ဂၽြန္လ၏မိုးေရမ်ား၊ရာစုသစ္ၿမစ္က်ဥ္းနဲ႔

Saturday, October 25, 2008

“ဂၽြန္လ၏မိုးေရမ်ား”ကိုရက္ပိုင္းနဲ႔ကၽြန္မ..မေနမနား႐ုိက္ၿပီးတင္ေပးလိုက္တာကအေၾကာင္း
ႏွစ္ခ်က္႐ွိပါတယ္။ တစ္ခုကဦးလိႈင္ ရဲ ႔ ႔ကဗ်ာေတြကို (ခုဆိုဒီစာအုပ္က႐ွားပါးပစၥည္းၿဖစ္ေနၿပီမို႔)မဖတ္ဖူးေသးတဲ့သူေတြဖတ္ဖူး၊ေလ့လာဖူးေစခ်င္တဲ့
ေစတနာပါ ။ ေနာက္တစ္ခုက လာထားထားသြားတဲ့ ကြန္မင့္ တစ္ခုေၾကာင့္ပါ။
သုခမိန္လိႈင္ရဲ ႔ “ဂၽြန္လ၏မိုးေရမ်ား” ကို“လူေတာ္ေတာ္မ်ားကအထင္
ၾကီးထားတဲ့စာအုပ္ဟာ ဘာမွလဲမဟုတ္ပါလား” ဆိုတာမ်ိဳး ေၿပာထားတာပါ..။အမွန္က လြတ္လပ္စြာသေဘာ
ကြဲလြဲပိုင္ခြင့္ေတာ႔လူတိုင္းမွာ႐ွိပါတယ္။ေစာ္ကားခြင့္ေတာ့မ႐ွိဘူးလို႔ကၽြန္မထင္တာပဲ။
ေ၀ဖန္တာပါဆိုရင္လည္း ငါဟာ သုခမိန္လိႈင္ကိုေ၀ဖန္ႏိုင္ေလာက္တဲ့သူလားဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုၿပန္သံုးသပ္သင့္တယ္
လို႔ကၽြန္မေတာ့ထင္တယ္ေလ။
ကိုေဇယ်ာလင္း ကဟိုတေလာေလးကပဲ ဦးလိႈင္ ရဲ ႔ ကၽြန္မတို႔မဂၢဇင္းမွာ အခန္းဆက္ပါသြားၿပီး၊လံုးခ်င္းၿပန္ထုတ္ထားတဲ့
“အင္ဒီ၀ါးဟိုးတို႔ကမၻာ” ဆိုတဲ့ကဗ်ာစာအုပ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေ၀ဖန္ထားတာကိုေတြ႔ရပါတယ္။သူ႔ေၿပာဆိုခ်က္ေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး
ဦးလိႈင္ ပရိသတ္ေတြကတစ္မ်ိဳးၿမင္ႏုိင္သလို ကိုေဇယ်ာလင္း ပရိသတ္ေတြကလည္း တစ္မ်ိဳးၿမင္ႏုိင္တာပဲ။
အဲလိုပဲဘယ္သူ႔ပရိသတ္မွမဟုတ္တဲ့သူေတြကလည္းတစ္မ်ိဳးထပ္ေတြးႏုိင္ေသးတယ္။ ဆိုလိုခ်င္တာက သူသည္
“ ေဇယ်ာလင္း ”ၿဖစ္ေနတဲ့အတြက္ သူမွာေၿပာခြင့္႐ွိေနတယ္။ သေဘာမတူတာတူတာက သူ႔အလုပ္မဟုတ္ဘူး ။
ေရးသူဟာ ေဇယ်ာလင္း ၿဖစ္တဲ့အတြက္ လူေတြကလည္း အာ႐ံု စိုက္ၾကတယ္။ ထင္႐ွားတဲ့ ၿပယုဒ္တစ္ခုကို ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး လို႔ ေၿပာလိုက္ရတာဟာ ကိုယ့္အရည္အခ်င္းမဟုတ္ဘူးဆိုတာေတာ့
လူငယ္ေတြ သိထားသင့္တယ္လို႔ထင္တာပဲ။
ကိုသိန္းေဇာ္ စကားနဲ႔ေၿပာ ရရင္ “ခင္ဗ်ားတို႔ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးလို႔ေၿပာဖို႔ ကၽြန္ေတာ္အမ်ားၾကီး
ၾကိဳးစားထားပါတယ္” ဆိုတာမ်ိဳးမ်ားၿဖစ္ေနမလားလို႔လည္းေတြးမိတယ္။
ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးလို႔ေၿပာရတာလြယ္ပါတယ္။ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးလို႔ေၿပာႏုိင္တဲ့ေနရာတစ္ခုကိုအရင္ေရာက္ထား
ေအာင္လုပ္ဖို႔ပဲခက္တာပါ။ေနာက္တဆက္တည္းေၿပာခ်င္တာက “ရာစုသစ္ၿမစ္က်ဥ္း” အေၾကာင္းပါ။
ဒီရာဇ၀င္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္မ ကဗ်ာေတြမတင္ခင္ကတည္းက႐ွင္းထားခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ဘယ္သူေတြ နဲ႔ဘယ္လို
စခဲ့တယ္ဆိုတာကို။ ကၽြန္မတို႔ဟာ အဲဒီကတည္းက ကဗ်ာ အႏုပညာကိုပဲအဓိကထားလုပ္ခဲ့
ၾကတယ္ဆိုတာ လက္႐ွိ အႏုပညာကိုဆက္လုပ္ေနသူေတြကိုၾကည့္ရင္သိႏုိင္ပါတယ္။
ကၽြန္မတို႔အားလံုးဟာတူညီတဲ့ ကဗ်ာအေပၚယံုၾကည္သက္၀င္မႈ တစ္ခုတည္းနဲ႔ အစၿပဳခဲ့ၾက
တာၿဖစ္ပါတယ္။လူငယ္ပီပီ ၊အႏုပညာခံစားခ်က္အားေကာင္းၾကတဲ့သူေတြပီပီ ေခတ္ကိုထင္
ဟပ္ေစတဲ့ကဗ်ာမ်ိဳးေတြေရးရင္ေရးခဲ့ၾကလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ဦးတည္ခ်က္ကေတာ့ အႏုပညာ
ပါပဲ။ဒီလိုေၿပာလို႔ ကၽြန္မကိုတစ္မ်ိဳးၿမင္ရင္ၿမင္လိမ့္မယ္..။ကိစၥမ႐ွိပါဘူး။ ကၽြန္မလိုလားတာက
တကယ့္အၿဖစ္အပ်က္ဟာဘာလဲဆိုတာပါပဲ။ ကၽြန္မတို႔ဟာ ကိုထိန္႔ကဗ်ာ ထဲကလို ကႏၱာရ
ၿဖတ္ေနတဲ့ကုလားအုတ္ေတြပါ...႐ြက္ဖ်င္တဲထဲအရိပ္ခိုဖို႔ အစီအစဥ္မ႐ွိပါဘူး...။

ေနာက္ထပ္လည္းကၽြန္မ မအားလပ္တဲ့ၾကားက ဦးေအာင္ခ်ိမ့္၊ေမာင္ေခ်ာႏြယ္၊ေဖာ္ေ၀း တို႔ ရဲ ႔
မွတ္တိုင္ တစ္ခုၿဖစ္တဲ့ “သစ္႐ြက္အေသမ်ားေပၚကရက္စက္ေသာဂီတ”ကိုတင္ေပးပါဦးမယ္။
သူတို႔ ရဲ ႔ၾကိဳးစားထားခဲ့မႈေတြကို ေလ့လာခံစားခ်င္တဲ့ သူေတြနဲ႔ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးကြာ လို႔
ေၿပာခ်င္ၾကမယ့္သူေတြအတြက္ပါ။