ဒဏ္ရာလိပ္ၿပာအထူးကု

Thursday, March 12, 2009

ဒုတိယအလွည့္က်သူကေတာ့ကုိရဲဝင္း(နီကိုရဲ)ပါ။စာေရးဆရာ၊ဇာတ္ညႊန္းဆရာ
ဒါရိုက္တာနီကိုရဲ..လည္းၿဖစ္ပါတယ္။ဒဏ္ရာလိပ္ၿပာအထူးကုက ရွည္ေတာ့ႏွစ္
ပိုင္းခြဲလိုက္ပါတယ္။ကလဲ့စားေၿခလိုစိတ္အၿပည့္နဲ႔ေပါ့..း)..

ဒဏ္ရာရလိပ္ျပာအထူးကု

(၁)
ညေနခင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထုိင္ရင္း ဟိုအေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္း
ကို ေရာက္တတ္ရာရာ ေျပာေနၾကတယ္။ ဒါကလည္း ေန႔စဥ္ လုပ္ေနက် အလုပ္
ပါ။ လွဦးက ေဒၚလာနဲ႔ လစာရမယ္ဆိုၿပီး လိမ္သြားတဲ့Companyတစ္ခုအေၾကာင္း
ေျပာျပေနတယ္။ သူ႕ညီ၀မ္းကြဲတစ္ေယာက္ ငါးသိန္းပါသြားဆုိပဲ။

ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီအေၾကာင္းကို စိတ္၀င္စားေနတုန္း လက္ဖက္ရည္ဆုိင္က
လူေတြ အာေမဋိတ္သံမ်ဳိးစံုနဲ႔ လမ္းမကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ေကာင္မေလးတစ္
ေယာက္က ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို သူ စားဖို႔ ၀ယ္လာတဲ့ ၾကံေခ်ာင္းနဲ႔
အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ ႏွံေနတာကို ေတြ႔တယ္။ ရိုက္တာေတာ့ မ်က္ႏွာကို ရိုက
္တာပါ.။ဒါေပမယ့္ ေကာင္မေလးက အရပ္ပုေတာ့ ပခံုးနဲ႔ လည္ပင္းကိုပဲ ထိတယ္။

ေကာင္ေလးက မ်က္ႏွာကေလးေဘးေစာင္းၿပီး ေပခံေနတာခင္ဗ်။ လက္ကေလး
ဘာကေလးနဲ႔ေတာင္ မကာဘူး။ ထြက္လည္း မသြားဘူး။ ေကာင္မေလးကလည္း
အံကိုႀကိတ္ၿပီး သူ႕ရွိသမွ် အားကေလးနဲ႔ မုန္းမုန္းတီးတီးကို ေဆာ္ေနတာ။ေနာက္
ဆံုး ႏွစ္ျခမ္းျခမ္းလာတဲ့ၾကံဟာ လက္ကိုင္တစ္ဆစ္ပဲ က်န္ေတာ့သည့္အထိပဲ.....။
ေနာက္ဆံုး ေကာင္မေလးက လက္ထဲမွာက်န္တဲ့ ၾကံဆစ္နဲ႔ေတာင္ ေကာက္ေပါက္
လိုက္ေသးတယ္။ ေကာင္ေလးရဲ႕ ရင္ဘတ္ကို တည့္တည့္ထိပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ကိုယ့္ဆရာကေတာ့ေနရာက တုတ္တုတ္ေတာင္ မလႈပ္ဘူး။ေကာင္မေလး
ကို ေတြေတြကေလး ေငးလို႔။

အေၾကာင္းမသိၾကတဲ့ လမ္းသြားလမ္းလာေတြဆိုရင္ လင္မယားရန္ျဖစ္တာလို႔....
ေတာင္ ထင္ခ်င္ထင္မွာ။ ေယာက္်ားက အမွားတစ္ခုက်ဴးလြန္၊ မယားျဖစ္သူက
လိုက္ေတာင္းပန္၊ ဟိုက ေဒါသမေျပေသးဘဲ ေဆာ္ေပါ့ဗ်ာ။

အမွန္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေကာင္ေလးက အခုမွ ေကာင္မေလးကို လိုက္စကား
ေျပာတဲ့ အဆင့္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ေကာင္ေလးနာမည္က ေက်ာ္စိုးတဲ့။ ေကာင္မ
ေလးက ေမျမတ္မိုးဦးတဲ့။

သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္းက ကမၻာမေက်ာ္ေပမယ့္ ရပ္ကြက္ေတာ့ ေက်ာ္ပါ
တယ္။ ဒီေကာင္ေလးက ေမျမတ္ကို ခ်စ္ခဲ့တာ ရွစ္တန္းႏွစ္ကတည္းက ခင္ဗ်။
ေကာင္ေလး ခ်စ္တယ္ဆိုတာကို သိရေတာ့ ေကာင္မေလးက ေတာ္ေတာ္စိတ္
ဆိုးတယ္။ တူသလား၊ တန္သလား။ ဒင္းလိုေကာင္မ်ဳိး ငါ့ကို မွန္းရသလားေပါ့ေလ။

ေမျမတ္ ေျပာခ်င္လည္း ေျပာခ်င္စရာေပါ့ေလ။ ေကာင္ေလးအေဖက ဆိုက္ကား
နင္းတယ္။ အခုေတာ့ ဆံုးသြားရွာပါၿပီ။ ေကာင္ေလးအေမက မနက္ဆို ဘိန္းမုန္႔
ေရာင္းတယ္။ အိမ္မွာ ခ်ဥ္ဖတ္မ်ဳိးစံုကို စဥ့္အိုးကေလးေတြနဲ႔ ထည့္ေရာင္းတယ္။
ကတက္ခ်ဥ္၊ မုန္လာဥခ်ဥ္၊ ပဲတီခ်ဥ္၊ ဒညင္းသီးစားစိမ္၊ တမာခ်ဥ္၊ သရက္သီးဆား
စိမ္စတဲ့ ရာသီေပၚ ခ်ဥ္ဖတ္ေတြ အကုန္ေရာင္းတယ္။

သူ႕သားနဲ႔ ေမျမတ္သတင္းကို တစ္ရပ္ကြက္လံုးက သိသလို ေဒၚဘုမရဲ႕ ခ်ဥ္ဖတ္
ကလည္း တစ္ရပ္ကြက္လံုးက ႀကိဳက္ၾကတယ္။ သန္႔ရွင္းတာရယ္၊ တို႔လို႔ေကာင္း
တာရယ္ေၾကာင့္ပါ။ ေဒၚဘုမက ဘိန္းမုန္႔ေရာင္း ျပန္လာၿပီး ဆယ္နာရီဆို ေျပာင္
လက္ေနေအာင္ တိုက္ထားတဲ့ အိမ္ေရွ႔ကြပ္ပစ္က သူ႕စဥ့္အိုးကေလးေတြေနာက္
မွာထုိင္ၿပီး အနားမွာလည္း ဗာဒံရြက္တစ္ထပ္နဲ႔ေပါ့။

မေရာင္းရဘူးဆိုရင္ တစ္ေန႔ ေလးရာဖိုးေလာက္ ေအာက္ထစ္ပဲ။ ေကာင္ေလးက
ရွစ္တန္းေအာင္ေတာ့ မနက္ခင္း သတင္းစာပို႔တယ္။ သူ႕ အေမအတြက္ ဗာဒံရြက
္လိုက္ေကာက္၊ အပင္ရွင္က ခြင့္ျပဳရင္ အပင္ေပၚ တက္ခူးတန္ခူး၊ ၿပီးေတာ့ ေစ်းထဲ
မွာ သူ႕အေမအတြက္ ခ်ဥ္ဖတ္စိမ္ဖုိ႔ သြား၀ယ္ေပး အဲဒီလိုေပါ့ဗ်ာ။

ေမျမတ္မိုးဦးတို႔ အေဖက အိမ္ေရွ႔မွာ သစ္ေတြေရာင္းတယ္၊ သစ္ကုန္သည္ ဆိုပါ
ေတာ့။ အနီးအပါး ရပ္ကြက္အားလံုးက အိမ္ေဆာက္အိမ္ျပင္ဆို သူ႕ဆီက ၀ယ္ၾက
တာပဲ။ ဘိလပ္ေျမ၊ အုတ္တိုင္၊ သံ၊ သြပ္၊ သစ္ဆိုဒ္မ်ဳိးစံု၊ ေက်ာက္၊သဲအကုန္ရတယ္။
ေငြမမွီလည္း အေၾကြးထားလို႔ ရတာကိုး။ ဦးမိုးဦးက သေဘာေကာင္းပါတယ္။

ေမျမတ္မိုး အေမကေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ရင္ကိုေကာ့ၿပီး ေခါင္းကို ေမာ့ေနတာ
ပဲ။သံုးက်ပ္ခြဲသား ဘတ္ႀကိဳးႀကီးကလည္း ရင္ဘတ္မွာ ဘတ္လပ္ဘတ္လပ္နဲ႔၊ ညာ
ဘက္ လက္ေခ်ာင္းမွာလည္း လက္သန္းကလြဲလို႔ လက္စြပ္ေတြခ်ည္းပဲ။ လက္
ေကာက္က တံေတာင္ဆစ္နား ေရာက္ ေတာ့မယ္။ သကၤန္းကၽြန္း ေစ်းထဲမွာ ေရႊ
ဆိုင္နဲ႔ အထည္ဆိုင္ကလည္း တြဲၿပီး ဖြင့္ထားေသးတာကိုး။

ပစၥည္းမာန၊ ဂုဏ္မာနေၾကာင့္ စကားအေျပာအဆို အထက္စီးက မေျပာတတ္
ေပမယ့္ စိတ္ယုတ္မာရွိတဲ့ သေဘာမ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အထည္ကို ေန႔သြင္း၊
လသြင္း ေရာင္းျပန္ေတာ့ တစ္ရပ္ကြက္လံုးမွာရွိတဲ့ မိန္းကေလးေတြ ေဒၚေစာလွ
ၾသဇာနဲ႔ ဘယ္ကင္းပါ့မလဲ။တစ္အိမ္လံုးရဲ႕ အသည္းကေလးတစ္ဦးတည္ေးသာ
သမီးကေလး ေမျမတ္မိုးဦးဆိုေတာ့ ေမျမတ္မိုးဦးဟာ တစ္ရပ္ကြက္လံုးက ဦးစား
အေပး ခံရဆံုး မိန္းကေလးေပါ့ဗ်ာ။

အေျခအေနကေတာ့ ျမန္မာဗီဒီယို ဇာတ္ကားေတြ အႀကိဳက္ဆိုပါေတာ့။

ဒါေပမယ့္ တကယ့္ျဖစ္ရပ္ဆိုတာက ဗီဒီယိုဇာတ္လမ္းမွ မဟုတ္ေတာ့ျဖစ္ခ်င္သလို
ျဖစ္တာေပါ့။

စစခ်င္း လိုက္တဲ့ေန႔မွာတင္ ေမျမတ္က ေက်ာ္စိုးေခါင္းကို ေပတံနဲ႔ ရိုက္တယ္။
ေပတံက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေခတ္တုန္းက ေက်ာင္းက ထုတ္ေပးတဲ့ ေပတံအ၀ါ
ေဇာင္းႏွစ္ဖက္က အေခ်ာသပ္ထားၿပီး သံေခ်ာင္းထည့္ထားတယ္။ေက်ာင္းသား
တုိင္း ကိုင္ၾကတဲ့ေပတံပါ။

ေက်ာ္စိုးေပးတဲ့စာကို ဆြဲၿဖဲၿပီး အဲဒီေပတံႀကီးနဲ႔ ေခါင္းကို သံုးေလးခ်က္ အားရပါး
ရတီးတာ။ ေကာင္မေလးရဲ႕ အရပ္က ေက်ာ္စိုးကို မမီေပမယ့္ ဟိုေကာင္က ၿဖဲၿပီး
လႊင့္ပစ္လုိက္တဲ့ စာေတြကို ငံု႔ေကာက္ေနတုန္း တီးတာဆိုေတာ့ အားရပါးရႀကီး
ကြက္တိေပါ့။

ေက်ာ္စိုး ဂ်ဳိေစာင္းေပါက္သြားတယ္။ ေသြးေတြ စီးက်လာေပမယ့္ ေမျမတ္မိုးက
မသနားပါဘူး။ သူ႕ေဘးက အေဖာ္ေတြကလည္း မသနားပါဘူး။ အားလံုး ေမျမတ္မိုး
ဘက္ကခ်ည္းပဲ။

`နင္လို ခ်ဥ္ဖတ္သည္သားကို ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္မကူးဘူး။ ရိုက္တာေတာင္
......သနတယ္´

အဲဒီလို ေျပာၿပီး ေမျမတ္မိုးက သူ႕ေပတံကို လႊင့္ပစ္ၿပီး ထြက္သြားတယ္တဲ့။
ေနာက္တစ္ခါက်ေတာ့လည္း မုန္႔ဟင္းခါးဆုိင္က အထြက္မွာ လိုက္စကား
ေျပာေတာ့ ေမျမတ္မိုးက မုန္႔ဟင္းခါး ခ်ဳိင့္နဲ႔ ေကာက္ေပါက္တာ သေကာင့္
သား ရင္ဘတ္မွာ မုန္႔ဟင္းခါးရည္ အပူေလာင္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ခံလိုက္ရတယ္
ဆိုပဲ။ ဗီဒီယိုထဲကလို ေဘးကသူငယ္ခ်င္းက ဟိုေကာင္ခံရတာကို ေျပာျပ၊
ေကာင္မေလးက အခုမွ ကရုဏာစိတ္၀င္၊ အိမ္သြားၿပီး ေတာ္ေတာ္ျဖစ္သြား
သလား မရဲတရဲေမးရင္း ေတာင္းပန္၊ နားလည္မႈရ၊ ရည္းစားျဖစ္၊ အဲဒီလို
မဟုတ္ပါဘူး။

ေမျမတ္မိုးတုိ႔ဘက္ကေတာင္မွ သူ႕သမီးကို ေႏွာင့္ယွက္လို႔ဆိုၿပီး ရပ္ကြက္
ရံုးခန္းကို တုိင္ေသးတယ္။ ေနာက္တစ္ခါ မေႏွာင့္ယွက္ေတာ့ပါဘူးဆိုၿပီး
လက္မွတ္ေတြ ဘာေတြ ထိုးလိုက္ရေသးတယ္။

ေက်ာ္စိုးဆိုတဲ့ ေကာင္ကလည္း ခက္တယ္။ ဒီေလာက္ ရက္စက္ေနတာလည္း
ေတြ႔တာနဲ႔ လိုက္တာပဲ။ လိုက္တာနဲ႔ ဟုိကလည္း ရက္ရက္စက္စက္ ေျပာလႊတ္
တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ၀ိုင္းေလွာင္တယ္။ တစ္ခါတုန္းက ဖိနပ္နဲ႔ေတာင္ ...
ေကာက္ေပါက္တယ္ဆိုပဲ။ ကိုယ့္ဆရာကေတာ့ တစ္စုံတစ္ရာ ျပန္လည္ေျပာ
ဆိုျခင္းမရွိ ျပကေတ့ သည္းခံေတာ္မူပါတယ္။

တစ္ခါကလည္း ေမျမတ္မိုးဦးက သူ႕အိမ္က သစ္ပံုေစာင့္ဖို႔ ၀ယ္ေမြးထားတဲ့
အင္းေခြးႀကီးနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္တယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ဟိုေကာင္ ေျပးေပမယ့္
မလြတ္လို႔ ေျခသလံုးကို မြစာႀကဲသြားေအာင္ အကိုက္ခံလိုက္ရတယ္။

ဦးမိုးဦးတုိ႔လည္း ရံုးခန္းေတြ ဘာေတြ မတိုင္ေတာ့ပါဘူး။ သူ႕သမီးကခ်ည္း ႏွံေန
တာဆိုေတာ့ ေအးေဆးေပါ့။ ေက်ာ္စိုး အဲဒီလို လိုက္လာတာ ငါးႏွစ္ရွိပါၿပီ။ ေက်ာ္စိုး
ဆိုတဲ့ နာမည္ေပ်ာက္ၿပီး အားလံုးက သူ႕ကို `ခ်ဥ္ဖတ္´လို႔ ေခၚၾကတဲ့အထိပဲ။

ေက်ာ္စိုး အဲဒီေလာက္ အသည္းအသန္ ျဖစ္ေနလို႔ ေမျမတ္မိုးက အရမ္းႀကီးကို
ေခ်ာေနလို႔လားဆိုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သူလို ငါလုိထဲကပါပဲ။ အ၀တ္အစား
ေကာင္း အၿမဲတမ္း ၀တ္ႏိုင္တာရယ္၊ ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ရေလေတာ့ ျဖဴျဖဴႏုႏုနဲ႔
ရုပ္ရည္သန္႔တာရယ္၊ ေရႊဆိုင္ပိုင္ရွင္သမီးရယ္ ဆိုေတာ့ ေရႊထည္လည္း ၀တ္ႏိုင္
တာရယ္ေၾကာင့္သာပါ။ အနီးအနားက ရပ္ကြက္ေတြမွာ ေမျမတ္မိုးထက္ အမ်ား
ႀကီးလွတဲ့သူေတြ တစ္ပံုႀကီးပဲ။ ဒါေပမယ့္ ငတိကေတာ့ ေမျမတ္မိုးပဲ။ ငယ္ခ်စ္မို႔
အစြဲႀကီးစြဲေနတယ္ ထင္ပါရဲ႕။

ေက်ာ္စိုးက ရုပ္ရည္သန္႔ပါတယ္။ အေသာက္အစား Sorry ပဲ။ ေဆးလိပ္ေတာင္
ေသာက္တတ္တဲ့ေကာင္ မဟုတ္ဘူး။ စကားလည္း နည္းတယ္။ ရိုးရိုးပဲ ေနတတ္
တယ္။ မုဆိုးမႀကီးကို လုပ္ေကၽြးေနရေတာ့ အ၀တ္အစားေတာ့ ေကာင္းေကာင္း
မ၀တ္ႏိုင္ရွာဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း အက်ၤ ီ ကေလးနဲ႔တင္ သူ႕ရုပ္ရည္က ၾကည္
လင္ပါတယ္။

ဆယ္တန္းေတြ ေအာင္စာရင္းထြက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဇာတ္လိုက္က 5D ေတြ
ဘာေတြနဲ႔ မေအာင္ပါဘူး။ စာေမးပြဲက်ပါတယ္။ေမျမတ္မိုးဦးကေတာ့ေအာင္တယ္။
အဲဒီေတာ့ အေျခအေနက ပိုၿပီး ကြာသြားတာေပါ့။

ေက်ာ္စိုးကလည္း ေက်ာင္းဆက္မတက္ေတာ့ပါဘူး။ ေရခဲစက္မွာ ၀င္အလုပ္လုပ္
တယ္ေရခဲစက္ဆိုတာ မနက္ေလးနာရီေလာက္ထ သံပံုးႀကီးထဲမွာ ခဲေနတဲ့ ေရခဲ
ေတြကို ေရပိုက္နဲ႔ထိုး၊ ေခ်ာင္သြားေတာ့ သံခ်ိတ္နဲ႔ ဆြဲၿပီး သစ္သားေရတစ္ေလွ်ာက္
ကေန ေအာက္ကို တြန္းခ်ရတာပါ။ သစ္သားေရတေလွ်ာက္က ေရခဲတင္တဲ့ကား
ေနာက္မွာ တင္ထားတာဆိုေတာ့ ေရခဲတံုးေတြက ကားထဲ တန္းက်ေပါ့ေလ။ အဲဒီ
အလုပ္က မနက္ခုနစ္နာရီခြဲေလာက္မွာ ၿပီးတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ အသင္းတုိက္ကိုေျပး၊
သတင္းစာေတြယူၿပီး သတင္းစာပို႔၊ သတင္းစာပို႔ရင္းနဲ တကၠသိုလ္တက္တဲ့ ေမျမတ္ရဲ႕
ေက်ာင္းကားရပ္တဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေရွ႔က ဆိုင္မွာ လက္ဖက္ရည္ေသာက္မယ္။

အဲဒီအခ်ိန္ဟာ သူ႕အတြက္ အေရးအႀကီးဆံုးနဲ႔ တန္ဖိုးထားဆံုး အခ်ိန္ပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္
မွာ ေက်ာ္စိုးဆိုတဲ့ငတိကို သိၾကားမင္းက နတ္ျပည္ေျခာက္ထပ္ကို လိုက္ျပမလို႔
လိုက္ခဲ့ပါဆိုတာေတာင္ ဒီငတိက လိုက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလ ေက်ာင္းႀကိဳ
ကား ေနာက္က်လို႔ ေမျမတ္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ကားရပ္ေစာင့္ရတဲ့အခါမ်ဳိးဆို ေက်ာ္စိုး
အႀကိဳက္ေပါ့။ သူ အၾကာႀကီး ေငးလို႔ရတာကိုး။

ေမျမတ္ကေတာ့ သူ႕ကို ငဲ့ၾကည့္တာတုိ႔၊ အမွတ္တမဲ့ ၾကည့္တာေလာက္ေတာင္
ရွိတာ မဟုတ္ဘူး။ သူ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ရယ္ရယ္ေမာေမာပါပဲ။ ေမျမတ္မိုး
ေက်ာင္းကား ထြက္သြားရင္ ေခါင္းကေလး ငိုက္စိုက္ခ်ၿပီး သတင္းစာ ဆက္ပို႔တယ္။
သူ႕အမူအရာက သိပ္မသြက္ေတာ့ဘူး။

ညဘက္ဆိုရင္ ေမျမတ္မိုးတို႔ အိမ္ေရွ႔ကေန ကိုးနာရီေလာက္ဆို ျဖတ္ေလွ်ာက္တတ္
တယ္။ ၿပီးေတာ့ စိုးလြင္လြင္ရဲ႔ ` ´ သီခ်င္းကို ေအာ္ဆိုတတ္တယ္။

မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းနဲ႔ x x x ေနာက္မလာနဲ႔လို႔ ေျပာလႊတ္လိုက္တယ္ x x x
ကိုယ္႔ႏွလံုးေသြားမ်ားလည္း x x x ေဒါသစိတ္ေၾကာင့္ တဆတ္ဆတ္တုန္တယ္ x x x
မင္း မာႏုိင္တယ္ x x x မင္းျပံဳးႏိုင္တယ္ x x x ကိုယ့္ကိုအၿမဲတမ္း အႏိုင္ယူပါကြယ္ x x x

ဒါပဲ။ ဒီတစ္ပိုဒ္ပဲ။ အဲဒီ သီခ်င္းသံၾကားရင္ ကိုးနာရီထိုးၿပီပဲမွတ္။ နာရီထၾကည့္ရင္
နာရီက ဓာတ္ခဲအားနည္းလို႔ မွားခ်င္ရင္ မွားေနဦးမယ္။

တစ္ခါတုန္းကလည္း ဘာေရာဂါရယ္ မသိပါဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အနီးအနားက
ေလးငါးရပ္ကြက္မွာ တရုတ္စက္ဘီးေတြ ညေနဆို အရမ္း စီးၾကတာပဲ။ ကေလးေတြ
နဲ႔ လူပ်ဳိအပ်ဳိအရြယ္ေတြ စီးၾကတာပါ။ ေမျမတ္မိုးကေတာ့ အေကာင္းစား ပန္းကမၻာ
ကေလးနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။ သုဝဏၰ အားကစားကြင္းဘက္ကို သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ညေနဆို
ထြက္စီးေလ့ရွိတယ္။

ဒီေတာ့ ေက်ာ္စိုးကလည္း စက္ဘီးတစ္စင္းနဲ႔ ေနာက္ခပ္ခြာခြာကေန လိုက္တယ္။
စက္ဘီးက သူ႕ကိုယ္ပိုင္စက္ဘီးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႕ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ စက္ဘီးကို
ငွားၿပီးစီးတာပါ။ တစ္ေန႔ေတာ့ သုဝဏၰကြင္းကို ပတ္စီးၾကရင္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ငတိက
ေမျမတ္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ျဖစ္ေအာင္ စီးတယ္။ ဒီေတာ့ ေမျမတ္က သူ႕စက္ဘီးကို
ေက်ာ္စိုးစက္ဘီးနဲ႔ တည့္တည့္ျဖစ္ေအာင္ တည္ၿပီး တမင္တုိက္တယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္
တုိ႔ ငတိက စက္ဘီးခ်င္း မတုိက္မိေအာင္ သူ႕စက္ဘီးကို နံေဘးက ေျမာင္းထဲကို ထုိးခ်
ပစ္လုိက္တယ္။ စက္ဘီးေရာ လူေရာ ေျမာင္းထဲက်သြားတာေပါ့။

အဲဒါကို ေမျမတ္မိုးတို႔အဖြဲ႔က တဟီးဟီး တဟားဟားရယ္ရင္း ဆက္နင္းသြားၾကတယ္
တဲ့။ အဲဒါေတြကို ၾကည့္မရတာေရာ၊ နည္းနည္း အကဲစမ္းခ်င္တဲ့ သူေတြကေရာ ေမျမတ္
မိုးဦးကို လိုက္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါးႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ရပ္သိရြာေက်ာ္
ႀကိဳက္လာတဲ့ ဒီငတိကို အားနာၿပီး မလိုက္ၾကဘူး။

စက္ဘီးကိစၥမွာ စက္ဘီးလည္း ဘီးႏွစ္ဘီးစလံုး ခြင္တယ္။ ေက်ာ္စိုးလည္း လက္က်ဳိး၊
ဂ်ဳိေစာင္းေပါက္၊ ပါးေတြ နားေတြ ပြန္းသြားတယ္။ သုဝဏၰေဘာလံုးကြင္းေရွ႕က
ေျမာင္းႀကီးက နည္းနည္းေနာေနာ အနက္မွ မဟုတ္တာ။ အဲဒီသတင္းကို ၾကားလို႔
မခံခ်င္တဲ့သူနဲ႔ စပ္စုခ်င္တဲ့သူေတြက ေမးေတာ့ ငတိက

`သူနဲ႔ မဆိုင္ပါဘူးဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ ဘာသာ မထိန္းႏိုင္လို႔ လဲတာပါ´
`မင္းကို သူက တမင္တည့္တည္ ၀င္တိုက္တာဆို´
`မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ´
`မင္း သူ႕ကိုမတုိက္ရက္မွန္းသိလို႔ တမင္လုပ္တာကြ၊ ငါသာဆိုတိုက္ကိုတိုက္ပစ္တယ္´
`မဟုတ္ပါဘးဗ်ာ´

ငတိက ဒီေလာက္ပဲ။ သူ ေမျမတ္ကို ႀကိဳက္ေနတာ တစ္ရပ္ကြက္လံုးက သိေနၾကေပ
မယ့္ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ေမျမတ္ကို ဘယ္လိုခ်စ္ေၾကာင္း ႀကိဳက္ေၾကာင္းကို ရင္မဖြင့္တတ္
ဘူး။ ေမးရင္လည္း ဘယ္ေတာ့မွ ၀န္မခံဘူး။ ဟိုလိုဒီလိုပဲ ေျပာတတ္တယ္။

ဒါေတြက ကၽြန္ေတာ္ၾကားရတဲ့ အေၾကာင္းေတြပါ။ ကၽြန္ေတာ္က မနက္ကိုးနာရီဆို
ရံုးတက္၊ ညေနမွ ျပန္တဲ့ေကာင္ဆိုေတာ့ ညေန သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေတြ႔မွ ဒီသတင္း
ေတြ ၾကားရတာပါ။ တစ္ခ်ဳိ႕ကလည္း ဒီငတိျဖစ္ရပ္ကို ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ ေျပာၾက
တယ္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း မခံခ်င္စိတ္နဲ႔ ေျပာတတ္တယ္။

အခု တစ္ႀကိမ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ ပထမဦးဆံုး ျမင္ရတာပါ။

`ဒီေကာင့္၀ဋ္ကလည္း မေသးပါလားကြာ´

လွဦးက ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ၿပီး ထြက္သြားတဲ့ ေက်ာ္စိုးကို ၾကည့္ရင္း ေျပာၾကတယ္။
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က လူေတြလည္း ေျပာလက္စ စကားကို ရပ္ၿပီး သူတို႔အေၾကာင္း
ကို ေျပာၾကတယ္။

`သူ႕ၾကည့္ရတာ ဒီေကာင္မေလးက ဒီလို အႏိုင္ရ ႏွိပ္စက္ရင္းနဲ႔ သူ႕ကို သနားၿပီး
ခ်စ္လာမယ္လို႔ ထင္တယ္ ထင္တာကြ´

ေအးမင္းက ေခါင္းကို ခါသည္။

`ငါ့ညီမက ေျပာေတာ့ ဟိုက မသနားတဲ့အျပင္ သူက အခ်စ္လာဘ္ပိတ္လို႔ ဒီေကာင့္
ကို အမႈန္႔ေတာင္ ႀကိတ္ခ်င္ေနတာတဲ့´

ရပ္ကြက္ထဲမွာလည္း ေက်ာ္စိုးအေၾကာင္း ေျပာရင္ ေမျမတ္မိုးအေၾကာင္းက ပါလာၿပီ။
ေမျမတ္မိုးအေၾကာင္းကို ေျပာရင္ ေက်ာ္စိုးအေၾကာင္းက ပါလာၿပီ။ တခ်ဳိ႕ရပ္ကြက္ထဲ
က သမီးရည္းစားေတြဆို ခ်ဥ္ဖတ္က ေမျမတ္မိုးကို သည္းခံတာရဲ႕ တစ္၀က္ပဲ ငါ့ကို
သည္းခံစမ္းပါလို႔ေတာင္ ေျပာၾကတာတဲ့။

`ငါးႏွစ္ေက်ာ္ၿပီဆိုေတာ့ ဒီေကာင္ သိေလာက္ပါၿပီကြာ၊ ဒီေကာင္ကိုကဒီေကာင္မေလးရဲ႔
၀ဋ္ပါလာတာေနမွာပါ´

သက္၀င္းက ပါးကို ကုတ္ရင္း ေျပာတယ္။

`ခက္တာက ေမျမတ္မိုးကလည္း ရည္းစားေတြ ဘာေတြ မထားဘူးကြ။ ဒီရပ္ကြက္က
ျဖစ္ျဖစ္ ဟိုဘက္ရပ္ကြက္က ျဖစ္ျဖစ္ကြာ´

`လွဦးရာ၊ သူက ေက်ာ္စိုးကို ႏွံထားတာ ရပ္သိရြာသိဆိုေတာ့ တစ္ခါ ႏွစ္ခါလိုက္ရံုနဲ႔
အေျဖေပးလိုက္ရင္ သူ႕နာမည္ပ်က္သြားမွာေပါ့၊ လိုက္တဲ့ ေကာင္ေတြေတာ့ ရွိတယ္ကြ၊
ေမျမတ္မိုးက သာမန္ေအာ္တာနဲ႔တင္ ဟိုေကာင္ေတြက ေက်ာ္စိုးလို႔ သည္းမခံေတာ့
လစ္တာေပါ့´

`ေက်ာင္းမွာ ရွိခ်င္ ရွိမွာေပါ့´

ကၽြန္ေတာ္က ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ကို ေျပာေတာ့ ေအးမင္းက ေခါင္းကို ခါသည္။

`ေက်ာင္းမွာလည္း မရွိဘူးလို႔ ငါ့ညီက ေျပာတာပဲ၊ သူ႕ကို နည္းနည္းေလး ရိသဲ့သဲ့
ဆိုတာနဲ႔ သူက နည္းနည္းမွ မခံဘူး ေျပာတာ ေအာ္တာပဲတဲ့´

`အင္း ... ေယာက်္ားေလးေတြလိုက္ရင္ ေအာ္ရမယ္ဆိုတာ ဟိုငတိက သင္ေပး
လုိက္သလို ျဖစ္သြားတယ္ ထင္တယ္´

သက္၀င္းက မွတ္ခ်က္ခ်သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ရုတ္တရက္ ေခါင္းထဲ ၀င္လာေသာ အေတြး
တစ္ခုကို ေျပာျဖစ္သြားသည္။

`ဒီငတိနဲ႔ ေကာင္မေလး ညားသြားရင္ မင္းတုိ႔ သေဘာတူသလား´

လွဦးက `အဟင္း´ ဆိုၿပီး မဲ့ျပံဳးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္တယ္။ ေအးမင္းက ...

`ေဟ့ေကာင္ မင္းက ေအာင္သြယ္လုပ္မလို႔လား၊ မင္း မေျပာနဲ႔ သိၾကားမင္း သၾကၤန္မက်ခင္
ဆင္းၿပီး ကူညီေတာင္ မရဘူးမွတ္´

`ငါက ေအာင္သြယ္မလုပ္ပါဘူး၊ မင္းတို႔ေျပာတ ၾကားရတာနဲ႔ အခု ငါျမင္လုိက္ရတာနဲ႔
ဒီေကာင့္ဘက္က မခံခ်င္လို႔ ကူညီမလို႔ပါ´

`မင္းက ဘယ္လို ကူညီမွာလဲ´

(၂)
ကၽြန္ေတာ္ အရင္ဆံုး ကိုယ့္လူကို ကိုယ္အရင္ ေလ့လာရတယ္။

ညေနခင္း ေက်ာင္းဖယ္ရီ ရပ္ေလ့ရွိတဲ့ စိန္ကဖီးကို ကၽြန္ေတာ္ တမင္သြားၿပီး ဒီေကာင္
ထုိင္တဲ့၀ိုင္းမွာ ၀င္ထုိင္တယ္။ ဒီငတိကလည္း ကၽြန္ေတာ္ ၀င္ထုိင္တာကို ဘာမွမေျပာ
ပါဘူး။ လမ္းကိုပဲ ေငးေနတယ္။ ဒီေကာင္က ေအးမင္းညီမနဲ႔မွ အတန္းအတူတူဆိုေတာ့
ကၽြန္ေတာ့္ထက္ ေလးႏွစ္ေလာက္ ငယ္ပါတယ္။

ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေက်ာင္းကားလာတယ္။ ဒီငတိ မ်က္ႏွာ ၀င္းသြားတာပဲ။
ေကာင္မေလးက ကားေပၚက ဆင္းတယ္။ ေအးမင္းညီမရယ္၊ ေနာက္ေကာင္မေလး
ႏွစ္ေယာက္ရယ္နဲ႔ ကားေပၚကဆင္းၿပီး စကားတေျပာေျပာနဲ႔ လမ္းထဲ ၀င္သြားတာပဲ။
ငတိကေတာ့ မ်က္ေစ့တဆံုး ေငးလို႔။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို ျပံဳးၿပီး ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။

ေကာင္မေလး လမ္းထဲ၀င္သြားေတာ့မွ လူ႕သဘာ၀အတိုင္း မလံုဘဲ တစ္ခံုတည္းထိုင္
ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အျပံဳးနဲ႔ တည့္တည့္တိုးတာေပါ့။ ငတိ
ဟိုလိုဒီလို ျဖစ္သြားတယ္။

`မင္း ေကာင္မေလးကို ေတာ္ေတာ္ခ်စ္သလား ေက်ာ္စိုး´

ကၽြန္ေတာ္ အျပံဳးနဲ႔ေမးတဲ့ ေမးခြန္းကို သူ မေျဖဘဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတြေတြႀကီး စိုက္
ႀကည့္ေနတယ္။ သူ႕အၾကည့္က သိရဲ႕သားနဲ႔ အစ္ကိုရာ ဆိုတာမ်ဳိး။

`ေအးေလ.. မင္းအေၾကာင္းကလည္း ရပ္သိရြာသိဆိုေတာ့ ေမးစရာေတာင္ မလိုေတာ့
ပါဘူး။ ဟိုေန႔က ၾကံနဲ႔ရိုက္ေတာ့ မင္းဘယ္လို ခံစားရသလဲ´

ငတိက ခဏစဥ္းစားၿပီးေတာ့ ေခါင္းခါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ စကားနည္းတဲ့ေကာင္။

`မင္းေကာင္မေလးကို လိုက္စကားေျပာရင္ ဘာေတြေျပာသလဲ´
`ခ်စ္တယ္ပဲ ေျပာတာေပါ့ဗ်ာ´

ငတိေလသံက နည္းနည္းမာခ်င္တယ္။ သူမ်ားကိစၥကို ၀င္စပ္စုတဲ့ေကာင္လို႔ ...
ကၽြန္ေတာ့္ကို ထင္ပံုပဲ။ ဒီေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ ေလသံကို တင္ရတယ္။

`ေဟ့ေကာင္ ... ငါ မင္းကို အလကား စကားေရာ ေဖာေရာလုပ္ၿပီး လာစပ္စုေနတာ
မဟုတ္ဘူး။ မင္း ဒီနည္းဒီပံုနဲ႔ပဲ လိုက္ေနလို႔ကေတာ့ ဒီဘ၀ မဟုတ္ဘူး၊ ေနာင္ဘ၀
တစ္သန္းလည္း မရဘူးကြ၊ ငါ မင္းကို ကူမလို႔ ေမးေနတာ´

ဒီေတာ့မွ ငတိ နည္းနည္းအံ့ၾသၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္တယ္။ သူ႕ မ်က္လံုးလည္း နည္းနည္းအေရာင္ေဖ်ာ့သြားတယ္။

`အခ်စ္ဆိုတာက တစ္မ်ဳိးကြ၊ မင္းတို႔ ငါတို႔ ရင္ထဲရွိတဲ့အခ်စ္က တစ္မ်ဳိး၊ အဲဒီအခ်စ္ကို
ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူ ျပရတာက တစ္မ်ဳိးကြ၊ ကဲ... မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က ေယာက်္ား
ေလးတစ္ေယာက္ကို ဘာျဖစ္လို႔ ခ်စ္လဲ သိလား´

ငတိက ကၽြန္ေတာ့္ကို ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ ေငးေနတယ္။ ဘာမွေတာ့ မေျပာဘူး။

`ပညာအရမ္းေတာ္လို႔၊ ဂုဏ္ရွိလို႔၊ နာမည္ႀကီးလို႔၊ ရုပ္လွလို႔ အားလံုးကို ျခံဳေျပာရင္
အထင္ႀကီးလို႔ ခ်စ္တာကြာ၊ တစ္ခုခုကို အားကိုးခ်င္လုိ႔ ခ်စ္တာကြာ၊ ငါ့အေမကလည္း
ငါ့အေဖကို ဒီလိုပဲ၊ မင္းအေမကလည္း မင္းအေဖကို ဒီလိုပဲ၊ ဘယ္မိန္းကေလးမွ အထင္
မႀကီးတဲ့ ေယာက်္ားကို မယူဘူး´

ကၽြန္ေတာ့္ စကားဆံုးေတာ့ ငတိက သက္ျပင္းခ်တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတာကိုလည္း
သူ ျငင္းလို႔မရဘူး။ သူ႕မွာကလည္း ဒါေတြ ဘာေတြ မရွိဘူး မဟုတ္လား။

`မင္း စြန္လႊတ္ဖူးတယ္ မဟုတ္လား´

ငတိ နည္းနည္းေၾကာင္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေခါင္းညိတ္တယ္။

`ေအး... အခ်စ္က စြန္လႊတ္တာနဲ႔ နည္းနည္းတူတယ္ကြ၊ ပထမဦးဆံုး ေလေၾကာင္း
ဘယ္ကိုတိုက္သလဲဆိုတာ သိရတယ္၊ အဲဒီေလေၾကာင္း တိုက္တဲ့ဘက္မွာ ကိုယ့္စြန္ၿငိ
ႏိုင္မယ့္ ဓာတ္တုိင္တုိ႔၊ သစ္ပင္တို႔ရွိလား သိရ ၾကည့္ရတယ္´

ငတိက ဘာေတြလာေျပာေနတာလဲဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္တယ္။

`ကဲ... ကြင္းထဲမွာ လႊတ္တယ္ဆိုၾကစို႔ကြာ၊ မင္းစြန္ကို မင္းေလွ်ာ့လြန္းအားႀကီးရင္ စြန္က
မင္းနဲ႔ ေ၀းသြားလိမ့္မယ္။ ပိုေလွ်ာ့ေလ ပိုေ၀းေလပဲ၊ ပိုေလွ်ာ့ေလ စြန္က အျမင့္ကိုေရာက္
ေလ၊ ေလက ၾကမ္းေတာ့ ထိန္းမရေလဘဲ၊ ေအ... ရစ္လြန္းအားႀကီးေတာ့လည္း မင္းစြန္က
ေကာင္းကင္မွာ မရွိေတာ့ဘဲ ေအာက္ျပန္ေရာက္လာမွာေပါ့၊ စြန္လႊတ္တယ္ဆိုတာက
စြန္က ကိုယ္ျမင္ရတဲ့ ေနရာမွာ ဟိုဘက္၀ဲလိုက္၊ ဒီဘက္ တိမ္းလိုက္၊ ခ်လပတ္လည္
လိုက္၊ စိုက္က်သြားလိုက္၊ ျပန္ေထာင္တက္လာလိုက္မွ အရသာရွိတာ မဟုတ္လား´

ငတိက ေခါင္းကို သံုးေလးခါ ညိတ္တယ္။

`ၿပီးေတာ့ ကိုယ္လႊတ္တင္ထားတဲ့ ကိုယ့္စြန္အေၾကာင္းကိုလည္း သိထားရတယ္၊
စြန္က ညာဘက္ ဘက္လိုက္ေနသလား၊ ဘယ္ဘက္ ဘက္လိုက္ေနသလား၊ ေခါင္း
ႀကိဳးတင္းေနသလား၊ ဒါမွ မင္းေကာင္းေကာင္း ထိန္းႏိုင္မွာေပါ့၊ ကဲ ... အခု မင္းက
ငါးႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ အေလွ်ာ့ေပးၿပီးၿပီဆိုေတာ့ မင္းစြန္က မင္းနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေ၀းေနၿပီ´

ဥပမာကေလးနဲ႔ ဘာနဲ႔ဆိုေတာ့ ငတိ ေခါင္းကို ခပ္သြက္သြက္ ညိတ္လာတယ္။

`ကဲ ... မင္း သူ႕အေၾကာင္း ဘယ္ေလာက္ သိသလဲ´
`ငယ္ေပါင္းပဲ အစ္ကိုရာ၊ သူငယ္တန္းကတည္းက အတူတူေနလာတာ´

ကၽြန္ေတာ္ မဲ့ၿပီး ေခါင္းကို ခါရတယ္။ ေဆးေပါ့လိပ္ကို မီးညိွတယ္။

`မလံုေလာက္ဘူးကြ၊ ေမျမတ္မိုးဦးက ဘာကိုႀကိဳက္တယ္၊ ဘယ္လိုလူမ်ဳိးကို
ေလးစားတယ္၊ ဘယ္လို၀ါသနာဗီဇရွိတယ္၊ ဘာကို အထင္ႀကီးတယ္၊ သူ ရည္းစား
ထားရင္ ဘယ္လိုလူမ်ဳိးကို ထားခ်င္တယ္၊ ဘယ္လို ကိစၥေတြကို မုန္းတယ္၊ ဘာကို
ေၾကာက္တတ္တယ္ စတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကို မင္းသိထားကို သိထားရမယ္´

`ဒါ ... ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမလဲ အစ္ကို´

ကၽြန္ေတာ့္ စကားကို ခဏရပ္ထားလိုက္တယ္။ တမင္တကာ ရပ္တာပါ။ ၿပီးေတာ့
သူ႕မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္တယ္။ သူ႕ဆီမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို အားကိုးခ်င္တဲ့စိတ္၊
ယံုၾကည္တဲ့စိတ္ကို ေတြ႔ရေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ စကားစတယ္။ ဒါ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္
ေတာ္ေတာ္ အေရးႀကီးပါတယ္။

`မင္းစြန္ကို မင္း ျပန္ရစ္ရမယ္´
`ဗ်ာ...´
`ေအး ... ငါးႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ မင္းအေလွ်ာ့ေပးထားတဲ့ မင္းနဲ႔အေ၀းႀကီးကို ေရာက္ေန
တဲ့ စြန္ကို မင္းနဲ႔နီးေအာင္ ျပန္ရစ္ပစ္ရမယ္´
`ဘယ္လို ရစ္ရမွာလဲ အစ္ကို´
`ေအး ... ငါ အစီအစဥ္ေတြကို မစခင္မွာ မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ ကတိတစ္ခုေတာ့ ထားရလိမ့္မယ္။
အဲဒီကတိက ဘာလဲဆိုေတာ့ မင္းက ငါေျပာတဲ့ စကားကို ငါခိုင္းတာကို တိတိက်က်
လုပ္ရမယ္၊ ငါ မခိုင္းဘဲ မင္းသေဘာနဲ႔ မင္း ဘာမွ ေလွ်ာက္မလုပ္ရဘူး၊ ေအး... လုပ္ခ်င္
တာရွိရင္လည္း မင္းငါ့ကို တုိင္ပင္ရမယ္၊ ငါေျပာတဲ့အတုိင္းသာေန၊ တစ္လ ႏွစ္လအတြင္း
မင္း ေမျမတ္မိုးကို ရေစရမယ္´

ငတိ ပါးစပ္ႀကီး ၿပဲသြားတယ္။

ဟုတ္တယ္ေလ။ သူ ငါးႏွစ္ေက်ာ္လိုက္တာ အနားေတာင္ ကပ္လို႔မရတဲ့ ေကာင္မေလးကို
ကၽြန္ေတာ္က ႏွစ္လဆိုေတာ့ ဒီငတိ ပါးစပ္ၿပဲတာေပါ့။ ၿပီးတာ့ ၿငိမ္ၿပီး စဥ္းစားတယ္။

`ကၽြန္ေတာ္က ဘာလုပ္ရမွာလဲ အစ္ကို´
`မင္း ပင္ပင္ပန္းပန္း ဘာမွလုပ္စရာမလိုဘူး၊ ငါခိုင္းတာလုပ္၊ ငါေျပာသလိုေနရံုပဲ၊ မင္းလုပ္
ခ်င္တာရွိရင္လည္း ငါ့ကို အသိေပးရမယ္၊ ဒါပဲ´
`ဒါေတာ့ ရတယ္ အစ္ကိုရာ´
`ေအး... ေယာက်ာ္းဆိုတာ ကတိေပးၿပီးရင္ ကတိတည္ရတယ္ေနာ္ ေက်ာ္စိုး´

ငတိက ေခါင္းကို အံႀကိတ္ၿပီး ညိတ္တယ္။

`မင္းမွာ ငါ ခုနက ေျပာတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ အထင္ႀကီးေလာက္တဲ့ အခ်က္ေတြ
မရွိဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ရိုးဂုဏ္ရွိတယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ ကူညီတာ´
`ကၽြန္ေတာ့္စြန္ကို ျပန္ရစ္ရမယ္ဆိုတာေရာ အစ္ကို´
`ေအး.. အဲဒါ ပထမဦးဆံုးအေနနဲ႔ အေရးႀကီးတယ္၊ ငါေျပာတဲ့အတုိင္း မင္း မလုပ္ႏိုင္ဘူး
ဆုိရင္ မင္းနဲ႔ငါ ကိစၥက ၿပီးၿပီ´
`လုပ္ပါ့မယ္အစ္ကို၊ ေျပာသာေျပာပါ´
`ဟုတ္ၿပီ၊ မင္းကို ငါ ယံုပါတယ္၊ မင္းအခု မနက္ ေကာင္မေလးေက်ာင္းအတက္ကို ဒီဆိုင္
က လာၾကည့္တယ္၊ ညေန ေက်ာင္းအျပန္လည္း ဒီလိုပဲ၊ ၿပီးေတာ့ ညဘက္က်ရင္
စိုးလြင္လြင္သီခ်င္းကို ကိုးနာရီမွာ အိမ္ေရွ႕က ျဖတ္ဆိုတယ္´

ငတိက ေခါင္းကို ခပ္သြက္သြက္ ညိတ္ပါတယ္။

`ေအး... အဲဒီသံုးခုထဲက တစ္ခုကို လံုး၀မ မလုပ္ဘဲေနရမယ္၊ ဘာမလုပ္နဲ႔ေတာ့
ဆိုတာေတာ့ ငါ မေျပာခ်င္ဘူး၊ မင္းဘာသာေရြး´

ငတိ မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕ၿပီး စဥ္းစားတယ္၊ ဘာသေဘာလဲေပါ့ေလ။ ၿပီးေတာ့ ....
ဘာမွမရွိေတာ့တဲ့ လက္ဖက္ရည္ပန္းကန္ကို ေယာင္ၿပီး ေသာက္တယ္။

`မင္း ေန႔တုိင္း ဒီအခ်ိန္ဆို လက္ဖက္ရည္ ေသာက္တယ္ကြာ၊ မေသာက္ရဘူး
ဆိုရင္ အဲဒီအခ်ိန္ေရာက္ရင္ လက္ဖက္ရည္ကို သတိမရဘူးလား´

ငတိ နည္းနည္း သေဘာေပါက္သြားဟန္တူသည္။

`ဒါဆို ညဘက္ သီခ်င္းဆိုတာကို ေလွ်ာ့မယ္ အစ္ကိုရာ၊ အဲဒါက သူ႕ကို ျမင္ရတာ
လည္း မဟုတ္ဘူး၊ သူ ၾကားမၾကားလည္း မေသခ်ာဘူး´
`ေကာင္းၿပီ၊ ဒါဆို ဒီေန႔ကစၿပီး မဆိုနဲ႔ေတာ့´
`ဘယ္ေတာ့မွ မဆိုရေတာ့ဘူးလား အစ္ကို´
`ငါ ေျပာၿပီးၿပီပဲ၊ ရစ္စရာရွိရင္ ရစ္မယ္၊ ေလွ်ာ့စရာရွိရင္ ေလွ်ာ့ရမယ္လို႔၊ အခ်ိန္တစ္ခု
အထိေပါ့ကြာ´
`စိတ္ခ်အစ္ကို၊ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေန႔ည လံုး၀ကို မသြားဘူး´
`ေနာက္ အေရးအႀကီးဆံုးကိစၥက မင္းနဲ႔ငါ တိုင္ပင္တဲ့ကိစၥကို ဘယ္သူမွ မသိေစနဲ႔၊
...အဲဒါ အေရးအႀကီးဆံုးပဲ´
`စိတ္ခ်ပါ အစ္ကို၊ စိတ္ခ်ပါ´

ကၽြန္ေတာ္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က ျပန္လာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ရင္ေလးလာတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ငတိက စိုင္းထီးဆိုင္ သီခ်င္းထဲကလို `ကိုယ္ကေတာ့ ခ်စ္တာ တစ္ခု
တည္းသိတယ္´ ဆိုတဲ့ ေကာင္မ်ဳိး။

ကိုယ္က ကတိေပးၿပီးၿပီ။ ေအးမင္းတုိ႔၊ လွဦးတို႔နဲ႔လည္း စိန္ေခၚၿပီးေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္
မွာကလည္း ဘာအစီအစဥ္မွ မယ္မယ္ရရ ရွိေသးတာ မဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ေန႔ကစၿပီး
ေမျမတ္မိုးဦးကို ေလ့လာရေတာ့မယ္။ အဲဒါ အေရးအႀကီးဆံုးပဲ။
နီကိုရဲ

(ဆက္ပါဦးမည္။)