အ၀ါေရာင္ၿမိဳ႕ကေလး

Sunday, January 4, 2009

အ၀ါေရာင္ၿမိဳ႕ကေလး

(က)
အင္မတန္႐ုိးသားလွလြန္းလို႔ကၽြန္မခ်စ္ရတဲ့ၿမိဳ႕ကေလးကိုကၽြန္မကအ၀ါေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလး
ၿခယ္ေပးလိုက္တယ္။ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ပင္ကိုယ္သိကၡာအခံနဲ႔ ၀ါေ႐ႊေရာင္လင္းေတာက္သြားတဲ့အ
ခ်ိန္္မွာေနက၀င္သြားခဲ့ၿပီ။ ဆိုဒီယမ္မီးလံုးအေရာင္ေတြနဲ႔ၿမိဳ႕ကေလးဟာအေရာင္ေၿပာင္းသြား
ခဲ့တယ္။ကၽြန္မလိုခ်င္တဲ့အေရာင္မ်ိဳးေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။မနက္က်ရင္ေတာ့ ၿမိဳ႕ကေလးကိုအ
ေရာင္ထပ္ေၿပာင္းေပးရဦးမယ္။
ဟိုး….အေ၀းမိုးေရစက္ေတြထဲကေအာ္သံတစ္ခုကိုၾကားလိုက္ရတယ္။
“အ၀ါေရာင္ေတြရမယ္” တဲ့။
ဘုရားသခင္..ဒါဟာသူခိုးေတြမ်က္စိက်တတ္တဲ့အေရာင္မ်ားလား။
အဲဒါနဲ႔ႏွင္းဆီပန္း၀ါ၀ါ ၁၇ ပြင့္တိတိကို င၀န္ၿမစ္ေရထဲေမွ်ာခ်ပစ္လိုက္တယ္။ၿမစ္ေရေတြကအ
လွ်င္အၿမန္သယ္ေဆာင္သြားလိုက္တာ။မွာလိုက္ဖို႔ေမ့သြားတယ္။ေရမုဆိုးေတြရဲ႕ပိုက္ကြန္ကို
ၾကည့္ေ႐ွာင္ဖို႔။
အလြမ္းေတြနဲ႔ၿပန္ ၿပန္လာတတ္တဲ့ကၽြန္မကိုၿမိဳ႕ကေလးက ၀ါတာတာနဲ႔လွမ္းလွမ္းၾကည့္တတ္
တယ္။ေမ့ေနမိၿပန္ၿပီ။ကၽြန္မသူ႔ကိုအေရာင္ေၿပာင္းေပးရဦးမယ္။ခက္တာက ကၽြန္မကပန္းခ်ီ
ဆရာမဟုတ္ေလေတာ့ ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္႐ွာဖို႔ခရီးထြက္ခဲ့မိေတာ့တယ္။

(ခ)

နက္ေမွာင္႐ွည္လ်ားတဲ့ဆံႏြယ္ေတြကိုဖားလ်ားခ်လို႔ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ပန္းခ်ီဆြဲေန
တယ္။အိုု….သူဟာ ..အေရာင္ေတြကိုနားလည္တဲ့ပန္းခ်ီဆရာမ်ားလား…။အနားကိုေရာက္
သူ႔ကင္းဗတ္(စ) စဟာနက္ေမွာင္လို႔…။အဲဒီအေပၚမွာ သူမက ေဆးအနက္ေရာင္ေတြကိုစုတ္
ခ်က္ၾကမ္းၾကမ္းနဲ႕အထပ္ထပ္ၿခယ္သေနေလရဲ႕။မ်က္ႏွာလွလွေလးကေတာ့ ေဘးတိုက္အေန
အထားမွာေတာင္ေမးေၾကာၾကီးေတြေထာင္ထေနတဲ့အထိတင္းထန္လို႔…။
ကၽြန္မ အၾကည့္လႊဲလိုက္ရတယ္။အို………..အေ၀းကလြင့္ေမ်ာလာတဲ့မီးခိုးရင့္ေရာင္တိမ္တိုက္
ေတြကိုၾကည့္ရင္း ကၽြန္မငိုခ်င္လာတယ္။ မၾကာခင္မိုးေရေတြတေ၀ါေ၀ါသြန္ခ်ခံရေတာ့မယ္။
ကၽြန္မခ်စ္တဲ့ၿမိဳ႕ကေလးအေပၚမွာေရာ….မီးခိုးရင့္ေရာင္မိုးစက္ေတြၿပိဳက်လာမွာလား…။ဒါမွမ
ဟုတ္မိုးစက္ေတြက အဲဒီအနက္ေရာင္ေတြကို တိုက္စားဖယ္႐ွားပစ္လိုက္မွာလား။သူမရဲ႕
အနက္ေရာင္ေတြထဲမွာေရာ မိုးစက္ေတြလိုၿဖဴၿဖဴၾကည္ၾကည္ေလးတြ႐ိွေနမလား။
ဒါေတြကအေရးမၾကီးပါဘူး။အေရးၾကီးတာက မီးခိုးရင့္ေရာင္နဲ႔ အ၀ါေရာင္ေပါင္းရင္ဘာအ
ေရာင္ရလဲဆိုတာပဲ။ေကာင္မေလး က ကၽြန္မကိုေက်ာထဲစိမ့္သြားေစမယ့္အၿပံဳးနဲ႔အေၿဖေပး
တယ္။
“ အနက္ေရာင္” တဲ့။
ဘ၀မွာအေရာင္တစ္ေရာင္တည္း႐ွိတဲ့ေကာင္မေလးကိုထားခဲ့လိုက္ပါတယ္။

(ဂ)
ႏွင္းဆီပန္းနီနီေတြခင္းလံုးၿပည့္ေနတဲ့ၿခံက်ယ္ၾကီးထဲမွာ ေကာင္မေလးနီနီေလးတစ္ေယာက္အ
လုပ္ေတြ႐ႈပ္ေနတယ္။ၿခံ၀မွာခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ဆိုင္းဘုတ္ေလးကိုက “ႏွင္းဆီနီနီ” တဲ့။ပန္းေတြပြင့္
ေနပံုကဆန္းတယ္။သန္စြမ္းခိုင္မာလိုက္ၾကတာ။ကၽြန္မေတာင္ပန္းခင္းထဲ၀င္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ
ရဲရင့္တက္ၾကြလာသလိုခံစားရတယ္။
နီနီေလးက ကၽြန္မကိုႏွင္းဆီေတြအမ်ားၾကီးခူးလာေပးတယ္။အို…လွလိုက္တာ….။၀မ္းသာအား
ရလွမ္းယူမိတဲ့ကၽြန္မရဲ႕လက္မွာ ေသြးေတြၿဖာဆင္းသြားတယ္။ႏွင္းဆီဟာသူ႔ဆူးေတြကိုေမ့
ေလ်ာ့ေစဖို႔ အေရာင္နဲ႔လွည့္စားထားခဲ့တာကိုး။ဆူးမ႐ွိတဲ့ မာယာမဲ့ၿမိဳ႕ကေလးကို ကၽြန္မ အနီေရာင္ဆင္ေပးသင့္သလား။
“ နီ….အ၀ါနဲ႔အနီေပါင္းရင္ဘာအေရာင္ရသလဲ”
“ အိုး…အနီပဲေပါ့႐ွင္..” တဲ့။
ကၽြန္မခ်စ္တဲ့ၿမိဳ႕ကေလးကိုအနီေရာင္ေတြစြန္းေပမေနေစခ်င္ပါဘူး။ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မႏွင္းဆီရနံ႔
ေတြကိုမသိက်ိဳးကၽြံၿပဳၿပီးလွည့္ထြက္ခဲ့လိုက္တယ္။

(ဃ)

Blue Haven လို႔ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ အၿပာေရာင္အိမ္လွလွေလးထဲမွာမိသားစုေလးတစ္စုေနထိုင္
ၾကတယ္။အေဖရယ္၊အေမရယ္၊သမီးၾကီးရယ္၊သမီးလတ္ရယ္၊သားငယ္ရယ္။ အၿပာေရာင္သစ္
ခြပန္းေတြကလည္းၿခံလံုးၿပည့္ပဲ။ရနံ႔မဲ့၊ဆူးမဲ့ေတြရဲ႕ဆြဲေဆာင္မႈကလည္း တစ္မ်ိဳးေတာ့ထူးၿခား
တာပါပဲ။ၿပာလဲ့လဲ့ေရကန္ေလးနံေဘးမွာ အၿပာေရာင္ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ Jim Reeves
ရဲ႕ Blue Sky ဆိုတဲ့သီခ်င္းကိုနားေထာင္ေနတယ္။
“ နာမည္ဘယ္လိုေခၚလဲ”
“ နီလာ”
“ မင္းအစ္မနာမည္ကေရာ..”
“ ၾကည္ၿပာ”
“ မင္းေမာင္ ကေရာ..”
“ၿငိမ္းခ်မ္း”
“ အၿပာေရာင္ကၿငိမ္းခ်မ္းၿခင္းလား”
“ ဟင့္အင္း..ဒါတင္မကဘူး…တည္ၾကည္ၿခင္းလည္းပါတယ္”
ကၽြန္မသေဘာက်သြားတယ္။
“ ကၽြန္မၿမိဳ႕ကေလးကိုအၿပာေရာင္ၿခယ္ေပးရမယ္။ဒါနဲ႔နီလာ..အၿပာနဲ႔အ၀ါေရာလိုက္ရင္ဘယ္
လိုေနမလဲ”
နီလာမေလးမ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္သြားတယ္။႐ုတ္တရက္အၾကည့္စိမ္းေတြၿဖာက်ၿပိဳဆင္းလာရင္း
က….“အစိမ္း”လို႔ခပ္ၿပတ္ၿပတ္ေၿဖေလရဲ႕။

(င)
ေေတာင္ကုန္းညိဳညိဳ၊ေက်ာင္းသခၤန္းညိဳညိဳ၊ေယာဂီညိဳညိဳနဲ႔ေက်ာင္း၀န္းတစ္ခုလံုးညိဳစိုေနေတာ့တယ္။
ေအးခ်မ္းမႈိင္းညိဳ႕လိုက္တာ၊ေၿမမွာ႐ွပ္တိုက္လြင္ေၿမာေနတဲ့႐ြက္ေၿခာက္ညိဳညိဳေတြကို
ေတာ့လွည္းက်င္းပစ္တတ္ၾကတယ္။ဆိတ္ၿငိမ္ညိဳမႈိင္းေနတဲ့ ေယာဂီအိုၾကီးကိုၾကည့္ၿပီးေမးမိ
တယ္။
“အညိဳေရာင္ရဲ႕အဓိပၸါယ္ကဘာလဲ”
“ ၿငိမ္သက္ၿခင္း”
“ အ၀ါနဲ႔အညိဳဘယ္အေရာင္ကပိုေကာင္းပါသလဲ”
“ အကုန္လံုးေကာင္းပါတယ္”
“ အဲဒီႏွစ္ေရာင္ေပါင္းရင္ေရာ..”
“ ၀ါညိဳေနပါလိမ့္မယ္”
၀ါညိဳညိဳအေတြးေတြကိုေက်ာပိုးအိတ္နဲ႔အၿပည့္ထည့္ၿပီးကၽြန္မၿပန္ခဲ့လိုက္တယ္။ခုထိ အေရာင္
ေတြကိုစိတ္တိုင္းမက်ႏိုင္ေသးဘူး။

(စ)

မဆီမဆိုင္ေဗဒါေတြအုပ္ဖြဲ႔စီးေမ်ာေနတဲ့ေခ်ာင္းေလးနားကိုေရာက္သြားေတာ့ကၽြန္မအလိုလို
ဆြတ္ပ်ံ႕လြမ္းေမာလာတယ္။ခရမ္းၿပာသစ္ခြပန္းေတြကလည္းေ၀လို႔။
“ ဒါဘယ္ေနရာလဲ”
အနားမွာ႐ွိတဲ့ဆိတ္ၿငိမ္လူတစ္ေယာက္ကိုေႏွာင့္ယွက္မိတယ္။သူက…
“ ခရမ္းေရာင္လြင္ၿပင္” တဲ့။
အိုး…မင္းသားၾကီး G.Pack ရဲ႕ခရမ္းေရာင္လြင္ၿပင္မ်ားလား။ဟုိး….ေရခဲေတာင္ေတြၾကားက
ကၽြန္မရဲ႕အစ္ကိုေတာ္ M.ဒီးရမ္ရဲ႕ ခရမ္းေရာင္လြင္ၿပင္လား…။
“ အ၀ါေရာင္ကိုဘယ္လိုၿမင္လဲ” လို႔ေမးမိေတာ့…အဲဒီလူက..
“ ကၽြန္ေတာ္မေပ်ာ္တတ္ဘူး” တဲ့။
“ဘုရားသခင္…အ၀ါေရာင္ဟာေပ်ာ္စရာေကာင္းလို႔လား”
“မသိဘူး…အလြမ္းကေတာ့ ခရမ္းေရာင္း ပါပဲ”တဲ့။
ဟင့္အင္း။ကၽြန္မ ၿမိဳ႕ကေလးကိုအလြမ္းေတြနဲ႔သိုင္းဖြဲ႔ရစ္ၿခံဳမထားခဲ့ခ်င္ပါဘူး။

(ဆ)

“အၿဖဴေရာင္အခန္း”……..တဲ့။
ၾကယ္ေရာင္လေရာင္ေတြလိုၿဖဴဆြတ္လင္းေတာက္ေနတဲ့အခန္းေလးတစ္ခုထဲမွာ အၿဖဴေရာင္
ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္႐ွိတယ္။အိပ္ယာခင္းၿဖဴၿဖဴ၊ေခါင္းအံုးၿဖဴၿဖဴ၊လိုက္ကာၿဖဴၿဖဴ၊စားပြဲခင္း
ၿဖဴၿဖဴ၊နံရံၿဖဴၿဖဴေတြနဲ႔…။အိုး……ၿဖဴလင္းလွပလိုက္တာ။တကယ္ေတာ့ အၿဖဴေရာင္ဆိုတာၿဖဴစင္
ၿခင္းပဲ။႐ုိးေၿဖာင့္ၿခင္းနဲ႔ေရာသက္ဆိုင္ေနမလားမသိဘူး။
“ ၿဖဴ……အၿဖဴေရာင္ရဲ႕အဓိပၸါယ္…”
“အိုး…ၿဖဴစင္ၿခင္းေပါ့”
“ ကၽြန္မရဲ႕ၿမိဳ႕ကေလး…”
ကၽြန္မစကားမဆံုးလိုက္ဘူး။သူမက ကၽြန္မကိုလက္ကာၿငင္းတယ္။
“သြား….သြား….ကၽြန္မအၿဖဴေရာင္ေတြစြန္းေပကုန္မယ္၊႐ွင့္..ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွာက ၀ါညိဳညိဳ
ေတြ၊႐ွင့္လက္မွာက ေသြးနီနီေတြ၊အို..မၿဖစ္ပါဘူး…႐ွင္ ကၽြန္မအခန္းထဲ၀င္မလာပါနဲ႔”
ကၽြန္မေၿခလွမ္းေတြ တံု႕ကနဲရပ္သြားတယ္။
အင္း…ဟုတ္တာေပါ့။ အၿဖဴေရာင္ဆိုတာက ဘာမွအစြန္းအထင္းခံတာမဟုတ္ဘူး။အရမ္းဂ႐ု
စိုက္ရတယ္။ကၽြန္မသူ႕ကိုအားနာလိုက္တာ။သူ …အရမ္းပင္ပမ္းမွာပဲ။
ဟင္း……ဒါဆို..ၿမိဳ႕ကေလးကို အၿဖဴေရာင္ၿခယ္ေပးလို႔မၿဖစ္ၿပန္ဘူး။ကၽြန္မကခရီးေ၀းေတြသြား
သြားေနရတာေလ။

(ဇ)
အဲဒီလိုနဲ႔ကၽြန္မဟာ…ခရီးေ၀းေတြသြားလိုက္ရင္း…အလြမ္းေတြတနင့္တပိုးနဲ႔ၿပန္လာလိုက္ရင္း။
ၿမိဳ႕ကေလးက၀ါတာတာနဲ႔လွမ္းလွမ္းၾကည့္တာကိုခံယူလိုက္ရင္း……………။အေရာင္ေတြကို…
ၿဖတ္သန္းရင္း……….။အေရာင္ေတြကိုစိတ္တိုင္းမက်ရင္း……..။ၿမိဳ႕ကေလးက၀ါတာတာနဲ႔လွမ္း
လွမ္းၾကည့္တာကိုစိတ္မလံုစြာခံယူရင္း…………။အေရာင္ေတြဆီခရီးထြက္လိုက္ရင္းနဲ႔………..
သံသရာလည္ေနပါေတာ့တယ္။
ၿမိဳ႕ကေလးကေတာ့…ခုထိ….
ကၽြန္မကို……….
၀ါတာတာနဲ႔………..
ၾကည့္ေနတုန္း……..။ ။
မေနာ္ဟရီ

(Fashion Image)မွာပါသြားခဲ့တာၿဖစ္ပါတယ္။


13 Comments:

Anonymous said...

အန္တီေနာ္ေရ.. အန္တီေျပာေျပာခ်င္း ေျပးလာဖတ္တာ။ သိပ္ေကာင္းတာပဲ.. အမ်ားၾကီးအတုယူသြားတယ္ေနာ္.. အန္တီေျပာတဲ႔ျမစ္ရယ္၊ အဲ႔ဒီအ၀ါေရာင္ျမိဳ႕ေလးရဲ႕ ေနရာကိုသိခ်င္တယ္..။ း)

အားေပးလ်က္..

kay said...

မေနာ္ေရ- မေနာ္ေျပာခ်င္တဲ့..ရသ ေတြ တေပြ႕တပိုက္ ယူသြားတယ္။
က်မ ေ၇ြးေပးမယ္ေလ- transparent အၾကည္ေလးပဲ ေရြးလိုက္..။ သူ႕သဘာ၀အတိုင္း..သူငိုတိုင္း..သူရီတိုင္း..သူအပင္ေတြရွင္သန္တိုင္း..သူ႕လူေတြေပ်ာ္ရႊင္တိုင္း..အတြင္းသား ျမင္ရနိုင္တယ္ေလ။

အ၀ါေရာင္ျမစ္နဲ႕..အ၀ါေရာင္ျမိဳ႕ေလး.. သဘာ၀ နဲ႕ တသားထဲ ရွိပါေစ။ း)

ATN said...

ပုရြက္ဆိတ္တေကာင္ သြားရာေနာက္ကို လိုက္ပါသြားရသလိုပါပဲ... သည့္ထက္လည္း ဘာမွ မေျပာတတ္...

wai lin tun said...

ေနာက္တခါခရီးသြားရင္ ၿမိဳ႕ကေလးကုိပါ ေက်ာပုိးအိတ္ထဲထည့္ ေခၚသြားေပါ့။ သူလည္း အၿမဲတမ္း ဘယ္၀ါေနခ်င္ပါ့မလဲ။ ျပာတလီ၊ နီတလွည့္၊ ျဖဴတခါ၊ စိမ္းတဖန္နဲ႔ ရွင္သန္ေနခ်င္မွာေပါ့ဗ်ာ။
က်ေနာ္ကေတာ့ အေရာင္ေတြ ျဖတ္ကနဲ ရိပ္ကနဲ ေျပာင္းေျပာင္းသြားတာကုိပဲ ၾကည့္ေမာရင္ခုန္ေနခ်င္မိတယ္။

Zephyr said...

အစ္မေရ ...
အစိမ္းလို႔ေျပာလိုက္တဲ႔ ကေလးမေလးက ဘာကို မုန္းေနတာလဲဆိုတာ ေျပာႏုိင္မလား?


အ၀ါေရာင္ေတြကို ႏွစ္သက္တဲ႔သူူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို သတိရသြားတယ္ ... ငု၀ါေရာင္က အျဖဴၿပီးရင္ အလင္းဆံုးအေရာင္လို႕ေျပာတာၾကားဖူးတယ္ ....။

အေရာင္ေတြက စြမ္းအားရိွတယ္လိုု႕ ကြ်န္ေတာ္လက္ခံတယ္ ....။

အ၀ါေရာင္ၿမိဳ႕ကေလးကို ခ်စ္တဲ႔အစ္မ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ ....။ ။

Anonymous said...

ေမခ

သတိရသြားတယ္ ဒီစာေလးေတြ႔ေတာ႔
အ၀ါေရာင္စံအိမ္
ျမစိမ္း villa နဲ႔
Blue Heaven ကိုလြမ္းလိုက္တာ
အဲဒီတုန္းက..... အဲဒီအခ်ိန္ေတြတုန္းက
လြပ္လပ္ျဖဴစင္ သန္႔ရွင္းခဲ႔ ခ်စ္ခဲ႔ၾကတာေနာ္
ကိုယ္တို႔ျပန္မရနုိင္ေတာ႔ဘူး
ဒီေခါင္းစဥ္ျမင္ေတာ႔ ငိုခ်င္လာတယ္
ဘ၀ေတြဟာတကယ္ဘဲ ကြာဟသြားခဲ႔တယ္ဆိုတာ
ဒီစာေလးျမင္ရခ်ိန္မွာ.............
Those were the days........ my friend.....

ဂ်ဴ

pandora said...

ၿမိဳ႕ကေလး အေၾကာင္းကို မ. က လွလွပပ ေရးေရးေနတာ ေရးစရာမက်န္ေတာ့ဘူ။ မ ေရးတာကိုပဲ လာလာခံစားေတာ့မယ္။
:)

ေဆာင္းယြန္းလ said...

မေနာ္ေရ..အေရးအသားကေတာ့ရွယ္ပါဘဲ.
ၿမိဳ႕ကေလးနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီးစိတ္ကူးပံုရယ္ေရးထားတာ
ရယ္လွတယ္ဗ်ာ...
အမကမွ ၿမိဳ႕ကေလးရဲ့ဝါတာတာနဲ႔ၾကည့္တဲ့အၾကည့္ခံ
ရေသးတယ္..
ခင္မင္လ်က္....

Anonymous said...

မိုက္တယ္

ေမျငိမ္း said...

ျပန္ဆံုမယ္ အ၀ါေရာင္လမ္းကေလး.. ကိုယ္ ျပန္ခဲ့မယ္ေဟးးးးးးးးးးးးးးး
အမကေတာ့ အမတို႔ရဲ႕ ဗမာျပည္ဆိုတဲ့ ရြာကေလးကို လြမ္းတိုင္း အဲလို ေအာ္ဆိုပစ္မိတာပါပဲ....

Anonymous said...

အ၀ါေရာင္လမ္းကေလး သိခ်င္းကိုေတာင္ သတိရေသးတယ္ း)

Moe Cho Thinn said...

မေနာ္က စိတ္ကူးနဲ႔ ပန္းခ်ီ ျခယ္တဲ႔သူမ်ားလား...

Kaung Kin Ko said...

အဝါေရာင္ျမိဳ ့ကေလးအေၾကာင္းခံစားသြားပါတယ္။