Posts
Sunday, May 24, 2009
ႏိုင္ငံၿခားၿပန္ … တဲ့။ ဝါဝါေၿပာသလိုပါပဲ။ႏိုင္ငံၿခားေရာက္ေနတဲ့သူေတြကို နတ္ၿပည္ေရာက္ ေနတဲ့သူေတြသဖြယ္ ထင္မွတ္ၾကတာ ၿမန္မာေတြရဲ႕ မ်က္ကန္းအထင္ၾကီးမႈပါပဲ။သူတို႔ကို ဘယ္လိုရွင္းရွင္း အဆင္မေၿပပါဘူး။ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ မရွင္းပဲနဲ႔ အထင္ၾကီးခံရနည္းလား ဆိုတဲ့သူေတြ မ်ားေနလို႔ပါပဲ။
အဲလိုေၿပာလို႔ ကၽြန္မကို သေဘာမတူညီႏိုင္တာေတြရွိသလို မုန္းခ်င္သူေတြလည္းရွိႏိုင္ပါ တယ္။ တကယ့္တကယ္က် အဲဒါအမွန္ပါပဲ။ႏိုင္ငံၿခားကၿပန္လာတယ္ဆိုရင္ကို လူေတြက အထင္ၾကီးေနၿပီ။သူတို႔ ဟိုမွာဘယ္လိုေနထိုင္စားေသာက္ခဲ့ၾကရတယ္ ပင္ပမ္းခဲ့ၾကတယ္ ဆိုတာကို ၿပန္မေၿပာၾကပါဘူး။ကၽြန္မအထင္ကေတာ့ ဖုိးစိန္လုိ ရိုးသားၿပီးအကုန္ၿပန္ေၿပာတဲ့ သူေတြရွားပါလိမ့္မယ္။ခု ဝါဝါ့လုိေရာေပါ့..။အမွန္က သူတို႔ပို႔စ္ေတြဖတ္ၿပီး ကၽြန္မက မေရး ခ်င္ပါဘူး။ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္မေရးလိုက္ရင္ ရွက္စရာေတြၿဖစ္ကုန္မွာစိုးလို႔ပါ.. း).ကၽြန္ မမွာက သူတို႔လုိ ဘာမွမခက္ခဲခဲ့ဘူးကိုး။
ခက္ခဲခဲ့တာဆိုလို႔ မလာခ်င္လို႔ပိန္လိမ္ေနတဲ့ စိတ္ကေလးပဲရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္းတစ္ မိသားစုလံုး ႏိုင္ငံၿခားေရာက္ေနတာ ႏွစ္မ်ားစြာၾကာတာေတာင္ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့တာပါ။ေနာက္ဆံုးထြက္သြားတဲ့ အေမနဲ႔ညီမေတာင္ ေရာက္ေနတာ ၁၁ႏွစ္ေက်ာ္ သြားခဲ့ပါၿပီ။ေမာင္ေလးက ၁၄ႏွစ္ထဲမွာ။အေဖဆို ေရာက္ေနတာ ႏွစ္ ၂၀ေလာက္ေတာင္ ရွိ ေတာ့မယ္ထင္တယ္။
ဒီကာလေတြကို သူတို႔ဘယ္လုိၿဖတ္သန္းခဲ့လဲ။ကၽြန္မေသခ်ာမသိေပမယ့္ ေသခ်ာတာက ေတာ့သက္ေသာင့္သက္သာရွိလိမ့္မယ္မဟုတ္ပါဘူး။ သူစိမ္းေတြေၿမမွာေလ။အေဖက ဒီက ဘြဲ႕ကိုရထားတယ္ဆိုေပမယ့္ သူပထမတစ္ေခါက္လာတုန္းက ေက်ာင္းသား။ေနာက္တစ္ ေခါက္လာေတာ့ ဘဝတစ္ခု တည္ေထာင္ဖုိ႔လာတာ။မတူေတာ့ဘူး။သူတို႔ေတြ တစ္ဆင့္ၿပီး တစ္ဆင့္ ခက္ခဲေက်ာ္လႊားခဲ့ရမွာပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မလည္း ရန္ကုန္မွာတစ္ေယာက္ တည္းက်ိဳးစားေနခဲ့ရတာပဲေလ။
ဘဝဆိုတာကေတာ့ ကိုယ္အေလးခ်ိန္တိုးဖို႔ က်ဖို႔ေတာင္ တစ္ခုခုမရင္းႏွီးပဲမရႏိုင္တာ ေသခ်ာလြန္းတဲ့ေနရာပါ။သူတို႔ဒီမွာ မိသားစု ဘဝတစ္ခုၿပန္လည္တည္ေဆာက္ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္မလည္းတစ္ေယာက္တည္း ကိုယ့္မိသားစုေလးတြက္ကိုယ္ ပင္ပင္ပမ္းပမ္းတာဝန္ယူခဲ့ ရ ကိုယ့္နာမည္နဲ႔ဘဝကို တည္ေထာင္ခဲ့ရတာပဲ။ ဒါက ဘယ္သူေပးထားတဲ့တာဝန္လဲ…။ ဘယ္သူမွမေပးပါဘူး။ကိုယ့္တာဝန္ကိုယ္သိတဲ့သူေတြရဲ႕ လုပ္ေဆာင္မႈေတြပါ။တာဝန္မသိ သူမယူခ်င္သူေတြအတြက္ကေတာ့ အဆင္ေၿပပါတယ္။ကိုယ့္အတၱနဲ႔ကိုယ္ေၿပာခ်င္ရာေၿပာ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ေနတဲ့သူေတြအမ်ားၾကီးေတြ႕ဖူးသလို ၾကံဳလည္းၾကံဳခဲ့ရပါတယ္။ဒါေတြကို ေတာ့မဆိုင္တာမို႔ဆက္မေၿပာေတာ့ပါဘူး။
တစ္ခုပါပဲ။တၿခားႏိုင္ငံမွာက လုပ္ရင္လုပ္သေလာက္အက်ိဳးထူးၿပိးလူတန္းေစ့ေနႏိုင္တယ္။ ကၽြန္မတို႔ဆီမွာက်ေတာ့ မတိုးတက္ေသးတဲ့ေနရာတစ္ခုၿဖစ္တဲ့အၿပင္ အေၿခအေနအရပ္ရပ္ ကလည္း ကၽြန္မတို႔ကိုခက္ခဲပင္ပမ္းေစပါတယ္။(ဒီေနရာမွာ ၾကိဳေၿပာရရင္ ကၽြန္မ ႏိုင္ငံေရး အေၿခအေနကိုသံုးသပ္တင္ၿပေနတာမဟုတ္ပါဘူး ကိုယ့္အေၿခအေနနဲ႔ထင္ဟပ္တဲ့ အေၿခ အေနတစ္ခုကိုသာတင္ၿပတာပါ က်န္တာကၽြန္မစိတ္မဝင္စားသလို လိုသလို ဆြဲေတြး ေကာက္ခ်က္ခ်ေပးဖုိ႔လည္းမလုိအပ္ပါဘူး။) သြားေနတဲ့လမ္းခ်င္းတူရင္ေတာင္ ကၽြန္မတို႔ ဆီကလမ္းေတြက ၾကမ္းေနေသးတယ္။ေရာက္မွာခ်င္းတူရင္ေတာင္ ကၽြန္မတုိ႔က ပိုအား စိုက္ေနၾကရေသးတယ္။ ရလာဒ္က်ေတာ့ေရာ ………ကၽြန္မမွာ ဒီမိဘေမာင္ႏွမေတြသာမရွိ ရင္ ဘယ္ႏိုင္ငံမွ ေရာက္ဖူးစရာအေၾကာင္းမရွိပါဘူး။
ေၿပာေတာ့ best seller တဲ့။ေသခ်ာတာက ကၽြန္မ အၾကည္ေတာ္ လည္းမဟုတ္ေလေတာ့ အမ်ားၾကီး ပိုပင္ပမ္းပါတယ္။ဒါက ကိုကိုၾကီး(အၾကည္ေတာ္)ကိုသက္သာတယ္လို႔ ကၽြန္မ ဆိုလိုတာမဟုတ္ပါဘူး။ေၿပာခ်င္တာက သူတစ္အုပ္စာရတဲ့ပမာဏက ကၽြန္မထက္အမ်ား ၾကိးမ်ားလို႔ပါ။(အၿမတ္ခြန္ကလိုက္လာရင္ေတာ့ နင့္ထိုက္နဲ႔နင့္ကံေပါ့ ကိုကိုၾကီးရယ္..:P ) အႏုပညာမွာကလည္း ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာခ်ည္းလုပ္လုိ႔သာ ထမင္းစားရစတမ္းဆုိရင္..ဘာ ေၿပာေကာင္းမလဲ။ း) သိပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းမွာ။
အဲဒီတြက္ ကိုယ့္ဘာသာကို လုပ္ခ်င္တာေလးေတြေလွ်ာ့ႏိုင္သေလာက္ေလွ်ာ့( ဒိထက္ ပိုမ ေလွ်ာ့ႏိုင္ေတာ့တာက အႏုပညာမာနဆိုတာထက္ ေရးလို႔တတ္ကိုမတတ္ေတာ့တာၿဖစ္ေၾကာင္းဝန္ခံပါခ်င္ ပါတယ္.. ဒိထက္ေတာ့ ပိုေလွ်ာ့မေရးတတ္ေတာ့ပါဘူး။လူလည္းေအာက္ဆံုးေတာင္....ေရာက္ေနသလိုခံစားရတယ္။ မလုပ္ခ်င္တာေလးေတြကိုလည္း လူမသိေအာင္ အႏုပညာေတြ ခိုးခိုးထည့္ၿပီးလုပ္..နဲ႔ ဘဝရပ္တည္မႈဆိုတာၾကိးကိုလုပ္ခဲ့ရတာပါ။
ပထမဆံုးႏိုင္ငံၿခားစထြက္ၿဖစ္ေတာ့ မေလးနဲ႔စင္ကာပူ ႏွစ္ႏိုင္ငံပါ။ ကၽြန္မအေဖ ပို႔တာၿဖစ္ပါ တယ္။သူကိုယ္တိုင္ ၿမန္မာၿပည္ထိလာေခၚတာပါ။ five stars hotels ၾကီးေတြေပၚကေန မဆင္းတမ္း taxi ေပၚက မဆင္းတမ္း သြားခဲ့ရတဲ့ ပထမဆံုးခရီးပါပဲ။အေဖ႕ရည္ရြယ္ခ်က္ ကေတာ့ သူမ်ားတိုင္းၿပည္ေတြသိပ္တိုးတက္တာ ၿမင္ရင္ ကၽြန္မ ၿမန္ၿမန္ထြက္လာခ်င္မလား ရယ္ေပါ့..။ခက္တာက မေလးေလဆိပ္ကအထြက္ KL အဝင္မွာတင္ ကၽြန္မကို ေမးမိတဲ့ေမး ခြန္းတစ္ခုနဲ႔တင္ ေတာ္ေတာ္မွားသြားေၾကာင္း ရိပ္စားမိသြားေလာက္ပါတယ္။ေမးလိုက္တာ က..ကဲ နင့္တိုင္းၿပည္နဲ႔ဘာကြာလဲ တဲ့။ေၿဖလိုက္တာက ဟင့္အင္း ဘာမွမကြာပါဘူး ဒီမွာ လည္းလူေတြလႈပ္ရွားရုန္းကန္ေနၾကတယ္ ဟိုမွာလည္းလူေတြလႈပ္ရွားရုန္းကန္ေနၾက တယ္ တူတူပါပဲ..တဲ့ ။ကဲ ဘယ္ေလာက္သတ္ခ်င္စရာေကာင္းလဲ။ကၽြန္မက အဲလို သူတို႔ အ ဆိုအရ ဘယ္ထဲမွာေပ်ာ္တဲ့ေလာက္ ဆုိလား ..အဟား..(ၿဖစ္ေသးပါဘူး ရယ္နည္းကေတာ့ ကိုယ္ပိုင္တစ္ခုရွာဦးမွပါ..)..
အဲဒီမွာ စေတြ႕တာက ႏိုင္ငံၿခားၿပန္ဘဝ အစစ္ပါ။ လူကႏိုင္ငံၿခားသြားတယ္ဆိုေတာ့ၿပန္လာ ရင္လက္ေဆာင္ဝယ္ခဲ့ ဆိုတဲ့သူက ၉၉%..။သြားမွာက J.K Rolling မဟုတ္ဘူး။မေနာ္ဟရီ ဆိုတာ သူတို႔ေမ့သြားပံုရတယ္။လက္ေဆာင္တဲ့…..။ကုိယ့္ပိုက္ဆံတစ္ၿပားမွမပါတဲ့ခရီး သံုး ဖုိ႔ပိုက္ဆံေတာင္ အိမ္ကထုတ္ေပးလိုက္ေသးတယ္။ေမာင္ေတြညီမေတြအစ္မေတြက..။ဒါ ေတာင္မွ လက္ေဆာင္လည္းဆိုေရာ ၿမန္မာၿပည္က Best Seller ေၿမြကိုက္ေတာ့တာပဲ။ ၿမန္မာေငြ နဲ႔ ေဒၚလာနဲ႔လဲရမယ့္ကိစၥေလ။အမ်ိဳးေတြကတင္ နည္းနည္းေနာေနာလား။ ရံုးမွာ ကလည္း အနည္းဆံုး ဆယ္ေယာက္၊ဆရာသမားနဲ႔သူ႔မိသားစု၊သူငယ္ခ်င္းအနီးကပ္ေပါင္း တာေတြကတင္ လက္ႏွစ္ဖက္စာနီးပါး။ဘုရားဘုရား…။တစ္ေယာက္ကိုငါးက်ပ္တန္ပစၥည္း တစ္ခုဝယ္သြားရင္ေတာင္မွ အဲဒီလူအုပ္နဲ႔ဆို အနည္းဆံုးအေယာက္သံုးဆယ္အထက္မွာ။ လူလည္းတြက္ရခ်က္ရ ရွာရေဖြရနဲ႔ေခါင္းကိုက္သြားပါတယ္။သူမ်ားေတြက ႏိုင္ငံၿခားသြားရ တယ္ဆိုတာက ပိုက္ဆံသြားရွာတာ ။မေနာ္ဟရီက်ေတာ့ ပိုက္ဆံသြားသံုးတာ။ခရီးစားရိတ္ မပါပဲ အိတ္ထဲကစိုက္ရတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔တင္ ႏွစ္လေလာက္ ေခၽြေခၽြတာတာသံုးရတဲ့ဘဝေတြ ေရာက္ကုန္တယ္။
ေနာက္ အေခါက္ေတြက်ေတာ့ ခရီးသြားေတာ့မယ္ဆိုကတည္းက ပိုက္ဆံၾကိဳစုရေတာ့တာ ပဲ။လက္ေဆာင္ဝယ္ဖို႔ေလ..။
ခုတစ္ေခါက္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္အေၿခအေနဆိုးပါတယ္။
သိတဲ့အတိုင္း သားေက်ာင္းစားရိတ္နဲ႔ စားတဲ့စားရိတ္နဲ႔ သြားလာစားရိတ္ကတင္ ရန္ကုန္မွာ ေတာ္ေတာ္ စားရိတ္ၾကီးပါတယ္။ကားဆီက တစ္လက္ုိ ဂါလံေၿခာက္ဆယ္ရတယ္။တစ္ဂါလံ ကို ၂၅၀၀..ဆိုေတာ့ဆီတစ္ခါထုတ္ရင္ မ်က္ရည္ေတာင္က်ခ်င္ပါတယ္။သံုးရက္တစ္ခါ တစ္ ေသာင္းခြဲ ထြက္ေနတာကိုး။တစ္လကို ဘယ္ေလာက္လဲဆိုတာတြက္သာၾကည့္ၾကပါေတာ့။ လူစားရတဲ့စားရိတ္က မစားပဲလွည့္ၿပန္လာလို႔ရတယ္။ကေလးေက်ာင္းသြားဖုိ႔က ကားဆီမ ရွိပဲသြားလို႔မရဘူး။အေၾကာင္းမူကား ကၽြန္မတို႔ေနထိုင္ရာဖက္ကို ေက်ာင္းကားမဝင္လို႔ပါ။ ကိုယ္ကေတာ့ စိတ္မထင္ရင္ ဘတ္စကားေပၚလည္းေကာက္တက္သြားတာပဲ။ဆိုက္ကား လည္းစီးတာပဲ။အငွားဆိုလည္းအိုေကလို႔..။သားေတာ္ေမာင္က် မၿဖစ္ဘူးေလ။ကိုယ္တိုင္ ၾကိဳပို႔မေနႏိုင္တာနဲ႔တင္ စိတ္ခ်ရတဲ့ ဒရိုင္ဘာနဲ႔ မိတ္နဲ႔လႊတ္ထားရတာကိုး။
ဒီေတာ့ ဘယ္မွာလာၿပီး ပိုက္ဆံကိုမ်ားမ်ာစားစားစုမိမွာတဲ့လဲ။ဒီတစ္ခါက်မွပဲ မလာမၿဖစ္ဆို ေတာ့ကာ ဘယ္သူကမွလည္းေလယာဥ္လက္မွတ္ဖုိးက အစထုတ္မေပးဘူး။သနားစရာ…။ ေလယာဥ္လက္မွတ္ဖုိးရယ္ ေထြလီကာလီေတြရယ္နဲ႔ (ရိုက္စစ္တာမဟုတ္လို႔ အတိုခ်ံဳးေၿပာ ၿပလိုက္တဲ့ ေထြလီကာလီကိုလိုသလိုသာေတြးၾကပါ..)လူလည္းေတာ္ေတာ္ထိသြားတယ္။ဒီ ၾကားထဲ သြားေတာ့မွာမို႔ ရစရာရွိတဲ့စာမူခေလးလိုခ်င္ပါတယ္လို႔ အေၾကာင္းၾကားတာလည္း ထြက္သာလာေရာ တစ္ဝက္ၿပည့္ေအာင္မရခဲ့ရွာဘူး။
ဒီေတာ့ သိပ္လြမ္းတာပဲ ဘယ္ေတာ့ၿပန္လာမွာလဲ ဆိုတဲ့ ၿမန္မာၿပည္က သူငယ္ခ်င္းေတြကို မလာႏိုင္ေသးဘူး။ေလာေလာဆယ္ တစ္ၿပားမွမကုန္တဲ့အရပ္မွာေနလိုက္ဦးမယ္။မဟုတ္လို႔ ကေတာ့ ၿပန္သြားတာနဲ႔ သားေက်ာင္းစားရိတ္က အရင္လာမွာ။ကုန္ထားတဲ့ေလယာဥ္လက္ မွတ္ဖိုးက သားရန္ကုန္မွာတစ္ႏွစ္စာေက်ာင္းတက္လုိ႔ရတယ္ေလ။ဒီေတာ့ ဒိက သူတုိ႔သိပ္ ေကာင္းပါတယ္ဆိုတဲ့ေက်ာင္းမွာ ပိုက္ဆံကုန္သက္သာေအာင္ေနလုိက္ဦးေပါ့..။စားတာ ေသာက္တာနဲ႔ အၿမင္မေတာ္လို႔ ဝယ္ဆင္ရတဲ့အဝတ္အစားဖိနပ္ေတြကအစလည္း ကိုယ္ ကုန္တာမွမဟုတ္တာ။ဒီေရာက္ကတည္းက ကုန္တာဆိုလို႔ သားေက်ာင္းက တစ္ပတ္တစ္ ခါေလာက္ ဘာမွန္းမသိေတာင္းေနတဲ့အရာေတြရယ္၊မုန္႔ဘုိးရယ္ laptop တစ္လံုးဝယ္တာ ရယ္ ထံုးစံအတိုင္းလူၾကံဳရွိလို႔ လက္ေဆာင္ဝယ္ပို႔ေပးရတာရယ္ ကလြဲရင္ ဘာမွကိုမကုန္ ေသးပါဘူး။မကုန္လို႔လည္း အထင္မၾကီးပါနဲ႔။ ဝင္ေငြကလည္းနည္းသြားပါတယ္။ၿဖစ္ပံုက စားစရာကရွိေနေတာ့ ဒီေရာက္တည္းကလံုးခ်င္းေရးေနတာ ခုထိ တစ္အုပ္ၿပီးဖို႔သံုးေၾကာင္း လိုကေန မတက္ပါဘူး။..း) ဒီလကုန္ေတာ့ အၿပီးသပ္မွာပါ။ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္မ အၿပိး ထြက္သြားတယ္လို႔ သတင္းေတြေရး ေပ်ာ္ေနၾကတဲ့သူေတြ သိပ္အေပ်ာ္လြန္သြားမွာစိုးလို႔ပါ အဲလိုလည္း စိတ္ကေလးက ပုပ္ေသးတယ္..း)
ဝါဝါေရးခိုင္းတာနဲ႔ကေတာ့ ထပ္တူမက်ေလာက္ဘူး။ေသခ်ာတာကေတာ့ ၿမန္မာၿပည္ကို ၿပန္ခ်င္တာအရမ္းပါပဲ။ၿပန္သြားတာနဲ႔ ေန႔ေရာညေရာ အလုပ္ေတြပင္ပမ္းေတာ့မယ္ ဆိုတာ လည္းသိပါရရဲ႕။မေရးခ်င္တဲ့လံုးခ်င္းေတြကို ေကာ္ဖီဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာကိုယ့္ကိုယ္ကို အက်ဥ္း ခ်ၿပီးၿပန္ေရးရေတာ့မယ္ဆိုတာလည္းသိပါရဲ႕။အင္တာနက္ ၂၄နာရီရတဲ့ေနရာမွာ ကမၻာအႏွ႔ံ ကသူငယ္ခ်င္းေတြ ဘေလာခ့္ကာေတြနဲ႔ စီဘံုးထဲပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ေတြ႕ၾကေၿပာၾကႏႈတ္ဆက္ေနရ တဲ့ဘဝေလးကိုဆံုးရႈံးသြားမယ္ဆိုတာလည္းသိပါရဲ႕..။ရွိစုမဲ့စုဝင္ေငြေလးနဲ႔ ၿပည္ေတာ္ၿပန္ လက္ေဆာင္ေတြဝယ္သြားရမယ္ဆိုတာလည္း သိပါရဲ႕။Best seller ဆိုတာ အခ်ိန္အခါနဲ႔ ရာသီနဲ႔ဖူးပြင့္တတ္တဲ့ ပန္းမွန္းလည္းသိပါရဲ႕ နဲ႔ ၿပန္ခ်င္ေနတာကေတာ့ ဘယ္လုိမွ မတတ္ ႏိုင္ပါဘူး။ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ကၽြန္မခ်စ္တဲ့ေနရာေလးမွာကၽြန္မကိုထမင္းေကၽြးထားခဲ့တဲ့ေက်းဇူးရွင္ပရိသတ္ေတြရွိေန
ေသးတယ္။သူတို႔ဆီကၽြန္မၿပန္ရဦးမယ္။တာဝန္ဆိုတာသိတတ္တဲ့သူအတြက္ပဲေလ.
ေသခ်ာတာကေတာ့..ၿပန္သြားလည္း..ဘာၿပန္ညာၿပန္ဆိုၿပီး..ကေလာင္နာမည္မေၿပာင္းဘူးလို႔ ကတိအတိအက်ေပး ႏိုင္တာပါပဲ..း) း) း)
ဝါဝါ ေက်နပ္ႏိုင္ပါေစ။
ခ်စ္ခင္စြာ
မေနာ္ဟရီ
ၤေအာက္ေၿခမွတ္စု..
Best Seller လို႔လူေတြအလြယ္တကူေခၚသလိုေရးလိုက္ေပမယ့္ တကယ္အမွန္က Best-selling author ပါ။
ေတာ္ၾကာအမွားလာၿပင္ေပးေနမွာစိုးလို႔ပါ။
အစကေတာ့မတက္ဂ္ေတာ့ဘူးလားလို႔။ခုေတာ့ စိတ္ကမရဘူး..း)
ကဲ..လာေလ့..
၁။ခုတေလာ စာမေရးပဲလြမ္းေနတဲ့ ေက (K)
၂။ရန္ကုန္ၿပန္ထားတာသိပ္မၾကာေသးတဲ့ မခင္ဦးေမ
၃။ၿပန္လာၿပီးကတည္း စာမေရးပဲပ်င္းေနတဲ့ လင္း
၄။မၾကာခင္က အိမ္ၿပန္ထားတဲ့ ေမ
အဲလိုေၿပာလို႔ ကၽြန္မကို သေဘာမတူညီႏိုင္တာေတြရွိသလို မုန္းခ်င္သူေတြလည္းရွိႏိုင္ပါ တယ္။ တကယ့္တကယ္က် အဲဒါအမွန္ပါပဲ။ႏိုင္ငံၿခားကၿပန္လာတယ္ဆိုရင္ကို လူေတြက အထင္ၾကီးေနၿပီ။သူတို႔ ဟိုမွာဘယ္လိုေနထိုင္စားေသာက္ခဲ့ၾကရတယ္ ပင္ပမ္းခဲ့ၾကတယ္ ဆိုတာကို ၿပန္မေၿပာၾကပါဘူး။ကၽြန္မအထင္ကေတာ့ ဖုိးစိန္လုိ ရိုးသားၿပီးအကုန္ၿပန္ေၿပာတဲ့ သူေတြရွားပါလိမ့္မယ္။ခု ဝါဝါ့လုိေရာေပါ့..။အမွန္က သူတို႔ပို႔စ္ေတြဖတ္ၿပီး ကၽြန္မက မေရး ခ်င္ပါဘူး။ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္မေရးလိုက္ရင္ ရွက္စရာေတြၿဖစ္ကုန္မွာစိုးလို႔ပါ.. း).ကၽြန္ မမွာက သူတို႔လုိ ဘာမွမခက္ခဲခဲ့ဘူးကိုး။
ခက္ခဲခဲ့တာဆိုလို႔ မလာခ်င္လို႔ပိန္လိမ္ေနတဲ့ စိတ္ကေလးပဲရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္းတစ္ မိသားစုလံုး ႏိုင္ငံၿခားေရာက္ေနတာ ႏွစ္မ်ားစြာၾကာတာေတာင္ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့တာပါ။ေနာက္ဆံုးထြက္သြားတဲ့ အေမနဲ႔ညီမေတာင္ ေရာက္ေနတာ ၁၁ႏွစ္ေက်ာ္ သြားခဲ့ပါၿပီ။ေမာင္ေလးက ၁၄ႏွစ္ထဲမွာ။အေဖဆို ေရာက္ေနတာ ႏွစ္ ၂၀ေလာက္ေတာင္ ရွိ ေတာ့မယ္ထင္တယ္။
ဒီကာလေတြကို သူတို႔ဘယ္လုိၿဖတ္သန္းခဲ့လဲ။ကၽြန္မေသခ်ာမသိေပမယ့္ ေသခ်ာတာက ေတာ့သက္ေသာင့္သက္သာရွိလိမ့္မယ္မဟုတ္ပါဘူး။ သူစိမ္းေတြေၿမမွာေလ။အေဖက ဒီက ဘြဲ႕ကိုရထားတယ္ဆိုေပမယ့္ သူပထမတစ္ေခါက္လာတုန္းက ေက်ာင္းသား။ေနာက္တစ္ ေခါက္လာေတာ့ ဘဝတစ္ခု တည္ေထာင္ဖုိ႔လာတာ။မတူေတာ့ဘူး။သူတို႔ေတြ တစ္ဆင့္ၿပီး တစ္ဆင့္ ခက္ခဲေက်ာ္လႊားခဲ့ရမွာပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မလည္း ရန္ကုန္မွာတစ္ေယာက္ တည္းက်ိဳးစားေနခဲ့ရတာပဲေလ။
ဘဝဆိုတာကေတာ့ ကိုယ္အေလးခ်ိန္တိုးဖို႔ က်ဖို႔ေတာင္ တစ္ခုခုမရင္းႏွီးပဲမရႏိုင္တာ ေသခ်ာလြန္းတဲ့ေနရာပါ။သူတို႔ဒီမွာ မိသားစု ဘဝတစ္ခုၿပန္လည္တည္ေဆာက္ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္မလည္းတစ္ေယာက္တည္း ကိုယ့္မိသားစုေလးတြက္ကိုယ္ ပင္ပင္ပမ္းပမ္းတာဝန္ယူခဲ့ ရ ကိုယ့္နာမည္နဲ႔ဘဝကို တည္ေထာင္ခဲ့ရတာပဲ။ ဒါက ဘယ္သူေပးထားတဲ့တာဝန္လဲ…။ ဘယ္သူမွမေပးပါဘူး။ကိုယ့္တာဝန္ကိုယ္သိတဲ့သူေတြရဲ႕ လုပ္ေဆာင္မႈေတြပါ။တာဝန္မသိ သူမယူခ်င္သူေတြအတြက္ကေတာ့ အဆင္ေၿပပါတယ္။ကိုယ့္အတၱနဲ႔ကိုယ္ေၿပာခ်င္ရာေၿပာ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ေနတဲ့သူေတြအမ်ားၾကီးေတြ႕ဖူးသလို ၾကံဳလည္းၾကံဳခဲ့ရပါတယ္။ဒါေတြကို ေတာ့မဆိုင္တာမို႔ဆက္မေၿပာေတာ့ပါဘူး။
တစ္ခုပါပဲ။တၿခားႏိုင္ငံမွာက လုပ္ရင္လုပ္သေလာက္အက်ိဳးထူးၿပိးလူတန္းေစ့ေနႏိုင္တယ္။ ကၽြန္မတို႔ဆီမွာက်ေတာ့ မတိုးတက္ေသးတဲ့ေနရာတစ္ခုၿဖစ္တဲ့အၿပင္ အေၿခအေနအရပ္ရပ္ ကလည္း ကၽြန္မတို႔ကိုခက္ခဲပင္ပမ္းေစပါတယ္။(ဒီေနရာမွာ ၾကိဳေၿပာရရင္ ကၽြန္မ ႏိုင္ငံေရး အေၿခအေနကိုသံုးသပ္တင္ၿပေနတာမဟုတ္ပါဘူး ကိုယ့္အေၿခအေနနဲ႔ထင္ဟပ္တဲ့ အေၿခ အေနတစ္ခုကိုသာတင္ၿပတာပါ က်န္တာကၽြန္မစိတ္မဝင္စားသလို လိုသလို ဆြဲေတြး ေကာက္ခ်က္ခ်ေပးဖုိ႔လည္းမလုိအပ္ပါဘူး။) သြားေနတဲ့လမ္းခ်င္းတူရင္ေတာင္ ကၽြန္မတို႔ ဆီကလမ္းေတြက ၾကမ္းေနေသးတယ္။ေရာက္မွာခ်င္းတူရင္ေတာင္ ကၽြန္မတုိ႔က ပိုအား စိုက္ေနၾကရေသးတယ္။ ရလာဒ္က်ေတာ့ေရာ ………ကၽြန္မမွာ ဒီမိဘေမာင္ႏွမေတြသာမရွိ ရင္ ဘယ္ႏိုင္ငံမွ ေရာက္ဖူးစရာအေၾကာင္းမရွိပါဘူး။
ေၿပာေတာ့ best seller တဲ့။ေသခ်ာတာက ကၽြန္မ အၾကည္ေတာ္ လည္းမဟုတ္ေလေတာ့ အမ်ားၾကီး ပိုပင္ပမ္းပါတယ္။ဒါက ကိုကိုၾကီး(အၾကည္ေတာ္)ကိုသက္သာတယ္လို႔ ကၽြန္မ ဆိုလိုတာမဟုတ္ပါဘူး။ေၿပာခ်င္တာက သူတစ္အုပ္စာရတဲ့ပမာဏက ကၽြန္မထက္အမ်ား ၾကိးမ်ားလို႔ပါ။(အၿမတ္ခြန္ကလိုက္လာရင္ေတာ့ နင့္ထိုက္နဲ႔နင့္ကံေပါ့ ကိုကိုၾကီးရယ္..:P ) အႏုပညာမွာကလည္း ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာခ်ည္းလုပ္လုိ႔သာ ထမင္းစားရစတမ္းဆုိရင္..ဘာ ေၿပာေကာင္းမလဲ။ း) သိပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းမွာ။
အဲဒီတြက္ ကိုယ့္ဘာသာကို လုပ္ခ်င္တာေလးေတြေလွ်ာ့ႏိုင္သေလာက္ေလွ်ာ့( ဒိထက္ ပိုမ ေလွ်ာ့ႏိုင္ေတာ့တာက အႏုပညာမာနဆိုတာထက္ ေရးလို႔တတ္ကိုမတတ္ေတာ့တာၿဖစ္ေၾကာင္းဝန္ခံပါခ်င္ ပါတယ္.. ဒိထက္ေတာ့ ပိုေလွ်ာ့မေရးတတ္ေတာ့ပါဘူး။လူလည္းေအာက္ဆံုးေတာင္....ေရာက္ေနသလိုခံစားရတယ္။ မလုပ္ခ်င္တာေလးေတြကိုလည္း လူမသိေအာင္ အႏုပညာေတြ ခိုးခိုးထည့္ၿပီးလုပ္..နဲ႔ ဘဝရပ္တည္မႈဆိုတာၾကိးကိုလုပ္ခဲ့ရတာပါ။
ပထမဆံုးႏိုင္ငံၿခားစထြက္ၿဖစ္ေတာ့ မေလးနဲ႔စင္ကာပူ ႏွစ္ႏိုင္ငံပါ။ ကၽြန္မအေဖ ပို႔တာၿဖစ္ပါ တယ္။သူကိုယ္တိုင္ ၿမန္မာၿပည္ထိလာေခၚတာပါ။ five stars hotels ၾကီးေတြေပၚကေန မဆင္းတမ္း taxi ေပၚက မဆင္းတမ္း သြားခဲ့ရတဲ့ ပထမဆံုးခရီးပါပဲ။အေဖ႕ရည္ရြယ္ခ်က္ ကေတာ့ သူမ်ားတိုင္းၿပည္ေတြသိပ္တိုးတက္တာ ၿမင္ရင္ ကၽြန္မ ၿမန္ၿမန္ထြက္လာခ်င္မလား ရယ္ေပါ့..။ခက္တာက မေလးေလဆိပ္ကအထြက္ KL အဝင္မွာတင္ ကၽြန္မကို ေမးမိတဲ့ေမး ခြန္းတစ္ခုနဲ႔တင္ ေတာ္ေတာ္မွားသြားေၾကာင္း ရိပ္စားမိသြားေလာက္ပါတယ္။ေမးလိုက္တာ က..ကဲ နင့္တိုင္းၿပည္နဲ႔ဘာကြာလဲ တဲ့။ေၿဖလိုက္တာက ဟင့္အင္း ဘာမွမကြာပါဘူး ဒီမွာ လည္းလူေတြလႈပ္ရွားရုန္းကန္ေနၾကတယ္ ဟိုမွာလည္းလူေတြလႈပ္ရွားရုန္းကန္ေနၾက တယ္ တူတူပါပဲ..တဲ့ ။ကဲ ဘယ္ေလာက္သတ္ခ်င္စရာေကာင္းလဲ။ကၽြန္မက အဲလို သူတို႔ အ ဆိုအရ ဘယ္ထဲမွာေပ်ာ္တဲ့ေလာက္ ဆုိလား ..အဟား..(ၿဖစ္ေသးပါဘူး ရယ္နည္းကေတာ့ ကိုယ္ပိုင္တစ္ခုရွာဦးမွပါ..)..
အဲဒီမွာ စေတြ႕တာက ႏိုင္ငံၿခားၿပန္ဘဝ အစစ္ပါ။ လူကႏိုင္ငံၿခားသြားတယ္ဆိုေတာ့ၿပန္လာ ရင္လက္ေဆာင္ဝယ္ခဲ့ ဆိုတဲ့သူက ၉၉%..။သြားမွာက J.K Rolling မဟုတ္ဘူး။မေနာ္ဟရီ ဆိုတာ သူတို႔ေမ့သြားပံုရတယ္။လက္ေဆာင္တဲ့…..။ကုိယ့္ပိုက္ဆံတစ္ၿပားမွမပါတဲ့ခရီး သံုး ဖုိ႔ပိုက္ဆံေတာင္ အိမ္ကထုတ္ေပးလိုက္ေသးတယ္။ေမာင္ေတြညီမေတြအစ္မေတြက..။ဒါ ေတာင္မွ လက္ေဆာင္လည္းဆိုေရာ ၿမန္မာၿပည္က Best Seller ေၿမြကိုက္ေတာ့တာပဲ။ ၿမန္မာေငြ နဲ႔ ေဒၚလာနဲ႔လဲရမယ့္ကိစၥေလ။အမ်ိဳးေတြကတင္ နည္းနည္းေနာေနာလား။ ရံုးမွာ ကလည္း အနည္းဆံုး ဆယ္ေယာက္၊ဆရာသမားနဲ႔သူ႔မိသားစု၊သူငယ္ခ်င္းအနီးကပ္ေပါင္း တာေတြကတင္ လက္ႏွစ္ဖက္စာနီးပါး။ဘုရားဘုရား…။တစ္ေယာက္ကိုငါးက်ပ္တန္ပစၥည္း တစ္ခုဝယ္သြားရင္ေတာင္မွ အဲဒီလူအုပ္နဲ႔ဆို အနည္းဆံုးအေယာက္သံုးဆယ္အထက္မွာ။ လူလည္းတြက္ရခ်က္ရ ရွာရေဖြရနဲ႔ေခါင္းကိုက္သြားပါတယ္။သူမ်ားေတြက ႏိုင္ငံၿခားသြားရ တယ္ဆိုတာက ပိုက္ဆံသြားရွာတာ ။မေနာ္ဟရီက်ေတာ့ ပိုက္ဆံသြားသံုးတာ။ခရီးစားရိတ္ မပါပဲ အိတ္ထဲကစိုက္ရတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔တင္ ႏွစ္လေလာက္ ေခၽြေခၽြတာတာသံုးရတဲ့ဘဝေတြ ေရာက္ကုန္တယ္။
ေနာက္ အေခါက္ေတြက်ေတာ့ ခရီးသြားေတာ့မယ္ဆိုကတည္းက ပိုက္ဆံၾကိဳစုရေတာ့တာ ပဲ။လက္ေဆာင္ဝယ္ဖို႔ေလ..။
ခုတစ္ေခါက္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္အေၿခအေနဆိုးပါတယ္။
သိတဲ့အတိုင္း သားေက်ာင္းစားရိတ္နဲ႔ စားတဲ့စားရိတ္နဲ႔ သြားလာစားရိတ္ကတင္ ရန္ကုန္မွာ ေတာ္ေတာ္ စားရိတ္ၾကီးပါတယ္။ကားဆီက တစ္လက္ုိ ဂါလံေၿခာက္ဆယ္ရတယ္။တစ္ဂါလံ ကို ၂၅၀၀..ဆိုေတာ့ဆီတစ္ခါထုတ္ရင္ မ်က္ရည္ေတာင္က်ခ်င္ပါတယ္။သံုးရက္တစ္ခါ တစ္ ေသာင္းခြဲ ထြက္ေနတာကိုး။တစ္လကို ဘယ္ေလာက္လဲဆိုတာတြက္သာၾကည့္ၾကပါေတာ့။ လူစားရတဲ့စားရိတ္က မစားပဲလွည့္ၿပန္လာလို႔ရတယ္။ကေလးေက်ာင္းသြားဖုိ႔က ကားဆီမ ရွိပဲသြားလို႔မရဘူး။အေၾကာင္းမူကား ကၽြန္မတို႔ေနထိုင္ရာဖက္ကို ေက်ာင္းကားမဝင္လို႔ပါ။ ကိုယ္ကေတာ့ စိတ္မထင္ရင္ ဘတ္စကားေပၚလည္းေကာက္တက္သြားတာပဲ။ဆိုက္ကား လည္းစီးတာပဲ။အငွားဆိုလည္းအိုေကလို႔..။သားေတာ္ေမာင္က် မၿဖစ္ဘူးေလ။ကိုယ္တိုင္ ၾကိဳပို႔မေနႏိုင္တာနဲ႔တင္ စိတ္ခ်ရတဲ့ ဒရိုင္ဘာနဲ႔ မိတ္နဲ႔လႊတ္ထားရတာကိုး။
ဒီေတာ့ ဘယ္မွာလာၿပီး ပိုက္ဆံကိုမ်ားမ်ာစားစားစုမိမွာတဲ့လဲ။ဒီတစ္ခါက်မွပဲ မလာမၿဖစ္ဆို ေတာ့ကာ ဘယ္သူကမွလည္းေလယာဥ္လက္မွတ္ဖုိးက အစထုတ္မေပးဘူး။သနားစရာ…။ ေလယာဥ္လက္မွတ္ဖုိးရယ္ ေထြလီကာလီေတြရယ္နဲ႔ (ရိုက္စစ္တာမဟုတ္လို႔ အတိုခ်ံဳးေၿပာ ၿပလိုက္တဲ့ ေထြလီကာလီကိုလိုသလိုသာေတြးၾကပါ..)လူလည္းေတာ္ေတာ္ထိသြားတယ္။ဒီ ၾကားထဲ သြားေတာ့မွာမို႔ ရစရာရွိတဲ့စာမူခေလးလိုခ်င္ပါတယ္လို႔ အေၾကာင္းၾကားတာလည္း ထြက္သာလာေရာ တစ္ဝက္ၿပည့္ေအာင္မရခဲ့ရွာဘူး။
ဒီေတာ့ သိပ္လြမ္းတာပဲ ဘယ္ေတာ့ၿပန္လာမွာလဲ ဆိုတဲ့ ၿမန္မာၿပည္က သူငယ္ခ်င္းေတြကို မလာႏိုင္ေသးဘူး။ေလာေလာဆယ္ တစ္ၿပားမွမကုန္တဲ့အရပ္မွာေနလိုက္ဦးမယ္။မဟုတ္လို႔ ကေတာ့ ၿပန္သြားတာနဲ႔ သားေက်ာင္းစားရိတ္က အရင္လာမွာ။ကုန္ထားတဲ့ေလယာဥ္လက္ မွတ္ဖိုးက သားရန္ကုန္မွာတစ္ႏွစ္စာေက်ာင္းတက္လုိ႔ရတယ္ေလ။ဒီေတာ့ ဒိက သူတုိ႔သိပ္ ေကာင္းပါတယ္ဆိုတဲ့ေက်ာင္းမွာ ပိုက္ဆံကုန္သက္သာေအာင္ေနလုိက္ဦးေပါ့..။စားတာ ေသာက္တာနဲ႔ အၿမင္မေတာ္လို႔ ဝယ္ဆင္ရတဲ့အဝတ္အစားဖိနပ္ေတြကအစလည္း ကိုယ္ ကုန္တာမွမဟုတ္တာ။ဒီေရာက္ကတည္းက ကုန္တာဆိုလို႔ သားေက်ာင္းက တစ္ပတ္တစ္ ခါေလာက္ ဘာမွန္းမသိေတာင္းေနတဲ့အရာေတြရယ္၊မုန္႔ဘုိးရယ္ laptop တစ္လံုးဝယ္တာ ရယ္ ထံုးစံအတိုင္းလူၾကံဳရွိလို႔ လက္ေဆာင္ဝယ္ပို႔ေပးရတာရယ္ ကလြဲရင္ ဘာမွကိုမကုန္ ေသးပါဘူး။မကုန္လို႔လည္း အထင္မၾကီးပါနဲ႔။ ဝင္ေငြကလည္းနည္းသြားပါတယ္။ၿဖစ္ပံုက စားစရာကရွိေနေတာ့ ဒီေရာက္တည္းကလံုးခ်င္းေရးေနတာ ခုထိ တစ္အုပ္ၿပီးဖို႔သံုးေၾကာင္း လိုကေန မတက္ပါဘူး။..း) ဒီလကုန္ေတာ့ အၿပီးသပ္မွာပါ။ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္မ အၿပိး ထြက္သြားတယ္လို႔ သတင္းေတြေရး ေပ်ာ္ေနၾကတဲ့သူေတြ သိပ္အေပ်ာ္လြန္သြားမွာစိုးလို႔ပါ အဲလိုလည္း စိတ္ကေလးက ပုပ္ေသးတယ္..း)
ဝါဝါေရးခိုင္းတာနဲ႔ကေတာ့ ထပ္တူမက်ေလာက္ဘူး။ေသခ်ာတာကေတာ့ ၿမန္မာၿပည္ကို ၿပန္ခ်င္တာအရမ္းပါပဲ။ၿပန္သြားတာနဲ႔ ေန႔ေရာညေရာ အလုပ္ေတြပင္ပမ္းေတာ့မယ္ ဆိုတာ လည္းသိပါရရဲ႕။မေရးခ်င္တဲ့လံုးခ်င္းေတြကို ေကာ္ဖီဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာကိုယ့္ကိုယ္ကို အက်ဥ္း ခ်ၿပီးၿပန္ေရးရေတာ့မယ္ဆိုတာလည္းသိပါရဲ႕။အင္တာနက္ ၂၄နာရီရတဲ့ေနရာမွာ ကမၻာအႏွ႔ံ ကသူငယ္ခ်င္းေတြ ဘေလာခ့္ကာေတြနဲ႔ စီဘံုးထဲပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ေတြ႕ၾကေၿပာၾကႏႈတ္ဆက္ေနရ တဲ့ဘဝေလးကိုဆံုးရႈံးသြားမယ္ဆိုတာလည္းသိပါရဲ႕..။ရွိစုမဲ့စုဝင္ေငြေလးနဲ႔ ၿပည္ေတာ္ၿပန္ လက္ေဆာင္ေတြဝယ္သြားရမယ္ဆိုတာလည္း သိပါရဲ႕။Best seller ဆိုတာ အခ်ိန္အခါနဲ႔ ရာသီနဲ႔ဖူးပြင့္တတ္တဲ့ ပန္းမွန္းလည္းသိပါရဲ႕ နဲ႔ ၿပန္ခ်င္ေနတာကေတာ့ ဘယ္လုိမွ မတတ္ ႏိုင္ပါဘူး။ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ကၽြန္မခ်စ္တဲ့ေနရာေလးမွာကၽြန္မကိုထမင္းေကၽြးထားခဲ့တဲ့ေက်းဇူးရွင္ပရိသတ္ေတြရွိေန
ေသးတယ္။သူတို႔ဆီကၽြန္မၿပန္ရဦးမယ္။တာဝန္ဆိုတာသိတတ္တဲ့သူအတြက္ပဲေလ.
ေသခ်ာတာကေတာ့..ၿပန္သြားလည္း..ဘာၿပန္ညာၿပန္ဆိုၿပီး..ကေလာင္နာမည္မေၿပာင္းဘူးလို႔ ကတိအတိအက်ေပး ႏိုင္တာပါပဲ..း) း) း)
ဝါဝါ ေက်နပ္ႏိုင္ပါေစ။
ခ်စ္ခင္စြာ
မေနာ္ဟရီ
ၤေအာက္ေၿခမွတ္စု..
Best Seller လို႔လူေတြအလြယ္တကူေခၚသလိုေရးလိုက္ေပမယ့္ တကယ္အမွန္က Best-selling author ပါ။
ေတာ္ၾကာအမွားလာၿပင္ေပးေနမွာစိုးလို႔ပါ။
အစကေတာ့မတက္ဂ္ေတာ့ဘူးလားလို႔။ခုေတာ့ စိတ္ကမရဘူး..း)
ကဲ..လာေလ့..
၁။ခုတေလာ စာမေရးပဲလြမ္းေနတဲ့ ေက (K)
၂။ရန္ကုန္ၿပန္ထားတာသိပ္မၾကာေသးတဲ့ မခင္ဦးေမ
၃။ၿပန္လာၿပီးကတည္း စာမေရးပဲပ်င္းေနတဲ့ လင္း
၄။မၾကာခင္က အိမ္ၿပန္ထားတဲ့ ေမ
30 Comments:
မ က ညဥ္းတာေတာင္ စာေလးက ညက္တယ္ေနာ္။ :)
ကိုယ့္ေမြးရပ္တိုင္းၿပည္ကို ဒီလိုခ်စ္တတ္တဲ့မေနာ္....
အင္း ...
ေတာ္ေတာ္စဥ္းစားစရာေကာင္းတဲ႔ post ပဲ ..။
တကယ္ေတာ႔ ႏိုင္ငံျခား ... (ျမန္မာျပည္အျပင္ဘက္ကႏို္င္ငံ) တခုခုမွာေနရတာ .. ပညာတတ္ေတြအတြက္ေတာ္ေတာ္ေလးကိုစိတ္သက္သာရာရပါတယ္ ...။ ဘြဲ႔ရေတြကို အထင္ေသးလုိက္တဲ႔ႏိုင္ငံ ...။ သူတို႕ အလုပ္ရွင္ေတြ ဘက္ကၾကည္႔ေတာ႔ လည္း လမ္းမွခလုတ္တိုက္မိတဲ႔လူတိုင္းက B.E ေတြကိုး ...
ျမန္မာျပည္မွာ အလုပ္ရွာခဲ႔ရတာ ေတာ္ေတာ္ရင္နာဖို႕ေကာင္းတယ္ ...။
ေနာက္ဆံုး အိႏၵိယကလူၾကီးေျပာသလို Brain Drain is better than Brains in the Drain ဆိုျပီးပဲ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ႏိုင္ငံျခားထြက္ျဖစ္ၾကတယ္ ...။
..
...
....
တေနရာရာကိုသြားလို႕ ျပန္လာတုိင္း ေရာက္လာတဲ႔ႏိုင္ငံကိုထည္႕ၾကတဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈ အရ .. ကုလသမဂၢမွာ အေထြေထြ အတြင္းေရးမႈးလုပ္ခဲ႔တဲ႔ ဦးသန္႔ဆိုရင္ ... မလြယ္ဘူးလို႕ေတြးမိတယ္အမေရ ..
ခင္မင္စြာျဖင္႔
Z
ဒါက ဘယ္သူေပးထားတဲ့တာဝန္လဲ…။ ဘယ္သူမွမေပးပါဘူး။ကိုယ့္တာဝန္ကိုယ္သိတဲ့သူေတြရဲ႕ လုပ္ေဆာင္မႈေတြပါ။
တၿခားႏိုင္ငံမွာက လုပ္ရင္လုပ္သေလာက္အက်ိဳးထူးၿပိးလူတန္းေစ့ေနႏိုင္တယ္။ ကၽြန္မတို႔ဆီမွာက်ေတာ့ မတိုးတက္ေသးတဲ့ေနရာတစ္ခုၿဖစ္တဲ့အၿပင္ အေၿခအေနအရပ္ရပ္ ကလည္း ကၽြန္မတို႔ကိုခက္ခဲပင္ပမ္းေစပါတယ္။
You are so smart more than I can say.
I bow respectfully.
Bino
အေရးအသားေတြကေတာ႔ ညက္တယ္ ဘက္ဆဲလာၾကီး
ေရ.... ဖတ္ရတာ တန္ဖိုးရိွတဲ႔ စာေၾကာင္းေလးေတြၾကီး
ပါပဲ...
ေက်နပ္ပါတယ္ ေမခေရ...
ေရးေပးတာ ေက်းဇူးပါ ညီမေလး.. း)))) အဲ.. ခမီးခမက္
ေရ.....
ကြန္မန္႔ရွည္ရွည္ေရးတတ္ေတာ႔ဘူး။
ဖတ္လို႔တကယ္ေကာင္းတာေတာ႔ ေသျခာတယ္.
ေမခေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ. ကိုကိုေရာေပါ႔..
ခ်စ္တဲ႔
၀ါ
မွန္ပါတယ္ေလ။ တာ၀န္ဆိုတာ သိတတ္တဲ႔သူေတြအတြက္ေပါ႔ ။ အေရးအသားညက္ညက္ေလးေတြကို တေလးတစားဖတ္သြားပါတယ္ ။
စိတ္၏ေစရာနာခံေလေသာ
မိုးျမင္႔တိမ္
မမ
ခ်ိန္းျပီးျပန္မယ္ေနာ္...
ေလထန္ကုန္းမွာသြားထိုင္ၾကမယ္..တစ္ရက္..
ဟိုမွာေရာ ဒီမွာေရာ ရုန္းကန္ရတာခ်င္း အတူတူပဲ ဆိုတာ သိပ္မွန္တာပါပဲဗ်ာ။
ဒီက ဘ၀ကို အားက်တဲ့သူေတြက အားက်ပါေစေလ။ ကိုယ္က ျပန္အားက်တဲ့ သူတုိ႕ဘ၀ေတြလည္း ရိွတာပါပဲေလ။
အမွန္ေတြ ခ်ည္းပါပဲေလ...။
မႀကီးေရ
ဘာေၿပာရမွန္းေတာင္မသိ
မွန္လြန္းလို႔
က်ေနာ့္ခမ်ာ လဲ ၿပန္ခ်င္တာ
မႀကီးေၿပာသလို လက္ေဆာင္ဖိုးနဲ႔
အသြားအၿပန္ ေလယာဥ္စရိတ္နဲ႔တင္
ေနာက္ထပ္ တစ္ႏွစ္ေလာက္ထပ္လုပ္ရအံုးမယ္
ဘာပဲေၿပာေၿပာ
လက္ရွိအၿပင္မွာေနတဲ့ သူတိုင္းကေတာ့
မတူညီတဲ့အေၿခအေနနဲ႔
မတူညီတဲ့ဒုကၡေတြရွိႀကတာပါပဲေလ
က်ေနာ္ခ်စ္တဲ့ ခင္တဲ့ ေလးစားတဲ့ အမႀကီးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔
အခုလက္ရွိေနတဲ့ေနရာေလးမွာ
က်မ္းမာေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ေနပါ
စိတ္ေပ်ာ္ရႊြင္ေအာင္ေနပါလို႔ပဲ
ဆုေတာင္းေပးေနေတာ့မယ္
ခင္မင္ေလးစားခ်စ္ခင္စြာၿဖင့္
ဖိုးစိန္
(((မႀကီးရဲ ့ညည္းခ်င္းကလဲ မ်ားမတူ တမူထူးၿခားတယ္ေနာ္
အင္းေလ
(best seller) ဆိုေတာ့
ဖတ္ရတဲ့စကားလံုးတိုင္းက ၿမင္သာေနပါတယ္
ဒါနဲ႔ မေနာ္ဟရီ အတုက ဘယ္မွာက်န္ခဲ့တုန္း း)
သားရွင္ေတြမ်ား တယ္လဲ မ်က္ႏွာပြင့္တယ္
ခမည္းခမက္တဲ့ လာေခၚေနၿပီးးးး
သားရွင္ကလည္း သြားေစ့စပ္ထားတယ္ထင္တယ္
အဟီးး ႀကားရင္ သမီးရွင္ ထမိန္ဆြဲ ပလယာကိုင္ၿပီး သြားလိုက္ႏွဳတ္ေတာ့မယ္
မေၿပာၿပနဲ႔ေနာ္ )))
(((...))) က ကိုယ့္အမေတြကုိ ခ်စ္လို႔ ခင္လို႔ ေနာက္သြားၿခင္းသာၿဖစ္သည္
ဖတ္သြားပါ၏
စာအေရးအသားကပညာပါမွပါ......
ေအာ္ဇီျပန္မေနာ္ဟရီလို႔တပ္လို႔ွမရ..... မေနာ္ဟရီ (ေအာ္ဇီ) ဆိုရင္ေတာ႔ကာရန္လိုက္ေပမယ္႔ ေအာ္ဇီဆိုတာကို နိုင္ငံလို႔မျမင္ဘဲ ခ်န္ပန္ဇီလို႔ျမင္ေနရင္ခက္မယ္...... ဟက္ဟက္
မေနာ္ဟရီ ဆိုတာဘဲေကာင္းပါတယ္ေလ.....
ေအးေလ နိုင္ငံျခားကျပန္လာသူေတြဆီက လက္ေဆာင္ ကိုယ္ခ်င္းစာစြာမလိုခ်င္ေတာ႔ပါဘူး ျပန္ခါနီးအိမ္အတြက္မပါနိုင္ဘူး ေပးခ်င္သူေတြ ခင္မင္သူေတြကို သတိရေနေၾကာင္း proof ျပဘို႔ စာရင္းျပဳစုရတာနဲ႔တင္ အိမ္အတြက္ေမ႔ေမ႔သြားလို႔ ။ ဟားဟား ။
ဂ်ဴ
မွန္တာေပါ႔ အစ္မရာ ....
ေလးေလးစားစား ဖတ္သြားပါတယ္ ....
စာလာဖက္သြားပါတယ္ ။စာေရးအားေကာင္းတဲ႕ၿမန္မာတိုင္း ေရာက္တဲ႕နိုင္ငံရဲ႕ ဘဝ ၿဖတ္သန္းရုန္းကန္ရပံုေတြကို ပြင္႕လင္းစြာ ဖြင္႕ဟေရးသားၿပီး ၿပည္တြင္းကလူေတြ အလြယ္အကူဖက္နိုင္ရင္ ပိုၿပီး အက်ိဳးမ်ားမွာပါ ။အခုခ်ိန္ထိ နိုင္ငံၿခားဆိုတဲ႕ လူေနမွုဘဝကို ပြင္႕လင္းရိုးသားတဲ႕ ဖြင္႕ဟထုတ္ေဖာ္မွုေတြ ရွားပါးေနတာ အမွန္ပါပဲ ။ အခုေနာက္ပိုင္း ဘေလာ႕အသိုင္းအဝိုင္းမွာ ဆင္တူရိုးမွား ခိုးခ်တာေတြ၊ စာေရးဟန္ တုပႀကြားဝါလာတာေတြေတြ႕လာရတာ ပိုေသးတယ္သဗ်ာ ။ တကယ္စူးစမ္းရွာေဖြၿပီးေရးထားတဲ႕မူရင္းကို ဖက္ဖူးသူေတြ အတြက္ ေတာ္ေတာ္ စိတ္မသက္မသာ ၿဖစ္ရပါတယ္ ။စာေပဩဇာ ရွိသူမို႕ အခြင္႕ႀကံဳရင္ အဲဒီအေႀကာင္းေလးေတြပါ ေရးသားေဖာ္ထုတ္ေစခ်င္ပါတယ္ ။
ေလးစားစြာၿဖင္႕
ေႏြလိွုင္ႆုန္း
ကြ်န္ေတာ္တို႕လည္း ျပန္ခ်င္တာပါပဲေလ။ :( အႏွစ္ႏွစ္ အလလ အပင္ပန္းခံ သင္ခဲ့တဲ့ ပညာေလးေတြ Brain in the drain ျဖစ္သြားမွာစိုးလို႕ မခ်စ္ေသာ္လည္း ေအာင့္ကာနမ္းေန ရပါတယ္။
ဒိုလီပါပဲ အစ္မရယ္
ထပ္တူပဲ ခံစားျပီးဖတ္သြားပါတယ္ မေရ...အေျခ အေန နဲ ့အခြင့္အေရးတခ်ိဳ ့ေၾကာင့္ ေနေန ရျပီး...အခ်ိန္တိုင္းမွာ ကိုယ့္နုိင္ငံ ကိုပဲ လြမ္းေနရတဲ ့သူတေယာက္ပါ... တသက္လံုးေနဖို ့မေျပာနဲ ့၅နွစ္ျပည့္ေအာင္ေတာင္မေနနုိင္ပါဘူး...ျပန္ဦးမွာ.. :-)
အစ္မေရ....
ကၽြန္ေတာ္လည္း လာျပီးငုိသြားတယ္ဗ်...
အိ.အိ.အိ.
:)
ဘက္ဆဲလာတေယာက္ရဲ႕ အေတြ႕အၾကံဳေပါ့ ... ဖတ္သြားပါတယ္ မေနာ္ .. သေဘာလဲက်တယ္ .. း))
ေသခ်င္တယ္ ၿပန္ခ်င္တာ ေ၇ာက္ကတည္းက ဗ်... လာကိုမလာခ်င္တာ အမ ကေရးခိုင္းေတာ့ ေရးရဦးမယ္ဗ်ာ....
ထုိ႔ေၾကာင္႔ မေနာ္ဟရီ ဟုေခၚသည္...:))
“ဟင့္အင္း ဘာမွမကြာပါဘူး ဒီမွာ လည္းလူေတြလႈပ္ရွားရုန္းကန္ေနၾကတယ္ ဟိုမွာလည္းလူေတြလႈပ္ရွားရုန္းကန္ေနၾကတယ္ တူတူပါပဲ..”
အဲဒါအမွန္ဆုံးပဲ။
ဟိုကလူကဒီျပန္ခ်င္။ ဒီကလူကဟိုသြားခ်င္။ အႏွီႏိုင္ဂ်ံငါးဆိုတာၾကီးက အေတာ္ထူးဆန္းတဲ့ အရပ္ေဒသႀကီးတစ္ခုပဲအစ္မေရ။
ဟုတ္ပ ဟုတ္ပ ကလြဲရင္ မေျပာတတ္ေတာ့ဘူး...
မွန္လြန္းလုိ႔.....
တခ်ိဳ ့က
ဒီမွာ prepaid ကဒ္ေပၚေနျပီ။ ၀ယ္သံုးျကည့္မလုိ႔ ဖုန္းတစ္လံုးေလာက္ ပို႔ေပးလုိက္စမ္းပါတဲ့။
ကုိယ့္မွာ ဘာျပန္ေျပာရမလဲမသိ။
မေပးရင္လဲ တမ်ိဳးေတြးမယ္
ေပးရေအာင္ကလဲ ကိုယ္မွာက.........။
ဒါေတာင္ ျပည္ေတာ္ျပန္မ၀င္ရေသးဘူး....။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ႏိုင္ငံျခားက ျပန္ဖူးပါတယ္။ ေရႊလီရယ္. မိုေရးရယ္. ႏွစ္ႏိုင္ငံျပန္ေပါ့ေနာ္။ အစ္မပို႔စ္နဲ႔ေတာ့ မဆိုင္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာ ႏိုင္ငံျခားမွာေနၿပီး က်ည္ကြယ္မ်က္ကြယ္မွာ သတၱိရွိေနၾကမယ့္အစား ကိုယ့္ႏိုင္ငံတြင္းမွာ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဦးေဆာင္ၾကပါလားလို႔ပါ။ ေဆာရီးအစ္မ.. အစ္မက စိတ္မ၀င္စားေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ စိတ္၀င္စားတယ္ေလ။ ေျပာရင္ ပါေနတာကို ေတာင္းပန္ပါတယ္။
ေဝလြင္လည္း ျပန္ေတာ့ျပန္ခ်င္ပါတယ္။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကိုယ္ ဘယ္သူမခ်စ္ပဲရွိမလဲ။ ဒါေပမဲ့ အစ္မရယ္.... :(
မၾကီးေနာ္- ေရးေပးမယ္ေနာ္..
ခုေတာ့..သိတယ္လား..
အာဗီြေအ အေၾကာင္းေလး..ခုမွ သိတယ္..
က်မတို႕လဲ ငယ္က..ေရဒီယိုဆိုင္ပန္ လား..နားေထာင္ရတာ
စတီရီယို သခ်င္းေလးေတြ.. တပုဒ္ ၂ ပုဒ္ကို အငမ္းမရ..
ေအာ္..လြမ္းစရာ.. ( ထပ္ေတြ႕ျပန္ျပီ) း)
Ma Ma Naw,
I like your this Post very much.
It is totally correct for me.
And I do appreciate of your mood fot loving Myanmar. Me too, I also don't love other country, but I am still in oversea. But, oneday I wanna go back Myanmar. I don't want to be other citizen also.
And I admire your decision too :)
(Even I read your blog usually, I haven't write comment yet)
By: Orange Chit Thu
နုိင္႕ႈငံၿခားၿပန္ရဲ႕ definition ႕ကုိထုိင္စဥ္းစားလုိက္ဦးမယ။္
Post a Comment