တြန္းအား

Monday, April 20, 2009

ဒီဝတၳဳကေလးက..ကၽြန္မေရးေနက်ဝတၳဳတိုေတြနဲ႔မတူပါဘူး။မိဘေမတၱာကိုေၿပာခ်င္တဲ့အဖြဲ႔
ၿဖစ္သလို..realism..လည္းဆန္ပါတယ္။ဒါကိုကၽြန္မ..၁၉၉၅ကတည္းကေရးခဲ့တာပါ။သား
ကေလးရွိဖုိ႔မေၿပာနဲ႔..အိမ္ေထာင္ေတာင္မက်ေသးဘူး။ဒါေပမယ့္တကယ့္ကိုမိဘတစ္ဦးရဲ႕
ေနရာကေနဝင္ေရးခဲ့မိတယ္။ဒီအေၾကာင္းအရာကိုေၿပာၿပသူကကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း..ညီထူး
ပါ..။စာေရးဖို႔မတိုက္တြန္းေပမယ့္..ကၽြန္မေရးၿဖစ္ခဲ့တယ္။သူ႔ကိုလည္းကၽြန္မ..ဒီအေၾကာင္း
အရာကိုေၿပာၿပၿပီးမိဘေမတၱာကိုရင္ထဲထည့္ေပးခဲ့တဲ့အတြက္..ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေၿပာ
ခ်င္ပါတယ္။(ဒီစာမူေလးကဆရာေဆာင္းဝင္းလတ္ၿမိဳ႕ေတာ္မဂၢဇင္းကိုင္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာင္း
လို႔ေပးခဲ့ပါတယ္။)

တြန္းအား
(၁)
ဆိုင္နံရံထက္ကနာရီေလးကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့..ေလးနာရီႏွစ္ဆယ္။ဒီေန႔ေတာ့....
ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ကမေစာင့္ပဲဆိုင္သိမ္းေတာ့မည္ဟုဆံုးၿဖတ္လိုက္သည္။သို႔ေသာ္…ဆံုး
ၿဖတ္ခ်က္က..မိနစ္ပိုင္းပင္မခံလိုက္..။သူ႔..သူငယ္ခ်င္းကေရာက္လာသည္။ဒီေကာင္က
ေတာ့ထံုးစံအတိုင္း…မေတြ႕ရတာၾကာၿပီၿဖစ္သည့္အေလွ်ာက္၊စကားေၾကာရွည္ဦးမွာမလြဲ။
ခါတိုင္းလိုဆိုရင္ေတာ့..အရာအားလံုးကိုေမ့ကာ..ဆိုင္သိမ္းလိုက္တာေတာင္စကားမၿပတ္
ၾကသၿဖင့္..ဆိုင္ကေလးတစ္ဆိုင္ဆိုင္သို႔သြားၿဖစ္ၾကဦးမည္။ခုေတာ့..မၿဖစ္။

သူအိမ္ၿပန္ခ်င္ေနၿပီ။သို႔ေသာ္လည္းတာဝန္ကိုယ္စီႏွင့္မအားလပ္သည့္အထဲမွ..သူ႔ဆီတကူး
တကလာတတ္ေသာ..သူငယ္ခ်င္းကိုလည္းမင္းၿပန္ေတာ့.ဟုသူမေၿပာလိုက္ႏိုင္ပါ။ၿပီးေတာ့
သူ႔မွာလည္း..ေၿပာစရာေတြရွိေနသည္။ခ်က္ခ်င္းေတာ့…မေၿပာၿဖစ္ေသး။သူငယ္ခ်င္း..ေၿပာ
သည့္အေၾကာင္းအရာမ်ားကိုသာလိုက္လံေဆြးေႏြးၿဖစ္သည္။အေရးထဲ..ဝယ္သူကလည္း
ထူးထူးဆန္းဆန္းၿပံဳက်လာသည္။သူ႔ဆိုင္ကေလးသည္စာအုပ္၊စာေရးကိရိယာမ်ား၊လစဥ္
ထုတ္မဂၢဇင္း၊ဝတၳဳစာေစာင္မ်ားႏွင့္အၿခားပစၥည္းအစံုအလင္ရႏိုင္သည့္ဤၿမိဳ႕ကေလး၏တစ္
ခုတည္းေသာဆိုင္မဟုတ္ပါလား။

ပစၥည္းေတြၿပရင္းေစ်းေၿပာရင္း၊အေရာင္းအဝယ္တည့္သည့္အခါတည့္၊မတည့္သည့္အခါမ
တည့္ႏွင့္..စကားစေတာ့ၿပတ္မသြားၾကေခ်။ဒီေကာင္က..ေက်ာင္းမွာကတည္းကစကားေၿပာ
ေကာင္းသည္။အေၾကာင္းအရာအစံုစံုကိုလူစိတ္ဝင္စားေအာင္ေၿပာတတ္သည္။ဝိဇၨာၿမန္မာ
စာေက်ာင္းသားကလည္းၿဖစ္ၿပန္..သူငယ္ခ်င္းကိုယ္တိုင္ယံုၾကည္သက္ဝင္သည့္..ရာဇဝင္
လုိလို၊ဒ႑ာရီလိုလို..ခပ္ဆန္းဆန္းေတြမ်ားေၿပာၾကၿပီလားဆို..အေဆာင္ခန္းကေလးသည္
လူဘယ္ေလာက္ရွိရွိ..တိတ္ဆိတ္ၿငိ္မ္သက္မႈရသြားစၿမဲ..။အေဆာင္မွဴးကေတာင္သူ႔ကို….
ကေလးထိန္းဟုေနာက္ေၿပာင္ေခၚေဝၚခဲ့ေသးသည္။သူကအေဆာင္မွဴးထက္ပင္တစ္ေဆာင္
လံုးကိုထိန္းထားႏိုင္သည္မဟုတ္ပါလား။

တစ္ခါတစ္ေလ..စုန္းတေစၦ..ပံုၿပင္မ်ားပါလာလ်င္ေတာ့..သြားၿပီ။တစ္ေဆာင္လံုးဘယ္သူမွ..
ေအာက္ပင္မဆင္းရဲေတာ့။ခုလည္း..ၾကည့္ေလ..မဂၢဇင္းတစ္အုပ္ေကာက္လွန္ရင္း..ဂမၻီရ
ဆန္ဆန္အေၾကာင္းအရာမ်ားကိုေၿပာၿပေနေလသည္။သူကေတာ့..စာသိပ္မဖတ္ၿဖစ္သၿဖင့္
မသိပါ။

“…………..သြားၿပီ….။ေက်ာင္းဆင္းသြားၿပီ၊ဒါဆိုငါးနာရီငါးမိနစ္ေပါ့…..”
သူ႔ပါးစပ္မွ..လႊတ္ကနဲထြက္သြားေသာဝါက်ကိုၾကားေတာ့..သူငယ္ခ်င္းက.. “ဘာၿဖစ္တာလဲ..”.
.ဟုေမးသည္။
“ဝယ္သူက်တာေပါ့ကြာ..ဝယ္သူက်ေတာ့..ဆိုင္မသိမ္းၿဖစ္ဘူး၊ဆိုင္မသိမ္းၿဖစ္ေတာ့၊အိမ္ၿပန္
ေနာက္က်တာေပါ့၊အိ္မ္ၿပန္ေနာက္က်ေတာ့…”
သူစကားအဆံုးလိုက္ရ၊သူငယ္ခ်င္းက..တဟားဟားထရယ္ကာ..
“အိမ္ၿပန္ေနာက္က်ေတာ့..မိန္းမဆူတာေပါ့..ဟုတ္လား..”
..ဟုဆက္ေမးသည္။ဒီေတာ့မွ..ကၽြန္ေတာ္မေနႏိုင္ေတာ့..။
“သားေနမေကာင္းလို႔ပါကြ..သားဖ်ားေနတာတစ္လရွိေတာ့မယ္..အဖ်ားကတက္လိုက္၊က်
လိုက္နဲ႔..ဆရာဝန္နဲ႔ၿပတာလည္းမေပ်ာက္ဘူး၊တက္တယ္ဆိုတာက.အမ်ားဆံုး၁၀၃ေလာက္
က်ရင္ေတာ့..၉၉..၁၀၀ေလာက္မွန္ေနတာပဲ..”
..ဟုသူငယ္ခ်င္းကိုေၿပာၿပလိုက္သည္။

ဒီေတာ့မွသူငယ္ခ်င္းက..အေလးအနက္စဥ္းစားဟန္ႏွင့္ၿငိမ္သြားေတာ့သည္။ခဏေနမွ..
“ပေရာဂဆရာေလးဘာေလးၿပၾကည့္ပါလား”….တဲ့။
သူၿပန္ဆဲမည္လုပ္ၿပီးမွပါးစပ္ပိတ္ထားလိုက္ရသည္။ဝယ္သူေတြက်လာၿပန္သည္ေလ။က
ေလးေတြက..စာအုပ္၊ခဲတံ၊ခဲဖ်က္စသၿဖင့္အလုပ္ရႈပ္ေနၾကသည္။သူကေတာ့..လိုတာထုတ္
ေပးရင္းမနက္က..ၿမတ္..ေၿပာလိုက္ေသာစကားတစ္ခြန္းကိုၾကားေယာင္ေနမိသည္။
“ေဗဒင္သြားၾကည့္မလို႔..အၾကားအၿမင္ေပါ့..”…….တဲ့။
ကေလးမ်ားစုၿပံဳက်ေန၍သူငယ္ခ်င္းကပါကူေရာင္းရသည္အထိ..ဆိုင္ကလည္းေရာင္းလို႔
ေကာင္းေနၿပန္သည္။ကေလးေတြရွင္းလုမွဆိုင္စသိ္မ္းၿဖစ္ေတာ့သည္။
“ေဟ့ေကာင္..ငါအတည္ေၿပာေနတာေနာ္..မင္းတို႔လို..သိပၸံသမား၊လက္ေတြ႕သမားလို႔…..
ေၾကြးေၾကာ္ထားတဲ့ေကာင္ေတြ..ကိုေၿပာရတာခက္ပါတယ္။ဒီမွာ..ေဟ့ေကာင္..ေလာကမွာ
မင္းမသိေသးတာေတြအမ်ားၾကီးဆိုတာသိထားစမ္းပါ..”..ဟုကရုဏာေဒါေသာႏွင့္ေၿပာေလ
သည္။ထံုးစံအတိုင္းေအးစက္စက္ၿပံဳးစိစိလုပ္ေနမိသည္။ဒါေတြကိုသူမွမယံုတာ၊မတတ္ႏိုင္
ဘူးေလ..။အဓိပၸာယ္မရွိ..ဟုပင္စိတ္ထဲကေရရြတ္လိုက္မိေသးသည္။

ဒီစကားလံုးကိုသူမနက္တည္းကေရရြတ္ခဲ့တာပါပဲ။အေမႏွင့္ၿမတ္အၾကားအၿမင္သြားေမး
မည္ဆိုတုန္းကေပါ့..အေမကေတာ့ထားပါေတာ့။သူတို႔ငယ္ငယ္ကတည္းက..ေဗဒင္ဆရာ
အၾကားအၿမင္ဆရာ..စံုေအာင္ေမး..ယၾတာေတြစံုေအာင္လုပ္တတ္သူၿဖစ္သည္။ကိုယ္တိုင္
လုပ္မွဆိုရင္လည္း..သူတို႔ကိုေခ်ာ့ေမာ့ခိုင္းတတ္ေသးသည္။ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္တည္းရွိ
၍သာေတာ္ေတာ့သည္။အေမသည္သားႏွစ္ေယာက္အတြက္ယၾတာကိုမၿပီးႏိုင္ေအာင္လုပ္
တတ္သည္။

မၾကာခဏလည္းဘုရားသြား၊စာကေလးလႊတ္၊ငါးလႊတ္ႏွင့္။တစ္ခါေတာ့သူေကာင္းေကာင္း
မွတ္မိသည္။ကိုုယ္စားလႊတ္တယ္ဆိုလားဘာဆိုလား၊အရုပ္ကေလးကိုသူ႔ပုဆိုးစ..အက်ီ ၤစ
မ်ားပတ္ေပးကာ..ၿမစ္ထဲသြားေမွ်ာဖူးတာ..။အေဖကေတာ့အေမလုပ္တာဆိုဘာမွမကန္႔
ကြက္..။ထားပါေတာ့။ဒါကေရွးလူၾကီးေတြမို႔..ခက္တာက..လက္ေတြ႕က်လွပါတယ္ဆိုေသာ
သူ႔ဇနီးၿမတ္ကပါ..ခု အေမႏွင့္တစ္ပံုတည္းၿဖစ္ေနတာပါပဲ။ၿမတ္ကလည္းသူငယ္ခ်င္းေၿပာသ
လိုပင္.. “ရွင္ဘာသိလို႔လဲ..ေလာကမွာရွင္မသိတာေတြအမ်ားၾကီးပဲ”…တဲ့။ဒီေန႔တစ္ေန႔ထဲ
မွာပင္သူသည္ဘာမွမသိေသာသူႏွစ္ၾကိမ္ၿဖစ္သြားခဲ့ရေလၿပီ။

သူငယ္ခ်င္းကေတာ့သူ႔အေၾကာင္းသိသူမို႔..သူေၿပာခ်င္ရာကိုေၿပာၿပီး..စကားလမ္းေၾကာင္း
လႊဲလိုက္ေတာ့သည္။သူႏွင့္အတူဆိုင္ကူသိမ္းၿပီး…လမ္းတစ္ဝက္ခန္႔ထိအတူလိုက္လာခဲ့
သည္။လမ္းမခြဲမီစကားတစ္ခြန္းေၿပာသြားခဲ့ေသးသည္။
“မလုပ္လိုက္မိလို႔ဆိုတာမရွိေစနဲ႔..မင္းသားကံေကာင္းမွာပါ..”…တဲ့။

(၂)
အိမ္ၿပန္ေရာက္ေတာ့အိမ္ေပါက္ဝမွာဇနီးသည္ကဆီးၾကိဳေနသည္။မ်က္ႏွာကိုအကဲခတ္ကာ
ၾကည့္ေတာ့..မနက္ကေလာက္မဆိုးေတာ့..တစ္စံုတစ္ခုကိုဘဝင္က်ခဲ့သလို..။သူ႔ကိုပဲတစ္ခု
ခုေၿပာစရာရွိသလိုႏွင့္။သူ..မေဝခြဲတတ္။သုိ႔ေသာ္လည္းဘာမွမေမးၿဖစ္ေတာ့ပါ။သားကိုစမ္း
ၾကည့္သည္။အဖ်ားက်ေနဟန္။သိပ္မပူေတာ့..ဒါဆို..၉၉..၁၀၀ဆိုတာသူမတိုင္းပဲသိေန၏။
သားကိုထားခဲ့ကာထမင္းဝင္စားၿဖစ္သည္။ဒီေတာ့မွ..ၿမတ္ကစကားစေတာ့သည္။သူမတို႔…
ဒီကေန႔အၾကားအၿမင္သြားေမးခဲ့သည့္အေၾကာင္း..ထိုဆရာမသည္မည္သို႔ေတာ္ေၾကာင္း…
ေရွ႕ၿဖစ္ေနာက္ၿဖစ္မ်ားအလြန္မွန္ေၾကာင္း..ခုလည္းသူမတို႔ကိုေၿပာလိုက္တာအရမ္းမွန္ေန
ေၾကာင္း..နိဒါန္းပ်ိဳးသည္။

“သားအေၾကာင္းေတာင္မေၿပာရေသးပါဘူး..ဆရာမကသားက်န္းမာေရးပံုမွန္မဟုတ္ဘူး
တဲ့..အဲဒါ..သားကိုၿပဳစားထားတာတဲ့ေမာင္..”
ကၽြတ္..ကနဲမသံမထြက္ေအာင္သူ..မနည္းထိန္းလိုက္ရသည္။ၿမတ္၏မ်က္ႏွာကအင္မတန္
စိတ္ထက္သန္ေနသည္ကိုး။
“ဒီေတာ့ေမာင္ရယ္..တိုတိုပဲေၿပာရေအာင္..ဆရာမကေခါစာပစ္ရမယ္တဲ့..”
“ဘာလဲဟ..ေခါစာ..”..ဟုၿပန္ေမးေတာ့..
“ဒါ..ေမာင့္အလုပ္မဟုတ္ပါဘူး၊ေမာင္လုပ္ရမွာကိုၿမတ္ကေၿပာမွာပါ။ဒီမွာ..ဆရာမေၿပာတဲ့အ
တိုင္းေမေမနဲ႔ၿမတ္ၿပင္ေပးထားတဲ့ဗန္းကိုယူ..လမ္းထပ္ကမန္က်ည္းႏွစ္ပင္ခြၾကားကိုသြား
တက္တင္ရမယ္၊ဖေယာင္းတိုင္တစ္တိုင္လည္းထြန္းခဲ့ရမယ္..အဲဒါက..ညဆယ့္နွစ္နာရီတိ
တိမွာေနာ္..ၿပီးရင္ၿပန္လာၿပီး..မနက္ေလးနာရီမွာအဲဒါကိုသြားၿပန္ယူၿပီး..ၿမစ္ထဲေမွ်ာရမယ္
တဲ့..”
ၿမတ္စကားဆံုးေတာ့..သူဘုရားတလိုက္မိသည္။တကယ္ပါ။သိပၸံေက်ာင္းသားပီပီဘာကိုမွ
မယံုေသာ္လည္း၊ဘာကိုမွမေၾကာက္တတ္သည့္ထဲေတာ့သူမပါခဲ့။ငယ္စဥ္ကတည္းကခုထိ၊
ညဥ့္နက္ေအာင္အၿပင္ထြက္မလည္ဖူးခဲ့။ၿပီးေတာ့..ၿမတ္ေၿပာသည့္အပင္၏ရာဇဝင္ႏွင့္..ၿမစ္
ၿဖတ္လမ္း၏ဒ႑ာရီတို႔ကိုလည္းသူမယံုတယံုႏွင့္..ယံုခ်င္မိလာသည္။ဘယ္သူမွၿဖတ္သြား
ေလ့မရွိေသာၿမစ္ၿဖတ္လမ္းနွင့္ဝိညာဥ္မ်ားေပါင္းစုသည္ဟုနာမည္ၾကီးေသာ..သစ္ပင္တစ္
ပင္..။ငယ္စဥ္တည္းကၾကားနာခဲ့ရေသာပံုၿပင္မ်ားသာၿဖစ္သည္ဟု..သူမယံုၾကည္ခ်င္ေတာ့။
ခုခ်ိန္မွာ..သူ႔ကို..မင္းေၾကာက္လား..ဟုေမးလာလွ်င္ေတာင္ဝန္ခံမိမည္လားမသိ။
“ဒါ..ဒါ..မလုပ္လို႔မရဘူးလား..ၿမတ္ရယ္..”
ထစ္ေငါ့တုန္ခါစြာ(ေယာက်ာ္းမပီသဘူးဆိုဆို..)ေၿပာလိုက္ေတာ့..ၿမတ္မ်က္ႏွာကခ်က္ခ်င္း
ညိႈးက်သြားေတာ့သည္။မ်က္ရည္မ်ားပင္လည္လာကာ..
“လာမလာကို..စုန္းမက..အပင္ေပၚကေနၾကည့္ေနမွာတဲ့..”
ၾကက္သီးပင္ထသြားသလို..။
“ေမာင္..သားေလးကိုမခ်စ္ဘူးလား..မကယ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလား..”…တဲ့။
ၿမတ္အသံကသူ႔ကိုထပ္မံတုန္လႈပ္ေစသည္။ပထမအၾကိမ္ကႏွင့္ေတာ့..ခံစားခ်က္မတူေတာ့
ပါ။သားေလးကိုမခ်စ္မကယ္ေတာ့ဘူးလားဆိုသည့္စကားစုကသူ႔ကိုအၾကိမ္ၾကိမ္တုန္ခါေစ
ေတာ့သည္။

“ၿမတ္လည္း..အစကဒါေတြမယံုခဲ့ပါဘူးေမာင္၊ဒါေပမယ့္..သားနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ေတာ့….
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတာရွိတယ္..သားအတြက္ဆိုအရာရာကိုယံုမွာပဲ၊လုပ္မိမွာပဲ..အဲဒါဘာ
ေၾကာင့္လဲသိလားေမာင္..ၿမတ္က..သားအေမေလ..ေမာင္ကလည္းသားရဲ႕အေဖပဲ”..တဲ့။
ထပ္ဆင့္စကားသံႏွင့္သား၏မ်က္ႏွာကိုသူၿမင္ေယာင္လာေတာ့ၿမတ္ကိုေခ်ပခ်င္သည့္
စကားလံုးမ်ားပင္ေပ်ာက္ဆံုးကုန္သည္။

ဟုတ္တာပဲ။သားအတြက္..သူဘာလုပ္ရမည္နည္း။ေတြးၾကည့္ပါဦး။စုန္းမထိုင္ေနမည္ဆုိ
ေသာ..နာမည္ၾကီးသစ္ပင္ၾကီးဆီ..ညဆယ့္ႏွစ္နာရီ..ဘယ္သူမွၿဖတ္သန္းသြားလာဖို႔မရဲ
ေသာ..ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕သုႆန္ႏွင့္ရင္ခြဲရံုရွိရာၿမစ္ၿဖတ္လမ္း၊..ဖ်န္းကနဲ..ၾကက္သီးေမြးညင္း
မ်ားပင္ထလာသည္။သို႔ေသာ္..သားအတြက္တဲ့..မယံုလို႔မလုပ္ဘူးပဲထားဦး..တစ္ခုခုၿဖစ္
သြားရင္..မလုပ္လိုက္မိလို႔ဟူေသာေနာင္တကလာေရာက္ရိုက္ခတ္ဥိးမည္။ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္
သားသည္သူတို႔၏အသက္ပင္မဟုတ္ပါလား။

(၃)
နာရီလက္တံကသူ႔ကိုေၿခာက္လွန္႔ေနသည္။ဒီအတြက္ရဲေဆးသို႔မဟုတ္ေၿဖေဆးကေတာ့
ကုတင္ေပၚဝယ္အဖ်ားတက္ကာညည္းညူေနေသာ၊ယခင္ခႏၶာကိုယ္၏တစ္ဝက္ပင္မက်န္
ေတာ့ေသာ..သားငယ္ပင္ၿဖစ္သည္။သား၏မ်က္ႏွာသည္သူ႔ကိုတအားတက္ေစေလသည္။
သည္သားေလးတစ္ခုခုၿဖစ္သြားရင္ဟူေသာအေတြးကိုရဲရဲဝံ့ဝံ့ပင္မေတြးဝံ့ေခ်။အေမေရာ၊
သူေရာ၊ၿမတ္ေရာ..ညဆယ့္ႏွစ္နာရီထိုးရန္ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကသည္။

သူူ..အေမ့ကိုၾကည့္လိုက္မိသည္။တစ္ခ်ိန္က..အေမလည္းသူႏွင့္ကိုကိုအတြက္..သည္နည္း
ႏွင္ႏွင္ပင္မပူခဲ့ရဘူးလို႔ဘယ္သူေၿပာႏိုင္မည္လဲ။အရာရာကိုအေမႏွင့္အေဖရင္ဆိုင္ခဲ့ၾကေပ
မည္။တစ္ခ်ိန္က..အေမ့လုပ္ရပ္မ်ားကိုရယ္ေမာခဲ့ဖူးေသာသူ..လြန္ခဲ့ေသာေၿခာက္နာရီခန္႔
ထိ..ဘူး..ၿငင္းဆိုခဲ့ေသာသူ..။ခုခ်ိန္မွာေတာ့သားအတြက္..အပူအပင္ေတြရင္မွာအၿပည့္ႏွင့္
သူလုပ္ရေတာ့မည္။ဒီအခ်ိန္မွာ၊ယံုၾကည္မႈ၊မယံုၾကည္မႈႏွင့္ေၾကာက္စိတ္ေတြတိုက္ပြဲဆင္ႏႊဲ
ေနတုန္းအခ်ိန္မဟုတ္ေတာ့။အေရးၾကီးတာက..သားပဲမဟုတ္လား။သူ..အေမ့ကိုစိတ္ထဲမွ
ကန္ေတာ့လိုက္သည္။အေမက..သူ႔ကိုအားေပးၿပံဳး..ၿပံဳးၿပကာ..
“သားအတြက္..အေမဆုေတာင္းေပးေနမွာပါ..”..တဲ့။

ဆယ့္ႏွစ္နာရီတိတိမွာသူဘယ္လိုမန္က်ည္းပင္ခြၾကားကိုေရာက္သြားသည္မသိေတာ့။ဗန္း
ကိုတင္၊ဖေယာင္းတိုင္ကိုအတုန္အရီကင္းစြာထြန္းၿပီးသုတ္ေၿခတင္ၿပန္ေၿပးခဲ့ေတာ့သည္..။
ေဆာင္းညပင္..ၿဖစ္လင့္ကစား..သူေခၽြးမ်ားရႊဲနစ္ေနသည္။သူတို႔(၃)ေယာက္လံုးမနက္ေလး
နာရီထိေစာင့္ၾကၿပန္သည္။ဒီတစ္ၾကိမ္မွာေတာ့သူလည္း..ရတတ္သမွ်ဘုရားစာေတြကိုစိတ္
ထဲမွရြတ္ဆိုေနမိေတာ့သည္။

ဘယ္လူးညာလိမ့္ႏွင့္ေလးနာရီထိုးခါနီးမွာသူထြက္ရၿပန္သည္။ေဆာင္းေလက..စိမ့္ကနဲ။လ
သာေနပံုကလည္းေခ်ာက္ခ်ားစရာ၊တစ္စစကြဲအက္ၿပိဳဆင္းသြားေသာအေမွာင္ထုကလည္း
အၿပိဳၿပိဳအလဲလဲ။လူသြားလမ္းခပ္မႈန္မႈန္တြင္သုတ္ေၿခတင္ေၿပးလႊားေနသူဟူ၍…သူ..တစ္
ေယာက္တည္းသာရွိသည္။သုႆန္အစပ္ေတြ၊ရင္ခြဲရံုဖက္ၿဖာဆင္းသြားသည့္လမ္းေတြကို
ပင္သူသတိမၿပဳမိေတာ့။သူသြားလာရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္..သား၏မ်က္ႏွာကိုသာၿမင္
ေနေတာ့သည္။မနက္..ေလးနာရီသံုးဆယ္အိမ္ၿပန္ေရာက္ေတာ့သူ႔ကို..ၿမတ္ႏွင့္အေမကၿခံ
ဝထိထြက္ၾကိဳေနၾကသည္။သူကေတာ့အားလံုးကိုၿဖတ္ေက်ာ္ကာသားဆီအေၿပးသြားမိသည္
သားကအိပ္ေမာက်လ်က္။နဖူးကိုအသာစမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ခါတိုင္းထက္ပိုေသာေအးၿမမႈ
ကိုခံစားရသလို၊သက္ၿပင္းရွည္ႏွင့္အတူသားကိုသူငုံ႕နမ္းလိုက္တာကိုေနာက္က..အေမၿမင္
မွာပါပဲ။

(၄)
ဆိုင္ကေလးထဲမွာထိုင္ရင္း၊သူငယ္ခ်င္းလာတတ္သည့္လမ္းကိုေမွ်ာ္ၾကည့္ေနမိသည္။.သူ
ငယ္ခ်င္းလာလ်င္ေတာ့သူ႔မွာေၿပာစရာေတြအမ်ားၾကီးရွိေနတာေၿပာရမည္.သူေၿပာခ်င္တာ
ကယံုၾကည္မႈ၊မယံုၾကည္မႈေတြ၊ေၾကာက္စိတ္ေတြမပါဝင္ပါ။သူ႔ကိုတြန္းအားေပးလိုက္ေသာ
တစ္စံုတစ္ရာသည္မည္သည့္အရလဲဆိုတာကိုသူအတိအက်ေၿပာၿပခ်င္ေနမိၿခင္းပင္..။

မေနာ္ဟရီ