ထရပ္ကားေပၚက သစ္သီးေတြ

Wednesday, July 29, 2009

ေနမ်ိဳးရဲ႕ ထရပ္ကားေပၚက သစ္သီးေတြ ဆိုတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးကို အေဝးေရာက္ေနတဲ့ ကဗ်ာခ်စ္သူေတြအတြက္ ရည္ရြယ္ၿပီးတင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဒီစာအုပ္ေလးကို ရိုက္ပို႔ေပးတဲ့ မိုးေန ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဒီကဗ်ာစာအုပ္ကိုၾကည့္မယ္ဆုိရင္ ေနမ်ိဳးရဲ႕ အေရြ႕ တစ္ခုကိုေတြ႕ၿမင္ခံစားရလိမ့္မယ္လို႔ ယံုပါတယ္။ ကၽြန္မခ်စ္ေသာ ကဗ်ာမ်ား မွာတင္ထားတာ သြားဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။

တိမ္ၿပိဳရာသီ

Monday, July 27, 2009

တိမ္ၿပိဳရာသီ
အလြမ္းေတြအုပ္ဖဲြ႕ ပ်ံသန္းလာတာကိုျမင္ရရဲ႕
လမ္းလဲႊခြင့္မရိွေတာ့တဲ့ ေတာင္တန္းဟာ ငါပါ
အနာဂတ္ေတြဟာ ငါ့အေပၚ လာေရာက္ၿငိတြယ္ေနတဲ့ တိမ္တစ္စလိုပဲ။
မၾကာခင္ ေမ်ွာ္လင့္ျခင္းေတြရြာခ်ေပးခံရမယ္တဲ့လား
ငါ့ကိုအေျခကေန တြန္းဖဲ့ထိုးေကာ္ပစ္လုိက္စမ္းပါ
တစ္ခါတစ္ခါ တခ်ဳိ႕လူေတြအတြက္
ေသျခင္း ဟာ အရသာသိပ္ရိွမွာပါ။
မေနာ္ဟရီ

ကၠုတၳိယေတာင္တန္း ကဗ်ာစု

Saturday, July 25, 2009

ဆရာပိုင္စိုးေဝ ရဲ႕ ကဗ်ာစာအုပ္ ကၠုတၳိယေတာင္တန္း ကို အေဝးေရာက္ေနတဲ့ ကဗ်ာခ်စ္သူမ်ားအားလံုး အတြက္ ကၽြန္မခ်စ္ေသာကဗ်ာမ်ား မွာ တစ္အုပ္လံုးတင္ေပးထားပါတယ္။ ဒီစာအုပ္ေလးကို ကၽြန္မဆီ ေငြကုန္ေၾကးက်ခံၿပီး ပို႔ေပးတဲ့ ညီမငယ္ မိုးေန ကိုလည္းေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္။ ဒီစာအုပ္ေလးကိုၿပန္မွ်ေဝၿဖစ္တာကလည္း စာေပ ကုသို္လ္အတူရခ်င္လုိ႔ပါ။

Idea Magazine August Issue

Friday, July 24, 2009

Idea Magazine August Issue ကို ဖတ္လို႔ရပါၿပီ။
ေမာင္မ်ိဳးမင္း(ရင္တြင္းၿဖစ္)၊နီကိုရဲ၊ေမာင္ကိုကို(အမရပူရ)၊ဘုန္းေနသြန္း တုိ႔ရဲ႕ စာမူေတြနဲ႔အတူ
သုခမိန္လိႈင္၊ငုအိမ္ထက္ၿမက္၊မင္းခိုက္စိုးစန္၊ေမာင္ခင္သာ(ေတာင္တြင္း)၊ပုသိမ္ေမာင္ေရႊမူ၊
မိုသွ်န္း၊ေၿမမႈန္လြင္၊ရိုးရိုး၊သုမင္းညိဳႏွင့္ Zephyr တို႔၏ကဗ်ာမ်ား...........

ေႏွာင္ထံုးမဲ့ေက်ာက္စာ

Wednesday, July 22, 2009

ဒီဝတၳဳတိုကို..ဘယ္တုန္းကေရးၿဖစ္တာလဲေတာ့..မမွတ္မိ ေတာ့ဘူး။ People Magazine မွာပါေတာ့ ၂၀၀၂ ပါ။ အဲဒီ တုန္းက ခင္မ်ိဳးသန္း ခင္မ်ိဳးသင္းညီအစ္မက ကၽြန္မကို ပင္တိုင္ေရးေနသလားမွတ္ရေအာင္ စာမူ ေတာင္းခဲ့ၾကသူေတြပါ။အဲဒီ ေႏွာင္ထံုးမဲ့ေက်ာက္စာ ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္နဲ႔ပဲ လံုးခ်င္းတစ္အုပ္လည္း ေရးၿဖစ္ပါတယ္။ ဒီထဲက စာသား ေတြကိုအဖြင့္နဲ႔အပိတ္မွာ ထည့္ခဲ့ပါတယ္။အက္ေဆးဆန္ တဲ့ဝတၳဳတိုမ်ိဳးၿဖစ္ပါတယ္။

ေႏွာင္ထံုးမဲ့ေက်ာက္စာ

ကၽြန္မသည္ ေမွ်ာ္လင့္ၿခင္းမ်ား၏ သတ္ၿဖတ္မႈေၾကာင့္ ေသအံဆဲဆဲၿဖစ္ေနသည့္ ပစၥဳပၸန္တစ္ခု ၿဖစ္သည္။ ႏွင္းစက္တို႔ထိစို အံု႔ဆိုင္းေနေသာ ေလာင္းရိပ္တစ္ခု၏ အတြင္းသံ စစ္စစ္ကို သင္ၾကားနာလုိပါသေလာ။ မိုးတိမ္နက္နက္တို႔ႏွင့္ အတိၿပီးေသာ သီခ်င္းမ်ား၏ ဂီတတြင္ ကၽြန္မတို႔ ေနထိုင္ေနရပါသည္။ ဖေယာင္းတုိင္တစ္တုိင္စာမွ်ပင္ လင္းခ်င္းခြင့္ မရေသာကံတရားအား ကၽြန္မ မည္ကဲ့သို႔ စြဲခ်က္တင္ႏိုင္ပါမည္နည္း။ အမွန္ေတာ့ လွည့္စား ခံရၿခင္းသည္ လွည့္စားသူက ေတာ္ ၿခင္းေၾကာင့္သက္သက္မဟုတ္ပါ။ ကန္႔လန္႔ကာ သို႔မဟုတ္ ၿပည္ဖံုးကားတစ္ခုၿခားထားေသာ ကိန္းဂဏန္းအေရအတြက္ တစ္ခုေၾကာင့္ ၿဖစ္သည္။ သူ႔တြင္ မ်က္ႏွာဖံုးေၿပာင္ ႏွစ္ခုပါ၏။ 00 ..။
မိတ္ေဆြ……..သင့္၏မသိမႈမ်ားထဲတြင္ ေလးလံၾကပ္ခဲေနေသာ ကၽြန္မ၏ ဒုကၡႏွင္းၾကြင္း မ်ားကို ေဝမွ်ဖိသိပ္ထည့္ေပးႏိုင္ပါမည္လား။
မွားယြင္းမႈ …ဆိုကတည္းက ဘယ္ေသာအခါမွ အမွန္ ၿပန္မၿဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ Better late than never ဆိုေသာ စကားပံုသည္ ေနရာတိုင္းႏွင့္ ဆီေလ်ာ္မႈ မရွိလွေၾကာင္း လက္ေတြ႕ သိခဲ့ရခ်ိန္တြင္ မွန္ၿပင္စမ်ား ကြဲအက္က်ဆင္းလာခဲ့ၿပီ။
တကယ္ဆို ကၽြန္မ၏ညံ့ဖ်င္းမႈမ်ားကို တိတိပပေဝဖန္ပစ္ခဲ့ဖုိ႔ေကာင္းသည္။ခုေတာ့ ညံ့ဖ်င္းမႈမ်ားက ကၽြန္မကို တိတိပပ ေဝဖန္ၿပစ္တင္လာေသာအခါ …ကၽြန္မ၏အာရံုမ်ား တင္းမာကန္းဆြံ႔သြားၾကေတာ့၏။
ကၽြန္မသည္ တေယာတစ္လက္မဟုတ္ခဲ့ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘိုးတံႏွင့္လည္းေဝးေဝးေနစရာ အေၾကာင္းမရွိ။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မသည္ ပက္ထရမ္ၿပားေသးေသးေလး၏ လာေရာက္ ထိခတ္မႈကို ေသြးပ်က္တတ္ေသာ ဂစ္တာၾကိဳးတစ္ၾကိဳးမွ်သာ ၿဖစ္၏။ အေၾကာင္းမွာ ကၽြန္မ၏ မလွပခဲ့ေသာ ကံၾကမၼာအမွားမ်ား ေပါက္ထြက္လာမည္ကိုစိုးေသာေၾကာင့္ ၿဖစ္သည္။
နင့္နင့္သီးသီးလိုခ်င္တပ္မက္ခဲ့၍လားမသိ။ ဘဝတြင္ တစ္ခါမွ မၾကံဳခဲ့ရဖူးေသာ သစၥာတရား ဆိုေသာအရာကို ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားရင္း ေသအံ့မူးမူး ၿဖစ္ေနခဲ့ရၿပီ။ ကၽြန္မ၏ ဂီတသည္ ..နင့္သီး၏။နက္ေမွာင္၏။နက္နဲသိပ္သည္း၏။အဘယ္သူမွ် နားမလည္ႏိုင္ေသာ ဂီတကို ကၽြန္မ ေဖာ္က်ဴးခဲ့မိၿပီလား။ ထို႔အတြက္ ကၽြန္မေတာင္းပန္စရာဆို၍ ၾကယ္ကေလး သံုးလံုးတန္းေနေသာ ေမာင္ရင္ဆိုင္းထမ္းၾကယ္စုကေလးသာရွိပါသည္။ အခ်ိန္ ဟူေသာ ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ ရွစ္ၾကိမ္တိုင္တိုင္ပတ္ခ်ည္ခဲ့သူသည္ ကၽြန္မ မဟုတ္ခဲ့ရပါ။ သို႔ေသာ္ မေၿပးေသာ္လည္း ကံရာကရွိခဲ့ေလၿပီ။
ပန္းတစ္ပြင့္မွမပြင့္ေသာ ဖုန္းဆိုးေၿမတလင္းတစ္ခုအား အာရံုမွားယြင္းခဲ့မိသည့္အတြက္ ခြင့္လႊတ္ပါ..ဟု ကၽြန္မ ..မည္သူ႔ကိုမွ အသနားမခံလိုပါ။ထိုအရာအားလံုးသည္ ဘုရားသခင္၏ ဗ်ာဒိတ္ေတာ္ၿဖစ္ခဲ့သည္ဆိုလ်င္…ကၽြန္မကိုလြတ္ေၿမာက္ခြင့္ေပးပါ။ သံေၿခ က်င္းသံမ်ားဆူညံေနေသာ ေၿပးလမ္းတစ္ခုရွိခဲ့ေၾကာင္း ဆယ္ႏွစ္ခန္႔ေနာက္က်ၿပီးမွ ကၽြန္မ သိခဲ့ရသည္။ ထြက္ေၿပးေနရတာကိုက ထြက္ေၿပးမရတာ ..ဟူေသာ ကဗ်ာစာသားေလးကို ရြတ္ဆိုမိရင္းေပါ့။ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လုိက္ေသာအခါ ..ေရွ႕တူရူမွ အနက္ေရာင္ကတၱရာလမ္း သည္ ကၽြန္မရင္ဝတည့္တည့္သို႔ စိုက္ဝင္ေနၿပီ။ကၽြန္မသည္လမ္းႏွင့္ အသားက်လွသူတစ္ ေယာက္မဟုတ္ခဲ့ပါ……..။
ကဗ်ာစာသားတခ်ိဳ႕ကို သူရူးတစ္ေယာက္လို ဟစ္ေအာ္ေပါက္ကြဲရင္းအၿဖဴေငြ႕ေငြ႕ေတြကို ကၽြန္မ လိုက္လံရွာေဖြေနခဲ့မိသည္။ ရာစုသစ္ၿမစ္က်ဥ္းမ်ား၊ေမွ်ာ္လင့္အိပ္မက္မ်ား၊ က်န္းမာ ၿခင္းအသစ္၊တစ္မိုးတည္းေအာက္မွာ၊သင္းကြဲပင္လယ္၊ လမ္းနဲ႔မဆန္႔တဲ့ခရီး၊ေကာင္းကင္အ ရိပ္၊တိတ္ဆိတ္ၿခင္း၏နာမေတာ္၊ မီးဘုရင္မ၏က်ိန္စာ…….အားလံုး ကၽြန္မထံမွ ေပ်ာက္ဆံုး သြားၾကသည္။ တကယ္ေတာ့ တိမ္ေတြကို ေက်ာက္ခ်ရပ္ထားႏိုင္စြမ္း ကၽြန္မမွာ မရွိခဲ့ပါ။ မည္သူက..ကၽြန္မကိုေမာင္းနွင္ေနၿပီး မည္သူ႔ကို ကၽြန္မက ဆုပ္ကိုင္ထားမွန္းလည္း ကၽြန္မ မသိခဲ့ပါ။
ကၽြန္မ၏မ်ားၿပားလွစြာေသာ မသိၿခင္းတြင္းနက္မ်ားထဲတြင္ မေတာ္တဆမဟုတ္ဘဲ ပါသြား ခဲ့သည့္ တလက္လက္မွိန္ေဖ်ာ့ေနေသာ ေမွ်ာ္လင့္ၿခင္းမ်ားကို သင္ေတြ႕ရလိမ့္မည္။ မည္သည့္ သမားေတာ္၏ ေဆးစြမ္းေကာင္းႏွင့္မွကုသ၍ရေတာ့မည္မဟုတ္ပါ။
ကၽြန္မ၏ေသဆံုးၿခင္းသည္ ဂီတတစ္ခု၏အစသာလ်င္ၿဖစ္ခဲ့လိမ့္မည္။မည္သို႔ေသာဂီတပါလဲ ဟုေမးစရာမလုိပါ။သင့္တြင္ Vasco Popa ၏ႏွင္းဆီပြင့္မ်ားပြင့္လင္းေနမည္ဟု ကၽြန္မယံုပါ သည္။ၾကက္ေၿခခတ္အနီေရာင္မ်ား အုပ္ဖြဲ႕ပ်ံသန္းေနသည့္ ေကာင္းကင္ၿပင္သည္ ကၽြန္မ၏ အနာဂါတ္လား…။အတိတ္လား…။တံၿမက္စည္းေကာင္းေကာင္း တစ္ေခ်ာင္းေတာ့ လိုအပ္ လာလိမ့္မည္။
မည္သူသည္ ၿပင္ဆင္ခြင့္ ဟူေသာ ဆု ကို ကၽြန္မအားေပးသနားပါမည္နည္း။ ဝိဘစၱရသမ်ား ဟားတိုက္ရယ္ေမာေနေသာတိမ္တိုက္သည္လည္း ကၽြန္မကို မုိးရြာခ်ရန္ ၾကိဳးစားေနခဲ့သည္။ လြတ္ေၿမာက္ၿခင္း ဟူေသာ ေဝါဟာရသည္ အဘိဓာန္ထဲတြင္ အမွန္ တကယ္ ရွင္သန္ခဲ့ဖူးတာေသခ်ာပါသလား။ ကၽြန္မ မသိပါ။ တကယ္ဆို ကၽြန္မထံတြင္ ပံုသ႑န္ေၿပာင္းတတ္ေသာ ရယ္စရာမွန္တစ္ခ်ပ္ ရွိမေနခဲ့တာကို သင္..သိသင့္ပါသည္။ ကၽြန္မ၏ မသိၿခင္းသည္ ..သူ၏သိၿခင္းႏွင့္ ၿပဒါးတစ္လမ္း သံတစ္လမ္းသာၿဖစ္၏။
ေလွာင္အိမ္ထဲမွ က်ားတစ္ေကာင္၏ ပမာမခန္႔ရိုက်ိဳးမႈကို ေၿမြအလမၸာယ္ဆရာက သတိ ထားစရာမလုိပါ။မိန္းမမ်ားသည္ေအးစိမ့္ေခြေခါက္ေနေသာ အဆိပ္ၿပင္းေၿမြမ်ားၿဖစ္သည္ကို သာသတိထားစရလိုသည္။ ေဆာက္ခ်က္မ်ား၏ လြဲေခ်ာ္မႈသည္ အစားၿပန္မရႏိုင္သကဲ့သို႔ ကၽြန္မ၏ပဲ့ထြက္သြားခဲ့ရေသာ သကၠရာဇ္မ်ားကိုလည္း မည္သူကမွ် အစားၿပန္မေပးႏိုင္ခဲ့ ၾကပါ။
တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မသည္ စိတ္ကူးယဥ္သမားမဟုတ္ခဲ့ပါပဲ..လေရာင္ထဲလွည့္စားခံနစ္ၿမဳပ္ ၿခင္းကို မရႈမလွ ခံလိုက္ရသူတစ္ဦးသာ ၿဖစ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ကံၾကမၼာသည္ လြဲေခ်ာ္တတ္သည္ ဟု ဘယ္လုိပဲေၿပာေၿပာ … ထိုလြဲေခ်ာ္မႈသည္ တစ္ဘဝစာ ၿဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္မသာ ခံစားႏိုင္ပါလိမ့္မည္။
မေတာ္တဆမဟုတ္ပဲ တိုက္တုိက္ဆိုင္ဆိုင္ ၿပဳတ္ၿပဳတ္က်လာေသာ အမွန္တရားေယာင္ ေဆာင္ထားသည့္ ၾကိဳးကြင္းမ်ားသည္ ကၽြန္မလည္ပင္းကို လာေရာက္ထိခတ္ေနၾကသည္။ ထိုၾကိဳးကြင္းမ်ားသည္ပင္ ကၽြန္မအတြက္ အဆံုးအၿဖတ္လား….။စီရင္ခ်က္လား..။တရားမွ် တမႈတစ္ခုလား…..။ေလာကပါလတရားလား………..။ ယုတ္မာမႈေနာက္ဆက္တြဲလား…..။ ေသသပ္က်နလြန္းေသာ အက်င့္ပ်က္ဝိေသသ တစ္ခုလား……။
ကၽြန္မ… မေဝခြဲတတ္ၿခင္းမဟုတ္ဘဲ ..မေဝခြဲတတ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနခဲ့ရသည္။ အဝင္လြယ္၍ အထြက္ခက္ေသာ ဝကၤဘာတစ္ခုထဲ ကၽြန္မေရာက္ရွိေနခဲ့ေလၿပီ။ စမ္းေခ်ာင္းမ်ားတစ္စ တစ္စ တိမ္ေကာသြားၾကသည္။ ကဗ်ာမ်ား၏အခ်ိဳ႕အပိုဒ္မ်ားသည္ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ေသဆံုးသြားခဲ့ရသည္။ မၾကားရေတာ့ေသာ ပင္သက္ရႈိက္သံ မ်ား၏အဆံုးတြင္ ေရာင္စဥ္ၿဖာေနေသာ သက္တံတစ္ကံုးရွိသည္။ ထိုအရာအားလံုးႏွင့္ လဲလွယ္ရန္ သင့္တြင္စုေဆာင္းထားေသာအမိႈက္မ်ားရွိပါသလား…။ မည္သည့္အရာကိုမွ အလကားမရေသာ ေလာကၾကီးထဲသို႔ ကၽြန္မတို႔ေၿခဗလာလက္ဗလာႏွင့္ ဝင္ခဲ့ၾကသူမ်ား ခ်ည္းၿဖစ္၏။သို႔ေသာ္ တၿဖည္းၿဖည္းႏွင့္ မေၿပးေသာေၿခေထာက္မ်ား ေရႊသီးလာခဲ့ၾကသည္။ ေၿမဆီ ေၿမၾသဇာ အခံေကာင္း၍ၿဖစ္မည္ဟု ကၽြန္မကဆိုေသာအခါ လူအမ်ားက ကၽြန္မကို ထံုအေနေသာ အသီနာ (Athena)၏ဇီးကြက္တစ္ေကာင္ကို ေတြ႕ရသည့္ႏွယ္ အထူးအဆန္း ဝိုင္းၾကည့္ၾက၏။ မ်က္လံုးမ်ားသည္ အဆိပ္လူးၿမားမ်ားထက္ အရွိန္ၿပင္းေၾကာင္း ကၽြန္မသိခဲ့ရခ်ိန္တြင္ နာရီတစ္လံုးသည္ မထင္မွတ္ပဲရပ္တံ့ေနခဲ့ေလၿပီ။
ကၽြန္မ၏ဂီတသည္ ရူးသြပ္ရဲရင့္၏။ႏူးညံ့ညင္သာ၏။ သူရဲေကာင္းဆန္ကာနက္ရိႈင္း လင္းပြင့္၏။ သို႔ေသာ္..ရာသီဥတုက မ်က္ႏွာသာမေပး၍ ကၽြန္မရံႈးခဲ့ရသည္။ ဟိုးေဝးေဝး.. အနာဂါတ္ေတြေရးေရးထုတ္ေနေသာ ေတာင္ကုန္းကေလး၏ ေနာက္တြင္ေနဝင္သြားခဲ့ၿပီ။ မည္သူသည္ မိမိအတၱကိုစြန္႔လႊတ္ကာ လူတစ္ေယာက္ကို ေပးဆပ္ခဲ့ဖူးပါသနည္း။ ကၽြန္မ သည္ ရာဇဝင္အဆက္ဆက္ သကၠရာဇ္ အဆက္ဆက္ ၏ ဒ႑ာရီတစ္ခုသာၿဖစ္ေၾကာင္း ေက်ာက္ထက္ အကၡရာတင္ခဲ့ပါရေစ။ ( ထိုေက်ာက္စာတြင္ ..က်ိန္စာမပါသလို..မည္သည့္ ဆုေတာင္းမွလည္းမပါဝင္ပါ။)

မေနာ္ဟရီ

ကမ္းပါးမဲ့ၿမစ္တစ္စင္း

Saturday, July 18, 2009

ကမ္းပါးမဲ့ၿမစ္တစ္စင္း (သို႔) ဆရာပိုင္စိုးေဝ

သဘာဝတရားရဲ႕ အလွအပက သူ႔ကိုခံစားမႈအမ်ားၾကီးေပးထားေပမယ့္ ႏွလံုးသားကို ၿဖတ္ၿပီး ခံစားစီးဆင္းရတဲ့ ပီတိအစဥ္ကေန သူ႔ဦးေႏွာက္ထဲအထိ စကားလံုးတစ္လံုး ေရာက္လာဖို႔ဆိုတာေတာ့ သိပ္ကိုခဲယဥ္းလွပါတယ္။ သူ႔ဦးေႏွာက္ထဲထိ တိုးဝင္လာတဲ့ စကားလံုးေတြဟာလည္း ခဏငယ္တိုင္း ခဏငယ္တိုင္းမွာ ၿဖစ္ၿပီးရင္း ပ်က္သြားႏိုင္တာမို႔ သူရရွိလုိက္တဲ့စကားလံုးတခ်ိဳ႕တဝက္နဲ႔ သဘာဝတရားဆီ အေရာက္သြားႏိုင္ဖို႔ဆိုတဲ့ သူ႔ဒုကၡဟာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ၾကီးက်ယ္လိုက္မလဲဆိုတာ စဥ္းစားသာၾကည့္။

အဲသည္လို အခက္အခဲတိုင္း အခက္အခဲတုိင္းကို ေက်ာ္ၿဖတ္ၿပီး ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ဟာ က်ယ္ၿပန္႔ပြင့္လင္းတဲ့ သဘာဝတရားၾကီးကို သိမ္းပိုက္ႏိုင္ရံု တင္မကပဲ အဲဒီသဘာဝတရားၾကိးရဲ႕ အၿပင္ဖက္ကိုေတာင္ သူ႔ဆႏၵရွိမယ္ဆိုရင္ ခုန္ထြက္ခ်င္ ခုန္ထြက္သြားႏိုင္သေပါ့။

စာမ်က္ႏွာသံုးေလးရာစီေလာက္နဲ႔ အတြဲသံုးတြဲေလာက္ခြဲထုတ္ႏိုင္မယ့္ ၾကီးက်ယ္ၿမင့္ၿမတ္ တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ၾကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အတၳဳပၸတၱိဟာလည္း ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ေတာ့ ပ်က္လံုးတစ္ခု ေလာက္ေကာင္းေကာင္းရလုိက္တယ္ဆိုရင္ပဲ အၿမတ္အစြန္းၾကီးမားလွပါၿပီ။

ပံုႏွိပ္စာလံုးထက္ ကဗ်ာကို အစစ္အမွန္ၿမတ္ႏိုးၿပီး ကဗ်ာမေရးရ မေနႏိုင္တဲ့ ကဗ်ာဆရာ တစ္ေယာက္ကေတာ့ သူ႔မွတ္စုစာအုပ္ဟာသူ႔ကဗ်ာေတြေဖာ္ၿပဖို႔ က်ယ္ၿပန္႔တဲ့ ကမၻာၾကီး တစ္ခုၿဖစ္လိမ့္မယ္။

ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ဟာ အယ္ဒီတာေတြကိုၿဖတ္သန္းမိၿပီးမွ စာဖတ္ပရိသတ္ဆီေရာက္ရတယ္ ဆိုတဲ့ သဘာဝရဲ႕လြဲမွားမႈဟာ ၾကည္လင္သန္႔ရွင္းၿပီးသားေသာက္ေရတစ္ခြက္ကို အက္စစ္ ပါတဲ့ ေရစစ္တစ္ခုနဲ႔စစ္ခ်ၿပီးေသာက္ေနရတာနဲ႔လည္းတူတယ္။ အမိအဖဆီက အလိုအေလ်ာက္ ရရွိရမယ့္ အေမြအႏွစ္ကို ေရွ႕ေနဆီက တဆင့္ လက္မွတ္ေရးထုိး စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ရတာနဲ႔လည္းတူတယ္။လူတိုင္းအတြက္ ရည္စူးထားတဲ့သဘာဝတရားရဲ႕ စြန္႔ၾကဲ မႈကို ခုိုးယူသိမ္းဆည္းထားၿခင္းခံရတာနဲ႔လည္းတူတယ္။

ပိုင္စိုးေဝ
၁၉၉၀
(ရုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာ)



၂၀၀၉
အဲဒီအင္တာဗ်ဴးထဲက စာေၾကာင္းေတြကို ကူးယူထားခဲ့တာက ၁၉၉၀။ ကၽြန္မ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ပဲရွိေသးတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ကဗ်ာေတြစာေတြပါတာလည္း လက္တစ္ဖက္မၿပည့္ေသးတဲ့အခ်ိန္ၿဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္ဆံုးပုဒ္ေလးကို ကၽြန္မလည္းငယ္တုန္းက စိတ္နဲ႔ကူးယူထားခဲ့တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေနာင္ႏွစ္ေတြၾကာလုိ႔ၿပန္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ သူက ေနမင္းပိုင္စိုး ၿဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ပိုင္စိုးေဝ ၿဖစ္ေနခဲ့ ၿပီး ကၽြန္မ တို႔က ဘာမွမဟုတ္တဲ့သူေတြၿဖစ္တဲ့အတြက္ ဆရာပိုင္စိုးေဝနဲ႔ပဲသက္ဆိုင္ႏိုင္တဲ့ စကားလံုးေတြအၿဖစ္နားလည္ခဲ့ရတယ္။ လူတိုင္းဟာ genius အၿဖစ္ေတာ့ ေမြးဖြားမလာၾက ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာတာက တခ်ိဳ႕လူေတြဟာ အႏုပညာဆိုတဲ့အမွတ္တံဆိပ္နဲ႔ ေမြးဖြားလာၾကသူေတြၿဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီထဲမွာ ေနမင္းပိုင္စိုး ဆိုတဲ့ လက္ေရးနဲ႔ကဗ်ာစာအုပ္ ေလးေတြ လက္ဆင့္ကမ္းခ်ိန္မွာေတာင္ ေတာ္ေတာ္နာမည္သတင္းေမႊးခဲ့တဲ့ ဆရာပိုင္စိုးေဝ ပါတယ္ဆိုတာ ကၽြန္မ အၾကြင္းမဲ့ယံုပါတယ္။

ကၽြန္မ ပထမဆံုးအၿဖစ္သူ႔စာအုပ္ကိုဝယ္သိမ္းၿဖစ္ခ်ိန္ကလည္း ၁၉၉၀ ပဲထင္ပါတယ္။ လူထု ထီးေပါင္းကား စာအုပ္တုိက္ကထုတ္တဲ့ သိမ္းစြန္ငွက္အၿပန္လမ္း ကို စာတိုက္ကေန VPP နဲ႔မွာတာမွ ၄က်ပ္ခြဲပဲေပးရပါတယ္။ ဒါေတာင္ ပထမတစ္အုပ္က ဆရာပိုင္စိုးေဝလက္ ေရးနဲ႔ လက္မွတ္ထိုးထားတဲ့ ..ေရးေဖာ္ေရးဖက္..ေဆာင္းဝင္းလတ္ သုိ႔ ဆိုတဲ့စာအုပ္ၿဖစ္ေန လို႔ ကၽြန္မ ၿပန္အေၾကာင္းၾကားေတာ့ ေနာက္တစ္အုပ္ထပ္ပို႔ေပးခဲ့တာကိုမွတ္မိေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မလည္းအဲဒီစာအုပ္ေလးကို ဆရာေဆာင္းလက္ထဲေရာက္ေအာင္ ထည့္ေပး ခဲ့လိုကတယ္။ သူ႔ရဲ႕ နာမည္ၾကီးတဲ့ ေနေရာင္ၿခည္နဲ႔ေတြ႕ဆံုၿခင္း ကိုေတာ့ တကယ္စာအုပ္ ထြက္လာမွပဲဖတ္ရပါတယ္။ မႏၱေလးနဲ႔အလွမ္းေဝးတာေရာ အဲဒီခ်ိန္က ကၽြန္မက ဘယ္သူနဲ႔ မွလည္းအကၽြမ္းတဝင္သိေအာင္မေနတာေရာေၾကာင့္ ဘယ္လိုမွတၿခားက ရၿပီး ဖတ္ႏိုင္ဖို႔ဆိုတာလည္းမလြယ္ပါဘူး။

ခုလည္း ကၠုတၳိယေတာင္တန္း ဆိုတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္တစ္အုပ္ထြက္ပါတယ္။ မိဝင္းဖတ္ဖို႔ ကဗ်ာေတြပါတယ္။ တၿခားကဗ်ာေတြလည္း အပိုင္း ၆ ပိုင္းနဲ႔ပါပါတယ္။ ကဗ်ာစာအုပ္ကို ကၽြန္မဆီေရာက္ေအာင္ ေငြကုန္ေၾကးက်ခံပို႔ေပးတဲ့ ညီမ မိုးေနကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ပိုင္စိုးေဝ ရဲ႕ ကဗ်ာတခ်ိဳ႕ကို ကၽြန္မခ်စ္ေသာကဗ်ာမ်ား မွာတင္ထားပါတယ္။ ဒီမွာ သြားဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီကဗ်ာေတြကေတာ့ ကၠုတၳိယေတာင္တန္းထဲကမဟုတ္ပါဘူး။ကၽြန္မ ကူးထားတဲ့ထဲကကဗ်ာတခ်ိဳ႕ၿဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီထဲကလည္း ပါေကာင္းပါႏိုင္ပါတယ္။

ကၽြန္မႏွင့္နတ္သမီးမွန္ၿပင္မ်ား

Wednesday, July 15, 2009

ကၽြန္မႏွင့္နတ္သမီးမွန္ျပင္မ်ား

ကၽြန္မ...
အလင္းေရာင္ေတြအေၾကာင္း မေျပာျပရေသးဘူး
ပုံျပင္အေဟာင္းေတြနဲ႔ နတ္သမီးလွလွေလးမ်ားရဲ႕မွန္ျပင္
အရင့္အရင္ေကာ္ဖီခြက္ေတြအတုိင္းပဲ... ခါးတယ္... ။
ဘယ္ေတာ့မွ မေတြ႕ဆုံခ်င္ေတာ့တဲ့ ကံၾကမၼာသြား ကံၾကမၼာလာ
ဒါ... ကဗ်ာသက္သက္မွ မဟုတ္ဘဲ...
အေသခ်ၤ အသခ်ၤာေတြအေၾကာင္းေျပာမယ္...
အနႏၲာအနႏၲေတြအေၾကာင္းေျပာမယ္...
ဘယ္ေတာ့မွ လုိက္မဆုံႏိုင္တဲ့ မ်ဥ္းၿပိဳင္ႏွစ္ေၾကာင္းကိုပုံမွား႐ိုက္မယ္။
ဒါပါပဲ...
ဒါဟာလည္း အေဟာင္းအျမင္းေတြထဲက
နတ္သမီးမွန္ျပင္သက္သက္ပဲ
က်ကဲြမကဲြ မေသခ်ာတာတစ္ခုပဲ ရိွတယ္။

မေနာ္ဟရီ

ဇာတ္ညႊန္း

Monday, July 13, 2009

ဇာတ္ၫႊန္း

တိမ္ေတြၿပိဳက်လာပုံကဆန္းတယ္
ဒီေန႔ဟာ တနလၤာေန႔တစ္ေန႔ပဲ
တနဂၤေႏြဆီကို တစ္ေကြ႕တစ္ပတ္ႀကီး ျပန္ေလ်ွာက္ရဦးမွာ
တစ္ေန႔ခ်င္း... တစ္ေန႔ခ်င္း... ေနာက္က်ေနရဦးေတာ့မယ္။

ေကာင္းကင္က... ျခစ္ျခစ္ေတာက္အုံ႔ဆုိင္းေနတယ္
ဧကရာဇ္ပြင့္ေၾကြေတြကို သိမ္းထားရရင္ေကာင္းမလား
ဖားလ်ားဆံႏြယ္ရွည္ေတြက ေႏြကိုယက္ေဖာက္ရင္း
စက္တင္ဘာေတးခ်င္းကိုဆိုလို႔ ။

မာယာပ်ဳိ႕ပ်ဳိ႔ေတြကို ၿပံဳးျပလိုက္ဖို႔ ေမ့ေနတဲ့ညေန
စာေတြေရးေရးၿပီးမထည့္ျဖစ္ခဲ့တာပါ
မနက္ျဖန္ခါဆီသြားမယ့္လူၾကံဳ
သူက ... ေနအစုန္ကို ေစာင့္ေနေသးသတဲ့ ။

ေနာက္ဆုံးဇာတ္၀င္ခန္းေရာက္ၿပီ
ဘ၀ကိုခဲြစိတ္ကုသဖို႔ ေလ်ွာက္လႊာတင္ထားတဲ့ေန႔
ေရာင္ျခည္ဟာ... ႏွင္းကိုမခဲြႏိုင္တာလား
ထြက္ကို မထြက္လာေသးတာလား
.... .... .....
အဲ့ဒီနံနက္ခင္းကျဖင့္ ခုထိမီးမလာေသးဘူး။


မေနာ္ဟရီ

ဒ႑ာရီ (၁၃)

Saturday, July 11, 2009

ဒ႑ာရီ (၁၃)

ေျမနဲ႔လုပ္တဲ့ေကာင္းကင္တစ္ခုလုိ
လင္းညိဳျပဖို႔ရာ
ေက်ာက္ဆစ္စကားလုံးေတြ
တစ္ဖူးတေလမွေတာင္ မက်န္ဘူး။
ဖုန္းဆိုးရင္တလင္းတစ္ခုလုံး
ျမဴခိုးေတြ တ၀ုန္း၀ုန္းေတာက္ေလာင္
အေမွာင္႐ူး႐ူးေတြကသာ
သစၥာရိွစြာေတာက္ပေနခဲ့ ။

၀ကၤပါကိုမုန္းရင္း
လိပ္စာေပ်ာက္ဆုံးေနတဲ့ ေခ်ာက္ကမ္းပါးေလးမွာ
ဇန္န၀ါရီေလေတြထန္လုိ႔...
(ခုန္ခ်လိုက္ဖို႔ကလည္း)
ၾကာျမင့္စြာ
အခက္ခ်ဳိးရင္း.... အရိပ္ေနခဲ့သူမ်ား
အေရွ႕မ်ဥ္းေျဖာင့္အတုိင္း သြားႏိုင္ပါေစ။

ေနခဲ့ရသူပဲကြယ္
အကဲြကဲြအေၾကေၾက .... ေျဖသိမ့္တတ္ပါတယ္။
မေနာ္ဟရီ
ဟန္သစ္မဂၢဇင္း-အမွတ္စဥ္- ၁၀၀၊ခ်ယ္ရီမဂၢဇင္း- ၂၀၀၀ခုႏွစ္

အတိတ္

Thursday, July 9, 2009

အတိတ္
ေဆာင္းစက္လက္ခိုေနတဲ့နန္းေတာ္
မေက်ာ္ၾကားခဲ့တဲ့သူရဲေကာင္းမ်ား
ေခ်ာက္ကမ္းပါးျခားေနတဲ့ ညေနရီေတြ
ခုေတာ့... ေၾကကြဲမႈေတြက... ပိုးစိုးပက္စက္။
မိုးဦးေပါက္ရင္...
က်ိန္စာဖတ္မုန္တိုင္းတခ်ဳိ႔ ေရာက္လာလိမ့္မယ္...
လြယ္လြယ္နဲ႔ ေၾကြတတ္တဲ့ စံပယ္ေတြထဲမွာ သူ မပါဘူးတဲ့
အ႐ုဏ္ဦးကို ဖဲြ႕ဆုိရင္း ညဥ့္နက္ခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္း
ေထာင္းေထာင္းထေအာင္ေျပာလို႔... ။
သြားစို႔
ႏွစ္ခ်ဳိ႔ရာဇ၀င္ေတြကို မတူးေဖာ္မိေစနဲ႔
စတုတၳေျမာက္ေန႔ရက္ေတြကို မုန္းတယ္
ေသာၾကာရထားစီးလာတဲ့ (၁၃) နာရီ
မိန္ရာသီရဲ႕ေနာက္ဆုံးေန႔တစ္ေန႔
ခရီးစဥ္ေမ့ေနတဲ့လက္မွတ္ႏွစ္ေစာင္
ေတာင္စဥ္ေတြအထပ္ထပ္ျခားသြားခဲ့ၾကၿပီ။
ေျခလွမ္း(၉၀)အလြန္ ရက္စဲြမ်ား
ႏွင္းစက္ပိုးမ်ွင္ေတြၾကားက၊ ကေခ်သည္
ကၽြန္မ ႐ႈိက္ရယ္ေနမိေလသလားမသိ ။

မေနာ္ဟရီ
စတိုင္သစ္၊ ဂ်ဴလိုင္၊၂၀၀၂
ပံုကုိ ဒီေနရာ ကယူပါတယ္။

အရာရာဟာ လင္းသြဲ႔ၿဖာေဝ

Thursday, July 2, 2009

အရာရာဟာ လင္းသြဲ႔ၿဖာေဝ

အမွတ္တမဲ့နဲ႔လွည့္ၾကည့္မိေတာ့
ခ်စ္သူ႔ေၿခလွမ္းမ်ားရဲ႕ရနံ႔
သင္းပ်ံ႕လို႔ေနဆဲ………….

အလင္းသဲ့သဲ့ကိုၾကားတဲ့အခါ
အိပ္မက္ၿပာတို႔ထပ်ံသြား
တေစၱေရာင္တံခါးတစ္ခ်ပ္
ဖ်တ္ကနဲ ပိတ္
တိတ္ဆိတ္မႈေတြသာ လင္းညိဳက်လာခဲ့။

ေၾကကြဲလြယ္တာမွန္ခဲ့ပါရဲ႕
ဒါေပမယ့္
ေမ့ဖုိ႔ေတာ့မလြယ္ခဲ့မိဘူး
သတိရမိတိုင္း ေရးၿခယ္ေနမိတဲ့ အိပ္မက္ေတြ
စနစ္က်စြာပရမ္းပတာၿဖစ္လို႔။

ဆက္ဆြဲလို႔မရေတာ့တဲ့ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္လို
ေဆးသားေတြလည္းအက္ကြဲရင့္ေရာ္
ကမ္းမကပ္ႏိုင္ေသးတဲ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကလည္းေဝး
ဆုေတာင္းသံေတြလည္းေအးစက္
အသက္ရွဴရလည္းခက္ေနခဲ့ေပါ့။

အရာရာဟာ
သံသရာအထပ္ထပ္
ၿပတ္သားစြာ..ေဝးကြာသြားခဲ့ေပမယ့္
အဲဒီေၿခသံေလးကေတာ့
အေရာင္ေတြေတာက္ပေနဆဲ။ ။
မေနာ္ဟရီ

မေန႔က အလြမ္းေတြနဲ႔ဖြဲ႔ထားတဲ့ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ ဖတ္ရပါတယ္။အဲဒီကဗ်ာေလးကိုဖတ္ၿပီး
သူ႔အတြက္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ေရးၿဖစ္သြားတယ္ ။ခ်စ္သူကိုလြမ္းတဲ့ကေလးတစ္ေယာက္ကို
ကူလြမ္းေပးထားတဲ့ကဗ်ာပါ..