တိမ္းႏြဲ႕တတ္ေသာဓားတစ္စင္းအေၾကာင္း(၃)

Friday, June 19, 2009

(ဇာတ္သိမ္းပိုင္း)
(၉)
ေလညင္းကေလးနဲ႔မဆံုတာ တစ္ရက္ကေနႏွစ္ရက္ဆို ကၽြန္ေတာ္သတိထားမိၿပီ။ကၽြန္ေတာ္ မ်က္စိေမွာက္တာလည္းမဟုတ္ေလာက္ဘူးလို႔ ေတြးစၿပဳေနၿပီ။
“ေနရထိုင္ရတာ ေၿခာက္ကပ္ကပ္နဲ႔..”
လတ္ဝဏၰက ဟက္ ကနဲရယ္ပါတယ္။ၿပီး..
“ေလ မတိုက္လို႔လား..”
“အဲဒီလိုလည္းမဟုတ္ပါဘူး.”
“ဒါဆို ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲ..”
“လူေတြ အသက္ရွဴေနေပမယ့္ ေလရွိတာကို ေမ့ေနသလိုမ်ိဳး..”
“ဘာမွ မဆိုင္ဘူး..”
“မၿပီးေသးဘူးေလ..တစ္ခါတစ္ခါ ..အသက္ရွဴမဝေတာ့မွ ေလကိုသတိရၿပီးေခါင္းေမာ့ ရွဴရ သလိုမ်ိဳး..”
“နီးစပ္လာၿပီ..”
“အဲလို သတိရၿပီးေခါင္းေမာ့ရွဴတဲ့အခါက်ေတာ့…”
ကၽြန္ေတာ္ စကားမဆက္ၿဖစ္ေတာ့ဘူး။လတ္ဝဏၰက ကၽြန္ေတာ့္စကားကိုစာဖတ္ရင္းနား ေထာင္ေနတာမို႔ ဆက္မေၿပာတာမဟုတ္ပါဘူး။စကားလံုးေတြ ေလတိုက္ခံလုိက္ရလုိ႔ပါ။
အၿဖဴေရာင္ ေလညင္းေလးက အငွားကားတစ္စီးေပၚကေန လမ္းေဘး လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ခံ့ုပုေလးေတြမွာ အက်အန ေက်ာက္ခ်ထိုင္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို သမင္လည္ၿပန္ ေတာင္ၾကည့္သြားေသးတယ္။ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီတစ္ခါေတာ့ တအံ့တၾသနဲ႔ကို လိုက္ၾကည့္ မိတယ္။သူနဲ႔ပတ္သက္တာေတြေၿပာေနမိတဲ့အခ်ိန္ကိုး။
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အၾကည့္ေတြဟာ အၾကည့္သက္သက္ပဲၿဖစ္ၾကတယ္။အဲဒီအတြက္ အၾကည့္ေတြ ၿပီးဆံုးသြားခ်ိန္မွာ ဘာမွမက်န္ေတာ့ဘူး။ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အသက္ရွဴၾကပ္ ေနတုန္း ေလေတြတစ္ဝၾကီးရႈိက္သြင္းလိုက္ရသလိုပဲ။ဒိထက္မပိုပါဘူး။ၿပီးေတာ့လည္း ေမ့ သြားၿပန္ေရာ။
ကၽြန္ေတာ္စကားမဆက္တာကို မဆက္ခ်င္လုိ႔ မဆက္တာပဲလို႔ထင္ပံုရတယ္။ဘာမွဆက္မ ေၿပာဘူး။သူဖတ္ေနတဲ့ ယက္ဗတူရွင္ကို အတၳဳပၸတၱိ ကိုပဲစိတ္ဝင္တစားဆက္ဖတ္ေနတယ္။
အဲဒီ စာအုပ္ေလးေဘးခ်လိုက္ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔စကားဝိုင္းက ဘီလ္ဂိတ္ဆီ ေရာက္သြားၿပန္ေရာ။ဘယ္ေလာက္ထိ စကားေကာင္းသြားၾကသလဲဆိုရင္ ေလေတြၾကမ္း ၾကမ္းတမ္းတမ္းတိုက္လာၿပီး မိုးေငြ႕ေတြပါလာတာေတာင္ သတိမထားမိလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိုးမိခဲ့ၾကပါေရာလား။

(၁၀)
ဖ်ားတယ္ နာတယ္ ဆိုတာ ဘယ္လိုနည္းေလးနဲ႔မွ မေကာင္းပါဘူး။ကၽြန္ေတာ့္လို တစ္ ေယာက္တည္းေနရတဲ့သူတြက္ပိုဆိုးတာေပါ့။ေဆးလည္းထ မေသာက္ႏိုင္။လာတိုက္မယ့္ သူလည္းမရွိ။။ေဆးခန္းလည္းမသြားခ်င္။လိုက္ပို႔မယ့္သူလည္းမရွိ။
ဒါေပမယ့္ မလုပ္ခ်င္တာ မလုပ္ႏိုင္တာ တစ္ပိုင္း။လုပ္ရမွာက တစ္ပိုင္းေလ။ကၽြန္ေတာ္ေနမ ေကာင္းရင္ တပည့္ေတြကေပ်ာ္ခ်င္ေပ်ာ္ႏိုင္ေပမယ့္ ေက်ာင္းသားမိဘေတြကေတာ့ေပ်ာ္ႏိုင္ ၾကမွာမဟုတ္ဘူး။သူတုိ႔ကေငြေပးထားရတာမဟုတ္လား။သူတို႔က ကၽြန္ေတာ့္ကိုကၽြန္ေတာ့္ ဘဝအတြက္ေငြေပးတယ္။ကၽြန္ေတာ္က သူတို႔သားသမီးေတြကို သူတို႔ေပးေစခ်င္တဲ့ ကၽြန္ ေတာ့္ပညာကိုေဝမွ်ေပးတယ္။ဝတၱရားေတြလဲလွယ္ရာမွာ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က ပ်က္ကြက္လုိ႔ မၿဖစ္ဘူးေလ။
ဒါေၾကာင့္ ရွိတဲ့ ပါရာစီတေမာလ္ေလးေသာက္၊တစ္ေရးအိပ္၊ႏိုးလာလို႔နည္းနည္းသက္သာ တဲ့အခ်ိန္မွာ ေဆးခန္းအရွာထြက္ရပါေတာ့တယ္။ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုက္ခန္းနားမွာေဆးခန္းမွ မရွိတာ။ကၽြန္ေတာ္ေနတဲ့ေနရာကေန သံုးမွတ္တိုင္ေလာက္စီးသြားရတဲ့ေနရာမွာ ေဆးခန္း ၾကီးတစ္ခုရွိတယ္။အဲဒီကိုေရာက္ေတာ့ ဆရာဝန္မေရာက္ေသးလို႔ေစာင့္ရေသးတယ္။ေရာဂါ ခံစားေနရခ်ိန္မွာဆရာဝန္ထိုင္ေစာင့္ရတာေလာက္စိတ္ညစ္စရာေကာင္းတာရွိမလား။ ကၽြန္ ေတာ္စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ မ်က္စိကိုစံုမွိတ္ၿပီး ခံုကိုမွီအိပ္ေနလိုက္တယ္။
“ပါရာစီတေမာလ္ တစ္ကဒ္နဲ႔ ခရစ္ေမးလ္ အက္စ တစ္ကဒ္ေပးပါ..”
ကၽြန္ေတာ္ရုတ္တရက္ ထိုင္ရာကထမိမလိုၿဖစ္သြားတယ္။ဆရာဝန္လာလို႔မဟုတ္ပါဘူး။အဲ ဒီၾကားဖူးသလိုအသံၿဖဴၿဖဴေလးကိုၾကားလုိက္ရလုိ႔ပါ။မ်က္လံုးကိုအသာဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ေဆးေကာင္တာက အမ်ိဳးသမီးၾကီးကိုေက်ာ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ေနတဲ့ ေလညင္းေလး ကိုေတြ႕လုိက္ရတယ္။ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ၾကီးပါပဲ။ဒါေတာင္ ဒီေနရာမ်ိဳးမွာလာဆံုၿဖစ္ ေအာင္ဆံုေသးတယ္။
“အဓိပၸာယ္ကိုမရွိဘူး..”
ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲက ခပ္ဖြဖြေရရြတ္လုိက္တာပါ။
အဖ်ားေသြးေတာင္ ၿပန္တက္လာသလိုခံစားရတာမို႔ မ်က္စိကိုစံုၿပန္မွိတ္ထားလုိက္ေတာ့ တယ္။ကၽြန္ေတာ္ဆက္ၾကည့္ေနလို႔ ဘာမွထူးလာမွာမဟုတ္သလို..သူမကလည္း အခ်ိန္ ကုန္ခံၿပီး ရပ္ၾကည့္ေနမွာမဟုတ္ပါဘူး။သူ႔လမ္းသူ သြားမွာပါပဲ။
အိပ္ရာထဲႏွစ္ရက္ေလာက္လဲလိုက္တဲ့ဒုကၡက ဘာနဲ႔မွလဲလုိ႔မရပါဘူး။ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္စ ရာေကာင္းတာပဲ။ေနာက္ဆိုရင္ေတာ့ မိုးမမိေအာင္ မိုးေငြ႕ပါတဲ့ေလေတြတိုက္ခတ္လာက တည္းက သတိထားမိတတ္ေအာင္ မိုးလြတ္ရာကိုသိေအာင္ ၾကိဳးစားထားရဦးမယ္။

(၁၁)
ပန္းခ်ီၿပပြဲလိုေနရာမ်ိဳး၊စာအုပ္ဆိုင္၊လက္ဘက္ရည္ဆိုင္လိုေနရာမ်ိဳးက လူစံုတတ္တဲ့ေနရာ ေတြမို႔ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ၾကတာသိပ္ေတာ့မဆန္းပါဘူး။ဒါေပမယ့္ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ပံု က အဲေလာက္မွမကတာ။နည္းနည္းေတာင္မကေအာင္ သတိထားမိေနၾကၿပီ။ကိုယ့္ဘာ သာကိုယ္မသိမသာၿပံဳးမိရင္း ရုပ္ရွင္ထဲမွာသာဆိုေတာ္ေတာ္ေလး ရင္းႏွီးေနေလာက္ၿပီလို႔ လည္းေတြးမိတယ္။
ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္ၿဖစ္ေနၿပီး သူက သူၿဖစ္ေနတဲ့အၿပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဇာတ္ ကလည္း ၿပဇာတ္မဟုတ္ခဲ့ဘူးေလ။ဒါေပမယ့္ ခရီးသြားဟန္လႊဲ၊လမ္းေပၚက ေတြ႕ၿမင္ေနက် ဓါတ္တိုင္တစ္တုိင္၊စာတိုက္ပံုးတစ္ပံုးကိုေတြ႕တာထက္ နည္းနည္းေလးေလာက္ပိုမယ္ထင္ ပါတယ္။ဒိထက္ေတာ့ မပိုၾကၿပန္ဘူး။ကၽြန္ေတာ္တို႔ အၿဖစ္ကရယ္ရတယ္လို႔ ေၿပာရေအာင္ ကလည္း တကယ္မရယ္ရဘူး။
အဲဒီလိုနဲ႔ လမ္းတကာ့လမ္းေတြကိုေလွ်ာက္သြားရင္းနဲ႔ သတိရလည္းေတြ႕ သတိမရလည္း ေတြ႕နဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ဆင္တူေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ တကယ္ရွိေနတာ ေသခ်ာပါတယ္။
“ဘယ္လိုလဲ..”
“ဘာ ..ဘယ္လိုလဲ လဲ”
“ဒီေန႔လည္း ေလတုိက္တာပဲလား..”
“အင္း..”
“ေလသာ မတုိက္ေတာ့ရင္ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ..”
“ဘယ္လိုမွမလုပ္ပါဘူး သိလုိက္မယ္လည္းမထင္ပါဘူး..”
“အစက မသိေပမယ့္ အသက္ရွဴၾကပ္လာတဲ့အခါ..”
လတ္ဝဏၰနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အဓိပၸာယ္နည္းနည္းေလးကိုမ်ားမ်ားရယ္မိၾကတယ္။
“သိပ္ရယ္မေနနဲ႔ေနာ္ လတ္ဝဏၰ”
“ဘာၿဖစ္ရၿပန္တာလဲ..”
“ေလဝင္သြားမွာစိုးလို႔..”
“ဘာ..”..ဆိုၿပီး လတ္ဝဏၰ သူ႔ေနာက္ေက်ာကို ဆတ္ခနဲလွည့္ၾကည့္တယ္။အမိုးကေလး နဲ႔ဆိုကၠားေပၚမွာ တလႈပ္လႈပ္ပါသြားတဲ့ အၿဖဴေရာင္ေကာင္မေလးကိုၾကည့္ၿပီး လတ္ဝဏၰပို ရယ္ပါေတာ့တယ္။
ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ထုိင္ေနတာ စည္ဘီယာဆိုင္တစ္ဆိုင္ပါ။ဘယ္လိုမိန္းကေလးမွ ေရာက္လာ ႏိုင္စရာအေၾကာင္းသိပ္မရွိပါဘူး။ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ကြယ္ရာမွာအတင္း ေၿပာသလိုသူ႔အတင္းေၿပာေနၾကတာ။
“ေတာ္ေတာ္ အသက္ရွည္မယ့္ဟာမေလး..” …လို႔ လတ္ဝဏၰကၾကိတ္ေရရြတ္တယ္။
တကယ္ေတာ့ ခဏခဏေတြ႕ေနၾကလို႔သာ..အထူးအဆန္းလိုၿဖစ္ေနတာ။မေတြ႕ၾကေတာ့ ဘူးဆိုရင္လည္း ထူးဆန္းသလိုခံစားေနရဦးမလားေတြးမိေသးတယ္။
အဲဒီအေတြးကလည္း ခဏပါ။တကယ္မေတြ႕ၾကေတာ့မွပဲ ဆက္ေတြးတာေပါ့။

(၁၂)
နယ္က အစ္ကိုတစ္ေယာက္ေနမေကာင္းလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို အေရးတၾကီးလွမ္းမွာေနတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ နယ္ကိုသံုးရက္ေလာက္သြားလိုက္ရတယ္။ကၽြန္ေတာ္ၿပန္ေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ကၽြန္ေတာ့္ စူပါဗိုက္ဇာ ေနမေကာင္းလို႔ ေဆးရံုမွာသံုးရက္ေလာက္ေစာင့္ေပးရၿပန္ေရာ။ ဆရာေဆးရံုကဆင္းတဲ့ေန႔မွာပဲ လတ္ဝဏၰအေဖက အူအတက္ခြဲရတယ္။အဲဒီလိုလူမမာ တစ္စုနဲ႔ကၽြန္ေတာ္လံုးပမ္းေနလိုက္တာ..ကေလးေတြနဲ႔လည္းစာသင္ပ်က္ခဲ့ရတယ္။
ပိုဆိုတာက အဲဒီဆယ္ရက္ေလာက္ကို ေလညင္းကေလးနဲ႔လံုးဝမဆံုတာပါပဲ။ထံုးစံအတိုင္း အစကေတာ့သတိမထားမိပါဘူး။ကိုယ့္ေဇာနဲ႔ကိုယ္ကိုး။သတိထားမိတဲ့အခ်ိန္ သူမနဲ႔မေတြ႕ တာဆယ္ရက္ရွိသြားခဲ့ၿပီဆိုတာသိလိုက္တယ္။
ဒီေန႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ကိုပံုမွန္ၿပန္လုပ္တယ္။သြားေနက်ေနရာေတြကို အရင္ ပရိုစီ ဂ်ာအတိုင္းပံုမွန္ၿပန္သြားတယ္။အဲ..ပံုမွန္မဟုတ္တဲ့အလုပ္တစ္ခုကေတာ့ အာရံုေတြမူး ေနာက္လာတဲ့အထိ ေလညင္းကေလးကိုရွာေနမိတာပါပဲ။ဘယ္ေနရာမွာမွ တူတာေလး ေတာင္မေတြ႕ရေတာ့ပါဘူး။
တစ္ရက္…….
ႏွစ္ရက္…
……….
ဆယ္ရက္………
ရက္ႏွစ္ဆယ္………
လနဲ႔ခ်ီၾကာသြားခဲ့တယ္။
ဟိုးတုန္းက မေတြ႕ၾကၿပန္ရင္လည္းထူးဆန္းသလိုခံစားရမွာပဲလို႔ေတြးမိတဲ့အေတြးကို ခုဆက္ေတြးေနရၿပီ။ကၽြန္ေတာ္ ဘာေတြေတြးေနေန ေလညင္းေလးကိုမေတြ႕တာက မေတြ႕တာပါပဲ။
ဟိုးအရင္တုန္းက ေတြ႕ၿမင္ေနက်ေနရာေတြကို အမွတ္မထင္လုိလုိ တမင္လိုလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္သြားတတ္တယ္။လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေသးေသးေလးက အစ။ပညာေရႊ ေတာင္နဲ႔ FMI အလယ္၊Toilet ေတြအဆံုးေပါ့။အင္းဝေဆာင္ဖက္လည္းေရာက္တာပဲ။ ဆိုကၠားေတြ အငွားကားေတြလည္း မလြတ္တမ္းၾကည့္တာပဲ။ဘယ္မွာမွ မေတြ႕ေတာ့ဘူး။
“မင္း..အသက္ရွဴၾကပ္ေနၿပီလား..”
လတ္ဝဏၰက အဓိပၸာယ္ပါပါေမးတယ္။
“အင္း..”
အဲဒီထက္ေသခ်ာတဲ့အေၿဖ မရွိေတာ့ဘူးေလ။
ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္ကလမ္းေတြမွာ ဆံႏြယ္ညိဳညိဳေတြနဲ႔ အိတ္တစ္လံုးလြယ္ၿပီး တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ရွာေဖြေနတဲ့ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ပါပဲ။
ေလညင္းေတြေၾကြက်လာရာ လမ္းေတြကိုေငးေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း အေရာင္မဲ့ေလညင္းေတြကို ၿဖတ္သန္းတိုးခြဲရင္း၊တစ္ခါတစ္ေလမ်ား ၿပန္လည္ေရာက္ရွိလာႏိုင္မလားလို႔ ေလညင္းၿဖဴၿဖဴ ေလးကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမိတတ္တာ ကၽြန္ေတာ္ဝန္ခံပါတယ္။
သူမကေရာ…..။
………….
………………….
…………………………….
…………………………………..
ကၽြန္ေတာ္မေတြးတတ္ပါဘူး။ေတြးတတ္ရင္လည္းမေတြးခ်င္ေတာ့ပါဘူး။

ေသခ်ာတာကေတာ့သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ၿပန္မဆံုၾကေတာ့ဘူး။သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ၿပန္မဆံုၾကေတာ့ ဘူး၊သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ၿပန္မဆံုၾကေတာ့ဘူး။သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ၿပန္ဆံုၾကေတာ့ဘူး။သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ၿပန္မဆံုၾကေတာ့ဘူး။

(၁၃)
ပံုမွန္မဟုတ္ေတာ့တဲ့အရာေတြကိုပံုမွန္ၿပန္လုပ္ရတာခက္ပါတယ္။ၿပန္ၾကိဳးစားရင္းၾကိဳးစား ရင္းနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဟိုးအရင္ကထက္ပိုၿပီး ဂ်စ္ပဆီဆန္လာပါတယ္။တစ္ေန႔တစ္ေန႔ လမ္းတကာလမ္းေတြကိုေလွ်ာက္သြားတယ္။ စာသင္တယ္။ေလညင္းကေလးကိုရွာတယ္။ အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့မ်ားၿပန္ေတြ႕ေလမလားလို႔ အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ေနၾကည့္တယ္။မထူးပါဘူး။ဒီတိုင္း ပါပဲ။
“အဟြတ္…အဟြတ္..အဟြတ္..”
ေခ်ာင္းဆိုးသံတစ္ဟြတ္ဟြတ္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လွည့္ၾကည့္မိတယ္။
လမ္းေထာင့္သစ္ပင္ရိပ္ကေလးမွာ အဘြားအိုတစ္ေယာက္။ဇရာရဲ႕အေရးအေၾကာင္းေတြက သူ႔မ်က္ႏွာမွာလိႈင္းထလို႔။ သစ္ပင္ကိုမီွထိုင္ရင္း အသက္ကိုအႏိုင္ႏိုင္ရွဴလို႔ ပင္ပမန္းေမာ ဟုိက္ေနပံုရတယ္။သူ႔ေရွ႕မွာက သူ႔လုိပဲအိုမင္းေနၿပီၿဖစ္တဲ့ စားပြဲခံုေသးေသးေလးတစ္လံုး။ စားပြဲေလးေပၚမွာ ဖဲထုတ္တစ္ထုတ္။
“အဘြားက ဘာလုပ္တာလဲဟင္..”
“အဟြတ္..အဟြတ္..ေရွ႕..ေရွ႕ၿဖစ္ ..အဟြတ္..ေဟာတာ..”
အဘြားအိုၾကည့္ရတာ အရမ္းကိုႏြမ္းပါးပံုရပါတယ္။ဒီေလာက္က်န္းမာေရး မေကာင္းတာ ေတာင္နားခြင့္ရွိပံုမေပၚဘူး။အနားက ဆိုကၠားသမားေလးက
“အဘြား က်န္းမာေရးက ေတာ္ေတာ္ဆိုးေနၿပီ နားပါေတာ့လား..”..လို႔ဝင္ေၿပာတယ္။
အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ကူးတစ္ခုရလုိက္တယ္။အဘြားအိုလည္း ေဆးဖိုးဝါးခရပါေစေတာ့ ဆိုၿပီး .. ကၽြန္ေတာ္ အဘြားအုိေရွက ေၿမၿပင္ေၿပာင္ေၿပာင္ေလးမွာ အက်အနဝင္ထိုင္လိုက္ တယ္။
ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္ဆိုးေနတဲ့အဘြားအိုက ကၽြန္ေတာ့္ကိုေမာ့ၾကည့္ၿပီး ..
“သား..ဘာေမးမလဲ…” ..တဲ့။
အဲဒါမွၿပႆနာပါ။
ကၽြန္ေတာ္လည္းဘာေမးရမွန္းမသိဘူး။ကၽြန္ေတာ့္မွာေဗဒင္ေမးရေလာက္ေအာင္ ခက္ခဲရႈပ္ ေထြးေနတဲ့ ဘဝမ်ိဳးလည္းမပိုင္ဆိုင္ထားဘူး။ရုတ္တရက္ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲကိုဖ်တ္ကနဲ ဝင္လာတာကေတာ့ ေလညင္းေလးပါပဲ။
“ကၽြန္ေတာ္ အရင္ေတြ႕ၿမင္ေနက် လူတစ္ေယာက္အေၾကာင္းေမးခ်င္တယ္ ”
အဘြားအိုက ေခါင္းညိတ္ၿပတယ္။
“အခု..ဘယ္မွာလဲ..သိခ်င္လုိ႔..”
အဘြားအိုက ဖဲထုတ္ကိုၿဖန္႔ခ်ၿပီး တစ္ခ်ပ္ဆြဲခိုင္းပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လက္နဲ႔ဆြဲၿပီးတရိုတေသေပးလိုက္ေတာ့…အဘြားအိုက ကဒ္ကိုေသေသ ခ်ာခ်ာ စူးစိုက္ၾကည့္တယ္။ၿပီး…ေၿပာမယ္လုပ္ၿပီးမွ အဘြားအို ေခ်ာင္းေတြၿပန္ဆိုးလာၿပန္ပါ တယ္။
“အဟြတ္..အဟြတ္…အဟြတ္..”
ဆိုးလိုက္တာမွ မရပ္မနားပါပဲ။အသက္ေတာင္မရွဴႏိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ မရပ္မနားဆိုး တယ္။ခဏက်ေတာ့ ေခ်ာင္းဆိုးရပ္သြားၿပိး ကၽြန္ေတာ့္ကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္တယ္။ၿပီး..ကဒ္ကို ၿပန္ၾကည့္တယ္။ၿပီး..ေၿပာမယ္လုပ္ၿပီးမွ ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ခပ္ၿပင္းၿပင္းထန္ထန္ ထပ္ဆိုးၿပီး အဘြားအိုဟာ ေနရာမွာတင္ ေခြကနဲလဲသြားပါေတာ့တယ္။သူ႔လက္ထဲက ဖဲခ်ပ္ေလးလည္း လြင့္သြားတယ္။
အဘြားအိုလဲသြားေတာ့ အနားကလူတစ္ခ်ိဳ႕အံုလာတယ္။
“ေသၿပီထင္တယ္”
“ေဆးရံု ပို႔ရေအာင္..”
“မရေတာ့ပါဘူး..”
“ဝဋ္ကၽြတ္တာေပါ့..”
သူတို႔ဘာေတြဆက္ၿဖစ္ၾကတယ္မသိပါဘူး။ငါးရာတန္တစ္ရြက္ကို ဖဲထုတ္ေလးနဲ႔ဖိၿပီးစားပြဲ ေပၚမွာထားခဲ့လိုက္တယ္။ၿပီး …လြင့္က်သြားတဲ့..(အဘြားအို နိမိတ္မဖတ္လိုက္ရတဲ့)ဖဲခ်ပ္ ကေလးကို အၿမတ္တႏိုးေကာက္ယူၿပီး အဲဒီေနရာက ထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္။
ပထမဆံုး ေလညင္းကေလးနဲ႔ဆံုတဲ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေလးကိုေရာက္မွ ကၽြန္ေတာ္ ေကာက္လာတဲ့ကဒ္ၿပားေလးကိုေသခ်ာၾကည့္မိတယ္။ကဒ္ကေလးမွာ The Fool လို႔ေရး ထားတယ္။လူေပ်ာ္တစ္ေယာက္ပံုအဝတ္အစားမ်ိဳးနဲ႔ အထုတ္တစ္ထုတ္လြယ္ထားတဲ့လူ တစ္ေယာက္ဟာ ေခ်ာက္ကမ္းပါးေပၚမွာေၿခတစ္ဖက္လွမ္းေနေလရဲ႕။


အဲဒီပံုရဲ႕အဓိပၸာယ္ကို ကၽြန္ေတာ္မသိပါဘူး။ကၽြန္ေတာ္ေမးတဲ့ ေမးခြန္းရဲ႕အေၿဖနဲ႔ေရာ ဘယ္လုိ ဆက္စပ္ေနလဲ။ကၽြန္ေတာ္မသိပါဘူး။
“လတ္ဝဏၰ”
“ဘာလဲ”
“အဲဒီကဒ္ရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကဘာလဲ”
“The Fool ပါဆိုမွ အရူးေပါ့..”
“အဲဒီေကာင္မေလးက အရူးလား..”
“ဟင့္အင္း..မင္းကရူးေနတာ..”
“ေတာ္ၿပီ ..မင္းလိုနားမလည္တဲ့သူကိုမေမးဘူးနာလည္တဲ့သူကိုေမးမယ္..”
“ငါလည္း နားလည္ပါတယ္ မင္းေလမဝလို႔ အသက္ရွဴအားနည္းၿပီး ဦးေႏွာက္ပါထိခ်င္ေနတာ…”
ကၽြန္ေတာ္ အသံတိတ္ဆဲေရးပစ္လုိက္တယ္။ညစ္ညမ္းသြားတဲ့ေလထုေၾကာင့္လားမသိဘူး ကၽြန္ေတာ္ အသက္ရွဴမဝေတာ့ဘူး။

(၁၄)
ပံုၿပင္ေတြ၊ဒ႑ာရီေတြကိုငယ္ငယ္တည္းက ကၽြန္ေတာ္နားေထာင္ေလ့မရွိဘူး။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕လမ္းမေတြမွာ ဆံႏြယ္ညိဳညိဳ လိမ္လိမ္ေလးေတြနဲ႔ ေက်ာပိုးအိတ္လြယ္ထားတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္၊The Fool ကဒ္ေလးကိုကိုင္လို႔ ေတြ႕ရာလူကို အဓိပၸာယ္လိုက္ ေမးေနတာ ပံုၿပင္မဟုတ္ပါဘူး။တကယ္ပါ။အေမးခံရတဲ့သူေတြက ကဒ္ကိုတစ္လွည့္ ကၽြန္ ေတာ့္ကိုတစ္လွည့္ၾကည့္ၿပီးၿပံဳးခ်င္ၾကတယ္။အၿဖစ္အပ်က္ေတြကိုပါသိေနတဲ့ လတ္ဝဏၰလို ေကာင္မ်ိဳးက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို အရူးတစ္ေယာက္လိုပါၾကည့္တယ္။
ဒါေတြဟာဂရုစိုက္စရာမဟုတ္ပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ ေမးခဲ့တဲ့ေမးခြန္းနဲ႔ကိုက္ညီေက်နပ္စရာေကာင္းတဲ့အေၿဖကို မရသေရြ႕ ကၽြန္ေတာ္ လိုက္ေမးေနမွာပဲ။
ေသခ်ာတာကေတာ့…
အဲဒါဟာ ပံုၿပင္လည္းမဟုတ္ဘူး။ဒ႑ာရီလည္းမဟုတ္ဘူး။ဇာတ္ညႊန္းတစ္ေစာင္လည္း မဟုတ္ဘူး။ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲကို တစ္ခ်ိန္က အၿဖဴေရာင္ေလညင္းေလးတစ္စ မၾကာခဏ တိုက္ခတ္သြားခဲ့ဖူးတာ တကယ္ပါ။
“ဒီ ဖဲခ်ပ္ေလးရဲ႕အဓိပၸာယ္ကဘာလဲ..”
“အရူးေလ ”
“အရူးရဲ႕ အဓိပၸာယ္က ဘာလဲ..”
…. …. …. …. …. …. …. …. …. …. ….
…. …. …. …. …. …. ….. ….။ ။
(အံ့ၾသဖြယ္ရာေကာင္းသည္က တစ္ရံတစ္ခါတြင္ ကံၾကမၼာသည္ အၿဖဴေရာင္ ဓားသြား အသြင္ကိုေဆာင္တတ္ေလသည္။ပို၍အံ့ၾသဖြယ္ရာေကာင္းသည္က ထိုအၿဖဴေရာင္ဓားသြား သည္ ရင္ခုန္သံလိႈင္းမ်ားႏွင့္ အတူတိမ္းႏြဲ႕လြန္႔လူးတတ္ၿခင္းပင္ၿဖစ္သည္။)

မေနာ္ဟရီ
၂၀၀၁ စက္တင္ဘာ၊အိုင္ဒီယာ