အဲဒီၿမိဳ႕ေလးကိုဘယ္ေတာ့မွမလြမ္းေတာ့ဘူး..

Friday, November 21, 2008

ဒီပို႔စ္ကို႐ိုက္ေနတည္းက ေနဆူးသစ္ကိုလွမ္းစလိုက္ေသးတယ္။နင္တို႔အတြက္ ပို႔စ္တစ္ခုတင္စရာ႐ွိတယ္..
႐ိုက္ေနတယ္လို႔..ၿပီးမွ..ခင္ေမာင္ေထြးတို႔ အမခင္မင္းေဇာ္တို႔အတြက္ေရာ..ဆိုမွ..သူလည္သြားတယ္
ခုေတာ့ ႐ွင္းေလာက္ပါၿပီ...ကၽြန္မကသူတို႔ရဲ႕ၿမိဳ႕ကေလးမွာ..၈ႏွစ္တိတိေနခဲ့ဖူးတယ္... ၈ႏွစ္ဆိုတာ
ဘယ္လိုကုန္မွန္းမသိေအာင္ကိုေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့တဲ့ေနရာေလးပါ... အဲဒီၿမိဳ႕ကေလးကို ကိုထူးအိမ္သင္
ကလည္းသိပ္႐ုိးစင္းတဲ့ၿမိဳ႕ကေလးလို႔ေၿပာခဲ့ဖူးတယ္။ဒါေပမယ့္ဒုတိယအၾကိမ္ၿပန္
ေရာက္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ၿမိဳ႕ကေလးကတမ်ိဳးၿဖစ္ေနခဲ့ၿပီ.
ကၽြန္မတစ္ဦးတည္းရဲ႕ပုဂၢလိကခံစားခ်က္ပဲၿဖစ္ပါတယ္။..ကဲ..ဒီေလာက္
ဆိုဘယ္ၿမိဳ႕လဲလို႕သိပ္ေတြးစရာလိုေတာ့မယ္မထင္ပါဘူး..ဟုတ္တယ္ဟုတ္...




အဲဒီၿမိဳ႕ကေလးကိုဘယ္ေတာ့မွမလြမ္းေတာ့ဘူး

တေစၧတစ္ေကာင္တစ္ေကာင္လိုငိုညည္းစီးဆင္းေနတဲ့ ဒီၿမစ္ၾကီးကိုစီးနင္းၿပီးကၽြန္မခ်စ္
တဲ့ၿမိဳ႕ကေလးဆီကိုၿပန္သြားရတဲ့အိပ္မက္ၿပာလြင္လြင္ေတြကိုေန႔စဥ္ရက္ဆက္မက္ခဲ့ဖူး
တယ္။ၿမိဳ႕ကေလးကလည္းကၽြန္မအိပ္မက္ထဲကို ၾကည္လင္ေနတဲ့အေရာင္လြင္လြင္ေတြ
ဆင္ၿမန္းၿပီးအလည္လာရတာ ႏွစ္သက္ခဲ့ဟန္တူပါရဲ႕….။
ခုေတာ့လည္း တစ္ေန႔တစ္ၿခား ကၽြန္မနဲ႔ၿမိဳကေလးက အေနေ၀းလာလိုက္တာ။ေၿခာက္
အိပ္မက္တခ်ိဳ႕နဲ႔အတူေရာေထြးပါလာတတ္တဲ့ ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕အိပ္မက္ေတြကေတာင္ မ်က္လွည့္ပြဲတစ္ခုလိုေၿခာက္ၿခားလိႈက္ေမာစရာေကာင္းေနခဲ့ၿပန္တယ္။သိပ္ေတာ့မ
ဟုတ္ႏိုင္ေလာက္ပါဘူးေနာ္…။ကၽြန္မဘ၀ရဲ႕ေဆာင္းရာသီက ႐ွည္လ်ားေအးစိမ့္လြန္း
ေနခဲ့ေတာ့..အိပ္မက္ေတြက ကေယာက္ကယက္ႏိုင္လြန္းေနခဲ့တာပဲၿဖစ္မွာပါ။တကယ္
ဆိုကၽြန္မခ်စ္ခဲ့ဖူးတဲ့ၿမိဳ႕ကေလးဟာ သီလေကာင္းၿပီး မာယာမ႐ွိခဲ့႐ွာပါဘူး..ဟုတ္တယ္
မဟုတ္လား..။အဲဒီေၿခာက္ေၿခာက္ၿခားၿခား အိပ္မက္ေတြကိုေက်ာ္လႊားထားရစ္ခဲ့ႏိုင္ဖို႕
အတြက္..ကၽြန္မ ၿမိဳ႕ကေလး႐ွိရာ ခဏၿဖစ္ၿဖစ္ ..ၿပန္မွၿဖစ္ေတာ့မယ္။အေသအခ်ာကို
ၿပန္မွၿဖစ္ေတာ့မယ္။

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

မယံုႏိုင္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ တက္ၾကြလန္းဆန္းေနတဲ့ကၽြန္မကို ခ်စ္သူက
ေတာင္ မသကၤာသလိုၾကည့္လာပါေရာလား..။ၿပီး…ကၽြန္မကိုစိတ္မခ်ႏို္င္သလိုလည္း
မွာေသးတယ္။
“ၿဖစ္ပါ့မလား..ခ်စ္.သြားရမယ့္ခရီးက သိပ္ေ၀းလြန္းတယ္” တဲ့..။
ခရီးစဥ္တစ္ခုရဲ႕လွည့္ဖ်ားမႈဆိုတာကိုဘ၀မွာမသင္ၾကားခဲ့ရဖူးေသးတဲ့ကၽြန္မကေတာ့
ေခါင္းမာမာနဲ႔ေခါင္းကိုသာ တြင္တြင္ရမ္းရင္း စကားတစ္ခြန္းကိုခပ္တင္းတင္းဆိုခဲ့ေသး
ရဲ႕…။
“ၿဖစ္ပါတယ္..ကို..ရဲ႕..ခရီးပမ္းေပမယ့္ အပမ္းေၿပမွာေသခ်ာပါတယ္..” လို႔..။
ခ်စ္သူကေတာ့ တအံ့တၾသနဲ႔ေပါ့..။ကၽြန္မ ဂီတသံစဥ္တစ္ခုလိုခပ္ဖြဖြ ႐ြတ္ဆိုခဲ့ဖူးတဲ့ ..
အဲဒီၿမိဳ႕ကေလးဟာ..သူ႔ကိုေတာင္ခြဲသြားႏိုင္ေလာက္ေအာင္စြမ္းသလားလို႔လည္းေတြး
ေနပံုပဲ..။ကၽြန္မ ခ်စ္သူကိုၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ ဒ႑ာရီအေၾကာင္းတဖြဲ႔တႏြဲ႔ေၿပာၿပခ်င္ေပမယ့္
….ပိုၿပီးေလးနက္သက္၀င္ေစခ်င္တဲ့အတြက္..အၿပန္မွပဲေၿပာၿပဖို႔ဆံုးၿဖတ္လိုက္မိတယ္။
ကၽြန္မခရီးစဥ္ကိုစခဲ့တဲ့နံနက္ခင္းဟာ…မယံုခ်င္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ကို
သာသာယာယာ႐ွိခဲ့တာပါ..။ခရီးရဲ႕အကြာအေ၀းဟာ သကၠရာဇ္ေပါင္းေၿမာက္မ်ားစြာဆို
တာကို ကၽြန္မတကယ္ပဲမေမ့ခဲ့ပါဘူး…။ဒါကိုေက်ာ္လႊားဖို႔အားေတြ တကယ္ပဲ ..အဆင္
သင့္႐ွိေနခဲ့တယ္ဆိုရင္ ယံုခ်င္ပါ့မလားမသိ…။

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

သကၠရာဇ္မိုင္တိုင္ေတြနဲ႔သူ႔ရဲ႕အရိပ္ေတြ(မႈန္၀ါးတခ်ိဳ႕၊ၿပက္ထင္တခ်ိဳ႕…)ကို ကၽြန္မ..ခပ္
တင္းတင္းပဲေက်ာ္ၿဖတ္ၿပစ္ခဲ့တယ္။ တစ္ခ်ိန္က မာေၾကာေၾကာ..စိမ္းဆတ္ဆတ္နဲ႔ သံမဏိ
၀တ္မႈန္တစ္စဟာ …တကယ္ပဲသူ႔ရင္ခြင္ဆီဦးလွည့္လြင့္ေမ်ာလာခဲ့ပါၿပီ..။စိတ္
ထဲမွာလည္း..“ၿမိဳ႕ကေလးေရ..ကၽြန္မေတာ့တကယ္ၿပန္လာခဲ့ၿပီ..” ဆိုတဲ့စကားတစ္ခြန္း
ကို ဂါထာတစ္ပုဒ္လို အခါခါ႐ြတ္ဆိုလို႔…။
ၿပီးေတာ့စိတ္ကူးေတြနဲ႔လည္း႐ူးလို႔…။ကၽြန္မအိပ္မက္ေတြထဲကၿမိဳ႕ကေလးကိုတစ္စစီ
ၿပန္လည္ဆက္စပ္သီတြဲရတာ..သိပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာပါ..။မိုင္တိုင္ေတြနဲ႔ အရိပ္ေတြ
ကလည္း၀ိုးတ၀ါးကခုန္လို႔..။ပန္းေရာင္စံုေတြကလည္းပြင့္လို႔…။ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕႐ိုးစင္းမႈက
လည္းလင္းခ်င္းလို႔..။မာယာမမ်ားတဲ့သက္တံတစ္စင္းကေတာင္ အံု႔မိုးထားေသးရဲ႕..။
ၿမိဳ႕ကေလးက ကၽြန္မစိတ္ကူးထဲမွာေတာ့႐ႈခ်င္စဖြယ္ သက္ၿငိမ္ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ပါပဲ..။
သကၠရာဇ္ေတြ…သကၠရာဇ္ေတြကို အေမာတေကာ အေၿပးအလႊားေက်ာ္လႊား
ၿဖတ္သန္းလာခဲ့လိုက္တာ…ခရီးဆံုးေတာင္ေရာက္လုၿပီ..။ကၽြန္မစိတ္ကူးေရာင္စံုေတြကို
ခ၀ါခ်လိုက္တယ္။တကယ္လက္ေတြ႕ရင္ဆိုင္ရေတာ့မယ့္ ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ရင္ခြင္ကို..
ဘယ္လိုစိတ္ကူးစိတ္သန္းကမ်ား အမီလိုက္ႏိုင္မွာမို႔လဲ…။

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

“ေရာက္ၿပီ”
ဘယ္သူကေၿပာလိုက္တဲ့အသံမွန္းမသိေပမယ့္..ကၽြန္မလိုခရီးသြားေတြအားလံုး လႈပ္လႈပ္႐ွား႐ွားၿဖစ္သြားရတာမို႔..ကၽြန္မလည္းေဘးဘီကိုၾကည့္မိတယ္..။
“ ဟင္..ဘယ္ကိုေရာက္တာလဲ..”
ကၽြန္မရဲ႕ႏႈတ္ဖ်ားက တအံ့တၾသထြက္က်လာတဲ့ေမးခြန္းေၾကာင့္ကၽြန္မေဘးက ခရီး
သည္ၾကီးက..တအံ့တၾသပဲၿပန္ေမးတယ္..။
“ မင္းက ..ဘယ္လာတာမို႔လဲ..”
ကၽြန္မက ကၽြန္မၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕နာမည္ကိုဂုဏ္ယူ၀ံ့ၾကြားစြာေၿပာေတာ့…ခရီးသည္ၾကီးက
ေခါင္းကိုရမ္းရင္းသက္ၿပင္းတစ္ခုကိုခ်တယ္။
“ မင္းလာတဲ့ေနရာကိုမင္းေရာက္လာတာေပါ့..” တဲ့..။
“ ဟင့္အင္း..မၿဖစ္ႏိုင္ပါဘူး..”
ကၽြန္မရဲ႕တိုးလ်လ်ေစာဒကတက္သံကိုခရီးသည္ၾကီးက ဂ႐ုမၿပဳေတာ့ပါဘူး..။သူ႔ဘာ
သာသူ ေပါ့ပါးစြာခရီးဆက္သြားေတာ့တယ္။
ကၽြန္မမွာသာ ဇေ၀ဇ၀ါနဲ႔ၿမိဳ႕ကေလးကိုအၾကာၾကီးၾကည့္ေနမိတာ…။ၿမိဳ႕ကေလးကေတာ့
ကၽြန္မကိုအသိအမွတ္ၿပဳဖို႔မေၿပာနဲ႔..ကၽြန္မကိုေတာင္တစ္ခ်က္ငဲ့ၾကည့္ေဖာ္မရပါဘူး..။
ခ်ဳပ္ညရီရဲ႕၀ိုးတ၀ါးအေမွာင္ေအာက္မွာ..ၿမိဳ႕ကေလးဟာ အပိုဆာဒါးေတြသိပ္မ်ားေနတဲ့
ဇာတ္လမ္းအပ်က္တစ္ပုဒ္လိုပဲ..။ပ်က္ေခ်ာ္ေခ်ာ္နဲ႔..။အိုး…ကၽြန္မအၿမင္မွားေနတာေနမွာ
ပါ..။တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မၿဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ခရီးစဥ္က ႐ွည္လ်ားၾကမ္းတမ္းလြန္းလို႔ ကၽြန္မအားအင္ခ်ိနဲ႔ေ၀၀ါးသြားတာၿဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
တစ္ခ်ိန္တုန္းကၿပာလြင္စိမ္းေမွာင္ေနခဲ့ဖူးတဲ့ ေရကန္နားက နားခိုရားေလးတစ္
ခုဆီကၽြန္မသြားေရာက္နားခိုဖို႔ဆံုးၿဖတ္လိုက္တယ္။ေနေရာင္ဟာတစ္စစေပ်ာက္ကြယ္
သြားၿပီၿဖစ္တဲ့အတြက္..ေရကန္ကိုေတာ့ကၽြန္မမၿမင္ရေတာ့ဘူး..။အဲဒီေရကန္နဲ႕တံတား
ေလးတစ္ခုကိုၿဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့..ေန႔ရက္ေဟာင္းတခ်ိဳ႕ကိုေကာက္ယူစပ္သီရင္း
..ကၽြန္မအိပ္စက္ပစ္လို္က္တယ္။ ေန႔သစ္ဟာ..ကၽြန္မဆီကို ကၽြန္မခ်စ္တဲ့ၿမိဳ႕ကေလးကို
ၿပန္ေခၚလာခဲ့မွာပါဆိုတဲ့ယံုၾကည္ခ်က္ေတြနဲ႔…။

* * * * * * * * * * * * * ** * * * * * * * * * * * * * * * ** * *

မနက္မိုးလင္းလို႔ကၽြန္မ ပထမဆံုးလုပ္မိတာက အခန္းတံခါးကိုဆြဲဖြင့္လို႔ ၀ရံတာကို အလ်င္စလိုထြက္လိုက္မိတာပါပဲ..။ဘုရားသခင္…ကၽြန္မရဲ႕ေရကန္ၾကီးဘယ္ေရာက္
သြားတာပါလိမ့္…။အၿပိဳင္းအ႐ိုင္းထူထပ္မာေက်ာေနတဲ့ သစ္ပင္ေတြက ကၽြန္မကိုစိမ္း
စိမ္းၾကီးရပ္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ကၽြန္မက အစိမ္းေရာင္ကိုႏွစ္သက္ခဲ့ဖူးေပမယ့္……..
အၾကည့္စိမ္းေတြကိုေတာ့ႏွစ္လိုေလ့မ႐ွိဘူး..။ဒါေၾကာင့္..ကၽြန္မစိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့စြာ
အခန္းထဲၿပန္၀င္ခဲ့လိုက္တယ္။လိႈင္းဂယက္ေလးတခ်ိဳ႕ရဲ႕တိုးတိုးတိတ္တိတ္ငိုညည္းသံ
ေတြကိုကၽြန္မၾကားလိုက္ရသလိုပဲ..။
ကၽြန္မဘာလုပ္ရမလဲ..။
ဘာတတ္ႏို္င္မွာလဲကြယ္…။အဲဒီအၾကည့္ေတြကိုေ႐ွာင္ကြင္းသြားလိုက္႐ံုေပါ့…။
မဟုတ္ဘူးလား…။ကၽြန္မနည္းနည္းေတာ့အားတက္သြားတယ္။ၿပင္ဆင္ၿပီးတဲ့မနက္စာကို
ေတာင္သတိမရအားပဲ ကၽြန္မၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ရင္ခြင္ထဲ အလ်င္စလိုေၿခခ်လိုက္မိေတာ့
တယ္။
“ေဟ့”ေခၚသံေၾကာင့္ ကၽြန္မလွည့္ၾကည့္မိေတာ့လူတစ္ေယာက္..။
“ဘာလဲ”
“ဒီလမ္းကမင္းသြားလို႔မရဘူး”
“ဘာလို႔မရရမွာလဲ..ကၽြန္မေရကန္ကိုသြားမလို႔”
“မင္းလိုလူမ်ိဳးေတြမသြားရလို႔ သတ္မွတ္ထားတယ္”
ၿမတ္စြာဘုရားသခင္။။
ကၽြန္မဟာ ဥဒဟိုၿဖတ္သန္းသြားလာေနတဲ့လူေတြနဲ႔ယွဥ္ရင္ဘာမ်ားထူးၿခားေနလို႔ပါလိမ့္။
ကၽြန္မမွန္ပဲေၿပးၾကည့္ရေတာ့မလိုလို..။
“ ကၽြန္မကဘာၿဖစ္ေနလို႔လဲ”
တကယ္ဆိုကၽြန္မမွာအဲဒီလူလိုလည္းအစြယ္အပါဘူး။ဥဒဟိုသြားလာေနၾကတဲ့သူေတြလိုလည္း
စံလြဲမႈအပါ၀င္ဘူး..။
“မင္းဘာၿဖစ္ၿဖစ္ မသြားရဘူး”
ဟင္..ဘလိုင္းၾကီး။
“သြားရင္ေကာ..”
“သြားရင္..”
လက္ကနဲၿမင္လိုက္ရတဲ့အစြယ္ေဖြးေဖြးေတြက..ကၽြန္မကိုေက်ာစိမ့္သြားေစတယ္။ၿမိဳကေလးကို
စစ္ကူေတာင္းဖို႔လွည့္ၾကည့္မိေတာ့..ၿမိဳ႕ကေလးကို အရင္ကလိုပဲၿပန္ၿမင္လိုက္ရတယ္။ဒါေပမယ့္
တစ္ခုခုေတာ့လြဲမွားေနသလိုပဲ..။SOS ဆန္တဲ့ကၽြန္မရဲ႕အၾကည့္ေတြကိုသူက မထီတရီနဲ႔ၾကည့္
ေနတယ္။ေမွာ္ဆရာေရ..ကၽြန္မလမ္းမွားေနခဲ့ၿပီလားမသိ..။ၿမိဳ႕ကေလးကိုဘယ္လိုနတ္ဆိုးေတြ
ကမ်ားၿပဳစားထားခဲ့ၾကသလဲ..။တမလြန္ကေန႐ွင္ေထာက္လွမ္းေပးပါဦး….။

* * * * * * * * * * * * * ** * * * * * * * * * * * * * * * ** * *

အားမတန္မာန္ေလွ်ာ့..တဲ့။ပညာ႐ွိစကားနဲ႔ေၿပာရရင္ေတာ့ ဒါဟာ ခႏၱီစေရာစြက္ေနတဲ့လိမ္မာပါး
နပ္မႈတစ္မ်ိဳးေပါ့..။ေက်ာခိုင္းလွည့္ၿပန္ခဲ့ရတဲ့ကၽြန္မရင္ထဲမွာ..မၿမင္ႏိုင္တဲ့အစြယ္ရာေတြ ဗရပြနဲ႔
ဆိုတာ ကၽြန္မပဲသိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေတာ္႐ံုနဲ႔ကၽြန္မလက္မေလွ်ာ့ခ်င္ဘူး..။ႏိုးထကာစနံက္ခင္း
တခ်ိဳ႕မွာ..အရာရာကိုဇေ၀ဇ၀ါမသဲမကြဲၿဖစ္ေနတတ္ၾကတယ္မဟုတ္လား..။ၿမိဳ႕ကေလးနဲ႔ကၽြန္မ
လည္းအဲလိုပဲၿဖစ္မွာပါ..။
ကၽြန္မေၿခလွမ္ေတြကိုလမ္းေၾကာင္းေၿပာင္းလိုက္ခိ်န္မွာ..ေနေရာင္ေတြက ၿမိဳ႕ကေလးအေပၚကို
လင္းလက္စူးရဲစြာက်ေရာက္ေနခဲ့ပါၿပီ..။
“ဟင္..”
ဒီတစ္ခါေရာ..ကၽြန္မအၿမင္မွားတာပဲလား။
ၿမိဳ႕ကေလးဟာၿဖဴစင္ၾကည္လင္မႈမ႐ွိေတာ့တဲ့သူ႔အသားအေရညစ္ထပ္ထပ္ကို …အဆင္ဆန္း
ၿခံဳထည္ေတြေအာက္ကိုယ္ေယာင္ေဖ်ာက္ထားရင္း..မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းနဲ႔မာနေတြတက္ေန
လိုက္တာ..။ဘယ္မွာလဲ…သူ႔ရဲ႕ပင္ကိုယ္အလွ..။ပင္ကုိယ္႐ိုးသားမႈ…။နဂိုအၿဖဴထည္…။
ကၽြန္မ..မိနစ္မ်ားစြာၾကာေအာင္ေသဆံုးသြားခဲ့သလိုပဲ…။ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ေငးေမာ
ေနမိတယ္။

* * * * * * * * * * * * * ** * * * * * * * * * * * * * * * ** * *

“မင္းဘာရပ္လုပ္ေနၿပန္တာလဲ..”
အသံၾကားလို႔လွည့္ၾကည့္မိေတာ့…မေန႕ကခရီးသည္ၾကီး…။
“ကၽြန္မ….ကၽြန္မ..”
ဆြံ႕အ ထစ္ေငါ့ေနတဲ့ကၽြန္မကို ခရီးသည္ၾကီးက ၿပံဳးၿပီးၾကည့္တယ္။
“မင္း..တစ္ခုခုကိုေမ့ေနလား..”
“ ႐ွင္…ဘာ..ဘာလဲ”
“အခ်ိန္နာရီေတြဟာ အရာရာကိုေၿပာင္းလဲၿပစ္လိုက္ႏိုင္တယ္ဆိုတာေလ..”
သူ႔စကားကိုနားလည္သလိုနဲ႔ကၽြန္မနားမလည္ေသးဘူး..။
“ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ..ခရီးသည္ၾကီးရဲ႕”
“ မင္း..ဘယ္ကေနဒီၿမိဳ႕ကေလးဆီၿပန္လာခဲ့တာလဲ..”
“ ဒီကေန သကၠရာဇ္ အခု ၂၀ ကြာေ၀းတဲ့ေနရာက….”
ကၽြန္မအေၿဖေၾကာင့္ သူတအံ့တၾသဟန္နဲ႔ တမင္ၾကည့္တယ္။
“ မင္းႏွယ့္ကြယ္…မင္းေတာင္..အရင္ဒီၿမိဳ႕ကေလးမွာေနတုန္းက အေၿခအေနနဲ႔ခုအေၿခအေန
တူေသးလို႔လား..”
ကၽြန္မ..ဇေ၀ဇ၀ါၿဖစ္သြားရတယ္။ဒါေပမယ့္..ကၽြန္မအာ႐ံုမွာေတာ့ ယိမ္းထိုးကခုန္ေနဆဲ အၿဖဴ
ေရာင္ေတြကိုကၽြန္မၿမင္ေနရတုနး္ပဲ။အားလံုး႐ွင္သန္ေနၾကေသးလားမေသခ်ာတာကလြဲရင္ေပါ့။
“ထင္တာပဲ”
ကၽြန္မအေၿဖေၾကာင့္သူကၿပံဳးတယ္။
“ဘာမွမစြန္းထင္းဖို႔အတြက္..မင္းဘယ္လိုၿဖတ္သန္းရပ္တည္ခဲ့လဲ..”
“ဘာမွမစြန္းထင္းခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူး…ၿပန္လည္ေလွ်ာ္ဖြပ္ခဲ့တာပါ…”
ကၽြန္မအမွန္အတိုင္း၀န္ခံလိုက္တယ္။
“ေအး..ၿမိဳ႕ကေလးကေတာ့မင္းလိုမတတ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး၊အဲဒီအေရာင္ေတြကိုသူႏွစ္လိုခဲ့တယ္ေလ..”
ကၽြန္မလက္မခံခ်င္ပါဘူး။ေခါင္းကိုအသာခါရမ္းမိရင္း…
“ မၿဖစ္ႏိုင္ဘူး…ၿမိဳ႕ကေလးကသိပ္ၿဖဴစင္တာ..သူ႔မွာအဲဒီလိုတပ္မက္တိမ္းမူးတတ္တဲ့ စိတ္ေတြမ႐ွိ
ဘူး..အဲဒါေမွာ္ဆရာသိတယ္..အို..ေမွာ္ဆရာသာ႐ွိရင္သိပ္ေကာင္းမွာပဲ..”
ကၽြန္မေတာင့္တ လိုက္မိတယ္။ ေရနစ္တဲ့သူေကာက္႐ိုးတစ္မွ်င္ကိုတမ္းတပံုမ်ိဳးနဲ႔..။
“ သူကဘာလုပ္ႏိုင္မွာမို႔လဲ..”
“ သူ..သူ..ၿမိဳ႕ကေလးကို..တစ္ခုခု..”
ခရီးသည္ၾကီးကၿပံဳးတယ္။သူ႔အၿပံဳးက ေၾကကြဲနာက်င္မႈ၊ရင့္က်က္တည္ၿငိမ္မႈေတြသာမက..သေရာ္
ေတာ္ေတာ္ဟန္ေတြလညး္ေရာစြက္ေနသလိုပဲ..။ေလာကဓံတရားနဲ႔ ေလာကပါလတရားေတြကို
သူဟာဆက္ယူၾကည့္ခဲ့ဖူးၿပီးေလၿပီလား..။
“ ၿမိဳ႕ကေလးက မင္း၀တၳဳေတြထဲကလို..မင္းလိုရာပံုသြင္းႏုိင္တဲ့ ဇာတ္ေကာင္တစ္ေကာင္မဟုတ္ဘူး
ကေလးမရဲ႕…။”
႐ွင္….အံ့ၾသစရာ…သူက ကၽြန္မစာေရးတာကိုဘယ္လိုသိရၿပန္တာလဲ…။ကၽြန္မရဲ႕အေတြးကိုသူ႔
စကားက ၿဖတ္ေတာက္ပစ္လိုက္တယ္။
“ မင္းကပံုသြင္းႏိုင္တယ္ပဲထား…မင္းရဲ႕ေမွာ္ဆရာက တစ္ခုခုတတ္ႏိုင္တယ္ပဲထား…ၿမိဳ႕ကေလးက
အလိုမက်ခဲ့ရင္မင္းဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ..။”
“အံမယ္..ၿမိဳ႕ကေလးဒီလိုၿဖစ္ေနရတာေကာ…အလိုမတူပဲၿဖစ္ေနတာမၿဖစ္ႏိုင္ဘူးလား..”
“မင္းေသခ်ာၾကည့္ေနတာေတာင္ေသခ်ာမသိေသးဘူးလား..”
ခရီးသည္ၾကီးရဲ႕စကားေၾကာင့္ကၽြန္မဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ေၿမာက္မွန္း မသိၿမိဳ႕ကေလးကိုစူးစိုက္ၾကည့္မိ
ၿပန္တယ္။အစိမ္းေရာင္ဥပကၡာအၾကည့္ေတြနဲ႕ အဆင္ဆန္း၀တ္႐ံုေတြထည္လဲ၀တ္ဆင္ရင္း..
သံကြန္ၿခာ (၇)ထပ္ထဲက အစြယ္ေဖြးေဖြးသတၱ၀ါေတြ…။စံလြဲမႈေတြနဲ႔ေနထိုင္ေနရတာကို သူေမြ႕
ေပ်ာ္ေနခဲ့ၿပီလား…။
နီယြန္မီးေပ်ာက္မီးစက္ေတြတလက္လက္နဲ႔ အႏွစ္မဲ့ဥခြံေတြကိုထမ္းပိုးေပ်ာ္ပါးေနရတာကို ေက်နပ္
ေပ်ာ္ေမာေနခဲ့ၿပီလား…။ရင္ဘတ္ထဲကသယံဇာတေတြကိုၿပတိုက္ပို႔လို႔ သူဟာေစာလူးလိုလူေတြနဲ႔
ေနထိုင္႐ႊင္ၿမဴးေနခဲ့ၿပီပဲ…။


* * * * * * * * * * * * * ** * * * * * * * * * * * * * * * ** * *


ကၽြန္မရင္ထဲကခုန္ေပါက္ထြက္သြားတဲ့ေမးခြန္းေတြကို ၾကားသလိုနဲ႔ ၿမိဳ႕ကေလးက ကၽြန္မကို သနား
စရာသတၱ၀ါတစ္ေကာင္လိုမထီတရီၾကည့္တယ္။ၿပီးေတာ့ စကားတစ္ခြန္းကိုခပ္တိုးတိုးေၿပာေသး
တယ္။ ေဟာလီး၀ုတ္မင္းသမီးေလသံမ်ိဳးနဲ႔..။
“ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္ရင္မဆိုင္သလိုေနပါ”..တဲ့။
ခိုတြဲ၀န္းသီလာတဲ့မ်က္ရည္စေတြကို ခရီးသည္ၾကီးမၿမင္ေအာင္ေခါင္းငံု႕ပစ္လိုက္ၿပီး..သက္ၿပင္းကို
ခိုးခ်မိခ်ိန္မွာ ခရီးသည္ၾကီးက စကားတစ္ခြန္းကိုဆိုတယ္။
“ ဒီလိုပါပဲ..ကေလးမရယ္”..တဲ့။
ေလာကမွာ ဒီလိုပါပဲ ဆိုတဲ့စကားေလာက္ခုခ်ိန္မွာၿပီးၿပည့္စံုၿပီးတာသြားတဲ့စကားလံုးေတာင္႐ွိႏိုင္ေတာ့
မွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ကၽြန္မေတြးလိုက္မိတယ္။
“ မင္း..ဘာလုပ္မွာလဲ..”
“ ကၽြန္မၿပန္ပါ့မယ္”
“ ဒါဆို..မင္းငါနဲ႔လိုက္ခဲ့ေတာ့..”
“ ႐ွင္..ဘာ..ဘာလို႔လဲ..”
ခရီးသည္ၾကီးက အေ၀းတစ္ေနရာကိုေငးရင္းေၿဖတယ္။
“ ငါဟာမင္းၿဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ သကၠရာဇ္ေတြကိုထမ္းပိုးထားရသူေလ..” တဲ့။
ကၽြန္မေၿခလွမ္းေတြေလးကန္တံု႕ဆိုင္း…..။
ကၽြန္မအားအင္ေတြခိ်နဲ႔ေမာပမ္း…။
ကၽြန္မေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြယိုင္လဲၿပိဳက်….။
ကၽြန္မအိပ္မက္ေတြ တစ္စစီကြဲထြက္လြင့္ပ်ယ္…။
အို…ကၽြန္မယိုင္လဲမသြားခင္ ခ်စ္သူ႔လက္ကိုဆြဲကိုင္ထားခ်င္မိတယ္။ ကၽြန္မခ်စ္သူကိုခုမွလြမ္းတာ
တရားရဲ႕လား..။တကယ္ေတာ့ လူဆိုတာမ်ိဳးက ဒီလိုပါပဲ..။ကံၾကမၼာေတြလြဲေခ်ာ္သြားမွ ေနာင္တ
ရတတ္ၾကတာေလ…။

* * * * * * * * * * * * * ** * * * * * * * * * * * * * * * ** * *

သကၠရာဇ္အခု ၂၀ၿဖတ္သန္းၿပန္လာတဲ့ကၽြန္မကို ခ်စ္သူကေတာ့ ေမတၱာ က႐ုဏာအၿပည့္နဲ႔ဆီးၾကိဳ
ေနခဲ့ပါတယ္။
“ေၿပာစမ္းပါဦး…ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ပံုၿပင္ကို..”
ခ်စ္သူရဲ႕အေမးကိုကၽြန္မ မေၿဖႏိုင္ခဲ့ဘူး..။စကားလံုးေတြဆိတ္သုဥ္းသြားတာထက္ ..ကၽြန္မရဲ႕ဆႏၵ
အိပ္မက္ေတြဆိတ္သုဥ္းသြားရတာဆိုပိုမွန္မလားပဲ..။ၿငိမ္သက္ေနမိတဲ့ကၽြန္မကိုခ်စ္သူကနားမလည္
သလိုၾကည့္တယ္။ကၽြန္မကေတာ့အဲဒီနားမလည္ႏိုင္ၿခင္းေတြကိုေ႐ွာင္ကြင္းရင္း စကားတစ္ခြန္းတည္း
ေၿပာႏိုင္ခဲ့တယ္။
“ ကို..သိလား..ကၽြန္မအဲဒီၿမိဳ႕ကေလးကိုဘယ္ေတာ့မွလြမ္းေတာ့မွာအဟုတ္ဘူး”…လို႔။
ခ်စ္သူကေတာ့ခုထိနားမလည္ႏိုင္ေသးဘူး။ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မကေတာ့ေသခ်ာပါတယ္။ အဲဒီၿမိဳ႕ကေလး
ကိုဘယ္ေသာအခါမွလြမ္းဆြတ္တမ္းမက္မိေတာ့မွာမဟုတ္ပါဘူး..။

မေနာ္ဟရီ