နတ္သမီးပံုၿပင္ (ဇာတ္သိမ္းပိုင္း)

Sunday, February 7, 2010

(၅)

Rhiannon က ကၽြန္မကို ဂရုဏာ ၾကီးစြာ စိတ္ရွည္သေလာက္၊ သူမ၏ ၿမင္းၿဖဴၾကီး ကေတာ့ တၾကြၾကြ ၿဖစ္ေနေလၿပီ။ ကၽြန္မကို စိတ္မရွည္ႏိုင္သလို ၾကည့္ကာ ၿပန္ဖို႔ရန္ပဲ အရွိန္ယူ ရုန္းကန္ေနခဲ့၏။ ကၽြန္မ ၿမင္းၿဖဴၾကီးကို မေက်မနပ္ ၾကည့္လုိက္မိၿပန္သည္။ ၿမင္းၿဖဴၾကီးက ကၽြန္မ အၾကည့္ကိုသိဟန္ႏွင့္ စူးစူးနက္နက္ ၿပန္ၾကည့္ကာ..

“ မင္းက မေက်နပ္တာကို အၾကည့္တစ္ခ်က္နဲ႔ လက္စသပ္တတ္တဲ့သူပဲ။ ငါကေတာ့ အဲဒီလိုမဟုတ္တဲ့အတြက္ မင္းကို ငါ ပ်င္းရိေနၿပီ ”

အဲဒါ ကၽြန္မႏွင့္ မဆိုင္ပါ။ Rhiannon က သူ႔ဇက္ၾကိဳးကို မဆြဲမခ်င္း သူ ပ်ံသန္းခြင့္ မရွိပါ။ ကၽြန္မ သူ႔ကို မထီတရီၿပံဳးၾကည့္လုိက္မိသည္။

“ အဲဒီလို အၿပံဳးေတြက အသံုးဝင္တယ္ထင္လုိ႔လား မခံယူတတ္တဲ့သူ၊ ႏွလံုးသား အထူအပါး မတူတဲ့သူ ၊ ဥပကၡာ ၿပဳတတ္တဲ့သူနဲ႔ ေတြ႕ရင္ မင္းရဲ႕ အၿပံဳးက ဘာမွ အသံုးမဝင္ပါဘူး ”

ကၽြန္မ ၿမင္းတစ္ေကာင္ႏွင့္ ဖက္ရန္မၿဖစ္ဖူးပါ။ ခုေတာ့ ကၽြန္မ တစ္ကိုယ္လံုး ေဒါသမ်ားႏွင့္ ဆူေဝလာသလို ခံစားရသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔စကားမ်ားသည္ မွန္ေန၍ ကၽြန္မတြင္ ေခ်ပရန္ စကားလံုး တစ္လံုးမွ မရွိပါ။ Rhiannon ကေတာ့ ကၽြန္မကို ရုန္းထြက္ လြတ္ေၿမာက္ ႏိုင္ဖို႔သာ နားခ်ေနခဲ့သည္။

“ ငါကေရာ ဘယ္လုိကူညီႏိုင္မွာလဲ ”

အသံႏွင့္အတူ တိမ္လိႈင္းၿဖဴၿဖဴၾကားမွထဲမွ ေရြ႕ေမ်ာလာသူက …

“ အိုး ရွင္က ေရသူမလား ”

ကၽြန္မ တအံတၾသ ေရရြတ္မိသည္။

သူမက..

“ ဟုတ္တယ္ ငါက Mermaid ေတြရဲ႕ နတ္ဘုရားမ Nyai Loro Kidul ဆိုတာပဲ ။ ပိစိဖိတ္ သမုဒၵရာ ထဲမွာေနတယ္။ ငါ့ရဲ႕ သေကၤတက Temptation ပဲ ..”

“ ရွင္ ကၽြန္မကို ဘာကူညီႏိုင္မွာမို႔လဲ ”

သူမက ကၽြန္မ စကားကို ၿပံဳးပါသည္။

“ မင္းက မင္းကိုယ္မင္း ဘာၿဖစ္ခ်င္ေနမွန္းမသိတဲ့သူပဲ ဒီေတာ့ ငါေပးႏိုင္တာကိုပဲ ငါေၿပာရမွာေပါ့ ။ လက္ခံတာ ၿငင္းပယ္တာ မင္းအလုပ္ေလ ”

အလဲ့။ တယ္လည္း တရားမွ်တပါလား။ ကၽြန္မ ေက်နပ္သြားရသည္။

“ ေၿပာပါဦး ”

“ မင္းကို ဘယ္လိုလူသားကမွ မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္တဲ့ ၿဖားေယာင္းေသြးေဆာင္ႏိုင္စြမ္းေတြကို ေပးႏိုင္တယ္။ မင္းလိုခ်င္တယ္ဆိုရင္ေပါ့ ”

ကၽြန္မ ထံုးစံအတိုင္း တု႔ံဆိုင္းမေနပဲ ေခါင္းကို ခါရမ္းပစ္လုိက္သည္။

“ အဲဒါေတြကို ကၽြန္မ စိတ္မဝင္စားဘူး ”

“ မင္းကေတာ့ အသားက်မႈေတြနဲ႔ ေသဆံုးခါနီးေနပါၿပီ ”

“ ဘာရွင့္ .. ကၽြန္မက ၿဖားေယာင္းေသြးေဆာင္ရမွာ အမုန္းဆံုးပဲ ။ ရိုးသားမႈ မွန္ကန္မႈ ေတြနဲ႔ပဲ ကၽြန္မရဲ႕ ရပ္တည္မႈကို လံုၿခံဳေႏြးေထြးခ်င္တယ္ ”

“ မင္း .. ေအာင္ၿမင္ခဲ့သလား ”

ေမးခြန္းက ခပ္တိုတိုပင္ ။ သို႔ေသာ္ ေၿဖရန္ ကၽြန္မ မိနစ္မ်ားစြာ တံု႔ဆိုင္း ေတြေဝသြားသည္။ ေသပစ္လုိက္စမ္းပါလား…။ Rhiannon ေရွ႕တြင္ ကၽြန္မ ေတြေဝေနမိၿပန္သည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို က်ိတ္၍ ဆဲေရးပစ္လုိက္ရံုကလြဲ၍ ကၽြန္မ ဘာကိုမွ မတတ္ႏိုင္ခဲ့ပါ။

“ မင္းက Venus ကိုလည္း ေမးခြန္းတစ္ခုနဲ႔ ခါထုတ္ပစ္ခဲ့တယ္။ Sarasvati ကိုလည္း လက္မခံဘူး။ Freyja နဲ႔ Oya ကိုလည္း ၿငင္းခဲ့တယ္။ ေသခ်ာပါတယ္။ မင္းဟာ Estanatlehi ေၿပာသလို ထိုက္တန္တာနဲ႔ ေနခဲ့ရမွာပါပဲ ”

တဖ်တ္ဖ်တ္ လက္လင္း ေတာက္ပေနေသာ ေငြေရာင္ အေၾကးခြံမ်ားႏွင့္ သူမ၏ အၿမီးကို တစ္ခ်က္ရမ္းခါလိုက္ကာ ထြက္သြားေသာအခါ ..ကၽြန္မ သူမကို ေငးၾကည့္ က်န္ခဲ့ရသည္။ သူမႏွင့္အတူ Rhiannon ႏွင့္ သူမ၏ ၿမင္းၿဖဴၾကီး လည္း ကၽြန္မကို ထားခဲ့ကာ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားၾကၿပန္သည္။

ကၽြန္မက လေရာင္ၿဖာက်ေနေသာ မူလတန္းေက်ာင္းကေလးကို ၾကည့္ကာ တစ္ကိုယ္တည္း ေရရြတ္ေနမိသည္။

“ မထူးပါဘူး ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း ဒီအတိုင္း ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလး စီးဆင္းေနတာ အေကာင္းဆံုးပါပဲ ”

ကၽြန္မ၏ ေရရြတ္သံ အဆံုးမွာ ရယ္သံလြင္လြင္ကေလး တစ္သံ ထြက္ေပၚလာသည္။ ဂီတသံထက္ပင္ ႏွစ္လုိ တပ္မက္ဖြယ္ရာေကာင္းေသာ ရယ္သံကေလး ၿဖစ္သည္။

အသံကေလးႏွင့္အတူ ကၽြန္မ၏ ေနာက္ေက်ာမွ သစ္ပင္ထိပ္ဖ်ားတြင္ ေလတိုးသံ တစ္ခ်က္ ၾကားလုိက္ရကာ .. ကၽြန္မ ေရွ႕သို႔ ပန္းရင့္ေရာင္ ဝတ္ရံု၊ ေရႊေရာင္ သရဖူ တို႔ႏွင့္ လွပ တင့္တယ္ေနေသာ နတ္သမီး တစ္ပါးကို ေတြ႕လုိက္ရၿပန္သည္။ မကုန္ေသးပါလား။

“ ရွင္က ဘယ္သူလဲ ”

“ ငါက Gaia ပဲ”

“ အိုး … ကမၻာေၿမၾကီးကို သက္ရွိသက္မဲ့ေတြနဲ႔ ၿပီးၿပည့္စံုသြားေအာင္ ဖန္ဆင္းေပးခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ ဂရိ နတ္ဘုရားမေပါ့ ဟုတ္လား ”

Gaia က ၾကည္လင္စြာရယ္ကာ ၿပန္ေၿပာ၏။

“ မင္းက ဆံုးၿဖတ္ခ်က္ခ်တဲ့ ေနရာမွာသာ ညံ့တာ တၿခားေနရာမွာေတာ့ ေတာ္သားပဲ။ ဟုတ္တယ္ ငါ့ရဲ႕ သေကၤတ ကိုက The World (ကမၻာေၿမၾကီး) ပဲ ”

“ ရွင္နဲ႔ Jesus Christ နဲ႔ ကမၻာကို အတူဖန္ဆင္းခဲ့တာလား ”

Gaia က ကၽြန္မကို အင္မတန္မွ ထူးဆန္းေသာ သတၱဝါ တစ္ေကာင္လုိ ၾကည့္ကာ ရယ္၏။ သူမ ရယ္သံက ေစာေစာကလို မၾကည္လင္ေတာ့။

“ မင္းက အဲဒီလို ကလန္ကဆန္ေမးခြန္းေတြနဲ႔ပဲ ဒုကၡေရာက္မယ့္ ေကာင္မေလးပဲ ”

“ ကၽြန္မမွာ ေမးခြင့္ မရွိဘူးလား ”

ပါးစပ္ကသာ ထိုသို႔ ေမးလုိက္ၿခင္းၿဖစ္သည္။ စိတ္ထဲကေတာ့ အေမးမခံခ်င္ရင္ မလာနဲ႔ေပါ့ ဟုေတြးေနမိေသးသည္။

“ ေမးခြင့္ မင္းမွာရွိတယ္ပဲထားဦး သိခြင့္ မရွိဘူး ”

“ ဘာထူးလုိ႔လဲ ”

“ ထူးပါတယ္ တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြဆို မင္းမွာ ေမးခြင့္ေတာင္မရွိပါဘူး ”

“ ဘာၿဖစ္လုိ႔လဲ ”

Gaia က ကၽြန္မ ေမးခြန္းကို မေၿဖပါ။ အေမးႏွင့္သာ တံု႔ၿပန္သည္။

“ မင္း Wawalak ေတြကို သိလား ”

“ အင္း သိပါတယ္ Aborigine ေတြရဲ႕ နတ္ဘုရား ညီအစ္မေလ ..”

“ သူတို႔ ဘာၿဖစ္ခဲ့ၾကလဲ မင္းသိမွာေပါ့ ”

“ သိပါတယ္။ Yurlungur ဆိုတဲ့ ေၿမြနဂါးၾကီးက မ်ိဳခ်ထားတာကို ခံခဲ့ရလုိ႔ အလင္းၿပန္ရဖို႔ နဂါးၾကီးရဲ႕ ဝမ္းဗိုက္ထဲကေန ငိုေၾကြးေစာင့္ေမွ်ာ္ခဲ့ရတယ္ တဲ့”

Gaia က ေက်နပ္စြာ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္၏။

“ မင္းဟာ အေထြေထြ ဗဟုသုတေတာ့ ရွိသားပဲ။ ခက္တာက Wawalak ေတြလိုပဲ မင္းကို မ်ိဳခ်ဖို႔ ေစာင့္ေနတဲ့ နဂါးၾကီးတစ္ေကာင္ မင္းေနာက္မွာ ရွိေနခဲ့ၿပီ။ ဒါေတာင္ မင္းက ကယ္တင္ၿခင္းကို မလိုခ်င္ေသးဘူး ။ မင္းကံၾကမၼာကို မင္း ေၿပာင္းလဲပစ္မလား .. မင္း .. မင္းဥာဏ္ပညာနဲ႔ ဒါကို ေက်ာ္လႊားသြားမလား ။ မင္းအလွ မင္းမာယာေတြနဲ႔ ဒါေတြကို လွည့္စား ေရွာင္လႊဲသြားမလား ။ မင္းေရြးရေတာ့မွာ။ ခုေတာ့ မင္းက မင္းကို အခြင့္အေရး လာေပးေနၾကတဲ့သူေတြ အားလံုးကို ၿငင္းဆန္လႊတ္ေနခဲ့တယ္။ မင္း ေခါင္းမာေနတုန္းပဲ ။ မင္းဘာလုပ္မွာလဲ။ ဒီရြာကေလးက သိပ္ရိုးစင္း၊သိပ္ၿဖဴစင္ပါတယ္။ မင္း သူငယ္ခ်င္းေလး လိုေရာ မင္းမွာ စြန္႔လႊတ္ႏိုင္စြမ္း ၾကီးမားလုိ႔လား။ ဒီရြာမွာ မင္းတစ္သက္လံုး ေနႏိုင္မွာလည္း မဟုတ္ဘူး ။ ခဏ ေရွာင္တိမ္းေၿပးထြက္တယ္ဆိုတာကလည္း လြတ္ေၿမာက္မႈ မဟုတ္ဘူး။ အခ်ိန္ေႏွာင္းမွ မင္း wawalak ေတြလို ၿဖစ္မွာစိုးလုိ႔ ငါတို႔က မင္းကို ကူညီဖို႔ ေရာက္လာၾကတာ ”

ကၽြန္မကို သူတို႔က ဘယ္လိုၿဖစ္ေစခ်င္တာလဲ။ ကၽြန္မေရွ႕အနာဂါတ္က ဘာလဲ။ ဘယ္လို ကူညီခ်င္တာလဲ။ ကၽြန္မက ဘာေတြကို ေတာင္းဆိုလိုက္ရင္ ကၽြန္မ ဘဝ ေကာင္းမြန္ ေၿပာင္းလဲသြားမလဲ။ ဒီတိုင္းေနရင္ေကာ ဘာၿဖစ္မလဲ။ wawalak ေတြလို အေမွာင္ အေၾကာင္းေတာ့ ကၽြန္မ သိပ္မသိေသးဟု ထင္သည္။ သို႔ေသာ္ ယခုထက္ ေမွာင္ေသာ အေမွာင္ကေကာ ရွိပါဦးမည္လား။ ယခုပင္ ညမြန္းတည့္ေနခဲ့ၿပီ။

ကၽြန္မဘဝသည္ အလင္းကို ေမွ်ာ္ရမည့္ ဘဝလား။ ေၿပာင္းလဲပစ္လုိက္ဖို႔ အခ်ိန္တန္ေနၿပီလား။ ထြက္ေၿပးလြတ္ေၿမာက္ဖို႔ အခ်ိန္တန္ေနၿပီလား။ ကၽြန္မ မသိပါ။ ဆံုးၿဖတ္ခ်က္တစ္ခု ခ်ခါနီးတိုင္း ကၽြန္မကို လာေရာက္ ရစ္ပတ္တတ္ေသာၾကိဳးမ်ားက ကၽြန္မကို အလြန္အမင္း မြန္းၾကပ္ေစပါသည္။ ကၽြန္မကို လာေရာက္ အုပ္မိုးေနေသာ ကၽြန္မ ၾကည့္ရမည့္ မ်က္ႏွာမ်ားကလည္း ကၽြန္မကို အၿမဲတေစ ေၿခာက္လွန္႔ေနတတ္ေသးသည္။

ကၽြန္မသည္ သာမန္လူသား တစ္ေယာက္သာ ၿဖစ္ပါသည္။ သူတို႔ကဲ့သို႔ အေႏွာင္အဖြဲ႔ ကင္းသူ မဟုတ္ခဲ့ေၾကာင္း သူတို႔သိေစခ်ငင္ပါသည္။

(၆)

“ သူက ကိုယ့္လို တစ္ကိုယ္တည္း တရားအားထုတ္ခ်င္စိတ္မ်ား ရွိေနမလား Gaia ”

ၿဖဴေဖြးဆြတ္ေနေသာ ယုန္ကေလးတစ္ေကာင္ႏွင့္ ကၽြန္မဆီ တေရြ႕ေရြ႕ ေမ်ာလြင့္လာသည့္ ေအးခ်မ္း ၿငိမ္သက္လွေသာမ်က္ႏွာပိုင္ရွင္ေလးကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။

“ ရွင္က ကြမ္ရင္ မယ္ေတာ္ ဆိုတာလား ”

ၾကားဖူးနားဝထဲမွာပင္ ကြမ္ရင္ မယ္ေတာ္ေဘး၌ ယုန္တစ္ေကာင္ရွိေနသည္ဟု မၾကားဖူးတာ ကၽြန္မ သိေနသည္။ ထင္သည့္အတိုင္း သူမက ေခါင္းခါသလို Gaia က ဒါက် မသိၿပန္ဘူးလား ဟူေသာ အၾကည့္ႏွင့္ ၾကည့္ပါသည္။ ၿပီးမွ..

“ သူက ခ်န္အို( Chang O ) တဲ့။ တရုတ္လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ လနတ္ဘုရားမေပါ့။ သူ႔မွာ အေဖာ္ဆိုလို႔ ယုန္ေလးတစ္ေကာင္တည္းနဲ႔ ေနထိုင္ၿပီး ဘဝရဲ႕ ရႈပ္ေထြးမႈေတြကို တရား မွတ္ရႈေနတဲ့သူေပါ့။ သူ႔ရဲ႕ သေကၤတက contemplation ေလ”

“ မင္းေရာ တရားအားမထုတ္ခ်င္ဘူးလား ”

ခ်န္အိုက ညင္သာစြာေမး၏။

တရားအားထုတ္သည္ ဆိုေသာ ေဝါဟာရသည္ ကၽြန္မႏွင့္ အေတာ္ေလး စိမ္းေဝးလွပါသည္။ ဘာသာတရား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ သူ႔နည္းႏွင့္သူ တရားအားထုတ္ၿခင္းေတာ့ ရွိၾကသည္ပင္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ကၽြန္မက တရား ထိုင္ႏိုင္သူ တစ္ေယာက္ ဘယ္နည္းႏွင့္မွ မၿဖစ္ႏိုင္ပါ။ ကၽြန္မ၏ စိတ္မ်ားသည္ တစ္ခုခု တိမ္းေစာင္းလြဲေခ်ာ္သြားမွာကို စိုးရိမ္စိတ္ႏွင့္ ဘယ္လိုမွ မၿငိမ္းေအးႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ၿဖစ္သည္။ ထို႔အၿပင္ ကၽြန္မသည္ ဘာကိုမွ လြယ္လင့္တကူ လက္မခံလိုေသာ ေၾကာင္းက်ိဳးမဲ့ ေခါင္းမာတတ္သည့္ မိန္းကေလးလည္း ၿဖစ္သည္။

ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္း ေၿပာခဲ့သလုိပင္ …

“ ေမခ .. နင္က ေမခၿမစ္ေရအတိုင္းပဲ ။ ေက်ာက္ေဆာင္တခ်ိဳ႕နဲ႔ သိပ္လ်ိဳ႕ဝွက္တယ္။ ေရစီးသန္တယ္။ ေအးစိမ့္ နက္ရိႈင္းတယ္။ အစိုးမရဘူး။ ဘာမွန္းကို မသိဘူး ” .. တဲ့။

ထုိမွတ္ခ်က္ေလးက မွန္သင့္သေလာက္ မွန္ပါလိမ့္မည္။ ကၽြန္မလည္း ကၽြန္မ ကိုယ္ကို ဘာမွန္း မသိေသးေသာေၾကာင့္ ၿဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေသခ်ာတာက ေမခ ၿမစ္ေရသည္ သဘာဝက ဖန္တီးထား၍ ၿဖစ္သလို ကၽြန္မသည္လည္း ဘဝေပးအေၿခအေနႏွင့္ ကံၾကမၼာ၏ ဖန္တီးထားမႈေၾကာင့္ လ်ိဳ႕ဝွက္ ေအးစိမ့္ ခဲ့ရသူသာ ၿဖစ္ပါလိမ့္မည္။

“ အင္းေလ.. မင္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်င္တဲ့အခါ လေရာင္ကို ၾကည့္လိုက္ပါ။ လရဲ႕အရိပ္မွာ ငါရွိေနပါတယ္။ မင္းအတြက္ ၿငိမ္းေအးမႈေတြဘယ္လိုရယူရမယ္ဆိုတာ ကူညီဖို႔ ငါ အသင့္ ရွိေနတယ္ေနာ္ ”

ယုန္ၿဖဴေလးကေတာ့ သူမေဘးတြင္ ၿငိမ္သက္စြာ ဝပ္လ်က္။

ရုတ္တရက္ ေန႔လည္ခင္း အလင္းေရာင္တမွ် လင္းခ်င္းလာေသာေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႔ အလန္႔တၾကား ေမာ့ၾကည့္မိၾကသည္။ ဒစၥေနကမၻာမွ Donald Duck ေအာ္သလိုပင္ “ အိုး အို ” ဟု ကၽြန္မ ေအာ္လုိက္ခ်င္ပါသည္။ ဘယ္နတ္ဘုရားမႏွင့္မွ မတူေသာ ထူးဆန္းသည့္ နတ္သမီးသံုးေဖာ္ကို ေတြ႕လုိက္ရေသာေၾကာင့္ ၿဖစ္သည္။ သူမတို႔သည္ လိေမၼာ္ေရာင္ ခရမ္းေရာင္ အၿပာေရာင္ ဝတ္ရံုမ်ားကို ဝတ္ဆင္ထားကာ ရွည္လ်ားေသာ က်စ္ဆံၿမီးၾကီး ေလးေခ်ာင္းစီကိုလည္း က်စ္ခ်ထားၾကေသးသည္။ ေခါင္းတြင္သရဖူမ်ားလည္း ပါ၏။

“ ရွင္တို႔က အသက္ေစာင့္ နတ္သမီးေတြလား ၊ တစ္ေယာက္က အသက္ခ်ည္မွ်င္ကို ယက္တယ္။ တစ္ေယာက္က တိုင္းတယ္။ တစ္ေယာက္က ကတ္ေၾကးနဲ႔ ၿဖတ္တယ္ဆိုတဲ့ နတ္သမီးေတြလား ”

သူတို႔သံုးေယာက္လံုး ေခါင္းကို ခပ္သြက္သြက္ခါ၏။

“ မဟုတ္ဘူး။ ငါတို႔က ဇိုရာ(Zora) သံုးေဖာ္ပဲ ေနနတ္သားရဲ႕ အေစာင့္အၾကပ္ေတြေပါ့ ေန (sun) ကို ကိုယ္စားၿပဳၾကတယ္။ တစ္ေယာက္က ဆင္ၿခင္ဥာဏ္ အလင္းကိုေပးတယ္။ တစ္ေယာက္က ဖန္တီးမႈ အလင္းကို ေပးတယ္။ တစ္ေယာက္က ပြားစီးမႈ အလင္းကို ေပးတယ္။ မင္းက ဘာလုိခ်င္သလဲ ”

“ ကၽြန္မ .. အဲဒီသံုးခုလံုးကို လိုခ်င္ခဲ့ဖူးတယ္။ ရွိလည္းရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါေတြအားလံုးဟာ ကၽြန္မအတြက္ ေဆး မဟုတ္ဘူး ”

“ မင္းက ေဆးရွာေနတာလား ”

“ အဲလိုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး ”

“ ဒါၿဖင့္ ဘာလဲ ”

“ ကၽြန္မ …”

ကၽြန္မ ထံုးစံအတိုင္း ဘာဆက္ေၿပာရမွန္း မသိခဲ့ပါ။ ဆြံ႔အသူ တစ္ေယာက္ပမာ သူတို႔၏ သရဖူမ်ားေပၚတြင္ စီၿခယ္ထားေသာ ပတၱၿမား စိန္ၿပာႏွင့္ ခရမ္းစြဲမ်ား၏ ကာလတန္ေၾကးကို မိန္းကေလးပီသစြာ တြက္ေနမိသည္။ ဇိုရာသံုးေဖာ္အနက္မွ ခရမ္းေရာင္ဆင္ၿမန္းထားသူက

“ မင္း တကယ္ရွာေနတာကလည္း ေဆး မဟုတ္ပါဘူး။ မင္းက ေရွာင္လႊဲလို႔ေကာင္းေအာင္ ေခါင္းစဥ္တပ္ၿပေနတာပါ ”

မွန္ေနေသာေၾကာင့္ ကၽြန္မ ဘာမွ ၿပန္မေၿပာမိပါ။ အၿပာေရာင္ နတ္သမီးကမူ ..

“ တကယ္ေတာ့ မင္းခံစားေနရတာေတြကို အသိဥာဏ္ အလင္းနဲ႔ ကုစားရင္လည္း ရႏိုင္ပါတယ္။ အဓိကကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘာၿဖစ္ခ်င္သလဲ ဘာလိုခ်င္သလဲ သိဖို႔နဲ႔ ရေအာင္ ယူတတ္ဖို႔ပဲ ။ ခုဟာက မင္းက ေပးကားေပး၏ မရ .. ဆိုတာမ်ိဳး ၿဖစ္ေနတယ္။ မင္းကို မင္းမိဘေတြက ဘယ္လို နကၡတ္နဲ႔မ်ား ယွဥ္ေမြးလာလဲ မသိဘူး ”

ကဗ်ာဆရာ ဝင္းေမာင္ရဲ႕ ကဗ်ာထဲကလို ဝိသာခါ နကၡတ္ ရာဟုဓါတ္ စီးတဲ့ အခ်ိန္လို႔ ေၿပာလုိက္ရ မေကာင္းရွိေတာ့မည္။ လိေမၼာ္နီေရာင္ကမူ ဘာမွ မေၿပာေခ်၊ သူတုိ႔အစား ကၽြန္မ ပင္ပမ္းေလးလံလာသည္။ သူတို႔ကိုလည္း အားနာလာသည္။ သူတို႔က ကၽြန္မကို ကယ္တင္ခ်င္သည္။ ကူညီခ်င္သည္။ ကၽြန္မက အသားက်ေနမႈ တစ္ခုထဲမွ ပိုေကာင္းရန္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ပိုဆိုးရန္ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ ရင္ဆိုင္ရန္ အားအင္ မရွိေတာ့တာ သူတို႔ မသိေခ်။ အနာက်က္စ ေၾကာင္တစ္ေကာင္လို ဒါဏ္ရာရစဥ္က ခိုေအာင္းခဲ့ေသာ ေခ်ာင္ေလးတစ္ေခ်ာင္မွာပဲ တိတ္ဆိတ္ လံုၿခံဳေနခ်င္သည္။

Gaia က သက္ၿပင္းတစ္ခ်က္ကို ခပ္မြမြေလးခ်၏။ သူမ၏ ဂရုဏာမ်က္ဝန္းမ်ားႏွင့္ ကၽြန္မကို ၾကည့္ကာ ..

“ မင္းဆီ ေရာက္လာၾကဦးမယ့္ နတ္ဘုရားမေတြ ရွိေသးတယ္။ ငါကေတာ့ မင္းကို နားလည္သင့္သေလာက္ နားလည္ေနၿပီလို႔ ယူဆတဲ့အတြက္ သူတုိ႔နဲ႔ ေတြ႕လုိက္ပါဦး ”

Gaia က သူမလက္ထဲမွ ပုဝါရွည္ၾကီးကို ေဝွ႕ရမ္းလုိက္ေသာအခါ နတ္သမီး ငါးပါးကို ေတြ႕ရသည္။ ပထမဆံုး နတ္ဘုရားမကို ကၽြန္မ သိပါသည္။ေစာေစာက ကၽြန္မ Chang O ႏွင့္မွားေသာ ကြမ္ရင္ ၿဖစ္သည္။ ဒုတိယ နတ္ဘုရားမကိုေတာ့ ကၽြန္မ မသိပါ။ ဖက္ဖူးစိမ္း ေရာင္ ဝတ္စံုေပၚတြင္ ခရမ္းၿပာေရာင္ဝတ္ရံုကို ၿခံဳရံုထားသည္။ လက္ထဲတြင္ အင္မတန္ အရည္အေသြးေကာင္းလွသည့္ ပတၱၿမားသံုးလံုး လက္ကိုင္တြင္ စီၿခယ္ထားသည့္ ဓားတစ္လက္ကို ကိုင္ထား၏။ တစ္ဦးတည္းေသာ ဓားကိုင္သည့္ နတ္ဘုရားမပင္။ သို႔ေသာ္ သူမက သိပ္သည္းစြာ လွ၏။

“ ငါ့ကို မသိဘူး မဟုတ္လား ”

သူမ ကၽြန္မ စိတ္ကိုသိသည္ထင့္။ ေမးလာ၏။

“ ဟုတ္ကဲ့”

“ ငါက Gwenhwyfar ပဲ။ Judgment ကို ကိုယ္စားၿပဳတယ္။ လူေတြက ငါ့ကို တရားမွ်တ တဲ့ စီရင္ခ်က္နဲ႔ အသိပညာအတြက္ ကိုးကြယ္ၾကတယ္။ မင္း ဘာမ်ားလိုအပ္ေနသလဲ ။ ကူညီဖို႔ လာခဲ့တာပါ ”

“ ကၽြန္မ သိ္ပ္ဒုကၡေရာက္ေနလို႔လားဟင္ ”

ကၽြန္မ တအံ့တၾသပင္ ေမးလုိက္မိသည္။

“ မင္း ဒုကၡေရာက္ေနတယ္လို႔ မင္းကိုယ္မင္း မယူဆရင္ေတာ့ ေမးခ်င္ပါတယ္။ ငါ့လိုပဲ အရာအားလံုးအတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို စေတးႏိုင္ၿပီလား ”

ကြမ္ရင္က ကၽြန္မကို အင္မတန္ႏူးညံ့ခ်ိဳလြင္သည့္ အသံႏွင့္ ဝင္ေမးၿခင္းၿဖစ္သည္။ ကၽြန္မ ေခါင္းခါမိသလားမသိ။

“ ကၽြန္မ အရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို စြန္႔လႊတ္ ဆံုးရႈံးခဲ့ရၿပီးၿပီ ၊ ကၽြန္မရဲ႕ ကံၾကမၼာ တခ်ိဳ႕ကို စေတးခဲ့ရၿပီးၿပီ ။ ကၽြန္မကိုယ္ ကၽြန္မေတာ့ မစေတးႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ထိုက္တန္မႈ ရွိတယ္ တရားတယ္လို႔ ထင္ၾကလို႔လား ”

ကြမ္ရင္ ကေတာ့ၿပံဳးပါသည္။ သူကေတာ့ Sacrifice ကို ကိုယ္စားၿပဳသူကိုး။

“ စိတ္ထင္ၿမင္ခ်က္ အားလံုးဟာ ကိုယ္နဲ႔ပဲသက္ဆိုင္ပါတယ္။ ကိုယ္က ထိုက္တန္တယ္ ထင္ရင္ ထိုက္တန္မွာပဲ။ ကိုယ္က ေက်နပ္ရင္ ေက်နပ္စရာ ေကာင္းပါတယ္။ မေက်နပ္ရင္ ေတာ့ဒါဟာ ဒုကၡေတြပဲေပါ့ ”

Kuan Yin ႏွင့္ Gwenhwyfar တို႔၏ စကားမ်ားၾကားတြင္ ကၽြန္မ ဝကၤဘာမိေနေတာ့သည္။

(၇)

ဝကၤပါထဲမွ ကၽြန္မ ရုန္းထြက္ရန္ အစေပးသူမွာ ကၽြန္မ အလြန္စိတ္ဝင္စားခဲ့သည့္ အီဂ်စ္တို႔၏ ပိရမစ္နံရံမွ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈမ်ိဳးႏွင့္ ရွိေနေသာ နတ္ဘုရားမပင္ ၿဖစ္သည္။ ပုခံုးထက္တြင္ သိမ္းငွက္ တစ္ေကာင္ပါလာၿပီး လ်ိဳ႕ဝွက္သိပ္သည္းေသာ မ်က္ႏွာကို ပိုင္ဆိုင္၏။ သူမ လွပပံုက ပေဟဠိ ဆန္လြန္းလွေလသည္။

“ ဒါနဲ႔ သူက အီဂ်စ္ဖက္က နတ္ဘုရားမလား ”

“ သိပ္နီးစပ္ပါတယ္ သူက အိုက္ဇစ္( Isis) ေလ ”

ကြမ္ရင္က ေၿဖေပးၿခင္းၿဖစ္၏။

“ ဘုရားေရ သူက Isis လား၊ ကၽြန္မ ေကာင္းေကာင္းသိတာေပါ့ ”

အိုက္ဇစ္က မၿပံဳးပါ။ ကၽြန္မကို မည္သို႔မွလည္း မတု႔ံၿပန္ပါ။ အတန္ၾကာေတာ့မွ ..

“ မင္းက ဘာတစ္ခုမွ မလိုခ်င္ဘူးဆိုေတာ့ magic power ကိုေရာ မင္းမလိုခ်င္ဘူးလား ။ ငါက magic ကို ကိုယ္စားၿပဳတယ္ေလ။ သိပ္ေတာ့ မထင္ပါဘူး ”

သူမကေတာ့ ကၽြန္မကို ေလွ်ာ့တြက္ထားပံုရပါသည္။

“ magic power က ကၽြန္မ ဘာလုပ္လုိ႔ရမလဲ ”

ကၽြန္မ၏ အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုင္လွေသာ ေမးခြန္းေၾကာင့္ Isis ေဒါသ ထြက္သြားပံုရသည္။ အလြန္စူးရွ နက္နဲေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားႏွင့္ ၾကည့္ကာ ဘာမွ မေၿပာေတာ့ပဲ ကၽြန္မေရွ႕မွ ထြက္ခြာသြားေတာ့သည္။ ပုခံုးေပၚမွ သိမ္းငွက္ၾကီးကလည္း “ ဂီး ” ဟု စူးရွရွ အသံ တစ္ခ်က္ေပးကာ လိုက္ပါသြား၏။

ကၽြန္မ သက္ၿပင္းကို အသာခ်မိသည္။

တကယ္ေတာ့ magic power ႏွင့္ လွည့္စားၿခင္းသည္ လွည့္စားၿခင္းသာၿဖစ္၏။ တကယ့္ အစစ္အမွန္မဟုတ္ေပ။ တကယ့္ အစစ္အမွန္မ်ား က်ေတာ့လည္း၊ ကၽြန္မအတြက္ ေၿခေခ်ာ္ လက္ေခ်ာ္ပင္ အေကာင္းဘက္မွ မလာပါ။

“ မင္း ေပ်ာ္မယ္ထင္ရင္ ငါနဲ႔ လုိက္ခဲ့လို႔ ရပါတယ္ ”

“ ေပ်ာ္မယ္ ထင္ရင္ ”

ကၽြန္မ ထိုစကားစုကို မ်က္ဝန္းအဝိုင္းသားႏွင့္ ေရရြတ္ေတာ့ ဒိုင္ယာနာ ( Diana ) ဟူေသာ လနတ္သမီးက ကၽြန္မကို ၿပန္ေမးသည္။

“ ေပ်ာ္ရႊင္မႈဆိုတာ မင္းမသိဘူးလား၊ ငါကေတာ့ ေတာကစားထြက္ရတာေပ်ာ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အၿပစ္မဲ့တဲ့ သတၱဝါေလးေတြကို ေစာင့္ေရွာက္ရတာလည္း ေက်နပ္တယ္ ”

သူ႔ ဝါသနာႏွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကလည္း တစ္မ်ိဳးပင္။ ေတာကစားထြက္သတဲ့။ အၿပစ္မဲ့ သတၱဝါ ေတြကို ေစာင့္ေရွာက္သတဲ့။ ဆန္႔က်င္ဘက္ ႏွစ္ခုပင္။ ကၽြန္မကေတာ့ သူမႏွင့္ အတူပါလာ ေသာ အမဲလုိက္ေခြးၾကီးမ်ားကိုသာ တအံတၾသ ၾကည့္ေနမိသည္။ ၿဖစ္ႏိုင္လ်င္ သူမလက္ထဲမွ လွပ ခန္႔ညားၿပီး အလြန္အသံုးဝင္မည့္ “ ေလး ” ၾကီးႏွင့္ အမဲလိုက္ ေခြး တစ္ေကာင္ေတာ့ လိုခ်င္ပါသည္။ သူမေၿပာေသာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈအတြက္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ အသံုးတည့္မည့္ အခ်ိန္ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္အတြက္ ၿဖစ္ပါသည္။

“ ကၽြန္မကေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈဆိုတာ တစ္ခါမွ မခံစားဖူးသလိုပဲ ”

“ မင္းက တရားရေနသူလည္း မဟုတ္ဘူး ။ ၿပီးၿပည့္စံုေနသူလည္း မဟုတ္ဘူး။ လူဆိုတာ ငိုဖူးရင္ ရယ္ဖူးရမွာေပါ့။ ဝမ္းနည္းဖူးရင္ ေပ်ာ္ဖူးရမွာေပါ့ ”

“ ဟုတ္လား၊ ေလာကနိယာမၾကီးက အဲဒီလိုလား ၊ ကၽြန္မ မသိခဲ့ပါဘူး။ နာက်င္ ဆံုးရႈံးခဲ့ ဖူးရင္ေကာ ကၽြန္မ ဘာၿပန္ရမွာလဲ ”

Diana နတ္သမီးသည္ ကၽြန္မကို အရႈႈံးေပးသြား၏။ ကၽြန္မ စကားကို ဘာမွ ၿပန္မေၿပာေတာ့ပဲ ဂ်ဴႏို ( Juno) ကိုသာ လွည့္၍ ေၿပာသြားခဲ့သည္။

“ မင္းကိုေတာ့ ဂ်ဴႏို႔ လက္ထဲပဲ ထားခဲ့ရေတာ့မွာပဲ ”

“ အဲဒါ အေကာင္းဆံုးပါပဲ ”

တညီတညြတ္တည္း ေထာက္ခံကာ Gaia, Zoya သံုးေဖာ္၊ Kuan Yin, Gwenhwyfar ႏွင့္ Diana တို႔အားလံုး ကၽြန္မေရွ႕မွ ထြက္ခြာသြားၾကေတာ့သည္။

တည္ၿငိမ္ရင့္က်က္ဟန္ရွိၿပီး က်က္သေရရွိလွေသာ ဂ်ဴႏိုက ကၽြန္မကို မမွိတ္မသုန္ ၾကည့္ေနသည္။ သူမ၏ အၾကည့္မ်ားတြင္ တစ္စံုတစ္ရာေသာ အားမ်ား ပါေနသလို ကၽြန္မ ရင္မဆိုင္ႏိုင္ပါ။ ထူးထူးဆန္းဆန္း သူမႏွင့္အတူ ၿမန္မာ့ကေဒါင္းၾကီးတစ္ေကာင္ ပါလာသၿဖင့္ ကၽြန္မ ေဒါင္းၾကီးကိုသာ ေငးၾကည့္ေနမိေတာ့သည္။

ေဒါင္းၾကီးက စိမ္းဖန္႔ဖန္႔ႏွင့္။

ကၽြန္မတို႔ အတန္ၾကာ တိတ္ဆိတ္ေနမိၾကသည္။

လေရာင္ၿဖာက်ေနပံုကအစ တစ္စ တစ္စ ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ရာ ေကာင္းလာသည္ဟု ခံစားရသည္။ သူမသည္ ေနာက္ဆံုးေသာ နတ္ဘုရားမၿဖစ္လိမ့္မည္။ ကၽြန္မသည္ ၾကယ္တာရာ အစင္းစင္းႏွင့္လြဲေခ်ာ္ခဲ့သူလား။ ဘယ္သူမွ မရႏိုင္ေသာ အခြင့္အေရးကို ရခဲ့ ေသာ္လည္း ကၽြန္မ လက္မခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ ကၽြန္မ ႏွလံုးသားမ်ားက အသားက် ေနခဲ့ၿပီလား။ ကၽြန္မ မ်က္ရည္ဆိုေသာ အရာကို မုန္းပါသည္။ တကယ္ေတာ့ ထိုမ်က္ရည္ မ်ားသည္ အမ်ားတကာက သမုတ္သလို လက္နက္မဟုတ္ပါ။ နာက်င္ က်ဆံုးၿခင္း၏ ကမၺည္းေက်ာက္စာၿဖစ္သည္။

ခု ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ။ ကၽြန္မ အၿမင္အာရံုမ်ား မႈန္ဝါး ေဝသီလာခဲ့သည္။ မ်က္ရည္ေတာ့ မၿဖစ္ႏိုင္ပါ။ ကၽြန္မက နာက်င္မႈကို ကမၺည္းတင္ခ်င္သူ မဟုတ္ေပ။ ႏွင္းေငြ႕ႏွင္းရိပ္မ်ား ၿဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ၿမန္မာၿပည္ေၿမာက္ပိုင္းေဒသသည္ ေႏြဦးေပါက္ထိ ေအးၿမေနတတ္သည္ မဟုတ္ပါလား။

“ ၿမစ္ကေလးေရ ”

ႏူးညံ့ ညင္သာ၍ ၾကည္လင္ေသာ အသံသာသာေလးေၾကာင့္ ကၽြန္မ ၿပန္ၾကည့္လုိက္မိသည္။ သူမက ကၽြန္မကို ၿမစ္ကေလး တဲ့။ ဟုတ္တာေပါ့။ အမိုင္ခ သည္ ဧရာဝတီ၏ အစၿဖစ္သည္ေလ။

“ မင္း ရပ္တံ့ေနလို႔ မရဘူး။ ဆက္စီးဆင္းေနရဦးမွာပဲ။ အဲဒီအခါမွာ အသားက်မႈေတြကို ေကာင္းေကာင္းဆိုးဆိုး မင္း စြန္႔လႊတ္ရလိမ့္ဦးမယ္။ ကံေကာင္းၿခင္းေတြကိုလည္း မင္း ထပ္ၾကံဳေတြ႕ရဦးမွာပဲ။ ကံဆိုးၿခင္းေတြကိုလည္း မင္းရင္ဆိုင္ရဦးမွာပဲ။ မင္းရင္ဆိုင္ခဲ့ဖူးၿပီးၿပီ ေလ..ဘာမွ စိုးရိမ္စရာ မရွိပါဘူး။ ဟိုးမွာ ေတြ႕လား ေနထြက္ေတာ့မွာ၊ ဘယ္သူမဆို အေမွာင္ဟာ အၿမဲတမ္း ဖံုးလႊမ္းမေနပါဘူး ”

“ wawalak ေတြ..”

“ မင္းက wawalak ေတြ မဟုတ္ဘူးေလ ”

“ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မေနာက္မွာ Yurlungar လို နဂါးၾကီးတစ္ေကာင္ ပါးစပ္ၿဖဲ ေစာင့္ေနတယ္လို႔ Gaia က ေၿပာတယ္ေလ ”

ကၽြန္မ စကားေၾကာင့္ Gaia က ဂရုဏာသက္စြာ ၿပံဳး၏။ ၿပီးမွ ..

“ အဲဒီ နဂါးၾကီးကို ၿဖိဳခြင္းႏိုင္မွာလည္း မင္းပဲ။ အဲဒီနဂါးခံတြင္းထဲ ခုန္ခ်ႏိုင္တာလည္း မင္းပဲ မင္းမွာ ဆင္ၿခင္ဥာဏ္ ရွိပါတယ္။ ငါကေတာ့ မင္းနဲ႔အတူ အၿမဲတမ္း ရွိေနမွာပါ ”

“ ရွင္ .. ဘာၿဖစ္လို႔လဲ ”

“ ငါက မင္းနဲ႔မွ မဟုတ္ပါဘူး ကမၻာေပၚက အမ်ိဳးသမီးတိုင္းရဲ႕ ပထမဆံုး ဝင္သက္ ထြက္သက္ကေန ေနာက္ဆံုးထြက္သက္ထိ ငါ သူတို႔နဲ႔အတူရွိေန ေစာင့္ေရွာက္ေနပါတယ္။ မင္းလည္း မလြတ္ေၿမာက္ပဲ ထြက္ေၿပးေနမယ့္ အတူတူ ရင္ဆိုင္စရာရွိတာေတြကို ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ရင္ဆုိင္ဖို႔ ဆံုးၿဖတ္လိုက္ပါ။ ေၿပာင္းလဲစရာရွိတာေတြကို မတု႔ံမဆိုင္း ေၿပာင္းလဲပစ္လိုက္ စမ္းပါ ။ အသိဥာဏ္ရွိၿပီး တည္ၿငိမ္ရင့္က်က္တဲ့ မိန္းမ တစ္ေယာက္အတြက္ ဘာက အလိုအပ္ဆံုးလဲဆိုတာ မင္း ေရြးခ်ယ္တတ္လိုက္စမ္းပါ ။ မင္း မညံ့ပါဘူး။ ငါယံုပါတယ္ ”

ကၽြန္မ သူမကို ဘာမွ ၿပန္မေၿပာမိပါ။ Juno က ေဒါင္းေတာင္ စိမ္းဖန္႔ဖန္႔ေလးတစ္ခု လက္ထဲထည့္ေပးကာ ကၽြန္မေခါင္းကို အသာပြတ္သပ္လ်က္ ေၿပာ၏။

“ ငါတုိ႔ဟာ မိန္းမသားေတြၿဖစ္တယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ မေမ့နဲ႔။ ဒါဟာ ေပ်ာ့ညံ့ဖို႔ မဟုတ္ဘူး မာေက်ာဖို႔ ေၿပာတဲ့ အမွာစကားပဲၿဖစ္တယ္။ မိန္းမဆိုတာ ပန္းေတာ့ပန္းေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သံမဏိပြင့္ဖတ္ေတြနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ပန္း ၿဖစ္ရမယ္။ ဒါကို မင္း မေမ့ပါနဲ႔ ”

Juno က ကၽြန္မကို ႏွစ္သိမ့္ၿပံဳး ၿပံဳးကာ ကၽြန္မထံမွ ၿပန္လည္ ထြက္ခြာသြားေတာ့သည္။ သူမ ထြက္ခြာသြားခ်ိန္တြင္ အေရွ႕ဆီမွ ေရာင္နီစမ်ားပင္ သန္းလာခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္မကေတာ့ လက္ထဲမွ ေဒါင္းေတာင္ေလးကိုၾကည့္ကာ ကၽြန္မကိုယ္ ကၽြန္မ ၿပန္လည္ နားခ်ေနမိသည္။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို နားခ် အယံုသြင္းရၿခင္းသည္ အခက္ခဲဆံုး ၿဖစ္ေနတတ္သည္။

ကၽြန္မ တစ္ညလံုး တစ္စက္မွ မေမွးခဲ့ရ။

ခု ေနေရာင္မ်ား ၿဖာက်လာခဲ့ၿပီ။

ေနေရာင္ၿခည္မ်ားကိုေရာ ကၽြန္မ ယံုၾကည္လို႔ ရႏိုင္ပါမည္လား။

ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေသခ်ာမႈ ရယူရေပဦးမည္။

(၈)

“ ေမခ နင္ ဘာလုပ္ေနတာလဲ ”

မွီေလွ်ာ့ထားေသာ ပင္စည္မွ ခြာကာ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္း စိုလတ္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။

“ ဟို အင္း .. ဘာမွ မလုပ္ပါဘူး ”

“ ဘာမွ မလုပ္ဘူး ဟုတ္လား ။ ခါတိုင္း ဒီအခ်ိန္ နင္က အိပ္ရာထတတ္တာမွ မဟုတ္တာ မွန္းစမ္း .. နင့္လက္ထဲက ဘာလဲ ”

ေၿပာေၿပာဆိုဆို ကၽြန္မ လက္ထဲမွ ေဒါင္းေတာင္ေလးကို ဖ်တ္ကနဲ လွမ္းဆြဲယူသြားသည္။

“ ေဒါင္းေတာင္ေလးပဲ ။ နင္ ဗမာၿပည္က ယူလာတာလား ”

“ မဟုတ္ .. အဲ .. ဟုတ္တယ္ ”

ကၽြန္မအေၿဖေၾကာင့္ စိုလတ္က ကမန္မကို မသကာၤသလို ၾကည့္ပါသည္။

“ နင္ ဘာၿဖစ္ေနလဲ ”

“ ဘာမွ မၿဖစ္ပါဘူး ”

“ ဒါဆို ဒီေလာက္အေစာၾကီး ေဒါင္းေတာင္ တစ္ေခ်ာင္းကို ကိုင္ၿပီး နင္ဘာထိုင္လုပ္ေနတာလဲ ေအးကေအးနဲ႔ ”

ထံုးစံအတိုင္း ဥာဏ္နီဥာဏ္နက္မ်ားကို ကဗ်ာကယာ စုယူရသည္။

“ ေၾသာ္ … မနက္ေစာေစာ တစ္ခါမွ မထဖူးဘူး မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ မနက္ခင္းရဲ႕ ရႈခင္းကို ငါထၾကည့္ေနတာ။ ဘာလုိ႔လဲဆိုေတာ့ ဒီရြာကေလးရဲ႕ နံနက္ခင္းကို ငါ မခံစားလိုက္ရမွာစိုးလို႔။ ငါ ေနာက္ ႏွစ္ရက္ သံုးရက္ေနရင္ ၿပန္ေတာ့မွာေလ။ ”

“ ဟင္ .. ဘယ္လိုၿဖစ္ရၿပန္တာလဲ ။ နင္ေၿပာေတာ့ ႏွစ္လ သံုုးလ ေနမွာဆို ”

“ အင္း .. ဟုတ္တယ္။ ခုေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ဘူး ”

စိုလတ္ ကၽြန္မကို မသကာၤသလို ၾကည့္ၿပန္ပါသည္။ သူ႔ မသကာၤၿခင္းက ကၽြန္မကို စိတ္မွ ႏွံ႔ရဲ႕လားဟူေသာ အၾကည့္မ်ိဳးဟု ကၽြန္မ ခံစားရလ်က္က မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ေနလိုက္သည္။

“ အဲဒါ ထားပါ။ ဒီေဒါင္းေတာင္က နင္လာတုန္းက ပါမလာပါဘူး။ ငါ့ကို ညာမေနနဲ႔ ။ ဘယ္ကရလဲ ေၿပာ ..”

“ နင္ Juno ကိုသိလား ”

“ ေမာ္ဒယ္လ္ လား၊ အကပညာရွင္လား၊ body fitness centre လား ”

“ ေသေတာ့မွာပဲ ”

ကၽြန္မက ညည္းညဴေတာ့ သူက ..

“ ကဲ ထားပါ ။ ဆက္ေၿပာပါ ”

“ သူကေလ ငါ့ကို ဒီေဒါင္းေတာင္ေလးေပးၿပီး ငါ့စိတ္ကို ကုစားေပးခဲ့တာ။ ”

စိုလတ္က မ်က္ေမွာင္ကို အစြမ္းကုန္ ၾကဳတ္ရင္း ..

“ ဘာလဲ .. ဒီေဒါင္းေတာင္ကို ၿပာခ်ၿပီး သံုးခြက ္တစ္ခြက္တင္ ..”

“ ၾကံၾကီး စည္ရာဟာ ”

“ ေတာ္ၿပီ ဒါဆိုလည္း ဘာမွေၿပာမေနနဲ႔ေတာ့ ။ ဘာေတြမွန္းကို မသိဘူး။ လာ ဒီေန႔ နင္ေရာက္ေနတယ္ဆိုလုိ႔ ကိုင္မီးနဲ႔ဒီးရမ္ လာလိမ့္မယ္။ ရြာထိပ္က သြားၾကိဳရေအာင္ နင့္ကို လာေခၚတာ ”

“ ဟုတ္လား .. သြားေလ ”

သစ္ပင္ကို မွီထိုင္ေနရာမွ ထလိုက္ေသာအခါ ကၽြန္မ မိုက္ကနဲ ၿပန္ၿပိဳလဲသြားခဲ့ရသည္။ စိုလတ္က ကဗ်ာကယာ လွမ္းဆြဲရင္း မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာ……..

“ နင္ ဘာၿဖစ္ေနတာလဲ ”

“ အဲဒီေမးခြန္းကို နင္ေမးေနတာ ဘယ္ႏွခါရွိၿပီလဲ ”

“ ဒါကေတာ့ နင္က ေမးေအာင္ လုပ္ေနတာကိုး၊ နင္ ..ဘာၿဖစ္ေနလဲ ေၿပာစမ္း ”

တစ္စက္ကေလးမွ စိုးရိမ္သံမပါပါ။ ဆူပူခ်င္သံပဲ ပါသည္။

“ ငါ .. ညက ..”

“ ညက .. ဘာၿဖစ္လဲ ”

“ တေရးမွ မအိပ္ရေသးဘူး ”

ကၽြန္မကို မယံုသကၤာၾကည့္ၿပန္ပါသည္။

“ ေစာေစာက နင္ေၿပာေတာ့ အေစာၾကိးထၿပီး နံနက္ခင္းကို ခံစားတာဆို ”

“ အဲဒါ ညာတာ ခုေၿပာတာကမွ အမွန္ ”

“ ကဲပါ .. ဘာလို႔ မအိပ္တာလဲ၊ အိပ္မေပ်ာ္တာလား၊ တမင္ မအိပ္တာလား ”

“ တစ္ခုမွ မဟုတ္ဘူး ၊ အင္း ..ဟိုေလ နတ္သမီး အဲ ..”

“ ဘာၿဖစ္ေနၿပန္လဲ .. ဘာနတ္သမီးလဲ ”

“ ေၾသာ္ .. ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး။ ငါေရးမယ့္ ဝတၳဳေခါင္းစဥ္ ေၿပာမလုိ႔ပါ ”

“ ဘာတဲ့လဲ ”

“ နတ္သမီးပံုၿပင္ တဲ့ ”

“ ဟင္းးးးးးးးးးးး ဘာမွန္းကို မသိဘူး ”

စိုလတ္က ကၽြန္မကို ႏႈတ္လွန္ထိုးမေနေတာ့ပါ။ သူႏွင့္ ကၽြန္မသည္ စကားႏိုင္လုတတ္ေသာ္လည္း တကယ့္တကယ္က် အေတြးတူေသာ ခံယူခ်က္တူေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ၿဖစ္သည္။

ဟိုးအေဝးဆီမွ တေရြ႕ေရြ႕ လွမ္းလာေသာ ၿဖဴၿဖဴရိပ္ကေလးႏွစ္ခုကို ႏွင္းေငြ႕ေငြ႕ၾကားမွ ၿမင္ေနရသည္။ ကိုင္မီးနွင့္ ဒီးရမ္ ၿဖစ္ႏိုင္သည္။ ဧည့္သည္ .. ဧည့္သည္ ..ဟူေသာ လက္ဆင့္ကမ္း သံခ်ိဳေလးမ်ားကို ၾကားလုိက္ရသည္။

ကၽြန္မ စိုလတ္လက္ထဲမွ ေဒါင္းေတာင္ေလးကို ၿပန္ယူကာ တယုတယ သိမ္းလုိက္ရင္း ေတာင္ေစာင္းလမ္းေလး အတိုင္း ၿဖဴၿဖဴရိပ္ကေလးမ်ား ရွိရာသို႔ ေၿပးဆင္း သြားလုိက္ေတာ့သည္။

ေအးစိမ့္ေသာ ေဆာင္းေႏွာင္းေႏြဦး၏ ေလသည္ ကၽြန္မကို ၾကမ္းတမ္းစြာ တားဆီး ေႏွာက္ယွက္ေန၏။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မ ၿဖတ္သန္းထိုးခြဲႏိုင္ခဲ့သည္။ Juno ေၿပာသလို ရင္ဆိုင္စရာရွိသည္မ်ားကို ရင္ဆိုင္ေက်ာ္ၿဖတ္ၿပီးမွသာ ကၽြန္မတို႔ ၿငိမ္းေအးႏိုင္မည္ မဟုတ္လား။

ႏွင္းၿဖဴေငြ႕ ေအးစက္စက္မ်ား၏ အဆံုး၊ ေနေရာင္ၿခည္ တခ်ိဳ႕ေအာက္တြင္ ၊ ကၽြန္မ ခ်စ္ေသာ အစ္ကိုအစ္မ မ်ားက ကၽြန္မကို ေစာင့္ေနလိမ့္မည္။ ကၽြန္မ၏ ေနာက္ေက်ာ တြင္လည္း ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းေလး ရွိေနခဲ့သည္။ ကၽြန္မ လက္ထဲတြင္လည္း ေဒါင္းေတာင္ေလး ရွိေန၏။

ႏွင္းၿမဴမ်ားကို ၿဖိဳခြင္း ေက်ာ္လႊားႏိုင္မွာလည္း ကၽြန္မ၊ ေနေရာင္မ်ားကို လက္ကမ္းၾကိဳႏိုင္မွာ လည္း ကၽြန္မ ဆိုတာ ပိုေသခ်ာသြားခဲ့ရေလၿပီ။ ။

မေနာ္ဟရီ

၂၀၀၂

ဒီဝတၳဳကို ၂၀၀၂ ခုႏွစ္တည္းက ေရးခဲ့တယ္လို႔ အမွာမွာ တည္းက ေရးခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခုေရးတယ္ထင္ေနၾကတဲ့သူေတြရွိသလို နတ္သမီး မေၿပာခဲ့တဲ့ပံုၿပင္ တို႔ ကိုရဲ (နီကိုရဲ) ရဲ႕ နတ္သမီးေထာင္ေခ်ာက္ တို႔နဲ႔ မွားေနသူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဒါက မဂၢဇင္းဝတၳဳရွည္လို႔ ေၿပာလုိ႔ရမယ့္ mini-fiction အမ်ိဳးအစားပါ။ ေမာင္စိုင္းနဲ႔ Rebecca Win ရိုက္တာက နတ္သမီးမေၿပာခဲ့တဲ့ပံုၿပင္ ပါ။ အဲဒါက လံုးခ်င္းၿဖစ္ပါတယ္။

မေနာ္ဟရီ