အၿဖဴေရာင္သက္တံတစ္စင္းနဲ႔ကၽြန္မရဲ႕ေရာင္စံုသီခ်င္းေတြ

Saturday, November 1, 2008

ဒီ၀တၳဳကို မုန္တိုင္းၿပီးကာစ ဘာဆိုဘာမွမေရးခ်င္တဲ့အခ်ိန္မွာေရးခဲ့တာပါ...ေရးခဲ့တယ္ဆိုတာထက္..ၿပန္ၿပီးစုစည္းတယ္ဆိုရင္
ပိုမွန္မလားပဲ..။အေရာင္ေတြနဲ႔ပတ္သက္ရင္ crazy ၿဖစ္တတ္တဲ့ကၽြန္မက အေရာင္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့၀တဳၳတို႐ွည္ေတြကိုမၾကာခဏ
ေရးေလ့႐ွိတယ္။ ခုဟာက ဟိုတစ္ပိုင္းသည္တစ္ပိုင္းေရးထားတဲ့ အက္ေဆးဆန္ဆန္စာေတြကိုၿပန္ၿပီးစု..ကၽြန္မသိပ္မၾကိဳက္တဲ့
မဲနယ္နဲ႔လိေမၼာ္ေရာင္အေၾကာင္းေတြၿဖည့္ေရးၿပီး ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ၿဖစ္ေအာင္ဖန္တီးလိုက္တာ..အိုင္ဒီယာမဂၢဇင္း ၇ႏွစ္ၿပည့္အတြက္
လည္းၿဖစ္ပါတယ္။
ဒီ၀တၳဳေလးကိုအၿမန္တင္ႏိုင္ေအာင္ ကူ႐ိုက္ေပးတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ဂ်ဴ (ဂ်ဴးနဲ႔မွားတတ္ၾကတဲ့သူေလ..)ကိုအမ်ားၾကီးေက်းဇူးတင္
ပါတယ္။



အျဖဴေရာင္သက္တံတစ္စင္းနဲ႔ကြ်န္မရဲ႕ေရာင္စံုသီခ်င္းေတြ



ခရမ္းေရာင္သစ္သီး

ခရမ္းေရာင္ရနံ႔ေတြနဲ႔ နလံမထုူနိုင္တဲ႔ရက္စြဲေတြ ကိုပိုက္ဆံလုပ္တဲ႔စက္စုတ္တစ္လံုးထဲပစ္ထည္႔ လိုက္ေတာ႔မွွ အေတာ္ေလးဟန္က်ပန္က်ရွိသြားသေယာင္ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုလွည္႔စားနိုင္ေတာ႔တယ္။ ဒါေပမယ္႔ရလဒ္ကေတာ႔အဆင္မေျပပါဘူး ။ ပိုျပီးစြတ္စို၀င္းမွည္႔လာတဲ႔ ခရမ္းရင္႔ေရာင္ သစ္သီး ေတြြပဲထြက္က်လာတယ္။မၾကာခင္အမွည္႔လြန္ပ်က္စီးသြားမွာပါလို႔ထင္ ရေေပမယ္႔ခုဆို သကၠရာဇ္
ေတြေတာ္ေတာ္ေတာင္ေညာင္းသြားျပီ။ ခုထိ…. ဒီအတိုင္း။
ကြ်န္မအဲဒီသစ္သီးေတြကိုၾကည္႔ျပီးအစားမစားျဖစ္တာေတာ္ေတာ္ေတာင္ၾကာသြားျပီ။ အေရာင္ေတြ၊ ရနံ႔ေတြရဲ႕နွိပ္စက္ကလူျပဳတာကိုလည္းကြ်န္မမခံစားနိုင္ဘူး။ နိုင္လိုမင္းထက္ မဟုတ္ပါပဲနဲ႔ကိုတေငြ႔ေငြ႔သိမ္းသြင္းလွည္႔ဖ်ားနွစ္ျမွဳပ္ထားခဲ႔ၾကတာ။အံ႔ၾသစရာ။
အိပ္မက္ေတြကလည္း၀ရုန္းသုန္းကာနဲ႔ခရမ္းေရာင္ေတြခ်ည္းသြန္းၾကဲပက္ခ်ေနၾကျပန္တယ္။ ခရမ္းေရာင္သစ္သီးေတြကိုနွစ္လိုစြာစားေနတဲ႔ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္။ ‘ေဟ႔…ေဟ႔ ရပ္လိုက္’ ။ ကြ်န္မကိုထံုေပေပယုန္တစ္ေကာင္လို ျပန္ၾကည္႔ေနတဲ႔ေကာင္မေလးနႈတ္ခမ္းမွာ ခရမ္းေရာင္ေတြစြန္းေပလို႔။ တေစၧမလွလွေလးတစ္ေကာင္ရဲ႕နႈတ္ခမ္းလိုပဲ။ လွေနလိုက္တာ။ သိပ္ေၾကာက္စရာေကာင္းတာဘဲ။ လန္႔နိုးေတာ႔ကြ်န္မတစ္ကိုယ္လံုးေအးစက္လို႔။
သံေျခက်င္းသံေတြ၀ဲေနတဲ႔ေျခလွမ္းေတြကဘယ္ကိုေရာက္နိုင္မယ္လို႔မ်ားရွင္ထင္လို႔လဲ။ ကြ်န္မပက္ပက္စက္စက္မုန္းပစ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္နွစ္လိုမိတဲ႔ရနံ႔ေတြထဲမွာပဲ လဲက်န္ရစ္ခဲ႔ရ ျပန္တာပါပဲ ။ နွစ္နွစ္ကာကာခ်စ္ဖို႔ ၾကိဳးစားရင္းက မုန္းမုန္းေနမိတဲ႔ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ ရက္ရက္ စက္စက္မုန္းဖို႔ၾကိဳးစားရင္းကနွစ္လိုေနမိတဲ႔ရနံ႔ေတြရဲ႕တိုက္ပြဲမွာကြ်န္မဟာေသြးေအးတဲ႔ ဒိုင္သူၾကီး တစ္ေယာက္ပမာဟန္ေဆာင္ေကာင္းလို႔။
လက္ခံရရွိလိုက္တဲ႔ေအာ္စကာရုပ္တုေပၚကမ်က္ရည္စက္ေတြကေတာ႔က်ရႈံုးမႈရဲ႕သက္ေသျဖစ္
ေနေပမယ္႔ဘယ္သူမွမျမင္လိုက္ၾကပါဘူး။

I.N.D.I.G.O
မပြင္႔ျဖစ္ခဲ႔တဲ႔ရနံ႔fတစ္ခ်ိဳ႕အေၾကာင္းျပန္စဥ္းစားလိုက္တဲ႔အခါမွာအျပာေရာင္လြင္လြင္သစ္ခြပြင့္တခ်ိိဳ႕
ကိုျပန္သတိရမိတယ္။ ဘ၀မွာဘယ္တုန္းကမွပန္ဆင္ဖို႔စိတ္မကုူးျဖစ္ခဲ႔တဲ႔လြင္ျပင္ကမၻာ ေတြနဲ႔ တရင္းတနွီးၾကီးကြ်မ္း၀င္လာခဲ႔ရတာဘာလို႔လဲ။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ႔လည္းအဲဒီရင္းနွီး ျပီးသား ကံၾကမၼာဆိုတာၾကီးကိုထိုင္ထိုင္ၾကည္႔ျပီးသူစိမ္းတစ္ရံစာဆန္ဆန္ေနမိတာ ဘာဆန္း ေတာ႔လို႔လဲ။ ဘ၀ဟာသိပ္ျပီးပ်င္းရိျငီးေငြ႔စရာေကာင္းတဲ႔ရုပ္ရွင္တစ္ကားဆန္မေနဖို႔ ၊ အျမဲတမ္းဆန္းသစ္
ေျပာင္းလဲပစ္ေနရတာတဲ႔လား ။ ကြ်န္မပ်င္းလွျပီ။ အဲဒီမဲျပာေရာင္ ပိတ္ကားၾကီးကို၀ုန္းကနဲ ပစ္ခ်လိုက္ရင္တကယ္ပဲျပည္ဖံုးကားက်သြားမွာတဲ႔လား။
‘ဒါဆိုခပ္သြက္သြက္ကေလး ၊ ေဟ႔လူ….. လုပ္ေလ…ဘာလုပ္ေနတာလဲ’
အေရာင္စံုလွပေနတဲ႔ဆပ္ျပာပူေဖာင္းေတြလိုအဲဒီစာကားလံုးေတြေပါက္ကြဲလြင္႔ေမ်ာေပ်ာက္ဆံုးသြားတယ္။
လွလွပပေလး၊ ေလထဲမွာ။

အျပာေရာင္ဒိုင္ယာရီ
ကြ်န္မကစကားေတြတရစပ္ေျပာေနရင္ေမာ႔ၾကည္႔နားေထာင္ေနတတ္ျပီးကြ်န္မခံစားမႈေတြနဲ႔ဖိစီး ေလးလံလာရင္ေတာ႔သူကေကာင္းကင္တစ္ခုလိုအုပ္မိုးေပးထားတတ္တယ္။ ကြ်န္မရဲ႕စကားလံုး ေတြျပာရီမႈန္မိႈင္းလာျပီဆိုရင္ေတာ႔သူကအဲဒီစကားလံုးေတြကိုတစ္ခါမွမျမင္ဖူးတဲ႔အေရာင္တစ္ ေရာင္ ကိုေတြ႔သလိုေငးေမာေနတတ္ျပန္ေရာ။
တစ္ခါတစ္ရံမွာသူ႔ရင္ထဲကစကားလံုးျပာျပာေတြထြက္ထြက္က်ေနတတ္လို႔လုိက္လိုက္ ေကာက္ ေပးရတတ္တယ္။ အဲဒီအခါမွာသူနဲ႔ကြ်န္မစိတ္ေကာက္တတ္ၾကပါတယ္။ လိ်ဳ႕၀ွက္မႈ အက္ဥပေဒကို မထိမ္းသိမ္းဘူးဆိုတဲ႔ပုဒ္မၾကီးၾကီးနဲ႔ကြ်န္မကသူ႔ကုိစြပ္စြဲျပီးသူကကြ်န္မကိုနွစ္ သိမ္႔ဖို႔စကားလံုးတခ်ိဳ႕ ကိုထုတ္ထုတ္ၾကည္႔မိတာပါလို႔ကာကြယ္ျငင္းဆိုတယ္။
အဲဒီလိုညေတြမွာဆိုရင္အျပာေရာင္မင္ေတြနဲ႔ေရးထားတဲ႔စကားလံုးေတြအခန္းထဲမွာပြစာက်ဲလို႔။ တံျမက္စည္းတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ကြ်န္မကစိတ္လိုက္မာန္ပါလွဲထုတ္ေနျပီးဆိုရင္ သူကြ်န္မကိုျပံဳး ၾကည္႔ေန တတ္တယ္။ ေမာေမာနဲ႔ကြ်န္မအိပ္ေမာက်သြာျပီးလို႔မိုးလင္းျပီဆိုရင္ေတာ႔ ကြ်န္မ အခန္းေလးေန ေရာင္ျခည္အသစ္ေတြနဲ႔အတူလင္းစင္ေနတာကိုေတြ႔ရတတ္တယ္။ သူကစကားလံုးအၾကြင္း အက်န္ေတြကိုကြ်န္မ မသိေအာင္ရွင္းလင္းပစ္လိုက္ျပီေလ။
‘ဘ၀ဆိုတာ ဒီလိုပါပဲ’ တဲ႔။
သူကကြ်န္မကိုတည္ျငိမ္စြာေျပာတယ္။ ကြ်န္မကေတာ႔ေန႔သစ္တစ္ခုကိုဇေ၀ဇ၀ါၾကည္႔ရင္းညကလွဲက်င္းထုတ္ပစ္လိုက္တဲ႔စကားလံုး ေတြ အေၾကာင္းေတြးေနမိေသးတယ္။ သူေျပာတဲ႔ဒီလိုပါပဲဆိုတဲ႔အထဲမွာဇေ၀ဇ၀ါနဲ႔အတိတ္ေေတြကို ျပန္ျပန္ စဥ္းစားေနမိတတ္တာေရာပါလားမသိဘူး၊ ကြ်န္မမေမးျဖစ္လိုက္ဘူး ။
Jim Reeves ကေတာ႔ ipod ထဲကေနေအာ္ေနတယ္။
'Blue Skies, smiling at me
Nothing but blue skies do I see
Blue birds, singing a song
Nothing but blue birds, all day Long
I never saw the sun shines so bright
Never saw things going so right' တဲ႔
သိပ္ရယ္ရတာပဲ။
အဲဒီသီခ်င္းေျပာပါတယ္။ ကြ်န္မလြမ္းဆြတ္ေနတဲ႔အျပာေရာင္မ်က္၀န္းတစ္စံုအေၾကာင္းလည္းမပါဘူးေလ။



အစိမ္းေရာင္ဒဏ္ရာ
ဒဏ္ရာကရထားတာအေတာ္ေလးၾကာေနျပီဆိုေပမယ္႔အဲဒီဒဏ္ရာက်က္မက်က္ကြ်န္မမသိဘူး။ ခဏခဏလွမ္းေမးေနရတာၾကာေတာ႔လည္းကိုယ္႔ကိုယ္ကိုအားနာလာတယ္။ ရာဇ၀င္ေတြ ကိုျပန္ျပန္ေမ႔တတ္တဲ႔ကြ်န္မရဲ႕မွတ္ဥာဏ္ကအဲဒီဒဏ္ရာက္ိုဘယ္လိုရခဲ႔မွန္းမသိေတာ႔ဘူး။ အျမဲစိမ္းသစ္ေတာၾကီးေတြဆီကကူးစက္တာလား။ ေက်ာင္းသူေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕၀တ္စံုကေန ထိခိုက္မိခဲ႔တာလား။ အစိမ္းေရာင္သစ္သီးတစ္လံုးေၾကာင္႔လား ။ ဘာမွသိပ္မသဲကြဲေတာ႔ဘူး။
ျဖစ္ရပံုကအစိမ္းေရာင္သန္းေနတဲ႔အဲဒီဒဏ္ရာကိုၾကည္႔ျပီးကြ်န္မကျပန္လည္လန္းဆန္းလာတတ္္တာ
ဆိုေတာ႔ဒဏ္ရာကမက်က္ေတာ႔တာဆန္းသလား။ ကြ်န္မျဖတ္သန္းခဲ႔တဲ႔ သစ္ေတာ လမ္းေလး ေပၚကအစိမ္းေရာင္ရက္စြဲတခ်ိဳ႕ကိုက်ျပန္ေတာ႔သိပ္မေကာင္းလွတဲ႔ကြ်န္မရဲ႔ ဦးေနွာက္ကစြဲမိစြဲရာ
ဆိုသလိုအမွတ္ရေနျပန္တယ္။ ဒီဒဏ္ရာေလးဘယ္လိုရခဲ႔သလဲ မသိတာကလြဲရင္ေပါ႔။
စိမ္းေရႊေရႊနံ႔ရတဲ႔မ်က္လံုးေတြကိုေရွာင္ဖယ္လို႔မရတတ္တဲ႔အခါတိုင္းကြ်န္မအဲဒီဒဏ္ရာေလးကိုငံု႔
ငံု႔ၾကည္႔မိတယ္။ ဒဏ္ရာေလးကေတာ႔ကြ်န္မကိုစိမ္းစိမ္း ကား ကားဆက္ဆံျမဲပါပဲ။ သူ႔ၾကည္႔ရတာ ကြ်န္မ ဆီကေနဘယ္ေသာအခါမွခြာသြားမယ္႔ပံုလည္းမေပါက္ဘဲနဲ႔ ကြ်န္မနဲ႔က်ေတာ႔လည္း ျငိမ္းခ်မ္းေရးယူခ်င္ပံုမရျပန္ပါဘူး။တစ္ခါတစ္ရံမွာစိမ္းဆတ္ဆတ္နဲ႔ကြ်န္မကိုအသက္ရႈၾကပ္ေစျပန္ ေသးတယ္။
မိုးစက္ေတြက်လာတဲ႔အခါသူကေရာေယာင္ငိုတယ္။ႏွင္းေငြ႔ေတြစြတ္ဆိုလာတဲ႔အခါသူကေငးငိုင္လြမ္းေမာေနျပန္ေရာ။ ေႏြရာသီေရာက္ရင္ေတာ႔သူဟာေခါင္းေထာင္ၾကည္႔တတ္ပါတယ္။ ျပီးရင္ေတာ႔သူ႔ဘာသာသူ စိမ္းျမဲစိမ္းဆဲပါပဲ။

အ၀ါေရာင္ပန္းခ်ီကား
ေသခ်ာပါတယ္။ ေတာ္ရံုဦးေႏွာက္ေလာက္နဲ႔ကေတာ႔လူရာ၀င္ေအာင္မွတ္ထားတတ္တဲ႔ ဗန္ဂိုး ရဲ႕ပန္းခ်ီကားေတြေလာက္ပဲ။ သူတို႔ေခါင္းထဲခုန္ေပါက္၀င္လာၾကမွာ။ တခ်ိဳ႕လူေတြက အံ႔ၾသျပခ်င္ စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္၀ါတာတာနိုင္လြန္းတယ္။ ကြ်န္မရဲ႕ပန္းခ်ီကားထဲမွာ ဘာေနၾကာပန္းမွ
မပါပါဘူး၊ ဗန္ဂိုးရဲ႕အ၀ါလည္းမဟုတ္ဘူး။ ပိေတာက္ေတြလူးတဲ႔ေရႊရည္ မ်ိဳး လည္းမဟုတ္ပါဘူး။ (တံုးလိုက္တာ)
အ၀ါေရာင္လူေတြကိုစိတ္ရွိလက္ရွိျပြတ္ၾကပ္ညပ္ေနေအာင္ဖိသိပ္ေရးဆြဲထားတာ။
တစ္ကားလံုး၀ါလို႔။အဲဒီအ၀ါဟာညွီတီတီေတာ႔အရွိသား။အနံ႔အသက္ဆိုးေတြကိုေတာ္႐ံုမရတတ္တဲ႔ကြ်န္မ အတြက္ေတာ႔အဆင္ေျပပါတယ္။ ရွင္တို႔ကေတာ႔တဆိတ္သည္းခံ ေပးၾကေပါ႔။ အနည္းဆံုး
နွာေခါင္းေလာက္ေတာ႔ရႈံ႕နိုင္ပါတယ္။ သံခင္းံတမန္ခင္းအရလက္၀ါးနဲ႔ ေတာ႔မအုပ္မိေစနဲ႔ေပါ႔။
Diplomacy ဆိုတာၾကီးကိုကိုယ္ကမသိေတာင္သူမ်ားေတြသိေနတယ္ဆိုတာေလာက္ကို ေတာင္မွ မသိတဲ႔သူေတြအတြက္ေတာ႔ကြ်န္မပန္းခ်ီကားကေတာ္ေတာ္ေလး သေရာ္ေတာ္ေတာ္ႏိုင္
ေန ပါ လိမ္႔မယ္။‘ေလာကမွာဘာမွမသိတဲ႔လူဟာဘာမွသိပ္ရွက္စရာမလိုပါဘူး’ တဲ႔။
ဘယ္သူမွေျပာခဲ႔တာမဟုတ္ပါဘူး ။ ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္မေန႔ညကပဲ ပုလဲကြန္ဒိုေအာက္က
Asia Light နားမွာေကာက္ရခဲ႔တာ။ ပိုင္ရွင္ေတြ႔ရင္ေတာ႔ျပန္ေပးမွာပါ။ ဒါေပမယ္႔သက္ေသ အေထာက္အထားျပခို္င္းတဲ႔အခါမွာအဲဒီစကားလံုးေတြဟာအ၀ါေရာင္ေတြလိုေတာ႔မလိမ္မိေစနဲ႔ေပါ႔။ ကြ်န္မကညွီနံ႔ေတြြနဲ႔ယဥ္ပါးေနတာေတာင္မွုဇီဇာေတာ႔ေၾကာင္တတ္ေသးတဲ႔ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္လူ
တစ္ ေယာက္ပါ။


လိေမၼာ္ေရာင္အက်ီ ၤ
တကယ္ဆိုအဲဒီအက်ီ ၤက၀တ္ဖို႔မဟုတ္ခဲ႔ဘူး။ ရႊန္းစိုေနတဲ႔လိေမၼာ္သီးလွလွၾကီးေတြပါတာမို႔သိပ္အရသာရွိမွာပဲဆိုျပီး၀ယ္သိမ္းထားလိုက္တာ ပါ။ ဒါေပမယ္႔အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ်တစ္ခါမွမမွည္႔နိုင္တဲ႔လိေမၼာ္သီးေတြကိုၾကည္႔ျပီးကြြ်န္မနာက်င္ လာတယ္။
‘အဲဒါဘာလဲ’
‘အက်ီ ၤတစ္ထည္ေပါ႔’
‘ဟင္႔အင္း …. လိေမၼာ္သီးေတြပါ’
‘မယံုရင္ရွင္၀တ္ၾကည္႔ပါလား၊ ဒါေပမယ္႔အခုထိေတာ႔မမွည္႔ေသးဘူး’
‘အက်ီ ၤီဆိုတာမွည္႔စရာမလိုပါဘူး’
‘လိေမၼာ္သီးေတြကလည္း ၀တ္ဖို႔မလိုပါဘူး’
ေမးခြန္းေတြသယ္လာေသာသူတစ္ေယာက္သူ႔ေမးခြန္းေတြျပန္ေကာက္သိမ္းကာလာရာလမ္းအတိုင္း
ျပန္သြားတာေတြ႔လိုက္ရသည္။ သူ႔ေနာက္မွလိေမၼာ္ေရာင္အက်ီ ၤတစ္ထည္
တလိမ္႔လိမ႔္နွင္႔ ပါသြားတာ သူမသိလိုက္။
လိေမၼာ္ေရာင္ဟာခ်ိဳျမိန္တဲ႔အေရာင္မဟုတ္တာေသခ်ာပါရက္နဲ႔အဲဒီအက်ီ ၤ
ေပၚမွာပုရြက္ဆိတ္ တေကာင္ကိုတအံ႔တၾသေတြ႔လိုက္ရေသးတယ္။

အနီေရာင္ရက္စြဲ
အဲဒီမနက္ကပန္းေတြလံုး၀မပြင္႔ခဲ႔တာေသခ်ာေၾကာင္းသက္ေသျပဖို႔ကြ်န္မမွာအခ်က္
အလက္ တစ္စံုတစ္ခုမွအသင္႔ရွိမေနခဲ႔ပါဘူး။ ေသခ်ာတာကအဲဒီေန႔မွာလူတစ္ေယာက္
ေသဆံုးသြားခဲ႔ျပီး အဲဒီလူကကြ်န္မကိုယ္တိုင္ျဖစ္ေနတာပါပဲ။
အဲဒီလူဟာကြ်န္မျဖစ္ေၾကာင္းသက္ေသျပဖို႔ဆိုရင္ေတာ႔ အေတာ္ကိုခက္ခဲပါလိမ္႔မယ္။
ကြ်န္မရဲ႕ID card မွာမင္နီေတြစြန္းေနခဲ႔လို႔ပါ။
ပန္းစည္းနီနီေတြ၊ ပန္းပြင္႔နီနီေတြကအဲဒီစ်ာပနဆီအုပ္ဖြဲ႔ပ်ံသန္းလာခဲ႔ၾကတယ္။
စံပယ္ တစ္ပြင္႔ တစ္ေလေတာင္မွာေယာင္ယမ္းျပီးမေမႊးျမခဲ႔တာေတာ႔ၾကံစည္မႈ
တစ္ခုခုပါ၀င္လိမ္႔မယ္ ထင္ပါရဲ႕။တကယ္ေတာ႔အဲဒီေန႔ကေနမသာခဲ႔ပါဘူး။
ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္မိုးျခိမ္းသံတစ္ခ်ဳိ႕ကိုေတာ႔ ၾကားလိုက္ရတယ္။
ရြာခ်လိုက္ဖို႔ ဘာအင္အားမွမရွိဘဲနဲ႔ဘာလို႔မ်ား အပင္ပန္းခံေေနတာပါလိ္မ္႔ ။ မ်က္ရည္တစ္စက္မွမပါ၀င္တဲ႔စ်ာပနေလးဟာေျခာက္ေျခာက္ ေသြ႔ေသြ႔ေလးနဲ႔စြတ္စိုျပီးဆံုးသြား ပါလိမ္႔မယ္။
ေက်းဇူးျပဳျပီးကြ်န္မကိုစံပယ္အျဖဴေရာင္တစ္စက္ေလာက္ေပးၾကပါ။
နီျမန္းစူးရွေနရတာ ကြ်န္မ ပင္ပန္းလွပါျပီ။
ေန၀င္သြားခဲ႔ရင္ေတာ႔အဲဒီေန႔ဟာသူ႔အလိုအေလ်ာက္ ျပီးဆံုးသြား ပါလိမ္႔မယ္။ သမိုင္းတင္စရာမလိုတဲ႔ရက္စြဲတစ္ခုလည္းျဖစ္တာမို႔သူ႔အလိုလိုအေငြ႔ပ်ံျပီး ၿပီးဆံုးသြားပါလိမ္႔မယ္။ အရာအားလံုးကိုဟန္႔တားနိုင္စြမ္းတဲ႔အနီေရာင္ဟာေသျခင္းတရားကို ေတာ႔ေငးေမာၾကည္႔ေန ခဲ႔ရပါတယ္။

အျဖဴေရာင္သက္တံ
ဆူညံေပါက္ကြဲေနေသာအေရာင္မ်ားျငိမ္သက္ေမာဟိုက္သြားၾကေသာအခါအျဖဴေရာင္
သက္တံ တစ္စင္းကိုျမင္လိုက္ရသည္။ ထိုသက္တံကိုကြ်န္မ မပိုင္ပါ။
ရွိေနေသာ မရွိျခင္းတရား ကိုကြ်န္မတို႔ အဘယ္မွာပိုင္ဆိုင္နိုင္မည္နည္း။ ျဖဴမႈန္လင္းေ၀ေနေသာသက္တံတစ္စင္းကငံု႔ကိုင္းၾကည္႔လိုက္ေသာအခါကမၻာသည္………………..။

စာၾကြင္း
စာမူျပီးဆံုးရက္ - မုန္တိုင္းစဲျပီးေသာေန႔
ပါ၀င္ေသာအရာမ်ား - ႏွလံုးသားခံစားမႈ ၂၅%
ဦးေႏွာက္နွင္႔အတတ္ပညာ ၂၅%
အနုပညာ ၅၀%
မွတ္ခ်က္ - စိတ္ခံအားမေကာင္းသူမ်ား၊ နွလံုးရည္အားနည္းသူမ်ား၊ မစိၦယစိတ္မ်ားသူမ်ားနွင္႔
အသိဥာဏ္နုံ႔နဲသူမ်ားနွင္႔မအပ္စပ္ပါ။
တားျမစ္သည္႔ၾကားမွဖတ္မိပါက ကြ်န္မတြင္တာ၀န္မရွိပါ။