Valentine Story

Saturday, February 14, 2009

Valentine Day ဆိုတဲ့အသိကမနက္ကြန္ပ်ဴတာဖြင့္ေတာ့မွတစ္ေခါက္၀င္လာတယ္။မေန႔
ကတစ္ေန႔လံုးFriday the 13th ဆိုတာၾကီးကေခါင္းထဲ၀င္ေနတာကိုး။ကၽြန္မက..အဲ
ဒီ..၁၃..ဂဏန္းေတြကိုအေသေၾကာက္တယ္။ေၾကာက္ေလာက္ေအာင္လည္းဘ၀မွာၿဖစ္ခဲ့ဖူး
တာကိုး။
Valentine ဆိုတာနဲ႔အတူသတိရလိုက္မိတာ..၂၀၀၄ခုႏွစ္က Valentine Dayကိုပါ။
အဲဒီတုန္းက..ကၽြန္မက..UFL.မွာအဂၤလိပ္စာ.Diploma.တက္ေနတယ္။အဲဒီႏွစ္ကကၽြန္မ
တို႔အတန္းေလးကေတာ္ေတာ္ေတာ့ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့ပါတယ္။UFLမွာကဒီတစ္ခုပဲ၊အခ်ိန္ၿပည့္
တက္ရတယ္။က်န္တာေတြကအခ်ိန္ပိုင္းတက္လို႔ရတယ္။တစ္ေနကုုန္တက္ရတာမို႔အလုပ္မရွိအ
ကိုင္မရွိမွပဲတက္ႏိုင္တာေလ။အဲဒီတုန္းကကၽြန္မက စာပဲေရးေနတာဆိုေတာ့အခ်ိန္ၿပည့္ေက်ာင္း
တက္ႏိုင္တယ္။အတန္းလည္းမွန္သလားမေမးနဲ႔။မတက္ဘူးဆိုတဲ့ေန႔ကမတက္ခ်င္လို႔.ကိုတစ္
အုပ္စုလံုးလစ္ၾကတဲ့ေန႔ပဲ။
အဲဒီမွာ.ကၽြန္မတို႔တြဲတဲ့အုပ္စုေလးတစ္စုရွိတယ္။ကၽြန္မရယ္ေၾကးေၾကးနဲ႔ဲ႔ဲ႔ဇာဇာယ္teacher
ၾကီးဆိုတဲ့တစ္ေယာက္ရယ္၊professor Brownလို႔ကၽြန္မတို႔ကနာမည္ေပးထားတဲ့မဟာပ
ညာေက်ာ္ေလးရယ္၊HipHipအဆိုေတာ္ေလစိုင္းစိုင္းခမ္းလႈိင္ရယ္၊ေနလင္း(အမေမၿငိမ္းသား
နဲ႔နာမည္တူတဲ့ကၽြန္မသားေပါ့)ရယ္၊ေဟမာန္ဆိုတဲ့ခ်စ္စရာၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းေကာင္မေလးရယ္
တစ္ခါတစ္ခါေရာက္ေရာက္လာတတ္တဲ့ခုဆို.ေတာေဂၚလီ.လို႔လူသိမ်ားတဲ့ ဂၽြန္ ရယ္၊....
အားလံုးထဲမွာteacherၾကီးကအၾကီးဆံုး၊ၿပီးရင္ကၽြန္မ..ၿပီးရင္ေၾကး..အငယ္ဆံုးကေတာ့
ProfessorBrownပါ။ဒါေပမယ့္သူ႔ပဲအၾကီးလိုလုပ္ၿပီးတစ္ခါတစ္ခါေၾကာက္ေနၾကရတာ..
အရြယ္မတိုင္ခင္အရြယ္လြန္ေရာဂါရေနတဲ့သူလို႔ကၽြန္မတို႔ကကြယ္ရာမွာကင္ပြန္းတပ္ပါတယ္။
...ဇာတ္လမ္းစပံုကဒီလိုပါ။
သားေတာ္ေမာင္ေနလင္းကေဟမာန္႔ကိုစိတ္၀င္စားတယ္။Valentine Dayအမွတ္တရတစ္
ခုခုေပးခ်င္တယ္..ဆိုၿပီးစစ္ကူေတာင္းေတာ့..ကၽြန္မက..ႏွင္းဆီအနီေပးခိုင္းတယ္။တစ္ပြင့္
ေပါ့။ဒါကိုသူကမဟုတ္ဘူး။အၿဖဴေပးခ်င္တာတဲ့။အင္း..ဒါလည္းရတယ္ေပါ့။ဒါနဲ႔ကၽြန္မတို႔ပဲ..
လွည္းတန္းေစ်းသြား..ပန္း၀ယ္..အလွအပအႏုအရြေလးေတြဖန္တီးတတ္ၿပီးကိုယ္တိုင္လည္း
အဲလိုေနတဲ့ေကာင္မေလးမို႔လို႔တဲ့..သူကဒီတိုင္းကဗ်ာမဆန္စြာမေပးခ်င္ဘူးဆိုတာနဲ႔..ႏွင္းဆီ
ကို..wrap လွလွေလး(အသည္းနီနီေလးလား ပန္းေရာင္ေလးလားမသိဘူးပါတယ္။)နဲ႔ထုပ္
ဖဲၾကိဳးၿဖဴၿဖဴေလးေတြ၀ယ္၊လွေအာင္စည္းေပး။
ကၽြန္မနဲ႔ဒါရိုက္တာေၾကး အလုပ္ရႈပ္ၾကေလသတည္းေပါ့။ၿပီးေတာ့ကတိလည္းေတာင္းခံရေသး
တယ္။တကယ္လို႔မ်ားေကာင္မေလးကတစ္ခုခုမေက်နပ္လို႔ၿပႆနာရွာခဲ့သည္ရွိေသာ္..မေနာ္
နဲ႔မေၾကးလည္းရတယ္လို႔ေၿပာပါတဲ့...။လူလည္းအမ္ကနဲမၿဖစ္သြားရံုတမယ္ပါပဲ။ကၽြန္မကအဲ
လိုဇာတ္မ်ိဳးေတြ၀င္ကေလ့မရွိဘူး။ဒါေပမယ့္ဒါရိုက္တာလုပ္တဲ့ေၾကးက..မေနာ္ကလည္းဒါေလး
မ်ား..ဆိုတာနဲ႔..အင္းအင္း..ေပါ့။
တကယ္ပါပဲ။သူကပန္းသာကိုယ္ေတြကိုအကူအညီေတာင္းတာကိုး..သူ႔ဘာသူဘာေတြထပ္ၿပီး
ထည့္ေပးလိုက္တယ္ဆိုတာကိုယ္မသိလိုက္ဘူး။
ေနာက္ေန႔မနက္က်ေတာ့ေဟမာန္ကလာေခၚတယ္။
မေနာ္..တိုင္စရာရွိတယ္..တဲ့..
ကၽြန္မေၾကးကိုစစ္ကူေတာင္းသလိုၾကည့္ေတာ့ေၾကးကမင္ေသေသနဲ႔။ဘာမွမသိသလိုစိတ္မ၀င္
စားသလို။ကၽြန္မကုိအခန္းၿပင္ဆြဲထုတ္သြားၿပီး..မေနာ္..ေနလင္းက..ဘာညာနဲ႔ေၿပာပါေလ
ေရာ..အဲဒါနဲ႔တစ္ခါမွသရုပ္ေဆာင္သင္တန္းမတက္လိုက္ရပါပဲကိုယ္ကသူ႔ကိုညာရေတာ့တယ္။
..ဟုတ္တယ္.Valentine Dayဆုိတာကသူငယ္ခ်င္းခ်င္းလည္းေပးလို႔ရတယ္။ကိုယ္ေတြ
လည္းရတယ္ေပါ့။အဲဒီေတာ့မွရိုးသားလွတဲ့ေကာင္မေလးက..ဟုတ္လား..ဒါဆိုၿပီးတာပဲ..
ဆိုၿပီး..ၿပီးသြားေပလို႔ပဲ။ ဒါေပမယ့္ မၿပီးပါဘူး။မေၾကးေရာရလား..တီခ်ာၾကီးေရာရလား...
ေတာ့လိုက္ေမးေသးတာပဲ။အားလံုးကလည္းမင္ေသေသနဲ႔..။တစ္ခုပဲေကာင္မေလးကဘာရလဲ
ဟင္္လို႔မေမးတာပဲ..ေမးမ်ားေမးၿပီး.ၿပပါဥိးဆို..ေသၿပီဆရာပဲ..။ေကာင္မေလးရတာက..
ကိုယ္တို႔ဖန္တီးေပးလိုက္တဲ့ပန္းတင္မကဘူးတဲ့.။ညွစ္လိုက္ရင္..I Love You..လို႔ေအာ္
တဲ့၀က္၀ံရုပ္ကေလးလည္းပါေသးတယ္တဲ့ေလ။
အဲဒါက..မွတ္မွတ္ရရ.ေဖေဖာ္၀ါရီ(၁၁)ရက္မွာပါ။ေက်းဇူးရွင္ေလးကဒါနဲ႔တင္ရပ္သြားလားဆို
ေတာ့မရပ္ပါဘူး။Valentine Dayက်ရင္ေတြ႕ခ်င္တယ္Dinnerေလးဘာေလးစားဖို႔တဲ့..။
ၿဖစ္ပံုမ်ား..။
...ဟဲ့..နင့္ဟာကမၿဖစ္ႏိုင္တာဆိုေတာ့..ဒါရိုက္တာေၾကးက အားလံုးပါရင္ေတာ့...
ၿဖစ္ႏိုင္တယ္..ဆိုၿပီး..ဇာတ္ညႊန္းတစ္ခုကိုခ်ေပးပါတယ္။အားလံုးပါစားရမယ့္ကိစၥၾကီးဆိုေတာ့
သေဘာတူလက္ခံၾကတယ္။ၿဖစ္ခ်င္ေတာ့အဲဒီမွာအဓိကဇာတ္ရုပ္က ကၽြန္မ..ဒါရိုက္တာေၾကး
တို႔ေတာ္ပံုမ်ား..။
..မေနာ္ကလဲ..အဲဒီေန႔က..မေနာ္တို႔anniversaryေန႔ေလ..အဲဒီတြက္ေကၽြးမယ္ဆိုၿပီး
ေခၚေပါ့..မေနာ္ပဲဖုန္းဆက္ေပး..ရေအာင္ေခၚေပး...တဲ့..ကၽြန္မအေတာ္ေခါင္းၾကီးပါတယ္။
ကၽြန္မတို႔အုပ္စုတံုးပံုကလည္း အဲဒီကတည္းက ေပါင္းသာေနတာ ေဟမာန္ဘာမွန္းလည္းမ
သိပါဘူး။ေနာက္မွ..သိရတာ။ေကာင္မေလးကေတာ္ေတာ့္ကိုၿမင့္ၿမင့္မားမားထဲက.။သူ႔အတြက္
ကေတာ့အဲလိုခ်ိန္လာဖို႔ဆိုတာခက္ခဲမယ္လို႔ကၽြန္မသိတယ္။ကၽြန္မတို႔အဲဒီအရြယ္ဆိုရင္လည္းဒီ
လိုပဲေနမွာေလ။
ဒါေပမယ့္ေကာင္မေလးကရေအာင္လာရွာတယ္။သေကာင့္သားေနလင္းမ်က္ႏွာကပ်ားရည္အိုး
ထဲေမွာက္ထားတာထက္ေတာင္ခ်ိဳေသးတယ္။ဒါရုိက္တာေၾကးကလည္းဒါရိုက္တာပီသတယ္။
ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္းလာတဲ့ကၽြန္မရဲ႕anniversaryအတြက္တဲ့..လက္ေဆာင္ေတာင္ယူ
လာေသးတယ္။ဇာဇာနဲ႔တီခ်ာၾကီးကလည္းလက္ေဆာင္ကိုယ္စီနဲ႔။ကၽြန္မမွာရယ္ရမလို၊ငိုရမလို..
စိတ္လည္းမလံုဘူး။ေဟမာန္ကလည္းႏွင္းဆီပန္းလွလွၾကီးတစ္စည္းယူလာတယ္။(အၿပန္က်..
အဲဒီႏွင္းဆီကိုေမာင္ေနလင္းမ.သြားေလရဲ႕...သူပိုင္တယ္ေပါ့..)စားေသာက္တာကလည္းသူ
ကကၽြန္မလက္ထဲပိုက္ဆံသံုးေသာင္းထည့္ေပးၿပီးသား။လိုရင္သာစိုက္ခိုင္းတာ။မစိုက္လိုက္ရဘူး
ထင္တာပါပဲ။ကၽြန္မတို႔အုပ္စုလည္းတီခ်ာၾကီးေၿပာသလိုငါတို႔လည္းကေလးေတြနဲ႔ေပါင္းၿပီးမၾကီး
မငယ္ဇာတ္ေတြခင္းေနမိၿပီ..ဆိုတာလိုၿဖစ္ေနတာမို႔ရင္တမမပါ။ဒါေပမယ့္တီခ်ာၾကီးဆိုတာက
လည္းတၿခားလူမွမဟုတ္တာ။ဒါရိုက္တာခ်ိဳတူးေဇာ္တို႔နဲ႔အတူစတုတၳႏွစ္္ၿမိဳ႕ၿပေက်ာင္းသူကို
၀င္ရုိက္ခဲ့သူဆိုေတာ့..ေၾကးရဲ႕ဇာတ္ညြန္းေတြကိုသူကေသခ်ာမဖတ္ပဲေတာင္ပီၿပင္ေနတဲ့သူ။
ဒါေတာင္မွ..ကၽြန္မတို႔ေဟမာန္႔ကားေလးထြက္သြားမွသက္ၿပင္းကိုခ်ၿပီးစိတ္ကိုေလ်ာ့ခ်လိုက္
လို႔ရေတာ့တယ္။
သို႔နွင့္..သို႔နွင့္..ေမာင္ေနလင္းနဲ႔ေဟမာန္ဧၿပီလသံုးရက္ သားကေလးေမြးေန႔မွာအဆင္ေၿပ
သြားၾကေလသည္ေပါ့..။သူတို႔အဆင္ေၿပတဲ့ေန႔ကကၽြန္မကၾကိဳသိေနတယ္ဆိုရင္..အံ့ၾသၾက
မွာပဲ..။အဲဒီညကအိမ္ကိုသားေလးေမြးေန႔အတြက္မုန္႔ဟင္းခါးကူူခ်က္ဖို႔ေရာက္ေနတဲ့တီခ်ာၾကီး
လည္းအံ့ၾသလို႔..။ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့သူတို႔ကညဖက္ဆိုမအိပ္တမ္းဖုန္းေၿပာၾကတယ္။မနက္..
သုံးနာရီေလာက္ထိ။ဒါကိုကၽြန္မကေမာင္ေနလင္းေၿပာထားလို႔သိေနတယ္။၂ရက္ေန႔ညကလည္း
အိမ္မွာလာကူသလိုနဲ႔ဘီယာေသာက္ၿပီးလာရႈပ္ၾကေသးတာကိုး။ညက်ဖုန္းေၿပာမယ္ဆိုတာသိေန
ေပမယ့္စိတ္ထဲလည္းအမွတ္တမဲ့ပဲ။ကၽြန္မကမိုးလင္းခါနီးမွအိပ္မက္္မက္တာ။အိပ္မက္ထဲမွာေဟ
မာန္က..မေနာ္ကိုေၿပာစရာရွိတယ္သိလား..ဆိုၿပီးသိပ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ရွက္ကိုးရွက္ကန္းမ်က္
နွာေလးနဲ႔...ဘာမွေတာ့မေၿပာသြားဘူး..ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာေတာ့ေနလင္းကိုေတြ႕ရတယ္...
ဒါပဲ..။
မနက္က်ေတာ့ တီခ်ာၾကီးကိုဟင္းခ်က္ရင္းေၿပာၿပေတာ့တီခ်ာၾကီးကေတာင္ဒီႏွစ္ေကာင္တစ္ခု
ခုထူးၿခားေနၿပီထင္တယ္တဲ့။ေၿပာေသးတာ။ေနာက္ေနလင္းေရာက္လာေတာ့မွ..အကုန္လံုး
၀မ္းသာအားရနဲ႔ထေအာ္ၾကတာ။ကၽြန္မအိပ္မက္ကိုလည္းေၿပာရင္းေပါ့။
အဲဒီတုန္းကေတာ့..သူတို႔နဲ႔ကၽြန္မကေမာင္ႏွမအၾကီးဆံုးနဲ႔အငယ္ဆံုးအရြယ္ေတြဆိုေပမယ့္သူ
တို႔ကိုလူၾကီးတစ္ေယာက္လိုေၿပာဆိုလုပ္ကိုင္ေပးေနေတာ့သူတို႔ကစၿပီးကၽြန္မကိုအေမအၿဖစ္
ေမြးစားၾကတာပါ။ကၽြန္မက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုအဲဒီအရြယ္မေရာက္ေသးဘူးထင္တာေလ..း)....
professor brown ကစေခၚတယ္။အေမ..တဲ့။ေနာက္ေတာ့.ေနလင္းနဲ႔ေဟမာန္က.သား
ကေလးေခၚသလို၊စိုင္းစိုင္းေခၚသလိုစုၿပီးေခၚပံုက..မာမီ၊မာမားေမေမ..တဲ့။ဂၽြန္တစ္ေယာက္က
ေတာ့ဒီေန႔ထိေတြ႕တဲ့ေနရာမွာ..အေမ ေခၚတုန္း၊ေမာင္စိုင္းကေတာ့စိတ္ကူးရရင္ရသလို.မာမီ
လို႔ေခၚတတ္တယ္။
ေနလင္းနဲ႔ေဟမာန္.အခက္အခဲအေႏွာက္အယွက္ေပါင္းေၿမာက္မ်ားစြာကိုၾကံဳခဲ့ရပါတယ္။တကယ့္
ကိုၿပန္ေၿပာခ်င္စရာမေကာင္းတာေတြလည္းပါတာေပါ့။ဒါေပမယ့္ဒီလူေတြရဲ႕စိတ္ဓါတ္ေရးရာအား
ေပးမႈေတြနဲ႔အားလံုးကိုၿဖတ္ေက်ာ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီး..၂၀၀၆ေဖေဖာ္၀ါရီလမွာေစ့စပ္ၿဖစ္သြားတယ္။ေနာက္
တစ္လ မတ္လမွာပဲမဂၤလာေဆာင္ခဲ့တာမို႔..ခုဆိုသူတို႔ရဲ႕ဘ၀ခရိးသက္တမ္းေတာင္မွသံုးႏွစ္ၿပည့္
ေတာ့မယ္။
ကၽြန္မကေတာ့တစ္ခါတစ္ခါအထိန္းအကြပ္မဲ့သလိုဆိုးခ်င္တဲ့ေနလင္းကိုပဲမွာတာပါ။ေဟမာန္႔ကိုစိတ္
ခ်မ္းသာေအာင္ထား၊မထားရင္ငါတို႔ေတြတစ္သက္လံုးေနာင္တရေနရမယ္လို႔...။ၾကားထဲမွာအ
ခက္အခဲအေႏွာင့္အယွက္ေတြၾကံဳရတိုင္းဒါရိုက္တာေၾကးကရင္တမမ..သူဇာတ္ညႊန္းေပးခဲ့တာ
မ်ားမွားၿပီလားေပါ့..။
ခုထိေတာ့..မွန္ေနပါတယ္။ေနာက္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာထိလည္းဒီေန႔ေရာက္တိုင္းသတိတရနဲ႔မွန္ကန္
တဲ့လုပ္ရပ္အၿဖစ္သတိရေနခ်င္ပါေသးတယ္..လို႔..ေမာင္ေနလင္းကိုပဲမွာခ်င္ပါတယ္။
(ေနလင္း၊ေဟမာန္၊ေၾကး၊ဇာ၊တီခ်ာၾကီး၊ေမာင္စိုင္း၊ငဂၽြန္၊နဲ႔ပါေမာကၡညိဳ..သို႔အမွတ္တရ)


17 Comments:

pandora said...

ခ်စ္စရာ ၾကည္ႏူးစရာ ဇာတ္လမ္းေလးပါလား။
ဒီလိုဆိုေတာ့လည္း မေနာ္က လူႀကီးခန္းက ေပါ့ေလ။

ေပ်ာ္စရာဇာတ္လမ္းေလးအတြက္ ေက်းဇူး။

ေဆာင္းယြန္းလ said...

ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာ ပံုရိပ္ေလးေတြပါပဲ....

ATN said...

ရုပ္ရွင္ပါရိုက္လိုက္ ျပီးေရာ... း)

Anonymous said...

ဆိုးမွဆိုးပဲ :D

စာေတြ တစ္ပံုႀကီး လာဖတ္သြားတယ္ အံတီ

မိုးဧ

Moe Myint Tane said...

ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရႊင္စရာ အမွတ္တရေလး တစ္ခုေပါ႔..


စိတ္၏ေစရာနာခံေလေသာ
မိုးျမင္႔တိမ္

Moe Cho Thinn said...

၀မ္းသာလိုက္တာ။ Happy Ending ေလးမို႔..။ ခ်စ္သူေတြကို ပါရမီျဖည္႔ေပးတာဆိုေတာ႔ မေနာ္လဲ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႔မွာပါ။ အခုေတာင္ ဖတ္ရတဲ႔သူ ၾကည္ႏူးေနၿပီေလ။

:P said...

ဇာတ္ပို႔၊ ဒါရိုက္တာေပါ့...။
ေပ်ာ္စရာေလး.....။

Kaung Kin Ko said...

တကယ္ေပ်ာ္စရာၾကီးဗ်ာ။ အဲလိုသူငယ္ခ်င္းေတြ မရွိတာ နာတာပဲ။ :D

Anonymous said...

ေအးေလ..မေနာ္ ဇတ္ညႊန္း ေရးပါအံုး..။ ဒါေပမဲ့..ဒီဇတ္ကေတာ့.. နဲနဲ ရိုးတယ္။ း)

လင္းဒီပ said...

ဖတ္ျပီး ကိုယ္တိုင္ပဲ ပါသလိုလို ဝင္ေပ်ာ္သြားပါတယ္ အစ္မ

မီယာ said...

အက်ိဳးေတာ္ေဆာင္ႀကီး မေနာ္ေပါ့... ရုပ္ရွင္ထဲက အတုိင္းပဲ သူငယ္ခ်င္းေတြက ၀ုိင္းကူၾကတာ။ မီယာတုိ႔ကေတာ့ ၀ုိင္းဖ်က္္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဟီးဟီး

WWKM said...

ေပ်ာ္ရႊင္စရာပို႔စ္ေလးဖတ္သြားပါတယ္ မေနာ္
ေရ။

Anonymous said...

တို႔မ်ားေတာ့ႏွင္းဆီဆူနာမီနဲ႔ေပါက္တာေတာင္ မစြံပါလား

tg.nwai said...

မေနာ္က ၂၀၀၄ မွာ ဒီပလုိမာတက္ျဖစ္တာကိုး။ တုိ႔က ၉၉။ မေနာ္တုိ႔ နွစ္ကေတာ႔ cele ေတြမ်ားတာေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ ေက်ာင္းျပန္တက္ေတာ႔ ေက်ာင္းသားဘ၀ျပန္ေ၇ာက္သြားတာပဲေနာ္.. ေပ်ာ္စရာႀကီး။ ေတာ္ေသးတာေပါ႔.. ေပ်ာ္စရာဇာတ္သိမ္းေလးျဖစ္ေနလုိ႔.. ဟဲဟဲ။

Anonymous said...

တကယ့္အမွတ္တရေတြပဲ... ဖတ္ရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ အဲဒီထဲ ေမ်ာသြားေလရဲ႕။

Anonymous said...

မေနာ္ေရ...

ေပ်ာ္စရာ..ေကာင္းလိုက္တာ...

ျမားနတ္မယ္..တစ္ျဖစ္လဲခဲ့ရတာေပါ့

ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာ

လင္း said...

မေနာ္ကိုေနာက္ဆို အကူအညီေတာင္းမွ၊