ညေနေတးခ်င္း

Sunday, December 21, 2008

ဒီအက္ေဆးေလးကိုကၽြန္မ ၂၀၀၀ခုႏွစ္ကေရးၿဖစ္ခဲ့တာပါ။ စိတ္ထဲမွာနင့္ေနတဲ့စိတ္ခံစားမႈတစ္
ခုကို ၅ႏွစ္ေလာက္ၾကာမွခ်ေရးလိုက္ရေပမယ့္ စိတ္တိုင္းေတာ့မက်ဘူး။ေသခ်ာတာက ကၽြန္မ
ဒိထက္ပိုၿပီးေတာ့လည္းေရးလို႔မရဘူး....။ကၽြန္မဘာကိုရည္႐ြယ္ေရးထားတယ္ဆိုတာကိုတခ်ိဳ႕
ကေတာ့သိၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့မသိၾကဘူး...။..ခုလည္းကၽြန္မရဲ႕သံစဥ္ေတြကိုဘယ္
သူေတြကဘယ္ေလာက္မ်ားဖမ္းယူႏိုင္မလဲသိခ်င္လိုက္တာ။မရခဲ့ရင္ေတာ့ကၽြန္မညံ့တာေပါ့....။
အဲဒါေလးက Fashion Image မဂၢဇင္းမွာပါသြားခဲ့ပါတယ္။၂၀၀၁မွာထင္တာပဲ....။
အစက မေဟသီကုိေပးလိုက္တာပါ။ေပ်ာက္သြားပံုကတိုက္ကိုေတာင္မေရာက္ပဲ ေပ်ာက္သြား
သတဲ့..။အဲဒါနဲ႔ ေနာက္တစ္တိုက္ကိုေပးလိုက္တာ။အဲဒီတုန္းက ၀ိုင္ခ်ိဳ အဲဒီမဂၢဇင္းမွာလုပ္ေနတဲ့
အခ်ိန္ေပါ့....။


ညေနေတးခ်င္း
ကၽြန္မရင္ထဲကေနခြဲၿဖာထြက္သြားတဲ့ၿဖဴ၀ါ၀ါလမ္းဖံုဖံုေလးေတြကိုကၽြန္မေငးၾကည့္ေနမိတယ္။
လမ္းကေလးေတြကလည္းကၽြန္မကိုခပ္လွမ္းလွမ္းကရီေ၀စြာၾကည့္လို႔။ဒီညေနခင္းမွာေတာ့
ကၽြန္မတို႔ဒါပဲတတ္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။
အဲဒီလမ္းကေလးေတြဘယ္ေတာ့မ်ားမွကၽြန္မဆီၿပန္လာႏိုင္ေတာ့မလဲမသိဘူး။လမ္းကေလး
ေတြကိုကၽြန္မတာ၀န္မေက်ႏိုင္ခဲ့ဘူးေလ။သစၥာမဲ့ခြင့္ကိုအလိုမတူပဲလက္ခံလိုက္ရတာပါလမ္း
ကေလးေတြေရ..ကၽြန္မကိုဘယ္္ေတာ့မွခြင့္မလႊတ္လိုက္ပါနဲ႔။
တကယ္ေတာ့ကၽြန္မဟာဘာဆိုဘာမွမတတ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ေ႐ွးေဟာင္းနန္းရင္ၿပင္ေလးတစ္ခုပါ။
က်ားကန္ထားၿခင္းေတြကလည္းယိုင္နဲ႔စီးေမ်ာထြက္ကုန္ၾကၿပီ။ခြဲၿဖာထြက္သြားတဲ့လမ္းကေလး
ေတြေပၚမွာေတာ့အိပ္တန္းၿပန္ေရာင္ၿခည္ေတြ ႐ႊဲ႐ႊဲစိုလို႔။
မၾကာခင္ေန၀င္ေတာ့မယ္။ညေနခင္းကေတာ့သူနဲ႔ဘာမွမဆိုင္သလိုစိမ္းၿမေနဆဲပဲ။

လမ္းကေလးေတြသယ္ေဆာင္သြားၾကတဲ့ရယ္သံလြင္ၿမၿမေလးေတြကိုကၽြန္မလြမ္းတယ္။သူတို႔
ကိုယ္ေပၚမွာအစီအရီပြင့္ခဲ့ဖူးတဲ့အၿဖဴေရာင္ပြင့္ဖတ္ေလးေတြကိုလည္းလြမ္းတယ္။ခုေတာ့၊ကၽြန္မ
ရင္အံုေပၚမွာအနီေရာင္ပန္းပြင့္ေတြကပဲေစြးေစြးလႈပ္လႈပ္ေအာင္ပြဲခံလို႔။
ကၽြန္မနာက်င္ခါးသက္စြာရယ္ေမာလိုက္မိတယ္။(ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ဒါဟာ ကၽြန္မအ
တြက္အေကာင္းဆံုးေဆးတစ္ခြက္ပဲေလ)“မၾကာခင္မွာအသားက်သြားမွာပါ၊အရာရာဟာအစ
ေတာ့ဒီလိုပါပဲ” တဲ့။
ဟင့္အင္း၊ကၽြန္မက ေလညင္းေတြနဲ႔အတူေယာယိမ္းကမယ့္၊ေလၾကမ္းေတြနဲ႔အတူလုိက္ေတး
ဆိုမယ့္စိမ္းၿမၿမသစ္႐ြက္တစ္႐ြက္မွအဟုတ္တာ။ဒါေပမယ့္...ေနေရာင္ၿခည္ေတြကိုေတာ့လို
အပ္ခ်က္အတြက္မဟုတ္ပဲခ်စ္တယ္။ခုေတာ့.....
မၾကာခင္ေန၀င္ေတာ့မယ္။ညေနခင္းကေတာ့သူနဲ႔ဘာမွမဆိုင္သလိုစိမ္းၿမေနဆဲပဲ။

ပစၥကၡအခ်ိန္ေတြကိုကုန္ၾကမ္းအၿဖစ္အဓမၼ၀ယ္ယူခဲ့ရၿပီး အသံုးမ၀င္တဲ့အနာဂတ္အတုေတြကို
ထုတ္ေပးေနခဲ့တာကၽြန္မရဲ႕တတိယတန္းစားႏွစ္ေကာင္ေစာင့္ရင္ၿပင္ေလးေပါ့။အဲဒီရင္ၿပငထက္
မွာရာသီစာပြဲေတာ္ေတြၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲသဲက်င္းပေနလိုက္တာတစၿပင္အတိုင္းပဲ..။
အနက္ေရာင္ဖဲၾကိဳး႐ွည္ၾကီးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔လွလွပပစည္းေႏွာင္ခံထားရတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ရင္၀င္လမ္းမ
ဟာ ေရာင္ၿခည္ေတြနည္းေနခဲ့ၿပီ။
ပန္းပြင့္ေတြကိုမၿမင္ရေတာ့ဘူး။ရနံ႔တစ္လူလူကိုဘယ္သူကန္႔သတ္ခ်က္ေပးလိုက္တာလဲ။ ေတး
သံတစ္ခၽြင္ခၽြင္ေတြဘယ္နားကမ်ားလြန္႔လူးသက္၀င္လာေလမလဲရယ္လို႔စိတ္ေစာမိတဲ့ေန႔ရက္
ေတြလည္း ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုစာေတာင္မကေတာ့ဘူး။
တံခါးမပိတ္ၾကပါနဲ႔ဦး။ အိမ္ကိုၿပန္လာတဲ့လိႈင္းေခါင္းၿဖဴၿဖဴေလးေတြကိုမေစာင့္ေတာ့ဘူးလား။
ဟိုးအေ၀းၾကီးက ပ်ံသန္းလာတဲ့ဖန္ဆင္း႐ွင္တစ္ပါး။သူ....ကၽြန္မဆီေနမ၀င္ခင္ေရာက္ဖို႔လို
တယ္။
မၾကာခင္ေန၀င္ေတာ့မယ္။ညေနခင္းကေတာ့သူနဲ႔ဘာမွမဆိုင္သလိုစိမ္းၿမေနဆဲပဲ။

ဘုရားေက်ာင္းကလြင့္က်လာတဲ့ေခါင္းေလာင္းသံခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးေတြ၊ ခါးသက္စိမ္းၿမတဲ့ၿမက္
ခင္းၿပင္ေပၚမွာေလးတိေလးကန္ကခုန္လို႔။ ဘာအတြက္ေၿခြခ်လိုက္တဲ့ေခါင္းေလာင္းသံေတြပါ
လိမ့္။မဂၤလာ႐ွိတဲ့အခ်ိန္နာရီအတြက္လား။
ေၾကကြဲစရာလမ္းခြဲေန႔ရက္ေတြအတြက္လား။
ကၽြန္မအတြက္ကေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းေၿခာက္ၿခားေနတတ္တဲ့ေႏြေတြ ခပ္စိတ္စိတ္႐ြာခ်
လာေနၿပီ...။ဘုရားသခင္...ရာသီသံုးမ်ိဳးစလံုးမွာသူဟာပင္တိုင္အသံုးေတာ္ခံေတာ့မယ့္ဗီလိန္
ဇာတ္ေကာင္မ်ားလား။အပူေရာင္ေတြကေတာ့ကၽြန္မကိုယ္ေပၚမွာ ခပ္က်ဲက်ဲၿခယ္သလို႔။
လပ္ဟာေနတဲ့ကၽြန္မရဲ႕ဘယ္ဘက္ရင္ခြင္ေထာင့္ကကြက္လပ္ကေလး...။ဘယ္ေတာ့မ်ားမွေတး
သီရပါ့မလဲ။ငွက္ကေလးေတြရဲ႕အိပ္တန္းၿပန္သံနဲ႔အတူ၊ အရိပ္အေယာင္တခ်ိဳ႕ေၾကကြဲစြာေနာက္
ဆုတ္လွည့္ၿပန္သြားၾကတယ္။တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္းအခ်ိန္ဆိုတာေစာင့္ဆိုင္းရတတ္တဲ့အရာ
တစ္မ်ိဳးပါပဲ။
မၾကာခင္ေန၀င္ေတာ့မယ္။ညေနခင္းကေတာ့သူနဲ႔ဘာမွမဆိုင္သလိုစိမ္းၿမေနဆဲပဲ။

အေတာင္ပံစစ္စစ္ေတြနဲ႔လြတ္လပ္စြာပ်ံသန္းသြားတဲ့ငွက္တစ္အုပ္နဲ႔အတူကၽြန္မေရာလိုက္သြားခ်င္
လိုက္တာ။လမ္းကေလးေတြကိုေတာ့ ကၽြန္မေ႐ႊနဲ႔လုပ္တဲ့အေတာင္ပံအတုေတြလက္ေဆာင္ေပး
လိုက္ခဲ့ဖူးတယ္။(သူတို႔တကယ္ပ်ံသန္းႏိုင္ၾကမွာမဟုတ္ဘူး)ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြဟာဘာလို႔ေနေစာင္း
ေစာင္းသြားရတာတဲ့လဲ။လေရာင္ဆိုတာအခါခပ္သိမ္းအလည္လာတတ္တဲ့ဧည့္သည္မဟုတ္ဘူးဆိုတာ
ကၽြန္မေမ့ေနခဲ့တယ္။
ၾကယ္ပြင့္ကေလးတစ္ပြင့္တစ္ေလနဲ႔မိတ္ဖြဲ႕ခြင့္ရမယ္ဆိုရင္ကၽြန္မလမ္းကေလးေတြကိုၾကယ္ေရာင္က
ေလးေတြနဲ႔ခရီးဆက္ခိုင္းႏိုင္မွာပါ။ ေန႔သစ္တစ္ခုထိေလ။
ေခါင္းေမာ့ၿပီးပင့္သက္အပူေတြကိုလူမသိေအာင္ခိုးထုတ္ဖူးသလား။ေကာင္းကင္မွာလွ်ပ္တစ္ၿပက္ၿမင္
လိုက္ရတဲ့တိမ္တစ္စကိုေရာဘယ္တုန္းကၿပန္ေခၚလို႔ရခဲ့ဖူးလဲ။(ဆရာ၀င္းေဖၿမင့္ကေတာ့တိမ္ ၁၀၀
ကိုအက်ဥ္းခ်ထားႏိုင္ခဲ့တယ္။)
ညေနခင္းေကာင္းကင္ၾကီးကိုဒီအတိုင္းထိုင္ၾကည့္ေနခဲ့ရတာတစ္ေထာင့္တစ္ညပံုၿပင္႐ွည္ေတြေတာင္
ခရီးလြန္ေနခဲ့ၿပီ...။
မၾကာခင္ေန၀င္ေတာ့မယ္။ညေနခင္းကေတာ့သူနဲ႔ဘာမွမဆိုင္သလိုစိမ္းၿမေနဆဲပဲ။

ပဲ့တင္သံေတြကိုမုန္းတယ္။
ပဲ့တင္သံေတြကိုၿဖစ္ေစၿပီး ကာဆီးထားတဲ့ေတာင္ကမ္းပါး႐ွည္ၾကီးေတြကိုလည္းမုန္းတယ္။နားႏွစ္ဖက္
ကိုေၾကကြဲလုမတတ္ပိတ္ရင္းပဲ့တင္သံေတြကို႐ိုက္ခ်ိဳးပစ္လိုက္တဲ့အခါ..ကၽြန္မရင္ၿပင္ဟာဘုရားသခင္
ခ်ေပးတဲ့ ဖိတ္တစ္၀က္စင္တစ္၀က္(ကၽြန္မရဲ႕တုန္ယင္ေနတဲ့လက္ေတြေၾကာင့္ပဲၿဖစ္မွာပါ..)ၿငိမ္သက္
ၿခင္းအနည္းငယ္နဲ႔ တိတ္ဆိတ္လို႔။
တိတ္ဆိတ္ေနလိုက္တာ။
ၿပန္လာပါဦးလမ္းကေလးေတြေရ...။ဘုရားသခင္ေ႐ွ႕မွာ႐ွိတဲ့ဖလားထဲမွာ (ကၽြန္မရဲ႕အလ်င္စလိုအ
ေလာတၾကီးႏိုင္မႈေၾကာင့္) ဖိတ္လွ်ံက်သြားရတဲ့ဆုေတာင္းတခ်ိဳ႕႐ွိေနတယ္။
ကၽြန္မရင္ၿပင္ေလးကေတာ့ခုထိတိတ္ဆိတ္ေနဆဲပဲ။
ညေနခင္းကိုထိုင္ၾကည့္ရင္းကၽြန္မလည္းေနေစာင္းေစာင္းလာလိုက္တာ မၾကာခင္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ၾကား
ရေတာ့မယ္ထင္ရဲ႕။သီဆိုသူရဲ႕ေမ့ေလ်ာ့ၿခင္းခံထားရတဲ့သီခ်င္းတစ္ပုဒ္လို..ကၽြန္မငိုေနမိသလား....။
ႏႈတ္ဆက္ညေနခင္းေလးအတြက္ ေခါက္သိမ္းထားတဲ့ေ႐ႊေရာင္ေငြေရာင္တလက္လက္နဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ပြဲ
တက္၀တ္စံုေတြကိုသတိရေနမိတယ္။စိန္ေရာင္လက္ခြင့္မရတာကလြဲရင္ေပါ့။ အကယ္ေတာ့ အေရာင္
မဲ့ဆိုတာ အၿဖဴေရာင္မွအဟုတ္တာ...။
မၾကာခင္ေန၀င္ေတာ့မယ္။ညေနခင္းကေတာ့သူနဲ႔ဘာမွမဆိုင္သလိုစိမ္းၿမေနဆဲပဲ။

တစ္ႏွစ္တစ္ခါဆိုေနက်သက္တံေတးခ်င္းေတြလည္းရင့္ညိဳက်လာေနၿပီ..။မၾကာခင္ေၾကြက်ထြက္ခြာ
သြားရေတာ့မယ့္သစ္႐ြက္ေၿခာက္ေတြလိုပဲ။ ဟုိးေ၀းေ၀းကေနစီးေမ်ာလြင့္ခတ္လာတဲ့ဓမၼေတးသံေၿခာက္
ေၿခာက္ေတြကစိတၱဇဆန္ေနလိုက္တာ။ေန၀င္ေတာ့မယ္...တဲ့။
ေန၀င္မွာေစာလိုက္တာ။
ေန၀င္တာေစာလိုက္တာ။
ေန၀င္ေစာလိုက္တာ။
................
......................
႐ွည္လ်ားလွတဲ့အေမွာင္ညေတြၿပီးရင္ ကၽြန္မၿပန္အာ႐ုဏ္က်င္းခြင့္ရဦးမွာလား။ဒါဆိုရင္ ကၽြန္မ အခ်ိန္ေတြ
အမိန္႔ေတြ၊ေတာင္းပန္တိုးလ်ိဳးသံေတြကိုေတြကိုေစာင့္မေနေတာ့ဘူး။ကိုယ့္ဘာသာဆည္းဆာအေရာင္ေတြ
နဲ႔ရစ္ပတ္..အေမွာင္ေတးသြားကိုတီးခတ္လိုက္ေတာ့မယ္။
ေတးသြားဆံုးသြားခဲ့ရင္............
ကၽြန္မ..............


မေနာ္ဟရီ


10 Comments:

pandora said...

သံစဥ္ေတြထဲမွာ ေမ်ာပါခံစားသြားပါတယ္

Anonymous said...

အန္တီေနာ္ေရ.. ျမင့္လိုက္တာ..လိုက္ေတြးၾကည္႔ပါတယ္.. လိုက္မမွီဘူး.. ထင္တာေျပာၾကည္႔မယ္.. ေသဆံုးခါနီးလူတစ္ေယာက္ရဲ႕ဂေယာက္ဂယက္စိတၱဇအေတြးမ်ားလား၊
ထာ၀ရခြဲခြာသြားရေတာ႔မယ္႔သူရဲ႕လြမ္းခ်င္းလား၊
ခရစၥမတ္အခ်ိန္မွာ အေ၀းေရာက္ေနျပီး သူမ်ားေတြလို မေပ်ာ္ေမြ႔ႏိုင္သူလား၊
ဒါမွမဟုတ္ စိတ္ပင္ပန္းအားငယ္ေနသူရဲ႕
ဖြင့္ဟခံစားခ်က္မ်ားလား။ မဟုတ္ခဲ႔ရင္ အန္တီညံ႔တာမဟုတ္ပါဘူး။ သားလိုက္မမွီတာပါ။ အေျဖေလးကိုေတာ႔ သိခ်င္ပါတယ္.. ျပီးေတာ႔ လမ္းေလးေတြဆိုတာ
ဘာကိုရည္ညႊန္းတယ္ဆိုတာကိုေရာ။ ရွင္းျပပါေနာ္..။

ေဆာင္းယြန္းလ said...

အနက္ေရာင္ဖဲၾကိဳး႐ွည္ၾကီးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔လွလွပပစည္းေႏွာင္ခံထားရတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ရင္၀င္လမ္းမ
ဟာ ေရာင္ၿခည္ေတြနည္းေနခဲ့ၿပီ။
ပန္းပြင့္ေတြကိုမၿမင္ရေတာ့ဘူး။ရနံ႔တစ္လူလူကိုဘယ္သူကန္႔သတ္ခ်က္ေပးလိုက္တာလဲ။ ေတး
သံတစ္ခၽြင္ခၽြင္ေတြဘယ္နားကမ်ားလြန္႔လူးသက္၀င္လာေလမလဲရယ္လို႔စိတ္ေစာမိတဲ့ေန႔ရက္
ေတြလည္း ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုစာေတာင္မကေတာ့ဘူး။
တံခါးမပိတ္ၾကပါနဲ႔ဦး။ အိမ္ကိုၿပန္လာတဲ့လိႈင္းေခါင္းၿဖဴၿဖဴေလးေတြကိုမေစာင့္ေတာ့ဘူးလား။
ဟိုးအေ၀းၾကီးက ပ်ံသန္းလာတဲ့ဖန္ဆင္း႐ွင္တစ္ပါး။သူ....ကၽြန္မဆီေနမ၀င္ခင္ေရာက္ဖို႔လို
တယ္။
မၾကာခင္ေန၀င္ေတာ့မယ္။ညေနခင္းကေတာ့သူနဲ႔ဘာမွမဆိုင္သလိုစိမ္းၿမေနဆဲပဲ။
မေနာ္ေရ.သိပ္ကိုအဓိပၸာယ္ေလးနက္ပါတယ္.အမရဲ့ခံစားခ်က္နဲ႔က်ေနာ့္အဓိပၸာယ္ေဖာ္မႈတို႔ကတစ္ထပ္တည္းက်ခ်င္မွက်မယ္..ဒါေပမယ့္တစ္စံုတစ္ခုကိုေတာ့ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္..
ခင္မင္လ်က္

ATN said...

mosaic ပန္းခ်ီတကားကို ၾကည့္လိုက္ရသလိုပါပဲ...

လဲျပိဳသြားတဲ့ အေရာင္ေတြကို
သူ႕ေနရာနဲ႕သူ စီထည့္ျပီးတဲ့အခါ
အမည္ေပးစရာ ပံုတပံု ေပၚလာတာပါပဲ...

တခါတခါေတာ့လည္း
ပံုရိပ္ေတြက ေတးဆိုတတ္ေသးတယ္...

စိမ္းျမ... သစ္ရြက္တို႕ ေၾကြေနဆဲ...

ဒါလည္း... ေနာက္ဆံုး အိပ္မက္ပဲ ျဖစ္ပါေစေလ...

Zephyr said...

မၾကာခင္ေန၀င္ေတာ့မယ္။
ညေနခင္းကေတာ့သူနဲ႔ဘာမွမဆိုင္သလို
စိမ္းၿမေနဆဲပဲ။

... တကယ္ေတာ႔ ေလာကဟာ ကိုယ္႕အတြက္သက္သက္ ဖန္ဆင္းထားတဲ႕ေနရာတစ္ခုမဟုတ္ေတာ႔ ခံစားရတာေပါ႔ ...။

အဲဒီလူတစ္ေယာက္ဟာ ဥေပကၡာတရားနဲ႕ အသားမက် ... ျဖစ္သင္႔တာေတြ မျဖစ္တိုင္းနာက်င္ေၾကကြဲေနမိတယ္ ...။

ယံုၾကည္ခ်က္ေတြေတာင္ အေရာင္ေဖ်ာ႕လာတယ္ ..။
...
...

ေန၀င္မွာေစာလိုက္တာ။
ေန၀င္တာေစာလိုက္တာ။
ေန၀င္ေစာလိုက္တာ။ ...

သူ႕ရဲ႕ အေတြးေတြဟာလည္း နာက်င္မႈေၾကာင္႕ အစြန္းေရာက္ေနတယ္ ...။
...
႐ွည္လ်ားလွတဲ့အေမွာင္ညေတြၿပီးရင္ ကၽြန္မၿပန္အာ႐ုဏ္က်င္းခြင့္ရဦးမွာလား။ဒါဆိုရင္ ကၽြန္မ အခ်ိန္ေတြ
အမိန္႔ေတြ၊ေတာင္းပန္တိုးလ်ိဳးသံေတြကိုေတြကိုေစာင့္မေနေတာ့ဘူး။
ကိုယ့္ဘာသာဆည္းဆာအေရာင္ေတြနဲ႔ရစ္ပတ္..
အေမွာင္ေတးသြားကိုတီးခတ္လိုက္ေတာ့မယ္။
ေတးသြားဆံုးသြားခဲ့ရင္............
ကၽြန္မ..............

(ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ႕ အေတြးပဲ ...။)

..................................

အစ္မေရ ... အသက္အရြယ္က ရင္႕က်က္မႈကို လက္ေဆာင္ေပးတယ္လို႕ ၾကားဖူးတယ္ ...။
အခုျပန္ဖတ္ၾကည္႕ေတာ႕ ၿပံဳးၿပံဳးေလးဖတ္ႏုိင္ၿပီလား ဆိုတာသိခ်င္ပါတယ္ ..။

April said...

မ..ေရ...
မရဲ႕ သံစဥ္ေတြကို လိုရာဆြဲေတြးသြားတယ္။

ဘုရားေက်ာင္းကလြင့္က်လာတဲ့ေခါင္းေလာင္းသံ ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးေတြ၊ ခါးသက္စိမ္းၿမတဲ့ၿမက္
ခင္းၿပင္ေပၚမွာေလးတိေလးကန္ကခုန္လို႔။ ဘာအတြက္ေၿခြခ်လိုက္တဲ့ေခါင္းေလာင္းသံေတြပါ
လိမ့္။မဂၤလာ႐ွိတဲ့အခ်ိန္နာရီအတြက္လား။
လပ္ဟာေနတဲ့ကၽြန္မရဲ႕ဘယ္ဘက္ရင္ခြင္ေထာင့္က ကြက္လပ္ကေလး...။ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွေတး
သီရပါ့မလဲ။ငွက္ကေလးေတြရဲ႕အိပ္တန္းၿပန္သံနဲ႔အတူ၊ အရိပ္အေယာင္တခ်ိဳ႕ေၾကကြဲစြာေနာက္
ဆုတ္လွည့္ၿပန္သြားၾကတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္းအခ်ိန္ဆိုတာ ေစာင့္ဆိုင္းရတတ္တဲ့အရာ
တစ္မ်ိဳးပါပဲ။
မၾကာခင္ေန၀င္ေတာ့မယ္။ညေနခင္းကေတာ့ သူနဲ႔ဘာမွမဆိုင္သလိုစိမ္းၿမေနဆဲပဲ။

ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္
မိုးေန

MANORHARY said...

pandora: ေမ်ာပါခံစားေပးတဲ့အတြက္ေက်းဇူးပါ။
craton း အီးေမးလ္ေလးေပးပါေနာ္၊..ဒီမွာမေၿပာခ်င္
လို႔ပါ။
ေဆာင္းယြန္းလ း ညေနေတးခ်င္းကိုနားဆင္သြားတဲ့
အတြက္ေက်းဇူးပါ။

ကိုေအာင္သာငယ္ း ဟုတ္တယ္။အဲဒါေနာက္ဆံုးအိပ္မက္
ပဲ...စိမ္းၿမသစ္႐ြက္ေတြေၾကြေနဆဲ...ဒါေပမယ့္..
ဘယ္သူေၿပာလဲတစ္ေတာလံုးေၾကြ...

Zephyr : ဒီခံစားခ်က္က ပုဂၢလိကခံစားခ်က္မ
ဟုတ္တဲ့အတြက္ခုလည္းၿပံဳးၿပီးၿပန္မဖတ္ႏိုင္ေသးပါ
ဘူးကြယ္။

မိုးေန း လိုရာဆြဲေတြးတာေတာ့စိတ္သက္သာ
တာေပါ့ကြယ္။

Anonymous said...

သိဘူး ............
ဘာေျပာခ်င္တယ္ဆိုတာ..............
မသိတာဘဲေကာင္းတယ္.............
သိေနရင္ သိေနခဲ႔႔႔ရင္ သိျပီးသားဆိုရင္........
သိသြားခဲ႔ရင္ သိလိုက္ရရင္...........
ဘာျဖစ္နိုင္အုန္းမွာတဲ႔လဲ.........ကဲ

အက္ေဆးဆိုတာ ဘာသာျပန္ရတဲ႔ဟာမ်ိဳးမွ........
မဟုတ္တာ.........

Anonymous said...

အန္တီေနာ္ေရ.. သား Profile မွာေမးလ္ရွိပါတယ္။ ေစာင့္ေနပါ႔မယ္။ း)

Anonymous said...

ရင္ေငြ႔နဲ႔ ေရးတဲ႔ ေတးသြားတပုဒ္လို လာခံစားသြားတယ္၊ ဆရာဝင္းေဖျမင္႔က တိမ္တရာ အက်ဥ္းခ်ထားတယ္တဲ႔ အမွန္ေတာ႕ အသံျမည္တတ္တဲ႔ အရာေတြပါ ေရႊျပည္ႀကီးမွာ အက်ဥ္းခ်လာႏိုင္ေကာင္းရဲ႕။ စကားမစပ္ မေနာ္...ေရ ...ေဟမာေႏြလ ဘုရား ေက်ာင္းတက္ျဖစ္ေသးလား? ဒီဇင္ဘာလမွာ Dawn Service တက္ခဲ႔တာ၊ Mid-Night Service တက္ခဲ႔တာ သတိရေနေသးတယ္၊ ဆရာေပါလ္ေရာ က်န္းမာခ်မ္းသာ ပါရဲ႔လားဗ်ာ! ခြဲခဲ႔တာ ၾကၿပီဆိုေတာ႔ ...?