတ္သြားေအာင္ တီးခတ္သီက်ဴး ၿပီးကာမွ ..
ေဝဒနာအပြင့္အခိုင္ေတြကိုက် ေခၽြခ်မသြားႏိုင္တဲ့ ၾကင္နာတတ္သူမုန္တုိင္း
သင့္ထံမွ ကိုင္းဖ်ားကိုင္းနားယဥ္ေက်းမႈမ်ားအား ငါ့ကိုသင္ၾကားေပးခဲ့လွည့္ပါ။

မေနာ္ဟရီ

ညီမေလး အိၿႏၵာ ရဲ႕ ဘေလာ့ခ္ တစ္ႏွစ္ၿပည့္တြက္ အမွတ္တရေပးၿဖစ္ခဲ့တဲ့ကဗ်ာပါ ။
ကဗ်ာက မုန္တုိင္းတစ္ပုဒ္လို မသာယာခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီအခ်ိန္မွာ ဒါပဲ ေရးႏိုင္ခဲ့တဲ့အတြက္
ဒီကဗ်ာေလးပဲ ေပးၿဖစ္လိုက္ပါတယ္။ သူက ဒီကဗ်ာကိုခံစားၿပီး အက္ေဆးတစ္ပုဒ္
ေရးၿဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကိုေတာ့ အိၿႏၵာ့ ဆီမွာ သြားဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။


ခရမ္းေရာင္၀တ္ရံုလႊာ

Tuesday, November 3, 2009




စိတ္ဒီေရသည္ .. လေရာင္အတက္အက်ႏွင္႔သာဆိုင္သည္။

အထက္ပါ စာသားကို ျငင္းဆိုခ်င္ပါသည္။


ေအာက္ပါဝါက်မ်ားအား အၿငင္းဝါက် အၿဖစ္ေၿပာင္းလဲပါ။
ေၿပာင္းလဲၿခင္းသည္ လြယ္ကူေသာ္လည္း ၿငင္းဆို ၿခင္းသည္ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ခက္ခဲတတ္သည္။ ခရမ္းေရာင္ရင့္ရင့္ဆန္ေသာအိပ္မက္မ်ားႏွင့္ ဘယ္သူမွ မိုးလင္း ခ်င္ၾကလိမ့္မည္မထင္။ (မွတ္ခ်က္ - ဤေနရာတြင္ ၿငင္းဆန္ၿခင္းအား ခရမ္းေရာင္ဟု သတ္မွတ္ပါ။)

ဖြဖြညင္သာေသာ ေျခလွမ္းမ်ားကေတာ့ သိပါလိမ္႔မည္။ ညိဳ႕မႈိ္င္းေသာ၀င္းတံခါးေလးႏွင္႔အတူ၊ ေမွ်ာ္လင္႔တတ္ေသာ ႏွလံုးသားႏွင္႔အတူ၊ နာရီလက္တံတို႕ႏွင္႔အတူ၊ ေကာ္ဖီခြက္ထဲမွ တိတ္ဆိတ္မႈႏွင္႔အတူ သူမကို ေငးေမွ်ာ္ေစာင္႔ဆိုင္းေနတတ္ေသာ သကၠရာဇ္ တစ္ဆင္စာတို႕သိလိမ္႕မည္။
အထက္ပါစာသားမ်ားကို ျငင္းဆိုသည္။

ၾကယ္ေၾကြေတြကိုေကာက္ၾကရေအာင္ ....။ႏွင္း ျမိဳ႕ေတာ္ခရီးမ်ား ရွည္လ်ားတြန္႕လိမ္…။ ဓားက်ိဳးတစ္လက္၏ ရာဇ၀င္မွ ခ်ရားနံ႕မ်ား…။ ထံုသင္း ေမြးျမေနေသာ ဒ႑ာရီဆန္ဆန္ေန႔ရက္မ်ား ။

အခက္အလက္မ်ားသည့္ ၾကယ္မ်ား ေကာင္းကင္အစိမ္းမွေၾကြက်လာၾကသည္။ ႏွင္းၿမိဳ႕ရိုးတစ္ေလွ်ာက္ ပန္းေတြေမွာက္မွားေနပံုက ရနံ႔ေတြပင္ ပ်ယ္လို႔။ လာၿခင္း ၿပန္ၿခင္း ေအာင္ပြဲခံၿခင္း ..ရံ႔ႈးနိမ့္ၿခင္း အရာအားလံုးသည္ ရာဇဝင္သံခ်ပ္သံမ်ားႏွင့္ ေရာယွက္ေနေသာ ေအာင္ပြဲရ ဓားေသြးသံမ်ားႏွင့္ ေရာေထြး က်န္ေနရစ္ခဲ့သည္။
အထက္ပါဝါက်မ်ားအား ၿငင္းဆိုေပးပါ။

က်န္ေနရစ္ခဲ့သည္။ …. က်န္ေနရစ္ခဲ့သည္။ ေသာကစြန္းထင္ေသာ ပန္းပြင္႔သံတစ္စလုိ က်န္ေနရစ္ခဲ့သည္။.... အစြန္းအထင္းကင္းေသာ အျဖဴေရာင္မ်ားျဖင္႔ က်န္ေနရစ္ခဲ့သည္။ က်ိဳးပဲ႕ေၾကမြေသာစိတ္ ျဖင္႔ ခါးသက္ေမွးမိွန္စြာ က်န္ေနရစ္ခဲ့သည္။ က်န္ရစ္ခဲ့ၿခင္းသည္ ၿငင္းဆိုခံရၿခင္းလည္း ၿဖစ္ႏိုင္သလို ၿငင္းပယ္ၿခင္း၏ ရလဒ္ တစ္ခုလည္း ၿဖစ္ႏုိင္ေနေသးသည္။

ေသာၾကာၾကယ္၏ အလင္းကေတာ့ေပ်ာက္သြားခဲ့ျပီ။အိပ္ကပ္ထဲတြင္ ေငြေၾကး တစ္ၿပားတစ္ခ်ပ္မွမရိွသလို ..အိပ္ကပ္ေနာက္တြင္လည္း ႏွလံုးသားတစ္ခုရွိမေနွပါ။ အထက္ပါ ၀ါက်မ်ားကို ဒုတိယအၾကိမ္ ျငင္းဆုိပါသည္။

မင္နီၾကက္ေၿခခတ္မ်ားႏွင့္ ရဲေနေသာ အၿငင္းဝါက်မ်ားသည္ မွန္သည္။ အၿငင္းမခံရေသာ ႏွလံုးသားတြင္ ထပ္မံေပ်ာက္က်စရာ အလြမ္းအပိုမက်န္ရစ္ခဲ့ပါ။ ခ်စ္ၿခင္းႏွင့္သက္ဆိုင္ေနသည္ဆိုေသာ အို အခ်င္း ေသာၾကာၾကယ္ …. သင့္အား နံနက္ဦးတြင္ ငါမၿမင္လိုၿပီ။ ငါ့အား ကၽြမ္းက်င္စြာ ဆြံအ ထံုထိုင္းခြင့္ကိုေပးပါ။

အလင္းစက္မ်ား ျဖန္႕ၾကဲ ေပါက္ေရာက္ရာ ေတာင္ကုန္းမို႕မို႕ေလးတစ္ခု ။ ခရမ္းေရာင္ႏုေရာင္ပန္း တစ္ပြင္႔ ။ ေတးသံမ်ား စတင္ၾကားနာဖို႕လိုအပ္ေနခဲ့ျပီ ...။ မည္သူမွမေရြ႕ခင္ .. အရုဏ္ကၿဖင့္ ေရႊ႕သြားခဲ႔ျပီ။ အရုဏ္အေရြ႕ထဲတြင္ ေ၀႔က်လာေသာ ေနျခည္ အက်ိဳးအပဲ႕စမ်ားက လွပစြာ ေနရာယူထားၾကသည္။ ဥၾသငွက္တစ္ေကာင္၏ ေႏြရာသီကိုမွ ခိုး၀ွက္ထားသူမ်ား . သူတို႔မ်က္ရည္စက္မ်ားခမ္းေၿခာက္ေနမႈအတြက္ မည္သူ႔တြင္မွ တာဝန္မရွိခဲ့ပါ။ အလြမ္းမိုးမ်ားေခါင္ေသာ အရပ္သည္ အမွန္တကယ္ ေနထိုင္သင့္ေသာ အရပ္ၿဖစ္ေနခဲ့ပါလ်က္ႏွင့္ …

ေၾကြခဲလြန္းေသာ ခရမ္းေရာင္ပန္းတစ္ပြင့္၏ အတၳဳပၸတၱိဆန္ေသာ သမိုင္းသည္ အလြမ္းၿဖစ္သည္။ (အၿငင္းဝါက်ကိုေပးပါ ) ေႏြရာသီ နည္းနည္း စံုနံ႔သာၿမိဳင္ရွာေတာ္ပံုနည္းနည္း ႏွင့္ မထိတထိက်ဲၿပန္႔ေနေသာ ေနေရာင္မ်ား တိတ္တဆိတ္ လက္ၿဖာလင္းေအးေနပံုက ရင္နင့္စရာ။ (ထပ္မံၿငင္းဆိုပါဦး ) ရင္ထဲသို႔ဖိတ္စင္ လွ်ံက်လာေသာ မ်က္ရည္တခ်ိဳ႕အားၿဖင့္ ေႏြ၏ အပူသည္ ၿငိမ္းႏိုင္ပါမည္လား။ (အေၿဖေပးရန္မလိုအပ္ေတာ့ပါ)။


ျဖစ္ရုိးျဖစ္စဥ္မ်ားအတြင္း အေကာင္ျပမွ အရိပ္ထင္ေသာ စိတ္သည္ တစ္စစီ က်ိဳးပဲ႕ျပိဳက်လာသည္။ ဖႆပစၥယာေ၀ဒနာမွ်သာ…။ ေၾကးစည္သံမ်ား စည္ေ၀ဆူပြက္သြားသည္။ တတိယအၾကိမ္ ျငင္းဆိုမည္။ အထက္ပါစကားလံုးမ်ားကို။

အႏႈတ္ႏွင့္ အႏႈတ္ေတြ႕လ်င္ ရူပေဗဒ နိယာမအရ တြန္းကန္သည္။ သခ်ာၤေဗဒအရ အေပါင္း ၿဖစ္သြားသည္။ အၿငင္းေပၚ အၿငင္း ဆင့္လ်င္ေရာ …။ မစဥ္းစားၿခင္းနိယာမကို ဤေနရာတြင္ ၿမဳပ္ႏွံပစ္ခဲ့လုိက္သည္။မိမိစိတ္ကို ျငင္းဆန္သူတို႕သည္သာ ရိုးသားၾကသည္ဟု လိမ္ညာေျပာဆိုခဲ႔ဖူးသည္။ ဤမုသားျဖင္႔သာ အရိုးထုတ္ေတာ႔မည္ဟု မိုက္မဲစြာ သံနိဌာန္ကိုခ်လိုက္မိခ်ိ္န္တြင္…. အရာရာသည္ ေနာက္က်ေနခဲ့ၿပီ။

ညိွဳ႕မႈိင္း အံုုႈဆိုင္းေနေသာ ေကာင္းကင္တစ္ခု ျပိဳက်လာသည္။ ေကာင္းကင္ကို ထမ္းပိုးတင္ထားေသာ စိတ္တို႔ စည္ေ၀ ဆူပြက္ေနၾက၏။ ေလးလံညြတ္တြဲေနေသာ အိပ္မက္မ်ား၏လားရာသည္ အၿပာရင့္ေရာင္သစၥာတရားဆီ ..။ အခါခါ ရုန္းထြက္ လြတ္ေၿမာက္ခ်င္ေနမိရင္း အခါခါတိုးဝင္ၿငိတြယ္ေနမိရင္း..။ အေရာင္မ်ားစြန္းထင္းလာေသာ နံနက္ခင္းသည္ တကယ္ေတာ့ သစၥာတရားတို႔ႏွင့္သာ ၿပာလြင္ေနခဲ့သင့္သည္။

ေလးကုိုင္းမွ ရုန္းကန္ဆန္ထြက္လာေသာ ျမားတစ္စင္းလို ေတြးေခၚေနစရာ အခ်ိန္မလံုေလာက္ခဲ႔ပါ ...။ ေရြးခ်ယ္ခြင္႔မရခဲ႔ေသာ ကံစီမံရာ ျမဴႏွင္းမ်ားေအာက္တြင္ တစ္သီးပုဂၢလ အလင္းမ်ားမွိန္ေလ်ာ႔သြားခဲ႔ျပီျဖစ္သည္။ ေနာက္ထပ္ တစ္ခုခု ေရြးခ်ယ္ခြင္႔ရမယ္ဆိုရင္... ႏႈတ္ဆက္အနမ္း တစ္ခုကလြဲရင္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္လက္သင္႔ခံခ်င္ေနမိသည္။ သို႔ေသာ္ ေရြးခ်ယ္ခြင့္သည္ ႏႈတ္ဆက္အနမ္းထက္ တန္ဖုိးၾကီးမားေနခဲ့ၿပန္၏။

ၿငင္းဆန္မႈမ်ား ၿပီးဆံုးသြားသည့္အခါ တမ္းတၿခင္းဒီေရမ်ား တရိပ္ရိပ္ထိုးတက္လာခဲ့သည္။ အထားအသိုလြဲမွား ေနခဲ့ေသာ မာနမ်ားႏွင့္ မတ္မတ္ေမာ့ထားေသာ ဦးေခါင္းဆီ ၿဖတ္ေက်ာ္တက္မသြားခင္ကေလးး.... မွာၾကားခဲ့ပါရေစ .... အခ်စ္ႏွင့္တကြ အရာအားလံုးကို ဘဝဆက္တိုင္း ၿငင္းဆိုႏိုင္ေသာကိုယ္ ၿဖစ္ရပါလို၏ ...။

မေနာ္ဟရီ၊ Zephyr


၁၉၉၆ - ၂၀….

Saturday, October 31, 2009

ဲJuda's Kiss




၁၉၉၆ - ၂၀….
ယုဒရဲ႕အနမ္းကမွ ေဒနာရိ အၿပား သံုးဆယ္ ထုိက္ပါေသးတယ္
ငါက တစ္ၿပားတစ္ခ်ပ္မွမပါပဲ အဆိပ္ေငြ႕သန္းေနတဲ့ အလိမ္အညာအနမ္းနဲ႔
ဒုကၡေတြထံ အရွင္လတ္လတ္ေရာင္းစားခံခဲ့ရတဲ့ေကာင္ပါ…

ဇာတ္ေတာ္လာ ဒ႑ာရီေတြနဲ႔လည္းဘာမွမပတ္သက္ခဲ့ေလေတာ့
ငါဟာ ေရမိႈတေထြး ပုန္းရည္တေလးနဲ႔ေတာင္မထိုက္တန္ခဲ့တဲ့သူလား
အႏၶေတြရဲ႕ ကားတိုင္ေပၚမွာ နာက်င္စြာေအာ္ဟစ္ဖို႔ကိုေတာင္ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့မိ။

ဤအမႈၿပီးေၾကာင္း ဘယ္လို ဗ်ာဒိတ္ေတာ္ေတြက လာၿပၾကမွာတဲ့လဲ
ေသာၾကာေန႔ကတည္းက ရပ္တ့ံသြားတဲ့နာရီ…တနဂၤေႏြဆီကို ကူးမလာႏိုင္ခဲ့ေလေတာ့
ရွင္ၿပန္ထေၿမာက္ရာနံနက္ခင္း ေတြနဲ႔ ြလည္း အလွမ္းေဝးေနခဲ့ရ..
အႏၶေတြကေတာ့…အံုနဲ႔က်င္းနဲ႔ ေပါက္…ေရာက္…ေန..တုန္း…ပဲ
ကမၻာဖ်က္မိုးၾကီးကလည္း ရြာထားခဲ့တယ္ေလ။

ေရလႊမ္းမိုးရာ ကုန္းေပၚမွာ ကားစင္တစ္ခုနဲ႔ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ငါ…
အႏၶေတြကို ခိုးဝွက္တင္ေဆာင္သြားရာ ေနာဧရဲ႕ေလွၾကီး
တေရြ႕ေရြ႕ေဝးသြားတာကို ေငးၾကည့္ရင္း ဆြံ႔အၿခင္းေတြကိုအေဖာ္ၿပဳ
(ရင္ထဲက သမၼာက်မ္းစာကို ၿပန္လုရင္း…………..)
သံလြင္ခက္လာသယ္မယ့္ ငွက္ၿဖဴေလးတစ္ေကာင္ လမ္းမွားဖို႔
ရင္ဆို႔မတတ္ဆုေတာင္းေနမိေတာ့တယ္။

မေနာ္ဟရီ

၆၊ၾသဂုတ္၊၂၀၀၉



Poetry Performance

Wednesday, October 28, 2009

ကဗ်ာ ကို အသြင္တစ္မ်ိဳးနဲ႔ ခံစားႏိုင္မယ့္ က႑သစ္ေလးတစ္ခုကို မဂၢဇင္းမွာ လုပ္ၾကည့္မိတယ္။ အဲထဲက တစ္ခုကို ကၽြန္မခ်စ္ေသာ ကဗ်ာမ်ား မွာတင္ထားပါတယ္။ ဒီလင့္ခ္အတိုင္းသြားဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။ ပံုထဲက စာေတြက ဖလင္ ထုတ္ထားတဲ့ ဒီဇိုင္းက ယူထားတာမဟုတ္ပဲ အၾကမ္းကယူထားတာမို႔ စာလံုးေပါင္းေတြမွားႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စာလံုးေပါင္း အမွန္ကို ေအာက္မွာထည့္ေပးထားပါတယ္။


၂၀၁၂

Monday, October 26, 2009


၂၀၁၂ တဲ့။ အိၿႏၵာက တက္ဂ္ပါတယ္။ ဒီသတင္းကို ၾကားတာၾကာပါၿပီ။ တရားခံကေတာ့ စက္တင္ဘာ ၁၅ ရက္ေန႔က ထြက္လာတဲ့ Dan Brown ရဲ႕ The Lost Symbol ၿဖစ္ေလာက္တယ္။ အဲထဲမွာ သူက ဒီဇင္ဘာ ၂၁ရက္၊ ၂၀၁၂ လိုိ႔ေတာင္ အတိအက်ေရးထားပါေသးတယ္။ ကိုယ္လည္း ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္ သလုိေနလုိက္တာပဲ။ အိၿႏၵာ သတင္းေပးတဲ့ေန႔ကေတာင္ ကိုေအာ္ပီက်ယ္ ေလသံနဲ႔ ေၿပာလုိက္ေသးတယ္။ ကမၻာၾကီးက ပ်က္ေနတာၿဖင့္ၾကာလွၿပီလို႔ ...။ ကၽြန္မေတြးမိတာကေတာ့ ဒီသတင္းကို လူေတြသိပ္မတုန္လႈပ္ၾကဘူး လို႔ထင္ပါတယ္။ ဘာလုိ႔လဲ ဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သူ႔နည္းနဲ႔သူ႔ဟန္ အကုန္ထြက္ေၿပးလြတ္ေၿမာက္ ခ်င္ေနၾကၿပီကိုး ။ အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အစိတ္ပိုင္းကစလို႔ ဟိုးဖက္ လူၾကီးပိုင္းေတြထိကေတာ့ အင္း ပ်က္ေတာ့မွာလား မိုးၿပိဳ အမ်ားေပါ့ .. ပ်က္လည္းေအးတာပါပဲ ..လို႔ ေၿပာၾကပါလိမ့္မယ္။ ေၾကာက္စိတ္ဝင္ႏိုင္တာက ကေလးေတြပါ။ သူတို႔က ဘာမွမသိေသးဘူး။ ေလာကၾကီးရဲ႕ ဒုကၡေတြ သုခေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုလည္း မရရွိေသး မရင္ဆိုင္ရေသးဘူး။ ဒီေတာ့ သူတို႔စူးစမ္းေပ်ာ္ရႊင္ေနဆဲ ေလာက ကေန ထြက္သြားခ်င္ဦးမယ္ မထင္ဘူး။ (Craton ေတာင္ ေၾကာက္လို႔တဲ့ သနားပါတယ္။) ကိုကိုလည္း သိရင္ေၾကာက္မွာပဲ။ ကိုယ့္အတြက္ ဘာမွမပူေပမယ့္ ကေလးေတြအတြက္ေတာ့ ပူမိပါတယ္။ ၿဖစ္ခ်င္တာကေတာ့ ပ်က္လည္း တစ္ေယာက္မက်န္ေသတာေကာင္းပါတယ္။ က်န္ေနတဲ့သူေတာ့ မၿဖစ္ခ်င္ပါဘူး။ ေနာက္တစ္ခုက က်န္ခဲ့တဲ့သူေတြကိုလည္း ဘာမွမသိတဲ့ ကေလးေတြမၿဖစ္ေစခ်င္ပါဘူး။ ခုေၿဖလုိက္တဲ့အေၿဖေတြက တကယ္ေတာ့ မေၿဖခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္အလွည့္တုန္းက သူမ်ားကို ႏွိပ္စက္ ထားခဲ့ေလေတာ့ ကိုယ္လည္း ေၿဖရမယ့္တာဝန္ကရွိလာၿပီ ဆိုေတာ့ အိၿႏၵာ့ အတြက္ ခ်စ္ၿခင္းအားၿဖင့္ ေၿဖေပး လုိက္ပါတယ္။ ေက်နပ္ႏိုင္ပါေစ။



(၁)။ ဘယ္သူေတြနဲ႔ရွိေနခ်င္လဲ..

ခ်စ္တယ္လို႔ ထင္တဲ့သူေတြနဲ႔ (ခုထိမေသခ်ာခ်င္ဘူး) း)

(၂)။ဘာေတြခံစားေနရမလဲ..
သိပ္ေကာင္းတာပဲ… (ကိုယ့္အတြက္)
သိပ္ဆိုးတာပဲ (ေမြးထားတာသိပ္မၾကာေသးတဲ့ ကေလးေတြအတြက္)

(၃).ဘာေတြျပင္ဆင္ထားမလဲ
သူတစ္ပါးဒုကၡေရာက္ေအာင္လည္း မလုပ္ခဲ့ဖူးဘူး ။
သူတစ္ပါးကိုလည္း ထိခိုက္နစ္နာေအာင္ မေစာ္ကားခဲ့ဖူးဘူး။
မမွန္မကန္လည္း မလုပ္ခဲ့ဖူးဘူး ။အဲဒီအတြက္ လိပ္ၿပာသန္႔တဲ့စိတ္ေတြနဲ႔ပဲ ေနသြားပါမယ္ ။ ဘာမွသိပ္ၿပီး ၿပင္ဆင္စရာရွိလိမ့္မယ္မထင္ဘူး။

(၄)၀မ္းနည္းမိမွာက
ဘာမွမသိေသးတဲ့ အၿပစ္မရွိေသးတဲ့ ကေလးတခ်ိဳ႕အတြက္

(၅)။ေၾကာက္လန္႔မိတာက..
ေအာ္ .. မခ်စ္မႏွစ္သက္သူေတြနဲ႔လည္း အတူသြားၾကရမွာပါလား ဆိုတာ

(၆)။ေဆာင္ထားခ်င္တာ..
တရားသိတဲ့စိတ္

(၇)။ဘာေတြေရးမိမလဲ..
ကဗ်ာတခ်ိဳ႕ ဝိုင္တစ္ပုလင္းနဲ႔ လူတစ္ခ်ိဳ႕ကို အေဖာ္စပ္ထားတယ္
(စိတ္ဝင္စားရင္ ဆက္သြယ္ပါ)
မွတ္ခ်က္.. တရားစခန္းသြားမည့္သူမ်ားလည္းစိတ္ေၿပာင္းပါက လက္ခံသည္။

(ဂ)။ေတြးမိေတြးရာ အေတြး
ေကာင္းကင္ဘံုနဲ႔ငရဲၾကား လာဘ္ေပးလာဘ္ယူကိစၥေတြရွိလာႏိုင္ၿပီး လမ္းေတြလြဲကုန္မွၿဖင့္ …

(၉)။ဂုဏ္ယူခ်င္တာက
ကိုယ့္ထက္ကုသိုလ္ေကာင္းသူေတြ ကိုယ့္ထက္သီလစင္ၾကယ္သူေတြနဲ႔ တူတူေသရပါလား

(၁၀)။ရွာႀကံေျဖသိမ့္မိတာက
ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့လည္း ဒီလမ္းဒီခရီး အတူတူပဲ သြားၾကရတာပါလား ..

(၁၁)။က်ဴးရင့္ခ်င္တဲ့ ဥဒါန္း
……………………………………………………………………………….


မေနာ္ဟရီ


ေၾကြလြင့္သြားေသာၾကယ္တစ္ပြင့္

Saturday, October 24, 2009


အမွန္တကယ္ဆို ဒီလုိပို႔စ္မ်ိဳး ကၽြန္မ မေရးခ်င္ပါဘူး။ ဒီေန႔မနက္ အိုင္ဒီယာရံုးက အြန္လုိင္းတက္လာတဲ့အခါ သတင္းဆိုးတစ္ခုကိုေပးပါတယ္။ နီနီ ဆံုးၿပီတဲ့။ ကၽြန္မတို႔ကေလးေေတြက သူ႔ကို ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ နီနီ လုိ႔ေခၚတာကိုး ။ သူက တစ္ခါတစ္ေလ ရံုးလာလည္း ရွိသမွ်လူနဲ႔ အဆင္ေၿပစြာေနတတ္ေတာ့ ကေလးေတြကလည္း သူ႔ကိုခ်စ္တယ္။ အၿမဲ စကားမ်ား ရန္ၿဖစ္တတ္တာကေတာ့ ကၽြန္မနဲ႔ပါပဲ။
လြန္ခဲ့တဲ့တစ္ႏွစ္ေက်ာ္က သူရံုးေရာက္လာတယ္။ အရက္ၿပတ္ေနခ်ိန္ပါ။ သိပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ အခ်ိ္န္တစ္ခ်ိန္ လို႔လည္း ေၿပာလုိ႔ရမယ္ထင္ပါတယ္။ က်န္းက်န္းမာမာနဲ႔ အသားအေရကလည္း တင္းရင္းလုိ႔။ ကၽြန္မေတာင္မွ သူ႔ကို ေၿပာလုိက္ေသးတယ္။ ခုလိုၿမင္ရတာ စိတ္ခ်မ္းသာတယ္လို႔ ။ ဒါေပမယ့္ လူကေတာ့ perspective လြဲေနတယ္လုိ႔ ေၿပာလုိ႔ သူရယ္လိုက္တာ။ လူက အရက္ၿပတ္ေတာ့ ဝလာတယ္။ လူေသးေသးေလးက ဝေနေတာ့ အဲလို ၿဖစ္ေနတာ ေပါ့လို႔ ကၽြန္မက ေၿပာေတာ့ သူစာေပေလာကထဲ လုိက္ေၿပာပါေတာ့တယ္။ မေနာ္က သူ႔ကို perspective လြဲေန တယ္လုိ႔ ေၿပာပါတယ္ဆိုၿပီးေတာ့။ အမွန္တကယ္က စိုးရိမ္တာပါ။ အရက္ေသာက္တဲ့သူေတြ က အဲလိုဝေနလည္း စိုးရိမ္ရပါတယ္။
ေနာက္မၾကာပါဘူး။ ၿပန္ေသာက္တယ္ဆိုတဲ့စကားက ၾကားလာရတယ္။ ရံုးေရာက္လာတယ္။ မူးေနတယ္။ အရက္နံ႔ကလည္းထြက္လုိ႔။ ကၽြန္မ သူ႔ကို ေၿပာစရာ စကားမ်ားမ်ားမရွိဘူး။ ကိုရဲ ... တစ္ေယာက္ကေတာ့ သြားၿပီ ေနာ္ ..ေနာက္ကေနလိုက္မလို႔လား .. လို႔ေၿပာေတာ့ သူက ဒါကို သူ႔ထံုးစံအတိုင္း စိုးရိမ္စကားလို႔မသတ္မွတ္ပါဘူး။ ရယ္စရာလုပ္ပစ္ပါတယ္။ ဘာၿဖစ္လဲဟာ ဟိုမွာ ေရႊဘုန္းလည္းရွိတယ္ သားၾကီးလည္းရွိတယ္ ကိုေအာင္မင္းသိမ္းလည္းရွိတယ္ ငွက္လည္းရွိတယ္ ေကၿမိဳးၾကီး လည္းရွိတယ္ တဲ့။ လုပ္သြားပါေသးတယ္။
ခုေတာ့လည္း သူတကယ့္ကို သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြရွိရာကို လုိက္သြားခဲ့ပါၿပီ။ သိပ္ေစာလြန္းတယ္လုိ႔ ေတာ့ ကၽြန္မ မေၿပာလိုေတာ့ပါဘူး။ ေစာေစာသြားေတာ့လည္း ေအးၿငိမ္းရာကို ေစာေစာေရာက္တယ္လို႔ပဲ သူတို႔အတြက္ ေတြးေပးလုိက္ပါတယ္။
ခုေလာက္ဆို ကိုေရႊဘုန္းဇာတ္လမ္းကို သူကဇာတ္ညႊန္းေရး ကိုေအာင္မင္းသိမ္းက ဒါရိုက္တာလုပ္ ကိုသားၾကီးကို မင္းသားလုပ္ခိုင္းေနေလာက္ေရာေပါ့ ..။ ဇာတ္ဝင္ေတးနဲ႔ ဇာတ္ကားအတြက္ လိုအပ္တဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြကိုေတာ့ ကိုေကၿမိဳးၾကီးက ဆြဲေပးေနပါလိမ့္မယ္။ ေအာ္ ကိုငွက္နဲ႔ ကိုခင္ဝမ္းလည္းရွိေသးတယ္။ တစ္ခ်ိန္က ကိုငွက္က ကိုရဲအိမ္မွာ ေပ်ာ္တတ္သူေပါ့။ ခုေတာ့ သူတို႔တူတူၿပန္ရွိေနၾကၿပီလုိ႔ပဲ ေတြးေပးရပါေတာ့မယ္။
ၾကယ္ေတြ တဖြဲဖြဲ ေၾကြေနတယ္။
ဟိုး..သမုဒၵရာရဲ႕ အနက္ဆံုးဆီ။
ၾကာရင္ သမုဒၵရာၾကီးက
ၾကယ္သမုဒၵရာၾကီးမ်ား ၿဖစ္သြားမလား...။
မၾကည္ၿပာ ငိုမငိုေတာ့မသိပါဘူး။ ႏိုင္ႏိုင္ဝင္းေတာ့ ငိုေနလိမ့္မယ္။ ေနာက္ သူ႔သားေလး talky man !
ေနာက္ သူ႔ကိုခ်စ္တဲ့ ပရိသတ္ေတြ...
အရာအားလံုးဟာ သခၤ ါရ တရားတဲ့လား ...
လက္ခံႏိုင္ဖို႔ အားေတြလိုအပ္ေနၾကေသးတယ္။

May your soul be Rest In Peace Ko Ye' ~


ဒါကေတာ့ အိုင္ဒီယာ လ(၁၀၀)ၿပည့္မွာ ေနာက္ဆံုးပါသြားတဲ့ သူ႔ဝတၳဳတိုပါပဲ။ အမွတ္တရ တင္ေပးလုိက္ပါတယ္။



သူရာေထာင့္မွအလဲြမ်ား
ကၽြန္ေတာ္ . . . . . . . . ႏွင့္ ဘတ္တာဖလုိင္းဆရာမ

ကၽြန္ေတာ္သည္ အရက္ကို လူအေတာ္မ်ားမ်ား နယ္ပါယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ ေသာက္ခဲ့သူျဖစ္သည္။
ငယ္စဥ္ဘ၀တုန္းကေတာ့ . . (၁၀)တန္းေအာင္သည့္ေန႕က ေက်ာင္းေနဘက္သူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ရဲျမင့္တုိး၊ ေမာင္ေမာင္နီ၊ ေအာင္ႏုိင္စိုး၊ ေစာႏုိင္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ဇ၀နရပ္ကြက္ရွိ ထုိစဥ္က နာမည္ႀကီးစားေသာက္ဆုိင္ျဖစ္ေသာ “အေရွ႕ရြာ” စားေတာ္ဆက္တြင္ . . Rum တစ္လုံး ေဆာ္ဒါႏွင့္ အျမည္းေကာင္းေကာင္းမွာၿပီး ေသာက္ၾကသည္။
ထုိစဥ္က ကၽြန္ေတာ္တုိ႕အရက္ေသာက္ၾကျခင္းရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕တုန္းက အင္မတန္မွ ျဖတ္သန္းရခက္ခဲလွေသာ ဆယ္တန္းစာေမးပဲြကို ေအာင္ျမင္ခဲ့ျခင္း၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လူႀကီးျဖစ္ၿပီဟု . . သတ္မွတ္ျခင္း . . ေန႕စဥ္ဖိစီးေနေသာ ေအာင္မွေအာင္ပါ့ မလားဆုိသည့္ စိတ္ဖိစီးမႈမွလြတ္ၿပီး ေပါ့ပါးသြားျခင္း . . စသည္တုိ႕ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ထုိင္ေနၾကေသာ စားပဲြေပၚသို႕ စားပဲြထုိးက Rum ေလးေထာင့္ပုလင္းႀကီးကို “ေဒါက္”ကနဲ လာတင္ေသာအခါ . . . က်န္သည့္လူေတြကိုေတာ့မသိ၊ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ရင္ေတာ္ေတာ္ခုန္သြားသည္။ ႏႈတ္ခမ္းကို တစ္ခ်က္သပ္ရင္း “မေသာက္ေတာ့ ဘူး” လုိ႕ ေျပာရရင္ ေကာင္းမလား! အရက္ဆိုတာ ခါးသတဲ့၊ ဘယ္လုိခါးတာလဲ! ဆိုတာ သိခ်င္တယ္။ . . . စသည္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ အေတြးေတြလုံးလည္လုိက္ေနသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ဖန္(လ္)ခြက္ႏွင့္ ေရခဲ၊ ေဆာ္ဒါ ပုလင္း . . စသည္တုိ႕ေရာက္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ရင္ေတြ ေတာ္ေတာ္ခုန္ေန တာကို အခုထိမွတ္မိေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္အေၾကာက္ဆုံးမွာ သူငယ္ခ်င္းေလးဦးက ကၽြန္ေတာ္အရက္မေသာက္ဘူးဆုိလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ကို “စေၾကာက္” ဟု ထင္မွာစိုးေနျခင္းသာျဖစ္သည္။ ဒီလိုေတာ့ အထင္မခံႏုိင္ . . အရက္ကို ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ေသာက္ ေတာ့မည္ . .ဟု ဆုံးျဖတ္လိုက္ခ်ိန္တြင္ ရင္ခုန္သံအျမန္ဆုံးျဖစ္သည္။
အာေခါင္ေတြ ေျခာက္လာသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ဖန္(လ္)ခြက္ထဲကို ေရခဲသုံးေလးတုံး ထည့္လုိက္သည္။
“ေဟ့ေကာင္ရဲ၀င္း . . အဲဒါ မင္းအရက္မေသာက္တတ္ေသးဘူးဆုိတာကိုျပတဲ့ အဓိပၸါယ္ပဲကြ”
ေစာႏုိင္စကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္အံ့ၾသသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ ဘာမွ်မလုပ္ရေသး ေစာႏုိင္က ဗလိုင္းႀကီးလာ ဆရာလုပ္ေန သည္မဟုတ္လား!။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ သူငယ္ခ်င္းငါးေယာက္ထဲတြင္ ေစာႏုိင္က အာအက်ယ္ဆုံး၊ ဆရာႀကီးအလုပ္ဆုံး၊ သူ႕ကိုယ္သူ လည္း အထင္အႀကီးဆုံးျဖစ္၏။
“ဘာကိုလဲကြ၊ မင္းဟာက ဗလိုင္းႀကီးပါလား!”
“မင္း . . ဖန္ခြက္ထဲကို ေရခဲတုံးထည့္တဲ့ကိစၥေပါ့ကြ”
“ဘာ . . . .!!”
ေစာႏုိင္ေျပာသည့္အဓိပၸါယ္ကို ကၽြန္ေတာ္နားမလည္ပါ။
“မင္း . . နားမလည္ဘူး၊ ေဟ့ေကာင္ . . . ဒီလုိကြ . . အရက္ေသာက္တတ္တဲ့ လူဆုိတာ ဖန္(လ္)ခြက္ထဲကို ဘယ္ေတာ့မွ ေရခဲ တုံးအလွ်င္မထည့္ဘူး၊ အခုလို မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ၀ုိင္းေသာက္တဲ့အခါမ်ဳိးမွာေပါ့ကြာ”
“ဘာဆုိင္လုိ႕လဲ!”
ေစာႏုိင္က ဆရာႀကီးပုံစံျဖင့္ တစ္ခ်က္ၿပံဳးသည္။ ေစာႏုိင္မွာ ကၽြမ္းက်င္တာဆုိလို႕ အဲဒီလိုဆရာႀကီး အၿပဳံးမ်ဳိးၿပံဳးတတ္ျခင္းသာ ရွိပါသည္။
“မသိရင္မွတ္ထား . . ပုလင္းဖြင့္ၿပီးရင္ မာကာလုပ္တဲ့လူက ဖန္(လ္)ခြက္ေတြကို စီၿပီးေတာ့ အဲဒီထဲကို အရက္ညီတူ မွ်တူ ထည့္ေပးရတယ္၊ ၿပီးေတာ့မွ ေရခဲထည့္တာတုိ႕ ေဆာ္ဒါထည့္တာတုိ႕ကေတာ့ ကိုယ့္သေဘာနဲ႔ကိုယ္ေပါ့၊ အခုမင္းက ေရခဲေတြထည့္ ထားေတာ့ . . .အရက္ညီတူမွ်တူ ျဖစ္ေအာင္ဘယ္လိုလုပ္ငွဲ႔လုိ႕ရေတာ့မွာလည္းကြ၊ အဲဒါကို ေျပာတာ”
မမူးေသးခင္ ဆရာအလုပ္ခံလိုက္ရသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ပ်က္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္အရက္ကို ခုမွ စ,ေသာက္သည္ဆုိတာ မွန္ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြထင္တာမခံခ်င္၊ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လုပ္တာက သူေျပာေနတာနဲ႔ တစ္ျခားစီ မဟုတ္လား!။
ဒီေတာ့မွ . . . ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ အိမ္ကိုငွားထားသည့္ အိမ္ငွားမွာ သစ္သားဘတ္(စ)ကား ေထာင္စားသူျဖစ္ရာ ထုိလ၏ဘတ္(စ) ကားကိုေမာင္းေသာ . . . ဒါရုိက္တာဦးထြန္းက ကားအပ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ကားေပၚမွာပင္ အရက္ေသာက္တတ္သည္။ သူေသာက္ည့္ အရက္က ဘီအီးျဖစ္သည္။ ဦးထြန္းသည္ အရက္မေသာက္မီေရတစ္ခြက္ကို အရင္ေသာက္ေလ့ရွိသည္၊ ကို . . . ကၽြန္ေတာ္က ေမးဖူး သည္။ ဒီေတာ့ . . . ဦးထြန္းက “ေရခံေတာ့ အေသမျမန္ဘူးေပါ့ကြာ” . . . ဟု ေျပာကို သတိရသည္ႏွင့္ . . ကၽြန္ေတာ့္ ခုခံစစ္ကို စ,ရ သည္။
“အဲဒါဆုိရင္ေတာ့ . . မင္းမွားတယ္ေစာႏုိင္ . . .ငါေရခဲထည့္တာ အရက္နဲ႔ေရာဖုိ႕မဟုတ္ဘူး၊ ေရနဲ႔ေရာၿပီး ေရခဲႀကိဳခံထားမလို႕ ကြ၊ ေရမခံရင္ အေသျမန္တယ္ဆုိတာ မင္းမၾကားဖူးဘူးလား!”
ကၽြန္ေတာ့္စကားေၾကာင့္ ေစာႏုိင္မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္ အမ္းသြားသည္။
“ေဟ့ေကာင္ေတြ . . ေရခံတာတုိ႕ မာကာတုိ႕လုပ္မေနနဲ႔ ေသာက္စရာရွိတာေသာက္ကြာ . . .”
စိတ္တုိတတ္ေသာ ေမာင္ေမာင္နီက အရက္ပုလင္းကို ေကာက္ယူရင္းေျပာသည္။
“ဟာ . . ေမာင္နီအရမ္းမဖြင့္နဲ႔ . . အရမ္းမဖြင့္နဲ႔ ဒီေကာင့္ကို အတုလား! အစစ္လား! စစ္ရဦးမယ္”
ေျပာေျပာဆုိဆုိ ေစာႏုိင္က ေမာင္နီ႕ထံမွ အရက္ပုလင္းကို အတင္းလုသည္။ ပုလင္းရသြားေတာ့ အဖုံးကိုလွည့္ပါတ္ၿပီး ေသ ေသခ်ာခ်ာၾကည့္သည္။ သူ႕ပုံစံက အရက္ကိုေန႕စဥ္ေသာက္ေနသည့္ ဆရာႀကီးပုံစံမ်ဳိး . . ။ ၿပီးေတာ့ အရက္ပုလင္းကို ေဇာက္ထိုး လုပ္ၿပီး ဖင္ပိုင္းက အရက္ေတြစီးက်တာကို ၾကည့္ျပန္သည္။ ပုလင္းဖင္မွ ေနာက္ဆုံး အရက္တစ္ခြက္က ေတာက္ခနဲက်ေတာ့မွ ၿပံဳး ရင္း၀မ္းသာအားရဆုိသည္။
“စိတ္ခ်၊ ဒီအေကာင္အစစ္ပဲ ေရမေရာတဲ့အစစ္!”
“ေဟ့ေကာင္ ေစာႏုိင္ မင္းစကားကိုရွည္တယ္ကြာ ေပးစမ္း၊ ဘာေတြေလွ်ာက္လုပ္ေနၾကတာလဲ!”
ေမာင္ေမာင္နီက ပုလင္းကို ဒုတိယအႀကိမ္ဆဲြယူၿပီး ပုလင္းကိုေဇာက္ထိုးထားၿပီး ပုလင္းဖင္ကို သုံးေလးခ်က္ရုိက္ၿပီး အဖုံးကိုဖြင့္ ေတာ့“ကလစ္” ဟု ျမည္ရင္း အဖုံးပြင့္သြားသည္။ ေစာႏုိင္က အရက္ဖန္(လ္)ခြက္ေတြကို တန္းစီေပးသည္။ ေမာင္နီက ဖန္(လ္)ခြက္ ထဲသို႕ အရက္ကို လက္ႏွစ္လုံးစီခန္႕ အသာခ်ိန္၍ ထည့္ၿပီးေတာ့မွ ဖန္(လ္)ခြက္ေတြကို ေရွ႕သို႕ျပန္ခ်ေပးသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ကိုယ့္ေရွ႕ကခြက္ကိုၾကည့္ရင္း ေၾကာက္လည္းေၾကာက္သည္။ ေသာက္လည္းေသာက္ခ်င္သည္ . . ဆုိသည့္ စိတ္ႏွစ္ခြကို ခံစားေနရသည္။ ေရခဲထည့္ ေဆာ္ဒါေတြထည့္ၿပီးေတာ့ အရက္ခြက္သည္ လုံး၀အသက္၀င္သြားၿပီျဖစ္သည္။
“ကဲ . . ခ်ီးယား(စ္) . . . ေအာင္ျမင္သြားတဲ့စာေမးပဲြအတြက္”
ေမာင္နီ၊ ရဲျမင့္တုိးႏွင့္ ေအာင္ႏုိင္စုိးတုိ႕က အရက္ဖန္(လ္)ခြက္ကို ေျမွာက္ရင္းက ျပန္မခ်ဘဲ သုံးေလးက်ဳိက္ေသာက္ပစ္လိုက္ ေသာ္လည္း . . . သူတုိ႕ပုံစံက မ်က္ႏွာပ်က္မသြားၾက၊ ေစာႏုိင္ကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ . . သူ႕လက္ထဲက အရက္ခြက္ကို ၾကည့္ရင္းက “အျမည္းမွ မလာေသးတာကြာ” ဟု တစ္၀ိုင္းစာၾကားေလာက္ယုံေျပာၿပီး အရက္ခြက္က ႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ေတ့၊ မ်က္ေစ့ကိုမိႈတ္ၿပီး တဂြတ္ ဂြတ္ႏွင့္ ေမာ့ခ်ပစ္လုိက္ၿပီးေတာ့ မ်က္ႏွာရႈံ႕မဲ့သြားၿပီး အေတာ္ၾကာေအာင္ ေခါင္းကိုငုံ႕ထားသည္။
ဒီေကာင္ ေခါင္းျပန္ေမာ့လာေတာ့ ေအာင္ႏုိင္စုိးတုိ႕ ရဲျမင့္တိုးတုိ႕ကို ၾကည့္သည္။ ဟုိေကာင္ သုံးေကာင္က ထုံးစံအတုိင္း ေအး ေဆးပင္ရွိသည္။ ဒီေတာ့ ေစာႏုိင္ကခြက္ကို ကိုင္ရင္း ဘာလုပ္ရမယ္မွန္း မသိျဖစ္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ရိၿပံဳးၿပံဳးသည္။
“ေဟ့ေကာင္ရဲ၀င္းခ်ေလကြာ . . First cup ဆိုတာ ဒီလိုတစ္ရွိန္ထုိး ေမာ့ရတယ္ကြာ”
“သူေသာက္ခ်င္သလိုေသာက္ေပ့ေစ့ေပါ့ကြ၊ မင္းလည္းမင္းႀကိဳက္သလုိသာေသာက္၊ ရဲ၀င္း မင္းအျမည္းလာမွ ေသာက္ခ်င္ လည္း ေသာက္ရတယ္”
ရဲျမင့္တိုးက၀င္ေျပာေတာ့မွ ေစာႏုိင္ၿငိမ္သြားသည္။ ဒါေပမယ့္ အတန္းတူ အသက္တူခ်င္း ကၽြန္ေတာ့္ကို အရက္ေသာက္ေတာ့ မွ ညီငယ္တစ္ေယာက္လုိ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ရတာကို ခံလိုက္၇သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေဒါသနည္းနည္းျဖစ္ၿပီး မခံခ်င္စိတ္ႏွင့္ လက္ထဲက ခြက္ကို တစ္ရွိန္ထုိးေမာ့ခ်ပစ္လိုက္သည္။
“ဂြပ္”ခနဲ ခြက္ကိုခ်ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အရင္ဆုံးၾကည့္တဲ့လူက ေစာႏုိင္ပါ။ ဒီေကာင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို တအံ့တၾသ မျမင္ဖူးသူ တစ္ေယာက္လို ေငးၾကည့္ေနသည့္မ်က္ႏွာကို ေတြ႕ရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေက်နပ္သြားသည္။ က်န္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ေတာ့ ဘာမွမထူးျခား၊ ထူးျခားမည္ဆုိလွ်င္လည္း “ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ” ဆုိေသာ အၾကည့္မ်ဳိးသာရွိလိမ့္မည္ထင္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ တစ္ရွိန္ထိုး ေမာ့ခ်ပစ္လုိက္ေသာ အရက္သည္ ၀င္သြားေသာအစာအိမ္ထဲတြင္ ဘယ္လိုမွမေနဘဲ အရက္မ၀င္ေသာ ႏွာေခါင္းထဲမွာ ေရးခ်ျပ၍မရေသာ Rum ၏ အနံ႕သည္ “ထင္း”ကနဲ စူးရွ၍ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ဆီမွာ ဘာမွ အေျပာင္းအလဲမျဖစ္၊ ကၽြန္ေတာ္သည္ အရက္မေသာက္မီက အတုိင္းပင္ အသိေရာ ခံစားမႈပါ မေျပာင္းလဲသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ “အရက္ကို ႏုိင္သည္” ဟု ထင္သြားသည္။
“ေဟ့ေကာင္ေတြ မင္းတုိ႕အရက္က စစ္ေရာ စစ္ရဲ႕လားကြ၊ ငါ . . ဘာမွလည္း မျဖစ္ပါလား”
ကၽြန္ေတာ္စကားေၾကာင့္ ရဲျမင့္တုိး၊ ေအာင္ႏုိင္စိုးႏွင့္ ေမာင္ေမာင္နီတို႕က ၿပံဳးၾကသည္။ ေစာႏုိင္ကေတာ့ ဘာမွ်မေျပာဘဲ သူ႕ မ်က္ႏွာကို ကၽြန္ေတာ့္ဘက္မလွည့္ေတာ့သည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ေက်နပ္သြားသည္။ “လင္းဋေလာက္ေတာ့ ငွက္တုိင္းလွပါတယ္ ကြာ” ဆုိသည့္ စကားအတုိင္းေပါ့။ ထုိအခ်ိန္မွာ ၾကက္ဥေမႊေၾကာ္အရင္ ေရာက္လာသည္။
ကၽြန္ေတာ္ အျမည္းကေလးစားလုိက္ေတာ့ ပါးစပ္ထဲတြင္ တစ္မ်ဳိးျဖစ္ေနေသာ အရသာမွာ ၾကက္ဥေမႊေၾကာ္ႏွင့္ေတြ႕ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးအဆင္ေျပသြား၏။ ကၽြန္ေတာ္အျမည္းကို သုံးေလးခါ စားပစ္လိုက္သည္။ ဟုိ သုံးေကာင္ကေတာ့ . . တစ္ခါငုံလုိက္ အျမည္းစားလုိက္ႏွင့္ အဆင္ေျပေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဂ်က္ကမာၻကိုဖြာရင္း အရက္တစ္ခြက္လုံးကို တစ္ရွိန္ထုိးကစ္ၿပီး ဘာမွ မျဖစ္ ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ့္ ကၽြန္ေတာ္အံ့ၾသရင္း ေက်နပ္ေနသည္။
ေစာႏိုင္က ပုလင္းကိုေကာက္ကိုင္ၿပီး သူ႕ခြက္ထဲသို႕ လက္ႏွစ္လုံးေလာက္ထည့္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဘက္သို႕ ပုလင္းကိုကမ္း၍ ေပးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္လွမ္းယူၿပီး သူထည့္သေလာက္ထည့္လုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေရခဲထည့္၊ ေဆာ္ဒါႏွင့္ေရာ . . ေဆာ္ဒါမွ အျမဳတ္ ကေလးေတြ ခုန္ေပါက္ေနတာကို ကၽြန္ေတာ္ေငးေနမိသည္။]
ထိုအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕မွာထားေသာ ငါးရွဥ့္ခ်ဥ္စပ္၊ ကုန္းေဘာင္ႀကီးေၾကာ္၊ ငါးမုန္႕ေၾကာ္ႏွင့္း ေဆးဘဲဥသုပ္တုိ႕ ေရာက္ လာၿပီး ေရခဲတစ္ပဲြပင္ထပ္မွာလိုက္ရေသး၏။ ရဲျမင့္တုိးတုိ႕အုပ္စုက တစြတ္စြတ္ေသာက္ေနၾကေသာ သူတို႕အရက္မ်ားကို လက္စ သတ္လုိက္ၾကၿပီး . . အျမည္း စားၾကသည္။
ေစာႏုိင္ကလည္း အရက္ကို တစ္ငုံ႕ငုံ႕၍ ေဆးဘဲဥသုပ္ကိုစားသည္။
“ဘီအီးဘီယာ၊ Rum ေဆာ္ဒါ . . အျမည္းအားလုံးမွာ . . ေဆးဘဲဥ . . တဲ့ကြ မွတ္ထား”
ထုံးစံအတုိင္း အျမည္းစားရင္းက ေစာႏုိင္က ဆရာႀကီးလုပ္ျပန္သည္။ ေစာႏုိင္သည္ အရက္ႏွင့္ ပါတ္သက္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ထက္ သူက ပိုနားလည္သည္။ သူက ပိုဗဟုသုတရွိသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ထင္ေအာင္ အမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာေန . . လုပ္ျပျခင္းျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း အရက္ကို တစ္ခ်က္ငုံၿပီး ၿမိဳခ်လုိက္ေတာ့ ခုန က်ဳိက္ခ်လိုက္သည္ထက္ပင္ အရက္၏အနံ႕ႏွင့္ အရသာက ဆုိးသည္ဟုထင္ရသည္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ငါးရွဥ့္ခ်ဥ္စပ္ကို တစ္ဇြန္းစားလုိက္ရ၏။ ဒီေတာ့မွ အဆင္ေျပသြားသည္။ အင္း ဒါေၾကာင့္ မုိ႕ အျမည္းနဲ႔အရက္ကို တဲြဘက္ထားတာပါလား . . ဟု ကၽြန္ေတာ္ သိၿပီးသားကို လက္ေတြ႕က်က်နားလည္လိုက္ရပါသည္။
“ဒါကေတာ့ အမွတ္စာရင္းထုတ္ၿပီးရင္ . . ရတဲ့အမွတ္က ငါလုိခ်င္တဲ့အမွတ္မရရင္ G.T.I ေျဖမယ္ကြာ”
ေမာင္ေမာင္နီက ဆုိသည္။
“ေကာင္းတယ္ ေမာင္နီ ဒီေကာင္က ေက်ာင္းဆင္းတာနဲ႔ အလုပ္တန္းရတာ၊ ငါ့သူငယ္ခ်င္းရဲ႕အစ္ကိုက G.T.I ဆင္းေပါ့၊ သူက E.P (electronic power) ဆုိေတာ့ ဘယ္သူ႕ဆီမွာမွ မလုပ္ဘဲနဲ႔ ပထမအိမ္ေတြမွာ လုိအပ္ရင္လုိက္ျပင္တယ္၊ အခုေတာ့ ဆုိင္ဖြင့္ၿပီး ျပင္လည္းျပင္ ေရာင္းလည္းေရာင္းေပါ့ကြာ”
“ဟုတ္တယ္ ငါလည္း E.P ပဲလုိက္ခ်င္တာ၊ ဘဲြ႕ရၿပီး ဘာမွ လုပ္စားလို႕မရရင္ အခ်ိန္ကုန္ယုံပဲရွိမွာေပါ့”
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕စကား၀ိုင္းသည္ အရက္အရွိန္ေၾကာင့္ ဆူညံစျပဳလာ၏။ ကၽြန္ေတာ္ ဒုတိယခြက္မကုန္ခင္ ငါးရွဥ့္အျမည္းကို လွမ္း အႏႈိက္မွာ ရိပ္ခနဲတစ္ခ်က္ျဖစ္သြားၿပီး၊ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ျမင္ကြင္းသည္ အျဖဴေရာင္ပုလင္းအလြတ္တစ္လုံးကို မ်က္ေစ့ေရွ႕မွာ ခံ၍ၾကည့္ရသလုိမ်ဳိးျဖစ္သြား၏။ ကၽြန္ေတာ့္အေရွ႕က ခုံအစြန္းကို ကိုင္ရင္းက ငါမူးၿပီဟု သတိရသြားၿပီး ေၾကာက္လာ သျဖင့္ ေဇာေခၽြးေတြပ်ံ၍လာသည္။ ရင္ေတြလည္း တုန္၍လာ၏။ သို႕ေသာ္ . . ကၽြန္ေတာ္ ထုတ္၍မေျပာ၊ ေျပာရမွာ ရွက္သည္။
ကၽြန္ေတာ္အျမည္းကို လွမ္းႏႈိက္ၿပီးစားသည္။ ၿပီးေတာ့ အသိစိတ္ကို ရေအာင္ထိမ္းသည္။ မနက္ကတည္းက အေပ်ာ္လြန္ၿပီး လက္ဖက္ရည္ တစ္ခြက္မွလဲြ၍ ဘာမွ်မစားရေသးေၾကာင္း သတိရလာသည္။ အရက္ဆုိတာ အစာမစားဘဲေသာက္ရင္ ပိုမူးတယ္ . . တဲ့။ ငါ မနက္ကတည္းက ဘာမွ မစားရေသးတာ အျမည္းမ်ားမ်းစားထားမွဟု သတိေပးရင္း အျမည္းခ်ည္ဖိစားမိသည္။
“ရဲ၀င္း မင္းကေရာ ဘာလုပ္မွာလဲ!”
ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခ်က္စဥ္းစားမိသည္။ ေခါင္းထဲမွာေတာ့ ရီတီတီႏွင့္ . . . .
“ငါ . . တကၠသိုလ္ရဲ႕အရသာကို ခံစားခ်င္တယ္ကြာ၊ ငါ လွည္းတန္းဘက္ တစ္ခါေရာက္တုန္း ကားေပၚကေနျမင္ရတာ အုိး . . အက်ၤ ီအ၀တ္အစားေတြေရာင္စုံနဲ႔ ေက်ာင္းႀကီးထဲမွာ ဟုိသြား၊ ဒီသြားနဲ႔ ေက်ာင္းတက္ေနတာလား ေက်ာင္းလႊတ္ေနတာလားေတာင္ မသိပါဘူးကြာ . .။ ငါကေတာ့ အဲဒီအရသာကို ခံစားခ်င္တယ္”
“စာအုပ္ေတြ စြတ္ဖတ္ၿပီး စိတ္ကူးမယဥ္နဲ႔ရဲ၀င္း၊ (၁၀)တန္းေအာင္ၿပီးတဲ့လူဆုိတာ ဘ၀လမ္းဆုံကိုေရာက္တာပဲ၊ မင္းဘယ္သြား မလဲသြားခ်င္တဲ့ဆီ သြားလို႕ရတယ္”
“ငါကေတာ့ င့ါအေဖရွိတဲ့ မီးရထားမွာ၀င္လုပ္ရင္းနဲ႔ လုပ္သားေကာလိပ္ပဲတက္ေတာ့မယ္ကြာ . . ”
“မင္းဟာက လြယ္လွခ်ည္လား!”
“င့ါအေဖေရာ၊ အစ္ကိုေရာက ရထားရုံးမွာဆုိေတာ့ (၁၀)ေအာင္တာနဲ႔ ၀င္ရတာလြယ္တယ္ကြ”
“ရဲ၀င္းေသာက္ေလကြာ . . . ”
ထုိေန႕က ကၽြန္ေတာ္ေနာက္ထပ္ ဘယ္ႏွခြက္ဆက္ေသာက္မိမွန္း မသိေတာ့ . . အရက္ဆုိင္ကထေတာ့ ရန္ကုန္ထဲသြားၿပီး ရုပ္ရွင္ၾကည့္ၾကတာကို မွတ္မိသည္။ သို႕ေသာ္ . . ဘယ္ရုံမွာဘာကားကို ၾကည့္ခဲ့သည္ဆုိတာကို ကၽြန္ေတာ္မမွတ္မိေတာ့၊ အိမ္ကို ဘယ္လိုလုပ္ျပန္ေရာက္မွန္းလည္းမသိေတာ့ . . . ။
ေနာက္တစ္ေန႕ မ်က္ႏွာသစ္ေတာ့ . . ဦးေႏွာက္ထဲမွာ အရက္နံ႕ကိုရေနသည္။ ေရေသာက္ေတာ့လည္း . . ထုိအရက္နံ႕ကိုပဲ ရေနသည္။ အခုမွ ကၽြန္ေတာ္အန္ခ်င္ေနသည္။ဦးေခါင္းထဲကို လာလာရုိက္ေနေသာ အရက္နံ႕ကို ကၽြန္ေတာ္မခံႏုိင္ပါ။ “အရက္” ဟု ေတြးလိုက္သည္ႏွင့္ ထုိရနံ႕ကိုျပန္၍ရသည္။ ေတာ္ၿပီ . . ငါေနာက္ကို အရက္မေသာက္ေတာ့ဘူးဟု . . ကၽြန္ေတာ္ေတြးလိုက္ခဲ့ဖူးတာ ကို ျပန္မွတ္မိသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ပထမဦးဆုံးအရက္ေသာက္ျဖစ္သည့္အေၾကာင္းကို အရက္ျဖတ္သည့္ စိတ္က်န္းမာေရးေဆးရုံျဖစ္ေသာ လုံမိၺနီအထူးကုေဆးခန္းရွိ ကုတင္ေပၚမွာ အိပ္ရင္းေတြးမိေနျခင္းျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ေဆးရုံကို ေရာက္တာ(၃)ရက္ေျမာက္ၿပီျဖစ္သည္။
အားက မရွိေသး၊ ေျခေတြလက္ေတြတုန္ေနဆဲ၊ ပါးစပ္ထဲက ဘာကိုမွလည္း မစားခ်င္ . . အခ်ဳိရည္ဆရာမ ေရာက္လာ လွ်င္ ဆန္းကစ္အခ်ဳိေရကို ေသာက္ျပရသည္မွလဲြ၍ ဘာကိုမွ မစားခ်င္ေသး . . ။
“ဗိုက္ထဲမွာ အစာမရွိေတာ့ . . ရင္တုန္တာေပါ့ . . ဘာစားခ်င္လဲဆုိတာကိုစဥ္းစား . . ဘာျဖစ္ျဖစ္ . . က်ဳိးစားၿပီးရေအာင္စား ရမယ္ ဒါမွရင္မတုန္မွာ . . အခ်ဳိရည္ေသာက္ . . . .”
ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတြ႕တုိင္ အခ်ဳိရည္ေသာက္ခုိင္းသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ေသာက္ရသည္။ ဒီေန႕ေတာ့ . . ဆရာမက မေျပာပါပဲ ကၽြန္ေတာ္အခ်ဳိရည္တစ္ဗူးကုန္ နည္းနည္းစီေသာက္ျဖစ္သြားသျဖင့္ . . ရင္တုန္နည္းနည္းသက္သာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆရာမ မွာသြားသည့္အတုိင္းပင္ . . အခ်ဳိရည္ကို နည္းနည္းခ်င္စီေသာက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အေဖာ္အျဖစ္ေခၚထားေသာ ကၽြန္ေတာ့္ ညီ၀မ္းကဲြကေလးက ကၽြန္ေတာ္ေတာင္းတုိင္းအခ်ဳိရည္ဗူးကို ယူလာ၍ေပးရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ထ,၍ မထိုင္ႏုိင္ေသးသျဖင့္ အခ်ိဳရည္ ကို တစ္ေစာင္းလွဲ၍ ပိုက္ျဖင့္စုပ္ရသည္။
ကၽြန္ေတာ္ေတြးေနတုန္း သူနာျပဳဆရာမကေလး ၀င္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ေသြးေပါင္ခ်ိန္သည္။ ပထမတစ္ႀကိမ္ ညွစ္ၿပီး ဆရာမ သည္ ျပဒါးလုံးကေလးက်လာတာကို ၾကည့္ရင္း ေက်နပ္ပုံမရဘဲ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ထပ္ၿပီး ညွစ္၍ ခ်ိန္ျပန္သည္။ ဆရာမသည္ နားၾကပ္မွာၾကားရမည့္ ကၽြန္ေတာ့္ေသြးခုန္ႏႈန္းကို အသက္မရႈဘဲ စိုက္၍ၾကည့္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ . . လက္ေမာင္းကို ရစ္ပါတ္ထားေသာ အ၀တ္စ,ကို ၿဖီရင္း . . “တစ္ရာ့ေျခာက္ဆယ္ငါးဆယ္” ဟု ေသြးေပါင္မွတ္ေသာ ဆရာမကေလးကို ေျပာသည္။
“ဆရာအေပၚေသြးေတြ နည္းနည္းမ်ားတယ္၊ အၿမဲတမ္းလွဲမေနပါနဲ႔ ေခါင္းကိုေထာင္ၿပီးလွဲေပါ့၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္ ထုိင္ေနေပါ့”
“ထုိင္လို႕မရဘူးဆရာမ၊ ထုိင္တာနဲ႕ေခါင္းကမူးၿပီး ရင္ေတြအရမ္းတုန္လာလုိ႕၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို အေၾကာေဆးမသြင္းေပးဘူးလား ဆရာမရယ္ . . ကၽြန္ေတာ္ရင္ေတြ အရမ္းတုန္ၿပီးေမာေနလို႕ပါ”
“စစ္စတာႀကီးကိုေျပာေပးမယ္ေနာ္၊ ေနာက္ကေခါင္းအုံးကေလးခံၿပီး ခပ္မတ္မတ္ကေလးေနပါလား!”
နတ္(စ)မကေလးက ကၽြန္ေတာ့္ညီဘက္လွည့္ေျပာလိုက္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ညီက နတ္(စ)မေလး စကားအတုိင္း ျပဳျပင္ေပး သည္။ ဆရာမကေလးထြက္သြားေတာ့ . . ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲမွာ မူးရိပ္ရိပ္ျဖစ္က်န္ခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ့္အာရုံထဲမွာ . . “ေဟး” ခနဲ “ဟား” ခနဲ ရယ္သံေပ်ာ္သံမ်ားႏွင့္ ရီေ၀မူးယစ္ခဲ့ေသာ အရက္၀ိုင္းမ်ားကို ျပန္ျမင္ေယာင္ ေနသည္။ မည္သူ႕ကိုမွ အျပစ္တင္ျခင္းမဟုတ္ပါ။ အရက္သည္ . . ေသာက္ၾကတုန္းက လူအမ်ားႀကီး . . ၊ ေပ်ာ္စရာ။ ခံရေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း စိတ္ပ်က္စရာ။
ကၽြန္ေတာ္အခုလို အရက္ကိုေဆးရုံတက္ၿပီး ျဖတ္ရသည္အထိျဖစ္ရသည္မွာ ပထမတစ္ခ်က္က ကၽြန္ေတာ့္၏ေပ်ာ့ညံံ့မႈေၾကာင့္ ျဖစ္ၿပီး၊ ဒုတိယအခ်က္က ကၽြန္ေတာ္ခါးသီးစြာ ခံစားလုိက္ရေသာ ကံၾကမၼာအလွည့္အေျပာင္းေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။
သို႕ေသာ္ . . ဘယ္သူမျပဳမိမိမႈဆုိသည့္အတြက္ မည္သူ႕ကိုမွ် အျပစ္မတင္ေတာ့ပါ။
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အတူေသာက္သူမ်ားသည္ ယခုတုိင္ အရက္ကိုေသာက္ေနၾကစဲျဖစ္၏။ ယခုတုိင္ အရက္ကိုေသာက္ေနၾကစဲျဖစ္ ၏။ ေဆးရုံတက္ရသည္ဟု တစ္ေယာက္မွမၾကားရ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ အရင္ေသာက္ၾကသည့္ ပုံစံအတုိင္း ညေန(၆)နာရီေလာက္မွ သူတုိ႕ ေသာက္ၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းအလဲေၾကာင့္ မိတ္ေဆြျဖစ္သူမ်ားႏွင့္ မေတြ႕မခ်င္းေတာ့ပဲ အိမ္မွာ၀ယ္၍ တစ္ေယာက္ တည္းခ်သည္။ ပုလင္းကရွိေနေတာ့ လူကစည္းကမ္းမရွိခ်င္ေတာ့၊ ေသာက္ခ်ိန္က်မွ ေသာက္ျခင္းမဟုတ္ေတာ့ဘဲ အရက္အရွိန္ေရာ့ သည္ဆုိတာႏွင့္ ေနာက္တစ္ခြက္ေသာက္ျဖစ္ရင္း တစ္ေနကုန္ျဖစ္သြားသည္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သည္ မမူးေတာ့ေသာ . . အမူးသမား ျဖစ္သြားျခင္း ျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ေတြးေနတုန္းမွာပင္ အျပာ၀တ္ဆရာမတစ္ေယာက္ႏွင့္ အကူနတ္(စ)တစ္ေယာက္ ၀င္လာသည္။ လက္ထဲမွာ စလင္း အႀကီးေဆးစပ္ၿပီးသားႏွင့္ စပရစ္ဗူးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ညီကေတာ့ နတ္(စ)ႏွင့္ စစ္စတာထုိင္ရန္ ခုံခ်ေပးၿပီးသည္ႏွင့္ အခန္းထဲကထြက္ သြားသည္။ ဒီေကာင္ကအရပ္သာ (၅)ေပရွစ္လက္မေလာက္ရွိၿပီး ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းႏွင့္ ေဆးထုိးခံရဖုိ႕က် သိပ္ေၾကာက္ သည္။ သူအထိုးခံရတာပင္မဟုတ္ လူမ်ားကိုထုိးတာကိုလည္း မၾကည့္ရဲသည့္ငတိျဖစ္သည္။
“လက္မကို လက္သီးထဲထည့္ဆုပ္လိုက္ . . . ဟုတ္ၿပီ”
ကၽြန္ေတာ္လက္သီးဆုပ္ၿပီးေတာ့ လက္ေမာင္းရင္းက ဖိေပးဖို႕ ဆရာမကေလးက ဟိုဒီၾကည့္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ညီကို ရွာျခင္း ျဖစ္၏။
“ရွင့္အေစာင့္ေရာ . . .”
“ဒီေကာင္က . . ေဆးထုိးတာမၾကည့္ရဲဘူးစစ္စတာ”
“ေၾသာ္ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ . . ဒီေလာက္ခႏၶာကိုယ္နဲ႔”
ဆရာမသည္ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေမာင္းကို ဖိၾကည့္သည္။ ဒီေနရာ ဟိုေနရာလက္ေကာက္၀တ္နားမွာ စိတ္တုိင္းက်ပုံမရေတာ့ တံေတာင္ဆစ္နားေရာက္လာသည္။ အရက္ပ်ံစြတ္ထားေသာ ဂြမ္းျဖင့္သုတ္သည္။ လက္ေကာက္၀တ္ကို ညွစ္ၾကည့္သည္။
“ေသြးေၾကာက ေတာ္ေတာ္ပါးတာပဲ”
မွန္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ လူကအေကာင္ေသးသလို . . ကၽြန္ေတာ့္လက္ေမာင္း၊ လက္ဖ်ံ . . စေသာေနရာမ်ားတြင္ ေသြးေၾကာက ရွာမေတြ႕ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ကိုပါးပါသည္။
ဆရာမသည္ လက္ေကာက္၀တ္နားကိုအရက္ပ်ံနာနာပြတ္ၿပီး လက္ညႈိးျဖင့္ ဖိဖိေပးရင္း . . “ဒီေကာင္ရမယ္ထင္တယ္” ဟု နတ္(စ)မကေလးကိုလား ကၽြန္ေတာ့္ကိုလား ! သူ႕ကိုယ္သူလား မကဲြျပားပဲ ေျပာသည္။
ကၽြန္ေတာ့္လက္ေကာက္၀တ္ေအာက္မွာ တစ္ခ်က္ေအာင့္ၿပီးနာသည္။ ေနာက္တစ္ခ်က္ ထပ္နာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ မေၾကာက္ ေသာ္လည္း အသက္ကိုေအာင့္ထားမိသည္။
“မရဘူး . . ဒီနားမွာထင္တယ္”
ကၽြန္ေတာ္လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ဆရာမပုံစံက စိတ္လႈပ္ရွားေနပုံရသည္။ ထုိသို႕စဥ္းစားေနရင္း လက္ေကာက္၀တ္မွာ ဆစ္ခနဲ နာျပန္ သည္။ ေနာက္တစ္ခ်က္ထပ္နာသည္။ ေနာက္တစ္ခ်က္။ အပ္ကို ဂြမ္းႏွင့္ဖိၿပီး ျပန္ထုတ္သြားသည္။
“ဆရာမ . . ဘတ္တာဖလုိင္း သြားယူလိုက္ပါ၊ သူ႕ေသြးေၾကာေတြက အရမ္းပါးေနတယ္”
နတ္(စ)မကေလးက ခ်က္ခ်င္းလွ်င္ျမန္စြာ ထြက္သြားသည္။ ခဏပါပဲ။ စစ္စတာက “ဘတ္တာဖလုိင္း” ကို ေသေသခ်ာခ်ာျပင္ သည္။ ဘာ့ေၾကာင့္ ဘတ္တာဖလိုင္းလို႕ေခၚပါလိမ့္ဆုိတာ ၾကည့္ေတာ့ အပ္က ရိုးရိုးအပ္ထက္ ပိုေသးၿပီး ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီမွာ လိပ္ျပာလို ေတာင္ပံကေလးေတြပါသည္။ ဒါေၾကာင့္ ဘတ္တာဖလိုင္းဟု ျမန္မာေတြက အလြယ္တကူေပးထားတာလား! စၿပီး ထုတ္လုပ္ကတည္းကိုက သူ႕အေခၚအေ၀ၚက “ဘတ္တာဖလိုင္း” လားဆုိတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မသိပါ။
ဒီတစ္ခါေတာ့ စစ္စတာသည္ သူ႕ပစ္ကြင္းကိုလက္ခုံသို႕ ေရြးခ်ယ္လိုက္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း အရက္ပ်ံသုတ္ေနသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ သိလိုက္ပါသည္။ ၿပီးေတာ့ လက္ညႈိးျဖင့္ သုံးေလးခ်က္အဖိခံလိုက္ရၿပီး ဆစ္ခနဲခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့သာနာသည္။
ထုိ႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ . . .
လုမၺိနီသာေမာ . . . .
အင္ၾကင္းေတာ၌၊ ႀကိဳက္ေသာအရက္
ဤေရႊစက္ကို၊ အဖက္မလုပ္
ငုတ္တုတ္သီးခံ၊ မာန္ကိုခ်ဳိးႏွိမ္
ဣေျႏၵမပ်က္၊ ေနရန္ခက္၏
မခ်ိေရႊရင္၊ တုန္ငင္လႈိက္ေမာ
ေျပာဆုိခံရ၊ ဒီဘ၀၀ဋ္မွ
ကၽြတ္ေစေသာ္(၀္) . . . . . ။ ဟု ကဗ်ာစပ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ထိုကဗ်ာကို စိတ္ျဖင့္စပ္ေနတုန္း နတ္(စ)မကေလးႏွင့္ စစ္စတာႀကီးတုိ႕၀င္လာသည္။ စစ္စတာႀကီးမွာ အျပာ၀တ္ ျဖစ္ၿပီး တည္ၿငိမ္ေသာ ဣေျႏၵရွိ၏။ ပထမဦးဆံုးကၽြန္ေတာ့္လက္ေကာက္၀တ္ကို လက္ညႈိးလက္ခလယ္တုိ႕ႏွင့္ ေထာက္၍ ေသြးခုန္ ႏႈန္းကိုတုိင္းသည္။
ၿပီးေတာ့မွ . . . နားၾကပ္ျဖင့္ ရင္ဘတ္ကို စမ္းသည္။ ၿပီးေတာ့ ပူေနေသာကၽြန္ေတာ့္ ဗုိက္ကုိ ေသေသခ်ာခ်ာစမ္းသည္။
“ရင္ေတြ အရမ္းတုန္ၿပီး ေမာေနတယ္ဆရာမ၊ ေခါင္းလည္းမထူႏုိင္ဘူး”
“ေမာမွေပါ့ အစာမွမရွိတာ၊ ေသာက္တုန္းကေတာ့ ေကာင္းတယ္၊ မဟုတ္လား! ဒီဗုိက္ပူပုံကိုလည္း သေဘာမက်ဘူး၊ ေသာက္ တုန္းက တစ္ေန႕ဘယ္ေလာက္ေသာက္သလဲ!”
ကၽြန္ေတာ္ဘာေျပာရမွန္းမသိ အမွန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေသာက္ပုံက ပုလင္းၾကည့္ၿပီးေသာက္တာမဟုတ္၊ အမူးမေရာ့ေအာင္ ေသာက္တာျဖစ္သည့္အတြက္ တစ္ေန႕တစ္ပိုင္း၊ တစ္လုံးစသည့္ျဖင့္ မရွိေခ်။
“တစ္လုံးလား! တစ္ပိုင္းလား!”
စစ္စတာႀကီးက ခပ္ထန္ထန္ေမးသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေဟာက္ျခင္းေတာ့ မဟုတ္၊ ကၽြန္ေတာ္ခံေနရတာကို ၾကည့္ၿပီး ဂရုဏာႏွင့္ ထုိ႕အသံျဖစ္သြားျခင္းျဖစ္သည္။
“အင္း . . တစ္လုံးေလာက္ေတာ့ရွိမယ္ ဆရာမႀကီး”
“အင္း . . မလုပ္ၾကနဲ႔ မလုပ္ၾကနဲ႔၊ မေကာင္းမွန္း ကိုယ္လည္းသိေနတဲ့ဟာကို၊ ေနလို႕ သက္သာေအာင္လုပ္ေပးမယ္ ဟုတ္ၿပီ လား”
စစ္စတာႀကီးထြက္သြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ အေတြးေတြရႈပ္ေထြးၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆရာမႀကီး ေျပာ သလုိပင္ အရက္သည္မေကာင္းမွန္းသိေသာ္လည္း အေၾကာင္းေၾကာင္းႏွင့္ေသာက္မိသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘာေၾကာင့္ အရက္ေသာက္ရတာလဲဟု ေမးမည္ဆုိလွ်င္ ေျဖစရာမရွိပါ။ သို႕မဟုတ္ ေျပာ၍မကုန္ႏိုင္ေသာ အေၾကာင္းအခ်က္မ်ားေၾကာင့္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ . . ႏုိင္ငံျခားကားေတြထဲက မင္းသားေတြလူဆုိးေတြ အရက္ေသာက္တာကို ျမင္ လွ်င္ သေဘာက်သည္။ အရက္သုံးပက္ေလာက္ကို ခြက္ထဲထည့္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕လို ေရေတြ ဘာေတြမေရာဘဲ ဒီအတုိင္းတစ္ ငုံငုံသည္။ စကားေျပာရင္းျဖင့္ ေနာက္တစ္ငုံငုံခ်င္လွ်င္ ငုံမည္ ဒါမွမဟုတ္ အကုန္ေမာ့လွ်င္ ေမာ့မည္ . ..။ ၿပီၿပီ။ သူတုိ႕သည္ စကား ေျပာေကာင္းယုံ၊ ေသြးေႏြးရုံသာေသာက္ၾကျခင္းျဖစ္၏။ သူတုိ႕သည္ အိမ္မွာကိုယ္ပိုင္ အရက္ဘားရွိေသာ္လည္း အရက္သမားမ်ား မျဖစ္ၾက၊ အရက္ကို အဲဒီလိုေသာက္ရလွ်င္ . . . ကၽြန္ေတာ္ဆက္မေတြးေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ဆုိေသာေကာင္က ရမွာမဟုတ္ဆိုတာ ကို ကၽြန္ေတာ္သိပါသည္။
“ရၿပီ . . . .”
စစ္စတာက ၀မ္သာအားရဆုိသည္။ ဆရာမသည္ စလင္းထဲမွ အားေဆးရည္ကို ဘတ္တာဖလိုင္း ပိုက္မွတဆင့္ ေျဖးညွင္းစြာ ထုိးသြင္းေပးသည္။
မိတ္ကပ္ပါးပါးလိမ္းထားေသာ ဆရာမစစ္စတာ၏ နဖူးႏွင့္ႏႈတ္ခမ္းတုိ႕တြင္ ေခၽြးစပါးပါးကိုေတြ႕ရသည္။ စစ္စတာသည္ ေဆးရည္လုံး၀ကုန္သည္အထိ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ထုိးသြင္းေပးရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုၿပံဳး၍ ၾကည့္သည္။
“စစ္စတာႀကီးက . . ဆရာ့မွာ ႏွလုံးေရာဂါအခံရွိတယ္၊ ဂရုစိုက္လိုက္ပါဆုိတာနဲ႔ ကၽြန္မလည္း စိုးရိမ္လြန္ၿပီး ရွာမေတြ႕တာ၊ ၿပီးေတာ့ ဆရာ့ေသြးေၾကာကလည္း ပါးတာကိုး . . . .”
“ဟုတ္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ေသြးေၾကာကိုက ပါးတာပါ၊ အေၾကာေဆးသြင္းတုိင္း ဒီလုိပါပဲ”
စစ္စတာက သူထုိးခဲ့သည့္ေနရာေတြမွာ ဟမ္းနီးပလပ္ကပ္၍ေပးသည္။ ၿပီးေတာ့ အၿပံဳးႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး နတ္(စ)မကေလးႏွင့္ အတူ ထြက္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္အေၾကာေဆးထုိးထားေသာေနရာကို ၾကည့္ရင္း ခ်က္ခ်င္းအားျပည့္လာသလုိခံစားရ၏။
ၿပီးေတာ့ . . “ဘတ္တာဖလုိင္း” ကယ္ေပလို႕ပဲဟု ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိသည္။ အမွန္ေတာ့ စစ္စတာအဆင့္ကိုေရာက္ၿပီဆုိလွ်င္ အေၾကာရွာတာေလာက္ကေတာ့ အေပ်ာ့ပင္ျဖစ္သည္။ အခုျဖစ္ပုံက ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာကလည္း မႈန္မႊား၊ စစ္စတာႀကီးသတိေပး စကားေၾကာင့္ စစ္စတာေလးစိတ္ကလည္း လႈပ္ရွားေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။
တစ္ေလာတုန္းက ၾကည့္ခဲ့ရသည့္ စစ္ကားတစ္ကားတြင္ မင္းသားႏွင့္ သူ႕သူငယ္ခ်င္းတုိ႕ ဒါဏ္ရာရသျဖင့္ ေနာက္တန္းျပန္ၿပီး ေဆးရုံမွာ ေဆးကုခံေနရသည္။ မင္းသားနားမွာ နတ္(စ)မကေလးထြက္သြားေတာ့နံေဘးက ဒါဏ္ရာရစစ္သားေဟာင္းၾကီးကလွမ္း ေမးသည္။
“ကိုယ့္လူ . . . မင္ကိုဆရာမ ေသြးေၾကာဘယ္ႏွစ္ခါရွာသြားသလဲ”
“သံုးခါေတာင္ရွာတယ္ဗ်”
“ဟာ ဒါဆိုဒီဆရာမေတာ္ေတာ္တိုးတတ္လာတာပဲ” . . .ဟုျပံဳးရင္းေျပာသည့္ အခန္းကေလးကိုျပန္သတိရသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ စစ္စတာကေတာ့ အဲဒီအဲ့ဒီလိုဟုတ္မည္မထင္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကိုက ေသြးေၾကာမႈန္မႊားတာပဲျဖစ္ပါမည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ . . ထိုဆရာမ၏နာမည္ကို မသိပါ။ေမးလည္းမေမးမိပါ။ဒိေတာ့ . . .ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲကပဲ ထိုတီခ်ယ္ ဆရာမကိုနာမည္ေပးလိုက္ပါသည္။
ထိုဆရာမသည္ ကၽြန္ေတာ့၏ “ဘတ္တာဖလိုင္း”ဆရာမျဖစ္ပါသည္။
နီကိုရဲ


ပြဲၾကည့္ပရိသတ္

Saturday, October 17, 2009


ပဲြၾကည့္ပရိသတ္

အဲဒီ... အနာတရေကာင္းကင္ျပင္နဲ႔
ေဟာဒီ... တစ္လမ္းသြားဟိုင္းေ၀းလမ္းမႀကီးရဲ႕
ဆက္စပ္မႈခပ္မြဲမဲြမွာ...
ငါဟာ... ေက်ာခင္းခံေပးထားတဲ့
တံတားအိုတစ္စင္းေပါ့ ... ။
အေျခမခုိင္တဲ့တိက်မႈေတြနဲ႔ဖဲြ႕စည္း
အခန္႔မသင့္ထူးခတ္ခံလုိက္ရမႈမွာ...
ငါဟာ... တံတားတစ္စင္းျဖစ္ခဲ့တာကဲြ႕...
ခ်စ္သူရယ္...
မင္းရဲ႕ေျခလွမ္းဖြဖြေလးေတြနဲ႔
ျဖတ္သန္းေလ်ွာက္နင္းသြားလုိက္စမ္းပါ ... ။

ငါ့ရင္၀ေပၚျဖတ္သန္းသြားရင္း...
ေပ်ာ္ရႊင္ရယ္ေမာသံေတြၾကားခဲ့ရ
ငါ့မွာေတာ့ လုိက္လံတုပလို႔ ေကာင္းတုန္းပါပဲ...
ငါ့ရင္၀ေပၚ ျဖတ္သန္းသြားရင္း
ေျခသံျပင္းျပင္းနဲ႔ နင္းေလ်ွာက္သြားခဲ့ၾက
ငါ့မွာေတာ့... ခႏၲီစေတြမ်ားမ်ားလာခဲ့
ငါ့ရင္၀ေပၚျဖတ္သန္းသြားရင္း
သံစဥ္ေတးခ်င္းေတြျဖစ္တည္သြားၾက
ငါ့မွာေတာ့ မ်က္ရည္စေတြစြတ္စိုလာခဲ့
ငါ့ရင္၀ေပၚ ျဖတ္သန္းသြားရင္း
........... ............ ...........

ၾကည့္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔မဟုတ္ဘူး
မျဖစ္မေနမ်က္၀န္းေတြရဲ႕တည္ရိွရာ
ငါ့ရင္၀ဟာဖ႐ိုဖရဲနဲ႔
ေကာင္းကင္နဲ႔လမ္းမအၾကား...
ငါ... ဘာလို႔မ်ား...
တျဖည္းျဖည္းမႈန္၀ါးမသြားရတာတဲ့လဲ ... ။

ရင္၀မွာ...
သံခၽြန္ေတြစိုက္ခင္းဆက္စပ္ထားတာေတာင္
ေႏွာင္ၾကိဳးေတြက တည္းတည္းေလးပဲက်န္ေတာ့တယ္...
ယိုင္နဲ႔ၿပိဳလဲလုလုနဲ႔...
သကၠရာဇ္မ်ားစြာ ...
.....................
ျပင္ဆင္ခြင့္ကလည္း မရိွ
ရင္ကလည္းမခ်ိေတာ့
ဘယ္အခ်ိန္ကားလိပ္ခ်မလဲဘဲ...
ရင္တမမနဲ႔ၾကည့္ေနရေတာ့တယ္။

မေနာ္ဟရီ
(၁၉၉၅)