တစ္ရံတစ္ခါဆီမွာရွိခဲ့ဖူးပါရဲ႕

Sunday, May 17, 2009

ေရွ႕ဖံုး

ေနာက္ဖံုး

ဒီဝတၳဳတိုေလးကိုေရးေတာ့ ကၽြန္မ အသက္ ၁၈ႏွစ္ေက်ာ္ပဲရွိဦးမယ္။ခပ္တည္တည္နဲ႔
ေက်ာင္းၿပီးသြားတဲ့လူတစ္ေယာက္လို ေရးခဲ့တာက ခိုင္ထူးရဲ႕ သို႔တစ္ရံတစ္ခါဆီ
အကူအညီနဲ႔ၿဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ခုခ်ိန္မွာၿပန္ေတြးမိတယ္။ေနာက္တစ္ခုက ကၽြန္မငယ္ငယ္
တည္းကေနလာတဲ့ တကၠသိုလ္ပရဝုဏ္ေၾကာင့္လည္း ၿဖစ္လိမ့္မယ္။၁၉၉၅က်ေတာ့မွ
ကၽြန္မဒီဝတၳဳေလးကို ေက်ာင္းမဂၢဇင္းပို႔မယ္ဆိုၿပီး ပန္းေလွလမ္းခြဲကဗ်ာေတြနဲ႔ေရာၿပီး
ၿပန္ေရးၿဖစ္ပါတယ္။

ခု..ဒီဝတၳဳေလးက ေခတ္တစ္ေခတ္ရဲ႕တကၠသိုလ္ ဆိုတဲ့စာအုပ္ထဲမွာ တၿခားသူေတြနဲ႔
အတူပါလာပါတယ္။ကၽြန္မ မွတ္မိသေလာက္ကေတာ့ ကၽြန္မေပးလိုက္တုန္းက သံုးပြင့္
ညီညာ ဆိုတဲ့စာအုပ္တုိက္က ကေလးေတြကိုေပးလိုက္တာပါ။ခု ဘယ္လိုကဘယ္လိုၿဖစ္
ၿပီး စာအုပ္တိုက္မတူတဲ့တံဆိပ္နဲ႔ၿပန္ထြက္လာတယ္မသိဘူး။အရင္တုန္းက ေတာ့ဒီဆယ္
ေယာက္တည္းလည္းမဟုတ္ပါဘူး။ဆရာၿငိမ္းေက်ာ္တို႔ပါပါတာကို မွတ္မိေနတယ္။ကို္ယ္
လည္းဘယ္လိုမွလက္လွမ္းမမီႏိုင္တဲ့ေနရာေရာက္ေနေလေတာ့ မတတ္ႏိုင္ဘူးေပါ့။

ခု ဒီဝတၳဳေလးကကို မိုးေနကပဲရိုက္ပို႔ေပးပါတယ္။အဖံုးေရာ သရုပ္ေဖာ္ပံုေရာအကုန္
ကၽြန္မၿမင္ရေအာင္ ပို႔ေပးရွာတာပါ။သူ႔ကိုေက်းဇူးတင္တဲ့အေနနဲ႔ အားလံုးကိုၿပန္ေဝမွ်
ေပးလိုက္ပါတယ္။ကံ့ေကာ္ေတာကိုလြမ္းမယ့္သူမ်ားအားလံုးအတြက္ပါ။


တစ္ရံတစ္ခါဆီမွာ ရွိခဲ့ဖူးပါရဲ႕

(၁)
ဂစ္တာႀကိဳးေပၚတြင္ ဖိႏွိပ္ေဆာ့ကစားေနေသာ သူမ၏လက္ကြက္မ်ားက ျမန္ဆန္လာသည္။
ဂစ္တာသံကလည္း တျဖည္းျဖည္း ျပင္းထန္လာသည္။ သီီခ်င္းတစ္ပုဒ္၏ အစပိုဒ္ကိုပဲ
ထပ္တလဲလဲ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းေအာင္ တီးခတ္ေနတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ။
ရင္ထဲမွာ ျပည့္က်ပ္ေနတဲ့ အဲဒီသီခ်င္းရဲ႕ စာသားေတြက ဘာလို႔မ်ား ႏႈတ္ဖ်ားထိ
ေရာက္မလာခဲ့တာတဲ့လဲ။

လက္ကြက္ေတြကို ေလွ်ာ့ခ်ပစ္လိုက္သည္။ ႀကိဳးႏွင့္ လက္အထိအေတြ႔သည္
ညင္သာစြာပင္ ရပ္တန္႔သြားေတာ့၏။ ဘာေတြမ်ား ျဖစ္ေနၿပီလဲကြယ္။ ဒါနဲ႔မ်ား
အေတြ႔အၾကံဳမ်ားလြန္းလို႔ သိပ္ခံစားရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး ... ဆို။ ေလာကမွာ
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ လိမ္ညာရတာ ပင္းပန္းလွပါဘိေတာ့။ မညာခ်င္ပါဘူး။ တကယ္ပါ။
သူမ ရင္ထဲမွာ မြန္းသိပ္ျပည့္က်ပ္စြာ ခံစားေနရတာကို သူမ ၀န္ခံပါေတာ့မည္။

ဟိုး.. အေနာက္ေတာင္ဘက္မွာ မိုးသားေတြ မိႈင္းညိဳ႔လာေနၿပီ။ အဲဒီလို
အခ်ိန္အခါမ်ဳိးပါပဲ။ သူမတို႔ ခြဲခြာခဲ့ၾကရတာ။ ခြဲခြာခ်ိန္ႏွစ္ခ်ိန္လံုး
အခ်ိန္ မဟုတ္ေတာ့ပါဘဲ မိုးသားေတြ မိႈင္းညိဳ႕ေနခဲ့တာ။ အဲဒီမိုးသားေတြဟာ
သူမတို႔ရဲ႕ ေ၀ဒနာေတြကို သို၀ွက္ထားရာ ေကာင္းကင္ျပင္ႀကီးဆီက လာခဲ့တာ
ျဖစ္မွာေပါ့။ ခုလည္း မႈိင္းညိဳ႕လာေနဲပန္ၿပီ။ ၿပီးရင္
ရန္ၿငိဳးဖြဲ႕ရြာသြန္းဦးေတာ့မယ္။ ဒါပါပဲကြယ္။ မလိုလားမႈေတြကေတာ့
အေႏွးနဲ႔အျမန္ ေရာက္ရွိလာၿမဲပါပဲ။

(၂)
အဲဒီေန႔က နံနက္ခင္းဟာ မိုးသားေတြေၾကာင့္ ပိုၿပီးအလင္းမဲ့ေနတာကို သူမ
သတိထားခဲ့မိသည္။ အေဆာင္က ထြက္လာၾကေတာ့ ကားေပၚမွာ
ေအာ္ဟစ္ေနာက္ေျပာင္သံေတြက ဟန္ေဆာင္မႈနဲ႔အတူ အသက္မပါစြာ ညံစီေနခဲ့သည္။
ေျခာက္အက္အက္ရယ္သံမ်ားကလည္း ဖံုးလႊမ္းလို႔။ ခါတိုင္းလည္း ဒီခရီး
ဒီလမ္းကို ဒီလူေတြနဲ႔ပဲ ဒီနည္းႏင္ႏွင္ သူတုိ႔က ျပန္သည္။ သူမတုိ႔က
လိုက္ပို႔သည္။

ခုတစ္ႀကိမ္ကေတာ့ ခါတိုင္းႏွင့္မတူ။ ေနာက္ဆံုးဟူေသာ အသိက ရွိေနခဲ့ၿပီ။
တစ္ရထားတည္း စီးၾကမွာပင္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ဘူတာေတြက ေျမာက္မ်ားစြာ
ရွိေနတာကို သူမတို႔ ေမ့ထားလို႔ မရဘူး မဟုတ္လား။

ေ၀ဒနာဆိုသည္ ကူးစက္လြယ္မွန္း သိေတာ့ အားလံုးက လွ်ဳိ႕၀ွက္စြာ
သိမ္းဆည္းရင္း ႀကိဳးပမ္းရယူထားသည့္ အျပံဳး အရယ္မ်ားႏွင့္ ဘူတာသို႔
ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ ပစၥည္းမ်ားကို တင္ရင္းခ်ရင္း အေတာမသတ္ႏိုင္ေအာင္
ေနာက္ေျပာင္ေနၾကေသးသည္။ အျပံဳးအရယ္ နည္းေသာ ခ်စ္သူသည္ပင္ သူမကို
ၾကည္ရႊင္စြာ ရယ္ေမာျပေနခဲ့ေသးသည္ မဟုတ္ပါလား။

ဘုရားသခင္ ဒီရယ္ေမာဆူညံသံေတြကေကာ မၾကာခင္ ကြယ္ေပ်ာက္သြားေတာ့မွာလား။
ဒါေတြကို တကယ္ပဲ ခ်န္ထားခဲ့လို႔ရလား။ ဒါဆိုရင္ တိတ္ဆိတ္ေနမယ့္
အေဆာင္အခန္းက ဆီမဲ့ပတၱာေတြရဲ႕ တံခါးဖြင့္သံကို မုန္းတီးစြာ
ရင္ဆိုင္ရဦးေတာ့မွာေပါ့။

“၀ံပုေလြလာဆင္ေရ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ အလွည့္ေပါ့”ဟု ရင္ထဲမွ
တိတ္တဆိတ္ ညည္းညဴမိသည္။ တကယ္ပါပဲ။ ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ေက်ာ္က
ခြဲခြာမႈမ်ဳိး၊ ခု သူမ တုိ႕ဆီ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္
ထပ္မံေရာက္ရွိလာၿပီဆိုရင္ အတြ႔အၾကံဳရင့္စြာ ႏွစ္သိမ့္ဦးေတာ့မွာလား မသိ”

ဟိုး...... ငယ္စဥ္ကစလို႔ အဲဒီဘူတာရံုကေလးဆီကို ဒီလိုအခ်ိန္ဆို သူမ
ဖခင္ႏွင့္အတူ ေရာက္လာေနက်။ ဖခင္၏လက္ကို ဆုပ္ကိုင္ထားရင္း
ဖခင္သံေယာဇဥ္ႀကီးသည့္ သူ႕တပည့္ေတြ၏ အျပန္ခရီးကို သူမ ေငးေမာခဲ့ဖူးသည္။
ႏွစ္မ်ားစြာ ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရေတာ့ သူမအလွည့္ဆိုတာကို ေတြးတတ္လာ၊
စိုးရြံ႕တတ္လာခဲ့သည္။

ခုေတာ့လည္း တိတ္ဆိတ္စြာ ၾကံဳေတြ႕ေနရၿပီေကာ။

ငယ္စဥ္က ဖတ္ခဲ့ရဖူးသည့္ မဂၢဇင္းထဲမွ ၀တၳဳတိုေလးတစ္ပုဒ္ကို သတိရမိသည္။
ဖခင္၏ တပည့္တစ္ဦး ေရးသားခဲ့တာမို႔ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ ရွိေနခဲ့သည္။
ေက်ာင္းပိတ္၍ အိမ္ျပန္ခ်ိန္အေၾကာင္းကို အႏုစိတ္ဖြဲ႔ထားျခင္းျဖစ္၏။ ခု
သူ႕ကို စာေပေလာကမွတစ္ခ်ဳိ႕က “၀ံပုေလြလာဆင္”ဟု အမည္ေပးထားသည္။

၀ံပုေလြလာဆင္ေရ စာေတြေရးပါဦး။
“ဘာေတြ ေတြးေနတာလဲ”
ၿငိမ္သက္ေနေသာ သူမကို ခ်စ္သူက လက္ဖ်ားမ်ားကို ဆုပ္ကိုင္ရင္း ေမးလာ၏။
လက္ဖ်ားႏွစ္ခုလံုး ေအးစက္ေနခဲ့ၾကသည္။

“၀ံပုေလြႀကီးရဲ႕ ၀တၳဳတိုေလးကုိ သတိရမိလို႔ပါ”

ခ်စ္သူက ျပံဳး၏။ သူမတို႔ အျပံဳးေတြ ပီျပင္ပါရဲ႕လား။

“သစၥာဆိုတာ ရင္ထဲမွာ ရွိေနသေရြ႕ တို႔ေတြ ေ၀းမသြားပါဘူး” ဟု ခ်စ္သူ
ေျပာခဲ့ဖူးေသာ စကားကို သတိရမိေတာ့ ေ၀၀ါးစျပဳလာေသာ အျမင္အာရံုက
ျပန္လည္ၾကည္လင္လာသည္။

လသာေသာည၊ ကုန္ဆံုးရသို႔
အလွအိပ္မက္၊ မိုးေသာက္ပ်က္သို႔
တစ္သက္တစ္ကမၻာ၊ မဟုတ္ပါေသာ
ပညာသင္ဆံုး၊ ႏွစ္နိဂံုး၀ယ္
ခ်စ္ထံုးမေျပ၊ ေႏွာင္ရစ္ေခြလည္း
တစ္ေျမတစ္ရြာ၊ ခြဲ၍ခြာအံ့
မၾကာခဏ၊ ျဖစ္ေကာင္းစြလည္း
ဘ၀လံုးပင္၊ စိတ္၌ ထင္သည္
ရင္မွာ အလြမ္းယူသြားမည္ ။ ။

ဆရာတကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္၏ ကဗ်ာေလးတစ္ပုိဒ္ ျဖစ္သည္။ ထုိကဗ်ာေလးကိုပင္
ရင္ထဲမွာ ရြတ္ဆိုရင္း ရထားထြက္မည္႕အခ်ိန္ကို ႀကိဳးမိန္႔တစ္ခုလို
ေစာင့္စားေနမိေတာ့သည္။

သူက က်န္ေနခဲ့ရမယ့္သူပါ။ ခြဲခြာသြားရမယ့္ ခ်စ္သူကေရာ။ သူမတို႔အားလံုး
တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ နာရီလက္တံေတြႏွင့္ ရန္ျဖစ္စ ျပဳလာသည္။ ေမာင္ေမာင္၏
ေနာက္ေျပာင္သံမ်ားပင္ တိတ္ဆိတ္သြား သလိုပါပဲ။

အနာဂတ္သေႏၶေလာင္းက
ငါတုိ႔ခြဲခြာရမယ့္အေၾကာင္း
အပ္ေၾကာင္းထပ္ လွမ္းေျပာေနတယ္။

သူေမြးဖြားလာတဲ့အခါ
ငါတုိ႔ဟာ တစ္ေနရာစီ
သံစဥ္မညီႏိုင္ေတာ့တဲ့ ဂီတေတြနဲ႔
ေၾကကြဲေနၾကရမယ္တဲ့
ၿခိမ္းေျခာက္ခဲ့ေသးတယ္။

မနီးမေ၀းက
ရႈပ္ေထြးလွတဲ့ ျမစ္လက္တက္မ်ားစြာ
အဲဒါ ငါတုိ႔ လမ္းခြဲပါ ... တဲ့
ေလွာင္ရယ္ေနတခဲ့တယ္။

ပ်က္ေၾကြသြားတဲ့
ငါတုိ႔ရဲ႕ ႏုပ်ဳိျခင္းနဲ႔
ကံ့ေကာ္နာရီေတြဟာ
အနာဂတ္သေႏၶသားအတြက္ “အသက္”ဆိုပဲ
ခပ္ရဲရဲစားသံုးေနတယ္။

သူငယ္ခ်င္းတုိ႔ေရ
စိန္ေခၚေနခဲ့ၾကၿပီ
ဘယ္လိုယံုၾကည္ခ်က္ေတြနဲ႔
ငါတုိ႔ အႏုိင္ယူခဲ့ၾကမလဲ
တည္ၿမဲေသခ်ာတဲ့လမ္းကေတာ့
ငါတုိ႔ကို ေစာင့္ႀကိဳေနခဲ့
မငိုတတ္ဖို႔ဘဲ လိုပါတယ္
ဘယ္ေသာအခါမွ မရႈံးခဲ့ၾကသလိုမ်ဳိးေပါ့။ ။

ခြဲခြာခ်ိန္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို သတိရေနမိစဥ္မွာပဲ၊ ရထားဥၾသသံက ရိႈက္ငင္စြာ
ထြက္ေပၚလာသည္။ သံဇကာျခားထားေသာ္လည္း မ်က္၀န္းမွ မ်က္ရည္မ်ား
ေ၀့၀ဲတ္လာသည္ကို ခ်စ္သူေရာ၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားပါ ေတြ႔ျမင္သြားမွာမလြဲ။
သို႔ေသာ္ ဘယ္ေသာအခါမွ မရႈံးၾကသလိုမ်ဳိး၊ သူမတို႔ မငိုၾကဖို႔
ႀကိဳးစားရပါဦးမည္။

ဘ၀အတြက္ အေျခခိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစား႕ရင္း ျပည့္စံုသည့္ တစ္ေန႔က်
လက္တြဲေဖာ္အျဖစ္ ခရီးဆက္ၾကရမည္႕ ခ်စ္သူကို ခြဲခြာျခင္းထက္ ေပ်ာ္စရာကာလ၊
ေပ်ာ္စရာေျမႏွင့္ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ခြဲခြာရျခင္းက ရင္ကို ပို၍
ထိခိုက္ေစေလသည္။

ရထားဥၾသသံေၾကာင့္ အားလံုး ျပန္လည္အသက္၀င္လာကာ ေအာ္ဟစ္ ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။
ခ်စ္သူက ဆုပ္ကိုင္ထား၍ ပူေႏြးခဲ့ရေသာ လက္မ်ား ျပန္လည္ေအးစက္ရေတာ့မည္။
ခဏပဲျဖစ္မွာပါေနာ္။ ဒါေပမယ့္ စည္းလံုးတဲ့ တို႔ေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ လက္ေတြကေတာ့
ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ျပန္ဆက္မိေတာ့မွာလဲ။

ယံုၾကည္ထားလို႔မရတဲ့ အနာဂတ္
မခ်စ္ျမတ္ခ်င္ေပမယ့္
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တခ်ဳိ႕နဲ႔ ဦးေမာ့ရင္း
ၾကည္ျပာလြင္ျပင္ထဲက သက္တံ
ေရာင္စဥ္ျဖန္႔လာမယ့္ ေန့ရက္ေတြ
ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ခိုက္
ဆံုလိုက္ဦးမလားရယ္ေပါ့။

ခ်စ္သူေပးထားေသာ ကဗ်ာစာရြက္ကေလးကို လက္ထဲမွာ ဆုပ္ကိုင္ထားရင္း လက္ျပ
ႏႈတ္ဆက္ဖို႔ ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့မိသည္။ လႈပ္ယမ္းျပေနေသာ လက္မ်ား၏
ျပန္လည္တြဲမဆက္ ႏိုင္ေသာအျဖစ္ကို ရထားႀကီးက သိမ်ားေနေလလားမသိ။
အိေျႏၵႀကီးစြာျဖင့္ ေက်ာခိုင္းသြားသည္။

“ျပန္ရေအာင္ေလ”ဟု သတိတရလာေခၚေသာ ေမာင္ေမာင္ႏွင့္ပိုင္ဦးကို
ေက်းဇူးတင္စြာ ၾကည့္မိသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာေတာ့ လက္ယပ္ေခၚေနေသာ
လင္းတုိ႔ညီအစ္မကို ေတြ႔ရသည္။ တစ္ကားတည္းစီးကာ အေဆာင္အတူျပန္ၾကဦးမည္။
ၿပီးရင္ လင္းတို႔က ညေန သေဘၤာဆိပ္ ဆင္းၾကမည္။

ညေရာက္ရင္ေတာ့ အေဆာင္မွာ အေဆာင္မွဴးရယ္၊ ေဟာလ္က်ဴတာေတြရယ္၊
ေက်ာင္းသူတစ္ခ်ဳိ႕ႏွင့္ ဂစ္တာတစ္လက္သာ အေဖာ္ရွိေတာ့သည္။
မေတြးခ်င္ပါဘူးကြယ္။

ကားေလးက အဓိပတိလမ္းမေပၚ ေရာက္လာသည္။ ပိုင္ဦးက-
“အင္း၀ ဘုရားသြားဖူးဖို႔ လိုက္ခဲ႕ၾကပါလား”
“ေကာင္းသားပဲ”

သူမတို႔ မျငင္းဘဲလိုက္သြားၾကသည္။ အင္း၀ေဆာင္ေရာက္ေတာ့ အင္း၀ေဆာင္လည္း
တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ေသြ႔စျပဳေနၿပီ။ အင္း၀ ဘုရားကို ေနာက္ဆံုးအေနႏွင႕
ဦးခိုက္မိၾကေတာ႕ ခ်စ္သူႏွင့္အတူ ပထမဆံုး ေရာက္ခဲ့ဖူးတာကို သတိရမိသည္။
သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင္႕လည္း လွည္းတန္းေစ်းအထိ ပန္းမ်ားသြား၀ယ္ကာ
ကပ္လွဴခဲ့ၾကဖူးသည္။ ခုေတာ့ ေနရစ္ေတာ့ အင္း၀ေရ။

အေဆာင္သို႔ အျပန္လမ္းကလည္း ေျခာက္ေသြ႔တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ေပ်ာ္ရႊင္ရယ္ေမာကာ
ေက်ာင္းသြားေနၾကေသာ ဆရာမမ်ား၏ သားသမီးမ်ား ျဖစ္ဟန္တူသည္႕ ကေလးငယ္မ်ာကို
ေတြ႔ရသည္။ ဟင့္အင္း သူမသာဆို အဲဒီလို ေပ်ာ္ရႊင္ေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
တကၠသိုလ္နယ္ေျမ၏ ေျခာက္ေသြ႔မႈသည္ သူမ၏ ေျခာက္ေသြ႔မႈဟု ငယ္စဥ္ကတည္းက
ခံစားေနခဲ႕ဖူးသည္ပဲ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ သူမဖခင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွ
ခြဲခြာသြားသည့္တိုင္ သူမက ဖက္တြယ္က်န္ရစ္ခဲ့တာ မဟုတ္လား။

ထုိေန႔တစ္ေန႔လံုး မိုးက အံု႔တစ္လွည့္၊ ေနသာတစ္လွည့္၊ ညေန
သေဘၤာဆင္းခ်ိန္က်ေတာ့ မိုးေတြက မနက္ကလုိပဲ အံု႔ဆိုင္းလာျပန္သည္။
“ေကာင္းကင္ႀကီးက မဲ့တဲ့တဲ့”နဲျ႔ဟု “လင္း”ကပင္ မခ်ိတရိ ဆိုခဲ့ေသးသည္။
သေဘၤာဆိပ္မွာေတာ့ မနက္ကလို သေဘၤာထြက္သည္ထိ မေနမိ။ မၾကာခင္ပန္းေလွမ်ားစြာ
လမ္းခြဲထြက္ခြာသြားမွာကို သူမ ထပ္မၾကည့္ရဲပါ။ အေဆာင္၀င္ခ်ိန္အမီ ျပန္ရင္း
တိတ္ဆိတ္ျခင္းႏွင့္ ရင္ဆုိင္ရေတာ့မည္ကို ေခ်ာက္ခ်ားစြာ ေတြးေနမိသည္။

တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ေန႔ရက္တံခါး
ငါ့ႏွလံုးသားထဲမွာ ဖြင့္ဟတုန္ခါေနခဲ့ၿပီ။
ယံုၾကည္လိုက္ခ်စ္သူတုိ႔ေရ
အရည္ေပ်ာ္က်ေနခဲ့ၾကတဲ့
ငါတုိ႔ရဲ႕ ခံႏုိင္ရည္အားမ်ား
သြက္လက္စြာ စီးဆင္းသြားၾက
ဦးတည္ရာအရပ္ဟာ
ေလဖိအားနည္းရပ္၀န္းတစ္ခုပါပဲ။

ဟုတ္ပါရဲ႕။ သူမရဲ႕ ပတ္၀န္က်င္ကသာ တိတ္ဆိတ္ေနတာ။ ရင္ထဲမွာေတာ့
မုန္တိုင္းေတြ အစပ်ဳိးေနခဲ့ၿပီေလ။ သူမတစ္ေယာက္တည္း အခန္းေအာင္းကာ
ဂစ္တာတစ္လက္ႏွင့္ ရူးသြပ္ေနခဲ့သည္။ အစရွိၿပီး အဆံုးမရွိေသာ
ေတးသြားမ်ားကို တီးခတ္ရင္း၊ သီဆိုရင္း။ အသံေပ်ာက္သြားရင္း၊
ျပန္အားယူရင္း။တစ္ေယာက္တည္း လႈပ္ခတ္ေနခဲ့သည္။ ေျဖသိမ့္ရာကေတာ့
“ေ၀းကြာျခင္းက တို႔အတြင္းမွာ”ပဲေပါ့။

ယံုၾကည္မႈေတြနဲ႔ ကုစား
ေ၀းကြာသြားခဲ့ၾကလည္း
ခိုင္ျမဲၿမဲ ... ခုိင္ၿမဲ
တြဲလက္ေတြမျဖဳတ္စတမ္း
လက္တစ္ကမ္းမွာ
ငါတုိ႔ျပန္ဆံုၾကမယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင္႕
ပင့္သက္သံကိုယ္စား
သံစဥ္မ်ားစြာ ဖန္တီး
(လက္ရွိတဒၤဂကုိ) ေမ့ေပ်ာက္ၿပီး ေနခ်င္တယ္။

ဒါေတြဟာ အိပ္မက္တစ္ခုလို ျဖစ္ခဲ့တာေပမယ့္ အိပ္မက္တစ္ခုလို
ေမ့ေပ်ာက္ပစ္လိုက္လု႔ိ မျဖစ္ႏိုင္တာ ပိုေသခ်ာလာတဲ့အခ်ိန္မွာ သူမဟာ
မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ေ၀၀ါးေနခဲ့ပါၿပီ။ သံစဥ္ေတြလည္း ဖန္တီးႏုိင္စြမ္းမရွိေေတာ့။
အိပ္စက္ျခင္းကလည္း ဒီေန႔ညအဖို႔ ကင္းေ၀းေနခဲ့ဦးမွာပါပဲ။

မနက္လင္းေတာ့ သူမက ပို႔ေဆာင္သူမဟုတ္ေတာ့။ ႏႈတ္ဆက္သူျဖစ္သြားရၿပီ။
မရမ္းကုန္းဘက္က အေဒၚျဖစ္သူ အိမ္အေရာက္ ေမာင္ႏွမ၀မ္းကြဲေတြက သူမကို
ေႏြးေထြးစြာ ႀကိဳဆိုၾကသည္။ သူတို႔က သူမေရာက္လာ၍ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကသေလာက္
သူမကေတာ့ စိတ္အနာရထားသူပီပီ၊ ဒဏ္ရာရ ေၾကာင္တစ္ေကာင္လို
ေခ်ာင္တစ္ေခ်ာင္မွာ သီးသန့္ေနခ်င္မိ၍ အခန္းေအာင္းေနမိျပန္သည္။

(၃)
ထိုေန႔ညကေတာ့ အိပ္ေဆးအကူအညီျဖင့္ အိပ္စက္ခြင့္ရခဲ့သည္။ ေနာက္တစ္ေန႔က်ေတာ့
သူတုိ႔ေမာင္ႏွမေတြ ပဲခူးသြားၾကသည္။ သူမက မလိုက္ဖို႔ ျငင္းဆိုေတာ့
အလိုက္သိစြာ ထားခဲ့ၾကသည္။ အားလံုးထြက္ခြာသြားေတာ့ သူမဂစ္တာဆြဲကာ ျခံထဲရိွ
ပိေတာက္ပင္ရင္းဆီလာထိုင္ေနမိသည္။

လုပ္ခ်င္တာလုပ္လို႔ရေအာင္ စာရြက္တစ္ထပ္ႏွင့္ ေဘာလ္ပင္ေရာခဲတံပါ
ယူလာခဲ့သည္။ အလကားပါပဲ။ ကဗ်ာဆိုတာလည္း အေတြးထဲေရာက္မလာ။ ခဲတံႏွင့္
စာရြက္လည္း မိတ္မဆက္ျဖစ္ဘဲ ဂစ္တာတစ္လက္ႏွင့္သာ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့သည္။
အေတြးေတြ ၀င္လာေတာ့ ဂစ္တာလည္း သူမရင္ခြင္မွာ အိပ္ေမာက်လို႔။

ခြဲခြာခ်ိန္ ျမင္ကြင္းႏွင့္အတူ ဟိုးတစ္ခ်ိန္က ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ခ်ိန္မ်ားကို
ဒြန္တြဲျမင္ေယာင္လာေတာ့ ေနသာေသာေန႔ႏင့္ မိုးသည္းထန္စြာ ရြာေသာေန႔ေတြကို
ေဖာ္စြမ္းေသာ ပန္းခ်ီကားေတြကို ဆြဲခ်င္မိသည္။ ၿပီးရင္ေတာ့
မိုးစဲသြားသည့္ေနာက္ ေပၚထြက္လာတတ္သည့္ သက္တံပံု
ပန္းခ်ီကားေလးတစ္ခ်ပ္ေပါ့။

သူမ စိတ္ေတြ ျပန္လည္ ႏိုးထလာသည္။

ဆယ့္ႏွစ္ႀကိဳးတပ္ ဂစ္တာေလးကို ဖိႏွိပ္ကစားလိုက္ေတာ့ ဂစ္တာေလးလည္း
အိပ္ေမာက်ရာမွာ ႏိုးထလာရေတာ့သည္။ ေစာေစာက တီးေနခဲ့ေသာ အင္ထရိုပိုဒ္ကိုပဲ
ျပန္တီးျဖစ္သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေျခာက္ေသြ႕ေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းမ်ား
စြတ္စိုလႈပ္ရွားလာၾကသည္။ “တစ္ေပြတည္း”တဲ့။

ရင္ခုန္သံေတြတိုးတိတ္သြားၿပီပဲ ... စကားသံေတြ မသဲကြဲ
တို႔ ႏွစ္ေယာက္လည္း ...
သံဇကာအလယ္မွာ တစ္ေယာက္တစ္ဖက္ရွိေနဆဲ ဥၾသသံရယ္
ရထားအထြက္ မ်က္ႏွာလႊဲ
ကံဆိုတာ ေျပာရခက္တယ္အသည္း ျပန္မဆံုႏုိင္သေရြ႕ေတာ့
တို႔တစ္ေပြတည္း ...
အဆင္မေျပခင္ေလးေတာ့ ေ၀းမွာပဲ အတူေနတာ အခ်စ္ရဲ႕
နိဗၺာန္ပဲ ... ေနပူမွာ မိုးမသည္းနဲ႔ေလ စဥ္းလဲျခင္းရဲ႕ အမ်က္ဒဏ္ေလး
ဆံုးရႈံးမႈအတြက္ အသက္ကိုစေတး ခ်စ္လ်က္နဲ႔ တစ္ဖက္ အခက္တစ္ရာအေရး...
ျပန္လည္ကာတိုင္ပင္ေနဆဲ
လမ္းခြဲဖို႔ ရထားရိႈက္သံဆြဲ ...

“သို႔ တစ္ရံတစ္ခါဆီ” ၏ အစပိုဒ္ (သို႔မဟုတ္) တစ္ေပြတည္း။

ရထားရိႈက္သံကို ခုပင္ ၾကားေယာင္လာေတာ့သလို။ လက္ကြက္ေျပာင္းကာ
ခပ္သြက္သြက္ကေလး တီးခတ္လိုက္ေတာ့ “သို႔ တစ္ရံတစ္ခါဆီ” ထဲ
စီးေမ်ာသြားေတာ့သည္။

ေမွာင္ခ်ိန္မတန္ခင္ လင္းတဲ့ေန႔ေတြ ေတာင္ေျခတစ္ေနရာ
ဘုရားျမတ္ေရွ႕မွာ ... သူရယ္ကိုယ္ရယ္ .. ႏွစ္ဦးသားေတာင္းဆုေျခြ
ကိုယ္စီ ... လက္ထဲပန္းျမတ္သစၥာ ... သူေလယူငင္ေပါင္း၍ အတူစုစည္း
ရင္ျပင္ေတာ္မွ ပန္းအိုးထဲကို ျပန္လည္ဆံုေအာင္ အမွတ္တရနဲ႔ေလ ...

သူမတို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္စုႏွင့္ ခ်စ္သူတုိ႔သူငယ္ခ်င္းမ်ား စုေပါင္းကာ
ေရႊတိဂံုရင္ျပင္ေပၚသို႔ ပန္းအိုးထဲ အတူပန္းစိုက္လွဴခဲ့တာကို သတိရမိသည္။
ဒါဟာ တကယ္တမ္း ျပန္ဆံုႏုိင္ၾကဖို႔အတြက္ ေသခ်ာခဲ့မယ္ဆိုရင္ျဖင့္ ကမၻာေပၚက
ပန္းေတြ ဘယ္ေတာ့မွ ႏြမ္းခြင့္ရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။

ျပန္ခ်ိန္တန္လို႔ ခြဲရေတာ့ကြယ္၊ ေ၀ဒနာေတြရယ္ အတိုင္းအဆမသိေအာင္
ဒီလူတစ္စံုကို ေထြးေပြ႕ထားရက္တယ္၊ အလာရယ္၊ အျပန္ရယ္ ရွိရစၿမဲမို႔
ေျဖႏုိင္စရာကို တမ္းတမျမင္ေသာ္လည္း အိုေလ ... ေမရယ္ ရထားစထြက္ၿပီ
တုန္ရီေနတဲ့ လက္တစ္ဖက္ထုတ္ကာ အ၀ါေရာင္စာလႊာလွမ္းေပးလွမ္းရင္းယူ
ငိုသံလိုလို သဲ့သဲ့တစ္ခ်က္သာ ...

“အလာရယ္၊ အျပန္ရယ္ ရွိစၿမဲ”ဆိုတဲ့ ေလာကဓမၼတာေၾကာင့္သာ
သူမတို႔ခြဲခြာၾကရတာပါ။ ဆံုေတြ႔ခဲ့ဲၾကရတာပါလို႔ ေျဖသိမ့္ရဦးမွာေပါ့။
ငိုသံသဲ့သဲ့ တစ္ခ်က္က ဘယ္သူ႔ဆီကလာတာလဲ။ သူမရဲ႔ ဘယ္ဘက္ရင္ခြင္ဆီကလား။

ၾကင္နာသူရယ္ စိတ္ခ်ပါရေစ စာလႊာမွာ သူမွာေရးတဲ့စကားေၾကာင့္ေလ ေျမျပင္ကို
ရန္ၿငိဳးဖြဲ႔မိုးေတြ ဘယ္အခ်ိန္ဘယ္ထိ သည္းမလဲမသိခင္ ခိုလႈံရာကို
ေတြးသိမိသည္ေနာက္ ေရာင္စဥ္ခုနစ္ျဖာ သက္တံမင္းကို
ေမွ်ာ္ရည္ယံုၾကည္ေတာင့္တဖူးတဲ့ တစ္ရံတစ္ခါဆီကို သတိရမိပါရဲ႕ ...

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေျမျပင္ကို ရန္ၿငိဳးဖြဲ႔ရြာမယ့္မိုးေတြ
သည္းထန္ခ်ိန္ၿပီးရင္ေတာ့ ေနသာတဲ့ေန႔တစ္ေန႔ကို ျပန္ရဦးမွာပါ။
သူမနဲ႔ခ်စ္သူတို႔အတြက္ သက္သက္ေပါ့။ ခင္မင္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔
ေတြ႔ဆံုဖို႔ရာကေတာ့ မိုးရြာၿပီးတုိင္း သက္တံကို ျမင္ရတတ္တာ မဟုတ္တဲ့အတြက္
ၾကံဳႀကိဳက္တိုက္ဆိုင္စြာ ျမင္ေတြ႕ရမယ့္ ေန႔ရက္ေတြကိုပဲ
ေစာင့္ေမွ်ာ္ရေပဦးေတာ့မည္။

ေစာေစာက အံု႔ဆိုင္းေနေသာ မိုးေတြ သည္းထန္စြာႏွင့္ အသံျမည္ဟည္းကာ
ရြာခ်ာလာၿပီ။ ပိေတာက္ပင္ေျခရင္းကို အတားအဆီးမဲ့စြာ ၀င္ေရာက္လာေသာ
မိုးေရစက္ေတြကို ခံယူရင္း မ်က္ရည္စက္ေတြႏွင့္ ေရာေႏွာေစ လိုက္ေတာ့သည္။

ေက်းဇူးတင္ပါသည္ မိုး။

သူမကေတာ့ “သို႔ တစ္ရံတစ္ခါဆီ” ေနာက္ဆံုးပိုဒ္ကို ျပန္ေၾကာ့ရန္ ဂစ္တာကို
ဆက္လက္ တီးခတ္ရင္း မိုးသည္းထဲမွာ ႏွစ္လိုစြာ ဆက္ထိုင္ေနမိေတာ့သည္။

မေနာ္ဟရီ
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ႏွစ္ပတ္လည္မဂၢဇင္း
၁၉၉၆-၉၇ ခုႏွစ္။