သတိရေၾကာင္း

Sunday, June 28, 2009

သတိရေၾကာင္း

(က)
သတိရၿခင္းေတြက မိုးတိမ္လိုၿပိဳက်တဲ့အခါ
ငါ့ေပၚမွာ လြမ္းဆြတ္ၿခင္းမိုးဖြဲေတြရြာတယ္
တစ္ခ်ိန္ကအတိတ္ေနေရာင္ေတြကိုတမ္းတ
ေငြ႕ရည္ဖြဲ႕လာတဲ့မ်က္ဝန္း…
ေရခိုးေရေငြ႕တို႔စြန္းထင္းလာခဲ့ရဲ႕။

ပထမဆံုးသတိရမိတာက ေၿခေထာက္ကေလးတစ္ေခ်ာင္းတည္းနဲ႔ ေထာက္ရပ္ေနေပမယ့္ သိပ္ၿပီးၾကံ႕ခိုင္တဲ့ သိပ္လွတဲ့ ကမၻာေပၚကအလွဆံုးေၿမပံုေလးနဲ႔ အမိႏိုင္ငံကိုပါ။ ဘာေတြပဲ ၿဖစ္ေနေန ဘုရားသခင္က ကၽြန္မကိုအဲဒီေၿမေပၚေမြးဖြားရွင္သန္ခြင့္ခ်ေပးခဲ့သလုိ အဲဒီေၿမ ၾကီးကလည္း ကၽြန္မကိုေႏြးေထြးစြာၾကိဳဆိုခဲ့တာပါပဲ။ၿဖတ္ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့လမ္းသြယ္တစ္ခ်ဳိ႕ ကိုသတိရမိေလတိုင္း ဒီလမ္းေတြေပၚမတိမ္းေစာငး္ေစခဲ့တဲ့ေန႔ရက္ေတြကိုလည္းသတိရမိ ပါရဲ႕။ဘာကိုမွမသိတဲ့ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕နိဗၺာန္ဘံုေန႔ရက္တခ်ိဳ႕ဟာ ဟိုးေဝးေဝးမွာ မႈန္ဝါးက်န္ေနခဲ့ရၿပီ။ေသခ်ာတာက နိဗၺာန္ဘံုရယ္လို႔မရွိခဲ့ရွာတဲ့ကေလးေတြေရွ႕မွာေတာ့ ကၽြန္မတို႔က ေပ်ာက္ဆံုးသြားေသာနိဗၺာန္ဘံု ဆိုတဲ့သီခ်င္းကို မ်က္ရည္ေတြနဲ႔မဆိုခဲ့သင့္ဘူး မဟုတ္လား။

(ခ)
သန္႔စင္ၿခင္းေတြနဲ႔အိပ္မက္မက္ခြင့္ေပးခဲ့တဲ့
တစ္ကုိယ္ေရၿမိဳ႕ကေလး သင့္ေတးသီခ်င္းကို
ငါ ..ဆိုပါရေစ…………

ဒုတိယသတိရမိတာကေတာ့ ပထမဆံုးေရႊ႕ေၿပာင္းေရာက္ရွိခဲ့ဖူးတဲ့ ပုသိမ္ေကာလိပ္။ မုန္တိုင္းစဲၿပိးကာစကာလမွာေရာက္သြားခဲ့တာမို႔ ၿမိဳ႕ကေလးက အၿပိဳၿပိဳ အယိုင္ယိုင္၊ႏိုဟီ ရဲ႕ အုတ္ပံုေတြကိုၾကည့္ၿပီး ဒါေတြက ဘာၿဖစ္တာလဲဆိုေတာ့ မုန္တိုင္းေၾကာင့္ၿပိဳတာ ဆိုတဲ့ အေၿဖကိုရခဲ့တယ္။အဲဒီကတည္းက (ပထမတန္းေက်ာင္းသူကၽြန္မက) မုန္တိုင္းဆိုတာ သိပ္ေၾကာက္စရာေကာင္းမွာပဲလို႔ေတြးခဲ့တဲ့ကၽြန္မ.. ၂၀၀၈က်မွပဲ တကယ့္မုန္တိုင္းဆိုတာနဲ႔ ပက္ပင္းတိုးေတာ့တယ္။

တကယ္ေတာ့ ပုသိမ္ၿမိဳ႕ကေလးဟာ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္လို ရိုးသားစြာလွပတဲ့ၿမိဳကေလးပါ။ သူ႔ရင္ခြင္မွာေနခဲ့ရတဲ့ႏွစ္လေတြဟာ ရိုးစင္းေအးၿမမႈကို လက္ေတြ႕သင္ၾကားခံခဲ့ရတဲ့ မိဘရင္ခြင္ေအာက္က ကေလးငယ္တစ္ေယာက္လိုေန႔ရက္ ေတြပါပဲ။သတိရေနမိတဲ့သူေတြကပုသိမ္ေကာလိပ္စာၾကည့္တုိက္က.စာၾကည့္တုိက္မွဴးအန္ကယ္
ဦးဥာဏ္ထြန္း(ဦးေအာင္စည္)၊သူငယ္ခ်င္းဝင္းမင္းထြန္း၊မီးငယ္၊စာသင္သိပ္ေကာင္းတဲ့ ဆရာၾကီးဦးအုန္းေမာင္၊ဆရာဦးေလးေမာင္၊ေဒၚေအးေအး၊ေဒၚစန္းစန္းရီ……စာေရးဆရာဆိုတာေသ ခ်ာၿမင္ေတြ႕ဖူးတဲ့ထဲ ပထမဆံုးက အဲဒီခ်ိန္က ပုသိမ္ေကာလိပ္ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး တကၠသို္လ္ ဘုန္းႏိုင္ဆိုရင္ ဒုတိယလူဟာ ကၽြန္မဆရာမ ေဒၚစန္းစန္းရီပါပဲ။စာေရးဆရာမ စိမ္းႏွင္းဆီ..တဲ့။အဲဒီအခ်ိန္တည္းက..စာေတြကိုဖတ္ရံုတင္မက….ကၽြန္မေရးဖို႔ၾကိဳးစားေနခဲ့ပါၿပီ။
အဲဒီတုန္းက..ကၽြန္မ(၆)တန္း။စာေပခရီးကိုအဲဒီေက်ာင္းနံရံကပ္စာေစာင္နဲ႔ၿမိဳ႕နယ္နံရံကပ္စာေစာင္ ေတြကေနစခဲ့ပါတယ္။

(ဂ)
ဂ်ပ္ဆင္လမ္းၾကားကေၿပးထြက္လာမယ့္
တစ္ရံတစ္ခါဆီက ငါတို႔ရဲ႕ရယ္ေမာသံေတြ
“အဓိပတိ ”ေၿမကိုေက်ာ္
္ “ စစ္ကိုင္းလမ္း”ေပၚၿဖတ္
“ ပုဂံလမ္း”ထိမရပ္တန္႔
“ သထံုလမ္း”ထိခရီးဆန္႔
အၿမဲတည္တံ့ေနလိမ့္မယ္။

သတိရေၾကာင္းေတြကိုေၿပာမယ္ဆိုရင္ ၿမကၽြန္းညိဳညိဳ တကၠသိုလ္ကိုလည္းခ်န္ထားလို႔ မၿဖစ္ပါဘူး။တကၠသိုလ္ကဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕သမီးမို႔ ဒီလမ္း၊ဒီစခန္းေတြက ရင္းႏွီးေနၿပီး သားဆိုေပမယ့္ တကယ္ကိုယ္တိုင္တက္ရတဲ့ေက်ာင္းသူဘဝနဲ႔ေတာ့ဘယ္လိုမွမတူႏိုင္တာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒီ သီေရတာေတြ၊ဒီဓါတ္ခြဲခန္းေတြ၊သစ္ပုတ္ပင္၊ေငြစာရင္းရံုး၊သိပၸံကင္တင္း ပုဂံလမ္း၊စစ္ကိုင္းလမ္း၊စတာေတြက ကၽြန္မငယ္ငယ္တည္းကေၿခရာထပ္ခဲ့တဲ့ေနရာေတြပဲ။ တကယ့္တကယ္ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ပင္မထဲေရာက္သည့္တိုင္၊အဲဒီေၿမကထြက္ခြာလာခဲ့တဲ့ တိုင္ ကၽြန္မ အဲဒီလမ္းေတြကိုၿပန္ေလွ်ာက္ခ်င္ေနတုန္း။ပုဂံလမ္းဆိုတာကေက်ာင္းလာတိုင္း ပုဂံလမ္းမွတ္တိုင္မွာဆင္းေလွ်ာက္ေနက်လမ္း၊ေက်ာင္းေရွ႕ကေနဝင္ဝင္၊ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ရဲ႕ ေနာက္ဖက္ေပါက္ကေနဝင္ဝင္ ဘယ္လိုဝင္ဝင္ပိုနီးေပမယ့္ ပုဂံလမ္းကေနပဲေန႔တိုင္းဆင္း ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့တိုင္ တစ္ေန႔မွမရိုးႏိုင္တဲ့လမ္းကေလး။ပုဂံလမ္းေပၚက အမွတ္တရေန႔ရက္ ေတြကိုလည္း မေမ့ႏိုင္စတမ္းေပါ့။

မိုးလင္းကေနမိုးခ်ဳပ္ အတန္းမွန္သမွ်တက္ ေက်ာင္းထဲမွာတစ္ေနကုန္ေနတတ္တာ ကၽြန္မ တို႔အုပ္စုပဲရွိလိမ့္မယ္ထင္တယ္။မနက္တစ္ဝက္ ညေနတစ္ဝက္ ခြဲထားတဲ့ေနာက္ဆံုးႏွစ္ ဂုဏ္ထူးတန္းတန္းခြဲႏွစ္ခုမွာ ကၽြန္မတို႔က မနက္ပိုင္းပါ။ဒါကိုမနက္ ၇နာရီခြဲကေနေက်ာင္း စတက္လိုက္တာ ညေနတန္းခြဲၿပီးတဲ့ငါးနာရီမွၿပန္ပါတယ္။အဓိကအေၾကာင္းၿပခ်က္ကေတာ့ ညေနပိုင္းသင္တဲ့ ေဒါက္တာထြန္းခင္အတန္းကိုတက္တာပါ။ဒါေပမယ့္ အဲဒါအဓိကအခ်က္ ေတာ့မဟုတ္ခဲ့တာကိုယ့္ကိုယ္ကိုသိပါတယ္။ေက်ာင္းထဲမွာတတ္ႏိုင္သမွ်ေနမယ္ဆိုတဲ့စိတ္ ကေလးနဲ႔ေနခဲ့လိုက္တာပါ။ေနာက္ မဟာ တန္းဆိုတာက ဆက္တက္ၿဖစ္သည့္တိုင္ဒီလူ ေတြအကုန္ပါမလာႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာကို ကၽြန္မၾကိဳေတြးထားခဲ့ၿပီပဲ။ပန္းေလွလမ္းခြဲကဗ်ာ စုကိုေတာင္ ဒုတိယႏွစ္ဂုဏ္ထူးတန္းအၿပိးေက်ာင္းပိတ္ရက္ကတည္းကေရးၿပီးေနခဲ့ၿပီေလ။

ၿမကၽြန္းညိဳကိုသတိရၿပီဆိုမွၿဖင့္ ၿမကၽြန္းသာလက္ဘက္ရည္ဆိုင္ (ဝိဇၹာကင္တင္းက) ကိုလည္းသတိရမိပါတယ္။သိပၸံဘက္ကေနေက်ာ္ေက်ာ္ၿပီး ဝိဇၨာကင္တင္းမွာထမင္းသြားစား ရၿခင္းအေၾကာင္းအရင္းက အင္းဝေရွ႕ကခံုေတြကို မဦးႏိုင္လို႔တစ္ခုတည္းမဟုတ္ပါဘူး။အဲဒီ မွာ ေမာင္ၾကည္သစ္ရွိတယ္၊နႏၵသိန္းဇံရွိတယ္၊ေမာင္ေမာင္ေဇယ်ရွိတယ္…။ေနာက္ပိုင္းက် ကၽြန္မတို႔ ရာစုသစ္အုပ္စုက သူငယ္ခ်င္းေလးေတြပါရွိလာေတာ့ အဲဒီဖက္ပဲေၿခဥိးလွည့္ၿဖစ္ ပါေတာ့တယ္။အဲဒီကေနတဆင့္မွ ဆက္သြားခ်င္တယ္ဆိုရင္ ဦးခ်စ္ဖက္ေပါ့။နယ္ေၿမေက်ာ္ ေက်ာ္လာတဲ့ ကၽြန္မကို ဒဂံုေဆာင္ေပၚက သူငယ္ခ်င္းေတြကလွမ္းလွမ္းေအာ္ေနက်ပါ။ဒဂံု ေဆာင္ဆိုတာက မ်ားေသာအားၿဖင့္ ေနဆူးသစ္တုိ႔လို ဘူုမိေက်ာင္းသားေတြထားတဲ့ ေနရာ ေပါ့..။(ေအာ္တဲ့ထဲသူမပါပါဘူး..အဲဒီတုန္းက သူတြဲေနက် ညီဆင္းသစ္နဲ႔ အေဝးတစ္ေနရာ ကေန လက္လွမ္းၿပသြားတတ္ရံုပါပဲ..)

ညေနဆို ေတာ္ေတာ္နဲ႔မၿပန္ေသးၿပန္ပဲ ဦးခ်စ္မွာစကားလက္ဆံုက်ေနတတ္တဲ့ေန႔ရက္ေတြ ကိုလည္းသတိရတယ္။အိမ္မွာဆို ေရေႏြးၾကမ္းဟာ ဘာအဖတ္ေတြေရာထားမွန္းမသိတဲ့ ေရပူပူေပါ့။အဲဒီမွာဆိုရင္ေတာ့ ေရေႏြးၾကမ္းလည္းတစ္အိုးၿပီးတစ္အိုးေသာက္ၾကတယ္။ ေၿပာမကုန္ႏိုင္တဲ့စကားေတြလည္းေၿပာၾကတယ္။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ရာစုသစ္ၿမစ္က်ဥ္း အုပ္စုေတြကဗ်ာအတြက္ဆံုၾကေတာ့လည္း ဦးခ်စ္ သို႔မဟုတ္ အရွည္ၾကိးရဲ႕ ေတာင္ပိႏၷဲပင္ ေအာက္ကခံုေတြမွာပါပဲ။

သိပၸံေဆာင္ဟာ ဇာတိေၿမဆိုရင္ ၿမကၽြန္းသာဟာ အႏုပညာတခ်ိဳကနဲ႔ေဝစည္ေနတဲ့ဥယ်ာဥ္ ေလးတစ္ခုေပါ့။ေတာင္ငူေဆာင္နဲ႔ ဦးခ်စ္ဆိုင္ကေတာ့ သိပ္ကိုခ်ိဳၿမတဲ့ ဂႏၳဝင္မ်ားစြာနဲ႔ဖြဲ႔သီ ထားတဲ့အရပ္။ပုဂံလမ္းက အမွတ္တရေန႔ရက္မ်ားစြာဝွက္သိုသိမ္းဆည္းရာေနရာ။ စစ္ကို္င္း လမ္းကေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ားစီးဆင္းသြားရာအရပ္၊(ကိုေနဝင္းအတြက္ကေတာ့..ခုညေတာ့ အိပ္ႏိုင္မယ္မထင္ဘူး ဆိုတဲ့လမ္းကေလး..)..သထံုလမ္းကေလးကေတာ့ မိုးပိေတာက္ေတြ နဲ႔စိမ္းစိုတိတ္ဆိတ္ေနတဲ့အတိတ္ရပ္ဝန္း။လြမ္းတယ္။အေၾကာင္းၿပခ်က္မ်ားစြာထဲက တစ္ခု မွမၾကြင္းက်န္ခဲ့ရင္ေတာင္လြမ္းေနဦးမယ့္ေနရာေလးတစ္ခုပါပဲ။

ၿမကၽြန္းညိဳနဲ႔အတူသတိရေနေၾကာင္းေၿပာခ်င္မိသူေတြက ဘယ္ေသာအခါမွ ကိုယ့္အတြက္ negative ဆိုတာမေပးခဲ့ပဲ (နင့္ဆီမွာႏိုးလို႔ေၿပာတတ္တဲ့အက်င့္ေရာရွိေသးလားလို႔ေမးခ်င္ ရေလာက္ေအာင္သေဘာေကာင္းခဲ့တဲ့သူငယ္ခ်င္း)သံလြင္ခ်မ္းေၿမ႕။ခုဆိုရင္ေတာ့ သူဟာ တစ္ခ်ိန္က အဲလိုလူပါလားလို႔ ၿပန္ေတြးရမွာေတာင္ခပ္ခက္ခက္ၿဖစ္ေစတဲ့လူတစ္ေယာက္ ၿဖစ္ေနပါၿပီ။ဆတ္ဆတ္က်ဲ။မဟုတ္မခံ၊မန္းေဆးတကၠသို္လ္ရဲ႔႕ ၿပႆနာေလးတစ္ပြင့္ကိုၿဖစ္
လို႔..။ေနာက္..ကၽြန္မ နားမွာတစ္ခ်ိန္လံုးဆိုးအတူေကာင္းအတူေနခဲ့ၿပီးကာမွ Thesis ၿပီးခါ နီးခ်ိန္က်မွ သင္းကြဲဘဝကိုတစ္စံုတစ္ေယာက္ကဆြဲထုတ္ေမႊေႏွာက္သြားတာကိုခံလုိက္ရ တဲ့ ကၽြန္မရဲ႕အေကာင္းစားသူငယ္ခ်င္းေလး။တစ္ခ်ိန္ကသိပ္ထက္ၿမက္ခဲ့ပါတယ္လို႔ ဘုရား စူးၾကိမ္ေၿပာရမယ့္နင့္သူငယ္ခ်င္းကိုၾကည့္စမ္းလုိ႔ ..ေၿပာယူရတဲ့ထိ နယ္ၿမိဳ႕ကေလးတစ္ၿမိဳ႕ က စီးပြားေရးသမား ကေလးႏွစ္ေယာက္အေမ သူငယ္ခ်င္းေလး။ဘဝမုန္တိုင္းဒါဏ္ေတြကို ငယ္ငယ္တည္းက ရုန္းခံတြန္းလွန္ခဲ့ၿပီး ခုထိလည္းရုန္းကန္ေနရဆဲ မတည္ၿငိမ္ႏိုင္ေသးတဲ့ ဒလဖက္ကမ္းက ကၽြန္မတို႔အုပ္စုရဲ႕ ေမြးစားကေလးလိုၿဖစ္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္။

ေတြ႕ေလရာတေကာက္ေကာက္လုိက္မုန္႔ေတာင္းစားတတ္တဲ့ ဥပေဒပညာရွင္ၾကီးတစ္စု လည္းရွိေသးတယ္။တစ္ခါတစ္ခါသူတုိ႔မ်ားသိပ္အားေနရင္ ရူပေဗဒအေဆာင္တစ္ေဆာင္ လံုးကိုပတ္လုိ႔ ကိုယ့္နာမည္ေအာ္ ၿပီးမုန္႔ကိုေၾကြးေတာင္းသလိုလာေတာင္းစားတတ္တဲ့သူ ေတြ ။အဲဒီတုန္းကေတာ့ ေၾကာက္လုိ႔ထြက္ေၿပးတာပဲ။ခုေတာ့လည္းသူတို႔ကိုသတိရပါမိပါ ရဲ႕ ။အဲဒီထဲက ကာတြန္းမင္းသားကေတာ့မင္းသမီးေဟာင္းတစ္ေယာက္နဲ႔အေၾကာင္းပါသြား တာသိခဲ့ရတယ္။

ေနာက္ဆံုးႏွစ္ဂုဏ္ထူးတန္းမွာ စာသင္ဝိုင္းတစ္ခုအၿဖစ္ဆံုဆည္းၿပီးပိုတြဲၿဖစ္ခဲ့ၾကတဲ့သူငယ္ ခ်င္းေတြလည္း ခုေတာ့တစ္ေနရာစီမွာ။ပဲခူးေဆာင္ရဲ႕ဂီတမွဴးတစ္ေယာက္ကေတာ့တစ္ခါ တစ္ခါ မ်က္စိလည္လမ္းမွားၿပီးဘေလာ့ကိုေရာက္ေရာက္လာတတ္တယ္။တစ္ေယာက္က ေတာ့ အဂၤလန္မွာ၊စာရင္းေတြဇယားေတြနဲ႔ဘဝကိုၿမဳပ္ႏွံလို႔။တစ္ေယာက္ကလည္းတတ္တဲ့ ပညာမေနသာဆိုသလို နယ္ၿမိဳ႕ကေလးတစ္ၿမိဳ႕မွာကေလးေတြကိုစာသင္လိုက္ electric current ေတြမေမ့ေအာင္မီးသြယ္တဲ့အလုပ္လုပ္လိုက္နဲ႔တဲ့..။(ကေလးေတြေရွ႕ေရးနဲ႔ မီးေရး ကိုေတာ့ ထူးၿပီးေတြးမပူေနေတာ့ပါဘူး..:P ) မိဘႏွစ္ပါးကိုၿပဳစုဖို႔မိန္းမေတာ့ယူမွၿဖစ္မယ္ဆို ၿပီး နယ္ၿပန္သြားၿပီးကတည္းကတစ္ခါမွမဆံုေတာ့တဲ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ မႏွစ္ကၿပန္ ေတြ႕ေတာ့ လူပ်ိဳၾကီးပဲ တဲ့။ရန္ကုန္လိုေနရာမွာလမ္းေလးႏွစ္ခုၿခားတာေတာင္ဖုန္းတစ္ခ်က္ ဆက္စကားေၿပာေဖာ္မရတဲ့သူတုိ႔သူငယ္ခ်င္းမေလးကိုသူတုိ႔လည္းသိပ္သတိရေတာ့မယ္မ ထင္ပါဘူး။

(ဃ)
ဘဝတစ္ခု ၿပိဳက်မသြားခင္
က်ားကန္ထိန္းသိမ္းေပးခဲ့ရာ ေနရာေလး
စိတ္ရႈပ္စရာဆိုတာေတြးခ်ိန္မရွိေအာင္
အခ်ိန္ၿပည့္အလုပ္ေတြနဲ႔ ကြယ္ကာကုသေပးခဲ့တဲ့ေနရာေလး..
မင္းရင္ခြင္ေသးေသးေလးကိုလြမ္းတယ္

အလူမီနီယံတံခါးတစ္ခ်ပ္ကိုဆြဲပိတ္လိုက္ၿပီဆို ကိုယ္ပိုင္ကမၻာတစ္ခုလိုၿဖစ္သြားေစတဲ့ ကၽြန္ မအလုပ္လုပ္ရာ ရံုးခန္းကေလး။တၿခားလူေတြဘယ္လုိပဲၿပားပန္းခတ္မွ်ေအာက္မွာလႈပ္ရွား ေနေန ကၽြန္မကေတာ့တံခါးေလးတစ္ခ်ပ္ပိတ္လိုက္တာနဲ႔အာရံုေတြၿဖန္႕က်က္လို႔ရတဲ့ေနရာ တစ္ခုၿဖစ္သြားခဲ့ၿပီ။ကြန္ပ်ဴတာေရွကထိုင္ၿပီး အင္တာနက္ကြန္ယက္နဲ႔အတူစီးေမ်ာမလား။ စားပြဲေပၚမွာၿပန္႔က်ဲမို႔ေမာက္ေနတဲ့ စာအုပ္ေတြရဲ႕ေခၚေဆာင္ရာအတုိင္းအေတြးကြန္ယက္ ၿဖန္႔က်က္လုိက္သြားမလား။ဒီဇိုင္းစာရြက္ေတြ၊စာမူပံုေတြ၊စာအုပ္ပံုေတြ၊ၿပႆနာပံုေတြထဲမွာ ေခါင္းမေဖာ္ႏိုင္ခဲ့သည့္တိုင္ အဲဒီေန႔ရက္ေတြနဲ႔ေနရာေလးကိုေတာ့သတိရေနတုန္း။

အလုပ္ခန္းေလးနဲ႔အတူ ကၽြန္မနဲ႔အလုပ္တူတြဲလုပ္ခဲ့ၾကဖူးတဲ့စာေပေမာင္ႏွမေတြ .. မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္းသတိရပါတယ္။

(င)
မိတ္ေဆြ တဲ့
စိတ္ေစတနာမပါပဲ
တစ္ဆစ္စာလွ်ာဖ်ားကိုအသံုးၿပဳ
ေဝါဟာရတုေတြခပ္မ်ားမ်ားနဲ႔
ငါ့ရဲ႕ေန႔ေတြကိုက်န္းမာေရးေကာင္းေစခဲ့သူမ်ား
သင္တို႔အား ငါေကာင္းခ်ီးေပးပါရေစ။

က်န္းမာေရးသိပ္မေကာင္းတတ္တဲ့ကၽြန္မကို ဖုန္းဆက္လိုက္တိုင္း မေသေသးဘူးလားလို႔ ေခတ္သစ္လူမမာေမးနည္းနဲ႔ေမးတတ္တဲ့အၾကည္ေတာ္၊မေနာ္ အားရင္ဒီဖက္ေလွ်ာက္ခဲ့ဥိး လို႔ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းလမ္းေလွ်ာက္တတ္ၿပီးသူက် လမ္းမေလွ်ာက္တတ္သလိုေခၚ တဲ့ ကိုသွ်ီ(သူမ်ားေတြကေတာ့သူ႔ကို အစ္ကိုေအာင္လို႔ေခၚၾကတယ္။ကိုယ္ကေတာ့ရိုင္းရာ က်မွာစိုးလို႔မေခၚပါဘူး. :P)..။ နင္က သမီးလွလွေလးေတြမွ ကိုသွ်ီ႕လိုေမြးမထားတာ သား ခ်ည္းပဲ ဆိုေတာ့နင့္ဆီလာမလည္ခ်င္ဘူး ဆိုတဲ့ကိုေဇာ္သက္ေထြး၊လာလိုက္ရင္ ဖင္ပူ ေအာင္မထိုင္ရေသးဘူး ကန္႔သတ္ခ်ိန္နာရီကိုတၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ (ထိုက္ထိုက္ကန္႔သတ္ေပး လိုက္တဲ့အခ်ိန္အတိုင္းၿပန္ေၿပးဖို႔ၾကိဳးစားေနတဲ့) ကိုမ်ိဳးမင္းယု(မ်ိဳးကိုမ်ိဳး)၊သတင္းေပါင္းစံု ကိုဟုတ္တာေရာမဟုတ္တာေရာအကုန္သယ္လာတတ္တဲ့ေဝမွဴးသြင္၊ကၽြန္မနဲ႔ အသြင္လဲမ တူပါပဲ ညီအစ္မေတြလိုခင္ေနၾကတဲ့ မမသည္း(ခင္လိမၼာ)၊မခ်ိဳ(ခင္ခ်ိဳခ်ိဳဦး)၊ဝင္းမာ၊သီတာစိုး သူတို႔နဲ႔အတူ တစ္ေနရာကေနတစ္ေနရာကူးၿပီးသူတို႔ရဲ႕ သတင္းသမားဘဝကို ေဘးက လိုက္ထိုင္ၾကည့္ေလ့လာခဲ့ဖူးတဲ့ေန႔ရက္ေတြ။

သူတစ္ပါးကဥိးေႏွာက္ေဖာက္စားထားတာကို.ခံထားရလို႔လားမသိဘူး….တစ္ေန႔တၿခားအရြယ္နဲ႔
မမွ်ေအာင္အိုစာလာတဲ့..အဖိုးၾကီးရုပ္ကေလးနဲ႔..ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္..စိတ္ဓါတ္ၿမွင့္တင္ေရးလုပ္တဲ့
အေနနဲ႔ကိုယ့္ကိုအန္တီလာလာေခၚဖို႔ၾကိဳးစားတတ္တဲ့.ေမာင္သစၥာ(သစၥာပိုင္စိုး)၊ရုပ္တည္ၾကီးနဲ႔ လူေတြကိုကေလာင္တစ္ ေခ်ာင္းနဲ႔အမိအရႏွိပ္စက္တတ္လို႔ တစ္သက္စာ ဘီတီဘီတီဗန္ဗန္ ဆိုတဲ့သံစဥ္နဲ႔တြဲမွတ္မိ ခံရေအာင္စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ၿပီး ခုထိလည္း နင္မေၾကာက္ရင္ငါ့အေၾကာင္းေရးလုိက္ေပါ့…လို႔ၿခိမ္းေခ်ာက္သံနဲ႔ဆိုတဲ့…ကိုမင္းလူ..၊အၿမဲတမ္းလို
အလုပ္ရႈပ္ေနတတ္ၿပီး..ေသာကေတြဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ားအၿမဲၿပံဳးခ်ိဳစြာေနတတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းလူပန္႔ငယ္။

(စ)
ေရာင္စဥ္တံလွ်ပ္ေတြအထပ္ထပ္နဲ႔
ေရၾကည္သန္႔ေတြကိုငတ္မြတ္ခဲ့ေသာေန႔ရက္မ်ားမွာ
ငါ့ေကာင္းကင္ေတာင္ၾကားလမ္းကအလင္းတခ်ိဳ႕
ငါ့ရင္ကိုဆို႔နင့္ေစခဲ့ဖူးတယ္
ေၾကကြဲလြယ္တယ္ဆိုေပမယ့္ ေမ့ေတာ့မေမ့လြယ္ခဲ့ၿပန္ပါဘူး။

သူ႔အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ ထမင္းခ်ိန္ထမင္း ၊ေကာ္ဖီခ်ိန္ေကာ္ဖီ တစ္ခုခုလုပ္ေကၽြးတတ္ၿပီး လူကိုၾကည့္လို႔အားမရရင္ အားေဆးပါတိုက္လိုက္ေသးတဲ့၊ေဆးရံုအေရးေပၚတင္လိုက္ရၿပီ ဆိုအနားကေန ေစာင့္အိပ္ေပးတတ္တဲ့ မသႏၱာ၊ပင္ပမ္းမယ့္အလုပ္ဆို ေလေတာင္မခၽြန္စား တဲ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္တစ္ခါထြက္ထိုင္ဖို႔အတြက္ကားနဲ႔ပင့္ယူရတတ္ေပမယ့္ သူအလုိရွိ ရင္ေတာ့ ဘယ္လုိခ်ိန္ၿဖစ္ၿဖစ္ေရာက္လာတတ္တဲ့ မေဆြ(ကိုတာရာမင္းေဝေတာင္သူ႔ကို ေမွာ္ဆရာရဲ႕ေက်ာင္းစာအုပ္ထဲမွာ ထည့္ေရးထားေသးတယ္)၊ ကေလးတစ္ေယာက္ေတာ့ ေမြးစမ္းပါဟယ္ ငါတုိ႔လည္း ရွိေနတာပဲ အကုန္ဝိုင္းေမြးေပးမွာေပါ့ ဆိုၿပီး ကေလးေမြးေတာ့ တစ္ေကာင္မွအနားမွာမရွိတဲ့ ေဆး(၂)ကခ်စ္လွစြာေသာသူငယ္ခ်င္းမ်ား၊(ယံုစားမိေတာ့လဲ ကေလးတစ္ေယာက္အဖတ္တင္တာေပါ့ သူတို႔ကိုေတာင္ေက်းဇူးတင္ရဦးမွာ..အဲဒီထဲက ဒီ ဘေလာ့ကိုလာလာဖတ္ေနတဲ့ မီေရ အားလံုးကိုၾကံဳရင္ၿပန္ေၿပာၿပေပးပါ။သတိတရေက်းဇူး တင္ရွိေနေၾကာင္း…)


အခ်ိန္ေတြက တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔။ အခ်ိန္ဆိုတာ တကယ္အကုန္ၿမန္တတ္တဲ့အရာလား။ မေရြ႕ တေရြ႕နဲ႔ တကယ္ပဲမေရြ႕ႏိုင္တတ္တဲ့အရာေလလား။စိတ္ေတြရဲ႕ေစစားရာေတြအတိုင္းေရြ႕ ေမ်ာရင္း သတိရၿခင္းေတြက တားမႏိုင္ဆီးမရ ေငြ႕ရည္ဖြဲ႕လာတဲ့အခါ ငါဘယ္မွာရြာခ်လိုက္ ရေတာ့မလဲ…………….။ေက်ာက္ထက္အကၡရာေတြထြင္းထု၊စကားလံုးအစုစုေတြက ငါ့ကို လိုက္လံစိုစြတ္ေစခဲ့ၿပီ။မနက္ၿဖန္မွာမင္းမရွိေတာ့ဘူးဆိုရင္ မနက္ခင္းရဲ႕အလင္းေတြကိုလဲ ငါမလိုခ်င္ပါဘူး။အစတည္းက ဘာလို႔ အရာရာကိုၿငင္းမထုတ္ႏိုင္ခဲ့ရတာတဲ့လဲ။ခုေတာ့….. သူေရးခဲ့တဲကဗ်ာေလးတစ္စကၿဖင့္ သတိရေၾကာင္းေတြကိုေၿပာၿပေစခဲ့ၿပီ။

ကဲ....ေမွာ္ဆရာ
အပိုင္းပုိင္းအထစ္ထစ္
သကၠရာဇ္တုိ႔ မၿပိဳခင္မွာ
သုည တစ္လံုးပဲရွိတဲ့
သူ႔ရဲ႕ တယ္လီဖုန္းနံပါတ္ကို ဆက္ေပးပါ ၊၊
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
ပဆစ္အိမ္ ဝကၤပါပ်က္ နကၡတ္ပ်ံရာည
ငါ.....သူ႔ကို သတိရေၾကာင္း
ေျပာျပေပးပါ......၊၊ ၊၊

မေနာ္ဟရီ