သံုးႏွစ္ေပ်ာက္ခဲ့တဲ့၀တၳဳ

Friday, December 26, 2008

ဥာဏ္စမ္းပုစၧာတစ္ပုဒ္မွာ ေမးထားတယ္။ ဘုရင္ၾကီးတစ္ပါးဟာ သံုး (၃)ဂဏန္းကိုမႏွစ္သက္
လို႔ သူ႔တုိင္းၿပည္မွာသံုးဂဏန္းကိုသံုးခြင့္မေပးဘူးတဲ့။ သံုး ဆိုရင္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီး ၄ ကိုေရာက္သြား
တယ္။ ၁၃ ဆိုမပါဘူး။ ၁၄ ကိုေက်ာ္သြားတယ္။ အဲဒီေတာ့ ၁ ကေန ၁၀၀၀ အတြင္းမွာဂဏန္း
လံုးေရဘယ္ေလာက္ေလ်ာ့သြားမလဲတဲ့။ အဲလိုပုစၧာကိုဖတ္ရင္းကိုယ္က ၃ ဂဏန္းေတြပါတဲ့
၀တၳဳတစ္ပုဒ္ကိုေကာက္ရသြားတယ္။
တကယ္ပါပဲ။ ၿမန္မာေတြအယူအရကေတာ့ ပညတ္သြားရာဓါတ္သက္ပါတယ္ပဲေၿပာရမလား၊
ဥပါဒါန္ေၾကာင့္ဥပါဒ္ေရာက္တယ္ပဲေၿပာရမလား (တစ္ခုမွ မ မွန္တာလည္းၿဖစ္ႏိုင္တယ္။) း)
ကိုဦးေဆြက အဲဒီတုန္းက မဂၢဇင္းအသစ္တစ္ခုလုပ္တယ္။ ပန္းတိုင္ တဲ့။ စာမူေတာင္းတယ္။
အေရးတၾကီး ၊ဖုတ္ပူမီးတိုက္…တစ္ခုခုအတြက္အစားထိုးခ်င္လို႔လည္းၿဖစ္ႏိုင္တာပဲ…ဒါက သူ
တို႔ကို၀ါရင့္အယ္ဒီတာၾကီးေတြလုပ္ေနက်..။
“ မနက္ၿဖန္ သံုးနာရီေလာက္ေတာ့လာေပးေပးပါကြာ” တဲ့။
တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ သူေၿပာတဲ့ေန႕က အဂၤါေန႔။
ေနာက္ေန႔သြားေပးလိုက္တယ္။ ေပးၿပီးမၾကာဘူး။သူအဲဒီမဂၢဇင္းဆက္မလုပ္ေတာ့ဘူးတဲ့…။
စာမူကိုေတာ့ၿပန္ေပးမယ္ဆိုၿပီးေပ်ာက္သြားလိုက္တာ…တကယ္ပဲ ..သံုးႏွစ္ေလာက္ၾကာသြား
တယ္။ အဲဒီေတာ့မွ အဲဒီ၀တၳဳတို အတြက္ေခါင္းစဥ္အမွန္ကိုရေတာ့တာ။
သံုးႏွစ္ေပ်ာက္ခဲ့တဲ့၀တၳဳ တဲ့။
အန္တီကလ်ာကိုေပးၿဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက ဦးေနမ်ိဳးေအး (ရဲေခါင္မဲေမာင္)ေတာင္းတာ။
သူက အဲဒီတုန္းက ကလ်ာ မွာေလ။
ခုဒီ၀တၳဳေလးကိုၿပန္ဖတ္တိုင္း ဘာလို႔ေရးခဲ့မိမွန္းကိုယ့္ဟာကိုယ္ေတြးမရဘူး။ ကိုယ္ေရးေနက်
မ်ိဳးလည္းမဟုတ္ဘူးေလ။ဖတ္ၾကည့္ၾကပါဦး။

သံုးႏွစ္ေပ်ာက္ခဲ့တဲ့၀တၳဳ

“ၿမိဳ႕ၿပင္ေရာက္ဖို႔ ေနာက္ထပ္ ၃၃ မိနစ္ေလာက္ေလွ်ာက္ရဦးမယ္”
ေတာက္ !.....။
အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုင္လိုက္တာ။ၿမိဳ႕လည္ကေနၿမိဳ႕ၿပင္ေရာက္ဖို႔ ၃၃ မိနစ္ေတာင္ၾကာတယ္တဲ့။
ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းတယ္။
ခင္ဗ်ားပဲစဥ္းစားၾကည့္ေလ။
ဒီေန႔က ၃ လပိုင္း ၃ ရက္ ၊ အဂၤါေန႔။
ညေနပိုင္းေလညင္းခံထြက္ခ်ိန္မဟုတ္ပါပဲ ၿမိဳ႕ၿပင္ထြက္ခ်င္ေနတဲ့ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕လက္ကနာရီက
၃ နာရီဆိုတဲ့ ဂဏန္းကိုၿပေနတယ္။
ဟင့္အင္း။
ၿမိဳ႕ၿပင္ကိုလမ္းေလွ်ာက္မသြားဘူး။ကားနဲ႔သြားမယ္။
ဘယ္ေလာက္ၾကာမလဲ။
၃ မိနစ္တဲ့။ ေသစမ္း။(မၿဖစ္ႏိုင္တာေၿပာတာေတာင္မွ ၃ နဲ႔မလြတ္ဘူး..အံ့ေရာ )
ဒိထက္ၿမန္ေအာင္…ဟာ..ဒိထက္ေႏွးေအာင္…တစ္နည္းနည္း….။
အင္း…..ဥာဏ္စမ္းပုစၧာထဲကလို ဒီညေနခင္းအတြက္ (၃)ဂဏန္းမပါရလို႔အမိန္႔ထုတ္ရင္ေကာင္း
မလား။
ကားတစ္စင္းၿဖတ္ေမာင္းသြားတယ္။နံပါတ္အနီပါ။
တားမလို႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ နံပါတ္က ၁၃ တဲ့။
ေမာင္းစမ္းပေစ။ဘယ္ေရာက္ေရာက္….။
“ ဆိုကၠား…ဆိုကၠား…”
“ဘယ္လဲ…”
“ၿမိဳ႕ၿပင္ကို..”
စကားမဆံုးလိုက္ဘူး။သတိ၀င္ခ်ိန္မွာဘီးသံုးဘီးလံုးက ကၽြန္ေတာ့္ကိုေၿခစံုရပ္ၿပေနၿပီ။
“ ၁၃ က်ပ္ ပါ”
၁၃ က်ပ္တဲ့။ ခ်ာကနဲလွည့္ထြက္ပစ္လိုက္တဲ့ကၽြန္ေတာ့္ကိုဆိုကၠားသမားက ၃ ခြန္းတိတိဆဲေရး
ပါတယ္။
“သံုးဂဏန္းေတြနဲ႔ၿမိဳ႕”
ေတာ္ေတာ္ကိုစိတ္ပ်က္စရာေကာင္းတာပါ။
ဟူး…………..။
“ ဒီနားမွာ ခင္ဗ်ားရပ္ေနတာ ၃ မိနစ္ေလာက္႐ွိၿပီ..ဒါမွတ္တိုင္မဟုတ္ဘူး။မွတ္တိုင္ကေ႐ွ႕မွာ….
ဒါနဲ႕ခင္ဗ်ားကဧည့္သည္ထင္တယ္။ ဘယ္သြားခ်င္တာလဲ…”
“ ၿမိဳ႕ၿပင္”
ကၽြန္ေတာ့္အသံကမာေနလားမသိဘူး။ရပ္ေနတာပဲ ၃ မိနစ္တဲ့။မသကာ ၅ မိနစ္ ၁၀ မိနစ္
ေလာက္ၾကာမွလာကူညီပါေတာ့လား။မာေၾကာၿပတ္ေတာက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္စကားသံေၾကာင့္
အဲဒီလူမႈ၀န္ထမ္းသမား တစ္ခ်က္ေၾကာင္သြားတယ္။ဒါေပမယ့္….
“ေ႐ွ႕ကိုဆက္ေလွ်ာက္လိုက္…၃ လမ္းထိပ္ေရာက္ရင္မွတ္တိုင္ေတြ႕လိမ့္မယ္။အဲဒီကေနအမွတ္
၃ ကားကိုေစာင့္စီး။သိပ္မေပးရပါဘူး။၃ က်ပ္..”
ကၽြန္ေတာ္အလကားေနရင္းလူသတ္မႈမၿဖစ္ခ်င္ဘူး။ဒါေၾကာင့္လွည့္ထြက္ခဲ့လိုက္တယ္။သူေၿပာ
တဲ့မွတ္တိုင္နဲ႔ဆန္႕က်င္ဘက္ေနာက္ေၾကာင္းကမွတ္တိုင္ဆီကို။
ေနာက္ေၾကာင္းၿပန္ေလွ်ာက္ရတာေတာ္ေတာ္ေလးေ၀းပါတယ္။နာရီကေတာင္ ၃း၅၃ ကိုညႊန္ၿပ
ေနၿပီ။ကားမွတ္တိုင္မွာလည္းလူကနည္းနည္းရယ္။
အမွတ္ ၃ ကားက ၄း၀၃ ထိမလာေသးဘူး။
ဒါလည္းတစ္မ်ိဳးေကာင္းတာပဲ။နံပါတ္ ၃ ကားမလာရင္ဒီကေနၿမိဳ႕ၿပင္ကိုလမ္းၿပန္ေလွ်ာက္မယ္။
ဒါဆိုရင္ ၃၃ မိနစ္မက ေတာ့ဘူး။
အေတြးမဆံုးခင္ကၽြန္ေတာ့္ၿမင္ကြင္းထဲေဘာလံုးသမား၃ေယာက္ေဘာလံုးတစ္လံုးကိုကိုင္ရင္း
ၿဖတ္၀င္လာတယ္။
သူတို႔ရဲ႕ေနာက္ေက်ာနံပါတ္ေတြက ၃ ၊ ၁၃ ၊ ၂၃ တဲ့။
ေနာက္…..
ကၽြန္ေတာ္ရပ္ေနတဲ့မွတ္တိုင္မွာပဲသူတို႔ကားေစာင့္ၾကပါတယ္။ ကားေစာင့္ရင္းသူတို႔ကစားခဲ့တဲ့
ပြဲအေၾကာင္းစားၿမံဳ႕ၿပန္ၾကၿပန္ေရာ။ၿဖစ္ခ်င္ေတာ့သူတို႔က တစ္ဖက္အသင္းနဲ႔ ၃ ဂိုး၊၃ဂိုးနဲ႔ သေရ
က်ခဲ့သတဲ့။ကၽြန္ေတာ္စိတ္ပ်က္လိုက္တာ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ….
တစ္ေယာက္ကနာရီၾကည့္ၿပီး ….
“ ၃ ကားကလည္း ၾကာလိုက္တာ..” တဲ့။
ေတာ္ပါၿပီ…။
အဲဒီ ၃ ဂိုး ၊ ၃ ဂိုးသေရက်ေအာင္ ကစားခဲ့တဲ့ ၃ ရယ္၊၁၃ ရယ္၊၂၃ ရယ္နဲ႔ နံပါတ္ ၃ ကားကိုအ
တူစီးၿပီး ကၽြန္ေတာ္ၿမိဳ႕ၿပင္မထြက္ခ်င္ေတာ့ဘူး။တည္းတဲ့အိမ္ၿပန္တာပဲေကာင္းပါတယ္။
အဲဒီ ..ခပ္တံုးတံုး ၃ ၿမိဳ႕ေလးက ထိုင္ေနဖို႔ပဲေကာင္းတဲ့ၿမိဳ႕။
မဟုတ္ရင္ သြားေလရာမွာ…။
ကၽြန္ေတာ္အိမ္ၿပန္လာခဲ့တယ္။
တည္းတဲ့အိမ္က ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းရဲ႕အိမ္။ေရာက္တာပဲ ၃ ရက္႐ွိေနၿပီ။ ခုမွသူ႔အိမ္နံပါတ္
ကိုၿမင္တယ္။Dancing Lady အိုးနဲ႔ကြယ္ေနတာကိုး။
အိမ္နံပါတ္က ၃၃၃၊စံပါယ္႐ံု ၃ လမ္း တဲ့။
စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ နဖူးကိုလက္၀ါးနဲ႔ပိတ္႐ုိက္ပစ္လိုက္ၿပီးအိမ္ထဲလွမ္းအ၀င္…
“ဟာ….အေတာ္ပဲဦးဦး…သားကိုကူပါဦး..”
ကြန္ပါခၽြန္၊စက္၀ိုင္ၿခမ္း၊ေပတံ။ခဲတံေတြနဲ႔အလုပ္႐ႈပ္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕သားငယ္ကကၽြန္ေတာ့္္
ကိုသူ႔စာအုပ္နဲ႔ပစၥည္းေတြထိုးေပးပါတယ္။
“ဘာလဲကြ၊ဘာလုပ္ရမွာလဲ..”
“ဆရာမက သံုးနားညီၾတိဂံဆြဲခိုင္းလိုက္လို႔ ဦးရဲ႕…သားကိုဆြဲေပးပါ..”
“သံုးနားညီ ၾတိဂံ…ဟုတ္လား”
“ဟုတ္တယ္။ေထာင့္တစ္ေထာင့္ကို ၆၀ဒီဂရီ ႐ွိရမယ္တဲ့”
ကေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကိုမ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ၿပန္႐ွင္းၿပတယ္။ကၽြန္ေတာ္ကလည္းကၽြန္ေတာ့္အခံ
နဲ႔ကၽြန္ေတာ္။ ေတာ္ေတာ္စိတ္တိုေနၿပီ…။
“မင္းအေဖေရာကြ..”
သူမ႐ွိလို႔ ကၽြန္ေတာ္အခို္င္းခံရတာမဟုတ္လား။ဘာလို႔လဲ မသိဘူး။ကေလးမ်က္ႏွာက တစ္မ်ိဳး
ၿဖစ္သြားတယ္။
“ေဖေဖ မ႐ွိဘူး ဦး”
“ ဟင္..ဘယ္သြားလဲ..”
“ခုနကပဲ..ကၽြန္ေတာ့္ တတိယအစ္ကို လမ္းထိပ္မွာရန္ၿဖစ္လို႔ ေဆး႐ံုေရာက္သြားတယ္။ဒါဏ္ရာ
က သံုးခ်က္ခ်ဳပ္ရတယ္တဲ့ ဦးရဲ႕..အဲဒါ ဦး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကၿပန္လာရင္ ပိုက္ဆံ ၃၀၀၀
ေလာက္ယူၿပီးေဆး႐ံုလိုက္ခဲ့ပါတဲ့…ေစာေစာကပဲေဘးအိမ္ကိုဖုန္းဆက္တယ္”
ကေလးက ေမာသြားသလိုတစ္ခ်က္နားတယ္။ ၃ စကၠန္႔ေလာက္ၾကာမွ…
“ဦး…မသြားခင္..သားၾတိဂံေလးဆြဲေပးသြားဦး”
ကေလးပီပီသူ႔ကိစၥကိုသူအရင္လုပ္ခိုင္းတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ဘာလုပ္ရမလဲ….။
ကၽြန္ေတာ္ဘာလုပ္ရမလဲ….။
ကၽြန္ေတာ္ဘာလုပ္ရမလဲ….။
……………………………………….
……………………………………………………
ပထမ…….သံုးနားညီ ၾတိဂံဆြဲရမယ္။
ဒုတိယ…..ေငြ ၃၀၀၀ ယူ..။
တတိယ…..ၿမိဳ႕ၿပင္မွာ႐ွိတဲ့ေဆး႐ံုကို လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္ ၃၃ မိနစ္။ အမွတ္ ၃ ကားစီးသြား
ရင္ ၁၃ မိနစ္၊ကားနဲ႔သြားရင္ ၃မိနစ္ နဲ႔ ၾကိဳက္ရာလမ္းကိုေ႐ြးၿပီး….
ကၽြန္ေတာ္သြား႐ံုပါပဲ။
ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ၃ လပိုင္း ၃ ရက္ အဂၤါေန႔ရယ္။ကၽြန္ေတာ္ရယ္ ၊ေငြ ၃၀၀၀ရယ္၊ သံုးနား
ညီၾတိဂံရယ္။သံုးပင္မကလိမ္ေနဆဲ..။
မေနာ္ဟရီ
၁၉၉၈