သခင္ေလးၿပန္လာၿပီ

Thursday, April 23, 2009

ဒါကဆရာၿမသန္းတင့္ဘာသာၿပန္ထားတဲ့တဂိုးရဲ႕ဝတၳဳတိုေလးပါ။အသစ္မတင္ႏိုင္လို႔ဆားခ်က္
တယ္လို႔ေၿပာရေအာင္ကလည္း..ဂုရုၾကီးႏွစ္ပါးကိုအားနာစရာ...။ဖတ္ေစခ်င္တာပါ။ကၽြန္မဖတ္
ေစခ်င္လို႔..ရိုက္ပို႔ေပးတဲ့ ညီမေလး...မိုးေနကိုလည္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႔

သခင္ေလးၿပန္လာၿပီ
သူ ့ သခင္ထံတြင္ စအလုပ္လုပ္စဥ္က ရိုင္ခ်ာရန္းသည္ အသက္ ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္သာ ရွိေသးသည္။ သူသည္ ဂ်က္ဆိုနယ္မွ ျဖစ္၏။ မည္းနက္ေတာက္ေျပာင္ေသာအသား၊ ရွည္လ်ားေသာဆံပင္၊ ျပဴးက်ယ္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားရွိသည့္ ပိန္ပိန္ေသးေသး သူငယ္ကေလးျဖစ္သည္။ သူ ့မ်ဳိးႏြယ္မွာ ခတၱိယမ်ဳိးႏြယ္ျဖစ္၍ သူ ့သခင္မွာလည္း ခတၱိယမ်ဳိးႏြယ္ပင္ျဖစ္သည္။ ရိုင္ခ်ာရန္း၏ အဓိကတာ၀န္မွာ သူ ့သခင္၏ တစ္ႏွစ္သားအရြယ္သားငယ္ အႏူကူးကို ထိန္းရန္ပင္ျဖစ္သည္။

အခ်ိန္တန္သည့္အခါ၌ ကေလးငယ္သည္ ရိုင္ခ်ာရန္း၏ ခါးေပၚမွဆင္းသည္။ ထုိ့ေနာက္ေက်ာင္းမွ ေအာင္ၿပီး ေကာလိပ္သို့ ေရာက္သည္။ ေနာက္ဆံုး ေကာလိပ္မွ စာေမးပြဲေအာင္ၿပီး တရားေရး၀န္ထမ္းအျဖစ္ အမႈထမ္းသည္။ ထိုကာလမ်ားတေလွ်ာက္လံုးတြင္ ရိုင္ခ်ာရန္းသည္ သူ၏အေစအပါး ျဖစ္ခဲ့သည္။

အႏူကူးလက္ထပ္သည့္အခါ၌ ရိုင္ခ်ာရန္းတြင္ သခင္သစ္တိုး၍ လာေလၿပီး သခင္မဟူ၍လည္း ေျပာႏိုင္ပါ၏။ သခင္မေၾကာင့္ ရိုင္ခ်ာရန္းတြင္ အခ်ဳိ ့တာ၀န္မ်ား ေလ်ာ့သြားေသာ္လည္း အႏူကူးတို့တြင္ သားကေလးတစ္ေယာက္ ေမြးသျဖင့္ တာ၀န္သစ္ေတြ တိုးလာျပန္သည္။ ရိုင္ခ်ာရန္းမွာလည္း လံုးလစိုက္၍ ကေလးငယ္ကို ျပဳစုထိန္းသိမ္းရျပန္ သည္။ သူသည္ ကေလးငယ္ကို ပုခက္လႊဲေပး၏။ အထက္ေအာက္ေျမွာက္ခ်ီ၍ ကစား၏။ ေခါင္းကို တစ္ဆတ္ဆတ္ ညိတ္ျပ၏။ အဓိိပၸမရွိေသာ တြတ္တီးတြတ္တာစကားတုိ ့ျဖင့္ ကေလးငယ္ကို ျမွဴ၏။ သို ့ျဖင့္ ကေလးငယ္သည္ သူ့ကို သေဘာက်ကာ သူ ့ကို ျမင္သည္ႏွင့္ တခစ္ခစ္ရယ္ေတာ့သည္။

ေလးဖက္တြားႏိုင္သည့္အခါတြင္ ကေလးငယ္သည္ တံခါးေပါက္သို ့ မၾကာခဏသြားေလ့ရွိသည္။ သူ ့ကို လူႀကီးေတြက လိုက္ဖမ္းသည့္အခါ၌ ကေလးငယ္သည္ သေဘာက်ကာ တခစ္ခစ္ရယ္ရင္း အခန္းေထာင့္တစ္ေနရာတြင္ သြား၍ ပုန္းေနတတ္သည္။ ရိုင္ခ်ာရန္းသည္ ကေလးငယ္၏ အကင္းပါးပံု၊ ဥာဏ္သြားပံုကိုၾကည့္၍ အံ့ၾသေနသည္။ ထိုအခါမ်ဳိးတြင္ ရိုင္ခ်ာရန္းက “မမရဲ ့ သားက ႀကီးရင္ တရားသူႀကီးျဖစ္မွာဗ်။ ငါးေထာင္စားျဖစ္မွာ”ဟု ဂုဏ္ယူ အံ့ၾသသံျဖင့္ ေျပာတတ္သည္။ အခ်ဳိ ့ ကေလးငယ္မ်ားမွာ ထိုသို ့ ပုန္းရေရွာင္ရမွန္းမသိ။ ယခုမူ တရားသူႀကီးေလာင္းမို့ ထိုမွ်သိျခင္းျဖစ္သည္ဟု ရိုင္ခ်ာရန္း ယူဆသည္။

မတ္တပ္ေျပးသည့္ အရြယ္သို ့ ေရာက္လွ်င္ ကေလးငယ္သည္ ပို၍ပင္ ထူးျခားမႈကို ျပလာေသးသည္။ ကေလးငယ္သည္ သူ ့အေမကို မာမာဟု ေခၚ၍ သူ ့ေဒၚေလးကို ပီခ်ီဟု ေခၚၿပီး ရိုင္ခ်ာရန္းကိုမူ ခ်ာနန္းဟု ေခၚတတ္သည္။ ရိုင္ခ်ာရန္းသည္ ယံုႏိုင္ဖြယ္မရွိေသာ ထိုသတင္းထူးကို ေလးခြင္ေလးရပ္အႏွံ ့ ျဖန္ ့၏။

“ၾကည့္စမ္းပါဦးဗ်။ ေခၚတတ္လိုက္တာ၊ သူ ့အေမကိုေတာ့ မာမာတဲ့။ သူ ့ေဒၚေလးကို ပီခ်ီတဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတာ့ ခ်ာနန္း တဲ့ဗ်။ နာမည္ရင္းကိုေခၚတာ ေတာ္ေတာ္အံ့ၾသဖို့ေကာင္းတယ္”ဟု ေျပာတတ္သည္။

သူအံ့ၾသမည္ဆိုလွ်င္လည္း အံ့ၾသထိုက္ပါသည္။ သည္မွ်ပါးနပ္ေသာ ကေလးမ်ဳိးေတာ္ေတာ္ ရွားလိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။

တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ရိုင္ခ်ာရန္းသည္ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းကို ဇက္အျဖစ္သံုးၿပီး ကေလးေရွ ့တြင္ ျမင္းအျဖစ္ အသံုးေတာ္ခံရပါ သည္။ သို ့မဟုတ္လွ်င္ နပန္းသမား လုပ္ရပါသည္။ ကေလးႏွင့္ နပန္းသတ္၍ ရႈံးၿပါၿပီဆိုက လဲက်မျပလွ်င္ ျပႆနာျဖစ္ရေလၿပီ။

ထိုအခ်ိန္ေလာက္တြင္ ကေလး၏ ဖခင္အႏူကူးသည္ ပဒၵမာျဖစ္ကမ္းေပၚရွိ ၿမိဳ႔ကေလး တစ္ ၿမိဳ႔သို့ ေျပာင္းရသည္။ အႏူကူးသည္ သားငယ္အတြက္ ကာလကတၱားမွ လက္တြန္းလွည္းကေလးတစ္စီးကို ယူလာခဲ့သည္။ ရိုင္ခ်ာရန္းသည္ ကေလးငယ္ကို ပိုးအက်ၤ ီ၊ ပိုးေဘာင္းဘီ၊ ေရႊျခည္ထိုးဦးေဗာင္းထုပ္၊ ေရႊလက္ေကာက္ႏွင့္ ေရႊေျခက်င္းတို ့ကို ဆင္ေပးကာ ေလေကာင္းေလသန့္ရရန္ တစ္ေန ့လွ်င္ ႏွစ္ႀကိမ္ ကေလးကို လက္တြန္းလွည္းျဖင့္ ေလွ်ာက္တြန္းရသည္။

သို ့ျဖစ္ မိုးရာသီသို ့ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ေဒါသႀကီးေသာ ပဒၵမာျမစ္သည္ ေရလွ်ံကာ ဥယ်ာဥ္မ်ား၊ ျခံမ်ား၊ လယ္ကြင္းမ်ား၊ ရြာမ်ားကို ၀ါးမ်ဳိစားေသာက္သြားခဲ့သည္။ ေသာင္မ်ားေပၚရွိ ကိုင္းေတာမ်ား၊ ဆယ့္ႏ်စ္ရာသီပင္အုပ္မ်ားကိုလည္း ဆြဲႏွစ္ပစ္လိုက္သည္။ ကမ္းပါးမ်ား တစ္ျဗဳန္းျဗဳန္း ျပိဳက်သံ၊ ေရမ်ားတစ္ေ၀ါေ၀ါ တက္လာသံတို့ကို အေ၀းမွပင္ ၾကားေနရသည္။ ျမစ္ေရျပင္တြင္ ၀ဲႀကီးေတြ ထေနသည္ကုိ ေထာက္လွ်င္ ေအာက္မွ ေရစီးမည္မွ် ျပင္းထန္သည္ကို သိႏုိင္သည္။

တစ္ညေနတြင္မူ ေကာင္းကင္သည္ အံု ့မႈိင္းလ်က္ ရွိ၏။ သို ့ရာတြင္ မိုးရြာမည့္ပံုေတာ့ မေပၚ။ ရိုင္ခ်ာရန္း၏ အဆာက်ယ္ေသာ သခင္ေလးသည္ အိမ္ထဲတြင္ ၾကာၾကာေအာင္းႏိုင္ဟန္ မတူ။ ထုိ ့ေၾကာင့္ သူ ့ဘာသာသူ လက္တြန္း လွည္းကေလးေပၚသို့ တက္ထုိင္သည္။ ရိုင္ခ်ာရန္းသည္ ကြင္းျပင္ကိုျဖတ္ကာ လက္တြန္းလွည္းကို တြန္းလာခဲ့ရာ မၾကာမီကမ္းနားသို့ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ကြင္းျပင္တြင္ လူရယ္လုိ့ တစ္ေယာက္မွ် မရွိ။ ကမ္းနားတြင္လည္း ေလွရယ္လို့ တစ္စင္းမွ် မျမင္ ၀င္လုဆဲေနမင္းသည္ တိမ္ၾကားမွ ျပဳထြက္လာရာ နီရဲေသာေရာင္ျခည္တုိ့ကို လႊတ္လ်က္ရွိ၏။ ထုိသို့ တိတ္ဆိတ္ေနစဥ္ ကေလးငယ္သည္ လက္တြန္းလွည္းထဲမွ ထရပ္ကာ “ခ်ာနန္း၊ ပန္းခူးေပး ပန္းခူးေပး”ဟု ေျပာသည္။

မလွမ္းမကမ္း ရႊံစပ္စပ္ထဲတြင္ ေျမေပၚသို့ ငိုက္က်ေနေသာ ပန္းမ်ားကို ျမင္ရသည္။ ကေလး၏ မ်က္လံုးမ်ားသည္ ပန္းကို အငမ္းမရ ၾကည့္ေနၾက၏။ မၾကာမီတုန္းက ရိုင္ခ်ာရန္းသည္ ကိုင္းမ်ားကို အေပါက္ေဖာက္ကာ ႀကိဳးကေလးျဖင့္ ဆြဲရေသာ လွည္းကေလးတစ္စီး လုပ္ေပးခဲ့သည္။ ကေလးသည္ ထိုလွည္းကေလးကို သေဘာက်ေန၏။ သို့ျဖင့္ ရိုင္ခ်ာရန္းသည္ ျမင္းတစ္ေကာင္အျဖစ္မွ ျမင္းထိန္းတစ္ေယာက္အျဖစ္သို့ ရာထူးတိုးသြားခဲ့သည္။ သို ့ရာတြင္ ထိုေန့ တြင္မူ ရႊံ႔ဗြက္ေတြထဲကိုျဖတ္ၿပီး ပန္းပြင့္မ်ားကို မခူးခ်င္။ “ေဟာဟိုမွာၾကည့္စမ္း။ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ ပ်ံသြားတယ္။ လွလိုက္တာေဟ့။ ဟာ ငွက္ကေလး ပ်ံသြားၿပီ။ ငွက္ကေလးေရ လာပါေတာ့၊ ျမန္ျမန္လာပါေတာ့” ဟု ဆိုကာ ရိုင္ခ်ာရန္းသည္ ပါးစပ္က တတြတ္တြတ္ ေျပာရင္း လက္တြန္းလွည္းကေလးကို ခပ္သုတ္သုတ္ ျပန္တြန္းလာခဲ့သည္။

သို ့ရာတြင္ တရားသူႀကီး ေလာင္း ကေလး၏အာရံုကို တစ္ျခားသို ့ေရာက္ေအာင္ လြယ္လြယ္ႏွင့္ လုပ္၍ မ ရႏိုင္ပါ။ အျခားေနရာမ်ားတြင္ စိတ္၀င္စားစရာလည္းမရွိပါ။ မရွိေသာ ငွက္မ်ားကိုလည္း လက္ညိွဳးထိုးျပ၍ ၾကာၾကာ ညာမရပါ။

“ကဲ ... လူေလး၊ ဒီလက္တြန္းလွည္းေပၚမွာ ထိုင္ေနေနာ္။ ခ်ာနန္း သြားၿပီး ပန္းေတြ ခူးေပးမယ္။ ခ်က္ခ်င္းျပန္လာခဲ့မယ္ေနာ္။ ေရစပ္နားကို မသြားနဲ ့ေနာ္”ဟု ရိုင္ခ်ာရန္းက ေျပာသည္။

ရိုင္ခ်ာရန္းသည္ ဒိုတီကို ခါးေတာင္းက်ဳိက္ၿပီးေနာက္ သစ္ပင္ႀကီးဆီသို့ လာခဲ့၏။

သို ့ရာတြင္ ရိုင္ခ်ာရန္းသည္ ကေလးကို ကမ္းစပ္ႏင့္ ေ၀းေ၀းသို ့ ေရႊ႔ မထားမိခဲ့။ ထုိ ့ေၾကာင့္ သစ္ပင္ေပၚသို့ တက္ခဲ့ရေသာ္လည္း စိတ္တထင့္ထင့္ျဖစ္ကာ ေရစပ္ဆီသို ့သာ မၾကာခဏ ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနမိသည္။ ရိုင္ခ်ာရန္းအမည္ရွိေသာ ဘီလူးႀကီး၏လက္မွ ရုန္းထြက္ကာ မသြားရဟု တားျမစ္ထားေသာ နယ္ေျမသို ့ ထြက္ေျပးသြား သည့္ႏ်ယ္ ေထာင္ေပါင္းမ်ားသြာေသာ လိႈင္းလံုးကေလးမ်ားသည္ ကမ္းစပ္သို့ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ လာ၍ ရိုက္ေနၾကသည္။ ထိုလႈငိးလံုးကေလးမ်ားကို အားက်ကာ ကေလးငယ္သည္လည္း ႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္လာသည္။ ကေလး ငယ္သည္ လက္တြန္းလွည္းေပၚမွ တြယ္ကပ္ဆင္းလာခဲ့ကာ ေရစပ္နားသို ့ေလွ်ာက္လာခဲ့၏။ ထုိ ့ေနာက္ ကိုင္းရိုးတံ ကေလးတစ္ခုကို ေကာက္ကာ ေရစပ္တြင္ ငါးမွ်ားတမ္းကစားေနသည္။ ထိုစဥ္ ေအာ္ျမည္ေနေသာ ေရသံသည္ ကေလးငယ္အား ကစားခန္းထဲတြင္ ငိုက္မ်ဥ္းေအာင္ လုပ္ေပးလိုက္သကဲ့သို ့ ရွိေသည္။

ထုိစဥ္ ၀ုန္းခနဲ့အသံတစ္ခုကို ၾကားလိုက္ရသည္။ သို ့ရာတြင္ ထိုအသံမ်ဳိးသည္ မိုးတြင္းတြင္ပဒၵမာျမစ္ကမ္းတစ္ေ

လွ်ာက္တြင္ ၾကားေနၾက အသံမ်ဳိးျဖစ္သည္။ ရိုင္ခ်ာရန္းမွာ ပန္းေတြဒိုတီႏွင့္ တစ္ထုတ္ႀကီး ရေလၿပီ။ သစ္ပင္ေပၚမွ ဆင္းကာ တျပံဳးျပံဳးျဖင့္ လက္တြန္းလွည္းဆီ လာခဲ့သည္။

လက္တြန္းလွည္းေပၚတြင္ ကေလးကို မေတြ႔ရေတာ့ၿပီ။ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကို ၾကည့္၏။ သို ့ရာတြင္ အရိပ္အေယာင္ကိုမွ် မျမင္ရေတာ့ၿပီ။

ရိုင္ခ်ာရႏ္း၏ တစ္ကိုယ္လံုးသည္ ေအးစက္သြား၏။ သူ ့စၾက၀ဌာတစ္ခုလံုးလည္း မီးခိုးလို ေမွာင္မည္းသြားကာ အေရာင္အဆင္းမဲ့သြားသည္။ သူသည္ ကြဲအက္ေနေသာ ႏွလံုးသားျဖင့္ “ဘာဘူေရ။ ကိုဘာဘူေရ”ဟု တစ္ေၾကာ္ေၾကာ္ ေအာ္ေခၚသည္။ သို ့ရာတြင္ ထူးသံဆို၍ ဘာမွ်မၾကားရ။ ေနာက္ေျပာင္က်ီစယ္တတ္ေသာ ကေလးငယ္၏ အသံအစား တစ္ေ၀ါေ၀ါ စီးဆင္းေနေသာ ပဒၵမာျမစ္၏အသံကိုသာ ၾကားရသည္။ ျမစ္မင္းသည္ ေလာကႀကီး၏ အေသးအဖြဲတုိ ့ကို ဂရုစိုက္ခ်ိန္မရသည့္ႏွယ္။ ဘာမွ်မသိတတ္သည့္ႏွယ္။

မိုးခ်ဳပ္သည့္အခါတြင္ စိုးရိမ္ေသာကေရာက္ေနေသာ အေမသည္ အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာကို လူလႊတ္၍ အရွာခုိင္းလိုက္သည္။ လူမ်ားသည္ မီးအိမ္မ်ားကိုကိုင္စြဲကာ ျမစ္ကမ္းသို ့ ေရာက္လာၾကသည္။

“ဘာဘူေရ။ ကိုကာဘာဘူေရ”ဟု တစ္ေၾကာ္ေၾကာ္ဟစ္ေအာ္ကာ ညသန္းေခါင္တိုက္သည့္ ေလဆင္ႏွာေမာင္းတစ္ခုလို ကြင္းထဲတြင္ ခ်ာခ်ာပတ္ခ်ာ ေလွ်ာက္သြားေနသည့္ ရိုင္ခ်ာရန္းကို ေတြ ့ ၾကရသည္။ ေနာက္ဆံုး အိမ္သို ့ ေရာက္သည့္ အခါတြင္ ရိုင္ခ်ာရန္းသည္ သူ ့သခင္၏ ေျခအစံုကို ေခါင္းျဖင့္ ေျပးေဆာင့္သည္။ သူတို ့က ေမးခြန္းေတြ ေမးေလေလ “ကၽြန္ေတာ္မသိဘူး မမ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွမသိဘူး”ဟုေျပာက ရိႈက္ႀကီးတငင္ငိုေလေလ ျဖစ္ေနသည္။

တရားခံမွာ ပဒၵမျမစ္ျဖစ္ေၾကာင္းကိုလူတုိင္း သိၾကသည္။ သို ့ရာတြင္ ရြာစြန္တြင္ စခန္းခ်ရပ္နားသြားၾကသည့္ လူစိမ္း တစ္သိုက္ကိုမူ သံသယရွိၾကသည္။ သခင္မသည္ ထိုသို ့ေတြးမိကာ ျပန္ေပးဆြဲသူမ်ားကို ရိုင္ခ်ာရန္းပင္ လက္ေထာက္ခ်ရမည္ဟု ထင္ေနမိသည္။ သခင္မသည္ ရိုင္ခ်ာရန္းကို ေခၚကာ “ကဲပါရွင္ ကၽြန္မသားေလးကို ျပန္ေခၚေပးပါ။ ရွင္ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္ေလိုခ်င္သလဲ ေျပာပါ။ ရွင္ေတာင္းသေလာက္ ကၽြန္မေပးပါ့မယ္”ဟု ေတာင္းပန္ သည္။ ရုိင္ခ်ာရန္းသည္ သူ ့နဖူးကို တအားထုမိသည္။ သခင္မသည္ သူ ့ကို အိမ္မွ ႏွင္ထုတ္လိုက္၏။ အႏူကူးသည္ သူ ့ဇနီးသည္၏ အေျခအျမစ္မရွိေသာ သံသယတုိ့ကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ရန္ ႀကိဳးစားပါေသး၏။ ရိုင္ခ်ာရန္းသည္ ထိုဆိုးသြမ္းသည့္ အလုပ္မ်ဳိးကို ဘာေၾကာင့္ လုပ္မည္နည္းဟု ေမးသည္။

“ဘာျဖစ္လို ့မလုပ္ဘဲေနရမွာလဲရွင့္၊ ကေလးရဲ႔ ကိုယ္ေပၚမွာ ေရႊေတြဆင္ထားတယ္၊ ေရႊေတြ”ဟု ဇနီးက ေျပာသည္။
----------------------------------------------

ရိုင္ခ်ာရန္းသည္ သူ ့ဇာတိရြာကေလးသို ့ ျပန္လာခဲ့သည္။ သူ ့တြင္ သားသမီးဆို၍ ယခုအထိ တစ္ေယာက္မွ် မရွိဖူးေသး။ ေနာင္တြင္လည္း ရွိစရာအေၾကာင္းမျမင္ေတာ့။ သို ့ရာတြင္ ထူးဆန္းေလစြ။ တစ္ႏွစ္မၾကာမီအတြင္းတြင္ သက္လတ္ပိုင္းသို ့ေရာက္ေနေသာ သူ ့ဇနီးသည္သည္ သားကေလးတစ္ေယာက္ေမြးၿပီး ဆံုးသြားခဲ့သည္။

ရိုင္ခ်ာရန္းသည္ သူ ့သားကေလးကို မႏွစ္သက္သလို ျဖစ္ေနသည္။ သူ ့သားငယ္သည္ သူ ့ကိုလိမ္လည္ရန္ႏွင့္ ကိုကာဘာဘူ၏ ေနရာတြင္ အစား၀င္ယူရန္ ေရာက္လာသည္ဟု ထင္ေနသည္။ သခင္၏သားကေလး သူ ့ေၾကာင့္ ေရနစ္ေသဆံုးၿပီးေနာက္ ကိုယ့္သားကိုခ်စ္ဖို ့ကိစၥသည္ အျပစ္ႀကီးသည္ဟု သူ ့စိတ္ထဲတြင္ ထင္ေနသည္။ ရိုင္ခ်ာရန္း၏ မုဆိုးမျဖစ္သည့္ ညီမငယ္သာမရွိခဲ့လွ်င္ သူ ့သားကေလးသည္ ေလာကႀကီးတြင္ သက္ဆိုးပင္ ရွည္စရာ အေၾကာင္းျမင္။

အံ့ၾသစရာေတာ့ ေကာင္းသည္။ ထိုကေလးငယ္သည္ ေလးဖက္တြားတတ္သည့္အခါတြင္ တံခါးေပါက္သို ့ေရာက္လာတတ္သည္။ မည္သူ၏အမိန္ ့ကိုမွ် နာခံျခင္းမရွိဘဲ ေခါင္းမာတတ္သည္။ စပ္စုတတ္သည္။ ပါးေရနပ္ေရရွိသည္။ သူ ့ရယ္သံႏွင့္ ငိုသံပင္လွ်င္ ကိုကာဘာဘူအသံႏွင့္ တူသည္ဟု ထင္မိသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ သူ ငိုသည့္အခါ၌ ရိုင္ခ်ာရန္း၏ ႏွလံုးသားသည္ ျပင္းထန္စြာခုန္ေနသည္။ ထိုအသံသည္ သူ ့ကို ေခၚေနသည့္ ကိုကာဘာဘူ၏ အသံဟု ထင္ေနသည္။

ရိုင္ခ်ာရန္း၏မရီးက ကေလးကို ပီနာဟု အမည္ေပးသည္။ ေကာက္ရသူဟု အဓိပၸရ၏။ စကားပီ နားၾကားျဖစ္လာသည့္ အခါတြင္ ကေလးက သူ ့အေဒၚကို ပီခ်ီဟုပင္ ေခၚသည္။ ထိုေခၚသံကိုၾကားလွ်င္ ရိုင္ခ်ာရန္းသည္ အသက္ပင္ေကာင္းေကာင္းမရွဴႏိုင္ဘဲ ေတာင္ေတြးေျမာက္ေတြး ေတြးေနသည္။ ကိုကာဘာဘူဟာ ငါ့ကို မခြဲႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ေနတယ္။ ငါ့အိမ္မွာ လူ၀င္စားလာျဖစ္တယ္ ထင္တယ္ဟု သူေတြးေနသည္။ ထိုအေတြးကို ေထာက္ခံသည့္ အခ်က္ ေတြကလည္း ရွိေနသည္။ ပထမအခ်က္မွာ ကိုကာဘာဘူဆံုးၿပီး မၾကာခင္ ပီနာကို ေမြးလာျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒုတိယအခ်က္မွာ ဘယ္တုန္းကမွ သားသမီးမရခဲ့သည့္ သူ ့ဇနီးသည္ ထုိကေလးကုိ သဘာ၀က်က်၊လြယ္လြယ္ကူကူ ေမြးႏိုင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆံုးအခ်က္မွာ ကေလးသည္ ေလးဖက္တြားတတ္သည္ႏွင့္ ေတာက္ေတာက္ေျပးၿပီး သူ ့ အေဒၚကို ပီခ်ီဟုေခၚသည္။ ဤအခ်က္မ်ားသည္ တရားသူႀကီးေလာင္း ကိုကာဘာဘူ၏လကၡဏာခ်က္မ်ား ျဖစ္သည္။ ရိုင္ခ်ာရန္းသည္ သူ ့သခင္မက သူ ့အေပၚ သံသယရွိေၾကာင္းကို ျပန္၍ အမွတ္ရသည္။ “ၾကည့္စမ္း၊ ကေလးအေမမ်ားဟာ သူတို ့ကေလးကို ဘယ္သူသြားသလဲဆိုတာ အလိုလိုသိတတ္တယ္”ဟု သူ ့ဘာသာသူ ေတြးမိသည္။ ထုိေနာက္မွစ၍ ရိုင္ခ်ာရန္းသည္ သူ ့သားငယ္အား လ်စ္လ်ဴျပဳခဲ့သျဖင့္ ေနာင္တရ၍ မဆံုး ျဖစ္ေနသည္။ ထို ့ေနာက္မွ စ၍ သူသည္ သူ ့သားငယ္ကို ေကာင္းစြာ ဂရုစိုက္ေမြးျမဴျခင္း ျပဳသည္။

သူသည္ သားငယ္ပီနာကို လူခ်မ္းသာတစ္ေယာက္၏ သားလို ေကာင္းစြာ ေမြးျမဴသည္။ ပီနာကို ပိုးအက်ၤ ီ၊ ပိုးေဘာင္းဘီတို့ ဆင္ယင္၏။ ေရႊျခည္ထိုး ဦးေဗာင္းထုပ္ကို ေဆာင္းေပး၏။ သူ ့ဇနီးသည္၏ လက္၀တ္လက္စားကေလးမ်ား ဖ်က္ၿပီး သားအတြက္ လက္ေကာက္ႏွင့္ နာရီႀကိဳးကေလး လုပ္ေပး၏။ ပီနာအား အျခား အိမ္နီးနားခ်င္းကေလးမ်ားႏွင့္ မကစားရေအာင္ ႀကီးၾကပ္၏။ သူႏွင့္သာ ကစားေစ၏။ အိမ္နီးခ်င္းကေလးမ်ားက ပီနာအား ၿၿမိဳ႔အုပ္သားဟု အခြင့္ရတုိင္း ေလွာင္ၾကေျပာင္ၾကသည္။ လူႀကီးမ်ားကမူ ရိုင္ခ်ာရန္း၏ ထူးဆန္းသည့္ အျပဳအမူကို ၾကည့္၍ နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနၾကသည္။

ပီနာ ပညာသင္ခ်ိန္သို ့ေရာက္သည့္အခါတြင္ရိုင္ခ်ာရန္းသည္ ရွိသမွ် ပစၥည္းတို့ကို ထုခြဲေရာင္းခ်ကာ သူ ့သားကို ကာလကတၱားသို ့ ပို ့၍ ပညာသင္ေပးသည္။ သူကိုယ္တုိင္လည္း ကာလကတၱားတြင္ အလုပ္တစ္ခုရွာလုပ္သည္။ ရိုင္ခ်ာရန္းသည္ တတ္ႏုိင္သမွ် ေခၽြတာကာသူ ့သားကို ပညာသင္ေစ၏။ “လူေလးရယ္ မင္းက ငါ့ကို ခ်စ္လို႔ လာတာ ဒီေတာ့ လုိေလေသးမရွိေအာင္ ငါ ထားပါ့မယ္” ဟု တစ္ေယာက္တည္း ေျပာမိတတ္သည္။

ဤသို ့ျဖင္ ့ႏွစ္ႏွစ္လြန္ေျမာက္သြားခဲ့သည္။ ပီနာကလည္း စာေတာ္သည့္ ေက်ာင္းသားျဖစ္သည္။ က်န္းမာသန္စြမ္းသည္။ မည္းနက္ေျပာင္လက္ေနေသာ အသားႏွင့္ဆံပင္ရွိသည္။ သူ ့ဆံပင္ကို ေကာင္းေကာင္း သသည္။ ပီနာသည္ ေဖာ္ေရြ၍ အသန့္အေကာင္းကိုလည္း ေရြးတတ္သည္။ ရိုင္ခ်ာရန္းသည္ သူ ့သားကို ဖခင္တစ္ေယာက္အေနျဖင့္ သူ ့သားကို ခ်စ္ေသာ္လည္း အေစအပါးတစ္ေယာက္လို သူ ့သားကို ျပဳစုသည္။ သို ့တိုင္ ပီနာသည္ သူ ့အေဖကို အေဖလို ့ သေဘာမထားမိ။ သူကလည္း ပီနာ၏အေဖ မဟုတ္သေယာင္ အမ်ားေရွ ့တြင္ ဟန္ ေဆာင္ဖံုးကြယ္သည္။ ပီနာေနသည့္ ေဘာ္ဒါတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားက ရိုင္ခ်ာရန္းကိုေတြ႔လွ်င္ “ေတာသားႀကီး”ဟု ေခၚၾက သည္။ အေဖ့ကြယ္ရာတြင္ ပီနာကလည္း သူတို့ႏွင့္အတူ ေရာ၍ အေဖ့ကို ေလွာင္သည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ သေဘာင္း၍ အလိုလိုက္တတ္သည့္ ရိုင္ခ်ာရန္းကိုေတာ့ သေဘာက်ၾကသည္။ ပီနာလည္း သေဘာက်သည္။ သို့ရာတြင္ အေဖ့ကို ခ်စ္သည့္ေမတၱာထဲတြင္ အထင္ေသးသည့္ သေဘာေတာ့ နည္းနည္းပါေနသည္။

ရိုင္ခ်ာရန္းသည္ အသက္ႀကီးလာေလၿပီ။ အလုပ္ရွင္မ်ားကလည္း သူ ့အလုပ္ကို မၾကာခဏ အျပစ္ရွာတတ္ၾကသည္။ သူ ့ကိုယ္ခႏၶာာသည္လည္း ခ်ည့္နဲ ့စျပဳလၿပီ။ သတိလည္း ေမ့တတ္သည္။ သို ့ရာတြင္ပိုက္ဆံေပးထားရသည့္ အလုပ္ရွင္တို ့ကား ဇရာကိုလည္း ထည့္မတြက္ၾကါ။ ထုိအခ်ိန္၌ကာ ရြာမွပါလာသည့္ ပိုက္ဆံကေလးကလည္း ကုန္သေလာက္ရွိေနေလၿပီ။ သားႀကီး ပီနာကလည္း စတိုင္က်က် အ၀တ္အစားေတြ မ၀တ္ရသျဖင့္ ညည္းတြားစ ျပဳေလၿပီ။

တစ္ေန ့တြင္မူ ရိုင္ခ်ာရန္းသည္ အလုပ္မွ ႏုတ္ထြက္လိက္ၿပီးေနာက္ သားႀကီးပီနာကို ပိုက္ဆံေရးရင္း
“အေဖ ရြာကို ခဏျပန္ဦးမယ္ကြာ”ဟု ေျပာသည္။

အမွန္ကေတာ့ ရြာသို ့ျပန္ျခင္း မဟုတ္ပါ။ ၿမိဳ႔နယ္ တရားသူႀကီးျဖစ္ေနသည့္ အႏူကူးရွိရာ ဘာရာဆတ္ၿမိဳ႔ကေလးသို ့ သြားျခင္းျဖစ္သည္။

အႏူကူးတို ့တြင္ ေနာက္ထပ္သားသမီးမရေတာပါ။ သူ ့ဇနီးသည္ကမူ သူ ့သားကေလး ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့သည့္အတြက္ ယခုတုိင္ ပူေဆြးလ်က္ရွိေနေသးသည္။ တစ္ေန ့သ၌ အႏူကူးသည္ တရားရံုးတြင္ အလုပ္မ်ားေနခဲ့သျဖင့္ ေမာေမာႏွင့္ အိမ္တြင္ အပန္းေျဖလ်က္ရွိ၏။ သူ ့ဇနီးသည္မွာလည္း ေတာင္ေပၚမွ ေယာဂီႀကီးတစ္ဦး လာေရာင္းသည့္ ေဆးျမစ္ေဆးဥတုိ့ကို ၀ယ္ယူလ်က္ရွိသည္။ ထိုစဥ္ အိမ္ေရွ ့ ၀င္း၀မွ အသံတစ္သံကို ၾကားရသည္။

“မမ ေနေကာင္းတယ္ေနာ္”
“ဘယ္သူလဲ”ဟု အႏူကူးက လွမ္းေမးသည္။

ရိုင္ခ်ာရန္းသည္ အိမ္ထဲသို့ ၀င္လာကာ ကုန္း၍ အႏုကူး၏ေျခအစံုကို နဖူးျဖင့္ ထိ၍ ႏႈတ္ဆက္လုိက္သည္။

“ကၽြန္ေတာ္ ရိုင္ခ်ာရန္းပါ သခင္”ဟု ေျပာသည္။

အႏူကဴးသည္အဘိုးအို ရိုင္ခ်ာရန္းကို သနားသြားသည္။ အႏူကူးသည္ သူ ့ကုိ ေမြးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာကို ေမးသည္။ ထုိ့ေနာက္ ရိုင္ခ်ာရန္းကို သူ ့အိမ္တြင္ ျပန္အလုပ္ခန္ ့ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ရုိင္ခ်ာရန္းက ၀မ္းနည္းစြာျပံဳးကာ “မမလဲႏႈတ္ဆက္ပါရေစ”ဟု ဆိုသည္။

အႏူကူးက သူ ့ကို အိမ္ထဲသို့ ေခၚသြားသည္။ သူ ့ဇနီးကမူ ရိုင္ခ်ာရန္းကို လိႈက္လွဲစြာ ႀကိဳဆိုႏႈတ္ဆက္ျခင္း မရွိပါ။ ရိုင္ခ်ာရန္းသည္ ထိုအခ်က္ကို မသိေယာင္ျပဳကာ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ယွက္ရင္း

“သခင္နဲ ့မမတို ့ကို ကၽြန္ေတာ္ ေျပာပရေစ။ သခင္တုိ ့သားေလးကို ကၽြန္ေတာ္ေခၚသြားတာပါ။ ပဒၵမျမစ္ထဲ က်သြားတယ္ဆိုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ တျခားဘယ္သူမွ ေခၚသြားတာလဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ္ ေက်းဇူးကန္းတဲ့ လူယုတ္မာပါ”

“အဘိုးႀကီး ခင္ဗ်ားဘာေတြ ေျပာေနတာလဲ၊ ဒါျမင့္ အခု ကေလးဘယ္မွာလဲ”ဟု အႏူကူးက ေအာ္သည္။

“ကၽြန္ေတာ္နဲ ့အတူ ရွိေနပါတယ္ သခင္၊ သဘက္ခါက်ရင္ ကၽြန္ေတာ္ ေခၚလာခဲ့ပါ့မယ္”

ထိုေန ့မွာ တနဂၤေႏြေန ့ျဖစ္သည္။ ထိုေန ့တြင္ ရံုးမတက္ရပါ။ နံနက္လင္းကတည္းက အႏူကူးတုိ ့ ဇနီးေမာင္ႏွံသည္ စိတ္မရွည္ႏုိင္ဘဲ ျဖစ္ေနၾကကာ လမ္းမဘက္သို ့ တစ္ေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ ျဖစ္ေနၾကသည္။ နံနက္ ဆယ္နာရီတြင္မူ ရိုင္ခ်ာရန္းသည္ ပီနာႏွင့္အတူ ေရာက္လာေလသည္။ အႏူကူး၏ ဇနးသည္ကား ဘာကိုမွ်ပင္ ေမးျမန္းျခင္းမျပဳေတာ့။ ဘာစည္းကမ္းခ်က္ကိုမွ်လည္း မေျပာေတာ့ဘဲ ပီနာကို ေပါင္ေပၚတြင္တင္၍ ဖက္ယမ္းနမ္းရႈပ္လ်က္ရွိ်သည္။ နမ္းရႈပ္ရင္းလည္း ပီနာကို စိုက္ၾကည့္လိုက္၊ ရယ္လိုက္၊ ငုိလိုက္ျဖင့္ ျဖစ္ေနသည္။ မွန္ပါသည္။ ပီနာကို ၾကည့္ရသည္မွာ လည္း ခ်စ္စရာေကာင္းေနပါသည္။ အ၀တ္အစားဆင္ယင္ထားပံုႏွင့္ ေနပံုထိုင္ပံုတို ့ မွာ ဆင္းသရဲသားသမီး ပံုမ်ဳိး နည္းနည္းမွ မရွိပါ။ ရုပ္ရည္ကလည္း ခ်စ္စရာေကာင္းပါသည္။ အမူအရာႏွင့္ အေျပာအဆုိတို့ကလည္း ရည္မြန္ပါသည္။ အႏူကူးကိုယ္တိုင္လည္း ပီနာကို ၾကည့္၍ ႏွစ္သက္လာမိပါသည္။ သို ့ရာတြင္ ဘာမွ်မျဖစ္ေလဟန္ေဆာင္ကာ

“ကၽြန္ေတာ့္သား ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ားမွာ ဘာအေထာက္အထား ျပႏိုင္သလဲ” ဟု ေမးသည္။

“ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္ အေထာက္အထားျပႏိုင္မွာလဲ သခင္၊ ကၽြန္ေတာ္က ကေလးကိုခိုးသြားတာပဲ၊ ဘုရားသိမွာေပါ့၊ တစ္ျခား ဘယ္သူ သိႏုိင္မွာလဲ”

အႏူကူးသည္ စဥ္းစား၏ သူ ့ဇနီးမွာ ကေလးျပန္ရၿပီဟုဆိုကာ အႀကီးအက်ယ္ ၀မ္းသာပီတိျဖစ္ေနသျဖင့္ ယခုအခ်ိန္တြင္ သက္ေသအေထာက္အထားေတြကို ေမးျမန္းစံုစမ္းရန္ မသင့္ဟု သေဘာရသြားသည္။ ယခုေလာေလာဆယ္တြင္မူ သူေျပာသည့္ စကားကို ယံုၾကည္ျခင္းသည္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္မည္ ထင္သည္။ ထုိ ့ျပင္ ရိုင္ခ်ာရန္းသည္လည္း ယခုကဲ့သို ့ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ကို တစ္ျခားဘယ္ကမွ် ရႏိုင္ဖြယ္ မျမင္။ ထို ့ျပင္ သူ့အေစခံေဟာင္းႀကီးသည္လည္း သူ႔ကိုလိမ္လည္ မေျပာတန္ရာ။

ကေလးႏွင့္ စကားေျပာၾကည့္သည့္အခါတြင္ သူသည္ ရိုင္ခ်ာရန္းႏွင့္ သူမွတ္မိသည့္အရြယ္ကတည္းက ေနခဲ့ေၾကာင္း၊ အေဖဟုပင္ ထင္ခဲ့ေၾကာင္း၊ သို ့ရာတြင္ ရိုင္ခ်ာရန္းသည္ အေဖလို ဘယ္ေတာ့မွ ဆက္ဆံျခင္းမျပဳေၾကာင္း၊ အေစခံ တစ္ဦးလိုသာ ဆက္ဆံေၾကာင္းျဖင့္ ေျပာျပသည္။ အႏူကူးသည္ သံသယမ်ားကို ဖ်က္ပစ္လိုက္၏။

“ဒါေပမယ့္ ရိုင္ခ်ာရန္း၊ ခင္ဗ်ား က်ဳပ္တို ့အိမ္မွာေတာ့ ေနခြင့္ မေပးႏိုင္ဘူး။ အိမ္ရိပ္ကိုေတာင္ နင္းခြင့္မေပးႏိုင္ဘူး”ဟု ေျပာသည္။

ရိုင္ခ်ာရန္းက လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဖ်စ္ညွစ္လုိက္ရင္း ဆို ့နင့္နင့္ အသံျဖင့္ ...

“အိုမင္းတြင္းဆံုး က်ခါနီးမွ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္သြားေနရမွာလဲ သခင္”

“အို ... ေနပါေစရွင္၊ ကၽြန္မသားေလးကို ဘုရားက ျပန္ပို ့လိုက္ၿပီပဲ။ ကၽြန္မ ရိုင္ခ်ာရန္းကို ခြင့္လႊတ္ပါတယ္”ဟု ဇနီးက ေျပာသည္။

“ငါေတာ့ ခြင့္မလႊတ္ႏုိင္ဘူး”ဟု တရားဥပေဒကို ရိုေသသည့္ ခင္ပြန္းက ေျပာ၏။

ရိုင္ခ်ာရန္းသည္ သခင္၏ေျခရင္းတြင္ ထုိင္၍ ေျခအစံုကိုဖက္ရင္း

“ကၽြန္ေတာ္ လုပ္တာ မဟုတ္ပါဘူး သခင္၊ ဘုရားအလိုေတာ္အရ ျဖစ္တာပါ”

သူ ့အျပစ္ကို ဘုရားသခင္အေပၚသို ့လႊဲခ်သည့္အခါတြင္ အႏူကူးသည္ ပို၍ စိတ္ဆိုးသြားသည္။

“ခင္ဗ်ားလို သစၥာမေစာင့္တဲ့ လူကို က်ဳပ္ဘယ္ေတာ့မွ ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ဘူး”

“ကၽြန္ေတာ္လုပ္တာမွ မဟုတ္တာ သခင္ရယ္”ဟု ရိုင္ခ်ာရန္းက ေျခအစံုကိုဖက္၍ ေတာင္းပန္ျပန္သည္။

“ဒါျဖင့္ ဘယ္သူလုပ္တာလဲကြ”

“ကၽြန္ေတာ့္ကံၾကမၼာက ေစခိုင္းတာပါ”

ထို ့သို ့ေသာ အေျဖမ်ဳိးသည္ ပညာတတ္တစ္ေယာက္ျဖစ္သည့္ အႏူကူးအတြက္ မည္သည့္နည္းႏ်င့္မွ် လက္ခံႏုိင္စရာ အေၾကာင္းမရွိပါ။

“ေလာကႀကီးမွာ တစ္ျခားအားကိုးရမယ့္သူဆိုလို ့ တစ္ေယာက္မွ မရွိပါဘူး သခင္”ဟု ရိုင္ခ်ာရန္းက ေတာင္းပန္ျပန္သည္။

မိမိသည္ တရားသူႀကီး၏သားျဖစ္ေၾကာင္း၊ ရိုင္ခ်ာရန္းသည္ မိမိကို ခိုးယူသြားရံုမွ်သာမက သူ ့သားဟု ေစာ္ေစာ္ကားကား ေခၚခဲ့ေၾကာင္း သိသည့္အခါ ပီနာသည္ မ်ားစြာ စိတ္ဆိုးမိသည္။ သို ့ရာတြင္ သေဘာထားႀကီးဟန္ကို ျပကာ ...

“ေဖေဖရယ္ သူ ့ကို ခြင့္လႊတ္လိုက္ပါ၊ အိမ္မွာမထာင္းခ်င္ရင္လဲ တစ္လကိုနည္းနည္းပါးပါးေထာက္ပံ့တာေပါ့”ဟု ေျပာသည္။

ရိုင္ခ်ာရန္းသည္ ဘာမွမေျပာေတာ့ပါ။ သူသည္ သူ ့သားကို အၾကာႀကီး စိုက္ၾကည့္ေနၿပီ။ ေနာက္ သူတို့ အားလံုး၏ ေျခေထာာက္မ်ားကို နဖူးျဖင့္တိုက္ထိသည္။ ထို ့ေနာက္အိမ္ထဲမွ ထြက္သြားကာ လမ္းသြားလမ္းလာ လူအုပ္မ်ားထဲတြင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ လကုန္၍ အႏူကူးက သူ ့ရြာလိပ္စာျဖင့္ ေငြအနည္းငယ္ပို့ လိုက္သည့္အခါတြင္ ထိုေငြသည္ အႏူကူးထံသို ့ ျပန္ေရာက္လာသည္။

ထိုရြာတြင္ ထိုအမည္ျဖင့္ လူမရွိပါ။

(Rabindranath Tagore ၏ The Return of Khoka Babu ကိုျပန္သည္။)
ျမသန္းတင့္
ရင္ခုန္ပြင့္၊ ၁၉၉၃ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလ