……………………………………..

Sunday, March 21, 2010

၁၉၉၇ခု သရဖူ (ကိုၿငိမ္းထုတ္တဲ့သရဖူ) ေနာက္ဆံုးအုပ္မတိုင္ခင္ တစ္အုပ္မွာ ပါသြားတဲ့ အက္ေဆးေလးပါ။ အဲဒီစာအုပ္ကို ဒီေန႔ထိ လက္ထဲ မရခဲ့ဖူးပါဘူး။ သြားလုိက္တိုင္း မရ ၿပန္ေတာင္းေတာ့လည္း မရနဲ႔။ တစ္ခါ ဆရာေဇာ့္ဆီက အဲဒီစာအုပ္ရလို႔ ငွားၿပီး မိတၱဴဆြဲ ဖူးပါတယ္။ ဒါလည္းေပ်ာက္တာပါပဲ။ခုမွ လက္ေရးမူစစ္စစ္ကို ၿပန္ေတြ႕ပါတယ္။

……………………………………..

(၁)

သတိထားလိုက္မိခ်ိန္တြင္ ကၽြန္မ၏ ေနာက္ေက်ာ၌ ဓားေၿမာင္ ေနာက္တစ္ေခ်ာင္း စိုက္ဝင္ ေနခဲ့ၿပီး ၿဖစ္သည္။ (ဘယ္ႏွစ္ေခ်ာင္းေၿမာက္ မွန္းေတာင္ မသိေတာ့ ..) ထူးဆန္းသည္က ေနာက္ထပ္က်လာစရာမရွိေတာ့၍ေပလားမသိ။ ေသြးတစ္စက္မွ က်မလာေတာ့ၿခင္းပင္ ၿဖစ္သည္။

ကၽြန္မကလည္း ကၽြန္မပင္ ၿဖစ္သည္။ ကၽြန္မတြင္ ေနာက္ၾကည့္မွန္ တစ္ခ်ပ္ ရွိမေနသလို ေနာက္ေက်ာတြင္လည္း အႏၱရာယ္ကင္း မွန္တစ္ခ်ပ္ တပ္ဆင္မထားခဲ့မိပါ။ ထို႔ၿပင္ ဒါဏ္ရာ မ်ားကလည္း ရင္ဘတ္တြင္မဟုတ္၍ ငုံ႔ၾကည့္လုိက္တုိင္း သတိရွိေနရန္ မၿဖစ္ႏိုင္ၿပန္ပါ။ ထံုထိုင္း အက္အ ေနခဲ့ၿပီၿဖစ္ေသာ ေက်ာၿပင္ကလည္း ခံစားမႈ မရွိေတာ့သလုိပင္။

ကၽြန္မ ငယ္ငယ္တည္းက ဓားသြားတစ္လက္၏ ထက္ရွမႈကို ၾကိဳက္ႏွစ္သက္တတ္ခဲ့သည္။ ဓားေသြားရသည္ကိုလည္း ဝါသနာပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အၿခားသူမ်ား ဓားေသြးေနသည္ကို ကၽြန္မက စိတ္ဝင္တစား ေစာင့္ၾကည့္ေနတတ္ခဲ့ဖူးသည္။ ထိုဓားက ကၽြန္မ ေနာက္ေက်ာသို႔ စိုက္ဝင္လာမည့္ဓားတစ္လက္ ၿဖစ္လိမ့္မည္ဟုလည္း ဘယ္တုန္းကမွ မေတြးခဲ့မိဖူးပါ။ ထို႔ၿပင္ တစ္ခါတစ္ရံ ထိုဓားမ်ားထဲမွ အခ်ိဳ႕သည္ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် စိတ္ပါ လက္ပါ ေသြးေပးလိုက္ေသာ ဓားမ်ား ၿဖစ္ေနတတ္ေသးသည္ေလ။ ဤသည္ကေတာ့ ကၽြန္မ ကံၾကမၼာ၏ ညံ့ဖ်င္းမႈပင္ ၿဖစ္လိမ့္မည္။

(၂)

ကၽြန္မ ယုန္တစ္ေကာင္မဟုတ္ခဲ့ပါ။ နားရြက္ရွည္ရွည္ႏွင့္ ပညာရွိသည္ဟု ပံုၿပင္မ်ားက တင္စားရေသာ ထိုသတၱဝါ၏ မ်က္လံုးႏွင့္ အသည္းႏွလံုးကို ကၽြန္မ မၾကိဳက္ပါ။ အရာရာကို ေၾကာက္ရြံ႕တုန္လႈပ္စြာ မွတ္သားေနသူဟု ၿမင္သည္။ သို႔ေသာ္ ၿဖဴစင္ဟန္ေတာ့ ရွိပါသည္။ ခက္သည္က ယေန႔ေခတ္သည္ ၿဖဴစင္မႈမ်ားကို မလိုလားၾကေတာ့ေပ။

ေမြးစကေတာ့ ကၽြန္မသည္ က်ားကေလး တစ္ေကာင္ၿဖစ္သည္။ ၾကီးၿပင္းစ ၿပဳလာေသာ အရြယ္၌ပင္ ေလာက ဆပ္ကပ္ဆရာ၏ သင္ၾကားမႈၿဖင့္ က်ားကေလးသည္ အရိုင္းစိတ္ ဆိုသည္ကို မသိေတာ့။ ယဥ္ေက်းလိမၼာမႈ ၾသဝါဒခ်ိဳမ်ား၊ အုပ္မိုးထားေသာ ၾကာပြတ္မ်ား၊ ဖ်ားေယာင္းထားေသာ အသားစိမ္းမ်ား ေအာက္တြင္ ကၽြန္မသည္ စကၠဴႏွင့္ ေခါက္ကာ ၿပဳလုပ္ထားေသာ က်ားကေလး ၿဖစ္သြားပါေတာ့သည္။ ယခုကဲ့သို႔ ႏွစ္ပရိေစၦတ ၾကာလာ ေသာအခါ ေခါက္ရိုးမ်ားသည္ ဝါက်င္ ေဆြးေၿမ႕စ ၿပဳလာပါေတာ့သည္။ တစ္ခုေတာ့ ေက်းဇူးတင္ပါသည္။ ကၽြန္မသည္ က်ားကေလး စစ္စစ္ ၿဖစ္ခြင့္မရခဲ့သလို ယုန္ကေလး တစ္ေကာင္လည္း ၿဖစ္ခြင့္ မရခဲ့ေသာေၾကာင့္ ၿဖစ္သည္။ ထို႔အတြက္ ဘုရားသခင္အား ေက်းဇူးစကားဆိုရန္ ကၽြန္မ ေၾကြးက်န္ေနပါသည္။

(၃)

သိုးကေလးတစ္ေကာင္၏ ဒ႑ာရီအေၾကာင္း ကၽြန္မ ေရးခဲ့ဖူးပါသည္။ အားလံုးအတြက္ ဓားစာခံ ၿဖစ္သြားရရွာေသာ ကၽြန္မ မိတ္ေဆြ သိုးကေလး အတြက္ ကၽြန္မ စိတ္မေကာင္းပါ။ သိုးကေလးကေတာ့ ကၽြန္မကို ရက္စက္သည္ တဲ့။ ဘဝရဲ႕သိကၡာ ဆိုတာ ဘာလဲ တဲ့။ ေငြနဲ႔ ေပးဝယ္လုိ႔ရတဲ့ အရာေတြထဲမွာ သိကၡာ ဆိုတာ ပါေနၿပီဆိုတာ မင္း မသိဘူးလား … တဲ့။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘာေကာင္မွန္းမသိတဲ့ ေကာင္မေလးေရ .. မင္းေနာက္ေက်ာက ဒါဏ္ရာေတြအတြက္ ငါ ေဆးခါးတစ္ခြက္ တိုက္ခ်င္ပါရဲ႕ တဲ့။

သူ႔စြဲခ်က္မ်ား ေခ်ပခ်က္မ်ားက ၿပီးဆံုးမသြားေသးပါ။ မင္းက .. မင္းေနာက္ေက်ာကို လံုေအာင္မထားဘူး … မင္းေက်ာက ေလွခါးထစ္ေတြကို လူေတြစိတ္ဝင္စားလာတဲ့အခါမွ မင္းက မတက္ရ တဲ့ .. မင္း … ဒါဏ္ရာမွာ ….

ကၽြန္မ ဆံုးေအာင္နားမေထာင္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ ကၽြန္မက ဆက္နားမေထာင္၍ မဟုတ္သလို သူက ဆက္ေၿပာစရာ စကားလုံး ရွာမရ၍လည္း မဟုတ္ပါ။ သူနဲ႔ကၽြန္မအၾကား အရာတစ္ခု ဝုန္းကနဲ ၿပဳတ္က်လာေသာေၾကာင့္ သူ႔အသ့မ်ား ဓားႏွင့္ တိၿဖတ္ခံလုိက္ရသလို ေပ်ာက္ဆံုး သြားၿခင္းၿဖစ္သည္။ ( ခုထိ ထိုအရာကို ဘာမွန္း ကၽြန္မ မသိပါ ..)

(၄)

ၿပဌာန္းခ်က္ စာအုပ္ေတြက ဖတ္မကုန္၊မွတ္မကုန္၊ သင္ခန္းစာေတြက တစ္ပံုတစ္ပင္ ၊စာေမးပြဲၾကီးေတြကလည္း လက္မတင္ေလးအလိုမွာ ေရာက္ေနတတ္ေသာ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ အၿမဲတေစ ရင္ေမာေၾကာက္လန္႔မေနေစရန္ အရာတခ်ိဳ႕ႏွင့္ ကၽြန္မကိုယ္ ကၽြန္မ က်ားကန္ထားရသည္။ ထို က်ားကန္ထားေသာ အရာမ်ားကလည္း သိပ္ အခိုင္အခန္႔ၾကီးေတာ့ မဟုတ္လွေခ်။ ေဖာ္မလင္နံ႔ေတြကလည္း တေထာင္းေထာင္း ထေနေသးသည္။ ၾကာေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားကိုလည္း သိပ္အယံုအၾကည္ မရွိတတ္ ၿဖစ္လာေတာ့သည္။

မၾကာမီ ယိုင္နဲ႔ ၿပိဳလဲသြားႏိုင္သည့္ ကၽြန္မ၏ အေဆာက္အဦေလးအတြက္ က်ားကန္ႏိုင္ရန္ အရာတစ္ခုကို အသည္းအသန္ ရွာေဖြေနသည္။ ေရသိပ္နက္နက္ထဲသို႔ ဆင္းရန္ ကၽြန္မမွာ ေအာက္စီဂ်င္လက္က်န္ သိပ္မရွိေတာ့ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ပင္လယ္ၾကမ္းၿပင္တြင္သာ ေနထိုင္ၿပီး ရွာေဖြရန္ခက္ခဲေသာ ကမာေကာင္မ်ားကို ေရေပၚသို႔ဖိတ္ေခၚရန္ ၾကံစည္ေနပါသည္။ (စနစ္တက် ေမြးၿမဴ ထားေသာ ကမာေကာင္မ်ား မပါပါ ) ခက္သည္က မည္သည့္ ပုလဲမ်ိဳးကိုမွ ေရေပၚမွာ မေတြ႕ဖူးေသးၿခင္းပင္ ၿဖစ္သည္။

မေနာ္ဟရီ

၂၂ဒီဇင္ဘာ၁၉၉၆