အိမ္ေၿပး

Thursday, April 16, 2009

ခုတေလာ..စိတ္ေတြကအေတာ့္ကိုပင္ပမ္းေလးလံလြန္းတယ္။ကံၾကမၼာရဲ႕အသြားအလာက်
ၿပန္ေတာ့လည္း..က်န္းမာေရးကအစ..ဓားကိုးလက္ကဒ္က်လိုက်လို႔..။တားေရာ့ကဒ္ေတြကို
ေတာ့အားလံုးသိၾကမယ္ထင္ပါတယ္။ကံၾကမၼာကိုမယံုလို႔မရေအာင္ကၽြန္မကိုလမ္းညႊန္ၿပခဲ့
တတ္တဲ့ကဒ္ကေလးေတြပါ။
လူတစ္ေယာက္မွာအားနည္းခ်က္တစ္မ်ိဳးစီရွိတယ္ဆိုရင္..ကၽြန္မရဲ႕အားနည္းခ်က္ကသူတစ္
ပါးကို..အေလးဂရုထားတတ္၊အားနာတတ္၊သူတစ္ပါးထိခိုက္မွာကိုစိုးတတ္တဲ့စိတ္ကေလး
ပါပဲ..။အဲဒီစိတ္နဲ႔ပဲ..သူမ်ားေတြက..သူတို႔ကိုယ္တိုင္က်ဴးလြန္ထားတဲ့အၿပစ္ေတြကိုသူတို႔မပါ
သေယာင္လုပ္ၿပီး..ဥိးေအာင္ေဆာ္ေဆာ္သြားတတ္တာကိုခံရတာပါ။
အမွန္တကယ္ဆိုရင္..ကၽြန္မမွာ..လူတစ္ဖက္သားဘယ္ေလာက္မေကာင္းေနမေကာင္းေန
အေကာင္းဖက္ကေနၾကည့္ေပးတတ္တဲ့.လက္ခံအားေပးတတ္တဲ့စိတ္ကေလးကဘုရားေပး
ထားလို႔ရွိေနခဲ့တယ္။ဒါေပမယ့္..ကၽြန္မနဲ႔ပတ္သက္တဲ့သူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့အဲဒီ
စိတ္ကိုခုတံုးလုပ္လို႔..ကၽြန္မကိုတိုက္ခိုက္တတ္ၾကတယ္။ကၽြန္မကံတရားကိုက..အဲလိုခံရဖို႔
က်ိန္စာေတြနဲ႔မ်ားလားမွမသိတာလို႔ေတြးမိတိုင္းကၽြန္မ..မတံု႔ၿပန္တတ္ခဲ့ပါဘူး။အဲဒီအတြက္
ကၽြန္မနာက်င္ခဲ့ရမႈေတြကသိပ္မ်ားပါတယ္။
အၿမဲတမ္းနာက်င္ေနတတ္တဲ့စိတ္ေတြကဘယ္လိုေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြသက္ဝင္တဲ့အႏုပညာမ်ိဳး
ကိုဖန္တီးႏိုင္မွာတဲ့လဲ။ေကာ္မာရွယ္ဆိုတဲ့အရာေတြမွာေတာင္..တစ္ခါတစ္ေလေရာပါသြား
တတ္ေသးတယ္။
ခု..ဝတၳဳတိုေလးကလည္းအက္ေဆးေတာ့ဆန္ပါတယ္။ကၽြန္မ..၂၀၀၄အစပိုင္းမွာေရးခဲ့တာ
ပါ။ထပ္ေၿပာရရင္..အဲဒီအခ်ိန္ဟာ..ကၽြန္မအတြက္..မုန္တိုင္းေတြအမ်ိဳးမ်ိဳးၾကံဳေနရတဲ့အခ်ိန္
ေပါ့..။ဒါေပမယ့္..ကၽြန္မကိုတည့္မတ္ေအာင္ဘုရားသခင္ကထိန္းမတ္ေပးခဲ့တယ္။ေဘးနား
မွာလည္းသိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြမိတ္ေဆြေတြ..သားသမီးေတြကို
ေပးထားခဲ့ေသးတယ္။ကၽြန္မတို႔အတူနာက်င္ခဲ့ဖူးတယ္။အဲဒီနာက်င္မႈေတြကိုတင္းခံၿပီး…
စာေမးပြဲေပါင္းမ်ားစြာကိုအတူေက်ာ္ၿဖတ္ခဲ့ဖူးတယ္။အဲဒီအခ်ိန္နဲ႔တူတဲ့အခ်ိန္တစ္ခိ်န္ကိုၿပပါ
ဆိုရင္..ခုခိ်န္ပါပဲ။ကၽြန္မ..က်ိန္စာသင့္ေန႔ရက္ေတြကိုထပ္ၾကံဳေနရၿပီ။ဒီတစ္ခါေတာ့ကၽြန္မ
နားမွာသားကေလးကလြဲရင္ဘယ္သူမွရွိမေနေတာ့ဘူး။ဒါဟာလည္း..ခံႏိုင္ရည္တစ္ထစ္
တိုးဖို႔ဘုရားသခင္က..ၿပင္ဆင္ေပးတာလို႔ပဲခံယူရေတာ့မယ္ထင္ပါရဲ႕။
ကၽြန္မကိုနည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔စိတ္ဆင္းရဲကိုယ္ဆင္းရဲၿဖစ္ေအာင္၊လုပ္ဇာတ္ေပါင္းေၿမာက္မ်ားစြာနဲ႔
ၿပင္ဆင္တိုက္ခိုက္သူေတြအားလံုး..ဒီႏွစ္သစ္ကူးအခါသမယမွာခ်မ္းသာကိုယ္စိတ္ၿမဲပါေစ
လို႔ဆုေတာင္းေပးရံုးကလြဲလို႔..ဘာတတ္ႏို္င္ဦးမွာလဲ။ေလာကပါလတရားဆိုတာ..တကယ္
ရွိတယ္လို႔..ကၽြန္မယံုပါတယ္။

အိမ္ေၿပး
ေလာကမွာ…ဘယ္သူမဆို..သပ္ရပ္ေႏြးေထြးတဲ့အိမ္ကေလးတစ္လံုးေတာ့ပိုင္ဆိုင္ခ်င္ၾက
မွာပဲ။အိမ္ကေလးေရ…မင္းကိုငါ..ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရခဲ့ဖူးပါတယ္။ဒါေပမယ့္ကိုယ္ကကံမေကာင္း
ခဲ့ပါဘူးအိမ္ကေလးရယ္။ကိုယ္ဟာခ်စ္သူေတြနဲ႔ေဝးေဝးေနရမယ့္က်ိန္စာနဲ႔လူတစ္ေယာက္
ထင္ပါရဲ႕။ကိုယ္အိမ္ကေလးနဲ႔ေဝးရာမွာပဲေရကုန္ေရခမ္းေနေနရတယ္။

အိမ္ကေလးေရ…မင္းကို..ကိုယ္..စိတ္ၾကိဳက္ၿပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးခဲ့ဖူးပါတယ္။ခုခါက်မွ……
မင္းဟာကိုယ့္ရဲ႕အမွားတစ္ခုအတြက္နဲ႔မင္းကိုေရေလာင္းေပါင္းသင္မေပးႏိုင္တဲ့သူလက္ထဲ
ရက္ရက္စက္စက္ထားခဲ့ရတာ..ကိုယ္ဘယ္လိုမွစိတ္မေကာင္းႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။နာတာရွည္အ
လြမ္းေတြနဲ႔…ထံုးစံအတိုင္းကိုယ္ဟာ..ဘံုးဘံုးလဲက်ဆံုးလို႔ေပါ့။

တစ္ခ်ိန္တစ္ခါကေတာ့မင္းရင္ခြင္ထဲမွာကိုယ္လည္းေပ်ာ္ခဲ့ဖူးတာပဲ။မင္းက..ကိုယ္တို႔ကိုဝါ
တာတာနဲ႔ေႏြးေႏြးေထြးေထြးငံု႕ၾကည့္ေနတတ္ခဲ့တယ္။မင္းရဲ႕အဝါေရာင္အၾကည့္ေတြရယ္၊
ကိုယ့္ရဲ႕မ်က္ခင္းစိမ္းစိမ္းေတြရယ္ေပါင္းလိုက္ေတာ့ကိုယ္တို႔မိသားစုေလးရဲ႕..နားခိုရာ…ဆို
တာေလးၿဖစ္ခဲ့တာေပါ့။

မိုးစက္မိုးေပါက္ၾကမ္းၾကမ္းေတြကိုေခါင္ငံု႕ကာကြယ္ေပးတတ္တဲ့၊ေအးစိမ့္စူးရဲတဲ့..ေဆာင္း
လက္သည္းေတြကေနခုခံတားဆီးေပးတတ္တဲ့၊ေနတစ္ရာလိုပူၿပင္းတဲ့ေႏြရဲ႕မီးေတာက္ေတြ
ကေနဖယ္ခြာေပးတတ္တဲ့မင္းရင္ခြင္ေလးကိုကိုယ္လြမ္းလွပါၿပီ။ခုေနမွာေတာ့..ကိုယ္ဟာ…
အမုိးအကာမဲ့ခိုက္ခိုက္တုန္အားတင္းလို႔ေပါ့။

အိမ္ကေလးရယ္..ကိုယ့္ရဲ႕ကံၾကမၼာကိုဘယ္သူကမ်ားေရးခ်ယ္ခဲ့တာပါလဲ။စိတၱဇဆန္စြာညံ့
ဖ်င္းလြန္းလွခ်ည့္။ကိုယ့္ကံၾကမၼာကိုေဝေဝဝါးဝါးဖတ္ၾကည့္ရင္း..သက္ၿပင္းေတြခ်ခ်ေနရတာ
တကယ္ေတာ့..လူညံ့တစ္ေယာက္ရဲ႕မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္မႈတစ္ခုပဲေပါ့။

မင္း..ဘယ္ေနရာမွာရွိေနမလဲ..ကိုယ္သိေနလ်က္က..ကိုယ္ဘယ္ေနရာမွာရွိေနမလဲ..မင္း
သိေနလ်က္က..ကိုယ္တို႔ဆုံခြင့္က်ဲပါးေနခဲ့ၾကတယ္။

အိမ္ၿပန္ခ်င္တယ္ကြယ္။

ဒါဟာအိမ္ေၿပးတစ္ေယာက္ရဲ႕ဆႏၵဆိုရင္..အိမ္ေခါင္မိုးတံစက္ၿမိတ္ကက်လာတဲ့မိုးရည္စက္
ေတြနဲ႔အတူမင္းငိုေနမလားအိမ္ကေလးေရ…။မင္းရင္ထဲမွာအၿမဲတမ္းတိုက္ခိုက္ေနတတ္တဲ့
ေသြးဆိုးမုန္တိုင္းတစ္စင္းကိုေရာ..မင္းခံႏိုင္ရည္ရွိေသးရဲ႕လား။

ဒါေတြဟာ..တကယ္ေတာ့..ကိုယ့္ရဲ႕အမွားေတြပါ။အမွားေတြကိုအမွားမွန္းမသိေလာက္
ေအာင္ညံ့ဖ်င္းခဲ့မိလို႔လည္းကိုယ္ဟာ..အိမ္ကေလးနဲ႔ေဝးရာေရာက္ခဲ့ရတာေပါ့။တကယ္ဆို
ကိုယ့္ကို..ေမွာ္ဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕မီးခိုးလံုးေတြကလွည့္စားသြားခဲ့တာပါ။တံလ်ပ္ကို..ေရ
ထင္ထင္တယ္ဆိုတဲ့စကားလံုးက..ရိုးစင္းလြန္းပါတယ္ကြယ္။ကိုယ္က..ကံၾကမၼာကိုမယံုပါပဲ
နဲ႔ကို..အတၱပင္လယ္ထဲေရာက္ခဲ့ရတာ..။သတိရလို႔လွည့္ၾကည့္မိေတာ့..ကိုယ့္ေလွကေလး
ကကယ္သူမဲ့လို႔…။

ဘယ္သူမၿပဳမိမိမႈပါပဲ..အိမ္ကေလးေရ..။အိမ္ေၿပးတစ္ေယာက္ရဲ႕ရင္ထဲကရက္စြဲအက်ိဳးအ
ၿပတ္ေတြကို..ဘယ္ၿပကၡဒိန္ကမွသိလိုက္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ငယ္ငယ္ကဘာရယ္မဟုတ္ပဲဆို
ညည္းခဲ့ဖူးတဲ့…အိမ္ၿပန္ခ်င္တယ္အလြမ္း..ဆိုတဲ့သီခ်င္းေလးကိုခုေတာ့လည္း..နာနာက်င္
က်င္ဆိုေနၿဖစ္ခဲ့ၿပီ။သိဟ္ရာသီရဲ႕နကၡတ္ဟာ..ၿခေသၤ့ရိုင္းတစ္ေကာင္မ်ားလား။

ေန႔ခင္းအိ္ပ္မက္ထဲမွာအိမ္ၿပန္ၿဖစ္တဲ့ေန႔ေတြဆို..ကိုယ့္မ်က္ဝန္းမွာမ်က္ရည္ေတြမႈန္မိႈင္းအံု႕
ခိုလို႔။တလက္လက္နဲ႔မႈန္ဝါးသြားတဲ့ကိုယ့္အနာဂါတ္ဟာ..စကားလံုးေတြ…သိပ္မပီၿပင္ခ်င္
ေတာ့ဘူး။ထြက္ေၿပးၿပီးရင္း..ထြက္ေၿပးရင္းနဲ႔….ခရီးမေပါက္ႏိုင္ေသးတဲ့ေၿခေထာက္ေတြကို
လည္း..ကိုယ္အၿပစ္မတင္ခ်င္ပါဘူး။ရွည္လ်ားၿပီးရင္းရွည္လ်ားလာတဲ့..လမ္းမေတြကိုပဲ…
သိမွတ္မႈမဲ့စြာေငးၾကည့္ေနမိေတာ့တယ္။

အိမ္ၿပန္ခ်င္တယ္။

ေနမ်ိဳး..ရဲ႕..သေဘာၤၾကီးေတြလို..ကမၻာပတ္ရြက္လႊင့္ေနရင္းကကို…အိမ္ၿပန္ခ်င္လာတယ္။
ကမ္းကပ္ခြင့္ကံၾကမၼာ..ကိုယ့္အနာဂါတ္မွာပါေသးရဲ႕လား..အိမ္ကေလးေရ။

လြမ္းတယ္ကြယ္။

ေႏြးေထြးမႈနဲ႔..မွားယြင္းခဲ့တဲ့ဆင္ၿခင္တံုတရားမဲ့ခဲ့မႈကို။အိမ္ကေလးရဲ႕ရင္ခြင္ေလးေလးနက္
နက္ကို..။ႏွလံုးသားထဲစိမ့္ဝင္ေအးၿမေစတဲ့..ေမေမ့စကားလံုးၿဖဴၿဖဴေတြကို..သုိးမည္းတစ္
ေကာင္လိုထင္ရာစိုင္းတဲ့ကိုယ့္ရင္ထဲမွာလည္း..ဘယ္သူမွမၿမင္မသိႏိုင္တဲ့..အရွိတရားေတြ
နဲ႔ပါ။

ၾကည့္စမ္း။

သတိရၿခင္း..ေတြကကိုယ့္အေပၚေလးလံစြာပိက်ေနလိုက္တာ။အလြမ္းေတြနဲ႔တနင့္တေမာ
ေငးေနမိတဲ့အာရံုမွာ..အိမ္ကေလးရွိေနတယ္။လမ္္းရွိလ်က္နဲ႔ၿပန္ခြင့္မရတဲ့ေန႔ရက္ေတြ..အ
တြက္၊ကိုယ့္ကိုပဲ..နာက်ည္းလိုက္ပါေတာ့အိမ္ကေလးေရ…။

အိမ္ကေလးေရ…
ကိုယ့္ရဲ႕ဘယ္ဘက္ရင္အံုကစူးစူးရွရွနာက်င္လာတယ္။ဝိဘစၦရာသီတေစၦေၾကာင့္ထင္ပါရဲ႕။
သမားေတာ္ေတြရဲ႕ဘယ္ေဆးစြမး္ေကာင္းနဲ႔မွ..ကိုယ့္ရဲ႕ကံၾကမၼာကိုၿပန္လည္တည့္မတ္ေပးႏိုင္မွာမဟုတ္ပါဘူး။က်ိန္စာေတြပ်က္ပ်ယ္လို႔..လြတ္ေၿမာက္ခြင့္ရခ်င္လွပါၿပီ။ကိုယ္..အိမ္ၿပန္
ခ်င္လွၿပီေလ။အလြမ္းနင့္နင့္သီးသီးေတြနဲ႔..အေဝးၾကီးကိုထြက္ထြက္ေၿပးေနရတာ..ေပ်ာ္လို႔
မွမဟုတ္ပဲ။မုန္တိုင္းနီနီေတြအၿမဲတမ္းတိုက္ခတ္ေနတတ္တဲ့ကိုယ့္ကံၾကမၼာကိုယ္..ဘယ္လို
မွေဆာက္တည္ႏိုင္စြမ္းမရွိေတာ့လို႔ပါ။

ေၿခေထာက္ေတြေႏွးေကြးေလးလံ..အမိန္႔ကိုမနာခံခ်င္ၾကေတာ့ဘူး။ေနာက္ေၾကာင္းကို…
ဘယ္ေတာ့မွၿပန္လွည့္မၾကည့္တတ္ခ်င္တဲ့သူက..ခုမွ..အလြမ္းေတြရဲ႕ပဲ့ကိုင္ရာကို….နာခံ
ၾကည့္ေနခ်င္တယ္။

ေလာကမွာ..ေၿဖရွင္းလို႔မရတဲ့ၿပႆနာေတြ..ဒီေလာက္မ်ားသလား။
လွည့္စားခံရတဲ့ဒါဏ္ရာဒါဏ္ခ်က္ေတြက..ဒီေလာက္နာက်င္သလား။
အမွားေတြကဒီေလာက္ေတာင္ပဲ..အံုနဲ႔က်င္းနဲ႔နီေမာင္းေနတတ္သလား။

ေဆာက္ခ်က္မွားသြားတဲ့ပန္းပုဆရာတစ္ေယာက္လို..အနာဂတ္ကိုပဲနာနာက်င္က်င္ဖဲ့ထုတ္
ၿပဳၿပင္လိုက္ရေတာ့မယ္ထင္ပါရဲ႕။အိမ္ကေလးေရ..မတရားေသာလမ္းေတြအတြက္..စီရင္
ခ်က္ဆိုတာမရွိေတာ့ဘူးတဲ့လား။ကံၾကမၼာရဲ႕အမွတ္အသားေတြက..တကယ္ဆိုတိက်သင့္
ခဲ့ပါတယ္။

ဘုရားသခင္။
ေက်းဇူးၿပဳၿပီး..အခ်ိန္ေတြကိုေၿပာင္းလဲပစ္ေပးလိုက္ပါ။
ႏွင္းစက္ႏွင္းေငြ႕ေတြနဲ႔ဆြတ္ဆြတ္ေမွာင္ေပးလိုက္ပါ။
တစ္ေလာကလံုကိုအိပ္ေမြ႕ခ်..ကိုယ္..ခဏေတာ့အိမ္ၿပန္ခြင့္ရခ်င္ပါေသးတယ္။
မေနာ္ဟရီ
၂၀၀၄