Another Virtual World

Wednesday, May 27, 2009

တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ေရဒီယိုေလာက ကလည္း ခု အြန္လိုင္းမိတ္ေဆြေတြလို virtual world တစ္ခုပါပဲ။ ၈၈ေက်ာင္းပိတ္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ညီအစ္မ စလုပ္တာက စာေရးတယ္။က ဗ်ာေတြ၊ဝတၳဳတိုေတြ..။ေနာက္ အဖြားေဘးသြားၿပီး ေရဒီယိုနားေထာင္တယ္။ေမးပါမ်ား စကားရ တုိ႔ ေက်းတမာနဲ႔ေပဖူးလႊာတို႔..။ေနာက္ မာမီကက်ေတာ့ ဘာသာေရးနားေထာင္ တယ္။သူနားေထာင္တာက အေရွ႕ဖ်ားအသံ။FEBC(Far East Broadcasting Company).

လိုက္နားေထာင္ရင္း သီခ်င္းေတာင္းတဲ့က႑ေတြမွာ နာမည္တခ်ိဳ႕ကိုထပ္ခါတလဲလဲၾကား ရတဲ့အၿပင္ သူတို႔ခ်င္းခ်င္းလည္းသိပ္ရင္းႏွီးသလို သီခ်င္းေတြေတာင္းေပးေနတာကိုၾကားရ တယ္။ဒီလူေတြပဲ FEBC,RVA,AIR,ၿမန္မာ့အသံ(ၿမန္မာပိုင္း+အဂၤလိပ္ပိုင္း)၊ပါကစၥတန္အသံ ေနာက္..ေရဒီယိုပီကင္း..အစံုအစံုမွာ ၿပန္ၿပန္ၾကားေနရေတာ့ စိတ္ဝင္စားလာတယ္။

တစ္ေန႔က်ေတာ့့ FEBCက မမေနာ္ေဂမူး ကလာလည္ပါဆိုတာနဲ႔ မမေနာ္ေဂမူးဆီသြားရင္း သူရွင္းၿပမွပဲ ဒီလူေတြအခ်င္းခ်င္းဘယ္လိုသိတယ္ဆိုတာသိရေတာ့တယ္။အဲဒီထိ RVA ကို မသိေသးပါဘူး။မမေနာ္ေဂမူး ေက်းဇူးနဲ႔ နမၼတူက ေစာနန္းစံလြင္၊မ်ိဳးခိုင္စံလြင္ ဆိုတဲ့အၿမႊာ ညီအစ္မကိုစသိခဲ့တယ္။(လံုးဝမတူေသာအၿမြာပါ..တစ္ေယာက္ကၿဖဴ.တစ္ေယာက္ကညိဳ တဲ့အၿပင္ တစ္ေယာက္က ေခတ္ဆန္ဆန္ တစ္ေယာက္က ၿမန္မာအက်ီ ၤမခၽြတ္တမ္းဝတ္.နဲ႔ အဲလိုထူးၿခားေသာ အၿမြာ)

ေနာက္ ေစာနန္း ေက်းဇူးနဲ႔ အန္တီခက္ေဝလတ္၊မမခင္လင္းေအး၊မသင္းေဇယ်ာလင္း တို႔ပါ သိခဲ့ရတဲ့အၿပင္ RVA နဲ႔လည္းအဆက္အသြယ္ရခဲ့တယ္။FEBC က ဧဝံဂလိလုပ္တဲ့အဖြဲ႕အ စည္းတစ္ခုပါ။Baptists ေတြပါ။RVA ကလည္းသူတို႔လုိပါပဲ။ဒါေပမယ့္သူတို႔က Roman Catholic ေတြပါ။ဒါေပမယ့္ ေသာတရွင္အမ်ားစုကေတာ့ ဗုဒၶဘာသာေတြမ်ားပါတယ္။ဝါဝါ အပါအဝင္.. ဂ်ဴတို႔ညီအစ္မေတြေရာေပါ့။(ဂ်ဴမ်ားဆို သူ႔ profile မွာၿဖည့္ပံုက Strong Buddhist တဲ့..  ..ဒါက စကားခ်ပ္)

ႏွစ္ေလးဆယ္သက္တမ္းရွိသြားၿပီၿဖစ္တဲ့ RVA

ေနာက္ပိုင္းမွာ RVA က မမမာလာ မမခင္ေမေထြး တို႔နဲ႔လည္းစာေတြအၿပန္အလွန္ေရးၿဖစ္ ၾကတယ္။သူတို႔ကို ကၽြန္မ ခ်ီးက်ဴးတာက တစ္ႏိုင္ငံလံုးက စာေတြကို လံုးဝအေၾကြးမထားပဲ ေသခ်ာစာၿပန္ေပးတာပါပဲ။သိပ္အ့ံၾသစရာေကာင္းတယ္။ဒီကလူေတြကလည္း သူတို႔ကိုခ်စ္ ၾကတယ္။သူတို႔လိုခ်င္တဲ့ ၿမန္မာငရုတ္သီးမႈန္႔ေတြ၊နႏြင္းမႈန္႔ေတြ၊မဆလာေတြကို ပလတ္စ တစ္အိတ္ထဲထည့္၊စာထူထူထဲထိုးထည့္လို႔ ပို႔ၾကတယ္။ဟိုကလည္း နည္းနည္းခ်င္းစီစုထား ၿပီးခ်က္စားတယ္။အဲလိုခ်စ္ခဲ့ၾကတာ(ေဒၚေမခ တို႔ေတာ့မပါပါဘူး။ေဒၚဂ်ဴပါတယ္။ဝါဝါပါလား မသိ..မပါေလာက္ဘူးထင္တာပဲ..)

ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ RVAကဖြင့္ထားတဲ့ကေလာင္မိတ္ဆက္က႑မွာ ကိုယ့္ ကိုယ္ေရးရာဇ ဝင္ေလးေပးလိုက္ရင္ သူတို႔ကဖတ္ၿပ မိတ္ဆက္ေပးတယ္၊အမည္၊အသက္၊ဝါသနာ၊ေနရပ္ လိပ္စာေပါ့။ၿပီးရင္ ေမြးေန႔ေရာက္တိုင္းတစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ေမြးေန႔ေတြမွာ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ နဲ႔ႏႈတ္ဆက္တတ္ပါတယ္။(ဒါကေတာ့ ဒီေန႔ထိပါပဲ။ႏွစ္စဥ္ ဒီဇင္ဘာ ၁၄ ရက္မနက္တိုင္းနား ေထာင္မယ္ဆိုရင္ ၾကားႏိုင္ပါတယ္။)အဲဒီကေန တိုးပြားလာတဲ့မိတ္ေဆြေတြက အမ်ားၾကီး ပါ..ဂ်ဴတို႔ညီအစ္မလို တကယ့္ညီအစ္မ ရင္းခ်ာလိုခင္မင္ခဲ့တဲ့သူေတြလည္းအမ်ားၾကီးပါပဲ။ခု ဝါဝါနဲ႔ၿပန္ေတြ႕ခ်ိန္မွာ ရင္းႏွီးသြားတယ္ဆိုတာကလည္း အဲဒီသံေယာဇဥ္ေတြပဲေပါ့။

ကၽြန္မ ဒီကိုထြက္မလာခင္တစ္လေလာက္ကပဲ မမမာလာရန္ကုန္ေရာက္လာလို႔ ေတြ႕ဆံုပြဲ တစ္ခုလုပ္ေတာ့ သြားၿဖစ္လိုက္ေသးတယ္။ဒီေနာက္ပိုင္းလူေတြကိုေတာ့ ကၽြန္မ မသိေတာ့ ပါဘူး။(၁၉၉၃ ေလာက္တည္းက ေရဒီယိုဆိုတာ ဘာမွန္းသိပ္မသိေတာ့တာပါ။)..ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာတာက ေရဒီယိုက အခ်စ္ဦးမို႔ အေရးအေၾကာင္းဆို မပစ္ပယ္ႏိုင္ပါဘူး။နာဂစ္တုန္း ကလည္းေရမီးမရွိတဲ့ကမၻာၾကီးထဲမွာ ဓါတ္ခဲေရဒီယိုေလးတစ္လံုးနဲ႔ႏွစ္ပါးသြားခဲ့ရတာေလ။ဒါ ကလည္းေမ့လို႔မရတဲ့ကိစၥတစ္ခုပါပဲ။

ကၽြန္မ အဲဒီေလာကကိုေနာက္ခံထားတဲ့ လံုးခ်င္းတစ္အုပ္ေရးၿဖစ္ပါတယ္။ ေသာၾကာၾကယ္ ကတဲ့ရထား .. တဲ့။အဲဒီထဲက အဓိက ဇာတ္ေကာင္ေတြကလြဲရင္ သူနာၿပဳဆရာမေလး ဂ်ာ မိုင္ ကအစ အားလံုးက ဒီေလာကထဲကတကယ့္သက္ရွိေတြပါ။အဲဒီစာအုပ္ကို ၿမန္မာက်ဴး ပစ္က သူငယ္ခ်င္းတင္မင္းထက္တို႔အုပ္စုက အီးဘြတ္လုပ္ထားတာမို႔ သူတို႔ဆီမွာ သြားၿပီး ေဒါင္းလို႔ရပါတယ္။



ဒီေလာကေလးက တကယ့္ကို စိတ္ဓါတ္ေရးရာအရ ၿမွင့္တင္အားေပးႏိုင္ခဲ့တဲ့ကမၻာေလး တစ္ခုပါ။ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ ကိုယ္တစ္ပိုင္းေသေနတဲ့ မ်က္စိမၿမင္တဲ့ မမ Olive နဲ႔လည္းသိခဲ့ ရတယ္။မမOlive ဟာ မ်က္စိသာမၿမင္တာ ပညာတတ္ဘြဲ႔ရမို႔ သူကစာေတြကိုစမ္းၿပီးကိုယ္ တိုင္ေရးပါတယ္။လိုင္းညီေအာင္ စာရြက္ကိုေခါက္ၿပီးအရာေလးေတြကိုစမ္းေရးတာပါ။

အမွန္က..မမOlive..ကို..ကၽြန္မငယ္ငယ္တည္းကသိပါတယ္။ကၽြန္မအေဖပုသိမ္ေကာလိပ္မွာတာဝန္က်တုန္းက..သူ႔အစ္မက..အေဖ့တပည့္တစ္ေယာက္မို႔သူတို႔အိမ္လည္းဝင္ထြက္ ေနခဲ့ဖူးတယ္။ေနာက္မွသူမ်က္စိကြယ္သြားတယ္၊ကိုယ္တစ္ၿခမ္းေသသြားတယ္၊အဲဒီ၁၉၉၅တစ္ ဝိုက္မွာသူဆံုးသြားပါတယ္(အတိအက်ေတာ့မမွတ္မိေတာ့ဘူး)

သူ႔လိုပဲ ေနာက္ထပ္ ခႏၶာကိုယ္တစ္ပိုင္းေသေနတဲ့လူတစ္ေယာက္လည္းသိခဲ့ဖူးတယ္။ကို ေဇယ်ာမင္း တဲ့။သူကေတာ့ စာကိုေမွာက္ရက္ကိုယ္တိုင္ေရးပါတယ္တဲ့။ဒီေလာက္ၾကားထဲ ကပဲသူ႔အိမ္ ၾကည့္ၿမင္တိုင္မီးထဲပါသြားေသးတယ္။ ကၽြန္မလူကိုယ္တိုင္ေတာ့ သူ႔ကိုမေတြ႕ ဖူးလိုက္ပါဘူး။သူ႔လက္ေရးေလးေတြက ညီၿပီးသပ္သပ္ရပ္ရ့ပ္ရွိလွတာေတာ့မွတ္မိေနတယ္

ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေအာက္ပိုင္းေသေနေပမယ့္ ဒိေန႔ထိ တက္ၾကြလန္းဆန္းေန ဆဲလူတစ္ေယာက္ပါ။က်ဳတ္က်ဳတ္ၾကည္ၿမင့္ လို႔ေခၚပါတယ္။ကၽြန္မ မမမာလာနဲ႔သြားေတြ႕ တုန္းကေတာင္သူနဲ႔ေတြ႕ခဲ့ေသးတယ္။ Wheel Chair တစ္ခုနဲ႔ သူ႔အိမ္ကလည္းသူ႔ကိုပံ့ပုိး ေပးႏိုင္တာကိုး။သူ႔ကို ပထမဆံုးဘီးတပ္ကုလားထိုင္ေပးခဲ့တာက RVA ပါ။၁၉၉၃ဝန္းက်င္ က ေတြ႕ဆံုပြဲတစ္ခုမွာေပးခဲ့တာကိုမွတ္မိေနတယ္။

အဓိက က တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ေဝးကြာေနေပမယ့္ စာလံုးေလးေတြကေန ရေနတဲ့ ခင္မင္မႈေတြသံေယာဇဥ္ေတြေၾကာင့္ အားငယ္အထီးက်န္ေနတဲ့သူေတြၿပန္လည္ သက္ဝင္ လႈပ္ရွားလာၾကတယ္။ေရဒီယိုကေနတဆင့္ စဥ္ဆက္မၿပတ္ၾကားေနရတဲ့ ကိုယ့္ကိုေစတဲ့ ေတးေတြေၾကာင့္ သူတုိ႔ဘဝေတြေႏြးေထြးလာတယ္။သံေယာဇဥ္ဆိုတာက အေနနီးမွၿဖစ္ ေစႏိုင္တာမ်ိဳးခ်ည္းပဲမွမဟုတ္တာ။တကယ္တမ္း အခ်ိန္မေပးႏိုင္ ေတာ့ဘူးဆိုေပမယ့္ ဒီက ေတြ႕ၾကံဳခဲ့တဲ့ တကယ္ရရွိလိုက္တဲ့ မိတ္ေဆြေကာင္းေတြကိုေတာ့ ကၽြန္မဒီေန႔ထိတန္ဖိုး ထားပါတယ္။ရာေထာင္ခ်ီတဲ့ pen pals ေတြထဲမွာ ကၽြန္မေတြ႕ဆံုဖူးခဲ့တဲ့သူေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။Julian July Moe တို႔ညီအစ္မလို၊ဝတ္ရည္နဲ႔မသင္းေဇယ်ာလင္းတို႔ လိုလူေတြပါ။ေနာက္ မေတာ္လိုက္ရေသာေယာင္းမ(ကၽြန္မ ကေမာင္ေပးရမွာပါ..)သဇင္..
(အေမက သူ႔ကိုသိပ္ခ်စ္တာပါ..:P )..နန္းေလာင္လိႈင္း..ငယ္ငယ္ စသၿဖင့္..ကၽြန္မ ဒီေန႔ထိ အဆက္အသြယ္ရွိေနဆဲလူေတြလည္းရွိပါတယ္။

အမွန္က ကၽြန္မက ေသာၾကာၾကယ္ကတဲ့ရထား ကိုေရးၿပီးကတည္းက တာဝန္ေက်ၿပီ ထပ္ မေရးေတာ့ဘူးလို႔ စဥ္းစားထားတာပါ။မေန႔ကေတာ့ဝါဝါ့ပို႔စ္ကိုဖတ္ ၿပီး ေရးခ်င္သြားတာနဲ႔ ဒါေလးကိုထပ္ေရးၿဖစ္လိုက္ပါတယ္။

စိတ္ဝင္စားတယ္ဆိုတဲ့ ေမာင္ဖိုးစိန္နဲ႔တကြ (မႏၱလာေဇာ္ဇြီဇြမ္းလည္း စိတ္ဝင္စားပံုရတယ္) စိတ္ဝင္စားသူမ်ားေက်နပ္ႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။
ခ်စ္ခင္စြာ
မေနာ္ဟရီ