အလိုက္အထိုက္ေ႐ြ႕လ်ားေနေသာတိမ္တိုက္မ်ား

Monday, January 26, 2009

ဒီ၀တၳဳေလးကို ၂၀၀၁ခုႏွစ္ကေရးပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကီးမားတဲ့တိုက္ပြဲတစ္ခုၿဖစ္အၿပီးမွာဆိုပါေတာ့။
အဲဒီတုန္းက ကိုကိုၾကီး (အၾကည္ေတာ္) ကကၽြန္မတို႔နဲ႔အလုပ္အတူလုပ္ေနရာကေနထြက္သြားၿပီးသူ႔
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔အတူမဂၢဇင္းတစ္ခုလုပ္ခဲ့ပါတယ္။အဲဒီမဂၢဇင္းကိုေပးခဲ့တာပါ။
ေခတ္သစ္မဂၢဇင္းတဲ့။ ၂၀၀၂ အစပိုင္းလမွာပါသြားခဲ့ပါတယ္။

အလိုက္အထိုက္ေ႐ြ႕လ်ားေနေသာတိမ္တိုက္မ်ား
“နိဒါန္း”
ေကာင္းကင္ရန႔ံလည္းမသင္း၊ေၿမၾကီးနံ႔လည္းမနံတဲ့..ငါ့ၿမိဳ႕ကေလး..“သိဟ္”ရာသီရဲ႕ေနာက္ဆံုး
ေတးသြားေတြနဲ႕အတူပ်က္ၿပိဳခဲ့ရတယ္။
အမွားအယြင္းတစ္ခုေၾကာင့္ပဲဆိုပါစို႔။အဲဒီမွာ ..အမွားအယြင္းကိုေၿပာပါဆိုရင္..မိုးေတြ႐ြာေနတဲ့
ေန႔တစ္ေန႔ကစ ရလိမ့္မယ္။တိမ္ေတြကအလဲလဲအၿပိဳၿပိဳ..႐ြက္ေၿခာက္ေတြကညိဳစိုလို႔။ကံၾကမၼာ
ဆိုတာကလည္းၿမင္ရတဲ့ေလွကားတစ္စင္းမွမဟုတ္ပဲ။အနာဂတ္ေတြကိုလူေတြအတြက္သနား
ဂ႐ုဏာအၿပည့္နဲ႔..ေပးမသိခဲ့တဲ့..ဘုရားသခင္ကိုေက်းဇူးတင္ရမယ္။
Fortune Teller ေတြနဲ႔လည္းမရင္းႏွီး…ပစၥဳပၸန္ဆိုတာၾကီးကလည္းမယံုသကၤာၿဖစ္စရာေကာင္း
ေလာက္ေအာင္႐ိုးသားၿပေနခဲ့ေလေတာ့ အမွားအယြင္းေတြကိုေမ့ေလ်ာ့ေနမိတာအဆန္းလား။
သနားစရာေတာ့သိပ္မေကာင္းပါဘူး။သံဆူးၾကိဳးေတြအထပ္ထပ္ၿဖတ္ခဲ့ၿပီးကမွ..ကိုယ္ကဓားထိုး
ခံခဲ့ရတာကိုး။ဒါကိုပဲအၿပင္းေၿပေက်ာဆန္႔သေယာင္ ေဆာင္ခဲ့ရတာငါ့ရဲ႕ေပါ့ေလ်ာ့မႈတစ္၀က္၊
မာရ္နတ္ရဲ႕ေအာင္ပြဲတစ္၀က္ေၾကာင့္ပဲဆိုၾကပါစို႔….။
တကယ္ေတာ့လည္းသူတို႔မွာအၿပစ္သိပ္မ႐ွိပါဘူး။မ႐ုိးသားတာအသားက်လာတာၾကာေတာ့အဲ
ဒါကိုပဲ႐ုိးသားမႈလို႔ထင္ၿပီး သံခင္းတမန္ခင္း၀တ္႐ံုေတြၿခံဳ႐ုံ၀တ္ဆင္လို႔..။လူၾကီးလူေကာင္း
ေယာင္ေဆာင္ၿပရတာပ်င္းစရာမေကာင္းဘူးလား။
တစ္ခါတစ္ခါမွာ ေဒးဗစ္ဘက္ခမ္းကိုသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပတယ္။(အမွန္က လမ္းထိပ္ကေရ
ထမ္းတဲ့ကရင္ၾကီးလားမသိဘူးေလာက္ပဲသိတာ)…မိုဒီလ်ာနီရဲ႕ပန္းခ်ီကားေတြအေၾကာင္းေၿပာ
တယ္။(အမွန္က ဗခ်ီလင္း၀ဏၰ ဆိုတာေတာင္စာလံုးေပါင္းမွားတယ္ဆိုၿပီး ပန္းခ်ီလင္း၀ဏၰလို႔
ၿပင္ေပးခ်င္ေနတဲ့သူ)…ဒီရတ္နဲ႔ေဟာကင္းအေၾကာင္းေတြေၿပာတယ္။(တကယ္က သူတို႔ကို႐ူပ
ေဗဒပညာ႐ွင္လို႔ကေလးေတြေၿပာလို႔သိတာကလြဲရင္သူတို႔ဘာေတြေတြ႕ခဲ့လဲေတာင္မသိဘူး)
စိန္ၿခဴးၾကာေညာင္…ဆိုတာေၾကာင္ေတြကစခဲ့တာပါလို႔ေၿပာလားေၿပာရဲ႕။မွန္ေတြအေၾကာင္းကို
ေတာ့ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားတတ္ေလရဲ႕။
စေတကာအနက္ေရာင္ေတြအၿပည့္တတ္ထားတဲ့မွန္လံုသတၱဳဘီလူးေလး(ဒါကမင္းခိုက္စိုးစန္
စကားလံုးကိုယူသံုးတာ)ထဲကပန္းႏုေရာင္မီးမိွန္လဲ့လဲ့ေအာက္မွာမေသခ်ာမႈေတြ၊အရည္
အေသြးမၿပည့္မီမႈေတြနဲ႔ယက္ေဖာက္ထားတဲ့…လူယုတ္မာတခ်ိဳ႕ရဲ႕ႏံုနဲ႔နဲ႔အၾကံဥာဏ္ေတြ႐ွိတယ္
ၿမိဳ႕႐ုိးကေလးၿပိဳခဲ့ရတာကေတာ့ …ေဟာဒီငါ့လက္ေတြနဲ႔ငါၿဖိဳခဲ့တာပါ။ငါ့ခံတပ္ကိုငါေက်ာေပးၿဖိဳ
ခ်ပစ္လိုက္တာပါ…။ဘယ္ေလာက္မ်ားခန္းနားလိုက္သလဲဆိုရင္..က်ဲေတာက္ေတာက္ရယ္သံ
ေတြကေတာင္အကန္းမ်က္ရည္ဆန္လြန္းတဲ့အထိ။
ဒါ…အၾကံအကုန္ပဲလား။ၿမန္မာၿပည္မွာ..အေပါဆံုးအရာဟာဆားဆိုတာေမ့မထားနဲ႔ဦး..။အၿမဲ
စိမ္းသစ္ေတာေတြရဲ႕အတြင္းဖက္က မခို႔တ႐ုိ႕ေရတံခြန္တစ္ခုရဲ႕နံေဘးမွာ နီေစြးလက္ေတာက္
..ေမွာက္လ်က္လဲေနသူဟာ…ေစာလူးမင္းမွဟုတ္ပါေလစ..။(ဟား…ဟား…ဟား….ဆိုေသာ
စကားလံုးသံုးလံုးသည္ရယ္သံၿဖစ္သည္။)
အိမ္ေ႐ွ႕မွခပ္တည္တည္ခုန္ဆင္းသြားၿပီးေနာက္ေဖးေပါက္မွခၽြတ္တြားတက္လာေသာသူတစ္
ေယာက္၏မိတ္ေဆြသည္….ဟိုပင္သည္ပင္ကူးခ်င္ေသာေမ်ာက္တစ္ေကာင္ၿဖစ္၏။
ဒီစကားဟာေသခ်ာမႈတစ္ခုၿဖစ္မၿဖစ္မေသခ်ာေသာ္လည္း မေသခ်ာတာေတြကိုဘာတစ္ခုမွ
အလကားမ၀ယ္ခဲ့ေၾကာင္းေတာ့ေသေသခ်ာခ်ာေၿပာႏိုင္ပါတယ္။
အေကာင္းဆံုးစကားလံုးေတြနဲ႔သစၥာေဖာက္ခံရတာမိ်ဳမက်ဘူး…။ဘာရနံ႔မွမပါတဲ့နံနက္ခင္းရဲ႕
၈ နာရီေလၿပည္ဟာ အၿပာေရာင္ဆန္လြန္းေပမယ့္..မာယာသက္သက္သာၿဖစ္တယ္။ညီမေလး
ေရ…သံသယေတြကိုၿခံဳယူ၀တ္ဆင္တတ္တဲ့ငါ့အတြက္ ရလာဒ္ဟာေနာက္ေက်ာကဓားတစ္
ေခ်ာင္းေတာ့မၿဖစ္သင့္ဘူးမဟုတ္လား။လံုေလာက္ပါၿပီ။ၿခံရံေစာင့္ၾကပ္ေနတဲ့ပြင့္ခ်ပ္ေတြနဲ႔တင္
ငါစိမ္းလန္းလို႔ရပါၿပီ။
ၿမည္သံစြဲအလကၤာတစ္ခုက်န္းမာေရးခ်ိဳ႕တဲ့ေနတဲ့ညေနခင္းမွာ..သီခ်င္းေတြရဲ႕အခင္းအက်င္းက
က်ဥ္းေၿမာင္းနိမ့္က်လြန္းေနတယ္။ပန္းပြင့္ေတြပြင့္တာခင္ဗ်ားနဲ႔ဘာဆိုင္လို႔လဲ….။ေနေရာင္ေတြ
လွ်ပ္တိုက္ေၿပးလႊားေနတာလည္းငါနဲ႔ဘာမွမဆိုင္ပါဘူး။ေသခ်ာတာတစ္ခုကငါ…အဲဒီပန္းတစ္
ခင္းကိုလွည္းက်င္းရွင္းလင္းးေပးႏိုင္ခဲ့တယ္ဆိုတာပဲ။ မေသခ်ာတာကအဲဒီပန္းခင္းဟာ ေပၚပီ
(poppy)ပန္းခင္းလား…ခရမ္းေရာင္(violet)ေတြလားဆိုတာပါ။
အိပ္မက္ေတြေမွာက္ရက္လဲက်ခဲ့ရတဲ့ညက..သမားရိုးက်ဆန္လြန္းတဲ့သကၠရာဇ္မိုင္တိုင္တစ္ခ်ိဳ႕
အေငြ႔ပ်ံကိုယ္ေယာင္ေဖ်ာက္သြားခဲ့ၾကတယ္။ငါဟာသူရဲေကာင္းမဟုတ္သလိုေနာက္ဆုတ္
လွည့္ၿပန္မယ့္လူတစ္ေယာက္လည္းမဟုတ္ပါဘူး။ ေဖာင္ ေတြပ်က္မွေအာင္ပြဲရွိတာမွမဟုတ္
တာ။ေအာက္ေမ့ဖြယ္အခန္းအနားတစ္ခုရဲ႕အလင္းေရာင္သဲ့သဲ့ေအာက္မွာ..တစ္ခါတစ္ခါ.
လိေမၼာ္နီေရာင္ေတြစြန္းထင္းေပေနတာေတြ႕ရတတ္တယ္။
အဲဒီသိဟ္ရာသီရဲ႕ေနာက္ဆံုးညေနခင္းကေရွးဆန္လြန္းအားၾကိးေနတယ္။ရွည္ေမ်ာေမ်ာ
အနက္ေရာင္အသံေသတၱာထဲမွာပိတ္မိေတဲ့သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ဟာ A Sound of Silence
မ်ားလား။တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္းေလာကၾကီးကရယ္စရာေကာင္းတဲ့အလြမ္းၿပဇာတ္တစ္ပုဒ္လိုပါပဲ။
ဇာတ္ေတြကနာ၊ဒါဏ္ရာေတြကတင္းၾကမ္း၊..ခက္တာက…မ်က္ႏွာပိုးကလည္းသပ္မရ…။
တကယ္ေတာ့…Simon နဲ႔ Garfunkal ကြဲၾကတာၿဖစ္ရိုးၿဖစ္စဥ္တစ္ခုပါ။
တကယ္ေတာ့ငါဟာ သခင္ေယရႈရဲ႕ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကိုသာလိုက္ေလ်ာက္ဖို႔ၾကိဳးစားခဲ့တာ..။
ေစတန္ရဲ႕က်မ္းစာကိုက်ေတာ့သိထားရေအာင္ေတာင္ဖတ္ၾကည့္ဖို႔မၾကိဳးစားခဲ့ဘူး။ဘုရားသခင္လို
လူတစ္ေယာက္နဲ႔ေတာင္စကားလက္ဆံုက်၊ေနာက္ဆံုးညစာစားရေသးတာပဲ။င့ါရာဇ၀င္မွာလည္း
ယုဒလိုလူသာမရွိခဲ့ရင္…ရိုးရိုးစင္းစင္းနဲ႔ပ်င္းစရာေတာင္ေကာင္းေနခဲ့ဦးမွာ…။
ၿမစ္ကမ္းပါးကိုသြားသြားထိုင္ၿပီးခုန္မခ်ခဲ့တဲ့အၾကိမ္အေရအတြက္နဲ႔အတူ သပြတ္အူ ေတြစုပံုလာ
တာဟာ သေရာ္စာတစ္ပုဒ္ရဲ႕ Introတစ္ပုဒ္နဲ႔တူတယ္။ဒီေရေတြနဲ႔အတူေကာက္က်စ္စဥ္းလဲတဲ့
သူတစ္ခ်ိဳ႕စီးေမ်ာမသြားတာကေတာ့ ရင္နာစရာေကာင္းေနေလရဲ႕ …။စဥ္းစားစရာေကာင္းတာ
ကဒီေရေတြကသူတို႔ကိုအလိုမရွိတာလား..သူတို႔ကပဲဒီေရေတြနဲ႔မထိုက္တန္တာလားဆိုတာပါ
ပဲ…………။
ကမၻာမွာရိုးသားမႈပန္းေတြပြင့္ဖို႔ ေၿမၾသဇာေကာင္းေကာင္းလက္က်န္ရွိေသးရင္ေစ်းေကာင္းေပး
၀ယ္ခ်င္ပါတယ္။
ကံ့ေကာ္နံ႔သင္းေနတဲ့မာနတစ္ခုရဲ႕အတၳဳပၸတၱိကိုကံ့ေကာ္နံ႔ခံစားဖူးသူမွသာသီဆိုတတ္မွာပါ။
စကၠဴပန္ေတြေလာက္နဲ႔ေတာ့အဲဒီအေၾကာင္းေရာေႏွာေသာေကာလာမေဆြးေႏြးတာေကာင္းပါ
တယ္။ၿခေသၤ့နွစ္ေကာင္ေစာင့္တဲ့ရင္ၿပင္ဟာေရစက္ေတြေဘာင္ဘင္မခတ္တဲ့တိုင္းၿပည္ေလးပဲ
ၿဖစ္တယ္။ငါ့ရဲ႕ၿမိဳ႕ကေလးကိုအဲဒီတိုင္းၿပည္ေလးထဲမွာပဲရွင္သန္ေစခ်င္ခဲ့တာပါ။
ခုေတာ့လည္း…မလြမ္းတတ္တဲ့ၿမစ္တစ္စင္းလိုတိမ္တိုက္ေတြနဲ႔ေၾကးမညွိခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ငါ့မွာ
ေတာ့အသံမသာတဲ့ႏွင္းဆီပင္ေလးတစ္ပင္ပဲက်န္ပါေတာ့တယ္။
ေလာင္းေၾကးတဲ့လား…။ခင္ဗ်ားတို႔အလကားရေနတဲ့မနက္ၿဖန္ေတြပံုေအာေပးလိုက္ဖို႔ေတာင္မ
ထိုက္တန္ၾကပါဘူး။တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း အနာဂတ္တစ္ဖဲ့ဟာ..သခ်ိဳၤင္းေၿမဆန္လြန္းလွပါ
တယ္…။
ခုေတာ့…မတ္ေစာက္အိပ္မက္ေတြ၊ေဇာက္ထိုးသီခ်င္းေတြ၊မလတ္ဆတ္ေတာ့တဲ့ေအာင္ပြဲအတု
ေတြ၊ဖြာလန္က်ဲအနားသပ္စကားလံုးေတြ၊ေခ်ာက္ကမ္းပါးဆန္တဲ့ႏႈတ္ခမ္းေတြ…ၿမိဳ႕ကေလးေရ..
မင္းကို..အသစ္ၿပန္တည္ေဆာက္ေပးရမွာကိုပဲ…ငါ့မွာအားနာေနခဲ့ေတာ့တယ္။

နိဂံုး
ကန္ရာသီရဲ႕ နဂါးေခါင္းလွည့္တဲ့ဖက္မွာ…ၿဖာက်ေနတဲ့ေနေရာင္ေအာက္မွာ..ေဆာက္လက္စၿမိဳ႕
ပ်က္ကေလးတစ္ခုရွိေနပါတယ္။

မေနာ္ဟရီ