ညေနေတးခ်င္း

Sunday, December 21, 2008

ဒီအက္ေဆးေလးကိုကၽြန္မ ၂၀၀၀ခုႏွစ္ကေရးၿဖစ္ခဲ့တာပါ။ စိတ္ထဲမွာနင့္ေနတဲ့စိတ္ခံစားမႈတစ္
ခုကို ၅ႏွစ္ေလာက္ၾကာမွခ်ေရးလိုက္ရေပမယ့္ စိတ္တိုင္းေတာ့မက်ဘူး။ေသခ်ာတာက ကၽြန္မ
ဒိထက္ပိုၿပီးေတာ့လည္းေရးလို႔မရဘူး....။ကၽြန္မဘာကိုရည္႐ြယ္ေရးထားတယ္ဆိုတာကိုတခ်ိဳ႕
ကေတာ့သိၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့မသိၾကဘူး...။..ခုလည္းကၽြန္မရဲ႕သံစဥ္ေတြကိုဘယ္
သူေတြကဘယ္ေလာက္မ်ားဖမ္းယူႏိုင္မလဲသိခ်င္လိုက္တာ။မရခဲ့ရင္ေတာ့ကၽြန္မညံ့တာေပါ့....။
အဲဒါေလးက Fashion Image မဂၢဇင္းမွာပါသြားခဲ့ပါတယ္။၂၀၀၁မွာထင္တာပဲ....။
အစက မေဟသီကုိေပးလိုက္တာပါ။ေပ်ာက္သြားပံုကတိုက္ကိုေတာင္မေရာက္ပဲ ေပ်ာက္သြား
သတဲ့..။အဲဒါနဲ႔ ေနာက္တစ္တိုက္ကိုေပးလိုက္တာ။အဲဒီတုန္းက ၀ိုင္ခ်ိဳ အဲဒီမဂၢဇင္းမွာလုပ္ေနတဲ့
အခ်ိန္ေပါ့....။


ညေနေတးခ်င္း
ကၽြန္မရင္ထဲကေနခြဲၿဖာထြက္သြားတဲ့ၿဖဴ၀ါ၀ါလမ္းဖံုဖံုေလးေတြကိုကၽြန္မေငးၾကည့္ေနမိတယ္။
လမ္းကေလးေတြကလည္းကၽြန္မကိုခပ္လွမ္းလွမ္းကရီေ၀စြာၾကည့္လို႔။ဒီညေနခင္းမွာေတာ့
ကၽြန္မတို႔ဒါပဲတတ္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။
အဲဒီလမ္းကေလးေတြဘယ္ေတာ့မ်ားမွကၽြန္မဆီၿပန္လာႏိုင္ေတာ့မလဲမသိဘူး။လမ္းကေလး
ေတြကိုကၽြန္မတာ၀န္မေက်ႏိုင္ခဲ့ဘူးေလ။သစၥာမဲ့ခြင့္ကိုအလိုမတူပဲလက္ခံလိုက္ရတာပါလမ္း
ကေလးေတြေရ..ကၽြန္မကိုဘယ္္ေတာ့မွခြင့္မလႊတ္လိုက္ပါနဲ႔။
တကယ္ေတာ့ကၽြန္မဟာဘာဆိုဘာမွမတတ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ေ႐ွးေဟာင္းနန္းရင္ၿပင္ေလးတစ္ခုပါ။
က်ားကန္ထားၿခင္းေတြကလည္းယိုင္နဲ႔စီးေမ်ာထြက္ကုန္ၾကၿပီ။ခြဲၿဖာထြက္သြားတဲ့လမ္းကေလး
ေတြေပၚမွာေတာ့အိပ္တန္းၿပန္ေရာင္ၿခည္ေတြ ႐ႊဲ႐ႊဲစိုလို႔။
မၾကာခင္ေန၀င္ေတာ့မယ္။ညေနခင္းကေတာ့သူနဲ႔ဘာမွမဆိုင္သလိုစိမ္းၿမေနဆဲပဲ။

လမ္းကေလးေတြသယ္ေဆာင္သြားၾကတဲ့ရယ္သံလြင္ၿမၿမေလးေတြကိုကၽြန္မလြမ္းတယ္။သူတို႔
ကိုယ္ေပၚမွာအစီအရီပြင့္ခဲ့ဖူးတဲ့အၿဖဴေရာင္ပြင့္ဖတ္ေလးေတြကိုလည္းလြမ္းတယ္။ခုေတာ့၊ကၽြန္မ
ရင္အံုေပၚမွာအနီေရာင္ပန္းပြင့္ေတြကပဲေစြးေစြးလႈပ္လႈပ္ေအာင္ပြဲခံလို႔။
ကၽြန္မနာက်င္ခါးသက္စြာရယ္ေမာလိုက္မိတယ္။(ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ဒါဟာ ကၽြန္မအ
တြက္အေကာင္းဆံုးေဆးတစ္ခြက္ပဲေလ)“မၾကာခင္မွာအသားက်သြားမွာပါ၊အရာရာဟာအစ
ေတာ့ဒီလိုပါပဲ” တဲ့။
ဟင့္အင္း၊ကၽြန္မက ေလညင္းေတြနဲ႔အတူေယာယိမ္းကမယ့္၊ေလၾကမ္းေတြနဲ႔အတူလုိက္ေတး
ဆိုမယ့္စိမ္းၿမၿမသစ္႐ြက္တစ္႐ြက္မွအဟုတ္တာ။ဒါေပမယ့္...ေနေရာင္ၿခည္ေတြကိုေတာ့လို
အပ္ခ်က္အတြက္မဟုတ္ပဲခ်စ္တယ္။ခုေတာ့.....
မၾကာခင္ေန၀င္ေတာ့မယ္။ညေနခင္းကေတာ့သူနဲ႔ဘာမွမဆိုင္သလိုစိမ္းၿမေနဆဲပဲ။

ပစၥကၡအခ်ိန္ေတြကိုကုန္ၾကမ္းအၿဖစ္အဓမၼ၀ယ္ယူခဲ့ရၿပီး အသံုးမ၀င္တဲ့အနာဂတ္အတုေတြကို
ထုတ္ေပးေနခဲ့တာကၽြန္မရဲ႕တတိယတန္းစားႏွစ္ေကာင္ေစာင့္ရင္ၿပင္ေလးေပါ့။အဲဒီရင္ၿပငထက္
မွာရာသီစာပြဲေတာ္ေတြၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲသဲက်င္းပေနလိုက္တာတစၿပင္အတိုင္းပဲ..။
အနက္ေရာင္ဖဲၾကိဳး႐ွည္ၾကီးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔လွလွပပစည္းေႏွာင္ခံထားရတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ရင္၀င္လမ္းမ
ဟာ ေရာင္ၿခည္ေတြနည္းေနခဲ့ၿပီ။
ပန္းပြင့္ေတြကိုမၿမင္ရေတာ့ဘူး။ရနံ႔တစ္လူလူကိုဘယ္သူကန္႔သတ္ခ်က္ေပးလိုက္တာလဲ။ ေတး
သံတစ္ခၽြင္ခၽြင္ေတြဘယ္နားကမ်ားလြန္႔လူးသက္၀င္လာေလမလဲရယ္လို႔စိတ္ေစာမိတဲ့ေန႔ရက္
ေတြလည္း ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုစာေတာင္မကေတာ့ဘူး။
တံခါးမပိတ္ၾကပါနဲ႔ဦး။ အိမ္ကိုၿပန္လာတဲ့လိႈင္းေခါင္းၿဖဴၿဖဴေလးေတြကိုမေစာင့္ေတာ့ဘူးလား။
ဟိုးအေ၀းၾကီးက ပ်ံသန္းလာတဲ့ဖန္ဆင္း႐ွင္တစ္ပါး။သူ....ကၽြန္မဆီေနမ၀င္ခင္ေရာက္ဖို႔လို
တယ္။
မၾကာခင္ေန၀င္ေတာ့မယ္။ညေနခင္းကေတာ့သူနဲ႔ဘာမွမဆိုင္သလိုစိမ္းၿမေနဆဲပဲ။

ဘုရားေက်ာင္းကလြင့္က်လာတဲ့ေခါင္းေလာင္းသံခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးေတြ၊ ခါးသက္စိမ္းၿမတဲ့ၿမက္
ခင္းၿပင္ေပၚမွာေလးတိေလးကန္ကခုန္လို႔။ ဘာအတြက္ေၿခြခ်လိုက္တဲ့ေခါင္းေလာင္းသံေတြပါ
လိမ့္။မဂၤလာ႐ွိတဲ့အခ်ိန္နာရီအတြက္လား။
ေၾကကြဲစရာလမ္းခြဲေန႔ရက္ေတြအတြက္လား။
ကၽြန္မအတြက္ကေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းေၿခာက္ၿခားေနတတ္တဲ့ေႏြေတြ ခပ္စိတ္စိတ္႐ြာခ်
လာေနၿပီ...။ဘုရားသခင္...ရာသီသံုးမ်ိဳးစလံုးမွာသူဟာပင္တိုင္အသံုးေတာ္ခံေတာ့မယ့္ဗီလိန္
ဇာတ္ေကာင္မ်ားလား။အပူေရာင္ေတြကေတာ့ကၽြန္မကိုယ္ေပၚမွာ ခပ္က်ဲက်ဲၿခယ္သလို႔။
လပ္ဟာေနတဲ့ကၽြန္မရဲ႕ဘယ္ဘက္ရင္ခြင္ေထာင့္ကကြက္လပ္ကေလး...။ဘယ္ေတာ့မ်ားမွေတး
သီရပါ့မလဲ။ငွက္ကေလးေတြရဲ႕အိပ္တန္းၿပန္သံနဲ႔အတူ၊ အရိပ္အေယာင္တခ်ိဳ႕ေၾကကြဲစြာေနာက္
ဆုတ္လွည့္ၿပန္သြားၾကတယ္။တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္းအခ်ိန္ဆိုတာေစာင့္ဆိုင္းရတတ္တဲ့အရာ
တစ္မ်ိဳးပါပဲ။
မၾကာခင္ေန၀င္ေတာ့မယ္။ညေနခင္းကေတာ့သူနဲ႔ဘာမွမဆိုင္သလိုစိမ္းၿမေနဆဲပဲ။

အေတာင္ပံစစ္စစ္ေတြနဲ႔လြတ္လပ္စြာပ်ံသန္းသြားတဲ့ငွက္တစ္အုပ္နဲ႔အတူကၽြန္မေရာလိုက္သြားခ်င္
လိုက္တာ။လမ္းကေလးေတြကိုေတာ့ ကၽြန္မေ႐ႊနဲ႔လုပ္တဲ့အေတာင္ပံအတုေတြလက္ေဆာင္ေပး
လိုက္ခဲ့ဖူးတယ္။(သူတို႔တကယ္ပ်ံသန္းႏိုင္ၾကမွာမဟုတ္ဘူး)ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြဟာဘာလို႔ေနေစာင္း
ေစာင္းသြားရတာတဲ့လဲ။လေရာင္ဆိုတာအခါခပ္သိမ္းအလည္လာတတ္တဲ့ဧည့္သည္မဟုတ္ဘူးဆိုတာ
ကၽြန္မေမ့ေနခဲ့တယ္။
ၾကယ္ပြင့္ကေလးတစ္ပြင့္တစ္ေလနဲ႔မိတ္ဖြဲ႕ခြင့္ရမယ္ဆိုရင္ကၽြန္မလမ္းကေလးေတြကိုၾကယ္ေရာင္က
ေလးေတြနဲ႔ခရီးဆက္ခိုင္းႏိုင္မွာပါ။ ေန႔သစ္တစ္ခုထိေလ။
ေခါင္းေမာ့ၿပီးပင့္သက္အပူေတြကိုလူမသိေအာင္ခိုးထုတ္ဖူးသလား။ေကာင္းကင္မွာလွ်ပ္တစ္ၿပက္ၿမင္
လိုက္ရတဲ့တိမ္တစ္စကိုေရာဘယ္တုန္းကၿပန္ေခၚလို႔ရခဲ့ဖူးလဲ။(ဆရာ၀င္းေဖၿမင့္ကေတာ့တိမ္ ၁၀၀
ကိုအက်ဥ္းခ်ထားႏိုင္ခဲ့တယ္။)
ညေနခင္းေကာင္းကင္ၾကီးကိုဒီအတိုင္းထိုင္ၾကည့္ေနခဲ့ရတာတစ္ေထာင့္တစ္ညပံုၿပင္႐ွည္ေတြေတာင္
ခရီးလြန္ေနခဲ့ၿပီ...။
မၾကာခင္ေန၀င္ေတာ့မယ္။ညေနခင္းကေတာ့သူနဲ႔ဘာမွမဆိုင္သလိုစိမ္းၿမေနဆဲပဲ။

ပဲ့တင္သံေတြကိုမုန္းတယ္။
ပဲ့တင္သံေတြကိုၿဖစ္ေစၿပီး ကာဆီးထားတဲ့ေတာင္ကမ္းပါး႐ွည္ၾကီးေတြကိုလည္းမုန္းတယ္။နားႏွစ္ဖက္
ကိုေၾကကြဲလုမတတ္ပိတ္ရင္းပဲ့တင္သံေတြကို႐ိုက္ခ်ိဳးပစ္လိုက္တဲ့အခါ..ကၽြန္မရင္ၿပင္ဟာဘုရားသခင္
ခ်ေပးတဲ့ ဖိတ္တစ္၀က္စင္တစ္၀က္(ကၽြန္မရဲ႕တုန္ယင္ေနတဲ့လက္ေတြေၾကာင့္ပဲၿဖစ္မွာပါ..)ၿငိမ္သက္
ၿခင္းအနည္းငယ္နဲ႔ တိတ္ဆိတ္လို႔။
တိတ္ဆိတ္ေနလိုက္တာ။
ၿပန္လာပါဦးလမ္းကေလးေတြေရ...။ဘုရားသခင္ေ႐ွ႕မွာ႐ွိတဲ့ဖလားထဲမွာ (ကၽြန္မရဲ႕အလ်င္စလိုအ
ေလာတၾကီးႏိုင္မႈေၾကာင့္) ဖိတ္လွ်ံက်သြားရတဲ့ဆုေတာင္းတခ်ိဳ႕႐ွိေနတယ္။
ကၽြန္မရင္ၿပင္ေလးကေတာ့ခုထိတိတ္ဆိတ္ေနဆဲပဲ။
ညေနခင္းကိုထိုင္ၾကည့္ရင္းကၽြန္မလည္းေနေစာင္းေစာင္းလာလိုက္တာ မၾကာခင္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ၾကား
ရေတာ့မယ္ထင္ရဲ႕။သီဆိုသူရဲ႕ေမ့ေလ်ာ့ၿခင္းခံထားရတဲ့သီခ်င္းတစ္ပုဒ္လို..ကၽြန္မငိုေနမိသလား....။
ႏႈတ္ဆက္ညေနခင္းေလးအတြက္ ေခါက္သိမ္းထားတဲ့ေ႐ႊေရာင္ေငြေရာင္တလက္လက္နဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ပြဲ
တက္၀တ္စံုေတြကိုသတိရေနမိတယ္။စိန္ေရာင္လက္ခြင့္မရတာကလြဲရင္ေပါ့။ အကယ္ေတာ့ အေရာင္
မဲ့ဆိုတာ အၿဖဴေရာင္မွအဟုတ္တာ...။
မၾကာခင္ေန၀င္ေတာ့မယ္။ညေနခင္းကေတာ့သူနဲ႔ဘာမွမဆိုင္သလိုစိမ္းၿမေနဆဲပဲ။

တစ္ႏွစ္တစ္ခါဆိုေနက်သက္တံေတးခ်င္းေတြလည္းရင့္ညိဳက်လာေနၿပီ..။မၾကာခင္ေၾကြက်ထြက္ခြာ
သြားရေတာ့မယ့္သစ္႐ြက္ေၿခာက္ေတြလိုပဲ။ ဟုိးေ၀းေ၀းကေနစီးေမ်ာလြင့္ခတ္လာတဲ့ဓမၼေတးသံေၿခာက္
ေၿခာက္ေတြကစိတၱဇဆန္ေနလိုက္တာ။ေန၀င္ေတာ့မယ္...တဲ့။
ေန၀င္မွာေစာလိုက္တာ။
ေန၀င္တာေစာလိုက္တာ။
ေန၀င္ေစာလိုက္တာ။
................
......................
႐ွည္လ်ားလွတဲ့အေမွာင္ညေတြၿပီးရင္ ကၽြန္မၿပန္အာ႐ုဏ္က်င္းခြင့္ရဦးမွာလား။ဒါဆိုရင္ ကၽြန္မ အခ်ိန္ေတြ
အမိန္႔ေတြ၊ေတာင္းပန္တိုးလ်ိဳးသံေတြကိုေတြကိုေစာင့္မေနေတာ့ဘူး။ကိုယ့္ဘာသာဆည္းဆာအေရာင္ေတြ
နဲ႔ရစ္ပတ္..အေမွာင္ေတးသြားကိုတီးခတ္လိုက္ေတာ့မယ္။
ေတးသြားဆံုးသြားခဲ့ရင္............
ကၽြန္မ..............


မေနာ္ဟရီ