ခုတေလာ...

Tuesday, January 27, 2009

ခုတေလာ..ဘာေတြၿဖစ္တယ္မသိဘူး။လူမ်ိဳးစံုနဲဲ႔ေတြ႔ေနရတယ္။လူမ်ိဳးစံုဆိုလို႔သူေရာက္ေနတဲ့ေန
ရာက..တကယ့္ Global Village လိုၿဖစ္ေနလို႔ကိုးလို႔မေတြးလိုက္ပါနဲ႔..။စိတ္ဓါတ္မ်ိဳးစံုနဲ႔
လူမ်ိဳးစံုကိုေၿပာတာပါ။ရယ္ရမလို၊ငိုရမလို၊သနားရမလို၊ေဒါသထြက္ရမလို၊ဘာမွန္းကိုမသိပါဘူး။
အဲဒါနဲ႔ကြန္ပ်ဴတာပိတ္ၿပီး ႏွစ္ညနဲ႔သံုးရက္ေလာက္အစ္မတစ္ေယာက္အိမ္သြားေနလိုက္တယ္။
ဟိုမွာရွိတဲ့ကြန္ပ်ဴတာကိုေတာ့သားေတာ္ေမာင္ကအပိုင္စားယူထားတာဆိုေတာ့ကိုယ့္ဘာသာ
ကိုယ္ေမးလ္ေလးစစ္တာကလြဲရင္ဘာမွကိုမလုပ္ၿဖစ္ဘူး။
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကကံၾကမၼာမေကာင္းလို႔လား၊ကိုယ့္ကိုလူေတြအေ႕ၾကာင္းဘာမွသိပ္မသိနားမလည္
္ဲပဲစာေရးဆရာလုပ္ေနရွာတယ္လို႔သနားလို႔လားမသိဘူး..ဘုရားသခင္ကကိုယ့္ကိုအဲလိုလူေတြနဲ႔
ဲ႔ေတြ႕ေပးပံုပဲ။
ကၽြန္မလြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ကတည္းက ကၽြန္မစာအုပ္ေတြရဲ႕ေနာက္မွာကၽြန္မ email နဲ႔web
site ကိုထည့္ေပးေလ့ရွိတယ္။ကၽြန္မပရိသတ္ေတြဆီက feedback ရခ်င္လို႔ပါ။တကယ္
လည္းရခဲ့ပါတယ္။ကၽြန္မကaccount ထဲမွာ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း၊မိသားစုနဲ႔ fansေတြက
လြဲရင္တၿခားလူမရွိပါဘူး။ဒါေပမယ့္ကၽြန္မကလည္းလာၿပီးaddဖို႔ requestလုပ္သူတိုင္း
ကိုကၽြန္မfansအစစ္ဟုတ္မဟုတ္ခြဲၿခားသိႏိုင္တာမွမဟုတ္တာ။ၿငင္းလိုက္မိလို႔အဲဒီလူက
ကၽြန္မပရိသတ္ဆိုရင္ကၽြန္မအတြက္မေကာင္းဘူး။အဲလိုနဲ႔လက္ခံမိတဲ့တြဘာမွန္းမသိတာေတြ
ပါလာၿပိးအဲလိုေတြေတြ႕ရေတာ့တာပါပဲ.........။
ပထမဆံုးတစ္ေယာက္ကေတာ့ကၽြန္မဒီကိုေရာက္ၿပီးေနာက္၂ရက္မွာေတြ႕တာပါ။ကၽြန္မက
statusကို ပူလိုက္တာလည္းရန္ကုန္အတိုင္းပဲ..လို႔တင္ထားမိတယ္။ေတာ္ေတာ္မ်ား
မ်ားကေတာ့ကၽြန္မဘယ္ေရာက္ေနလဲဆိုတာသိိၾကပါတယ္။
ကၽြန္မလည္းေသခ်ာေၾကညာၿပီးမွထြက္ခဲ့တာပါ။အဲလိုေၾကညာရတာကလည္းအေၾကာင္း
ရွိပါတယ္။မဟုတ္ရင္..၂၄နာရီမွာနာရီ၂၀ေလာက္အားေနသူေတြကသို႔ေလာသို႔ေလာေတြ
ေတြးၾကေၿပာၾကမွာမို႔သူတို႔ပင္ပမ္းမွာစိုးလို႔ပါ။ း)
အဲဒီလိုမသိသူေတြဆိုရင္လည္း..ဘယ္ေရာက္ေနလို႔လဲဟင္..ဘာညာေမးၾကတယ္။
အဲဒီလူကေတာ့အဲလိုမဟုတ္ဘူး။ေမးပံုကိုၾကည့္...။
နင္ကပူတယ္ေၿပာရေအာင္နင့္ကိုနင္ဘယ္ေရာက္ေနတယ္ထင္လို႔လဲ.........တဲ့။
ကၽြန္မေၿဖဖို႔မအားတာေရာစိတ္ထဲလည္းတစ္မ်ိဳးၿဖစ္သြားတာေရာေၾကာင့္ မေၿဖရခင္မွာပဲထပ္ေၿပာပံု
က......
စင္ကာပူေလာက္ေရာက္ေနၿပီးနင့္ကိုယ္နင္သိပ္ဘ၀င္ၿမင့္မေနနဲ႔.လူေတြမ်ားခက္တာကိုယ့္ကိုယ္
ကိုဘာမွန္းမသိဘူး....တဲ့။
အဲဒီအခ်ိန္မွာကၽြန္မလုပ္ႏိုင္တာတစ္ခုပဲရွိတယ္။BLOCKလုပ္လိုက္တာပါပဲ။
တကယ့္တကယ္ကကိုယ့္ကိုယ္ကိုဘာမွန္းမသိတာသူပါ။ကၽြန္မကသူမ်ားREQUEST လုပ္ၿပီး
ADD တာကိုပဲလက္ခံတာ..ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ကသူငယ္ခ်င္းေတြကိုေတာင္စၿပီး
INVITEလုပ္မိတာခပ္ရွားရွားရယ္။ဒီေတာ့ဒီလူေတြဟာကၽြန္မ MAIL ACCOUNT ထဲ
သူတို႔ဟာသူတို႔ေရာက္ေနသူေတြဆိုတာသိပ္ကိုေသခ်ာပါတယ္။သူတို႔မသိလို႔ADD လိုက္မိၿပီ
ဆိုရင္လည္းအဲလိုေတာ့မရိုင္းသင့္ဘူးထင္တာပဲ။
ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့..gtalkကိုတလြဲသံုးေနတဲ့သူေတြထဲကတစ္ေယာက္ပါ။သူ
လာၿပီးႏႈတ္ဆက္..ေပါက္ကရေတြေၿပာဖို႔ၾကိဳးစားေနကတည္းကကၽြန္မသူ႔ကိုၿငင္းပါတယ္။
ကၽြန္မကchatting၀ါသနာမပါပါဘူးလို႔ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းကိုၿငင္းတာပါ။ၿပီးေတာ့
ကၽြန္မကိုမသိသလိုႏႈတ္ဆက္တဲ့သူတိုင္းကိုကၽြန္မစေမးတာက Do you know me ??
မသိဘူးဆိုရင္ကၽြန္မကသူတို႔ကိုေသခ်ာရွင္းၿပလိုက္တယ္။ကၽြန္မ chatting ၀ါသနာမပါဘူး။
ဒီaccountကသူငယ္ခ်င္း၊မိတ္ေဆြ၊မိသားစုနဲ႔ကၽြန္မရဲ႕fansေတြအတြက္ပဲလို႔ရွင္းၿပေလ့ရွိတယ္
။အဲဒါဆိုတခ်ိဳ႕လူေတြကေနာက္ဆုတ္သြားၾကပါတယ္။အဲဒီလူကေတာ့ကၽြန္မလည္းအဲလိုေၿပာေရာ...
နင္ fans ဆိုတဲ့အဓိပၸါယ္ကိုသိလို႔လား၊နင့္ကိုနင္ဘာေကာင္မထင္ေနလို႔နင့္မွာ fans clubေတြ
ဘာေတြရွိရမွာလဲ...တဲ့။
ကၽြန္မတအံ့တၾသၿဖစ္ေနဆဲမွာကၽြန္မကိုဆက္ေၿပာပါေသးတယ္
နင္ကသီခ်င္းဆိုတာလား၊ေမာ္ဒယ္လ္လား၊မင္းသမီးေပါက္စလား.........တဲ့။
ထံုးစံအတိုင္းကၽြန္မလုပ္ႏိုင္တာကblockလုပ္လိုက္တာပဲေပါ့။
ကၽြန္မကလည္းကိုယ့္ကိုယ္ကိုလူသိသိပ္မ်ားေနတဲ့သူလို႔မထင္ပါဘူး။အဲလိုလည္းကိုယ့္ကိုယ္ကို
တစ္ခါမွေတြးေတာင္မေတြးမိဘူး။ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္မတို႔ဆီမွာကစာဖတ္တဲ့သူဦးေရနဲ႔
လူတန္းစားကသိပ္ကိုနည္းေနတာကၽြန္မသိတာကိုး။အဲဒါေၾကာင့္လည္းsai sai fans club
ဆိုတာေလာက္ကိုၿမင္ဖူးၿပီးဒီလိုလူေတြမွပဲfansဆိုတာရွိတယ္လို႔ေတြးထင္ေနတာကိုလည္း
သနားပါတယ္။သူ႔ခမ်ာေသခ်ာမွမသိရွာတာ။ခက္တာက ကၽြန္မကလည္းသိပ္ေကာင္းတဲ့သူမ
ဟုတ္ပါဘူး။လူတစ္ေယာက္ရဲ႕အမွားကိုစိတ္ရွည္လက္ရွည္ေထာက္ၿပရွင္းလင္းမၿပတတ္ဘူး။
သူ႔မသိတရားကိုအသိတရားၿဖစ္ေအာင္လုပ္ေပးခ်င္တဲ့စိတ္မရွိတာလား။
လုပ္ေပးႏိုင္တဲ့အရည္အခ်င္းမရွိဘူးဆိုရင္ပိုမွန္မယ္ထင္ပါရဲ႕.....။
ဒါကေတာ့မသိတဲ့သူေတြပါ။
သိတဲ့သူေတြကလည္းတစ္မ်ိဳးေတြပါပဲ။
မေနာ္ဟရီ ဆိုၿပီးလာဆက္သြယ္တယ္။ၿပီးရင္ သူတို႔လိုခ်င္တာကိုေတာင္းတယ္။တစ္ေယာက္
္ကဆိုရင္နီကိုရဲ ရဲ႕ email add တဲ့။ေနာက္...တၿခားစာေရးဆရာတခ်ိဳ႕လည္းပါေသး
တယ္။ၿမန္မာၿပည္မွာကအင္တာနက္နဲ႔အီးေမးလ္ကိုေသခ်ာသံုးတဲ့စာေရးဆရာကနည္းပါတယ္။
လက္ခ်ိဴးေရလို႔ရတယ္။အဲဒါ..ကိုရဲမွာမရွိပါဘူး။သူသံုးလည္းမသံုးပါဘူးဆိုတာေၿပာၿပလည္း
မယံုပါဘူးဘာေၿပာလဲသိလား။
မနာလိုလို႔မေပးခ်င္မေပးခ်င္ဘူးေပါ့...တဲ့
ၿဖစ္ပံုမ်ား...း)
ကၽြန္မလည္းတစ္ခါမွအဲလိုမေတြးမိေတာ့ထိုင္ကိုရယ္ေနမိေတာ့တာ။မနာလိုတာတဲ့။ကၽြန္မတို႔နဲ႔
ကိုရဲဆိုတာတကယ့္ေမာင္ႏွမေတြလိုေနခဲ့တာ။သူမိန္းမစခိုးလာေတာ့လည္းကၽြန္မအိမ္ကို
ပဲခိုးလာတာပဲ။သူ႔အမ်ိဳးသမီးေလးနဲ႔ကၽြန္မနဲ႔လည္းေတာ္ေတာ္ခင္တယ္။ေနာက္ပိုင္းမေတြ႕ေတာ့တဲ့
တိုင္သံေယာဇဥ္ေတာ့ရွိၾကတယ္။ဒါကုိသူကအဲလိုေၿပာေတာ့ကၽြန္မရယ္ခ်င္တာေပါ့။
လူေတြရဲ႕မနာလိုစိတ္ဆိုတာကဘယ္အခ်ိန္မွာေပၚတတ္လဲ...ကၽြန္မအထင္ကေတာ့သူတို႔ထက္
သာတယ္လို႔မေကာင္းစိတ္နဲ႔ခံစားလိုက္မိတဲ့တစ္ခဏမွာသာပါ။(ကၽြန္မမွားခ်င္လည္းမွားမယ္။
ကၽြန္မကသူတစ္ပါးကိုတစ္ခါမွမနာလိုမၿဖစ္ဖူးဘူးကိုး)ေကာင္းစိတ္ကေလးနဲ႔
ခံစားမိရင္ေတာင္မုဒိတာပဲရွိမွာေလ။
ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ကၽြန္မကိုလိုခ်င္တဲ့အရာေတြေတာင္းပါတယ္။တာရာမင္းေ၀ကဗ်ာ၊
ေမာင္သိန္းေဇာ္ကဗ်ာ။စသၿဖင့္...........။ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ကၽြန္မက ဆိုင္သြား၀ယ္လိုက္
ပါလို႔ေၿပာလိုက္မိတယ္။ဟုတ္တယ္ေလ။ကၽြန္မလည္းဘေလာ့ခ္ႏွစ္ခုနဲ႔ကဗ်ာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား
ကိုတင္ေပးေနတာပဲ။ရွားတဲ့ကဗ်ာေလးေတြလူေတြခုခ်ိန္မွာ၀ယ္ရခက္မွာေလးေတြကိုပဲထင္ေပးတယ္။
၀ယ္လို႔ရေနတာက်ေတာ့ကၽြန္မအခ်ိန္ကုန္ခံစရာမလိုဘူးေလ။ေမာင္သိန္းေဇာ္ကဗ်ာကိုတကယ္
္ၾကိဳက္တယ္ဆိုရင္ ရတဲ့နည္းနဲ႔၀ယ္ရမွာပါ။
ႏွင္းရည္စက္လက္ ဆိုတဲ့ကိုသိန္းေဇာ္ရဲ႕ကဗ်ာစာအုပ္ေလးကၿပီးခဲ့တဲ့ကရ၀ိတ္စာအုပ္ေစ်းပြဲေတာ္ထိရ
ေနတုန္းပါ။မရလည္းပန္းဆိုးတန္းေလာက္ေတာ့သြားရွာေပါ့။ၿပံဳးေနတဲ့သံဆူးၾကိဳးေလး လိုစာအုပ္မ်ိဳး
မွမဟုတ္တာ။ရႏိုင္ပါတယ္။
အဲလိုလည္းကိုယ့္ဘာသာအားမထုတ္ပဲနဲ႔ကၽြန္မကႏွင္းရည္စက္လက္ကိုတစ္အုပ္လံုးရိုက္ပို႔ေပးရေလာက္
ေအာင္အားမေနဘူးဆိုတာေတာ့သိသင့္တယ္ထင္တာပဲ။ကၽြန္မက
ကၽြန္မကိုအဲေလာက္အားေနတယ္ထင္လို႔လား...လို႔ေမးေတာ့
မေနာ္ဟရီ အစစ္ဟုတ္ပါတယ္ေနာ္....တဲ့။
မေနာ္ဟရီအစစ္ကသူတို႔လိုခ်င္တဲ့ကဗ်ာစာအုပ္ေတြရိုက္ပို႔ေပးမယ္လို႔မ်ားအာမခံထားမိလို႔လားမသိ။
ဆက္သာေၿပာမိရင္ မေနာ္ဟရီၿဖစ္ၿပီးအသံုးမက်လိုက္တာ၊ဒါေလးေတာင္မလုပ္ေပးႏိုင္ဘူး။သူ႔ၾကည့္
ရတာေမာင္သိန္းေဇာ္ေတာင္သိရဲ႕လားမသိဘူးေတြဘာေတြၿဖစ္လာႏိုင္ပါတယ္။အဲဒါေၾကာင့္
ထံုးစံအတိုင္း.........။
ေနာက္ဆံုးတစ္ေယာက္ကေတာ့ယဥ္သကိုပါ..။
စစခ်င္းေမးတာ
စာေရးဆရာမ..ေနာ္....တဲ့
ဟုတ္ပါတယ္...ဆိုေတာ့
Epiphany ဆိုတာဘာလဲ ....တဲ့။
လင္းပြင့္ၿခင္း..လို႔ေၿဖလိုက္ရင္ရတာေပါ့။သူ႔ကိုေသခ်ာနားလည္ေစခ်င္တာနဲ႔ ဆရာၿမတ္သစ္ေရးတဲ့စာအုပ္ရွိ
တယ္။ လင္းပြင့္ၿခင္း ။အဲဒါရွာဖတ္ပါဆိုေတာ့..ေက်းဇူးတင္ပါတယ္တဲ့။
ဒါဆိုဒုတိယေမးခြန္းကဘာၿဖစ္မယ္လို႔ထင္လဲ...။
postmodernism or Dadaism or Cubism တစ္ခုခုလို႔ထင္ရင္မွားသြားလိမ့္မယ္။
အဲဒီမွာေက်ာင္းလာတက္ခ်င္လို႔ (ဒီမွာကဘာညာပါေသးတယ္..)ကူညီႏိုင္မလား...တဲ့။
ကၽြန္မနဲ႔သူကေစာေစာကမွ အြန္လိုင္းမွာေတြ႕တဲ့ ကၽြန္မကိုစာေရးဆရာမမွန္းေတာ့သိေသးတဲ့
(ကၽြန္မပရိသတ္ေတာင္မဟုတ္ေလာက္ေသးဘူးေနာ္)အဆင့္ပဲရွိေသးတာ။အဲလိုစကားမ်ိဳးသူ
ေၿပာထြက္တယ္။ကၽြန္မကေတာ့ကေလးနဲ႔လူၾကီးၿဖစ္ေနေလာက္တယ္လို႔ေတြးတာေရာ။
စာေရးသူနဲ႔စာဖတ္သူလို႔ေတြးတာေရာေၾကာင့္ေတာ္ေတာ္ကိုစဥ္းစားၿပီးေသခ်ာေၿပာၿပပါတယ္။
ဒီႏိုင္ငံမွာေက်ာင္းလာတက္ဖို႔ဆိုတာကမလြယ္တဲ့အေၾကာင္း။ေငြေရးေၾကးေရးနဲ႔အရည္အခ်င္း
ကိုခဏဖယ္ထားၿပီးဗီဇာရဖို႔ေတာင္ဘယ္ေလာက္ခက္ခဲတယ္ဆိုတာကိုေၿပာၿပပါတယ္။အဲဒါကို
လိုရင္းကိုေၿပာပါ..ကူညီမလားမကူညီဘူးလားပဲေၿပာပါ.....တဲ့။
ကၽြန္မလည္းသူ႔ကိုသတိေပးတဲ့အေနနဲ႔ မင္းနဲ႔ငါကခုမွေတြ႔တဲ့စာေရးသူနဲ႔စာဖတ္သူေလလို႔ေၿပာ
လိုက္ေတာ့ကၽြန္မကိုဘာေၿပာတယ္မွတ္လဲ။
အလကား ငေၾကာက္ၾကီး တဲ့။
ၿဖစ္မွၿဖစ္ရေလ...သူ႔ status ကုိလည္းခ်က္ၿခင္းေၿပာင္းလိုက္တယ္။ Don't be afraid!
ဆိုပဲ။
ၿဖစ္ပံုက အက်ိဳးသင့္အေၾကာင္းသင့္မေတြးေခၚတတ္လို႔ဒီလိုေမးခဲ့ၿပီပဲထားပါဦး။ကၽြန္မကေၿပာ
လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့သူ႔မွာအသိတရားရရမွာ။ခုေတာ့အဲလိုမဟုတ္ပဲကၽြန္မကိုငေၾကာက္တဲ့။ကၽြန္မ
ၿဖင့္သူဘာလို႔အဲလိုေၿပာမွန္းခုထိစဥ္းစားလို႔မရဘူး။ကၽြန္မသူ႔ကိုမကူညီတာေၾကာက္လို႔ဆိုရင္ေတာ့
အင္း....ဟုတ္ပါတယ္။သူ႔လိုဘယ္ကမွန္းမသိ။မစဥ္းမစားေၿပာတတ္သူကိုေၾကာက္တာေတာ့
ေသခ်ာပါတယ္။ကၽြန္မက အဲဒါကိုသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကိုေၿပာၿပေတာ့သူငယ္ခ်င္းကေတာ့
ေၿပာတယ္။
ဟဲ့...အဲဒါကစဥ္းစားတတ္တာ။ခုေခတ္ကေလးေတြကအက်ိဳးအၿမတ္တစ္ခုမရပဲနဲ႔ေတာ့နင့္
ကိုအခ်ိန္ကုန္ခံၿပီးမဆက္သြယ္ပါဘူး။ေသခ်ာတာက မရလည္းေလေလးရင္းရတာဆိုၿပီးေတြးမွာေပ့ါ။
ဒါေၾကာင့္နင့္ကိုအဲလိုေမးရဲတာ....လို႔ဆိုပါတယ္။
ကၽြန္မလည္းမေတြးတတ္ေတာ့ပါဘူး။
ေသခ်ာတာကေတာ့ခုတေလာကၽြန္မသိပ္ကံမေကာင္းဘူး။ဘာေတြမွန္းမသိတဲ့သူေတြနဲ႔ပဲေတြ႕ေနတယ္။
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုဘာမွန္းမသိပဲစိတၱဇေရာဂါအႏုစားရေနတဲ့သူေတြ၊ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေဖာ္မသူေတာ္ေတြနဲ႔
ခ်ည္းေတြ႕ေနတယ္။အင္း..ယၾတာေလးဘာေလးရွိရင္ေၿပာၾကပါဦး။အထက္ၿမန္မာၿပည္ကိုဂႏၶာရီခရီး
ထြက္မယ္ဆိုတဲ့ၾဆာေလးနဲ႔ေတာ့ ဘာမွာမလဲဆိုလို႔ ေဇာ္ဂ်ီဖို၀င္သားလို႔ေၿပာလိုက္တာပဲ။သူၿပန္လာ
ရင္ေတာ့..း)