ေခတ္ၿပိဳင္တို႔၏သတို႔သမီး

Monday, December 29, 2008


ေခတ္ၿပိဳင္တို႔၏သတို႔သမီး………လို႔အမည္ေပးထားတဲ့စာအုပ္ေလးပါ။အမ်ိဳးသမီးစာေရးဆရာမ
ေတြခ်ည္းပဲစုစည္းထားတဲ့၀တၳဳတိုစုေလးလည္းၿဖစ္ပါတယ္။ ဒီစာအုပ္ကိုစုစည္းသူက ဦးေလးကိုတင္ၿဖစ္ၿပီးထုတ္ေ၀သူကေတာ့ ကံ့ေကာ္၀တ္ရည္စာေပက မ၀ိုင္း ပါ။ဒီစာအုပ္ေလး
မွာေခတ္အဆက္ဆက္က စာေရးဆရာမ ၉၁ ေယာက္ပါ၀င္ပါတယ္။
အဲဒီမွာ ကၽြန္မရဲ႕ သကၠရာဇ္မ်ား ဆိုတဲ့၀တၳဳေလးလည္းပါပါတယ္။
ေရာင္းေစ်း ကေတာ့ ၉၀၀၀က်ပ္ပါ။ ကတ္ထူဖံုးနဲ႔ၿဖစ္ၿပီးစာအုပ္ကေတာ္ေတာ္ထူပါတယ္။စာ
မ်က္ႏွာ ၉၂၆ မ်က္ႏွာပါပါတယ္။

ကလ်ာ(၀ိဇၨာသိပၸံ)။ၾကဴၾကဴသင္း။ၾကည္ေမြ႕အိမ္။ၾကည္ေအး။ခက္မာ။ခင္ခင္ထူး။ခင္ေစာမူ။
ခင္ေဆြဦး။ခင္ႏွင္းယု။ခင္ႏွင္းဦး။ခင္ပန္ႏွင္း။ခင္မ်ိဳးခ်စ္။ခင္ၿမဇင္။ခင္ေလးမူ။ခင္လတ္။ခင္လႈိင္
ၾကဴ။ေခ်ာအိမာန္(မႏၱေလး)။ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး။ၿငိမ္း(ေ႐ႊလီ)။ေငြတာရီ။စုထား။စုမီေအာင္။
စုသဲမြန္။စိန္စိန္။စိန္ဥမယ္။စမ္းစမ္းႏြဲ႕(သာယာ၀တီ)။ဏီဏီယဥ္။တကၠသိုလ္ေက်ာ့႐ွင္း။တကၠ
သိုလ္ၿမစိမ္း။တင္တင္ဦး။တင္ရီမ(ေညာင္ဦး)။ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး။ဒဂုန္ခင္ေလးေဆြ။ႏုႏုရည္(အင္း
၀)။ႏုယဥ္။နတ္ေမာက္အနီခ်ိဳ။ႏွင္းပန္းအိမ္။ႏွင္းေ၀ၿငိမ္း။ပန္းရိပ္ၿဖဴ။မကို။မၾကြယ္ၾကြယ္။မၿခဴးပြင့္
မစႏၵာ။မစန္းပြင့္။မစန္းေမ။မေနာ္ဟရီ။မႏွင္းေဖြး။မၿမညြန္႕။မၿမတ္ေလး။မေ႐ႊေခ်ာ။မေလးလံု။
မ၀င့္(ၿမစ္ငယ္)။မ၀င္းၿမင့္။မသီတာ(စမ္းေခ်ာင္း)။မသက္ေဆြ။မသိဂီ ၤ။မအိ။မဦး။မာလာ။မိခ်မ္း
ေ၀။ေမေမာင္။မိုခ်ာ့။မိုးခ်ိဳသင္း။မိုးၿငိမ္းဧ။မိုးမိုး(အင္းလ်ား)။ၿမေႏွာင္းညိဳ။ၿမမဥၨဴ။ၿမဴၿမဴ။ၿမိဳ႕သာ
မရာထို။ယုဒါ။ယု၀တီခင္ဦး။ယု၀တီဂ်င္းေဖာမယ္။ယု၀တီမာလာသိန္း။ယု၀တီေ႐ႊ၀ါစိန္။ယဥ္မင္း
ဦး(ေဆးတကၠသိုလ္)။ယဥ္ယဥ္ႏု(မႏၱေလး)။ရာသက္ပန္(ေတာင္ငူေဆာင္)။႐ွင္ညိမ္းမယ္။ေ႐ႊကူ
ေမႏွင္း။ေ႐ႊကၽြန္းရီေလး။ေ႐ႊသဥၨာ။၀င္း၀င္းၿမင့္(နန္းေတာ္ေ႐ွ႕)။၀င္း၀င္းလတ္။သထံုမေလးႏြယ္။
သင္းစုစုညိမ္း။သင္းၿမစႏၵီ။သင္းသင္းသာ။ေသြး(စစ္ကိုင္း)။သြန္းႏွင္းအိမ္။သွ်ီ(အင္ၾကင္း)။အမရာ
(ေဆး-၁)။


သံုးႏွစ္ေပ်ာက္ခဲ့တဲ့၀တၳဳ

Friday, December 26, 2008

ဥာဏ္စမ္းပုစၧာတစ္ပုဒ္မွာ ေမးထားတယ္။ ဘုရင္ၾကီးတစ္ပါးဟာ သံုး (၃)ဂဏန္းကိုမႏွစ္သက္
လို႔ သူ႔တုိင္းၿပည္မွာသံုးဂဏန္းကိုသံုးခြင့္မေပးဘူးတဲ့။ သံုး ဆိုရင္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီး ၄ ကိုေရာက္သြား
တယ္။ ၁၃ ဆိုမပါဘူး။ ၁၄ ကိုေက်ာ္သြားတယ္။ အဲဒီေတာ့ ၁ ကေန ၁၀၀၀ အတြင္းမွာဂဏန္း
လံုးေရဘယ္ေလာက္ေလ်ာ့သြားမလဲတဲ့။ အဲလိုပုစၧာကိုဖတ္ရင္းကိုယ္က ၃ ဂဏန္းေတြပါတဲ့
၀တၳဳတစ္ပုဒ္ကိုေကာက္ရသြားတယ္။
တကယ္ပါပဲ။ ၿမန္မာေတြအယူအရကေတာ့ ပညတ္သြားရာဓါတ္သက္ပါတယ္ပဲေၿပာရမလား၊
ဥပါဒါန္ေၾကာင့္ဥပါဒ္ေရာက္တယ္ပဲေၿပာရမလား (တစ္ခုမွ မ မွန္တာလည္းၿဖစ္ႏိုင္တယ္။) း)
ကိုဦးေဆြက အဲဒီတုန္းက မဂၢဇင္းအသစ္တစ္ခုလုပ္တယ္။ ပန္းတိုင္ တဲ့။ စာမူေတာင္းတယ္။
အေရးတၾကီး ၊ဖုတ္ပူမီးတိုက္…တစ္ခုခုအတြက္အစားထိုးခ်င္လို႔လည္းၿဖစ္ႏိုင္တာပဲ…ဒါက သူ
တို႔ကို၀ါရင့္အယ္ဒီတာၾကီးေတြလုပ္ေနက်..။
“ မနက္ၿဖန္ သံုးနာရီေလာက္ေတာ့လာေပးေပးပါကြာ” တဲ့။
တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ သူေၿပာတဲ့ေန႕က အဂၤါေန႔။
ေနာက္ေန႔သြားေပးလိုက္တယ္။ ေပးၿပီးမၾကာဘူး။သူအဲဒီမဂၢဇင္းဆက္မလုပ္ေတာ့ဘူးတဲ့…။
စာမူကိုေတာ့ၿပန္ေပးမယ္ဆိုၿပီးေပ်ာက္သြားလိုက္တာ…တကယ္ပဲ ..သံုးႏွစ္ေလာက္ၾကာသြား
တယ္။ အဲဒီေတာ့မွ အဲဒီ၀တၳဳတို အတြက္ေခါင္းစဥ္အမွန္ကိုရေတာ့တာ။
သံုးႏွစ္ေပ်ာက္ခဲ့တဲ့၀တၳဳ တဲ့။
အန္တီကလ်ာကိုေပးၿဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက ဦးေနမ်ိဳးေအး (ရဲေခါင္မဲေမာင္)ေတာင္းတာ။
သူက အဲဒီတုန္းက ကလ်ာ မွာေလ။
ခုဒီ၀တၳဳေလးကိုၿပန္ဖတ္တိုင္း ဘာလို႔ေရးခဲ့မိမွန္းကိုယ့္ဟာကိုယ္ေတြးမရဘူး။ ကိုယ္ေရးေနက်
မ်ိဳးလည္းမဟုတ္ဘူးေလ။ဖတ္ၾကည့္ၾကပါဦး။


သံုးႏွစ္ေပ်ာက္ခဲ့တဲ့၀တၳဳ

“ၿမိဳ႕ၿပင္ေရာက္ဖို႔ ေနာက္ထပ္ ၃၃ မိနစ္ေလာက္ေလွ်ာက္ရဦးမယ္”
ေတာက္ !.....။
အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုင္လိုက္တာ။ၿမိဳ႕လည္ကေနၿမိဳ႕ၿပင္ေရာက္ဖို႔ ၃၃ မိနစ္ေတာင္ၾကာတယ္တဲ့။
ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းတယ္။
ခင္ဗ်ားပဲစဥ္းစားၾကည့္ေလ။
ဒီေန႔က ၃ လပိုင္း ၃ ရက္ ၊ အဂၤါေန႔။
ညေနပိုင္းေလညင္းခံထြက္ခ်ိန္မဟုတ္ပါပဲ ၿမိဳ႕ၿပင္ထြက္ခ်င္ေနတဲ့ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕လက္ကနာရီက
၃ နာရီဆိုတဲ့ ဂဏန္းကိုၿပေနတယ္။
ဟင့္အင္း။
ၿမိဳ႕ၿပင္ကိုလမ္းေလွ်ာက္မသြားဘူး။ကားနဲ႔သြားမယ္။
ဘယ္ေလာက္ၾကာမလဲ။
၃ မိနစ္တဲ့။ ေသစမ္း။(မၿဖစ္ႏိုင္တာေၿပာတာေတာင္မွ ၃ နဲ႔မလြတ္ဘူး..အံ့ေရာ )
ဒိထက္ၿမန္ေအာင္…ဟာ..ဒိထက္ေႏွးေအာင္…တစ္နည္းနည္း….။
အင္း…..ဥာဏ္စမ္းပုစၧာထဲကလို ဒီညေနခင္းအတြက္ (၃)ဂဏန္းမပါရလို႔အမိန္႔ထုတ္ရင္ေကာင္း
မလား။
ကားတစ္စင္းၿဖတ္ေမာင္းသြားတယ္။နံပါတ္အနီပါ။
တားမလို႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ နံပါတ္က ၁၃ တဲ့။
ေမာင္းစမ္းပေစ။ဘယ္ေရာက္ေရာက္….။
“ ဆိုကၠား…ဆိုကၠား…”
“ဘယ္လဲ…”
“ၿမိဳ႕ၿပင္ကို..”
စကားမဆံုးလိုက္ဘူး။သတိ၀င္ခ်ိန္မွာဘီးသံုးဘီးလံုးက ကၽြန္ေတာ့္ကိုေၿခစံုရပ္ၿပေနၿပီ။
“ ၁၃ က်ပ္ ပါ”
၁၃ က်ပ္တဲ့။ ခ်ာကနဲလွည့္ထြက္ပစ္လိုက္တဲ့ကၽြန္ေတာ့္ကိုဆိုကၠားသမားက ၃ ခြန္းတိတိဆဲေရး
ပါတယ္။
“သံုးဂဏန္းေတြနဲ႔ၿမိဳ႕”
ေတာ္ေတာ္ကိုစိတ္ပ်က္စရာေကာင္းတာပါ။
ဟူး…………..။
“ ဒီနားမွာ ခင္ဗ်ားရပ္ေနတာ ၃ မိနစ္ေလာက္႐ွိၿပီ..ဒါမွတ္တိုင္မဟုတ္ဘူး။မွတ္တိုင္ကေ႐ွ႕မွာ….
ဒါနဲ႕ခင္ဗ်ားကဧည့္သည္ထင္တယ္။ ဘယ္သြားခ်င္တာလဲ…”
“ ၿမိဳ႕ၿပင္”
ကၽြန္ေတာ့္အသံကမာေနလားမသိဘူး။ရပ္ေနတာပဲ ၃ မိနစ္တဲ့။မသကာ ၅ မိနစ္ ၁၀ မိနစ္
ေလာက္ၾကာမွလာကူညီပါေတာ့လား။မာေၾကာၿပတ္ေတာက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္စကားသံေၾကာင့္
အဲဒီလူမႈ၀န္ထမ္းသမား တစ္ခ်က္ေၾကာင္သြားတယ္။ဒါေပမယ့္….
“ေ႐ွ႕ကိုဆက္ေလွ်ာက္လိုက္…၃ လမ္းထိပ္ေရာက္ရင္မွတ္တိုင္ေတြ႕လိမ့္မယ္။အဲဒီကေနအမွတ္
၃ ကားကိုေစာင့္စီး။သိပ္မေပးရပါဘူး။၃ က်ပ္..”
ကၽြန္ေတာ္အလကားေနရင္းလူသတ္မႈမၿဖစ္ခ်င္ဘူး။ဒါေၾကာင့္လွည့္ထြက္ခဲ့လိုက္တယ္။သူေၿပာ
တဲ့မွတ္တိုင္နဲ႔ဆန္႕က်င္ဘက္ေနာက္ေၾကာင္းကမွတ္တိုင္ဆီကို။
ေနာက္ေၾကာင္းၿပန္ေလွ်ာက္ရတာေတာ္ေတာ္ေလးေ၀းပါတယ္။နာရီကေတာင္ ၃း၅၃ ကိုညႊန္ၿပ
ေနၿပီ။ကားမွတ္တိုင္မွာလည္းလူကနည္းနည္းရယ္။
အမွတ္ ၃ ကားက ၄း၀၃ ထိမလာေသးဘူး။
ဒါလည္းတစ္မ်ိဳးေကာင္းတာပဲ။နံပါတ္ ၃ ကားမလာရင္ဒီကေနၿမိဳ႕ၿပင္ကိုလမ္းၿပန္ေလွ်ာက္မယ္။
ဒါဆိုရင္ ၃၃ မိနစ္မက ေတာ့ဘူး။
အေတြးမဆံုးခင္ကၽြန္ေတာ့္ၿမင္ကြင္းထဲေဘာလံုးသမား၃ေယာက္ေဘာလံုးတစ္လံုးကိုကိုင္ရင္း
ၿဖတ္၀င္လာတယ္။
သူတို႔ရဲ႕ေနာက္ေက်ာနံပါတ္ေတြက ၃ ၊ ၁၃ ၊ ၂၃ တဲ့။
ေနာက္…..
ကၽြန္ေတာ္ရပ္ေနတဲ့မွတ္တိုင္မွာပဲသူတို႔ကားေစာင့္ၾကပါတယ္။ ကားေစာင့္ရင္းသူတို႔ကစားခဲ့တဲ့
ပြဲအေၾကာင္းစားၿမံဳ႕ၿပန္ၾကၿပန္ေရာ။ၿဖစ္ခ်င္ေတာ့သူတို႔က တစ္ဖက္အသင္းနဲ႔ ၃ ဂိုး၊၃ဂိုးနဲ႔ သေရ
က်ခဲ့သတဲ့။ကၽြန္ေတာ္စိတ္ပ်က္လိုက္တာ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ….
တစ္ေယာက္ကနာရီၾကည့္ၿပီး ….
“ ၃ ကားကလည္း ၾကာလိုက္တာ..” တဲ့။
ေတာ္ပါၿပီ…။
အဲဒီ ၃ ဂိုး ၊ ၃ ဂိုးသေရက်ေအာင္ ကစားခဲ့တဲ့ ၃ ရယ္၊၁၃ ရယ္၊၂၃ ရယ္နဲ႔ နံပါတ္ ၃ ကားကိုအ
တူစီးၿပီး ကၽြန္ေတာ္ၿမိဳ႕ၿပင္မထြက္ခ်င္ေတာ့ဘူး။တည္းတဲ့အိမ္ၿပန္တာပဲေကာင္းပါတယ္။
အဲဒီ ..ခပ္တံုးတံုး ၃ ၿမိဳ႕ေလးက ထိုင္ေနဖို႔ပဲေကာင္းတဲ့ၿမိဳ႕။
မဟုတ္ရင္ သြားေလရာမွာ…။
ကၽြန္ေတာ္အိမ္ၿပန္လာခဲ့တယ္။
တည္းတဲ့အိမ္က ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းရဲ႕အိမ္။ေရာက္တာပဲ ၃ ရက္႐ွိေနၿပီ။ ခုမွသူ႔အိမ္နံပါတ္
ကိုၿမင္တယ္။Dancing Lady အိုးနဲ႔ကြယ္ေနတာကိုး။
အိမ္နံပါတ္က ၃၃၃၊စံပါယ္႐ံု ၃ လမ္း တဲ့။
စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ နဖူးကိုလက္၀ါးနဲ႔ပိတ္႐ုိက္ပစ္လိုက္ၿပီးအိမ္ထဲလွမ္းအ၀င္…
“ဟာ….အေတာ္ပဲဦးဦး…သားကိုကူပါဦး..”
ကြန္ပါခၽြန္၊စက္၀ိုင္ၿခမ္း၊ေပတံ။ခဲတံေတြနဲ႔အလုပ္႐ႈပ္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕သားငယ္ကကၽြန္ေတာ့္္
ကိုသူ႔စာအုပ္နဲ႔ပစၥည္းေတြထိုးေပးပါတယ္။
“ဘာလဲကြ၊ဘာလုပ္ရမွာလဲ..”
“ဆရာမက သံုးနားညီၾတိဂံဆြဲခိုင္းလိုက္လို႔ ဦးရဲ႕…သားကိုဆြဲေပးပါ..”
“သံုးနားညီ ၾတိဂံ…ဟုတ္လား”
“ဟုတ္တယ္။ေထာင့္တစ္ေထာင့္ကို ၆၀ဒီဂရီ ႐ွိရမယ္တဲ့”
ကေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကိုမ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ၿပန္႐ွင္းၿပတယ္။ကၽြန္ေတာ္ကလည္းကၽြန္ေတာ့္အခံ
နဲ႔ကၽြန္ေတာ္။ ေတာ္ေတာ္စိတ္တိုေနၿပီ…။
“မင္းအေဖေရာကြ..”
သူမ႐ွိလို႔ ကၽြန္ေတာ္အခို္င္းခံရတာမဟုတ္လား။ဘာလို႔လဲ မသိဘူး။ကေလးမ်က္ႏွာက တစ္မ်ိဳး
ၿဖစ္သြားတယ္။
“ေဖေဖ မ႐ွိဘူး ဦး”
“ ဟင္..ဘယ္သြားလဲ..”
“ခုနကပဲ..ကၽြန္ေတာ့္ တတိယအစ္ကို လမ္းထိပ္မွာရန္ၿဖစ္လို႔ ေဆး႐ံုေရာက္သြားတယ္။ဒါဏ္ရာ
က သံုးခ်က္ခ်ဳပ္ရတယ္တဲ့ ဦးရဲ႕..အဲဒါ ဦး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကၿပန္လာရင္ ပိုက္ဆံ ၃၀၀၀
ေလာက္ယူၿပီးေဆး႐ံုလိုက္ခဲ့ပါတဲ့…ေစာေစာကပဲေဘးအိမ္ကိုဖုန္းဆက္တယ္”
ကေလးက ေမာသြားသလိုတစ္ခ်က္နားတယ္။ ၃ စကၠန္႔ေလာက္ၾကာမွ…
“ဦး…မသြားခင္..သားၾတိဂံေလးဆြဲေပးသြားဦး”
ကေလးပီပီသူ႔ကိစၥကိုသူအရင္လုပ္ခိုင္းတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ဘာလုပ္ရမလဲ….။
ကၽြန္ေတာ္ဘာလုပ္ရမလဲ….။
ကၽြန္ေတာ္ဘာလုပ္ရမလဲ….။
……………………………………….
……………………………………………………
ပထမ…….သံုးနားညီ ၾတိဂံဆြဲရမယ္။
ဒုတိယ…..ေငြ ၃၀၀၀ ယူ..။
တတိယ…..ၿမိဳ႕ၿပင္မွာ႐ွိတဲ့ေဆး႐ံုကို လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္ ၃၃ မိနစ္။ အမွတ္ ၃ ကားစီးသြား
ရင္ ၁၃ မိနစ္၊ကားနဲ႔သြားရင္ ၃မိနစ္ နဲ႔ ၾကိဳက္ရာလမ္းကိုေ႐ြးၿပီး….
ကၽြန္ေတာ္သြား႐ံုပါပဲ။
ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ၃ လပိုင္း ၃ ရက္ အဂၤါေန႔ရယ္။ကၽြန္ေတာ္ရယ္ ၊ေငြ ၃၀၀၀ရယ္၊ သံုးနား
ညီၾတိဂံရယ္။သံုးပင္မကလိမ္ေနဆဲ..။
မေနာ္ဟရီ
၁၉၉၈


သားကေလးရဲ႕စာမ်က္ႏွာ

Wednesday, December 24, 2008

သားကေလးရဲ႕စာမ်က္ႏွာ
မေန႔ကသားကေလးက သူ႔ေက်ာင္းကသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ gathering တစ္ခုလုပ္တယ္။ကၽြန္မ
အိမ္မွာကပစၥည္းေတြသိမ္းထုတ္ထားတာအထုတ္ေတြအထုတ္ေတြနဲ႔။ အိမ္သစ္ကက်ေတာ့မ
ေန႔ကမွစၿပီးအခန္းဖြဲ႔ရတယ္။ဒါနဲ႔သားသူငယ္ခ်င္းေကာင္းၿမင့္မိုရ္လြင္ ရဲ႕အိမ္မွာလုပ္ၿဖစ္တယ္။
ေကာင္းေကာင္းအေမနဲ႔ ကၽြန္မကလည္းအေတာ္ေလးကိုခင္မင္သံေယာဇဥ္႐ွိၾကတာကိုး..။
ေက်ာင္းမွာေတာ့သားကတစ္တန္းလံုးနဲ႔ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္႐ွိပါတယ္။ အဲဒီထဲမွာမွ ေကာင္းေကာင္း
ရယ္၊မင္းေကာင္းထက္ကိုကို ဆိုတဲ့ကေလးရယ္၊ခင္ၿမတ္ထက္ ဆိုတဲ့ကေလးမေလးရယ္ကို
ေတာ့အေတာ္ေလးခင္ပါတယ္။အဲလိုပဲ ေကာင္းေကာင္းအေမ၊မင္းေကာင္းေမေမ၊ခင္ၿမတ္ထက္
ေမေမနဲ႔ကၽြန္မတို႕ကလည္းအတြဲပါ။
ကၽြန္မကအလုပ္ေတြဆယ့္ႏွစ္ရာသီ႐ႈပ္ေနတတ္တဲ့သူဆိုေတာ့ ေက်ာင္းၾကိဳေက်ာင္းပို႔ေတြမွာ
အရင္..သား ေကဂ်ီ တက္တုန္းကလုိမ်ိဳးအေမခ်င္းသိပ္မေတြ႕ႏိုင္ၾကေတာ့ဘူး။ဒီေတာ့ ကၽြန္မ
တို႔ေက်ာင္းစအပ္တဲ့ေန႔ေတြ၊စာေမးပဲြေနာက္ဆံုးေန႔လိုေန႔ေတြမွာ ေေတြ႕ၾကပါတယ္။သူတို႔က
ကၽြန္မကိုလွမ္းလွမ္းၿပီးေခၚတတ္တယ္။
ဒီေန႔ကေတာ့သား သမီးေတြအၿပင္ အေမေတြေရာ ဆရာမေတြေရာေတြ႕တာေလ…ကၽြန္မနဲ႔
သားက ခရီး႐ွည္တစ္ခုထြက္ၾကမွာမို႔ႏႈတ္ဆက္ၾကတာလည္းပါတာေပါ့..။ ေၿပာေတာ့သာခရီး
႐ွည္…ကၽြန္မတို႔သားအမိအတြက္ကေတာ့ တိုေအာင္ၾကိဳးစားဖို႔ပဲဆုေတာင္းေနၾကတယ္။ဟုိက
ေစာင့္ေနမယ့္မိသားစုသိရင္ေတာ့စိတ္ေကာင္းမွာမဟုတ္ဘူး။ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ တကယ့္ၿဖစ္ရပ္
မွန္ပါပဲ။
သားက ခရီးကိစၥေၿပာလိုက္ရင္ ငိုၿပီ။ တစ္ေန႔ညကလည္းတစ္ညလံုးငိုတယ္။အေမနဲ႔သားနဲ႔ငို
ၾကေခ်ာ့ၾကနဲ႔..အိပ္လည္းမအိပ္ႏိုင္ဘူး။ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ဆရာမ မြန္ ကပါေၿပာလာတယ္။
ခုတေလာ ေခတ္ေန ကအတန္းထဲမွာငို ငိုေနလို႔စိတ္မေကာင္းၾကဘူး..သူငယ္ခ်င္းေတြကေခ်ာ့
ေနၾကတယ္လို႔ေၿပာတယ္။သူမသြားခ်င္ဘူးလို႔ေၿပာေၿပာၿပီငိုလို႔ ဆရာမ စီစီ ကေတာ့ လူၾကီး
ပီပီ သူမ်ားေတြေတာင္မရႏိုင္တဲ့အခြင့္အေရးမို႔ လက္လြတ္မခံသင့္တဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ သူ႔ကိုၾကိဳး
စာဖို႔ေတြမွာတယ္။ ဆရာမစီစီ ကိုေတာ့ေၾကာက္တဲ့တြက္ သူ႔ေရွ႕မွာေတာ့မငိုဘူးတဲ့…။ဒါေပ
မယ့္ ဆရာမကိုယ္တိုင္လည္းစိတ္မေကာင္း႐ွာပါဘူး။
ကၽြန္မလည္း ကိုယ္တိုင္က စိတ္လက္မပါရတဲ့ထဲ သားကေလးကပါအဲလိုဆိုေတာ့စိတ္ထဲမ
ေကာင္းဘူး။ခြဲခြာၿခင္းေတြ ေကြကြင္းၿခင္းေတြဆိုတာေတာ့လာမွာပါပဲ…ဒါေပမယ့္ သူ႔ဆီေရာက္
လာတာတစ္ဆိတ္မ်ားေစာေနသလားလို႔ ။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ေၿပာတယ္။ ကေလးပဲ..ခဏပါ…..
ေတာ္ၾကာေနေပ်ာ္သြားမွာပဲ…တဲ့။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မက ကၽြန္မေမြးထားတဲ့သားအေၾကာင္း
ကၽြန္မသိတယ္။ သူက သာမန္ကေလးေတြနဲ႔မတူဘူး။ ေပ်ာ္ရင္လည္းတိတ္ေနတတ္ၿပီး၀မ္း
နည္းရင္လညး္ၾကိတ္ေနတတ္တဲ့ကေလးမ်ိဳး…။
တစ္ေယာက္တည္းလည္းေနတတ္ၿပီး အၿမဲတမ္းတစ္ခုခုကိုမရပ္မနားလုပ္ေနတတ္တဲ့ကေလး
လည္းၿဖစ္တယ္။ ပန္းခ်ီဆြဲရင္ဆြဲ မဆြဲရင္ အေခြေတြၾကည့္ၿပီး အဲဒီထဲကပံုေတြၾကည့္ဆြဲတတ္
ေသးတယ္။ အရင္ကေတာ့ကိုထိန္လင္း က ပန္းခ်ီဆြဲရေအာင္ဆိုရင္ထြက္ေၿပးတတ္တဲ့ကေလး
ကခုေတာ့ ပန္းခ်ီပံုေတြကိုဆြဲေနၿပီ..။ ကၽြန္မကေတာ့ သူ႔ကိုအားေပးတယ္လဲမဟုတ္တားလည္း
မတားဘူး။ သူ႔ရဲ႕ေမြးရာပါဗီဇအတိုင္လာမွာပဲေလ..။
ခုခ်ိန္ဟာ သားအမိႏွစ္ေယာက္အတြက္ တကယ့္ကို လမ္းခြဲတစ္ခုဆီေရာက္ေနတာ။အင္း..
တစ္ခုပဲ..အဲဒီလမ္းခြဲဟာ ကၽြန္မက သားကေလးအတြက္ၿပင္ဆင္ေပးခဲ့တာသာမဟုတ္ရင္ အဲဒီ
လမ္းကိုကၽြန္မလည္းခြဲထြက္ေလွ်ာက္ခ်င္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔ဟာ အသားက်မႈေတြနဲ႕
အသားေသေနတာမ်ိဳးမဟုတ္ပဲနဲ႕ကို ဒီေနရာေလးမွာေပ်ာ္ေမြ႔ေနၾကတာ..က်ိမ္စာတစ္ခုေတာ့
မဟုတ္ေလာက္ဘူးလို႔ယံုၾကည္ေနခ်င္တယ္။


Morris,မင္းေကာင္းထက္၊ေက်ာ္လင္းေအာင္၊ေခတ္ေန၊ၿပည့္စံုေအာင္၊ေကာင္းၿမင့္မိုရ္၊ Susan Tun Tun,ခင္ၿမတ္ထက္၊ေမယြန္းပြင့္
သားကေလးနဲ႔သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြ


ညေနေတးခ်င္း

Sunday, December 21, 2008

ဒီအက္ေဆးေလးကိုကၽြန္မ ၂၀၀၀ခုႏွစ္ကေရးၿဖစ္ခဲ့တာပါ။ စိတ္ထဲမွာနင့္ေနတဲ့စိတ္ခံစားမႈတစ္
ခုကို ၅ႏွစ္ေလာက္ၾကာမွခ်ေရးလိုက္ရေပမယ့္ စိတ္တိုင္းေတာ့မက်ဘူး။ေသခ်ာတာက ကၽြန္မ
ဒိထက္ပိုၿပီးေတာ့လည္းေရးလို႔မရဘူး....။ကၽြန္မဘာကိုရည္႐ြယ္ေရးထားတယ္ဆိုတာကိုတခ်ိဳ႕
ကေတာ့သိၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့မသိၾကဘူး...။..ခုလည္းကၽြန္မရဲ႕သံစဥ္ေတြကိုဘယ္
သူေတြကဘယ္ေလာက္မ်ားဖမ္းယူႏိုင္မလဲသိခ်င္လိုက္တာ။မရခဲ့ရင္ေတာ့ကၽြန္မညံ့တာေပါ့....။
အဲဒါေလးက Fashion Image မဂၢဇင္းမွာပါသြားခဲ့ပါတယ္။၂၀၀၁မွာထင္တာပဲ....။
အစက မေဟသီကုိေပးလိုက္တာပါ။ေပ်ာက္သြားပံုကတိုက္ကိုေတာင္မေရာက္ပဲ ေပ်ာက္သြား
သတဲ့..။အဲဒါနဲ႔ ေနာက္တစ္တိုက္ကိုေပးလိုက္တာ။အဲဒီတုန္းက ၀ိုင္ခ်ိဳ အဲဒီမဂၢဇင္းမွာလုပ္ေနတဲ့
အခ်ိန္ေပါ့....။


ညေနေတးခ်င္း
ကၽြန္မရင္ထဲကေနခြဲၿဖာထြက္သြားတဲ့ၿဖဴ၀ါ၀ါလမ္းဖံုဖံုေလးေတြကိုကၽြန္မေငးၾကည့္ေနမိတယ္။
လမ္းကေလးေတြကလည္းကၽြန္မကိုခပ္လွမ္းလွမ္းကရီေ၀စြာၾကည့္လို႔။ဒီညေနခင္းမွာေတာ့
ကၽြန္မတို႔ဒါပဲတတ္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။
အဲဒီလမ္းကေလးေတြဘယ္ေတာ့မ်ားမွကၽြန္မဆီၿပန္လာႏိုင္ေတာ့မလဲမသိဘူး။လမ္းကေလး
ေတြကိုကၽြန္မတာ၀န္မေက်ႏိုင္ခဲ့ဘူးေလ။သစၥာမဲ့ခြင့္ကိုအလိုမတူပဲလက္ခံလိုက္ရတာပါလမ္း
ကေလးေတြေရ..ကၽြန္မကိုဘယ္္ေတာ့မွခြင့္မလႊတ္လိုက္ပါနဲ႔။
တကယ္ေတာ့ကၽြန္မဟာဘာဆိုဘာမွမတတ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ေ႐ွးေဟာင္းနန္းရင္ၿပင္ေလးတစ္ခုပါ။
က်ားကန္ထားၿခင္းေတြကလည္းယိုင္နဲ႔စီးေမ်ာထြက္ကုန္ၾကၿပီ။ခြဲၿဖာထြက္သြားတဲ့လမ္းကေလး
ေတြေပၚမွာေတာ့အိပ္တန္းၿပန္ေရာင္ၿခည္ေတြ ႐ႊဲ႐ႊဲစိုလို႔။
မၾကာခင္ေန၀င္ေတာ့မယ္။ညေနခင္းကေတာ့သူနဲ႔ဘာမွမဆိုင္သလိုစိမ္းၿမေနဆဲပဲ။

လမ္းကေလးေတြသယ္ေဆာင္သြားၾကတဲ့ရယ္သံလြင္ၿမၿမေလးေတြကိုကၽြန္မလြမ္းတယ္။သူတို႔
ကိုယ္ေပၚမွာအစီအရီပြင့္ခဲ့ဖူးတဲ့အၿဖဴေရာင္ပြင့္ဖတ္ေလးေတြကိုလည္းလြမ္းတယ္။ခုေတာ့၊ကၽြန္မ
ရင္အံုေပၚမွာအနီေရာင္ပန္းပြင့္ေတြကပဲေစြးေစြးလႈပ္လႈပ္ေအာင္ပြဲခံလို႔။
ကၽြန္မနာက်င္ခါးသက္စြာရယ္ေမာလိုက္မိတယ္။(ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ဒါဟာ ကၽြန္မအ
တြက္အေကာင္းဆံုးေဆးတစ္ခြက္ပဲေလ)“မၾကာခင္မွာအသားက်သြားမွာပါ၊အရာရာဟာအစ
ေတာ့ဒီလိုပါပဲ” တဲ့။
ဟင့္အင္း၊ကၽြန္မက ေလညင္းေတြနဲ႔အတူေယာယိမ္းကမယ့္၊ေလၾကမ္းေတြနဲ႔အတူလုိက္ေတး
ဆိုမယ့္စိမ္းၿမၿမသစ္႐ြက္တစ္႐ြက္မွအဟုတ္တာ။ဒါေပမယ့္...ေနေရာင္ၿခည္ေတြကိုေတာ့လို
အပ္ခ်က္အတြက္မဟုတ္ပဲခ်စ္တယ္။ခုေတာ့.....
မၾကာခင္ေန၀င္ေတာ့မယ္။ညေနခင္းကေတာ့သူနဲ႔ဘာမွမဆိုင္သလိုစိမ္းၿမေနဆဲပဲ။

ပစၥကၡအခ်ိန္ေတြကိုကုန္ၾကမ္းအၿဖစ္အဓမၼ၀ယ္ယူခဲ့ရၿပီး အသံုးမ၀င္တဲ့အနာဂတ္အတုေတြကို
ထုတ္ေပးေနခဲ့တာကၽြန္မရဲ႕တတိယတန္းစားႏွစ္ေကာင္ေစာင့္ရင္ၿပင္ေလးေပါ့။အဲဒီရင္ၿပငထက္
မွာရာသီစာပြဲေတာ္ေတြၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲသဲက်င္းပေနလိုက္တာတစၿပင္အတိုင္းပဲ..။
အနက္ေရာင္ဖဲၾကိဳး႐ွည္ၾကီးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔လွလွပပစည္းေႏွာင္ခံထားရတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ရင္၀င္လမ္းမ
ဟာ ေရာင္ၿခည္ေတြနည္းေနခဲ့ၿပီ။
ပန္းပြင့္ေတြကိုမၿမင္ရေတာ့ဘူး။ရနံ႔တစ္လူလူကိုဘယ္သူကန္႔သတ္ခ်က္ေပးလိုက္တာလဲ။ ေတး
သံတစ္ခၽြင္ခၽြင္ေတြဘယ္နားကမ်ားလြန္႔လူးသက္၀င္လာေလမလဲရယ္လို႔စိတ္ေစာမိတဲ့ေန႔ရက္
ေတြလည္း ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုစာေတာင္မကေတာ့ဘူး။
တံခါးမပိတ္ၾကပါနဲ႔ဦး။ အိမ္ကိုၿပန္လာတဲ့လိႈင္းေခါင္းၿဖဴၿဖဴေလးေတြကိုမေစာင့္ေတာ့ဘူးလား။
ဟိုးအေ၀းၾကီးက ပ်ံသန္းလာတဲ့ဖန္ဆင္း႐ွင္တစ္ပါး။သူ....ကၽြန္မဆီေနမ၀င္ခင္ေရာက္ဖို႔လို
တယ္။
မၾကာခင္ေန၀င္ေတာ့မယ္။ညေနခင္းကေတာ့သူနဲ႔ဘာမွမဆိုင္သလိုစိမ္းၿမေနဆဲပဲ။

ဘုရားေက်ာင္းကလြင့္က်လာတဲ့ေခါင္းေလာင္းသံခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးေတြ၊ ခါးသက္စိမ္းၿမတဲ့ၿမက္
ခင္းၿပင္ေပၚမွာေလးတိေလးကန္ကခုန္လို႔။ ဘာအတြက္ေၿခြခ်လိုက္တဲ့ေခါင္းေလာင္းသံေတြပါ
လိမ့္။မဂၤလာ႐ွိတဲ့အခ်ိန္နာရီအတြက္လား။
ေၾကကြဲစရာလမ္းခြဲေန႔ရက္ေတြအတြက္လား။
ကၽြန္မအတြက္ကေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းေၿခာက္ၿခားေနတတ္တဲ့ေႏြေတြ ခပ္စိတ္စိတ္႐ြာခ်
လာေနၿပီ...။ဘုရားသခင္...ရာသီသံုးမ်ိဳးစလံုးမွာသူဟာပင္တိုင္အသံုးေတာ္ခံေတာ့မယ့္ဗီလိန္
ဇာတ္ေကာင္မ်ားလား။အပူေရာင္ေတြကေတာ့ကၽြန္မကိုယ္ေပၚမွာ ခပ္က်ဲက်ဲၿခယ္သလို႔။
လပ္ဟာေနတဲ့ကၽြန္မရဲ႕ဘယ္ဘက္ရင္ခြင္ေထာင့္ကကြက္လပ္ကေလး...။ဘယ္ေတာ့မ်ားမွေတး
သီရပါ့မလဲ။ငွက္ကေလးေတြရဲ႕အိပ္တန္းၿပန္သံနဲ႔အတူ၊ အရိပ္အေယာင္တခ်ိဳ႕ေၾကကြဲစြာေနာက္
ဆုတ္လွည့္ၿပန္သြားၾကတယ္။တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္းအခ်ိန္ဆိုတာေစာင့္ဆိုင္းရတတ္တဲ့အရာ
တစ္မ်ိဳးပါပဲ။
မၾကာခင္ေန၀င္ေတာ့မယ္။ညေနခင္းကေတာ့သူနဲ႔ဘာမွမဆိုင္သလိုစိမ္းၿမေနဆဲပဲ။

အေတာင္ပံစစ္စစ္ေတြနဲ႔လြတ္လပ္စြာပ်ံသန္းသြားတဲ့ငွက္တစ္အုပ္နဲ႔အတူကၽြန္မေရာလိုက္သြားခ်င္
လိုက္တာ။လမ္းကေလးေတြကိုေတာ့ ကၽြန္မေ႐ႊနဲ႔လုပ္တဲ့အေတာင္ပံအတုေတြလက္ေဆာင္ေပး
လိုက္ခဲ့ဖူးတယ္။(သူတို႔တကယ္ပ်ံသန္းႏိုင္ၾကမွာမဟုတ္ဘူး)ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြဟာဘာလို႔ေနေစာင္း
ေစာင္းသြားရတာတဲ့လဲ။လေရာင္ဆိုတာအခါခပ္သိမ္းအလည္လာတတ္တဲ့ဧည့္သည္မဟုတ္ဘူးဆိုတာ
ကၽြန္မေမ့ေနခဲ့တယ္။
ၾကယ္ပြင့္ကေလးတစ္ပြင့္တစ္ေလနဲ႔မိတ္ဖြဲ႕ခြင့္ရမယ္ဆိုရင္ကၽြန္မလမ္းကေလးေတြကိုၾကယ္ေရာင္က
ေလးေတြနဲ႔ခရီးဆက္ခိုင္းႏိုင္မွာပါ။ ေန႔သစ္တစ္ခုထိေလ။
ေခါင္းေမာ့ၿပီးပင့္သက္အပူေတြကိုလူမသိေအာင္ခိုးထုတ္ဖူးသလား။ေကာင္းကင္မွာလွ်ပ္တစ္ၿပက္ၿမင္
လိုက္ရတဲ့တိမ္တစ္စကိုေရာဘယ္တုန္းကၿပန္ေခၚလို႔ရခဲ့ဖူးလဲ။(ဆရာ၀င္းေဖၿမင့္ကေတာ့တိမ္ ၁၀၀
ကိုအက်ဥ္းခ်ထားႏိုင္ခဲ့တယ္။)
ညေနခင္းေကာင္းကင္ၾကီးကိုဒီအတိုင္းထိုင္ၾကည့္ေနခဲ့ရတာတစ္ေထာင့္တစ္ညပံုၿပင္႐ွည္ေတြေတာင္
ခရီးလြန္ေနခဲ့ၿပီ...။
မၾကာခင္ေန၀င္ေတာ့မယ္။ညေနခင္းကေတာ့သူနဲ႔ဘာမွမဆိုင္သလိုစိမ္းၿမေနဆဲပဲ။

ပဲ့တင္သံေတြကိုမုန္းတယ္။
ပဲ့တင္သံေတြကိုၿဖစ္ေစၿပီး ကာဆီးထားတဲ့ေတာင္ကမ္းပါး႐ွည္ၾကီးေတြကိုလည္းမုန္းတယ္။နားႏွစ္ဖက္
ကိုေၾကကြဲလုမတတ္ပိတ္ရင္းပဲ့တင္သံေတြကို႐ိုက္ခ်ိဳးပစ္လိုက္တဲ့အခါ..ကၽြန္မရင္ၿပင္ဟာဘုရားသခင္
ခ်ေပးတဲ့ ဖိတ္တစ္၀က္စင္တစ္၀က္(ကၽြန္မရဲ႕တုန္ယင္ေနတဲ့လက္ေတြေၾကာင့္ပဲၿဖစ္မွာပါ..)ၿငိမ္သက္
ၿခင္းအနည္းငယ္နဲ႔ တိတ္ဆိတ္လို႔။
တိတ္ဆိတ္ေနလိုက္တာ။
ၿပန္လာပါဦးလမ္းကေလးေတြေရ...။ဘုရားသခင္ေ႐ွ႕မွာ႐ွိတဲ့ဖလားထဲမွာ (ကၽြန္မရဲ႕အလ်င္စလိုအ
ေလာတၾကီးႏိုင္မႈေၾကာင့္) ဖိတ္လွ်ံက်သြားရတဲ့ဆုေတာင္းတခ်ိဳ႕႐ွိေနတယ္။
ကၽြန္မရင္ၿပင္ေလးကေတာ့ခုထိတိတ္ဆိတ္ေနဆဲပဲ။
ညေနခင္းကိုထိုင္ၾကည့္ရင္းကၽြန္မလည္းေနေစာင္းေစာင္းလာလိုက္တာ မၾကာခင္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ၾကား
ရေတာ့မယ္ထင္ရဲ႕။သီဆိုသူရဲ႕ေမ့ေလ်ာ့ၿခင္းခံထားရတဲ့သီခ်င္းတစ္ပုဒ္လို..ကၽြန္မငိုေနမိသလား....။
ႏႈတ္ဆက္ညေနခင္းေလးအတြက္ ေခါက္သိမ္းထားတဲ့ေ႐ႊေရာင္ေငြေရာင္တလက္လက္နဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ပြဲ
တက္၀တ္စံုေတြကိုသတိရေနမိတယ္။စိန္ေရာင္လက္ခြင့္မရတာကလြဲရင္ေပါ့။ အကယ္ေတာ့ အေရာင္
မဲ့ဆိုတာ အၿဖဴေရာင္မွအဟုတ္တာ...။
မၾကာခင္ေန၀င္ေတာ့မယ္။ညေနခင္းကေတာ့သူနဲ႔ဘာမွမဆိုင္သလိုစိမ္းၿမေနဆဲပဲ။

တစ္ႏွစ္တစ္ခါဆိုေနက်သက္တံေတးခ်င္းေတြလည္းရင့္ညိဳက်လာေနၿပီ..။မၾကာခင္ေၾကြက်ထြက္ခြာ
သြားရေတာ့မယ့္သစ္႐ြက္ေၿခာက္ေတြလိုပဲ။ ဟုိးေ၀းေ၀းကေနစီးေမ်ာလြင့္ခတ္လာတဲ့ဓမၼေတးသံေၿခာက္
ေၿခာက္ေတြကစိတၱဇဆန္ေနလိုက္တာ။ေန၀င္ေတာ့မယ္...တဲ့။
ေန၀င္မွာေစာလိုက္တာ။
ေန၀င္တာေစာလိုက္တာ။
ေန၀င္ေစာလိုက္တာ။
................
......................
႐ွည္လ်ားလွတဲ့အေမွာင္ညေတြၿပီးရင္ ကၽြန္မၿပန္အာ႐ုဏ္က်င္းခြင့္ရဦးမွာလား။ဒါဆိုရင္ ကၽြန္မ အခ်ိန္ေတြ
အမိန္႔ေတြ၊ေတာင္းပန္တိုးလ်ိဳးသံေတြကိုေတြကိုေစာင့္မေနေတာ့ဘူး။ကိုယ့္ဘာသာဆည္းဆာအေရာင္ေတြ
နဲ႔ရစ္ပတ္..အေမွာင္ေတးသြားကိုတီးခတ္လိုက္ေတာ့မယ္။
ေတးသြားဆံုးသြားခဲ့ရင္............
ကၽြန္မ..............


မေနာ္ဟရီ


ကၾကီးခေကြးအိမ္ကိုေၿပး...အေၿပးမတတ္...

Tuesday, December 16, 2008

ကၾကီးခေခြးအိမ္ကိုေၿပး….
အေၿပးမတတ္…………

ကေခ်ာ္ကခၽြတ္ႏိုင္လွတဲ့ ကမၻာထဲကိုကံအားေလ်ာ္စြာကစဥ့္ကလ်ားၿပဳတ္က်ခဲ့တာဟာ
ကံဇာတ္ဆရာရဲ႕အလိုက်အတိုင္းမ်ားလား။ ဒီေလာက္ေတာင္ကေမာက္ကမႏိုင္ခဲ့ရေကာင္း
လားလို႔..ကက္ကက္လန္ရန္ေတြ႕ဖို႔က်ၿပန္ေတာ့လည္း ကၽြန္မမွာက အဲဒီလိုနိမ့္က်တဲ့ဗီဇက
ဘုရားသခင္ရဲ႕ေကာင္းခ်ီးတစ္ခုအေနနဲ႔ပါမလာခဲ့ၿပန္ဘူး။ေက်းဇူးဆိုတာ႐ွိမွေက်းစြပ္ႏိုင္တာ
ပဲ။ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ကတိက၀တ္ေတြနဲ႔ဆန္႔က်င္ၿပီး တည့္တည့္ၾကီးထုိးခြင္းပ်ံသန္း
လာတဲ့ေက်ာဖက္ကဓါးတစ္ေခ်ာင္းဟာ “ကတညဳတ”တရားနဲ႔ဘယ္လိုမ်ားပတ္သက္ႏိုင္
မွာတဲ့လဲ။ကိုယ္က်ိဳးအတြက္ကစိန္းက၀ါးၾကည့္တတ္တဲ့သူေတြကို ကၽြန္မကသီးခံလို႔မရ
တတ္ဘူး။ ကရကဋ္ရာသီရဲ႕တိမ္ထုကေမွာင္လြန္းတယ္။တခ်ိဳ႕သူေတြရဲ႕လ်ိဳ႕၀ွက္လက္သည္း
ခၽြန္ေတြလိုပဲ။
“ခႏၱီစတရား”ဆိုတာတကယ္ေတာ့ပညာ႐ွိေတြရဲ႕အလွစကားပါ။အမွန္ကအားမတန္လို႔မာန္
ခ်လိုက္ရတာမ်ိဳး။အဖက္မတန္လို႔ေကာမၿဖစ္ႏိုင္ဘူးလား။ ခြန္းၾကီးခြန္းငယ္စကားမ်ားရတာကို
ေသမေလာက္ေၾကာက္တတ္တဲ့စိတ္က ခံၿပင္းစိတ္ေတြကိုေလ်ာ့ပါးအားေပ်ာ့သြားေစခဲ့တယ္။
ဘ၀မွာခိုက္ရန္ေဒါသၿဖစ္ရမွာကို မေကာင္းမႈက်ဴးလြန္ရသလိုေၾကာက္တတ္တဲ့ကၽြန္မက …
မၾကာခဏေခ်ာက္ကမ္းပါးေတြနားကပ္ေလွ်ာက္ေနခဲ့ရတယ္။ခေလာက္ဆန္ေနရမွေနသာတဲ့
လူတစ္ခ်ိဳ႕ကိုခပ္ထတ္ထတ္ေလးေၿပာၾကည့္ဖို႔ၾကိဳးစားေပမယ့္မေအာင္ၿမင္ဘူး။၀န္တိုမစၦရစိတ္
မ်ားေနတဲ့လူေတြကိုက်က်နနေလွ်ာ္ဖြပ္ေပးဖို႔ခ၀ါသည္ေကာင္းေကာင္းလုိေနတယ္။ခလုတ္တံ
သင္းနဲ႔တူတဲ့အေႏွာက္မယွက္ၿဖစ္ေနတဲ့အမႈိက္သ႐ုိက္ေတြကိုစစ္ထုတ္ဖယ္႐ွားေပးေနတဲ့ၿခင္း
ကၿခင္းၾကားၾကီးၿဖစ္ေနခဲ့တာကေတာ့ ကမၻာၾကီးရဲ႕ကံေပါ့။
ၿငိဳးသူရန္ဖက္ေတြအတြက္ၿဂိဳဟ္္ေၿပနံေၿပယၾတာေၿခေပးဖို႔လိုအပ္ေနပံုပဲ။ကိုယ့္ဂုဏ္ကိုယ္ေဖာ္
မွလူသိမယ္ထင္တဲ့မသူေတာ္ေတြကို ကၽြန္မ မေန႔ကပဲအေကာင္းစားၾကည့္မွန္ေတြလိုက္ေ၀
ေပးလိုက္ေသးတယ္။တကယ္ေတာ့႐ႈပ္ေထြးေပြလီၿပီးမာယာမ်ားလွတဲ့ေလာကနဲ႔လားလားမွ
မအပ္စပ္တာက “ဃ”ပါ။
“ငါတေကာ”ေကာေနတဲ့သူေတြကိုၾကည့္ၿပီးသံေ၀ဂေတြရလို႔။ေခ်ာင္းေကာေၿမာင္းေကာေတြနဲ႔
လူေကာေတြဘယ္လိုကြာလဲသိခ်င္တယ္။ေ႐ႊတေကာကေတာ့လူေတြကိုဆီးၾကိဳေနေလရဲ႕။ၿငင္း
ခံုေအာ္ဟစ္ရန္အဆိုတင္သြင္းခဲ့တာမဟုတ္ရပါဘူး။ငါ့စကားႏြားရေၿပာတတ္သူေတြကိုအံ့ၾသ
လြန္းလို႔ပါ။တကယ္ဆိုကၽြန္မကၿငိမ္သက္ၿငိမ္းေအးတာကိုပဲႏွစ္သက္ပိုင္ဆိုင္ခ်င္တာပါ။
“စိုင္ေကာ္လို႔ခ်ံဳေပၚေရာက္”ခဲ့တဲ့သူေတြကိုၾကည့္ၿပီးထုိးေကာ္တင္ေပးမယ့္စိုင္ေတြကိုေတာနင္း
႐ွာေနၾကတာကိုစိတ္စႏိုးစေနာက္နဲ႔ထိုင္ၾကည့္ေနမယ့္အစား စနစ္တက်စနည္းနာလိုက္ပါလား။
စနစ္တက်နဲ႔ခ်ံဳေပၚေရာက္ေရး plan ေတြကိုေတြ႕ရမွာေပါ့။စပ္ဆုပ္စရာေကာင္းတဲ့ေစတသိက္
ေတြ၊ေစတနာမပါတဲ့မာယာစကားလံုးေတြ၊အစြယ္ပုန္းေတြ၊စိတ္ကိုဥပါဒ္ေပးမယ့္မိန္းမလိုမိန္းမရ
တိမ္တုိက္ေတြ၊မ်ိဳးပြား႐ွင္သန္ေနၾကေလရဲ႕။
ဆင္ၿခင္တုံတရားဆိုတဲ့စကားလံုးကို လူေတြသံုးလာလိုက္တာေဆြခုႏွစ္ဆက္မ်ိဳးခုႏွစ္ဆက္
ေတာင္မကေတာ့ဘူး။ဒီလိုနဲ႔ဘ၀ေတြဆတ္ဆတ္ခါနာခဲ့ရေပါင္းမ်ားၿပီ။ကိုယ့္ဆင္ၿခင္တံုတရားနဲ႔
သူတစ္ပါးရဲ႕ဆင္ၾကံ ၾကံမႈပက္ပင္းတိုးလာတဲ့အခါ..။ဆင္ေသကိုဆိတ္ေရနဲ႔မဖံုးရေလာက္
ေအာင္မတံုးေတာ့တဲ့လူေတြကိုလည္းေတြ႔ဖူးလာတယ္။ေသၿပီဆိုမွေတာ့ကြယ္။
ဇ၀က္သာနဲ႔ဇာတိပၹိဳလ္သီးကိုေရာစပ္ထားတဲ့ပရေဆးကိုၿမင္ဖူးလား။ဘယ္လိုအသံုးက်လဲသိခ်င္
ရင္ဇာတ္ေၾကာင္းသာလွန္ၾကည့္လိုက္ေပေတာ့။ဇာတ္သာလန္သြားမယ္ဇစ္ၿမစ္မေတြ႕ရတဲ့ကိစၥ
ေတြလည္း႐ွိေနတာပါပဲ။ကၽြန္မကိုဇိကုတ္ၿပီးနတ္ၿပည္တင္ေပးမွေတာ့ဇက္နာ႐ံုပဲ႐ွိေတာ့မွာေပါ့။
ဇာတ္ဆရာကေတာ့ဇာတ္ကိုၿပင္ေပးမွာအဟုတ္ဘူး။ ဇေ၀ဇ၀ါနဲ႔ဇိုးဇိုးဇတ္ဇတ္ေကာက္ယူလိုက္
မိတဲ့ အရာဟာ ကၽြန္မလက္ထဲမွာ ေဇ ပဲတဲ့။ Victory ၿဖစ္ဖို႔တစ္ဘ၀စာၿခားသြားခဲ့တာကလြဲရင္
ေပါ့။
စ်ာပနအခန္းအနားတစ္ခုရဲ႕နိဂံုးတစ္ခုဟာစတင္မႈအသစ္တစ္ခုရဲ႕အစၿဖစ္တယ္။
သိပ္ေတာ့မေကာင္းပါဘူး။ကၽြန္မလည္းလူေကာင္းမွမဟုတ္တာ။ကၽြန္မရဲ႕အားနည္းခ်က္ကိုက
ငတံုးေတြကိုမုန္းတာ။ဥာဏ္ႏံုနဲ႔ရတဲ့အထဲဥာဥ္ကလည္းဆိုးေသး…ဆိုတဲ့သူေတြကလည္းဒီ
ေလာကမွဒုနဲ႔ေဒး။ဒါေပမယ့္သူတို႔႐ွင္သန္ေပါက္ေရာက္ေနၾကတယ္။ဥာဏ္မ႐ွိေပမယ့္ကံ႐ွိတယ္
ဆိုလား…။သံသရာရထားၾကီးကဆီကုန္ေနတယ္။ညစ္ပုတ္ကပ္က်ယ္နဲ႔လူတြင္က်ယ္လုပ္ေနတဲ့
သူေတြက်န္းမာေရးေကာင္းၾကပါေစ။
ၾကံဳခဲ့ဆံုခဲ့သမွ်စိတ္ညစ္ညဴးစရာေတြကိုသာဋိကာခ်ဲ႕ရရင္“ဋိကာေက်ာ္က်မ္း”ကေတာင္ငိုသြား
ဦးမယ္။ဌာန္က႐ုိဏ္းက်က်႐ြတ္ဆိုရတဲ့ဂါထာေတြအေၾကာင္းေၿပာၿပပါဦး။
တကယ္တမ္းက်ေတာ့တကၠသိုလ္ဆိုတာဘြဲ႕ေတြခ်ည္းပဲေပးလိုက္တဲ့ေနရာမဟုတ္ဘူး။ဒါေပ
မယ့္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဒါကိုပဲတခုတ္တရယူခဲ့ၾကတယ္။တံငါနားနီးတံငါဆိုတာကိုး။တစ္
ခုလပ္တစ္ေယာက္ကိုတေစ့တေစာင္းၾကည့္ၿပီးတခဲနက္တာ၀န္မဲ့ေ၀ဖန္အားေပးခ်င္သူေတြ
ကလည္းအံုနဲ႔က်င္းနဲ႔။လူဆိုတာကလည္းလူတိုင္းကိုကုိယ့္ေစတသိက္နဲ႔တြက္ၾကတာကိုး..။
“ငါသာဆိုရင္လည္းသူ႔လို…” လို႔သူတို႔မေတြးတာလား၊ေတြးႏိုင္စြမ္းပါမလာတာလားမသိဘူး။
တေယာသံေတြကတအီအီနဲ႔တလိမ့္ေခါက္ေကြးၿပိဳက်လာေနတယ္။ပ်င္းစရာေကာင္း
လိုက္တာ။တစည္းတလံုးတည္း႐ွင္သန္ေနတဲ့မ တစ္ရာသားေတြကိုေတြ႕ဖူးလို႔လား။ အားလံုး
ကကိုယ္ေလွကိုယ္ထိုးရင္းသူမ်ားေလွလွမ္းႏွစ္ဖို႔ၾကိဳးစားေနၾကသူေတြမ်ားတယ္။ကိုယ္နဲ႔ႏႈိင္း
မ႐ိုင္းဆိုလား..။အေရးၾကီးတာကလူလည္က်ႏိုင္မႈကိုဥာဏ္ၾကီးမႈလို႔ထင္သြားမွာစိုးတာပါပဲ..။
ဒါကအႏၱရာယ္ၾကီးတယ္..။
ထီးခ်က္ေစာင့္နတ္သမီးေတာင္လက္မႈိင္ခ်ရတဲ့ထိ ေကာက္က်စ္ယုတ္မာတဲ့ပုစၦာေတြ
လိႈင္းထေနခဲ့ၾကၿပီ။ေထာင့္မွန္တစ္ခုရဲ႕အတြင္းေထာင့္ဟာ ..၉၀ံ တိတိက်က်႐ွိေနပါလ်က္နဲ႔
“ေထာင့္မက်ိဳးဘူး”လို႔အေၿပာခံရတာကလည္းရင္နာစရာ။ထံုထိုင္းထြားက်ိဳင္းလာတဲ့သူေတြကို
ေထြလီကာလီ႐ွင္းၿပမေနေတာ့ဘူး။သူတို႔ေတြနဲ႔ေထြးေရာယွက္တင္ေနစရာအေၾကာင္းမွမ႐ွိတာ
ကာကြယ္ေဆးေရာ ATD ေရာထိုးထားသင့္တာေပါ့။
ဒလန္ဆိုတဲ့စကားရဲ႕အဓိပၸာယ္ဟာကၽြန္မနဲ႔စိမ္းေ၀းလြန္းလွပါတယ္။ကၽြန္မကဒီဇင္ဘာ
လမွာေမြးခဲ့တာကိုး။ဒီဇိုင္းလွတပတေလးေတြနဲ႔ယက္လုပ္ေဖာ္က်ဴးထားတဲ့အႏုပညာဟာဒံုးေ၀း
လြန္းေနတယ္။ၿမင္းစီးလာခဲ့ပါလား။ခြာေတာ့မလိပ္ေစနဲ႔ေပါ့။ေဒ၀ဒတ္ေတာင္နားမခံသာတဲ့ဒိုက္
သေရာေတြေမ်ာပါလာေနတယ္။ခုခံကာကြယ္ဖို႔ဒိုင္းလႊားတစ္ခုေလာက္ေပးလိုက္ပါ။စိတ္ရဲ႕ဒါဏ္
ရာဒါဏ္ခ်က္ေတြနဲ႔ထြက္ေပါက္မဲ့ေနခဲ့တဲ့ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ကေလးကသနားစရာ..။ဓႏုရာသီမွာ
ေမြးဖြားခဲ့တာကိုကစမွားတာထင္ပါရဲ႕။ဓူ၀ံၾကယ္ကေတာ့လမ္းၿပပါရဲ႕။ခက္တာကဓားစာခံသက္
သက္ၿဖစ္ေနတာ။
နက်ယ္ေကာင္လို႔လာလို႔ေခၚၾကတာလဲ။နားစြန္နားဖ်ားနဲ႔နားၾကားမ်ားလြဲေရာ့ေလသ
လား။နိမိတ္ေတြကိုဖတ္ၾကည့္တဲ့အခါနိယာမတရားေတြကအတုေတြ..။နကၡတ္ေတြကအလြဲ
လြဲအေခ်ာ္ေခ်ာ္…။နတ္သံနဲ႔လာပစ္ေနပံုက …နင္ပဲငဆနဲ႔..။လူလည္းႏြမ္းလ်လာခဲ့ရၿပီ။ႏႈတ္
ၾကမ္းလွ်ာၾကမ္းနဲ႔ႏႈတ္တံု႔လွန္တတ္တဲ့သူေတြဟာ ဘယ္လိုကႏၱာရေတြကေပါက္ေရာက္လာ
ၾကတာတဲ့လဲ…။ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့………..။
တကယ့္“ပကတိ”တရားကိုၿပပါဆိုရင္ဒါဟာ “ပညာ”ပါပဲ။အဲဒီမွာ ပညတ္ခ်က္မပါဘူး။
ပစိပစပ္မမ်ားဘူး။ၿပန္ေၿပာင္းေၿပာဆိုမေနေတာ့ပါဘူး။ၿပႆဒါးရက္ေတြက ၿပႆနာေတြကို
သယ္သယ္လာတတ္လြန္းလို႔။ဘ၀ဟာပံုေသကားက်ေတာ့မဟုတ္ႏိုင္ဘူး။ပါခ်ီပါခ်ဲ႕ပညာ
ေလာက္နဲ႔ေတာ့ နားလိုက္တာေကာင္းမွာပါ။ပြဲလန္႔တုန္းဖ်ာခင္းခ်င္သူေတြကအမ်ားသား…။
အဲဒီလူေတြကိုဖယ္က်ဥ္ထားခဲ့ဖို႔ေကာင္းေပမယ့္တခ်ိဳ႕ကေတာ့ဒါကိုပဲ..မိုး႐ြာတုန္းေရခံတာ
လို႔ၿမင္ေနေတာ့မခက္လား…။
ဖားကိုဖုတ္က်ည္းသၿဂိဳဟ္ထားတဲ့ပံုနဲ႔ေတာ္ေတာ္တူတာပဲ..။ေဖာက္ခ်ည္နဲ႔တိုင္ခ်ည္က
လည္းလြဲေနေသးတယ္။ဖက္ဆြတ္မိုးေလး႐ြာ႐ံုဖက္ယားပင္ေတြအၿပိဳင္းအယိုင္းေပါက္လာတာ
ေတာ့လြန္လြန္းတယ္။ေလာကထဲကဖဲ့ထုတ္ဖို႔ဆိုတာကလည္းၿဖတ္ထိုးဥာဏ္ေကာင္းဦးမွ…။
ခုေတာ့ဖ်င္းလိုက္တာကလည္းခ်ာလို႔။ၿဖစ္စဥ္ေတြကိုၿပန္ၾကည့္တဲ့အခါ..မင္းကလြဲရင္ဖြဲနဲ႔စကြဲ
ပါပဲ…တဲ့။ဖြဲေတြကၿပာသြားတာေတာ့ဆိုးတယ္။
အထဲမွာဘာမွမပါတဲ့ဗလာစာအုပ္နဲ႔တူတဲ့လူတခ်ိဳ႕ကိုေတြ႔ဖူးတယ္။တခ်ိဳ႕ကေတာ့ၿဖဴစင္
႐ိုးအ တာေပါ့။တခ်ိဳ႕က်ေတာ့..ဘာေတြမွန္းကိုမသိတာ။ဗလာေကာင္ေတြ..။တခ်ိဳ႕က်ေတာ့
ဗဟုသုတေတြစီတန္းထည့္ၿပီးလိုသလိုဆြဲဆြဲသံုးတတ္ၾကတယ္။သူတို႔က်ေတာ့ဘယ္လိုေခၚမလဲ
ဗံုမဟုတ္ပတ္မဟုတ္နဲ႔…။ဗလစ္ဗလစ္နဲ႔ဗေလာင္းဗလဲေၿပာတတ္တဲ့သူတစ္ေယာက္ကိုေတြ႕ဖူး
လား..။ဟိုေ႐ွ႕နားကဗြက္အိုင္ကိုေက်ာ္ရင္သူ႔ဆီေရာက္ၿပီ။
ဘူတာ႐ံုေတြေတာင္ခ်ိတ္ပိတ္ထားရတဲ့ရထားတစ္စင္းကိုလည္းကၽြန္မေတြ႕ဖူးတာပဲ..။
ေရဆူမွတ္ေတာင္ေရာက္ေနၿပီ။ေဘာင္ဘင္ခတ္သံေတြဆူညံလိုက္တာနားမခံသာဘူး..။ခုက်မွ
လည္းဒီကစားပြဲကေနဘြာခတ္လို႔ရမွာမွမဟုတ္တာ။ဘြဲ႕ထူးဂုဏ္ထူးေတြေပးလို႔ရရင္ေတာင္ေပး
လိုက္ခ်င္ပါရဲ႕။ဘံုၾကိဳးၿပတ္တဲ့နတ္ဘီလူးမၾကီးရယ္။
လူေတြမ်ားခက္တာ။ဘာမွၿပန္လွန္မေၿပာႏိုင္တဲ့၀ိညာဥ္ေတြကိုေခၚပံုက “မေကာင္းဆိုး၀ါး”တဲ့။တညင္းသီးကၿပန္နံေနတာမ်ိဳးထင္ပါရဲ႕။မၾကား၀ံ့မနာသာစကားေတြကို
မခ်ိသြားၿဖဲေလးနဲ႔မခ်ိမဆန္႔ခံေနရတဲ့လူေတြကိုေတာ့ကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္။မလံုမလဲနဲ႔ထြက္က်
လာတဲ့မလွိမ့္တပတ္စကားေတြကိုဘယ္သူကမထီတရီနားေထာင္ႏိုင္မွာတဲ့လဲ။မႏုသီဟကမွဖင္
ႏွစ္ခြထဲ႐ွိတာ။ေၿမြေဟာက္ကလွ်ာႏွစ္ခြနဲ႔။ေမွာ္ဆရာေရ..အဲဒီၿမိဳ႕ကေလးကိုဘယ္လိုမွမကယ္
တင္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလား။မိုက္မိုက္မဲမဲနဲ႔မြန္ၿမတ္ေနမိတဲ့ဘ၀ပါ။
ေ႐ွ႕မွာယီးတီးယားတားလာလုပ္ေနပံုကိုက ၾကည့္ရတာရင္ထဲမွာယားက်ိက်ိၿဖစ္လာေစ
တယ္။ယစ္ထုတ္ေတြကေတာ့ကမၻာၾကီးလည္လို႔လည္ေနမွန္းေတာင္မသိၾကဘူး။ေယာက္ယက္
ခတ္ေနတဲ့ေယာက္မေတြေမႊေႏွာက္ေနပံုကေေအာ္ဂလီဆန္စရာေကာင္းလိုက္တာ။ေယ႐ႈသခင္
ကိုယ္ေတာ္..ကယ္တင္ပါ။ယူက်ံဳးမရေန႔ရက္ေတြကိုေတာ့ထားခဲ့လိုက္ပါၿပီ။ဘယ္သူ႔ဘယ္သူမွ
ယိုးစြပ္မေနေတာ့ပါဘူး။
ရာဇဂုဏ္ေမာက္ဖို႔ဆိုတာက လြယ္တာမွတ္လို႔။ရာသက္ပန္႐ုိးေၿမက်တဲ့..။ေရစက္..တဲ့။
႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္စကားလံုးေတြေရ႐ြတ္ၿပေနတာ။ခင္ဗ်ား..ခုထိမရင့္က်က္ႏိုင္ေသးဘူးလား…။
လူကၿဖင့္ရင့္ေရာ္ေနခဲ့ၿပီ။တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္႐ုိင္းပင္းၿပီးတၿခားသူတစ္ေယာက္ကိုရိသဲ့သဲ့နဲ႔
႐ုိင္းၿပရတာ အရသာလား..။ေလာကနိတိအေကာင္းစားေတြကိုေတာ့ထားခဲ့လိုက္ပါေတာ့။
ကိုယ္ေဖာ္တဲ့ေဆးကိုယ္မစားႏိုင္ၿဖစ္မွာစိုးရတယ္ေလ။
လိုင္းေတြပူးေနတယ္။ပန္းခ်ီၿပပြဲကဂီတသံေတြ..ဂီတပေဒသာပြဲကအေရာင္ေတြ၊စာမ်က္
ႏွာထက္ကသံစဥ္ေတြ၊သံစဥ္ေတြၾကားက ကေလာင္သြားေတြ၊မူယာမာယာေတြနဲ႔ၿပဳလုပ္ထား
တဲ့စကားလံုးေတြ၊စကားလံုးေတြနဲ႔ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့မာယာေတြ ။ကၽြန္မလြတ္ၿငိမ္းေအးခ်မ္းခြင့္ရ
ခ်င္ပါၿပီ။လြတ္ေၿမာက္ၿငိမ္သက္ခြင့္ရခ်င္ပါၿပီ။လြတ္လပ္ေနေပ်ာ္ခြင့္ရခ်င္ပါၿပီ။လြတ္ကၽြတ္ေပ်ာ္
ေမာခြင့္ရခ်င္ပါၿပီ။လွည့္ပတ္ေၿပာေနရတာမေမာဘူးလား။လက္ပမ္းက်ေနရင္လည္းလက္မွတ္
၀ယ္ၿပီးေလယာဥ္ခရီးစဥ္ေၿပာင္းၾကည့္သင့္တယ္။လမ္းခုလတ္က်ကာမွလက္သည္မေပၚမွာ
မေၾကာက္ဘူးလား။
၀ါရမိတၱဴၾကီးေန႔တဲ့၊မဟာရက္ၾကမ္းတဲ့၊သမားညိဳေန႔တဲ့။ဘယ္မွာလဲ..ရက္ရာဇာ..။၀ကၤ
ပါေတြကတင္းၾကမ္းနဲ႔။၀ဋ္ေၾကြးကခုထိမေၿပႏိုင္ဘူး။ဒီ၀ဲၾသဃသံသရာကိုေတာ့ေနာက္တစ္
ေခါက္ၿပန္မလည္ခ်င္ပါဘူး။၀ကၤႏၱဥာဏ္နည္းနည္းေပးပါ။၀ါသနာထံုလို႔ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။၀မ႐ွိ
ပဲ၀ိလုပ္ၾကည္ခ်င္တာသက္သက္ပါ။
သတင္းစကားေတြၾကားေနရတယ္။အေရးၾကီးတာက အတင္းအဓမၼလာမေၿပာဖို႔ပါပဲ။
သမာသမတ္က်က်ဆံုးၿဖတ္ေပးပါ့မယ္။တစ္ထြာေလာက္႐ွိတဲ့သမုဒၵရာထဲေၿခကုန္လက္ပမ္းက်
ေနရတဲ့အထဲ….။သမၼာေဒ၀နတ္ေကာင္းနတ္ၿမတ္ေတြကလည္းမကယ္ႏိုင္ၿပန္ဘူး။သံမဏိ
စကားလံုးေတြနဲ႔ေရးဖြဲ႔ထားတဲ့ေသတမ္းစာကိုပဲသူရဲေဘာနည္းစြာေရးခဲ့ရေတာ့မွာေပါ့။သိၾကား
မင္းနဲ႔သဟဇာတၿဖစ္ခြင့္ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့၊ေၾကး၀ါေသာ့ေလးတစ္ေခ်ာင္းအပ္ခဲ့ခ်င္တယ္။သူ
ေတာ္ေကာင္းတရားေတြအတြက္ပါ။သုညတၱတရားကေတာ့လြင့္ပါးသြားခဲ့ရၿပီ။
ဟိတ္ဟန္ထုတ္ေနတဲ့ဟိရိၾသတၱပၸတရားေတြက ဟႆရသေၿမာက္လြန္းတယ္။ဟုပ္က
နဲၿငိမ္းသြားခဲ့ၿပီ…။ဟိမ၀ႏၱာခ်ီးမြမ္းခန္းဖြင့္မေနေတာ့ပါဘူး။အေပၚကိုေမာ့ၾကည့္ရင္းဟပ္ထိုးလဲ
မွာစိုးရေသးတယ္။ဠင္းတေလာက္ေတာ့ငွက္တိုင္းလွၾကပါတယ္တဲ့။ဒါဟာလည္းေ႐ႊၿပည္ေအး
တရားတစ္မ်ိဳးပဲေပါ့။
အခိုက္အတန္႔ဆိုတဲ့ခဏေလးမွာေတာင္ အမနာပေတြနဲ႔ အကုသိုလ္႐ွာခ်င္ေနၾက..၊
အၿငိဳးထားခ်င္ေနၾကတာကိုအံ့ၾသမိပါရဲ႕။အတု႔႔ံအလွည့္ဆိုတာ႐ွိေပမယ့္လွည့္မေနေတာ့တာ
ေကာင္းပါတယ္။အမွ်အတန္းေ၀ေရစက္ခ်လိုက္တာေကာင္းတာေပါ့။အတိတ္နိမိတ္ေတြအရ
ကေတာ့ေကာင္းကင္မွာနကၡတ္ေတြစံုလို႔။အတိအလင္းေၾကညာမထားတာကလြဲရင္ေပါ့..။
အာလာပသလႅာပစကားေတြၾကားထဲညပ္ပါလာတဲ့အလိမ္အေကာက္ေတြကိုၿမင္ရေတာ့…
အဆင့္အတန္းဆိုတဲ့ေ၀ါဟာရကိုသတိရမိတယ္။ဒီလိုနဲ႔ပဲ…အတြင္းေၾက..ေၾကခဲ့ရေပါ့……..။
ဥပါဒါန္ေၾကာင့္ဥပါဒ္ေရာက္မွာစိုးရင္းစိုးရင္းနဲ႔ပဲ..ဥမၼတေကာေတြနဲ႔ေမ်ာခဲ့ရတာ…..။
တကယ္ဆုိဥပဓိ႐ုပ္ကိုၾကည့္မိသင့္တာေပါ့။ခုေတာ့...ဤေ႐ြ႕ဤမွ်သာ…လို႔ေၿပာ႐ံုကလြဲလို႔
ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေတာ့တာေသခ်ာသြားခဲ့ပါၿပီ။ ဤေ႐ြ႕ဤမွ်သာ…။ ။
မေနာ္ဟရီ


ေမြးေန႔မုန္႔နဲ႔ေကာ္ဖီ

Sunday, December 14, 2008

ေမြးေန႔ဆုေတာင္းေပးသူေတြအားလံုးနဲ႔ မၿမင္ရမစားရတဲ့မုန္႔ေတာ့မေကၽြးနဲ႔ေနာ္ဆိုတဲ့ခ်စ္သူငယ္ခ်င္း ဂ်ဴ အတြက္ပါ...

ဒါကေမြးေန႔ကိတ္..ခက္ခက္ခဲခဲပဲ..google ထဲက႐ွာထားတာ၊ေကၽြးခ်င္လြန္းလုိ႔


ဒါကေကာ္ဖီ...တစ္ေယာက္ကိုတစ္ခြက္ပဲ..ဒီမွာက မယ္လမင္းကိုေၾကာက္လို႔ ဘလက္ခ္ပဲတိုက္လိုက္တယ္။


ခရစၥမတ္နဲ႔ကိုကို

Saturday, December 13, 2008


ခရစၥမတ္ဘိုးဘိုးေလးမ်ား

ခရစၥမတ္မင္းသားေလးႏွစ္ပါး

ကိုကိုေခတ္ေနနဲ႔သူဆင္ထားတဲ့ခရစၥမတ္သစ္ပင္


ဒီဇင္ဘာခရစၥမတ္ခ်ိန္ေရာက္ေလတိုင္း

Thursday, December 11, 2008

ခရစၥမတ္ေရာက္ၿပီဆိုရင္သတိရေနတတ္တာတစ္ခု႐ွိတယ္။ အဲဒါကေတာ့
ကၽြန္မဆရာ L.J. Kan Gyi ကိုပါ။
L.J. Kan Gyi ဆိုရင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသိမယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ ရန္ကုန္
တကၠသိုလ္ အဂၤလိပ္စာ ပါေမာကၡေတြအၿဖစ္လူသိမ်ားပါတယ္။ ဆရာ
ေရာ ဆရာ့အမ ဆရာမၾကီး E.J. Kan Gyi ေရာ....။
သေဘာေကာင္းတာ ၊စာသင္ေကာင္းတာ၊အသံထြက္အရမ္းေကာင္းတာ
တပည့္ေတြကိုတကယ့္သားသမီးေတြလိုခ်စ္တာ စတဲ့ဂုဏ္ပုဒ္ေတြနဲ႔ၿပည့္
စံုသူေတြေပါ့။
တကယ္ဆို ဆရာ့ကိုကၽြန္မတို႔ကမီလိုက္စရာအေၾကာင္းမ႐ွိပါဘူး။ ကၽြန္မ
တို႔ ၈၈ေက်ာင္းေတြပိတ္ေတာ့ အဂၤလိပ္စာသင္ဖို႔ အေဖက ဆရာ့ဆီလိုက္
အပ္ေပးပါတယ္။ ၀ါဏိဇေဗဒ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားအသင္းမွာသင္
တဲ့ဆရာ့ရဲ႕ class ကိုကၽြန္မတို႔ေတာင္မေရာက္ေၿမာက္မေရာက္ေလးသံုး
ေယာက္ (ကၽြန္မရယ္၊ကၽြန္မညီမရယ္၊ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းရယ္)တကၠသိုလ္
ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြၾကားမွာတက္ခြင့္ရခဲ့တယ္။
ဆရာ့စာသင္ခ်ိန္ေတြဟာနည္းနည္းေလးမွ ပ်င္းစရာမေကာင္းပါဘူး။ စကၠန္႔
မလပ္ကိုစိတ္၀င္စားစရာေကာင္းေနတတ္ပါတယ္။ တပည့္ေတြအားလံုးနဲ႔လဲ
ရင္းရင္းႏွီးႏွီးခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ဆိုေတာ့ေပ်ာ္စရာလည္းေကာင္းပါတယ္။
အဲဒီႏွစ္ (၁၉၈၉)ခရစၥမတ္မွာေတာ့ ကၽြန္မတို႔သင္တန္းကလူေတြအားလံုးစု
ၿပီး ေဒၚသိန္းတင္လမ္းက ဘိုးဘြားရိပ္သာမွာ အလွဴလုပ္ၾက၊ဘိုးဘြားေတြ
ကိုမုန္႔ေတြေ၀ၾကတယ္။အမွန္က ဆရာတို႔က အဲဒါကိုႏွစ္တိုင္းပံုမွန္လုပ္ေန
က်...ဘိုးဘြားေတြကိုမုန္႔ေကၽြးတယ္။တစ္ခန္း၀င္တစ္ခန္းထြက္နဲ႔အဘိုး
အဘြားေတြကိုသီခ်င္းဆိုၿပ ကၿပၾကတယ္။ အဘိုးေတြအဘြားေတြကလည္း
ၿပန္သီခ်င္းဆိုၿပ ကၿပၾကတယ္။ ေပ်ာ္စရာၾကီး ။အဲဒီမွာ Rudolph ဆို
တဲ့ အဘိုးတစ္ေယာက္လည္းဲ႐ွိတယ္။သူက တကယ့္ကိုႏွာေခါင္းနီနီေလးနဲ႔...။
က’ ရင္ေတာ့ေကြးေနတာပဲ။
တစ္ခါတစ္ခါဆိုအဲဒီကာလကိုသတိရတယ္။အဘိုးအဘြားေတြကိုတကယ့္ခ်စ္
ခင္စိတ္ကေလးေတြနဲ႔ေဖ်ာ္ေၿဖခဲ့ၾကတာကုိေရာ…ဆရာ့ရဲ႕အရိပ္ေအာက္မွာ
ေတြ႕ခဲ့ၾကဖူးတဲ့ေမာင္ႏွမေတြကိုေရာ..ဆရာ၊ဆရာမၾကီးနဲ႔ Uncle Wallace
ကိုေရာ..(နာမည္မွားႏိုင္ပါတယ္၊မွားရင္ၿပင္ေပးပါ၊ဆရာ့အစ္ကိုၿဖစ္ပါတယ္။)
ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အဲဒီ Uncle ေနာက္တစ္ႏွစ္ ခရစၥမတ္အိဗ္မွာဆံုးသြားခဲ့
လို႔ပါပဲ။
ကၽြန္မတို႔ေက်ာင္းၿပီးကာစမွာ ဆရာဆံုးပါတယ္။ ငယ္ငယ္႐ြယ္႐ြယ္နဲ႔ဆံုးခဲ့တဲ့
ဆရာ့ကို အားလံုးကႏွေမ်ာၾကပါတယ္။ ဆရာဆံုးေတာ့ ဆရာက ေက်ာင္းက
လက္႐ွိပါေမာကၡထင္ပါတယ္။ ဂ်ပ္ဆင္ကေနခ်တဲ့ဆရာ့ funeral ကိုေရာက္
သြားခဲ့ေသးတယ္။ ဆရာသိပ္ႏွစ္သက္တယ္ဆိုတဲ့က်မ္းပိုဒ္ေလးပါတဲ့ယပ္
ေတာင္ေလးတစ္ခုကမ္းတယ္။ ေၿမခ်ကာနီးမွာ “ပို႔ေဆာင္ေတာ္မူက်ဴး”သီခ်င္း
ကိုဆိုခဲ့တာလည္းသတိရေနမိတယ္။
ဆရာမၾကီးဆံုးေတာ့ ကၽြန္မတို႔ေက်ာင္းနဲ႔အလွမ္းေ၀းသြားၿပီ။ဒါေပမယ့္ ဆရာ
မၾကီးနဲ႔သူ႔အမ်ိဳးသားကိုကၽြန္မတက္တဲ့ Immanuel Baptist Church မွာ
တနဂၤေႏြေန႔တိုင္းေတြ႕ေနက်၊။ဆရာမၾကီးကိုဆို choir မွာေတြ႕ရတတ္ၿပီး သူ႔
အမ်ိဳးသား Uncle Orlando ကိုေတာ့ choir leader အၿဖစ္ေတြ႔ရတတ္ပါတယ္။
ဆရာမၾကီးဆံုးေတာ့ ကၽြန္မ မပို႔ၿဖစ္ဘူး။ တစ္ေယာက္တည္းက်န္ခဲ့တဲ့ Uncle
Orlando ကိုၾကည့္ၿပီးကၽြန္မစိတ္မေကာင္းဘူး။ဒါေပမယ့္…မၾကာပါဘူး။သူလည္း
ဆံုးသြားတယ္။ ခုဆို ဆရာတို႔ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္လံုးေရာ Uncle Orlando
ေရာ ေကာင္းကင္ႏိုင္ငံေတာ္မွာ အတူၿပန္ဆံုေနၾကေလာက္ပါၿပီ..။
တပည့္ေတြကိုခ်စ္တဲ့ ၊စာသင္ေကာင္းတဲ့၊ဘုရားေက်ာင္းတက္ဖို႔ထက္စာသင္ဖို႔
ပိုစိတ္၀င္စားတတ္တဲ့၊စာသင္ဖို႔သူ႔ကိုဘုရားကလႊတ္လိုက္တာဆိုတဲ့၊ အဘိုးအဘြား
ေတြကိုခ်စ္တတ္ၿပီးၾကီးလာရင္ဘိုးဘြားရိပ္သာမွာေနဖို႔ၾကိဳတင္ေနရာဦးထားတယ္
ဆိုတဲ့ဆရာ့ကို ကၽြန္မက ခရစၥမတ္သီခ်င္းသံေတြၾကားတိုင္း သတိတရလြမ္းေန
မိတတ္တယ္။ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ဆရာတစ္ေယာက္ေကာင္းကင္ဘံုမွာၿငိမ္းေအးေပ်ာ္
ေမြ႕ေနေလာက္ၿပီလို႔ကၽြန္မယံုပါတယ္။


ေမြးေန႔လက္ေဆာင္

ဒီႏွစ္ကေတာ့ တစ္မ်ိဳးပဲ...စိတ္ညစ္စရာေတြမ်ားသလို အခ်ိဳးအေကြ႕ေတြလည္း႐ွိသလို
ထူးၿခားတာေလးေတြလည္းၿဖစ္ေနတယ္။ ခုနကေလးတင္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္တစ္ခုရ
လိုက္တယ္။ ႐ံုးမွာလာေပးသြားတာ..။႐ွိခဲတတ္ေပမယ့္ ဒီေန႔ေတာ့႐ွိေနတယ္။ဒါေတာင္
လာေပးတဲ့သူနဲ႔မေတြ႕လိုက္ရဘူး...။ေမြးေန႔က သံုးရက္လိုေသးတယ္။ တနဂၤေႏြေန႔မွ။
ခုလာေပးတဲ့ေမြးေန႔လက္ေဆာင္က ဒီႏွစ္တြက္ပထမဆံုးရတာၿဖစ္သလို ကုိယ္တစ္ခါမွ
မၿမင္ဖူးတဲဲ့ ပရိသတ္ကလာေပးတာလည္းၿဖစ္ေနတယ္။ အမွန္က ကိုယ့္ကံၾကမၼာက အဲ
လိုအေကာင္းၾကီးမဟုတ္ဘူး။ ႐ံုးမွာဆိုေမြးေန႔အတြက္ေကၽြးခိုင္းတာပဲ႐ွိတာ တစ္ခါမွလက္
ေဆာင္ဆိုတာမရဖူးဘူး။ သူငယ္ခ်င္းလက္က်န္သံုးေလးေယာက္လည္းဒီလိုပဲ။ မေကၽြးရင္
တာၿပႆနာ႐ွာတတ္တာ။ေကၽြးၿပီးရင္ေတာ့ ေၿပာတတ္ၾကတယ္။ဒါ ..ေမြးေန႔လက္ေဆာင္
ေပးရမယ့္ အ႐ြယ္မဟုတ္ဘူးဆိုပဲ...။
အင္း..ခုေတာ့ ကံၾကမၼာကကိုယ့္ကိုၾကည္ႏူးစရာေကာင္းတဲ့လက္ေဆာင္ေလးတစ္ခုေပးလာ
တယ္ထင္တာပဲ။ ေပးလာတဲ့ညီမေလးကိုလည္းအားနာမိတယ္။ သူနဲ႔အြန္လိုင္းမွာေတြ႔ေနက်။
သူေမြးေန႔လက္ေဆာင္လာေပးမယ္ေတာ့ေၿပာသား။ဒါေပမယ့္ ..မလုပ္ပါနဲ႔လို႔ေၿပာထားမိ
တယ္ထင္တာပဲ။ ခုေတာ့..သူတကယ္လာသြားတာပဲ။ ၿပီးေတာ့..သူ႔မုန္႔ဘုိးေလးထဲကေန
လာေပးရတာမို႔စိတ္လည္းမေကာင္းၿဖစ္မိေသးတယ္။ ဘာပဲေၿပာေၿပာ တကယ့္ကိုေက်းဇူး
တင္ပါတယ္..ညီမေလးေရ...။
ေအာ္..ေမြးေန႔ဆိုလို႔..အသက္ေမးတယ္လား...ဟဲဟဲ..ေက့ထက္တစ္ႏွစ္ၾကီးၿပီး ခ်ိဳသင္း
နဲ႔ တစ္ႏွစ္တည္း...လို႔ေ၀့လည္ေၾကာင္ပတ္ေၿဖထားလိုက္ရင္ေကာင္းမယ္ထင္တာပဲ...။
ခ်စ္ေသာညီမေလး မိုးေန ..ေပ်ာ္႐ႊင္ပါေစ..


ငါ့့ကမ္းဆီၿပန္လည္ေလွာ္ခတ္လာမယ့္ေလွကေလး

Tuesday, December 9, 2008

ငါ့့ကမ္းဆီၿပန္လည္ေလွာ္ခတ္လာမယ့္ေလွကေလး

ကမ္းပါးထိပ္မွာ
ငါရပ္ေနခဲ့တယ္...
ငါ့ကမ္းဆီၿပန္လည္ေလွာ္ခတ္လာမယ့္ေလွကေလးအတြက္..။

သံသရာဆိုတာသိပ္က်ယ္ေၿပာတာပဲ
ငါတို႔တစ္ေနရာရာမွာသစၥာၿပဳခဲ့ၾကဖူးသလား
တရားေသာ“စစ္”ဟာလည္း“စစ္”ပဲ
ငါတို႔ေ၀းခဲ့ၾကဖူးတယ္။

ဘယ္ေနရာမွာၿပန္ဆံုမယ္ဆိုတာသိေတာ့သိခဲ့ၾကမွာပဲ..
လိႈင္းေတြကၾကီးလြန္းၿပီးပင္လယ္ေကြ႕ေတြကမ်ားလြန္းတယ္
ဆံခ်ည္တစ္မွ်င္စာေလာက္ပဲကြာတဲ့ၿဖစ္ရပ္ေတြကလည္းအမ်ားၾကီးပဲ
အေရာင္ေတြကိုငါတို႔ႏွလံုးသားနဲ႔ပဲခြဲရလိမ့္မယ္
သစ္အယ္သီးေရာင္ေလွကေလးဟာကမၻာမွာတစ္စင္းတည္း႐ွိတာမွမဟုတ္တာ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာအရာရာအားနည္းေနခဲ့ရင္
အမွတ္အသားၿပဳခဲ့တဲ့ေနရာေတြနဲ႔လြဲရလိမ့္မယ္
ခ်စ္သူရယ္
ေဟာဒီကမ္းပါးထိပ္မွာ
ကုိယ္ရပ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ။
မေနာ္ဟရီ


မဆံုႏိုင္ေသာအိပ္မက္မ်ားစြာသို႔ရည္ညႊန္းပါသည္။


ေၿမပံုအတုထဲကၿမိဳ႕

Tuesday, December 2, 2008

ေၿမပံုအတုထဲကၿမိဳ႕

(၁)
ကၽြန္မရဲ႕ေကာက္႐ိုးမီးေလးကေတာ့ၿငိမ္းသြားခဲ့ပါၿပီ။အေငြ႕တလူလူေတာင္မက်န္တာကေတာ့
ရင္နင့္စရာေကာင္းေလရဲ႕။ကမ္းပါးအနားသပ္မ႐ွိတဲ့ညေနခင္းေတြကေတာ့ ခပ္တည္တည္နဲ႔
ကၽြန္မကိုေကာင္းကင္ဆန္ၿပေနၾကတယ္။ ဒ႑ာရီေတြကိုအိပ္ရာ၀င္တိုင္းၾကားေနက် ကေလး
တစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ ေတာ္႐ံုဇာတ္ကြက္ဟာပ်င္းစရာေကာင္းေနလိမ့္မယ္။ ေရေအးတစ္
ခြက္နဲ႔ၿပာပံုေလးကိုဖ်န္းပက္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မဟာ ေတာ္ေတာ္ၾကီးကိုသမ္းေ၀ၿငီးေငြ႕ေနမိ
ၿပီ။

(၂)
ပန္းႏုေရာင္အေလာင္းအစားတစ္ခုကိုစိမ္ေခၚၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မဟာ ဒါဏ္ရာတစ္ခ်ိဳ႕ကိုလွ်ာ
နဲ႕ၿဖည္းၿဖည္းခ်င္းလ်က္ေနတတ္တဲ့ ေၾကာင္တစ္ေကာင္နဲ႔ခပ္ဆင္ဆင္တူေနတယ္။ အဲဒီ နလပိန္တံုး(အထူအပါးမညီတာ)ၾကီးေတြဘယ္လိုမ်ား႐ွင္သန္ၾကီးထြားေပါက္ေရာက္လာၾက
တာလဲ…။ဒါကေရာဘုရားသခင္ရဲ႕အလိုေတာ္ပဲလား။ေနၾကပါဦး ။ခဏေလးေနၾကပါဦး။ေနာက္
ေက်ာကဓားတစ္ခ်ိဳ႕ကိုလက္ေဆာင္ေပးလိုက္ခ်င္လို႔ပါ။ ကၽြန္မ မေဟာ္သဓ ဇာတ္ေတာ္ထဲက
ပုဏၰားလို မွန္ၾကည့္တိုင္းေသၿပီးရင္ေသမေနခ်င္ပါဘူး။

(၃)
ေရေတြကေတာ့စီးသြားခဲ့ၿပီ။ဘယ္ေတာ့မ်ားမွေရသာအလွည့္ေရာက္မွာတဲ့လဲ။ပန္းေတြအ
ေၾကာင္းေၿပာရတာကေတာ့ႏြမ္းဖတ္လြယ္ပါတယ္။ တကယ္ဆိုအနာဂတ္ေတြကိုၿပပြဲတင္
သြင္း ေစ်းၿပိဳင္ေခၚၿပီးေရာင္းခ်ပစ္ဖို႔ေကာင္းတာ။အခုေတာ့ကၽြန္မက ပစၥဳပၸန္တစ္ခုတည္းနဲ႔
ေယာက္ယက္ခတ္ေနပံုက ေက်ာက္ခ်မထားတဲ့တိမ္ေတြလိုပါပဲ။ တကယ္ပါကြယ္။ cupid
တစ္ေကာင္ရဲ႕လက္မၿငိမ္မႈေတြက အေတာ့္ကိုဒုကၡေပးတတ္ပါတယ္။

(၄)
ဒလိမ့္ေကာက္ေကြး၊အေထြးေထြးအယိုင္ယိုင္ ၿပိဳက်လာတဲ့ေအာင္ပြဲရတံပိုးသံေတြ၊၀႐ုန္းသုန္း
ကားလိမ့္ဆင္းလာေနၾကတယ္။ ကၽြန္မရယ္ေမာလိုက္ရေတာ့မလား။ေသခ်ာတာကေတာ့
တံတားတစ္စင္းမွမ႐ွိတဲ့ပင္လယ္ၿပင္လို ကၽြန္မလိႈင္းထန္ပစ္လိုက္ခ်င္တယ္။ ဘယ္ေတာ့မ်ား
မွကံၾကမၼာက ကၽြန္မကိုမ်က္ႏွာသာေပးမွာတဲ့လဲ။ နာရီလက္တံေတြထဲမွာေသဆံုးေနခဲ့တဲ့
ကၽြန္မဟာအနာဂတ္ကိုနာနာက်င္က်င္ဖဲ့ထုတ္ေနခဲ့မိတယ္။

(၅)
အေမွာင္ေတြကေတာ့တိတိပပကိုေတာက္ပလာခဲ့ၿပီ။ ဒါဟာကၽြန္မရဲ႕မနက္ၿဖန္ဆိုရင္ပိုးစုန္းၾကဴး
တစ္ေကာင္ေလာက္ေတာ့ အေဖာ္ရသင့္တာေပါ့။ ဘယ္လိုကံၾကမၼာကမ်ားဖ်ားေယာင္းထားခဲ့
လို႔ ခဏခဏမွားယြင္းေနခဲ့ရတာလဲလို႔ေမးရင္၊ ေၿဖစရာေတာင္႐ွိမွာမဟုတ္ဘူး။
တကယ္ေတာ့သူရဲေကာင္းေတြရဲ႕ က်ဆံုးမႈဟာသူတို႔ရဲ႕“မာန”ေတြနဲ႔ပဲ တိုက္႐ုိက္ပတ္သက္ေန
ပါလိမ့္မယ္။ တစ္ခုေတာ့႐ွိတယ္။အဲဒီမာနေတြဟာဖန္တရာေထေနတဲ့ ဇာတ္ညႊန္းေတြထဲက
ေက်ာ႐ုိးမဲ့မာနေတြနဲ႔ေတာ့ ၿခားနားမႈ႐ွိတာေသခ်ာပါတယ္။

(၆)
ေတာင္႐ုိးေငြ႕ေငြ႕အလင္းေကြ႕ေကြ႕ေတြနဲ႔ၿဖတ္သန္းတည္ေဆာက္ထားခဲ့တဲ့ကၽြန္မရဲ႕“ခံစစ္တံတိုင္း”ေလးဟာ ဘယ္အခ်ိန္အတိုင္းအတာထိမ်ားခံႏိုင္ရည္႐ွိမွာတဲ့လဲ။ “စိတ္”စစ္ပြဲမ်ားစြာကို
တစ္ေယာက္တည္းမ်က္ရည္တ၀ဲ၀ဲနဲ႔တိုက္ရင္း “ခံႏိုင္ရည္႐ွိေသးရဲ႕လား”လို႔ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလွမ္း
ေမးရတာကလည္းမသတီစရာေကာင္းပါတယ္။ ကၽြန္မသေဘာမတူပဲကၽြန္မဆီတေ႐ြ႕ေ႐ြ႕လာ
ၿပီး ၿဖတ္သန္းတိုက္ခတ္သြားတဲ့အခ်ိန္ေတြကိုပဲစိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ထိုင္ၾကည့္ေနရေတာ့တယ္။

(၇)
“႐ိုးသားမႈ”ဆိုတာဘာမွန္းမသိဘဲ“႐ုိးသားခ်င္ေယာင္ေဆာင္”ၿပီးကၽြန္မဆီက႐ုိးသားမႈေတြကို
ေဖာက္ယူသြားတဲ့ပံုၿပင္ထဲကေၿမေခြးတစ္ေကာင္းဘယ္ရီသီးေတြကိုအားရပါးရစားေနတာၿမင္
ေတာ့ ကၽြန္မပံုၿပင္ေတြကိုအန္ခ်လိုက္တယ္။ စပ်စ္သီးေတြကခ်ဥ္တာကိုး။ သူခိုးေတြနဲ႔မေပါင္း
နဲ႔လို႔ အလီဘာဘာက ကၽြန္မကိုခပ္တိုးတိုးေလး အၾကိမ္ ၄၀တိတိမွာတယ္။ ေကာင္းကင္မွာ
နကၡတ္ေတြမစံုေတာ့တာကေတာ့ သူတို႔နဲ႔ဘာမွမဆိုင္ပါဘူး။ ကၽြန္မသက္ေသ႐ွိပါတယ္။

(၈)

အေ၀းဆီက ကၽြန္မ မပိုင္ဆိုင္တဲ့ကၽြန္မရဲ႕အနာဂတ္မ်ားနဲ႔ကၽြန္မပိုင္ဆိုင္ရမယ့္ကၽြန္မရဲ႕ကံၾကမၼာ
မ်ား၏“စီးခ်င္းထိုး”သံသဲ့သဲ့ကိုၾကားေနရ။
ဘယ္သူဟာ ကၽြန္မကိုပိုင္ဆိုင္သြားမလဲ…?????
ေတာ္လဲသံေတြရဲ႕ဂီတဟာ တစ္ခါတစ္ခါက် ရင္ထိတ္စရာသိပ္မေကာင္းၿပန္ပါဘူး။ အသားက်
ေနသူတစ္ေယာက္အတြက္ကန္းဆြံ႕ထားလိုက္ရေသာအာ႐ံုမ်ား ၊ဥပကၡာတရားဆိုတာ တစ္ခါ
တစ္ခါေတာ့ခ်ိဳပါတယ္။
မခ်ိဳႏိုင္တာကေတာ့စီးခ်င္းတိုက္ပြဲရဲ႕ရလာဒ္ေန႔ရက္ေတြပါပဲ။

(၉)
ဘယ္ေတာ့မွသာယာညြတ္ေပ်ာင္းလာမွာမဟုတ္တဲ့ ၿမစ္က်ဥ္းေလးတစ္ခုလို ခ်ိတ္ပိတ္ေကြး
ေကာက္ထားလုိက္ရရင္ေကာင္းမလား။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း အတင္းအဖ်င္းေတြက
ရယ္ေမာစရာတစ္ခုလိုေဆးဖက္၀င္ပါတယ္။ ေရာင္စံုပြင့္လန္းေနတဲ့ညေနခင္းတစ္ခ်ိဳ႕လို
ေတာက္ပပါလ်က္နဲ႔ေန၀င္မပစ္လိုက္ခ်င္ဘူး။
လက္ထဲမွာ ေၿမပံုအတုတစ္ခုကိုက်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ကိုင္ၿပီး Wawalak ေတြလို အလင္း
ေရာင္ကိုေမွ်ာ္ကိုးေနမိတဲ့အ႐ူးတစ္ေယာက္ဟာ ကၽြန္မလား။
တကယ္ဆိုရင္…….
ေန႔ရက္လိုက္..ေန႔ရက္လိုက္တံခါးပိတ္ထားခဲ့သင့္တာေပါ့။
ခုေတာ့…..
အတိတ္ေတြကိုၿပန္ၿပန္ၾကည့္ေနမိေတာ့တယ္။
တကယ္ေတာ့….
ကၽြန္မဟာ…ေၿမပံုအတုထဲကၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ကို လိုက္႐ွာေနမိတဲ့ “သူ႐ူး”တစ္ေယာက္သာၿဖစ္ပါတယ္။
မေနာ္ဟရီ


Wawalak – During the dream time , the Australian aboriginal sister goddesses,
the Wawalak were swallowed whole by Yurlungur ,the great rainbow
serpent oppressed by Darkness in the belly of the serpent , the
wawalak wept until they were reborn from Yurlungur back into the
light.


ဘာေၿပာရင္ေကာင္းမလဲ....????

အသစ္..အသစ္ဆိုတဲ့သူအားလံုးကိုအသစ္ကေပးခ်င္..လူကမအား..စိတ္ကလည္းမအား၊
စိတ္ပမ္းလူပမ္းလည္းကလည္းၿဖစ္ေနေတာ့ ဘာေၿပာရင္ေကာင္းမလဲလို႔စဥ္းစားရင္းဘာမွမေရး
ၿဖစ္ဘူးၿဖစ္ေနတယ္။ အရင္လိုပဲ ငိုညည္းေလးညည္းၿပီး ေ႐ွာင္တခင္ ခြင့္ဆိုၿပီးေတာင္းရင္
ေကာင္းမလား..ဒါမွမဟုတ္ ခရီးထြက္မလို႔ လို႔ေၿပာရင္ေကာင္းမလား..စဥ္းစားရင္းစဥ္းစား
ရင္း အမွန္အတိုင္းပဲေၿပာလိုက္ပါတယ္။
ဒီဇင္ဘာလကုန္မွာ ခရီး႐ွည္တစ္ခုသြားစရာ႐ွိလို႔ၿပင္ဆင္ေနရတာရယ္၊ အိမ္ေၿပာင္းမွာမို႔ အိ္မ္
သစ္ကိုၿပင္၊အိမ္ေဟာင္းကို သိမ္းဆည္းနဲ႔မအားရတာရယ္၊မဂၢဇင္းအတြက္ ႐ံုးက်ရယ္ ေနာက္
လေတြအတြက္ၿပင္ေပးေနတာရယ္နဲ႔ လံုး၀(လံုး၀)ကိုေၿခကုန္လက္ပမ္းက်ေနလို႔ပါ။ ၀တၳဳတစ္
ပုဒ္႐ုိက္လက္စ႐ွိတာေတာ့ ၿပီးတာနဲ႔တင္ေပးပါ့မယ္။ အၿမည္းေပးရရင္ေတာ့ ေခါင္းစဥ္က
“ေၿမပံုအတုထဲကၿမိဳ႕” တဲ့...။
ေမြးေန႔နီးလာလို႔လားမသိဘူး။ အတိုက္အခံကလည္းမ်ား၊ ဘာလုပ္လုပ္ အဆင္ကခ်က္ခ်င္းမေၿပ
နဲ႕..အင္း..ေ႐ွ႕လာမယ့္ အခ်ိဳးအေကြ႕ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကည့္ေကာင္းမယ္ထင္တာပဲ။
ဒီတစ္ခါဆိုရင္ေတာ့ ...