ေၾကြလြင့္သြားေသာၾကယ္တစ္ပြင့္

Saturday, October 24, 2009

အမွန္တကယ္ဆို ဒီလုိပို႔စ္မ်ိဳး ကၽြန္မ မေရးခ်င္ပါဘူး။ ဒီေန႔မနက္ အိုင္ဒီယာရံုးက အြန္လုိင္းတက္လာတဲ့အခါ သတင္းဆိုးတစ္ခုကိုေပးပါတယ္။ နီနီ ဆံုးၿပီတဲ့။ ကၽြန္မတို႔ကေလးေေတြက သူ႔ကို ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ နီနီ လုိ႔ေခၚတာကိုး ။ သူက တစ္ခါတစ္ေလ ရံုးလာလည္း ရွိသမွ်လူနဲ႔ အဆင္ေၿပစြာေနတတ္ေတာ့ ကေလးေတြကလည္း သူ႔ကိုခ်စ္တယ္။ အၿမဲ စကားမ်ား ရန္ၿဖစ္တတ္တာကေတာ့ ကၽြန္မနဲ႔ပါပဲ။
လြန္ခဲ့တဲ့တစ္ႏွစ္ေက်ာ္က သူရံုးေရာက္လာတယ္။ အရက္ၿပတ္ေနခ်ိန္ပါ။ သိပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ အခ်ိ္န္တစ္ခ်ိန္ လို႔လည္း ေၿပာလုိ႔ရမယ္ထင္ပါတယ္။ က်န္းက်န္းမာမာနဲ႔ အသားအေရကလည္း တင္းရင္းလုိ႔။ ကၽြန္မေတာင္မွ သူ႔ကို ေၿပာလုိက္ေသးတယ္။ ခုလိုၿမင္ရတာ စိတ္ခ်မ္းသာတယ္လို႔ ။ ဒါေပမယ့္ လူကေတာ့ perspective လြဲေနတယ္လုိ႔ ေၿပာလုိ႔ သူရယ္လိုက္တာ။ လူက အရက္ၿပတ္ေတာ့ ဝလာတယ္။ လူေသးေသးေလးက ဝေနေတာ့ အဲလို ၿဖစ္ေနတာ ေပါ့လို႔ ကၽြန္မက ေၿပာေတာ့ သူစာေပေလာကထဲ လုိက္ေၿပာပါေတာ့တယ္။ မေနာ္က သူ႔ကို perspective လြဲေန တယ္လုိ႔ ေၿပာပါတယ္ဆိုၿပီးေတာ့။ အမွန္တကယ္က စိုးရိမ္တာပါ။ အရက္ေသာက္တဲ့သူေတြ က အဲလိုဝေနလည္း စိုးရိမ္ရပါတယ္။
ေနာက္မၾကာပါဘူး။ ၿပန္ေသာက္တယ္ဆိုတဲ့စကားက ၾကားလာရတယ္။ ရံုးေရာက္လာတယ္။ မူးေနတယ္။ အရက္နံ႔ကလည္းထြက္လုိ႔။ ကၽြန္မ သူ႔ကို ေၿပာစရာ စကားမ်ားမ်ားမရွိဘူး။ ကိုရဲ ... တစ္ေယာက္ကေတာ့ သြားၿပီ ေနာ္ ..ေနာက္ကေနလိုက္မလို႔လား .. လို႔ေၿပာေတာ့ သူက ဒါကို သူ႔ထံုးစံအတိုင္း စိုးရိမ္စကားလို႔မသတ္မွတ္ပါဘူး။ ရယ္စရာလုပ္ပစ္ပါတယ္။ ဘာၿဖစ္လဲဟာ ဟိုမွာ ေရႊဘုန္းလည္းရွိတယ္ သားၾကီးလည္းရွိတယ္ ကိုေအာင္မင္းသိမ္းလည္းရွိတယ္ ငွက္လည္းရွိတယ္ ေကၿမိဳးၾကီး လည္းရွိတယ္ တဲ့။ လုပ္သြားပါေသးတယ္။
ခုေတာ့လည္း သူတကယ့္ကို သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြရွိရာကို လုိက္သြားခဲ့ပါၿပီ။ သိပ္ေစာလြန္းတယ္လုိ႔ ေတာ့ ကၽြန္မ မေၿပာလိုေတာ့ပါဘူး။ ေစာေစာသြားေတာ့လည္း ေအးၿငိမ္းရာကို ေစာေစာေရာက္တယ္လို႔ပဲ သူတို႔အတြက္ ေတြးေပးလုိက္ပါတယ္။
ခုေလာက္ဆို ကိုေရႊဘုန္းဇာတ္လမ္းကို သူကဇာတ္ညႊန္းေရး ကိုေအာင္မင္းသိမ္းက ဒါရိုက္တာလုပ္ ကိုသားၾကီးကို မင္းသားလုပ္ခိုင္းေနေလာက္ေရာေပါ့ ..။ ဇာတ္ဝင္ေတးနဲ႔ ဇာတ္ကားအတြက္ လိုအပ္တဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြကိုေတာ့ ကိုေကၿမိဳးၾကီးက ဆြဲေပးေနပါလိမ့္မယ္။ ေအာ္ ကိုငွက္နဲ႔ ကိုခင္ဝမ္းလည္းရွိေသးတယ္။ တစ္ခ်ိန္က ကိုငွက္က ကိုရဲအိမ္မွာ ေပ်ာ္တတ္သူေပါ့။ ခုေတာ့ သူတို႔တူတူၿပန္ရွိေနၾကၿပီလုိ႔ပဲ ေတြးေပးရပါေတာ့မယ္။
ၾကယ္ေတြ တဖြဲဖြဲ ေၾကြေနတယ္။
ဟိုး..သမုဒၵရာရဲ႕ အနက္ဆံုးဆီ။
ၾကာရင္ သမုဒၵရာၾကီးက
ၾကယ္သမုဒၵရာၾကီးမ်ား ၿဖစ္သြားမလား...။
မၾကည္ၿပာ ငိုမငိုေတာ့မသိပါဘူး။ ႏိုင္ႏိုင္ဝင္းေတာ့ ငိုေနလိမ့္မယ္။ ေနာက္ သူ႔သားေလး talky man !
ေနာက္ သူ႔ကိုခ်စ္တဲ့ ပရိသတ္ေတြ...
အရာအားလံုးဟာ သခၤ ါရ တရားတဲ့လား ...
လက္ခံႏိုင္ဖို႔ အားေတြလိုအပ္ေနၾကေသးတယ္။

May your soul be Rest In Peace Ko Ye' ~


ဒါကေတာ့ အိုင္ဒီယာ လ(၁၀၀)ၿပည့္မွာ ေနာက္ဆံုးပါသြားတဲ့ သူ႔ဝတၳဳတိုပါပဲ။ အမွတ္တရ တင္ေပးလုိက္ပါတယ္။

သူရာေထာင့္မွအလဲြမ်ား
ကၽြန္ေတာ္ . . . . . . . . ႏွင့္ ဘတ္တာဖလုိင္းဆရာမ

ကၽြန္ေတာ္သည္ အရက္ကို လူအေတာ္မ်ားမ်ား နယ္ပါယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ ေသာက္ခဲ့သူျဖစ္သည္။
ငယ္စဥ္ဘ၀တုန္းကေတာ့ . . (၁၀)တန္းေအာင္သည့္ေန႕က ေက်ာင္းေနဘက္သူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ရဲျမင့္တုိး၊ ေမာင္ေမာင္နီ၊ ေအာင္ႏုိင္စိုး၊ ေစာႏုိင္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ဇ၀နရပ္ကြက္ရွိ ထုိစဥ္က နာမည္ႀကီးစားေသာက္ဆုိင္ျဖစ္ေသာ “အေရွ႕ရြာ” စားေတာ္ဆက္တြင္ . . Rum တစ္လုံး ေဆာ္ဒါႏွင့္ အျမည္းေကာင္းေကာင္းမွာၿပီး ေသာက္ၾကသည္။
ထုိစဥ္က ကၽြန္ေတာ္တုိ႕အရက္ေသာက္ၾကျခင္းရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕တုန္းက အင္မတန္မွ ျဖတ္သန္းရခက္ခဲလွေသာ ဆယ္တန္းစာေမးပဲြကို ေအာင္ျမင္ခဲ့ျခင္း၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လူႀကီးျဖစ္ၿပီဟု . . သတ္မွတ္ျခင္း . . ေန႕စဥ္ဖိစီးေနေသာ ေအာင္မွေအာင္ပါ့ မလားဆုိသည့္ စိတ္ဖိစီးမႈမွလြတ္ၿပီး ေပါ့ပါးသြားျခင္း . . စသည္တုိ႕ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ထုိင္ေနၾကေသာ စားပဲြေပၚသို႕ စားပဲြထုိးက Rum ေလးေထာင့္ပုလင္းႀကီးကို “ေဒါက္”ကနဲ လာတင္ေသာအခါ . . . က်န္သည့္လူေတြကိုေတာ့မသိ၊ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ရင္ေတာ္ေတာ္ခုန္သြားသည္။ ႏႈတ္ခမ္းကို တစ္ခ်က္သပ္ရင္း “မေသာက္ေတာ့ ဘူး” လုိ႕ ေျပာရရင္ ေကာင္းမလား! အရက္ဆိုတာ ခါးသတဲ့၊ ဘယ္လုိခါးတာလဲ! ဆိုတာ သိခ်င္တယ္။ . . . စသည္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ အေတြးေတြလုံးလည္လုိက္ေနသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ဖန္(လ္)ခြက္ႏွင့္ ေရခဲ၊ ေဆာ္ဒါ ပုလင္း . . စသည္တုိ႕ေရာက္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ရင္ေတြ ေတာ္ေတာ္ခုန္ေန တာကို အခုထိမွတ္မိေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္အေၾကာက္ဆုံးမွာ သူငယ္ခ်င္းေလးဦးက ကၽြန္ေတာ္အရက္မေသာက္ဘူးဆုိလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ကို “စေၾကာက္” ဟု ထင္မွာစိုးေနျခင္းသာျဖစ္သည္။ ဒီလိုေတာ့ အထင္မခံႏုိင္ . . အရက္ကို ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ေသာက္ ေတာ့မည္ . .ဟု ဆုံးျဖတ္လိုက္ခ်ိန္တြင္ ရင္ခုန္သံအျမန္ဆုံးျဖစ္သည္။
အာေခါင္ေတြ ေျခာက္လာသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ဖန္(လ္)ခြက္ထဲကို ေရခဲသုံးေလးတုံး ထည့္လုိက္သည္။
“ေဟ့ေကာင္ရဲ၀င္း . . အဲဒါ မင္းအရက္မေသာက္တတ္ေသးဘူးဆုိတာကိုျပတဲ့ အဓိပၸါယ္ပဲကြ”
ေစာႏုိင္စကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္အံ့ၾသသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ ဘာမွ်မလုပ္ရေသး ေစာႏုိင္က ဗလိုင္းႀကီးလာ ဆရာလုပ္ေန သည္မဟုတ္လား!။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ သူငယ္ခ်င္းငါးေယာက္ထဲတြင္ ေစာႏုိင္က အာအက်ယ္ဆုံး၊ ဆရာႀကီးအလုပ္ဆုံး၊ သူ႕ကိုယ္သူ လည္း အထင္အႀကီးဆုံးျဖစ္၏။
“ဘာကိုလဲကြ၊ မင္းဟာက ဗလိုင္းႀကီးပါလား!”
“မင္း . . ဖန္ခြက္ထဲကို ေရခဲတုံးထည့္တဲ့ကိစၥေပါ့ကြ”
“ဘာ . . . .!!”
ေစာႏုိင္ေျပာသည့္အဓိပၸါယ္ကို ကၽြန္ေတာ္နားမလည္ပါ။
“မင္း . . နားမလည္ဘူး၊ ေဟ့ေကာင္ . . . ဒီလုိကြ . . အရက္ေသာက္တတ္တဲ့ လူဆုိတာ ဖန္(လ္)ခြက္ထဲကို ဘယ္ေတာ့မွ ေရခဲ တုံးအလွ်င္မထည့္ဘူး၊ အခုလို မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ၀ုိင္းေသာက္တဲ့အခါမ်ဳိးမွာေပါ့ကြာ”
“ဘာဆုိင္လုိ႕လဲ!”
ေစာႏုိင္က ဆရာႀကီးပုံစံျဖင့္ တစ္ခ်က္ၿပံဳးသည္။ ေစာႏုိင္မွာ ကၽြမ္းက်င္တာဆုိလို႕ အဲဒီလိုဆရာႀကီး အၿပဳံးမ်ဳိးၿပံဳးတတ္ျခင္းသာ ရွိပါသည္။
“မသိရင္မွတ္ထား . . ပုလင္းဖြင့္ၿပီးရင္ မာကာလုပ္တဲ့လူက ဖန္(လ္)ခြက္ေတြကို စီၿပီးေတာ့ အဲဒီထဲကို အရက္ညီတူ မွ်တူ ထည့္ေပးရတယ္၊ ၿပီးေတာ့မွ ေရခဲထည့္တာတုိ႕ ေဆာ္ဒါထည့္တာတုိ႕ကေတာ့ ကိုယ့္သေဘာနဲ႔ကိုယ္ေပါ့၊ အခုမင္းက ေရခဲေတြထည့္ ထားေတာ့ . . .အရက္ညီတူမွ်တူ ျဖစ္ေအာင္ဘယ္လိုလုပ္ငွဲ႔လုိ႕ရေတာ့မွာလည္းကြ၊ အဲဒါကို ေျပာတာ”
မမူးေသးခင္ ဆရာအလုပ္ခံလိုက္ရသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ပ်က္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္အရက္ကို ခုမွ စ,ေသာက္သည္ဆုိတာ မွန္ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြထင္တာမခံခ်င္၊ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လုပ္တာက သူေျပာေနတာနဲ႔ တစ္ျခားစီ မဟုတ္လား!။
ဒီေတာ့မွ . . . ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ အိမ္ကိုငွားထားသည့္ အိမ္ငွားမွာ သစ္သားဘတ္(စ)ကား ေထာင္စားသူျဖစ္ရာ ထုိလ၏ဘတ္(စ) ကားကိုေမာင္းေသာ . . . ဒါရုိက္တာဦးထြန္းက ကားအပ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ကားေပၚမွာပင္ အရက္ေသာက္တတ္သည္။ သူေသာက္ည့္ အရက္က ဘီအီးျဖစ္သည္။ ဦးထြန္းသည္ အရက္မေသာက္မီေရတစ္ခြက္ကို အရင္ေသာက္ေလ့ရွိသည္၊ ကို . . . ကၽြန္ေတာ္က ေမးဖူး သည္။ ဒီေတာ့ . . . ဦးထြန္းက “ေရခံေတာ့ အေသမျမန္ဘူးေပါ့ကြာ” . . . ဟု ေျပာကို သတိရသည္ႏွင့္ . . ကၽြန္ေတာ့္ ခုခံစစ္ကို စ,ရ သည္။
“အဲဒါဆုိရင္ေတာ့ . . မင္းမွားတယ္ေစာႏုိင္ . . .ငါေရခဲထည့္တာ အရက္နဲ႔ေရာဖုိ႕မဟုတ္ဘူး၊ ေရနဲ႔ေရာၿပီး ေရခဲႀကိဳခံထားမလို႕ ကြ၊ ေရမခံရင္ အေသျမန္တယ္ဆုိတာ မင္းမၾကားဖူးဘူးလား!”
ကၽြန္ေတာ့္စကားေၾကာင့္ ေစာႏုိင္မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္ အမ္းသြားသည္။
“ေဟ့ေကာင္ေတြ . . ေရခံတာတုိ႕ မာကာတုိ႕လုပ္မေနနဲ႔ ေသာက္စရာရွိတာေသာက္ကြာ . . .”
စိတ္တုိတတ္ေသာ ေမာင္ေမာင္နီက အရက္ပုလင္းကို ေကာက္ယူရင္းေျပာသည္။
“ဟာ . . ေမာင္နီအရမ္းမဖြင့္နဲ႔ . . အရမ္းမဖြင့္နဲ႔ ဒီေကာင့္ကို အတုလား! အစစ္လား! စစ္ရဦးမယ္”
ေျပာေျပာဆုိဆုိ ေစာႏုိင္က ေမာင္နီ႕ထံမွ အရက္ပုလင္းကို အတင္းလုသည္။ ပုလင္းရသြားေတာ့ အဖုံးကိုလွည့္ပါတ္ၿပီး ေသ ေသခ်ာခ်ာၾကည့္သည္။ သူ႕ပုံစံက အရက္ကိုေန႕စဥ္ေသာက္ေနသည့္ ဆရာႀကီးပုံစံမ်ဳိး . . ။ ၿပီးေတာ့ အရက္ပုလင္းကို ေဇာက္ထိုး လုပ္ၿပီး ဖင္ပိုင္းက အရက္ေတြစီးက်တာကို ၾကည့္ျပန္သည္။ ပုလင္းဖင္မွ ေနာက္ဆုံး အရက္တစ္ခြက္က ေတာက္ခနဲက်ေတာ့မွ ၿပံဳး ရင္း၀မ္းသာအားရဆုိသည္။
“စိတ္ခ်၊ ဒီအေကာင္အစစ္ပဲ ေရမေရာတဲ့အစစ္!”
“ေဟ့ေကာင္ ေစာႏုိင္ မင္းစကားကိုရွည္တယ္ကြာ ေပးစမ္း၊ ဘာေတြေလွ်ာက္လုပ္ေနၾကတာလဲ!”
ေမာင္ေမာင္နီက ပုလင္းကို ဒုတိယအႀကိမ္ဆဲြယူၿပီး ပုလင္းကိုေဇာက္ထိုးထားၿပီး ပုလင္းဖင္ကို သုံးေလးခ်က္ရုိက္ၿပီး အဖုံးကိုဖြင့္ ေတာ့“ကလစ္” ဟု ျမည္ရင္း အဖုံးပြင့္သြားသည္။ ေစာႏုိင္က အရက္ဖန္(လ္)ခြက္ေတြကို တန္းစီေပးသည္။ ေမာင္နီက ဖန္(လ္)ခြက္ ထဲသို႕ အရက္ကို လက္ႏွစ္လုံးစီခန္႕ အသာခ်ိန္၍ ထည့္ၿပီးေတာ့မွ ဖန္(လ္)ခြက္ေတြကို ေရွ႕သို႕ျပန္ခ်ေပးသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ကိုယ့္ေရွ႕ကခြက္ကိုၾကည့္ရင္း ေၾကာက္လည္းေၾကာက္သည္။ ေသာက္လည္းေသာက္ခ်င္သည္ . . ဆုိသည့္ စိတ္ႏွစ္ခြကို ခံစားေနရသည္။ ေရခဲထည့္ ေဆာ္ဒါေတြထည့္ၿပီးေတာ့ အရက္ခြက္သည္ လုံး၀အသက္၀င္သြားၿပီျဖစ္သည္။
“ကဲ . . ခ်ီးယား(စ္) . . . ေအာင္ျမင္သြားတဲ့စာေမးပဲြအတြက္”
ေမာင္နီ၊ ရဲျမင့္တုိးႏွင့္ ေအာင္ႏုိင္စုိးတုိ႕က အရက္ဖန္(လ္)ခြက္ကို ေျမွာက္ရင္းက ျပန္မခ်ဘဲ သုံးေလးက်ဳိက္ေသာက္ပစ္လိုက္ ေသာ္လည္း . . . သူတုိ႕ပုံစံက မ်က္ႏွာပ်က္မသြားၾက၊ ေစာႏုိင္ကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ . . သူ႕လက္ထဲက အရက္ခြက္ကို ၾကည့္ရင္းက “အျမည္းမွ မလာေသးတာကြာ” ဟု တစ္၀ိုင္းစာၾကားေလာက္ယုံေျပာၿပီး အရက္ခြက္က ႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ေတ့၊ မ်က္ေစ့ကိုမိႈတ္ၿပီး တဂြတ္ ဂြတ္ႏွင့္ ေမာ့ခ်ပစ္လုိက္ၿပီးေတာ့ မ်က္ႏွာရႈံ႕မဲ့သြားၿပီး အေတာ္ၾကာေအာင္ ေခါင္းကိုငုံ႕ထားသည္။
ဒီေကာင္ ေခါင္းျပန္ေမာ့လာေတာ့ ေအာင္ႏုိင္စုိးတုိ႕ ရဲျမင့္တိုးတုိ႕ကို ၾကည့္သည္။ ဟုိေကာင္ သုံးေကာင္က ထုံးစံအတုိင္း ေအး ေဆးပင္ရွိသည္။ ဒီေတာ့ ေစာႏုိင္ကခြက္ကို ကိုင္ရင္း ဘာလုပ္ရမယ္မွန္း မသိျဖစ္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ရိၿပံဳးၿပံဳးသည္။
“ေဟ့ေကာင္ရဲ၀င္းခ်ေလကြာ . . First cup ဆိုတာ ဒီလိုတစ္ရွိန္ထုိး ေမာ့ရတယ္ကြာ”
“သူေသာက္ခ်င္သလိုေသာက္ေပ့ေစ့ေပါ့ကြ၊ မင္းလည္းမင္းႀကိဳက္သလုိသာေသာက္၊ ရဲ၀င္း မင္းအျမည္းလာမွ ေသာက္ခ်င္ လည္း ေသာက္ရတယ္”
ရဲျမင့္တိုးက၀င္ေျပာေတာ့မွ ေစာႏုိင္ၿငိမ္သြားသည္။ ဒါေပမယ့္ အတန္းတူ အသက္တူခ်င္း ကၽြန္ေတာ့္ကို အရက္ေသာက္ေတာ့ မွ ညီငယ္တစ္ေယာက္လုိ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ရတာကို ခံလိုက္၇သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေဒါသနည္းနည္းျဖစ္ၿပီး မခံခ်င္စိတ္ႏွင့္ လက္ထဲက ခြက္ကို တစ္ရွိန္ထုိးေမာ့ခ်ပစ္လိုက္သည္။
“ဂြပ္”ခနဲ ခြက္ကိုခ်ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အရင္ဆုံးၾကည့္တဲ့လူက ေစာႏုိင္ပါ။ ဒီေကာင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို တအံ့တၾသ မျမင္ဖူးသူ တစ္ေယာက္လို ေငးၾကည့္ေနသည့္မ်က္ႏွာကို ေတြ႕ရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေက်နပ္သြားသည္။ က်န္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ေတာ့ ဘာမွမထူးျခား၊ ထူးျခားမည္ဆုိလွ်င္လည္း “ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ” ဆုိေသာ အၾကည့္မ်ဳိးသာရွိလိမ့္မည္ထင္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ တစ္ရွိန္ထိုး ေမာ့ခ်ပစ္လုိက္ေသာ အရက္သည္ ၀င္သြားေသာအစာအိမ္ထဲတြင္ ဘယ္လိုမွမေနဘဲ အရက္မ၀င္ေသာ ႏွာေခါင္းထဲမွာ ေရးခ်ျပ၍မရေသာ Rum ၏ အနံ႕သည္ “ထင္း”ကနဲ စူးရွ၍ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ဆီမွာ ဘာမွ အေျပာင္းအလဲမျဖစ္၊ ကၽြန္ေတာ္သည္ အရက္မေသာက္မီက အတုိင္းပင္ အသိေရာ ခံစားမႈပါ မေျပာင္းလဲသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ “အရက္ကို ႏုိင္သည္” ဟု ထင္သြားသည္။
“ေဟ့ေကာင္ေတြ မင္းတုိ႕အရက္က စစ္ေရာ စစ္ရဲ႕လားကြ၊ ငါ . . ဘာမွလည္း မျဖစ္ပါလား”
ကၽြန္ေတာ္စကားေၾကာင့္ ရဲျမင့္တုိး၊ ေအာင္ႏုိင္စိုးႏွင့္ ေမာင္ေမာင္နီတို႕က ၿပံဳးၾကသည္။ ေစာႏုိင္ကေတာ့ ဘာမွ်မေျပာဘဲ သူ႕ မ်က္ႏွာကို ကၽြန္ေတာ့္ဘက္မလွည့္ေတာ့သည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ေက်နပ္သြားသည္။ “လင္းဋေလာက္ေတာ့ ငွက္တုိင္းလွပါတယ္ ကြာ” ဆုိသည့္ စကားအတုိင္းေပါ့။ ထုိအခ်ိန္မွာ ၾကက္ဥေမႊေၾကာ္အရင္ ေရာက္လာသည္။
ကၽြန္ေတာ္ အျမည္းကေလးစားလုိက္ေတာ့ ပါးစပ္ထဲတြင္ တစ္မ်ဳိးျဖစ္ေနေသာ အရသာမွာ ၾကက္ဥေမႊေၾကာ္ႏွင့္ေတြ႕ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးအဆင္ေျပသြား၏။ ကၽြန္ေတာ္အျမည္းကို သုံးေလးခါ စားပစ္လိုက္သည္။ ဟုိ သုံးေကာင္ကေတာ့ . . တစ္ခါငုံလုိက္ အျမည္းစားလုိက္ႏွင့္ အဆင္ေျပေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဂ်က္ကမာၻကိုဖြာရင္း အရက္တစ္ခြက္လုံးကို တစ္ရွိန္ထုိးကစ္ၿပီး ဘာမွ မျဖစ္ ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ့္ ကၽြန္ေတာ္အံ့ၾသရင္း ေက်နပ္ေနသည္။
ေစာႏိုင္က ပုလင္းကိုေကာက္ကိုင္ၿပီး သူ႕ခြက္ထဲသို႕ လက္ႏွစ္လုံးေလာက္ထည့္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဘက္သို႕ ပုလင္းကိုကမ္း၍ ေပးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္လွမ္းယူၿပီး သူထည့္သေလာက္ထည့္လုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေရခဲထည့္၊ ေဆာ္ဒါႏွင့္ေရာ . . ေဆာ္ဒါမွ အျမဳတ္ ကေလးေတြ ခုန္ေပါက္ေနတာကို ကၽြန္ေတာ္ေငးေနမိသည္။]
ထိုအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕မွာထားေသာ ငါးရွဥ့္ခ်ဥ္စပ္၊ ကုန္းေဘာင္ႀကီးေၾကာ္၊ ငါးမုန္႕ေၾကာ္ႏွင့္း ေဆးဘဲဥသုပ္တုိ႕ ေရာက္ လာၿပီး ေရခဲတစ္ပဲြပင္ထပ္မွာလိုက္ရေသး၏။ ရဲျမင့္တုိးတုိ႕အုပ္စုက တစြတ္စြတ္ေသာက္ေနၾကေသာ သူတို႕အရက္မ်ားကို လက္စ သတ္လုိက္ၾကၿပီး . . အျမည္း စားၾကသည္။
ေစာႏုိင္ကလည္း အရက္ကို တစ္ငုံ႕ငုံ႕၍ ေဆးဘဲဥသုပ္ကိုစားသည္။
“ဘီအီးဘီယာ၊ Rum ေဆာ္ဒါ . . အျမည္းအားလုံးမွာ . . ေဆးဘဲဥ . . တဲ့ကြ မွတ္ထား”
ထုံးစံအတုိင္း အျမည္းစားရင္းက ေစာႏုိင္က ဆရာႀကီးလုပ္ျပန္သည္။ ေစာႏုိင္သည္ အရက္ႏွင့္ ပါတ္သက္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ထက္ သူက ပိုနားလည္သည္။ သူက ပိုဗဟုသုတရွိသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ထင္ေအာင္ အမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာေန . . လုပ္ျပျခင္းျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း အရက္ကို တစ္ခ်က္ငုံၿပီး ၿမိဳခ်လုိက္ေတာ့ ခုန က်ဳိက္ခ်လိုက္သည္ထက္ပင္ အရက္၏အနံ႕ႏွင့္ အရသာက ဆုိးသည္ဟုထင္ရသည္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ငါးရွဥ့္ခ်ဥ္စပ္ကို တစ္ဇြန္းစားလုိက္ရ၏။ ဒီေတာ့မွ အဆင္ေျပသြားသည္။ အင္း ဒါေၾကာင့္ မုိ႕ အျမည္းနဲ႔အရက္ကို တဲြဘက္ထားတာပါလား . . ဟု ကၽြန္ေတာ္ သိၿပီးသားကို လက္ေတြ႕က်က်နားလည္လိုက္ရပါသည္။
“ဒါကေတာ့ အမွတ္စာရင္းထုတ္ၿပီးရင္ . . ရတဲ့အမွတ္က ငါလုိခ်င္တဲ့အမွတ္မရရင္ G.T.I ေျဖမယ္ကြာ”
ေမာင္ေမာင္နီက ဆုိသည္။
“ေကာင္းတယ္ ေမာင္နီ ဒီေကာင္က ေက်ာင္းဆင္းတာနဲ႔ အလုပ္တန္းရတာ၊ ငါ့သူငယ္ခ်င္းရဲ႕အစ္ကိုက G.T.I ဆင္းေပါ့၊ သူက E.P (electronic power) ဆုိေတာ့ ဘယ္သူ႕ဆီမွာမွ မလုပ္ဘဲနဲ႔ ပထမအိမ္ေတြမွာ လုိအပ္ရင္လုိက္ျပင္တယ္၊ အခုေတာ့ ဆုိင္ဖြင့္ၿပီး ျပင္လည္းျပင္ ေရာင္းလည္းေရာင္းေပါ့ကြာ”
“ဟုတ္တယ္ ငါလည္း E.P ပဲလုိက္ခ်င္တာ၊ ဘဲြ႕ရၿပီး ဘာမွ လုပ္စားလို႕မရရင္ အခ်ိန္ကုန္ယုံပဲရွိမွာေပါ့”
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕စကား၀ိုင္းသည္ အရက္အရွိန္ေၾကာင့္ ဆူညံစျပဳလာ၏။ ကၽြန္ေတာ္ ဒုတိယခြက္မကုန္ခင္ ငါးရွဥ့္အျမည္းကို လွမ္း အႏႈိက္မွာ ရိပ္ခနဲတစ္ခ်က္ျဖစ္သြားၿပီး၊ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ျမင္ကြင္းသည္ အျဖဴေရာင္ပုလင္းအလြတ္တစ္လုံးကို မ်က္ေစ့ေရွ႕မွာ ခံ၍ၾကည့္ရသလုိမ်ဳိးျဖစ္သြား၏။ ကၽြန္ေတာ့္အေရွ႕က ခုံအစြန္းကို ကိုင္ရင္းက ငါမူးၿပီဟု သတိရသြားၿပီး ေၾကာက္လာ သျဖင့္ ေဇာေခၽြးေတြပ်ံ၍လာသည္။ ရင္ေတြလည္း တုန္၍လာ၏။ သို႕ေသာ္ . . ကၽြန္ေတာ္ ထုတ္၍မေျပာ၊ ေျပာရမွာ ရွက္သည္။
ကၽြန္ေတာ္အျမည္းကို လွမ္းႏႈိက္ၿပီးစားသည္။ ၿပီးေတာ့ အသိစိတ္ကို ရေအာင္ထိမ္းသည္။ မနက္ကတည္းက အေပ်ာ္လြန္ၿပီး လက္ဖက္ရည္ တစ္ခြက္မွလဲြ၍ ဘာမွ်မစားရေသးေၾကာင္း သတိရလာသည္။ အရက္ဆုိတာ အစာမစားဘဲေသာက္ရင္ ပိုမူးတယ္ . . တဲ့။ ငါ မနက္ကတည္းက ဘာမွ မစားရေသးတာ အျမည္းမ်ားမ်းစားထားမွဟု သတိေပးရင္း အျမည္းခ်ည္ဖိစားမိသည္။
“ရဲ၀င္း မင္းကေရာ ဘာလုပ္မွာလဲ!”
ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခ်က္စဥ္းစားမိသည္။ ေခါင္းထဲမွာေတာ့ ရီတီတီႏွင့္ . . . .
“ငါ . . တကၠသိုလ္ရဲ႕အရသာကို ခံစားခ်င္တယ္ကြာ၊ ငါ လွည္းတန္းဘက္ တစ္ခါေရာက္တုန္း ကားေပၚကေနျမင္ရတာ အုိး . . အက်ၤ ီအ၀တ္အစားေတြေရာင္စုံနဲ႔ ေက်ာင္းႀကီးထဲမွာ ဟုိသြား၊ ဒီသြားနဲ႔ ေက်ာင္းတက္ေနတာလား ေက်ာင္းလႊတ္ေနတာလားေတာင္ မသိပါဘူးကြာ . .။ ငါကေတာ့ အဲဒီအရသာကို ခံစားခ်င္တယ္”
“စာအုပ္ေတြ စြတ္ဖတ္ၿပီး စိတ္ကူးမယဥ္နဲ႔ရဲ၀င္း၊ (၁၀)တန္းေအာင္ၿပီးတဲ့လူဆုိတာ ဘ၀လမ္းဆုံကိုေရာက္တာပဲ၊ မင္းဘယ္သြား မလဲသြားခ်င္တဲ့ဆီ သြားလို႕ရတယ္”
“ငါကေတာ့ င့ါအေဖရွိတဲ့ မီးရထားမွာ၀င္လုပ္ရင္းနဲ႔ လုပ္သားေကာလိပ္ပဲတက္ေတာ့မယ္ကြာ . . ”
“မင္းဟာက လြယ္လွခ်ည္လား!”
“င့ါအေဖေရာ၊ အစ္ကိုေရာက ရထားရုံးမွာဆုိေတာ့ (၁၀)ေအာင္တာနဲ႔ ၀င္ရတာလြယ္တယ္ကြ”
“ရဲ၀င္းေသာက္ေလကြာ . . . ”
ထုိေန႕က ကၽြန္ေတာ္ေနာက္ထပ္ ဘယ္ႏွခြက္ဆက္ေသာက္မိမွန္း မသိေတာ့ . . အရက္ဆုိင္ကထေတာ့ ရန္ကုန္ထဲသြားၿပီး ရုပ္ရွင္ၾကည့္ၾကတာကို မွတ္မိသည္။ သို႕ေသာ္ . . ဘယ္ရုံမွာဘာကားကို ၾကည့္ခဲ့သည္ဆုိတာကို ကၽြန္ေတာ္မမွတ္မိေတာ့၊ အိမ္ကို ဘယ္လိုလုပ္ျပန္ေရာက္မွန္းလည္းမသိေတာ့ . . . ။
ေနာက္တစ္ေန႕ မ်က္ႏွာသစ္ေတာ့ . . ဦးေႏွာက္ထဲမွာ အရက္နံ႕ကိုရေနသည္။ ေရေသာက္ေတာ့လည္း . . ထုိအရက္နံ႕ကိုပဲ ရေနသည္။ အခုမွ ကၽြန္ေတာ္အန္ခ်င္ေနသည္။ဦးေခါင္းထဲကို လာလာရုိက္ေနေသာ အရက္နံ႕ကို ကၽြန္ေတာ္မခံႏုိင္ပါ။ “အရက္” ဟု ေတြးလိုက္သည္ႏွင့္ ထုိရနံ႕ကိုျပန္၍ရသည္။ ေတာ္ၿပီ . . ငါေနာက္ကို အရက္မေသာက္ေတာ့ဘူးဟု . . ကၽြန္ေတာ္ေတြးလိုက္ခဲ့ဖူးတာ ကို ျပန္မွတ္မိသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ပထမဦးဆုံးအရက္ေသာက္ျဖစ္သည့္အေၾကာင္းကို အရက္ျဖတ္သည့္ စိတ္က်န္းမာေရးေဆးရုံျဖစ္ေသာ လုံမိၺနီအထူးကုေဆးခန္းရွိ ကုတင္ေပၚမွာ အိပ္ရင္းေတြးမိေနျခင္းျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ေဆးရုံကို ေရာက္တာ(၃)ရက္ေျမာက္ၿပီျဖစ္သည္။
အားက မရွိေသး၊ ေျခေတြလက္ေတြတုန္ေနဆဲ၊ ပါးစပ္ထဲက ဘာကိုမွလည္း မစားခ်င္ . . အခ်ဳိရည္ဆရာမ ေရာက္လာ လွ်င္ ဆန္းကစ္အခ်ဳိေရကို ေသာက္ျပရသည္မွလဲြ၍ ဘာကိုမွ မစားခ်င္ေသး . . ။
“ဗိုက္ထဲမွာ အစာမရွိေတာ့ . . ရင္တုန္တာေပါ့ . . ဘာစားခ်င္လဲဆုိတာကိုစဥ္းစား . . ဘာျဖစ္ျဖစ္ . . က်ဳိးစားၿပီးရေအာင္စား ရမယ္ ဒါမွရင္မတုန္မွာ . . အခ်ဳိရည္ေသာက္ . . . .”
ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတြ႕တုိင္ အခ်ဳိရည္ေသာက္ခုိင္းသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ေသာက္ရသည္။ ဒီေန႕ေတာ့ . . ဆရာမက မေျပာပါပဲ ကၽြန္ေတာ္အခ်ဳိရည္တစ္ဗူးကုန္ နည္းနည္းစီေသာက္ျဖစ္သြားသျဖင့္ . . ရင္တုန္နည္းနည္းသက္သာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆရာမ မွာသြားသည့္အတုိင္းပင္ . . အခ်ဳိရည္ကို နည္းနည္းခ်င္စီေသာက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အေဖာ္အျဖစ္ေခၚထားေသာ ကၽြန္ေတာ့္ ညီ၀မ္းကဲြကေလးက ကၽြန္ေတာ္ေတာင္းတုိင္းအခ်ဳိရည္ဗူးကို ယူလာ၍ေပးရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ထ,၍ မထိုင္ႏုိင္ေသးသျဖင့္ အခ်ိဳရည္ ကို တစ္ေစာင္းလွဲ၍ ပိုက္ျဖင့္စုပ္ရသည္။
ကၽြန္ေတာ္ေတြးေနတုန္း သူနာျပဳဆရာမကေလး ၀င္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ေသြးေပါင္ခ်ိန္သည္။ ပထမတစ္ႀကိမ္ ညွစ္ၿပီး ဆရာမ သည္ ျပဒါးလုံးကေလးက်လာတာကို ၾကည့္ရင္း ေက်နပ္ပုံမရဘဲ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ထပ္ၿပီး ညွစ္၍ ခ်ိန္ျပန္သည္။ ဆရာမသည္ နားၾကပ္မွာၾကားရမည့္ ကၽြန္ေတာ့္ေသြးခုန္ႏႈန္းကို အသက္မရႈဘဲ စိုက္၍ၾကည့္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ . . လက္ေမာင္းကို ရစ္ပါတ္ထားေသာ အ၀တ္စ,ကို ၿဖီရင္း . . “တစ္ရာ့ေျခာက္ဆယ္ငါးဆယ္” ဟု ေသြးေပါင္မွတ္ေသာ ဆရာမကေလးကို ေျပာသည္။
“ဆရာအေပၚေသြးေတြ နည္းနည္းမ်ားတယ္၊ အၿမဲတမ္းလွဲမေနပါနဲ႔ ေခါင္းကိုေထာင္ၿပီးလွဲေပါ့၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္ ထုိင္ေနေပါ့”
“ထုိင္လို႕မရဘူးဆရာမ၊ ထုိင္တာနဲ႕ေခါင္းကမူးၿပီး ရင္ေတြအရမ္းတုန္လာလုိ႕၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို အေၾကာေဆးမသြင္းေပးဘူးလား ဆရာမရယ္ . . ကၽြန္ေတာ္ရင္ေတြ အရမ္းတုန္ၿပီးေမာေနလို႕ပါ”
“စစ္စတာႀကီးကိုေျပာေပးမယ္ေနာ္၊ ေနာက္ကေခါင္းအုံးကေလးခံၿပီး ခပ္မတ္မတ္ကေလးေနပါလား!”
နတ္(စ)မကေလးက ကၽြန္ေတာ့္ညီဘက္လွည့္ေျပာလိုက္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ညီက နတ္(စ)မေလး စကားအတုိင္း ျပဳျပင္ေပး သည္။ ဆရာမကေလးထြက္သြားေတာ့ . . ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲမွာ မူးရိပ္ရိပ္ျဖစ္က်န္ခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ့္အာရုံထဲမွာ . . “ေဟး” ခနဲ “ဟား” ခနဲ ရယ္သံေပ်ာ္သံမ်ားႏွင့္ ရီေ၀မူးယစ္ခဲ့ေသာ အရက္၀ိုင္းမ်ားကို ျပန္ျမင္ေယာင္ ေနသည္။ မည္သူ႕ကိုမွ အျပစ္တင္ျခင္းမဟုတ္ပါ။ အရက္သည္ . . ေသာက္ၾကတုန္းက လူအမ်ားႀကီး . . ၊ ေပ်ာ္စရာ။ ခံရေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း စိတ္ပ်က္စရာ။
ကၽြန္ေတာ္အခုလို အရက္ကိုေဆးရုံတက္ၿပီး ျဖတ္ရသည္အထိျဖစ္ရသည္မွာ ပထမတစ္ခ်က္က ကၽြန္ေတာ့္၏ေပ်ာ့ညံံ့မႈေၾကာင့္ ျဖစ္ၿပီး၊ ဒုတိယအခ်က္က ကၽြန္ေတာ္ခါးသီးစြာ ခံစားလုိက္ရေသာ ကံၾကမၼာအလွည့္အေျပာင္းေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။
သို႕ေသာ္ . . ဘယ္သူမျပဳမိမိမႈဆုိသည့္အတြက္ မည္သူ႕ကိုမွ် အျပစ္မတင္ေတာ့ပါ။
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အတူေသာက္သူမ်ားသည္ ယခုတုိင္ အရက္ကိုေသာက္ေနၾကစဲျဖစ္၏။ ယခုတုိင္ အရက္ကိုေသာက္ေနၾကစဲျဖစ္ ၏။ ေဆးရုံတက္ရသည္ဟု တစ္ေယာက္မွမၾကားရ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ အရင္ေသာက္ၾကသည့္ ပုံစံအတုိင္း ညေန(၆)နာရီေလာက္မွ သူတုိ႕ ေသာက္ၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းအလဲေၾကာင့္ မိတ္ေဆြျဖစ္သူမ်ားႏွင့္ မေတြ႕မခ်င္းေတာ့ပဲ အိမ္မွာ၀ယ္၍ တစ္ေယာက္ တည္းခ်သည္။ ပုလင္းကရွိေနေတာ့ လူကစည္းကမ္းမရွိခ်င္ေတာ့၊ ေသာက္ခ်ိန္က်မွ ေသာက္ျခင္းမဟုတ္ေတာ့ဘဲ အရက္အရွိန္ေရာ့ သည္ဆုိတာႏွင့္ ေနာက္တစ္ခြက္ေသာက္ျဖစ္ရင္း တစ္ေနကုန္ျဖစ္သြားသည္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သည္ မမူးေတာ့ေသာ . . အမူးသမား ျဖစ္သြားျခင္း ျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ေတြးေနတုန္းမွာပင္ အျပာ၀တ္ဆရာမတစ္ေယာက္ႏွင့္ အကူနတ္(စ)တစ္ေယာက္ ၀င္လာသည္။ လက္ထဲမွာ စလင္း အႀကီးေဆးစပ္ၿပီးသားႏွင့္ စပရစ္ဗူးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ညီကေတာ့ နတ္(စ)ႏွင့္ စစ္စတာထုိင္ရန္ ခုံခ်ေပးၿပီးသည္ႏွင့္ အခန္းထဲကထြက္ သြားသည္။ ဒီေကာင္ကအရပ္သာ (၅)ေပရွစ္လက္မေလာက္ရွိၿပီး ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းႏွင့္ ေဆးထုိးခံရဖုိ႕က် သိပ္ေၾကာက္ သည္။ သူအထိုးခံရတာပင္မဟုတ္ လူမ်ားကိုထုိးတာကိုလည္း မၾကည့္ရဲသည့္ငတိျဖစ္သည္။
“လက္မကို လက္သီးထဲထည့္ဆုပ္လိုက္ . . . ဟုတ္ၿပီ”
ကၽြန္ေတာ္လက္သီးဆုပ္ၿပီးေတာ့ လက္ေမာင္းရင္းက ဖိေပးဖို႕ ဆရာမကေလးက ဟိုဒီၾကည့္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ညီကို ရွာျခင္း ျဖစ္၏။
“ရွင့္အေစာင့္ေရာ . . .”
“ဒီေကာင္က . . ေဆးထုိးတာမၾကည့္ရဲဘူးစစ္စတာ”
“ေၾသာ္ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ . . ဒီေလာက္ခႏၶာကိုယ္နဲ႔”
ဆရာမသည္ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေမာင္းကို ဖိၾကည့္သည္။ ဒီေနရာ ဟိုေနရာလက္ေကာက္၀တ္နားမွာ စိတ္တုိင္းက်ပုံမရေတာ့ တံေတာင္ဆစ္နားေရာက္လာသည္။ အရက္ပ်ံစြတ္ထားေသာ ဂြမ္းျဖင့္သုတ္သည္။ လက္ေကာက္၀တ္ကို ညွစ္ၾကည့္သည္။
“ေသြးေၾကာက ေတာ္ေတာ္ပါးတာပဲ”
မွန္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ လူကအေကာင္ေသးသလို . . ကၽြန္ေတာ့္လက္ေမာင္း၊ လက္ဖ်ံ . . စေသာေနရာမ်ားတြင္ ေသြးေၾကာက ရွာမေတြ႕ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ကိုပါးပါသည္။
ဆရာမသည္ လက္ေကာက္၀တ္နားကိုအရက္ပ်ံနာနာပြတ္ၿပီး လက္ညႈိးျဖင့္ ဖိဖိေပးရင္း . . “ဒီေကာင္ရမယ္ထင္တယ္” ဟု နတ္(စ)မကေလးကိုလား ကၽြန္ေတာ့္ကိုလား ! သူ႕ကိုယ္သူလား မကဲြျပားပဲ ေျပာသည္။
ကၽြန္ေတာ့္လက္ေကာက္၀တ္ေအာက္မွာ တစ္ခ်က္ေအာင့္ၿပီးနာသည္။ ေနာက္တစ္ခ်က္ ထပ္နာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ မေၾကာက္ ေသာ္လည္း အသက္ကိုေအာင့္ထားမိသည္။
“မရဘူး . . ဒီနားမွာထင္တယ္”
ကၽြန္ေတာ္လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ဆရာမပုံစံက စိတ္လႈပ္ရွားေနပုံရသည္။ ထုိသို႕စဥ္းစားေနရင္း လက္ေကာက္၀တ္မွာ ဆစ္ခနဲ နာျပန္ သည္။ ေနာက္တစ္ခ်က္ထပ္နာသည္။ ေနာက္တစ္ခ်က္။ အပ္ကို ဂြမ္းႏွင့္ဖိၿပီး ျပန္ထုတ္သြားသည္။
“ဆရာမ . . ဘတ္တာဖလုိင္း သြားယူလိုက္ပါ၊ သူ႕ေသြးေၾကာေတြက အရမ္းပါးေနတယ္”
နတ္(စ)မကေလးက ခ်က္ခ်င္းလွ်င္ျမန္စြာ ထြက္သြားသည္။ ခဏပါပဲ။ စစ္စတာက “ဘတ္တာဖလုိင္း” ကို ေသေသခ်ာခ်ာျပင္ သည္။ ဘာ့ေၾကာင့္ ဘတ္တာဖလိုင္းလို႕ေခၚပါလိမ့္ဆုိတာ ၾကည့္ေတာ့ အပ္က ရိုးရိုးအပ္ထက္ ပိုေသးၿပီး ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီမွာ လိပ္ျပာလို ေတာင္ပံကေလးေတြပါသည္။ ဒါေၾကာင့္ ဘတ္တာဖလိုင္းဟု ျမန္မာေတြက အလြယ္တကူေပးထားတာလား! စၿပီး ထုတ္လုပ္ကတည္းကိုက သူ႕အေခၚအေ၀ၚက “ဘတ္တာဖလိုင္း” လားဆုိတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မသိပါ။
ဒီတစ္ခါေတာ့ စစ္စတာသည္ သူ႕ပစ္ကြင္းကိုလက္ခုံသို႕ ေရြးခ်ယ္လိုက္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း အရက္ပ်ံသုတ္ေနသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ သိလိုက္ပါသည္။ ၿပီးေတာ့ လက္ညႈိးျဖင့္ သုံးေလးခ်က္အဖိခံလိုက္ရၿပီး ဆစ္ခနဲခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့သာနာသည္။
ထုိ႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ . . .
လုမၺိနီသာေမာ . . . .
အင္ၾကင္းေတာ၌၊ ႀကိဳက္ေသာအရက္
ဤေရႊစက္ကို၊ အဖက္မလုပ္
ငုတ္တုတ္သီးခံ၊ မာန္ကိုခ်ဳိးႏွိမ္
ဣေျႏၵမပ်က္၊ ေနရန္ခက္၏
မခ်ိေရႊရင္၊ တုန္ငင္လႈိက္ေမာ
ေျပာဆုိခံရ၊ ဒီဘ၀၀ဋ္မွ
ကၽြတ္ေစေသာ္(၀္) . . . . . ။ ဟု ကဗ်ာစပ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ထိုကဗ်ာကို စိတ္ျဖင့္စပ္ေနတုန္း နတ္(စ)မကေလးႏွင့္ စစ္စတာႀကီးတုိ႕၀င္လာသည္။ စစ္စတာႀကီးမွာ အျပာ၀တ္ ျဖစ္ၿပီး တည္ၿငိမ္ေသာ ဣေျႏၵရွိ၏။ ပထမဦးဆံုးကၽြန္ေတာ့္လက္ေကာက္၀တ္ကို လက္ညႈိးလက္ခလယ္တုိ႕ႏွင့္ ေထာက္၍ ေသြးခုန္ ႏႈန္းကိုတုိင္းသည္။
ၿပီးေတာ့မွ . . . နားၾကပ္ျဖင့္ ရင္ဘတ္ကို စမ္းသည္။ ၿပီးေတာ့ ပူေနေသာကၽြန္ေတာ့္ ဗုိက္ကုိ ေသေသခ်ာခ်ာစမ္းသည္။
“ရင္ေတြ အရမ္းတုန္ၿပီး ေမာေနတယ္ဆရာမ၊ ေခါင္းလည္းမထူႏုိင္ဘူး”
“ေမာမွေပါ့ အစာမွမရွိတာ၊ ေသာက္တုန္းကေတာ့ ေကာင္းတယ္၊ မဟုတ္လား! ဒီဗုိက္ပူပုံကိုလည္း သေဘာမက်ဘူး၊ ေသာက္ တုန္းက တစ္ေန႕ဘယ္ေလာက္ေသာက္သလဲ!”
ကၽြန္ေတာ္ဘာေျပာရမွန္းမသိ အမွန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေသာက္ပုံက ပုလင္းၾကည့္ၿပီးေသာက္တာမဟုတ္၊ အမူးမေရာ့ေအာင္ ေသာက္တာျဖစ္သည့္အတြက္ တစ္ေန႕တစ္ပိုင္း၊ တစ္လုံးစသည့္ျဖင့္ မရွိေခ်။
“တစ္လုံးလား! တစ္ပိုင္းလား!”
စစ္စတာႀကီးက ခပ္ထန္ထန္ေမးသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေဟာက္ျခင္းေတာ့ မဟုတ္၊ ကၽြန္ေတာ္ခံေနရတာကို ၾကည့္ၿပီး ဂရုဏာႏွင့္ ထုိ႕အသံျဖစ္သြားျခင္းျဖစ္သည္။
“အင္း . . တစ္လုံးေလာက္ေတာ့ရွိမယ္ ဆရာမႀကီး”
“အင္း . . မလုပ္ၾကနဲ႔ မလုပ္ၾကနဲ႔၊ မေကာင္းမွန္း ကိုယ္လည္းသိေနတဲ့ဟာကို၊ ေနလို႕ သက္သာေအာင္လုပ္ေပးမယ္ ဟုတ္ၿပီ လား”
စစ္စတာႀကီးထြက္သြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ အေတြးေတြရႈပ္ေထြးၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆရာမႀကီး ေျပာ သလုိပင္ အရက္သည္မေကာင္းမွန္းသိေသာ္လည္း အေၾကာင္းေၾကာင္းႏွင့္ေသာက္မိသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘာေၾကာင့္ အရက္ေသာက္ရတာလဲဟု ေမးမည္ဆုိလွ်င္ ေျဖစရာမရွိပါ။ သို႕မဟုတ္ ေျပာ၍မကုန္ႏိုင္ေသာ အေၾကာင္းအခ်က္မ်ားေၾကာင့္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ . . ႏုိင္ငံျခားကားေတြထဲက မင္းသားေတြလူဆုိးေတြ အရက္ေသာက္တာကို ျမင္ လွ်င္ သေဘာက်သည္။ အရက္သုံးပက္ေလာက္ကို ခြက္ထဲထည့္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕လို ေရေတြ ဘာေတြမေရာဘဲ ဒီအတုိင္းတစ္ ငုံငုံသည္။ စကားေျပာရင္းျဖင့္ ေနာက္တစ္ငုံငုံခ်င္လွ်င္ ငုံမည္ ဒါမွမဟုတ္ အကုန္ေမာ့လွ်င္ ေမာ့မည္ . ..။ ၿပီၿပီ။ သူတုိ႕သည္ စကား ေျပာေကာင္းယုံ၊ ေသြးေႏြးရုံသာေသာက္ၾကျခင္းျဖစ္၏။ သူတုိ႕သည္ အိမ္မွာကိုယ္ပိုင္ အရက္ဘားရွိေသာ္လည္း အရက္သမားမ်ား မျဖစ္ၾက၊ အရက္ကို အဲဒီလိုေသာက္ရလွ်င္ . . . ကၽြန္ေတာ္ဆက္မေတြးေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ဆုိေသာေကာင္က ရမွာမဟုတ္ဆိုတာ ကို ကၽြန္ေတာ္သိပါသည္။
“ရၿပီ . . . .”
စစ္စတာက ၀မ္သာအားရဆုိသည္။ ဆရာမသည္ စလင္းထဲမွ အားေဆးရည္ကို ဘတ္တာဖလိုင္း ပိုက္မွတဆင့္ ေျဖးညွင္းစြာ ထုိးသြင္းေပးသည္။
မိတ္ကပ္ပါးပါးလိမ္းထားေသာ ဆရာမစစ္စတာ၏ နဖူးႏွင့္ႏႈတ္ခမ္းတုိ႕တြင္ ေခၽြးစပါးပါးကိုေတြ႕ရသည္။ စစ္စတာသည္ ေဆးရည္လုံး၀ကုန္သည္အထိ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ထုိးသြင္းေပးရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုၿပံဳး၍ ၾကည့္သည္။
“စစ္စတာႀကီးက . . ဆရာ့မွာ ႏွလုံးေရာဂါအခံရွိတယ္၊ ဂရုစိုက္လိုက္ပါဆုိတာနဲ႔ ကၽြန္မလည္း စိုးရိမ္လြန္ၿပီး ရွာမေတြ႕တာ၊ ၿပီးေတာ့ ဆရာ့ေသြးေၾကာကလည္း ပါးတာကိုး . . . .”
“ဟုတ္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ေသြးေၾကာကိုက ပါးတာပါ၊ အေၾကာေဆးသြင္းတုိင္း ဒီလုိပါပဲ”
စစ္စတာက သူထုိးခဲ့သည့္ေနရာေတြမွာ ဟမ္းနီးပလပ္ကပ္၍ေပးသည္။ ၿပီးေတာ့ အၿပံဳးႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး နတ္(စ)မကေလးႏွင့္ အတူ ထြက္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္အေၾကာေဆးထုိးထားေသာေနရာကို ၾကည့္ရင္း ခ်က္ခ်င္းအားျပည့္လာသလုိခံစားရ၏။
ၿပီးေတာ့ . . “ဘတ္တာဖလုိင္း” ကယ္ေပလို႕ပဲဟု ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိသည္။ အမွန္ေတာ့ စစ္စတာအဆင့္ကိုေရာက္ၿပီဆုိလွ်င္ အေၾကာရွာတာေလာက္ကေတာ့ အေပ်ာ့ပင္ျဖစ္သည္။ အခုျဖစ္ပုံက ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာကလည္း မႈန္မႊား၊ စစ္စတာႀကီးသတိေပး စကားေၾကာင့္ စစ္စတာေလးစိတ္ကလည္း လႈပ္ရွားေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။
တစ္ေလာတုန္းက ၾကည့္ခဲ့ရသည့္ စစ္ကားတစ္ကားတြင္ မင္းသားႏွင့္ သူ႕သူငယ္ခ်င္းတုိ႕ ဒါဏ္ရာရသျဖင့္ ေနာက္တန္းျပန္ၿပီး ေဆးရုံမွာ ေဆးကုခံေနရသည္။ မင္းသားနားမွာ နတ္(စ)မကေလးထြက္သြားေတာ့နံေဘးက ဒါဏ္ရာရစစ္သားေဟာင္းၾကီးကလွမ္း ေမးသည္။
“ကိုယ့္လူ . . . မင္ကိုဆရာမ ေသြးေၾကာဘယ္ႏွစ္ခါရွာသြားသလဲ”
“သံုးခါေတာင္ရွာတယ္ဗ်”
“ဟာ ဒါဆိုဒီဆရာမေတာ္ေတာ္တိုးတတ္လာတာပဲ” . . .ဟုျပံဳးရင္းေျပာသည့္ အခန္းကေလးကိုျပန္သတိရသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ စစ္စတာကေတာ့ အဲဒီအဲ့ဒီလိုဟုတ္မည္မထင္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကိုက ေသြးေၾကာမႈန္မႊားတာပဲျဖစ္ပါမည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ . . ထိုဆရာမ၏နာမည္ကို မသိပါ။ေမးလည္းမေမးမိပါ။ဒိေတာ့ . . .ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲကပဲ ထိုတီခ်ယ္ ဆရာမကိုနာမည္ေပးလိုက္ပါသည္။
ထိုဆရာမသည္ ကၽြန္ေတာ့၏ “ဘတ္တာဖလိုင္း”ဆရာမျဖစ္ပါသည္။
နီကိုရဲ