ေသသပ္က်နစြာေနၾကတ္သြားေသာေန႔တစ္ေန႔

Thursday, March 26, 2009

ေသသပ္က်နစြာေနၾကတ္သြားေသာေန႔တစ္ေန႔
ခပ္ညံ့ညံ့႐ုပ္ရွင္ကားတခ်ဳိ႕ထဲက...
နိမိတ္ျပ... ျပကြက္လို
ဖန္ခြက္တစ္လုံး ခြမ္းခနဲ က်ကဲြ...
ဖ႐ိုဖရဲလြင့္စင္ေၾကမြမႈဟာ
ကၽြန္မကမၻာျဖစ္လို႔ ... ။
လ်ွပ္စစ္ၾကိဴးတစ္ေလ်ွာက္
စီးဆင္းလာတဲ့အသံ
သံသယ၀င္မိျခင္းပထမ
ကၽြန္မ...
ယုံၾကည္လို႔မရခဲ့ဘူးေပါ့ ... ။
သိပ္ေသခ်ာခဲ့သတဲ့
ဆဲြအားမဲ့သြားတဲ့ကတၱရာလမ္းမရဲ႕အနက္ထည္
ဘယ္ေတာ့မွျပန္မရႏိုင္တဲ့ဆုံး႐ႈံးမႈ
တစ္စုံတစ္ခုမွ မွာၾကားမသြားတဲ့သူငယ္ခ်င္း...
ကၽြန္မရင္တြင္းမွာ စစ္ေတြခင္းလို႔
သူငယ္ခ်င္းကို ျပန္လုေနမိတယ္
ဘယ္လိုစာတန္နတ္ဆိုးကမ်ား
လွည့္စား... ေျခမြ... ထားခဲ့ၾကတာပါလိမ့္။
ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ ဆဲေရးပစ္လုိက္ဖို႔
တံခါးအဖြင့္မွာ...
အဲဒီမိုးေတြက...
ရြာလို႔ေကာင္းတုန္း...
ပ်စ္ခၽြဲခဲၽြ...
အျဖဴရင့္ေရာင္မိုးစက္မ်ား
ဒရေဟာသြန္းက်ဲရြာခ်
နတ္ဆိုးတစ္ပါးအမူးလြန္အန္ခ်လိုက္သလို
မိစၦာအလိုေတြပါ
ေရာေႏွာပါလာခဲ့ေတာ့တာေပါ့... ။
ၾကိဳးေလ်ာ့ဂစ္တာတစ္လက္ရယ္
အသစ္စက္စက္ ခႏၶာေဗဒစာအုပ္ရယ္
ကဗ်ာေတြအေပၚခ်စ္တဲ့ အခ်စ္ရယ္
တစ္၀က္စီပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့အနာဂတ္ရယ္
သားေပ်ာက္ေတးနဲ႔မိခင္ရယ္...
ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ အမွန္တရားရယ္
အလန္႔တၾကား...
ကၽြန္မ ငိုမိတာ... ဆန္းလား... ။
ပဲခူးေကာလိပ္အလြန္ေလးသံၾကိဳး
အစိုးမရတဲ့မုိးရယ္
ပန္းတစ္ပြင့္မွမက်န္တဲ့
ပါးလ်တာယာအိုရယ္
ဆဲြအားမဲ့အနက္ထည္လမ္းမႀကီးရယ္
ၿပီးေတာ့... တာ၀န္မဲ့အရက္တစ္ခြက္ရယ္
ငယ္အိပ္မက္ေတြအားလုံးလြင့္စင္ကြယ္...
ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း၀ိညာဥ္... ငိုေရာ့မယ္... ။
ေသသပ္က်နစြာ ေနၾကတ္ေသာေန႔တစ္ေန႔
မိုးသားတိမ္လိပ္တို႔ တရိပ္ရိပ္ၿပိဳက်
ကၽြန္မရဲ႕မိုးေရစက္ေတြ...
မင္း ေရ...
မိုးစစ္စစ္ေတြက ခုမွရြာတာ... ။

မေနာ္ဟရီ
ေရႊ၀တ္မႈန္၊ ႏို၀င္ဘာ၊ ၁၉၉၅။