ကၾကီးခေကြးအိမ္ကိုေၿပး...အေၿပးမတတ္...

Tuesday, December 16, 2008

ကၾကီးခေခြးအိမ္ကိုေၿပး….
အေၿပးမတတ္…………

ကေခ်ာ္ကခၽြတ္ႏိုင္လွတဲ့ ကမၻာထဲကိုကံအားေလ်ာ္စြာကစဥ့္ကလ်ားၿပဳတ္က်ခဲ့တာဟာ
ကံဇာတ္ဆရာရဲ႕အလိုက်အတိုင္းမ်ားလား။ ဒီေလာက္ေတာင္ကေမာက္ကမႏိုင္ခဲ့ရေကာင္း
လားလို႔..ကက္ကက္လန္ရန္ေတြ႕ဖို႔က်ၿပန္ေတာ့လည္း ကၽြန္မမွာက အဲဒီလိုနိမ့္က်တဲ့ဗီဇက
ဘုရားသခင္ရဲ႕ေကာင္းခ်ီးတစ္ခုအေနနဲ႔ပါမလာခဲ့ၿပန္ဘူး။ေက်းဇူးဆိုတာ႐ွိမွေက်းစြပ္ႏိုင္တာ
ပဲ။ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ကတိက၀တ္ေတြနဲ႔ဆန္႔က်င္ၿပီး တည့္တည့္ၾကီးထုိးခြင္းပ်ံသန္း
လာတဲ့ေက်ာဖက္ကဓါးတစ္ေခ်ာင္းဟာ “ကတညဳတ”တရားနဲ႔ဘယ္လိုမ်ားပတ္သက္ႏိုင္
မွာတဲ့လဲ။ကိုယ္က်ိဳးအတြက္ကစိန္းက၀ါးၾကည့္တတ္တဲ့သူေတြကို ကၽြန္မကသီးခံလို႔မရ
တတ္ဘူး။ ကရကဋ္ရာသီရဲ႕တိမ္ထုကေမွာင္လြန္းတယ္။တခ်ိဳ႕သူေတြရဲ႕လ်ိဳ႕၀ွက္လက္သည္း
ခၽြန္ေတြလိုပဲ။
“ခႏၱီစတရား”ဆိုတာတကယ္ေတာ့ပညာ႐ွိေတြရဲ႕အလွစကားပါ။အမွန္ကအားမတန္လို႔မာန္
ခ်လိုက္ရတာမ်ိဳး။အဖက္မတန္လို႔ေကာမၿဖစ္ႏိုင္ဘူးလား။ ခြန္းၾကီးခြန္းငယ္စကားမ်ားရတာကို
ေသမေလာက္ေၾကာက္တတ္တဲ့စိတ္က ခံၿပင္းစိတ္ေတြကိုေလ်ာ့ပါးအားေပ်ာ့သြားေစခဲ့တယ္။
ဘ၀မွာခိုက္ရန္ေဒါသၿဖစ္ရမွာကို မေကာင္းမႈက်ဴးလြန္ရသလိုေၾကာက္တတ္တဲ့ကၽြန္မက …
မၾကာခဏေခ်ာက္ကမ္းပါးေတြနားကပ္ေလွ်ာက္ေနခဲ့ရတယ္။ခေလာက္ဆန္ေနရမွေနသာတဲ့
လူတစ္ခ်ိဳ႕ကိုခပ္ထတ္ထတ္ေလးေၿပာၾကည့္ဖို႔ၾကိဳးစားေပမယ့္မေအာင္ၿမင္ဘူး။၀န္တိုမစၦရစိတ္
မ်ားေနတဲ့လူေတြကိုက်က်နနေလွ်ာ္ဖြပ္ေပးဖို႔ခ၀ါသည္ေကာင္းေကာင္းလုိေနတယ္။ခလုတ္တံ
သင္းနဲ႔တူတဲ့အေႏွာက္မယွက္ၿဖစ္ေနတဲ့အမႈိက္သ႐ုိက္ေတြကိုစစ္ထုတ္ဖယ္႐ွားေပးေနတဲ့ၿခင္း
ကၿခင္းၾကားၾကီးၿဖစ္ေနခဲ့တာကေတာ့ ကမၻာၾကီးရဲ႕ကံေပါ့။
ၿငိဳးသူရန္ဖက္ေတြအတြက္ၿဂိဳဟ္္ေၿပနံေၿပယၾတာေၿခေပးဖို႔လိုအပ္ေနပံုပဲ။ကိုယ့္ဂုဏ္ကိုယ္ေဖာ္
မွလူသိမယ္ထင္တဲ့မသူေတာ္ေတြကို ကၽြန္မ မေန႔ကပဲအေကာင္းစားၾကည့္မွန္ေတြလိုက္ေ၀
ေပးလိုက္ေသးတယ္။တကယ္ေတာ့႐ႈပ္ေထြးေပြလီၿပီးမာယာမ်ားလွတဲ့ေလာကနဲ႔လားလားမွ
မအပ္စပ္တာက “ဃ”ပါ။
“ငါတေကာ”ေကာေနတဲ့သူေတြကိုၾကည့္ၿပီးသံေ၀ဂေတြရလို႔။ေခ်ာင္းေကာေၿမာင္းေကာေတြနဲ႔
လူေကာေတြဘယ္လိုကြာလဲသိခ်င္တယ္။ေ႐ႊတေကာကေတာ့လူေတြကိုဆီးၾကိဳေနေလရဲ႕။ၿငင္း
ခံုေအာ္ဟစ္ရန္အဆိုတင္သြင္းခဲ့တာမဟုတ္ရပါဘူး။ငါ့စကားႏြားရေၿပာတတ္သူေတြကိုအံ့ၾသ
လြန္းလို႔ပါ။တကယ္ဆိုကၽြန္မကၿငိမ္သက္ၿငိမ္းေအးတာကိုပဲႏွစ္သက္ပိုင္ဆိုင္ခ်င္တာပါ။
“စိုင္ေကာ္လို႔ခ်ံဳေပၚေရာက္”ခဲ့တဲ့သူေတြကိုၾကည့္ၿပီးထုိးေကာ္တင္ေပးမယ့္စိုင္ေတြကိုေတာနင္း
႐ွာေနၾကတာကိုစိတ္စႏိုးစေနာက္နဲ႔ထိုင္ၾကည့္ေနမယ့္အစား စနစ္တက်စနည္းနာလိုက္ပါလား။
စနစ္တက်နဲ႔ခ်ံဳေပၚေရာက္ေရး plan ေတြကိုေတြ႕ရမွာေပါ့။စပ္ဆုပ္စရာေကာင္းတဲ့ေစတသိက္
ေတြ၊ေစတနာမပါတဲ့မာယာစကားလံုးေတြ၊အစြယ္ပုန္းေတြ၊စိတ္ကိုဥပါဒ္ေပးမယ့္မိန္းမလိုမိန္းမရ
တိမ္တုိက္ေတြ၊မ်ိဳးပြား႐ွင္သန္ေနၾကေလရဲ႕။
ဆင္ၿခင္တုံတရားဆိုတဲ့စကားလံုးကို လူေတြသံုးလာလိုက္တာေဆြခုႏွစ္ဆက္မ်ိဳးခုႏွစ္ဆက္
ေတာင္မကေတာ့ဘူး။ဒီလိုနဲ႔ဘ၀ေတြဆတ္ဆတ္ခါနာခဲ့ရေပါင္းမ်ားၿပီ။ကိုယ့္ဆင္ၿခင္တံုတရားနဲ႔
သူတစ္ပါးရဲ႕ဆင္ၾကံ ၾကံမႈပက္ပင္းတိုးလာတဲ့အခါ..။ဆင္ေသကိုဆိတ္ေရနဲ႔မဖံုးရေလာက္
ေအာင္မတံုးေတာ့တဲ့လူေတြကိုလည္းေတြ႔ဖူးလာတယ္။ေသၿပီဆိုမွေတာ့ကြယ္။
ဇ၀က္သာနဲ႔ဇာတိပၹိဳလ္သီးကိုေရာစပ္ထားတဲ့ပရေဆးကိုၿမင္ဖူးလား။ဘယ္လိုအသံုးက်လဲသိခ်င္
ရင္ဇာတ္ေၾကာင္းသာလွန္ၾကည့္လိုက္ေပေတာ့။ဇာတ္သာလန္သြားမယ္ဇစ္ၿမစ္မေတြ႕ရတဲ့ကိစၥ
ေတြလည္း႐ွိေနတာပါပဲ။ကၽြန္မကိုဇိကုတ္ၿပီးနတ္ၿပည္တင္ေပးမွေတာ့ဇက္နာ႐ံုပဲ႐ွိေတာ့မွာေပါ့။
ဇာတ္ဆရာကေတာ့ဇာတ္ကိုၿပင္ေပးမွာအဟုတ္ဘူး။ ဇေ၀ဇ၀ါနဲ႔ဇိုးဇိုးဇတ္ဇတ္ေကာက္ယူလိုက္
မိတဲ့ အရာဟာ ကၽြန္မလက္ထဲမွာ ေဇ ပဲတဲ့။ Victory ၿဖစ္ဖို႔တစ္ဘ၀စာၿခားသြားခဲ့တာကလြဲရင္
ေပါ့။
စ်ာပနအခန္းအနားတစ္ခုရဲ႕နိဂံုးတစ္ခုဟာစတင္မႈအသစ္တစ္ခုရဲ႕အစၿဖစ္တယ္။
သိပ္ေတာ့မေကာင္းပါဘူး။ကၽြန္မလည္းလူေကာင္းမွမဟုတ္တာ။ကၽြန္မရဲ႕အားနည္းခ်က္ကိုက
ငတံုးေတြကိုမုန္းတာ။ဥာဏ္ႏံုနဲ႔ရတဲ့အထဲဥာဥ္ကလည္းဆိုးေသး…ဆိုတဲ့သူေတြကလည္းဒီ
ေလာကမွဒုနဲ႔ေဒး။ဒါေပမယ့္သူတို႔႐ွင္သန္ေပါက္ေရာက္ေနၾကတယ္။ဥာဏ္မ႐ွိေပမယ့္ကံ႐ွိတယ္
ဆိုလား…။သံသရာရထားၾကီးကဆီကုန္ေနတယ္။ညစ္ပုတ္ကပ္က်ယ္နဲ႔လူတြင္က်ယ္လုပ္ေနတဲ့
သူေတြက်န္းမာေရးေကာင္းၾကပါေစ။
ၾကံဳခဲ့ဆံုခဲ့သမွ်စိတ္ညစ္ညဴးစရာေတြကိုသာဋိကာခ်ဲ႕ရရင္“ဋိကာေက်ာ္က်မ္း”ကေတာင္ငိုသြား
ဦးမယ္။ဌာန္က႐ုိဏ္းက်က်႐ြတ္ဆိုရတဲ့ဂါထာေတြအေၾကာင္းေၿပာၿပပါဦး။
တကယ္တမ္းက်ေတာ့တကၠသိုလ္ဆိုတာဘြဲ႕ေတြခ်ည္းပဲေပးလိုက္တဲ့ေနရာမဟုတ္ဘူး။ဒါေပ
မယ့္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဒါကိုပဲတခုတ္တရယူခဲ့ၾကတယ္။တံငါနားနီးတံငါဆိုတာကိုး။တစ္
ခုလပ္တစ္ေယာက္ကိုတေစ့တေစာင္းၾကည့္ၿပီးတခဲနက္တာ၀န္မဲ့ေ၀ဖန္အားေပးခ်င္သူေတြ
ကလည္းအံုနဲ႔က်င္းနဲ႔။လူဆိုတာကလည္းလူတိုင္းကိုကုိယ့္ေစတသိက္နဲ႔တြက္ၾကတာကိုး..။
“ငါသာဆိုရင္လည္းသူ႔လို…” လို႔သူတို႔မေတြးတာလား၊ေတြးႏိုင္စြမ္းပါမလာတာလားမသိဘူး။
တေယာသံေတြကတအီအီနဲ႔တလိမ့္ေခါက္ေကြးၿပိဳက်လာေနတယ္။ပ်င္းစရာေကာင္း
လိုက္တာ။တစည္းတလံုးတည္း႐ွင္သန္ေနတဲ့မ တစ္ရာသားေတြကိုေတြ႕ဖူးလို႔လား။ အားလံုး
ကကိုယ္ေလွကိုယ္ထိုးရင္းသူမ်ားေလွလွမ္းႏွစ္ဖို႔ၾကိဳးစားေနၾကသူေတြမ်ားတယ္။ကိုယ္နဲ႔ႏႈိင္း
မ႐ိုင္းဆိုလား..။အေရးၾကီးတာကလူလည္က်ႏိုင္မႈကိုဥာဏ္ၾကီးမႈလို႔ထင္သြားမွာစိုးတာပါပဲ..။
ဒါကအႏၱရာယ္ၾကီးတယ္..။
ထီးခ်က္ေစာင့္နတ္သမီးေတာင္လက္မႈိင္ခ်ရတဲ့ထိ ေကာက္က်စ္ယုတ္မာတဲ့ပုစၦာေတြ
လိႈင္းထေနခဲ့ၾကၿပီ။ေထာင့္မွန္တစ္ခုရဲ႕အတြင္းေထာင့္ဟာ ..၉၀ံ တိတိက်က်႐ွိေနပါလ်က္နဲ႔
“ေထာင့္မက်ိဳးဘူး”လို႔အေၿပာခံရတာကလည္းရင္နာစရာ။ထံုထိုင္းထြားက်ိဳင္းလာတဲ့သူေတြကို
ေထြလီကာလီ႐ွင္းၿပမေနေတာ့ဘူး။သူတို႔ေတြနဲ႔ေထြးေရာယွက္တင္ေနစရာအေၾကာင္းမွမ႐ွိတာ
ကာကြယ္ေဆးေရာ ATD ေရာထိုးထားသင့္တာေပါ့။
ဒလန္ဆိုတဲ့စကားရဲ႕အဓိပၸာယ္ဟာကၽြန္မနဲ႔စိမ္းေ၀းလြန္းလွပါတယ္။ကၽြန္မကဒီဇင္ဘာ
လမွာေမြးခဲ့တာကိုး။ဒီဇိုင္းလွတပတေလးေတြနဲ႔ယက္လုပ္ေဖာ္က်ဴးထားတဲ့အႏုပညာဟာဒံုးေ၀း
လြန္းေနတယ္။ၿမင္းစီးလာခဲ့ပါလား။ခြာေတာ့မလိပ္ေစနဲ႔ေပါ့။ေဒ၀ဒတ္ေတာင္နားမခံသာတဲ့ဒိုက္
သေရာေတြေမ်ာပါလာေနတယ္။ခုခံကာကြယ္ဖို႔ဒိုင္းလႊားတစ္ခုေလာက္ေပးလိုက္ပါ။စိတ္ရဲ႕ဒါဏ္
ရာဒါဏ္ခ်က္ေတြနဲ႔ထြက္ေပါက္မဲ့ေနခဲ့တဲ့ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ကေလးကသနားစရာ..။ဓႏုရာသီမွာ
ေမြးဖြားခဲ့တာကိုကစမွားတာထင္ပါရဲ႕။ဓူ၀ံၾကယ္ကေတာ့လမ္းၿပပါရဲ႕။ခက္တာကဓားစာခံသက္
သက္ၿဖစ္ေနတာ။
နက်ယ္ေကာင္လို႔လာလို႔ေခၚၾကတာလဲ။နားစြန္နားဖ်ားနဲ႔နားၾကားမ်ားလြဲေရာ့ေလသ
လား။နိမိတ္ေတြကိုဖတ္ၾကည့္တဲ့အခါနိယာမတရားေတြကအတုေတြ..။နကၡတ္ေတြကအလြဲ
လြဲအေခ်ာ္ေခ်ာ္…။နတ္သံနဲ႔လာပစ္ေနပံုက …နင္ပဲငဆနဲ႔..။လူလည္းႏြမ္းလ်လာခဲ့ရၿပီ။ႏႈတ္
ၾကမ္းလွ်ာၾကမ္းနဲ႔ႏႈတ္တံု႔လွန္တတ္တဲ့သူေတြဟာ ဘယ္လိုကႏၱာရေတြကေပါက္ေရာက္လာ
ၾကတာတဲ့လဲ…။ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့………..။
တကယ့္“ပကတိ”တရားကိုၿပပါဆိုရင္ဒါဟာ “ပညာ”ပါပဲ။အဲဒီမွာ ပညတ္ခ်က္မပါဘူး။
ပစိပစပ္မမ်ားဘူး။ၿပန္ေၿပာင္းေၿပာဆိုမေနေတာ့ပါဘူး။ၿပႆဒါးရက္ေတြက ၿပႆနာေတြကို
သယ္သယ္လာတတ္လြန္းလို႔။ဘ၀ဟာပံုေသကားက်ေတာ့မဟုတ္ႏိုင္ဘူး။ပါခ်ီပါခ်ဲ႕ပညာ
ေလာက္နဲ႔ေတာ့ နားလိုက္တာေကာင္းမွာပါ။ပြဲလန္႔တုန္းဖ်ာခင္းခ်င္သူေတြကအမ်ားသား…။
အဲဒီလူေတြကိုဖယ္က်ဥ္ထားခဲ့ဖို႔ေကာင္းေပမယ့္တခ်ိဳ႕ကေတာ့ဒါကိုပဲ..မိုး႐ြာတုန္းေရခံတာ
လို႔ၿမင္ေနေတာ့မခက္လား…။
ဖားကိုဖုတ္က်ည္းသၿဂိဳဟ္ထားတဲ့ပံုနဲ႔ေတာ္ေတာ္တူတာပဲ..။ေဖာက္ခ်ည္နဲ႔တိုင္ခ်ည္က
လည္းလြဲေနေသးတယ္။ဖက္ဆြတ္မိုးေလး႐ြာ႐ံုဖက္ယားပင္ေတြအၿပိဳင္းအယိုင္းေပါက္လာတာ
ေတာ့လြန္လြန္းတယ္။ေလာကထဲကဖဲ့ထုတ္ဖို႔ဆိုတာကလည္းၿဖတ္ထိုးဥာဏ္ေကာင္းဦးမွ…။
ခုေတာ့ဖ်င္းလိုက္တာကလည္းခ်ာလို႔။ၿဖစ္စဥ္ေတြကိုၿပန္ၾကည့္တဲ့အခါ..မင္းကလြဲရင္ဖြဲနဲ႔စကြဲ
ပါပဲ…တဲ့။ဖြဲေတြကၿပာသြားတာေတာ့ဆိုးတယ္။
အထဲမွာဘာမွမပါတဲ့ဗလာစာအုပ္နဲ႔တူတဲ့လူတခ်ိဳ႕ကိုေတြ႔ဖူးတယ္။တခ်ိဳ႕ကေတာ့ၿဖဴစင္
႐ိုးအ တာေပါ့။တခ်ိဳ႕က်ေတာ့..ဘာေတြမွန္းကိုမသိတာ။ဗလာေကာင္ေတြ..။တခ်ိဳ႕က်ေတာ့
ဗဟုသုတေတြစီတန္းထည့္ၿပီးလိုသလိုဆြဲဆြဲသံုးတတ္ၾကတယ္။သူတို႔က်ေတာ့ဘယ္လိုေခၚမလဲ
ဗံုမဟုတ္ပတ္မဟုတ္နဲ႔…။ဗလစ္ဗလစ္နဲ႔ဗေလာင္းဗလဲေၿပာတတ္တဲ့သူတစ္ေယာက္ကိုေတြ႕ဖူး
လား..။ဟိုေ႐ွ႕နားကဗြက္အိုင္ကိုေက်ာ္ရင္သူ႔ဆီေရာက္ၿပီ။
ဘူတာ႐ံုေတြေတာင္ခ်ိတ္ပိတ္ထားရတဲ့ရထားတစ္စင္းကိုလည္းကၽြန္မေတြ႕ဖူးတာပဲ..။
ေရဆူမွတ္ေတာင္ေရာက္ေနၿပီ။ေဘာင္ဘင္ခတ္သံေတြဆူညံလိုက္တာနားမခံသာဘူး..။ခုက်မွ
လည္းဒီကစားပြဲကေနဘြာခတ္လို႔ရမွာမွမဟုတ္တာ။ဘြဲ႕ထူးဂုဏ္ထူးေတြေပးလို႔ရရင္ေတာင္ေပး
လိုက္ခ်င္ပါရဲ႕။ဘံုၾကိဳးၿပတ္တဲ့နတ္ဘီလူးမၾကီးရယ္။
လူေတြမ်ားခက္တာ။ဘာမွၿပန္လွန္မေၿပာႏိုင္တဲ့၀ိညာဥ္ေတြကိုေခၚပံုက “မေကာင္းဆိုး၀ါး”တဲ့။တညင္းသီးကၿပန္နံေနတာမ်ိဳးထင္ပါရဲ႕။မၾကား၀ံ့မနာသာစကားေတြကို
မခ်ိသြားၿဖဲေလးနဲ႔မခ်ိမဆန္႔ခံေနရတဲ့လူေတြကိုေတာ့ကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္။မလံုမလဲနဲ႔ထြက္က်
လာတဲ့မလွိမ့္တပတ္စကားေတြကိုဘယ္သူကမထီတရီနားေထာင္ႏိုင္မွာတဲ့လဲ။မႏုသီဟကမွဖင္
ႏွစ္ခြထဲ႐ွိတာ။ေၿမြေဟာက္ကလွ်ာႏွစ္ခြနဲ႔။ေမွာ္ဆရာေရ..အဲဒီၿမိဳ႕ကေလးကိုဘယ္လိုမွမကယ္
တင္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလား။မိုက္မိုက္မဲမဲနဲ႔မြန္ၿမတ္ေနမိတဲ့ဘ၀ပါ။
ေ႐ွ႕မွာယီးတီးယားတားလာလုပ္ေနပံုကိုက ၾကည့္ရတာရင္ထဲမွာယားက်ိက်ိၿဖစ္လာေစ
တယ္။ယစ္ထုတ္ေတြကေတာ့ကမၻာၾကီးလည္လို႔လည္ေနမွန္းေတာင္မသိၾကဘူး။ေယာက္ယက္
ခတ္ေနတဲ့ေယာက္မေတြေမႊေႏွာက္ေနပံုကေေအာ္ဂလီဆန္စရာေကာင္းလိုက္တာ။ေယ႐ႈသခင္
ကိုယ္ေတာ္..ကယ္တင္ပါ။ယူက်ံဳးမရေန႔ရက္ေတြကိုေတာ့ထားခဲ့လိုက္ပါၿပီ။ဘယ္သူ႔ဘယ္သူမွ
ယိုးစြပ္မေနေတာ့ပါဘူး။
ရာဇဂုဏ္ေမာက္ဖို႔ဆိုတာက လြယ္တာမွတ္လို႔။ရာသက္ပန္႐ုိးေၿမက်တဲ့..။ေရစက္..တဲ့။
႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္စကားလံုးေတြေရ႐ြတ္ၿပေနတာ။ခင္ဗ်ား..ခုထိမရင့္က်က္ႏိုင္ေသးဘူးလား…။
လူကၿဖင့္ရင့္ေရာ္ေနခဲ့ၿပီ။တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္႐ုိင္းပင္းၿပီးတၿခားသူတစ္ေယာက္ကိုရိသဲ့သဲ့နဲ႔
႐ုိင္းၿပရတာ အရသာလား..။ေလာကနိတိအေကာင္းစားေတြကိုေတာ့ထားခဲ့လိုက္ပါေတာ့။
ကိုယ္ေဖာ္တဲ့ေဆးကိုယ္မစားႏိုင္ၿဖစ္မွာစိုးရတယ္ေလ။
လိုင္းေတြပူးေနတယ္။ပန္းခ်ီၿပပြဲကဂီတသံေတြ..ဂီတပေဒသာပြဲကအေရာင္ေတြ၊စာမ်က္
ႏွာထက္ကသံစဥ္ေတြ၊သံစဥ္ေတြၾကားက ကေလာင္သြားေတြ၊မူယာမာယာေတြနဲ႔ၿပဳလုပ္ထား
တဲ့စကားလံုးေတြ၊စကားလံုးေတြနဲ႔ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့မာယာေတြ ။ကၽြန္မလြတ္ၿငိမ္းေအးခ်မ္းခြင့္ရ
ခ်င္ပါၿပီ။လြတ္ေၿမာက္ၿငိမ္သက္ခြင့္ရခ်င္ပါၿပီ။လြတ္လပ္ေနေပ်ာ္ခြင့္ရခ်င္ပါၿပီ။လြတ္ကၽြတ္ေပ်ာ္
ေမာခြင့္ရခ်င္ပါၿပီ။လွည့္ပတ္ေၿပာေနရတာမေမာဘူးလား။လက္ပမ္းက်ေနရင္လည္းလက္မွတ္
၀ယ္ၿပီးေလယာဥ္ခရီးစဥ္ေၿပာင္းၾကည့္သင့္တယ္။လမ္းခုလတ္က်ကာမွလက္သည္မေပၚမွာ
မေၾကာက္ဘူးလား။
၀ါရမိတၱဴၾကီးေန႔တဲ့၊မဟာရက္ၾကမ္းတဲ့၊သမားညိဳေန႔တဲ့။ဘယ္မွာလဲ..ရက္ရာဇာ..။၀ကၤ
ပါေတြကတင္းၾကမ္းနဲ႔။၀ဋ္ေၾကြးကခုထိမေၿပႏိုင္ဘူး။ဒီ၀ဲၾသဃသံသရာကိုေတာ့ေနာက္တစ္
ေခါက္ၿပန္မလည္ခ်င္ပါဘူး။၀ကၤႏၱဥာဏ္နည္းနည္းေပးပါ။၀ါသနာထံုလို႔ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။၀မ႐ွိ
ပဲ၀ိလုပ္ၾကည္ခ်င္တာသက္သက္ပါ။
သတင္းစကားေတြၾကားေနရတယ္။အေရးၾကီးတာက အတင္းအဓမၼလာမေၿပာဖို႔ပါပဲ။
သမာသမတ္က်က်ဆံုးၿဖတ္ေပးပါ့မယ္။တစ္ထြာေလာက္႐ွိတဲ့သမုဒၵရာထဲေၿခကုန္လက္ပမ္းက်
ေနရတဲ့အထဲ….။သမၼာေဒ၀နတ္ေကာင္းနတ္ၿမတ္ေတြကလည္းမကယ္ႏိုင္ၿပန္ဘူး။သံမဏိ
စကားလံုးေတြနဲ႔ေရးဖြဲ႔ထားတဲ့ေသတမ္းစာကိုပဲသူရဲေဘာနည္းစြာေရးခဲ့ရေတာ့မွာေပါ့။သိၾကား
မင္းနဲ႔သဟဇာတၿဖစ္ခြင့္ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့၊ေၾကး၀ါေသာ့ေလးတစ္ေခ်ာင္းအပ္ခဲ့ခ်င္တယ္။သူ
ေတာ္ေကာင္းတရားေတြအတြက္ပါ။သုညတၱတရားကေတာ့လြင့္ပါးသြားခဲ့ရၿပီ။
ဟိတ္ဟန္ထုတ္ေနတဲ့ဟိရိၾသတၱပၸတရားေတြက ဟႆရသေၿမာက္လြန္းတယ္။ဟုပ္က
နဲၿငိမ္းသြားခဲ့ၿပီ…။ဟိမ၀ႏၱာခ်ီးမြမ္းခန္းဖြင့္မေနေတာ့ပါဘူး။အေပၚကိုေမာ့ၾကည့္ရင္းဟပ္ထိုးလဲ
မွာစိုးရေသးတယ္။ဠင္းတေလာက္ေတာ့ငွက္တိုင္းလွၾကပါတယ္တဲ့။ဒါဟာလည္းေ႐ႊၿပည္ေအး
တရားတစ္မ်ိဳးပဲေပါ့။
အခိုက္အတန္႔ဆိုတဲ့ခဏေလးမွာေတာင္ အမနာပေတြနဲ႔ အကုသိုလ္႐ွာခ်င္ေနၾက..၊
အၿငိဳးထားခ်င္ေနၾကတာကိုအံ့ၾသမိပါရဲ႕။အတု႔႔ံအလွည့္ဆိုတာ႐ွိေပမယ့္လွည့္မေနေတာ့တာ
ေကာင္းပါတယ္။အမွ်အတန္းေ၀ေရစက္ခ်လိုက္တာေကာင္းတာေပါ့။အတိတ္နိမိတ္ေတြအရ
ကေတာ့ေကာင္းကင္မွာနကၡတ္ေတြစံုလို႔။အတိအလင္းေၾကညာမထားတာကလြဲရင္ေပါ့..။
အာလာပသလႅာပစကားေတြၾကားထဲညပ္ပါလာတဲ့အလိမ္အေကာက္ေတြကိုၿမင္ရေတာ့…
အဆင့္အတန္းဆိုတဲ့ေ၀ါဟာရကိုသတိရမိတယ္။ဒီလိုနဲ႔ပဲ…အတြင္းေၾက..ေၾကခဲ့ရေပါ့……..။
ဥပါဒါန္ေၾကာင့္ဥပါဒ္ေရာက္မွာစိုးရင္းစိုးရင္းနဲ႔ပဲ..ဥမၼတေကာေတြနဲ႔ေမ်ာခဲ့ရတာ…..။
တကယ္ဆုိဥပဓိ႐ုပ္ကိုၾကည့္မိသင့္တာေပါ့။ခုေတာ့...ဤေ႐ြ႕ဤမွ်သာ…လို႔ေၿပာ႐ံုကလြဲလို႔
ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေတာ့တာေသခ်ာသြားခဲ့ပါၿပီ။ ဤေ႐ြ႕ဤမွ်သာ…။ ။
မေနာ္ဟရီ