ဒီဇင္ဘာခရစၥမတ္ခ်ိန္ေရာက္ေလတိုင္း

Thursday, December 11, 2008

ခရစၥမတ္ေရာက္ၿပီဆိုရင္သတိရေနတတ္တာတစ္ခု႐ွိတယ္။ အဲဒါကေတာ့
ကၽြန္မဆရာ L.J. Kan Gyi ကိုပါ။
L.J. Kan Gyi ဆိုရင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသိမယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ ရန္ကုန္
တကၠသိုလ္ အဂၤလိပ္စာ ပါေမာကၡေတြအၿဖစ္လူသိမ်ားပါတယ္။ ဆရာ
ေရာ ဆရာ့အမ ဆရာမၾကီး E.J. Kan Gyi ေရာ....။
သေဘာေကာင္းတာ ၊စာသင္ေကာင္းတာ၊အသံထြက္အရမ္းေကာင္းတာ
တပည့္ေတြကိုတကယ့္သားသမီးေတြလိုခ်စ္တာ စတဲ့ဂုဏ္ပုဒ္ေတြနဲ႔ၿပည့္
စံုသူေတြေပါ့။
တကယ္ဆို ဆရာ့ကိုကၽြန္မတို႔ကမီလိုက္စရာအေၾကာင္းမ႐ွိပါဘူး။ ကၽြန္မ
တို႔ ၈၈ေက်ာင္းေတြပိတ္ေတာ့ အဂၤလိပ္စာသင္ဖို႔ အေဖက ဆရာ့ဆီလိုက္
အပ္ေပးပါတယ္။ ၀ါဏိဇေဗဒ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားအသင္းမွာသင္
တဲ့ဆရာ့ရဲ႕ class ကိုကၽြန္မတို႔ေတာင္မေရာက္ေၿမာက္မေရာက္ေလးသံုး
ေယာက္ (ကၽြန္မရယ္၊ကၽြန္မညီမရယ္၊ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းရယ္)တကၠသိုလ္
ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြၾကားမွာတက္ခြင့္ရခဲ့တယ္။
ဆရာ့စာသင္ခ်ိန္ေတြဟာနည္းနည္းေလးမွ ပ်င္းစရာမေကာင္းပါဘူး။ စကၠန္႔
မလပ္ကိုစိတ္၀င္စားစရာေကာင္းေနတတ္ပါတယ္။ တပည့္ေတြအားလံုးနဲ႔လဲ
ရင္းရင္းႏွီးႏွီးခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ဆိုေတာ့ေပ်ာ္စရာလည္းေကာင္းပါတယ္။
အဲဒီႏွစ္ (၁၉၈၉)ခရစၥမတ္မွာေတာ့ ကၽြန္မတို႔သင္တန္းကလူေတြအားလံုးစု
ၿပီး ေဒၚသိန္းတင္လမ္းက ဘိုးဘြားရိပ္သာမွာ အလွဴလုပ္ၾက၊ဘိုးဘြားေတြ
ကိုမုန္႔ေတြေ၀ၾကတယ္။အမွန္က ဆရာတို႔က အဲဒါကိုႏွစ္တိုင္းပံုမွန္လုပ္ေန
က်...ဘိုးဘြားေတြကိုမုန္႔ေကၽြးတယ္။တစ္ခန္း၀င္တစ္ခန္းထြက္နဲ႔အဘိုး
အဘြားေတြကိုသီခ်င္းဆိုၿပ ကၿပၾကတယ္။ အဘိုးေတြအဘြားေတြကလည္း
ၿပန္သီခ်င္းဆိုၿပ ကၿပၾကတယ္။ ေပ်ာ္စရာၾကီး ။အဲဒီမွာ Rudolph ဆို
တဲ့ အဘိုးတစ္ေယာက္လည္းဲ႐ွိတယ္။သူက တကယ့္ကိုႏွာေခါင္းနီနီေလးနဲ႔...။
က’ ရင္ေတာ့ေကြးေနတာပဲ။
တစ္ခါတစ္ခါဆိုအဲဒီကာလကိုသတိရတယ္။အဘိုးအဘြားေတြကိုတကယ့္ခ်စ္
ခင္စိတ္ကေလးေတြနဲ႔ေဖ်ာ္ေၿဖခဲ့ၾကတာကုိေရာ…ဆရာ့ရဲ႕အရိပ္ေအာက္မွာ
ေတြ႕ခဲ့ၾကဖူးတဲ့ေမာင္ႏွမေတြကိုေရာ..ဆရာ၊ဆရာမၾကီးနဲ႔ Uncle Wallace
ကိုေရာ..(နာမည္မွားႏိုင္ပါတယ္၊မွားရင္ၿပင္ေပးပါ၊ဆရာ့အစ္ကိုၿဖစ္ပါတယ္။)
ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အဲဒီ Uncle ေနာက္တစ္ႏွစ္ ခရစၥမတ္အိဗ္မွာဆံုးသြားခဲ့
လို႔ပါပဲ။
ကၽြန္မတို႔ေက်ာင္းၿပီးကာစမွာ ဆရာဆံုးပါတယ္။ ငယ္ငယ္႐ြယ္႐ြယ္နဲ႔ဆံုးခဲ့တဲ့
ဆရာ့ကို အားလံုးကႏွေမ်ာၾကပါတယ္။ ဆရာဆံုးေတာ့ ဆရာက ေက်ာင္းက
လက္႐ွိပါေမာကၡထင္ပါတယ္။ ဂ်ပ္ဆင္ကေနခ်တဲ့ဆရာ့ funeral ကိုေရာက္
သြားခဲ့ေသးတယ္။ ဆရာသိပ္ႏွစ္သက္တယ္ဆိုတဲ့က်မ္းပိုဒ္ေလးပါတဲ့ယပ္
ေတာင္ေလးတစ္ခုကမ္းတယ္။ ေၿမခ်ကာနီးမွာ “ပို႔ေဆာင္ေတာ္မူက်ဴး”သီခ်င္း
ကိုဆိုခဲ့တာလည္းသတိရေနမိတယ္။
ဆရာမၾကီးဆံုးေတာ့ ကၽြန္မတို႔ေက်ာင္းနဲ႔အလွမ္းေ၀းသြားၿပီ။ဒါေပမယ့္ ဆရာ
မၾကီးနဲ႔သူ႔အမ်ိဳးသားကိုကၽြန္မတက္တဲ့ Immanuel Baptist Church မွာ
တနဂၤေႏြေန႔တိုင္းေတြ႕ေနက်၊။ဆရာမၾကီးကိုဆို choir မွာေတြ႕ရတတ္ၿပီး သူ႔
အမ်ိဳးသား Uncle Orlando ကိုေတာ့ choir leader အၿဖစ္ေတြ႔ရတတ္ပါတယ္။
ဆရာမၾကီးဆံုးေတာ့ ကၽြန္မ မပို႔ၿဖစ္ဘူး။ တစ္ေယာက္တည္းက်န္ခဲ့တဲ့ Uncle
Orlando ကိုၾကည့္ၿပီးကၽြန္မစိတ္မေကာင္းဘူး။ဒါေပမယ့္…မၾကာပါဘူး။သူလည္း
ဆံုးသြားတယ္။ ခုဆို ဆရာတို႔ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္လံုးေရာ Uncle Orlando
ေရာ ေကာင္းကင္ႏိုင္ငံေတာ္မွာ အတူၿပန္ဆံုေနၾကေလာက္ပါၿပီ..။
တပည့္ေတြကိုခ်စ္တဲ့ ၊စာသင္ေကာင္းတဲ့၊ဘုရားေက်ာင္းတက္ဖို႔ထက္စာသင္ဖို႔
ပိုစိတ္၀င္စားတတ္တဲ့၊စာသင္ဖို႔သူ႔ကိုဘုရားကလႊတ္လိုက္တာဆိုတဲ့၊ အဘိုးအဘြား
ေတြကိုခ်စ္တတ္ၿပီးၾကီးလာရင္ဘိုးဘြားရိပ္သာမွာေနဖို႔ၾကိဳတင္ေနရာဦးထားတယ္
ဆိုတဲ့ဆရာ့ကို ကၽြန္မက ခရစၥမတ္သီခ်င္းသံေတြၾကားတိုင္း သတိတရလြမ္းေန
မိတတ္တယ္။ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ဆရာတစ္ေယာက္ေကာင္းကင္ဘံုမွာၿငိမ္းေအးေပ်ာ္
ေမြ႕ေနေလာက္ၿပီလို႔ကၽြန္မယံုပါတယ္။