အဝါေရာင္ ပံုေဆာင္ခဲ တေစၦ

Saturday, April 17, 2010

အဝါေရာင္ ပံုေဆာင္ခဲ တေစၦ

လတ္တေလာ ကိစၥက စရမည္ ထင္သည္။

ေလထု ကင္းမဲ့သြားသလို ခံစားလုိက္ရ၍ ေခါင္းေမာ့ကာ အသက္ကို ခပ္ၿပင္းၿပင္း တစ္ခ်က္ ရွဴရိႈက္လုိက္ေသာအခါ အဝါေရာင္ ရနံ႔တခ်ိဳ႕ ေရာေထြးပါလာသည္။ ေရွာင္လႊဲရန္ ၾကိဳးစား မိေသာ္လည္း ကၽြန္မ၏ အသက္ရွဴလမ္းေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္ ဝါအက္အက္ အနံ႔မ်ား ေပက်ံသြားခဲ့ရၿပီ။ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ေၾကာင္းကို မည္သူ႔ကိုမွဝန္ခံစရာ မလိုပါ။ အသက္ရွဴေနေသာ သူမ်ားအားလံုး တူညိေနလွ်င္ ေလာကတြင္ စစ္ပြဲမ်ားမဲ့ကာ ပ်င္းရိစရာ ေကာင္းေနမည္လား ..။ (သူရဲေကာင္းလည္း ရွိေတာ့မည္ မဟုတ္)

ကၽြန္မ၏ ေၿခလွမ္းမ်ားကို ဝါတာတာ အၾကည့္တခ်ိဳ႕က ကန္႔သတ္ေနသလို ခံစားရလာသည္။ ကၽြန္မက အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ ခါခ်မိရင္းက အၾကည့္မ်ား စြန္းေပေနေသာ အၿဖဴေရာင္ အက်ီ ၤ ေလးကို ႏွေမ်ာတသ ၿဖစ္ေနမိၿပန္သည္။ ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲက အသက္သာခိုခ်င္ေသာ ငွက္ဝါဝါတစ္ေကာင္ကေတာ့ တဂီးဂီး ေအာ္ဟစ္ ရန္လုိလ်က္။ သူ႕ၾကည့္ရတာ ကၽြန္မ ပင္ပမ္းသလို ခံစားလာရသည္။ ( အဝါေရာင္သည္ ဝန္တိုမႈကို ေဆာင္ေသာ မစၱိယ အေရာင္ၿဖစ္၏.)

ကၽြန္မကို စကားလံုးဝါဝါမ်ားႏွင့္ ပစ္ေပါက္ရန္ၾကိဳးစား ေလ့က်င့္ေနသာ သူတစ္ေယာက္ ကို ကၽြန္မက ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ၿပန္ၾကည့္လုိက္မိေသာအခါ ကၽြန္မတို႔ၾကားတြင္ အစိမ္းေရာင္ ၿမစ္တစ္စင္း စီးဆင္းသြားခဲ့သည္။ ကၽြန္မက ထိုၿမစ္ကမ္းနံေဘးမွ ေလွ်ာက္ရန္ အေၾကာင္း မရွိသူပီပီ .. ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေလွ်ာက္ႏိုင္ေသာ္လည္း တစ္ဖက္ကမ္းမွ အားစိုက္ထုတ္ေန ေသာသူအတြက္ ပင္ပမ္း ပ်င္းရိေနမိၿပန္သည္။ သူမသည္ ေလးလံလြန္းေသာ အဝါေရာင္ မ်ားကို ထမ္းပိုးထား၏။ (သူမ .. ထိုဒုကၡမ်ားမွ အၿမန္ဆံုး လြတ္ေၿမာက္ပါေစ ..)

အဝါေရာင္ သံစဥ္မ်ား၏ နာသာခံခက္မႈမ်ားကို သင္ နားဆင္ဖူးပါသလား။ ခ်စ္သူကေတာ့ ကၽြန္မ၏ ညႊန္းဖြဲ႔မႈမ်ားကို လက္မခံခ်င္ပါ။ ကၽြန္မသည္ အဝါေရာင္ကို အလာ့ဂ်စ္ ၿဖစ္ေနသူ တစ္ေယာက္ႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္တူေနသည္ဟု သူက မလူးသာ မလြန္႔သာ စြတ္စြဲခ်င္ေန ၿပန္ေသးသည္။ ၿပတ္ေတာက္သြားေသာ အဝါေရာင္ ဂစ္တာၾကိဳးတစ္ၾကိဳး အေၾကာင္း ေၿပာၿပရန္ ကၽြန္မတြင္ တာဝန္မရွိမွန္းသိသိၾကီးႏွင့္ ကၽြန္မ၏ ပင္ကိုယ္ဗီဇ အရ အားနာ ေနမိၿပန္သည္။ (Athena ထံမွ တရားမွ်တမႈမ်ားကို ကၽြန္မက ဇီးကြက္ အၿဖဴတစ္ေကာင္ ႏွင့္ လဲလွယ္လုိသည့္အတြက္ Harry Potter ႏွင့္ စကားကမ္းလွမ္းထားေၾကာင္း သင့္ကို ေၿပာၿပ၍ မၿဖစ္ေသးပါ..။)

အဝါေရာင္မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္၏ အဆံုးတြင္ မာနတရား စစ္စစ္မ်ားႏွင့္ ေရာယွက္ ေနေသာ ကၽြန္မ၏ သေရာ္ၿပံဳးတစ္ခု မလႊဲသာ မေရွာင္သာ တည္ရွိေနလိမ့္မည္။ မၿပည့္ေသာ အိုးမ်ားကို ၿဖည့္ေပးရန္ မည္သူ႔တြင္မွ တာဝန္မရွိပါ။ ( ေနာင္တ …ခႏၱီစ တရားတိုင္းသည္ အားမတန္၍ မာန္ခ်ၿခင္း မဟုတ္ေၾကာင္း သိလာရေသာအခါ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္က ေရးခဲ့သည့္ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ကို တိတ္တခိုး အားနာေနမိ ၿပန္သည္။)

ဝန္တိုမႈ ဆိုေသာ မစၱိယစိတ္သည္ ကိုယ့္ထက္သာေသာ သူမ်ားအေပၚထားေသာ စိတ္မွန္း သိသိၾကီးႏွင့္ ကၽြန္မ ဂုဏ္ယူရခက္ခဲေနၿခင္းသည္ ကၽြန္မ၏ အားနည္းခ်က္ပင္။ ကၽြန္မသည္ ဘုရားေလာင္း သိဒၶတၳကဲ့သုိ႔ ပါရမီမရင့္သန္သၿဖင့္ ေဒဝဒတ္ကဲ့သုိ႔ေသာ နတ္ဆိုးကို အလိုမရွိပါ။ ကၽြန္မသည္ ေလာကီတြင္ ရိုးစင္းစြာ ေမြ႕ေလ်ာ္သူသာ ၿဖစ္သည္။

ေစာေစာစီးစီး အဝါေရာင္ အမႈိက္စမ်ားကို လွဲက်င္းပစ္ေနမိသည့္ ကၽြန္မကို ၾကည့္ကာ ခ်စ္သူက ေမးသည္။

“ မင္း မပင္ပမ္းဘူးလား ” ..တဲ့။

“ ဟင့္အင္း .. မပင္ပမ္းပါဘူး .. ရွင္းလင္းသြားမႈရဲ႕ ေပါ့ပါးသန္႔စင္တဲ့ ခံစားခ်က္ကသာ အေရးၾကီးတာပါ ”

… လို႔ ကၽြန္မက ၿပန္ေၿပာေတာ့ ခ်စ္သူက နားမလည္သလိုၾကည့္တယ္။ တကယ္လည္း နားလည္ေပးစရာမလုိပါ။ တစ္စံုတစ္ဦး၏ နားလည္မႈထက္ ခ်စ္သူ၏ နားလည္မႈက ပိုၿပီး တန္ဖိုးၾကီးတာ မွန္ေသာ္လည္း ၿဖစ္တည္မႈ တစ္ခုမဟုတ္ပဲ ဖန္တီးယူရမည့္ ကိစၥ ဆိုလ်င္ေတာ့ ကၽြန္မက လက္ခံခ်င္မိမွာမဟုတ္။ အဝါေရာင္ အမိႈက္စမ်ား ရွင္းလင္း သြားသည္ႏွင့္ ေလထုသည္ ၿပန္လည္ ၿဖဴစင္လာေပလိမ့္မည္မွာ ေသခ်ာသည္။ (သို႕ေသာ္ တဖန္ၿပန္လည္ ညစ္ညဴးစြန္းေပသြားေစမည့္ အခ်ိန္အတြက္ေတာ့ ကၽြန္မ ၾကိဳတင္ မခံစားခ်င္ပါ ..)

အဝါေရာင္ အစြန္းကြက္မ်ားကို အဝတ္ေဟာင္း တစ္စႏွင့္ လုိက္လံ ရွင္းလင္း ဖ်က္ပစ္ ရသည့္အခါတိုင္း ကၽြန္မလက္ကေလးမ်ား နာက်င္ေယာင္ရမ္းမႈမ်ားႏွင့္ နီရဲ လာတတ္သည္။ အစြန္းကြက္ ဝါအက္အက္ မ်ားႏွင့္ ေပါင္းစပ္သြားေသာအခါ လိေမၼာ္နီ ေရာင္မ်ား အၿဖစ္ ကၽြန္မကို ခပ္ညင္းညင္း ပ်က္ရယ္ ၿပဳၾကၿပန္သည္။ ဥပကၡာ ၿပဳႏိုင္ၿခင္းသည္ ခံစားခ်က္မဲ့ၿခင္း မဟုတ္ပါ။ ( ဥေပကၡာ ……. feelingless )

လတ္တေလာ ကိစၥမ်ား ၿပီးဆံုးသြားေသာအခါ ေန႔ရက္တခ်ိဳ႕သည္ အဝါေရာင္မ်ား ကူးစက္ ခံလိုက္ရသည္။ အနာဂါတ္သည္ပင္ ဝါတာတာ အေငြ႕မ်ား ယွက္သန္းလ်က္ ။ ၾကာလာလ်င္ ကၽြန္မ၏ ထြက္သက္မ်ားပါ ဝါက်င္လာမွာ စိုးရသည္။ အသက္ေအာင့္ ထားလုိက္လ်င္ ေကာင္းမည္လား။ လွဲက်င္း သုတ္သင္ေနရေသာ လက္မ်ား ေညာင္းညာ ကိုက္ခဲ ေပါက္ၿပဲလာသည့္တုိင္ ေလထုက ၾကည္စင္ မသြားခဲ့တာေတာ့ အေတာ့ကို ဆိုးပါသည္။

“ ေဝါ့ .”

ၾကိဳးစားထိန္းထားသည့္ၾကားက အဝါေရာင္မ်ားကို ကၽြန္မ အန္ခ်လိုက္မိၿပီ။ ခ်စ္သူက .. ကၽြန္မကို စိုးရိမ္တၾကီးႏွင့္ တအံ့တၾသေမးသည္။

“ ဘယ္လုိၿဖစ္လုိ႔ …………. ဒီလို…..”

သူ႔ေမးခြန္းက မဆံုးပဲ အဝါေရာင္ အန္ဖတ္မ်ားႏွင့္ ေရာေထြး တိမ္ၿမဳပ္သြားေတာ့ သူ တုန္လႈပ္ သြားသည္။ ေလာကပါလတရားသည္ အခါခပ္သိမ္း သူ႔တရားသူ မစီရင္ႏိုင္ ေၾကာင္း မည့္သူ႔ကို အေၾကာင္းၾကားရမွန္း ကၽြန္မတို႔ မသိၾကပါ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မကို ေႏွာက္ယွက္ေနေသာ စိတ္အစာမေၾကမႈမ်ား အေၾကာင္းကိုေတာ့ ခ်စ္သူ သေဘာေပါက္ သြားေလာက္ပါသည္။

အဝါေရာင္မ်ားကို အလိုမတူပဲ စုတ္ယူလိုက္ရသည့္အတြက္ ေၿမလမ္းကေလးခမ်ာ ညိဳညစ္ ပုပ္အက္သြားရရွာသည္။ ကၽြန္မတြင္ ႏွစ္သိမ့္ရန္ စကားလံုးတခ်ိဳ႕ ရွိေနပါလ်က္ ဝါက်င္ ေနမွာစိုးသၿဖင့္ ထုတ္မသံုးရဲ။ တကယ္ေတာ့ သူ အေရာင္ေၿပာင္းသြားရသည့္ တရားခံသည္ ကၽြန္မဟု ဆိုႏိုင္ေသာ္လည္း တကယ့္ အဓိက တရားခံရင္းကေတာ့ အဝါေရာင္မ်ားကို ထုတ္လႊတ္ေနေသာ ကေဝသူမ သာ ၿဖစ္သည္ဆိုတာ ကၽြန္မ သူ႔ကို ရွင္းမၿပၿဖစ္ေတာ့ပါ။

အဝါေရာင္သစ္ရြက္မ်ား တဖြဲဖြဲ ေၾကြက်လာေနသည္။ ေႏြ၏သရုပ္သည္ အဝါေရာင္လား။ ပူၿပင္းလြန္းလွပါသည္။ မစိၦယစိတ္မ်ားသည္လည္း ထိုကဲ့သုိ႔ပင္ ရွိလိမ့္မည္။ အရွိန္ဟပ္ ခံရေသာ ကၽြန္မပင္လ်င္ ပူေလာင္မႈကို ခံစားမိလ်င္ ကာယကံရွင္ သူမ ဆုိလ်င္ေတာ့ …။ ကၽြန္မ မေတြးရဲ ..။ သူမ ရင္ထဲ မီးဟုန္းဟုန္း ေတာက္ေနေပလိမ့္မည္။ ( မီးသတ္သမားေတြေခၚပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီႏွလံုးသားေပၚကိုေတာ့ မီးသတ္သမား ဖိနပ္ၾကီးေတြနဲ႔ မနင္းမိပါေစနဲ႔။ သူမ အရမ္းနာက်င္ေနမွာ စိုးလို႔ပါ..)

ထင္ၿမင္မႈ … သေကၤတ … ဆုေတာင္း ..ေတာင္းဆိုခ်က္… ေနာင္တ .. ေၾကာက္ရြ႕ံမႈ …. ဥပကၡာ … ဆႏၵ .. အရာအားလံုးကို တစ္ကန္႔စီ ခြဲထားလုိက္သည္။ အစီအစဥ္ တက် မရွိလွေသာ ခါးသက္သက္အိပ္မက္မ်ားႏွင့္ ေဝးရာေနရာ တစ္ခုမွာေပါ့။ ေလေကာင္း ေလသန္႔ကို အလိုရွိေနသည္..ဟုဆိုလ်င္ ကၽြန္မကို လက္ခံနားလည္မည့္သူ အေတာ္ မ်ားႏိုင္ပါသည္။ သုိ႔တိုင္လ်က္ ၿမိဳ႕ေတာ္ၾကီးက ခမ္းနားၾကီးက်ယ္ လာသည္ႏွင့္အမွ် ေလေကာင္းေလသန္႔ စက္ရံုကေလးမ်ားကလည္း အလ်ိဳလ်ိဳႏွင့္ တခ်ိဳ႕ ေပ်ာက္ကြယ္ .. တခ်ိဳ႕ ..ေဝးကြာ .. တခ်ိဳ႕ ..ယာယီေၿပာင္းလဲ … ႏွင့္ .. ။ ကၽြန္မ ပို၍ပို၍ အသက္ရွဴ ၾကပ္လာခဲ့ရၿပီ။

(တစ္ခုေသာ အခ်ိန္ကာလတြင္ ၿပိဳဆင္းက်လာေတာ့မည့္ အဝါေရာင္ ပံုေဆာင္ခဲမ်ား၏ အႏၱရာယ္မွ ကၽြန္မကို ကာကြယ္ေပးပါ ခ်စ္သူ ..။ အဝါေရာင္ လက္ေခ်ာင္းမ်ား၏ ဆန္႔တန္း စုတ္ယူမႈမ်ားမွ လည္း လြတ္ေၿမာက္ခ်င္ေနပါသည္။)

က်ကြဲသြားေသာ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ မွန္ကေလး တစ္ခ်ပ္ကို ၾကည့္ကာ .. ကၽြန္မက ေၾကကြဲ ေနမိခ်ိန္တြင္ ေကာင္းကင္မွ မိုးေရစက္တခ်ိဳ႕ လိမ့္ဆင္းက်လာခဲ့သည္။ အစိုးမရတတ္ေသာ မိုးေရစက္မ်ားအေၾကာင္း သိထားပါလ်က္ႏွင့္ ကၽြန္မ မငိုေၾကြးခ်င္ပါ။ ေဘာင္ဘင္ခတ္ေနေသာ အိုးမ်ားကို ၿဖည့္ရန္ သူ႔မွာ တာဝန္မရွိမွန္း သိသိၾကိးႏွင့္ ကၽြန္မက ထိုမိုးကို ဆက္ရြာေစခ်င္ေနမိသည္။ အိုးမ်ား .. ၿပည့္သြားခဲ့လ်င္… … ..

သူမ၏ ရင္အံုေလွာင္ခ်ိဳင့္တြင္ တေစၦ တစ္ေကာင္ရွိသည္။ ထိုတေစၦသည္ အဝါေရာင္ ၿဖစ္၏။ တရားသံမ်ားကို နားပိတ္ထားတတ္ေသာ ထိုတေစၦသည္ လြတ္ေၿမာက္ရန္လမ္း မၿမင္ေသး။ တကယ္ဆို ေလာကတြင္ မည္သို႔မွ ေဆးေၾကာ သန္႔စင္ၿခင္းငွာ မစြမ္းႏိုင္ေသာ အရာသည္ မစၦိယစိတ္ၿဖစ္သည္ .. ဆိုတာ ကၽြန္မ သတိထား မွတ္သားထားခဲ့သင့္သည္။ ခုေတာ့ အရာအားလံုးသည္ အစိမ္းေရာင္ ၿမစ္တစ္စင္းႏွင့္အတူ စီးေမ်ာ ပါသြားခဲ့ရၿပီ။

ဟိုးအေဝးဆီမွ .. တေရြ႕ေရြ႕ ပ်ံသန္းလာေနေသာ တန္ခိုးရွင္ တစ္ပါး ..။ သင့္အား ဆုတစ္ခု ေတာင္းခဲ့ပါရေစ။ ကမၻာေၿမၾကီးေပၚမွ လူသားအားလံုးကို ၿငိမ္းခ်မ္း ၿဖဴစင္ခြင့့္ ေပးခဲ့ပါ။

(သူ၏ သေရာ္ၿပံဳးကို မၿမင္လုိက္ရၿခင္းသည္ မည္သူ၏ ကံေကာင္းမႈေလလဲ )

မေနာ္ဟရီ

၂၀၀၈ Life Style Magazine