အၿဖဴေရာင္သက္တံတစ္စင္းနဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ေရာင္စံုသီခ်င္းေတြ

Saturday, August 15, 2009

နန္းညီ tag ထားတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ေရာင္စံုေတြအတြက္.. ဒီပို႔စ္အေဟာင္းေလးကို ၿပန္တင္လိုက္ပါတယ္။



အျဖဴေရာင္သက္တံတစ္စင္းနဲ႔ကြ်န္မရဲ႕ေရာင္စံုသီခ်င္းေတြ

ခရမ္းေရာင္သစ္သီး



ခရမ္းေရာင္ရနံ႔ေတြနဲ႔…နလံမထုူနိုင္တဲ႔ရက္စြဲေတြကို ပိုက္ဆံလုပ္တဲ႔စက္စုတ္တစ္လံုးထဲ ပစ္ထည္႔လိုက္ေတာ႔မွွ.အေတာ္ေလးဟန္က်ပန္က်ရွိသြားသေယာင္ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို လွည္႔စားနိုင္ေတာ႔တယ္။ ဒါေပမယ္႔ရလဒ္ကေတာ႔အဆင္မေျပပါဘူး ။ ပိုျပီးစြတ္စို၀င္းမွည္႔လာတဲ႔ ခရမ္းရင္႔ေရာင္သစ္သီးေတြြပဲ ထြက္က်လာတယ္။ မၾကာခင္ အမွည္႔လြန္ ပ်က္စီးသြားမွာပါ လို႔….ထင္ရေေပမယ္႔ခုဆို..သကၠရာဇ္ေတြ ေတာ္ေတာ္ေတာင္ေညာင္းသြားျပီ။ ခုထိ…. ဒီအတိုင္း။
ကြ်န္မ အဲဒီသစ္သီးေတြကိုၾကည္႔ျပီး အစားမစားျဖစ္တာ ေတာ္ေတာ္ေတာင္ၾကာသြားျပီ။ အေရာင္ေတြ၊ ရနံ႔ေတြရဲ႕နွိပ္စက္ကလူျပဳတာကိုလည္း ကြ်န္မမခံစားနိုင္ဘူး။ နိုင္လိုမင္းထက္ မဟုတ္ပါပဲနဲ႔ကို တေငြ႔ေငြ႔သိမ္းသြင္း လွည္႔ဖ်ား နွစ္ျမွဳပ္ထားခဲ႔ၾကတာ။ အံ႔ၾသစရာ။
အိပ္မက္ေတြကလည္း ၀ရုန္းသုန္းကားနဲ႔ ခရမ္းေရာင္ေတြခ်ည္း သြန္းၾကဲပက္ခ်ေနၾကျပန္တယ္။.ခရမ္းေရာင္သစ္သီးေတြကို နွစ္လိုစြာစားေနတဲ႔ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္။ ‘ေဟ႔…ေဟ႔ ရပ္လိုက္’ ။ကြ်န္မကို ထံုေပေပယုန္တစ္ေကာင္လို ျပန္ၾကည္႔ေနတဲ႔ ေကာင္မေလးနႈတ္ခမ္းမွာ…ခရမ္းေရာင္ေတြ စြန္းေပလို႔။…တေစၧမလွလွေလး တစ္ေကာင္ရဲ႕ နႈတ္ခမ္းလိုပဲ။ လွေနလိုက္တာ။ သိပ္ေၾကာက္စရာေကာင္းတာဘဲ။ လန္႔နိုးေတာ႔ကြ်န္မတစ္ကိုယ္လံုးေအးစက္လို႔။
သံေျခက်င္းသံေတြ၀ဲေနတဲ႔ေျခလွမ္းေတြက ဘယ္ကိုေရာက္နိုင္မယ္လို႔မ်ား ရွင္ထင္လို႔လဲ။ ကြ်န္မ ပက္ပက္စက္စက္ မုန္းပစ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ နွစ္လိုမိတဲ႔ရနံ႔ေတြထဲမွာပဲ လဲက်န္ရစ္ခဲ႔ရ ျပန္တာပါပဲ ။ နွစ္နွစ္ကာကာခ်စ္ဖို႔ ၾကိဳးစားရင္းက မုန္းမုန္းေနမိတဲ႔ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ ရက္ရက္ စက္စက္မုန္းဖို႔ၾကိဳးစားရင္းက နွစ္လိုေနမိတဲ႔ ရနံ႔ေတြရဲ႕ တိုက္ပြဲမွာ ကြ်န္မဟာ ေသြးေအးတဲ႔ ဒိုင္သူၾကီးတစ္ေယာက္ပမာ…ဟန္ေဆာင္ေကာင္းလို႔။ လက္ခံရရွိလိုက္တဲ႔. ေအာ္စကာရုပ္တုေပၚက မ်က္ရည္စက္ေတြ ကေတာ႔ က်ရႈံုးမႈရဲ႕သက္ေသျဖစ္ ေနေပမယ္႔ ဘယ္သူမွ မျမင္လိုက္ၾကပါဘူး။

I.N.D.I.G.O


မပြင္႔ျဖစ္ခဲ႔တဲ႔ ရနံ႔တစ္ခ်ိဳ႕အေၾကာင္း ျပန္စဥ္းစားလိုက္တဲ႔အခါမွာ အျပာေရာင္လြင္လြင္ သစ္ခြပြင့္တခ်ိိဳ႕ကို ျပန္သတိရမိတယ္။ ဘ၀မွာဘယ္တုန္းကမွ ပန္ဆင္ဖို႔ စိတ္မကုူးျဖစ္ခဲ႔တဲ႔ လြင္ျပင္ကမၻာေတြနဲ႔..တရင္းတနွီးၾကီးကြ်မ္း၀င္လာခဲ႔ရတာ..ဘာလို႔လဲ။.တစ္ခါတစ္ခါေတာ႔လည္း အဲဒီရင္းနွီးျပီးသား ကံၾကမၼာဆိုတာၾကီးကို ထိုင္ထိုင္ၾကည္႔ျပီး သူစိမ္းတစ္ရံစာ ဆန္ဆန္ေနမိတာ..ဘာဆန္းေတာ႔လို႔လဲ။ ဘ၀ဟာ သိပ္ျပီး ပ်င္းရိျငီးေငြ႔စရာေကာင္းတဲ႔ ရုပ္ရွင္တစ္ကားဆန္မေနဖို႔ ၊ အျမဲတမ္းဆန္းသစ္ေျပာင္းလဲ ပစ္ေနရတာတဲ႔လား ။ ကြ်န္မပ်င္းလွျပီ။ အဲဒီမဲျပာေရာင္ ပိတ္ကားၾကီးကို ၀ုန္းကနဲ ပစ္ခ်လိုက္ရင္ တကယ္ပဲ ျပည္ဖံုးကားက်သြားမွာတဲ႔လား။
‘ဒါဆိုခပ္သြက္သြက္ကေလး ၊ ေဟ႔လူ….. လုပ္ေလ…ဘာလုပ္ေနတာလဲ’
အေရာင္စံုလွပေနတဲ႔ ဆပ္ျပာပူေဖာင္းေတြလို အဲဒီစာကားလံုးေတြ ေပါက္ကြဲလြင္႔ေမ်ာ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတယ္။
လွလွပပေလး၊…..ေလထဲမွာ။

အျပာေရာင္ဒိုင္ယာရီ


ကြ်န္မက စကားေတြတရစပ္ေျပာေနရင္ ေမာ႔ၾကည္႔ နားေထာင္ေနတတ္ျပီး ကြ်န္မ ခံစားမႈေတြနဲ႔ဖိစီး ေလးလံလာရင္ေတာ႔ သူကေကာင္းကင္တစ္ခုလို အုပ္မိုးေပးထားတတ္တယ္။ ကြ်န္မရဲ႕စကားလံုး ေတ ြျပာရီ မႈန္မိႈင္းလာျပီဆိုရင္ေတာ႔ သူက အဲဒီစကားလံုးေတြကို တစ္ခါမွမျမင္ဖူးတဲ႔အေရာင္တစ္ေရာင္ကိုေတြ႔သလို ေငးေမာေနတတ္ျပန္ေရာ။
တစ္ခါတစ္ရံမွာ သူ႔ရင္ထဲက စကားလံုးျပာျပာေတြ ထြက္ထြက္က်ေနတတ္လို႔ လုိက္လိုက္ ေကာက္ ေပးရတတ္တယ္။ အဲဒီအခါမွာသူနဲ႔ကြ်န္မစိတ္ေကာက္တတ္ၾကပါတယ္။ လိ်ဳ႕၀ွက္မႈအက္ဥပေဒကို မထိမ္းသိမ္းဘူးဆိုတဲ႔ ပုဒ္မၾကီးၾကီးနဲ႔ ကြ်န္မက သူ႔ကုိစြပ္စြဲျပီး သူက ကြ်န္မကိုနွစ္သိမ္႔ဖို႔ စကားလံုးတခ်ိဳ႕ကို ထုတ္ထုတ္ၾကည္႔မိတာပါလို႔ ကာကြယ္ ျငင္းဆိုတယ္။
အဲဒီလို ညေတြမွာဆိုရင္ အျပာေရာင္မင္ေတြနဲ႔ေရးထားတဲ႔ စကားလံုးေတြ အခန္းထဲမွာ ပြစာက်ဲလို႔။ တံျမက္စည္းတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ကြ်န္မကစိတ္လိုက္မာန္ပါ လွဲထုတ္ေနျပီးဆိုရင္ သူ ကြ်န္မကို ျပံဳးၾကည္႔ေနတတ္တယ္။ ေမာေမာနဲ႔ ကြ်န္မအိပ္ေမာက်သြာျပီးလို႔ မိုးလင္းျပီဆိုရင္ေတာ႔..ကြ်န္မအခန္းေလးေန ေရာင္ျခည္အသစ္ေတြနဲ႔အတူ လင္းစင္ေနတာကိုေတြ႔ရတတ္တယ္။ သူကစကားလံုးအၾကြင္း အက်န္ေတြကိုကြ်န္မ မသိေအာင္ရွင္းလင္းပစ္လိုက္ျပီေလ။
‘ဘ၀ဆိုတာ…..ဒီလိုပါပဲ’………….တဲ႔။သူကကြ်န္မကိုတည္ျငိမ္စြာေျပာတယ္။ ကြ်န္မကေတာ႔ ေန႔သစ္တစ္ခုကို ဇေ၀ဇ၀ါၾကည္႔ရင္း ညကလွဲက်င္းထုတ္ပစ္လိုက္တဲ႔ စကားလံုးေတြအေၾကာင္းေတြးေနမိေသးတယ္။သူေျပာတဲ႔ ဒီလိုပါပဲ ဆိုတဲ႔အထဲမွာ ဇေ၀ဇ၀ါနဲ႔ အတိတ္ေတြကို ျပန္ျပန္ စဥ္းစားေနမိတတ္တာေရာ ပါလားမသိဘူး၊ ကြ်န္မ မေမးျဖစ္လိုက္ဘူး ။
Jim Reeves ကေတာ႔ ipod ထဲကေနေအာ္ေနတယ္။
'Blue Skies, smiling at me
Nothing but blue skies do I see
Blue birds, singing a song
Nothing but blue birds, all day Long
I never saw the sun shines so bright
Never saw things going so right' တဲ႔
သိပ္ရယ္ရတာပဲ။
အဲဒီသီခ်င္းေျပာပါတယ္။ ကြ်န္မလြမ္းဆြတ္ေနတဲ႔အျပာေရာင္မ်က္၀န္းတစ္စံုအေၾကာင္းလည္းမပါဘူးေလ။



အစိမ္းေရာင္ဒဏ္ရာ


ဒဏ္ရာက ရထားတာ အေတာ္ေလးၾကာေနျပီဆိုေပမယ္႔ အဲဒီဒဏ္ရာက်က္မက်က္ ကြ်န္မမသိဘူး။ ခဏခဏလွမ္းေမးေနရတာ ၾကာေတာ႔လည္း ကိုယ္႔ကိုယ္ကို အားနာလာတယ္။ ရာဇ၀င္ေတြကို ျပန္ျပန္ေမ႔တတ္တဲ႔ ကြ်န္မရဲ႕မွတ္ဥာဏ္က အဲဒီဒဏ္ရာက္ို ဘယ္လိုရခဲ႔မွန္းမသိေတာ႔ဘူး။ အျမဲစိမ္းသစ္ေတာၾကီးေတြဆီကကူးစက္တာလား။ ေက်ာင္းသူေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕၀တ္စံုကေနထိခိုက္မိခဲ႔တာလား။ အစိမ္းေရာင္ သစ္သီးတစ္လံုးေၾကာင္႔လား။ ဘာမွသိပ္မသဲကြဲေတာ႔ဘူး။
ျဖစ္ရပံုက အစိမ္းေရာင္သန္းေနတဲ႔ အဲဒီဒဏ္ရာကိုၾကည္႔ျပီး ကြ်န္မက ျပန္လည္ လန္းဆန္းလာတတ္္တာဆိုေတာ႔ ဒဏ္ရာက မက်က္ေတာ႔တာဆန္းသလား။ ကြ်န္မျဖတ္သန္းခဲ႔တဲ႔ သစ္ေတာ လမ္းေလး ေပၚက အစိမ္းေရာင္ ရက္စြဲတခ်ိဳ႕ကိုက်ျပန္ေတာ႔ သိပ္မေကာင္းလွတဲ႔ ကြ်န္မရဲ႔ ဦးေနွာက္က စြဲမိစြဲရာ
ဆိုသလို အမွတ္ရေနျပန္တယ္။ ဒီဒဏ္ရာေလး ဘယ္လိုရခဲ႔သလဲ မသိတာကလြဲရင္ေပါ႔။
စိမ္းေရႊေရႊနံ႔ရတဲ႔ မ်က္လံုးေတြကို ေရွာင္ဖယ္လို႔မရတတ္တဲ႔အခါတိုင္း ကြ်န္မ အဲဒီဒဏ္ရာေလးကို ငံု႔..ငံု႔ၾကည္႔မိတယ္။ ဒဏ္ရာေလးကေတာ႔ ကြ်န္မကိုစိမ္းစိမ္း ကား ကားဆက္ဆံျမဲပါပဲ။ သူ႔ၾကည္႔ရတာ ကြ်န္မ ဆီကေနဘယ္ေသာအခါမွခြာသြားမယ္႔ပံုလည္းမေပါက္ဘဲနဲ႔ ကြ်န္မနဲ႔ က်ေတာ႔လည္း ျငိမ္းခ်မ္းေရးယူခ်င္ပံု မရျပန္ပါဘူး။ တစ္ခါတစ္ရံမွာ စိမ္းဆတ္ဆတ္နဲ႔ ကြ်န္မကိုအသက္ရႈၾကပ္ေစျပန္ေသးတယ္။
မိုးစက္ေတြက်လာတဲ႔အခါ သူကေရာေယာင္ငိုတယ္။ ႏွင္းေငြ႔ေတြစြတ္ဆိုလာတဲ႔အခါ သူက ေငးငိုင္လြမ္းေမာေနျပန္ေရာ။ေႏြရာသီေရာက္ရင္ေတာ႔ သူဟာ ေခါင္းေထာင္ ၾကည္႔တတ္ပါတယ္။ ျပီးရင္ေတာ႔သူ႔ဘာသာသူ စိမ္းျမဲစိမ္းဆဲပါပဲ။

အ၀ါေရာင္ပန္းခ်ီကား


ေသခ်ာပါတယ္။ ေတာ္ရံုဦးေႏွာက္ေလာက္နဲ႔ကေတာ႔ လူရာ၀င္ေအာင္ မွတ္ထားတတ္တဲ႔ ဗန္ဂိုး ရဲ႕ပန္းခ်ီကားေတြေလာက္ပဲ သူတို႔ေခါင္းထဲ ခုန္ေပါက္၀င္လာၾကမွာ။ တခ်ိဳ႕လူေတြက အံ႔ၾသျပခ်င္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္. ၀ါတာတာ နိုင္လြန္းတယ္။ ကြ်န္မရဲ႕ ပန္းခ်ီကားထဲ မွာ..ဘာေနၾကာပန္းမွ မပါပါဘူး၊ဗန္ဂိုးရဲ႕ အ၀ါလည္းမဟုတ္ဘူး။ ပိေတာက္ေတြလူးတဲ႔ ေရႊရည္မ်ိဳးလည္း မဟုတ္ပါဘူး။(တံုးလိုက္တာ)
အ၀ါေရာင္လူေတြကို စိတ္ရွိလက္ရွိ ျပြတ္ၾကပ္ညပ္ေနေအာင္ ဖိသိပ္ေရးဆြဲထားတာ။
တစ္ကားလံုး၀ါလို႔။ အဲဒီ အ၀ါဟာ ညွီတီတီေတာ႔အရွိသား။ အနံ႔အသက္ဆိုးေတြကို ေတာ္႐ံုမရတတ္တဲ႔ ကြ်န္မ အတြက္ေတာ႔ အဆင္ေျပပါတယ္။ ရွင္တို႔ကေတာ႔ တဆိတ္ သည္းခံ ေပးၾကေပါ႔။ အနည္းဆံုး…နွာေခါင္းေလာက္ေတာ႔ ရႈံ႕နိုင္ပါတယ္။ သံခင္းံတမန္ခင္းအရ လက္၀ါးနဲ႔ေတာ႔ မအုပ္မိေစနဲ႔ေပါ႔။ Diplomacy ဆိုတာၾကီးကို ကိုယ္ကမသိေတာင္ သူမ်ားေတြ သိေနတယ္ ဆိုတာေလာက္ကိုေတာင္မွ ..မသိတဲ႔သူေတြအတြက္ေတာ႔ ကြ်န္မ ပန္းခ်ီကားက..ေတာ္ေတာ္ေလး..သေရာ္ေတာ္ေတာ္ႏိုင္ေနပါလိမ္႔မယ္။ ‘ေလာကမွာဘာမွမသိတဲ႔လူဟာဘာမွသိပ္ရွက္စရာမလိုပါဘူး’……..တဲ႔။
ဘယ္သူမွေျပာခဲ႔တာမဟုတ္ပါဘူး ။ ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္မေန႔ညကပဲ ပုလဲကြန္ဒိုေအာက္က
Asia Light နားမွာေကာက္ရခဲ႔တာ။ ပိုင္ရွင္ေတြ႔ရင္ေတာ႔ျပန္ေပးမွာပါ။ ဒါေပမယ္႔သက္ေသ အေထာက္အထားျပခို္င္းတဲ႔အခါမွာ အဲဒီစကားလံုးေတြဟာ အ၀ါေရာင္ေတြ လို႔ေတာ႔မလိမ္မိေစနဲ႔ေပါ႔။ ကြ်န္မက ညွီနံ႔ေတြြနဲ႔ ယဥ္ပါးေနတာေတာင္မွု ဇီဇာေတာ႔ ေၾကာင္တတ္ေသးတဲ႔…ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္လူတစ္ေယာက္ပါ။


လိေမၼာ္ေရာင္အက်ီ ၤ


တကယ္ဆိုအဲဒီအက်ီ ၤက၀တ္ဖို႔မဟုတ္ခဲ႔ဘူး။ ရႊန္းစိုေနတဲ႔ လိေမၼာ္သီး လွလွၾကီးေတြ ပါတာမို႔ သိပ္အရသာရွိမွာပဲ ဆိုျပီး ၀ယ္သိမ္းထားလိုက္တာပါ။ ဒါေပမယ္႔ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် တစ္ခါမွမမွည္႔နိုင္တဲ႔ လိေမၼာ္သီးေတြကိုၾကည္႔ျပီး ကြြ်န္မနာက်င္ လာတယ္။
‘အဲဒါဘာလဲ’
‘အက်ီၤတစ္ထည္ေပါ႔’
‘ဟင္႔အင္း….လိေမၼာ္သီးေတြပါ’
‘မယံုရင္ရွင္၀တ္ၾကည္႔ပါလား၊..ဒါေပမယ္႔အခုထိေတာ႔မမွည္႔ေသးဘူး’
‘အက်ီၤဆိုတာ..မွည္႔စရာမလိုပါဘူး’
‘လိေမၼာ္သီးေတြကလည္း…၀တ္ဖို႔မလိုပါဘူး’
ေမးခြန္းေတြ သယ္လာေသာသူတစ္ေယာက္ သူ႔ေမးခြန္းေတြျပန္ေကာက္သိမ္းကာ လာရာလမ္းအတိုင္း..ျပန္သြားတာေတြ႔လိုက္ရသည္။သူ႔ေနာက္မွ လိေမၼာ္ေရာင္ အက်ီတစ္ထည္တလိမ္႔လိမ႔္နွင္႔ပါသြားတာ…သူမသိလိုက္။
လိေမၼာ္ေရာင္ဟာ ခ်ိဳျမိန္တဲ႔အေရာင္ မဟုတ္တာ ေသခ်ာပါရက္နဲ႔ အဲဒီအက်ီ ၤ
ေပၚမွာ ပုရြက္ဆိတ္ တေကာင္ကို တအံ႔တၾသ ေတြ႔လိုက္ရေသးတယ္။

အနီေရာင္ရက္စြဲ


အဲဒီမနက္က ပန္းေတြ လံုး၀မပြင္႔ခဲ႔တာ ေသခ်ာေၾကာင္း သက္ေသျပဖို႔ ကြ်န္မမွာ အခ်က္
အလက္ တစ္စံုတစ္ခုမွ အသင္႔ရွိမေနခဲ႔ပါဘူး။ ေသခ်ာတာကအဲဒီေန႔မွာလူတစ္ေယာက္
ေသဆံုးသြားခဲ႔ျပီး…အဲဒီလူက ကြ်န္မကိုယ္တိုင္ ျဖစ္ေနတာပါပဲ။အဲဒီလူဟာ ကြ်န္မျဖစ္ေၾကာင္း သက္ေသျပဖို႔ဆိုရင္ေတာ႔. အေတာ္ကို ခက္ခဲပါလိမ္႔မယ္။
ကြ်န္မရဲ႕ ID card မွာ မင္နီေတြ စြန္းေနခဲ႔လို႔ပါ။
ပန္းစည္းနီနီေတြ၊ ပန္းပြင္႔နီနီေတြက အဲဒီစ်ာပနဆီ အုပ္ဖြဲ႔ပ်ံသန္းလာခဲ႔ၾကတယ္။
စံပယ္ တစ္ပြင္႔ တစ္ေလေတာင္မွ ေယာင္ယမ္းျပီး မေမႊးျမခဲ႔တာေတာ႔ၾကံစည္မႈ
တစ္ခုခုပါ၀င္လိမ္႔မယ္ ထင္ပါရဲ႕။တကယ္ေတာ႔ အဲဒီေန႔က ေနမသာခဲ႔ပါဘူး။
ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ မိုးျခိမ္းသံတစ္ခ်ဳိ႕ကိုေတာ႔ ၾကားလိုက္ရတယ္။
ရြာခ်လိုက္ဖို႔ ဘာအင္အားမွမရွိဘဲနဲ႔ဘာလို႔မ်ား အပင္ပန္းခံေေနတာပါလိ္မ္႔ ။ မ်က္ရည္တစ္စက္မွ မပါ၀င္တဲ႔ စ်ာပနေလးဟာ ေျခာက္ေျခာက္ ေသြ႔ေသြ႔ေလးနဲ႔ စြတ္စိုျပီးဆံုးသြားပါလိမ္႔မယ္။
ေက်းဇူးျပဳျပီး ကြ်န္မကို စံပယ္အျဖဴေရာင္ တစ္စက္ေလာက္ ေပးၾကပါ။
နီျမန္း စူးရွေနရတာ ကြ်န္မ ပင္ပန္းလွပါျပီ။
ေန၀င္သြားခဲ႔ရင္ေတာ႔ အဲဒီေန႔ဟာ သူ႔အလိုအေလ်ာက္ ျပီးဆံုးသြား ပါလိမ္႔မယ္။ သမိုင္းတင္စရာမလိုတဲ႔ ရက္စြဲတစ္ခုလည္းျဖစ္တာမို႔ သူ႔အလိုလို အေငြ႔ပ်ံျပီး ၿပီးဆံုးသြားပါလိမ္႔မယ္။ အရာအားလံုးကို ဟန္႔တားနိုင္စြမ္းတဲ႔ အနီေရာင္ဟာ ေသျခင္းတရားကိုေတာ႔..ေငးေမာၾကည္႔ေနခဲ႔ရပါတယ္။

အျဖဴေရာင္သက္တံ


ဆူညံေပါက္ကြဲေနေသာ အေရာင္မ်ား ျငိမ္သက္ ေမာဟိုက္သြားၾကေသာအခါ အျဖဴေရာင္
သက္တံတစ္စင္းကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ထိုသက္တံကို ကြ်န္မ မပိုင္ပါ။
ရွိေနေသာ မရွိျခင္းတရားကို ကြ်န္မတို႔ အဘယ္မွာ ပိုင္ဆိုင္နိုင္မည္နည္း။ ျဖဴမႈန္လင္းေ၀ေနေသာ သက္တံ တစ္စင္းက ငံု႔ကိုင္း ၾကည္႔လိုက္ေသာအခါ ကမၻာသည္………………..။

စာၾကြင္း
စာမူျပီးဆံုးရက္ - မုန္တိုင္းစဲျပီးေသာေန႔
ပါ၀င္ေသာအရာမ်ား - ႏွလံုးသားခံစားမႈ ၂၅%
ဦးေႏွာက္နွင္႔အတတ္ပညာ ၂၅%
အနုပညာ ၅၀%
မွတ္ခ်က္ - စိတ္ခံအားမေကာင္းသူမ်ား၊ နွလံုးရည္အားနည္းသူမ်ား၊ မစိၦယစိတ္မ်ားသူမ်ားနွင္႔ အသိဥာဏ္နုံ႔နဲသူမ်ားနွင္႔မအပ္စပ္ပါ။ တားျမစ္သည္႔ၾကားမွဖတ္မိပါက ကြ်န္မတြင္တာ၀န္မရွိပါ။