ဆယ္ႏွစ္ခရီး

Saturday, April 3, 2010

ဆယ္ႏွစ္ခရီး

ဆယ္ႏွစ္ဆိုတဲ့ကာလကို မႏွစ္က ကိုးႏွစ္ထိ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ ၿဖစ္ေနေသးတယ္။ ဒီႏွစ္ ဆယ္ႏွစ္ လည္း ဆိုေရာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက တအံ့တၾသေမးၾကတယ္။ ဆယ္ႏွစ္ေတာင္ ရွိသြားၿပီလား တဲ့။ ဟုတ္တယ္။ အဲဒီဆယ္ႏွစ္ကို ကၽြန္မ ဘယ္လို ၿဖတ္ေက်ာ္ခဲ့လဲဆုိတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အံ့ၾသမိတာလည္း အမွန္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆယ္ႏွစ္ ဆိုတာကို ေတြးမိေတာ့ ကၽြန္မ ရင္ေမာရၿပန္ပါတယ္။ ဟုတ္တယ္။ ဒီေန႔ ကိုကို ဆယ္ႏွစ္ ၿပည့္ပါတယ္။ သူ အသက္ႏွစ္ဆယ္ဆိုတဲ့ ေသေသခ်ာခ်ာ ကေလးဘဝကို လြန္ေၿမာက္ႏိုင္တဲ့ အသက္အရြယ္ (အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္လည္း အဲဒီအရြယ္ကို ကၽြန္မက ကေလးလို႔ ၿမင္ေနဦးမွာပါပဲ။ သားဇက္ ကိုေတာင္ ခုထိ ကေလးလုိ႔ ၿမင္ေနတာကိုး) ကိုေရာက္ဖုိ႔ ေနာက္ထပ္ ဆယ္ႏွစ္လိုေနပါတယ္။

ေနာက္ဆယ္ႏွစ္ ကၽြန္မ အသက္ရွင္ေနဦးမွာလား ။ သိပ္ေတာ့မေသခ်ာဘူး။ ဒါေပမယ့္ ခ်ဴခ်ာတဲ့လူေတြက သက္ဆိုးပိုရွည္တယ္ဆိုတဲ့ စကားေလးကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အၿဖစ္ထားၿပီး အသက္ကို ရွည္ေအာင္ ဆြဲဆန္႔ဖို႔ စိတ္ကူးထားပါတယ္။

ကေလးတစ္ေယာက္ ေမြးရတာ လြယ္ပါတယ္။ ၿပဳစုပ်ိဳးေထာင္ရတာပဲ ခက္တာလို႔ တခ်ိဳ႕က ေၿပာၾကတယ္။ ကၽြန္မအတြက္ကေတာ့ ေမြးရတာလည္း မလြယ္ပါဘူး။ ကိုယ္ဝန္စရွိတည္းက ငါးလေက်ာ္တဲ့ထိ ငွက္ေပ်ာသီး နဲ႔ ၿပီးခဲ့ရပါတယ္။ ငွက္ေပ်ာသီးတစ္ဖီးကို သံုးေလးရက္ စားယူရပါတယ္။ အစာလည္း မဝင္ပါဘူး။ ေၿခာက္လေလာက္ကစၿပီး ေၿခေထာက္ေတြ လက္ေတြက မွန္မွန္ေဖာေယာင္ေနတာမို႔ တစ္ခ်ိန္လံုး ကိုယ္ဝန္ဆိပ္ မတက္ဖို႔ ဂရုစိုက္ေနခဲ့ရတယ္။ ေမြးေတာ့လည္း သူမ်ားေတြကို တမင္သက္သက္ ခြဲေမြးတာမ်ိဳး မဟုတ္ပဲ မေမြးႏိုင္လို႔ကို ခြဲလုိက္ရပါတယ္။

ေမြးၿပီးၿပန္ေတာ့လည္း ေမာင္ေခတ္ေန တို႔က အေမႏို႔ မစို႔ၿပန္ပါဘူး။ ႏို႔ဗူးကို ခ်က္ခ်င္းၿပဳတ္ထားတာကိုပဲ သံုးခ်င္တဲ့ကၽြန္မ ညည မအိပ္ရေတာ့ၿပန္ပါဘူး။ ကေလးကို ေဖ်ာ္ထားတာၾကာတဲ့ ႏို႔ မတိုက္တာ၊ ခ်က္ခ်င္းၿပဳတ္ထားတဲ့ ပူေနတဲ့ ဗူးကိုပဲသံုးခ်င္တာ ကိုယ္တိုင္ အခ်ိဳးက် ေဖ်ာ္ခ်င္တာ စတာေတြက ကၽြန္မကို အိပ္ေရးပ်က္ေစၿပန္ပါတယ္။ ေန႔နဲ႔ညနဲ႔မွားတတ္တာကေတာ့ ကေလးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမို႔ ကၽြန္မ စာမဖြဲ႕ခ်င္ ေတာ့ပါဘူး။

ေနာက္နည္းနည္း ၾကီးလာတာနဲ႔ ၾကံဳရတာက အစားအေသာက္ေရြးတာ၊ ဘာအသားမွ မစားတာပါပဲ။ ငယ္ငယ္က blender ထဲ ထည့္ေမႊ ၿပီး ငါး၊အသား၊ပဲ အကုန္ေကၽြးခဲ့လုိ႔ စားခဲ့တဲ့ကေလးက သိလည္းသိတတ္ေရာ၊ အသားမွ်င္ ေသးေသးေလး ေတြကအစ ဖယ္ပါေတာ့မယ္။ အသားမစားလို႔ အသီးအရြက္ကို အကုန္စားလား ဆိုေတာ့ မစားပါဘူး။ ပဲလည္း ပဲၿပဳတ္ကလြဲလို႔ မစားပါဘူး။ သူစားတာက ေၿပာင္းဖူး( အၾကီးေရာအေသးေရာစားပါတယ္) ၊ မုန္လာဥနီနဲ႔အာလူး။ ဒါပဲ ရွိပါတယ္။ အစက ဘူးသီး၊ ပန္းေဂၚဖီ စတာေတြ စားပါေသးတယ္။ ေနာက္ ဘယ္လုိ ၿဖစ္တယ္ မသိ။ မစားေတာ့ၿပန္ပါဘူး။

သံုးႏွစ္ေက်ာ္မွာ ဆရာကိုတာ ဖြင့္ထားတဲ့ silta lumbini ကို ပို႔ပါတယ္။ အဲဒီမွာေတာ့ ကေလးေတြကို စနစ္တက် အဟာရတန္ဖိုးနဲ႔ တြက္ခ်က္ ခ်က္ၿပဳတ္ေကၽြးတာမို႔ ကၽြန္မသေဘာက်ၿပီး ဒီတစ္ခါၿဖင့္ အဆင္ေၿပၿပီ ထင္တာ။ ေမာင္ေခတ္ေနက ေက်ာင္းမွာပဲ စားၿပီး အိမ္မွာ မစားပါဘူး။ ေက်ာင္းမွာလည္း ေနာက္မွ ဆရာမေတြေၿပာၿပတာက ၾကာဇံခ်က္ဆိုလည္း အကုန္ဖယ္ၿပီး ၾကာဇံမွ်င္နဲ႔ အရည္ပဲ ေသာက္ပါတယ္။ ၾကက္သားပလာတာ ဆိုလည္း ပဲအရည္နဲ႔ ပလာတာပဲစားၿပီး အသားကို ဖယ္ခဲ့ပါတယ္တဲ့။ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ ၾကာဇံေၾကာ္ ဆိုလည္း အမွ်င္ခ်ည္းသပ္သပ္ ဖယ္ေပးမွ စားတယ္ဆိုပဲ။ ဒါေတြေတာင္ ေက်ာင္းမွာမို႔ စားတာပါ။ အိမ္မွာဆို ၾကာဇံနဲ႔အရည္ခ်ည္းတိုက္လည္း ၾကာဇံခ်က္ကို မစားပါဘူး။ ပလာတာ ဆိုလည္း စားရေကာင္းတယ္လို႔ကို မထင္တာပါ။ ေတာ္ေတာ္ အစားေရြးပါတယ္။

ေနာက္ ILBC စတက္ေတာ့ သူ႔ထမင္းဗူးထဲ ပါေနက် အရာက ငါးေၾကာ္ နည္းနည္းနဲ႔ အာလူးကို အေခ်ာင္းလုပ္ေၾကာ္လုိက္၊ အၿပားအခ်ပ္ လုိက္ေၾကာ္လိုက္ ဆိုတဲ့အရာေတြနဲ႔ ေၿပာင္းဖူးေသးေသးေလး( baby corn) နဲ႔မုန္လာဥနီေတြ ပါပဲ။ ငါးေၾကာ္ နည္းနည္း စစားတတ္လာတယ္ဆိုရပါမယ္။ ဒါေတာင္ ငါးကို ေရြးပါေသးတယ္။ ငါးခူေၾကာ္ ဆိုမစားပါဘူး။ ငါးၾကင္းနဲ႔ ကကတစ္ေလာက္ပဲ စားတယ္။ ဒါက ငါးၾကင္း ဒါက ကကတစ္လုိ႔ သူ ဘယ္လိုမ်ားခြဲလဲလုိ႔ စဥ္းစားေနခဲ့မိေသးတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ငယ္ငယ္ကဆို ငါးကိုတုံးထစ္ၿပီးခ်က္ထားရင္ ဘာမွန္းကို မသိေတာ့ ပါဘူး။ သိလည္းသိစရာမလုိပါဘူး။ ဒါခ်က္ဒါစားပါ။ မစားခ်င္ဘူးလို႔ မၿငင္းရဲသလို ၿငင္းခြင့္ ေရြးခ်ယ္ခြင့္လည္း မရွိပါဘူး။

၂၀၀၈မွာ မုန္တိုင္းတိုက္ၿပီးေတာ့ ငါးေတြက ဘာၿဖစ္တယ္ ညာၿဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ အသံၾကားေတာ့မွ ငါးကို လတ္တေလာ မစားေတာ့ဘူး ဆိုလို႔ ၾကက္သားေခ်ာ့ေကၽြးရာက ခုဆို ၾကက္သားေတာ့ စားတတ္ေနပါၿပီ။ ငါးနဲ႔ ၾကက္သားက လြဲရင္ က်န္တဲ့ ကုန္းသတၱဝါ ေရသတၱဝါ တစ္ခုမွ မစားေသးပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေၿပာၾကတယ္။ ေကာင္းတာေပါ့ တဲ့။ အကုန္သက္သာတယ္တဲ့။ ရယ္ေနလုိက္ရပါတယ္။ အစံုမစားတဲ့အတြက္ အာဟာရ အတြက္ ေနာက္က ႏို႔ေတြ ေဆးေတြ ကို ခုထိ လုိက္ေနရတုန္းပါပဲ။ ဒါေတာင္မွ ႏို႔မ်ား တိုက္ၿပီဆို ရန္သူနဲ႔ စစ္ခင္းရတဲ့အတုိင္းပါပဲ။ အတင္းေရာ အဓမၼေရာ ေၿပာဆို တိုက္ေနရတုန္း။ ဒါက အစားအေသာက္ ကိစၥပဲ ရွိပါေသးတယ္။

တၿခား ကဂ်ီကေဂ်ာင္ ကိစၥေတြ မပါေသးပါဘူး။ ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းမွာေတာ့ ေခတ္ေနကို လူတုိင္းက ခ်စ္ၾကပါတယ္။ နည္းနည္း ၾကာလာၿပီဆိုတာနဲ႔ ေခတ္ေနဟာ ပညာသည္ အဆင့္ ရစ္တတ္တယ္ ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိသြားတတ္ၾကပါတယ္။ သူလိုခ်င္တာ သူၿဖစ္ခ်င္တာေလာက္ပဲ စိတ္ဝင္စားၿပီး က်န္တာကို ဘာမွစိတ္မဝင္စားပါဘူး။ ေခတ္ေနကို အတြင္းက်က် သိၿပီဆိုသူေတြက ပညာသည္ေလး ဆိုတာ သေဘာေပါက္သြားတတ္ၾကပါတယ္။ သူ႔ပိုက္ဆံနဲ႔သူ႔မုန္႔ဘိုးနဲ႔ဆို အရာရာကပ္ေစးနည္းတတ္ၿပီး အေမက ဝယ္ေပးတာဆိုရင္ ေစ်းႏႈန္းကိုေတာင္ မဖတ္ပဲေကာက္ထည့္တတ္ပါတယ္။ အေမ ေစ်းဆက္ဝယ္ေနရင္ေတာ့ ေတာ္ေလာက္ၿပီ ပိုက္ဆံကုန္တယ္ ၿပန္မယ္ ဆိုတဲ့အစားထဲကပါ။

သားကေလးတစ္ေယာက္တည္း ကပ္ေစး နည္းတယ္မထင္ပါနဲ႔။ ေနာက္သားတစ္ေယာက္လည္း ကပ္ေစးနည္းပါတယ္။ သူတုိ႔ကပ္ေစးနည္းပံုကို ဥပမာေပးရရင္ .. ၿပီးခဲ့တဲ့ ခရစၥမတ္က သူတို႔ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ ခရစၥမတ္ လက္ေဆာင္ အၿပန္အလွန္ ေပးဖို႔ ၾကံစည္ၾကပါတယ္။ တစ္ေယာက္ကလည္း Harry Potter တဲ့။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကလည္း Harry Potter တဲ့။ အိုေကေပါ့။ Australia မွာက ေစ်းခ်တာ တစ္အုပ္ကို ၁၂က်ပ္ ပဲရွိပါတယ္။ စလံုးမွာက ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္တယ္တဲ့။ အဲဒါ Australia ကေန ဝယ္ခဲ့ပါေပါ့။ ဘာညာ နဲ႔ ေဆြးေႏြးလိုက္ၾကတာ မည္သို႔ လုပ္လုိက္သည္မသိ ။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အၿပန္အလွန္ေပးမယ့္လက္ေဆာင္ကို ဝယ္ေပးရမယ့္သူက အေမ ၿဖစ္သြားတယ္။ (ဘုရားဘုရား… ) ဒါ အကင္းပဲရွိပါေသးတယ္။ အေမ အသက္ၾကီးလာရင္ ေကၽြးထားၾကမွာလား ေမးမိပါတယ္။ တစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္ကို ေမးတယ္။ ဘယ္သူက ဟင္းေကၽြးမွာလဲ ဘယ္သူက ထမင္းေကၽြးမွာလဲတဲ့။ ၾကည့္ၾကပါဦး ။ တစ္ေယာက္က ထမင္းေကၽြးဖို႔ ေမ့ရင္ ေနာက္တစ္ေယာက္က ေအာ္ ထမင္းမွ မရွိတာ ဟင္းဘာလုပ္ေတာ့မလဲ ဆိုၿပီး ဒီတိုင္းထားမယ္ထင္ပါတယ္ ။ ဟင္းေကၽြးမယ့္သူ မရွိရင္လညး္ ေအာ္ ထမင္းခ်ည္းေတာ့ စားမယ္မထင္ပါဘူးဆိုၿပီး ထားသြားမယ့္ပံုေတြပါ။

ခု သူ ဆယ္ႏွစ္။ အေမ သိထားတာေတြသာ သူ စိတ္မဝင္စားရင္ရွိမယ္။ သူသိထားတာေတြ အေမ မသိရင္ အေမက သိပ္ညံ့တယ္လို႔ ထင္ခ်င္သူပါ။ ဒီေတာ့ သူ႔အေမ ၿဖစ္ဖို႔အတြက္ ကၽြန္မက Harry Potter ရဲ႕ these and that ေတြကို သိထားရသလို၊ Dragon Ball တို႔၊ Bleach တို႔ Naruto တု႔ိ Ben Ten တို႔လည္း သိထားရပါတယ္။ အမွန္တကယ္က တစ္စက္ေလးမွ စိတ္မဝင္စားပါဘူး။ ကၽြန္မ ၾကိဳက္တဲ့ကာတြန္းကား ေတြက တစ္မ်ိဳးပါ။ Pooh လို Pink Panther လို၊ ကာတြန္းမ်ိဳးေတြပါ။

မႏွစ္က သူ႔ေမြးေန႔ ပို႔စ္ တင္ေတာ့ အေတာ္မ်ားမ်ားက ေခတ္ေန အေၾကာင္းေလး ေရးပါလို႔ ေၿပာၾကပါတယ္။ ကၽြန္မ ကိုယ္တိုင္က စာေရးပ်င္းတတ္ၿပီး ဒီလို Personal ေရးတဲ့ေနရာမွာလည္း ညံ့တတ္လို႔ မေရးၿဖစ္ခဲ့ ပါဘူး။ ခုႏွစ္ ေမြးေန႔က်မွပဲ ေရးၿဖစ္ပါေတာ့တယ္။ အမ်ားက သိခ်င္ေနတဲ့ ေခတ္ေနရဲ႕ ၿမန္မာစာပါရမီကေတာ့ အထူးကို ၿပည့္ဝပါတယ္။ ငယ္ငယ္တည္းက အဲဒီ ဝိုင္းဝိုင္း စက္စက္ ရႈပ္ရႈပ္ခတ္ခတ္ေတြက ေတာ္ေတာ္ ခက္ ဆိုပဲ။ သူတုိ႔ သူငယ္ခ်င္း အုပ္စု ညည္းညဴပံုပါ။ ခုလည္း ၿမန္မာစာေလ့က်င့္ေပးရင္း ဟိုေန႔က သူ႔အေဖ ေရးခဲ့တဲ့ စကား ၆၄ပြင့္ ကို သူ႔ကို ဖတ္ခိုင္းပါတယ္။ ေၾကာင္အမ္းသြားသည္ ဆိုရင္ .. ေၾကာင္အန္ သြားသည္ တို႔၊ မိမရွိ ဖမရွိ ဆိုရင္ မိ - မ - ရွိ - ဖ - မ- ရွိ လို႔ တစ္လံုးခ်င္း ဖတ္တာတို႔၊ တစ္ေကာင္ၾကြက္ဘဝ နဲ႔ ဆိုတာကို တစ္ေကာင္က သပ္သပ္။ ၾကြက္ ဘဝနဲ႔ ဆိုတာက သပ္သပ္ ခြဲဖတ္တာတို႔ကို လုပ္ပါတယ္။ အေဝးေရာက္သြားလို႔ အဲလို ၿဖစ္သြားတယ္လို႔ မထင္လုိက္ပါနဲ႔ ။ ဟိုမွာလည္း ကၽြန္မတို႔က သူ႔ကို က်မ္းစာက အစ ၿမန္မာလုိ သင္တာပါ။

တေလာက ဟာက်ဴလီ အေၾကာင္းကာတြန္းကားလာေတာ့ ကၽြန္မက သူ႔ကို ေခါမ ဒ႑ာရီအေၾကာင္း ေၿပာၿပပါတယ္။ ဒါေတာ့ စိတ္ဝင္စားတဲ့ပံုမို႔ သူ႔ကို ခင္ေမာင္ၾကီးရဲ႕ ေခါမဂနၳဝင္ စာအုပ္ေပးဖတ္ပါတယ္။ ဟင့္အင္း၊ ဗမာလုိေတြ၊ ဖတ္ခ်င္ဘူးဆိုပဲ။ ဒါနဲ႔ Theosophy ကုိ လွဴထားမိတဲ့ Dictionary of Mythology ကို ၿပန္ကူးဖုိ႔ လုပ္ရပါေတာ့တယ္။ ခက္တာက ၿမန္မာစာ မတတ္လည္း ဘာအေရးလဲ ဆိုတဲ့ မိဘထဲ ကၽြန္မ မပါတာပါပဲ။ သူအဲလုိၿဖစ္ေနတာကို ကၽြန္မက ရွက္ေနတတ္တာပါ။ ေမးလုိက္ရင္ေတာ့ အေဖနဲ႔အေမက စာေရးဆရာ၊ စာေရးဆရာမွ ဗမာစာေရးဆရာ၊ သားက ဗမာစာ သိပ္မတတ္ဘူး ဆိုတာမ်ိဳး ကၽြန္မ အၿဖစ္မခံခ်င္လုိ႔ သူ႔ကို စာေတြသင္ေနရပါတယ္။ နားလည္းသြင္းရပါတယ္။ ဘယ္နားေနေန၊ ဘယ္ႏိုင္ငံေရာက္ေရာက္၊ ဘာၾကီးၿဖစ္ေနေန သားဟာ ဗမာၿပည္ဖြား၊ ဗမာ ၿပည္သား တစ္ေယာက္ၿဖစ္တဲ့အတြက္ ဗမာလုိေတာ့ ေကာင္းေကာင္းကိုတတ္ေနရမယ္ မေမ့နဲ႔ လုိ႔ မွာရတာလည္း အာေပါက္မတတ္ပါပဲ။ ေၿပာရင္ေတာ့ လက္ခံေခါင္းညိတ္ပါတယ္။ တိုးတက္မႈ သိပ္ရွိမလာတာ တစ္ခုတည္း ပါပဲ။

ခု ဒင္းကေလး ဆယ္ႏွစ္ၿပည့္ပါၿပီ။ ကၽြန္မ ဆယ္ႏွစ္မွာ ဘာေတြသိေနၿပီလဲ၊ သူ ဆယ္ႏွစ္မွာ ဘာေတြ ၿဖစ္ေနၿပီလဲ ၿပန္ဆန္းစစ္ၾကည့္မိပါတယ္။ ကၽြန္မ ဆယ္ႏွစ္မွာ ကမၻာၾကီးကို စာအုပ္ေတြထဲကေန ရွာေဖြ ေနတုန္းပါ။ သင္ေထာက္ကူပစၥည္း အကူအညီ တစ္ခုမွ မပါပဲ ကၽြန္မတို႔ အားလံုးကို ၿဖစ္ေအာင္ ေလ့လာခဲ့ၾကရတယ္။ ကမၻာ့သမိုင္းေတြ ပထဝီ ေက်ာင္းစာအုပ္ စာမ်က္ႏွာေတြကေနတဆင့္ေပါ့။ သူကေတာ့ ကမၻာၾကီးကို လက္ေတြ႕ ပတ္ေနခဲ့ရ ပါၿပီ။ သင္ေထာက္ကူ မ်ားစြာနဲ႔ ေက်ာင္းေတြမွာလည္း တက္ေနရပါလ်က္နဲ႔ စိတ္ကို မဝင္စားတာပါ။ သူ စိတ္ဝင္စားတာဆို အေသးစိတ္က အစ သိေနတတ္ၿပီး စိတ္မဝင္စားတာဆို ဘာမွ မသိပါဘူး။ ဥပမာ ေၿပာရရင္ Tom and Jerry ကို ဆြဲတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ ဘယ္ေကာင္က ဘယ္သူဆြဲတာ ဆိုတာက အစ သိေနေပမယ့္ အိုဘားမား ဆိုတာ ဘယ္သူလဲ ဆိုတာ သူမသိပါဘူး။

ေလာေလာဆယ္ သူက ( ခုေခတ္ ကေလးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလုိပဲ ) ေရြးခ်ယ္ခြင့္ေတြ သိပ္မ်ားတဲ့ ဘဝတစ္ခုကို ပိုင္ဆိုင္ထားၿပီး ေရြးခ်ယ္မႈ မွန္သမွ် ၿဖည့္ဆည္းေပးဖို႔ အသင့္ၿဖစ္ေနတတ္တဲ့ အေမ တစ္ေယာက္ကိုလည္း သူပိုင္ဆိုင္ထားပါတယ္။ ကၽြန္မကလည္း ကၽြန္မတို႔ ငယ္စဥ္က မရရွိခဲ့တဲ့ အရာအားလံုးကို သူ႔ကို ေပးႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားေနခဲ့မိတာကိုး။ တန္ဖိုး ကိုသိတတ္ဖို႔ ေလ့က်င့္ သင္ၾကားေပးဖို႔လည္း လိုေနပါေသးတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ညံ့ဖ်င္းမႈ အားလံုးဟာ ကၽြန္မနဲ႔ တုိက္ရိုက္သက္ဆိုင္ ေနၿပီး သူ႔ရဲ႕ ထူးခၽြန္မႈ အားလံုးဟာ သူ႔ပင္ကိုယ္အရည္အခ်င္းနဲ႔ပဲ တုိက္ရိုက္ပတ္သက္တယ္လို႔လည္း ကၽြန္မ လက္ခံထားပါတယ္။ ေနာက္ ေရွကဆက္လာမယ့္ ႏွစ္မ်ားစြာအတြင္းမွာ ကၽြန္မ သူ႔ကို တန္ဖိုးေတြ အေၾကာင္း အမ်ားၾကီး ေၿပာၿပဖို႔ လိုအပ္သလို ၿမန္မာစာကိုေရာ ၿမန္မာစကားကိုပါ ကၽြမ္းက်င္စြာ ေၿပာတတ္ဖို႔ သင္ၾကား ေပးရပါဦးမယ္။ သိုးကေလးရဲ႕ အေရခြံကို သိထားဖုိ႔လိုသလို ဝံပုေလြတစ္ေကာင္ရဲ႕ အစြယ္အေၾကာင္းလည္း သူသိထားသင့္တာပါပဲ။ ေနာက္ေက်ာက ဓားေတြအေၾကာင္းလည္း သူသိလာမွာ ၿဖစ္သလို ပ်က္ယြင္း ေနတဲ့ အဇၩတၱေတြကို ဘယ္လုိေကြ႕ေရွာင္သြားရမယ္ဆိုတာလည္း သူသိလာမွာပါပဲ။ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားၾကီး က်န္ေသးသလို အခ်ိန္လည္း သိပ္မရွိေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ့္အခ်ိန္ကိုယ္ အက်ိဳးရွိစြာ အသံုးခ်တတ္တဲ့ သူတစ္ပါးရဲ႕ ရွင္သန္မႈကို မထိခိုက္ပဲ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ၿငိမ္းေအးစြာ ရွင္သန္တတ္တဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ ၿဖစ္လာဖုိ႔လည္း ကၽြန္မ အမ်ားၾကီး ၾကိဳးစားရပါဥိးမယ္။

ခ်စ္ေသာ သားကေလး ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ေမြးေန႔မ်ားစြာ ပိုင္ဆိုင္ပါေစ။

ခ်စ္ေသာ

ေမေမ

၁။ ေမြးေန႔ကိတ္

၂။ ပလာတာ

၃။ဆိတ္သား

၄။ၾကက္သား ( ဆိတ္သားမစားသူမ်ားအတြက္)

၅။ ပဲဟင္း

၆။ ၾကက္သြန္ နဲ႕ အခ်ဥ္

၇။ strawberry ice cream

၈။ လွီးထားတဲ့ ေမြးေန႔ကိတ္

(ဒါက တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ၾကည့္ေနတာနဲ႔ စားဖုိ႔ ေမ့က်န္ခဲ့တဲ့ ဟို ကဗ်ာဆရာမ ေသးေသးေလးရဲ႕ မုန္႔ပါ )