ဒီဇင္ဘာခရစၥမတ္ခ်ိန္ေရာက္ေလတိုင္း

Thursday, December 11, 2008

ခရစၥမတ္ေရာက္ၿပီဆိုရင္သတိရေနတတ္တာတစ္ခု႐ွိတယ္။ အဲဒါကေတာ့
ကၽြန္မဆရာ L.J. Kan Gyi ကိုပါ။
L.J. Kan Gyi ဆိုရင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသိမယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ ရန္ကုန္
တကၠသိုလ္ အဂၤလိပ္စာ ပါေမာကၡေတြအၿဖစ္လူသိမ်ားပါတယ္။ ဆရာ
ေရာ ဆရာ့အမ ဆရာမၾကီး E.J. Kan Gyi ေရာ....။
သေဘာေကာင္းတာ ၊စာသင္ေကာင္းတာ၊အသံထြက္အရမ္းေကာင္းတာ
တပည့္ေတြကိုတကယ့္သားသမီးေတြလိုခ်စ္တာ စတဲ့ဂုဏ္ပုဒ္ေတြနဲ႔ၿပည့္
စံုသူေတြေပါ့။
တကယ္ဆို ဆရာ့ကိုကၽြန္မတို႔ကမီလိုက္စရာအေၾကာင္းမ႐ွိပါဘူး။ ကၽြန္မ
တို႔ ၈၈ေက်ာင္းေတြပိတ္ေတာ့ အဂၤလိပ္စာသင္ဖို႔ အေဖက ဆရာ့ဆီလိုက္
အပ္ေပးပါတယ္။ ၀ါဏိဇေဗဒ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားအသင္းမွာသင္
တဲ့ဆရာ့ရဲ႕ class ကိုကၽြန္မတို႔ေတာင္မေရာက္ေၿမာက္မေရာက္ေလးသံုး
ေယာက္ (ကၽြန္မရယ္၊ကၽြန္မညီမရယ္၊ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းရယ္)တကၠသိုလ္
ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြၾကားမွာတက္ခြင့္ရခဲ့တယ္။
ဆရာ့စာသင္ခ်ိန္ေတြဟာနည္းနည္းေလးမွ ပ်င္းစရာမေကာင္းပါဘူး။ စကၠန္႔
မလပ္ကိုစိတ္၀င္စားစရာေကာင္းေနတတ္ပါတယ္။ တပည့္ေတြအားလံုးနဲ႔လဲ
ရင္းရင္းႏွီးႏွီးခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ဆိုေတာ့ေပ်ာ္စရာလည္းေကာင္းပါတယ္။
အဲဒီႏွစ္ (၁၉၈၉)ခရစၥမတ္မွာေတာ့ ကၽြန္မတို႔သင္တန္းကလူေတြအားလံုးစု
ၿပီး ေဒၚသိန္းတင္လမ္းက ဘိုးဘြားရိပ္သာမွာ အလွဴလုပ္ၾက၊ဘိုးဘြားေတြ
ကိုမုန္႔ေတြေ၀ၾကတယ္။အမွန္က ဆရာတို႔က အဲဒါကိုႏွစ္တိုင္းပံုမွန္လုပ္ေန
က်...ဘိုးဘြားေတြကိုမုန္႔ေကၽြးတယ္။တစ္ခန္း၀င္တစ္ခန္းထြက္နဲ႔အဘိုး
အဘြားေတြကိုသီခ်င္းဆိုၿပ ကၿပၾကတယ္။ အဘိုးေတြအဘြားေတြကလည္း
ၿပန္သီခ်င္းဆိုၿပ ကၿပၾကတယ္။ ေပ်ာ္စရာၾကီး ။အဲဒီမွာ Rudolph ဆို
တဲ့ အဘိုးတစ္ေယာက္လည္းဲ႐ွိတယ္။သူက တကယ့္ကိုႏွာေခါင္းနီနီေလးနဲ႔...။
က’ ရင္ေတာ့ေကြးေနတာပဲ။
တစ္ခါတစ္ခါဆိုအဲဒီကာလကိုသတိရတယ္။အဘိုးအဘြားေတြကိုတကယ့္ခ်စ္
ခင္စိတ္ကေလးေတြနဲ႔ေဖ်ာ္ေၿဖခဲ့ၾကတာကုိေရာ…ဆရာ့ရဲ႕အရိပ္ေအာက္မွာ
ေတြ႕ခဲ့ၾကဖူးတဲ့ေမာင္ႏွမေတြကိုေရာ..ဆရာ၊ဆရာမၾကီးနဲ႔ Uncle Wallace
ကိုေရာ..(နာမည္မွားႏိုင္ပါတယ္၊မွားရင္ၿပင္ေပးပါ၊ဆရာ့အစ္ကိုၿဖစ္ပါတယ္။)
ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အဲဒီ Uncle ေနာက္တစ္ႏွစ္ ခရစၥမတ္အိဗ္မွာဆံုးသြားခဲ့
လို႔ပါပဲ။
ကၽြန္မတို႔ေက်ာင္းၿပီးကာစမွာ ဆရာဆံုးပါတယ္။ ငယ္ငယ္႐ြယ္႐ြယ္နဲ႔ဆံုးခဲ့တဲ့
ဆရာ့ကို အားလံုးကႏွေမ်ာၾကပါတယ္။ ဆရာဆံုးေတာ့ ဆရာက ေက်ာင္းက
လက္႐ွိပါေမာကၡထင္ပါတယ္။ ဂ်ပ္ဆင္ကေနခ်တဲ့ဆရာ့ funeral ကိုေရာက္
သြားခဲ့ေသးတယ္။ ဆရာသိပ္ႏွစ္သက္တယ္ဆိုတဲ့က်မ္းပိုဒ္ေလးပါတဲ့ယပ္
ေတာင္ေလးတစ္ခုကမ္းတယ္။ ေၿမခ်ကာနီးမွာ “ပို႔ေဆာင္ေတာ္မူက်ဴး”သီခ်င္း
ကိုဆိုခဲ့တာလည္းသတိရေနမိတယ္။
ဆရာမၾကီးဆံုးေတာ့ ကၽြန္မတို႔ေက်ာင္းနဲ႔အလွမ္းေ၀းသြားၿပီ။ဒါေပမယ့္ ဆရာ
မၾကီးနဲ႔သူ႔အမ်ိဳးသားကိုကၽြန္မတက္တဲ့ Immanuel Baptist Church မွာ
တနဂၤေႏြေန႔တိုင္းေတြ႕ေနက်၊။ဆရာမၾကီးကိုဆို choir မွာေတြ႕ရတတ္ၿပီး သူ႔
အမ်ိဳးသား Uncle Orlando ကိုေတာ့ choir leader အၿဖစ္ေတြ႔ရတတ္ပါတယ္။
ဆရာမၾကီးဆံုးေတာ့ ကၽြန္မ မပို႔ၿဖစ္ဘူး။ တစ္ေယာက္တည္းက်န္ခဲ့တဲ့ Uncle
Orlando ကိုၾကည့္ၿပီးကၽြန္မစိတ္မေကာင္းဘူး။ဒါေပမယ့္…မၾကာပါဘူး။သူလည္း
ဆံုးသြားတယ္။ ခုဆို ဆရာတို႔ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္လံုးေရာ Uncle Orlando
ေရာ ေကာင္းကင္ႏိုင္ငံေတာ္မွာ အတူၿပန္ဆံုေနၾကေလာက္ပါၿပီ..။
တပည့္ေတြကိုခ်စ္တဲ့ ၊စာသင္ေကာင္းတဲ့၊ဘုရားေက်ာင္းတက္ဖို႔ထက္စာသင္ဖို႔
ပိုစိတ္၀င္စားတတ္တဲ့၊စာသင္ဖို႔သူ႔ကိုဘုရားကလႊတ္လိုက္တာဆိုတဲ့၊ အဘိုးအဘြား
ေတြကိုခ်စ္တတ္ၿပီးၾကီးလာရင္ဘိုးဘြားရိပ္သာမွာေနဖို႔ၾကိဳတင္ေနရာဦးထားတယ္
ဆိုတဲ့ဆရာ့ကို ကၽြန္မက ခရစၥမတ္သီခ်င္းသံေတြၾကားတိုင္း သတိတရလြမ္းေန
မိတတ္တယ္။ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ဆရာတစ္ေယာက္ေကာင္းကင္ဘံုမွာၿငိမ္းေအးေပ်ာ္
ေမြ႕ေနေလာက္ၿပီလို႔ကၽြန္မယံုပါတယ္။


8 Comments:

:P said...

အစ္မေရ.. ေဒၚအီးေဂ်ကံၾကီး နာမည္ကို ေဖေဖ ခဏခဏ
ေျပာဖူးလို႕မွတ္မိေနတယ္။ သူတို႕ ဆရာမႀကီး..
အရမ္းေတာ္တယ္လို႕ေျပာတတ္တယ္။ကြ်န္မအမွတ္မွား
ေနလားလို႕ဒီစာဖတ္ၿပီး ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္သြားတယ္။
ေဖေဖ့ကို 1932 မွာေမြးတာ။ ရန္ကုန္တကသိုလ္တက္ တဲ့ႏွစ္ေတာ့ မမွတ္မိဘူး။ အစ္မကို ဆရာမၾကီးရဲ႕ေမာင္က
စာသင္တယ္ဆိုေတာ့ ေဖေဖနဲ႕ ဆရာမၾကီးက အသက္မကြာသလိုျဖစ္ေနလားလို႕

Anonymous said...

ဆရာၾကီး၊ ဆရာမၾကီးေတြနာမည္ ခုမွပဲၾကားဖူးတယ္။
အန္တီေနာ္ေျပာတဲ႔ ၁၉၈၉ Christmas ဆိုတုန္းက သားသားေတာင္ မေမြးေတး၀ူး
းP

ေႏြဆူးလကၤာ said...

ဒီပို႔စ္ေလးဖတ္ရေတာ့ ဆရာတစ္ေယာက္ကို သတိရတယ္။ ဆရာေရာဘတ္လို႔ မွတ္မိေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အစ္ကိုေတြ ဆယ္တန္းတုန္းက အဂၤလိပ္စာ အိမ္မွာလာသင္ေပးတဲ႔ ဆရာ။ ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္တန္းေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႕မွာ မရွိေတာ့ဘူ။ သူသင္တာက အဲဒီတုန္းက ကေလးျဖစ္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတာင္ နားေထာင္လို႔ ေကာင္းတယ္။ စကားစပ္လို႔ ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္ဆယ္တန္းတုန္းက အဂၤလိပ္စာ က်ဴရွင္ မတက္ခဲ႔ရဘူး။ grammar နဲ႔ essay ပဲ ဆရာဦး more sun ဆီမွာ သင္ခဲ႔တယ္။ ဦးမိုးစန္းလို႔ေခၚတာပဲ သူက အဲလိုပဲေရးတယ္။ သူလဲ အရမ္းေတာ္တဲ႔ဆရာပါ။ အခုမွ ေသခ်ာပညာမယူခဲ႔ရတာကို ေနာင္တရမိတယ္။

Anonymous said...

သူမ်ားေတြ ဆရာ/မ သတိတရ ျဖစ္ၾကေတာ႔ ဒူကဘာတို႔ ၿမိဳ႕က အဂၤလိပ္စာေတာ္တဲ႔ ဆရာႀကီး ဦးစီေဒါ႔(စ္) ကို သတိရသြားပါတယ္၊ ပညာလဲသင္ မုန္႔လဲေကၽြးတဲ႔ ဆရာႀကီးပါ၊ အဆိုေတာ္ မြန္းေအာင္ ရဲ႕ အေဖပါ၊ ဆရာႀကီး သက္ရွိထင္ရွာမွ ရွိပါေလစ.....!

Moe Cho Thinn said...

ဆရာမႀကီး အီးေဂ်ကံႀကီးကိုေရာ ဆရာ အယ္လ္ေဂ်ကံႀကီးကိုေရာ စာသင္ခြင္႔ မၾကံဳခဲ႔ပါဘူး။ ဒါေပမဲ႔ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းက ပုဂံျခံ၀င္းမွာ ေနတုန္းက ဆရာမႀကီးတို႔အိမ္က မ်က္ေစာင္းထိုး လမ္းပဲ ျခားတယ္ေလ။ တပည္႔ေတြနဲ႔ စည္ကားေနတတ္တာ မ်က္ႏွာအျမဲျပဳံးခ်ိဳေနတတ္တာ ျမင္ဖူးေတာ႔ ကေလးဘ၀ကတည္းက စိတ္ထဲက ခင္ေနမိတာပါ။ သိပ္ယဥ္ေက်းၿပီး စာေတာ္တဲ႔ အဆင္႔အတန္းရွိတဲ႔ ဆရာစိတ္အျပည္႔အ၀ရွိတဲ႔ ေမာင္ႏွမေတြပါ လို႔ အေဖေျပာဖူးတာ သတိရတယ္။

ေမျငိမ္း said...

မေနာ္ေရ.. ဆရာ Wallace Kan Gyi လည္း ရွိေသးတယ္ေလ.. Anthropology ကေလ။ သူက အလတ္။ သူလည္း သိပ္စိတ္ထားေကာင္းျပီး ေပ်ာ္တတ္တဲ့ဆရာၾကီးပဲ..။ ဆရာမၾကီးကေတာ့ အဂၤလိပ္စာ ဌာနက ခရစ္ယန္ဘာသာ၀င္ဆိုေပမဲ့ ျမန္မာဆန္ဆန္ ၀တ္လြန္းလို႔ သေဘာက်ရတာ။ ျပီးေတာ့ ဆရာမၾကီးရဲ႕ ခ်စ္ဇာတ္လမ္းေလးကိုေရာေပါ့။

MANORHARY said...

အယ္...အမေရ..မေနာ္က Uncle Wallace ကို
မႏုႆကဆရာမွန္းေတာင္မသိဘူး...
ေအာ္..ခုမွသိေတာ့တယ္။ ဆရာမၾကီးဆံုးေတာ့ေလ
က်န္ခဲ့တဲ့ Uncle Orlando ကိုသနားတာ
ေနာက္ေတာ့မၾကာဘူး..သူလည္းေမာင္ႏွမေတြ႐ွိရာသြား
ေတာ့တာပဲ....

MANORHARY said...

sin dan lar : ဆရာၾကီးဆံုးေတာ့ မမွားဘူးဆိုရင္
၄၉ႏွစ္ပဲ႐ွိေသးတယ္ထင္တယ္။ငယ္ေသးတယ္။ ဆရာမ
ၾကီးနဲ႔လည္းကြာတယ္။

craton : သားက ကေလးေလး႐ွိေသးတာကိုး

ေႏြဆူးလကၤာနဲ႔ဒူကဘာ း ဆရာေတြကိုေအာက္ေမ့သတိ
ရတာမဂၤလာတစ္ပါးပါကြယ္။ ကိုမြန္းေအာင္ရဲ႕အေဖေတာ့
မသိဘူး။ကိုမြန္းေအာင္ရဲ႕အသံကိုေတာ့ခုထိသတိရေန
တယ္။

ခ်ိဳသင္းတို႔ကအဲဒီနားမွာေနခဲ့တာကိုး...တို႔ေတြခရစၥ
မတ္၂ခုေလာက္ဆက္ၿပီးဆရာတို႔ၿခံကိုေရာက္ခဲ့တယ္။
ၿခံနံပါတ္ ၁၄၉ေလ...ပုဂံလမ္းနဲ႔ အဓိပတိကအိမ္
ေတြကတို႔ေနခ်င္ၿပီးမေနခဲ့ရတဲ့ေနရာေတြေပါ့...
အေဖကေက်ာင္းကေပမယ့္ သားသမီး ၃ေယာက္
တည္းမို႔ဆိုလား မရဘူးေလ..စီနီယာေတြပံုေနတာ
လဲပါမွာေပါ့...။