အ၀ါေရာင္ၿမိဳ႕ကေလး

Sunday, January 4, 2009

အ၀ါေရာင္ၿမိဳ႕ကေလး

(က)
အင္မတန္႐ုိးသားလွလြန္းလို႔ကၽြန္မခ်စ္ရတဲ့ၿမိဳ႕ကေလးကိုကၽြန္မကအ၀ါေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလး
ၿခယ္ေပးလိုက္တယ္။ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ပင္ကိုယ္သိကၡာအခံနဲ႔ ၀ါေ႐ႊေရာင္လင္းေတာက္သြားတဲ့အ
ခ်ိန္္မွာေနက၀င္သြားခဲ့ၿပီ။ ဆိုဒီယမ္မီးလံုးအေရာင္ေတြနဲ႔ၿမိဳ႕ကေလးဟာအေရာင္ေၿပာင္းသြား
ခဲ့တယ္။ကၽြန္မလိုခ်င္တဲ့အေရာင္မ်ိဳးေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။မနက္က်ရင္ေတာ့ ၿမိဳ႕ကေလးကိုအ
ေရာင္ထပ္ေၿပာင္းေပးရဦးမယ္။
ဟိုး….အေ၀းမိုးေရစက္ေတြထဲကေအာ္သံတစ္ခုကိုၾကားလိုက္ရတယ္။
“အ၀ါေရာင္ေတြရမယ္” တဲ့။
ဘုရားသခင္..ဒါဟာသူခိုးေတြမ်က္စိက်တတ္တဲ့အေရာင္မ်ားလား။
အဲဒါနဲ႔ႏွင္းဆီပန္း၀ါ၀ါ ၁၇ ပြင့္တိတိကို င၀န္ၿမစ္ေရထဲေမွ်ာခ်ပစ္လိုက္တယ္။ၿမစ္ေရေတြကအ
လွ်င္အၿမန္သယ္ေဆာင္သြားလိုက္တာ။မွာလိုက္ဖို႔ေမ့သြားတယ္။ေရမုဆိုးေတြရဲ႕ပိုက္ကြန္ကို
ၾကည့္ေ႐ွာင္ဖို႔။
အလြမ္းေတြနဲ႔ၿပန္ ၿပန္လာတတ္တဲ့ကၽြန္မကိုၿမိဳ႕ကေလးက ၀ါတာတာနဲ႔လွမ္းလွမ္းၾကည့္တတ္
တယ္။ေမ့ေနမိၿပန္ၿပီ။ကၽြန္မသူ႔ကိုအေရာင္ေၿပာင္းေပးရဦးမယ္။ခက္တာက ကၽြန္မကပန္းခ်ီ
ဆရာမဟုတ္ေလေတာ့ ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္႐ွာဖို႔ခရီးထြက္ခဲ့မိေတာ့တယ္။

(ခ)
နက္ေမွာင္႐ွည္လ်ားတဲ့ဆံႏြယ္ေတြကိုဖားလ်ားခ်လို႔ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ပန္းခ်ီဆြဲေန
တယ္။အိုု….သူဟာ ..အေရာင္ေတြကိုနားလည္တဲ့ပန္းခ်ီဆရာမ်ားလား…။အနားကိုေရာက္
သူ႔ကင္းဗတ္(စ) စဟာနက္ေမွာင္လို႔…။အဲဒီအေပၚမွာ သူမက ေဆးအနက္ေရာင္ေတြကိုစုတ္
ခ်က္ၾကမ္းၾကမ္းနဲ႕အထပ္ထပ္ၿခယ္သေနေလရဲ႕။မ်က္ႏွာလွလွေလးကေတာ့ ေဘးတိုက္အေန
အထားမွာေတာင္ေမးေၾကာၾကီးေတြေထာင္ထေနတဲ့အထိတင္းထန္လို႔…။
ကၽြန္မ အၾကည့္လႊဲလိုက္ရတယ္။အို………..အေ၀းကလြင့္ေမ်ာလာတဲ့မီးခိုးရင့္ေရာင္တိမ္တိုက္
ေတြကိုၾကည့္ရင္း ကၽြန္မငိုခ်င္လာတယ္။ မၾကာခင္မိုးေရေတြတေ၀ါေ၀ါသြန္ခ်ခံရေတာ့မယ္။
ကၽြန္မခ်စ္တဲ့ၿမိဳ႕ကေလးအေပၚမွာေရာ….မီးခိုးရင့္ေရာင္မိုးစက္ေတြၿပိဳက်လာမွာလား…။ဒါမွမ
ဟုတ္မိုးစက္ေတြက အဲဒီအနက္ေရာင္ေတြကို တိုက္စားဖယ္႐ွားပစ္လိုက္မွာလား။သူမရဲ႕
အနက္ေရာင္ေတြထဲမွာေရာ မိုးစက္ေတြလိုၿဖဴၿဖဴၾကည္ၾကည္ေလးတြ႐ိွေနမလား။
ဒါေတြကအေရးမၾကီးပါဘူး။အေရးၾကီးတာက မီးခိုးရင့္ေရာင္နဲ႔ အ၀ါေရာင္ေပါင္းရင္ဘာအ
ေရာင္ရလဲဆိုတာပဲ။ေကာင္မေလး က ကၽြန္မကိုေက်ာထဲစိမ့္သြားေစမယ့္အၿပံဳးနဲ႔အေၿဖေပး
တယ္။
“ အနက္ေရာင္” တဲ့။
ဘ၀မွာအေရာင္တစ္ေရာင္တည္း႐ွိတဲ့ေကာင္မေလးကိုထားခဲ့လိုက္ပါတယ္။

(ဂ)
ႏွင္းဆီပန္းနီနီေတြခင္းလံုးၿပည့္ေနတဲ့ၿခံက်ယ္ၾကီးထဲမွာ ေကာင္မေလးနီနီေလးတစ္ေယာက္အ
လုပ္ေတြ႐ႈပ္ေနတယ္။ၿခံ၀မွာခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ဆိုင္းဘုတ္ေလးကိုက “ႏွင္းဆီနီနီ” တဲ့။ပန္းေတြပြင့္
ေနပံုကဆန္းတယ္။သန္စြမ္းခိုင္မာလိုက္ၾကတာ။ကၽြန္မေတာင္ပန္းခင္းထဲ၀င္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ
ရဲရင့္တက္ၾကြလာသလိုခံစားရတယ္။
နီနီေလးက ကၽြန္မကိုႏွင္းဆီေတြအမ်ားၾကီးခူးလာေပးတယ္။အို…လွလိုက္တာ….။၀မ္းသာအား
ရလွမ္းယူမိတဲ့ကၽြန္မရဲ႕လက္မွာ ေသြးေတြၿဖာဆင္းသြားတယ္။ႏွင္းဆီဟာသူ႔ဆူးေတြကိုေမ့
ေလ်ာ့ေစဖို႔ အေရာင္နဲ႔လွည့္စားထားခဲ့တာကိုး။ဆူးမ႐ွိတဲ့ မာယာမဲ့ၿမိဳ႕ကေလးကို ကၽြန္မ အနီေရာင္ဆင္ေပးသင့္သလား။
“ နီ….အ၀ါနဲ႔အနီေပါင္းရင္ဘာအေရာင္ရသလဲ”
“ အိုး…အနီပဲေပါ့႐ွင္..” တဲ့။
ကၽြန္မခ်စ္တဲ့ၿမိဳ႕ကေလးကိုအနီေရာင္ေတြစြန္းေပမေနေစခ်င္ပါဘူး။ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မႏွင္းဆီရနံ႔
ေတြကိုမသိက်ိဳးကၽြံၿပဳၿပီးလွည့္ထြက္ခဲ့လိုက္တယ္။

(ဃ)
Blue Haven လို႔ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ အၿပာေရာင္အိမ္လွလွေလးထဲမွာမိသားစုေလးတစ္စုေနထိုင္
ၾကတယ္။အေဖရယ္၊အေမရယ္၊သမီးၾကီးရယ္၊သမီးလတ္ရယ္၊သားငယ္ရယ္။ အၿပာေရာင္သစ္
ခြပန္းေတြကလည္းၿခံလံုးၿပည့္ပဲ။ရနံ႔မဲ့၊ဆူးမဲ့ေတြရဲ႕ဆြဲေဆာင္မႈကလည္း တစ္မ်ိဳးေတာ့ထူးၿခား
တာပါပဲ။ၿပာလဲ့လဲ့ေရကန္ေလးနံေဘးမွာ အၿပာေရာင္ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ Jim Reeves
ရဲ႕ Blue Sky ဆိုတဲ့သီခ်င္းကိုနားေထာင္ေနတယ္။
“ နာမည္ဘယ္လိုေခၚလဲ”
“ နီလာ”
“ မင္းအစ္မနာမည္ကေရာ..”
“ ၾကည္ၿပာ”
“ မင္းေမာင္ ကေရာ..”
“ၿငိမ္းခ်မ္း”
“ အၿပာေရာင္ကၿငိမ္းခ်မ္းၿခင္းလား”
“ ဟင့္အင္း..ဒါတင္မကဘူး…တည္ၾကည္ၿခင္းလည္းပါတယ္”
ကၽြန္မသေဘာက်သြားတယ္။
“ ကၽြန္မၿမိဳ႕ကေလးကိုအၿပာေရာင္ၿခယ္ေပးရမယ္။ဒါနဲ႔နီလာ..အၿပာနဲ႔အ၀ါေရာလိုက္ရင္ဘယ္
လိုေနမလဲ”
နီလာမေလးမ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္သြားတယ္။႐ုတ္တရက္အၾကည့္စိမ္းေတြၿဖာက်ၿပိဳဆင္းလာရင္း
က….“အစိမ္း”လို႔ခပ္ၿပတ္ၿပတ္ေၿဖေလရဲ႕။

(င)
ေေတာင္ကုန္းညိဳညိဳ၊ေက်ာင္းသခၤန္းညိဳညိဳ၊ေယာဂီညိဳညိဳနဲ႔ေက်ာင္း၀န္းတစ္ခုလံုးညိဳစိုေနေတာ့တယ္။
ေအးခ်မ္းမႈိင္းညိဳ႕လိုက္တာ၊ေၿမမွာ႐ွပ္တိုက္လြင္ေၿမာေနတဲ့႐ြက္ေၿခာက္ညိဳညိဳေတြကို
ေတာ့လွည္းက်င္းပစ္တတ္ၾကတယ္။ဆိတ္ၿငိမ္ညိဳမႈိင္းေနတဲ့ ေယာဂီအိုၾကီးကိုၾကည့္ၿပီးေမးမိ
တယ္။
“အညိဳေရာင္ရဲ႕အဓိပၸါယ္ကဘာလဲ”
“ ၿငိမ္သက္ၿခင္း”
“ အ၀ါနဲ႔အညိဳဘယ္အေရာင္ကပိုေကာင္းပါသလဲ”
“ အကုန္လံုးေကာင္းပါတယ္”
“ အဲဒီႏွစ္ေရာင္ေပါင္းရင္ေရာ..”
“ ၀ါညိဳေနပါလိမ့္မယ္”
၀ါညိဳညိဳအေတြးေတြကိုေက်ာပိုးအိတ္နဲ႔အၿပည့္ထည့္ၿပီးကၽြန္မၿပန္ခဲ့လိုက္တယ္။ခုထိ အေရာင္
ေတြကိုစိတ္တိုင္းမက်ႏိုင္ေသးဘူး။

(စ)
မဆီမဆိုင္ေဗဒါေတြအုပ္ဖြဲ႔စီးေမ်ာေနတဲ့ေခ်ာင္းေလးနားကိုေရာက္သြားေတာ့ကၽြန္မအလိုလို
ဆြတ္ပ်ံ႕လြမ္းေမာလာတယ္။ခရမ္းၿပာသစ္ခြပန္းေတြကလည္းေ၀လို႔။
“ ဒါဘယ္ေနရာလဲ”
အနားမွာ႐ွိတဲ့ဆိတ္ၿငိမ္လူတစ္ေယာက္ကိုေႏွာင့္ယွက္မိတယ္။သူက…
“ ခရမ္းေရာင္လြင္ၿပင္” တဲ့။
အိုး…မင္းသားၾကီး G.Pack ရဲ႕ခရမ္းေရာင္လြင္ၿပင္မ်ားလား။ဟုိး….ေရခဲေတာင္ေတြၾကားက
ကၽြန္မရဲ႕အစ္ကိုေတာ္ M.ဒီးရမ္ရဲ႕ ခရမ္းေရာင္လြင္ၿပင္လား…။
“ အ၀ါေရာင္ကိုဘယ္လိုၿမင္လဲ” လို႔ေမးမိေတာ့…အဲဒီလူက..
“ ကၽြန္ေတာ္မေပ်ာ္တတ္ဘူး” တဲ့။
“ဘုရားသခင္…အ၀ါေရာင္ဟာေပ်ာ္စရာေကာင္းလို႔လား”
“မသိဘူး…အလြမ္းကေတာ့ ခရမ္းေရာင္း ပါပဲ”တဲ့။
ဟင့္အင္း။ကၽြန္မ ၿမိဳ႕ကေလးကိုအလြမ္းေတြနဲ႔သိုင္းဖြဲ႔ရစ္ၿခံဳမထားခဲ့ခ်င္ပါဘူး။

(ဆ)
“အၿဖဴေရာင္အခန္း”……..တဲ့။
ၾကယ္ေရာင္လေရာင္ေတြလိုၿဖဴဆြတ္လင္းေတာက္ေနတဲ့အခန္းေလးတစ္ခုထဲမွာ အၿဖဴေရာင္
ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္႐ွိတယ္။အိပ္ယာခင္းၿဖဴၿဖဴ၊ေခါင္းအံုးၿဖဴၿဖဴ၊လိုက္ကာၿဖဴၿဖဴ၊စားပြဲခင္း
ၿဖဴၿဖဴ၊နံရံၿဖဴၿဖဴေတြနဲ႔…။အိုး……ၿဖဴလင္းလွပလိုက္တာ။တကယ္ေတာ့ အၿဖဴေရာင္ဆိုတာၿဖဴစင္
ၿခင္းပဲ။႐ုိးေၿဖာင့္ၿခင္းနဲ႔ေရာသက္ဆိုင္ေနမလားမသိဘူး။
“ ၿဖဴ……အၿဖဴေရာင္ရဲ႕အဓိပၸါယ္…”
“အိုး…ၿဖဴစင္ၿခင္းေပါ့”
“ ကၽြန္မရဲ႕ၿမိဳ႕ကေလး…”
ကၽြန္မစကားမဆံုးလိုက္ဘူး။သူမက ကၽြန္မကိုလက္ကာၿငင္းတယ္။
“သြား….သြား….ကၽြန္မအၿဖဴေရာင္ေတြစြန္းေပကုန္မယ္၊႐ွင့္..ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွာက ၀ါညိဳညိဳ
ေတြ၊႐ွင့္လက္မွာက ေသြးနီနီေတြ၊အို..မၿဖစ္ပါဘူး…႐ွင္ ကၽြန္မအခန္းထဲ၀င္မလာပါနဲ႔”
ကၽြန္မေၿခလွမ္းေတြ တံု႕ကနဲရပ္သြားတယ္။
အင္း…ဟုတ္တာေပါ့။ အၿဖဴေရာင္ဆိုတာက ဘာမွအစြန္းအထင္းခံတာမဟုတ္ဘူး။အရမ္းဂ႐ု
စိုက္ရတယ္။ကၽြန္မသူ႕ကိုအားနာလိုက္တာ။သူ …အရမ္းပင္ပမ္းမွာပဲ။
ဟင္း……ဒါဆို..ၿမိဳ႕ကေလးကို အၿဖဴေရာင္ၿခယ္ေပးလို႔မၿဖစ္ၿပန္ဘူး။ကၽြန္မကခရီးေ၀းေတြသြား
သြားေနရတာေလ။

(ဇ)
အဲဒီလိုနဲ႔ကၽြန္မဟာ…ခရီးေ၀းေတြသြားလိုက္ရင္း…အလြမ္းေတြတနင့္တပိုးနဲ႔ၿပန္လာလိုက္ရင္း။
ၿမိဳ႕ကေလးက၀ါတာတာနဲ႔လွမ္းလွမ္းၾကည့္တာကိုခံယူလိုက္ရင္း……………။အေရာင္ေတြကို…
ၿဖတ္သန္းရင္း……….။အေရာင္ေတြကိုစိတ္တိုင္းမက်ရင္း……..။ၿမိဳ႕ကေလးက၀ါတာတာနဲ႔လွမ္း
လွမ္းၾကည့္တာကိုစိတ္မလံုစြာခံယူရင္း…………။အေရာင္ေတြဆီခရီးထြက္လိုက္ရင္းနဲ႔………..
သံသရာလည္ေနပါေတာ့တယ္။
ၿမိဳ႕ကေလးကေတာ့…ခုထိ….
ကၽြန္မကို……….
၀ါတာတာနဲ႔………..
ၾကည့္ေနတုန္း……..။ ။
မေနာ္ဟရီ

(Fashion Image)မွာပါသြားခဲ့တာၿဖစ္ပါတယ္။