နံနက္ခင္းပံုၿပင္

Monday, November 10, 2008

၂၀၀၅ January,Fashion Image Magazine မွာပါသြားတဲ့ ၀တၳဳတိုေလးၿဖစ္ပါတယ္....
စိတ္႐ႈပ္႐ႈပ္နဲ႔ ဟိုရက္ေတြမွာ အင္တာနက္ထဲလည္ စာဖတ္ေနတုန္း တစ္ေနရာမွာတင္ထားတာေတြ႕လိုက္
ရလို႔ ၿပန္ကူးတင္ေပးလိုက္တာပါ...တင္ထားသူကိုလည္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္....
အဲဒီေန႔ကေတြ႕လိုက္ရတာတခိ်ဳ႕လည္း႐ွိေသးတယ္..ကၽြန္မစာေတြကိုအပိုဒ္လိုက္ကူးထားၿပီးခပ္တည္တည္
နဲ႔ကိုယ္တိုင္ေရးလိုတင္ထားတာပါ...တခ်ဳိ႕က်ၿပန္ေတာ့လည္း မေနာ္ဟရီ ရဲ႕စာေတြကို ဂဃနဏ မဖတ္
ပဲ..ေလွ်ာက္ေၿပာေနတာမ်ိဳးေတြေတြ႕ရၿပန္ပါတယ္..တခ်ိဳ႕က်ၿပန္ေတာ့လည္းကိုယ္ရည္ေသြးတီးလံုးေတြ
ကိုသူမ်ားသံစဥ္နဲ႔တီးၿပေနတာလည္းေတြ႕ရၿပန္ေတာ့...ကၽြန္မမွာစိတ္႐ႈပ္ရတဲ့ထဲ ငိုရမလိုရယ္ရမလို...
ေသခ်ာတာကေတာ့ ၿငိမ္သက္သြားခ်ိန္မွာ တရားရလိုက္တာပါပဲ...ေအာ္..ငါမၾကံဳမေတြ႕ရေသးလို႔သာ..
ေလာကမွာဒီလိုေတြ႐ွိပါေသးလားေပါ့.....



နံနက္ခင္းပံုၿပင္

“အဲဒီမနက္ခင္းကေလးက အေတာ္ေတာ့ သာယာတာ”
အဘိုးအိုက စကားစကိုျဖတ္ကာ အမယ္အိုရဲ႕ မီးခိုးႏုေရာင္ မ်က္၀န္းမ်ားကို တစ္ခ်က္ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ အမယ္အို၏ မ်က္၀န္းမ်ားက စိုလက္ေတာက္ပေနသေယာင္။ အဘိုးအိုက စကားကိုဆက္၏။
“သာယာတယ္ဆိုတာထက္ အခ်စ္တစ္ခု စတင္ျဖစ္ထြန္းမယ့္ေန႔မို႔ ထင္ပါရဲ႕၊ အေတာ္ႀကီးကို သက္၀င္လွပေနခဲ့တာ”
“ဘယ္လို လွတာမ်ိဳးပါလိမ့္”
အမယ္အိုက အေရးအေၾကာင္းမ်ား လိႈင္းထေနေသာ မ်က္ႏွာျပင္ကို ေယာင္ေယာင္ေလး မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ဟန္ျပဳကာ ေမး၏။
“ေနေရာင္ျခည္က ႏုႏုေလးရယ္၊ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ႏွင္းျမဴေတြကဆိုင္းလို႔ သဇင္ပန္းရနံ႔ေတြေတာင္ ရေနေသးတယ္ ထင္တာပဲ”
အမယ္အိုက ေခါင္းကို တဆတ္ဆတ္ညိတ္၏။ ထိုနံနက္ခင္းေလးကို ျမင္ေယာင္သြားသလိုမ်ိဳးလည္း ၿပံဳး၏။
“အဲဒီမွာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ စေတြ႕ၾကတာပဲ။ ႐ုပ္ရွင္ထဲကလိုေတာ့ လွခ်င္လွေနလိမ့္မယ္။ ႐ုပ္ရွင္ထဲက ဇာတ္ကြက္ေတြလိုေတာ့ မဆန္းျပားပါဘူး။ ႐ိုး႐ိုးရွင္းရွင္းေလးပဲ။ ပစၥည္းေတြ တနင့္တပိုး ထည့္ထားတဲ့ ေစ်းျခင္းကို ဆြဲလာတဲ့ ေကာင္မေလးရယ္၊ ေစ်းထဲကို ကိစၥရွိလို႔ ေရာက္လာတဲ့ ေကာင္ေလးရယ္၊ ေစ်းအ၀င္ လမ္းမွာ ေတြ႕ၾကတာ”
အဘိုးအိုက အမယ္အို၏ စိတ္၀င္စားေနေသာ မ်က္ႏွာေလးကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ လက္ထဲမွ စာအုပ္အေဟာင္းေလးကို တစ္ခ်က္ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေသးသည္။ အလြတ္ရေနေသာ ဒိုင္ယာရီစာမ်က္ႏွာမ်ားက ျပန္ၾကည့္စရာမလိုပါ။ အဘိုးအို သက္ျပင္းမြမြတစ္ခ်က္ကို မသိမသာခ်ကာ စကားကို ဆက္လိုက္၏။
“ပစၥည္းေတြက တအားေလးလို႔ထင္ပါရဲ႕။ ျခင္းအေဟာင္းေလးရဲ႕ ေအာက္ခံ ကၽြံက်သြားၿပီး ပစၥည္းေတြ ဒေရာေသာပါးနဲ႔ ျပန္႔က်ဲကုန္တာ၊ ေကာင္မေလးလည္း ဘာလုပ္ရမွန္း မသိဘူးေပါ့။ ဒါကို လွမ္းျမင္တဲ့ ေကာင္ေလးက စက္ဘီးေလးကို အသာေထာက္ထားခဲ့ၿပီး ပစၥည္းေတြ ကူေကာက္ေပးတယ္။ ဘာအတြက္ယူလာမွန္းမသိတဲ့ သူ႔လက္ထဲက ဂုန္နီအိတ္တစ္လံုးနဲ႔ စုထည့္ေပးၿပီး ေကာင္မေလးကို ျမင္းလွည္းေပၚထိ တင္ေပးလိုက္တယ္”
“သာဓုေတာ္.. သာဓု.. သာဓု”
အမယ္အိုက ထံုးစံအတိုင္း သာဓု တိုးတိုးေလးေခၚေတာ့ အဘိုးအိုက ၿပံဳးသည္။ ေန႔တိုင္း ဒီေနရာေရာက္လွ်င္ အမယ္အိုက ‘သာဓု’ ေခၚၿမဲ။ အဘိုးအိုေျပာျပခ်င္ေသာ ပံုျပင္ေလး၏ လိုရင္မဟုတ္ေသာ္လည္း ထို သာဓုသံ ၾကားရတိုင္း အဘိုးအို ေက်နပ္ပါသည္။
“အဲဒီေန႔က စၿပီး ေကာင္ေလးက ေကာင္မေလး ေစ်းလာရင္ ဘုရားပန္း၀ယ္ေနက်ဆိုင္မွာ ေကာင္မေလးအတြက္ ပန္းေတြ သြားသြား ထားေပးတတ္တယ္”
“ဟုတ္လား ဘာပန္းေတြလဲ”
အမယ္အိုက ထံုးစံအတိုင္း ေမးျပန္သည္။
“ခေရပန္းကံုး၊ ဇြန္ပန္းကံုး၊ ဆိတ္ဖလူး၊ ဧကရာဇ္ စသျဖင့္ေပါ့၊ ရာသီအလိုက္ေပါ့”
အမယ္အိုက ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ႏွင့္ ၿပံဳးကာ သူ႔ေခါင္းထက္မွ ဆိပ္ဖလူးပန္းကံုးေလးကို လက္ႏွင့္ စမ္းၾကည့္ေနသည္။ အဘိုးအိုကလည္း ေက်နပ္စြာၿပံဳး၏။
ဒီပံုျပင္ကို ဒီေန႔မွ နားေထာင္ခြင့္ရေသာ ကၽြန္ေတာ္က အားမလိုအားရျဖစ္လာသည္။
“သူတို႔ အဆင္ေျပသြားၾကေရာလားဟင္ အဘိုး”
အဘိုးအိုက ‘႐ွဴး’ ဟု ခပ္တိုးတိုး အသံျပဳကာ ကၽြန္ေတာ့္ကို လက္ကာထား၏။
“မေလာနဲ႔ေလ မင္းအဘြားက အဆင့္ေက်ာ္လို႔မရဘူး”
ကၽြန္ေတာ္ၿပံဳးလိုက္မိသည္။ မနက္တိုင္း အဘြားကို ပန္းကံုးေလးတစ္ကံုး လာလာေပးကာ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ကို ေျပာျပတတ္ေသာ အဘိုးအိုကို ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ေနရတာ တစ္လရွိေတာ့မည္ထင္သည္။ ဒီေန႔မနက္မွ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္၍ ကၽြန္ေတာ္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ထိုင္နားေထာင္ခြင့္ ရခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ အဘိုးအိုက သူ႔ပံုျပင္ကို ဆက္၏။
“ဒီလိုနဲ႔ အခ်ိန္ေတြသာ ကုန္သြားေရာ၊ သူတို႔အေျခအေနက ဒီအတိုင္းပဲ မတိုးတက္ခဲ့ဘူး”
ကၽြန္ေတာ္ အားမလိုအားမရ ျဖစ္သြားရျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ ေစာဒကေတာ့ မတက္ရဲ။
“တစ္ေန႔မွာ..”
ထို တစ္ေန႔မွာကို ကၽြန္ေတာ္က ႐ုပ္ရွင္ကားတစ္ကား ဇာတ္ေျပာင္းလိုက္သလို စိတ္၀င္စားသြားေသာ္လည္း အမယ္အိုကေတာ့ ဘာမွမျဖစ္သလို နားေထာင္ေနရွာသည္။
“ေကာင္ေလးက အေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥတစ္ခုေၾကာင့္ ခရီးထြက္သြားရတယ္”
“အၾကာႀကီးလား”
“အၾကာႀကီးပဲ”
အမယ္အိုက ‘အၾကာႀကီးလား’ ဆိုေသာ အေမးကို သာမန္မွ်သာ ေမးျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း အဘိုးအိုကေတာ့ ထိုကာလ တစ္ေမွ်ာ္တစ္ေခၚကို ျမင္ေယာင္တမ္းတသံႏွင့္ ေျဖျခင္းျဖစ္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ခံစားလိုက္မိသည္။
“ေကာင္ေလးျပန္လာေတာ့ အရာအားလံုးဟာ ေျပာင္းလဲစျပဳေနၿပီ”
“ေျပာင္းလဲစျပဳေနၿပီ”
ကၽြန္ေတာ္၏ သံေယာင္လိုက္သံေၾကာင့္ အမယ္အိုက မသိမသာလွည့္ၾကည့္၏။ ကၽြန္ေတာ္ ပါးစပ္ကို ပိတ္ထားလိုက္ရသည္။ အဘိုးအိုက အသိႏွင့္ ကင္းကြာေနသူတစ္ေယာက္ပမာ စကားကိုဆက္၏။
“ဟုတ္တယ္၊ ေကာင္မေလးက မၾကာခင္ တျခားလူတစ္ေယာက္နဲ႔ လက္ထပ္ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ သတင္းကို ေကာင္ေလးက ၿမိဳ႕အ၀င္လမ္းမွာကတည္းက ၾကားခဲ့ရတယ္ေလ”
ကၽြန္ေတာ္က ေမာဟိုက္သြားသလို ခံစားရကာ၊ အမယ္အိုက သက္ျပင္းဖြဖြေလး တစ္ခ်က္ခ်တာကို ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕လိုက္ရသလို။
“အဲဒီညေနမွာပဲ ေကာင္ေလးက ေကာင္မေလးအတြက္ တစ္နယ္တစ္ေက်းက ယူလာတဲ့ သစ္ခြပန္း ခရမ္းေရာင္ေတြကို ေကာင္မေလးအျပင္အထြက္မွာ ေပးဖို႔ သြားခဲ့တယ္။ ေကာင္မေလးဟာ ေကာင္ေလးကို ပန္းေတြနဲ႔ ျမင္လိုက္ရတယ္ဆိုရင္ပဲ မ်က္ရည္ေတြ က်လာေတာ့တာပဲ”
အမယ္အို၏ မီးခိုးႏုေရာင္ မွိန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ မ်က္၀န္းမ်ားတြင္ မ်က္ရည္မ်ား စိုလက္လာသလို၊ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲက မ်က္ရည္မ်ားကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ ျမင္ခြင့္မရလိုက္။ အဘိုးအိုက စကားကိုဆက္၏။ သူ႔ၾကည့္ရတာ ေမာဟိုက္ႏြမ္းနယ္ေနသလို။
“ပန္းေတြကိုယူၿပီး ေကာင္မေလးက ေကာင္ေလးကို စကားတစ္ခြန္းေျပာသြားတယ္”
“ဘာတဲ့လဲ”
အမယ္အိုက တုန္ရီစြာေမး၏။
“အရာအားလံုး ေနာက္က်သြားခဲ့ေပမယ့္ ကၽြန္မရင္ထဲမွာေတာ့ အဦးဆံုးပန္းေတြပါပဲတဲ့”
ဒီတစ္ခါ ေမာလ်သြားရတာက ကၽြန္ေတာ္။ အမယ္အိုကေတာ့ ေစာေစာက ေမးခဲ့တာ သူမဟုတ္သလို အေ၀းကို အေငးေငးအေမာေမာ။
“လွည့္ျပန္ခဲ့ရတဲ့ ေကာင္ေလးရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ပန္းေတြ ေ၀ေနမယ္လို႔ ထင္သလား”
ျမတ္စြာဘုရား။ ဒီေမးခြန္းက အဘိုးအို ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးတာလား။ အမယ္အိုကို ေမးတာလား မသိ။ သူ႔ဘာသာသူ ေမးတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။ သူက ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္ေျပာသူေလ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထဲမွ အေျဖမရေသာ္လည္း သူ ဘာမွမေျပာပါ။ သူ႔စကားကိုသာ သူဆက္၏။
“ေနာက္ေန႔မနက္ ေစ်းအ၀င္လမ္းမွာ သူတို႔ေတြ႕ၾကေတာ့ ေကာင္မေလးက ပန္းေျခာက္ေတြအမ်ားႀကီး စုထားတဲ့ အိတ္ကေလးတစ္အိတ္ ေကာင္ေလးကို ေပးတယ္။ ပါးစပ္ကေန စကားတစ္ခြန္းမွ ေျပာမသြားေပမယ့္ မ်က္၀န္းကေန စကားေတြ အမ်ားႀကီးေျပာသြားတာကို ေကာင္ေလး ၾကားလိုက္ရတယ္။ အဲဒီစကားေတြဟာ ရင္ထဲမွာ ထာ၀ရတည္ၿမဲေနမယ့္ စကားေတြပဲ”
သံုးေယာက္သား စကၠန္႔မ်ားစြာ တိတ္ဆိတ္ေနမိၾကသည္။ ဇာတ္လမ္းက ဆံုးသြားၿပီလား။ ကၽြန္ေတာ္မသိပါ။ အဘိုးအိုကေတာ့ သိေပလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္က ဇာတ္လမ္းကို ဒီေနရာမွာ မဆံုးေစခ်င္ေသး။ ဆက္ရန္ရွိေသးသည္ဟု ခံစားေနရသည္။
“အဲဒီလိုနဲ႔”
အဲဒီလိုနဲ႔ ဟူေသာ စကားလံုးသည္ အဘြားအို၏ မ်က္၀န္းမွ မ်က္ရည္စက္တခ်ိဳ႕ကို ဆြဲသိမ္းသြားသလို၊ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တခ်ိဳ႕ကိုလည္း ႏိုးထသြားေစသည္။
“ေကာင္ေလးက အဲဒီၿမိဳ႕က ျပန္ထြက္သြားတယ္။ သကၠရာဇ္ေတြ အမ်ားႀကီးကို ခက္ခက္ခဲခဲ တစ္ေယာက္တည္း ျဖတ္သန္း သြားခဲ့ရတယ္။ သူ႔ရင္ထဲမွာ ရွိေနတဲ့ ပန္းေျခာက္ေတြ တစ္ေန႔ေတာ့ ျပန္ရွင္သန္လာမွာလို႔ ေမွ်ာ္လင့္တဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ သူ အသက္ဆက္ခဲ့တာေပါ့”
ကၽြန္ေတာ္ အမယ္အိုမ်က္ႏွာကို လွမ္းၾကည့္မိေတာ့ အရိပ္အေယာင္တခ်ိဳ႕ကို ေတြ႕ရသည္။ ဘာလဲဆိုတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဓိပၸာယ္မေဖာ္တတ္ေသးပါ။ အဘိုးအိုက နာရီကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ စာအုပ္ေဟာင္းေလးကို ပိတ္သိမ္းလိုက္၏။ ၿပီး စကားကိုဆက္၏။
“ႏွစ္ေတြ အရမ္းၾကာသြားလို႔ ၿမိဳ႕ကေလးကို ျပန္ေရာက္လာတဲ့အခါ သူတို႔ျပန္ေတြ႕ၾကတယ္”
မဆီမဆိုင္ ကၽြန္ေတာ္ပင္ ရင္ခုန္ခ်င္သြားရသည္။ အမယ္အိုကေတာ့ ေယာင္ေယာင္ေလး ၿပံဳးေနသလား မဆိုႏိုင္။
“ဒါေပမယ့္ ”
ဒါေပမဲ့ဆိုေသာ စကားလံုးသည္ အဓိပၸာယ္ဆန္႔က်င္ေသာ စကားလံုးတို႔ကို တြဲဆက္ေပးေသာ စကားလံုးျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က စိုးရိမ္တႀကီး ေမာ့ၾကည့္မိေသာ္လည္း အဘိုးအိုက ထိုင္ရာမွ အသာထ၏။ အမယ္အို၏ နဖူးျပင္ကို ဖြဖြေလး နမ္းကာ ႏႈတ္ဆက္ရင္း…
“ေနာက္ေန႔မွ ဆက္ေျပာတာေပါ့” တဲ့။
အမယ္အိုက ရီရီေ၀ေ၀ ေခါင္းညိတ္ျပကာ “ေကာင္းသားပဲ” ဟု ေထာက္ခံ၏။ မေထာက္ခံႏိုင္တာက ကၽြန္ေတာ္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္အိတ္ကို ေကာက္ဆြဲကာ အဘိုးအိုေနာက္သို႔ ေျခလွမ္းက်ဲမ်ားျဖင့္ လိုက္လာခဲ့မိသည္မွာ အမယ္အိုကိုပင္ ႏႈတ္မဆက္ခဲ့မိ။
“အဘိုး”
“ဟင္”
အဘိုးအိုက ကၽြန္ေတာ့္ကို လွည့္ၾကည့္၏။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာသိခ်င္ေနသည္ဆိုတာကို သူရိပ္မိေနပံုရသည္။
“ဒါေပမယ့္... ဒါေပမယ့္.. ဘာျဖစ္လဲ အဘိုး”
အဘိုးအိုက တလက္လက္ေတာက္ရွေနေသာ တံလွ်ပ္မ်ားကို ေငးၾကည့္ကာ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကို ခ်၏။
“ဒါေပမယ့္ ေကာင္မေလးက ေကာင္ေလးကို..၊ မဟုတ္ေသးဘူး.. ၊ အမယ္အိုက ငါ့ကို ဘယ္လိုမွ မမွတ္မိေတာ့ဘူး”
“ဗ်ာ”
ကၽြန္ေတာ္ ႐ုတ္တရက္ အံ့ၾသမင္သက္သြားရ၏။ အဘိုးအိုကေတာ့ တည္ၿငိမ္စြာပင္။
“ဟုတ္တယ္၊ ေလာကရဲ႕ ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္း၊ တမ္းတျခင္းေတြနဲ႔ ကင္းေ၀းတဲ့ ေနရာကို သူေရာက္ေနၿပီ။ သူ ဘာကိုမွ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ မနက္တိုင္း လာလာေျပာတတ္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြကို သူက ပံုျပင္တစ္ပုဒ္လို နားေထာင္ေနတတ္တယ္။ သူ႔မွာ ဒီေန႔ဆိုတာလည္းမရွိဘူး။ မေန႔ကဆိုတာလည္း မရွိဘူး။ မနက္ျဖန္ဆိုတာလည္း မရွိဘူး။ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ငါေျပာျပမယ့္ ပံုျပင္ေလးဟာ သူ႔အတြက္ေတာ့ အသစ္ပဲေပါ့ကြာ။ ဒါကိုက ငါ့အတြက္ ကံေကာင္းျခင္းတစ္မ်ိဳးေပါ့”
အဘိုးအိုက စကားကိုျဖတ္ကာ ေနေရာင္ေအာက္တြင္ ေျခလွမ္းက်ဲမ်ားျဖင့္ လွမ္းေလွ်ာက္သြားသည္။ တကယ့္တကယ္ လြမ္းလ်က်န္ခဲ့ရသူက ကၽြန္ေတာ္။
နံနက္ခင္းအသစ္တိုင္းသည္ သူတို႔အတြက္ေတာ့ အဓိပၸါယ္ရွိေနၾကေပလိမ့္မည္။ ထို အဓိပၸါယ္သည္ ေသခ်ာမႈ တစ္ခုဟုတ္မဟုတ္ ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မေသခ်ာပါ။
အေ၀းသို႔ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ေနေရာင္မ်ားၾကားတြင္ တိမ္ညိဳတစ္စကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ထိုတိမ္တိုက္မ်ားထဲတြင္ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမိုးေရစက္မ်ား ပါ၀င္ေနမည္လား။
သိပ္ေတာ့မေသခ်ာပါ။ လင္းေတာက္ေနေသာ ေနေရာင္ေအာက္မွာပင္ အရာရာသည္ ေ၀၀ါးေနခဲ့ေလသည္။