ကၽြန္မကိုလြမ္းဆြတ္ေနတဲ့နံနက္ခင္းမ်ား

Thursday, August 6, 2009

ကၽြန္မကိုလြမ္းဆြတ္ေနတဲ့နံနက္ခင္းမ်ား

နံနက္ခင္းေလးတစ္ခုခုက ကၽြန္မကိုလြမ္းဆြတ္ေနပါတယ္ဆိုရင္ ေသခ်ာတယ္ အဲဒီနံနက္ခင္းေလးဟာ ႏွင္းေငြ႕ေတြေ၀ေနတဲ့ သိဟ္ရာသီနကၡတ္ေအာက္က နံနက္ခင္းေလးတစ္ခုလည္းပါဝင္ေနလိမ့္မယ္။ ကၽြန္မမၾကားရဲတဲ့နံနက္ခင္းေတးသြားတစ္ခုကိုခပ္တုိးတိုးညည္းဆိုေနရင္း.ကၽြန္မကိုပုဂံလမ္း ထက္ကေန ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့လိမ့္မယ္။အို….ကၽြန္မ…ႏွင္းေတြၾကားထဲမွာလမ္းေပ်ာက္ေနခဲ့ပါၿပီ။ ၿပန္လာခဲ့ခ်င္ေပမယ့္ သကၠရာဇ္အထပ္ထပ္ေတြက ကၽြန္မေရွ႕မွာပိတ္ေမွာင္ကာဆီးလို႔……….။

နံနက္ခင္းေလးနဲ႔အတူ ကံေကာ္ေတြကလည္းကၽြန္မကိုလြမ္းဆြတ္လို႔တဲ့ ကဗ်ာရွည္တစ္ပုဒ္ကိုဖြဖြညင္ ညင္ ရြတ္ဆိုၿမည္တမ္းလို႔ ။စိမ္းစိမ္းခၽြန္ခၽြန္ကံ့ေကာ္ရြက္ေတြကလည္း ကံၾကမၼာကိုသူတို႔ရဲ႕ခၽြန္ထက္တဲ့ လက္သည္းေတြနဲ႔ပဲ ကၽြန္မကိုယ္စားထိုးစိုက္ေပးေတာ့မေယာင္နဲ႔…ညင္သာသြယ္ေၿပာင္းစြာ ခက္ထန္ မာေက်ာလို႔…။ကၽြန္မ ကလဲ့စားေၿခမႈေတြကိုမုန္းပါတယ္ကြယ္။ထားခဲ့လိုက္ပါေတာ့ေနာ္။

လက္ဘက္ရည္ဆိုင္အိုေလးထဲက ေဟာင္းႏြမ္းေနတဲ့ခံုေလးေပၚက လက္ဘက္ရည္ခြက္ေလးတစ္ခြက္ ပါဝင္တဲ့ နံနက္ခင္းေလး ကလည္း ကၽြန္မကိုေမွ်ာ္လင့္လြမ္းဆြတ္ေနခဲ့တယ္။
အမ မေသာက္ေတာ့ သူ႔ခမ်ာ သနားပါတယ္ ….တဲ့။
စားပြဲထိုးေလးကေၿပာတယ္။ဟန္ေဆာင္တင္းမာေနတဲ့ မ်က္ႏွာၿပင္ေအာက္ကအပူေငြ႕ေတြနဲ႔ လက္ဘက္ရည္ခြက္ကေလးဟာ ကၽြန္မကို..မသိက်ိဳးကၽြံၿပဳကာ..တမ္းတလို႔………။ ကၽြန္မ..မေရမတြက္ႏိုင္တဲ့……အေပၚယံေကာ္ဖီခြက္ေတြကိုမုန္းလွပါၿပီ။ကၽြန္မၿပန္လာခဲ့ပါ့မယ္။ ဘယ္ေတာ့လဲဆိုတာေတာ့ကၽြန္မလည္း မသိေသးလို႔ ခြင့္လႊတ္ပါဥိး။

ကၽြန္မရဲ႕ေၿခသံကိုတိတ္ဆိတ္စြာေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားေနတဲ့ နံနက္ခင္းကေလးကေတာ့ ခုထိ ေမွ်ာ္လင့္ခိုး ေတြတေဝေဝနဲ႔ ကၽြန္မကို လြမ္းဆြတ္ေနတုန္း။ ကၽြန္မ သူ႔ကို ဘာေတြနဲ႔ေၿဖသိမ့္ေပးလိုက္ရမွာတဲ့လဲ။ တကယ္ေတာ့ နံနက္ခင္းေတြကို ကၽြန္မတို႔က ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရွိသလို နံနက္ခင္းေတြကလည္း ကၽြန္မတို႔ ကိုေရြးခ်ယ္ခြင့္မရွိတာ ကၽြန္မ ဘယ္္လိုရွင္းၿပလုိက္ရပါ့။ ပစ္ခ်ခံလုိက္ရတဲ့ဘဝကိုယ္စီမွာ အတိတ္ကံ အက်ႌေဟာင္းေတြကို မႏွစ္လုိစြာဝတ္ဆင္ရင္း သက္ၿပင္းေတြကိုသာခပ္ၾကမ္းၾကမ္းမႈတ္ထုတ္ပစ္လုိက္ ရတဲ့အခါ ကၽြန္မကမၻာဟာလည္း နံနက္ခင္းေလးလိုပဲ သက္ၿပင္းခိုးေတြနဲ႔စိမ့္ေဝေနခဲ့ၿပန္ပါတယ္။

တစ္ခ်ိန္တုန္းကေတာ့ နံနက္ခင္းေဝသီသီထဲမွာ ပုဂံလမ္းေပၚ တစ္လွမ္းခ်င္းေၿခခ်နင္းေလွ်ာက္ရတာကို ေပ်ာ္ေမြ႕ေနခဲ့ဖူးတယ္။ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ နံနက္ခင္းထဲမွာ ကၽြန္မရဲ႕ေၿခသံကလြဲရင္ ကံ့ေကာ္ပြင့္ေတြရဲ႕ ဝတ္မႈန္ေတးသံတခ်ိဳ႕သာ သာသာယာယာၾကားေနရတတ္တာေပါ့။ အနက္ေရာင္လမ္းမေလးရဲ႕ ခပ္သဲ့သဲ့ ငိုရိႈက္သံေတြကို အဲဒီတုန္းကေတာ့ ကၽြန္မက မသိက်ိဳးကၽြံၿပဳခဲ့မိတယ္။ ဒီရာဇဝင္လမ္းကေလး မွာ ပံုၿပင္ေတြအမ်ားၾကီးနဲ႔ ရင့္အိုနာက်င္ေနခဲ့ရွာမွာပဲလို႔ မေတြးခဲ့မိဘူး။ခုေတာ့ သူ႔ပံုၿပင္ေတြထဲမွာ ကၽြန္မက ဒ႑ာရီဇာတ္ေကာင္တစ္ေကာင္အၿဖစ္အသက္ဝင္ခဲ့ရၿပီပဲ။

နံနက္ခင္းကေလးေရ…ကၽြန္မကိုလြမ္းတုိင္း ပုဂံလမ္းမေပၚက ဒ႑ာရီေတြကိုသြားဖတ္တတ္တယ္တဲ့ လား………။ အဲဒီမွာ မာေက်ာေက်ာ ကၽြတ္ဆတ္ဆတ္ပံုေပါက္ေနတဲ့ သံမဏိပြင့္ဖတ္ေလးရဲ႕ အတၳဳပၸတၱိ တစ္စကို ေတြ႕ရလိမ့္မယ္။ ULB အေဆာက္အဦဘက္သြားတဲ့လမ္းမဖက္ဆီ ေငးရီရင္း ကၽြန္မမ်ား အရင္တခ်ိန္ကလို တစ္စံုတစ္ခု ေပ်ာက္ဆံုးေနလုိ႔လာရွာသလို ေၿခဦးလွည့္လာလိမ့္ဦးမလားဆိုတဲ့ အေတြးေတြနဲ႔ ေငးၾကည့္ေနမိတတ္ေသးသတဲ့။ ကၽြန္မကို ခြင့္မလႊတ္လုိက္ပါနဲ႔။ ကၽြန္မဟာ ေပ်ာက္ဆံုး ေနေသာနာက်င္မႈေတြနဲ႔ အသားက်ေနခဲ့သူပါ။ လူးလာေခါက္တံု႔ၿပန္ၿပန္လွည့္လာတဲ့ ဖန္တရာေထ ကံၾကမၼာဆိုးေတြကို လက္ခံေနမိတတ္သူပါ။

ႏွင္းရည္ေတြနဲ႔စိုလဲ့ေနတဲ့ၿမက္ခင္းစိမ္းႏုႏုေလးတစ္ခုပါဝင္တဲ့နံနက္ခင္းကေလးကလည္း ကၽြန္မကို လြမ္း ေနသတဲ့။ စကားလံုးေတြ၊စာအုပ္ေတြ စကားပြင့္ေၾကြေတြ နဲ႔သူ႔ရင္ခြင္မွာလာၿဖန္႕က်ဲထားတတ္ၿပီး သူ႔ကို ေတာ့ေမ့ေလ်ာ့ေနတတ္တဲ့ ၊ကုန္ဆံုးသြားတဲ့နံနက္ခင္းေတြကို လက္ဘက္ရည္တစ္ခြက္နဲ႔ အရသာခံေန တတ္တဲ့ ကၽြန္မကို သူလြမ္းဆြတ္ေနသင့္ရဲ႕လား။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မဟာ မတရားခဲ့သူပါ။ ခုေတာ့့ လည္းၿပန္စရာလမ္းေတြက ေပ်ာက္ဆံုးေနခဲ့ရၿပီ။ဝကၤပါအထပ္ထပ္နဲ႔ ထြက္ေပါက္မဲ့ေနတဲ့ ဘဝေတြထဲ ငါလည္း မင္းကိုလြမ္းေနတယ္လို႔ ေၿပာလိုက္ဖို႔ေတာင္ အားအင္ေတြမဲ့ေနခဲ့ရေပါ့။

တစ္ထစ္ၿပီးတစ္ထစ္ နင္းတက္လာရတဲ့ေလွခါးေတြကိုေခါင္းအံုးေမာ့ၾကည့္လုိက္ေတာ့ မိုးကခ်ဳပ္စၿပဳေန ခဲ့ၿပီ။ ဒီတစ္ညကိုၿဖတ္ေက်ာ္လုိက္ရင္ ကၽြန္မကိုလြမ္းဆြတ္ေနတဲ့နံနက္ခင္းကေလးဆီ ၿပန္လွည့္ႏိုင္မွာ မို႔လား။ ညညေတြမွာ အိပ္စက္ၿခင္းကင္းမဲ့စြာ နံနက္ခင္းေတြကို ေစာင့္ၾကိဳဖမ္းဆုပ္ဖို႔ၾကိဳးစားေနခဲ့ ေပမယ့္ တကယ္တမ္းက် ကၽြန္မက နံနက္ခင္းေတြထက္ ေနာက္က်ေနခဲ့ရၿပန္တယ္။ နာရီေတြကို ေနာက္ၿပန္လွည့္ပစ္ဖုိ႔ပညာရပ္မတတ္စြမ္းခဲ့သလို နံနက္ခင္းေတြကိုလည္း ခရီးထြက္လာႏိုင္ေစဖို႔ မစြမ္း ေဆာင္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ငါဟာ လူညံ့တစ္ေယာက္ပါ။ ပစ္စလက္ခတ္ညံ့ဖ်င္းမႈေတြနဲ႔ အသံေသေနခဲ့သူေပါ့။

ကန္ေရၿပင္ကိုၿဖတ္တိုက္လာတဲ့..ေလညင္းကေလးေရ…မင္းခ်စ္တဲ့နံနက္ခင္းေတြကိုေၿပာၿပလိုက္ပါ။ လြမ္းဆြတ္ၿခင္းေတြကို တနင့္တပိုးလက္ခံရရွိထားတဲ့အေၾကာင္းေပါ့။ အရာကိုကိုခြာခ်ထားရစ္တတ္ခ်င္ တဲ့..ငါ..ခုက်ကာမွ ဒီလြမ္းဆြတ္ၿခင္းေတြကို ဘာလို႔မ်ား နင့္နင့္သီးသီးလက္ခံထားမိရတာတဲ့လဲ။ ကၽြန္မ ကိုမလြမ္းၾကပါနဲ႔ လုိ႔လည္း မတားရက္ႏိုင္ၿပန္ပါဘူး။တကယ္ဆိုရင္လည္း ကၽြန္မဟာ လြမ္းဆြတ္ခ်င္စရာ မေကာင္းတဲ့သံမဏိစေလးတစ္စသာသာပါပဲ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပါးလ်ပ္မာေက်ာဟန္ေဆာင္ထားရင္း အေပၚယံေၾကာတင္းေနတဲ့ ေကာ္ဖီခြက္ေတြကိုေမ့ေလ်ာ့ေရွာင္ကြင္းရင္း နံနက္ခင္းေတြကို လ်စ္လ်ဴရႈ ထားခဲ့မိတာေလ။

အလင္းစက္ေတြၿပိဳက်လာတဲ့ လမ္းအိုေလးကေတာ့ ကၽြန္မနာမည္ကို ခပ္ဖြဖြရြတ္ဆိုလုိ႔ နံနက္ခင္းေလး ကိုႏွစ္သိ္မ့္ဖုိ႔ၾကိဳစားခဲ့သတဲ့။ ေၿခတစ္လွမ္းအခ်မွာ ကၽြန္မခပ္ဖြဖြရြတ္ဆိုတတ္တဲ့သံစဥ္ေတြကို မွတ္တမ္း တင္ထားတတ္တဲ့နံနက္ခင္းကေလးကေတာ့ က်ိဳးပ်က္က်န္ေနခဲ့တဲ့နရီေတြကို လိုက္ေကာက္ေနခဲ့တုန္း။ ဘယ္လိုမွ ၿပန္လည္ဖြဲ႕သီလို႔မရေတာ့မွာ သိရက္သားနဲ႔..နံနက္ခင္းေတြမွာလည္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မႈန္မႈန္ ေတြက်ေနတတ္ပါေသးလား…။ဘယ္လိုေနေရာင္ၿခည္ကမ်ား ဒီေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို အေငြ႕ပ်ံေစခဲ့တာ ပါလိမ့္။
သိဂၤါရ ရသေၿမာက္တဲ့ လက္တစ္ကမ္းအကြာကေၿခလွမ္းေတြကိုလြမ္းဆြတ္မိတဲ့အခါ နံနက္ခင္းတခ်ိဳ႕က ကၽြန္မနဲ႔အတူကပ္ပါလာတယ္။ ေစာင့္ေမွ်ာ္ၿခင္းလက္ဘက္ရည္ခြက္ေတြကို မသိက်ိဳးကၽြံၿပဳ ေက်ာ္ေက်ာ္ သြားၿပီးမွ မသိသလုိၿပန္ၿပန္လွည့္လာတတ္တဲ့ အရိပ္ေတြကိုမ်ား လုိက္လံရွာေဖြေနေရာ့သလား…။ စစ္ကို္င္းလမ္းေပၚက ရယ္ေမာသံတခ်ိဳ႕ေတာင္ကြယ္ေပ်ာက္ေနခဲ့တာ ဆယ္စုႏွစ္မ်ားစြာၾကာခဲ့ၿပီ။ ဒါဟာ တခ်ိန္က ငါတို႔ရဲ႕ ေနရာတဲ့လား။ ကံ့ေကာ္တင္းကုတ္ေလးတစ္ခုသာပါဝင္တဲ့ ေနဝင္ရီတေရာအခ်ိ္န္ ေလးေတြကိုမွ ကၽြန္မတုိ႔က.ဘာလို႔တပ္မက္ခဲ့ၾကတာလဲ။သင္းပ်ံ႕က်န္ေနရစ္ခဲ့ေပမယ့္ ၿပန္လည္ဆက္သီ မရေတာ့တဲ့ ရနံ႔ေတြနဲ႔အတူ ငါတို႔ ရူးသြပ္ခဲ့ၾကေတာ့မယ္။ နံနက္ခင္းေလးေရ ေက်းဇူးၿပဳၿပီး ငါ့ကိုမလြမ္း လိုက္ပါနဲ႔ေတာ့…။ငါ့ေပၚရြာရြာက်လာတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ၿခင္းအခိုးအမႈန္ေတြကို ငါက တုန္ေနေအာင္ေၾကာက္ တတ္တဲ့သူေပါ့။ သံမဏိပြင့္ဖတ္တစ္ခုလို ဟန္ေဆာင္ေနထိုင္က်င့္ၾကံခဲ့ဖူးတာဝန္ခံလုိပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ငါဟာ ငါ့ရနံ႕ေတြကိုေတာ့သိုဝွက္မထားခဲ့မိၿပန္ပါဘူး။ညံ့ၿပီးရင္းညံ့ဖ်င္းေနခဲ့ရတဲ့သူပါ။

တခ်ိဳ႕ပုစၧာေတြက အေၿဖမရွိဘူး။ တခ်ိဳ႕ပုစၧာေတြရဲ႕အေၿဖက အနႏၲ၊တစ္ခ်ိဳ႕ပုစၧာေတြရဲ႕အေၿဖက သုည။ သုညေတြအမ်ားၾကီးကိုထမ္းၿပိး အနႏၲေတြရွိရာဆီ ရမ္းေရာ္ခရီးဆက္ၾကတဲ့အခါ မေရရာၿခင္းေတြသာ ၿပိဳက်လာေတာ့ရဲ႕။ ၿပန္ဆံုခြင့္မရွိေတာ့တဲ့ နံနက္ခင္းေတြရဲ႕ ေအာ္ဟစ္ညည္းညဴသံကို မၾကားလိုေတာ့ ပါဘူး။ ကၽြန္မကို ခြင့္မလႊတ္လိုက္ပါနဲ႔။ ကၽြန္မမွာ လွည့္ၿပန္လာစရာလမ္းရွိခဲ့ရင္ေတာင္ ကၽြန္မေၿခလွမ္း ေတြက ဆြံ႕အ ထံုက်င္ေနခဲ့ေတာ့မယ္။ မေတာ္တဆ ၿပန္လည္ေကာက္ရသလိုမ်ိဳးမ်ား ကၽြန္မကို ၿပန္ေကာက္ရခဲ့မယ္ဆိုရင္ နံနက္ခင္းကေလးေတြေရ …ကၽြန္မကို ေသခ်ာၿပန္လည္သိမ္းထုတ္ေပးလွည့္ ပါ။ ၿမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းနဲ႔ စကားပြင့္ေၾကြေတြသာပါတဲ့ ပုဂံလမ္းေပၚက ေန႔ရက္ေၿခသံေတြထဲသာ အေသ အခ်ာသိမ္းထုတ္ ထားပစ္လုိက္ပါ။ ခုေတာ့ နံနက္ခင္းေတြမပါတဲ့ အလင္းေတြဟာ လင္းေတာက္စူးရွစြာ ရင့္ေမွာင္နက္ရိႈင္းေနခဲ့ပါတယ္။ ၊
မေနာ္ဟရီ