မိုးေတြရြာေနတဲ့လမ္းကေလး

Wednesday, January 14, 2009

ဒီ၀တၳဳေလးကိုေရးထားခဲ့တာၾကာပါၿပီ။ မွတ္မွတ္ရရ ၂၀၀၂မွာေပါ့။ ေရးၿပီးေတာ့ ေရႊၿမင္သာ
ဂ်ာနယ္က ဦး၀င္းေမာင္ညြန္႕ကိုေပးလိုက္တာမွတ္မိတယ္။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ေမ႔ေမ႔ေလ်ာ့
ေလ်ာ့ပဲ။အဲဒီမဂၢဇင္းထြက္ေတာ့လည္းမရဘူးေလ...ေနာက္ေတာ့ဒီ၀တၳဳက သရဖူမွာပါလာ
တယ္လို႔ၾကားရတယ္။ ေယာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ ကၽြန္မလည္းတအံတၾသ..အရင္ေခတ္သရဖူ
ၿပီးကတည္းက သရဖူဆိုတာ ကၽြန္မတို႔ကြင္းမွမဟုတ္ေတာ့တာ။အံ့ၾသတာေပါ့။ ေနာက္မွသိရ
တာက အဲဒီမွာ ကိုယ္နဲ႔ကပ္လ်က္စာမူကၿဖဳတ္ခံရလို႔ ကိုယ့္ပါၿဖဳတ္လိုက္တယ္ဆိုပဲ။ ၿဖစ္ပံုက..
လက္လႊဲေပးလိုက္တာလည္းမသိရဘူး။အန္တီနန္းကလည္း စာမူခကိုေပၚၿပဴလာမွာေပးထားခဲ့
တယ္တဲ့။ အံမယ္အဲဒီေခတ္တည္းက သရဖူက စာမူခကို အမ်ားၾကီးေပးတာ။ (ဒါက အန္တီ
နန္းတို႔မခ်ိဳတို႔အတြက္ေၾကာ္ၿငာ...း) )
တကယ့္တကယ္က အဲဒီ၀တၳဳထဲကလမ္းကေလးက ခုထိရွိေနေသးတယ္။ မိုးေတြလည္းသည္း
ေနဆဲပဲ...ခုထိကိုတိတ္ဖို႔အစီစဥ္မရွိေသးဘူး......ခုထိ..တကယ့္ကိုခုထိ.....
ေဟာၾကားလား...ခုေတာင္မိုးေတြခ်ဳန္းလာေနၿပီ..။ေကာင္းကင္ၾကီးလည္းမည္းေမွာင္လို႔....
မိုးမရြာခင္ ဒါေလးဖတ္လိုက္ၾကပါဦး...။



မိုးေတြ႐ြာတဲ့လမ္းကေလး
လေရာင္ေတြကိုတိုးခြဲၿဖတ္ၿပန္လာတဲ့ညက..ကၽြန္မရင္ခြင္တစ္ၿခမ္းလံုးအလြမ္းေတြနဲ႔ၿပည့္လို႔…။
မိုးေတြအၿမဲတမ္း႐ြာေနတတ္တဲ့လမ္းကေလးကေတာ့ ကၽြန္မမ်က္ရည္ေတြနဲ႔အၿမဲတမ္းစိမ္းလန္း
ေနတတ္တယ္ခ်စ္သူ….။ဟိုး…ခပ္ေ၀းေ၀းကေနေၿပးေၿပးလာတတ္ၿပီး..ကၽြန္မနားေရာက္ရင္
ေပ်ာက္ပ်က္သြားတတ္တဲ့၊ခ်စ္သူ႔ေခၚသံေတြကိုေတာ့၊ကၽြန္မကအၿမဲတမ္းေယာင္ရမ္းဖမ္းဆုပ္
ေနမိၿမဲပါပဲ။
တိမ္ေတြကိုခိုစီးၿပီးလွည့္ၿပန္လာတဲ့အတိတ္ေန႔ရက္ပါးပါးေလးေတြကိုလႊမ္းၿခံဳၾကည့္တဲ့အခါလမ္း
ကေလးမွာမိုးေတြက႐ြာလို႔။ကၽြန္မတို႔ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ဖူးတဲ့လမ္းကေလးမွာခ်စ္သူကေပ်ာက္က်
က်န္ခဲ့တဲ့စကားလံုးတစ္လံုးပမာ..အဓိပၸာယ္ေဖာ္ရခက္ေနခဲ့တယ္။ပိေတာက္ေတြပြင့္ေနၿပီခ်စ္သူ
ပန္းမပန္တတ္တဲ့ကၽြန္မရဲ႕ဆံႏြယ္ေပၚမွာတိမ္မွ်င္စေတြကခိုတြဲလို႔..။ၾကယ္ပြင့္ၾကယ္ေပ်ာက္ေတြ
ကေတာ့တလက္လက္နဲ႔ ကၽြန္မ မ်က္ေတာင္ဖ်ားမွာအသိရခက္စြာခုိနားေနခဲ့တယ္။တကယ္
ေတာ့…ကၽြန္မလိုခ်င္ခဲ့တာကလည္းသန္႔စင္လန္းဆတ္လြန္းတဲ့မိုးေတြ႐ြာေနတဲ့လမ္းကေလးပါ
ပဲ…။
အနက္ေရာင္ဖဲၾကိဳး႐ွည္တစ္ေခ်ာင္းလိုလဲေလ်ာင္းၿငိမ္သက္ေနတဲ့လမ္းကေလးရဲ႕အဆံုးဆီကို…
မွန္းၿပီးကၽြန္မတို႔ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကဖူးတယ္။အဲဒီတုန္းကေတာ့မိုးေရစက္ေတြက ကၽြန္မတို႔ေနာက္ခပ္
ဖြဖြေၿပးလိုက္လို႔ေပါ့။မိုးစက္ေတြကိုအသိရခက္စြာေငးေမာရင္းသီခ်င္းေတြသာဆံုးသြားတယ္။
လမ္းကေလးကေတာ့မဆံုးခဲ့႐ွာဘူး။ခုထိလည္းဒီလမ္းကိုဆက္မေလွ်ာက္ၿဖစ္ေသးပါဘူး။လမ္း
ကေလးကအၿမဲတမ္းမုိးေတြ႐ြာေနတတ္တယ္ေလ။
မိုးစက္ေတြသဲသဲမဲမဲအညိွဳးတၾကီး႐ြာခ်လာတတ္တဲ့အခါမ်ိဳးမွာဆိုရင္ေတာ့ဘာကိုမွသဲသဲကြဲကြဲ
မေတြ႕ရေတာ့ဘူး။လမ္းကေလးမ်ားမိုးေရေတြနဲ႔စီးေမ်ာလိုက္ပါသြားမလားလို႔စိုးထိတ္ရင္းတစ္
ေယာက္တည္းထီးတစ္လက္နဲ႔မိုးစက္ေတြကိုလွည့္ဖ်ားေနခဲ့ဖူးတယ္။ဒါေပမယ့္ကြယ္..ဘယ္လို
ေနေရာင္ၿခည္မွလမ္းကေလးထဲကိုလမ္းမွား၀င္ေရာက္လာမွာမ်ိဳးကိုက်ေတာ့လည္းကၽြန္မလက္
မခံႏိုင္ခဲ့ၿပန္ပါဘူး။
အၿဖဴေရာင္စပယ္ပြင့္ေၾကြေတြကတေဖြးေဖြးတလႈပ္လႈပ္နဲ႔ကၽြန္မကိုလွမ္းၾကည့္အေၿဖထုတ္ေန
တတ္တဲ့အခါမ်ိဳးမွာလမ္းကေလးကေတာ့ထံုးစံအတိုင္းမိုးေတြတစိမ့္စိမ့္႐ြာလို႔။အေၾကေၾကအ
ကြဲကြဲနဲ႔လမ္းကေလးထဲ၀င္၀င္လာတတ္ၿပီးအယိုင္ယိုင္အလဲလဲနဲ႔ၿပန္ၿပန္လွည့္ထြက္သြားတတ္
တဲ့ေကာင္မေလးဟာ ကၽြန္မပါခ်စ္သူ။ဘယ္သူ႔အကူအညီမွမပါပဲဒီလမ္းကေလးကိုဆံုးေအာင္
ေလွ်ာက္ႏိုင္ပါလ်က္နဲ႔တစ္စံုတစ္ေယာက္ကိုယံုယံုၾကည္ၾကည္ေနာင္တေတြနဲ႔ေစာင့္ေနတတ္
တာကၽြန္မရဲ႕ပင္ကိုသဘာ၀မဟုတ္ခဲ့ဘူး။ဘယ္လိုအရာကမ်ားကၽြန္မကိုေၿပာင္းလဲေစခဲ့တာပါ
လိမ့္။
တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္စီးက်လာတဲ့မိုးစက္ေတြကဂီတသံဆန္လြန္းေနတယ္ခ်စ္သူ…။ဒါေပမယ့္ခက္
တာကအဲဒီဂီတသံမွာအလြမ္းေငြ႕ေတြေရးေရးေလးစြန္းေပေနခဲ့တာပါပဲ။ဘယ္လိုေနေရာင္ၿခည္
ကမွခြာမခ်ႏိုင္ေတာ့တဲ့အလြမ္းေတြဟာ ကၽြန္မရင္ထဲမွာေတာ့ပရမ္းပတာကိုစိတၱဇဆန္လို႔……။
ကၽြန္မတို႔ဘာကိုေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾကဖူးတာပါလိမ့္။ တစိမ့္စိမ့္႐ြာေနတတ္တဲ့မိုးစက္ၿဖဴၿဖဴေတြကိုလား။
ဘယ္ေတာ့မွမတိတ္ေတာ့မယ့္မ်က္ရည္စက္ေတြကိုလား။
မိုးစက္ေတြကိုကၽြန္မတို႔ဖိတ္ေခၚခဲ့ၾကဖူးသလား။ၿငင္းပယ္ခဲ့ၾကဖူးသလား။သိပ္မေသခ်ာဘူး။ဒါဟာ

စာမ်က္ႏွာစဥ္ေရးထိုးမထားတဲ့လွ်ိဳ႕၀ွက္အနာဂတ္စာမ်က္ႏွာေတြကိုဖတ္ရသလိုပဲ။စိန္ေခၚမႈ
ဆန္လြန္းတယ္။တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မမွားခဲ့တာၿဖစ္ဖို႔မ်ားပါတယ္ ..ခ်စ္သူ။မွားယြင္းမႈေတြကို
စနစ္တက်ေ႐ြးခ်ယ္တတ္ခဲ့လို႔မဟုတ္ပါဘူး။အမွားေတြကိုကကၽြန္မဆီကိုအံုလိုက္က်င္းလိုက္
ေပါက္ေရာက္လာၾကတာပါ။
နားနဲ႔ဆတ္ဆတ္မၾကားရပါပဲရင္ထဲကိုထြင္းေဖာက္လာတတ္တဲ့အသံဟာတစ္ခ်ိန္ကခ်စ္သူ႔
ရယ္သံေတြပါပဲ။စိမ္းစိုမက္ေမာခဲ့ဖူးတဲ့ၿမက္ခင္းၿပင္က်ယ္ထဲမွာ၊စိတ္လြတ္္လက္လြတ္ေၿပးလႊားေနရ
သလိုခ်စ္သူ႔ရယ္ေမာသံဟာစိမ္းၿမေပါ့ပါးေနခဲ့ဖူးတယ္။(အဲဒီရယ္သံေတြထဲမွာ မွားယြင္းမႈေနာင္
တေတြနဲ႔အက်ဥ္းက်ေနသူကေတာ့ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ပါပဲ..)
တကယ္ဆိုရင္ဒါဟာေငြ႕ရည္ဖြဲ႕တိမ္တိုက္ေတြပဲေပါ့ခ်စ္သူ။မတိတ္တမ္း႐ြာခ်ေတာ့မယ္ဆိုတာ
သာသိခဲ့ရင္ လမ္းကေလးကလည္းၿပင္ဆင္ခ်က္တစ္ခုခုကို႐ွာခဲ့မွာပဲ။ခုေတာ့ သကၠရာဇ္မ်ားစြာ
ေ၀းကြာသြားခဲ့ၾကၿပီ။
အဲဒီတုန္းက မေတာ္တဆလိုလိုနဲ႔တိတ္တိတ္ကေလးေရာက္ေရာက္လာတတ္တဲ့ရင္ခုန္ၿခင္း
ေတြကို ကၽြန္မက တမင္ပဲမသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနခဲ့ဖူးတယ္။အသိစိတ္နဲ႔ပက္ပင္းတိုးရင္ဆိုင္
လိုက္ရတဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့အဲဒီရင္ခုန္သံေတြက မိုးခ်ိမ္းသံေတြၿဖစ္ေနႏွင့္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ဒါနဲ႔ေတာင္မွမိုး
႐ြာတဲ့ထိေစာင့္ေနခဲ့မိတာကၽြန္မရဲ႕ေ႐ြးခ်ယ္မႈပါပဲခ်စ္သူ..။
ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္လိုသက္၀င္ၿငိမ္းေအးေနခဲ့ဖူးတဲ့..အၾကည့္ေႏြးေႏြးေတြကိုကၽြန္မလြမ္းေန
တတ္ၿပန္တယ္။သံတူေၾကာင္းကြဲစကားလံုးတစ္ခ်ိဳ႕လို တိတိပပသိဖို႔ ကၽြန္မက အဓိပၸာယ္ေဖာ္
ၾကည့္ေနစဥ္မွာပဲ..မိုးေတြ႐ြာလာခဲ့ေတာ့တာ။လြင့္ၿဖာယွက္သန္းခဲ့ဖူးတဲ့ေနေရာင္ၿခည္ေတြကို
(တကယ္တမ္းက်) ကၽြန္မကအယံုအၾကည္သိပ္မ႐ွိလွပါဘူး။ ခ်စ္သူရယ္..ကံၾကမၼာ ေတြဟာ
မေၾကညာပဲစစ္ခင္းတတ္တဲ့ရန္သူေတြမ်ားလား။
တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မဟာက်ိန္စာသင့္ေနတဲ့ပန္းတစ္ပြင့္ပါ။ကၽြန္မမွာေၾကကြဲခြင့္လည္းမ႐ွိပါဘူး။
ကၽြန္မႏွလံုးသားေတာင္ကုန္းေလးကေတာ့ ငိုေၾကြးထစ္ခ်ဳန္းသံေတြနဲ႔ေရာင္ကိုင္းမို႔ေမာက္လို႔..။
အို…ကၽြန္မကိုဘယ္သူကမ်ားတိတ္တိတ္ကေလးနားဆင္ေနခဲ့တာလဲ။ခ်စ္သူေရ…အနာဂတ္
ေတြမွာပါ၀င္ခြင့္မရတဲ့ေမွ်ာ္လင့္အိပ္မက္ေတြနဲ႔ အဆိပ္တက္ေနတဲ့အာ႐ံုေတြကန္းဆြ႔ံ..ကၽြန္မက
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုမမွတ္မိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ေၾကာက္႐ြံ႕လို႔…။
ဘယ္လိုကယ္တင္ၿခင္းေတြနဲ႔ကၽြန္မဆီၿပန္လွမ္းလာခဲ့မွာလဲ…ခ်စ္သူ..။တနလၤာေရာင္ၿဖစ္တစ္
စင္းေဘးမွာ ကိုယ္တိုင္စီးဆင္းရင္းရပ္တံ့…ရင္နဲ႔မဆန္႔ေတာ့တဲ့နာက်င္မႈ..ကၽြန္မဘ၀ကိုအတု
လုပ္လိုက္သူဟာ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ပဲလား..။လူၾကီးလူေကာင္းဆန္ဆန္ရင့္က်က္ၿပလိုက္ရတာ
တကယ္ေတာ့အရသာမဲ့လြန္းပါတယ္။တကယ္လို႔မ်ားဘ၀ကိုအစကၿပန္ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္ရခဲ့မယ္
ဆိုရင္..ကၽြန္မဘာကိုေ႐ြးမလဲ…။မိုးေတြ႐ြာေနတဲ့လမ္းကေလးရဲ႕အဆံုးကိုပဲေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့မိလိမ့္
ထင္ရဲ႕။က်ိန္စာေတြပါ၀င္ပတ္သက္မေနဘူးဆိုရင္ေပါ့။
အခုေတာ့ တံခါးဖြင့္လိုက္ရင္ အ၀မွာ႐ြာမခ်ရေသးတဲ့တိမ္တိုက္ေတြကစြတ္စိုအုံ႕ဆိုင္းလို႔။မနက္
ၿဖန္အေသေတြကလည္းပြစာက်ဲ..။ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မႈိန႔ံေတြလည္းစြဲလို႔..ေပါ့။မင္နီတားထားတဲ့စာ
ေၾကာင္းေတြလည္းဒိုင္ယာရီထဲမွာမ်ားမ်ားလာတယ္။ကိုယ့္ကိုကိုယ္သတိေပးရတာေလာက္
ေခ်ာက္ကမ္းပါးဆန္တာ႐ွိဦးမလား။ဘုရားသခင္ရဲ႕ေက်းဇူးေတာ္နဲ႔လမ္းကေလးကေတာ့မိုးေတြ
႐ြာေနတုန္းပါပဲ။
တကယ္ဆိုရင္ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ရာသီဥတုကေလးဟာ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူလုပ္မထားတဲ့ရာသီဥတု
ကေလးပါ။ၿဖဴစင္စြာလည္း႐ုိးသားခဲ့ၾကဖူးတယ္။ဒါေပမယ့္ခ်စ္သူရယ္..ကၽြန္မတို႔ဘာလို႔မ်ားလမ္း
မဆံုးခဲ့ၾကတာလဲ။ဘာလို႔မ်ားစြတ္စိုမႈန္၀ါးသြားခဲ့ၾကတာလဲ။အမွားၿပင္ဆင္ခ်က္စာမ်က္ႏွာဆို
တာ ဘ၀မွာတကယ္ပါလာခဲ့မယ္ဆိုရင္..အဲဒီလမး္ကေလးကိုဆံုးေအာင္အတူဆက္ေလွ်ာက္
ခြင့္ရခဲ့ခ်င္ပါတယ္။
ဘာလုပ္ရမွန္းမသိလို႔ ထထထိုင္ေနတတ္တဲ့ညေတြမွာ၊အလြမ္းေတြဟာကၽြန္မရင္ထဲအပူ
တၿပင္းခရီးဆန္႔လာတတ္ၾကတယ္။စာ႐ြက္ေပၚေရးခ်လိုက္တဲ့တမ္းတၿခင္းေတြမွာ ေနာင္တေတြ
က႐ႊဲ႐ႊဲစိုလို႔…။တကယ္ေတာ့စကားလံုးေတြဟာ ပ်ံသန္းထြင္းေဖာက္သြားမယ့္ေစတမာန္ ငွက္
တစ္ေကာင္မွမဟုတ္ခဲ့ဘဲကြယ္။႐ုိး႐ုိးသားသားလမ္းမွားခဲ့ၿခင္းမွာ ၿမိဳ႕႐ြာေတြအထပ္ထပ္လြဲေခ်ာ္
လို႔…….။ကၽြန္မတို႔ဘာမွမတတ္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါဘူး။
အိပ္မက္ေတြကေနေယာင္ယမ္းႏိုးထလာရတဲ့အခါတိုင္း လမ္းကေလးကမိုးေတြ႐ြာလို႔…။အခိ်န္
မဟုတ္အခါမဟုတ္အၿမဲတမ္းမိုးေတြ႐ြားေနတတ္တဲ့လမ္းကေလးကိုကၽြန္မကအၿမဲတမ္းေစာင့္
ၾကည့္လို႔။မိုးသံေတြၾကားကေနလွည့္ၿပန္လာမယ့္ ခ်စ္သူ႔ေၿခသံေတြကိုၾကားရမယ့္ေန႔ရက္အထိ
ေပါ့…။
အိပ္မက္ေတြေတာင္မိုးစက္ေတြနဲ႔ခိုက္ခိုက္တုန္ေနၾကၿပီ..ခ်စ္သူ..။

မေနာ္ဟရီ
သရဖူမဂၢဇင္း