နတ္သမီးပံုၿပင္ (အပိုင္း ၄)

Friday, February 5, 2010

(၄)

“ ကၽြန္မ သူ႔ကို မသိဘူး ”

တာရာနတ္သမီးက ကၽြန္မကို ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာကာနီး သမင္လည္ၿပန္လွည့္ကာ ေၿပာ၏။

“ သူက Inanna တဲ့ ၾကယ္တာရာနတ္သမီးေပါ့ Star ဆိုတဲ့ သေကၤတကို ပိုင္ဆိုင္တယ္ ေၾကးေခတ္ရဲ႕ အင္မတန္ တန္ခိုးၾကီးတဲ့ နတ္ဘုရားမေပါ့ ။




သူ႔ကို ေကာင္းကင္ ဘုရင္မ (Queen of Heaven ) လို႔လည္းေခၚၾကတယ္ .. အစက ၿပန္မစခ်င္တဲ့ မင္းကို သူက တစ္ခုခုကူညီႏိုင္ပါေစလို႔ ကိုယ္ ဆႏၵ ၿပဳပါတယ္ ”

တာရာနတ္သမီး ေပ်ာက္ကြယ္သြားေသာအခါ ကၽြန္မေရွ႕သို႔ေရာက္ေနၿပီၿဖစ္ေသာ ၾကယ္တာရာနတ္သမီးက ကၽြန္မကိုၾကည့္ကာ ..

“ ခုခ်ိန္ကစၿပီး မင္းအိပ္မက္ေတြကို စိုးရိမ္ေၾကာင့္က်မႈ ကင္းကင္းနဲ႔ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေပေတာ့ ။ ေအာင္ၿမင္မႈနဲ႔ ကံၾကမၼာေကာင္းေတြကို ငါ ဖန္ဆင္းေပးခဲ့မယ္ ”

“ ကၽြန္မ ..”

ေကာင္းကင္ ဘုရင္မက ကၽြန္မစကားကို ဆံုးေအာင္ေၿပာခြင့္မၿပဳပါ။ အေတာင္ပံေတြပါသည့္ ၿခေသၤ့ေမာင္ႏွံႏွင့္အတူ ပ်ံသန္းေပ်ာက္ကြယ္သြားပံုက ေကာင္းကင္မွ ၾကယ္စုမ်ားပင္ သူမႏွင့္ လိုက္ပါသြားသလို ထင္လုိက္ရသည္။

“ မတရားလုိက္တာ ..”

ကၽြန္မ စိတ္ထဲက မေက်မနပ္ ေရရြတ္ရံုမွတစ္ပါး ဘာမွမတတ္ႏိုင္ပါ။ သူမသည္ Queen of Heaven ဟူေသာအမည္ႏွင့္လိုက္ေအာင္ အေတာ္လည္းခက္ထန္ပံုရပါသည္။

“ မင္းအတြက္ တရားမွ်တမႈကိုေတာ့ ငါက ေပးႏိုင္ပါလိမ့္မယ္ ”

ပင္လယ္လိႈင္းရိုက္သံ ဂီတႏွင့္ ဆင္ဆင္တူေသာ အသံတခ်ိဳ႕ကို ၾကားလုိက္ရၿပီး ကၽြန္မေရွ႕တြင္ ပင္လယ္ေရၿပာေရာင္ ဝတ္ရံုႏွင့္ ရီမားနား (Yemana) ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။



သူမသည္ Santeria မ်ား၏ ပင္လယ္ေစာင့္ နတ္သမီးၿဖစ္ၿပီး မွ်တမႈ ( Balance) သည္ သူမ၏ သေကၤတၿဖစ္သည္။ သူမသည္ ေကာင္းကင္ႏွင့္ ကမၻာေၿမၿပင္ ၾကားတြင္ မွ်တမႈကို ေဆာင္က်ဥ္းေပးသူလည္းၿဖစ္၏။

“ တရားမွ်တမႈ ဟုတ္လား ”

“ ဟုတ္တယ္ ”

ကၽြန္မ သူမ၏ ကပိုကရိုလွပေသာ နက္ေမွာင္ေၿပာင္လက္သည့္ ပိုးသားဆံပင္မ်ားကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ သူမ ဦးေခါင္းထက္တြင္ ဘာသရဖူမွ မပါပါ။ ဝတ္ဆင္မႈကလည္း ရိုးစင္းလွ၏။

“ တရားမွ်တမႈတိုင္းဟာလည္း ကၽြန္မကို မကုစားႏိုင္ၾကပါဘူး ”

“ ဘယ္လိုကြဲ႕ ”

သူမ ကၽြန္မကို တအံတၾသ ၿပန္ေမး၏။ သူမသည္ ရိုးသားလွေသာ နတ္ဘုရားမ ၿဖစ္သည္။

“ ကၽြန္မ အမွန္တရားနဲ႔ တရားမွ်တမႈကို ရွာေနတာမဟုတ္ဘူး ”

သူမက ကၽြန္မကို နားမလည္သလုိ ၾကည့္ပါသည္။

“ မင္းဟာက အမ်ိဳးမိ်ဳးပဲ ခုနက ၾကယ္တာရာနတ္သမီးကိုက် မတရားလုိ႔တဲ့ ”

ဟုတ္ပါသည္။ သူမ ေၿပာတာ မမွားပါ။ မွားေနသည္က ကၽြန္မသာ ၿဖစ္ပါလိမ့္မည္။ Yemana က ကၽြန္မကို ဂရုဏာသက္စြာၾကည့္ရင္း ေၿပာ၏။

“ မင္းဟာ တကယ္ေတာ့ ခုထိ ဘာမွန္းမသိေသးတဲ့ မိန္းကေလးပဲ ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘာၿဖစ္ခ်င္မွန္း သိလ်က္နဲ႔ အလိုက္အထိုက္ ခ်ိဳးေကြ႕တဲ့လမ္းေတြကို သိမ္းဆည္း ထားတာက်ေတာ့ေရာ မင္းကိုယ္မင္း တရားမွ်တတယ္လုိ႔ မင္းထင္လုိ႔လား ဒီမွာ ေနသာတဲ့ေန႔က်မွ လမ္းေလွ်ာက္လုိ႔ရတာမဟုတ္ဘူး ကေလးမရဲ႕။ ဘယ္ရာသီဥတုမွာမဆို မင္း လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္ရမယ္ .. ဆံုးၿဖတ္ခ်က္ခ်ထားတဲ့လမ္းကိုလည္း ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ေလွ်ာက္ရဲရမယ္ ”

“ ကၽြန္မ မုန္တိုင္းထဲေတာင္ ေလွ်ာက္ခဲ့ၿပီးၿပီ ။ ကႏၱာရထဲလည္း ၿဖတ္ခဲ့ၿပီးၿပီ ခု ကၽြန္မမွာ ဘာအားမွ မက်န္ေတာ့ဘူး ”

“ ေစာေစာက မင္းကို ေကာင္းကင္ ဘုရင္မက ဆုေပးသြားခဲ့တယ္ေလ ”

“ ကၽြန္မ မွ မေတာင္းတာ ”

“ မင္းရဲ႕ ေခါင္းမာမႈေတြက သိပ္အသံုးမဝင္တာ မင္းသိခဲ့ၿပီးၿပီပဲ .. ဘာလုိ႔ ဟန္ေဆာင္ တင္းမာခ်င္ရတာလဲ ”

“ ဟင့္အင္း ကၽြန္မ မသိဘူး ”

ကၽြန္မ မ်က္စိစံုမွိတ္ၿပီး ၿငင္းဆန္လုိက္သည္။

“ အေရးၾကီးတာက ကိုယ့္ကိုယ္ကို တရားမွ်တခဲ့ရဲ႕လား ၿပန္စဥ္းစားၾကည့္ဖို႔ပါပဲ ။ အေၿဖရခဲ့ရင္ေတာ့ မင္းခုလို လြင့္ေမ်ာေနရာကေန တည္ၿငိမ္မႈရေအာင္ ၾကိဳးစာႏိုင္လိမ့္မယ္ လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္ ”

ကၽြန္မ ေခါင္းညိတ္ၿပမိသလား။ ေခါင္းခါၿပမိသလားပင္ မသိပါ။ အၿဖဴေရာင္ ၿမင္းၾကီး တစ္ေကာင္ကို စီးနင္းကာ ခရမ္းေရာင္ ဝတ္ရံု တလြင့္လြင့္ႏွင့္ ေနာက္ထပ္ နတ္သမီးတစ္ပါး ကၽြန္မေရွ႕ ေရာက္လာၿပန္သည္။

Yemana က ကၽြန္မကို မိတ္ဆက္ေပး၏။

“ သူက Rhiannon ပဲ ။ အဂၤလိပ္ေတြရဲ႕ ၿမင္းနတ္ဘုရားမေပါ့ ။



မင္းကို စိုးရိမ္ပူပန္မႈ ကင္းတဲ့ အေၿခအေနတစ္ခုဆီ ေခၚေဆာင္သြားဖုိ႔ သူစြမ္းပါတယ္ ”

“ ဟင့္အင္း ”

ထံုးစံအတုိင္း ကၽြန္မ ၿငင္းမိၿပန္ပါသည္။ ကၽြန္မ ဘယ္လို အေၿခအေန တစ္ခုကိုမွ မယံုၾကည္ရဲေသးပါ။ ေမွ်ာ္လည္းေမွ်ာ္လင့္မထားခဲ့ေသးပါ။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ဟူေသာ အရာအား ကၽြန္မ အေသသတ္ခဲ့သည္မွာ ၾကာၿပီ။ မဟုတ္လ်င္ သူ၏ သတ္ၿဖတ္မႈကို ကၽြန္မ ခံရဖြယ္ရာရွိေသာေၾကာင့္ၿဖစ္သည္။

Rhiannon ၏ ၿမင္းၿဖဴၾကီးသည္ လွပေက်ာ့ရွင္းလွ၏။ တစ္ၾကိမ္တစ္ခါမွ် စီးနင္းခြင့္ရခဲ့လ်င္ အဘယ္မွ် ေကာင္းမည္နည္းဟု ေတြးမိရံုရွိေသးသည္။ သူမ၏ လွပ သြယ္စင္းေသာ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားက ကၽြန္မကို ကမ္းလင့္လာခဲ့သည္။

“ လာေလ ”

ေမြးရာပါ တြန္႔ဆုတ္မႈသည္ အသားေသၿမဲ အတိုင္း ကၽြန္မ ေနာက္တစ္လွမ္း ဆုတ္သြားမိသည္။ ဆံုးမစကားတို႔ၿဖင့္ က်ဥ္းေၿမာင္းေပးခဲ့ေသာ ကၽြန္မ၏ လမ္းသည္ နာက်င္မႈတို႔ႏွင့္ ပိတ္ဆို႔သြားခဲ့စဥ္ကတည္းက ကၽြန္မ အရာရာကို တြန္႔ဆုတ္ၿခင္း ၾကီးလာခဲ့သည္။

“ လာပါ ရဲရဲ ဝံံ့ဝံ့လာပါ ”

ကမ္းထားသည့္ လက္ကို ကၽြန္မ ေပကတ္ကတ္ႏွင့္ ၿငင္းဆန္ေနမိသည္။ ေနာက္ေက်ာမွ ဘာပင္မွန္းမသိသည့္ ပင္စည္သာ မရွိခဲ့လ်င္ ကၽြန္မ အိမ္ထဲ ၿပန္ေရာက္ေနေလာက္ၿပီ။

“ ဟင့္အင္း ”

“ ဘာလို႔လဲ မင္း တစ္ခုခုအတြက္ ေၿပာင္းလဲဖို႔ ေကာင္းေနၿပီ မင္း အေၿခအေနက သိပ္ကို မြန္းၾကပ္ေနခဲ့ၿပီ။ ဘာလို႔ မင္း ငါနဲ႔ လုိက္ခ်င္လ်က္နဲ႔ လိုက္ပါ ေၿပာင္းလဲဖို႔ ၿငင္းဆန္ေနရတာလဲ ”

ကၽြန္မ မေၿဖႏိုင္ပါ။

ေသခ်ာတာကေတာ့ စိတ္ထဲမွာ သူမ၏ ေၿမမနင္းေသာ ၿမင္းၿဖဴၾကီးကို စီးနင္းကာ စိတ္လြတ္ ကိုယ္လြတ္ ေလွ်ာက္သြားပစ္လုိက္ခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မကို ဘာက ထိန္းခ်ဳပ္ထားမွန္းမသိ။ ေတြေဝၿခင္းႏွင့္ ထိန္းခ်ဳပ္ၿခင္းသည္ တူပါသလား။ ေသမင္းနတ္သား ႏွင့္ အိပ္ဖန္ေစာင့္နတ္သားတုိ႔ကေတာ့ အၿမႊာညီအစ္ကိုမ်ား ၿဖစ္ၾကသည္ဟု ဂရိဒ႑ာရီက ဆိုသည္။

“ မင္း ဘာေတြ စဥ္းစားေနတယ္ဆိုတာ ငါသိတယ္ ”

ကၽြန္မ ထူးၿပီး မအံ့ၾသမိေတာ့ပါ။ သူမကပင္ဆက္၍…

“ တကယ္ေတာ့ မင္းတုိ႔က အဲဒီေတြေဝမႈနဲ႔ ဒြိဟေတြကို လက္ခံမထားသင့္ဘူး ။ ၿပီးေတာ့ စိုးရြံ႔႕ ေၾကာက္လန္႔မႈ .. ”

လာၿပန္ၿပီ တစ္ေယာက္။ ကၽြန္မသည္ သတၱိခဲ မဟုတ္ေသာ္လည္း ေၾကာက္တတ္သူ တစ္ေယာက္မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာသည္။

“ ကၽြန္မ ဘာကိုမွ မေၾကာက္ဘူး ”

ခပ္ထန္ထန္ၿငင္းပစ္လုိက္မိသည္။

“ မင္း လိမ္တာ ။ မင္းမွာက စိုးရိမ္ေၾကာက္လန္႔မႈေတြ အၿပည့္ပဲ။ ဒါေတြနဲ႔ပဲ ၾကီးၿပင္းလာခဲ့ ရတာကိုး ။ ဒါကို မင္းက ေခါင္းမာမႈ အၿဖစ္ ပံုသ႑ာန္ ေၿပာင္းထားခဲ့တာပဲ ”

“ မဟုတ္ဘူး တစ္ခုမွ မဟုတ္ဘူး ”

ကၽြန္မ မ်က္စိမွိတ္ကာ ၿငင္းပစ္လုိက္သည္။ သို႔ေသာ္ မဟုတ္ေၾကာင္းကိုေတာ့ သက္ေသႏွင့္တကြ ေရေရလည္လည္ မရွင္းၿပႏိုင္ခဲ့ပါ။ ရွင္းလည္း မရွင္းၿပတတ္ပါ။ ရွင္းၿပ စရာလည္း ရွိမေနခဲ့ပါ။

“ ကိုယ္သာဆို အဲဒီေကာင္မေလးကို လက္ေလွ်ာ့ထားလိုက္မွာပဲ ”

အသံေၾကာင့္ လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ ဂါဝန္ၿဖဴလြလြႏွင့္ ရိုးရွင္းလွေသာ္လည္း အရွိန္အဝါတစ္ခု ႏွင့္ေတာက္ပေနဟန္ရွိသည့္ နတ္ဘုရားမ တစ္ပါးကို ေတြ႕လုိက္ရသည္။ သူ႔ကိုလည္း ကၽြန္မ မသိပါ။ ကၽြန္မက Rhiannon ကို ..

“ သူက ဘယ္သူလဲ ”

“ သူက Estanatlehi တဲ့ ။



ကမၻာေၿမၿပင္ရဲ႕ ေပါမ်ားၾကြယ္ဝမႈကိို ေစာင့္ေရွာက္ေပးတဲ့ သူေပါ့ ။ နာဗာဂ်ိဳ ေတြရဲ႕ corn goddess လည္း ၿဖစ္တယ္။ သူ႔ရဲ႕ သေကၤတက Fertility ပဲ။ ”

“ ရွင့္ရဲ႕ သေကၤတကေရာ ”

“ Movement ”

Rhiannon က တစ္လံုး တည္းအေၿဖေပးသည္။ ကၽြန္မကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ေၿပာင္းပင္ေတြရဲ႕ နတ္ဘုရားမက ဘာလုပ္ေပးႏိုင္မွာလဲဟု ကလန္ကဆန္ ေတြးေနမိၿပန္သည္။ Estsanatlehi ကေတာ့ သူမ၏ ေတာက္ပေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားႏွင့္ ကၽြန္မကို စိုက္ၾကည့္ေန၏။ ၿပီးမွ…

“ တခ်ိဳ႕လူေတြက ေစတနာနဲ႔ မတန္ဘူး အဲဒီထဲမွာ မင္းပါတယ္ ။ တကယ္ေတာ့ မင္းဟာ စံုစမ္း ေႏွာက္ယွက္ၿခင္းေတြနဲ႔ပဲ ထုိက္တန္တဲ့ လူမ တစ္ေယာက္ပဲ။ မင္းဘဝနဲ႔ ထိုက္တန္သလိုပဲ မင္းေနရမွာပါ ။ ဒီည မင္းဆီေရာက္လာၾကတဲ့ ေရာက္လာၾကဦးမယ့္ နတ္ဘုရားမ အားလံုးဟာ ေတြ႕ခ်င္တဲ့သူတိုင္း ေတြ႕ရမယ္လို႔ မင္းထင္ေနသလား ။ မင္းဟာ မင္းၾကမၼာကို မိုက္မဲစြာ ဖန္တီးသူပဲ။ Rhiannon ကေတာ့ တာဝန္ေက်ၿပီ ”

ေၿပာခ်င္တာေၿပာၿပီး ေပ်ာက္ကြယ္သြားသၿဖင့္ ကၽြန္မ လူသားဆန္စြာ ရယ္မိသည္။

“ မင္း ဘာရယ္တာလဲ ”

သူ႔ကို ရယ္တာပါ ။ သူက ကၽြန္မကို နဂိုတည္းက လက္ေၿမွာက္ဖုိ႔ လာခဲ့တာပဲ ခု သူေၿပာခ်င္ရာေၿပာၿပီး တာဝန္ေက်ၿပီတဲ့ ကၽြန္မ မရယ္ရေတာ့ဘူးလား။

“ မင္းတို႔ဟာ နာက်င္မႈကို ေခါင္းေမာ့ ရယ္ေမာပစ္လုိက္တာနဲ႔ အသားက်ေနခဲ့ၿပီလား ။ ဒါဟာ မင္းတို႔ ႏွလံုးသားကို တကယ္ေရာ ကုစားႏိုင္လို႔လား ”

ၿမတ္စြာဘုရား။ ဒါ ေမးခြန္းမဟုတ္ပါ။ ကၽြန္မတြင္ အေၿဖအသင့္လည္း ရွိမေနပါ။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မသည္ Rhiannon ေၿပာသလိုပင္ ထိုအရာတြင္ အသားက်ေနခဲ့ၿပီး ေလၿပီ။ တကယ္တမ္း ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ားႏွင့္ ေကာင္းခ်ီးေပးခံရလ်င္ပင္ ကၽြန္မတို႔ ရယ္ေမာ ေပ်ာ္ရႊင္တတ္ပါဦးမည္လား။ မေသခ်ာပါ။

Rhiannon ကေတာ့ ကၽြန္မကို ဂရုဏာသက္စြာ ၾကည့္ေနဆဲၿဖစ္၏။

မေနာ္ဟရီ