တိမ္းႏြဲ႕တတ္ေသာဓားတစ္စင္းအေၾကာင္း(၂)

Thursday, June 18, 2009

(၅)
ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး။ကၽြန္ေတာ္က လမ္းတကာ့လမ္းကိုတစ္ေယာက္တည္းေလွ်ာက္သြားရ တတ္တယ္။အလုပ္လုပ္တယ္ဆိုမွေတာ့ အေဖာ္ပါခ်င္လုိ႔မွမရတာ။ေကာင္မေလးကလည္း ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲထင္ပါရဲ႕။ဘယ္ေသာအခါမွ အေဖာ္နဲ႔မေတြ႕ရတတ္ဘူး။
“မုန္႔ဟင္းခါးတစ္ပြဲ အေၾကာ္မထည့္ဘူး..”
ဒါ..ပထမဆံုးၾကားဖူးတဲ့ ေလညင္းေလးရဲ႕အသံ။ကၽြန္ေတာ္မုန္႔ဟင္းခါးစားေနရာကေန ဆံႏြယ္ေတြကို ကပိုကရိုသပ္တင္ရင္းေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ..သူမလည္းတအံ့တၾသၿပန္ ၾကည့္တယ္။ၿပီး..ပံုမွန္အတိုင္းၿပန္ၿဖစ္သြားၿပီး ကၽြန္ေတာ့္နံေဘးက ခံုလြတ္တစ္ခုမွာဝင္ထိုင္ လိုက္တယ္။သူ႔ဘာသာသူ ေအးေအးေဆးေဆးစားစရာရွိတာစားတယ္။ၿမင္ေတြ႕ေနက်မို႔ ႏႈတ္ဆက္ဖုိ႔လည္း စိတ္ကူးရွိပံုမေပၚပါဘူး။ရႈိးတိုးရွန္႔တန္႔လည္းၿဖစ္မေနဘူး။ၿပီးတာနဲ႔ ေက်ာ ပိုးအိတ္ကေလးဆြဲ၊ေငြရွင္းၿပီးထြက္သြားၿပန္ေလေရာ။
အဲဒီညေနမွာ မေတြ႕တာအေတာ္ၾကာၿပီၿဖစ္တဲ့သူငယ္ခ်င္းမေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႕လို႔ ကၽြန္ေတာ္သတိတရေၿပာၿဖစ္ေသးတယ္။
“ခုတေလာ..လူတစ္ေယာက္ကို အဓိပၸာယ္မရွိခဏခဏေတြ႕ေနရတယ္..”
“နင့္ေနာက္ တေကာက္ေကာက္လုိ္က္ေနတာလား ဒါဆို အေၿခာက္ပဲၿဖစ္ရမယ္”
“မဟုတ္ပါဘူးဟာ..”
“ဒါဆို နင္နဲ႔သြားလမ္းလာလမ္းတူေနတဲ့သူ ၿဖစ္ရမယ္ ”
“ငါလိုေကာင္နဲ႔မွ သြားလမ္းလာလမ္းတူေနရင္ အၿမြာပဲၿဖစ္ရမယ္ ၿဖစ္ရင္ေတာင္ အလုပ္ ခ်င္းဘယ္လိုမွတူမွာမွမဟုတ္တာ..”
“ဟ ..ဒါဆို နင့္ဟာက ဘာၾကီးလဲ..”
“ေအး ..ဘာမွန္းေတာ့မသိဘူး အဓိပၸာယ္လည္းမရွိဘူး ထူးလည္းထူးသလိုခံစားရလုိ႔ နင့္ကိုေၿပာၿပတာ ဘာမွေတာ့မဟုတ္ပါဘူး ”
“ဘာမွမဟုတ္ရင္ ဘာလုိ႔လာေၿပာေသးလဲ..”
“ေၾသာ္ ..နင္နဲ႔ငါက ငယ္ငယ္တည္းကသူငယ္ခ်င္း အရမ္းခင္ၾကတယ္ ဒါေတာင္မွ တစ္ႏွစ္ ေနလို႔တစ္ခါမေတြ႕တဲ့အခါ မေတြ႕ၾကဘူး..မဟုတ္လား..”
“ေအးေလ..”
“အဲဒါေပ့ါ ..သူနဲ႔ငါက် မသိဘူး မခင္ဘူး ခ်ိန္းလည္းမထားဘူး ဒါေပမယ့္္ ရက္ၿခားေလာက္ ေတြ႕ေနတယ္ အဲဒါကိုက အဓိပၸာယ္မရွိသလို ထူးဆန္းသလိုၿဖစ္မေနဘူးလား ”
“အိုေက..ရွင္းၿပီ ကဲ ေၿပာ နင္ဘယ္လုိလူကိုေတြ႕ေတြ႕ေနတာလဲ ..”
“ေကာင္မေလး…အဲ..အဲ..သူ.. သူ .. သူ ပဲ..”
ကၽြန္ေတာ့္စကားမဆံုးခင္မွာ အၿဖဴေရာင္ေလညင္းေလးက ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕က ဒုတိယအ ၾကိမ္ၿဖတ္သန္းသြားတယ္။ဒီတစ္ခါေတာ့ ေလညင္းေလးက ေရးၾကီးသုတ္ၿပာႏိုင္ေနသလိုပဲ။
သူငယ္ခ်င္းမေလးက ဖ်တ္ကနဲလိုက္ၾကည့္ေပမယ့္ မမီလိုက္ေတာ့ဘူး။အၿဖဴေရာင္ အေငြ႕ အသက္ေလးေတြေဖ်ာ့ေတာ့က်န္ခဲ့တာကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ခံစားလို႔ရလုိက္တယ္။
“ဇာတ္ညႊန္းေတြလာေရးေနတယ္..”
သူငယ္ခ်င္းမေလးက မေက်မနပ္ေရရြတ္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္လည္းရွင္းၿပမေနေတာ့ပါဘူး။စကားလမ္းေၾကာင္း ေၿပာင္းလိုက္ရတယ္။ခဏေန ေတာ့အရာရာဟာပံုမွန္ၿပန္ၿဖစ္သြားၿပီ။သူမနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ၿဖစ္ေနက်အတိုင္း။

(၆)
FMI Centre ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ဘာမွမဆိုင္ပါဘူး။ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ FMI ကိုေရာက္ခဲ့ရၿပီ။ေရာက္ေရာက္ခ်င္း လိႈက္လွဲတဲ့အေအးဓာတ္တခ်ိဳ႕ကကၽြန္ ေတာ့္ကိုဆီးၾကိဳတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သြားရမယ့္ေနရာက ဒုတိယထပ္က ဆိုင္ခန္းတစ္ခန္းကို ပါ။အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ့္အစ္မဝမ္းကြဲဆိုင္ရွိတယ္။သူ႔ဆီမွာႏိုင္ငံၿခားက လူၾကံဳပါးထားတဲ့ စီဒီ တစ္ခ်ိဳ႕ေရာက္ေနတာ သြားယူရမယ္ေလ။
ဒုတိယထပ္ကိုတက္ဖို႔ ေလွကားထစ္ကို စလိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ကၽြန္ေတာ့္ေၿခရင္းကို ပန္းၿဖဴ ၿဖဴေလးတစ္ပြင့္ လြင့္က်လာတယ္။တကယ့္ပန္းပြင့္အစစ္ေလးပါ။ကၽြန္ေတာ္ ငု႔ံမေကာက္မိ ပါဘူး။ပန္းကေလး ဘယ္ကလြင့္က်လာတယ္ဆိုတာကိုပဲေဝ့ဝဲရွာမိတယ္။
အေပၚထပ္ကေန ပန္းကေလးက်ေနရာကို အူယားဖားယား ေၿပးဆင္းလာတဲ့သူကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေနရာမေရြးၿဖတ္ၿဖတ္တိုက္သြားတတ္တဲ့ ေလညင္းၿဖဴၿဖဴေလးပါပဲ။ဒီေန႔ေတာ့ အၿဖဴေရာင္ အက်ီ ၤ အၿဖဴေရာင္ဂါဝန္ရွည္ကေလးနဲ႔ သူမၿပဳတ္က်ခဲ့တဲ့ပန္းပြင့္ကေလးလိုပဲ ၾကြၾကြရြရြကေလး ေဖြးေဖြးၿဖဴလို႔။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုၿမင္ေတာ့ “ေတြ႕ၿပန္ၿပီ..” ဆိုတဲ့ အၾကည့္ ေလးတစ္ပြင့္ကို စကၠန္႔ဝက္ေလာက္ေပးသြားၿပီး သူမရဲ႕ပန္းပြင့္ကေလးကို ဆတ္ကနဲ ေကာက္ယူတယ္။ၿပီး FMI ထဲကေန ခပ္သြက္သြက္ကေလး လွမ္းထြက္သြားေတာ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ မသိမသာတစ္ခ်က္ၿပံဳးမိတယ္။ဘာလို႔မွန္းမသိဘူး။သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ခဏခဏဆံု ေနတာလည္း အဲလိုပဲ ဘာလို႔မွန္းမသိဘူး။လက္စမသပ္ႏိုင္ေသးတဲ့ အၿပံဳးစစနဲ႔ ဆိုင္ထဲဝင္ လာတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို မမႏြယ္က ခုမွၿမင္ဖူးတဲ့သူလိုေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္တယ္။
“ဘာၿဖစ္ေနတာလဲ..”
“အင္း..အဲ..ဘာမွမၿဖစ္ပါဘူး..”
…ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေရာက္ေနတဲ့ စီဒီ ေတြထုတ္ေပးတယ္။ၿပီးမွ..
“ေစာေစာကေတာင္..”
“ဘာၿဖစ္လဲ..”
“ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ဆိုင္ထဲဝင္လာရင္းနဲ႔ နင့္စီဒီေတြေတြ႕လို႔ အတင္းေတာင္း ဝယ္ေနေသးတယ္”
“ဟုတ္လား မေရာင္းႏိုင္ပါဘူး မမႏြယ္ရာ..”
“နင္ ၿမင္ရင္ေရာင္းခ်င္မွာပါ..”
“ဟင္..ဘာဆိုင္လို႔လဲ.မမရဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္မ်ား ငေၾကာင္မွတ္ေနလို႔လား...”
မမႏြယ္က အားနာသလိုရယ္တယ္။
“မဟုတ္ရပါဘူးဟာ ထူးထူးဆန္းဆန္း အဲဒီေကာင္မေလးက ..”
“ကၽြန္ေတာ္နဲ႔တူေနတယ္..”
ကၽြန္ေတာ္ကပဲ မမႏြယ္စကားကိုၿဖည့္ေပးလိုက္တာမို႔ မမႏြယ္မွာတအံတၾသနဲ႔ဘာမွ ဆက္မေၿပာႏိုင္ဘူး။အေတာ္ၾကာမွ..
“ေမာင္ႏွမခ်င္းေတာင္ မ်က္စိလည္တယ္ နင္နဲ႔ဘာေတာ္လဲ..”
“ေမာင္ႏွမ..”
ကၽြန္ေတာ္ရြဲ႕ေၿဖရင္း ကုလားၾကီးကိုေၿပးသတိရမိတယ္။အဲဒီတုန္းက သူအမ္းစရာရွိတဲ့ေငြ ကိုယူၿပီး ခပ္တည္တည္နဲ႔ လက္ဘက္ရည္ေသာက္လိုက္ရေကာင္းသား..လို႔ေတြးေနမိေသး တယ္။
အံ့ေတြၾသေနတဲ့ မမႏြယ္ကိုေတာ့ ေလပင့္မေနေတာ့ဘူး။
တစ္ခုုခုထူးၿခားေနတာ ေသခ်ာေနၿပီပဲ။
အခ်ိန္ကုန္ခံ စဥ္းစားေနစရာမလိုေတာ့ဘူးေလ။

(၇)
ကၽြန္ေတာ့္ Thesis အတြက္ စာအုပ္တစ္အုပ္လိုလို႔ ကၽြန္ေတာ္ကြန္ပ်ဴတာတကၠသိုလ္က ေန ပင္မတကၠသိုလ္ ထဲကိုေရာက္ခဲ့တယ္။သြားရမွာက စစ္ကိုင္းေဆာင္က ဆရာတစ္ဦးဆီ ကိုပါ။သူ႔ဆီမွာ ကၽြန္ေတာ္လိုခ်င္တဲ့ စာအုပ္ရွိေၾကာင္း နတ္လမ္းညႊန္ရထားတယ္ေလ။
ပင္မတကၠသိုလ္ၾကိးက ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္တစ္ခုလိုပဲ။လူေၿခတိတ္လို႔။စာၾကည့္တုိက္ဖက္မွာပဲ ဖင္ၿမဲတတ္တဲ့ မဟာေတြ ပါရဂူေလာင္းလ်ာၾကီးေတြပဲ ရွိေတာ့လို႔ထင္ပါရဲ႕။ကၽြန္ေတာ္မွာ အဓိပတိလမ္းမေပၚခ်လွမ္းရတဲ့ကိုယ့္ေၿခသံကိုေတာင္ ကိုယ္ၿပန္ၾကားေနရသလားထင္မိပါ တယ္။ပင္းယေဆာင္ဖက္ကေန စစ္ကိုင္းေဆာင္ဖက္ကိုခ်ိဳးတဲ့လမ္းကေလးက ပိုဆိုးပါတယ္ ဘယ္သူမွလည္းမရွိဘူး။ဘာသံမွလည္းမၾကားရဘူး။စစ္ကိုင္းေဆာင္ေရာက္မွပဲ လူေတြ႔ရ ေတာ့တယ္။ကၽြန္ေတာ္ ဆရာ့ဆီက လိုခ်င္တဲ့စာအုပ္လည္းမရခဲ့ပါဘူး။တၿခားလူကိုငွားထား လို႔တဲ့။စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ၿပန္ထြက္လာခဲ့မိတယ္။အင္းဝေဆာင္ဖက္ကို ေခါင္း ငိုက္စိုက္ခ်ရင္းဆက္ေလွ်ာက္လာမိရာက ေၿခသံလုိလုိၾကားရလုိ႔ ေနာက္လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ ၿမတ္စြာဘုရား………..
ေကာင္းကင္က ၿပဳတ္က်လာသလားမွတ္ရတယ္။အၿဖဴေရာင္ေလညင္းကေလးေပါ့။ထံုးစံ အတိုင္း တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔လြင့္ေမ်ာလာတယ္။လက္ထဲမွာလည္း ဘယ္ေလာက္စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းေနမွန္းမသိတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ကိုငံု႔ၾကည့္လွန္ေလွာလို႔။
ဘာအဓိပၸာယ္မွမရွိပါဘူး။ဆက္ရပ္ၾကည့္ေနလုိ႔လည္း ၿဖစ္တာမဟုတ္လုိ႔ တအံတၾသနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ဆက္ေလွ်ာက္ခဲ့ရတယ္။ၿပီး အင္းဝေရွ႕က ခံုတစ္ခံုမွာ ကၽြန္ေတာ္ဝင္ထိုင္လိုက္ တယ္။ထမင္းစားဖုိ႔ပါ။ခဏေနက်မွ သူမေလးက ကၽြန္ေတာ့ေရွ႕ကိုၿဖတ္ေလွ်ာက္တယ္။ေစာ ေစာက စိတ္ဝင္တစားၾကည့္ေနတဲ့စာအုပ္ကိုပိတ္ထားလိုက္ၿပီမို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုၿမင္သြားပါ တယ္။ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ဆံုေနက်အတိုင္းပဲ။သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို အဖံုး ပိတ္ထားတဲ့ (အထဲမွာ ဘာပါမွန္းသူသိခ်င္ပံုမရတဲ့)စာအုပ္တစ္အုပ္ၾကည့္သလိုၾကည့္တယ္ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဝယ္သူမဟုတ္တဲ့သူေတြ ၿဖတ္သန္းရင္းး ၾကည့္သြားတာခံရေနက် ပစၥည္းတစ္ခုလိုပဲ ဘာသိဘာသာေနလိုက္တယ္။ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း အၿဖဴေရာင္ ေလညင္းကေလးဟာ စစ္ကိုင္းလမ္းကိုၿဖတ္တိုက္လာတဲ့ ေလၿပည္တခ်ိဳ႕နဲ႔အတူ ဂ်ပ္ဆင္ ဖက္ကိုေမ်ာေရြ႕သြားေတာ့တယ္။စစ္ကိုင္းလမ္းေပၚမွာက ကၽြန္ေတာ္ပဲက်န္ခဲ့တာေလ။ ေလညင္းဆိုတာက ေနရာတိုင္းမွာရွိေနတတ္တဲ့အရာပါ။ဒါေၾကာင့္မ်ား ကၽြန္ေတာ္သြားေလ ရာမွာ အဲဒီေလညင္းၿဖဴၿဖဴေလးက ၿဖတ္သန္းတိုက္ခတ္ေနတာမ်ားလား။
တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ တကယ့္အၿဖစ္အပ်က္ေတြဟာ စင္တင္ၿပဇာတ္ေတြထက္ ဆန္းၾကယ္ တတ္ပါတယ္။

(၈)
“ဆရာ..”
“ေၿပာ..”
“ဒီကၿပီးရင္ ၿမိဳ႕ထဲသြားမွာလား..”
“အင္း…”
“ကၽြန္ေတာ္လည္း လိုက္မယ္..”
“ဘာလုပ္မလို႔လဲကြ..”
ကၽြန္ေတာ္မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ရင္းၿပန္ေမးေတာ့ ကိုေရႊေခ်ာေလးက မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးတယ္။
“Game CD တစ္ခ်ပ္ေလာက္လိုက္ဝယ္ခ်င္လို႔ ..”
..လို႔ မရဲတရဲေလးေၿပာပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ေခၚခဲ့လိုက္တယ္။
ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ေတာ္ေလးက လိုခ်င္တာရၿပီး ကိစၥက မၿပီးသြားပါဘူး။
“ဆရာ”
“ေၿပာ..”
“ကၽြန္ေတာ္ TOILET ဝင္ခ်င္တယ္..”
အံမယ္ေလး၊လူယဥ္ေက်းသားရယ္လို႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ေအာ္လိုက္ခ်င္ပါေတာ့တယ္။ၿမိဳ႕လယ္ ေကာင္မွာ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔အတြက္ TOILET ဆိုတဲ့ေနရာကို ကဗ်ာကယာစဥ္းစားေပးရ တယ္။
“လာ..လိုက္ခဲ့..”
သူ႔ကို ဆူးေလကားဂိတ္နားက အခေၾကးေငြေပး အမ်ားသံုးအိမ္သာကိုေခၚသြားရတယ္။ သန္႔ေတာ့သန္႔ပါတယ္။တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္လို ဂ်စ္ပဆီေကာင္အတြက္ ဒီ ေနရာေလးေတြက သိထားတာမမွားပါဘူး။အသံုးဝင္ပါတယ္။
“ဒီမွာ ေရာက္ၿပီ..”
“ဆရာေရာ..ဝင္ဦးမလား..”
“အင္း..ေရာက္လက္စနဲ႔”
ကၽြန္ေတာ္ပါဝင္လိုက္သြားၿဖစ္တယ္။
ၿပန္ထြက္လာေတာ့
“အဲ..”
တစ္ဖက္ အမ်ိဳးသမီးအိမ္သာကေန ၿဖဴၿဖဴအရိပ္ကေလးတစ္ခု ထြက္လာတာမို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အၿပန္အလွန္ၾကည့္မိၾကတယ္။အဓိပၸာယ္မရွိလိုက္တာ။အိမ္သာထဲက ထြက္လာတာေတာင္ ဆံုရတယ္လို႔..။
ကၽြန္ေတာ္လည္း တပည့္ေက်ာ္လက္ကို ဆတ္ခနဲဖမ္းဆြဲၿပီး လွည့္ထြက္လိုက္တယ္။သူမ ေလးက လည္းေက်ာပိုးအိတ္ကေလးကို ဖ်တ္ကနဲၿပန္ၿပင္လြယ္ရင္း သူနဲ႔ဆန္႔က်င္ရာဘက္ ကို ထြက္ခြာသြားေလရဲ႕။