ေၿမပံုအတုထဲကၿမိဳ႕

Tuesday, December 2, 2008

ေၿမပံုအတုထဲကၿမိဳ႕

(၁)
ကၽြန္မရဲ႕ေကာက္႐ိုးမီးေလးကေတာ့ၿငိမ္းသြားခဲ့ပါၿပီ။အေငြ႕တလူလူေတာင္မက်န္တာကေတာ့
ရင္နင့္စရာေကာင္းေလရဲ႕။ကမ္းပါးအနားသပ္မ႐ွိတဲ့ညေနခင္းေတြကေတာ့ ခပ္တည္တည္နဲ႔
ကၽြန္မကိုေကာင္းကင္ဆန္ၿပေနၾကတယ္။ ဒ႑ာရီေတြကိုအိပ္ရာ၀င္တိုင္းၾကားေနက် ကေလး
တစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ ေတာ္႐ံုဇာတ္ကြက္ဟာပ်င္းစရာေကာင္းေနလိမ့္မယ္။ ေရေအးတစ္
ခြက္နဲ႔ၿပာပံုေလးကိုဖ်န္းပက္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မဟာ ေတာ္ေတာ္ၾကီးကိုသမ္းေ၀ၿငီးေငြ႕ေနမိ
ၿပီ။

(၂)
ပန္းႏုေရာင္အေလာင္းအစားတစ္ခုကိုစိမ္ေခၚၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မဟာ ဒါဏ္ရာတစ္ခ်ိဳ႕ကိုလွ်ာ
နဲ႕ၿဖည္းၿဖည္းခ်င္းလ်က္ေနတတ္တဲ့ ေၾကာင္တစ္ေကာင္နဲ႔ခပ္ဆင္ဆင္တူေနတယ္။ အဲဒီ နလပိန္တံုး(အထူအပါးမညီတာ)ၾကီးေတြဘယ္လိုမ်ား႐ွင္သန္ၾကီးထြားေပါက္ေရာက္လာၾက
တာလဲ…။ဒါကေရာဘုရားသခင္ရဲ႕အလိုေတာ္ပဲလား။ေနၾကပါဦး ။ခဏေလးေနၾကပါဦး။ေနာက္
ေက်ာကဓားတစ္ခ်ိဳ႕ကိုလက္ေဆာင္ေပးလိုက္ခ်င္လို႔ပါ။ ကၽြန္မ မေဟာ္သဓ ဇာတ္ေတာ္ထဲက
ပုဏၰားလို မွန္ၾကည့္တိုင္းေသၿပီးရင္ေသမေနခ်င္ပါဘူး။

(၃)
ေရေတြကေတာ့စီးသြားခဲ့ၿပီ။ဘယ္ေတာ့မ်ားမွေရသာအလွည့္ေရာက္မွာတဲ့လဲ။ပန္းေတြအ
ေၾကာင္းေၿပာရတာကေတာ့ႏြမ္းဖတ္လြယ္ပါတယ္။ တကယ္ဆိုအနာဂတ္ေတြကိုၿပပြဲတင္
သြင္း ေစ်းၿပိဳင္ေခၚၿပီးေရာင္းခ်ပစ္ဖို႔ေကာင္းတာ။အခုေတာ့ကၽြန္မက ပစၥဳပၸန္တစ္ခုတည္းနဲ႔
ေယာက္ယက္ခတ္ေနပံုက ေက်ာက္ခ်မထားတဲ့တိမ္ေတြလိုပါပဲ။ တကယ္ပါကြယ္။ cupid
တစ္ေကာင္ရဲ႕လက္မၿငိမ္မႈေတြက အေတာ့္ကိုဒုကၡေပးတတ္ပါတယ္။

(၄)
ဒလိမ့္ေကာက္ေကြး၊အေထြးေထြးအယိုင္ယိုင္ ၿပိဳက်လာတဲ့ေအာင္ပြဲရတံပိုးသံေတြ၊၀႐ုန္းသုန္း
ကားလိမ့္ဆင္းလာေနၾကတယ္။ ကၽြန္မရယ္ေမာလိုက္ရေတာ့မလား။ေသခ်ာတာကေတာ့
တံတားတစ္စင္းမွမ႐ွိတဲ့ပင္လယ္ၿပင္လို ကၽြန္မလိႈင္းထန္ပစ္လိုက္ခ်င္တယ္။ ဘယ္ေတာ့မ်ား
မွကံၾကမၼာက ကၽြန္မကိုမ်က္ႏွာသာေပးမွာတဲ့လဲ။ နာရီလက္တံေတြထဲမွာေသဆံုးေနခဲ့တဲ့
ကၽြန္မဟာအနာဂတ္ကိုနာနာက်င္က်င္ဖဲ့ထုတ္ေနခဲ့မိတယ္။

(၅)
အေမွာင္ေတြကေတာ့တိတိပပကိုေတာက္ပလာခဲ့ၿပီ။ ဒါဟာကၽြန္မရဲ႕မနက္ၿဖန္ဆိုရင္ပိုးစုန္းၾကဴး
တစ္ေကာင္ေလာက္ေတာ့ အေဖာ္ရသင့္တာေပါ့။ ဘယ္လိုကံၾကမၼာကမ်ားဖ်ားေယာင္းထားခဲ့
လို႔ ခဏခဏမွားယြင္းေနခဲ့ရတာလဲလို႔ေမးရင္၊ ေၿဖစရာေတာင္႐ွိမွာမဟုတ္ဘူး။
တကယ္ေတာ့သူရဲေကာင္းေတြရဲ႕ က်ဆံုးမႈဟာသူတို႔ရဲ႕“မာန”ေတြနဲ႔ပဲ တိုက္႐ုိက္ပတ္သက္ေန
ပါလိမ့္မယ္။ တစ္ခုေတာ့႐ွိတယ္။အဲဒီမာနေတြဟာဖန္တရာေထေနတဲ့ ဇာတ္ညႊန္းေတြထဲက
ေက်ာ႐ုိးမဲ့မာနေတြနဲ႔ေတာ့ ၿခားနားမႈ႐ွိတာေသခ်ာပါတယ္။

(၆)
ေတာင္႐ုိးေငြ႕ေငြ႕အလင္းေကြ႕ေကြ႕ေတြနဲ႔ၿဖတ္သန္းတည္ေဆာက္ထားခဲ့တဲ့ကၽြန္မရဲ႕“ခံစစ္တံတိုင္း”ေလးဟာ ဘယ္အခ်ိန္အတိုင္းအတာထိမ်ားခံႏိုင္ရည္႐ွိမွာတဲ့လဲ။ “စိတ္”စစ္ပြဲမ်ားစြာကို
တစ္ေယာက္တည္းမ်က္ရည္တ၀ဲ၀ဲနဲ႔တိုက္ရင္း “ခံႏိုင္ရည္႐ွိေသးရဲ႕လား”လို႔ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလွမ္း
ေမးရတာကလည္းမသတီစရာေကာင္းပါတယ္။ ကၽြန္မသေဘာမတူပဲကၽြန္မဆီတေ႐ြ႕ေ႐ြ႕လာ
ၿပီး ၿဖတ္သန္းတိုက္ခတ္သြားတဲ့အခ်ိန္ေတြကိုပဲစိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ထိုင္ၾကည့္ေနရေတာ့တယ္။

(၇)
“႐ိုးသားမႈ”ဆိုတာဘာမွန္းမသိဘဲ“႐ုိးသားခ်င္ေယာင္ေဆာင္”ၿပီးကၽြန္မဆီက႐ုိးသားမႈေတြကို
ေဖာက္ယူသြားတဲ့ပံုၿပင္ထဲကေၿမေခြးတစ္ေကာင္းဘယ္ရီသီးေတြကိုအားရပါးရစားေနတာၿမင္
ေတာ့ ကၽြန္မပံုၿပင္ေတြကိုအန္ခ်လိုက္တယ္။ စပ်စ္သီးေတြကခ်ဥ္တာကိုး။ သူခိုးေတြနဲ႔မေပါင္း
နဲ႔လို႔ အလီဘာဘာက ကၽြန္မကိုခပ္တိုးတိုးေလး အၾကိမ္ ၄၀တိတိမွာတယ္။ ေကာင္းကင္မွာ
နကၡတ္ေတြမစံုေတာ့တာကေတာ့ သူတို႔နဲ႔ဘာမွမဆိုင္ပါဘူး။ ကၽြန္မသက္ေသ႐ွိပါတယ္။

(၈)
အေ၀းဆီက ကၽြန္မ မပိုင္ဆိုင္တဲ့ကၽြန္မရဲ႕အနာဂတ္မ်ားနဲ႔ကၽြန္မပိုင္ဆိုင္ရမယ့္ကၽြန္မရဲ႕ကံၾကမၼာ
မ်ား၏“စီးခ်င္းထိုး”သံသဲ့သဲ့ကိုၾကားေနရ။
ဘယ္သူဟာ ကၽြန္မကိုပိုင္ဆိုင္သြားမလဲ…?????
ေတာ္လဲသံေတြရဲ႕ဂီတဟာ တစ္ခါတစ္ခါက် ရင္ထိတ္စရာသိပ္မေကာင္းၿပန္ပါဘူး။ အသားက်
ေနသူတစ္ေယာက္အတြက္ကန္းဆြံ႕ထားလိုက္ရေသာအာ႐ံုမ်ား ၊ဥပကၡာတရားဆိုတာ တစ္ခါ
တစ္ခါေတာ့ခ်ိဳပါတယ္။
မခ်ိဳႏိုင္တာကေတာ့စီးခ်င္းတိုက္ပြဲရဲ႕ရလာဒ္ေန႔ရက္ေတြပါပဲ။

(၉)
ဘယ္ေတာ့မွသာယာညြတ္ေပ်ာင္းလာမွာမဟုတ္တဲ့ ၿမစ္က်ဥ္းေလးတစ္ခုလို ခ်ိတ္ပိတ္ေကြး
ေကာက္ထားလုိက္ရရင္ေကာင္းမလား။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း အတင္းအဖ်င္းေတြက
ရယ္ေမာစရာတစ္ခုလိုေဆးဖက္၀င္ပါတယ္။ ေရာင္စံုပြင့္လန္းေနတဲ့ညေနခင္းတစ္ခ်ိဳ႕လို
ေတာက္ပပါလ်က္နဲ႔ေန၀င္မပစ္လိုက္ခ်င္ဘူး။
လက္ထဲမွာ ေၿမပံုအတုတစ္ခုကိုက်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ကိုင္ၿပီး Wawalak ေတြလို အလင္း
ေရာင္ကိုေမွ်ာ္ကိုးေနမိတဲ့အ႐ူးတစ္ေယာက္ဟာ ကၽြန္မလား။
တကယ္ဆိုရင္…….
ေန႔ရက္လိုက္..ေန႔ရက္လိုက္တံခါးပိတ္ထားခဲ့သင့္တာေပါ့။
ခုေတာ့…..
အတိတ္ေတြကိုၿပန္ၿပန္ၾကည့္ေနမိေတာ့တယ္။
တကယ္ေတာ့….
ကၽြန္မဟာ…ေၿမပံုအတုထဲကၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ကို လိုက္႐ွာေနမိတဲ့ “သူ႐ူး”တစ္ေယာက္သာၿဖစ္ပါတယ္။
မေနာ္ဟရီ


Wawalak – During the dream time , the Australian aboriginal sister goddesses,
the Wawalak were swallowed whole by Yurlungur ,the great rainbow
serpent oppressed by Darkness in the belly of the serpent , the
wawalak wept until they were reborn from Yurlungur back into the
light.