Tuesday, October 6, 2009
ကန္ရာသီရဲ႕နဂါးေခါင္းလွည့္တဲ့အရပ္
ငါ့အနာဂါတ္ကို
အေဝးၾကီးဆြဲေရႊ႕ပစ္လုိက္ၿပီးမွေတာ့
ခရီးကမနီးဘူးမေၿပာနဲ႔ေလ
သကာအုပ္ထားတဲ့ေဆးကေတာ့ခါးမွာပဲ
ေဆးဖက္ေတာ့ဝင္သတဲ့လား
ဒီမွာ ခင္ဗ်ား ေဆးညႊန္းမွားေနၿပီ
မနက္ခင္းက မိုးၿပိဳက်တယ္
ေသြးရူးေသြးတန္းေၿပးရင္း
ေဟာဒီအရွင္လတ္လတ္ေန႔လည္ခင္းမွာ
ရွင္သန္ၿခင္းကိုၿပန္ေတြ႕လုိက္ရတယ္
သူ႔ခမ်ာ စြန္႔ပစ္ခံဒါဏ္ရာေတြနဲ႔နာက်င္လို႔
ခပ္ေဝးေဝးကညေနခင္းေတာအုပ္
သူ႔စိမ္းလန္းမႈေတြကို အသာအယာသိမ္းထုတ္လုိ႔။
ဒီလိုပါပဲ
ေလာကဆိုတာမာယာမ်ားသတဲ့
ေၿပာေၿပာၿပီး အဲဒီမာယာက်င္းေတြထဲပဲခုန္ခုန္ခ်မိၾက
နာလန္ထမလာႏိုင္ေတာ့တာဆန္းသလား
ၾကမ္းၾကားေလၾကား မွာလုိက္ရဦးမယ္
ဘာမွမေရးထားတဲ့စာမ်က္ႏွာေတြမွာဘာမွမပါႏိုင္ပါဘူး။
သမိုင္းတဲ့လား
ေပါက္ပင္ကိုင္းေနေပမယ့္ ဗ်ိဳင္းကရိုင္းခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူး။ ။
မေနာ္ဟရီ
16 Comments:
ဒီကဗ်ာကိုဖတ္ျပီး ဟိုကၠဳတစ္ပုဒ္ကိုသတိရတယ္။
ဟိုကၠဳက ရိုးရိုးေလးပါ။
လွလိုက္တဲ႔လ
သူခိုးေတာင္ရပ္ျပီး
ကေနလိုက္ရတယ္ ... တဲ႔....။
ညမွာ ခိုးဖို႕၀ွက္ဖို႕လာတဲ႔သူခိုးေတာင္ သာေနတဲ႔လက လွလြန္းလို႕ ကျဖစ္သြားေသးတယ္ဆိုေတာ႔ သဘာ၀အလွအပက လူ႕စိတ္ကို လႊမ္းမႈိုးတဲ႔ သေဘာထင္ရွားပါတယ္။ လသာတာဟာ သဘာ၀က်မႈတစ္ခုပါပဲ။ စိတ္ထဲမွာရိွေနတဲ႕အရိွတရား၊ ရိွခဲ႔တဲ႔ အရိွတရားတစ္ခုဟာလည္း သာေနတဲ႔လ၊ သာခဲ႔တဲ႔လ လိုပါပဲ။ ... သဘာ၀က်က်လွေနတဲ႔ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ဘာမွျပန္ေရးခ်င္စိတ္မရိွလို႕ စာေတြနဲ႔ပဲမန္႕လိုက္ပါတယ္။ ကဗ်ာရဲ႕ ျပည္႕စံုမႈတစ္ခုကို ရိုးရိုးေလးနားလည္ဖို႕ၾကိဳးစားျဖစ္ပါတယ္။ ဒီကြန္မန္႕က လြန္ခဲ႔တဲ႔ ႏွစ္လက ေရးဖို႕ အခုမွ သတိရသြားတာနဲ႔ အခုမွ မန္႕ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီကဗ်ာမွာပါတဲ႔ နိမိတ္ပံုေတြက မလွပသလို၊ အသံေတြကလည္းမာထန္ေနပါတယ္။ တစ္ခါတေလ ဘ၀ဆိုတာ ေစာင္းၾကိဳးေလးေပၚ ပန္းပြင္႔ေၾကြသေလာက္ေလး (Romantics ဆန္ရံုေလး ) ေနထိုင္ခြင္႔ရတာမ်ိဳးမဟုတ္ေတာ႔ ဒီကဗ်ာမွာပါတဲ႔ ခံစားခ်က္မ်ိဳးဟာ ကိုယ္ခံစားဖူးတဲ႔ ၾကက္ေသြးေရာင္ ေသာၾကာေန႕တစ္ေန႕ကို သတိရေစပါလိမ္႕မယ္။ .....။ ဘ၀မွာ အရွံဳးနဲ႔ပိုင္းထားတဲ႔ စက္၀ိုင္းျပတ္တစ္ခုနဲ႔၊ အရူးေတြလႊင္႔ပစ္တဲ႔ ယပ္ေတာင္တစ္ေခ်ာင္းကေန ကိုယ္႔ကံၾကမၼာ အသက္ဘယ္ေလာက္ေနသြားခဲ႔ရသလဲျပန္ၾကည္႕ေနရတဲ႕ေန႕စြဲမ်ိဳးေတြ၊ ငရဲသားေတြထြန္ထားတဲ႔ ကိုယ္ခႏၶာထြန္ေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ မ်က္ရည္ပင္ပ်ိဳေတြ အခင္းလုိ္က္စည္ပင္ေနတဲ႔သကၠရာဇ္ေတြ၊ ကိုယ္႔ဆြဲၾကိဳးက်စ္ဖို႕ ကိုယ္႔ေသြးေၾကာေတြကို ျဖတ္ေတာက္ပစ္ေနရတဲ႔ ညေနခင္းေတြ၊ ... ဘယ္သူေတြေပ်ာ္ရႊင္ဖို႕မွန္းမသိဘဲ ျခေသၤ႔တစ္ေကာင္နဲ႔ လက္နက္မဲ႕သတ္ပုတ္ခဲ႕ရတဲ႕ ေသြးေရာင္ညေတြ .... ဘ၀မွာ အမာရြတ္ရိွသေလာက္ပဲ ရင္႔က်က္တယ္ဆိုတာေလးကိုသိဖို႕ ကုလားအုတ္အိမ္မက္ေတြကို ကႏၱာရတစ္ေလွ်ာက္လံုးမက္ခဲ႔ရတာေတြ ... .... .... အတူတူပဲေပါ႔ ...။
ဒီဘ၀ကို ျဖတ္သန္းခဲ႔ၾကသူေတြဟာ အတူတူေတြပဲေပါ႔။ ဘယ္သူ႕ဒဏ္ရာက ဘယ္သူ႕ဒဏ္ရာထက္ပိုနက္ဦးမွာလဲ...။ ဘယ္သူ႕မ်က္ရည္က ဘယ္သူ႕မ်က္ရည္ထက္ ပိုေၾကကြဲဦးမွာလဲ ...။ အတူတူပဲေပါ႔....။ ဒဏ္ရာရေနၾကသူေတြအတြက္ ကမာၻဖ်က္မိုးမုန္တုိင္းျဖစ္ျဖစ္ ကမာၻဖ်က္ေလနီၾကမ္းျဖစ္ျဖစ္ မထူးလွပါဘူး...။ လက္သည္းအမည္းေရာင္မဆုိးထားလည္း ေသမင္းဟာ ခန္႕ညားေနမွာပဲမဟုတ္လား။ ခြက္နဲ႕ေတာင္းတဲ႔သူေတြ လက္နဲ႕ေတာင္းတာက ပိုသနားစရာမ်ားေကာင္းေနမလား။ မေသခ်ာဘူး .... ခံစားတတ္တဲ႔စိတ္ဟာ ေႏြလတုန္းက ေၾကြက်သြားျပီ .....။
ကံကိုမယံုေပမယ္႔ ဆူးပံုေတြကိုေတာ႔ နင္းၾကရေသးတာပါပဲ ....။ လမ္းဆံုးရင္ ရြာေတြ႕မယ္ဆိုတာ လမ္းမေလွ်ာက္ခင္ကတည္းက ၾကားခဲ႔ရတဲ႕မုသားလွလွ တစ္ဆင္စာပါပဲ .....။ ကဗ်ာထဲမွာ ေၾကြက်သြားတဲ႕အပူနဲ႕အလင္းဟာ စိတ္ေတြကို ပက္ၾကားအက္ေစတတ္တယ္ ....။ ... ဆိုၾကပါေတာ႔ အဲဒီအရာဟာ ကြန္မန္႕တစ္ခုဆိုရင္ နာက်င္ေနတဲ႔စိတ္က နာက်င္ေနတဲ႔စိတ္ကိုၾကားလိမ္႔မယ္...။
လွလိုက္တဲ႔လ ...
သူခိုးေတာင္ရပ္ျပီး ...
ကေနလိုက္ရတယ္ ....။
သြားလို႕မရေတာ႔တဲ႔ ခရီးမ်ားစြာအတြက္ .... ရပ္ျပီးကလိုက္ၾကစုိ႕ကြယ္ရို႕ ....။ ။
ခင္မင္စြာျဖင္႔
Zephyr
ေဆးညႊန္းမွားတဲ့ေဆးေတြ ေဆးဘက္၀င္ေနသေရြ႕
ေရာဂါ..အစစ္ေတြ..အတုေယာင္ေဆာင္ေနၾကရေတာ့တာေပါ့..
ေဆးအတြက္အေလးမခံႏိုင္ၾကေတာ့ဘူးေလ...
ကိုယ့္ရွင္သန္ျခင္းကိုယ္ အရွင္လတ္လတ္ျပန္ရမရဆိုတာေတာင္ မေသခ်ာေတာ့သလိုပဲ...
ဘာမွေရးမထားတဲ့ စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ...
ဘာမွပါမလာတာကို ၀မ္းနည္းမေနေတာ့ဘူး
မမေရ..
စိမ္းလန္းျခင္းေတြ..သိမ္းထုတ္..စုစည္းဖို႔..
ၾကမ္းၾကားေလၾကား...
ဘ၀ကို..ေတာ္ရာမွာ..အျမစ္တြယ္လိုက္ၾကဥိးစို႕
ခ်စ္တဲ့
မာယာမ်ားေပမယ္႔ ဒီေမွာ္ရံုေတာထဲမွာပဲ ခ်ာလည္လည္လုိ႔.. လႈပ္ေလ ျမဳပ္ေလ ဒီႏြံထဲမွာပဲ ရုန္းကန္ရင္းနဲ႔ စုံးစံုးျမဳပ္ရေတာ႔မယ္...
အမွန္ပါပဲေလ..
“ဘာမွမေရးထားတဲ့စာမ်က္ႏွာေတြမွာဘာမွမပါႏိုင္ပါဘူး။” ..ေသခ်ာတာကေတာ႔ တခုခုေတာ႔ ခ်ေရးသြားရေတာ႔မယ္။
**** ဘယ္ရာသီရဲ ႔နဂါးေခါင္းမွလွည္႔မေနတဲ႔အရပ္ အဲဒီဘက္မွာငါရပ္ေနခဲ႔တယ္ *****
ဆြဲယူပို႔ပစ္ခံခဲ႔ရတဲ႔ အနာဂတ္ဆိုတဲ႔ အကြာအေ၀း ……… အေ၀းၾကီးဆိုေပမယ္႔ သံသရာတစ္ဖက္ကမ္းေလာက္ မေ၀းဘူးဆိုလား ဆင္ေျခေပးေနၾကေသးရဲ ႔ ။
သကာအုပ္ထားတဲ႔ေဆး သကာေပ်ာ္ခ်ိန္မွာခါးတာ ဘာဟုတ္ေသးလဲ ၊ ခ်ိဳပါတယ္ဆိုျပီး ေဆးခါးၾကီးကို လိမ္ညာမတိုက္ခံရရင္ဘဲကံေကာင္းေနျပီ ။ ေဆးဖက္၀င္မ၀င္မသိေပမယ္႔ ခါးတဲ႔ေဆးတိုင္းေတာ႔ အ၀င္ဆိုးမွာေသခ်ာပါတယ္ ၊ အခါးကိုမွ မက္မက္စက္စက္ၾကိဳက္သူကလြဲရင္ေပါ႔ေလ …………..
“ေဆးညႊန္းလား မမွားဘူးေလ သူငယ္မ ……မင္းေရာဂါက ဘာနဲ႔မွကုလို႔မေပ်ာက္ေတာ႔တဲ႔ ေရာဂါကြ်မ္းၾကီးေလ သက္သာလိုသက္သာညား …….အိပ္ေဆးေလးေပးၾကည္႔တာပါ ………… အိပ္ေဆးမတည္႔သူျဖစ္ေနတာက ေတာ႔မင္းထိုက္နဲ႔မင္းကံဘဲကြယ္႔” အဲဒီလိုလဲ မုသားအမွန္ကို လ်ာဖ်ားေလးနဲ႔ေျပာတတ္ၾကေသးရဲ ႔ ။
တကယ္ေတာ႔ ညေနခင္းမေရာက္ခင္ စိမ္းလမ္းခြင္႔ေပးခဲ႔တာကိုဘဲ ေက်းဇူးတင္ေပးခ်င္ေနဘီ သူမသိမ္းခင္ေလး ခပ္စိမ္းစိမ္းလမ္းလမ္းေလးေနနိုင္ေသးတဲ႔အတြက္ပါ ။ ကြယ္………. ေျပးခြင္႔ရေနေသးတာကိုက ေျခခ်ဳပ္မိေနသူေတြအတြက္ မနာလိုခ်င္စရာ ျဖစ္ေနမလားဘဲ “မနက္ခင္းေရ မိုးမျပိဳခင္ထိေတာ႔ ငါ႔လမ္းကေလး လင္းပေပးေစခ်င္ရဲ ႔”
မာယာက်င္းထဲခုန္ခ်သူေတြ နာလန္ျပန္မထလာနိုင္တာလား နာလန္ျပန္မထခ်င္ေတာ႔တာလား ခြဲျခားသိနိုင္ဘို႔ ဥာဏ္မ်က္စိ တစ္စံုေလာက္ခဏရခ်င္လိုက္တာ ။ ကိုယ္တိုင္မေရးေပမယ္႔ ကိုယ္႔စာမ်က္နွာေပၚမွာ သူတပါးလာေရးျခစ္သြားရင္ေကာ……. ဖ်က္ရင္ေတာင္မွဖ်က္ရာက်န္ခဲ႔မယ္ေပါ႔ ။ ဘ၀ဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ေရး စာမ်က္နွာတဲ႔လား ကိုယ္တိုင္မေရးရဘဲ ခရီးၾကံဳတုန္း စိတ္အာသာေျဖဘို႔ အပ်င္းေျပ ကညစ္ျခစ္ခ်င္သူေတြ မ်ားမ်ားလာေတာ႔ သံသယေတြတစ္ပံုတစ္ပင္အလယ္မွာ ေပါက္ပင္ကိုင္းသလား ဗ်ိဳင္းနားသလား ဗ်ိဳင္းနားလိုက္ခ်ိန္ကေလးမွာမွေပါက္ပင္ကကိုင္းခဲ႔သလား ကိုင္းေနတဲ႔ေပါက္ပင္မွာမွ ဗ်ိဳင္းကနားမိတာလား……………
ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ႔ကြယ္ နဂါးေခါင္းလွည္႔ျပီဆိုမွေတာ႔ ခုန္မ၀င္မိဘို႔ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ဆံုးမရေတာ႔မွာဘဲ။
ခံစားခ်က္တစ္ခုကို တျခားေထာင္႔တစ္ေထာင္႔ကျပန္ခံစားၾကည္႔ၾကည္႔တာပါ
ဂ်ဴ
အဲဒီလိုနဲ႕ေဝးေဝးသြားတဲ႕
အနာဂါတ္ကုိပဲ...မွီလိုမွီၿငား...
ေၿပးေၿပးလိုက္ရင္း...
ဒါဏ္ရာဗလပြနဲ႕
မာယာေတာမွာပဲ..ေမ်ာေမ်ာေနခဲ႕....
ငါေရးမယ္႕သမိုင္းရိုင္းခ်င္လဲရိုင္းေပါ႕.....
ခ်စ္တဲ႕
အမရာ
ေၿပာေၿပာၿပီး အဲဒီမာယာက်င္းေတြထဲပဲခုန္ခုန္ခ်မိၾက
ေခါက္ရိုးက်ိဳးသံသရာႀကီး..ေမ့ေမ့ၿပီးေသသြားတာ...
တစ္သံသရာလံုး မာယာခါးခါးေလာကရဲ႕ ညိွဳ႕အားျပင္းျပင္းထဲ ခုန္ခုန္ခ်ေနခဲ့ရတာ...။
အနာဂတ္ကို က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ေက်ာခိုင္းပစ္ခဲ႔တာ။ ဒါေပမယ့္ ခရီးက မနီးဘူးလို႔ေတာ့ မေျပာပါဘူး။ သမိုင္းက ႐ိုင္းသြားတာ။
ရွင္သန္ၿခင္းေတြနဲ႔ အနာဂတ္
ခရီးမနီးတာမဟုတ္
ေပ်ာက္ဆံုးၿခင္းခံလိုက္ရတာပါ...။
ေဆးညႊန္းမွားတဲ့ေဆး
ေဆးဘက္ဝင္တယ္
ခါးတယ္ ဆိုရင္ေတာင္
ေရာဂါနဲ႔ေတာ့ တည့္ေစခ်င္မိတယ္..။
ေနသာတဲ့ေန႔ေတြ
လသာတဲ့ညေတြ
စိမ္းစိမ္းစုိတဲ့ ၿမၿမက္ခင္းေတြ
ႀကယ္စံုတဲ့ေကာင္းကင္ေတြ
ဒီလို သာယာေနတဲ့ ေလာက က
ငါ့နဲ႔လားလားမွ မဆိုင္.. ငါလံုးဝ မပိုင္ခဲ့ရပါဘူး...။
နာလန္မထႏိုင္တဲ့ ဘဝေတြ ကို
ယက္ကန္ယက္ကန္နဲ႔ ကူးရင္း
ကၽတ္တြင္းေရေသာက္ေနရတဲ့ ဘဝပါ..။
ေရးမိတဲ့ ဘဝ စာမ်က္ႏွာက အမဲေရာင္
သံုးမိတဲ့ အနာဂတ္ ကေလာင္တံက အမဲေရာင္...
ဘာမွမေရးထားမိဘူး မေၿပာပါနဲ႔....။
ဒါေႀကာင့္ သမိုင္းဆိုတာ
အဲဒီအမဲေရာင္ေတြကို ေဆးေႀကာရင္
ရွာေတြ႔ႏိုင္မွာပါ...။
ဒီလိုပါပဲ
ေပါက္ပင္ကိုင္းေနတိုင္း
ဗ်ိဳင္းက ရိုင္းမိတယ္လို႔ ထင္ေနဆဲ။
း)
မႀကီး....
စိတ္ထဲရွိတာ ခ်ေရးသြားတယ္...
ဒီကဗ်ာကို စဖတ္ကတည္းက ႀကိဳက္တယ္...
ခုေတာ့ ခံစားခ်က္ေတြကို ၿပန္ခ်သြားတယ္...
ခ်စ္ခင္ေလးစားၿခင္းမ်ားစြာၿဖင့္
ဖိုးစိန္
လွေနတာမို႔ ........
ဒီအတိုင္းေလးပဲ ခံစားသြားတယ္အစ္မ ...
တယ္ဆုိတဲ႔စာေတြပါ႔လား.. အေဟးေဟး.. ေမ်ာက္ဖိုးစိန္ကလြဲ အားလံုးဂြတ္ထပဲ.. ဟြင္းး
တီေနာ္ေရ.. ဘာမွထြက္မလာလို႔ ဘာမွ ေထြေထြထူးထူးမန္႔မေနေတာ႔ဘူး..
ကဗ်ာကို ၂ေခါက္ဖတ္သြားတယ္.. ဒါပဲ
အမေရ... ကဗ်ာေလးဖတ္သြားတယ္။
ေပါက္ပင္ကိုင္းေနေပမယ့္ ဗ်ိုင္းကရိုင္းခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး ဆိုတာေလး သေဘာက်တယ္။
မာယာက်င္းထဲ ခုန္ခ်မိတာေတာ့ ခဏခဏပါဗ်ာ။
အားေပးလွ်က္
စမ္းတဝါးဝါးေလွ်ာက္ေနရတဲ႔ ေလာကလမ္းေပၚမွာ ခုန္ခ်ခ်င္စရာမာယာက်င္းေတြက မ်ားလြန္းလွလို႔ ေရွာင္လို႔မရတာေတြလဲ ရွိခဲ႔တယ္
ဒီကဗ်ာေလးက မာယာေခ်းအထပ္ထပ္နဲ႔ ညစ္ပတ္ေနတဲ႔ မယ့္ေလထုအတြက္ ေျဖေဆးျဖန္းခံရသလိုပါပဲ။
ကဗ်ာေရးဟန္ေလးကိုလည္း အရမ္းႀကိဳက္ပါတယ္မ ....
္္
ခ်စ္တဲ႔
=)
အခ်ိဳအဆိမ့္ေတြက လူနဲ႔မတည့္ဘူး
ေဆးအမ်ားစုက ခါးၾကတယ္
(မႀကီးေနာ္ :P
ၾကမ္းၾကားေလၾကား၊ ေပါက္ပင္ကိုင္း ဗမာဆန္ပါေပတယ္။)
ၾကမ္းၾကားေလၾကား မွာလုိက္ရဦးမယ္
ဘာမွမေရးထားတဲ့စာမ်က္ႏွာေတြမွာဘာမွမပါႏိုင္ပါဘူး။
သမိုင္းတဲ့လား
ေပါက္ပင္ကိုင္းေနေပမယ့္ ဗ်ိဳင္းကရိုင္းခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူး။ ။
လွလိုက္တဲ့ေရးဟန္ဆိုတာထက္....ေၿပာစရာမရွိေတာ့ဘူး မေနာ္ေရ
Post a Comment