Valentine Story

Saturday, February 14, 2009

Valentine Day ဆိုတဲ့အသိကမနက္ကြန္ပ်ဴတာဖြင့္ေတာ့မွတစ္ေခါက္၀င္လာတယ္။မေန႔
ကတစ္ေန႔လံုးFriday the 13th ဆိုတာၾကီးကေခါင္းထဲ၀င္ေနတာကိုး။ကၽြန္မက..အဲ
ဒီ..၁၃..ဂဏန္းေတြကိုအေသေၾကာက္တယ္။ေၾကာက္ေလာက္ေအာင္လည္းဘ၀မွာၿဖစ္ခဲ့ဖူး
တာကိုး။
Valentine ဆိုတာနဲ႔အတူသတိရလိုက္မိတာ..၂၀၀၄ခုႏွစ္က Valentine Dayကိုပါ။
အဲဒီတုန္းက..ကၽြန္မက..UFL.မွာအဂၤလိပ္စာ.Diploma.တက္ေနတယ္။အဲဒီႏွစ္ကကၽြန္မ
တို႔အတန္းေလးကေတာ္ေတာ္ေတာ့ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့ပါတယ္။UFLမွာကဒီတစ္ခုပဲ၊အခ်ိန္ၿပည့္
တက္ရတယ္။က်န္တာေတြကအခ်ိန္ပိုင္းတက္လို႔ရတယ္။တစ္ေနကုုန္တက္ရတာမို႔အလုပ္မရွိအ
ကိုင္မရွိမွပဲတက္ႏိုင္တာေလ။အဲဒီတုန္းကကၽြန္မက စာပဲေရးေနတာဆိုေတာ့အခ်ိန္ၿပည့္ေက်ာင္း
တက္ႏိုင္တယ္။အတန္းလည္းမွန္သလားမေမးနဲ႔။မတက္ဘူးဆိုတဲ့ေန႔ကမတက္ခ်င္လို႔.ကိုတစ္
အုပ္စုလံုးလစ္ၾကတဲ့ေန႔ပဲ။
အဲဒီမွာ.ကၽြန္မတို႔တြဲတဲ့အုပ္စုေလးတစ္စုရွိတယ္။ကၽြန္မရယ္၊ေၾကးေၾကးနဲ႔ဲ႔ဲ႔ဇာဇာရယ္၊teacher
ၾကီးဆိုတဲ့တစ္ေယာက္ရယ္၊professor Brownလို႔ကၽြန္မတို႔ကနာမည္ေပးထားတဲ့မဟာပ
ညာေက်ာ္ေလးရယ္၊HipHipအဆိုေတာ္ေလးစိုင္းစိုင္းခမ္းလႈိင္ရယ္၊ေနလင္း(အမေမၿငိမ္းသား
နဲ႔နာမည္တူတဲ့ကၽြန္မသားေပါ့)ရယ္၊ေဟမာန္ဆိုတဲ့ခ်စ္စရာၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းေကာင္မေလးရယ္
တစ္ခါတစ္ခါေရာက္ေရာက္လာတတ္တဲ့ခုဆို.ေတာေဂၚလီ.လို႔လူသိမ်ားတဲ့ ဂၽြန္ ရယ္၊....
အားလံုးထဲမွာteacherၾကီးကအၾကီးဆံုး၊ၿပီးရင္ကၽြန္မ..ၿပီးရင္ေၾကး..အငယ္ဆံုးကေတာ့
ProfessorBrownပါ။ဒါေပမယ့္သူ႔ပဲအၾကီးလိုလုပ္ၿပီးတစ္ခါတစ္ခါေၾကာက္ေနၾကရတာ..
အရြယ္မတိုင္ခင္အရြယ္လြန္ေရာဂါရေနတဲ့သူလို႔ကၽြန္မတို႔ကကြယ္ရာမွာကင္ပြန္းတပ္ပါတယ္။
...ဇာတ္လမ္းစပံုကဒီလိုပါ။
သားေတာ္ေမာင္ေနလင္းကေဟမာန္႔ကိုစိတ္၀င္စားတယ္။Valentine Dayအမွတ္တရတစ္
ခုခုေပးခ်င္တယ္..ဆိုၿပီးစစ္ကူေတာင္းေတာ့..ကၽြန္မက..ႏွင္းဆီအနီေပးခိုင္းတယ္။တစ္ပြင့္
ေပါ့။ဒါကိုသူကမဟုတ္ဘူး။အၿဖဴေပးခ်င္တာတဲ့။အင္း..ဒါလည္းရတယ္ေပါ့။ဒါနဲ႔ကၽြန္မတို႔ပဲ..
လွည္းတန္းေစ်းသြား..ပန္း၀ယ္..အလွအပအႏုအရြေလးေတြဖန္တီးတတ္ၿပီးကိုယ္တိုင္လည္း
အဲလိုေနတဲ့ေကာင္မေလးမို႔လို႔တဲ့..သူကဒီတိုင္းကဗ်ာမဆန္စြာမေပးခ်င္ဘူးဆိုတာနဲ႔..ႏွင္းဆီ
ကို..wrap လွလွေလး(အသည္းနီနီေလးလား ပန္းေရာင္ေလးလားမသိဘူးပါတယ္။)နဲ႔ထုပ္
ဖဲၾကိဳးၿဖဴၿဖဴေလးေတြ၀ယ္၊လွေအာင္စည္းေပး။
ကၽြန္မနဲ႔ဒါရိုက္တာေၾကး အလုပ္ရႈပ္ၾကေလသတည္းေပါ့။ၿပီးေတာ့ကတိလည္းေတာင္းခံရေသး
တယ္။တကယ္လို႔မ်ားေကာင္မေလးကတစ္ခုခုမေက်နပ္လို႔ၿပႆနာရွာခဲ့သည္ရွိေသာ္..မေနာ္
နဲ႔မေၾကးလည္းရတယ္လို႔ေၿပာပါတဲ့...။လူလည္းအမ္ကနဲမၿဖစ္သြားရံုတမယ္ပါပဲ။ကၽြန္မကအဲ
လိုဇာတ္မ်ိဳးေတြ၀င္ကေလ့မရွိဘူး။ဒါေပမယ့္ဒါရိုက္တာလုပ္တဲ့ေၾကးက..မေနာ္ကလည္းဒါေလး
မ်ား..ဆိုတာနဲ႔..အင္းအင္း..ေပါ့။
တကယ္ပါပဲ။သူကပန္းသာကိုယ္ေတြကိုအကူအညီေတာင္းတာကိုး..သူ႔ဘာသူဘာေတြထပ္ၿပီး
ထည့္ေပးလိုက္တယ္ဆိုတာကိုယ္မသိလိုက္ဘူး။
ေနာက္ေန႔မနက္က်ေတာ့ေဟမာန္ကလာေခၚတယ္။
မေနာ္..တိုင္စရာရွိတယ္..တဲ့..
ကၽြန္မေၾကးကိုစစ္ကူေတာင္းသလိုၾကည့္ေတာ့ေၾကးကမင္ေသေသနဲ႔။ဘာမွမသိသလိုစိတ္မ၀င္
စားသလို။ကၽြန္မကုိအခန္းၿပင္ဆြဲထုတ္သြားၿပီး..မေနာ္..ေနလင္းက..ဘာညာနဲ႔ေၿပာပါေလ
ေရာ..အဲဒါနဲ႔တစ္ခါမွသရုပ္ေဆာင္သင္တန္းမတက္လိုက္ရပါပဲကိုယ္ကသူ႔ကိုညာရေတာ့တယ္။
..ဟုတ္တယ္.Valentine Dayဆုိတာကသူငယ္ခ်င္းခ်င္းလည္းေပးလို႔ရတယ္။ကိုယ္ေတြ
လည္းရတယ္ေပါ့။အဲဒီေတာ့မွရိုးသားလွတဲ့ေကာင္မေလးက..ဟုတ္လား..ဒါဆိုၿပီးတာပဲ..
ဆိုၿပီး..ၿပီးသြားေပလို႔ပဲ။ ဒါေပမယ့္ မၿပီးပါဘူး။မေၾကးေရာရလား..တီခ်ာၾကီးေရာရလား...
ေတာ့လိုက္ေမးေသးတာပဲ။အားလံုးကလည္းမင္ေသေသနဲ႔..။တစ္ခုပဲေကာင္မေလးကဘာရလဲ
ဟင္္လို႔မေမးတာပဲ..ေမးမ်ားေမးၿပီး.ၿပပါဥိးဆို..ေသၿပီဆရာပဲ..။ေကာင္မေလးရတာက..
ကိုယ္တို႔ဖန္တီးေပးလိုက္တဲ့ပန္းတင္မကဘူးတဲ့.။ညွစ္လိုက္ရင္..I Love You..လို႔ေအာ္
တဲ့၀က္၀ံရုပ္ကေလးလည္းပါေသးတယ္တဲ့ေလ။
အဲဒါက..မွတ္မွတ္ရရ.ေဖေဖာ္၀ါရီ(၁၁)ရက္မွာပါ။ေက်းဇူးရွင္ေလးကဒါနဲ႔တင္ရပ္သြားလားဆို
ေတာ့မရပ္ပါဘူး။Valentine Dayက်ရင္ေတြ႕ခ်င္တယ္။Dinnerေလးဘာေလးစားဖို႔တဲ့..။
ၿဖစ္ပံုမ်ား..။
...ဟဲ့..နင့္ဟာကမၿဖစ္ႏိုင္တာဆိုေတာ့..ဒါရိုက္တာေၾကးက အားလံုးပါရင္ေတာ့...
ၿဖစ္ႏိုင္တယ္..ဆိုၿပီး..ဇာတ္ညႊန္းတစ္ခုကိုခ်ေပးပါတယ္။အားလံုးပါစားရမယ့္ကိစၥၾကီးဆိုေတာ့
သေဘာတူလက္ခံၾကတယ္။ၿဖစ္ခ်င္ေတာ့အဲဒီမွာအဓိကဇာတ္ရုပ္က ကၽြန္မ..ဒါရိုက္တာေၾကး
တို႔ေတာ္ပံုမ်ား..။
..မေနာ္ကလဲ..အဲဒီေန႔က..မေနာ္တို႔anniversaryေန႔ေလ..အဲဒီတြက္ေကၽြးမယ္ဆိုၿပီး
ေခၚေပါ့..မေနာ္ပဲဖုန္းဆက္ေပး..ရေအာင္ေခၚေပး...တဲ့..ကၽြန္မအေတာ္ေခါင္းၾကီးပါတယ္။
ကၽြန္မတို႔အုပ္စုတံုးပံုကလည္း အဲဒီကတည္းက ေပါင္းသာေနတာ ေဟမာန္ဘာမွန္းလည္းမ
သိပါဘူး။ေနာက္မွ..သိရတာ။ေကာင္မေလးကေတာ္ေတာ့္ကိုၿမင့္ၿမင့္မားမားထဲက.။သူ႔အတြက္
ကေတာ့အဲလိုခ်ိန္လာဖို႔ဆိုတာခက္ခဲမယ္လို႔ကၽြန္မသိတယ္။ကၽြန္မတို႔အဲဒီအရြယ္ဆိုရင္လည္းဒီ
လိုပဲေနမွာေလ။
ဒါေပမယ့္ေကာင္မေလးကရေအာင္လာရွာတယ္။သေကာင့္သားေနလင္းမ်က္ႏွာကပ်ားရည္အိုး
ထဲေမွာက္ထားတာထက္ေတာင္ခ်ိဳေသးတယ္။ဒါရုိက္တာေၾကးကလည္းဒါရိုက္တာပီသတယ္။
ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္းလာတဲ့ကၽြန္မရဲ႕anniversaryအတြက္တဲ့..လက္ေဆာင္ေတာင္ယူ
လာေသးတယ္။ဇာဇာနဲ႔တီခ်ာၾကီးကလည္းလက္ေဆာင္ကိုယ္စီနဲ႔။ကၽြန္မမွာရယ္ရမလို၊ငိုရမလို..
စိတ္လည္းမလံုဘူး။ေဟမာန္ကလည္းႏွင္းဆီပန္းလွလွၾကီးတစ္စည္းယူလာတယ္။(အၿပန္က်..
အဲဒီႏွင္းဆီကိုေမာင္ေနလင္းမ.သြားေလရဲ႕...သူပိုင္တယ္ေပါ့..)စားေသာက္တာကလည္းသူ
ကကၽြန္မလက္ထဲပိုက္ဆံသံုးေသာင္းထည့္ေပးၿပီးသား။လိုရင္သာစိုက္ခိုင္းတာ။မစိုက္လိုက္ရဘူး
ထင္တာပါပဲ။ကၽြန္မတို႔အုပ္စုလည္းတီခ်ာၾကီးေၿပာသလိုငါတို႔လည္းကေလးေတြနဲ႔ေပါင္းၿပီးမၾကီး
မငယ္ဇာတ္ေတြခင္းေနမိၿပီ..ဆိုတာလိုၿဖစ္ေနတာမို႔ရင္တမမပါ။ဒါေပမယ့္တီခ်ာၾကီးဆိုတာက
လည္းတၿခားလူမွမဟုတ္တာ။ဒါရိုက္တာခ်ိဳတူးေဇာ္တို႔နဲ႔အတူစတုတၳႏွစ္္ၿမိဳ႕ၿပေက်ာင္းသူကို
၀င္ရုိက္ခဲ့သူဆိုေတာ့..ေၾကးရဲ႕ဇာတ္ညြန္းေတြကိုသူကေသခ်ာမဖတ္ပဲေတာင္ပီၿပင္ေနတဲ့သူ။
ဒါေတာင္မွ..ကၽြန္မတို႔ေဟမာန္႔ကားေလးထြက္သြားမွသက္ၿပင္းကိုခ်ၿပီးစိတ္ကိုေလ်ာ့ခ်လိုက္
လို႔ရေတာ့တယ္။
သို႔နွင့္..သို႔နွင့္..ေမာင္ေနလင္းနဲ႔ေဟမာန္ဧၿပီလသံုးရက္ သားကေလးေမြးေန႔မွာအဆင္ေၿပ
သြားၾကေလသည္ေပါ့..။သူတို႔အဆင္ေၿပတဲ့ေန႔ကကၽြန္မကၾကိဳသိေနတယ္ဆိုရင္..အံ့ၾသၾက
မွာပဲ..။အဲဒီညကအိမ္ကိုသားေလးေမြးေန႔အတြက္မုန္႔ဟင္းခါးကူူခ်က္ဖို႔ေရာက္ေနတဲ့တီခ်ာၾကီး
လည္းအံ့ၾသလို႔..။ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့သူတို႔ကညဖက္ဆိုမအိပ္တမ္းဖုန္းေၿပာၾကတယ္။မနက္..
သုံးနာရီေလာက္ထိ။ဒါကိုကၽြန္မကေမာင္ေနလင္းေၿပာထားလို႔သိေနတယ္။၂ရက္ေန႔ညကလည္း
အိမ္မွာလာကူသလိုနဲ႔ဘီယာေသာက္ၿပီးလာရႈပ္ၾကေသးတာကိုး။ညက်ဖုန္းေၿပာမယ္ဆိုတာသိေန
ေပမယ့္စိတ္ထဲလည္းအမွတ္တမဲ့ပဲ။ကၽြန္မကမိုးလင္းခါနီးမွအိပ္မက္္မက္တာ။အိပ္မက္ထဲမွာေဟ
မာန္က..မေနာ္ကိုေၿပာစရာရွိတယ္သိလား..ဆိုၿပီးသိပ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ရွက္ကိုးရွက္ကန္းမ်က္
နွာေလးနဲ႔...ဘာမွေတာ့မေၿပာသြားဘူး..ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာေတာ့ေနလင္းကိုေတြ႕ရတယ္...
ဒါပဲ..။
မနက္က်ေတာ့ တီခ်ာၾကီးကိုဟင္းခ်က္ရင္းေၿပာၿပေတာ့တီခ်ာၾကီးကေတာင္ဒီႏွစ္ေကာင္တစ္ခု
ခုထူးၿခားေနၿပီထင္တယ္တဲ့။ေၿပာေသးတာ။ေနာက္ေနလင္းေရာက္လာေတာ့မွ..အကုန္လံုး
၀မ္းသာအားရနဲ႔ထေအာ္ၾကတာ။ကၽြန္မအိပ္မက္ကိုလည္းေၿပာရင္းေပါ့။
အဲဒီတုန္းကေတာ့..သူတို႔နဲ႔ကၽြန္မကေမာင္ႏွမအၾကီးဆံုးနဲ႔အငယ္ဆံုးအရြယ္ေတြဆိုေပမယ့္သူ
တို႔ကိုလူၾကီးတစ္ေယာက္လိုေၿပာဆိုလုပ္ကိုင္ေပးေနေတာ့သူတို႔ကစၿပီးကၽြန္မကိုအေမအၿဖစ္
ေမြးစားၾကတာပါ။ကၽြန္မက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုအဲဒီအရြယ္မေရာက္ေသးဘူးထင္တာေလ..း)....
professor brown ကစေခၚတယ္။အေမ..တဲ့။ေနာက္ေတာ့.ေနလင္းနဲ႔ေဟမာန္က.သား
ကေလးေခၚသလို၊စိုင္းစိုင္းေခၚသလိုစုၿပီးေခၚပံုက..မာမီ၊မာမားေမေမ..တဲ့။ဂၽြန္တစ္ေယာက္က
ေတာ့ဒီေန႔ထိေတြ႕တဲ့ေနရာမွာ..အေမ ေခၚတုန္း၊ေမာင္စိုင္းကေတာ့စိတ္ကူးရရင္ရသလို.မာမီ
လို႔ေခၚတတ္တယ္။
ေနလင္းနဲ႔ေဟမာန္.အခက္အခဲအေႏွာက္အယွက္ေပါင္းေၿမာက္မ်ားစြာကိုၾကံဳခဲ့ရပါတယ္။တကယ့္
ကိုၿပန္ေၿပာခ်င္စရာမေကာင္းတာေတြလည္းပါတာေပါ့။ဒါေပမယ့္ဒီလူေတြရဲ႕စိတ္ဓါတ္ေရးရာအား
ေပးမႈေတြနဲ႔အားလံုးကိုၿဖတ္ေက်ာ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီး..၂၀၀၆ေဖေဖာ္၀ါရီလမွာေစ့စပ္ၿဖစ္သြားတယ္။ေနာက္
တစ္လ မတ္လမွာပဲမဂၤလာေဆာင္ခဲ့တာမို႔..ခုဆိုသူတို႔ရဲ႕ဘ၀ခရိးသက္တမ္းေတာင္မွသံုးႏွစ္ၿပည့္
ေတာ့မယ္။
ကၽြန္မကေတာ့တစ္ခါတစ္ခါအထိန္းအကြပ္မဲ့သလိုဆိုးခ်င္တဲ့ေနလင္းကိုပဲမွာတာပါ။ေဟမာန္႔ကိုစိတ္
ခ်မ္းသာေအာင္ထား၊မထားရင္ငါတို႔ေတြတစ္သက္လံုးေနာင္တရေနရမယ္လို႔...။ၾကားထဲမွာအ
ခက္အခဲအေႏွာင့္အယွက္ေတြၾကံဳရတိုင္းဒါရိုက္တာေၾကးကရင္တမမ..သူဇာတ္ညႊန္းေပးခဲ့တာ
မ်ားမွားၿပီလားေပါ့..။
ခုထိေတာ့..မွန္ေနပါတယ္။ေနာက္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာထိလည္းဒီေန႔ေရာက္တိုင္းသတိတရနဲ႔မွန္ကန္
တဲ့လုပ္ရပ္အၿဖစ္သတိရေနခ်င္ပါေသးတယ္..လို႔..ေမာင္ေနလင္းကိုပဲမွာခ်င္ပါတယ္။
(ေနလင္း၊ေဟမာန္၊ေၾကး၊ဇာ၊တီခ်ာၾကီး၊ေမာင္စိုင္း၊ငဂၽြန္၊နဲ႔ပါေမာကၡညိဳ..သို႔အမွတ္တရ)