ပန္းကေလးႏွစ္ပြင့္ရဲ ႔ေကာင္းကင္ဘံု

Monday, October 20, 2008

၀တၳဳ...လို႔ေတာင္းဆိုၾကသူေတြအတြက္ပါ...ႏုိ၀င္ဘာ..ကလ်ာမဂၢဇင္းထဲမွာပါသြားတဲ့ ၀တၳဳေလးလည္းၿဖစ္ပါတယ္...
Nobody's Child ဆိုတဲ့သီခ်င္းေလးကိုခံစားၿပီးေရးထားတာပါ...အဲဒီသီခ်င္းေလးကိုနားေထာင္တိုင္းမ်က္ရည္က်ခဲ့ဖူးတယ္...
ခု..အဲဒီမ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ဒီ၀တၳဳကိုေရးပါတယ္...
ၿမန္မာစာ႐ိုက္ေနက်မဟုတ္တဲ့အတြက္...အေတာ္ၾကီးကိုပင္ပန္းတၾကီး႐ုိက္ထားရတာပါဆိုရင္ သနားၾကမလားမသိ.. း)


ပန္းကေလးႏွစ္ပြင့္ရဲ ႔ေကာင္းကင္ဘံု

ၿဖတ္သန္းတိုက္ခတ္လာေသာေလႏုေအးတစ္ခ်က္ေၾကာင့္ဆံႏြယ္မ်ားကကၽြန္မမ်က္ႏွာေပၚေ၀့၀ဲလႈပ္ခတ္သြားရသလို လန္းဆန္းေအးၿမေသာအေတြ ့အထိကိုလည္းရ႐ွိလိုက္သည္..။နံနက္
ခင္း၏ေနေရာင္ၿခည္ႏုႏုေလးကလည္းခႏၶာကိုယ္ေပၚခပ္ေႏြးေႏြးေလးၿဖာက်ေန၏။ပန္းတခ်ိဳ ႔
(အမ်ိဳးအမည္မခြဲၿခားတတ္)၏ရနံ႔ကိုလည္းတစ္ခ်က္တစ္ခ်က္႐ႉ႐ႈိက္ေနမိေသးသည္..။ ကဗ်ာ
ဆရာေတြဘယ္လိုခံစားမယ့္မနက္ခင္းမ်ိဳးလဲမသိ..။ကၽြန္မကေတာ့တိတ္ဆိတ္ေနမိဆဲ…။
“ေဟ့…ဒီဘက္ကို…ဒီဘက္ကိုေပး…”
“ဟာ….လြဲသြားၿပန္ၿပီ..”
“ဒီတစ္ခါမင္းအလွည့္..”
“ကဲ..စၿပီေနာ္..မိေအာင္ဖမ္း…”
“ဟား……..ေမာလိုက္တာ..”
“ေပ်ာ္စရာလည္းေကာင္းပါတယ္ဟာ…”
ကေလးတစ္စုေပ်ာ္႐ႊင္စြာေဆာ့ကစားေနသံမ်ားကဆူညံသာယာေနသည္..။ငွက္ကေလးမ်ား
ေတးဆိုသလိုမ်ိဳး…။ဘာသာစကားမတူေသာ္လည္းနားေထာင္ေကာင္းလွသည္..။ေၿခေထာက္
တြင္စီးထားေသာဖိနပ္ကိုခၽြတ္ကာ..လက္ကေကာက္ကိုင္လုိက္ေတာ့…ေအးၿမေသာၿမက္ခင္း၏
အထိအေတြ႔က ကၽြန္မကိုေအးခ်မ္းသြားေစသည္..။ေနေရာင္ၿခည္ေအာက္ကၿမက္ခင္းစိမ္းစိမ္း
ေလးကိုဘယ္ကေလးမဆိုႏွစ္လိုေပ်ာ္႐ႊင္ႏိုင္မည္ထင္သည္..။
“ အိုး..ဒီခံုေလးမွာခဏထိုင္မွပဲ…”
စိတ္ကူးႏွင့္အတူကေလးမ်ား၏အသံကိုဆက္နားေထာင္ရန္ခံုတန္းလ်ားေလးတြင္
ကၽြန္မအသာ၀င္ထိုင္လိုက္မိသည္..။
ကေလးေတြကေပ်ာ္႐ႊင္စြာေအာ္ဟစ္ကစားေနၾကတုန္း..။ရန္ၿဖစ္သံ၊စကားမ်ားသံ၊
မေက်မနပ္သံေလးမ်ားကိုလည္းၾကားေနရသည္..။သို႔ေသာ္၊သူတို႔ေလးေတြ၏ရန္ေထာင္
သံေလးေတြကိုလည္းၾကားေနရသည္..။သို႔ေသာ္..သူတို႔ေလးေတြ၏ရန္ေထာင္သံေလး
ေတြကိုကခ်စ္စရာေကာင္းေနၿပန္သည္..။မေက်မနပ္သံေလးေတြကိုကႏွစ္လိုဖြယ္ရာ..။
“မင္းကညစ္တာကိုး..”
“မင္းကအရင္ညစ္တာေလ..”
“ေတာ္ၿပီ..ငါမကစားခ်င္ေတာ့ဘူး..”
“အဲလိုေတာ့..မလုပ္နဲ႔ေလ..”
“ဟုတ္သားပဲ….သူငယ္ခ်င္း..ခ်င္းေတြကို ”
ကၽြန္မၿပံဳးမိသည္..။
သူတို႔ရန္ၿဖစ္သံေလးေတြကအသည္းယားစဖြယ္..။သူတို႔ေလးေတြထဲမွာ သံတမန္ေလးေတြ
လည္းပါသည္..။ကၽြန္မေရာငယ္ငယ္ကဒီလိုကစားခဲ့ဖူးသလား..။ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ..။ဟင့္အင္း..။
မသိဘူး..။မကစားခဲ့ရဘူးထင္သည္..။ကစားခ်င္စိတ္ရွိၿပီးမကစားခဲ့ရတာလား..။မကစားခ်င္
လို႔ကိုမကစားတာလား..။ကစားခြင့္မရတာလား..ဆိုတာကိုကၽြန္မ..မမွတ္မိေတာ့..။မမွတ္္မိ
ေတာ့တာလား…ၿပန္မေတြးခ်င္ေတာ့တာလားလည္းမေရရာေတာ့..။
ထိုစဥ္…
ညင္သာေသာေၿခလွမ္းေလးႏွင့္ကေလးတစ္ေယာက္ကၽြန္မနားလာထိုင္သည္..။
ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ကေလး.။အသက္ရွဴသံမွန္မွန္ေလးကလြဲလို႔သူ႔ပံုစံကသက္ရွိအရုပ္
ကေလးတစ္ေယာက္လို႔ထင္ခ်င္စရာ..။
“ဟိတ္”
“ဟုတ္ကဲ့”
“ဟိုမွာ..ကေလးေတြကစားေနၾကတယ္”
“ဟုတ္တယ္..သူတို႔ကစားေနၾကတယ္”
“ကေလးေရာ..မကစားဘူးလား”
“………………………”
ကေလးကမေၿဖ..။
“သူတို႔လိုကစားပါလား”
ကၽြန္မအားမရစြာထပ္ေၿပာမိ၏။
“ဟင့္အင္း”
“ဟင့္အင္း….ဘာလို႔လဲ”
“သူတို႔က..ကၽြန္ေတာ္နဲ႔မကစားခ်င္ၾကဘူး”
“ဘာလို႔လဲ…ရန္ၿဖစ္ထားလို႔လား၊ရန္ၿဖစ္လည္းခဏပါပဲ..အားလံုးဟာသူငယ္ခ်င္းေတြခ်ည္း
ပဲေလ…”
“ဟင့္အင္း..ရန္မၿဖစ္ပါဘူး…၊သူတို႔ကမကစားခ်င္တာပါ…အင္း..သားလည္းသူတို႔နဲ႔မကစား
ခ်င္ပါဘူး..”
ကေလးကေတြးေတြးဆဆေလသံေလးႏွင့္ဆို၏..။
“မကစားခ်င္ဘူး..ဟုတ္လား…၊ဘာလို႔လဲ…”
“……………………….”
ကေလးကမေၿဖၿပန္..။တိတ္ဆိတ္ေနသည္..။
“ဘာလို႔လဲ..ကေလးရဲ ႔..”
“ကၽြန္ေတာ့္မွာ..မိဘမ႐ွိဘူး”
“အိုး….ဘာဆိုင္လို႔လဲ..”
႐ုတ္တရက္ၾကီးတံု႔ၿပန္လိုက္သည့္ကၽြန္မအသံတြင္ တုန္လႈိင္းတခ်ိဳ ႔ပါ၀င္သြားတာ က
ကေလးငယ္မသိေလာက္ဟုေၿဖေတြးေတြးလိုက္သည္..။
“ဆိုင္တယ္…ကၽြန္ေတာ္ကဟိုဖက္ကမိဘမဲ့ေက်ာင္းကေလ..”
“အို..မိဘမဲ့တာနဲ႔သူတို႔နဲ႔မကစားရေတာ့ဘူးလား…….မဟုတ္တာ”
“ကၽြန္ေတာ့္ကိုဘယ္သူကမွအလိုမ႐ွိၾကပါဘူး..”
ကေလးငယ္၏စကားလံုးမ်ားကတိမ္၀င္ေပ်ာက္ကြယ္သြားသလိုရပ္သြားၿပန္သည္..။
“ဘာလို႔လဲ..ဘာလို႔အလိုမ႐ွိရမွာလဲကြယ္”
“ဟုတ္တယ္..ကၽြန္ေတာ့္ကိုမိဘေတြကလည္းအလိုမ႐ွိလို႔စြန္႔ပစ္ၾကတယ္..သူငယ္ခ်င္းေတြ
ကလည္းအလိုမ႐ွိၾကဘူး..ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ကၽြန္ေတာ္ကမ်က္စိမၿမင္ဘူးေလ..”
“အိုး”
ကၽြန္မရင္ထဲနစ္နစ္စူးစူးေလးၿဖစ္သြားရသည္..။
“ဟုတ္တယ္..ကၽြန္ေတာ့္ကိုဘယ္သူေမြးခဲ့မွန္းဘယ္သူမွမသိၾကဘူး..အေဖအေမဆိုတာကို
မသိဘဲ႐ွင္သန္ခဲ့ရတယ္..”
ကေလးငယ္၏စကားသံေလးမ်ားကႏူးညံ့ေၾကကြဲေနသည္..။ကၽြန္မႏွလံုးသားေတြေၿဗာင္း
ဆန္ကုန္၏။
“ေက်ာင္းမွာကေလးေမြးစားမယ့္သူေတြလာၾကတယ္..ဒါေပမယ့္မ်က္စိမၿမင္တဲ့အတြက္
ကၽြန္ေတာ့္ကိုေ႐ွာင္သြားၾကတယ္..မ်က္စိမၿမင္မွန္းမသိခင္ဆိုရင္ေတာ့ ..သူတို႔ကၽြန္ေတာ့္
ဆီပဲအရင္ေရာက္လာတတ္ၾကတယ္….တစ္ခါမွကိုယ့္ကိုယ္ကုိမၿမင္ဘူးေပမယ့္ ဆရာမက
ေၿပာတယ္..သားဆံပင္ေတြက ညိဳညိဳေခြေခြလိပ္လိပ္ကေလးေတြနဲ႔သိပ္ေခ်ာတာတဲ့..
ဟုတ္လားဟင္..”
႐ုတ္တရက္ကၽြန္မဆြံ ႔အ သြားရၿပီးမွကပ်ာကယာေၿဖရ၏..။
“အိုး..သိပ္ဟုတ္တာေပါ့..ကေလးရယ္..”
“ဒါေပမယ့္..အနားေရာက္လို႔သိပ္လွေပမယ့္ ေသေနတဲ့မ်က္၀န္းေတြကို ေတြ႔ၿပီး မ်က္စိမၿမင္
တာကိုသိသြားရင္..အားလံုးေနာက္ဆုတ္သြားၾကတာခ်ည္းပါပဲ…”
“သားမ်က္လံုးေတြကသိပ္လွတာပဲ..”
“ဟုတ္လား…..ဒါေပမယ့္ၿမင္မွမၿမင္ရတာ..”
“အဲလိုလည္းမဟုတ္ေသးပါဘူး..ကေလးရယ္…”
“အစကေတာ့..ခုလိုေက်ာင္းပိတ္ရက္မနက္ခင္းေတြမွာ ..ဒီမွာလာကစားဖို႔ၾကိဳးစားတယ္..။
သူတို႔လည္းကေလးေမြးစားဖို႔လာတဲ့သူေတြလိုပဲ..အစပိုင္းမွာလိုလိုလားလားေခၚၾကတယ္။
ၿပီးမွ..မိဘမဲ့ေက်ာင္းကလာၿပီး..မ်က္စိလည္းမၿမင္ဘူးဆိုတာလည္းသိေရာ..ထိုင္ခိုင္းထား
ေတာ့တာပါပဲ..”
ကၽြန္မဘာေၿပာရမွန္းမသိ၍တိတ္ဆိတ္ေနမိသည္..။
တကယ္ဆိုတစ္စံုတစ္ရာၿပန္ေၿပာ၍ကေလးကိုကၽြန္မႏွစ္သိမ့္အားေပးသင့္သည္ပဲ..။
ကၽြန္မကေလးငယ္ကိုဘယ္လိုေၿဖသိမ့္ေပးရမလဲ…။
“ဒါဆို..တို႔ႏွစ္ေယာက္ကစားၾကမယ္ေလ…”
ကေလးကသက္ၿပင္းတစ္ခ်က္ကိုအသာခ်၏..။
“မကစားခ်င္ေတာ့ပါဘူး…ကစားလည္းမကစားတတ္ပါဘူး ”
“ဒီလိုပါပဲ..တို႔လည္းမကစားတတ္ပါဘူး”
ကေလးကခပ္ဖြဖြေလးတစ္ခ်က္ရယ္၏။ရယ္မွာေပါ့..။မကစားတတ္တဲ့သူက သူ႔ကိုကစားဖို႔စေၿပာခဲ့သည္ကိုး..။
“ဒါဆို..ကေလးဘာလုပ္ခ်င္လဲ.ဟင္..”
ကေလးကတစ္ခ်က္ေတြေတြေလးစဥ္းစားၿပီးမွေလးနက္ၿပတ္သားစြာေၿပာ၏..။
“ကၽြန္ေတာ္…ေကာင္းကင္ဘံုကိုသြားခ်င္တယ္..”
ကၽြန္မရင္ထဲ ငလ်င္တစ္ခုၿဖတ္သန္းလႈပ္ခတ္သြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။
“အို…ကေလးရယ္..”
“ဟုတ္တယ္…ေကာင္းကင္ ဘံုကိုသြားခ်င္တယ္..အဲဒီမွာဆို..ကန္းေနတဲ့သူေတြ
အားလံုးၿမင္ႏိုင္တယ္တဲ့..ဟုတ္လားဟင္..”
“အိုး…သိပ္ဟုတ္တာေပါ့..ကေလးရယ္..”
ကၽြန္မ..ကေလးငယ္ကိုလွမ္းစမ္းကာဖက္ထားလိုက္မိသည္..။ကေလးကလည္းကၽြန္မ
ကိုအသာၿပန္ဖက္ထား၏..။
“အဲဒါ ..အမွန္ပဲလားဟင္”
“အမွန္ပဲေပါ့ကြယ္..”
ထိုစဥ္…
မိဘမဲ့ေက်ာင္းကေလးဆီမွေခါင္းေလာင္းသံၾကားလိုက္ရသည္..။ကေလးငယ္က..
ကၽြန္မရင္ခြင္ထဲမွ အသာ႐ုန္းထြက္လိုက္ရင္း….
“ေဟာ…ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘုရား႐ွိခိုးရေတာ့မယ္…သြားေတာ့မယ္ေနာ္..”
“ဟုတ္သားပဲ..ဒီေန႔တနဂၤေႏြေန႔…”
“ေက်ာင္းနားေရာက္ရင္လက္ၿပလိုက္မယ္…ၾကည့္ေနေနာ္…”
“ေကာင္းပါၿပီကြယ္…”
“ေကာင္းကင္ဘံုသြားတဲ့အခါက်ရင္လည္း..ကၽြန္ေတာ္သတိရေနမွာပါ..”
“တို႔လည္းလိုက္မွာေပါ့..ကေလးရယ္..”
“ဒါဆို..တူတူသြားမယ္ေနာ္..”
“ဒါေပါ့..”
“တာ့တာ…ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ေနေနာ္..”
“ၾကည့္ေနပါတယ္…တာ့တာ..”
ေၿခသံဖြဖြကေလး တၿဖည္းၿဖည္းေ၀းသြားေတာ့သည္..။
ကၽြန္မလည္းတစ္ခ်ိန္က..ကၽြန္မေနခဲ့ဘူးေသာေနရာေလး႐ွိရာေလွ်ာက္ခဲ့လိုက္သည္..။
မၿမင္ရေသာ္လည္းကၽြန္မကိုလက္ၿပေနမည့္ဆံပင္ညိဳညိဳေခြေခြေလးမ်ားႏွင့္ မ်က္လံုးသိပ္လွ
ေသာမ်က္စိမၿမင္သည့္ကေလးတစ္ေယာက္၏႐ုပ္ပံုလႊာကို အာ႐ံုထဲၿမင္ေယာင္ေနမိသည္..။
တစ္ခုပဲ..ကေလးငယ္သိမသြား..။
ကၽြန္မသည္လည္းသူ႔လိုပင္ မ်က္စိမၿမင္ေသာ..မိဘကစြန္႔ပစ္ခဲ့၍မိဘမဲ့ေဂဟာတြင္ၾကီး
ၿပင္းခဲ့ရေသာ..ပန္းကေလးတစ္ပြင့္ပမာ ႐ုိင္းစိုင္းစြာ ႐ွင္သန္ခဲ့ရေသာကေလးငယ္တစ္ေယာက္
ၿဖစ္ခဲ့ဖူးသည္ဆိုတာ…………။ ။
To Innocent Orphans ……..

မေနာ္ဟရီ