မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ရွိခဲ့ဖူးသည္..

Saturday, March 14, 2009

မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ရွိခဲ့ဖူးသည္

နိဒါန္း
ဤ၀တၳဳကို ေရးသားရန္ ကၽြန္မ အခ်ိန္အမ်ားၾကီး တံု႔ဆိုင္း ေတြေ၀ခဲ့ရသည္။ ကၽြန္မႏွင့္
မင္းသားေလး၏ေတြ႕ဆံုမႈကို လူတခ်ိဳ႕ မယံုၾကည္ႏီုင္မွာကို ကၽြန္မ လ်စ္လ်ဴရႈႏိုင္ေသာ္လည္း
မင္းသားေလးကို မယံုသကၤာၿဖစ္မွာ မ်ိဳးကိုေတာ့ ကၽြန္မလက္ခံႏိုင္မွာမဟုတ္ေသာေၾကာင့္
ၿဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ မင္းသားေလး ဤကမၻာေၿမေပၚသို႔ၿပန္လာခဲ့ေၾကာင္း သူ႔မိတ္ေဆြေဟာင္းၾကီး
ထံသတင္းေပးပို႔ရန္ အခြင့္မသာ ပ်က္ကြက္ခဲ့သည့္အတြက္၊ကၽြန္မဤ၀တၳဳေလးကိုေရးၿဖစ္သြား
သည္။သူ၏ပထမ မိတ္ေဆြၾကီးကဲ့သို႔ပင္ ဤ၀တၳဳသည္လည္းကေလးမ်ား အတြက္ရည္ညႊန္း
ေရးသားၿခင္းမဟုတ္သၿဖင့္ ကၽြန္မ စိတ္မေကာင္းၿဖစ္ရပါသည္…ဟုဆိုလ်င္ မင္းသားေလးက
ကၽြန္မကို လူၾကီးတစ္ပိုင္းၿဖစ္ေနေသာ သတၱ၀ါတစ္ေကာင္ႏွယ္ သနားစဖြယ္ ၾကည့္ေပလိမ့္ဦး
မည္။ကိစၥမရွိပါ။မည္သို႔ပင္ဆိုေစ မင္းသားေလးသည္ ကၽြန္မ၏ မိတ္ေဆြစစ္ကေလးသာၿဖစ္
သည္။
မိတ္ေဆြတစ္ဦးကိုေမ့ရၿခင္းမွာ ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းလွသည္။လူတိုင္းတြင္ မိတ္ေဆြ
စစ္ မိတ္ေဆြေကာင္း ရွိခဲလွ၏။ကၽြန္မသူ႔ကိုေမ့ပစ္လိုက္မည္ဆိုပါက..ကိန္းဂဏန္းမွလြဲ၍ မည္
သည့္အရာကိုမွ စိတ္၀င္စားမႈမရွိေသာ လူၾကီးေတြႏွင့္ တူသြားလိမ့္မည္။ ကၽြန္မသူ႔ကိုမေမ့ပါ။
မင္းသားေလးမိတ္ေဆြလိုေနသကဲ့သို႔ ကၽြန္မလည္းမိတ္ေဆြလိုေနခဲ့ဖူးသည္။ကမၻာေပၚ
တြင္ ကၽြန္မကဲ့သို႔ မိတ္ေဆြငတ္မြတ္ေနသူမ်ားကို ရည္ညႊန္း၍၊ ကၽြန္မ၏မိတ္ေဆြေလးအ
ေၾကာင္းေၿပာၿပခ်င္ပါသည္။ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္အေၾကာင္း ႏူးညံ့စြာဖြဲ႔ဆိုရၿခင္းသည္ ကမၻာ
ေပၚရွိ ေတာ္၀င္ေသာစကားလံုးတစ္လံုးမွ မပါ၀င္ဘဲႏွင့္ကို ၿပီးၿပည့္စံုသလိုခံစားရေစသည္ ဟု
ကၽြန္မဆိုလ်င္ သင္ယံုႏိုင္ပါမည္လား။
ကၽြန္မ မင္းသားေလးကိုေတြ႕ခဲ့ရသည္။ သူ႔မိတ္ေဆြၾကီးေမွ်ာ္လင့္ထားသလို အာဖရိက
သဲကႏၱာရထဲတြင္မဟုတ္ပါ။ ဤကမၻာေလာက၏ မည္သည့္ေနရာမဆို B612ၾကယ္ကေလး
ေအာက္တည့္တည့္တြင္ တည္ရွိႏိုင္ေၾကာင္းကၽြန္မလက္ေတြ႕သိခဲ့ရၿပီ။ မည္သို႔ဆိုေစဤ၀တၳဳ
သည္ ကၽြန္မ၏ မိတ္ေဆြစစ္ မင္းသားေလး သုိ႔သာ အတိအက် ရည္ညႊန္းပါသည္။








အခန္း(၁)
“ ေက်းဇူးၿပဳၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို သိုးပံုေလးတစ္ပံုဆြဲေပးပါ..”
ရုတ္တရက္ ထြက္ေပၚလာေသာ အသံေၾကာင့္ အလန္႔တၾကား ထခုန္ဆုတ္လိုက္ေသာ…
ကၽြန္မကို သူက နားမလည္ႏိုင္သလိုမ်က္ေမွာင္ေလး ၾကဳတ္ကာၾကည့္၏။သို႔ေသာ္ ခဏမွ်သာ။
ကၽြန္မ၏ ထိတ္လန္႔သြားမႈကို အေရးမပါသလိုဆက္ေၿပာၿပန္သည္။
“ ေက်းဇူးၿပဳၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို သိုးပံုေလးတစ္ပံုဆြဲေပးပါ..”
ပထမခံစားမႈက ရုတ္တရက္ထြက္ေပၚလာေသာ အသံေသးေသးေလးေၾကာင့္ ဟု ဆိုလွ်င္
ဒုတိယခံစားမႈက ၿမင္ေတြ႕လိုက္ရေသာလူေသးေသးေလးေၾကာင့္ ၿဖစ္လိမ့္မည္။ ကၽြန္မကိုယ္
ကၽြန္မ ပင္ မယံုၾကည္ႏိုင္ေသးပါ။ ကၽြန္မၿမင္ေနရေသာ လူကေလးကိုေတာ့ ကၽြန္မယံုပါသည္။
သူသည္ တကယ္ပဲ ကမၻာေၿမဆီၿပန္လာခဲ့ၿပီလား..။သူ႔မိတ္ေဆြေဟာင္းၾကီးက သူမေသေသး
ဘူး ဟု ယံုၾကည္ထားခဲ့တာ မွန္ေနခဲ့သည္ေပါ့…။
“ မင္းသားေလး..” ကၽြန္မႏႈတ္ဖ်ားမွထြက္သြားေသာ စကားလံုးကို သူစိတ္မ၀င္စားပါ။ သူ႔ကိုေခၚလိုက္သည္ဟု
လည္းထင္ပံုမရ..။သူ စိတ္၀င္စားတာက ထံုးစံအတိုင္း သိုးပံုေလးတစ္ပံုရဖို႔ပင္ ၿဖစ္သည္။
ကေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ အင္မတန္လိုက္ဖက္ေသာ အၿပာႏွင့္အနီစပ္ထားသည့္ အက်ီ ၤရွည္
ရွည္ကို၀တ္ဆင္ထားေသာ္လည္း အက်ီ ၤပံုကေတာ့ လူၾကီးဆန္ေနသလိုပင္။ ဒီကိစၥ ကိုခုေနခါ
မွာသူ႔ကိုေၿပာလိုက္လည္းသူစိတ္၀င္စားမွာမဟုတ္တာေသခ်ာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္….
“ ကဲ..ေပး ေပး..ေသတၱာေလးထဲထည့္ထားတဲ့ သိုးေလးကိုဆြဲေပးရမွာလား..”
သူက ေခါင္းခါသည္။
“ ဟင့္အင္း..လြတ္လြတ္လပ္လပ္နဲ႔ ခုန္ေပါက္ ေနႏိုင္ဖို႔ သူ႔ကိုေသတၱာေလးထဲ ထည့္မထား
ခ်င္ပါဘူး…”
သူက ကၽြန္မကိုေတာ့ သူ႔မိတ္ေဆြေဟာင္းၾကီးကို လက္ခံသလိုလက္မခံပါ။ သို႔ေသာ္…ကံ
ေကာင္းသည္က ကၽြန္မက သူ႔မိတ္ေဆြေဟာင္းၾကီးထက္အနည္းငယ္သာေနၿခင္းပင္…။
နာရီေပါင္းမ်ားစြာမတ္တပ္ရပ္ဒဏ္ေပးခံၿပီး ေရးဆြဲခဲ့ဖူးသည့္ ပန္းခ်ီပံုတခ်ိဳ႕က ကၽြန္မဘ၀
တြင္ရွိခဲ့ဖူးသည္ေလ။
“ ေရာ့…”






ကၽြန္မဆြဲေပးလိုက္ေသာ သိုးကေလးကိုၾကည့္ကာ သူ႔မ်က္၀န္းေလးေတြ လင္းေေတာက္
သြားသည္။ တအံ့တၾသလည္းၿဖစ္ေနပံုရသည္။
“ သိုးကေလးက က်န္းမာသန္စြမ္းပံုရတယ္ ႏုလည္းႏုပ်ိဳ တယ္ေနာ္..”
“ အင္း..”
“ ဒါေလးေတြက သူစားဖို႔ၿမက္ေလးေတြလား..”
“ ဒါေပါ့..”
“သိပ္နည္းတယ္လို႔ထင္ရေပမယ့္..သိုးကေလးအတြက္ကလံုေလာက္မွာပါ.. ”
“ လံုေလာက္မွာပါ…”
ကၽြန္မတို႔ စကားစၿပတ္သြားသည္။ သူက သိုးကေလးပံုကိုစူးစူး စို္က္စိုက္ၾကည့္ေနၿပီး
ကၽြန္မကေတာ့ သူ႔ကိုသာခုထိအံ့ၾသမင္သက္စြာၾကည့္ေနမိဆဲ..။
“ သူက ၿမက္ႏုေလးေတြအၿပင္ ဘာစားေသးတယ္ထင္လဲ..”
“ အိုး..ကၽြန္မ မသိဘူး..”
ကၽြန္မ အေၿဖကိုၾကားေတာ့ သူရယ္ေမာသည္။သူ႔ရယ္ေမာသံကေလးကခ်စ္စရာေကာင္း
လြန္းလွသည္။ ကၽြန္မကို ေလွာင္ရယ္ေနတာမဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာေၾကာင္းအၿပည့္အဝ
ခံစားမႈကိုေပးႏိုင္သည္။
“ မင္းက ကေလးေတြလိုပဲ မညာတတ္ဘူး သိပ္ေကာင္းတာပဲ.”
ထိုအခါက်မွ ကၽြန္မလည္း ကေလးေတြလို လိုက္လံရယ္ေမာမိေတာ့သည္။ၿပီးေတာ့မွ သတိ
တရေမးမိ၏။
“ မင္းသားေလး..ဘယ္ကလာတာလဲ..”
ေမးခြန္းေတြကိုေၿဖဆိုဖို႔ေရွာင္လႊဲ တတ္ေသာမင္းသားေလးက ကၽြန္မကို ေမးခြန္းႏွင့္တံု႕ၿပန္
သည္။
“ ခင္ဗ်ား..ကၽြန္ေတာ့္ကိုဘာလို႔..အဲလိုေခၚတာလဲ.”
“ ရွင့္ရဲ႕ ..ကမၻာေၿမေပၚက မိတ္ေဆြ ေလယာဥ္မွဴးၾကီးက အဲလိုေခၚတယ္ေလ..”
သူ..ဘာမွၿပန္မေၿပာ။စကၠန္႔တခ်ိဳ႕ၾကာေအာင္ သူတိတ္ဆိတ္သြားၿပီးမွ….
“ ေလာကတစ္ခုကေနတစ္ခုကို ခရီးထြက္ရတာသိပ္စိတ္လႈပ္ရွားစရာေကာင္းတာပဲ..”
..ဟုဆိုသည္။ဒါလည္းကၽြန္မေမးခြန္းကိုေၿဖၿခင္းမဟုတ္ပါ။ကၽြန္မမွာက်ေတာ့လည္း ေမးခြန္း
ေတြကအလုအယက္ ႏႈတ္ခမ္းဝမွာ တြန္းထိုးထြက္ခ်င္ေနသည္။
“ ပထမ အၾကိမ္ ဒီကမၻာေလာကက မထြက္ခြာခင္တုန္းက ေၿမြတစ္ေကာင္ရဲ႕အဆိပ္ေၾကာင့္
..တစ္ခုခုမ်ား…”
ကၽြန္မ စကားမဆံုးမီမွာပင္..သူကခပ္တိုးတိုးေၿပာ၏။
“ ေလာကမွာေၿမြဆိပ္ထက္ သိပ္ၿပင္းထန္တဲ့အဆိပ္ေတြအမ်ားၾကီးပါ..”
ထိုသို႔ေၿပာၿပီး ကၽြန္မဆက္ေမွ်ာ္လင့္ေနေသးေသာ္လည္း၊သူကဆက္မေၿပာ။သူ႔အာရံုကသိုးက
ေလးထံမွာသာ။
“ မင္းဆြဲေပးတဲ့..သိုးကေလးကလွတယ္…”
သူကသိုးကေလးကို.သူ႔ရတနာထဲ၌သူ႔ကိုယ္သူၿမဳပ္ႏွံ၍ကသိုင္းရႈေနဘိသကဲ့သုိ႔..အာရံုစိုက္ ကာၾကည့္ရင္း ထပ္ေၿပာၿပန္သည္။
“ သူက အၿဖဴေရာင္ေနာ္..မင္းလိုပဲ..”
သူက ကၽြန္မဝတ္ဆင္ထားေသာ အၿဖဴေရာင္ဝတ္စံုကိုရည္ညႊန္းပံုရသည္။တကယ့္ တကယ္
ေတာ့၊ကၽြန္မသည္ သူေမွ်ာ္လင့္သလို အၿဖဴေရာင္မဟုတ္တာ ကၽြန္မပဲသိသည္။သို႔တိုင္လ်က္
တၿခားအေရာင္မ်ားလာေရာက္စြန္းေပမွာကိုလည္း..ထိတ္လန္႔စိုးရြ႕႔ံေနခဲ့သည္..ဟုဆိုလ်င္
မင္းသားေလး မည္သို႔မွတ္ခ်က္ခ်မည္မသိ။
“ မင္းေရာ..သိုးေလးတစ္ေကာင္မလိုခ်င္ဘူးလား..”
သူက ကၽြန္မေမွ်ာ္လင့္မထားေသာေမးခြန္းကိုေမးလာ၏။
“ သိုးကေလးတစ္ေကာင္…” မည္သူမဆိုသိုးတစ္ေကာင္ကိုလိုခ်င္သည္ဟုဆိုပါကထိုသူသည္လူသားပင္ၿဖစ္သည္.ဟုလူ
တစ္ေယာက္ကဆိုထားခဲ့သည္။ကၽြန္မကေတာ့..သိုးကေလးတစ္ေကာင္လိုခ်င္လားမလိုခ်င္
လားမသိေပ။ကရိကထမ်ားမွာေတာ့ ေသခ်ာသည္ဟူသည့္အေတြးကကၽြန္မကိုစိုးမိုးေနသည္။
“ လိုခ်င္လား….မလိုခ်င္ဘူးလား..ကၽြန္မ..မသိဘူး. ”
ကၽြန္မက..စိတ္ထဲရွိသည့္အတိုင္းရိုးသားစြာေၿဖမိေသာ္လည္း..မင္းသားေလးကႏွစ္လိုပံုမရေခ်.
“ အဲဒီလို..မေသခ်ာ..မေရရာမႈေတြက..သက္ၾကီးရြယ္ၾကီးေတြနဲ႔ပဲဆိုင္တာေလ..”..တဲ့။
ေစာေစာက..မသိတာကိုမသိဘူးဟု.ဝန္ခံခဲ့စဥ္ကေတာ့ကၽြန္မကို..ကေလးေတြလိုပဲမညာတတ္
ဘူးဟု..ဆိုခဲ့သူက..ခုက်ၿပန္ေတာ့..ဇေဝဇဝါၿဖစ္ေနမႈကိုလူၾကီးသူမေတြႏွင့္သာသက္ဆိုင္သည္
ဟုစြပ္စြဲၿပန္သည္။အမွန္တကယ္ေတာ့..သူမမွားပါ။ကၽြန္မသည္.သူေမွ်ာ္လင့္မထားေသာလူၾကီး
တစ္ပိုင္း..ကေလးတစ္ပိုင္း.သတၱဝါသာၿဖစ္သည္ေလ…။
“ အမွန္တကယ္ေၿပာရရင္ေတာ့…”
ကၽြန္မ၏စကားအစမွာပင္…သူ႔မ်က္ဝန္းထဲယံုၾကည္မႈအလင္းတစ္ခ်ိဳ႕ၿပန္ၿဖတ္ေၿပးသြားသည္။
ကၽြန္မ..ဆက္ေၿပာမိ၏။
“ ကၽြန္မ..သိုးကေလးတစ္ေကာင္မလိုခ်င္ပါဘူး..”
“ ဘာလို႔လဲ..”
“ သိုးကေလးက..သိပ္ၿဖဴစင္လြန္းတယ္”
“ အဲဒီေတာ့…”
“ အဲဒီေတာ့..သူ႔ၿဖဴစင္မႈကို..ဂရုစိုက္ဖုိ႔..ကၽြန္မသိပ္ပင္ပမ္းမွာေပါ့…ၿပီးေတာ့..”
“ ၿပီးေတာ့..???”
“ ဒီေနရာက..B.၆၁၂ ၿဂိဳဟ္ေလးလိုမဟုတ္ဘူး…”
သူက..မၿမင္သာေလာက္ေသာ..လ်င္ၿမန္မႈမ်ိဳးႏွင့္ေခါင္းကိုဆတ္ကနဲညိတ္လိုက္ကာ..သူ႔ဘာ
သာသူေရရြတ္သလို၊ကၽြန္မစကားကိုဆက္ေပး၏။(သိပ္ေတာ့မေသခ်ာပါ..)
“ သိပ္က်ယ္ေၿပာတယ္..သိပ္အႏၱရာယ္မ်ားတယ္..”
မဆီမဆိုင္..ကၽြန္မ..သူ၏ပန္းကေလးကိုရုတ္တရက္သတိရမိသြားသည္။
“ ရွင့္ရဲ႕..ပန္းကေလးေရာ..”
သူ႔မ်က္ႏွာေလးတစ္ခ်က္ၿငိမ္သက္သြားေသာ္လည္း.ထံုးစံအတိုင္းသူဘာမွမေၿဖ။သူ႔ၾကည့္ရတာ
ပန္းကေလးဆီလည္းတစ္ခါမွၿပန္ေရာက္ေသးပံုမေပၚ။
“ ပန္းကေလးကိုခ်စ္တတ္ဖို႔..ခုထိရွင္..အရြယ္မေရာက္ေသးပါဘူး..”
ထိုစကားကိုလည္းသူကမည္သို႔မွမတုံ႕ ၿပန္ပါ။သူ႔ေရွ႕က..ၿမင္ေနရေသာၿမင္ကြင္း..ကြက္ကြက္
ကေလးကိုသာေငးေမာၾကည့္ေနသည္။ထူးဆန္းစြာပင္..ထိုအခ်ိန္ကသူၾကည့္ေနခဲ့ေသာ
ေကာင္းကင္တိမ္ၿဖဴမ်ားနွင့္ေတာင္တန္းတို႔သည္..သိဂၤ ါရ..ရသေၿမာက္ေနခဲ့သည္။





“ ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာအတြက္..ခရီးထြက္လာခဲ့တာပါ..ဒါေပမယ့္..”
ၿငိမ္သက္ေနရာမွ..ရုတ္တရက္..စကားကိုစ၏။
“ ဒါေပမယ့္..ဘာၿဖစ္လဲဟင္..”
“ လမ္းမွားလာခဲ့သလိုပဲ..”
“ ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာဆီကို..သြားတဲ့လမ္းကိုသိလို႔လား..”
ကၽြန္မကထိုသို႔ၿပန္ေမးလိုက္ေတာ့..သူက..
“ ႏွလံုးသားနဲ႔သြားရတာလို႔ေၿပာမလို႔လား..”…ဟုၿပန္ေမးသည္။
“ အဲလိုေတာ့မဟုတ္ပါဘူး..သြားတိုင္းမေရာက္ႏိုင္တဲ့လမ္းေတြထဲမွာ..သူလည္းပါတယ္လို႔
ေၿပာမလို႔ပါ..”
တကယ့္တကယ္ေတာ့..ေလာကတြင္“ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာ”..ဟူေသာခံစားမႈသည္ၾကီးက်ယ္ၿမင့္
ၿမတ္စြာေပ်ာက္ဆံုးေနခဲ့ၿပီးသားၿဖစ္သည္။ဒါကို..ကၽြန္မ..မင္းသားေလးကို..ေၿပာမၿပခ်င္ပါ…..။
မသိေစခ်င္ေသးပါ။ထိုအေၾကာင္းကိုေတြးမိေတာ့..ကၽြန္မ၏မရိုးသားမႈအတြက္ေရာ..ခ်စ္ၿခင္း
ေမတၱာအတြက္ပါ..ကၽြန္မ..မ်က္ရည္ဝဲလာရသည္။
မ်က္ရည္ကမၻာသည္လြန္စြာလ်ိဳ႕ဝွက္ဆန္းက်ယ္လြန္းလွသည္။မင္းသားေလးကေတာ့ကၽြန္မ
စကားကိုလက္ခံခ်င္ပံုမရပါ။
“ ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာဆိုတာဘာလဲ..”
ဒိသာပါေမာကၡတစ္ဦးကေမးသလိုကၽြန္မကိုေမး၏။
“ သင္ယူလို႔မရတဲ့အရာတစ္မ်ိဳးပါ..”
သူကေခါင္းကိုအသာခါရမ္းရင္း..ေရရြတ္၏။
“ ဖမ္းယူဆုတ္ကိုင္လို႔မရေပမယ့္..သိပ္အင္အားၾကီးမားတဲ့အရာတစ္ခုပါ..”
ကၽြန္မ..ဘာမွၿပန္မေၿပာမိ။သူႏွင့္ကၽြန္မ..ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာအေၾကာင္းအၿငင္းမပြားလိုပါ။ထို႔အၿပင္
အၿငင္းပြားမႈမွအစၿပဳကာ..တစ္စံုတစ္ရာကိုသူရိပ္မိသိရွိသြားမွာကၽြန္မစိုးေနမိၿပန္သည္။..တို႔အ
တြက္ကၽြန္မ..ေလွ်ာခ်လိုက္မိ၏။
“ လူၾကီးသူမေတြက..ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာကို..အမ်ိဳးမ်ိဳးဖြင့္ဆိုေနၾကတယ္..နားလည္ရခက္ပါတယ္
ေလ…”
တကယ့္တကယ္က်..မင္းသားေလးထံမွ..နားမလည္ႏိုင္ေသာ..အၾကည့္တစ္ခုကိုသာကၽြန္မရ
လိုက္သည္။သို႔ေသာ္..နားလည္ေအာင္ဆက္မၾကိဳးစားသည့္အတြက္..မင္းသားေလးကိုကၽြန္မ
ေက်းဇူးတင္မိ၏။အခ်ိဳ႕ေသာအရာမ်ားသည္..နားမလည္သည့္အတိုင္းထားၿခင္းကပိုေကာင္း
သည္..မဟုတ္ပါလား..။
ကေလးတစ္ေယာက္၏အတၳဳပၸတၱိသည္..အၿဖဴေရာင္စာအုပ္တစ္အုပ္ဟုဆိုလ်င္..ကၽြန္မသည္ စာမ်က္ႏွာတခ်ိဳ႕ကိုခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေရးမွတ္ထားခံရေသာလက္က်န္အၿဖဴေရာင္စာအုပ္တစ္အုပ္ သာၿဖစ္သည္။ဒါကို..ကၽြန္မ..မင္းသားေလး..ကိုိဝန္မခံရေသးၿခင္းသည္ပင္လ်င္..သူ႔ကိုသစၥာမရွိ
ရာက်ေနသည္မဟုတ္ပါလား။မိတ္ေဆြမ်ားသည္..တစ္ဦးအေပၚတစ္ဦးသစၥာရွိရမည္ဟု..ေရွး ေဟာင္းက်မ္းဂန္တခ်ိဳ႕ကေဖာ္ၿပထားသည္ကိုဖတ္ရႈခဲ့ရဖူးသည္ေလ..။
“ မင္းသားေလး..”
ကၽြန္မသူ႔ကိုေခၚေတာ့..သူကလွည့္ၾကည့္၏။ဒီနာမည္သည္သူႏွင့္သာ..သက္ဆိုင္သည္ကိုသူခံ
စား၍ရပံုေပၚသည္။အမွန္တကယ္က..ဒီေလာကကို..ဘာလို႔ၿပန္လာတာလဲ..ဟုေမးရန္ပင္။သို႔
ေသာ္..လွည့္ၾကည့္လာေသာ..ကမၻာေပၚတြင္အသန္႔စင္ဆံုးႏွင့္..အၾကည္လင္ဆံုးေသာအၾကည့္
ကေလးကိုေတြ႕လိုက္ရေတာ့.ကၽြန္မ..ေမးခြန္းေလးေတြအေငြ႕ပ်ံသြားရသည္။
“ ကၽြန္မတို႔..မိတ္ေဆြေတြၿဖစ္သြားၾကၿပီေနာ္..”
တမင္သက္သက္ၾကီး..ေၿပာင္းလဲပစ္လိုက္ေသာစကားတစ္ခြန္းးၿဖစ္ေသာ္လည္း..ကၽြန္မေၿပာ
ခ်င္ေသာစကားတစ္ခြန္းၿဖစ္သည္ကိုေတာ့..ကၽြန္မလိပ္ၿပာလံုစြာဝန္ခံရဲသည္။လူအခ်ိဳ႕သည္ထို
သို႔ေသာ..ထိုသို႔ေသာ..ေၿဖသိမ့္မႈမ်ားကို..ေၿဖေဆးအၿဖစ္စားသံုးရင္း..အေရာင္ေၿပာင္းခဲ့ၾကရ
သည္ကိုေတာ့..မည္သူကမွ..ဖြင့္ဟ..ဝန္ခံၾကၿခင္းမရွိေသးပါ။

အခန္း(၂)

`ကၽြန္ေတာ့္မွာ မိတ္ေဆြလိုေနတယ္ ...´
အမွန္ေတာ့ ထိုအရာသည္ အရွားပါးဆံုးေသာအရာ ျဖစ္သည္ကို ကၽြန္မ သိေနသည္။ ကၽြန္မ
မသိတာက သူ႕ကို အသိေပးသင့္ မေပးသင့္ဆိုတာႏွင့္ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ကေရာ သူ႕အတြက္ မိတ္ေဆြေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ မျဖစ္ႏိုင္ ဆိုတာပင္ ... ။ ေသခ်ာ ျပန္ေတြးၾကည့္မယ္ဆိုလွ်င္ ကၽြန္မ
က `မင္းသားေလး´ကို တကယ္ပဲ ရင္ထဲက ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ရွိေနတာလား ... သို႔တည္းမဟုတ္
အားလံုးက ေမွ်ာ္လင့္ေနေသာ `မင္းသားေလး´ ျဖစ္ေနသည့္အတြက္ စိတ္၀င္စားမိတာလား ... သိပ္မေသခ်ာခ်င္ျပန္ ... ။ ထို႔အတြက္လည္း ကၽြန္မကိုယ္ ကၽြန္မ အားမရပါ ... ။ ေသခ်ာတာ
ကေတာ့ ကၽြန္မသည္ လူႀကီးသူမေတြလို ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္ေနတတ္ၿပီး ကေလးသူငယ္ေတြလို ရိုးသားခ်င္ေနမိျခင္းပင္။

`ကၽြန္မ ရွင့္ရဲ႕မိတ္ေဆြ ျဖစ္ခ်င္ပါတယ္ ...´

သူက ေခါင္းကို တစ္ခ်က္ဆတ္၏။ ကၽြန္မစကားကို လက္ခံသေဘာတူလိုက္တာလား သူ႕
ဘာသာသူ လႈပ္ရွားမႈတစ္ခုကို အမွတ္တမဲ့ ျပဳမူလိုက္သည္လား .... သိပ္မေသခ်ာ ... ။

`ဒါနဲ႔ ရွင္ ဘယ္ေတြ သြားေနခဲ့လဲ ...´
`ေနရာသစ္ ေလာကသစ္ေတြဟာ ပထမပိုင္းမွာေတာ့ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းတတ္တယ္ ... ´

သူ႕ထံုးစံအတိုင္း ကၽြန္မ၏ ေမးခြန္းကို မေျဖဘဲ ေျပာခ်င္ရာကိုသာ ေျပာသည္။ သို႔ေသာ္ ဆက္စပ္ၾကည့္လွ်င္ေတာ့ ဒါဟာ အေျဖတစ္ခု ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္သည္ဟု ေတြးႏိုင္သည္။
`အခုေတာ့လည္း အရာအားလံုးဟာ ပ်င္းရိစရာေကာင္းေအာင္ ေဟာင္းႏြမ္းသြားခဲ့ပါၿပီ...´ ဟု
ဆက္ေျပာျပန္၏။

သူေျပာတာ မွန္ပါသည္။ ေလာက၌ အရာအားလံုးသည္ မထိေတြ႕ဖူးခင္ကေတာ့ အသစ္ျဖစ္
ေနတတ္ၿပီး ေတြ႕ၾကံဳၿပီးသည္ႏွင့္ ေဟာင္းႏြမ္းသြားတတ္ၾကသည္ခ်ည္း မဟုတ္လား ... ။

`မင္းရဲ႕ ေနထိုင္ႀကီးျပင္းခဲ့ပံုကို ေျပာျပပါလား ...´

သူမ်ားေမးခြန္းကိုေျဖဆိုရန္.ေရွာင္လႊဲတတ္ေသာ္လည္းသူ႕မွာေတာ့..ေမးခြန္းေတြ အမ်ားအျပား
ရွိေနခဲ့ပံုရသည္။ကၽြန္မကို.ထိုသို႔ေမး၏။ခုခ်ိန္မွာေတာ့..သူမသိေသးေသာ..ကၽြန္မ၏ ေနထိုင္ႀကီး
ျပင္းခဲ့ပံုက..သူ႕အတြက္.အသစ္ျဖစ္ေနေသးသည္ေလ။ကၽြန္မ..စကားဆံုးလွ်င္ေတာ့..သူ.ပ်င္းရိၿငီး
ေငြ႕သြားမွာ ေသခ်ာသည္။

`ကၽြန္မ လူႀကီးသူမေတြကို စိတ္ရွည္သည္းခံရင္း ႀကီးျပင္းခဲ့တယ္ ...´
`အဲဒီအတြက္ ရလာဒ္က ...´
`ခုလို သိုးကေလးတစ္ေကာင္လို လွလွပပ ဆြဲေပးႏိုင္ေစခဲ့တာေပါ့ ... ´

သူ သိုးကေလးထံ အာရံုျပန္ေရာက္သြားသည္။

`မင္း သိုးေလးက ခ်စ္စရာေလး ... ၾကည့္စမ္း ... သူ ခု ျမက္ကေလးေတြကို စားေနတယ္၊ သူ႕
အတြက္ ေရတစ္ပံုးေလာက္မ်ား လိုမလား မသိဘူး ...´
`ဒါေပါ့ ... ဒါေပါ့ ...´

ကၽြန္မက အလ်င္စလိုေထာက္ခံရင္း ကပ်ာကယာ စာရြက္ကို လွမ္းယူကာ ေရပံုးေလးတစ္ပံုး ျဖည့္ဆြဲေပးလိုက္သည္။







`မင္း ... ဒီလိုပံုေတြရဖို႔ နာရီေပါင္း ဘယ္ေလာက္မ်ား မတ္တတ္ရပ္ခဲ့ရတာပါလိမ့္ ...´
`အဲဒါေတြကို ေရတြက္ထားရင္ ကၽြန္မ ပင္ပန္းေလးလံေနမွာေပါ့ ... ´
`ကဲကဲ ... ဆက္ေျပာပါဦး မင္းရဲ႕ ေနထိုင္ႀကီးျပင္းခဲ့ပံုကို ...´
`တခ်ဳိ႕ကေလးေတြလိုပဲ သိပ္ကို ရိုးစင္းလြန္းပါတယ္ ...´

ကၽြန္မက ထိုသို႔ ၿပီးလြယ္စီးလြယ္ ေျပာလိုက္ေတာ့ မင္းသားေလး စိတ္တိုသြားသည္။

`မင္းလည္း လူႀကီးသူမေတြလိုပဲ အရာအားလံုးကို ေရာေထြးပစ္လိုက္ခ်င္ေနတယ္၊ မတူဘူး ...
ေလာကမွာ ဘယ္အရာႏွစ္ခုမွ မတူႏိုင္ဘူး ... တခ်ဳိ႕ကေလးေတြရဲ႕ ဘ၀မွာ ႀကီးျပင္းလာရတာ
မိဘေတြ မပါဘူး၊ ေမာင္ႏွမေတြ မပါဘူး ... ပညာရပ္ေတြနဲ႔ ကင္းေ၀းၿပီး ခ်စ္ျခင္းေမတၱာလည္း
မပါဘူး ... စာနာစိတ္နဲ႔ အသိတရားေတြလည္း မပါဘူး... အဲလို လြယ္လြယ္ေျပာလို႔ ရလို႔လား ...´

ကၽြန္မ အမွားကို ကၽြန္မသိေသာ္လည္း ကၽြန္မ သူ႕ကို မွားေၾကာင္း မ၀န္ခံမိပါ။ ကၽြန္မသည္
သူထင္ထားသလို ကေလးတစ္ေယာက္ မဟုတ္တာ ေသခ်ာလာရသည္။

`ကၽြန္မမွာ အဲဒီအရာေတြအားလံုး ပါ၀င္ပါတယ္၊ လိုက္နာခ်င္စရာေကာင္းတဲ့ စည္းကမ္းတစ္
ခ်ဳိ႕နဲ႔ သိပ္ၿပီး အဆင္္ေျပေျပမရွိလွတဲ့ နိတိတခ်ဳိ႕နဲ႔လည္း ကၽြန္မ သဟဇာတ ျဖစ္ေအာင္ ...
...ေနခဲ့ဖူးတယ္ ...´
`ဘာလဲ ... သဟဇာတဆိုတာ ... ´
`သင့္ျမတ္ေအာင္ ေနထိုင္တာကို ေျပာတာပါ ... ´
`လိုက္ေလ်ာညီေထြ ေနထုိင္လိုက္ရတာဟာ ႏွစ္လိုမႈေတာ့ မဟုတ္ဘူးေနာ္ ...´
`ကၽြန္မ သိပါတယ္ ... ´
`ကဲ ... ဆက္ပါဦး´
`သင္ယူလို႔ မဆံုးတဲ့ သင္ခန္းစာေတြကို သင္ယူခဲ့ရတယ္၊ ဘယ္အရာမွ အလကားမရႏိုင္ ဘူးဆိုတာကို သိခဲ့ရတယ္၊ ကၽြန္မတို႔က ေလာကထဲကို ေျခဗလာ လက္ဗလာနဲ႔ ၀င္ခဲ့ၾက ရေပမယ့္ အလကား မရႏိုင္တဲ့ အရာေတြအတြက္ ေပးဆပ္ဖို႔ တစ္ခ်ိန္လံုး ပင္ပန္းေလးလံ ခဲ့ၾကရတယ္၊ သူမ်ား ပံုစံခြက္ေတြကို ႏွစ္လိုမႈ မရွိတဲ့အခါ ကိုယ့္ပံုစံခြက္ထဲ ကိုယ္၀င္ေနရ တာကလည္း ဒုကၡတစ္မ်ဳိးပါပဲ ...´

သူက ကၽြန္မကို ျဖတ္ေမးျပန္သည္။

`မင္း အသက္ရွဴၾကပ္တဲ့အခါ ဘာလုပ္လဲ ...´

သူ႕ေမးခြန္းေၾကာင့္ ကၽြန္မ သေဘာက်စြာ ရယ္မိေတာ့ သူ တအံ့တၾသၾကည့္သည္။ သူ႕
ေမးခြန္းမွာ ရယ္စရာမပါ ... ဟု သူ ေတြးေနမည္ေပါ့ ... ။

`ကၽြန္မ ဘ၀က ခီယူဆန္ဖန္လို ပင္လယ္ေလထြက္ရွဴဖို႔ေတာင္ အခြင့္မရွိခဲ့ပါဘူး ...´

သူ ခီယူဆန္ဖန္ကို သိ မသိ ကၽြန္မ မသိပါ။ ကၽြန္မကလည္း ရွင္းမျပသလို သူကလည္း
မေမးပါ။ ကၽြန္မတုိ႔သည္ မျမင္ရေသာ ႀကိဳးမ်ား၏ တုပ္ေႏွာင္မႈႏွင့္ သူ႕လိုပင္ ပင္လယ္ႀကီး
ဆီ သြားခြင့္ မသြားႏိုင္ခဲ့ၾကေသးပါ။

`တခ်ဳိ႕လူေတြ သံုးႏႈန္းေနတဲ့ ထြက္ေပါက္ဆိုတာ ဘာလဲ ...´

သူ႕ေမးခြန္းက တည့္တည့္ႀကီး ခ်ဳိးေကြ႕သြားျပန္သည္။ ကၽြန္မမွာေတာ့ ကၽြန္မ ရင္ထဲက
ေမးခြန္းမ်ားကို မ်ဳိသိပ္ရင္း သူ႕ေမးခြန္းေတြကိုသာ ေျဖေနမိသည္အထိ လႊမ္းမိုးမႈ ခံထား
ရသည္ကို ေက်နပ္စြာ ေတြ႕ရွိလိုက္ရသည္။

`အဲဒါ လူတခ်ဳိ႕ရဲ႕ အတၱနဲ႔ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္မႈကို ေပါင္းၿပီး ေခါင္းစဥ္လွလွေလး
....တပ္ထားတာပါ ...´

သူက ကၽြန္မစကားေၾကာင့္ မ်က္လံုးကေလးမ်ား လင္းေတာက္သြားရင္းက စကားတစ္ခြန္း
..ကို ဆိုသည္။

`အဲဒါဆိုရင္ မင္းရဲ႕ေနထုိင္ႀကီးျပင္းမႈကို ေခါင္းစဥ္လွလွကေလး တပ္ေပးၾကည့္ပါလား ...´

ဘုရား ... ဘုရား ... ကၽြန္မ က်ိတ္၍ ဘုရားတမိသည္။

သိပ္ၿပီးခက္ခဲနက္နဲတဲ့ အလုပ္ဟု ကၽြန္မ မေျပာလိုေသာ္လည္း မလြယ္ကူတာေတာ့
ေသခ်ာသည္ မဟုတ္လား ... ။ ကၽြန္မ စဥ္းစားေနမိသည္။ အခ်ိန္ေတြ မည္မွ် ၾကာသြား
သည္ မသိ။ မင္းသားေလးက.........

`အို ... သိပ္ခက္ခဲရင္လည္း ေနပါေစေတာ့ ေတြ႕လား ... ကၽြန္ေတာ့္ သိုးကေလး........
...ေရေသာက္ေနတယ္ ... ´

သူက ကေလးဆန္ဆန္ စကားကို လမ္းလႊဲပစ္လုိက္၏။ ကၽြန္မကေတာ့ သူလို ကေလး
တစ္ေယာက္ မဟုတ္သည့္အတြက္ လိပ္ျပာမလံုခ်င္။

သူကေတာ့ ဘာမွမျဖစ္သလို စကားကို ဆက္ေျပာေနသည္။

သူေရာက္ခဲ့ေသာ ေလာကတစ္ခုအေၾကာင္း ... ၿဂိဳဟ္အမွတ္ ၁၃၉၀၈ ဟု သူက ဆိုသည္။
ဂဏန္းေတြႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ အလြန္အယူသည္းတတ္ေသာ ကၽြန္မ အတြက္ကေတာ့
ထိုၿဂိဳဟ္သည္ မသတီခ်င္စရာေကာင္းမည္ဟု ထင္မိလိုက္သည္။ ဆက္ေျပာတာကို....
...နားေထာင္ၾကည့္ေတာ့ ထင္သည့္အတိုင္းပင္ ...။

`အဲဒီၿဂိဳဟ္ဟာ တစ္ခုခု လြဲမွားေနပံုပဲ ...´
`ဘယ္လိုမ်ားပါလိမ့္ ...´
`ဒီသိုးကေလးရဲ႕ အေရာင္က ...´
`အျဖဴေရာင္ေလ ...´
`သူတို႔က အဲဒီအေရာင္ကို အနက္ေရာင္လို႔ ေခၚတယ္ ...´

ဘုရားသခင္

ကၽြန္မ ႏႈတ္ဖ်ားမွ ခပ္ဖြဖြ ေရရြတ္မိ၏။

(ဆက္ပါဦးမည္..)
ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္းဆိုဒီလုိတင္ႏိုင္ဖို႔ဘယ္လိုမွမၿဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။မိုးေနသာ စာအုပ္ကိုကုိယ္ တိုင္ဝယ္ကိုယ္တိုင္ကူရိုက္ၿပီးမပို႔ ရင္အေၿခအေနကေတာ္ေတာ္ေစာင့္ရမွာပါ။ဒီကေလးမလည္း လူေပါင္းမွားရွာပါတယ္။ ဘာပဲေၿပာေၿပာ ညီမေလးမိုးေနကိုအမ်ားၾကီးေက်းဇူးတင္ပါတယ္။