အခ်စ္ နဲ႔ အလြမ္း

Wednesday, April 29, 2009

အခ်စ္ နဲ႔ အလြမ္း တဲ့။
အဲဒါ ကၽြန္မ အစ္ကိုၾကီး ၿငိမ္းေအးအိမ္ ေရးတဲ့စာမူပါ။ ကၽြန္မေရးခဲ့တဲ့ေစာင့္ၾကည့္ငွက္ ကဗ်ာကိုေရးထားတာမို႔ ကၽြန္မခြင့္ေတာင္းၿပီး တင္လိုက္တာပါ။
ကၽြန္မ..စာေပေလာက ထဲစေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မက သင္းကြဲတစ္ေယာက္လိုပဲ..လူမႈေရးက လည္းညံ့ေလေတာ့ မိတ္သိေဆြသိကလည္း ရွားတယ္။ ဘာသိဘာသာေနတတ္တာလည္း ပါတာေပါ့ေလ။ ေနာက္ တစ္ခုက အေတြ႕အၾကံဳတစ္ခုအရ စာမူေတြကိုစာတိုက္ကေနပဲ တံဆိပ္ေခါင္းဖိုးအကုန္အက်ခံပို႔တတ္ၿပီး စာမူပါလည္း ေမာင္ကတလွည့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကိုတလွည့္လွည့္ၿပီး စာမူခသြားထုတ္ခိုင္းတတ္တဲ့သူဆိုေတာ့…အဲလိုၿဖစ္တာမဆန္းပါဘူး။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့မွ ကၽြန္မ စာေရးဆရာေတြနဲ႔ ေပါင္းသင္းတတ္သြားတယ္။
ကၽြန္မ ၁၉၉၆ မွာ သရဖူ တိုက္ကိုစေရာက္ဖူးပါတယ္။ အဲဒီကိုမေရာက္ခင္တည္းကလည္း ကၽြန္မ ခရမ္းေရာင္သစၥာ (ကိုၿငိမ္းဝတၳဳတို တစ္ပုဒ္ပါ..)ရဲ႕ပရိသတ္။ ေနာက္ေတာ့ ကိုတာရာ မင္းေဝနဲ႔အတူ ရွစ္မိုင္က ဆရာေဇာ္ေဇာ္ေအာင့္ဆီေရာက္တယ္။အဲဒီနားကေန ကိုၿငိမ္းဆီပါ ေရာက္ခဲ့တယ္။ေနာက္ ေၿမာက္ဥကၠလာက ကိုရဲ(သစၥာနီ)ဆီေရာက္တယ္။အဲဒီေနာက္မွာ ေတာ့ကၽြန္မ ဆက္လက္ေပါင္းသင္းတာ အားလံုးက အႏုပညာသမားေတြခ်ည္းၿဖစ္လို႔ေန ေတာ့တယ္။
တကယ္ေတာ့ စာေပသမားတိုင္း အႏုပညာသမားတိုင္း အေသြးအေရာင္ေတြ ရင္ခုန္သံ ေတြတူေနတာမဟုတ္ပါဘူး။အဲဒီထဲကမွ ဘုရားသခင္က ကၽြန္မကို ခ်စ္လွစြာေသာအစ္ကို ေတြအစ္မေတြ အမ်ားၾကီးေပးခဲ့တယ္။ကိုၿငိမ္းဟာ အဲဒိထဲကတစ္ေယာက္ေပါ့။ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိန္ကေတာ့ သူ႔ညီမရင္ထဲကိုဒီေလာက္ထိၾကည့္တတ္လိမ့္မယ္လို႔ မထင္ထားပါဘူး။ အားလံုးသိတဲ့အတိုင္း ကဗ်ာဆရာဟာ ကဗ်ာကိုဖန္တီးခ်ိန္မွာ ကဗ်ာေခၚရာအတိုင္း စိတ္ခံ စားမႈအလ်ဥ္အတုိင္း စီးေမ်ာလိုက္ပါသြားလိုက္တာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာင္ ၿပန္မၿမင္တတ္ပါ ဘူး။ အဲဒီအခိုက္အတံ့က ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ ကၽြန္မကို ကိုၿငိမ္းက ၿပန္ၿပီးသရုပ္ေဖာ္ေပးထားတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးလည္းတင္သလို ဝမ္းသာဝမ္းနည္းလည္းၿဖစ္ ရပါတယ္။
ကၽြန္မ အဲဒီစာမူကိုဖတ္ရတဲ့ေန႔က တစ္ေယာက္တည္းငိုေနမိခဲ့တယ္ ။ ကၽြန္မဟာ ခ်စ္ခင္သူေတြနဲ႔ေဝးရာမွာေနရမယ့္ က်ိမ္စာအမွတ္အသားနဲ႔လူလားလို႔လည္း ေတြးေနမိခဲ့ တယ္။ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာၿပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ဘယ္မွာေဝးေနၾကလို႔လဲ။ ကၽြန္မလည္းကၽြန္မအေလ်ာက္ သူတို႔ရင္ထဲကိုထြင္းၿမင္ႏိုင္တယ္ ။သူတို႔လည္းသူတို႔အ ေလ်ာက္ ခ်စ္ခင္သူေတြရင္ထဲကိုထြင္းၿမင္ႏိုင္တယ္။အကာအရံေတြ တံတိုင္းေတြ အခ်ိန္နဲ႔ အကြာအေဝးေတြဆိုတာက ကၽြန္မတို႔ အားလံုးရဲ႕ အတြင္းထဲမွာပဲ ရွိေနတဲ့အရာ ဆိုတာ ကို သိလိုက္မိလိုပါပဲ…
ကိုၿငိမ္း ရဲ႕ အခ်စ္ နဲ႔ အလြမ္းဟာ ကၽြန္မတို႔အားလံုးရဲ႕ အခ်စ္နဲ႔အလြမး္ၿဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္မယံုတယ္။
ခ်စ္ခင္စြာ

မေနာ္ဟရီ

အခ်စ္ နဲ႔ အလြမ္း
သစ္ပင္တစ္ပင္ဟာ အျမစ္ေတြေၾကာင့္ ရွင္သန္ေနရသလို လူဟာလည္း အခ်စ္နဲ ့ပဲ သူတို ့ဘ၀ေတြ ရွင္ေနၾက/ေနရတာပါ။

လူဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခ်စ္ျခင္းကို အျမင့္ဆံုးမွာ တလူလူလႊင့္တင္ထားရင္းကပဲ၊ သူ ့ရင္ထဲမွာ “အျခားေသာအရာမ်ားကို ခ်စ္ျခင္း”ေတြ တသြင္သြင္စီးဆင္းေနတတ္တာလို ့ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ျဖင့္ ယံုတယ္။ (လုပ္ရပ္နဲ ့ ပါးစပ္လြဲတတ္သူတစ္ခ်ဳိ ့ရဲ ့ ႏႈတ္ဖ်ားေလးေတြ ကမလိုအပ္ဘဲ အန္အန္က်ေနတဲ့) တုိင္းျပည္ကိုခ်စ္ျခင္း၊ လူမ်ဳိးကိုခ်စ္ျခင္းလို စကားလံုးအႀကီးႀကီးေတြကစၿပီး၊ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ယာ၊ မိဘေဆြမ်ဳိး သူငယ္ခ်င္းနဲ ့ ကိုယ္က်င္လည္ရာ အသိုင္းအ၀ိုင္းကို ခ်စ္ျခင္း အလယ္၊ ေခြးေလးေၾကာင္ေလး ပစၥည္းပစၥယေသးေသးမႊားမႊားေလးေတြကို ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးျခင္းအဆံုး၊ အခ်စ္ေတြကို အမ်ဳိးခြဲရင္ ေတာ္ေတာ္ အမယ္စံုမယ္ ထင္ပါတယ္။

ဘာကို ဘယ္လုိပဲခ်စ္ခ်စ္၊ ဘယ္ေလာက္ပဲခ်စ္ခ်စ္၊ ခ်စ္တာဟာ ခ်စ္တာပါပဲ။ ခ်စ္ျခင္းတုိင္းဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မေလွ်ာ့ပါးမယ့္ သူ႔ဂုဏ္ရည္ကို သူကိုယ္တိုင္ ၀ံ့ၾကြားစြာ ေဖာ္ထုတ္ရွင္သန္လ်က္ပါ။

လြမ္းတယ္။
ခ်စ္ျခင္းနဲ ့ ေ၀းကြာရတဲ့အခါ၊
လူ ့ရင္ထဲမွာ ဘယ္ကဘယ္လိုေပၚလာမွန္းမသိတဲ့ အလြမ္းဓာတ္ေတြ ေတာလံုးဟီးထလာရိုး ထံုးစံပါ။
ခုတေလာ၊ ကဗ်ာေလးေတြ ဖတ္မိရာက ခ်စ္ျခင္းနဲ ့ အလြမ္းဓာတ္ေတြဟာ အခါမဲ့မိုးလိုရြာခ်ခဲ့၊
အဲသည့္ စိတ္မိုးေရေတြက ကၽြနေတာ့္တစ္ကိုယ္စာ ရႊဲရႊဲနစ္စိုေစခဲ့ပါေတာ့တယ္။
(၁)
ငါ့တိုင္းျပည္ေလးမွာ
သစ္ျမစ္ေတြကိုေတာင္
ငါခ်စ္တယ္ .. တကယ္လို ့
အႀကိမ္ေပါင္း တစ္ေထာင္
ေသရင္ ..
အဲဒီမွာပဲ ငါေသခ်င္တယ္
တကယ္လို ့
အႀကိမ္ေပါင္း တစ္ေထာင္ ျပန္ေမြးရင္လည္း
အဲဒီမွာပဲ ငါေမြးခ်င္တယ္။
“နီရူဒါ”

(၂)
တစ္ရက္က ကၽြန္ေတာ့္ အီးေမးလ္ထဲကို လင့္ခ္(Link) ေလးတစ္ခု ေရာက္လာတယ္။ အဲဒါကို ကလစ္လုပ္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ညီမေလး တစ္ေယာက္လို ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးတဲ့ “မေနာ္ဟရီ”ရဲ ့ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာဆီ ေရာက္သြားေရာ။ သူ ့စာမ်က္ႏွာရဲ ့ ညာဘက္အေပၚေထာင့္မယ္ အထက္မွာေဖာ္ျပထားတဲ့ “နီရူဒါ”ရဲ ့ ကဗ်ာေလးကို ေတြ ့ရပါတယ္။ သံလုိက္စက္ကြင္းနဲ ့ ညိွဳ ့ယူခံလိုက္ရတဲ့ သံမႈန္တစ္စလို ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးေတြ အဲဒီကဗ်ာဆီ က်သြားခဲ့တယ္။

ဒီကဗ်ာကို ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္မိတယ္။
တစ္ႀကိမ္၊ ႏွစ္ႀကိမ္၊ သံုးေလးႀကိမ္လား။
မဟုတ္ေလာက္ဘူး။
ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ဆိုတာလည္း သတိမထားမိ၊ ေရတြက္မထားမိဘူး။ ဖတ္ရင္း ရင္ထဲဆို ့လာတယ္။ ကဗ်ာဆရာႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ ့ရင္ထဲက သူ ့တုိင္းျပည္ကို သူခ်စ္ခဲ့တဲ့ ခ်စ္ျခင္းေတြဟာ ႏုိင္ငံတကာကို ေျခဆန့္ လို ့ ခုခ်ိန္ထိ ရွင္သန္သက္၀င္ေနဆဲ။

ကဗ်ာနဲ ့ ကဗ်ာဆရာဟာ ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္ ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္ေနဆဲ။

ကဗ်ာဖတ္မိခ်ိန္ေလးမွာ ကိုယ့္ေျမကိုယ့္ေရ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ရွိရာမွာ ရွိမေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္ဟာ သူေရာက္ေနရာမွာ ေက်ာက္သားရုပ္တုတစ္ခုလို တုတ္တုတ္မလႈပ္။ စိတ္က အေ၀းႀကီးျပန္ေရာက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္တို ့ (အိမ္လြမ္းစိတ္မ်ားကို တနင့္တပိုး မႏုိင္မနင္းထမ္းပိုးရင္း) ေျခဒရြတ္ဆြဲလို ့ သူ့႔အိမ္သူ ျပန္ခ်ိန္ေပါ့။

ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြ ျပန္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အိပ္မက္ေတြ ျပန္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ခဲ့တာ ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ရြာ၊ ကိုယ့္ေျမကိုယ့္ေရ၊ ကိုယ့္သစ္ပင္ ကိုယ့္ေတာေတာင္၊ ကိုယ္ဘာသာစကား ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈ၊ ကိုယ့္အစားအစာ ကိုယ့္အနံ ့အသက္၊ ကိုယ့္ထီးကိုယ့္နန္း ရွိရာဆီ။

ျပန္မိတဲ့ခရီးမွာ စိတ္နဲ ့ကိုယ္ဟာ အေ၀းႀကီးကြာသြားလိုက္။ နီးစပ္ပူးကပ္လာလိုက္၊ ဧရာ၀တီစီးသံေတာင္ နားထဲ ၾကားေယာင္လာသလို။ ဘာမွမရွိတဲ့ ဗလာနယ္ျဖစ္ေနသလိုလုိ၊ စိတ္ခ်ည္းသက္သက္ရွိတဲ့ ဘံုတစ္ခုကို ေရာက္သြားသလိုလို။

ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာ အဆို/အျငင္း ၀ါက်ေတြနဲ႔ ျပည့္လွ်ံလာခဲ့ျပန္ပါေရာ။

`တိုင္းျပည္ဆိုတာ၊ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္မွ မဟုတ္တာ´

ဘာမ်ား ထူးၿပီး ခ်စ္စရာလိုသလဲ။ စိတ္က တင္းတယ္။ ျငင္းတယ္။ အဲသည့္ အျငင္းေတြ အကန္ေတြ ရပ္နားမသြားခင္ေလးမွာပဲ စိတ္က စိတ္ကို ျပန္ေျပာတယ္။ ျပန္ျငင္းဆန္တယ္။ ျပန္အာခံတယ္။ ျပန္ကန္တယ္။

`အကန္´ဟာ အကန္နဲ႔ေတြ႔ၿပီး ေထြးလံုးရစ္ပတ္ျဖစ္သြားတယ္။
ဟုတ္တယ္။

`တိုင္းျပည္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ျဖစ္တယ္´

ကၽြန္ေတာ္ အသက္ရွင္သန္ေနေသးသေရြ႕၊ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ေနရမယ့္ ေနရာျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္တိုင္းျပည္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ မိသားစုအိမ္ရွိတယ္။ ကၽြန္တာ့္တုိင္းျပည္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္မိတ္ရင္းေဆြျခာတို ့ရဲ ့ မိသားစုေတြနဲ ့ သူတို့ ရဲ ့ ေနအိမ္ေတြ ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္တဲ့ ဆက္ဆံေရး၊ ေႏြးေထြးမႈ၊ လူ ့၀န္း က်င္၊ အစားအစာ၊ ေလေရေန၊ ရနံ ့၊ အသားက်မႈ၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ ့ တစ္ေသြးတစ္သားတည္း ထပ္တူက်တဲ့အရာရာဟာ ကၽြန္ေတာ့တုိင္းျပည္ထဲမွာပဲ ရွိတယ္။

ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အျပင္ဘက္မွာ ေသအံ့မူးမူးေရာဂါဒဏ္ အျပင္းအထန္ခံစားေနရသူ မိတ္ေဆြတစ္ဦးရဲ ့ ေနာက္ဆံုး ထြက္သက္မတုိင္မီ ႏႈတ္ထြက္စကားက ကၽြန္ေတာ့္ မသိစိတ္နားစည္ထဲမွာ ဗံုးတစ္လံုးလို အျပင္းအထန္ ေပါက္ကြဲလာတယ္။

`ကၽြန္ေတာ္ေသရင္ ဧရာ၀တီျမစ္ကမ္းေဘးနားေလးမွာ ေသခ်င္တယ္ဗ်ာ´

ေနာက္ဆံုးမွာ သူ တိမ္းပါးသြားခဲ့တယ္။

ကၽြန္ေတာ္ယံုတယ္။ သူဟာ ဧရာ၀တီျမစ္ကမ္းနေဘးက သူ ့ရြာေလးဆီ အေရာက္ျပန္သြားတာ ျဖစ္တယ္။ သူေသသြားတာ မဟုတ္ဘူး။ လူေသသြားတယ္ ဆုိရင္ေတာင္မွ သူ ့၀ိညာဥ္သူ ့အိမ္ျပန္သြားတာသာ ျဖစ္မယ္။ သူ ့အိမ္သူ ျပန္သြားတဲ့ခရီးမွာ အိမ္အလြမ္းေတြ တစ္ထမ္းတစ္ေပြ႔ ႀကီး ပါသြားမွာလည္း ေသခ်ာလြန္းလွတယ္။ အိမ္ကိုခ်စ္တဲ့စိတ္ကလည္း သူသယ္ယူသြားႏုိင္တာထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ပိုပါသြားလိမ့္မယ္။

ကၽြန္ေတာ္ မေသခ်ာတာတစ္ခုက ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြဟာ အဲဒီရြာေလးမွာ ျပန္ေမြးဖြားခဲ့သလား မေမြးဖြားလာေတာ့ဘူးလားဆိုတာပါပဲဗ်ာ။

`နီရူဒါ´ သူ ့တိုင္းျပည္ကိုခ်စ္ခဲ့သလို၊ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြလည္း သူ ့တိုင္းျပည္ကို ခ်စ္ခဲ့တာပဲ။ ဒီအခ်စ္ႏွစ္ခုဟာ အေလးခ်ိန္တူလို႔။ သိပ္သည္းဆတူလို ့။ ျပင္းအား၊ ကြဲအားတူလို ့။ လင္းအား ျမန္အားတူလို ့။

ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္ ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္ခ့ဲမႈျခင္းလည္း ထပ္တူျဖစ္လို႔။

(၃)
ကၽြန္ေတာ္ဟာ `နီရူဒါ´ရဲ ့ အဲဒီကဗ်ာေလးကို မေနာ္ဟရီရဲ ့ ၀က္ဆိုဒ္စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ ဖတ္လိုက္ရတာ။ အဲဒီကဗ်ာေလးကပဲ သူ ့ရင္ကို ဟင္းလင္းဖြင့္ျပထားသလို ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ သူဟာ သူ ့ေရေျမကို ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္ေနလြမ္းေနတယ္ဆိုတာ ဒီကဗ်ာေလးတင္ၿပီး ေဖာ္ျပထားတာလို ့ ခံစားမိတယ္။

ေလာေလာဆယ္ သူကလည္း အမိေျမရဲ ့အေ၀းမွာ။

ဆႏၵပါသည္ျဖစ္ေစ၊ မပါသည္ျဖစ္ေစ၊ (သူ ့ကိုယ္ေရးကိုယ္တာဘ၀အတြက္ ေရြးခ်ယ္စရာ အေၾကာင္းေၾကာင္းေသာ အေၾကာင္းေၾကာင္းမ်ားကို အေၾကာင္းျပဳရတဲ့အေျခအေန အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ျဖစ္ေစ) သူဟာ ကိုယ့္ေျမကိုယ့္ယာ၊ ကိုယ့္အိမ္ေျခမဟုတ္တဲ့ ေနရာတစ္ခုမွာ ေရာက္ေနတယ္။ အဲဒီ မိန္းကေလးက သူပိုင္တဲ့စာမ်က္ႏွာမွာ အခုလို `ပါဘလိုနီရူဒါ´ရဲ႕ ကဗ်ာေလးကို ထင္ထင္ရွားရွားႀကီး တင္ျပေၾကျငာထားတယ္။ ဒီကဗ်ာေလးဟာပဲ သူ ့ရင္ကို ထုတ္ခ်င္းခတ္ျမင္ႏိုင္ေစမယ့္ တံခါးတစ္ေပါက္ ျဖစ္ေစခဲ့တယ္လို ့ ကၽြန္ေတာ္ ထင္မိတယ္။ အဲဒီကဗ်ာရဲ႕ ေဘးနားမွာေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ေရးသီ ထားတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို သူ ့ပရိသတ္ေတြဖတ္ႏိုင္ေအာင္ တင္ျပထားေလရဲ႕။

ကဗ်ာအမည္က `ေစာင့္ၾကည့္ငွက္´။

အျခားကဗ်ာဖတ္သူေတြကေတာ့ သူ ့ကဗ်ာကို ဘယ္လိုစိတ္အခံနဲ ့ ဖတ္ၾကမယ္ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ယွဥ္လ်က္ ကဗ်ာႏွစ္ပုဒ္ဟာ အနက္တစ္ခုတည္း ထြက္ေနသလို ခံစားလိုက္ရတယ္။ ကိုယ့္ဇာတိေျမကို ကိုယ္ခ်စ္ၾကျခင္းနဲ ့ သူတုိ ့ ရင္ထဲက (ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးလြန္းျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့) လြမ္းျခင္းေတြကို ေဖာ္ျပတဲ့အနက္ေပါ့။

ခုေနမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကိုယ့္ဇာတိေျမရဲ ့အေ၀းမွာ။ သူလည္း ကိုယ့္ထက္ေတာင္မွ ပိုေ၀းကြာရာအရပ္မွာ။

သူနဲ ့ ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ ကိုယ့္ေရကိုယ့္ေျမရဲ ့ေ၀းေ၀းကြာကြာႀကီးမွာ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းျပဳေနၾကရတဲ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုးရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း (မနည္းမေနာမွ တကယ့္ကို မနည္းမေနာ) ၿမိဳ ့ရြာအႏွံ ့မွာ ရွိေနၾကတယ္။ အဲသလို ကမၻာ့ေနရာအႏွံ ့ ျပန္ ့က်ဲေနသူအခ်င္းခ်င္း ေန ့တုိင္းနီးပါး လွ်ပ္စစ္စာ၊ လွ်ပ္စစ္စကားနဲ ့ ေျပာဆိုေဆြးေႏြးျဖစ္ေနၾကေတာ့ အိမ္ေ၀းသူေတြရဲ ့ ျပင္းထန္လွတဲ့ အဖ်ားဒီဂရီကို ကၽြန္ေတာ္တို ့ခ်င္းပဲ ပိုၿပီးသိနားလည္ေနၾကမယ္လို့ ယံုၾကည္တယ္။ စစ္သားတစ္ေယာက္ဟာ စစ္ရဲ ့အနိဌာရံုကို ပိုသိျမင္ခံစားရသလိုမ်ဳိး၊ သန္ ့ရွင္းေရးသမားတစ္ေယာက္ဟာ ဆိုး၀ါးတဲ့ အနံ့ အသက္ကို ပိုထိေတြ႔ရသလိုမ်ဳိး ျဖစ္မယ္ထင္ရဲ႕။

လူတစ္ခ်ဳိ႕က ေရမီး ၂၄နာရီ ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ရ။ သန္ ့ရွင္းသပ္ရပ္တဲ့ ၀န္းက်င္ရွိ၊ ေခတ္မီပစၥည္းျပည့္စံု။ လက္လက္ေတာက္ေတာက္ ၀တ္စားဆင္ရင္း လူသူေရွ႕မွာ ေကာ့ေကာ့ေက်ာ့ေက်ာ့ေလး ေနထုိင္ျပခြင့္ရ၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္အုပ္ထိန္းရင္း လြတ္လပ္မႈ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရတ့ဲ တုိင္းတစ္ပါးေရာက္ စာသင္သား၊ အလုပ္လုပ္ကိုင္သူ၊ အေျခခ်ေနထိုင္သူေတြဟာ သိပ္ေပ်ာ္ေနၾကမွာပဲလို ့ ထင္ တတ္ၾကတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕ အဲဒီဘ၀မွာ ေက်နပ္ေနေကာင္းေနၾကမယ္။ အမ်ားစုကေတာ့ ဒါကို ဘ၀အတုလို႔ ထင္ၾကတယ္။ (ဘယ္တိုင္းျပည္ေရာက္ေရာက္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြဟာ ကိုယ္ေရာက္ရွိေနရာ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ဒုတိယႏိုင္ငံသားေတြသာျဖစ္ေၾကာင္း စိတ္က အလိုလိုသိရွိခံယူထားတတ္ၾကတယ္။ အဲသလို သိေနေအာင္လည္း ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ဖိအားနဲ႔ သူ ့ႏိုင္ငံရဲ႕ စည္းမ်ဥ္းေတြက လႈံ႔ေဆာ္သတိေပးေနၾကတယ္။)

သူတို ့ရဲ႕ တကယ့္ဘ၀အစစ္က ကိုယ့္တိုင္းျပည္ထဲမွာ ကိုယ့္မိဘေဆြမ်ဳိးနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းအသိုင္းအ၀ိုင္းၾကားမွာပဲ ရွိတယ္ဆိုတာ အမိေျမရဲ႕ အေ၀းေရာက္ေၾကသူတို႔ ကိုယ္တိုင္ အေသအခ်ာသိၾကတယ္။ မျပန္ႏိုင္ခင္မွာ လြမ္းၾကတယ္။ တမ္းတၾကတယ္။ ဒီလိုအသံေတြကို နားမဆန္႔ေအာင္ ေနရာအႏွံ႔ကေန ကၽြန္ေတာ္ ၾကားေနရတယ္။ ေန႔တိုင္းလိုပါပဲ။

`မေနာ္ဟရီ´ရဲ႕ `ေစာင့္ၾကည့္ငွက္´ဟာလည္း (ပုဂၢလိကခံစားမႈဆန္ေကာင္းဆန္ေနေပမယ့္) ဒီအလြမ္းကို ကီးျမင့္ျမင့္နဲ႔ ေဖာ္ျပလိုက္တာပါ။

(၄)
ကၽြန္တာ္ သူ ့ကဗ်ာကို ဖတ္ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ စကားလံုးေတြနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ ကဗ်ာခ်ည္းသက္သက္ကိုပဲ ဖတ္ရတာမ်ဳိးမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သူက ေမာင္ရင္းႏွမလို သံေယာဇဥ္ရွိတဲ့ မိတ္ေဆြေတြျဖစ္ၾကၿပီး သူ႔ဘ၀ေနာက္ခံ၊ သူ ေရာက္ရွိေနရာ၊ လက္ရွိခံစားေနရႏိုင္တဲ့ သူ႔စိတ္ခံစားမႈေတြကို တို႔ထိသိရွိထားသူမုိ႔ သူ႔ကဗ်ာကို ကၽြန္ေတာ္ျမင္ပံုက သူ႔စိတ္ကိုကၽြန္ေတာ္ ျမင္ရပံုမ်ဳိးျဖစ္ေနႏိုင္ပါတယ္။ စာအျပင္၊ လူကိုပါ လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ အေနအထားပါ။

တကယ္ေတာ့ သူဖြင့္ထားတဲ့ ျပတင္းတံခါးကေန သူ႔ရဲ႕စိတ္ခံစားမႈျခံက်ယ္ႀကီးထဲ ခုန္ဆင္း၀င္ေရာက္လည္ပတ္လိုက္ရပံုမ်ဳိးပါပဲ။ အေ၀းေရာက္ `မေနာ္´ဟာ သူ႔ကဗ်ာကို ခုလို စဖြင့္ပါတယ္။

မေန႔က ...
ကမၻာေျမကို ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္ ေအာ္ေခၚၾကည့္တဲ့အခါ
အျပာေရာင္သစ္ရြက္တစ္ရြက္ ထုိးစိုက္ဆင္းခ်လာတယ္
ငါ့အိပ္မက္ ၀ါတာတာေတြနဲ႔ေရာေႏွာ
တစ္ေတာလံုး တစ္ေတာင္လံုး အားပါးတရ စိမ္းထ သြားလိုက္ၾကပံု
ငါ ... ရင္ခုန္လို႔ မရဘူး ...

ကဗ်ာကို ဖတ္မိသူေတြကို ဒီတစ္ပိုဒ္က ဘယ္လိုခံစားမႈရေစတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ မသိႏိုင္ပါ။

ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ျမင္ကြင္းမွာေတာ့ ကဗ်ာဆရာမဟာ အခန္းတစ္ခုထဲမွာ တစ္ကိုယ္တည္းရွိေနတယ္ (ကဗ်ာေရးေနခ်ိန္ျဖစ္တာကိုး)။ အဲသလို ကဗ်ာေရးေနခ်ိန္ေလးမွာပဲ၊ နံရံေတြနဲ႔ ပိတ္ေလွာင္ထားတဲ့ အခန္းထဲကေန သူဟာ ကမၻာႀကီးဆီ စိတ္နဲ႔ထြက္ေျပးခဲ့တယ္။ ေနရာအႏွံ႔၊ အႀကိမ္ႀကိမ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔စိတ္ကို ေဖာက္ထုတ္တယ္။ တကယ္ေတာ့ သူ႔ရင္ထဲမြန္းၾကပ္ျပစ္ခဲေနတဲ့ အလြမ္းေတြကို ေပါက္လႊတ္ပစ္ခြဲလိုက္တာပါပဲ။

သူေအာ္ေခၚမယ္။ ေအာ္ေခၚတယ္။ ေခၚသံေတြဟာ အႀကိမ္ႀကိမ္အထပ္ထပ္။ ေနရာအႏွံ႔။

ဘာေတြကိုလဲ၊ ဘယ္သူေတြကိုလဲ။ သူ႔သံေယာဇဥ္ေတြကို ျဖစ္မွာေပါ့။ သူ႔သံေယာဇဥ္ေတြဆိုတာ အေ၀းမွာက်န္ရစ္ခဲ့ၿပီျဖစ္တဲ့ သူ႔ေနအိမ္ျခံ၀င္းထဲက ေျမတစ္မႈန္လည္း ျဖစ္ႏိုင္၊ သစ္ပင္တစ္ပင္လည္းျဖစ္ႏိုင္တယ္။ သူေသာက္ေနက် ေကာ္ဖီခြက္ကေလးလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ အခုအခ်ိန္မွာ သခင္မဲ့ေနမယ့္ သူစာေရးတုိင္း ထိုင္ထိုင္ေနက် ကုလားထုိင္ေလးလည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ စာအုပ္စင္ ေထာင့္တစ္ေထာင့္မွာ ခိုနားေနမယ့္ သူဖတ္ခ်င္တဲ့ စာအုပ္ကေလးလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္ႏိုင္သလို၊ ျပန္မဆံုႏုိင္ေတာ့မယ့္ ညေနခင္းေတြလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။ ဒီ့ထက္မကေသာ အရာရာလည္း ကဗ်ာဆရာမ စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ေပၚႏုိင္ေသးတာပါပဲ။

ေအာ္ေခၚသံေတြအတြက္ သူ ဘာေတြ ျပန္လက္ခံရလိုက္ပါသလဲ။

ထိုးစိုက္ဆင္းခ်လာတဲ့ အျပာေရာင္သစ္ရြက္တစ္ရြက္တည္းပဲ သူ ရလိုက္ပါသတဲ့။ “အျပာ”ေရာင္ဆိုတာ အလြမ္းရဲ႔သေကၤတမို႔၊ လြမ္းလို႔ ေအာ္ေခၚသူ႔ရင္၀ကို အလြမ္းထက္ထက္ေတြက လွံသြားတစ္ေခ်ာင္းလို ထုတ္ခ်င္းခတ္ ထိုးေဖာက္စိုက္၀င္သြားတာ ျမင္လိုက္ရပါေတာ့တယ္။

ေနာက္တစ္ေၾကာင္းမွာ “ငါ့အိပ္မက္၀ါတာတာ”လို႔ သံုးႏႈန္းထားပါတယ္။ အိပ္မက္ဟာ “ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္”ျဖစ္သလို အ၀ါေရာင္ဆိုတာ၊ ညိွဳးေလ်ာ္ျခင္း၊ တတိတိပ်က္စီးျခင္း၊ ေၾကြလုေၾကြခင္ ဆံုးရႈံးလုနီးနီး အေျခအေနကုိ ရည္ညႊန္းတယ္ဆိုတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ “ေမွ်ာ္လင့္ထားသမွ် ဆံုးရႈံးခဲ့”လို႔မ်ားေျပာခ်င္တာမ်ားလား။

အျပာေရာင္အလြမ္းေတြဟာ ပ်က္သုဥ္းေၾကြလုဆဲ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ ေရာေႏွာေပါင္းစပ္သြားတဲ့အခါ “တစ္ေတာလံုးတစ္ေတာင္လံုး စိမ္းထသြား” ပါေတာ့သတဲ့။ ဒီအျဖစ္အေပၚမွာ ကဗ်ာဆရာမက သူ ရင္မခုန္ေတာ့ပါဘူးလုိ႔ ေၾကြးေၾကာ္ခဲ့တယ္။

“ငါ ... ရင္ခုန္လို႔မရဘူး ...”တဲ့။ သူေျပာခဲ့တယ္။ သည္းထန္လြန္းတဲ့ စိတ္ဖိစီးမႈဒဏ္ေတြေၾကာင့္ တစ္ခဏာ ထံုထုိင္းအသြားတဲ့ အေျခအမ်ဳိးကို ျမင္ရပါတယ္။ ျပင္းထန္တဲ့ အလြမ္းစိတ္ေတြက သူ႔ရင္ခုန္သံကို သတ္ျဖတ္သြားခဲ့သလိုပါပဲ။

စိတ္ခံစားမႈ ျပင္းျပင္းထန္ထန္နဲ႔ ေရးဖြဲ႔ေလ့ရွိတဲ့ အေမရိကန္ ကဗ်ာဆရာမ “ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္” (Sylvia Plath) ရဲ႔ ကဗ်ာတစ္ပုိဒ္ကို ကၽြန္ေတာ္ သတိရလိုက္တယ္။

ကဗ်ာဆရာမ က ခုလို ေရးခဲ့ဖူးတယ္။

“ကၽြန္မထဲမွာ
ေအာ္သံတစ္ခု
၀င္ေရာက္ေနထိုင္ျပဳေနတယ္။
ညေတြထဲမွာ အျပင္ပ်ံထြက္
စူးခ်ိတ္ေတြနဲ႔ ေဖြရွာတယ္၊
ခ်စ္လို႔ရရာ တစ္ခုခု။
................................
...............................
သူ႔ရဲ႔
ေျမြလိုအက္ဆစ္ေတြဟာ
လာနမ္းတယ္။
စိတ္ဓာတ္ကို
မွင္သက္မိေစတယ္။
ဒါေတြဟာ
သီးျခားစီ
တျဖည္းျဖည္း်ခင္းျဖစ္ပြားလာတဲ့
အျပစ္ေတြ၊ ဒီအျပစ္ေတြဟာ
ကၽြန္မကို
သတ္ေနတယ္
သတ္ေနတယ္
သတ္ေနတယ္” တဲ့။

(၅)
“ေစာင့္ၾကည့္ငွက္”ရဲ႔ ကဗ်ာေနာက္အပိုဒ္ေတြကို ခုလိုေဖာ္ျပထားခဲ့တယ္။

ငါ့ကို တရားဦးလာေဟာလွည့္စမ္းပါ
အဲဒီေနရာဟာ ေနသာပါတယ္ဆိုတဲ့ စကားလံုး မပါေစနဲ႔
ျပတင္း၀က လွမ္းၾကည့္လို႔မွ ကိုယ့္ေကာင္းကင္ ကိုယ္မျမင္ရတဲ့ည
အဲဒီညကို ငါ စိတ္မခ်ဘူး

ၾကယ္ေတြကို ဟစ္ေအာ္ေပါက္ကြဲျပရတာလည္း ေမာတယ္
နာမည္ေတြ တသီးတသန္႔နဲ႔ ခမ္းနားျပေနတဲ့ ၿမိဳ႔ရြာေတြကိုလည္း မုန္းတယ္
ငါ့သီလနဲ႔ငါ လံုျခံဳေနတဲ့ အေမ့အိမ္ေလးေလာက္ေတာ့
ဘယ္ဟာမွ ျဖန္႔က်က္ အုပ္မိုးေပးထားႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး

ဒီေနရာမွာ ထူးထူးျခားျခား အနက္၀ွက္ေတြ မပါေပမယ့္ “အဲဒီေနရာဟာ” ဆိုတဲ့ အညႊန္းျပစကားလံုးထဲက “ေနရာ”ကို ကၽြန္ေတာ္ လိုက္ရွာေနမိတယ္။ သူလက္ရွိ ရပ္တည္ေနထိုင္ရရာ အရပ္ကလြဲလို႔ အျခားမျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ယူပါတယ္။ သူဘယ္လိုမွ စိတ္လက္ခ်ခ် ေနထုိင္လုိက္ဖို့ မျဖစ္ႏုိင္တဲ့ “ျပတင္း၀က လွမ္းၾကည့္လို႔မွ ကိုယ့္ေကာင္းကင္ ကိုယ္မျမင္ရတဲ့ည”လို့ သူကိုယ္တိုင္ တိတိက်က် သတ္မွတ္ တံဆိပ္ကပ္ထားႏုိင္တဲ့အရပ္မွာ “ေနသာပါတယ္”ဆိုတဲ့ စကားလံုးနဲ့ ေခ်ာ့ျမဴညွိဳ႔ယူေနသူေတြကိုပါ သူ ယံုၾကည္ဟန္ မတူေတာ့့ ပါဘူး။

သူ အခုေရာက္ရွိေနရာ အရပ္ေဒသဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ခမ္းနား၊ ခမ္းနား (နတ္ဘံုနတ္နန္းတမွ် ဟန္ေဆာင္ခမ္းနားျပတာျဖစ္ေစ၊ အမွန္တကယ္ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားတာျဖစ္ေစ)၊ သူ႔သီလတရားကို သူ ယံုစြာ ၾကည္ေစာင့္ထိန္းရင္း သူ႔ကိုယ္သူ ခိုင္ခိုင္မာမာ တည္ေဆာက္ျပႏိုင္ခ့ဲတဲ့ အေမ့အိမ္ေလးထက္ေတာ့ ဘယ္ဟာကိုမွ တန္ဖိုးမထားႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာ ျပတ္ျပတ္သားသား ေၾကျငာထားတာပါပဲ။

ဒီေနရာမွာ ကဗ်ာဆရာမဟာ အလြမ္းေတြနဲ႔ ေသဆံုးေနသူမဟုတ္ေတာ့ ပါဘူး။ ရွင္သန္ေနတဲ့စိတ္နဲ႔ ဘယ္ဟာမွားၿပီး ဘယ္ဟာ မွန္တယ္၊ သူ႔ကိုယ္သူ ဘယ္မွာ ေနရာခ်ရမယ္ဆိုတာ သိထားတဲ့ ႏိုးၾကားေနသူ၊ ျပတ္သားေနသူျဖစ္ေနပါၿပီ။ အိပ္မက္ဆိုးက ႏိုးလာၿပီး ေနေရာင္ေအာက္မွာ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ျဖစ္ေနသူတစ္ေယာက္လို႔ ခံစားရပါတယ္။

အေမ့အိမ္ကို တမ္းတမ္းတတ တန္ဖုိးထားသူတစ္ေယာက္ေတြ႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္နားထဲမွာ ထူးအိမ္သင္ရဲ႔ “အေမ့အိမ္”သီခ်င္းသံကို ပီပီက်ယ္က်ယ္ ၾကားေယာင္လာမိပါတယ္။

တစ္ၿပိဳင္နက္မွာပဲ “ေနမ်ဳိး”ရဲ႔ ကဗ်ာတစ္ပိုဒ္ကို ကၽြန္ေတာ္ရြတ္ဆို လိုက္မိတယ္။ ကဗ်ာအမည္က “အရုဏ္ေမွ်ာ္ပန္းကေလး”။

ခင္ဗ်ားတုိ႔ေရာ ကၽြန္ေတာ္ပါ “ေစာင့္ၾကည့္ငွက္”ပိုင္ရွင္ ကဗ်ာဆရာမကိုယ္တိုင္ ဒီကဗ်ာေလးကို (တိုးတိတ္တိတ္ကေလးျဖစ္ေစ) ရြတ္မေနေလာက္ပါဘူးလို႔ ဘယ္လို ခုိင္မာမႈမ်ဳိးနဲ႔ အာမခံႏုိင္မွာလဲ။

သူ႔အိမ္ကိုသူလြမ္းတဲ့အခါ၊
သူ႔ေျမကို သူလြမ္းတဲ့အခါ၊
သူဟာ အလင္းလာမယ့္ အရုဏ္ကိုေမွ်ာ္ရင္း အျမစ္ထဲကေန ပြင့္ခ်ိန္ေစာင့္ေနရတဲ့ ပန္းကေလးျဖစ္တယ္လို႔ သူကိုယ္တိုင္ ခံစားမိတဲ႕ အခါမ်ဳိးမွာ။

ငါ ျပန္လာမွ ပြင့္ပါ
အဲဒီလို ပန္းကေလးကိုမွာၿပီး
သူ ခရီးထြက္သြားခဲ့
အေ၀းႀကီးကို

ႏွင္းေတြ ယိုစီး
တစ္ညၿပီးတစ္ည
ေတာအုပ္ထဲမွာ
၀ံပုေလြအိုႀကီးေတြ အူၾက
ျမစ္မေရတြ တလက္လက္စီးဆင္းသြား
ညမ်ားဟာလည္း ေမွာင္ၿမဲ
ၾကယ္မ်ား ေရြ႔လ်ားဆဲေပါ့

သတင္းစကားေတြ
လမ္းခုလတ္မွာ ျပန္ေကြ႔သြားၾက
အျမစ္ထဲမွာ
ေစာင့္ဆိုင္းေနရွာတဲ့ ပန္းကေလးတစ္ပြင့္
ဘယ္ေသာ့နဲ႔ ဖြင့္မလဲ . . . ေမေမ။

(၆)
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနာက္ ကဗ်ာပိုဒ္ေတြကို ဆက္ဖတ္ၾကည့္ၾကရေအာင္ပါ။

ငါ့ကို ထူးလိုက္စမ္းပါ ကမၻာေျမေရ
ငါ့အသံကို ျမင္ၾကည့္လိုက္စမ္းပါ
ငါ့ေကာင္းကင္ရဲ႕အေရာင္ေတြကို နားစြင့္လိုက္စမ္းပါ
ငါ့ေရွ႕က အေမွာင္ကို ေကာင္းခ်ီးေပးလိုက္စမ္းပါ
ငါ့အေတာင္ေတြကို ေရႊခ်လိုက္စမ္းပါ

ဒီမွာ . . .
ငါဟာ ကမၻာေျမကိုေစာင့္ၾကည့္ေနတတ္တဲ့ ငွက္တစ္ေကာင္ပါ
ပ်ံသန္းခြင့္ဆိုတာက ကိုယ့္စိတ္သမုဒၵရာထဲမွာ ကိုယ္တစ္ကိုယ္ေရ ျဖန္႔ခင္းလို႔ရသလို
ကိုယ့္ကိုယ္ပိုင္ေရတြင္းေလးထဲမွာလည္း တစ္ကိုယ္ေရ က်ဥ္းေျမာင္းခြင့္ ရႏုိင္ေသးတာပဲ
ကိုယ့္ . . . စံ . . . သတ္မွတ္ခ်က္ေတြနဲ႔ အရာရာဟာ ဖီဆန္လြဲေသြ
ငါ ဘာလို႔ေသဆံုးမသြားေသးတာလဲ . . .

ကဗ်ာဆရာမဟာ အိပ္ရာက လန္႔ႏိုးထာလာၿပီးတာနဲ႔ အားမာမန္ျပည့္လာသလိုပါပဲ။

သူဟာ ခ်စ္စိတ္/လြမ္းစိတ္ ဂေယာင္ေျခာက္ျခားနဲ႔တမ္းတျခင္းေတြ က်ဲျဖန္႔၊ သူကိုယ္တုိင္အမွန္အမွားမေသခ်ာတဲ့ စိတ္ပ်ံ႕လြင့္မႈေတြ သြန္ေဖာက္ခ်၊ ေဆာက္တည္ရာမရ ကမၻာ့ေနရာအႏွံ႔ဆီ လူးလားေခါက္တံု႔ ေျပးလႊားရင္း ေအာ္ဟစ္ေနသူ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။

သူ႔ဘ၀ထဲ၀င္ေရာက္လာတဲ့ စိန္ေခၚမႈမွန္သမွ်ကို ၀ံ့စားစြာ ရင္ဆုိင္ျပစ္လိုက္ဖို႔ ဓားအိမ္ထဲက ဓားကိုဆြဲထုတ္ျပရင္း တိုက္ပြဲ၀င္မယ့္ က်ားသစ္ပ်ဳိမ ျဖစ္လာခဲ့ပါၿပီ။ ဓားသြားဆီက ထြက္လာတဲ့ အလင္းျပန္မႈဟာ စကားလံုးေနေရာင္ေအာက္မွာ လက္ကနဲျဖစ္လို႔။ သူ႔တိုက္ပြဲေခၚသံမွာ အံတင္းတင္း ႀကိတ္ရင္း အားတင္းထားရတဲ့အသံေတြ၊ သူ႔အတၱကိုသူ အက်စ္လ်စ္ဆံုးျဖစ္ေအာင္ စုစည္းရင္း မာန္တင္းထားရမႈေတြ ပါေနတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ “ငါ့ေရွ႕က အေမွာင္ကို ေကာင္းခ်ီးေပးလိုက္စမ္းပါ။ ငါ့အေတာင္ေတြကို ေရႊခ်ပစ္လိုက္စမ္းပါ” တဲ့။ သူ႔စိတ္ဓာတ္ကိုသူ ေကာင္းကင္ေပၚ ေရာက္ႏိုင္သမွ် အျမင့္ဆံုးေရာက္ေအာင္ လႊင့္တင္ထားတဲ့အခိုက္အတန္႔ ခဏငယ္ေလးပါပဲ။

ေနာက္စာပိုဒ္မွာေတာ့ အရြယ္ေရာက္ၿပီး လြတ္လပ္ေနတဲ့လူဆိုတာ ကိုယ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္အတုိင္း အရာရာဆံုးျဖတ္ခြင့္ရွိတယ္ဆုိေပမယ့္၊ သူ႔စံသူ႔သတ္မွတ္ခ်က္ေတြနဲ႔ လြဲေခ်ာ္တိမ္းပါးေနတဲ့အရပ္မွာ သူဘာလို႔ ေသဆံုးမသြားေသးတာလဲလို႔ ေမးခြန္းထုတ္လိုက္ရင္း ျမင့္ေနတဲ့ (ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ အတင္းျမွင့္တင္ယူထားတဲ့) စိတ္အေျခအေနကို လီဗာေလွ်ာ့လိုက္တာ ေတြ႔ရပါေတာ့တယ္။

ဒါပါပဲ။ စိတ္နဲ႔ ဖန္တီးတဲ့ အႏုပညာမွာစိတ္ရဲ႕မတည္ၿငိမ္မႈ၊ အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ျမန္ဆန္တဲ့ႏႈန္းနဲ႔ ေရႊ႔လ်ားေနမႈကို ကဗ်ာဆရာမက အေကာင္းဆံုးျပဆိုလိုက္တဲ့ ျပကြက္ဟာ အဲဒါပါပဲ။

(၇)
ခုေတာ့
ကဗ်ာဆရာေရ....“ေဟ့လူ”လို႔ ေခၚမယ့္သူလည္း မရွိ
ေတာေခ်ာက္ေတာင္ေခ်ာက္မွာလည္း မပူရ
ပန္းခ်ီဆရာေရ....တစ္ေၾကာင္းဆြဲပံုတူေတြလည္းမရွိ
မွန္မၾကည့္ခ်င္မွာလည္း မပူရ
ဇာတ္ညႊန္းေရးဆရာေရ....ဇာတ္ညႊန္းအစစ္ဆိုတာလည္းမရွိေတာ့
တင္ဆက္ ကျပေနဖို႔လည္းမပူရ
အဲဒီေနရာက အလြမ္းေတြနဲ႔ ျပာက်ေနတဲ့အရပ္ျဖစ္တယ္

ဒီကဗ်ာပိုဒ္မွာေတာ့ျဖင့္ သူဟာ ပုဂၢလိက ခံစားမႈေတြအျဖစ္ သူနဲ႔အလြန္ ရင္းႏွီးတဲ့ (ကၽြန္ေတာ္နဲ႔လည္း ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္တဲ့) ကဗ်ာဆရာ၊ ပန္းခ်ီဆရာ၊ ဇာတ္ညႊန္းေရးဆရာတုိ႔ရဲ႕ အမည္ေတြကို ထုတ္ေဖာ္ တိုင္တည္ထားပါတယ္။ အမ်ားဖတ္လို႔ေကာင္းေအာင္ ကၽြန္ေတာ္က ပုဂၢလိကအမည္ေတြအစား သူတို႔ရဲ႔ ကၽြမ္းက်င္ရာ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္း အမည္နာမ/ဂုဏ္ပုဒ္ေတြနဲ႔ အစားထိုးေဖာ္ျပလိုက္တာပါ။ (ဒီ့အတြက္ေတာ့ “မေနာ္ဟရီ”က သူ႔ကဗ်ာကို ပံုဖ်က္ျဖတ္ညွပ္ကပ္လုပ္လိုက္တာပဲဆိုၿပီး စိတ္မဆိုးေလာက္ဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္ပါတယ္။)

သူက(ကဗ်ာဆရာမ)က“ေဟ့လူ”လို႔ ေခၚတဲ့ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကိုေရးဖူးတဲ့ ကဗ်ာဆရာ(ေယာက်္ား)တစ္ေယာက္ကို သူ သတိတရရွိေနတယ္။ ဒါဟာ ဒီကဗ်ာဆရာနာမည္နဲ႔ တုိင္တည္ျမည္တမ္းထားေပမယ့္ ဒီကဗ်ာ ေရးသူ က်င္လည္ခဲ့ရာ၊ သူေနထိုင္ခ်င္ခဲ့ရာ ကဗ်ာအသိုင္းအ၀ိုင္းေလးတစ္ခုကို ညႊန္းဆိုတာလို႔ ယူဆပါတယ္။ သူ႔ဆီ “မ်ဥ္းပန္းခ်ီေလး”ပံုတူေလးဆြဲေပးခဲ့ဖူးတဲ့ဲ့ အဂၤလန္ေရာက္ ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္ကို ထပ္မံတုိင္တည္ပါတယ္။ ဒါလည္း အထက္က ဆိုခဲ့သလုိ သူေနေပ်ာ္ႏွစ္သက္ခဲ့တဲ့ အႏုပညာရပ္၀န္းတစ္ခုဆီ ညႊန္းဆို တမ္းတလိုက္တာပါပဲ။ ေနာက္ဆံုးမွာ သူနဲ႔ေမာင္ႏွမရင္းေတြလို တစ္ဘ၀တည္း စီးဆင္းခဲ့တဲ့ ဇာတ္ညႊန္းေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ကို သတိတရေအာ္ေခၚ လိုက္ပါတယ္။ လူ႔ဘ၀ထဲမွာ သူကျပေနရတာေတြဟာ အစစ္မွန္ေတြ မဟုတ္ဘူး။ အတုအေယာင္ေတြလို႔ ထင္လာတယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႔ဘ၀မွာ ဘာၿပီးရင္ဘာျဖစ္ရမယ္လို႔ တိတိက်က်ႀကိဳႀကိဳတင္တင္ ေရးသားစီမံထားတဲ့ ဇာတ္ညႊန္းရယ္လို႔မွ မရွိတာ။ ဒီေတာ့ သူက ဘာကို (ေလ့က်င့္သင္ၾကားထားခ်က္အရ/ ႀကိဳတင္သတ္မွတ္ျပ႒ာန္းထားခ်က္အရ) ကျပေနရေတာ့မွာလဲလို႔ စိတ္ကိုေျဖေလ်ာ့လိုက္တဲ့ စာပိုဒ္ပါပဲ။ “အဲဒီေနရာက အလြမ္းေတြနဲ႔ ျပာက်ေနတဲ့အရပ္ျဖစ္တယ္”ဆိုတဲ့ အဖြဲ႔ကိုက က်ဆင္းသြားလိုက္တဲ့ သူ႔ စိတ္ဓာတ္ဟာ ေျမျပင္ဆီတင္ရပ္မေနေတာ့ပဲ ေျမႀကီးထဲထိ ထိုးေဖာက္နစ္၀င္သြားေလသလား ထင္မွားစရာပါ။ (မပူရ/မပူရ/မပူရ) ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို သံုးႀကိမ္ထပ္ဆင့္သံုးသြားတဲ့ ကဗ်ာေရးသူရဲ႕ ရင္ထဲမွာ အပူေတြဟာ အလြမ္းေတြနဲ႔ ျပာက်သြားတဲ့အထိေတာင္ ႀကီးမား ေလာင္ၿမိဳက္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဒီစိတ္အေျခအေနကို ကဗ်ာေရးဖြဲ႔ ေနစဥ္အခ်ိန္ေလးအတြင္း သူ (ကဗ်ာဆရာမ)ကိုယ္တိုင္ သတိမွ ထားမိပါ့မလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္ သံသယရွိခဲ့ပါတယ္။

“ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္”ကေတာ့ “အျပံဳးပန္းတစ္ပြင့္ ျမက္ခင္းထဲ က်သြားတယ္။ ျပန္ေကာက္ယူလို႔ မရေတာ့ဘူး”လို႔ ေရးဖြဲ႔ခဲ့ဖူးပါရဲ႕။

(၈)
ဆက္ဖတ္ၾကည့္ရေအာင္ဗ်ာ။

ငါ့ကို ေခၚပါ
ငါ့နာမည္မပါတဲ့ ေတးတစ္ပုဒ္ကို ထမ္းလာခဲ့ပါ
ငါ့အိပ္မက္ေတြနဲ႔ ေ၀းရာေေတာင္တန္းေတြဆီမွာအထီးက်န္
ငါ ... မာန္ ... ဆိုတာေတြကို ခဏ ခ၀ါခ်လို႔
တိတ္တိတ္ကေလး ေတြးေနခ်င္တယ္
ငါ့နာမည္မပါတဲ့ ေတးတစ္ပုဒ္နဲ႔ေပါ့ ...
ငါကိုယ္တိုင္ ထုိးစိုက္ပ်ံဆင္းလာမယ့္ ေန႔ရက္ကို ေစာင့္ႀကိဳ
ကမၻာေျမေရ နင္ ငိုမေနနဲ႔ေတာ့ေနာ္ .....။

ကဗ်ာေရးဖြဲ႔သူရဲ႕ အေတြးေတြဟာ ယကၠန္းစင္ေပၚက “လြန္း”လို မရပ္မနား ေျပးလႊားလို႔။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘ၀ေမာေတြနဲ႔ ဖြတ္ဖြတ္ေၾကေနတဲ့သူဟာ သူ႔အခန္းေလးထဲမွာ သူ ကိုယ္တိုင္ ပံု႔ပံု႔ေလးေခြက်ေနပံုပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ၀တ္ဆင္သူ စြန္႔လႊတ္ခဲ့တဲ့ အ၀တ္ေဟာင္းေလးတစ္ပံုလို အခန္းေထာင့္တစ္ေနရာမွာ စုံ႔စံု႔ကေလး ပံုေနတဲ့ ကဗ်ာဆရာမကိုသာ ျမင္ေယာင္မိေနပါေတာ့တယ္။

သူ ဟာ ဘာကို ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ ငွက္တစ္ေကာင္ပါလဲ။
သူ႔ ကံၾကမၼာကိုလား။ သူ႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကိုလား။
ျဖစ္ေပၚလာႏိုင္ဖြယ္ရွိတဲ့ အေျပာင္းအလဲတစ္ရပ္ရပ္ကိုလား။
သူ႔ လူမႈဆက္ဆံေရး၀န္းက်င္က သူ႔ကို ျပဌာန္းသတ္မွတ္လုိက္မယ့္ ကိုဓ ဥပေဒပုဒ္မတစ္ခုခုကိုလား။
ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း သူ႔ကို ရင္ေမာစိတ္ေစာစြာ ေစာင့္ၾကည့္ေနရပါေတာ့မယ္။
ဆႏၵနဲ႔ ဘ၀ တစ္ထပ္တည္းက်ရာ ေကာင္းကင္သစ္ဆီ “ေစာင့္ၾကည့္ငွက္” လြတ္လပ္စြာ ပ်ံသန္းႏိုင္ပါေစ။

ၿငိမ္းေအးအိမ္
၂၀၀၉၊ မတ္လ (၂၈)ရက္၊ (၁၂း၃၀)နာရီ၊ ရန္ကုန္။