ဧၿပီတစၿပင္

Thursday, April 8, 2010

မဂၢဇင္းေလာကရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း ရာသီစာ စာမူေတြကို ေတာင္းတတ္ၾကပါတယ္။ ခ်စ္သူမ်ားေန႔ဆို အခ်စ္ကဗ်ာေလး အခ်စ္ဝတၳဳေလး၊ သၾကၤန္နားနီးရင္ သၾကၤန္ ဝတၳဳေလး။ ကၽြန္မက်ၿပန္ေတာ့လည္း ရာသီစာနဲ႔ ကင္းကင္းေနတတ္တဲ့သူလုိၿဖစ္ေနတယ္။ အထူးသၿဖင့္ သၾကၤန္ကို ဘယ္လိုမွ မခံစားတတ္တာ။ ငယ္ငယ္တည္းကလည္း အၿပင္ထြက္ ေရပက္ခံေလ့မရွိသလို မ႑ပ္ေတြလည္း မသြားပါဘူး။ သၾကၤန္ဆို လုပ္တဲ့ အလုပ္က စာေတြထိုင္ဖတ္ စာေရး အေခြၾကည့္ ဒါပါပဲ။ သၾကၤန္ကို အိမ္ထဲ ေအာင္းရတဲ့ ရက္ေတြလို႔ သတ္မွတ္ထားပါတယ္။ ေရစိုမွာလည္း ေၾကာက္ပါတယ္။ သူမ်ားကိုလည္း ေရမပက္ခ်င္တတ္တဲ့ လူထူး လူဆန္းေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ခင္မင္ရတဲ့သူေတြ ေလးစားရတဲ့သူေတြက စာမူေတာင္းလာရင္ေတာ့ ကၽြန္မ ၾကိဳးစား ေရးၿဖစ္ပါတယ္။ ေရးလုိက္ရင္လည္း သူမ်ား သၾကၤန္ ဝတၳဳေတြနဲ႔ ကြဲေနတတ္တာမ်ိဳးပါ။ မွတ္မွတ္ရရ ကၽြန္မ သံုးပုဒ္ ေရးဖူးပါတယ္။ ပထမ တစ္ပုဒ္က People ကိုေပးခဲ့ဖူးတဲ့ (ခင္မ်ိဳးသန္း ခင္မ်ိဳးသင္းတို႔ ရွိစဥ္က) ဧၿပီ၃၁ရက္ ပါ။ ဒါကို ကၽြန္မ ေႏြရာသီ ၃၁ ဆိုၿပီး လံုးခ်င္းလည္း ၿပန္ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ သၾကၤန္နဲ႔ မဆိုင္ပဲ ဧၿပီနဲ႔သာဆိုင္တဲ့ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ပါ။ ေနာက္တစ္ပုဒ္ကလည္း People ကေတာင္းတာပါပဲ။ အဲဒါကေတာ့ ခ်စ္လွစြာေသာ ေဒၚလူပန္႔ငယ္ ေတာင္းတာပါ။ က်ိန္စာသင့္ လုိ႔ နာမည္ေပးထားပါတယ္။ ခု အက္ေဆးေလးကိုေတာ့ အရင္က နာမည္ေက်ာ္ဟာသ စာေစာင္ တစ္ခုကို မဂၢဇင္း အၿဖစ္ထုတ္ေတာ့ စာမူလာေတာင္းတာနဲ႔ ေပးၿဖစ္သြားတာပါ။ ေတာင္းတဲ့သူက ဆရာႏိုင္၀င္းသီပါ။ (ကၽြန္မ မမွားဘူးဆိုရင္ ဆရာက ဘုန္းေနသြန္းရဲ႕ ဖခင္ ၿဖစ္ပါတယ္) ဒါနဲ႔ပဲ ေရးေပးၿဖစ္လုိက္တယ္။ စိတ္ထဲက အခ်ဥ္ေပါက္ေနတဲ့ အရာေတြနဲ႔ ကိုေနမ်ိဳးရဲ႕ ကဗ်ာဆရာဝံပုေလြ ဖတ္ၿပီးခ်ိန္မွာရတာေတြနဲ႔ ေရာေရး လုိက္တာပါ။ ၿဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဒီစာမူေလးက သနားစရာ ..ၿဖစ္သလို ေနရာတစ္ခုမွာ ပစ္ထည့္လုိက္သလို လုပ္တာခံလုိက္ရတယ္။ ကၽြန္မေရာ ကိုရဲေက်ာ္ၿမင့္ေရာ ႏွစ္ေယာက္ပါ။ ဒါကလည္း သူတို႔ရဲ႕ မဂၢဇင္းကို ၌က ဒီလုိပံုမို႔ပဲလုိ႔ ေၿဖေတြးလုိက္လို႔ရပါတယ္။ အားနာစရာေကာင္းတာက ဆရာပါ။ သူက စာမူေတာင္းေပးတဲ့သူဆိုေတာ့ ၾကားထဲကေန စိတ္မေကာင္းတဲ့စကား ဆိုသြားခဲ့ရွာပါတယ္။ လူလည္းသိပ္မဖတ္တဲ့ မဂၢဇင္းတစ္ခုကို စာမူေပးရတာ ကိုယ့္အားထုတ္မႈ တစ္ခု ဆံုးရႈံးသြားသလိုပဲလို႔ တခ်ိဳ႕က ဆိုၾကပါတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မတို႔ စာသမားအခ်င္းခ်င္းက် ေပးၿဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္သူ ဘာလုပ္ေနတယ္ဆို အားလံုးက ဝိုင္းကူ ၿဖစ္လုိက္ ၾကတာပါပဲ။ ခုလည္း ဘယ္သူမွ သိပ္သိလုိက္ပံု မရတဲ့ ဒီအက္ေဆးေလးကို ကၽြန္မ အိမ္ၿပန္လာေတာ့ ၿပန္ေတြ႕တာနဲ႔ တင္ေပးလုိက္ပါတယ္။ ဒီအက္ေဆးေလးကို ၄၊၄၊၂၀၁၀ တုန္းက ဘေလာ့ခ္ တစ္ႏွစ္ ၿပည့္တဲ့ ရီႏိုမာန္ ကိုလည္း သူ႔ႏွစ္လည္မွာတင္ဖို႔ အမွတ္တရ ေပးခဲ့ပါေသးတယ္။

ဧၿပီတစၿပင္


ေနာက္ဆံုးႏွင္းစက္ကေလး၏ ႏႈတ္ဆက္သံကို မေန႔က ၾကားခဲ့ရသည္။ ကၽြန္မတို႔သည္ ေဆာင္းကာလ တစ္ေလွ်ာက္လံုး မီးေတာက္မီးလွ်ံမ်ားကို စာတုိက္က တဆင့္ တစ္ဦးကို တစ္ဦး ေပးပို႔ခဲ့ၾက၏။ (ယင္း လ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ကို မည္သူမွ သိရန္မလိုပါ။) လမ္းခုလတ္တြင္ အခန္႔မသင့္၍ ေအးခဲ ၿငိမ္သက္သြားေသာ မီးေတာက္မ်ားအေၾကာင္းကိုေတာ့ ေန႔စဥ္မွတ္တမ္းတြင္ မင္နီတား၍ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ၾကသည္။

ဧၿပီလ၏ ေန႔လည္ခင္းေနက ၿခစ္ၿခစ္ေတာက္ပူေနသည္။ ဧၿပီလၿပီးရင္ ဧၿပီ မလာဘူး ဟု ဆိုသည္။ ေက်းဇူး တင္စြာ ဝမ္းနည္းမိပါသည္။ ကၽြန္မတို႔တြင္ ဒီႏွစ္ ေႏြရာသီအေၾကာင္း ေၿပာဆုိရန္ စကားမရွိပါ။ ခြင့္ၿပဳခ်က္ မရသၿဖင့္ တစ္ဝက္တစ္ပ်က္ ပြင့္ေနေသာ ၿပတင္းဝမွ တဆင့္ ေႏြေရာင္ေကာင္းကင္ကို ကၽြန္မတို႔ ၿပိဳင္တူ ေမာ့ၾကည့္မိၾကသည္။ အဝါေရာင္ရင့္ရင့္ ဘက္လုေနေသာ ပန္းတခ်ိဳ႕ ပြင့္ေနၾကသည္။

တစ္ရံခါတုန္းဆီကေတာ့ ေၿမာက္ၿပန္ေလႏွင့္အတူ ေမ်ာေရြ႕လြင့္ပါလာေသာ အကၡရာမ်ားကို သယ္ယူ ခဲ့ၾက ဖူးသည္။ အဝါေရာင္ ရနံ႔မ်ားႏွင့္ ေရာေႏွာရန္။ မၿဖစ္ႏိုင္ၿခင္း အဘိဓာန္ထဲမွာ ေဝါဟာရမ်ားကို အတည္ၿပဳေပး ခဲ့ၾကဖူးသည္။ နပိုလီယံထံ ေပးပို႔ရန္။ ကိုယ့္ေနာက္ေက်ာအတြက္ ဓားကို ကိုယ္ၿပန္ေသြးေပးခဲ့ဖူးသည္။ ပန္းပဲ ေမာင္တင့္တယ္ကို ဆက္သရန္။ ဝံပုေလြမ်ားႏွင့္ တရင္းတႏွီး (ေလးစားစြာ) လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္ ခဲ့ၾကဖူးသည္။ ေၿမေခြးမ်ားႏွင့္ လမ္းခြဲထြက္ခြာရန္။ ဦးေခါင္းတစ္လံုးကို အသိဥာဏ္ေလ်ာ့ပါးစြာ ဖြင့္ၾကည့္ခဲ့မိ ဖူးသည္။ (တကယ္ဆို ထိုမွ် မိုက္မဲရန္ မသင့္ပါ။) ခုထိေတာ့ ေရႊတြင္းေတြ ဘယ္မွာရွိမွန္း ကၽြန္မ မသိေသးပါ။ အဝါရင့္ေရာင္ ပန္းမ်ား (ပိေတာက္ဟု လူတခ်ိဳ႕က ေခၚသည္) ကေတာ့ ကဗ်ာဆရာမ်ား၏ စကားလံုးေတြ ၾကားထဲတြင္ ေရႊရည္လူးက်န္ခဲ့၏။

ကိုယ့္ကိုယ္ကို ၿပန္လည္ရွာေဖြေနေသာ ဧၿပီတစ္ရက္ ကို ကၽြန္မက ရွာေဖြ ေတြ႕ရွိသြားသည္။ ဘာမွေတာ့ အသံုးမဝင္ပါ။ (ကၽြန္မမွ လူေတြကို အရူးလုပ္တာ ဝါသနာမပါတာ) ယူစရာသံေဝဂ ဘာမွ လက္က်န္ မရွိေတာ့တဲ့ ၃၂ ေကာဌာသ ၾကီးက ခုန္ဆြခုန္ဆြႏွင့္ မ႑ပ္တြင္းမွာ ၿမဴးလုိ႔။ ကၽြန္မကေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြဆီ ခုန္ခ်လုိက္တုိင္း ဘယ္ေတာ့မွ ေလထီးမပြင့္ခဲ့သူၿဖစ္သည္။ ေနာင္တရ မ်က္ရည္က်စရာ ပင္နယံမ်ားကား လည္ပတ္စရာဆီကုန္ေနေသာ ဘီးမ်ားကဲ့သုိ႔ သိပ္အသံုးအဝင္ေတာ့။ သၾကၤန္ဟု လူအမ်ားက သတ္မွတ္ ေခၚဆိုေနေသာ ေရစက္မ်ားသည္ ေၿပာင္းလဲၿခင္းဆီ ဥိးတည္ေနၾကသည္။

ကၽြန္မကေတာ့ လူတစ္ေယာက္၏ ေနာက္ဆံုးဝါက်ကို ဖတ္ခဲ့ရဖူးသည္။ လူၿဖစ္ရတာ ေကာင္းတယ္..တဲ့။ စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္ေနေသာ ဂီတသံတစ္ခုကိုလည္း ၾကာခးဲ့ရသည္။ လူၿဖစ္ရတဲ့ ဒုကၡ … တဲ့။ အခါအားေလ်ာ္စြာ လြဲေခ်ာ္ေနတတ္ေသာ ပံုၿပင္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကၽြန္မတို႔တြင္ မည္သည့္တာဝန္မွ မရွိေၾကာင္း အေရးတယူ ေၿပာၿပရန္ ပုဂၢိဳလ္ မရွိပါ။ ေၿမပံုတစ္ခုထဲတြင္ ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာ ၿမိဳ႕ေတာ္ၾကိးမ်ား အေၾကာင္းကိုေတာ့ ၾကားဖူးနားဝ ပံုၿပင္ တစ္ပုဒ္အေနႏွင့္ နားဆင္လုိပါသည္။

ကုသိုလ္ အၿပည့္အသိပ္ တစ္ဝက္ႏွင့္ ဆဲေရးသံ အလွ်ံအေမာက္ တစ္ၿခမ္း။ ထိုအရာမ်ားသည္ ဧၿပီ၏ ေဝစုမ်ား တဲ့လား။ ႏူးညံ့မႈထဲက ပံုၿပင္မ်ားဆီ သီခ်င္းတေအးေအးႏွင့္ မေရာက္ေရာက္ေအာင္ ေလွ်ာက္သြား ေနေသာ စိတ္ေရာဂါ ေဝဒနာသည္ တစ္ေယာက္သည္ မွန္ထဲရွိ ကၽြန္မ၏ ပံုရိပ္မ်ားႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္ တူနသည္။ ကၽြန္မသည္ ဘုရားသခင္လြယ္ပိုးသြားေသာ အိတ္ၾကီး၏ အေပါက္တစ္ေပါက္မွ ကံအား မေလ်ာ္စြာ က်က်န္ခဲ့သူလည္း မဟုတ္ၿပန္။ သို႔ေသာ္ အဝါေရာင္ ရနံ႔မ်ားႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ တည့္တည့္ၾကီး တိုးခဲ့ရသည္။ ထိုရနံ႔မ်ားကို ေဆးစစ္ၾကည့္ေသာအခါ အရာအားလံုးသည္ နဂၢတစ္။ ကၽြန္မ ဘာကိုမွ အတည့္ မၿမင္ရေတာ့ပါ။

တစ္ခ်ိန္က လစ္လပ္ေနခဲ့ေသာ ခံုတန္းလ်ားမ်ား လက္မွတ္ကုန္သြားခဲ့ၾကၿပီ။ တခ်ိဳ႕ေသာ မိုးပိေတာက္ မ်ားသည္ ဇြန္ ဇူလိုင္ က်မွ ပြင့္တတ္သည္။ ထူးဆန္းေသာ ငိုရႈိက္သံတစ္စက္ေၾကာင့္ တံခါးကို ေခါက္ၾကည့္ရာ အထဲတြင္ ရုိးရာပြဲေတာ္တစ္ခု ကၽြန္မကို ေခ်ာင္းၾကည့္ေနခဲ့၏။ ကၽြန္မ ရင္ဘတ္ထဲတြင္ အစီအစဥ္တက် ထည့္သိုထားေသာ ဝါက်မ်ားနွင့္ မီးကုန္ယမ္းကုန္ ေပါက္ပစ္လုိက္သည္။ ပိေတာက္ေတြ တေဖာင္းေဖာင္း ေပါက္ကြဲသံႏွင့္အတူ ေရစက္မ်ား ခမ္းေၿခာက္ ေအးစက္သြားၾက၏။ ဧၿပိသည္ အဆံုးသပ္ တံခါးတစ္ခ်ပ္ႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္ တူေနခဲ့ၿပန္သည္။

တိုင္ကပ္နာရီတစ္လံုး၏ နရီစည္းသံသည္ သင္တုန္းဓား တစ္လက္ဆီမွ လာေသာအသံႏွင့့္ တူေန၏။ ထိုအသံသည္ ပိေတာက္ေၿခာက္ေရာင္ ၿဖစ္သည္ဟု ေရစက္တခ်ိဳ႕က ကၽြန္မကို သတင္းေပးခဲ့သည္။ ( ထိုသတင္း၏ အသံုးဝင္မႈသည္ အင္မတန္မွ ႏုံံနဲ႔ ေနခဲ့၏။ )

ခင္ဗ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ ထားပါ့မယ္… ခ်ာလီခ်က္ပလင္၏ ႏႈတ္ထြက္ စကားေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ပါ။ သို႔ေသာ္ CNN ကေၾကညာသြားေသာ ထိုစကားလံုးကို ၾကားေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ငိုေၾကြးခဲ့ၾကရသည္။ သၾကၤန္ေရႏွင့္ မတူေသာ မ်က္ရည္မ်ားက အဝါေရာင္အႏုမ်ား ၿဖစ္သည္။

မင္းဆီကို ငါ လာေနခဲ့တာၾကာၿပီ .. ခုထိ မေရာက္ႏိုင္ခဲ့ေသးဘူး …. ႏွင္းစက္ကေလးတစ္စက္၏ ေၾကကြဲသံကို ေႏြဦးက နာခံႏိုင္စြမ္း မရွိသလို ကၽြန္မ ထံုေပေပ ၿပန္ၾကည့္ေနခဲ့မိသည္လား။ ဧၿပီ၏ ေန႔လည္ခင္း ေနသည္ အရွိန္ၿပင္းလြန္းလွသၿဖင့္ လူမ်ားကို စိတ္ေဖာက္ၿပန္ေစႏိုင္သည္။ ကၽြန္မတို႔ အားလံုး မာဆိုးကို သတိရၿခင္းႏွင့္အတူ စည္းၿပင္ဖက္ကို ထြက္ရပ္လုိက္ၾကသည္။ (သံုးစကၠန္႔မွ်သာ) မေလွ်ာ္ဖြပ္ရေသးေသာ ကံၾကမၼာ အသစ္စက္စက္ၾကီးတစ္ပံု မႈိတက္ေနပံုက ရင္နာစရာ။ ေနၿခည္တုေတြက အေနာက္ဘက္မွာ ေနဝင္ေတာ့မည္မွာ ေသခ်ာေနၿပီလားမသိ။ အသစ္ဟူေသာ ေဝါဟာရကို ပိုက္ထားရင္း အေဟာင္းေတြႏွင့္ လူတခ်ိဳ႕ အလုပ္ရႈပ္ေန ၾကသည္။ ရာသီစာမ်ားကို ခ်ခ်ေကၽြးတတ္ေသာ ကိစၥကို ၿပင္ဆင္ခ်က္ခ်ရန္ ညီလာခံ ေခၚသင့္ေနၿပီ ထင္သည္။ ခ်က္နည္းၿပဳတ္နည္း လမ္းညႊန္ စာအုပ္မ်ားထဲတြင္ ပိေတာက္ႏွင့္ ငုမ်ားကို သၾကၤန္ေရႏွင့္ ေရာေႏွာ ခ်က္ၿပဳတ္နည္း ပါဝင္ေနသည္က အံ့ၾသစရာ ။ ေအာ္ဒါ မွာထားေသာ ဟင္းပြဲမ်ားႏွင့္ ဒုကၡေရာက္ေနေသာ အယ္ဒီတာ တခ်ိဳ႕ကို ကၽြန္မ အားနာသည္။ အမွန္ေတာ့ ကၽြန္မသည္ အခ်က္အၿပဳတ္ကၽြမ္းက်င္ေသာ သူတစ္ေယာက္ မဟုတ္တာေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ပဲ သိသည္။ ထို႔အၿပင္ ကၽြန္မက ရာသီစာမ်ားကိုလည္း မၾကိဳက္တတ္ေခ်။

ေမးခြန္းမ်ားႏွင့္ ယက္ေဖာက္ ေဖ်ာ္စပ္ထားေသာ ေန႔ရက္တခ်ိဳ႕သည္ ဧၿပီ ၿဖစ္သည္။ သစၥာေဖာက္ဟု စြပ္စြဲခံရေသာ အဝါေရာင္ပန္းမ်ားႏွင့္ ေလာကဓံကို ၾကံ႕ၾကံ႕ ခံႏိုင္သည္ဟု (လွ်ာအရိုးမရွိတိုင္း) ဖြဲ႔ဆိုခံရေသာ အဝါေရာင္ပန္းမ်ားက အားလံုးကို ေက်ာခိုင္းႏႈတ္ဆက္သြားခဲ့ၾကၿပီ။ ထံုးစံအတိုင္း ဧၿပီသည္ ေႏြႏွင့္အတူ အထီးက်န္စြာ က်န္ရစ္ခဲ့၏။ သိၾကားမင္းကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ကၽြန္မတို႔ရွိရာ ခရီးထြက္လာေနၿပီ။ ေသခ်ာတာက သူ ဘယ္ေသာအခါမွ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ကို စီးနင္းလိုက္ပါလာမွာ မဟုတ္ေခ်။

ပြဲေတာ္တစ္ခု၏ အူသံကို ၾကားရသည္။ ထိုအူသံသည္ စြတ္စိုေသာ အဝါေရာင္ ၿဖစ္၏။



မေနာ္ဟရီ

(ကိုေနမ်ိဳး၏ ကဗ်ာဆရာ ဝံပုေလြကို ဖတ္အၿပီး ..)

၂၀၀၇ ဧၿပီ၊ေသာၾကာ စာေစာင္