ဒဏ္ရာလိပ္ၿပာအထူးကု(၂)

Friday, March 13, 2009

(၃)
ေမျမတ္မိုးဦးက မိန္းကေလးဆိုေေတာ့ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ရွိေနတာကို သိဖို႔ခက္ပါတယ္။ ေက်ာ္စိုးကို
၀င္လံုးၿပီး ေမးလို႔ရတာလည္း မဟုတ္ေတာ့ တစ္မ်ဳိးၾကံရတယ္။ ေအးမင္းညီမနဲ႔ သူနဲ႔က ငယ္ငယ္
ကေလးတည္းက တြဲလာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းဆိုေတာ့ ေအးမင္းညီမဆီကပဲ သူ႔အေၾကာင္း စံုစမ္းဖို႔
ဆံုးျဖတ္ရတယ္။ ေအးမင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ကလည္း ငယ္သူငယ္ခ်င္းဆိုေတာ့ သူ႔ညီမနဲ႔ကလည္း
မိသားစုလို ခင္ၿပီးသားပါ။

`ဟဲ့ ... ေအးေအးလင္း၊ နင္တုိ႔အုပ္စု တကၠသိုလ္တက္တာ ဒုတိယႏွစ္ရွိၿပီ၊ တစ္ေယာက္မွ မစြံ
ေသးဘူးလား´
`အံမာ ... ကိုရဲကလည္း သမီးတို႔က ပညာသြားရွာတာပဲ၊ ဘြဲ႔ရမွ ဒီကိစၥကို စဥ္းစားမယ္၊ အခု
ေတာ့ Sorry ပဲ´

ဒါမိန္းကေလးေတြ သံုးေနက် စကားပါ။ အဲဒီလို မိန္းကေလးမ်ဳိးက ေစာေစာစီးစီး အိမ္ေထာင္
က်တာ မ်ားတယ္။

`နင့္ကို လုိက္တဲ့သူေတြ ဘာေတြ မရွိဘူးလားဟ´
`ဟြန္း ... မိုးဦးက်သရက္ေစ့ကို ယင္ေကာင္အံုတဲ့အတုိင္းပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ယင္ေကာင္ဆိုေတာ့ ေမာင္းထုတ္ရတာေပါ့´
`ေယာက်္ားေလး သူငယ္ခ်င္းေတြ ဘာေတြေရာ မရွိဘူးလား´
`ဒါေတာ့ ရွိတာေပါ့၊ လိုအပ္တဲ့ အကူအညီေလးေတြ ေတာင္းဖုိ႔ ထားရတယ္ေလ´

သူ႔အေၾကာင္း အရင္ေမးၿပီး သူ စိတ္ပါလာေတာ့မွ ေမျမတ္မိုးဦးအေၾကာင္း စရတယ္။ တိုက္
ရိုက္ဆိုရင္ စကားမထြက္တတ္ဘူး။

`ေမျမတ္မိုးေရာ ရေရာေပါ့´
`သူ႔မွာလည္း မရွိေသးပါဘူး။ သူကတစ္မ်ဳိး ကိုရဲရ၊ အခ်စ္နဲ႔ပတ္သက္ရင္ သူ႔မွာ ဆိုက္က
ိုရွိတယ္´
`ဟ... ဘာဆိုက္ကိုလည္းဟ၊ လုပ္စမ္းပါဦး´

ေအးေအးလင္းက ခဏစဥ္းစားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စုံစမ္း
တာ သိခ်င္လို႔၊ စကားလမ္းေၾကာင္းၾကံဳလို႔လို႔ပဲ သူ ေကာက္ခ်က္ ခ်ဟန္ တူပါတယ္။ ေမျမတ္မိုး
နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔က ဘာအဆက္အသြယ္မွ မရွိတာ။ သူနဲ႔ေတာင္ စကားၾကာၾကာ ေျပာဖူးတာ
ဒီတစ္ခါထဲ ရွိတာကိုး။

`သူ႔ကို လိုက္တဲ့ ေကာင္ေလးေတြကို သူက တစ္ခါတစ္ေလ ေအးေအးေဆးေဆး ဆက္ဆံ
ပါတယ္၊ ေနာက္က်ေတာ့လည္း ဘာျပႆနာမွ မရွိဘဲ မေခၚေတာ့ မေျပာေတာ့ျပန္ဘူး´
`ေက်ာ္စိုးကို ေဘသလိုေရာ မေဘဘူးလား´
`အဲဒီလိုေတာ့ မလုပ္ဘူး အစ္ကိုရ၊ တစ္ခါတစ္ေလ ျပန္ေအာ္တာေလာက္ေတာ့ ရွိတာေပါ့၊
ရပ္ကြက္ထဲမွာလို သြားလုပ္ရင္ သူ ျပႆနာ တက္မွာေပါ့´
`ေက်ာ္စိုးကို သူ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ ခါးခါးသီးသီး ျဖစ္ေနရတာလဲ၊ ဟိုငတိက ဘာေတြလုပ္လို႔လဲ´
`ေအးတို႔ သိသေလာက္ေတာ့ ဘာမွမရွိပါဘူး၊ တစ္ခါတစ္ေလ ဘာစကားမွမေျပာဘဲ ေနာက္က ေလွ်ာက္လိုက္ခ်င္ လိုက္ေနတတ္တာ၊ ေျပာေတာ့လည္း နင့္ကို ငါ အရမ္းခ်စ္တယ္ဆိုတာပဲ၊ အဲဒီေတာ့ ေမျမတ္က ေအာ္ေရာ´
`အင္း ... ဒီေကာင္ကလည္း ငေၾကာင္ပဲ၊ နင္တုိ႔ကို ေအာင္သြယ္ေတြ ဘာေတြ လုပ္မခိုင္းဘူးလား´
`အမေလး ... ဒီကိုယ္ေတာ္က ေမျမတ္ပါမွ ေနာက္ကလိုက္တာ၊ ေအးတို႔ခ်ည္းပဲဆို လွည့္ေတာင္
ၾကည့္တာ မဟုတ္ဘူး´
`နင္တုိ႔ကေရာ နည္းနည္း တြန္းမေပးဘူးလား´

ေအးေအးလင္းက ျပံဳးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ပခံုးကိုတြန္႔တယ္။

`စက္ဘီးနဲ႔ ေျမာင္းထဲက်တုန္းကေတာ့ ေျပာဖူးပါတယ္၊ သနားပါတယ္ဟာ ဘာညာေပါ့၊ သူက တကယ္၀င္တုိက္တာ ကိုရဲရ၊ အဲဒီေတာ့ သူက သနားရင္ ညည္းႀကိဳက္လိုက္တဲ့၊ ေက်ာ္စိုးအ
ေၾကာင္း စကားစပ္မလို႔ေျပာရင္ သူက အရမ္းစိတ္ဆိုးတယ္၊ အဲဒီေတာ့ ေအးတို႔လည္း မေျပာ
ေတာ့ဘူး´

ေအးေအးလင္းဆီက တခ်ဳိ႕ကိစၥေတြလည္း သိရပါတယ္´
ေမျမတ္မိုးက ေရႊငါးကေလးေတြေမြးတာ ၀ါသနာပါတဲ့အေၾကာင္း၊ သီခ်င္းနားေထာင္တာ ၀ါသနာပါတဲ့အေၾကာင္း၊ သရဲအရမ္းေၾကာက္တတ္ေၾကာင္း၊ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ၾသဇာမေပး
တတ္ေပမယ့္ သူျဖစ္ခ်င္သလိုမျဖစ္ရင္ စိတ္ေကာက္တတ္ေၾကာင္းေတြပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အထင္
ေတာ့ သာမန္ပါပဲ။

`သရဲေၾကာက္တာေတာ့ မေျပာနဲ႔ ကိုရဲေရ၊ ေန႔ဘက္ေတာင္ သူ သန္႔စင္ခန္းသြားရင္ သမီးတို႔
က သူ႔အခန္းနားက ေစာင့္ေပးရတာ၊ တံခါးလည္း ဘယ္ေတာ့မွ ဂ်က္မခ်ဘူး၊ တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ ေျပးလို႔ရေအာင္လို႔တဲ့ ေၾကာင္တာ ေၾကာင္တာ´
`ေက်ာ္စိုးအေၾကာင္း ညည္းတုိ႔ကို ဘာေျပာေသးလဲ´
`သူကေတာ့ တစ္ခါမွ စမေျပာဖူးဘူး ကိုရဲရ၊ ေအးတို႔ေျပာရင္လည္း မ်ားလာရင္ ေအာ္ေရာ၊
သူကသာ ခ်ဥ္ဖတ္ကို မုန္းေနတာ၊ သူ႔အေဖကေတာ့ ေဒၚဘုမ ခ်ဥ္ဖတ္မွ ေဒၚဘုမခ်ဥ္ဖတ္၊
သိပ္ႀကိဳက္တာ´
`ကိုရဲက ဒီေန႔မွ ဘာစိတ္ကူးေပါက္ၿပီး လာေမးေနတာလဲ´
`ဘာရယ္ မဟုတ္ပါဘူးဟာ၊ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ေျပာၾကလြန္းလို႔ ငါကလည္း ရံုးတက္ေနရတာ
ဆိုေတာ့ မသိလို႔ သူတုိ႔ေျပာတာ စိတ္၀င္စားၿပီး ေမးမိတာပါ၊ ညည္းလည္း တကၠသိုလ္မွာ
ရည္းစားရေအာင္ ႀကိဳးစား၊ တကၠသိုလ္မွာထားတဲ့ ရည္စားဆိုတာ နီးနီးကပ္ကပ္ ေနခြင့္ရ
တယ္၊ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေလ့လာလို႔ရတယ္၊ သူ႔အေၾကာင္းကို၊ အက်င့္ကို ေအးေအး
ေဆးေဆး ေလ့လာလို႔ရတယ္´
`ကိုရဲ ေျမွာက္ေပးတာေနာ္၊ ေအးမင္းဆူရင္ ကိုရဲ ထားခိုင္းလိုက္တာလို႔ ေျပာလိုက္မွာ´
`ေျပာေပါ့၊ ငါက မွန္တာ ေျပာတာပဲ´

ေအးမင္းညီမ စပ္ၿဖဲၿဖဲနဲ႔ က်န္ခဲ့တယ္။ သူ႔အေၾကာင္းနဲ႔စၿပီး သူ႔အေၾကာင္းေလးနဲ႔ ဆံုးေပး
လိုက္ေတာ့ ေမျမတ္အေၾကာင္း စံုစမ္းတာ သိပ္မသိသာေတာ့ဘူးေလ။ ကၽြန္ေတာ္ သိခဲ့ရတဲ့
အေၾကာင္းကလည္း ေထြေထြထူးထူးေတာ့ ဘာမွမရွိပါဘူး။ ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ၊ ဘယ္လို
ၾကံရမလဲဆိုတာ နည္းလည္းေရးေရးေတာင္ မေပၚဘူး။

ေနာက္တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေမျမတ္မိုးဦးတို႔အိမ္မွာ နတ္ကနား ေပးတယ္ခင္ဗ်။ တစ္
ရပ္ကြက္လံုးေရာ၊ အနီးအနားရပ္ကြက္က လူေတြေရာ အံုးအံုးကို ထေနတာပဲ။ နတ္ကနားက
သံုးရက္ေပးတာ၊ ဦးမိုးဦးကလည္း ပြဲၿပီးခါနီးဆို ႏွစ္ရာတန္ေတြ အုပ္လိုက္က်ဲတတ္ေတာ့ ဘာ
ေျပာေကာင္းမလဲ၊ သံုးရက္စလံုး လူက တိုးမေပါက္ဘူး။

ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အိမ္ဆိုေတာ့ သြားၾကည့္တာ
ေကာင္းမယ္ဆိုၿပီး သြားၾကည့္ေတာ့ တုိက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္တဲ့အခ်ိန္မွာ
ေမျမတ္မိုးဦးက နတ္ေခ်ာ့တာတဲ့။ အစိမ္းေရာင္ဇာ၀မ္းဆက္နဲ႔၊ အစိမ္းေရာင္ ပု၀ါရင္စည္းနဲ႔။
သူ နတ္မ၀င္ပါဘူး။ ဟိုခုန္ ဒီကပါ၊ မိန္းကေလးဆိုေတာ့ ေျခလက္ေတာ့ ဆိုင္းနဲ႔အညီ ခ်ဳိးတတ္
လွည့္တတ္ ပတ္တတ္တာေပါ့ေလ။ ပရိသတ္ကလည္း အားေပးလိုက္ၾကတာ အရမ္းပဲ။

ေမျမတ္မိုး နတ္ေခ်ာ့တာ ၿပီးတဲ့အထိၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လာခဲ့တယ္။ အျပန္လမ္းမွာ အၾကံ
တစ္ခုရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ႀကိးကို စြန္႔စားရလိမ့္မယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္
ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အၾကံအစည္ကို အဘက္ဘက္က ေထာင့္စံုေအာင္ စဥ္းစားရတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ၾကံမိတဲ့ အၾကံက ေတာ္ေတာ္ ေၾကာက္စရာေကာင္းပါတယ္။ ေၾကာက္စရာေကာင္း
တယ္ဆိုလို႔ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းေတြ ပါတာကို ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။

ကၽြန္ေတာ့္အၾကံက ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ မၿပီးဘူး။ ေဘးလူေတြ ပါရမယ္။ ပါရမယ့္ ေဘးလူေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္တယ္၊ ဘာေၾကာင့္ လုပ္တယ္ဆိုတာကို သိလို႔မရဘူး။
ေနာက္ဆံုး ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ေက်ာ္စိုးဆိုတဲ့ ငတိေတာင္ ပြဲမၿပီးခင္ သိလို႔မရဘူး။ ဒီေတာ့
စာရြက္တစ္ရြက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ အစီအစဥ္ကို တစ္ခုခ်င္း အေသးစိတ္ ခ်ေရးရတယ္။ ၿပီးေတာ့
ဟိုငတိ ထိုင္တတ္တဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို ထြက္လာခဲ့တယ္။

`ကၽြန္ေတာ္ အခု ညဘက္မသြားတာ ဆယ့္တစ္ရက္ရွိၿပီ အစ္ကို´

ကၽြန္ေတာ္ ျပံဳးမိတယ္။ ဒီငတိက အရက္ျဖတ္တဲ့လူလိုပဲ မေသာက္တာ ေလးရက္ႀကီးေတာင္ ရွိသြားၿပီဆိုတဲ့ပံုစံမ်ဳိး။ သူေတာ္ေတာ္ ေနမထိထုိင္မသာ ျဖစ္ေနပံုရတယ္။

`ေအး ... ေကာင္းတယ္၊ မင္း ေနာက္တစ္ခု ထပ္ေလွ်ာ့ရဦးမယ္´
`ေအး ... မင္း ေနာက္တစ္ခု ထပ္ျဖဳတ္ခ်ရဦးမယ္´
`ဗ်ာ ... ´
`မဗ်ာနဲ႔၊ မင္း ၿဂိဳဟ္တုလႊတ္တဲ့ အေၾကာင္းကို သိသလား´

ငတိ နည္းနည္းေၾကာင္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေခါင္းကိုကုတ္တယ္။ ဒီလူ ဘာေတြလာေျပာေန
ပါလိမ့္ ဆိုတဲ့သေဘာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္တယ္။ ေနာက္ ေခါင္းကို ခါတယ္။

`ေအး ... ၿဂိဳဟ္တုကို ကမၻာေျမျပင္လႊတ္ေတာ့ အစိတ္အပိုင္းေတြ အကုန္တပ္ၿပီး လႊတ္ရတယ္၊ ကမၻာ့ေလထုကိုျဖတ္ဖုိ႔ အင္ဂ်င္အစိတ္အပိုင္းေတြ အကုန္တပ္ၿပီး လႊတ္ရတယ္။ ကမၻာ့ေလထု
ကို ေက်ာ္ၿပီး သူ႔ပတ္လမ္းထဲကို ေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ မလိုအပ္တဲ့ အစိတ္အပိုင္းေတြ အားလံုးကို
ျဖဳတ္ခ်ရတယ္၊ သူ လိုအပ္တဲ့ အစိတ္အပိုင္းနဲ႔ပဲ အာကာသထဲမွာ အလုပ္လုပ္တယ္၊ ဒီေတာ့
မင္းလည္း ဒုတိယအစိတ္အပိုင္းကို ျဖဳတ္ခ်ရေတာ့မယ္´
`ဘာကို ျဖဳတ္ခ်ရမွာလဲ အစ္ကို´
`မင္း အခု မနက္ၾကည့္တာရယ္၊ ညေနၾကည့္တာရယ္ထဲက တစ္ခု ျဖဳတ္ခ်ရမယ္၊ ေရြးတာ
ေတာ့ မင္းဘာသာေရြး´

ငတိ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ဆိုးသြားပံုရတယ္။ ဒီလူ ကူညီေနတာမွ ဟုတ္ရဲ႕လားဆိုတဲ့ အၾကည့္နဲ႔
ၾကည့္တယ္။ ဒီေနရာမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ျပတ္သားရပါတယ္။

`မင္း ငါ ေျပာတဲ့အတုိင္း မလုပ္ႏိုင္ဘူးဆိုရင္လည္း ရတယ္၊ မင္း ဘာသာ ဆက္ဒုကၡခံေပါ့၊
တစ္ရက္ေတာ့ စဥ္းစားဦး၊ မင္းကို ငါေပးတဲ့အၾကံက မင္းအတြက္ ခ်ည္းပဲဆိုတာေတာ့ မင္း
သိထား၊ ငါ သြားမယ္´
`ကၽြန္ေတာ္က ဘာျဖစ္လို႔ အဲဒီလို လုပ္ရတာလဲ အစ္ကို´
`ခုခ်ိန္မွာ မလိုအပ္ေတာ့လို႔ဘဲ ေျပာႏိုင္ေသးတေယ္၊ ဒီထက္ ငါ ဘာမွ မေျပာႏိုင္ေသးဘူး၊
မလုပ္ခ်င္လည္း မင္းနဲ႔ငါ ၿပီးၿပီေပါ့၊ မနက္ျဖန္ ထပ္ေတြ႔မယ္´

ကၽြန္ေတာ္က ျပတ္ျပတ္သားသားပဲ ထလာခဲ့တယ္။ ငတိကေတာ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ က်န္
ရစ္ခဲ့ေလရဲ႕။

ေနာက္ေန႔ေတြက်ေတာ့ ငတိက တက္တက္ၾကြၾကြပဲ ဆိုပါတယ္။

`မနက္ဖက္ ၾကည့္တာကို ျဖဳတ္ခ်မ္ယ အစ္ကို၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း သတင္းစာ စိတ္ေျဖာင့္
ေျဖာင့္ ပို႔ရတာေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ္ အစ္ကို႔ကို ယံုပါတယ္´
`ေအး ... ဒါဆိုလည္း တို႔ လုပ္ငန္းဆက္ၾကတာေပါ့၊ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္၊ မင္း ငါ့စကားအတုိင္း
ပဲ ေနရမယ္ ဆိုတာပဲ´
`စိတ္ခ်အစ္ကို၊ ကၽြန္ေတာ္ အခု သီခ်င္းသြားမဆိုေတာ့ အိမ္ေဘးနားက ေကာင္မေလးေတြ
က သူ႕ကို သြားေမးၾကတယ္တဲ့´

သူ ပထမဦးဆံုးရတဲ့ တုန္႔ျပန္မႈအတြက္ ေတာ္ေတာ္လည္း ၀မ္းသာေနပံု ရပါတယ္။

`ဒါေပါ့ကြာ၊ မင္းစြန္က မင္းနဲ႔ နီးလာပါၿပီ´

ကၽြန္ေတာ္ ငတိနဲ႔ ေတြ႔ၿပီးေတာ့ က်ဳိကၠဆံဘုရားကို သြားပါတယ္။ က်ဳိကၠဆံဘုရားက
ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ ျပတင္းေပါက္ကၾကည့္ရင္ စိန္ဖူးေတာ္ကို လွမ္းျမင္ေနရပါတယ္။ မိနစ္
ႏွစ္ဆယ္္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ေရာက္ပါတယ္။ သဃၤန္းကၽြန္းၿမိဳ႕ရဲ႕ တန္ခိုးအႀကီး
ဆံုး ဘုရားေပါ့။

ဘုရား၀င္းအ၀မွာ မုခ္တစ္ခု ရွိပါတယ္။ အဲဒီအထိ ဖိနပ္စီးလို႔ ရပါတယ္။ က်ဳိကၠဆံဘုရား
က တန္ေဆာင္းမရွိပါဘူး။ ဘုရားအ၀င္ ဒုတိယမုခ္မွာ ဖိနပ္ခၽြတ္ၿပီး ေလွကားငါးထစ္
တက္တာနဲ႔ ဘုရားရင္ျပင္ကို တန္းေရာက္ပါတယ္။ ပထမမုခ္ဦးနဲ႔ ဒုတိယမုခ္ဦးအၾကား
ေျမကြက္လပ္ ပတ္လည္မွာ ဘုရားပြဲဆို ပြဲသြင္းပါတယ္။ ဆိုင္ေတြကို ၾကပ္ညွပ္လို႔။

ကၽြန္ေတာ္ ဘုရားေပၚမွာ ခဏနားရင္း ကၽြန္ေတာ့္အစီအစဥ္ကို ျပန္စဥ္းစားတယ္။
ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကူညီမယ့္ အေရးအႀကီးဆံုး ဒုတိယလူကိုရွာဖို႔ ဘုရားေအာက္
ပြဲခံေျမကြက္လပ္ကို ဆင္းခဲ့တယ္။

အဲဒီေျမကြက္လပ္မွာ ဘုရားဆင္းတုေတာ္၊ ပန္းျဖဴပန္းနီ၊ ထီးျဖဴထီးနီ၊ တံခြန္၊ ကုကၠား၊
ပုလႅင္၊ နတ္ရုပ္၊ မွန္ေရးပန္းခ်ီနတ္ရုပ္ စတာေတြကို ေရာင္းပါတယ္။ ၀ယ္သူကေတာ့
မရွိသေလာက္ပါဘဲ။ အဲဒီဆိုင္ေတြလြန္ေတာ့ ေဗဒင္ဆိုင္ခန္း ေလးငါးခန္းကို ေတြ႔ရပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ဆိုင္ေတြကို တစ္ခုခ်င္း ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာရပါတယ္။ စတုတၳေျမာက္ဆုိင္
က်ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ လိုခ်င္တာကို သြားေတြ႔တယ္။ ဒါေပမယ့္ မွတ္ထားၿပီး ေရွ႕က ဆိုင္
ေတြကို ထပ္ၾကည့္ရတယ္။ လကၡဏာေဗဒင္ႏွင့္ အဂၤ၀ိဇာ ၾဆာမ်ဳိးေဆြသန္းတဲ့။ ပိတ္စအျဖဴ
ေပၚမွာ ေရးထားတဲ့ စာလံုးေတြက ေဟာင္းေနၿပီ။ လက္၀ါးေထာင္ရက္ပံု ဆြဲထားတာက
လည္း အခ်ဳိးမက်ဘူး။

ၿပီးေတာ့ ပိတ္အျပာစေပၚမွာ သူ႕ဆီမွာ ေဗဒင္ေမးေနတဲ့ ဇာတ္မင္းသားေတြ၊ ရုပ္ရွင္သရုပ္
ေဆာင္ ဇာတ္ပို႔ဇာတ္ရံပံုေတြကို ပပ္ထားတယ္။ ဓာတ္ပံုေတြက ေတာ္ေတာ္ေလး ေဟာင္း
ေနပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္က ရပ္ၾကည့္ေနတာကို အထဲက သူ ရိပ္မိပံုရပါတယ္။ ဂါထာလိုလို
ဘာလိုလို ရြတ္သံကို စတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္က ေဗဒင္လကၡဏာႏွင့္ ဓာတ္ရိုက္
ဓာတ္ဆင္ ပါရမီရွင္ ဆရာေအးဘေက်ာ္တဲ့။ သူလည္း ဓာတ္ပံုအေဟာင္းေတြ ဘာေတြ
ကပ္ထားတာပါပဲ။ အေမႊးတုိင္နံ႔ေတြလည္း မႊန္လို႔။

ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႔ထားတဲ့ ဆိုင္ကိုပဲ ျပန္လွည့္ခဲ့ရတယ္။

သူကေတာ့ ရိုးရိုးပဲ ေရးထားပါတယ္။ စိတ္ကို စိတ္ျဖင့္သာ ေဟာသည္တဲ့။ ေအာက္မွာ
ဆရာမႀကီး ေဒၚတင္မိုးလြင္တဲ့။ သင္မသိေသာ သင့္စိတ္ကို သိေသာဆိုတဲ့ နာမ၀ိေသန
ေလးေတာ့ ပါတာေပါ့။

ကၽြန္ေတာ္က မိန္းကေလးဆရာမပဲ ရခ်င္တာ။ အခု သူတစ္ေယာက္ပဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္
ေရြးမေနေတာ့ဘဲ အခန္းထဲကို ၀င္လုိက္တယ္။

အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ဆရာမက ပုတီးစိပ္ေနတယ္ခင္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ ရပ္ၾကည့္ေတာ့မွပဲ တမင္စိပ္တာလားေတာ့ မသိပါဘူး။ သူ႕အဓိဌာန္နဲ႔သူ စိပ္တာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ပဲ ထိုင္ေစာင့္ေနလိုက္ပါတယ္။

ဆယ္မိနစ္ေလာက္အထိ ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္ရပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ဟန္ျပစိပ္တာ
မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ သူ႕အဓိဌာန္နဲ႔ သူ စိပ္တာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဘုရားကို ဦးခ်ၿပီး သက္ဆုိင္
ရာ နတ္ေတြကို အမွ်ေ၀ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကို လွည့္တယ္။

ဆရာမရုပ္ရည္က ေတာ္ေတာ္ေလးကို မွည့္ပါတယ္။ ဆံပင္အရွည္ႀကီးကို ေသေသသပ္
သပ္ ထံုးထားတယ္။ မိတ္ကပ္ပါးပါး လိမ္းထားေပမယ့္ မ်က္ခံုး၊ မ်က္လံုးေတြက အခ်ဳိး
အစား ေျပျပစ္တယ္။ ႏွာတံေပၚတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းပါးပါးက ရွည္ရွည္ကေလးရယ္၊ ကိုယ္လံုး
ကိုယ္ေပါက္ကေတာ့ ကိုယ့္ဆရာေတြ အႀကိဳက္ပဲ။ ထုိင္ေနတာေတာင္မွ အခ်ဳိးအစား
က်ပါတယ္။

ဆရာမက ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပံဳးျပပါတယ္။ သြားကေလးေတြက ရွည္ရွည္သြယ္သြယ
္ ညီၿပီးေဖြးေနတာပဲ။ ဆရာမ သြားကေလးေတြက ပစၥတိုက်ည္ဆန္ေလးေတါ ညီေနေအာင
္စီၿပီး ေထာင္ထားတဲ့အတုိင္းပဲ။ ပါးခ်ဳိင့္ကလည္းပါေတာ့ ျပံဳးလိုက္ရင္ ေတာ္ေတာ္ အသက္
၀င္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ေမးပါတယ္။

`ကဲ ... သား ဘာသိခ်င္လို႔လဲ´

ကၽြန္ေတာ္လည္း ရုတ္တရက္ဆိုေတာ့ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိ ျဖစ္သြားတယ္။ ေခါင္းတစ္
ခ်က္ကုတ္ၿပီး `အကုန္ပါပဲ´ လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ဆရာမက ထပ္ျပံဳးတယ္။

`ဒါဆိုရင္ သားမွာ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဘာအပူအပင္မွ ရွိပံုမရဘူး၊ သားရဲ႕ ေရွ႕ေရး
ကိုပဲ သိခ်င္တာ မဟုတ္လား´

ဆရာမက Physiology ကို ေတာ္ေတာ္ေလ့လာထားပံု ေပၚပါတယ္။ ဆရာမဟာ ပညာတတ္
တစ္ေယာက္ ျဖစ္ဖို႔လည္း မ်ားတယ္။ သူ႔အသံက ခ်ဳိေအးတယ္။ ၿပီးေတာ့ လူတစ္ေယာက္ကို
လႊမ္းမိုးႏုိင္တဲ့ ၾသဇာနဲ႔လည္း ျပည့္စံုတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လိုခ်င္တဲ့ အခ်က္ေတြနဲ႔ေတာ့ ကြက္တိ
ပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဆရာမကို ျပန္ၿပီး တြက္ခ်က္ေနမိတယ္။ ဒီေလာက္ေခ်ာလွၿပီး ၾကည့္လို႔
ေကာင္းတဲ့ ဆရာမဟာ အၾကားအျမင္ ေဟာေနတယ္ဆိုေတာ့ အပ်ဳိႀကီးပဲ ျဖစ္ရမယ္။ သူနဲ႔
အရမ္းခ်စ္ၾကတဲ့ သူ႔ခ်စ္သူက သူ႔ကို ပစ္သြားေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ကို ကိုယ္မေလရေအာင္ ထိန္းတဲ့
သေဘာနဲ႔ ဘုရားတရားဖိလုပ္ရင္း ဒီလိုင္းကို ေရာက္လာပံု ေပၚပါတယ္။

`ကဲ ... သားရဲ႕ ေမြးေန႔ ေမြးလ၊ ခုႏွစ္နဲ႔ နာမည္ေျပာပါ´
`၂ ရက္ ႏို၀င္ဘာ ၁၉၆၆ ပါ၊ ဗုဒဟူးသား၊ နာမည္က ရဲ၀င္းပါ´

ဆရာမက ႏွစ္တစ္ရာ ျပကၡဒိန္ကို လွန္ၾကည့္ပါတယ္။ ဆရာမ လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြက
လည္း ရွည္ရွည္သြယ္သြယ္ကေလးရယ္။

`သားက ျမန္မာျပကၡဒိန္အရဆိုရင္ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေက်ာ္ (၄)ရက္ေန႔ပဲ၊ ကဲ ... သား
ဘုရားရွိခိုးလုိက္ပါဦး သား´

ခဏခဏ သားအေခၚခံရေတာ့ တစ္မ်ဳိးႀကီးပဲဗ်။ ဆရာမက အသက္ေလးဆယ္ေလာက္ပဲ
ရွိဦးမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘုရားရွိခိုးၿပီးေတာ့ ဆရာမက အေနအထိုင္ျပင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာ
ကို ေစ့ေစ့ ခဏၿငိမ္ၿပီး ၾကည့္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ -

`ဆရာမက သားရဲ႕စိတ္ကို အာရံုျပဳမယ္၊ သားက ဘုရားကို စိတ္ထဲက အာရံုျပဳထားပါ´

ဆရာမက မ်က္လံုးကိုမွိတ္ၿပီး တရားထုိင္သလို ထုိင္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ မ်က္ေမွာင္တစ္
ခ်က္ က်ဳံ႕သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘုရား အာရံုမျပဳဘဲ ဆရာကိုပဲ ေလ့လာေနမိတယ္။ ဆရာမ
ရဲ႕ ရုပ္အဂၤါက သန္႔ရွင္းတည္ၾကည္ပါတယ္။ ကိုယ္ေျပာတဲ့စကားကို တစ္ဖက္သား ေကာင္း
ေကာင္း ယံုလြယ္ေစႏိုင္တဲ့ ရုပ္လကၡဏာမ်ဳိးပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ အစီအစဥ္အတြက္ ဒါဟာ အေရး
ႀကီးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ လိုခ်င္တာ ကြက္တိရလို႔ ၀မ္းသာေနမိတယ္။
ငါးမိနစ္ေလာက္ မ်က္ေစ့မွိတ္ထား၊ ၿပီးေတာ့မွ ဆရာမက သက္ျပင္းကိုခ်ၿပီး မ်က္ေစ့ဖြင့္
လိုက္ၿပီးေတာ့ ဆရာမက ကၽြန္ေတာ့္အတိတ္ကို အရင္ေဟာပါတယ္။

မွန္တာေတြ အေတာ္မွန္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကိစၥေတြလည္း လြဲပါတယ္။ က်န္းမာေရးနဲ႔ ပတ္သက္
လို႔ ေဟာတာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကို မွန္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးမွာ ေရာဂါရွိတဲ့အေၾကာင္း။
ေလေရာဂါနဲ႔ အေညာင္းမိေရာဂါရွိေၾကာင္း၊ သတိထားသင့္ေၾကာင္းေတြပါ။

ေရွ႔ျဖစ္ေဟာတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူေဟာတဲ့ဆီကို မေရာက္ဖူးေသးေတာ့ မွန္ မမွန္
မသိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ တျခားဆရာေတြလို ေမြးႏွစ္ေက်ာ္ရင္ အားလံုးေကာင္းၿပီလို႔ေတာ့
မေျပာပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ စီးပြားေရးနဲ႔ ဘ၀ေအာင္ျမင္မႈက (၂၉)ႏွစ္ေလာက္မွ စမယ္တဲ့။
အခု ကၽြန္ေတာ္က (၂၅)ႏွစ္ဆိုေတာ့ ေလးႏွစ္ေေတာင္ ေစာင့္ရဦးမယ္ေပါ့ေလ။

ပညာေရးက်ေတာ့ လြဲတယ္ခင္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ပညာအက်ဳိး ခံစားရမတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္
ဘာမွမေျပာပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က ေမးခ်င္လို႔ ေမးတဲ့လူမွ မဟုတ္တာ။ ဒီဆရာမဟာ
ကၽြန္ေတာ့္ အစီအစဥ္မွာ အေရးအႀကီးဆံုး ကူညီသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ႏုိင္ မျဖစ္ႏုိင္ဘဲ
သိခ်င္တာ။ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာမကို အမွတ္ျပည့္ကို ေပးလိုက္ပါတယ္။

ေနာက္ေန႔ ဟိုငတိ ကၽြန္ေတာ့္စကားကို နားေထာင္မေထာင္ မနက္ခင္း ထုိင္ေနက်ဆိုင္
ကို သြားေခ်ာင္းတယ္။ ငတိ မလာဘူး။ ေနာက္ေန႔ ... ေနာက္ေန႔။ ငါးရက္ေျမာက္ေန႔က်ေတာ့
ကၽြန္ေတာ္ ငတိကို စိတ္ခ်သြားၿပီ။

ကၽြန္ေတာ့္ အစီအစဥ္အရ စိတ္ကို စိတ္နဲ႔ေဟာတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာမ ေဒၚတင္မိုးလြင္ဆီကို
ဖေယာင္းတုိင္ႏွစ္ထုပ္၊ အေမႊးတိုင္ႏွစ္ထုပ္၊ လိေမၼာ္သီး ငါးလံုးနဲ႔ သြားရပါတယ္။ သူ ပုတီးစိပ္
တဲ့အခ်ိန္ကို တမင္မွန္းသြားတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ အသံမၾကားေအာင္ အသာၾကည့္ေတာ့ ဆရာမ
က ထံုးစံအတိုင္း ပုတီးစိပ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘုရားတစ္ပတ္ပတ္၊ ဘုရားရွိခိုးၿပီး ခဏထုိင္
ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဒီလိုဘုရားေတြ ဘာေတြေရာက္မွ ဘုရားရွိခိုးရမွန္း သိတဲ့ေကာင္ပါ။
အိမ္မွာဆိုရင္ ေမ့ေနတာနဲ႔ သတိမရတာနဲ႔။

ဆရာမ ပုတီးပတ္ေစ့ခ်ိန္ေလာက္မွ ကၽြန္ေတာ္ ၀င္သြားၿပီး လက္ေဆာင္ေတြ ေပးေတာ့
ဆရာမ ေတာ္ေတာ္၀မ္းသာသြားါပတယ္။ လိေမၼာ္သီး ငါးလံုးကို ဘုရားကပ္ပါတယ္။ဆရာမ
နဲ႔ အလႅာပ သလႅာပ နာရီ၀က္ေလာက္ စကားေျပာၿပီး ဆရာမ ဘယ္လိုျဖစ္လာသလဲ
ေမးေတာ့ -

`ဆရာမလည္း ဒီလိုပဲ ပုတီးစိပ္ရင္းနဲ႔ အာရံုရလာတာပဲ၊ ဒီလိုေဟာဖိုပ ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိဘူး၊
အဲဒီပုဂၢိဳလ္ဟာ ဘယ္သူလဲဆိုတာ ဆရာမလည္း မသိဘူး သားရဲ႔´
`ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိဘဲနဲ႔ ဘယ္လို ေဟာေျပာသြားတာလဲ´
`အဲဒီပုဂၢိဳလ္က ဒီပညာနဲ႔ လူေတြကို ကူညီရမယ္တဲ့၊ ကိုယ္ပဲ သိထားလို႔ အက်ဳိးမရွိဘူးတဲ့၊
ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ ေက်ာင္းၿပီးသြားရင္ သူ႔ပညာနဲ႔ လူေတြကို အက်ဳိးျပဳရသလိုေပါ့´

ဆရာမတင္မိုးလြင္ရဲ႔ စကားကို ကၽြန္ေတာ္ ေက်ေက်နပ္နပ္ကို လက္ခံပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္
ကို ေဟာၿပီးတုန္းကလည္း ဘယ္ေရြ႕ဘယ္မွ် မေတာင္းပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ လွဴသမွ်ကို ဘုရား
ကို တစ္၀က္ကပ္ၿပီး သူက တစ္၀က္ယူပါတယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စကားေကာင္းေနတုန္း
ေမးသူႏွစ္ဦးလာတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လာခဲ့တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ က်ဳိကၠဆံဘုရားကို တစ္ပတ္ သံုးရက္ေလာက္ေရာက္ၿပီး ဆရာမနဲ႔
၀င္၀င္စကားေျပာတယ္။ တစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ ဆရာမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္
ရင္းႏွီးသြားပါၿပီ။ သားအစား မင္းနဲ႔ငါ ျဖစ္လာတယ္။ ေျပာျဖစ္တဲ့ ကိစၥေတြကေတာ့ လူမႈ
ေရးနဲ႔ ဂႏၶာရီကိစၥေတြပါ။

`ဆရာမကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေဟာရဦးမယ္၊ ဆရာမဟာ အပ်ဳိႀကီးျဖစ္ရမယ္၊
ၿပီးေတာ့ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ အၾကာႀကီး ခ်စ္ၿပီးေတာ့မွ လမ္းခြဲလိုက္ရတာ ျဖစ္မယ္၊
ဆရာမ အသည္းအႀကီးအက်ယ္ ကြဲခဲ့ရဖူးတယ္´

ဆရာမ အႀကီးအက်ယ္ မ်က္လံုးျပဳးသြားတယ္။

`အံမယ္ ... မင္းက တယ္ဟုတ္ပါလား၊ မင္း ငါ့အေၾကာင္းကို စံုစမ္းထားသလား´
`မစံုစမ္းပါဘူး။ ဆရာမကို ၾကည့္ၿပီး ေျပာတာပါ၊ ဆရာမမွာသာ ခင္ပြန္းရွိရင္ ဒီအလုပ္
ကို လုပ္ခိုင္းပါ့မလား၊ ေရႊေပၚျမတင္ ထားမွာေပါ့၊ ဆရာမ ပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ တာ၀န္အရ လုပ္ရ
တယ္ဆိုရင္လည္း အႀကိဳအပို႔ေတာ့လုပ္မွာေပါ့၊ အခုေတာ့ဆရာမက တစ္ေယာက္တည္းရယ္´

ကၽြန္ေတာ့္စကားဆံုးေတာ့ ဆရာမက လက္ခုပ္လက္၀ါးတီးၿပီး အားရပါးရ ရယ္ပါတယ္။
`ဟုတ္တယ္ .... ဟုတ္တယ္´ လို႔လည္း ရယ္ရင္းနဲ႔ ေျပာတယ္။

`မင္း ဒီဘက္နားမွာ ဆိုင္လာဖြင့္ရင္ ငါ အာနႏၵာဘုရားကို ေျပာင္းေတာ့မယ္´

ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ၿပိဳင္တူရယ္ျဖစ္ၾကၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ္က စကားစရတယ္။ ဒီစကား
ကို အခုမွေျပာရတာ ဆရာမနဲ႔ ရင္းႏွီးမႈရမွ ေျပာရမယ့္ စကားမို႔ပါ။

ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ အစီအစဥ္ကို ေျပာျပတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္စကားလည္း ဆံုးေရာ ခုနက ေပ်ာ္ေနျပံဳးေနတဲ့ ဆရာမရဲ႕ မ်က္ႏွာဟာ ေဒါသနဲ႔
နီရဲေနတာပဲ။

`ေဟ့ ... ဒီမွာ မင္းမို႔လို႔ ဒီစကားကို ငါ ဆံုးေအာင္ နားေထာင္တယ္လို႔ မွတ္ပါ၊ မင္း အခု
ငါ့အခန္းထဲက ထြက္သြား၊ ငါ့ပညာက လူေတြကို လိမ္ဖုိ႔ညာဖို႔ ပညာမဟုတ္ဘူးကြ၊ လူေတြ
ကို ကူညီဖို႔၊ ဒုကၡနည္းႏိုင္သမွ် နည္းဖို႔ ရထားတဲ့ ပညာကြ၊ ငါ တစ္သက္လံုး အဲဒီအလုပ္မ်ဳိး
မလုပ္ဘူး´
`ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဆရာမရယ္၊ ဒီကိစၥက ကၽြန္ေတာ့္ကိစၥလည္း မဟုတ္ပါဘူး။
ေက်ာ္စိုးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာမွမေတာ္ပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္က သက္သက္၀င္ကူညီတာပါ၊
ဆရာမပညာကို ေစာ္ကားခ်င္တဲ့စိတ္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ တစ္စက္မွ မရွိပါဘူး၊ ၿပီးေတာ့ ဒီကိစၥက
ဆရာမ ကူညီမွ ရမွာပါ၊ ဆရာမက အေရးအႀကီးဆံုးပါ၊ ကိုယ္က ခ်စ္ရက္နဲ႔ ျပန္အခ်စ္မခံရတဲ့
ဒုကၡကို ဆရာမလည္း ခံစားခဲ့ဖူးတာပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကူညီလို႔ သူတို႔ အဆင္ေျပသြားၾကရင္
ဆိုတဲ့ စိတ္ကေလးနဲ႔ပါ ဆရာမရယ္၊ ဆရာမပညာကို ေစာ္ကားသလိုျဖစ္သြားရင္ ကၽြန္ေတာ္
ကန္ေတာ့ပါတယ္´

ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ကို ထိုင္ကန္ေတာ့တာပါ။ ဒီေတာ့မွ ဆရာမ မ်က္၀န္းထဲက ေဒါသရိပ္ဟာ
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေလွ်ာ့က်လာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ၿငိမ္ၿပီးတစ္ေနရာတည္းကို ေခါင္းငံု႔ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာမွ ဆရာမက သက္ျပင္းကိုခ်တယ္။

`မင္း ငါ့ကို အဲဒီအၾကံနဲ႔ လာေပါင္းတာလား´
`အမွန္အတိုင္း ၀န္ခံရရင္ ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာမ၊ ဒါေပမယ့္ ခင္တာေတာ့ အခု တကယ္ခင္သြား
တာပါ´

ဆရာမက ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ညိတ္တယ္။ ဆရာမမ်က္ႏွာမွာ ေဒါသရိပ္ေတာ့ မရွိေတာ့ဘူး။
ဒါေပမယ့္ အရင္လို ရႊင္ရႊင္ျပျပလည္း မရွိျပန္ဘူး။ ခပ္တည္တည္ ျဖစ္သြားတယ္လို႔ ေျပာရင္
ရမယ္ဆိုမလားဘဲ။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဟိုငတိ ေက်ာ္စိုးခံရပံုေတြကို မရဲတရဲနဲ႔ ေျပာျပရတယ္။
ဆရာမက ဘာမွ၀င္မေမးဘဲ နားေထာင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ စကားဆံုးေတာ့မွ ေလသံမွန္မွန္နဲ႔ -
`မင္း ျပန္ေတာ့၊ ငါ စဥ္းစားဦးမယ္၊ ေနာက္အပတ္မွ လာခဲ့´
`ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆရာမ´

(၄)
ကိုယ့္ထမင္း ကိုယ္စားၿပီး ႀကီးေတာ္ ႏြား အလကား ေက်ာင္းရတာကမွ ေတာ္ေသးတယ္။ ႀကီးေတာ္
က ကိုယ့္အမ်ဳိးမဟုတ္လား။ ကိုယ့္ထက္လည္း အသက္ႀကီးေတာ့ ကုသိုလ္လည္း ရေသးတယ္
မဟုတ္လား။

အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ကိုယ့္လက္ဖက္ရည္ ကိုယ္ေသာက္ရတဲ့အျပင္ ဟိုငတိ ေက်ာ္စိုးနဲ႔ထုိင္ရင္
သူ႔ဆီက မစားရက္လို႔ ကိုယ္က ရွင္းရေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဗဒင္ဖိုးလည္း ကုန္ရေသးတယ္။ အဆူ
အေျပာလည္း ခံရ၊ စိတ္ကေလည္း ေမာရေသးတယ္။ ကိုယ့္ဒုကၡကိုယ္ရွာတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ပဲ။

အခုလည္း ဟိုငတိေခၚ လက္ဖက္ရည္တုိက္ရင္း ေမးရတယ္။

`ဘာမွ မထူးျခားေသးဘူး အစ္ကို၊ တစ္လလည္း ေက်ာ္လာၿပီ၊ အစ္ကိုခိုင္းတဲ့အတုိင္းပဲ ကၽြန္ေတာ္
လည္း ေနတာပဲ´
`ေအး ... အခ်ိန္ကို သိရတယ္ကြ၊ ဘုရားေတာင္မွ ကၽြတ္ခ်ိန္တန္တဲ့သူကို သူ႔အခ်ိန္ေရာက္မွ ခၽြတ္လို႔
ရတာ၊ မင္းကံေကာင္းရင္ ေရွ႕အပတ္ထဲမွာ ထူးျခားလာမွာပါ။

အဲဒီအပတ္ထဲမွာပဲ ေမျမတ္မိုးဦးတို႔အိမ္မွာ အေျပာင္းအလဲေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ေကာင္မေလးရဲ႕
အေမ အိပ္ရာထဲ လဲတယ္။ အခုအေကာင္း၊ ေတာ္ၾကာဆို မူးတယ္ မူးတယ္ဆုိၿပီး အိပ္ရာထဲ
လူတြဲပို႔ရတယ္။ ညညဆို ကေယာင္ကတမ္းေတြ ေအာ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္အထင္ေတာ့
ျမန္မာႏိုင္ငံက အသက္(၅၀)နားနီးတဲ့ မိန္းမႀကီးေတြ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိတဲ့ ေသြးဆံုးကိုင္တဲ့
သေဘာလို႔ ထင္တာပါပဲ။

တတ္ႏိုင္တဲ့သူေတြဆုိေတာ့ အထူးကုေဆးခန္းေတြ စံုသြားတယ္။ ဗမာဆရာေတြလည္း
စံုသြားတယ္။ ေရာဂါက မသက္သာဘူး။ အဲဒီၾကားထဲမွာ ဦးမိုးဦးက သစ္ကားလာၿပီး သစ္ခ်ရင္း သစ္ေခ်ာင္းတစ္ခ်ာင္းက ခုန္ၿပီး ေျခဖမိုးကို ပိတယ္။ ဂ်ဳိင္းေထာက္ေတြ ဘာေတြနဲ႔ ျဖစ္သြား
တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ စီမံကိန္းအရဆိုရင္ေတာ့ ဒီငတိ ကံေကာင္းၿပီေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အကုသိုလ္
ေတာင္ အပိုရလိုက္ေသးတယ္။

တစ္ပတ္ျပည့္လို႔သြားေတာ့ ဆရာမ ေဒၚတင္မိုးလြင္က အရင္တုန္းကလို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္
ႏႈတ္ဆက္တာ စကားေျပာတာ မရွိေတာ့ဘူး။ အေတာ္တည္သြားတယ္။ သူ႔ကို အၾကံနဲ႔ေပါင္း
တယ္ဆိုတာကို အခဲမေၾကေသးပံုပါပဲ။ အပ်ဳိႀကီးဆိုေတာ့ ပိုဆိုးတာေပါ့ေလ။ အပ်ဳိႀကီးေတြက အရွက္လြန္တတ္တယ္ မဟုတ္လား။

`မင္း ကူညီပါဆိုတုိင္း ငါက မကူညီႏိုင္တာ အမွန္ပဲ၊ ငါ့ပညာကို ငါ တန္ဖိုးထားရမယ္၊ ဒီေတာ့
မင္းကို ေနာက္ဆံုး အခြင့္အေရးတစ္ခု ေပးမယ္၊ မင္းေျပာတဲ့အစီအစဥ္မွာပါတဲ့ ေကာင္ေလးေတြ၊ ေကာင္မေလးေတြရဲ႕ ေမြးသကၠရာဇ္ကို လိုခ်င္တယ္၊ သူတို႔ဟာ ေပါင္းသင့္ေပါင္းထိုက္သူေတြဆို

ရင္ ငါ ကူညီမယ္၊ မေပါင္းသင့္တဲ့သူဆိုရင္ေတာ့ ငါ လံုး၀ မကူညီႏုိင္ဘူး၊ ဒါပဲ´

ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလး စဥ္းစားရၾကပ္သြားတယ္။ မိန္းကေလးဆိုတာမ်ဳိးက ေမြးသကၠရာဇ္မေျပာနဲ႔၊ အသက္သိဖို႔ေတာင္ လြယ္တာမဟုတ္ဘူး။

`အဲဒါေတာ့ နည္းနည္းခက္မယ္ ဆရာမ၊ တျခားနည္း မရွိဘူးလား၊ ရွိရင္ ...´

ေဒၚတင္မိုးလြင္က မ်က္လံုးကေလးမွိတ္ၿပီး ေခါင္းကို ျဖည္းျဖည္းကေလး ခါတယ္။ ၿပီးေတာ့-

`ဒါ ငါ့ေနာက္ဆံုးစကားပဲ၊ မရရင္ေတာ့ မတတ္ႏိုင္ဘူး၊ ငါ့ပညာမပါဘဲနဲ႔ ဘာအလုပ္ကိုမွ ငါ
မလုပ္ႏုိင္ဘူး´
`ဆရာမဆီ ေရာက္လာရင္ သိမွာပဲဟာ´
`ငါက ငါ့ဆီလာမယ့္သူေတြ အေၾကာင္းကို ငါ့ပညာနဲ႔ငါ ႀကိဳသိထားခ်င္တာ၊ ကဲ ... ကဲ... မင္း
ျပန္ေတာ့ ငါ ပုတီးစိပ္ရဦးမယ္၊ မင္းက ၾကံရည္ဖန္ရည္ ေကာင္းပါတယ္၊ ရမွာပါ´

ေနာက္ဆံုးစကားက ကၽြန္ေတာ့္ကို ရိလိုက္မွန္း သိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွေျပာ
မေနေတာ့ဘဲ ဘုရားေပၚတက္ခဲ့တယ္။ ဘုရားေပၚမွာ ဟိုေငးဒီေငးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရ
မွန္းမသိဘူး။ ဒီအတိုင္း သြားေမးရေအာင္ကလည္း ေမျမတ္မိုးဦးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က တစ္ခါမွ
စကားေျပာဖူးတာ မဟုတ္ဘူး။ ဟိုငတိကေတာ့ ထားလိုက္ေတာ့။ ခ်က္ခ်င္း ေမးလို႔ရတယ္။

စဥ္းစားရင္းနဲ႔ ဖ်ပ္ခနဲ သတိရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ့္စကား ကိုယ္ေမ့ေနတာကိုး။ ေဗဒင္
ေမးရင္ ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ ေမြးသကၠရာဇ္ေတာ့ ေပးရတာပဲ။ ဒါနဲ႔ အိမ္မျပန္ေတာ့ဘဲ ဘုရားလမ္း
ကေန ကားစီးၿပီး ပန္းဆိုးတန္းလမ္း စာအုပ္အေဟာင္းတန္းကို ေျပးရတယ္။ ေရာက္ေတာ့
ကိုင္ရိုဂဏန္းေဗဒင္ စာအုပ္ကို ရွာ၀ယ္ၿပီး အိမ္ေရာက္ေတာ့ သူ႔နည္းကို ဖတ္ရ၊ မွတ္ရ၊
ေလ့လာရတယ္။ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ေလ့က်င့္ၿပီးေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ ေအးမင္းညီမကို ေတြ႔ပါတယ္။ ေအးေအးလင္းတင္ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ကိုပါ ေတြ႔တယ္။ ေမျမတ္မိုးေတာ့
မပါဘူး။

ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔နဲ႔ စကားေရာေဖာေရာလုပ္ၿပီးမွ စကားကို စရတယ္။

`နင္တို႔ ေဗဒင္ယံုသလား´
`မယံုဘူး၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္နဲ႔ ဘုရားပဲယံုတယ္

ေအးေအးလင္း သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ထလုပ္ေရာ။

`မဟုတ္ေသးဘူးဟ၊ ေဗဒင္လကၡဏာ အၾကားအျမင္ဆိုတာ ငါတုိ႔ ဗုဒၶမပြင့္ခင္ကတည္းက
ရွိခဲ့တဲ့ ပညာေတြဟ၊ ဒါေၾကာင့္ တုိ႔ဘုရား ဖြားေတာ္မူၿပီးေတာ့ ေတာထြက္ရင္ ဘုရားျဖစ္မယ္၊
မထြက္ရင္ စၾကာ၀ေတးမင္းျဖစ္မယ္ဆိုၿပီးေတာ့ေဟာတာ အဲဒီပညာနဲ႔ ေဟာတာေပါ့´

ဒီေတာ့မွ ကေလးမေတြ နည္းနည္းၿငိမ္သြားတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္ လူငယ္ဆိုတာ တစ္ခုခုကို
ဟိုးအရင္တုန္းကလို မ်က္ေစ့မွိတ္ မယံုၾကေတာ့ဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သိပါတယ္။

`ကိုရဲက ေဗဒင္တတ္လို႔လား´

ေအးေအးလင္းက ေမးတယ္။

`ေဗဒင္ေတာ့ မတတ္ဘူးဟ၊ ကိုင္ရို ဂဏန္းေဗဒင္ေတာ့ ရတယ္၊ နင္တို႔ ေမြးသကၠရာဇ္ေတြ
ကို ေျပာ၊ အားလံုးေပါင္းၿပီး ေနာက္ဆံုးရတဲ့ ဂဏန္းကိုၾကည့္ၿပီး ေဟာတာေလ´
`ေမြးသကၠရာဇ္ တူေနတဲ့သူက်ေတာ့ေရာ´

ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခ်ာင္ပိတ္ေမးတဲ့ ေမးေနတဲ့ ေကာင္မေလးက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရပ္ကြက္က
မဟုတ္ပါဘူး။ သုဝဏၰ ကပါ။ နာမည္က ေမေမၿငိမ္းတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကို ေနာက္ၿပီး
မာမီၿငိမ္းလို႔ ေခၚတယ္။

`ေမြးရက္ ေမြးလ ခုႏွစ္တူရင္ ေမြးခ်ိန္နကၡတ္နဲ႔ ခြဲရတယ္၊ လကၡဏာနဲ႔ တြဲရတယ္၊ အဲဒီအထိ
ေတာ့ ဘယ္သူမွ မတူႏုိင္ၾကဘူးေပါ့ဟာ´

ဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေပ်ာ္သေဘာနဲ႔ ဂဏန္းေဗဒင္ ၾကည့္ၾကတယ္။ ေအးေအးလင္းနဲ႔
ရီရီျမင့္ကေတာ့ ကိုယ့္ရပ္ကြက္ထဲကဆိုေတာ့ သိပ္အေရးမႀကီးဘူးေပါ့ေလ။ သူတုိ႔အေၾကာင္း
က သိၿပီးသားကိုး။ ေရွ႔ျဖစ္ကေလးေတြကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ က်က္ထားတာနဲ႔ သူတုိ႔ သေဘာ
က်မယ့္ အေၾကာင္းကေလးေတြ တြဲေဟာရတယ္။

မာမီၿငိမ္း အလွည့္က်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလး သတိထား ေဟာရတယ္။ အိမ္မွာ
ကိုယ္ေျပာရင္ ယံုတဲ့သူမရွိဘူး။ ကိုယ့္အေတြးအေခၚနဲ႔ အိမ္က သေဘာထား အၿမဲဆန္႔က်င္
ဘက္ ျဖစ္ေနတတ္တယ္၊ အၾကံအစည္ လွ်ဳိ႕႔၀ွက္တယ္၊ မၿပီးခင္ မေျပာတတ္ဘူး၊ လက္စားေခ်
တတ္တယ္၊ မုန္းရင္ တစ္သက္လံုးပဲ ဆိုတာမ်ဳိးေတြေပါ့။ သူက ေတာ္ေတာ္မွန္တယ္လို႔
၀န္ခံပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ကိုင္ရိုထဲက က်က္ထားတာေတြနဲ႔ သူ႔အေျခအေနေပါင္းၿပီး
ရႊီးတာပါ။

ေနာက္ဆံုး ေအးမင္းကေတာင္ စိတ္၀င္စားၿပီး လာေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထံုးစံအတုိင္း
ကိုင္ရိုမဟုတ္ဘဲ ကိုင္ရႊီးေပါ့ဗ်ာ။

အားလံုးၿပီးေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ လိုခ်င္တာကို စရတယ္။

`ဟဲ့ ... နင္တို႔ ေမျမတ္မိုးဦးရဲ႔ ေမြးသကၠရာဇ္ကို မသိဘူးလား၊ ဒီေကာင္မေလး အခုတေလာ
ေတာ္ေတာ့္ကို ကံနိမ့္ေနတယ္၊ သူ႔ကို တြက္ၾကည့္ရေအာင္ဟာ´
`မိလင္း သိတယ္ ကိုရ႕ဲ၊ တြက္ၾကည့္စမ္းပါ´

ကၽြန္ေတာ္လည္း ပတ္၀န္းက်င္က ၾကားတာေရာ၊ ကိုင္ရိုေရာနဲ႔ ေပါင္းၿပီး ကိုင္ရႊီးလုပ္ပါတယ္။
မမွန္ရင္ `မဟုတ္ဘူး ကိုရဲရ၊ ဒါက ဒီလို´ ဆိုၿပီး ေအးေအးလင္းက ရွင္းျပေတာ့ ေမျမတ္အ
ေၾကာင္းစံုကို ကၽြန္ေတာ္ ပိုသိခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကို ေပ်ာ္ေနတာ။
ကိုယ့္အၾကံ ေအာင္တာကိုး။

ေနာက္ေန႔မွာ ဆရာမဆီသြားၿပီး ေမြးသကၠရာဇ္ေတြေပးၿပီး တစ္ေယာက္စီရဲ႔ အေၾကာင္းကို
ကၽြန္ေတာ္သိသမွ် အကုန္ေျပာျပရတယ္။ ဆရာမက အေသအခ်ာ Note အတိုေတြနဲ႔ မွတ္ၿပီးမွ -

`ဒီေမြးသကၠရာဇ္ေတြက အမွန္ပဲေနာ္´
`ဆရာမဆီ လာေမးေတာ့ မွန္မမွန္ ဆရာမ သိရမွာပဲဟာ´
`သူတို႔ကို မင္း တကယ္ ေခၚလာမွာလား´
`လာမွာပါ၊ ကၽြန္ေတာ္က ၾကံရည္ဖန္ရည္ ေကာင္းပါတယ္´

ဆရာမက ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ခ်က္စိုက္ၾကည့္ပါတယ္။ သူ႔စကားကို သူေကာင္းေကာင္း မွတ္မိ
ပံုေပၚပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ၿပိဳင္တူရယ္လုိက္ၾကတယ္။ ဆရာမနဲ႔ ကၽြန္
ေတာ့္ၾကားမွာရွိတဲ့ အဖုအထစ္ေတြ ေျပၿပီဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့ေလ။

`ဒီအပတ္ထဲေတာ့ မင္းမလာနဲ႔ဦးကြ၊ ငါ သူတို႔ ေမြးသကၠရာဇ္ေတြနဲ႔ အာရံုခံၾကည့္ရဦးမယ္၊ မင္း
က်ိန္းေသလည္း မတြက္နဲ႔ဦးေနာ္၊ ငါ ေျပာထားတဲ့အတိုင္းပဲ၊ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းလို႔ ေကာင္းက်ဳိးမျမင္ရင္ေတာ့ ငါ မကူညီဘူး၊ ကံအတုိင္းပဲ´
`ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆရာမရယ္´


(၅)
`မင္း ၿဂိဳဟ္တုက ကမၻာပတ္လမ္းေၾကာင္းထဲကို ေရာက္သြားၿပီ၊ ေနာက္ဆံုးတစ္ခုကိုပါ ျဖဳတ္
ခ်လိုက္ေတာ့ ေက်ာ္စိုး´

ငတိ ေတာ္ေတာ္ မ်က္ႏွာပ်က္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ ၾကည့္တယ္။ `ဒါေလးတစ္ခုေတာ့ ခြင့္လႊတ္ေစခ်င္တယ္´ ဆိုတဲ့ အၾကည့္မ်ဳိး။

`အစ္ကိုရာ ဒီကေန ထိုင္ၾကည့္တာေလးေတာ့ ...´
`ေက်ာ္စိုး၊ ေနာက္ဆံုးအဆင့္ကို ေရာက္ေနၿပီ၊ ငါ့စကားကို မင္း ယံုစမ္းပါ၊ ငါ့ စကားနားေထာင္
လို႔ မင္း ဘယ္တုန္းက ဒုကၡေရာက္ဖူးလို႔လဲ´
`ဟုတ္ပါတယ္၊ အစ္ကိုက ဘာေတြလုပ္ေနမွန္း မသိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ လိုက္သာလုပ္ေနရတာ
ဘာေတြမွန္းကို မသိဘူး´

အင္း ... ဒါလည္း ဟုတ္တာပဲ။ ဒီအခ်ိန္ေရာက္မွေတာ့ ဒီေကာင့္ကို အသိေပးသင့္ၿပီလို႔ ကၽြန္ေတာ္
ဆံုးျဖတ္ၿပီး သူ႔ဆီက ဒီအေၾကာင္းေတြကို ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာပါဘူးဆိုတဲ့ ကတိေတာင္းၿပီး အားလံုးရွင္းျပလိုက္တယ္။ ငတိ ပါးစပ္ႀကီးကိုၿပဲလို႔။

`ေအး ... ဒီအေၾကာင္းေတြကို မင္းရယ္ ငါရယ္ ဆရာမရယ္ပဲ သိတယ္၊ စတုတၳတစ္ေယာက္
သိလို႔ကေတာ့ မင္းဘ၀ ပ်က္ၿပီသာမွတ္´

ဆရာ ေဒၚတင္မိုးလြင္ဆီကလည္း Password ရပါၿပီ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ေပါင္းသင့္ေပါင္း
ထုိက္တဲ့ သူေတြတဲ့။ အက်ဳိးစီးပြားလည္း ျဖစ္မတဲ့။ ေက်ာ္စိုးကို အရင္ေခၚလာခဲ့ဆိုလို႔ အရင္
ေခၚသြားရတယ္။ ေဒၚတင္မိုးလြင္ကေက်ာ္စိုး ရုပ္လကၡဏာကို ၾကည့္ၿပီးသေဘာက်ပံုရပါတယ္။ စီးပြားေရးကိစၥကိုလည္း ေဟာေပးလိုက္တယ္။

ေနာက္ေန႔မွာပဲ ကၽြန္ေတာ့္ ေနာက္ဆံုး ေအာ္ပေရးရွင္းကို စရတယ္။

`ဟဲ့ ... ေအးေအးလင္း၊ ငါနဲ႔ က်ဳိကၠဆံဘုရားကို ခဏ လိုက္ခဲ့စမ္းပါဟာ´

ကၽြန္ေတာ့္စကားေၾကာင့္ ေအးေအးလင္း မ်က္လံုးျပဳးသြားတယ္။ လွဦးနဲ႔ chess ထိုးေနတဲ့
ေအးမင္းကလည္း ဖ်ပ္ခနဲလွည့္ၾကည့္တယ္။သူ႔ႏွမကိုကၽြန္ေတာ္ကဘုရားေခၚတယ္ဆိုေတာ့ ...

`Sorry ဟာ၊ ငါ စကားေျပာ ေလာသြားလို႔၊ ငါ တစ္ေန႔က အိမ္မွာ အရမ္းပူတာနဲ႔ က်ဳိကၠဆံ
ဘုရား စာသြားဖတ္ရင္း ဆရာမတစ္ေယာက္ဆီမွာ အပ်င္းေျပ ၀င္ေမးတာဟာ၊ သူက
အၾကားအျမင္နဲ႔ေဟာတာ၊ မွန္လိုက္တာဟာ၊ ငါ့အေမက ငါ့အေၾကာင္း ထုိင္ေျပာေနတဲ့
အတိုင္းပဲ´
`ဘယ္က ဆရာမလဲ´
`ဟ ... ဘယ္မွာေနသလဲေတာ့ ငါလည္း ဘယ္သိမလဲ၊ ဆရာမ တင္မိုးလြင္တဲ့´
`မွန္ေရာ မွန္လား´
`ငါေျပာၿပီးၿပီပဲ၊ ငါ့အေမက ထိုင္ေျပာေနတဲ့ အတုိင္းပါလို႔၊ အဲဒါ ငါ ကံအရမ္းနိမ့္ေနတယ္တဲ့၊
ငါ့ေမြးနံေထာင့္မွာ ငါနဲ႔ ဆန္က်င္ဘက္ေန႔၊ ဆန္႔က်င္ဘက္လိင္က ဖေယာင္းတုိင္ ႏွစ္ဆယ့္ငါး
တိုင္နဲ႔ ေရသက္ေစ့ ပူေဇာ္ေပးရမယ္တဲ့၊ နင္က တနဂၤေႏြသမီး မဟုတ္လား၊ နင္ ကူညီစမ္း
ပါဦးဟာ´
`ကိုႀကီးေအးမင္းကလည္း တနဂၤေႏြပဲဟာ´
`ဟ ... ဆန္႔က်င္ဘက္ဆိုတာ ငါက ေယာက်ာ္ေလးဆို မိန္းကေလးမွ ရမွဟ၊ ကူညီပါဟာ´

ေအးေအးလင္းက ခဏစဥ္းစားတယ္။ ေအးမင္းကိုလည္း လွမ္းၾကည့္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ
ရီရီျမင့္လည္း ေရာက္တာေတာ့ ပိုအဆင္ေျပသြားတယ္။ ေအးမင္းကလည္း သူပါလိုက္မယ္
တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔အိမ္ ခဏခဏ လာတာရယ္၊ ေအးေအးလင္းနဲ႔ခ်ည္း စကားေျပာတာရယ္
ကို ဒီငတိက သိပ္သကၤာခ်င္ပံု မေပၚဘူး။

ဘုရားေမြးနံေထာင့္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကိစၥၿပီးေတာ့မွ ဆရာမ ေဒၚတင္မိုးလြင္ဆီကို ၀င္ရတယ္။ ယၾတာေခ်ၿပီးေၾကာင္း ေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို လက္ဖြဲ႔တစ္ခု ေပးပါတယ္။ ကိုယ္နဲ႔မကြာ
ေဆာင္ထားရမတဲ့။

ဒီလို အရမ္းမွန္တယ္ဆိုတဲ့ ဆရာမေရွ႕ ေရာက္ေတာ့ ဘယ္မိန္းကေလးက မေမးဘဲေနမွာလဲ။
ပထမ ရီရီျမင့္က အရင္စေမးတယ္။ ဆရာမက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေဟာတုန္းကလိုပဲ။ အာရံုခံၿပီး
ေဟာပါတယ္။ မွန္တာမွ ကြက္တိပဲ။ မွန္မွာေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ္က အကုန္ေျပာထားတာကိုး။ ၿပီး
ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာမထားတဲ့ (မသိတဲ့) ကိစၥေတြကိုပါ သူ႔ပညာနဲ႔သူ ေဟာတယ္။ ဒါေတြ
လည္း မွန္တာပဲတဲ့။ ရီရီျမင့္ဆို ပါးစပ္ကို ၿပဲေနတာပဲ။

ၿပီးေတာ့ ေအးေအးလင္း။ မွန္လိုက္တာ ကြက္တိကို တိတိ တိတိနဲ႔ကို ေနတာပဲ။ ရည္းစား
တစ္ေယာက္ ထားဖူးတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ျပတ္သြားတယ္ဆိုတာကို ဆရာမက ေဟာေတာ့
ေအးေအးလင္း ၿငိမ္သြားတယ္။ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိဘူး။ ေအးမင္းက `ဟုတ္လား´
လို႔ ေဒါသနဲ႔ ေမးေတာ့ ေအးေအးလင္းက ေခါင္းကိုညိတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေအးမင္းကို
လက္ကုတ္ရတယ္။

ေနာက္ဆံုး သိပ္မယံုပါဘူးဆိုတဲ့ ေအးမင္းပါ ၀င္ေမးတယ္။ ဒီေကာင္လည္း ခံရတာ ေက်ာ
ကိုေကာ့ေနတာပဲ။

`အရက္ ဘာျဖစ္လုိ႔ ေသာက္သလဲသား´
`တစ္ခါ ႏွစ္ခါပါ ဆရာမ´
`မဟုတ္ဘူး၊ ညေနဆို မင္း အၿမဲေသာက္တယ္၊ မင္းကို ေစာင့္တဲ့ပုဂၢိဳလ္က အဲဒါ မႀကိဳက္ဘူး´

ဒီတစ္ခါေတာ့ ေအးေအးလင္းက မ်က္ေစာင္းလွမ္းထုိးတယ္။ ေက်ၿပီေပါ့ေလ။ အျပန္လမ္းမွာ
အရမ္းမွန္တာပဲ၊ သိပ္မွန္တာပဲ။ ေဒၚတင္မိုးလြင္ အရမ္းမွန္တာပဲ။ ငါ့ဟိုကိစၥကို ဘယ္လိုသိ
သလဲ မသိဘူး။ သိပ္မွန္တာပဲ၊ ေဒၚတင္မိုးလြင္။ ရီရီျမင့္ကလည္း ငါ့အေဖနဲ႔အေမ ကြဲတာ
ႏွစ္က ကြက္တိပဲ၊ ေဒၚတင္မိုးလြင္။ ေခ်ာလည္း ေခ်ာတယ္ေနာ္။ သိပ္မွန္တာပဲေတြ နားညည္း
ေအာင္ ၾကားရေတာ့တာပဲ။

သံုးရက္ပဲ ေစာင့္ရပါတယ္။ ေအးေအးလင္းက ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ကို စက္ဘီးနဲ႔ ေရာက္လာတယ္။

`ကိုရဲ က်ဳိကၠဆံဘုရားကို လိုက္ခဲ့စမ္းပါ´
`ေအာင္မာ ... နင္ကမ်ား .. ငါ့ကို´
`ကိုရဲ၀င္း မရစ္နဲ႔ေနာ္၊ ဆရာမ ေဒၚတင္မိုးလြင္ဆီ သြားမလို႔ဥစၥာကို´
`ဟ ... နင္တို႔ကိစၥေတြက မၿပီးေသးဘူးလား´
`ခု လင္းတို႔သြားမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ေမျမတ္သြားမွာ´

ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းေပ်ာ္သြားတာပဲ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္း ေတာ္ေတာ့္ကို အထင္ႀကီးသြား
တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ျဖစ္ေစခ်င္သလို ျဖစ္လာတာကိုး။

`နင္တို႔ေနရာလည္း သိေနၿပီပဲ၊ သြားၾကေပါ့ဟာ၊ လိုက္ပို႔ေပးလိုက္ေပါ့´
`ကိုရ႕ဲ၀င္းပါေတာ့ ပိုေကာင္းတာေပါ့၊ လိုက္ခဲ့ပါ၊ကိုရဲ၀င္း ေခၚတုန္းကက်ေတာ့ လင္းက
လိုက္ရတယ္´
`ေအးဟာ ... ဒါဆိုလည္း ေနေအးမွသြား၊ အခု ငါမအားေသးဘူး´

ေအးေအးလင္း ျပန္သြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဘယ္လိုႀကီး ျဖစ္က်န္ခဲ့မွန္းကို မသိတာ။
ကၽြန္ေတာ့္ ေအာင္ျမင္မႈက ေလွ်ာက္ေျပာလို႔လည္း မရေတာ့ ကိုယ့္ပီတိ ကိုယ္ပဲ စားလိုက္
ရတယ္ ဆိုပါေတာ့။

ဆရာမဆီေရာက္ေတာ့ ဆရာမက အာရံုျပဳၿပီး အတိတ္ကို စပါတယ္။ မွန္တာ ကြက္တိေပါ့။

`သမီးကို ေမြးၿပီးမွ သမီးတို႔အိမ္က စီးပြားပိုတက္တယ္၊ သမီးတို႔ မိသားစုကို ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္
တည္းက ေစာင့္ေရွာက္တာကိုး၊ အဲဒီပုဂၢိဳလ္က သမီးနဲ႔ ပဌာန္းဆက္ရွိတယ္။ ေသာၾကာနာမ္ျဖစ္
တဲ့ သြပ္၊ သံ၊ သစ္၊ အဂၤါနံျဖစ္တဲ့ ဆန္၊ ဆီ၊ ဆား၊ စက္ စတာေတြနဲ႔ အက်ဳိးေပးမယ္´
`ဟုတ္ကဲ့ ဆရာမ´
`ၿပီးေတာ့ အခုလပိုင္းအတြင္း မိဘကံနိမ့္တယ္၊ ေရာဂါဘယ(သို႔) အမွတ္တမဲ့ ဒုကၡေရာက္တတ္
တယ္၊ အမိမွာ သည္းေျခ၊ အဖမွာ ေျခဒုကၡျဖစ္တတ္တယ္´
`ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာမ၊အေဖက ေျခေထာက္ကိုသစ္ပိပါတယ္၊အေမက ကေယာင္ကတမ္းေတြ ေအာ္ေအာ္ေနတယ္၊ ကယ္ပါဦး ဆရာမရယ္၊ သမီး အဲဒီအတြက္ လာတာပါ´

ေဒၚတင္မိုးလြင္က မ်က္ေစ့ကို ျပန္မွိတ္ၿပီး အသက္ကို ရင္နိမ့္လိုက္ျမင့္လိုက္ ျဖစ္လာသည့္အထိ
ရွဴပါတယ္။ အားလံုးတိတ္ဆိတ္ၿပီး ဆရာမကို ေငးေနၾကတယ္။ ေဒၚတင္မိုးလြင္က မ်က္ေစ့ကို
မဖြင့္ဘဲ-

`သမီး ရွစ္ႏွစ္အရြယ္က သစ္ပင္ေပၚက ျပဳတ္က်လို႔ ေပါင္နဲ႔ တင္ပါးမွာ ကြဲသြားတဲ့ ဒဏ္ရာရတယ္၊
မဟုတ္လား´
`ဟုတ္ ... ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာမ၊ မာလကာသီး တက္ခူးရင္း ျဖစ္တာပါ၊ တင္ပါးလည္း ကြဲသြားပါ
တယ္၊ ငါးခ်က္ခ်ဳပ္ရတယ္´

ေဒၚတင္မိုးလြင္က ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္ရင္း မ်က္ေစ့ကို မွိတ္ထားတုန္းပဲ။ နဖူးမွာ ေခၽြးေတြ
သီးေနၿပီ။ ေအးေအးလင္းက ယပ္ခပ္ေသးေတာ့ မခပ္နဲ႔လို႔ ခပ္ထန္ထန္အသံနဲ႔ တားပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း လန္႔သြားတယ္။ သူ တင္ပါးၿပဲတာ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္သိပါ့မလဲ။

`သမီး ေရွ႕႔ႏွစ္မွာ အိမ္ေထာင္က်ဖို႔ရွိတယ္´
`ရွင္ ...´
`အဲဒီ အိမ္ေထာင္ဘက္နဲ႔ဆို သမီး ၿမဲမွာ မဟုတ္ဘူး၊ အမ်ဳိးမ်ဳိး စိတ္ေရာ လူေရာ ဒုကၡေရာက္မယ္´
`ၿပီးေတာ့ ကေလးရမွ ကြဲမွာ၊ ေနာက္အိမ္ေထာင္လည္း ျမင္တယ္၊ မေကာင္းဘူး၊ သမီး ဒုကၡမ်ား
လိမ့္မယ္၊ အဲဒီလူက အဂၤါသား၊ ဟုတ္ရဲ႔လား´
`ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာမ၊ အိမ္ကေတာ့ ေျပာထားဖူးပါတယ္´
`မေကာင္းဘူးသမီး၊ ရေအာင္ ေရွာင္ပါ´
`သမီး ... သမီး ဘာလုပ္ရမလဲ ဆရာမ´

ေဒၚတင္မိုးလြင္က အသက္ကို ၀၀ႀကီး တစ္ခ်က္ရွဴၿပီး မ်က္ေစ့မဖြင့္ေသးဘဲ မ်က္ေမွာင္ကို
က်ဳံ႕ တယ္။ ေမျမတ္မိုးဦး ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္ေနၿပီ။ မ်က္ႏွာက Kiss me QuicK အရြယ္
ေလာက္ပဲ ရွိေတာ့တယ္။ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ အိုက္စပ္ေနတာရယ္၊ ဖေယာင္းတုိင္က
ျမည္သံတဖ်စ္ဖ်စ္ရယ္၊ အေမႊးတိုင္နံ႔ရယ္၊ ၿပီးေတာ့ တိတ္ဆိတ္မႈ။

`ငါ့သမီးကို ေလးငါးႏွစ္ေက်ာ္ ငယ္ငယ္ကတည္းက ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ခ်စ္လို႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့
သူတစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ သမီးက သူ႔အေပၚ ေသြးထြက္သံယို ျဖစ္ေအာင္အထိ လုပ္ခဲ့ဖူး
တယ္။ အဲဒါကို သမီးကို ေစာင့္ေရွာက္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္က မႀကိဳက္ဘူး၊ သူ႔ကိုလည္း အဲဒီပုဂၢိဳလ္
ကပဲ ေစာင့္ေရွာက္တာ၊ သမီး သူနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ရင္ ၿမဲမယ္၊ သူ႔ကို ဒုကၡေပးေနရင္
သမီးလည္း ဒုကၡေတြ႔လိမ့္မယ္`

ထိခ်က္က ပြဲသိမ္းပါ။

စကားဆံုးၿပီး ခဏၾကာမွ ေဒၚတင္မိုးလြင္က မ်က္ေစ့ဖြင့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေမျမတ္မိုးကို
ၾကည့္တယ္။ ေမျမတ္မိုး မ်က္ရည္၀ဲေနတာ ေတြ႔ရေတာ့ ...

`၀မ္းနည္းမေနနဲ႔၊ စိတ္မေကာင္းလည္း မျဖစ္နဲ႔၊ ေၾကာက္လည္း မေၾကာက္ပါနဲ႔၊ ပုဂၢိဳလ္
ေျပာတဲ့အတုိင္းသာ လုပ္ပါ၊ အားလံုး အဆင္ေျပသြားပါလိမ့္မယ္´
`ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆရာမရယ္၊ သမီး အားကိုးပါတယ္´

ေဒၚတင္မိုးလြင္က အေဖ၊ အေမနဲ႔ ေမျမတ္အတြက္ ဘုရားပြဲတစ္ပြဲနဲ႔ ယၾတာ ကိုယ့္ဘာသာ
ေခ်ဖို႔ ေပးပါတယ္။

အျပန္လမ္းမွာ သူတို႔သံုးေယာက္ ေနာက္ကေန စကားတတြတ္တြတ္နဲ႔ ေျပာရင္း ပါလာ
ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ နားမေထာင္ပါဘူး။ ဘာေျပာတာဆိုတာ သိေနတာပဲ။ သူတို႔ေရွ႕
ခပ္လွမ္းလွမ္းကပဲ ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။

(၆)
`အစ္ကိုေျပာတဲ့ေန႔က ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ကေနလိုက္ေတာ့ အရင္တုန္းကလို မေအာ္
ေတာ့ဘူး အစ္ကို၊ နင္ အဲဒီလိုလိုက္ေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ငါသိကၡာက်တာေပါ့တဲ့၊ ဆိုင္
တစ္ဆိုင္မွာ ေျပာပါတဲ့၊ အေအးဆိုင္ ထုိင္ၾကတယ္ အစ္ကို၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အစ္ကို
သင္ေပးထားတဲ့အတိုင္း ခ်စ္တယ္ဆိုတာႀကီးကို မေျပာေတာ့ဘဲ သူ႔အိမ္က မိသားစု
အေၾကာင္းကိုပဲ ေမးတယ္၊ သူတို႔ ေတာ္ေတာ္ဒုကၡေရာက္ေနတယ္ အစ္ကို၊ ငွားတဲ့လူ
ကလည္း သစ္ဖိုးေငြေတြ လိမ္ေျပးလို႔တဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္က ငါ ဘာကူညီရမလဲဆိုေတာ့ ... ´

`ေဟ့ေကာင္ ... ေရေသာက္ဦး´

ငတိက ေရွ႔က ေရေႏြးခြက္ကို ဂြပ္ခနဲ ေမာ့ခ်ၿပီး ဆက္တယ္။

`သူ႔သစ္ဆိုင္ကို ၾကည့္ေပးႏုိင္မလားတဲ့၊ ဒါေပမယ့္ လခေတာ့ ယူရမယ္တဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္
သြားရမလား အစ္ကို´
`ဟ ... သြားရမွာေပါ့၊ ငါ့မွာ ဒီအဆင့္ေရာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားရတာ ဖတ္ဖတ္ကို ေမာလို႔ ခြီးပဲ´
`ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ အစ္ကိုရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းသာလုိက္တာ၊ တကယ္ဆို တကယ္ ...
တကယ္ ... တကယ္´

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္သား လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ေျပာၾကတာဆိုရင္ ဒီငတိက
ကၽြန္ေတာ့္ပခံုးကို ဖက္ၿပီး အားရပါးရ နမ္းေတာ့မယ့္အတုိင္းပဲ။ အခု ဇ၀နမွတ္တိုင္က
ဆိုင္မို႔သာ ေတာ္ေရာ့တယ္။

`ေအး ... သူ႔အိမ္ေရာက္ရင္ ေမျမတ္ထက္ သူ႔မိဘေတြကို ပိုဂရုစိုက္၊ လိုအပ္တာလုပ္ေပး၊
ရိုးရိုးပဲေန၊ ဒါဆို မင္း သတင္းစာကိစၥျဖဳတ္ၿပီေပါ့´
`ဟာ... မျဖဳတ္ဘူးအစ္ကို၊ ဒီေကာင္က (၁၀)နာရီခြဲဆို ၿပီးတာပဲ´

ငတိက လက္သီးဆုပ္ၿပီး ေျပာပါတယ္။ အရမ္းေပ်ာ္ရႊင္ တက္ၾကြေနတဲ့ သူ႔အေပ်ာ္က
ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲကို ပီတိ အေနနဲ႔ ေရာက္လာပါတယ္။

`ေဟ့ေကာင္ ... ဒီအေၾကာင္းေတြကိုေတာ့ ဘယ္သူ႔မွ မေျပာနဲ႔ေနာ္´
`ဟာ ... စိတ္ခ်ပါ အစ္ကိုရာ´

ေနာက္သံုးရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေမျမတ္တို႔အိမ္ေရ႔မွာ ဒီေကာင့္ကို သစ္တန္တြက္ေနတာ
ကို ေတြ႔လိုေတြ႔၊ ေၾကးအိုးထုပ္ေတြနဲ႔ အိမ္ထဲ ခပ္သုတ္သုတ္၀င္တာ ျမင္လိုျမင္၊ ေမျမတ္နဲ႔
ေစ်းအတူသြားတာ ၾကံဳလိုၾကံဳနဲ႔။ ေက်ာ္စိုးက အရင္တုန္းကလို မဟုတ္ဘဲ သားသားနားနား၊
၀၀ၿဖိဳးၿဖိဳးနဲ႔ ပိုသြက္လက္ေနတယ္။

ေမျမတ္အဖုိးႀကီးက ေျခဖမိုးေၾကာ ျပတ္သြားလို႔ လမ္းေကာင္းေကာင္းမေလွ်ာက္ႏုိင္ေတာ့
ဘူး။ အဖြားႀကီးကေတာ့ ဆီးခ်ဳိေရာဂါဘက္ကို ေျပာင္းၿပီး အစားေရွာင္ရင္း သက္သာေနပါၿပီ။

မိုးကုန္လို႔ သီတင္းကၽြတ္ရင္ပဲ ငတိနဲ႔ ေမျမတ္ လက္ထပ္ၾကတယ္။

မဂၤလာေဆာင္ကို ကၽြန္ေတာ့္ကိုေရာ၊ ေဒၚတင္မိုးလြင္ကိုပါ ဖိတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့
ရိုးရိုးမ႑ပ္က ခံုမွာေပါ့။ ဆရာမကိုေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက တေလးတစားနဲ႔ လက္တစ္
ဖက္ဆီကတြဲၿပီး အိမ္ဦးခန္းကို ေခၚသြားၾကတယ္။

ဆရာမကလူအလစ္မွာကၽြန္ေတာ့္ကို ႏွာေခါင္းရႈံ႔ ေမးထိုးၿပီး စပ္ၿဖဲၿဖဲနဲ႔ ေျပာင္သြားပါေသးတယ္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း သိပ္မေရာက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။

ေၾသာ္ ... ပစၥတိုက်ည္ဆန္ကေလးေတြ ... ပစၥတိုက်ည္ဆန္ကေလးေတြ ... ။

ေနာက္ သံုးႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ဟိုငတိက စြတ္ႀကိဳးစားလို႔ စီးပြားေရးက ေလးငါးဆေလာက္
တက္လာပါတယ္။ ငတိအေမကိုလည္း ေမျမတ္က သူ႔အိမ္မွာပဲ ေခၚထားပါတယ္။ အားလံုးက
ေပ်ာ္စရာႀကီးပါ။ ဆရာမ ေဒၚတင္မိုးလြင္လည္း မသိသူ မရွိေလာက္ေအာင္ကို နာမည္ႀကီး
သြားပါတယ္။

တစ္ေန႔ေတာ့ ေမြးေန႔ဖိတ္စာတစ္ခု ေရာက္လာတယ္။ သားသားေလး ေမာင္ေက်ာ္ျမတ္ဦး၏ တစ္ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔။ လာျဖစ္ေအာင္ လာခဲ့ဆိုတဲ့ စာလည္း ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္သြားေတာ့ ေမျမတ္မိုးဦးက ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို ဆြဲၿပီး -

`ကိုရဲတို႔က ဆရာမနဲ႔ေပါင္းၿပီး ၾကံၾကတာဆို´

ကၽြန္ေတာ္ မ်က္လံုးျပဳးသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမျမတ္က ရယ္ရင္း ေမာရင္း ေျပာတာပါ။

`ပြဲက ၿပီးသြားၿပီပဲဟာ၊ ေျပာမေနပါနဲ႔ေတာ့၊ အခု နင္ ေပ်ာ္ေနတယ္ မဟုတ္လား၊ ဆိုေတာ့ ...´

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဧည့္သည္တစ္သိုက္ ၀င္လာလို႔ အသာလစ္ၿပီး အိမ္ေပၚတက္ရတယ္။
ဟိုငတိကိုေတြ႔ေတာ့ ဧည့္ခံေနတာကို အားမနာႏိုင္ဘဲ ဂုတ္အတင္းဆြဲၿပီး အခန္းထဲ
ေခၚေမးေတာ့ -

`ဟုတ္တယ္ အစ္ကို၊ ကေလးရၿပီဆိုေတာ့ သူ႔ကို ခ်စ္ေသးရဲ႔လားဆိုၿပီး ခဏခဏ ငို
ေမးလို႔ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ရ ေၾကာင္း၊ ဘယ္လိုႀကိဳးစားရေၾကာင္း ေျပာမိတယ္ အစ္ကို´
`ခြီးပဲကြာ၊ ေအးေလ ... ဒီလိုအခ်ိန္မွာေတာ့ ျပႆနာမရွိေတာ့ပါဘူး၊ ေနာက္မွတ္ထား
လွ်ဳိ႔၀ွက္အပ္တဲ့ကိစၥကို လွ်ိဳ႕႔၀ွက္ရတယ္ကြ၊ မေျပာရဘူး´
`အစ္ကိုကေရာ ခုထိ လွ်ဳိ႔၀ွက္တုန္းပဲလား´

ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ ဒီေကာင့္ကို အခန္းထဲက တြန္းထုတ္လိုက္ၿပီး ေဒၚတင္မိုးလြင္အနား သြားထုိင္ပါတယ္။

`သိသြားၾကၿပီ´

ဆရာမ ေဒၚတင္မိုးလြင္က အျပံဳးနဲ႔ ေျပာပါတယ္။ ပါးခ်ဳိင့္က ေတာ္ေတာ္ နက္သြားပါၿပီ။

ပစၥတိုက်ည္ဆန္ကေလးေတြရဲ႔ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ ႏႈတ္ခမ္းအစပ္ေလးမွာ ေလးႀကိဳး
ေကြးရာကေလးေတြ ေရာက္ေနပါၿပီ။ ျပံဳးလိုက္ေတာ့ မ်က္၀န္းေထာင့္မွာလည္း
က်ီးေျခရာ ထင္းထင္းႀကီး ေပၚေနပါၿပီ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးငါးႏွစ္ကဆိုေတာ့ ဆရာမလည္း
ငါးဆယ္နား နီးေရာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္က ေခါင္းညိတ္ရင္း ေဖြးေနဆဲ ပစၥတို က်ည္ဆန္
ကေလးေတြကို ေငးၾကည့္ေနမိပါတယ္။

ေၾသာ္ ... `ပစၥတို က်ည္ဆန္ကေလးေတြ´ `ပစၥတိုက်ည္ဆန္ကေလးေတြ´။

ဘယ္သူ႔ကိုမွ မပစ္ရေသးပါကလား။

နီကိုရဲ
10 Feb: 2005

ဒီေလာက္ အရပ္ပုတဲ့သူ မသိဘဲ ေနပါ့မလား ...
ဟု ေျပာခဲ့ဖူးေသာ ဆရာမႀကီး ေဒၚတင္မိုးလြင္အတြက္
အမွတ္တရ .... ေနာက္သည္။