မဖြဲ႕သီၿဖစ္ေသးတဲ့...ကဗ်ာ

Tuesday, May 12, 2009

ကလ်ာမဂၢဇင္းကို အန္တီကလ်ာကိုယ္တိုင္စာမူေတာင္းတဲ့အခ်ိန္က်မွ ကၽြန္မ ဝတၳဳတိုေလး သံုးပုဒ္ (တစ္ႏွစ္တစ္ပုဒ္ႏႈန္းနဲ႔)ေပးၿဖစ္ခဲ့တယ္။အရင္ကေတာ့ ဦးေနမ်ိဳးေအး ကေနပဲေပး ၿဖစ္တာကိုး။ပထမေပးၿဖစ္တဲ့ တစ္ပုဒ္နာမည္ကလည္း “မဖြဲ႕သီၿဖစ္ေသးတဲ့ ..စ်ာပန”..တဲ့။ ဒုတိယတစ္ပုဒ္က ဒါပါ။အန္တီကေတာင္ မဖြဲ႕သီရတာေတြမ်ားေနတယ္သမီး တဲ့ေနာက္ ေသးတယ္။ေနာက္တစ္ေန႔မွ အန္တီက ဖုန္းဆက္ၿပီး ဒီစာမူေလးဖတ္ရင္း သူ႔ရင္ထဲ မေကာင္းရတဲ့အေၾကာင္းလွမ္းေၿပာပါတယ္။ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လည္း စိတ္ထဲမေကာင္းပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ သားသမီးဆိုတာ မိဘအားလံုးအတြက္ မဖြဲ႕သီၿဖစ္ေသးတဲ့ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါပဲ ဘာလို႔လဲဆိုတာ့ အရာအားလံုးထက္ပိုၿပီးနက္ရိႈင္းနင့္သီးတဲ့အတြက္ ေဖာ္ညႊန္းစရာ စကား လံုးမရွိလို႔ပါ။ ၂၀၀၆ခုနွစ္ အဦးပိုင္း(လ မမွတ္မိေတာ့)က ကလ်ာမဂၢဇင္းမွာ ပါသြားခဲ့တဲ့စာမူ ပါ။ ခု ဒီစာမူကို အေမတိုင္း သားသမီးတိုင္းအတြက္ ရည္ညႊန္းပါတယ္။ ( ဒီကေန႔ ေမြးေန႔က်ေရာက္တဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ေမေမနဲ႔သူမသားအတြက္လည္း ရည္ညႊန္းပါတယ္..သူတို႔သားအမိ အတြက္ ရည္ရြယ္ခံစားၿပီး ကၽြန္မ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္လည္းေရးၿဖစ္ခဲ့တယ္ အလြမ္းရာသီ...တဲ့..)

အလြမ္းရာသီ


ကေလးေလးတစ္ေယာက္
ၿပတင္းတစ္ေပါက္စာေကာင္းကင္ထဲ
တိမ္ေတြေဝ့ပ်ံလာတာကိုေငးေမာေန
ေမေမမ်ားၿပန္ပါလာမလား..ေပါ့။

တိမ္ေတြကရြာခ်လိုက္တဲ့ခါ
မိုးစက္ေတြဟာကၽြန္ေတာ္ေပါ့
ေမေမ့စမ္းေခ်ာင္းေလးထဲ
ခပ္ေကြးေကြးဝပ္ဆင္းပုန္းေအာင္းေနလိုက္မယ္။

ေႏြအခါ..
ေမေမ မပါမွန္းသိေတာ့မွ
ကၽြန္ေတာ္အေငြ႕အၿဖစ္နဲ႔ပ်ံ
အမွန္တရားကိုရင္ဆိုင္လုိက္ရဦးမွာေပါ့။

မၿမင္ရတဲ့တစ္ေနရာကိုေငးရင္း္
တစ္ကိုယ္စာငလ်င္မ်ားစြာနဲ႔
ကၽြန္ေတာ္လႈပ္ခတ္ေနခဲ့ေပါ့
လြမ္းတယ္.ေမေမ…
ကၽြန္ေတာ့္ကိုစြတ္စိုေစတဲ့ သစ္ရြက္ကေလးေတြနဲ႔အတူ..။

လူေတြသိပ္လြမ္းလာရင္
ဘာလုပ္တတ္ၾကလဲေမေမ
အဲဒီပညာရပ္ေတြဘယ္သူ႔ဆီသြားသင္လိုက္ရမလဲ
ေမေမလည္းတတ္ေၿမာက္သြားပံုမေပၚဘူး

ခုေနခါမွာေတာ့
ေမေမ့ရဲ႕သစ္ပင္ေလး္ကၽြန္ေတာ္ေလ
ေမေမ့ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာတစ္ခုစာ
ရွင္သန္ၿမင့္မားလို႔..
ဒါေပမယ့္
ကၽြန္ေတာ့္အသီးအပြင့္ေတြကို
ဘယ္သူဆြတ္ခူးေပးမွာတဲ့လဲ..။

တစ္ေန႔ေတာ့
ေရခိုးေရေငြ႕ကေလးကၽြန္ေတာ္
ေမေမရွိရာေကာင္းကင္ေတာ္ဆီ
ခရီးထြက္လာခဲ့မွာေပါ့
ခုေနခါမွာေတာ့
အလြမ္းေတြနဲ႔ေငြ႕ရည္ဖြဲ႕လို႔
ေလးလံလြမး္ဆြတ္ေနခဲ့ပါတယ္ေမေမ…။ ။
မေနာ္ဟရီ




မဖြဲ႕ၿဖစ္ေသးတဲ့…ကဗ်ာ

Side A

ဒီေန႔ဟာ..ေမေမမုန္းတဲ့ ရက္သတၱပတ္ရဲ႕စတုတၳေၿမာက္ေန႔တစ္ေန႔ပဲ။ေရွ႕လာမယ့္တနလၤာ ေန႔ကေတာ့ ေမေမ့ေမြးေန႔။သားတုိ႔ အခန္းက နာရီေလးကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ည ကိုးနာရီခြဲ ေနၿပီ။သားေဘးနားမွာ ေနေနေပမယ့္ ေမေမက မအိပ္ေသးဘူး။သားလည္း ခါတိုင္းဆို ဒီအ ခ်ိန္အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီ။ဒီညေတာ့ ေန႔လည္ကေမေမေမးခဲ့တဲ့စကားေလးတစ္ခြန္းေၾကာင့္ စဥ္း စားေနလိုက္တာ အိပ္လို႔ကိုမေပ်ာ္ေတာ့ဘူး။ေမေမက ေမးတယ္ေလ။
“သား..ေမ့ကို ေမ့ေမြးေန႔မွာ ဘာလက္ေဆာင္ေပးမွာလဲ..”…တဲ့။

သားဆီက ဘာမွမရႏိုင္တာ ေမေမသိရက္နဲ႔ေမးတာမို႔ ေမေမ့မွာ အေၾကာင္းတစ္ခုေတာ့ရွိရ မွာေပါ့။ၿပီးေတာ့ ေမေမလိုခ်င္တာ ဘာၿဖစ္ႏိုင္မလဲလို႔စဥ္းစားေနမိတယ္။သားကို အဲဒီလိုေမး တုန္းက ေမေမ့မ်က္ႏွာက ၿပံဳးေနတယ္။သားအရမ္းသေဘာက်တတ္တဲ့ သားတစ္ေယာက္ တည္းကိုပဲၿပံဳးၿပတတ္တယ္လို႔ထင္တဲ့ အၿပံဳးမ်ိဳးနဲ႔ေလ။
ေမေမက လူမႈေရးအရ အၿမဲတမ္း ၿပံဳးရယ္ေနတတ္တဲ့သူပါ။ဒါေပမယ့္ အဲဒီလိုအၿပံဳးမ်ိဳးကို ေတာ့ သားေတြ႕ရခဲပါတယ္။ေမေမေၿပာခဲ့ဖူးသလိုပဲ “လူေတြဟာ သူတုိ႔နဲ႔ထိုက္တန္တာကို ပဲရတတ္တယ္ ” ဆိုတာေၾကာင့္ မ်ားလား။ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို အသက္မပါတဲ့အၿပံဳးေတြကို ဖန္တီးေနရတဲ့ေမေမ့ကို ၾကည့္ရတာပင္ပမ္းသလိုပဲ။

ေမေမ့ကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ စာအုပ္ေတြတစ္ထပ္ၾကီးကို တစ္အုပ္ၿပီးတစ္အုပ္ လွန္ဖတ္ ေနတယ္။ညဖက္အိပ္ရာထဲေရာက္တဲ့အခ်ိန္ေလာက္အတူေနရတာမို႔ ေမေမက အိမ္ၿပန္ ေရာက္တာနဲ႔ သားနဲ႔တူတူေနတယ္။စကားေၿပာတယ္။ ဒီၾကားထဲကမွ အလုပ္ေတြပါလာရင္ ေတာ့ ေမေမက သားကိုေဘးထားၿပီး အလုပ္လုပ္တယ္။တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း စာအုပ္ေတြဖြင့္ၿပီး ေမေမ အေဝးၾကီးကိုေငးေနတတ္ၿပန္တယ္။တကယ္ေတာ့သားတို႔အခန္း ေလးကက်ဥ္းက်ဥ္းေလးပါ။ဆယ္ေပပတ္လည္အိပ္ခန္းေလး။ အဲဒီအခန္က်ဥ္းထဲကေန ေမ ေမေငးေနပံုက ကမၻာ့အၿပင္ဖက္ေရာက္ေနသလိုပဲ။ေမေမသြားခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ အေဝးၾကီး ဆိုတဲ့ေနရာကိုမ်ားေငးေနတာလားမသိဘူး။

ေမေမက တစ္ခါတစ္ေလေၿပာတတ္တယ္။
“ေမ နဲ႔ သား ဟိုးအေဝးၾကီးကိုသြားရေအာင္ ”….တဲ့။
“ဖိုးဖိုး ဖြားဖြား တို႔ရွိတဲ့ဆီလား ”..ဆိုေတာ့ ေခါင္းခါတယ္။

ေမေမ ေၿပာတဲ့ အေဝးၾကီး ဆိုတာ ဘယ္ေနရာလဲ။ဘာနဲ႔သြားရင္ေရာက္လဲ။ သားလိုက္ပို႔ ေပးခ်င္လိုက္တာ။ ဖိုးဖိုးဖြားဖြားတို႔ဆီလို ေလယာဥ္နဲ႔သြားရင္ေရာက္သလား။ဒါမွမဟုတ္ သားစာအုပ္ထဲကလို သေဘာၤအၾကီးၾကီးေတြနဲ႔ ပင္လယ္ကိုၿဖတ္သြားရတာလား။ဒါမွမဟုတ္ ဟယ္ရီေပၚတာ လို တံၿမက္စည္းေခ်ာင္းၾကီးေတြစီးသြားလို႔ရမလား။ဒီလိုမွမဟုတ္ရင္လည္း ပါဝါရိမ္းဂ်ားေတြလို ဂလက္ဆီ ဂလိုက္ဒါေတြစီးသြားရမလား။ ေမေမမွ သိမွာပါပဲ။ခက္တာ က..ေမေမ့ကိုဘယ္လိုေမးရမလဲမသိတာ။ေမေမ့ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေမေမက အလုပ္ရႈပ္ ေနတုန္းပဲ။“သားေလး အိပ္ေတာ့ေလ..”..လိုု႔ေတာ့လွမ္းေၿပာၿပီး လက္တစ္ဖက္က သားရဲ႕ လက္ကေလးကိုဆုပ္ကိုင္ထားတယ္။အဲလိုဆုပ္ကိုင္ၿပီးရင္ ေမေမေၿပာေနက်စကားတစ္ခြန္း ရွိတယ္။
“ေမ နဲ႔သား ဘယ္ေတာ့မွ မခြဲဘူးေနာ္ ”….တဲ့။
ခုလည္းရင္ထဲကေၿပာခ်င္ေၿပာေနမွာေပါ့။တစ္ခါတစ္ေလက် ေမေမက ဘာမွန္းမသိဘူး။ေမ ေမနဲ႔သားနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္းရွိတာကို ဘယ္လိုလုပ္ခြဲလို႔ရမွာတဲ့လဲ။ေမေမက သိပ္ခက္ တာပဲ။တစ္ခါတစ္ခါက် ေမေမက သားအိပ္ေနၿပီထင္ၿပီး ငိုရင္ငိုေနတတ္တာ။ေမေမ့ေက်ာင္း ကဆရာမေတြက ေမေမ့ကိုဆူလိုက္လို႔လားမသိဘူး။သား ေက်ာင္းကဆရာမေတြကေတာ့ သားကိုမဆူပါဘူး။သားက လိမၼာတာကိုး။ေမေမက မလိမၼာဘူးလား။ေမေမလည္း လိမၼာမွာ ပါ။

ေမေမငိုရင္ သားက လုိက္ငိုတတ္တယ္။အဲလိုက်ရင္ေတာ့ ေမေမခ်က္ခ်င္းအငိုတိတ္ေတာ့ တာပဲ။ေမေမငိုရင္ ဘာၿဖစ္လို႔လဲလို႔ သားကမေမးတတ္ဘူး။ေမးလည္း ေမေမက ဗိုက္ ေအာင့္လို႔ လို႔ေၿဖရင္ေၿဖမွာပဲ။ေမေမ့ကို မငိုရတဲ့ည..ေတြလက္ေဆာင္ေပးလို႔ရရင္ သိပ္ ေကာင္းမွာပဲ။

ဖြားဖြားက ေၿပာဖူးတယ္။ေမေမ့ကို ႏွင္းေတြစူးရွေအးစက္လြန္းတဲ့ေန႔တစ္ေန႔မွာ ေမြးခဲ့တာ တဲ့။ဒါေပမယ့္ ေမေမ့ ဘဝက မေအးၿမဘူးဆိုပဲ။သား သိပ္နားမလည္ပါဘူး။ေမေမ့ကိုစမ္း ၾကည့္ေတာ့လည္း ေအးေနတာပါပဲ။ဖ်ားေနတာမွ မဟုတ္တာ။တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ ေမေမ့ ကိုသား လူမွန္းသိကတည္းကၾကည့္လာတာ။ေမေမ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတယ္ဆိုတာမရွိသလိုပဲ။ ေမေမ့ကို သားတို႔လိုပဲ ေပ်ာ္ေစခ်င္တာ။အဲဒီ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ဆိုတာကိုေကာ ေမေမ့ကိုလက္ ေဆာင္ေပးလို႔ရလားမသိဘူး။ ခက္တာက ဘယ္ကရမလဲ မသိတာ။ အရာရာကိုဖန္ဆင္း တယ္ဆိုတဲ့ ဘုရားသခင္ဆီကေတာင္းၿပီး ေမ့ကိုေပးရင္ေကာင္းမလား။

ခက္လိုက္တာေနာ္။သားလိုပဲ ေမေမ့ကို အရုပ္ၾကီးေတြဝယ္ေပးလို႔ရရင္ေကာင္းသား။ ေမေမ လည္းအရုပ္ေတြကို ခ်စ္တာပဲ။ေမေမနဲ႔ သားအိပ္တဲ့ကုတင္ၾကီးမွာ တစ္ဝက္ေလာက္က အရုပ္ေတြနဲ႔ၿပည့္ေနတာ။ေမေမက တစ္ခါတစ္ေလ သားကိုစိတ္တိုရင္ ခ်စ္ခ်စ္ ဆိုတဲ့ဝက္ဝံ ဆင္စြယ္ေရာင္ၾကီးကိုဖက္ထားတတ္တယ္။ဒါေပမယ့္ ေမေမ့ကို အရုပ္ဝယ္ေပးလို႔ေတာ့ မေကာင္းဘူးထင္တာပဲ။ေမေမက သားလို ကေလးမွ မဟုတ္တာ။

ေမေမ့ကိုၾကည့္ရတာ အခါခပ္သိမ္း ပင္ပမ္းႏြမ္းနယ္ေနသလိုပဲ။ဒါေပမယ့္ ေမေမက ဘယ္ ေတာ့မွ ေဆးမေသာက္တတ္ဘူး။ေမေမ့ကို ေဆးတိုက္တတ္တဲ့ အဖြားကလည္း ခုဆို သူကိုယ္တိုင္ေတာင္ ေနမေကာင္းတာဆိုေတာ့ ဘယ္တိုက္ႏိုင္ေတာ့မလဲ။ ေမြးေန႔လက္ ေဆာင္ ဆိုတာ ေဆး ေရာေပးလို႔ရလားမသိဘူး။ သားေမေမကို သားက ေနေကာင္းေစခ်င္ တယ္ေလ။

ဒီရက္ပိုင္းမွာ ေမေမ ဘာလိုခ်င္တယ္လို႔ေၿပာဖူးလဲ…လို႔စဥ္းစားလိုက္ေသးတယ္။စဥ္းစားလို႔ မရဘူး။ရႈပ္ပါတယ္ကြာ။အဲဒီ တနလာၤေန႔ မနက္က်ရင္ ေမေမ့ကို Happy Birthday လို႔ေၿပာ ၿပီး ဖက္နမ္းလိုက္တာပဲေကာင္းမယ္ထင္ပါတယ္။ Ear – Two Ears.. Cheek – Two Cheek …. Forehead…Nose… Lips ..Chin.. Neck ဆိုၿပီး ေမေမသင္ထားတဲ့အတိုင္း တစ္ခုခ်င္းစီကိုနမ္းပစ္လိုက္မယ္။သားနဲ႔ေမက ေန႔တိုင္းအဲလိုနမ္းေနက်။ဒါေပမယ့္ ဘယ္ ေတာ့မွရိုးမသြားဘူး။ဒါဆိုရင္ေရာ ေမေမ ေက်နပ္မွာလားမသိဘူး။

ၿပီးရင္ ေမေမ့ေမြးေန႔မွာ ေမေမအရမ္းၾကိဳက္တဲ့ Beatles အဖိုးၾကီးေတြရဲ႕ Yesterday သီခ်င္းေလးဖြင့္ေပးထားမယ္။အဲဒီသီခ်င္းထဲကလိုပဲ ေမေမ့ ဒုကၡေတြ ေသာကေတြ အားလံုး Yesterday ဆိုတဲ့မေန႔ကမွာ က်န္ခဲ့ေအာင္ေလ။

ၿဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ ေမေမရယ္..သားၾကည့္တဲ့ကာတြန္းကားထဲကလို မီးခြက္ေစာင့္နတ္သမီး ေလး ဂ်ီနီ ပါတဲ့ မီးခြက္ကေလးလက္ေဆာင္ေပးခ်င္တာေပါ့။ဒါမွ ေမေမလိုတာမွန္သမွ်ရႏိုင္ မွာေလ။ေမေမ့ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေမေမက မအိပ္ေသးဘူး။သားမ်က္စိေတြကေတာ့ စင္းေနၿပီမို႔ ေမေမ့ကိုေတာင္ ေသခ်ာမၿမင္ေတာ့ပါဘူး။သားအိပ္လိုက္ေတာ့မယ္။ အိပ္မက္ ထဲက်မွ ေမေမ့ကိုဘာေပးရမလဲဆိုတာ ဆက္စဥ္းစားေတာ့မယ္။

Side B

သားက ကၽြန္မအတြက္ ဘာေပးရင္ေကာင္းမလဲလို႔စဥ္းစားၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားပံုရတယ္။အိပ္ မက္ေယာင္တာေတာင္မွ ေမေမ..ဘာလိုခ်င္လဲ …တဲ့။ခုထိ မလႊတ္ရေသးတဲ့ သားရဲ႕လက္ ကေလးကိုဖြဖြေလး ဆုပ္ကိုင္ထားမိိတယ္။ေမ..လိုခ်င္တာ သားနဲ႔အတူေနရတဲ့အခ်ိန္နာရီ ေတြပါပဲ။

သားေလးက ငယ္ငယ္တည္းက အိပ္မက္ေယာင္တတ္တယ္။အစြဲအလန္းကလည္းၾကီးပါ့။ ေန႔လည္က မေက်နပ္၊အလိုမက်ခဲ့သမွ်က သူမ်ားကေလးေတြလို အိပ္လိုက္တာနဲ႔ၿပီးမသြား တတ္ဘူး။အလိုမက်တာေတြကို ေရရြတ္တတ္သလို တစ္ခါတစ္ခါ အလန္႔တၾကားလည္း ထ ထ ငိုတတ္ေသးတယ္။တစ္ခါတစ္ေလက် ကၽြန္မပါ လိုက္ရယ္ခ်င္မိတတ္ေအာင္ တခစ္ ခစ္ရယ္ေနတတ္ၿပန္ေရာ။

အဲဒီလိုဆို မေနတတ္တဲ့ကၽြန္မက သားေလးကို “ထ ထ ဘာမွမၿဖစ္ဘူး”..လို႔ေခ်ာ့ရတယ္။ ဒါမွ ထိတ္လန္႔စရာေကာင္းတဲ့မသိစိတ္အိပ္မက္ကမၻာကေန သားက ကၽြန္မရင္ခြင္ထဲၿပန္ ေရာက္လာမွာေလ။ရယ္ေနရင္ေတာ့ သားေပ်ာ္ေနမွာပဲ လို႔ေတြးၿပီး ကၽြန္မ မႏႈိးတတ္ဘူး။ သားရယ္ေမာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနပါေစေလ။ သားဘဝကို ကၽြန္မလိုပဲ တပင္တပမ္းလုပ္ယူရတဲ့ အရယ္အေမာအတုေတြနဲ႔ မၿပီးဆံုးေစခ်င္ဘူး။ ရယ္ေမာတတ္ၿခင္းရဲ႕ အရသာအစစ္ကို လည္း ခံစားရေစခ်င္တယ္။“ေပ်ာ္ရႊင္မႈ”..ဆိုတဲ့ စကားလံုးရဲ႕အဓိပၸာယ္ကို ဇေဝဇဝါ မၿဖစ္ပဲ မတုံ႔ဆိုင္းပဲ “ဘာ”..ဆိုတာ ခ်က္ခ်င္းအေၿဖေပးႏိုင္တဲ့သူ ၿဖစ္ေစခ်င္တယ္။

ကၽြန္မကေတာ့ က်ိမ္စာသင့္ေနတဲ့ စက္ရုပ္တစ္ရုပ္လိုပါပဲ။ေန႔ဆိုရင္ေတာ့ လိုရာကို လႈပ္ရွား လာလုပ္ေဆာင္ႏိုင္တယ္။ညေရာက္လို႔ စိတ္ေရာလူပါ ေၿခကုန္လက္ပမ္းက်လာလို႔စိတ္ကို လႊတ္လိုက္တာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ ကၽြန္မရဲ႕အေတြးထဲကို ရန္သူေတြ က်ဴးေက်ာ္ဝင္ေရာက္လာ ေတာ့တာပါပဲ။

ကၽြန္မက ကၽြန္မကို လူတစ္ေယာက္ေၿပာခဲ့ဖူးသလို စိတ္ညစ္ဖို႔အခ်ိန္မရွိေလာက္ေအာင္ အလုပ္ေတြပိေနခ်င္တာပါ။ လူ႔ဘဝရဲ႕အဓိပၸာယ္ ကိုက အလုပ္လုပ္ေနရၿခင္းလို႔ အဓိပၸာယ္ သက္ေရာက္ေစခ်င္တာ။ဒါမွ ကၽြန္မ ဘဝရဲ႕ခါးသီးမႈေတြကို မၿမင္ရေတာ့မွာေလ။ဒါေပမယ့္ ကြယ္..ေလာကၾကီးက တရားလြန္းပါတယ္။လူ႔ဘဝရဲ႕ အဓိပၸာယ္ဆိုတာ တစ္ခုတည္းမ ဟုတ္ဘူး။ခံစားခ်က္ေတြ ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာေတြလည္း ေရာယွက္ ပါဝင္ေနေသးတယ္။

ကၽြန္မရဲ႕ အာရံုေတြ မ်က္ရည္တခ်ိဳ႕နဲ႔ေဝဝါးလာခဲ့ရင္ ကၽြန္မ လွမ္းၾကည့္တတ္တာက သား ကေလးရဲ႕မ်က္ႏွာပါပဲ။ကၽြန္မ ဘဝမွာ ဒီသားကေလးသာမရွိခဲ့ရင္ ကၽြန္မေသဆံုးသြားခဲ့ၿပီး ေလာက္ပါၿပီ။ ကၽြန္မက ကံၾကမၼာကိုမယံုပါဘူး။ဒီထဲကမွ ကၽြန္မကို ဒီလိုသားေလးတစ္ ေယာက္ေပးထားတဲ့အတြက္ ကၽြန္မက ၾကံဖန္ေက်းဇူးတင္ေနရေသးတာ။

သားကေလးဟာ ကၽြန္မရဲ႕အားေဆး။ကၽြန္မရဲ႕ အသက္ကယ္ေဆးပါပဲ။စိတ္ဓါတ္ေပ်ာ့ညံ့ တာလည္းမဟုတ္ပါပဲနဲ႔ စိတ္ဖိစီးမႈေတြ သိပ္မ်ားလာတဲ့အခါ ကၽြန္မရဲ႕ ခံတပ္ကေလးက ရန္သူေတြရဲ႕လက္ေအာက္ အလိုလိုက်ေရာက္သြားရေတာ့တာပါပဲ။ အဲဒီအခါမွာ တိုက္ပြဲ က်သံု႔ပန္းတစ္ေယာက္လို ႏြမ္းနယ္ေမာပမ္းေနတဲ့ ကၽြန္မအတြက္ သားကေလး ဟာ အသက္ကယ္ေဆးတစ္ခြက္ ၿဖစ္ခဲ့တယ္။

သားက…ကၽြန္မရဲ႕ေပ်ာ့ည့ံမႈေတြကို ၿပန္မာေက်ာေစတယ္။
ကၽြန္မရဲ႕ယိမ္းယိုင္မႈေတြကို ၿပန္လည္တည့္မတ္ေစတယ္။
ကၽြန္မရဲ႕ ေတြေဝမႈေတြကို ၿပတ္သားခိုင္မာေစတယ္
ကၽြန္မရဲ႕ကစဥ့္ကလ်ားၿဖစ္မႈေတြကို ၿပန္စုစည္းေစတယ္
သားက..ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ အရာခပ္သိမ္းပါပဲ။

အေမမ်က္ႏွာညိဳမွာကို တစ္စက္ေလးမွမလိုလားတတ္တဲ့ သားကေလးက ကၽြန္မ မ်က္ရည္ က်ရင္ ကၽြန္မနဲ႔အတူလိုက္ငိုတတ္တယ္။ဒီေတာ့ ကၽြန္မဘဝမွာ မ်က္ရည္ဆိုတာ မရွိေအာင္ ၾကိဳးစားရေတာ့မွာေပါ့။ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္မခ်စ္တဲ့ သားကေလးရဲ႕ဘဝမွာ မ်က္ရည္ဆို တာ ကၽြန္မေၾကာင့္မၿဖစ္ေစခ်င္ဘူးေလ။ သားက အရမ္းငယ္ေသးတယ္။ေလာကၾကီးရဲ႕ အလွည့္အေၿပာင္းေတြ အခ်ိဳးအေကြ႕ေတြ လူေတြရဲ႕ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာေကာင္းတဲ့ စိတ္ ေရာင္စံုေတြကို မသိရွိ မခံစားရေသးဘူး။ခုခိ်န္မွာ..သားဟာ ေပ်ာ္ေနရဦးမယ့္ အရြယ္ေလ။

သားက တစ္ဖက္ကိုေစာင္းလွည့္အိပ္လိုက္တဲ့အတြက္ သားလက္ကေလး ကၽြန္မလက္ထဲ ကလြတ္သြားတယ္။ကၽြန္မ သားကိုေနသားတက်ၿဖစ္ေအာင္ေနရာခ်ေပးၿပီး နဖူးၿပင္ေလးကို နမ္းလိုက္မိတယ္။ေကာ့စင္းရွည္လ်ားတဲ့ သားရဲ႕မ်က္ေတာင္ေလးေတြက မိုးစက္စိုထားတဲ့ ခေရပြင့္ေလးေတြလိုပဲ။ ဘုရားသခင္ သား မ်က္ရည္က်ခဲ့တာလား..။သားအိပ္မက္ထဲမွာ ကၽြန္မမ်ား မ်က္ရည္က်ေနမိလို႔ သားငိုရတာလား။။ကၽြန္မေမြးေန႔အတြက္ ဘာလက္ေဆာင္ ေပးရမလဲဆိုတဲ့ အေတြးေတြနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားရရွာတဲ့သားကေလးရဲ႕ အိပ္မက္ထဲမွာ ဘာ ေတြမ်ားၿဖစ္ေနလို႔လဲ။ခုနကလည္း ေမေမ ဘာလိုခ်င္လဲ..တဲ့။

ေမ့ဘဝမွာ အလိုခ်င္ဆံုးအရာက သားကေလးနဲ႔အတူေနရမယ့္ အခ်ိန္နာရီ၊ေန႔ရက္ေတြနဲ႔ သကၠရာဇ္ေတြပါပဲ။ေလာကၾကီးကိုရင္ဆိုင္ဖို႔ ခြန္အားမဲ့လာတိုင္း ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ ဘံုးဘံုး လဲမသြားေအာင္ က်ားကန္ရင္း ကၽြန္မေနထိုင္ရမယ့္ေန႔ရက္ေတြအတြက္ စိတ္ပူပန္ေနခဲ့ဖူး တယ္။သားကေလးရဲ႕ ဘဝမွာ ကၽြန္မ မရွိလုိ႔ မၿဖစ္သလို ကၽြန္မဘဝမွာလည္း သားမရွိလို႔ မၿဖစ္ပါဘူး။အတၱေတြရဲ႕ ခၽြန္ထက္တဲ့ ဓားသြားေန႔ရက္ေတြမွာေတာင္ တို႔သားအမိေတြ ဘဝ ေလးႏွစ္ခုေပါင္းတစ္ခု ပ်က္မသြားေအာင္ေနထိုင္ခဲ့ေသးတာပဲ။မုန္တိုင္းၿပီးသြားကာမွ ကၽြန္မ တို႔ဘာအေၾကာင္းနဲ႔မွ ခြဲလို႔မၿဖစ္ေတာ့ပါဘူး။

သားကေလးရဲ႕ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလးက ေအးခ်မ္းလိုက္တာ။ဒါ ကေလးဘဝရဲ႕ ၿပယုဂ္ပဲေလ။ ဒါေတာင္မွ သားဟာ အရြယ္နဲ႔မလိုက္ေအာင္ သိတတ္နားလည္မႈေတြနဲ႔ အေမ နဲ႔အတူ ေသာကေတြကို ေဝမွ်ခံစားခဲ့ရၿပီးၿပီ။ ကၽြန္မတို႔ သားအမိ ေအးၿငိမ္းခ်မ္းေၿမ႕ တဲ့ အေဝးတစ္ေနရာမွာ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ေလး တိတ္ဆိတ္စြာ ရွင္သန္ခ်င္ပါတယ္။ဒါဟာ ကၽြန္မ ဘဝရဲ႕ အလိုခ်င္ဆံုးအရာတစ္ခုပါပဲ။

လာမယ့္ တနလာၤေန႔မနက္ခင္းတစ္ခုကေန ေနာက္ထပ္ တနလာၤေပါင္းေၿမာက္မ်ားစြာထိ ကၽြန္မ ရွင္သန္ခြင့္ရခဲ့မယ္ဆိုရင္….။
မေနာ္ဟရီ




“”