မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ရွိခဲ့ဖူးသည္ (၂)

Sunday, March 15, 2009

မင္းသားေလးက သတိမျပဳမိဟန္ႏွင့္ ဆက္ေျပာေနသည္။
ထိုသူတို႔သည္ လူတစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး ႏွစ္လိုမႈကို `မုန္းတီးျခင္း´ ဟု ေခၚၿပီး တစ္ဦးႏွင့္..
တစ္ဦး ခိုက္ရန္ျဖစ္မႈကို `ခ်စ္ျခင္း´ ဟု ေခၚသည္။ ထိုေနရာတြင္ ပန္းပြင့္မ်ားကို ခ်က္
ျပဳတ္စားေသာက္ၾကၿပီး၊ သားစိမ္းငါးစိမ္းေတြကို ေသြးသံရဲရဲႏွင့္ ခုတ္ထစ္ကာ ဧည့္ခန္း
တြင္ အလွဆင္တတ္ၾကသည္ ... တဲ့။
တျခားတစ္ေယာက္ေယာက္က လာေျပာေနတာ ဆိုလွ်င္ေတာ့ ကၽြန္မ ေအာ္မိလိမ့္
မည္ ထင္သည္။ ခက္တာက၊ထိုစကားကိုေျပာေနသူသည္မင္းသားေလး ျဖစ္ေနသည္။
မင္းသားေလးကိုေတာ့ ကၽြန္မက ယံုသည္။ သူသည္ ယံုၾကည္ခ်င္စရာေကာင္းေလာက္
ေအာင္ကို အျပစ္ကင္းေသာ ကၽြန္မ၏မိတ္ေဆြေလးလည္း ျဖစ္သည္ေလ ...။
`ေပ်ာ္ရင္ ငိုၾကၿပီး စိတ္ညစ္ရင္ ရယ္ေမာတတ္ၾကလား ... ´
ကၽြန္မလည္း အေတြးေပါက္ေပါက္ႏွင့္ ထိုသို႔ေမးမိေေတာ့၊မင္းသားေလးက၊ေခါင္းခါသည္။
`သူတို႔မွာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ စိတ္ညစ္ညဴးမႈ ဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ မရွိသလို မ်က္ရည္နဲ႔ ရယ္ေမာျခင္း
ဆိုတာလည္း မရွိဘူး ...´
သုစရုိက္ႏွင့္ ဒုစရုိက္သည္လည္း လြဲမွားေနႏိုင္သည္ပဲ ... ။ ရုတ္တရက္ႀကီး ကၽြန္မ အသက္ရွဴ
ၾကပ္လာသလို ခံစားရသျဖင့္ ေပါ့ပါးလို ေပါ့ပါးျငား ေခါင္းေမာ့ ရယ္ေမာၾကည့္လိုက္မိသည္။
`ဟား ... ဟား ...´
မင္းသားေလးက ကၽြန္မကို မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာ ၾကည့္ေလသည္။ သူ ကၽြန္မကို နားလည္ႏိုင္
ရန္ လူလားေျမာက္ဖို႔ေတာ့ လိုေပလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မ စိတ္ထဲမွာေတာ့ သူ႕ကို လူလားမေျမာက္ေစခ်င္ေသးေပ။ သူ႕ကို သိုးကေလးႏွင့္ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနေစခ်င္ေသးသည္။

`ဘာလို႔ ရယ္တာလဲ ... ရယ္စရာပါလို႔လား ...´
`ေၾသာ္ ... သူတို႔က မွားေနတာလား ... ကၽြန္မတို႔က မွားေနတာလားလို႔ ေတြးမိလို႔ပါ ...´

ကၽြန္မ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ထပ္ညာလိုက္မိျပန္သည္။ ကၽြန္မ စာအုပ္ထဲမွ ေနာက္ထပ္
အျဖဴေရာင္ စကၠဴတစ္ရြက္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားရျပန္ၿပီ။

`ဒါဟာ ရယ္စရာမွ မဟုတ္တာ ေၾကကြဲစရာတစ္ခုပဲ ...´
`ေၾကကြဲစရာ ...´
`ဟုတ္တယ္ ... ဘယ္သူကမွားလို႔ မွားမွန္း မသိတာ၊သိပ္ေၾကကြဲစရာေကာင္းတဲ့ ျဖစ္ရပ္ေပါ့ ... ´
မင္းသားေလး ေျပာေတာ့လည္း ဟုတ္ေနသလိုပင္။ ဒါဆို အမွန္ကို အမွန္မွန္း သိျမင္ျခင္းသည္ ေရာ ၾကည္ႏူးစရာ အျဖစ္အပ်က္လား။ ကၽြန္မ မသိပါ။ အမွန္အတိုင္း ေျပာရလွ်င္ မသိေသးပါ။
ကၽြန္မတို႔သည္ ကံၾကမၼာ အထပ္ထပ္ႏွင့္ လြဲေခ်ာ္ တိမ္းညြတ္ခဲ့ၾကသူမ်ားသာ ျဖစ္ေနၾကသည္ ေလ။

`အဲဒီ ၁၃၉၀၈ ၿဂိဳဟ္ကေန ဘယ္လို ထြက္ခြာလာခဲ့လဲ ...´
`စတင္ ၀င္ေရာက္ ခ်ဥ္းကပ္စဥ္က အတိုင္းေပါ့ ...´
မင္းသားေလးက ထိုစကားကို တည္ၿငိမ္စြာ ဆိုသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သူ႕ မ်က္ႏွာႏုႏုေလးက

တစ္စံုတစ္ရာႏွင့္ ရႈပ္ေထြးေနဟန္ ေပါက္ေနသည္။ ကၽြန္မ စိတ္ထဲတြင္ တစ္မ်ဳိးတစ္မည္ ခံစား
လာရသည္။
ကၽြန္မ ေက်ာထဲတြင္ စိမ့္ခနဲျဖစ္သြားသည္။ ေဆာင္းေလေၾကာင့္ေတာ့ ဟုတ္ဟန္မတူပါ။ ေျမာက္
ျပန္ေလသည္ အလြန္တရာ ၾကည္လင္ရွင္းသန္႔ေနခဲ့ပါသည္။

`ၾကည့္စမ္း ... သိုးကေလး အိပ္သြားၿပီ ... ´
သူတစ္ေယာက္တည္း ေရရြတ္သလို ေျပာေနျပန္သည္။
`ေကာင္းေတာ့ ေကာင္းပါတယ္ ... သူ႕ဘ၀မွာက ေတြးစရာ သိပ္မ်ားမ်ားစားစားမွ မရွိတာ၊ ျမက္ပင္ေလးေတြကလည္း အဆိပ္မရွိဘူး ... ကၽြန္ေတာ္ ခပ္တိုက္မယ့္ ေရကလည္း စိတ္ခ်ရ တယ္၊ သူ႕မွာ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းေလးလည္း ရွိတယ္၊ ေကာင္းကင္ျပာကိုလည္း သူပိုင္တယ္ တိမ္ျဖဴေတြနဲ႔လည္း စကားထာ၀ွက္တမ္း ကစားႏိုင္ေသးတယ္၊ ေျမာက္ျပန္ေလကိုလည္း သူ မႈစရာမလိုဘူး ... မနက္ျဖန္ကိုလည္း ေတြးပူမေနရဘူး၊ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလဲ ... ဒါေပမယ့္ လူတိုင္းကေတာ့ သိုးကေလးတစ္ေကာင္ ျဖစ္ခ်င္မွာ မဟုတ္ဘူး ...´
`ဘာလို႔လဲ ..´
`ရိုးရွင္းလြန္းလို႔ ...´
သိုးတစ္ေကာင္ကို ဘယ္တုန္းကမွ မလိုခ်င္ခဲ့ဖူးေသာ လူသား သိပ္မပီသခ်င္သည့္ ကၽြန္မ သည္ သူ႕စကားကို ၾကားကာမွ စိတ္ထဲမွာ က်ိတ္၍ သိုးကေလးတစ္ေကာင္ ျဖစ္ခ်င္စိတ္ တဖြားဖြား ေပၚလာရေတာ့သည္။ ၾကည့္စမ္းပါဦး ... သိုးကေလးတစ္ေကာင္ရဲ႕ဘ၀ဟာ.... ဘယ္ေလာက္မ်ား မနာလိုခ်င္စရာ ေကာင္းလိုက္ပါသလဲ ...။ မနက္ျဖန္ေတြကို ထမ္းထား စရာမလို။ သိပ္မ်ားမ်ားစားစား ေတြးေတာေနစရာ မလိုပါဘဲႏွင့္ သူသည္ ေကာင္းကင္ႀကီး တစ္ခုလံုးကိုလည္း ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ေသးသည္တဲ့ေလ ... ။
ကၽြန္မ၏ အတြင္းစိတ္ကို မရိပ္မိရွာေသာ မင္းသားေလးကေတာ့ သူ႕မိတ္ေဆြမေလးကို
ယံုၾကည္စိတ္ရွင္းစြာ ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ျဖဴစင္ၿငိမ္းခ်မ္းလွေသာ ထိုအၾကည့္မ်ားကို ရင္ဆိုင္
ႏိုင္ရန္ ကၽြန္မတြင္ အားအင္မ်ား ျပတ္လပ္ကုန္ခမ္းေနခဲ့ရေလသည္။

အခန္း(၃)

ေန၀င္ေတာ့မည္။
ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္္ေယာက္သား ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္စြာ ေန၀င္ခ်ိန္ကို ေငးၾကည့္ေနမိၾကသည္။





သူက ကၽြန္မကို ေမး၏။
`ေန၀င္ခ်ိန္ေတြကို ႀကိဳက္လား ...´
ကၽြန္မ ေခါင္းညိတ္ျပမိသည္ ထင္သ္။
`ခင္ဗ်ား၊သိလား...လူေတြ သိပ္၀မ္းနည္းတဲ့အခါ ေန၀င္ဆည္းဆာကိုသိပ္ႏွစ္သက္တတ္တယ္ ...´
ကၽြန္မ ဘာမွ ျပန္မေျပာမိ။
`ခု ... မင္း ၀မ္းနည္းေနလား ...´
`ရွင္ေရာ ... ၀မ္းနည္းေနလား ...´
ကၽြန္မက သူ႕အေမးကို မေျဖဘဲ ေမးခြန္းႏွင့္ တုံ႔ျပန္သလို သူကလည္း မေျဖပါ။ ေန၀င္မွာကို
သာ ေငးၾကည့္ေနသည္။
`ေန၀င္ေတာ့မယ္ ...´
`ကၽြန္မ သိတယ္ေလ ...´
`ဟိုး ... ၁၀၄၃ ႀကိမ္ေျမာက္ ေန၀င္ဆည္းဆားတုန္းက ...´

သူ စကားဆက္မည္အထင္ႏွင့္ ကၽြန္မ ငံ့လင့္ေနမိေသာ္လည္း မင္းသားေလးက ဘာမွ ဆက္
မေျပာ ...။ ကၽြန္မကပဲ ေမးလိုက္သည္။

`ရွင္ အရမ္း ၀မ္းနည္းေနခဲ့လား ...´
`ခု ... မင္း ခံစားေနရသလိုေပါ့ ...´

အလို ... ကၽြန္မ ခုခ်ိန္မွာ ၀မ္းနည္းမႈ တစ္စံုတစ္ရာ ခံစားေနရသည္ဟု သူ႕ကို ၀န္ခံခ်က္မေပး
ရေသးပါ ...။ မိႈင္ေတြ ေငးေမာေနမိျခင္းလည္း မရွိ ...။ မင္းသားေလးက ကၽြန္မ၏ တံု႔ျပန္မႈကို
မေစာင့္ဘဲ ဆက္ေျပာ၏။

`၀မ္းနည္းေၾကကြဲမႈကို သက္သာရာရေစဖို႔ ေဆးနည္းဆိုတာ ဒီေလာကမွာ မရွိေသးဘူး ...
တကယ္ေတာ့လည္း ၀င္သြားတဲ့ေနက ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီက ၀မ္းနည္းေၾကကြဲမႈေတြကို သယ္ယူ
သြားႏိုင္တာမွ မဟုတ္တာ၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ မဟုတ္ပါဘဲနဲ႔ကို လူေတြဟာ
သိပ္၀မ္းနည္းတဲ့အခါ ေန၀င္ခ်ိန္ေတြကို ေစာင့္ၾကည့္ေနမိတတ္ၾကတယ္´

သူေျပာတာ ဟုတ္ေကာင္း ဟုတ္ႏိုင္ေသာ္လည္း ကၽြန္မ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္ေနမိသည္။ ကၽြန္မ....
တကယ္ပဲ ၀မ္းနည္းေနခဲ့လား ...။ ကၽြန္မ မသိပါ။ ႏွလံုးသားမ်ားက ေအးခဲသြားေလေရာ့
သလား ... ။ ေသခ်ာတာကေတာ့....ကၽြန္မ..သူႏွင့္အတူ..ေန၀င္ခ်ိန္ကို၊ႏွစ္လိုစြာ ၾကည့္ေန
မိသည္။

`ဒီေနရာကေန ေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့ ေနေရာင္ဟာ တျခားကမၻာမွာ လင္းသြားမွာပဲ.....၊
ေလာကရဲ႕ ဒီမွာဘက္ျခမ္း အေမွာင္ကိုေတာ့ သူ ခဏ ေက်ာခိုင္း ေမ့ေဖ်ာက္ ထားရမွာ
ေသခ်ာတယ္၊ ဒါမွပဲ သူ ေရွ႕ဆက္ႏိုင္မွာေလ၊ ဒီလုိပဲ ... ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ေန႔ရက္ေတြ
ကို ေက်ာ္ျဖတ္ဖုိ႔ ေန၀င္ခ်ိန္ေတြကို မနက္လင္းတာနဲ႔ ေမ့ေဖ်ာက္ပစ္လိုက္ႏိုင္ရင္ .......
သိပ္ေကာင္းမွာပဲ ...´
`ေမ့ေပ်ာက္မႈဆိုတာ ... လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႔ ရႏိုင္တဲ့ အရာမွ မဟုတ္တာ ...´
`ဘယ္အရာမဆို အလကားမရဘူးလို႔ မင္းပဲ ေျပာခဲ့တာေလ၊ ထိုက္တန္တဲ့ အဖိုးအခေတာ့
ေပးရမွာေပါ့ ... သိပ္ၿပီ း တန္ဖိုးႀကီးရင္လည္း ႀကီးေနႏိုင္တယ္ ...´
ကၽြန္မ ေလပူတစ္ခ်က္ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းမႈတ္ထုတ္ပစ္လိုက္ခ်ိန္မွာ ေနက ၀င္သြားခဲ့ၿပီ။
က်န္ရွိေနေသးေသာ လက္က်န္အလင္းေရာင္ကေတာ့ အားေကာင္းစြာ ေတာက္ပဆဲ ... ။
`ေနာက္ထပ္ ေန၀င္တာကို ေစာင့္ၾကည့္ရေအာင္ ...´
သူက ကေလးတစ္ေယာက္လို ေတာင္းဆိုသည္။
`အိုး ... ဒီမွာက ၂၄နာရီမွာမွ တစ္ႀကိမ္ပဲ ေန၀င္တာ ... ´
မင္းသားေလးက ဘာမွ ျပန္မေျပာ။ ကၽြန္မကပဲ ဆက္ေျပာေနမိသည္။
`အဲဒါပဲ ေကာင္းပါတယ္ ေနာ္ ...´
`ဘာလို႔ ေကာင္းတယ္လို႔ ထင္ရတာလဲ ... ၂၃ နာရီ ၅၅ မိနစ္ ၄၈ စကၠန္႔လံုး လူေတြက
ေၾကကြဲမႈေတြကို အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ လံုေအာင္ ဖံုးဖိထားလို႔ ရတာမွ မဟုတ္တာ ...´

မင္းသားေလးက ကၽြန္မကို သြက္လက္စြာ ျငင္းဆိုေလသည္။ ကၽြန္မမွာေတာ့ သူ႕ကို ျပန္လည္
ေျပာဆိုရန္ စကားလံုးမ်ား ေမွးမွိန္လို႔ ...။




ကၽြန္မတို႔ စကားလံုးေတြ ေပ်ာက္သြားလိုက္ ျပန္ေပၚလာလိုက္ အားေကာင္းလာလိုက္ ျပန္မွိန္
ေဖ်ာ့သြားလိုက္ႏွင့္ ေနာက္တစ္ေန႔ ေန၀င္ခ်ိန္ထိတိုင္ စကားေျပာေနျဖစ္ၾကသည္။ အႏၱရာယ္ မ်ား၏လားရာႏွင့္ အသီးအပြင့္မ်ားအေၾကာင္း၊ ေခ်ာက္ကမ္းပါးမ်ား၏ ခ်ိဳၿမိန္ေသာ ေတးဂီတႏွင့္ ႏူးညံ့ေသာေျခလွမ္းမ်ားအေၾကာင္း၊ အိပ္မက္တိမ္ဆိုင္မ်ား၏ အသံုး၀င္ပံုႏွင့္ ထိတ္လန္႔ေၾကာက္ မက္ဖြယ္ ဆာလံက်မ္းႏွင့္ D ၁၁၁ ၿဂိဳဟ္ကေလးတစ္ခုအေၾကာင္း ...။ ေရွာလမြန္သီခ်င္းႏွင့္ လြတ္ေျမာက္ရာလမ္းေၾကာင္းမ်ားအေၾကာင္း ...။

ဒုတိယေျမာက္ညေနခင္း၏ ေန၀င္ခ်ိန္ကလည္း လြမ္းဆြတ္ခ်င္စရာေကာင္းလြန္းေနသည္။
ကၽြန္မ ဘာကိုလြမ္းဆြတ္ေနခဲ့သည္လဲ ... ။ မင္းသားေလးေရာ တစ္စံုတစ္ရာကို လြမ္းဆြတ္
ေနခဲ့သည္လား ...။

`သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ေလာက္ မဆိုခ်င္ဘူးလား ...´

ရုတ္တရက္ေမးလာေသာစကားေၾကာင့္ ကၽြန္မ သူ႕ကို ေတြေတြေလး ျပန္ၾကည့္မိသည္။
သူ႕ေမးခြန္းေလးက ရိုးစင္းလြန္းလွပါလ်က္ႏွင့္ ကၽြန္မအာရံုမ်ား ေနာက္က်သြားၾကရသည္။
သူက ဆက္ေျပာ၏။

`ေန၀င္ခ်ိန္မွာ ဆိုရမယ့္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ေလာက္ မရွိဘူးလား´
`ကၽြန္မ ဂီတသံေတြကိုေတာင္ ခံႏိုင္ရည္မရွိေတာ့တာ အေတာ္ၾကာၿပီ ... တစ္ခ်ိန္ကေတာ့
ကၽြန္မဟာ Nightingale ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္လိုပဲ သီခ်င္းမဆိုတဲ့ေန႔ တစ္ေန႔မွ မရွိခဲ့ဘူး
... ခုေတာ့လည္း ...´

ကၽြန္မက လူႀကီးသူမေတြ ဟန္လုပ္ေနက်အတိုင္း အသံကို တိမ္၀င္ပစ္လိုက္ကာ စကားစကို
ရပ္ပစ္လိုက္မိသည္။ (ေတြ႕ျမင္ေနက်ျဖစ္၍ ကိုယ္တိုင္ႏွစ္လိုသည္ဟု မထင္ေသာ္လည္း ......
မသိစိတ္က အလိုအေလ်ာက္ ပံုတူကူးထားသည္ကို ခုမွ သိလိုက္ရေတာ့သည္။)
`ဆက္ေျပာေလ ...´ ဟု မင္းသားေလးက ဆိုသည္။
သူ႕အသံက အမိန္႔သံ မဆန္ေသာ္လည္း လိုက္နာခ်င္စရာေတာ့ အလြန္ေကာင္းေန၏။
`ကၽြန္မအသံေတြ ေသေနခဲ့ၿပီ ...´
သူကေတာ့ ကၽြန္မစကားမဆံုးမီမွာပင္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို... စတင္......သီဆိုေတာ့သည္။
ေနာင္အခါ ကမၻာေပၚ ရွိရွိသမွ် သီခ်င္းေတြထဲတြင္ သက္၀င္ေၾကကြဲဖြယ္အေကာင္းဆံုး
အသစ္လြင္ဆံုး အလန္းဆန္းဆံုးႏွင့္ နားေထာင္၍ အေကာင္းဆံုး သီခ်င္းတစ္ပုဒ္အျဖစ္
ဒီကမၻာေလထုတြင္ က်န္ရွိခဲ့မည့္ သီခ်င္းေလးလည္း ျဖစ္သည္။ ကေလးတစ္ေယာက္၏
နား၀င္ပီယံရွိလွေသာ အသံေလးႏွင့္ ေပါင္းစပ္လိုက္ေသာအခါ ...





ကၽြန္မ ထိုသီခ်င္းေလးထဲတြင္ နစ္ေမ်ာသြားေတာ့၏။

ေနကား ၀င္သြားခဲ့ျပန္ၿပီ ... ။

တျဖည္းျဖည္း ျပန္လည္ႏႈတ္သိမ္းယူသြားေနေသာ ေနေရာင္ျခည္မ်ားႏွင့္အတူ မင္းသား
ေလး၏ ႏွစ္လိုဖြယ္ဂီတသည္လည္း ၿပီးဆံုးသြားခဲ့ၿပီ။

`သိပ္ေကာင္းတာပဲ´
`သိပ္ေကာင္းတယ္ဆိုတာ ဘာကို ေျပာတာလဲ ... ေနာက္ထပ္ သူ႕ထက္ေကာင္းတဲ့ အရာ
တစ္ခု ရွိမလာခင္အထိပဲ ... သူက မွန္ကန္ေနမွာေလ ...´
`ဟင့္အင္း ... ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ဒါဟာ အေကာင္းဆံုးပါ ...´
`စကားကို ကုန္ေအာင္ မေျပာရဘူးလို႔ ေျပာတာ ၾကားဖူးတယ္၊ မင္းက ဘာလဲ ... ကေလး
လား ... လူႀကီးလား ...´
`တစ္၀က္စီေပါ့ ...´

ကၽြန္မစကားေၾကာင့္ မင္းသားေလးက ခိုးခိုးခစ္ခစ္ ရယ္သည္။ သူ႕ရယ္သံေလးက သာယာ
နာေပ်ာ္ဖြယ္အတိရွိၿပီး ခ်စ္စရာလည္း အလြန္ေကာင္းသည္။

`ေတြ႕ခဲ့ဖူးတဲ့ လူတစ္ပိုင္း ျမင္းတစ္ပိုင္း သတၱ၀ါေတြလိုလား ...´
`အဲဒါက Centaur ေတြ ... သူတို႔က သိပ္ၿပီး စိတ္ေကာင္းႏွလံုးေကာင္း ရွိၾကတယ္ ...´
`ဘာရယ္ ...´
`Centaur ေတြ ...´
`အဲဒီပံုေလး ဆြဲတတ္လား ...´
`အင္း ... ဆြဲေပးရမလား ...´
သူ တစ္ခ်က္မွ် စဥ္းစားၿပီးမွ ေခါင္းကို အသာခါ၏။
`ေနပါေစ ... သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ ႏိုင္္ေအာင္ ထိန္းႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ေနရာေလးက ကၽြန္ေတာ့္ထက္ ပိုမႀကီးဘူး ...´
ထိုအခိုက္အတန႔္တြင္ပင္ သူ႕မ်က္ႏွာေလးက တစ္စံုတစ္ရာေသာ လြမ္းဆြတ္မႈမ်ား ျဖတ္
ေျပးသြားသည့္ႏွယ္..အိုး သူ႕ၾကည့္ရတာတစ္ခါမွသူ႕ၿဂိဳဟ္ေလးဆီျပန္ေရာက္ေသးပံုမေပၚ ... ။
`ေမွာင္ေနၿပီ ... ကၽြန္ေတာ့္သိုးကေလး ေအးေနၿပီလား မသိဘူး ...´
`အရင္ မိတ္ေဆြႀကီး ဆြဲေပးတဲ့ သိုးကေလးေရာ ...´
`အႏၱရာယ္ကင္းတာ မွန္ေပမယ့္ ဘယ္လိုသိုးကေလးမွ..ေသတၱာေလးထဲမွာ... ၾကာရွည္.. မေနႏိုင္ဘူး ...´
`ဒါဆို ... သိုးကေလးကို ...´
`ကၽြန္ေတာ္ တတ္ႏိုင္သမွ် ကာကြယ္ေပးရမွာေပါ့ ...´
ေန၀င္သြားခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း မင္းသားေလးကို ျမင္ေနရဆဲ ...။ အျပစ္ကင္းစင္လွေသာ
မင္းသားေလး၏ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရင္း မၾကာခင္ သူ ကၽြန္မဆီက ထြက္သြားေတာ့မွာကို
ႀကိဳသိေနသလို ခံစားမိလာသည္။

အိုး ... တကယ္ပဲ ... ကၽြန္မ ၀မ္းနည္းေနခဲ့ေလသည္။
`ေန၀င္ခ်ိန္ကို ထပ္ၾကည့္ရဦးမွာလား ...´
`ၾကည့္ျဖစ္တဲ့အခါက်ရင္ေပါ့ ...´
`ဒါဆို ... ရွင္သြားေတာ့မွာလား ...´
`သြားျဖစ္ရင္လည္း သြားျဖစ္ပါလိမ့္မယ္ ...´
`ဒီကမၻာေျမကို ျပန္လာဦးမွာလား ...´
`ေလာကရဲ႕လမ္းေတြက..သိပ္ရႈပ္ေထြး.. ရွည္လ်ားလြန္းတယ္.၊မေတာ္တဆလည္း..ျပန္ေရာက္ခ်င္ ေရာက္လာႏိုင္တာပဲ၊ မေတာ္တဆလည္း ပိုေ၀းသြားႏုိင္သလို...... အမွတ္တမဲ့လည္း

လွည့္ျပန္လာႏိုင္ေသးတာပဲ၊ အရာအားလံုးဟာ ျဖစ္ႏိုင္ၿပီး ျဖစ္ခြင့္. .လည္း ရွိပါတယ္ ...´

ကၽြန္မ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၾကယ္တစ္ခ်ဳိ႕ လင္းလက္ေနခဲ့ၿပီ။

`ခင္ဗ်ားလိုပဲ ... ကၽြန္ေတာ္လည္း ၾကယ္ေတြကို ၾကည့္ေနမိတတ္တယ္၊ ၾကယ္ေတြအားလံုး ဟာ သံေခ်းတက္..ေနတဲ့ စက္သီးရွိတဲ့..ေရတြင္းလိုပဲ ... ကၽြန္ေတာ္ ေသာက္ဖို႔ ေရေတြကို ပန္းထုတ္ေပးလိမ့္မယ္၊ ဒါဟာ သိပ္ရယ္စရာ ေကာင္းတာပဲ၊ ၾကယ္ကေလးေတြ ငါးသန္း ေလာက္ရွိရင္ ခင္ဗ်ား ေခါင္းေလာင္းေလးေတြ ငါးသန္းရမယ္၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေအးျမတဲ့ စမ္းေရ သန္းေပါင္းငါးရာ ရပါလိမ့္မယ္ ...´

သိပ္ရယ္စရာေကာင္းတာပဲ...ဟု ဆိုေသာ္လည္း သူ၊မရယ္သလို ကၽြန္မလည္းမရယ္ႏိုင္ပါ။
ေအးျမတဲ့ စမ္းေရ သန္းေပါင္းငါးရာႏွင့္ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ ညီမွ်သည္ဟုေတာ့ ကၽြန္မ
ခံစား၍ ရေနသည္။

`ကၽြန္မအတြက္ကေတာ့ ရယ္တတ္တဲ့ ၾကယ္ကေလးတစ္လံုးေလာက္ ေတြ႕ရရင္ပဲ ေက်နပ္ မွာပါ၊ ေန၀င္ခ်ိန္ကို ၀မ္းနည္းေၾကကြဲမႈေတြနဲ႔ ထိုင္ၾကည့္ျဖစ္ေပမယ့္ အေမွာင္နဲ႔အတူ ထြက္ လာတဲ့ ၾကယ္ကေလးေတြထဲက ၾကယ္ကေလးတစ္လံုးက ကၽြန္မကို ရယ္ျပတဲ့အခါ ကၽြန္မ စိတ္သက္သာရာ ရပါလိမ့္မယ္၊ အဲဒီထဲမွာမွ ရယ္ေမာတတ္တဲ့... ၾကယ္ကေလးကို ကၽြန္မ...... ျပန္ျပံဳးျပမွာေပါ့ ... ၾကယ္ကေလးကေရာ ... ကၽြန္မအျပံဳးကို ရပါ့မလား ...´ `အိုး ... အဲဒီအျပံဳးဟာ အခ်ိန္ကာလေတြ အကြာအေ၀း ခရီးမိုင္ေတြနဲ႔ အၿမဲကင္းလြတ္ေနပါ ..လိမ့္မယ္ ...´
မင္းသားေလးကသူ႕ေရႊ၀ါေရာင္ ဆံပင္မ်ားကိုလက္ေသးေသးေလးႏွင့္ သပ္တင္လိုက္သည္။
သူ႕ပံုစံက တစ္စံုတစ္ခုေသာ အဆစ္အခ်ဳိးအတြက္ ျပင္ဆင္ေနေသာ ခရီးသည္တစ္ေယာက္၏
ျပင္ဆင္မႈမ်ဳိးႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္တူေနသလိုပင္ ... ။ ကၽြန္မ မသိေအာင္ သူ တိတ္တဆိတ္ ထြက္ခြာ
သြားမည့္ပံုေတာ့ မရွိ။ သူက ကၽြန္မေရွ႕မွာပင္ ကၽြန္မကို အတိအလင္း ေက်ာခိုင္းထြက္ခြာသြား
မည့္ပံု ရွိသည္။ ကၽြန္မမွာ သူ႕ကို တားဆီးလိုစိတ္ မရွိေသာ္လည္း သူ ထြက္ခြာသြားမွာကိုေတာ့
မလိုလားမိျပန္ပါ။

`ၾကယ္ေတြနဲ႕အတူ သီခ်င္းဆိုၾကည့္ပါလား ... ၾကည့္စမ္း ... ခု သူတို႔ သီခ်င္းဆိုေနၾကတယ္ ...´

တလက္လက္ေတာက္ပေနေသာ ၾကယ္မ်ားကို ၾကည့္ရသည္မွာ မီးေတာက္ေလးမ်ား ယိမ္းထိုး
ကခုန္ေနသည္ႏွင့္ တူသည္။

`သူတို႔ကေရာ ကေနၾကလား ...´
`ဒါေပါ့ ... သီခ်င္းဆိုၿပီး ကေနၾကတာ... မင္းလည္း ကၾကည့္ပါလား ... ၾကယ္ေတြနဲ႔ အတူေလ ...´

ကၽြန္မ ၾကယ္ကေလးေတြကို ၾကည့္ရင္း စိတ္ထဲ ျပန္လည္လန္းဆန္းလာသလို ခံစားလာရသည္။
ၾကယ္တို႔၏ ဂီတစည္းခ်က္နရီမ်ားက ကၽြန္မကို လႈံ႕ေဆာ္ႏိုင္စြမ္းသည္လား ... ။ တျဖည္းျဖည္း
ကၽြန္မႏႈတ္ခမ္းတို႔ စြတ္စိုလႈပ္ရွားလာခဲ့ၾကၿပီ ... ။ သတိ၀င္လာခ်ိန္၌ ကၽြန္မ ၾကယ္ကေလးေတြႏွင့္
အတူ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ သီခ်င္းဆိုရင္း ကခုန္ေနမိေလၿပီ ... ။




ဂီတသံမ်ားက ပိုမိုၿမိဳင္ဆိုင္ ျမဴးၾကြလာသလိုပင္ ... ။ ကၽြန္မ ႏွလံုးသားထဲတြင္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ားကပ္ခို
ၿငိတြယ္လာခဲ့ၿပီ ... ။

`ရွင့္ရဲ႕သိုးကေလးေရာ ကေနလား ...´

ကၽြန္မ၏ေမးခြန္းကို မင္းသားေလးက မတံု႔ျပန္ပါ ... ။

ကၽြန္မ ရုတ္တရက္ ႏွလံုးသားတစ္ခုလံုး ေဆာင့္ခုန္တက္သြားသလို ခံစားရၿပီး ကတာကို ရပ္ပစ္
လုိက္မိသည္။ မင္းသားေလးကို မေတြ႕ရေတာ့။ သူ ထြက္ခြာသြားခဲ့ၿပီ . ။ ႏႈတ္ဆက္ျခင္းမပါေသာ ထြက္ခြာသြားမႈမ်ားကိုသာ လိုလားႏွစ္သက္ပံုရေသာ ကၽြန္မ၏မိတ္ေဆြကေလးသည္ ကၽြန္မကို
ေပ်ာ္ရႊင္မႈတစ္ခု ေဆာင္ၾကဥ္းေပးရင္းထြက္ခြာသြားခဲ့ၿပီ။တိတ္ဆိတ္စြာ ၿငိမ္သက္စြာကၽြန္မရင္ထဲ ၿငိတြယ္က်န္ရစ္ခဲ့ရင္း ေ၀းကြာသြားခဲ့ေလၿပီ ... ။



ကၽြန္မ ရႊင္လန္းစြာ ကခုန္ေနခဲ့သည္ကို အခြင့္ေကာင္းယူ၍ ထြက္ခြာသြားခဲ့သည္ဟု ကၽြန္မသူ႕ကို
မစြပ္စြဲလိုပါ။ သူ မထြက္ခြာမိ ကၽြန္မကို လြတ္လပ္ေပါ့ပါး ေပ်ာ္ရႊင္ေစခဲ့သည္ပဲ ...။
ကၽြန္မ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္မိသည္။
ရယ္ေမာေနေသာ ၾကယ္ကေလးတစ္လံုးကို ေတြ႕လိုက္ရ၏။ သုိ႕ေသာ္ ထိုၾကယ္ကေလးကို လူတိုင္းေတာ့ ေတြ႕ျမင္ခြင့္ မရႏိုင္ပါ။

တစ္စံုတစ္ေယာက္ကမ်ား ထိုၾကယ္ကေလးကို ၾကည့္ျမင္ခ်င္သည္ဟု ေတာင္းဆိုလာခဲ့ပါလွ်င္
ကၽြန္မ ပထမဆံုးအေနႏွင့္ ထိုသူကို ႏွလံုးသား ျဖဴစင္ရွင္းသန္႔ေအာင္ ႀကိဳးစားဖို႔ တိုက္တြန္းရ ေပလိမ့္မည္။ ေနာက္မွ ... အလင္း ႏွစ္သန္းေပါင္းမ်ားစြာ ေ၀းကြာေသာ္လည္း ထိုအကြာအေ၀းႏွင့္ အစဥ္ကင္းလြတ္ေနမည့္ ရယ္ေမာေနသည့္ ၾကယ္ကေလးကို ႏွလံုးသားႏွင့္ ၾကည့္ျမင္ခြင့္ရေအာင္ ညႊန္ျပေပးပါမည္။
ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ကၽြန္မ မည္သူ႕ကိုမွ ျပသခြင့္ မၾကံဳခဲ့ေသးပါ။
တစ္ေန႔ေန႔မွာေတာ့ ...



နိဂံုး

........တကယ္ပါ ...
...ေ၀းကြာေနေသာကၽြန္မတို႔ မိတ္ေဆြႏွစ္ဦးအတြက္ ေနာက္ထပ္ ဘာမွ လိုအပ္မေနခဲ့ေတာ့ပါ။

မေနာ္ဟရီ